Amari dhe Breshka

Një ditë Amari po lexonte një nga tregimet e tij të dashura, “Lepuri dhe Breshka”.
Teksa lexonte ai qeshte me atë që i ndodhi lepurushit të gjorë. Ndërsa nga
breshka, ai mësoi se sa e rëndësishme është që njeriu të verë në punë mendjen dhe
se zgjuarsia vlen më tepër se një garë për të treguar se kush është më i forti.
Kur po mendonte këto, papritur e kuptoi se breshka e librit ishte bërë e gjallë
dhe filloi t’i fliste: -“Hej, përshëndetje Amar! Sa mirë që ti je kaq i ri dhe i
mençur sa të nxjerrësh një mësim nga përralla për mua dhe lepurin.” class="chyg">

I çuditur, Amari e pyeti:- “Po ti sa vjet je?”

Breshka u përgjigj: -“Hm, unë nuk jam aq e re sa dukem, unë jam 45 vjeç. Ne
breshkat jetojmë afërsisht 60 vjet. Madje ka një lloj breshke e quajtur Testudo, e
cila rron deri në 189 vjet.”

-“Cilën stinë të vitit do ti më shumë?”- e pyeti Amari.

-Breshka u përgjigj: “Moti i ngrohtë është shumë i rëndësishëm për mbijetesën

tonë. Temperatura e trupit tonë ndryshon sipas temperaturës së ajrit dhe është
zakonisht midis 32.2° – 32.4° Fahrenait (0.1 - 0.2 gradë Celcius) më e ulët se ajo
e ajrit. Sistemi ynë tretës gjallërohet me ngritjen e temperaturës. Kur na krijoi
Allahu, na i dha këtë cilësi të dobishme që na i lehtëson mbijetesën në mot të
nxehtë. Ne kemi nevojë për të gjitha dhuratat që na jep Ai, por Ai është i Pasuri
që nuk ka nevojë për asgjë.”

“… Zoti juaj është vetëm Një, kështu që nënshtrojuni Atij.

Dhe përgëzoji të përulurit.
(Haxh: 34)

Amari e dëgjonte i habitur. Pastaj ai e pyeti: -“Po ty, cili ushqim të pëlqen më
shumë?”

-“Ne breshkat vdesim për kungull të verdhë. Sytë tanë janë mjaft të mprehtë dhe e
shohin ngjyrën e verdhë më mirë nga të tjerat. Kjo do të thotë se ne mund ta
gjejmë lehtë ushqimin tonë të preferuar.”- u përgjigj breshka.

Amarit i lindi një pyetje tjetër. Ai ishte shumë kurioz dhe i tha:- “Po ju, a
flini në dimër?”

-“Po”,- tha breshka, - kur ftohet moti, që nga tetori e në vazhdim, ushqimi
gjendet me shumë vështirësi, ne bëhemi shumë të ngathëta dhe kështu e mbrojmë
veten duke shkuar për të fjetur, jo pak, po, për disa muaj rresht. Në këtë kohë,
rrahjet e zemrës ulen, po ashtu edhe frymëmarrja ngadalësohet. Ne flemë që nga
tetori deee...ri në mars. Ne nuk kemi përse të rrimë zgjuar në dimër, duke mos
pasur asgjë për të ngrënë; kjo do të ishte e pamundur për ne. Prandaj, Allahu na
krijoi në këtë mënyrë. Kështu na mbron gjithmonë Allahu, duke na vënë në gjumë
tamam në kohën e duhur.”

Tashmë, Amari, i cili ishte bërë edhe më tepër kurioz, e pyeti: -“Unë e di se ju
jetoni në tokë të thatë, por kam mësuar se disa nga ju jetojnë në ujë, apo jo?
Mund të më tregosh diçka për to?”

Breshka buzëqeshi dhe tha: -“Ke të drejtë Amar. Ne jemi disa llojesh: breshka
toke, breshka lumi dhe breshka që jetojnë në det. Unë për shembull, jetoj në tokë
të thatë. Më pëlqejnë fushat, toka e butë dhe hardhitë. Ndërsa, breshkave të ujit
të ëmbël, ato që ju i mbani në akuarium, u pëlqejnë më shumë liqenet dhe brigjet e
lumenjve. Breshkat e detit rrojnë në detet e ngrohta dhe kur u vjen koha për të
lëshuar vezët dalin në tokë. Më lejo të të tregoj diçka tepër interesante për
breshkat e detit të quajtura Kareta.

Kareta karetas dalin në brigjet e ngrohta për të lëshuar vezët. Është pikërisht
Allahu, që i drejton breshkëzat e vogla, të cilat, sapo dalin nga vezët, drejtohen
drejt vendit ku do të jetojnë përgjithmonë, në det, në sajë të dritës së vezulluar
nga valët e detit. Po si e dinë këto breshkëza të vogla se deti është vendi më i
mirë për të jetuar? Zoti ynë i frymëzon ato që ta kuptojnë këtë.”

Amari iu përgjigj:- “Ke të drejtë. Çdo njeri që ka mend duhet ta dijë se bota
është e mbushur me mrekullitë e krijimit të Allahut. Ne gjithmonë duhet të sjellim
ndër mend se ti dhe unë, të gjithë kafshët dhe bimët dhe çdo gjë tjetër, janë
shenja të Tij. Unë u kënaqa shumë që fola me ty. Faleminderit që më tregove gjithë
këto gjëra interesante. Mirupafshim, breshkë e vogël!”

-“Mirupafshim, o djalë i zgjuar!”- tha breshka dhe u largua.

Lejlekët këmbëgjatë
Lejlekët janë zogj të mëdhenj shtegtarë, rreth 1-1,5 metra të gjatë, me krahë të
mëdhenj, të bardhë. Sqepat e tyre të kuq dhe këmbët e holla i bëjnë të duken të
lezetshëm. Për çdo vit ata emigrojnë në tufa të mëdha, sepse nuk mund të jetojnë
në vende të ftohta. Lejlekët janë ata që na tregojnë se ditët e ngrohta të verës
po afrohen. Kjo është një mrekulli. Si e dinë ata se kur bëhet gati të ngrohet
moti? Vitin tjetër, kur vjen vera përsëri, ata kthehen nga udhëtimi i tyre prej
qindra kilometrash dhe i gjejnë foletë e vjetra. Sigurisht, është Allahu që i ka
krijuar një kujtesë kaq të mirë dhe ndjenjën e mbajtjes së drejtimit në udhëtim.