စီးပြားေရးဆိုလို႔ ေျပာစရာရွိလာတယ္..

အခြင့္အလမ္းတစ္ခု ကို ၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ အသံုးခ်ခဲ့လို႔ ျမန္မာျပည္မွာ 
ေငြတစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကေန ကြန္ပ်ဴတာ ႏွစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္လာတဲ့ 
လူတစ္ေယာက္ေၾကာင္းပါ... 

တေန႔မွာ ရပ္ထဲရြာထဲ လိုင္ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ကိစၥတစ္ခုေပၚလာသတဲ့ .. 
သူတို႔ရပ္ရြာက ေနထိုင္သူ စုစုေပါင္း 2000 ေက်ာ္တယ္.. သူလုပ္ခ်င္တာက အဲဒီလူအားလံုးကို 
ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေပးခ်င္တာပါ.. 
2006 ခုႏွစ္က ျမန္မာေငြ 500 ဟာ လိုင္စင္ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ေတာ့ပါဘူး... အဲဒီအခ်ိန္မွာ 
သူဟာ ၿမိဳ႕ကိုတက္သြားတယ္.. 

ဓါတ္ပံုဆိုင္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕ရဲ့ဆႏၵကိုေျပာျပတယ္.. တစ္ရြာလံုးကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္တယ္.. 
ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာ မရွိဘူး.. ေငြ 2 ေသာင္းပါတယ္.. အဲဒါနဲ႔ သူအျမတ္ရေအာင္ 
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမးေတာ့ ဓါတ္ပံုဆိုင္ ပိုင္ရွင္က Rainbow တံဆိပ္ Auto Flim 
ကင္မရာေလးတစ္လံုးကို ေငြ 16000 နဲ႔ ေရာင္းလိုက္ပါတယ္.. ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို မွာတယ္.. 
ဖလင္တစ္ကြက္ကို လူႏွစ္ေယာက္႐ိုက္ခဲ့ဖို႔ေပါ့.. အေကာင္းဆံုးအေနအထားကေန႐ိုက္နည္းကိုလည္း 
ေျပာျပလိုက္တယ္.. ကင္မရာရတဲ့အခါ ေစ်းထဲကို သူဆက္သြားတယ္.. ပိတ္နီ စ တစ္စ ၀ယ္တယ္.. 
ဓါတ္ခဲအပို၀ယ္တယ္ ဖလင္လိပ္၀ယ္တယ္.. ၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ရြာကို ျပန္လာခဲ့တယ္.. 
သူ႕ရဲ့ မဟာဗ်ဴဟာ စၿပီေပါ့ 

ဒါနဲ႔ သူရြာကိုျပန္လာတယ္.. ရြာထိပ္ကေန စ ေအာ္တယ္.. 

“မွတ္ပံုတင္လုပ္ဖို႔ လိုင္စင္ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္လို႔ရပါၿပီခင္ဗ်ာ... တစ္ဦးကို 400 က်ပ္ ပဲ က်ပါမယ္..” 

အဲဒီမွာ အိမ္တိုင္းလိုလို ေခါင္းျပဴလာၾကတယ္.. လက္ရွိရြာက ဓါတ္ပံုဆရာထံမွာ႐ိုက္ရင္ 800 က်ပ္ 
က်မွာမို႔လို႔ လက္လုပ္လက္စားအမ်ားစုက စိတ္ဓါတ္က်ေနၾကတာေလ.. ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ 
တစ္အိမ္ဆင္းတစ္အိမ္တက္ ဓါတ္ပံုေတြကို ႐ိုက္လာခဲ့တယ္.. နီးစပ္ရာအိမ္ေတြကေန 2 
ေယာက္တစ္တြဲစုၿပီး ဖလင္တစ္ကြက္စာပဲ ႐ိုက္တယ္.. အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္လုၿပီ... 

သူ ေရခ်ိဳးထမင္းစားတယ္.. ၿပီးေတာ့ မီးေရာင္လက္လက္ေတြၾကားထဲကေန ရြာထဲမွာ 
ဆက္ၿပီးေအာ္တယ္... 

“မွတ္ပံုတင္လုပ္ဖို႔ လိုင္စင္ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္လို႔ရပါၿပီခင္ဗ်ာ... တစ္ဦးကို 400 က်ပ္ ပဲ က်ပါမယ္..
မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လိုက္႐ိုက္ေပးပါ့မယ္..” 
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ည ကာလမွာ သူ႕ရဲ့ ဆြဲဆြဲငင္ငင္အသံကို အားလံုးၾကားလိုက္ၾကတယ္.. 

ေလညင္းနဲ႔အတူ သူ လုပ္ငန္းစခဲ့တယ္.. ရြာထဲမွာ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း ႏွစ္ေယာက္တတြဲ 
ဖလင္တစ္ကြက္ ေငြက်ပ္ ေလးရာ ႏႈန္းနဲ႔ ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါးကို သူ သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္.. ဒီေနရာမွာ 
စားသံုးသူတို႔ရဲ့ေပ်ာ့ကြက္က မျဖစ္သာလို႔သာ ႐ိုက္ရတယ္.. ၿပီးရင္ၿပီးေရာ သက္သာဖို႔အေရးႀကီးတယ္.. 
ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အခါျဖစ္ပါတယ္.. ဒါကို အျပည့္အ၀ အရယူႏိုင္ဖို႔ပါပဲ.. အရည္အေသြးက ဒီေနရာမွာ 
မလိုေတာ့ပါဘူး.. ကာလ၊ ေဒသ၊ အေျခအေန ကိုလိုက္ၿပီး စီးပြားေရးကို လုပ္တတ္ရမယ္လို႔ သူက 
ထပ္ၿပီးသင္ခန္းစာ ရလိုက္ပါတယ္.. ၿပီးတဲ့အခါမွာ သူ ၿမိဳ႕ကို ဖလင္လိပ္ေတြအိတ္ထဲထည့္ၿပီး 
ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္.. ဓါတ္ပံုဆိုင္ရွင္က ဆီးႀကိဳၿပီး ေမးျမန္းပါတယ္.. အဲဒီေနာက္မွာ သူ႐ိုက္လာတဲ့ 
ႏွစ္ေယာက္တဲြပံုေတြကို PC ဆိုက္လို႔ေခၚတဲ့ပံုေတြ ေလးပံုစီ ကူးေပးလိုက္ပါတယ္... 

အဲဒီပီစီဆိုဒ္ေလးပံုကို တစ္လက္မပတ္လည္ မ်က္ႏွာပိုင္းေလးေတြခ်ည္း အကြက္႐ိုက္ကာ 
ျဖတ္ယူလိုက္တဲ့အခါ လူႏွစ္ေယာက္စာ ပတ္စ္ပို႔ ရွစ္ပံု ရလာပါတယ္.. ကုန္က်စရိတ္ကေတာ့ 240 
က်ပ္ပါ.. ဒါေပမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္စာ ရတဲ့အတြက္ ထြက္ေငြ 240၊ ၀င္ေငြက 800 ပါ.. အဲဒီေတာ့ 
ဖလင္တစ္ကြက္ကို သူ စားၿပီးေသာက္ၿပီး 560 က်ပ္ ျမတ္သြားပါတယ္.. လူ 
800ေလာက္ကိုရသြားတာဆိုေတာ့ ဖလင္အကြက္ 400 ေပါ့...။ တစ္ကြက္ကို 560 ျမတ္ေတာ့ 
သူ႕အျမတ္ေငြက ႏွစ္သိန္း ေလးေသာင္း ေလးေထာင္ပါတဲ့ဗ်ာ.. 
သူဟာ အသားစားဖူးတဲ့ က်ား ျဖစ္သြားပါတယ္.. သူေအာင္ျမင္မႈသရဖူေဆာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ 
ရြာမွာရွိရင္းစြဲ ေရွး႐ိုး ဓါတ္ပံုဆရာဟာ အခြင့္အလမ္းေကာင္းတစ္ခုကို ဆံုး႐ံႈးသြားရပါၿပီ... အသိဥာဏ္နဲ႔ 
၀ီရိယက ေပးခဲေသာ အရင္းအႏွီးေတြကို ပိုက္လို႔ သူ႕ရဲ့ေျခလွမ္းဟာၿမိဳ႕ေပၚကို လွမ္းခဲ့ျပန္ပါတယ္.. 

ဒီေနရာမွာ သူ႕ရဲ့အရည္အခ်င္းကို ေျပာရပါေတာ့မယ္.. 
သူဟာ လူငယ္တစ္ဦးပါ... ဒါေပမယ့္ ဘြဲ႕ရၿပီးသား၊ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို သူတတ္ေျမာက္တယ္၊ 
တတ္ေျမာက္တယ္ဆိုရာမွာ သူေလ့လာခဲ့တဲ့ပညာနဲ႔ သူအသက္ေမြးမယ္လို႔ ေသခ်ာစြာ 
ရည္ရြယ္ထားခဲ့တဲ့သူပါ.. ။ ေငြအရင္းအႏွီးနဲ႔ အခြင့္အခါကို ေစာင့္ေနသူသာျဖစ္တယ္.. 

ဒီလိုနဲ႔သူ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တဲ့အခါ ဓါတ္ပံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ကို ေလးစားစြာဂါရ၀ျပဳၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုပါရေစလို႔ 
အတန္တန္ ေတာင္းပန္ ဖိတ္ေခၚပါတယ္.. ။ ေကၽြးေမြးျပဳစုရင္း ေက်းဇူးတင္စကားကို 
အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာခဲ့ပါတယ္..။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႕မွာ ဒီေလာက္ေငြအရင္းအႏွီး ရရွိၿပီ 
ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ သူ အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါေသးေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ ဆိုင္ရွင္က ရည္မြန္ခ်ိဳသာၿပီး 
ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ သူငယ္ကို ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာအသစ္တစ္လံုးကို ေစ်းေလွ်ာ့ၿပီး 
တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းနဲ႔ ေရာင္းလိုက္ပါတယ္...။ ဒါအျပင္ အျခားနယ္စိမ္းဓါတ္ပံုဆရာေတြကို 
ကူးေပးတဲ့ႏႈန္းထက္ သူ႕ကို ဆိုင္ရင္းဓါတ္ပံုကူးေစ်းနဲ႔ ကူးခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္.. ။ 

သူဟာ ထပ္ဆင့္ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ရြာကိုျပန္လာပါတယ္.. ရြာျပန္ေရာက္တဲ့အခါ
သူ႕ရဲ့မဟာဗ်ဴဟာအတိုင္း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ေက်းရြာေတြကို သြားပါေတာ့တယ္.. အဲဒီမွာသူဟာ 
သူစိမ္းတစ္ဦးျဖစ္တာမို႔ ရြာထဲ လိုက္မေအာ္ပါဘူး 
ရြာလူႀကီး (ရယက ဥကၠ႒) ထံကို သြားခဲ့ပါတယ္... 

ဦးေလး ခင္ဗ်ာ.. 

သူဟာ ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ မိတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္.. “ ဒီရြာမွာ မွတ္ပံုတင္အတြက္ ဓါတ္ပံု မ႐ုိက္ရေသးဘူးလို႔ 
ၾကားပါတယ္..၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္...... ပါ၊ ............ရြာက ...........ရဲ့သားပါ၊ အခု ေက်ာင္းၿပီးလို႔ 
အလုပ္ေလးရွာေဖြလုပ္ေနပါတယ္.. အကယ္၍ ဦးတို႔ရြာမွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ ျပဳေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ 
က ရြာသားတစ္ဦးကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္လိုက္ရတိုင္း ေက်းရြာ လမ္းမႀကီးျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ ေငြ 100 
လွဴပါ့မယ္.. ၊ ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္မယ့္ေစ်းကေတာ့ လူတစ္ဦး 500 က်ပ္ပါခင္ဗ်ာ.. ဦးေလးခြင့္ျပဳႏိုင္မလား.. 

ရြာသူႀကီးဟာ စဥ္းစားလိုက္တယ္.. ၊ တကယ္ေတာ့ သူ႕ရြာမွာ ဓါတ္ပံုဆရာမရွိပါဘူး.. ဒါေၾကာင့္ 
အားလံုးဟာ ၿမိဳ႕ကို တက္႐ိုက္ရမွာပါ.. 

“ဒါဆိုရင္ ဓါတ္ပံုဖိုးက 800 ၿမိဳ႕ကိုသြားဖို႔ စရိတ္က 400 ၊ ၿပီးေတာ့ စားေသာက္တဲ့ စရိတ္ရွိအံုးမွာ၊ 
ၿပီးေတာ့ အဲဒီတေန႔ေတာ့ အလုပ္ပ်က္ၿပီ... 
ဒီသူငယ္ကိုသာေပး႐ိုက္ရင္ 500 က်ပ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အိုးမကြာအိမ္မကြာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီးတာနဲ႔ 
အလုပ္ျပန္၀င္ယံုပဲ စားရိတ္မပါေသးပဲနဲ႔ေတာင္ ရြာသားေတြအဖို႕ 300 က်ပ္သက္သာမယ္၊ ဒါ့အျပင္ 
တစ္ေယာက္႐ိုက္ၿပီးတိုင္း 100 က်ပ္က ရြာ့ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ထြန္းအံုးေတာ့မယ္... ဒီသူငယ္ၾကည့္ရတာ 
အိုးတိုးအတနဲ႔ စီးပြားေရး မလုပ္တတ္ရွာဘူးထင္တယ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္ျပဳလိုက္မွ....” 

“ေဟ့သူငယ္ မင္း ဟာက ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ့လားကြ.. မင္း ေသခ်ာတယ္ေနာ္..” 

ေသခ်ာပါတယ္ ဦးေလး ခင္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ့ကို္ရက္ခ်ိန္းသာေပးပါ.. အားလံုးအဆင္ေျပေစရပါမယ္.. 

ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္း တနဂၤေႏြေန႔လာခဲ့ေဟ့ .. အဲဒီေန႔မွာ တစ္ရြာလံုး ငါ အဆင္သင့္ျဖစ္ေစမယ္.. 
ၿပီးေအာင္႐ိုက္ကြယ့္ ၾကားလား.. 

ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ ဦးေလးခင္ဗ်ာ.. ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ တစ္ဘက္ရြာက ဥကၠ႒ႀကီးကိုေရာ ဦးေလး 
သတင္းေပးႏိုင္မလားခင္ဗ်ာ.. တဆက္တည္းဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီဘက္ပါရသြားရင္ .. အခု 
အျမတ္နည္းေပမယ့္ အေရအတြက္မ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ.. 

အဲဒါနဲ႔ ရြာလူႀကီးဟာ တဘက္ရြာက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဥကၠ႒ကို ဆက္ေျပာေပးဖို႔ ၀န္ခံပါတယ္..
ဒီလိုနဲ႔ ခ်ိန္းဆိုတဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာပါတယ္.. ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာ အသစ္ကေလးနဲ႔ က်ားေပါက္စဟာ 
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ၀တ္စားၿပီး ရြာထဲကိုလွမ္း၀င္လာပါၿပီ... ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို ဘုစုခ႐ုေတြဟာ 
သူဘာလုပ္မလဲဆိုတာကို အထူးအဆန္းအျဖစ္ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္... 

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ေတာနယ္မွာက ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာဆိုတာကို ျမင္ဖူးသူရွား သဗ်.. 
သူတို႔သိၾကတာက မီးတ၀င္း၀င္းနဲ႔ ကင္မရာမည္းမည္းႀကီးေတြ ႐ိုက္လိုက္ရင္ မ်က္စိက်ိန္းတယ္.. ခ်က္ 
ကနဲ အသံျမည္တယ္.. ကူးၿပီးမွ ဓါတ္ပံုကို ၾကည့္လို႔ရတာကလား... 

သူကိုင္လာတဲ့ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာကို သံုးေခ်ာင္းေထာက္ (Tripod) ေပၚမွာ တင္ၿပီး ပါ၀ါ 
အြန္လိုက္တဲ့အခါ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကတဲ့ ၿမီးေကာင္ေပါက္ေတြ ဟင္ခနဲ ျဖစ္သြားၾကတယ္.. LCD 
ေပၚမွာ ေရွ႕က ေနာက္ခံ ပိတ္ကားက ေပၚေနၿပီေလ.. ၿပီးေတာ့ သူႀကီးျဖတ္သြားတာကိုလည္း 
တခါတည္း ေတြ႔လိုက္ရတာကိုး.. 

“အေမေရ.. လာပါအံုးဗ်.. ဒီဓါတ္ပံုဆရာရဲ့ဓါတ္ပံုက တီဗီေလးပါ ပါတယ္.. တယ္ ခန္႔ ပဲဗ်ိဳး....” 

လူႀကီးေတြပါ တ၀ုန္း၀ုန္း ထလာၾကတယ္.. သူတို႔ ၀ိုင္းအံ့ၾသလို႔မွ မဆံုးေသးဘူး လူငယ္ဟာ 
ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဓါတ္ပံု စ႐ိုက္ပါတယ္.. ႐ိုက္ၿပီးရင္ ျပန္စစ္တယ္၊ မ်က္စိမွိတ္သြားတဲ့သူကို 
ျပန္႐ိုက္တယ္၊ ေခါင္းေစာင္းသူကို ျပန္႐ိုက္တယ္၊ ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ လယ္ထဲကတက္လာသူကို 
ခါးၾကားထဲက Gel ဗူးကိုထုတ္ၿပီး ေသခ်ာေခါင္းၿဖီးေပးတယ္.. ဂ်ယ္ေထာင္နဲ႔ လယ္သမားေပါ့.. 
စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔လာတဲ့သူေတြအတြက္ သူ႕မွာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဂ်ဳတ္နဲ႔ ဘလိတ္ဓါးေတြ အပိုပါတယ္..၊ 
ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ရြာသားေတြ၀တ္ဆင္ဖို႔ လည္ကတံုးအကၤ်ီအျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေတြနဲ႔ တိုက္ပံုလည္း ပါတယ္.. 
အမ်ိဳးသမီး၀တ္ ရင္ဖံုးအကၤ်ီ ျဖဴျဖဴ အႀကီးအေသးေတြပါတယ္.. ေရႊဆြဲႀကိဳးအတုေတြပါတယ္.. 
ေခါင္းစည္းဖဲႀကိဳးေတြပါတယ္.. မိတ္ကပ္ဗူး ပါတယ္.. မွန္ပါတယ္.. ဘီးပါတယ္.. 

ရြာသားေတြဟာ သူ႕ကို ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္လို ၾကည့္ေနၾကတယ္.. 

သူ႕ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳရယ္.. ေခါင္းေလးေစာင္းပါ၊ ေရွ႕ကိုၾကည့္ပါ.. 
တစာစာေျပာေနတဲ့ စကားခ်ိဳခ်ိဳရယ္ .. ဦးေလး တိုက္ပံုေလး၀တ္ပါလားခင္ဗ်.. 
ခန္႔ခန္႔ညားညားေပါ့ဗ်ာ... ပခံုးေလးက ဒီလိုထားဗ်.. အစရွိသျဖင့္ ၀ယ္သူကို တယုတယ ကိုင္တြယ္ 
ျပင္ဆင္ေပးေနပံုရယ္ ... ဓါတ္ပံုေလး႐ိုက္ၿပီးသြားျပန္ေတာ့ ဒီမွာလာၾကည့္ပါအံုး အကိုရ 
ကိုယ့္႐ူပါကိုယ္ၿဖံဳသြားမယ္.. အစရွိသျဖင့္ ကာလသားမ်ားကား သေဘာအက်ႀကီးက်လ်က္ လက္ဖက္၊ 
ေဆး၊ ကြမ္း ကမ္းလွမ္း၍ မဆံုးေတာ့ၿပီ...
အခ်ိဳ႕ကား သူတို႔ပံုကို အႀကီးခ်ဲ႕ဖို႔ ရမရ ေမးလာၾက၏ ။ ပန္းပြင့္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသို႔ က် 
ၾကေလၿပီတကား... ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လွလွပပ ျပင္ဆင္ၿပီး ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေပးပါမယ္ ဟု ကတိ 
အတန္တန္ ေပးလို႔ စာရင္းကိုလည္း မွန္မွန္ ေရးခဲ့ရေလေတာ့တယ္..... 

တဖက္ရြာက ေလ့လာဖို႔ေရာက္ေနၾကတဲ့ ဥကၠ႒ႀကီးမ်ားဟာလည္း အဘက္ဘက္က အားသာေနတဲ့ 
ဒီဓါတ္ပံုဆရာကို ေခၚမွာျဖစ္ေၾကာင္း ရက္ခ်ိန္းေတာင္းသြားၾကေလတယ္.. 

ဒီတခါ ေမာင္လူေခ်ာဟာ လမ္းတကာလွည့္ဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး.. အႀကီးဆံုးအညႇာကို 
သူကိုင္လိုက္ႏိုင္ပါၿပီ.. 

ေနရီရီ ညေနေစာင္းမွာ လွည္းလမ္းေၾကာင္းအတုိင္းေလေလးခၽြန္ၿပီ ျပန္လာခဲ့တယ္.. 

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူစဥ္းစားပါၿပီ... 

အခု ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာကို ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ.. ဓါတ္ပံုေတြလည္း ရလာၿပီ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ 
႐ိုက္လာတဲ့ပံုေတြကို လိုင္စင္ဆုိဒ္ ကူးခိုင္းရင္ေတာ့ တစ္ေခါင္း(တစ္ဦး) ကို ရွစ္ပံုႏႈန္းနဲ႔ ထြက္လာမယ္.. 
အဲဒီအတြက္ 150 က်ပ္ က်မယ္.. ငါ့အတြက္ မကိုက္လွေခ်.. ေပးရမွာက တစ္ဦး ၄ ပံု ျဖစ္လို႔ 
ပိုေနတဲ့ဟာေတြက အလကားျဖစ္အံုးမယ္.. ဒီေတာ့ ဒီလိုႀကံမွ.. 

ေနာက္တေန႔မွာ လူငယ္ဟာ ၿမိဳ႕ေပၚက အသိ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး နာရီနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ 
ငွားရမ္းသံုးစြဲခြင့္ျပဳဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္.. အလုပ္အားေနတဲ့ စာစီစာ႐ိုက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဟာလည္း 
တစ္နာရီကို 1000 က်ပ္ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ၾကည္ျဖဴတဲ့အတြက္ အသံုးျပဳခြင့္ေပးပါတယ္.. 

ဒီေနရာမွာ Personality ဟာ အလြန္စကားေျပာလာပါၿပီ .. အခ်ိန္ကို စီမံခန္႔ခြဲပါတယ္.. အရင္းအျမစ္ကို 
စီမံခန္႔ခပ
ြဲ ါတယ္.. ေငြေၾကးကို စီမံခန္႔ခပ
ြဲ ါတယ္.. အဲဒီအတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့ ပညာကိုေတာ့ 
တတ္ေျမာက္ထားရမွာ အမွန္ပါပဲ.. 

အေပၚမွာ သူစဥ္းစားခဲ့တာေလးကို ၾကည့္ေနာ္ ... 

လူတစ္ဦးကို ငါးရာရမယ္... ရြာကို တစ္ရာလွဴရေတာ့ ေလးရာ က်န္မယ္.. အဲဒီမွာ ကူးခ 150 ႏႈတ္ရင္ 
သူ႕အတြက္ 250 က်ပ္တိတိ ျမတ္ေနတယ္.. အဲဒါကို မကိုက္လွဘူးလို႔ ေတြးသတဲ့ ဒီသူငယ္ 
႐ူးမ်ားေနသလားေပါ့...စဥ္းစားမိတယ္.. 
ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကိုၾကည့္ပါ.. 

4x6 ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကူးခ = 80 က်ပ္
လိုင္စင္ပံုရဲ့ဆိုဒ္ = 1x 1 လက္မ 

4x6 တစ္ပံုလွ်င္ = လိုင္စင္ 15 ပံု (သံုးပံု ငါးတန္း စီသည္) 
ု( 4x6 = 24 လက္မရွိသည္.. တစ္လက္မပတ္လည္ပံု 15 ပံုကို ေခ်ာင္ေခ်ာင္စီႏိုင္သည္) 

ထို႔ေၾကာင့္ 4x6 ပံု တစ္ပံုတြင္ Adobe Shop ျဖင့္ တည္းျဖတ္ၿပီးစီလိုက္ရာ လူ ေလးဦးစာမွ် 
ရေလသည္။ 

ဓါတ္ပံုကူးခ လူေလးဦးစာ အရင္းမွာ 80 က်ပ္မွ်သာက်သင့္ရာ လူတစ္ဦး 20 က်ပ္မွ်သာ 
က်သင့္ေလေတာ့သည္။ 

သမား႐ိုးက်ကူးနည္းျဖင့္ ကူးလွ်င္ လူတစ္ဦး 150 က်မည္ျဖစ္ရာ ယခု 20 က်ပ္သာက်ေတာ့သျဖင့္ 
လူတစ္ဦးလွ်င္ 130 က်ပ္ အရင္းအႏွီးသက္သာေလသည္....။ လူေလးရာအတြက္ 
ငါးေသာင္းႏွစ္ေထာင္ သက္သာေလသည္။ ထိုထဲမွ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးခ ေျခာက္နာရီစာမွ် 
ေျခာက္ေထာင္ေပးလိုက္လွ်င္ ထိုေန႔အတြက္ သူ၏ ပညာအရည္အခ်င္းလုပ္အားခအျဖစ္ 
ေလးေသာင္းေျခာက္ေထာင္ အလကား ထြက္လာေလသည္။ 

ေနာက္တေန႔မွာ သူဟာ တည္းျဖတ္ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား ဓါတ္ပံုေတြကိုသိုေလွာင္ထားတဲ့ SD 
ကတ္ကေလးကို ဓါတ္ပံုဆိုင္မွာ သြားကူးတဲ့အခါ ပံုတစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္.. 
တစ္ပံုရွစ္ဆယ္ႏႈန္းနဲ႔ ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ကိုးေထာင္ဖိုးေလာက္ပဲ သူေပးလိုက္ရတယ္.. 

ဆိုင္ရွင္ဦးေလးဟာ သူ႕ရဲ့ဓါတ္ပံုအေရအတြက္ကိုၾကည့္ၿပီး 

“ဒီရြာမွာ မင္းအရနည္းတယ္ကြ” 

လူငယ္က အၿပံဳးနဲ႔သာတံု႕ျပန္ၿပီး အျခား ေထြရာေလးပါးေျပာေနၾကတယ္.. နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာမွာ 
ဓါတ္ပံုေတြ ထြက္လာတယ္.. ဆိုင္ရွင္က ဓါတ္ပံုေတြရဲ့အရည္အေသြးကို စစ္ၾကည့္ပါတယ္.. ႐ိုက္ခ်က္ 
ေကာင္းမေကာင္းေပါ့ 
ဒါေပမယ့္ သူေတြ႔လိုက္ရတာက ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ျမင္ကြင္း .. 4x6 အရြယ္ ဓါတ္ပံုေပၚမွာ ၁ 
လက္မပတ္လည္ပံုေလးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္စီထားတယ္.. 
ပံုေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း စိုျပည္ေတာက္ပလို႔ အ၀တ္သစ္အစားသစ္ ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲန႔ ဲ .. 
အဓိကကေတာ့ ဓါတ္ပံုတစ္ခ်ပ္မွာ ေလးေယာက္စာ ပါေနတာကို ေတြ႔ရတာေပါ့.. 

ဆိုင္ရွင္ဟာ ခန ေတြေ၀သြားတယ္.. ေနာက္မွ အားရပါးရၿပံဳးၿပီး ေျပာတယ္..
“မင္း အျမတ္ အရမ္းနည္းမွာပဲေနာ္ တဲ့” 

ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူဟာ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ရက္ခ်ိန္းေတြနဲ႔ ရြာစဥ္လွည့္႐ိုက္ခဲ့တယ္.. သူ႕ရဲ့ 
ေအာင္ျမင္တဲ့ဗ်ဴဟာ အခင္းအက်င္း ေၾကာင့္ လိုင္စင္ဓါတ္ပံုသမားအမည္ခံတဲ့ လူငယ္ဟာ 
တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အလွဓါတ္ပံုလုပ္ငန္းကိုပါ ျခယ္လွယ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္သြားခဲ့တယ္.. ဒီေနရာမွာ 
ဖလင္သမားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ဟာ ရွင္းရွင္းေလးေပၚလာတယ္.. ျပင္လို႔မရဘူး ဓါတ္ပံုဆိုင္အေပၚ လံုး၀ 
မွီခိုရတယ္.. အမွားမခံဘူး 

ဒီဂ်စ္တယ္ကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း အမွားခံတယ္.. ျပန္႐ိုက္ ျပန္ဖ်က္ .. မႀကိဳက္မခ်င္း အိုေက.. 
႐ိုက္တုန္းက ေကာက္႐ိုးပံုေရွ႕၊ ပံုထြက္လာေတာ့ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ.. 
ဟားဟားဟား... 
ဒီၾကားထဲ ေတာကေမာင္ေမာင္တို႔က ႏွစ္ကိုယ္ခြဲေတြဘာေတြေတာင္ျဖစ္သြားေသး.. 
ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ သူ႕ရဲ့သတင္းဟာရြာစဥ္တ႐ိုး ဟိုးဟိုးေက်ာ္သြားေတာ့တယ္.. 

ဒီလိုပံုစံစြန္႔စားခန္းမ်ိဳးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ လုပ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈရွိေနတဲ့ 
နယ္ၿမိဳ႕မွာေတာင္ မလြယ္ပါဘူး.. ေစ်းကြက္ကို ရွာေဖြ ေရြးခ်ယ္လႊမ္းမိုးဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္မင္းမူႏိုင္တဲ့ 
နယ္ေျမကို ရွာတတ္ရပါမယ္.. တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ 

“အႏူေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္..” ၊ ဆန္႔က်င္ဖက္အေတြးေလးလည္းေတြးထားပါ 

“ေရမ်ားရာ မိုးမရြာမိပါေစနဲ႔” 

သူ႕ရဲ့ ဓါတ္ပံုရာသီ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါၿပီ... 
ရာသီဆိုေပမယ့္ တစ္လေလာက္ပါပဲ .. တစ္လေလာက္အေတာအတြင္းမွာ သူ လွည့္သမွ် 
ရြာစဥ္ေတြဟာ သူလွဴဒါန္းခဲ့တာေတြနဲ႔ လွပလို႔ က်န္ခ့တ
ဲ ယ္.. မူလတန္းေက်ာင္းကို သြပ္လွဴခဲ့တယ္.. 
ရြာလယ္လမ္းမျပဳျပင္ဖို႔ ေက်ာက္ လွဴခဲ့တယ္.. ႐ံုးအေဆာက္အဦးအတြက္ အုတ္လွဴခဲ့တယ္.. 
အားလံုးဟာ သူ႕ရဲ့ေစတနာကို လြမ္းေမာတသစြာ က်န္ခ့ၾဲ ကတယ္.. အခါခါလာဖို႔ ဖိတ္ၾကတယ္.. 

သူကလည္း... 
အခ်ိန္တန္လို႔ ျပန္ရေပမယ့္ ရြာရဲ့ ေႏြးေထြးမႈကို မေမ့ပါေၾကာင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ပြဲေတာ္မွန္သမွ် 
ဖိတ္ၾကားၾကေစလိုေၾကာင္း၊ မဂၤလာေဆာင္ရင္လည္းမေမ့ဖို႔.. တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္အားေပးပါရေစ ဟု 
သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ခဲ့သတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကိုပင္ ကိုယ္လံုးေပၚပံုႀကီးတစ္ပံု 
႐ိုက္ၿပီး လွဴခဲ့သျဖင့္ ဆရာေတာ္က ေနာင္ကိစၥရွိသမွ် အႏွီလူငယ္ကိုသာ ေခၚရမယ့္အမိန္႔ကို 
ထုတ္ပါသတဲ့..
လုပ္ငန္းတစ္ခုအတြက္ ပြဲၿပီးရင္ မီးၿငိမ္းသြားေအာင္လုပ္တာဟာ တန္ဖိုးမရွိတဲ့အက်င့္ပါ.. 
အတၱတစ္ခုတည္းအတြက္ၾကည့္ရင္ အျမတ္ကိုသာျမင္မယ္.. ဒါဆိုရင္ တခါပဲရမယ္ ေနာင္အခါ 
ကန္ေတာ့ဆြမ္းပဲ ဆိုတဲ့ ရလဒ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္.. ေပးဆပ္သင့္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈအျပင္ 
နည္းနည္းေလး ပိုလိုက္လို႔ ကိုယ္မဆင္းရဲသြားပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းဟာ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ 
လုပ္ငန္းျဖစ္လာႏိုင္တယ္.. ရလဒ္ခ်င္းက အရမ္း ကြာဟပါတယ္.. 
အက်ိဳးအျမတ္ကို ဒီလူငယ္ယူသလို ကိုယ့္အထဲကကိုယ္ျပန္ညႇစ္ယူသင့္ပါတယ္.. ၀ယ္သူကို 
၀န္မပိပါေစနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြသာ မ်ားမ်ားေပးသင့္တယ္လို႔ ဒီ အျဖစ္ကေလးက သင္ခန္းစာေပးေနတယ္ 

လူငယ္ဟာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ႕ကိုယ္သူ အျပည့္အ၀ ခံယူလိုက္ပါၿပီ... 
(စီးပြားေရးသမားဆိုတဲ့စကားလံုးကို သူ မခံယူေသးပါ..) 

အခု သူဓါတ္ပံုဆရာ ျဖစ္ၿပီ.. သို႔ေသာ္ သူ႕အတြက္လိုအပ္ေနတာက သူခ်စ္တဲ့ အိုင္တီပညာနဲ႔ 
သူ႕ဘ၀အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာပါ.. အခုဆိုရင္ ေငြတစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို လပိုင္းအတြင္းမွာ ေငြ 
10 သိန္းေက်ာ္အျဖစ္ သူ ပြားမ်ားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္.. သူ႕အိမ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး 
.............ဓါတ္ပံုဆိုင္လို႔ နာမည္တပ္လိုက္တယ္.. 

ဒါေတာင္ သူ က်ဴးလြန္မိတဲ့အမွားတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္.. အဲဒါကေတာ့ 
ပညာတတ္လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ သူ႕ဓါတ္ပံုဆိုင္ကို အဂၤလိပ္လို နာမည္ေပးလိုက္တာပါ.. 
ဆိုင္းဘုတ္ကိုလည္း နီယြန္မီးေခ်ာင္းနဲ႔ လုပ္လိုက္တယ္.. လူေတြက အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ရွိန္တယ္.. 
မ၀င္ရဲၾကဘူး .. ေနာက္ပိုင္းမွာ သူသေဘာေပါက္သြားတယ္.. အဖိုးတန္ဆိုင္းဘုတ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး 
ေဆးေရာင္စံုနဲ႔ ပ်ဥ္ျပားေပၚမွာ လိုင္စင္ (15) မိနစ္ အျမန္ လို႔ ေရးလိုက္တယ္.. ဓါတ္ပံုလွလွေလးမ်ား 
႐ိုက္ေပးသည္ လို႔ လည္း ေအာက္မွာ ဆက္ေရးတယ္.. အဲဒီေတာ့မွ ရြာနဲ႔ဘာသာနဲ႔ 
ကိုက္သြားေတာ့တယ္.. 

သညာဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ အေရးပါေနေသးတယ္ဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး.. 

လူငယ္ဟာ စဥ္းစားတယ္.. သူ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟာ လွ်ပ္တျပက္အေတာအတြင္းမွာ ေကာက္႐ိုးမီးပမာ 
ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ခဲ့ပါတယ္.. အခု သူ ဓါတ္ပံုဆရာလုပ္ေတာ့မယ္.. ဒါေပမယ့္ 
စဥ္းစားစရာရွိတဲ့အခ်က္က ပြဲေတာ္ရာသီ မွာ ပံုအမ်ားကို ၿမိဳ႕တက္ကူးလို႔ ကိုက္ေပမယ့္ 
သာမန္အခ်ိန္မွာ ဓါတ္ပံု 2 ပံု 3 ပံုကို ၿမိဳ႕တက္ကူးရင္ လမ္းစရိတ္ေတာင္ ႐ံႈးအံုးမွာပဲ...မလြယ္ပါလား.. 

အဲဒီေတာ့ တစ္လမ္းတည္းေသာနည္းက ရတဲ့ ေငြန႔ ဲ One Stop ဓါတ္ပံုဆိုင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ပါပဲ.. 
ကဲလုပ္ၾကရေအာင္ 
Pentium 4 ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး = 450000 (Celeron ဆိုရင္ေတာင္ 
ရပါေသးတယ္..ေမာ္ဒယ္ျမင့္ဖို႔မလို အလုပ္ျဖစ္ဖို႔သာလိုတယ္..)
Epson C 90 inject printer တစ္လံုး = 100000 

ဒီေနရာမွာ ပရင္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူလုပ္သြားတာေလး ရွိပါေသးရဲ႕ .. 
ပရင္တာတို႔မည္သည္ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ေဆးဗူးသံုးလွ်င္ စီးပြားတြက္ေျခ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ 
႐ံႈးလိမ့္မည္။ တစ္စံု 40000 
MMC ကဲ့သို႔ Refill ကက္ထရစ္မ်ားသည္လည္း သိပ္မကိုက္ေသး ... တစ္စံု 20000 ခန္႔ 
ထို႔ေၾကာင့္ 
ေဆး Tank ျဖင့္ အျပင္ကေန ပိုက္နဲ႔သြယ္ေသာ စနစ္မ်ိဳးကိုသံုးလွ်င္ အိုေကဖြယ္ရာရွိသည္။ Tank 
တစ္စံု 50000 
ေဆးရည္ သာမန္ကက္ထရစ္ထက္ 10 ဆ ပိုပါသည္။ ေဆးကုန္လွ်င္ အျပင္ကေန ေဆးထိုးအပ္ႏွင့္ 
ျဖည့္ႏိုင္သည္။ ေဆးဗူးႀကီးတစ္ဗူးမွ 5000 သံုးပါလိမ့္ တစ္ေပ်ာ္.. 
မကုန္ႏိုင္လိုက္တဲ့မင္အိုး မကုန္ေရးခ် မကုန္ႏိုင္ A4 Photo paper ကို လိုင္စင္ထုတ္ရင္ 
ေျခာက္ပံုအတန္းလိုက္ေလး ထုတ္ေပးလိုက္ တစ္လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ျဖတ္ေပးရတယ္.. အဲဒီ 
Paperကို ေနာက္ထပ္ ငါးႀကိမ္သံုးလို႔ရတယ္.. 
လိုင္စင္တစ္ေယာက္ကို 800 က်ပ္၊ A4 တစ္ရြက္ကို ေျခာက္ႀကိမ္ ၊ ၀င္ေငြ 4800 ၊ A4 Photo paper 
က Lucky တံဆိပ္ကိုသံုး တစ္ရြက္ ႏွစ္ရာပဲက်တယ္.. ႏွစ္ရာကို ေျခာက္ႀကိမ္သံုးေတာ့ တစ္ႀကိမ္ကို 
သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ ၊ ေဆးဖိုး က 50 က်ပ္လို႔ထား ၊ 85 က်ပ္၊ 

ဒီေတာ့ လိုင္စင္တစ္ဦးစာ = 800 က်ပ္ 
ကုန္က်စရိတ္ 85 က်ပ္... 

ဓါတ္ပံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ေျပာသလို ေျပာလိုက္ပါ... 

“မင္း အျမတ္ အရမ္းနည္းမွာပဲေနာ္လို႔” 

ေျပာဖို႔က်န္ခဲ့တယ္ထင္တယ္... 
ရြာလို႔လည္းေျပာေသးတယ္ ကြန္ပ်ဴတာသံုးဖို႔ လွ်ပ္စစ္ဘယ္ကရ.... 

လင္းရာမ အင္ဗာတာတို႔ UPS ဆိုတာ ျမန္မာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္ဆိုတာကိုျပတယ္.. ဟဲဟဲ.. 
ကားႀကီးဘက္ထရီအိုေတြ၀ယ္တယ္.. အဲဒါနဲ႔ လင္းရာမနဲ႔ကို အမ်ိဳးေတာ္ေပးလိုက္တဲ့အခါ .. 
စြမ္းအင္ျပႆနာဟာ အလိုလိုေျပလည္သြားပါတယ္.. 

ဘယ္ရြာမွာမဆို ပညာကို လိုလားသူေတြရွိတယ္... 
ကေလးငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ကုိလက္ဆြဲရင္း အေနာက္ပိုင္းက ကိုမိႈင္းဆိုတာ ေရာက္လာတယ္..
ငါ့သားေလးကို မင္းလိုျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ ကြန္ပ်ဴတာသင္ေပးပါ ညီေလးရာ... 

အကို႕သားအရြယ္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ နီးစပ္ယံုပဲ ရအံုးမယ္.. DTP 
လိုေတာ့သင္လို႔ရအံုးမွာမဟုတ္ဘူးအကို... အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ 
အဂၤလိပ္စာနဲ႔ စာ႐ိုက္တဲ့ ဂိမ္းေလးေတြသင္ေပးမယ္.. ကေလးအရြယ္နဲ႔ ကိုက္ညီသေလာက္ေတာ့ 
လုပ္ေပးမယ္ အကို သေဘာတူသလား... 

ညီေလးရာ မင္းႀကိဳက္သလိုလုပ္ပါကြ.. အားလံုးအပ္တယ္.. မင္းလိုသေလာက္ေျပာ.. 

ကေလးနာမည္က ဖိုးတာတီးတဲ့ ... မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ 
ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္လာျပန္တယ္.. ၊ေနာက္ တစ္ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္၊ 
ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ .... 
ေၾသာ္ လက္စသပ္ေတာ့ ကေလးေတြ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ကိုေရာက္ၿပီပဲ...... 

ေႏြရက္ပိုင္းေတြဟာ လူငယ္အတြက္ မအားလပ္ႏိုင္ေသာ ေန႔ေတြျဖစ္ပါတယ္.. 
မဂၤလာေဆာင္တတ္ၾကတယ္.. အလွဴေပးတတ္ၾကတယ္.. ဘုရားထီးတင္... ဘာပြဲ ညာပြဲ.. 
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြစစ္ ... ျပင္သင့္တာျပင္ ... အိမ္တြင္ထုတ္တန္ထုတ္ .... 
ၿမိဳ႕သြားစရာအလုပ္ရွိေတာ့ ၿမိဳ႕မွာပဲ ကူးဖို႔ ေပါ့.. ကေလးေတြကိုလည္း အခ်ိန္ခၿြဲ ပီး စာသင္ရေသး 
ရက္ဆက္ ဒီအရာတစ္ခုထဲကို ပဲ ပတ္ခ်ာလည္ေသာအခါမွာ လူငယ္တို႔ သဘာ၀ ျဖစ္တတ္တာက 
ၿငီးေငြ႔ျခင္းျဖစ္ပါတယ္.. 

ဒါအမွန္တရားပါ.. ယေန႔လူငယ္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘ၀င္မက်တာ .. ကိုယ့္လုပ္ငန္းကို ကို 
မေက်နပ္တာ ... Bordom ဒါမွမဟုတ္ Monotony လို႔ စိတ္ပညာအေခၚအရ ေခၚတယ္ထင္ပါတယ္.. 
ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႔လာတာေပါ့ေနာ္.. ဒါဆိုရင္ စိတ္ကို အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစရပါတယ္.. 
ေပါင္းကူးႏိုင္တာေလးေတြကို ႀကိဳးစားၾကည့္ရပါတယ္.. အခု သူ႕ရဲ့လုပ္ငန္းဟာ ႏွစ္န႔ခ
ဲ ်ီလာသလို 
တိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကို ေရာက္လာပါၿပီ... 

ဒီဓါတ္ပံုလုပ္ငန္းကို စိတ္ခ်ရတဲ့ ပညာသင္တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္အထိုင္လႊဲထားလိုက္ပါတယ္.. 
ပညာသင္တပည့္ ဆိုတာက ထမင္းေကၽြးတယ္.. မုန္႔ဖိုးေပးတယ္ ပညာသင္ေပးတယ္.. အခ်ိန္တန္ရင္ 
ဒီကေလးရဲ့ အလုပ္အကိုင္ကိုေတာ့ တာ၀န္ယူေပးရလိမ့္မယ္.. 

သူဘာလုပ္ေနတယ္မွတ္ပါသလဲ...
Laptop ဆိုတာ အိုင္တီေလာကက လူငယ္ေတြရဲ့ အသည္းစြဲ ပစၥည္းတစ္ခုပါ.. လူငယ္ထဲက 
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့လူငယ္ဟာလည္း Laptop (Use) တစ္လံုးကို ေစ်းေတာ္ေတာ္နဲ႔၀ယ္ပါတယ္... 
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္လိုက္တယ္.. အင္း သူလည္း လူငယ္ေပကိုး.. ၿပီးေတာ့ သူဟာ ဒီနယ္တခိုမွာ 
STAR ပါ... 
ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ သူ႕အေျခအေနမ်ိဳးလူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေကာင္းရွိမယ္.. ဒါေပမယ့္ 
ဒီအႏူေတာမွေတာ့ သူက လူေခ်ာပဲေလ... 

မထင္မွတ္ထားတာတစ္ခုက ေတာရြာက ဒီလူငယ္ဟာ ပ႐ိုဂ်က္တာကို ၀ယ္လိုက္တာပါပဲ..... ရွိသမွ် 
ေငြ ပံုေအာၿပီး 12 သိန္းေလာက္ရွိတဲ့ ပ႐ိုက္ဂ်က္တာကို သူ၀ယ္ပါတယ္... ဘာလုပ္မလို႔လဲ... 

မၾကာခင္ မိုးကုန္လို႔ ေဆာင္းဦးေပါက္လာတဲ့အခါမွာ ဟုိနားက ပြဲ ဒီနားက ပြဲ ဆိုတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို႔ 
ေတာဓေလ့မွာ ရွိပါတယ္.. ဇာတ္သဘင္ေတြ မငွားႏိုင္တဲ့ အလွဴပြဲေသးေသးေတြမွာ 
ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္တဲ့ မဂၤလာပဲ ြ ႀကီးႀကီးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့လူငယ္ဟာ ေတာအေခၚ “ေရာင္ျပန္” 
လို႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္ရွင္အေသးစားကို တီထြင္ျပသခဲ့ပါတယ္.. 

သူ႕ရဲ့လုပ္ငန္း ကိုက္ပါ့မလား ... ၾကည့္ရေအာင္... 
ပြဲတစ္ပအ
ြဲ တြက္ သူစိုက္ရတဲ့အရင္းအႏွီးက လက္ပ္ေတာ့ ရယ္... ပ႐ိုဂ်က္တာရယ္.. 
မီးအားထိန္းတဲ့စက္ရယ္.. ေဆာင္းေဘာက္စ္ေကာင္းေကာင္း တစ္စံုရယ္ပါပဲ .. အလွဴရွင္ဆီမွာ 
ပြဲေတာ္ထဲမွာ မီးစက္က ရွိၿပီးသားပါ.. အဲဒီမီးစက္ကတည္ၿငိမ္မႈမရွိတဲ့ မီးအားကို မီးအားထိန္းစက္ထဲ 
ထည့္လိုက္တယ္.. အဲဒီကထြက္လာတဲ့ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ မီးအားကို ပ႐ိုဂ်က္တာနဲ႔ လက္ပ္ေတာ့ကို 
ေပးလိုက္တယ္.. ေဆာင္းေဘာက္ႀကီးကို ဖြင့္လိုက္တယ္.. ၿပီးေတာ့ ေ၀ဠဳေက်ာ္ရဲ “ဘုန္းမ႐ူးဖိုးေထာင္” 
ဇာတ္ကားကိုထိုးလိုက္တယ္.. ေနမ်ိဳးေအာင္နဲ႔ ပန္းျဖဴတို႔ရဲ့ဇာတ္ကားကိုထိုးလိုက္တယ္.. 
“တ႐ုတ္သိုင္းကားတစ္ကား” ဒါဆိုရၿပီ .. ဟဲဟဲ လက္ပ္ေတာ့နဲ႔ ပ႐ိုဂ်က္တာရယ္ ေကာ္ပီေခြ 
ဆယ့္သံုးေလးေခြရယ္... ေႏြရာသီကို သူဒီလို ျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္.. 

ဒါေပမယ့္ သူသြားတဲ့လမ္းတိုင္းမွာ စြပ္ေၾကာင္းတစ္ခုပမာ ေငြေၾကးရဲ့ ေျခရာေတြ က်န္ခ့တ
ဲ ယ္ဗ်ာ..... 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြးသင့္ပါၿပီ... 
ေသြးေအးေအးနဲ႔ အရာရာကို အကြက္ခ် ပံုစံသြင္းသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ကိုလူေခ်ာ.... 
မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အခြင့္အေရးကို လွ်ပ္တျပက္အေတာအတြင္း ၿမဲၿမံစြာ ဖမ္းဆုပ္တတ္တဲ့ 
ကိုလူေခ်ာ.. 
နည္းနည္းနဲ႔ က်ဲက်ဲ၀ိုင္းတတ္တဲ့ ကိုလူေခ်ာ... 
ဘ၀ကို တကိုယ္ေတာ္ ရင္ဆိုင္သြားတဲ့ ကိုလူေခ်ာ... 
ေခတ္ကို ေခတ္လိုျမင္တတ္၊ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္လုပ္တတ္တဲ့ကိုလူေခ်ာ... 
မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔အညီ သင့္ရာေဒသ မွာ ေနတတ္တဲ့ကိုလူေခ်ာ...
ကတိတည္တဲ့ ကိုလူေခ်ာ.. 
လူ႕စိတ္ကို ေက်နပ္ေအာင္ ျပဳႏိုင္စြမ္းေသာကိုလူေခ်ာ... 
အစြမ္းအစ ရွိေသာ ကိုလူေခ်ာ.. 

တကယ္ေတာ့ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာသြားလုပ္တာမဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ေနာ္.. 

စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္လာတိုင္း ရြာမွာ အလုပ္သမားအခက္အခဲရွိတယ္.. ရိတ္သိမ္းစက္ / 
ေခၽြေလွ႕စက္ ဆိုတာေတြက တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လယ္သမားေတြနဲ႔ 
အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္တာေတြရွိေသးတယ္.. စပါးက အခ်ိန္မီရိတ္ဖို႔ လိုေနၿပီ... မိုးသံက တခ်ိမ့္ခ်ိမ့္... 
အလုပ္သမားကရွား ... 

ကိုလူေခ်ာေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ လယ္သမားငါးေယာက္ စပါးရိတ္ဖို႔ ဆင္းလာၾကတယ္.. သူမ်ားေတြလို 
တန္းစီဆင္းလာတာမဟုတ္ဘူး .. တေယာက္တစ္ကြက္ ဆင္းသြားတာ .. သူတို႔ေနာက္မွာ 
ေကာက္ပင္သိမ္းဖို႔ လူ တစ္ဦးစီပဲ လိုက္သြားတယ္.. 

မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီ လယ္ကြက္ေတြ ေျပာင္တလင္းခါသြားတယ္... 

အဲဒီစက္ေတြကို ေမာင္လူေခ်ာက တ႐ုတ္ဘက္က မွာ၀ယ္တာတဲ့.. ၿပီးေတာ့မွ ရြာက လူငယ္ေတြကို 
စက္သံုးနည္း ေလ့က်င့္ေပးၿပီး စပါးရိတ္သမားလိုေနတဲ့ လယ္သမားေတြကို အငွားလိုက္တာတဲ့... 
သူတို႔ တစ္ေယာက္စီရဲ႕လုပ္အားက အျခားလယ္သမား ၁၀ ေယာက္စာေလာက္ကို 
အလုပ္ကတြင္တယ္... 

လုပ္ခ်လိုက္ပံုက အဲဒီလိုဗ်... 

ေခတ္ကို ေခတ္လိုျမင္တတ္တာ၊ ဘယ္ခရီးဘယ္ထီးနဲ႔ တန္သည္ ၊ ဘယ္လမ္းကို 
ဘယ္ပန္းနဲ႔တန္သည္ကို ရွာေဖြ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တာ ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏိုင္တာ ဒါေတြက 
ကိုယ္တင္မကဘူး ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိလာေစတယ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသေတြမွာ ေကာက္႐ိုးမိႈဆိုတာ အလြန္ခ်ိဳတယ္ဗ်.. 
ေႏြဘက္ ေကာက္႐ိုးေတြပံုထားရင္ အဲဒီထဲ ဆန္ကြဲ သြားႀကဲထားလိုက္တာ မိုးက်ေတာ့ 
မိႈေတြထြက္ေရာ.. လယ္သမားဘာသာဘာ၀ ဒါပဲ ခ်က္စားၾကတယ္ေလ... တေန႔ေတာ့ 
မႏၱေလးဘက္ကျပန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ဟာ သူ႕အိမ္ပတ္ခ်ာလည္ကို 
ပတ္ၾကည့္ေနပါတယ္.. ေတာရြာဘာသာဘာ၀ ၿခံ၀င္းကေတာ့ က်ယ္သဗ်... ေပ 100 နီးပါးေလာက္ကို 
လြတ္ေနတာေပါ့.. 

အဲဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ဒီလူငယ္ဟာ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကို သဲသဲမဲမ ဲ ဖတ္တယ္.. စဥ္းစားတယ္.. ေရးခ်တယ္... 
တေနရာရာမွာ သူ ထစ္ေင့ါလို႔ေနတယ္.. ေနာက္ဆံုး တစ္ရက္မွာ သူမိဘေတြဆီ ခြင့္ေတာင္းၿပီး 
ေနာက္တေခါက္ မႏၲေလးဘက္ကို ျပန္တက္သြားပါတယ္... ျပန္လာတဲ့အခါ က်ေတာ့ 
အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔အတူ လူရည္သန္႔တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္.. 

ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူတို႔ ၿခံ၀င္းထဲမွာ ခုနစ္ေပ သံုးေပ အရြယ္၊ အနက္ 
ရွစ္လက္မေလာက္ရွိတဲ့တြင္းေတြကို တူးၾကပါတယ္.. အဲဒီထဲကို ကြင္းထဲက စုထားတဲ့ 
႐ိုးျပတ္ေျခာက္ေတြ ထည့္ပါတယ္.. ၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ပုဂၢိဳလ္ရဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း သူတို႔ 
ဆက္လုပ္ၾကပါတယ္.. လက္စသပ္ေတာ့ မိႈစိုက္ေနတာကိုး... 

ဆယ့္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ မဟာနႏၵာဆိုတဲ့ ေကာက္႐ိုးမိႈေတြရလာၾကပါတယ္.. 
ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕အမိန္႔အရျဖစ္လာသလို မႈိေတြက အရြယ္ေလးေတြညီညာၿပီး တငံုတငံုခ်င္းစီကလည္း 
အႀကီးႀကီးေတြပ.ဲ . ပညာရွင္က ဆက္ၿပီး သင္ၾကားသြားတယ္.. ၁ လ တိတိၾကာတဲ့အခါ ကိုလူေခ်ာဟာ 
ပညာရွင္ကို ထိုက္တန္စြာ ကန္ေတာ့ၿပီး ေရႊမန္းကို ျပန္ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္.. 

သူစီးပြားျဖစ္စိုက္ထားတဲ့မိႈေတြကို ကိုယ့္နယ္ထဲမွာေရာင္းခ်ရင္ ႏြမ္းတာေတြ၊ ပြင့္သြားတာေတြ ေၾကာင့္ 
မိႈေျခာက္အဆင့္အထိ ထုတ္လုပ္ပံု၊ အဲဒါကို ေစ်းကြက္ထဲ တင္ပို႔ပံု အဆင့္ဆင့္ကို အမွန္တကယ္ 
တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ ပညာရွင္ဆီကေန အိမ္ေခၚၿပီးေတာ့ကို သင္ယူခဲ့တာပါ.. စနစ္က်နစြာသင္ယူၿပီး 

အခု ကိုလူေခ်ာဘာလုပ္ေနတယ္ထင္သလဲ.... 

လယ္သမားေတြအတြက္ ႐ိုးျပတ္က ေပါတယ္ေလ.. 
ႏြားေခ်းရယ္လို႔လည္း အထူးတလည္သိပ္ရွာစရာမလိုပါဘူး... 
အဲဒီ ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျမႀကီး ရွိတယ္ဆိုရင္ ကိုလူေခ်ာအိမ္ကို သြားရတယ္.. 
3000 ဖိုးေလာက္ တန္ေၾကးရွိတဲ့ မႈိမ်ိဳးေစ့၊ မိႈအားေဆး ၊ မိႈ ပိုးသတ္ေဆး အုပ္တဲ့ ပလတ္စတစ္ 
စတာေတြကို ၀ယ္ၾကတယ္.. ၿပီးရင္ ကိုလူေခ်ာမွာတဲ့အတိုင္း ေသခ်ာစြာ စိုက္ပ်ိဳးၾကတယ္.. 
မိႈက်င္းရဲ့သက္တမ္းက (၁၈) ရက္ပါ။ အဲဒီက မိႈ (10) ပိႆာထြက္တယ္.. တစ္ပိႆာကို 1200 က်ပ္န႔ ဲ
ကိုလူေခ်ာအိမ္ကို သြားသြင္းရတယ္.. အဲဒီေတာ့ 12000 ေလာက္ ရၾကတယ္..
စိုက္နည္းကေတာ့ အိမ္မွာ က်င္း (၁၀) က်င္းရွိတယ္ဆိုပါစို႕ ပထမ သံုးက်င္းကို တရက္ စိုက္၊ 
ႏွစ္ရက္ေလာက္ျခားၿပီး ဒုတိယ သံုးက်င္းကိုစိုက္၊ ၿပီးရင္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ျခားၿပီး တတိယ 
ေလးက်င္းကိုစိုက္ ဒါဆိုရင္ အဲဒီအုပ္စု သံုးစုဟာ အလွည့္က်လည္ပတ္ ဖူးပြင့္ၿပီး ေန႔စဥ္၀င္ေငြ ဆိုတာ 
လယ္သမားေတြရဲ့ ဘ၀မွာ ေပၚထြက္လာတယ္.. ပထမအႀကိမ္ က်င္းအတြက္၀ယ္တဲ့ 3000 ဖိုးမွာ 
ပလတ္စတစ္ပါတယ္.. ဒုတိယ အႀကိမ္နဲ႔ တတိယအႀကိမ္၀ယ္ရင္ ပလတ္စတစ္အေဟာင္းကို ဆက္သံုး 
အေပၚက မိုးေပးရတဲ့ ဖက္ကို ဆက္သံုးျခင္းအားျဖင့္ အရင္းစိုက္ရေငြ ပိုမိုသက္သာလာတယ္.. 
တစ္က်င္းရွစ္ေထာင္ အျမတ္ႏႈန္းနဲ႔ (၁၀) က်င္းရွိသူက တစ္လကို ရွစ္ေသာင္း ျမတ္ၿပီဗ်.. 
အနည္းဆံုးေနာ္... 

သစ္တစ္ပင္ေကာင္းငွက္တစ္ေသာင္းနားရသတဲ့.... 

ေမာင္လူေခ်ာကေတာ့ အဲဒီမိႈေတြကို ဒိုင္ခံေကာက္ယူ အေျခာက္လွမ္းၿပီး ကုန္ေခ်ာအဆင့္ကို 
ရြာမွာတင္ ထုတ္လုပ္ပါတယ္.. သူတင္ပို႔ေရာင္းခ်တဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္ျမတ္သလဲဆိုတာကို 
သိခ်င္လိုက္တာ...... 

ေလးစားစြာျဖင့္ 

စီခေရဇီ