PENGENALAN

Pengurusan Sumber Air Bersepadu (IWRM) muncul sebagai satu konsep yang popular
dalam sektor air pada abad ke-20. Dari pendekatan yang sangat tekno-centric pada masa lalu,
ia telah mengambil cara baru yang meliputi rasional komunikatif Habermasian sebagai
penghubung tempat berasaskan bagi pelbagai peserta untuk consensually dan
communicatively mengintegrasikan keputusan dalam unit hidrologi. Pendekatan 'bagaimana
untuk mengintegrasikan mempunyai tarikan luar biasa di seluruh dunia dalam
mempromosikan penyertaan sahih semua pemegang kepentingan.
Walau bagaimanapun, para pengkritik berhujah bahawa domain pengurusan sumber
air adalah satu proses politik pembantahan dan perbincangan; penekanan adalah pada
kerumitan, contextuality, dinamik kuasa dan kepentingan menganalisis situasi dunia sebenar.
Mereka menunjukkan bagaimana integrasi tidak dapat dicapai yang diberikan dinamik
kuasa dalam interaksi sosial. Perbincangan nampaknya bercanggah menarik pada paradigma
teori yang berbeza dan mempertentangkan perbincangan pada IWRM, tanpa menawarkan
alternatif yang membina.
Satu kritikan besar daripada IWRM telah berkembang sejak tahun 1980. Kritikal awal
boleh dikaitkan dengan awal tahun 1980-s, seperti Pope (1981) dan Mitchell (1983), Wescoat
(1984); orang yang kemudian termasuk Borm dan Sonzogni (1995), Biswas (2004), dan
Fischhendler Feitelson (2004), Ramaswamy (2005), Valis (2005) dan lain-lain. Tujuan utama
kritikan adalah nilai praktikal konsep yang terbukti menjadi sukar untuk dilaksanakan
"Rekod meragukan" pelaksanaan (Biswas 2004) berpunca sama ada ketiadaan kes
IWRM dalam amalan atau laporan yang lemah daripada mereka. Sidang Kemuncak Dunia
mengenai Pembangunan Lestari (WSSD) pada tahun 2002 menjemput bagi semua negara
untuk IWRM kemahiran dan pelan kecekapan air pada akhir 2005.
Pada akhir tahun 2005 hanya 20 daripada 95 negara yang dikaji selidik oleh
Perkongsian Air Global telah mengemukakan pelan atau mempunyai rancangan yang sedang
berjalan lancar. Pelan pengurusan sumber air bersepadu secara nominal, yang telah
dibangunkan (20 menjelang tahun 2006) hanya sedikit yang kepentingannya ditonjolkan atau
suara yang mengetengahkannya.
Dalam banyak kes-kes pengurusan sumber air bersepadu lebih kepada teknikal dan
bukannya memberi tumpuan sosial. Perhatian lebih sedang untuk meningkatkan kecekapan
penggunaan air melalui pemindahan ke kawasan yang mempunyai nilai tambah yang lebih
tinggi atau melalui teknologi baru daripada ekuiti dan keadilan sosial sebagai pusat bagi
pembangunan manusia (UNDP 2006).
Oleh itu, kritikan utama IWRM menumpu pada rekod yang meragukan
pelaksanaannya (White 1969, White 1998, Sabatier 2005). Selain itu, sebab-sebab yang
berbeza telah dibincangkan dalam kesusasteraan untuk menjelaskan mengapa pelaksanaan
telah bermasalah.




TERDAPAT TIGA SET PENJELASAN
1. konsep IWRM adalah mempunyai kelemahan serius dan ciri-ciri tersebut daripadanya
sebagai kecuaian kepada syarat dan kepentingan tempatan dan pendekatan "satu saiz
muat semua" (Moss 2003, 2004), kecenderungan ke arah pengurusan berpusat dan
tidak fleksibel dalam amalan yang bertentangan dengan retorik sahaja tidak
menggalakkan penyertaan awam dalam membuat keputusan dan perancangan dan
"membawa benih-benih pemusatan dan gigantism" (Ramaswamy 2005) (Kaika dan
Page 2003a; Kaika dan Page 2003b).

Tambahan kepada Jeffrey dan Gearey (2006) mendakwa bahawa implementability
yang lemah tentang konsep IWRM berpunca daripada: 1) sifat sains yang telah
memaklumkan pembangunan, nilai berpusat dan yang berakhir berdasarkan keputusan
normatif setiap masyarakat diperlukan sebagai sah untuk diri mereka (juga di White
1998) dan 2) ia merupakan ciri-ciri "skizofrenia" sebagai separa moden dan
sebahagiannya selepas modenis paradigm perancangan.


2. Kepercayaan bahawa kapasiti perancang negara dan pelaksana adalah sebab utama
untuk berjaya percubaan untuk IWRM, dan memerlukan usaha dan masa untuk
keupayaan membina.

Perbincangan ini adalah lazim di kalangan Organisasi Antarabangsa dan NGO
Antarabangsa (GWP 2003, 2005; UNEP 2006; ADB ...).


3. Penjelasan ini kebanyakannya diabaikan sejak sedekad lalu dan baru-baru ini ia
diberikan perhatian yang lebih.

Ia menjurus kepada sifat antarabangsa dalam konsep IWRM (Varady 2005, Batu 2005,
UNDP 2006, Konca 2005) dan masalah sempadan yang tidak dapat dielakkan dalam
semua percubaan untuk IWRM seperti yang dinyatakan di Mitchell (1990).

Ia menyatakan bahawa faktor utama di pelaksanaan yang lemah pendekatan-
pendekatan IWRM dalam membangunkan dan negara-negara peralihankebanyakannya
merupakan disebabkan wacana antarabangsa yang
pincang danpermohonan pendekatan-pendekatan IWRM oleh pelaku transnasional.
Pendekatan ini berusaha untuk menghubungkan keputusan yang dibuat diperingkat
tempatan dan nasional kepada wacana antarabangsa.