Wat wil de islam eigenlijk van mensen die geen moslim zijn?

De geschiedenis leert ons,

dat we nooit iets geleerd hebben
van de geschiedenis!!


De Joods Islamitische traditie.

Hoofdstuk 2 deel 1.

Voor een groot deel van de Middeleeuwen omvatte de Joden onder
Islam het grotere en meer actieve deel van het Joodse volk. De Joden
die in Christelijke landen woonden, dat is in Europa, waren een
minderheid en een relatief onbelangrijke. Op enkele uitzonderingen na,
wat creatief en belangrijk was in het Joodse leven gebeurde in de
Islamitische landen. De Joodse gemeenschappen van Europa vormden
een soort van culturele afhankelijkheid van de Joden van de veel
geavanceerder en dus geavanceerde Islamitische wereld, dat zich
uitstrekt van het Islamitische Spanje in het Westen van Irak, Iran en
Centraal-Azi in het Oosten. In de latere Middeleeuwen - het is
onmogelijk om met enige nauwkeurigheid de chronologie vast te stellen -
een belangrijke verschuiving plaatsgevonden. De Joden van de Islam
namen in aantallen af, zowel relatief als absoluut, en het zwaartepunt
van de Joodse wereld verplaatste zich van Oost naar West, van Azi
naar Europa, van de Islam naar het Christendom. We hebben natuurlijk
geen bevolkingsstatistieken en kunnen niet meer dan gissen naar de
aantallen Joden in Islamitische landen. Maar uit de documenten die ons
ter beschikking staan, met name uit ongeveer het jaar 900 en verder,
kunnen we bij benadering een A.D. idee geven van het Joden aandeel
op de algemene bevolking. Professor S.D. Goitein schat dat Joden
ongeveer n procent van de bevolking van Islamitische landen
vormden, maar in aantal veel meer in de steden voorkwamen, aangezien
ze meestal een stedelijk volk waren met slechts een gering en
afnemende plattelandsbevolking. De Joden van de Islamitische wereld
werd ook een kleiner deel van de Joden als geheel. Ooit de overgrote
meerderheid van het Joodse volk te zijn, slonk hun aantal, terwijl die van
de Joden van het Christendom groeide, totdat tenslotte de Joden van de
Islam een minderheid werden van het Joodse volk en de Joden van het
Christendom de meerderheid werden - in het kader van het Joodse
leven, zelfs een dominante meerderheid. Uiteraard moet de belangrijkste
redenen voor deze verschuiving worden gezocht in de veranderende
relatie van Joden naar de ontvangende samenlevingen waarvan ze deel
uitmaakten. Maar dat is niet het hele verhaal. Het tempo en de
modaliteiten van de veranderingen onder de Joden voldoen niet geheel
aan het grotere geheel en bepaalde aspecten, althans van de
verandering onder de Joden, moet tegen de achtergrond van specifieke
Joodse gebeurtenissen en trends gezien worden. Voor dit perspectief is
een beter begrip van de Joods - Islamitische traditie en van de Joods -
Islamitische symbiose die er aanleiding toe gaf, een voorwaarde. De
Joodse bijdrage aan de Islam, of preciezer de herkenbare Joodse
component in de Islamitische beschaving, is een favoriet onderwerp van
de Joodse wetenschap sinds Abraham Geiger in 1833 zijn beroemde
boek publiceerde: Was hat Mohammed aus dem Judenthume
aufgenommen? (Wat erkende Mohammed van het Jodendom?download
hier ), waarin hij de aandacht vestigde op bepaalde Bijbelse en
Rabbijnse elementen in vroeg- Islamitische teksten, met de duidelijke
implicatie dat deze door Islamieten ontleend waren uit Joodse bronnen
of, om meer in bekende termen, Joodse bijdragen waren aan de Islam.
Deze voorloper- studie werd gevolgd door vele anderen, met sommige
geleerden die zelfs beargumenteerde dat Mohammed Joodse leraren of
instructeurs had die hem de eerste beginselen van zijn godsdienst
gaven. Voor een lange tijd bleven dergelijke argumenten onopgemerkt
door Islamitische geleerden. Echter zij riepen een bepaalde reactie van
rivaliserende eisers op, van anderen die blijkbaar ook krediet wilden
claimen voor de komst van de Islam en betogen dat de vormende
invloeden voor Mohammed niet Joods maar Christelijk waren geweest.
Dergelijke opvattingen lag vooral goed bij die geleerden wiens
achtergrond in de Protestantse theologie lag, bijvoorbeeld de Schotse
arabist Richard Bell en de grote Zweedse geleerde Tor Andrae, die
beiden hoogleraar waren van vergelijkende godsdienstwetenschappen
en een Lutherse bisschop. Nog een ander zicht is dat terwijl Mohammed
inderdaad zowel Joodse als Christelijke leraren heeft gehad deze geen
Rabbijnse Joden of Orthodoxe Christenen waren, maar aanhangers van
sommige bizarre sektarische groepen. Meer recent zijn er een nieuwe
benaderingen geweest over het onderwerp van de vermeende Joodse
invloeden. Terwijl de Joodse oorsprong van sommige Islamitische
ideen oorspronkelijk door Joodse, meestal Rabbijnse geleerden werden
aangevoerd in een soort van trots van afkomst, is hetzelfde argument
gebruikt door anti-Islamitische polemisten, voornamelijk rooms-katholiek,
wiens doel het was het Jodendom niet te verheerlijken maar de Islam in
diskrediet te brengen. Een meest recent werk van twee jonge geleerden
welke kan worden omschreven als post Christelijk, presenteerde de
historische relatie tussen het Jodendom en de Islam in een geheel nieuw
licht, waarbij het aandeel van het Jodendom in de Islam wordt
afgeschilderd als iets veel en veel groter dan een bijdrage of invloed.
Dit werk, dat de Islam afschildert als een soort uitloper of aberratie van
het Jodendom, heeft heftige controverse gewekt. Het hele probleem van
de Joodse, of wat dat betreft van Christelijke of andere externe invloeden
op de Islam, is uiteraard een probleem voor Joodse en andere niet -
Islamitische geleerden. Het is geen probleem voor Moslimgeleerden,
voor wie een dergelijke vraag gewoon niet aan de orde kan zijn. Zoals
Moslims het zien is Mohammed de Profeet van God en is de Koran in
zekere zin meer goddelijk zowel letterlijke als nauwkeuriger dan in de
Joodse of Christelijke perceptie van het Oude en Nieuwe Testament.
Wat vervolgens is uitgegroeid tot de geaccepteerde soennitische
doctrine, is de Koran eeuwig en ongeschapen en co-existeert met God
van eeuwigheid tot eeuwigheid. De Korantekst heeft dus een letterlijke
goddelijke onschendbaarheid die geen parallel heeft in de normale
vormen van het Jodendom of het Christendom. Dus het lenen of de
invloed suggereren, vanuit een Islamitische oogpunt, is een
godslasterlijke absurditeit. Leent God? Is God benvloed? Voor een
Moslim is zowel het Jodendom als het Christendom een achterhaalde
voorganger van de Islam. De Joodse en Christelijke geschriften waren
authentieke goddelijke openbaringen gegeven door God gezonden
profeten. Maar zij werden verwaarloosd en bedorven door de Joden en
Christenen en zijn vervangen door Gods finale en volmaakte openbaring,
welke de Koran is. Als er gemeenschappelijke elementen of
gelijkenissen tussen de Bijbel en andere Joodse en Christelijke
geschriften en de Islamitische onaantastbaarheid zijn, is dit te wijten aan
de gemeenschappelijke goddelijke bron. Waar ze verschillen, zijn de
Joodse of Christelijke teksten vertekend door hun onwaardig
bewaarders. Sommige Joodse invloed wordt genoemd door de vroege
juristen en theologen van de Islam, maar waar het als zodanig wordt
gezien en erkend, wordt het gezien als een vernedering of een
verwatering van de authentieke boodschap - als iets wat in de
Christelijke geschiedenis een ver-joodste ketterij werd genoemd. Er is
een hele massa van het vroeg Islamitisch religieus materiaal dat noch
een deel van de Koran is noch een deel van de geaccepteerde en
gewaarmerkte Hadith, maar wat gebruikt wordt om ze aan te vullen. Het
bestaat uit verhalen over de profeten , verhalen van andere soort en
interpretaties van deze verhalen, velen van Midrasj oorsprong,
waarschijnlijk gentroduceerd en verspreid door Joodse bekeerlingen tot
de Islam. Dit materiaal is in de Islamitische literatuur in zijn totaliteit
bekend als Isra'iliyyat, Israliet spullen of Isralitische fabels. Om te
beginnen was deze term in het Arabisch gebruik louter beschrijvend.
Nooit in enig opzicht een uitlating van lof, eerst was het neutraal en
daarna kwam een duidelijk negatieve connotatie. Later werd Isra'iliyyat
bijna een synoniem voor bijgelovige onzin, en werd afwijzend gebruikt
om verhalen, interpretaties en toepassingen die geen deel uitmaken van
de authentieke Islam, maar als een gevolg van Joodse en daarom
onaanvaardbare invloed van buitenaf, te veroordelen. Over het
algemeen wanneer een Joodse invloed of element als zodanig erkend is,
word het om die reden afgewezen. Als het wordt geaccepteerd als
onderdeel van authentieke Islam dan is het per definitie niet Joods maar
van goddelijke oorsprong. Als de Joden iets dergelijks hebben, dan is het
omdat ook zij waren voorheen de ontvangers van goddelijke
openbaringen. Er zijn echter een paar interessante gevallen waarin het
niet meteen duidelijk was of een geloof of een gewoonte vanuit Joodse
of goddelijke inspiratie was en was daarom soms een argument onder
de Islamitische autoriteiten. Een dergelijk geval is de lange discussie
tussen de artsen van de Heilige Wet op de heiligheid van Jeruzalem. Is
Jeruzalem een heilige stad voor de Islam of niet? Sinds enige tijd is het
algemeen geaccepteerd door de Moslims dat Jeruzalem een heilige stad
is; inderdaad, de meeste geven het een derde status na Mekka en
Medina. Dit werd echter niet altijd door Moslims geaccepteerd en in
vroegere tijden was er een sterke weerstand onder veel theologen en
juristen die dit begrip als een verjoodste (?) (Judaizing) fout - zoals n
van de vele pogingen van Joodse bekeerlingen die Joodse ideen of
praktijken infiltreerden in de Islam. Een verhaal verteld door de grote
historicus Tabari uit de 9
de
eeuw, beschrijft een bezoek van de kalief '
Umar aan de nieuw veroverde stad Jeruzalem, wat dit punt illustreert:
Toen ' Umar kwam . . . naar Aelia ... zei hij: Breng mij Ka'b. Ka'b was
naar hem toegebracht en ' Umar vroeg hem: Waar denk je dat we
moeten bidden? Bij de Rots, antwoordde Ka'b. Bij God, Ka'b, zei
'Umar, je doet als in het Jodendom. Ik zag je je sandalen uitdoen. Ik
wilde het voelen met mijn blote voeten, zei Ka'b Ik zag je, zei ' Umar.
Maar nee ... we kregen geen gebod met betrekking tot de Rots, maar we
kregen wel een gebod over de Ka'ba (in Mekka). Ka'b al - Ahbar was
een bekende Joodse bekeerling tot de Islam en een belangrijke figuur
die vaak genoemd wordt in verband met hetgeen men ziet als verjoodste
(? Judaiserende, Judaizing) invoegingen in de ware islamitische leer. Het
punt van het verhaal is duidelijk dat de heiligheid van Jeruzalem een
Joodse is en geen moslim geloof, dat Ka'b fout was in het behouden
ervan ondanks zijn bekering, en dat alleen Mekka de richting is van het
gebed en de bedevaartsoord is voor Moslims. Het verhaal is vrijwel
zeker verzonnen, waarschijnlijk als gevolg van de controverses van de
volgende decennia. Er zijn ook andere verhalen van dit type, de
strekking daarvan is dat Jeruzalem vereren als een heilige stad een
teken van Joodse invloed is en dus slecht. Dit is een zienswijze die geen
stand hield en na een tijd vergeten was. Na wat perikelen werd het
principe over het algemeen aangenomen dat Jeruzalem inderdaad een
heilige stad van de Islam was.
Het verlies en de herovering van de stad tijdens de kruistochten en
daarmee duidelijke enorm belang voor de Christenen, had zonder twijfel
ook enig effect, net als de grote controversen tussen de Europese
mogendheden over de heilige plaatsen in Jeruzalem tijdens de late
Ottomaanse periode. Inmiddels is de Islamitische heiligheid van
Jeruzalem, ongeacht de herkomst, vastgelegd. Een ander voorbeeld is
de oprichting van vrijdag als de Islamitische Sabbat, duidelijk een
weerspiegeling van de Joodse zaterdag en de Christelijke zondag. Zoals
de Christenen zich distantieerde van hun Joodse voorgangers door de
sabbat te verschuiven van zaterdag op zondag, namen ook de Moslims
afstand van hun voorgangers door te kiezen voor vrijdag. Maar zij
verschilden ook in een ander belangrijk opzicht. Niet alleen kozen ze
voor een andere dag van de week; ze veranderden ook de hele
opvatting van de aard van de Sabbat. De Moslim Sabbat is vooral een
dag van openbaar gebed, zoals wordt aangegeven door de Arabische
naam aan vrijdag gegeven, yawm al- jum'a (de dag van de bijeenkomst).
In de klassieke oudheid was vrijdag was niet geen dag van rust en het
idee dat het als zodanig moest worden behandeld, hoewel men er vaak
op attendeerde, werd veroordeeld door de meeste Islamitische
autoriteiten als afkeurenswaardige imitatie van de praktijken van Joden
en Christenen. Gaandeweg zegevierde de verleiding van de rustdag
over theologische twijfels betreffende zijn oorsprong, en tegenwoordig
hebben de meeste Islamitische Staten de wekelijkse rustdag, wat nu de
universele praktijk is, aangenomen. Voor de vroege periode van de
Islamitische geschiedenis , in de 7
de
en het grootste deel van de 8
ste

eeuw, is de historicus van de Joods - Islamitische traditie vooral bezig
met het identificeren van de Joodse elementen in de Islam, met wat men
zou kunnen noemen de Joodse invloeden of Joodse bijdragen. Dit is op
zichzelf geenszins een gemakkelijke taak. Ondanks de vele verhalen van
Joodse bekeerlingen en hun (meestal schadelijke ) invloed, is er weinig
harde informatie. Het enige bewijs voor de vroege Islam is dat in de
Koran en de Islamitische tradities en, zoals bekend, de interpretatie en
evaluatie van deze tradities, zelfs hun datering en authenticiteit, veel
problemen aansneden. Het is ook de vraag in hoeverre de Joodse
component in de Islam rechtstreeks van Joodse bronnen kwam en
hoever het overgebracht was via het Christendom. De Christelijke
element in de vroege Islam is niet minder dan de Joodse en soms zelfs
groter en de Christelijke component op zich bepaalde Joodse elementen
die al deel uitmaken van het Christendom samengevat was. De taak van
de historicus wordt verder gecompliceerd door de activiteiten in of nabij
Arabi van Joods-Christelijke groepen en andere Joodse en Christelijke
(sectaries?) stromingen over wiens overtuigingen en praktijken we slecht
genformeerd zijn. Tijdens de laat 8
ste
eeuw kwam er een nieuwe
complicatie bij. In die tijd was invloed niet langer n manier. De Joden
waren niet langer omstanders, misschien assistenten, bij de geboorte
van een nieuwe religie, maar waren een onderdeel van vele in een
diverse en pluralistische beschaving. In deze situatie kunnen parallellen
en gelijkenissen tussen Joodse en Islamitische overtuigingen en
praktijken te wijten zijn aan Islamitische invloeden op het Jodendom en
niet alleen - zoals eerder geleerden geloofden - Joodse invloeden op de
Islam. Een paar voorbeelden kunnen dienen om de verschillende
soorten problemen, die geleerde tegenkomen, illustreren. De
Islamitische wet bepaald dat het verplichte vasten tijdens de Ramadan
alleen overdag geldt. Tijdens de nacht, van zonsondergang tot
zonsopgang, is het toegestaan om te eten en te drinken. Het vasten
begint weer bij het ochtendgloren, wanneer een witte draad kan worden
onderscheiden van een zwarte draad (Koran II, 187). Abraham Geiger12
wees eerst op de gelijkenis tussen dit mandaat en de uitspraak in de
Talmoed die het aanbreken van de dag definieert, in het kader van de
Shema' gebed, zoals het moment waarop men blauw en wit kan
onderscheiden of, volgens een andere mening, tussen blauw en groen.
De Jeruzalem Talmoed is een iets specifieker en verwijst naar de
vezels, dat blauw draad bevatte en gebruikt wordt bij het reciteren van
de Shema'. In dit geval, zoals bij Jeruzalem, twijfelt men niet aan de
chronologie. Zowel de Misjna en Gemara, zowel van Baylon en
Jeruzalem, werden voor de komst van de Islam voltooid. De gelijkenis
tussen de twee is nauw genoeg om in ieder geval een samenhang te
suggereren; zelfs het verschil zwart en wit in plaats van blauw en wit of
blauw en groen, kon een opzettelijke distantiring zijn, zoals de
goedkeuring van Zondag en later Vrijdag in plaats van Zaterdag als een
dag van openbaar gebed. Voor de Moslim gelovige vertegenwoordigen
de Talmoed passages verdraaide restanten van enkele verloren eerdere
openbaring, herhaald in zijn volledige en definitieve vorm in de Koran.
Voor degene die vergelijkt is de keuze tussen Joodse invloed en
gemeenschappelijke oorsprong. Soms wordt de Islamitische versie van
een Joods thema of verhaal veranderd en aangepast om een andere
boodschap uit te dragen of om verschillende omstandigheden tegemoet
te komen. Een voorbeeld hiervan is het verhaal van Korach, die tegen
het gezag van Mozes rebelleerde en naar behoren verzwolgen werd
door de aarde, samen met zijn volk. In de Joodse versies van dit verhaal,
zowel Bijbelse en Aggadic, is Korachs misdrijf dat hij het gezag van de
Thora en haar handhavers bevraagd en zelfs in opstand komt tegen hen,
afwisselend genoemd als Mozes, de Priesters of de Rabbijnen. In
sommige van de Aggadic versies verschijnt Korah als Farao's
penningmeester en een man van grote rijkdom. Het is dit aspect dat
overheerst in de Islamitische versies, waar Qarun, zoals hij wordt
genoemd in de Koran, het prototype van de arrogantie van rijkdom
wordt. Hij bezit immense rijkdom en wordt gekenmerkt door hebzucht en
uiterlijk vertoon, niet verlicht door liefde of goede werken. De boodschap
van zijn val, toen hij en zijn paleis en schatten door de aarde werden
verzwolgen, is dat rijkdom en de macht die het wordt toegekend in deze
wereld, vluchtig en onbeduidend zijn. Alleen God heeft ware kracht;
alleen Gods vergelding heeft werkelijke waarde. Andere Bijbelse en
Rabbijnse thema's, bijvoorbeeld de verhalen van Elia en van de vloek
van Cham, die ook verschillende significante Islamitische analogen
hebben. Tijdens de Middeleeuwen werden zelfs Joodse discussies van
een aantal van deze thema's soms benvloed door Islamitische versies
welke bekend waren bij de Joden. Joden in Arabi ten tijde van de komst
van de Islam. Hier waren ze gering in aantal en afgezien van de rol die
ze speelden of wat de Islamitische geschiedschrijving traditie daaraan
toekent in de omstandigheden van de carrire van de profeet, waren ze
niet van grote betekenis in de Joodse geschiedenis en zijn vrijwel
onbekend bij Joodse geschiedschrijving. Van veel groter belang waren
de grote en actieve Joodse gemeenschappen in Zuidwest-Azi en
Noord-Afrika, landen waar de Arabieren in een grote veroverings-golf
kwamen in de 7
de
en 8
ste
eeuw en die de kern van het Islamitische
kalifaat vormde. Onder de Joden van het Midden-Oosten op dat moment
waren twee belangrijke divisies, n cultureel, de andere politiek, de
twee vielen niet geheel samen. Cultureel was er een grote kloof tussen
de Aramees sprekende Joden en de hellenistische (gehelleniseerde
vorm van Juda , gehandhaafd in de Bijbel voor de namen van twee
leerlingen van Christus, om ze te onderscheiden van Judas) Joden. De
meeste van hen die in de Vruchtbare Halve Maan leefde spraken
Aramees en hadden een cultuur uitgedrukt in die taal. Specifiek Joodse
vormen van Aramees diende als de media van zowel de Babylonische
als de Jeruzalem Talmoed, evenals vele andere veelal religieuze
geschriften. De tweede groep bestond uit de Joden in Alexandri en
andere steden in de Oostelijke Provincies van het Romeinse Rijk, die de
Griekse taal overnamen en deel werden van de hellenistische
beschaving van de tijd. Naast deze culturele divisie, was er ook een
politieke verdeeldheid tussen de Joden van het Romeinse Rijk, of later
het Byzantijnse Rijk aan de ene kant en de Joden in het Perzische Rijk
anderzijds. De voormalige behelst alle mediterrane landen; de laatste,
naast het plateau van Iran, heerste over Irak, waar inderdaad het
Sassanid Keizers (dynastie die het Perzische Rijk 211-651 CE, 1776,
regeerde van Middeleeuws Latijn Sassanid (meervoud), uit Sasan,
grootvader van Ardashir ik, die de dynastie stichtte) hadden hun kapitaal,
tegen Ctesiphon. De oude en geleerde Joodse gemeenschappen van
Babyloni en hun broeders in Palestina en Syri waren dus onderdanen
van twee Rijken, tussen wie er eeuwigdurende rivaliteit en geregelde
oorlog was. Arabi, waar het Islamitisch geloof werd geboren, behoorde
tot geen enkel Rijk. Maar zowel Rome als Perzi waren actief op het
schiereiland, wat soms de arena was van de commercile en
diplomatieke en militaire confrontaties tussen de twee. Tijdens de 6
de

eeuw, dat wil zeggen, aan de vooravond van de missie van Mohammed,
speelden Arabische Joden een obscure maar mogelijk belangrijke rol in
deze Keizerlijke competitie. De Arabische veroveringen en de oprichting
van het Islamitisch Kalifaat bracht de Oostelijke en Westelijke helften van
het Midden-Oosten voor de eerste keer samen sinds de dood van
Alexander de Grote. Het Perzische Rijk werd omvergeworpen en het
gehele gebied opgenomen. Het Byzantijnse Rijk bleef staan, maar werd
gereduceerd tot Anatoli (toevoeging vertaler: Klein Azi) en Zuidoost-
Europa. Syri, Palestina, Egypte en Noord-Afrika werden veroverd en
hun Joodse gemeenschappen die nu samengevoegd waren met die van
Irak en Iran, vormden de overgrote meerderheid en ook de meest
geavanceerde en actieve deel van het Joodse volk. In deze
gemeenschappen van Zuidwest-Azi en Noord-Afrika, verenigd onder
Islamitische heerschappij, vonden een aantal belangrijke veranderingen
plaats. De eerste was het proces van eenwording zelf, de samenvoeging
van de zeer verscheidene en diverse groepen die nu zijn samengevoegd
onder n heerschappij. Joden uit de kust van de Atlantische Oceaan tot
aan de grens van India en China, vormden voor een tijdje een
samenleving onder n gemeenschap. En zelfs toen die gemeenschap,
om verschillende redenen, in vele kleine gemeenschappen uiteen viel,
werd de culturele, sociale en in zekere mate de economische eenheid
van de samenleving gehandhaafd met een opmerkelijke mate van
persoonlijke en fysieke mobiliteit tussen de landen, zo ver uit elkaar als
Iran en Marokko of Spanje en Jemen. Door de Middeleeuwen heen was
er een actieve commercile en culturele onderlinge communicatie tussen
de verafgelegen regio's van deze uitgestrekte Islamitische wereld en dus
ook tussen de Joodse gemeenschappen. Een van de grote
veranderingen die plaats vond in het Joodse leven was het proces van
Arabisering, wat betekent dat hoofdzakelijk maar niet uitsluitend de
vervanging van oudere talen door het Arabisch. Het Aramees stierf als
gesproken taal uit, overleefde, afgezien van een paar afgelegen en
gesoleerde gemeenschappen, alleen in juridisch en liturgisch gebruik.
Het Grieks was vergeten en Latijns werd nauwelijks door de Joden
overgenomen. Het Hebreeuws is natuurlijk gebleven, maar het gebruik
ervan was beperkt. Het was vooral een religieuze taal, gebruikt in de
liturgie van de Synagoge en in de Pozie, soms meer in het algemeen in
mooie brieven. Maar voor de meeste doeleinden werden Hebreeuws en
alle andere talen die vroeger gebruikt werden door de Joden, vervangen
door het Arabisch, welke de taal van de wetenschap en filosofie werd,
van de overheid en handel, zelfs de taal van de Joodse theologie toen
zich een dergelijke discipline begon te ontwikkelen onder Islamitische
invloed. Yehuda ha - Levi stelde pozie samen en Maimonides schreef
de Joodse wet in het Hebreeuws, maar wanneer ze een filosofie uiteen
wilde zetten gebruikte ze Arabisch, welke de nodige lingustische
middelen bezat. Arabisch heerste overal behalve in de meest Oostelijke
delen van het Islamitische Rijk, in Iran en daarbuiten. Zelfs daar, was
Arabisch een tijdje de dominante taal, maar blijkbaar werd het niet de
gesproken taal onder Perzische Joden, zoals onder de andere Perzen.
In Iran en wijzend naar het Oosten werd nog Perzisch gesproken en
later, in een nieuwe vorm, herstelde zijn literaire -status. Ten Westen van
Iran werd Arabisch de taal, niet alleen van de literatuur en de overheid,
maar ook van het dagelijks taalgebruik. Dit was in schril contrast met de
situatie in het Middeleeuwse Christendom waar de Joden zeer weinig
Grieks gebruikte en vrijwel geen Latijn. Joodse geschiedenis toont twee
contrasterende patronen van culturele betrekkingen aan tussen Joden
en hun buren. In n zijn de Joden cultureel gentegreerd in de
maatschappij waarin zij leven, met dezelfde taal en voor een groot deel
met dezelfde culturele waarden als de omringende meerderheid. Dit is
de situatie in het moderne West-Europa en Amerika. Het andere patroon
is er n waarin de Joden taalkundig en dus cultureel gescheiden zijn,
met behulp van Hebreeuws of, meer algemeen, een andere taal die zij
van elders brachten en omgevormd hadden tot een Joodse taal die
uitsluitend werd gebruikt door de Joden. Dat was het Joods - Spaans
van de Sefardische Joden in het Ottomaanse Rijk of het Joods - Duits
(Jiddisch) van de Asjkenazische Joden (Ashkenazi is een Jiddisch woord
voor de besnijdenis ceremonie, van bris milah, Ashkenazi uitspraak van
brit mila "verbond der besnijdenis") in het Poolse Koninkrijk en het
Russische Rijk. Ook waren de Joods - Aramese dialecten eerder
gebruikt in de Vruchtbare Halve Maan en daarbuiten. Deze twee
situaties produceren verschillende soorten Joods leven en natuurlijk een
andere relatie tussen de Joodse minderheid en de dominante
meerderheid. De Middeleeuwse symbiose van Joden en Arabieren lijkt in
dit opzicht veel dichter het moderne West-Europa en Amerika en lijkt
geheel anders dan de situatie in de Romeinse, Ottomaanse en
Russische Rijken. Zoals professor Goitein heeft opgemerkt, produceerde
deze symbiose niet alleen een Joodse cultuur in het Arabisch. Het was
een Joods- Arabisch, of men zou zelfs kunnen zeggen een Joods-
Islamitische cultuur. Er waren een paar kleine verschillen in taal. De
Joden ontwikkelden, net als de Christenen, hun eigen specifieke
dialecten van het Arabisch met onderscheidende lexicale en fonetische
kenmerken. Voor sommige doeleinden schreven de Joden Arabisch in
Hebreeuwse geschriften, terwijl Christenen soms Arabisch schreven in
het Syrische manuscripten. In Midden-Oosterse religies is, op basis van
geopenbaarde geschriften en uitgedrukt in geschreven liturgien, er een
intieme relatie tussen geschrift en cultuur, geschrift en geloof. Maar de
daaruit voortvloeiende verschillen in Islamitische, Christelijke en het
Joods- Arabische waren in de Middeleeuwen betrekkelijk gering. Wat
veel belangrijker was, was het delen van de taal en van de culturele
waarden daarin, de hele culturele referentiekader dat een zekere mate
van communicatie mogelijk maakte van samenwerking, dat is relatief
zeldzaam in de geschiedenis van de Joodse Diaspora. Het proces van
de acculturatie van de Joden in de Arabisch Islamitische wereld, gaat
voorbij het punt van Arabisering, een term die misschien te taalkundig is
en misschien beter kan worden aangeduid als Islamisering. Dit betekent
niet noodzakelijk een bekering tot de Islam, al waren er natuurlijk vele
Joodse bekeerlingen, waarvan sommigen een grote rol speelden. Wat
hier wordt bedoeld is niet de goedkeuring van de Islamitische
godsdienst, maar assimilatie aan Islamitische denkwijzen en
gedragspatronen - in n woord, een Joods- Islamitische traditie parallel
aan de Joods - Christelijke traditie, waarvan we in de moderne wereld
gewend zijn te spreken. We hebben al enkele problemen opgemerkt van
de onderlinge relatie tussen het Jodendom en de Islam, en de invloeden
die beiden op elkaar hebben uitgeoefend. Het is vaak moeilijk en soms
onmogelijk te zeggen of de n of de andere toepassing of idee, welke
de vroegere en welke de latere is, dus wie inspireerde of benvloede de
ander. Voor het moment is het is veiliger een neutrale formulering te
gebruiken en te spreken van een reeks opmerkelijke gelijkenissen
tussen de ontwikkelingen in het Jodendom en parallelle ontwikkelingen
in de Islam. In sommige zaken geven de simpele chronologische feiten
zonder redelijke twijfel de bron aan van invloed. Bij de anderen is de
ontwikkelingslijn moeilijk te bepalen. De late Rabbi Ignaz Maibaum, een
hervormende Rabbijn in Londen, was ooit betrokken bij een polemiek
met een aantal van zijn Orthodoxe Rabbijnse collega's in de kolommen
van een Joodse weekblad. Op een gegeven moment merkte een
Orthodoxe Rabbijn in een brief dat hervormde Rabbijnen slechts 'Joodse
geestelijken zijn, een term die duidelijk bedoeld was om aan te geven
dat ze vertrokken waren van de authentieke Joodse traditie en de wegen
van Christelijke priesters en dominees imiteerden. Maibaum antwoordde
dat als de hervormde Rabbijnen kunnen worden omschreven als Joodse
geestelijken, Orthodoxe Rabbijnen evengoed kunnen worden
omschreven als Joodse Ulema (geleerden van islamitische religieuze
wet," 1680s, uit het Arabisch "ulema" geleerden, wetenschappers,
"meervoud van 'alim" geleerd, "van' alama" om te weten) De betekenis
van de tegengestelde bewering is duidelijk genoeg. Er zijn inderdaad
bepaalde gelijkenissen tussen de positie van de Ulema in het
Islamitische leven en dat van het Rabbinaat in de Orthodoxe Joodse
gemeenschappen. Noch de 'Alim (het enkelvoud van Ulema) noch de
Rabbijn is een gewijde priester noch enig priesterlijk ambt. Noch het
Jodendom noch Islam heeft sacramenten, altaren, ordening of
priesterlijke bemiddeling. Er is geen religieuze ambt dat een 'Alim of een
Rabbijn kan vervullen wat een gewone volwassen mannelijke gelovige,
die over de nodige kennis beschikt, evengoed kan vervullen. Beide zijn
professionele religieuzen, maar geen van beide is in geen enkel opzicht
een priester. Ze verwierven hun status door kennis, door te leren en
door erkenning, die ze een soort certificatie gaf- de semikha van de
Rabbijn vertonen gelijkenis met de ijaza een nieuwe 'alim van hun leraar.
In al deze opzichten evenals een aantal anderen, zijn er opvallende
gelijkenissen in opleiding, kwalificatie en functie tussen de Orthodoxe
Rabbijn en de Soennitische Moslim 'alim. (De Sjiitische Mullah is iets
anders) Dus een opvallende gelijkenis, onderstreept door het verschil
tussen hun gemeenschappelijke status en die van het priesterschap in
het Christendom en andere religies, pleit duidelijk voor een aantal
historische verbindingen. De gelijkenis gaat verder dan juridisch en kan
worden gezien, zelfs in de wet zelf, - een ander punt waarin het
Jodendom en de Islam op elkaar lijken en verschillen van het
Christendom. De twee religies hebben veel gemeen in hun opvatting van
de wet, het toepassingsgebied, de volgorde van onderwerpen die de wet
omarmt en de plaats overeenkomstig de wet in het dagelijkse
persoonlijke, openbare en privleven. Beiden waren het wezenlijk over
de goddelijke bron en dubbele aard van de wet eens, schriftelijk en
mondeling, in de openbaring en traditie. Het Joodse begrip Halacha en
het Islamitische begrip Sharia, betekenen beiden pad of weg en zijn
zeker nauw verwant. Aangezien de Halacha zowel als term en als
bestaande wet, enkele eeuwen eerder dan het begin van de Sharia is
ontstaan, lijkt het erop dat in dit geval de eerste invloed vanuit het
Jodendom naar de Islam was en niet visa versa. Maar zelfs hier, in de
verdere ontwikkeling van beide rechtsstelsels, zijn er duidelijk
wederzijdse invloeden. De woordenschat van fiqh, Islamitische
jurisprudentie, is te danken aan Rabbijnse precedenten.

Voorgaande afleveringn zijn te lezen door op de cijfers aan te klikken

12345
------------


Iets anders. Wij van de werkgroep willen op onze website
www.tolereergeenintolerantie.n l in samenwerking met gelijkgestemde
websites zoals PopNed, E.J.Bron, Filantropius en anderen wekelijks een
video column met een NieuwOnderwerp plaatsen. Ongeveer
vergelijkbaar met die van Pat Condell en Danny Ayalon.
Onze bedoeling is dan ook diverse schrijvers te vragen om een column te
schrijven, die o.a. ikzelf dan voordraag. Ook willen we interviews houden
met diverse BNers, debatten filmen en willen we onze lezingen
opnemen, zodat onze lezers die door omstandigheden niet in staat waren
om er bij aanwezig te zijn alsnog in de gelegenheid stellen het te zien.

Eveneens zijn we van plan om documentaires te maken over diverse
spraakmakende onderwerpen die niet algemeen bekend zijn bij het brede
publiek. Maar ook onderwerpen die juist meer in het daglicht moet
komen. Documentaires worden gemaakt onder de enthousiaste en zeer
deskundige begeleiding van Roelf Jan Wentholt.
Wij zijn dus op zoek naar een videocamera. De Camcorder die wij op het
oog hebben is een Sony HXR NX30. 2e hands is ook prima.
De genoemde camera komt in de diverse testen als beste uit de bus.
In het bijzonder voor de doeleinden waarvoor wij deze camera willen
gebruiken.
Helaas hebben wij van de werkgroep niet de financile middelen om zon
camera aan te schaffen. Onze huidige financile middelen worden
gebruikt om e-boeken aan te schaffen.
Kosten Camcorder bedragen 2000,00 met toebehoren.
Daarom vragen wij u dan ook uiterst vriendelijk om financile
ondersteuning om dit project te doen slagen. Iedere bijdrage is welkom,
want vele kleine bijdragen worden gezamenlijk groot.

Helaas zijn we, of gelukkig, geen anti-Isral organisatie, want dan hadden
we een aanvraag kunnen indienen bij n van de NGOs.
Er zijn geen pro-Isral organisaties die o.a. mede gefinancierd worden
door de regering waar men een verzoek ter ondersteuning kan indienen.
Iedere bijdrage van u is daarom dan ook zr welkom. Met uw bijdrage
kunnen wij de benodigde camera en toebehoren aanschaffen en u
blijvend up-to-date informatie, debatten, lezingen/ bijeenkomsten,
bevindingen en documentaires in de toekomst laten zien en horen.

U kunt de zeer welkome bijdrage aan het Video-project overmaken op:
Naam en bankrekeningnummer: J.P. Siepman Sneek ING 3607055
onder vermelding van: donatie-Video-Camera-Project.

Bij voorbaat, hartelijk dank voor uw gulle gift.
Mocht u vragen hebben, neem gerust contact met ons op:
Mail: yaakov.siepman@live.nl

Mvgr Yaakov Siepman & Jolanda van der Vorst-Molleman
Namens de werkgroep Tolereer geen intolerantie.