Mata tua yang memandang aku itu Bundar. Pudar Dia tak mau bilang apa yang Mencengkam jiwa usangnya Biar. Katanya biar Wahai ayahanda berhentilah walau sebentar Dan renungkan mataku yang melaut Khabarkan yang jujur dan ujar apa menyerabut
Wahai ayahanda bercukuplah menggagah tulang rapuhmu Akukan lemahmu Perikan penatmu Kisahkan jerihmu Aku mau tau Mata tua yang bagai ada sakti dewa-dewi itu Harum. Senyum Dipukaukan aku nan terus terpana dan terdiamkan Biar. Katanya biar Wahai ayahanda bisikkanlah walau sekali; Izinkan aku menumpangkan bahu Berikan aku seperca dari beban kamu Wahai ayahanda lihatkanlah aku berlari kini Melompat tinggi Setiapnya kerna kau tak pernah pergi Apa masih ingat lagi aku suka lari-lari? Kau bagaikan tak peduli ku biar kau patah hati Apa masih tidak lupa tengking jerit sama-sama? Makan tak mahu semeja, sahabat lebih berharga Apa mampu kau sudikan ampun maafku sujudkan? Bisa tidak kau teruskan ku sesat kau tunjuk jalan? Apa layak aku bagi? Tak terbalas sampai mati Kau sungguh yang paling tinggi Istanamu syurga nanti Ayahanda beta Kekasih beta