Miharep dina Béntang

Hawa peuting numiba kitu kuring kaluar ti tenda. Tiis karasaeun di kulit kuring, kawas ogé di haté kuring.
Tapi tiis anu ieu séjén. Tiis alatan kaleungitan, tiis alatan bersedih. Alatan di peuting éta, di tempat ieu,
manéhna geus direnggut ti hareupeun kuring. Pikeun salawasna.

***

"Peuting-peuting kieu manéh masih tacan saré ogé."

Kutengokkan sirah kuring. Kulihat sesosok awak anu pohara familiar datang menghampiriku, sarta diuk
di gigireun / sabeulah kuring.

"Ah, Lea. Kuring masih tacan tunduh. Daék henteu manéh marengan kuring?"

"Mangga."

Kami diuk nyabeulahan, terdiam. Lila kupandangi wiati peuting. Nempo ka béntang-béntang anu loba
bertaburan. Ujug-ujug, Lea ngoméntaran.

"Béntangna loba anu bisa kasampak, enya? Teu kawas di Jakarta. Lamun di dieu, Sagitarius bisa katempo
écés. Di Jakarta, mana meureun? Bisa nempo tilu béntang di busurnya waé geus bersyukur."

"Hahaha. Enya iyalah, mangsa manéh membandingkan kaayaan wiati Jakarta sarua di dieu? Jakarta éta
geus lolobana polusi, samentara di dieu cukup kénéh bersih."

Alea kéom. "Iya deh, kuring weruh. Tapi memang béda enya, nempo béntang di Jakarta sarta di dieu, di
Arcopodo."

"Enya, di dieu kasampak leuwih éndah. Nuansanya éstuning luyu. Sumawona ditambah kalayan sagala
carita ngeunaan Arcopodo. Bener-bener menyiratkan keindahan, sarta ogé misteri peuting."

"Carita?"

"Enya. Mangsa manéh tacan kungsi denger carita-carita ngeunaan Arcopodo?"

"Tacan. Ieu pan kahiji kalina kuring mendaki. Carita anu kawas naon?"

"Éta lho, carita ngeunaan jalma-jalma anu leungit di Arcopodo, sarta henteu kungsi kapanggih deui.
Maranéhanana kabéh leungit, lenyap, kawas memang henteu kungsi aya di dunya ieu."

"Ih, saerém. Ulah nepi ka lumangsung deh…"

"Enya, bener. Mangkana, manéh ayeuna saré. Ayeuna geus peuting, ampir jam 11. Isukan masih daék
mendaki, pan?"

"Huu, manéh bisa waé. Enya udah, hayu saré ayeuna."

Kuring nganteurna balik ka tendanya. Saterusna, kuring nuju ka tendaku sorangan. Bimo, anu setenda
kalayan kuring geus terlelap saprak tadi. Kitu ogé jeung Siska, réncang setenda Alea. Pamustunganana,
kuring ogé geura-giru membaringkan diri kuring. Kuring terlelap.

***

Isuk isuk-isukna, kuring terbangun alatan keributan Bimo. Manéhna kasampak kawas jelema anu
cikénéh kemalingan. Nepi ka-nepi ka awak kuring digoncang-goncang, sarta ngaran kuring diteriakkan
sababaraha-kali.

"Rian, Rian! Bangun, Rian! Aduh, gawat! RIAN!"

"Naon da, Mo? Kuring geus bangun ti tadi."

"Manéh éta parna pisan da?!Kabogoh anjeun ngiles,kamu masih bisa saré?!"

"Hah?" Kuring bingung. Rarasaan da kuring tacan boga kabogoh. Tapi kuring inget, maranéhanana
mindeng nyebutkeun Alea minangka kabogoh kuring. Padahal kami ngan sahabat.

"Memang Alea ka mana, Mo?"

"Ngaranna ogé leungit, kuring ogé teu weruh manéhna ka mana!"

Kuring masih tacan bisa mercayaanana. Buru-buru kuring kaluar tenda, nuju tenda Siska sarta Alea. Sarta
di luar tenda, kulihat Siska terduduk, ceurik pilu.

"Naon anu lumangsung? Di mana Alea?" kuring nanya gusar.

"Kuring ogé ga tau, Rian. Tadi isuk-isuk jam 3 manéhna ngageuingkeun kuring, manéhna ngomong daék
kaluar sakeudeung. Tapi nepi ka ayeuna, manéhna tacan balik. Kuring geus menghubungi manéhna,
paké handphone, paké walkie-talkie, tapi ga aya anu tersambung hiji ogé. Ngan sada kresek-kresek,"
jawab Siska bari ceurik.

Mustahil. Ujug-ujug waé, kabéh carita ngeunaan Arcopodo nyérélék ka benakku. Sieun merayapi haté
kuring, lalaunan. Jaring-jaring ketidakpercayaan membungkus haté kuring. Lalaunan tapi pasti, sulur
berduri ngaranna kaleungitan merambat di haté kuring, mancegkeun cucukna sarta melukai haté kuring.
Sarta tanpa sadar, suku kuring ngaléngkah mundur. Lalaunan. Léngkah demi léngkah kutempuh, jeung
hiji tujuan. Néangan Alea.

Tapi Bimo geura-giru menyadarkanku. "RIAN! Manéh daék ka mana? Ulah kabur!"

"Kuring daék néangan Alea!"

"Ulah bodoh manéh! Kuring geus néangan Alea ti tadi, sarta teu papanggih. Manéh daék urang émboh
hanjelu alatan manéh ogé leungit?"

Kuring ngandeg. Kecap-kecap logis ti Bimo menyadarkanku pikeun geura-giru balik ka realita. Kuring
mecakan nyingkahkeun sagala emosi anu mengacaukan pikiran kuring. Saterusna kuring balik ka tenda,
ngariung balik babarengan Bimo sarta Siska.

***
Geus berbulan-bulan pulisi néangan Alea, tapi manéhna masih tacan bisa kapanggih. Manéhna lenyap
kitu waé, kawas dilegleg bumi. Sarta mawa kahanjelu badag pikeun kami kabéh, kulawarga sarta
sahabat-sahabatnya. Saeusi kampus ogé gempar ngadéngé warta kaleungitan di Arcopodo kasebut.
Kabéh éta ngan nyieun kuring membulatkan hiji tekad. Balik ka Arcopodo, nyalametkeun sarta mapag
Alea.
***
Teu kukatakan ka ibuku yén kuring baris balik ka Arcopodo. Tapi kuring bisa nempo yén Anjeunna nyaho
tujuan kepergianku. Sarta Anjeunna ogé mengiringi kepergianku kalayan tangisan sarta pelukan, kawas
teu rela kaleungitan kuring. Tapi niat kuring geus écés, tekadku geus buleud. Teu aya saurang ogé anu
bisa menggagalkan tekadku deui.
Sarta didieu kuring ayeuna, terduduk sorangan melong wiati peuting. Kawas peuting pamungkas kuring
babarenganana. Peuting anu béda, tapi di tempat anu sarua. Mengenang sagala kebaikannya,
mengenang manéhna anu geus euweuh. Sarta rasa sepi ogé nojos haté kuring. Secercah patarosan
mecenghul di haté kuring. Di manakah engkau, sahabatku tersayang? Éstuning, kuring masih teu béak
pikir naha manéhna ujug-ujug waé indit ninggalkeun kami. Tanpa tapak ogé! Tanpa ninggalkeun
sapotong petunjuk pikeun manggihan awakna.
Masih kutatap wiati peuting. Kuring nempo konstelasi kesayangannya, Sagitarius, pas di luhur sirah
kuring. Ah, Alea. Naha kau masih bisa nempo Sagitarius menggantung di wiati peuting? Naha kau masih
bernaung di handapeun wiati anu sarua kawas kami kabéh? Kitu loba patarosan anu berkecamuk di
pikiran kuring. Kebingungan sarta kerinduan galo jadi hiji, membungkus haté kuring rapet-rapet.
Ujug-ujug, di tengah kabéh lamunanku éta, kuring nempo hiji hal usik di wiati. Béntang murag! Kuring
sasabot terduduk. Cacak kuring kurang mercayaan sagala rupa mitos ngeunaan béntang murag, tapi
kupejamkan panon ogé. Sarta kugantungkan harepan kuring babarengan béntang-béntang. Teu
karasaeun cai panon kuring nyérélék. Kitu hayangna kuring harepan ieu terkabul.
Teuing naha, kuring ngarasa ujug-ujug atmosfernya robah. Hawa peuting henteu jadi tiis teuing. Kuring
muka panon kuring. Euweuh anu robah. Ah, meureun ngan bayanganku waé. Kuring ngagolér deui di
rerumputan sarta memejamkan panon kuring.
“Rian, ulah saré di jukut atuh. Engké manéh gering lho.”
Kuring terkejut. Mustahil, pikir kuring. Sora éta, henteu salah deui, nyaéta sora Alea. Mungkinkah?
Kuring muka panon kuring balik. Sarta kulihat beungeutna. Panonna anu hérang kawas nembus panon
kuring, nempo langsung ka dina haté kuring. Sarta secercah senyuman amis menghias beungeutna.
Beungeut anu pohara deukeut di haté kuring, sarta pohara kurindukan.
“Alea?”
“Enya ampun, Rian naha da? Seperto béak nempo jurig waé.”
“Bet manéh bisa di dieu?”
“Lho? Kuring sok di dieu bet. Malahan kuring heran naha manéh teu bisa nempo kuring. Tapi enya
sudahlah, anu geus berlalu biarkanlah berlalu.”
“Alea? Urang geus néangan manéh ka mana-mana, tapi kami masih tacan ogé bisa manggihan manéh.
Naha manéh ujug-ujug ngiles? Manéh teu weruh betapa kami sono kana anjeun?”
“Maafkan kuring, Rian. Kuring ogé masih tacan nyaho ékol-ékol di balik rencana-nya. Sarta ayeuna,
alatan kau geus di dieu, maukah manéh ancik salawasna, marengan diri kuring? Kuring kesepian tanpa
kehadiranmu.”
“Hampura, Alea. Kuring hayang sakali ngariung babarengan anjeun balik. Tapi kuring masih hayang
balik. Kuring henteu hayang nambahan kahanjelu kabéh jelema, Alea.”
“Hmm, kuring mengerti. Manéh memang alus, Rian, teu kungsi mikiran diri anjeun sorangan. Sok mikiran
kabagjaan batur. Meureun éta pisan anu nyieun kuring pohara menyayangimu.”
“Hatur nuhun, Alea. Kuring ogé menyayangimu,tahu. Pohara beurat rasana hirup tanpa diri anjeun.
Manéh sok mencerahkan dunya kuring.”
“Haha. Ulah salempang, kiwari kuring sok babarengan anjeun. Kuring baris sok cicing di haté anjeun,
marengan anjeun dina unggal léngkah anjeun. Ingatlah éta sok,” kecap Alea bari menggenggam
leungeun kuring pageuh. Éstuning lembut leungeunnya. Tapi euweuh deui haneutna di leungeun éta.
Sarta hal éta nyieun kuring hanjelu.
“Rian, manéh hanjelu? Ulah hanjelu, kuring hayang nempo anjeun kéom, cacak ieu pikeun anu
pamungkas kalina. Maukah manéh kéom pikeun kuring?”
Cacak hésé, tapi kucoba pikeun kéom. Manéhna ogé bales kéom amis sarta melong kuring jeung
tetempoan bagja. Sarta ujug-ujug, hal anu ahéng lumangsung. Sakumna awakna bersinar. Sarta
memudar.
“Ah, geus waktuna kuring indit, Rian. Maafkan kuring, Manéhna geus ngagero kuring balik.” Alea ngalaan
genggamannya.
“Tunggu, Alea! Naha kitu gancang? Kuring masih hayang babarengan anjeun.”
“Tacan waktuna, Rian. Baris anjog waktuna, engké, waktu kau baris papanggih kalayan kuring di panto
gerbang rumah-Na. Tapi lain ayeuna.”
“Alea…”
“Salamet ancik, Rian. Kuring menyayangimu,” kecap Alea, bari memelukku. Sarta babarengan jeung
sakabéh éta, awakna ngiles, kitu ogé kalayan pendaran cahya éta.
Hawa peuting anu tiis balik membelai kulit kuring. Kuring murag terduduk, bertumpu dina tuur kuring.
Kuring sorangan.
-tamat-