Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
η λες πως θάν! καλύτερος ο νυν από τον τ"ως
#ως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ! τον λύκο
$ότε μονάχα να χαρείς% αν θάναι ο τελευταίος
&ι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,
χρ"ος με τα χ"ρια σου να σηκωθείς.
…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροε, ζουν απ’ τ! στιγμ" που #ρίσκουν μια θέσ!
στ! ζω" των άλλων.

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράεσαι υπάρ!ει"
και ξα#νικά δε μ’ ένοιαε που εί!αμε νικ$%εί, &όλο το άπειρο είναι
δικό μας', είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να #έρω ως το τέλος το
πεπρωμένο μου.
(ούτος ο λαός, α#έντ$ μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
)αι κάποιο βράδυ * πες σαν !τες * υ+,νει το κε#άλι
κι αστρά#τουνε τα μάτια του κι αστρά#τει ο νους του πάλι.
)ι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα
κι από τ$ λάσπ$ ξεκολλά τ$ς -στορίας $ ρόδα.
)αι τούτο το περή#ανο, τ’ άμετρο +υ!ομέτρι,
μόν$ σ$μαία το #ως κρατεί, μόνο σπα%ί το αλέτρι.
)ι από τους τά#ους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγ,να
και μπαίνουν πάλι στ$ σειρά με σιδερένιο γόνα.
)αι #έγγουνε τα μάτια τους σ’ όλο το μέγα βά%ος
σάμπως Ανάστασ$ς κεριά μετά από τ’ .γιο /ά%ος.
0άτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός τ$ς δικαιοσύν$ς
και πάει να σπείρει όλ$ τ$ γ$ς με στάρι κι άστρα ειρήν$ς.
)ι ως πάνω τους $ 1ευτεριά πάλλοντας ανατέλλει
#ουσκ,νει $ άκρατ$ καρδιά του αν%ρ,που σαν καρβέλι.