DALAM MAHKAMAH MAJISTRET DI KLUANG

KES NO.: 83-732-2003

PENDAKWARAYA
-LWNTONG TAY GEOK
(1)

PENGHUJAHAN PEMBELAAN DI PENGHUJUNG KES PENDAKWAAN

Dengan izin Puan Majistret,

Kini di hujung kes pendakwaan, kami dengan penuh rendah diri memohon izin untuk
mengemukakan penghujahan bahawa di atas keseluruhan keterangan sepertimana
yang ditampilkan di dalam kes pendakwaan, tidak ada kes prima facie yang
dibuktikan oleh pihak Pendakwa untuk membolehkan Mahkamah Yang Mulia ini
memanggil OKT untuk membela diri. Hujuahan-hujahan pihak pembelaan adalah
berdasarkan faktor-faktor seperti berikut.
(2)

BEBAN & KADAR PEMBUKTIAN (BURDEN & ONUS OF PROOF)

Seksyen 173 (f) Kanun Acara Jenayah memperuntukkan;

(f) (i) When the case for the prosecution is concluded the Court shall consider
whether the prosecution has made out a prima facie case against the
accused.
(ii) If the Court finds that the prosecution has not made out a prima facie
case against the accused, the Court shall record an order of acquittal.
Apa yang dimaksudkan frasa prima facie di dalam s.173(f) telah diputuskan di
dalam kes PUBLIC PROSECUTOR -vs- DATO' SERI ANWAR BIN IBRAHIM
(No. 3) (1999) 2 MLJ 1.

Yang Arif Augustine Paul J di dalam kes tersebut telah di dalam memberi maksud
dan erti "prima facie case" seperti yang muncul di dalam S.180 yang mana adalah
"in pari materia" dengan S.173(f) telah berkata (Sila lihat Item 1 mukasurat 64 di
dalam IAP):-.
"

It was argued that the phrase "prima facie" which has not been

defined in the section means "beyond unreasonable doubt". In support of

this argument the defence referred to Munusamy v PP [1987] 1 MLJ 492
where it was held that if an accused person remains silent after the court has
ruled that there is a prima facie case he must be convicted. As the trial could
end at that stage the proof required at the close of the case for the
prosecution is beyond reasonable doubt. The result, as contended, is that
the court must as of necessity evaluate the evidence of the prosecution
witnesses at that stage on a maximum evaluation of credibility and
reliability."
Yang Arif kemudiannya setelah merujuk kepada nas Mahkamah Rayuan di dalam
kes LT KOL YUSOF BIN ABDUL RAHMAN -vs- KOL ANUAR BIN MD AMIN
(1997) 2 AMR 1569 (Sila lihat Item 2 mukasurat 89 di dalam IAP) di dalam mana
Yang Arif Shankar, JCA dalam memberi maksud "prima facie case" seperti yang
wujud di dalam deraf Bil KAJ yang belum tamat penggubalannya pada ketika itu,
telah kemudiannya merumuskan di muka surat 63 hingga 64 seperti berikut:

What emerges from this illuminating judgment is clear. The

meaning of "prima facie" case in s 180(1) of the Criminal Procedure

Code must be understood in the context of a non jury trial. A prima facie
case arises when the evidence in favour of a party is sufficiently strong
for the opposing party to be called on to answer. The evidence adduced
must be such that it can be overthrown only by rebutting evidence by
the other side. Taken in its totality the force of the evidence must be
such that, if unrebutted, it is sufficient to induce the court to
believe in the existence of the facts stated in the charge or to consider
its existence so probable that a prudent man ought to act upon the
2

supposition that those facts existed or did happen. As this exercise

cannot be postponed to the end of the trial a maximum evaluation
of the credibility of witnesses must be done at the close of the case for
the prosecution before the court can rule that a prima facie case has
been made out in order to call for the defence. Be that as it may, I am
unable to agree with the defence submission that this means that
the prosecution must prove its case beyond reasonable doubt at that
stage. A case can be said to have been proved beyond reasonable only upon
a consideration and assessment of all the evidence (see Canadian Criminal
Evidence 3rd Edn by P K Mc Williams QC paragraph 39:10000). It must be
observed that in a criminal trial if the defence raises a reasonable doubt as to
the truth of the prosecution case or as to the accused's guilt there will be an
acquittal, and if no such doubt is raised, a conviction (see Mah Kok Cheng
v R [1953] MLJ 46). This evidential burden may be discharged by the
defence either in the course of the prosecution case or in the course of its
own case (see Wong Chooi v PP [1967] 2 MLJ 180). It follows that a case
cannot be said to have been proved beyond reasonable doubt until the
accused has concluded his case. A trial is said to be concluded when the
accused. after he has been called upon to enter his defence, either elects to
remain silent or gives a statement from the dock or gives evidence on oath. If
the accused elects to remain silent and fails to show why the finding of prima
facie case is wrong for any reason the case will be said to have been proved
beyond reasonable doubt as the accused will have no more opportunity of
raising a reasonable doubt. Where the accused gives a statement from the
dock or gives evidence on oath the court will have to consider all the
evidence before it. If the court is satisfied that no reasonable doubt has been
raised in that exercise the case will similarly be said to have been proved
beyond reasonable doubt. This accords with the new s 182A of the Criminal
Procedure Code which provides that at the conclusion of the trial, the court
shall consider all the evidence adduced before it and shall decide whether the
prosecution has proved its case beyond reasonable doubt Thus a prima
facie case as prescribed by the new s 180(1) of the Criminal Procedure Code
must mean a case which if unrebutted would warrant a conviction."
3

Daripada petikan penghakiman Yang Arif Dato' Augustine Paul, J tersebut ianya
boleh dirumuskan seperti berikut:
(a)

Satu kes prima facie akan wujud apabila keterangan yang menyebelahi
sesepihak mempunyai kekuatan setingginya untuk membolehkan pihak
yang satu lagi dipanggil untuk menjawab; dan

(b)

Dalam menentukan samada di penghujung kes pendakwaan wujudnya

keterangan yang mempunyai ciri kekuatan setingginya, satu evaluasi
maksima atas kredibiliti saksi dan keterangan hendaklah dilakukan di
penghujuang kes pendakwaan; dan

(c)

Prosedur praktikal ini tidak bermaksud bahawa Pendakwa perlu membuktikan

kesnya melampau keraguan munasabah (beyond reasonable doubt) di tahap
penghujung kes pendakwaan;

(d)

Beban pembelaan untuk menampilkan keraguan munasabah

boleh

dilakukan di tahap kes pendakwa ataupun di tahap kes pembelaan; dan

(e)

Kes prima facie mestilah bermaksud "a case which if unrebutted would
warrant a conviction".

Prinsip yang diutarakan di dalam kes PUBLIC PROSECUTOR -vs- DATO' SERI
ANWAR BIN IBRAHIM (No. 3) (Supra) seperti yang dirumuskan di atas
sebenarnya adalah penjelmaan semula akan keputusan Mahkamah Persekutuan di
dalam kes TAN BOON KEAN -vs- PUBLIC PROSECUTOR (1995) 3 MLJ 514 di
mana Yang Arif Hakim Mohamed Azmi, FCJ yang memberi ucapan Mahkamah
Persekutuan telah berkata (Sila lihat Item 3 mukasurat 137 di dalam IAP)

We are, therefore, of the opinion that the court below is only bound

by the ratio of Khoo Hi Chiang that at the close of the case for the
prosecution, the duty of the court is to carry out a maximum evaluation of
the evidence which, according to PP v Chin Yoke [ 1940] MLJ 47 and
4

followed in Munusamy v PP [ 1987] 1 MLJ 492 at pp 497-498, necessarily

means that the court must consider the whole evidence of the
prosecution as tested in the cross-examination, on the essential
ingredients of the charge.
In our opinion, s 180 of the Code is extremely crucial in our
adversarial system of criminal justice, as it entitles the accused to an
acquittal at- the close of the case for the prosecution, instead of at the
usual time, which is at the end of the trial, when both parties have
presented their respective cases. The question which the court must ask
itself at the close of the prosecution case, is one of law imposed by the
section. Although the general burden of proof that the accused is guilty
beyond reasonable doubt is on the prosecution throughout the trial and it
never shifts, the requirement of a prima facie case imposed by s 180 at the
close of the prosecution cannot be ignored as a matter of statutory
requirement. At the end of the trial, there is no duty on the defence to
convince the court that he is innocent. All he needs to do to entitle him to
an acquittal is to raise or cast a reasonable doubt in the
prosecution case based on the whole evidence. He may of course be
entitled to an acquittal at the close of case of the prosecution, if there
is no prima facie case established against him."
Untuk menghayati akan ciri-ciri prinsip evaluasi maksima, Mahkamah Yang Mulia ini
dijemput untuk merujuk kepada penghakiman Yang Arif Edgar Joseph Jr, FCJ di
dalam kes KHOO HI CHIANG -vs- PUBLIC PROSECUTOR & ANOR APPEAL
(1994) 1 MLJ 265 di mana Yang Arif telah berkata (Sila lihat Item 4 mukasurat
165 di dalam IAP);
It follows, therefore, that in this country, at the close of the
prosecution's case, the question for decision by the trial judge, (except
when he is sitting with a jury), is not just a hypothetical question of law
but an actual and quite different question of fact illustrated by the
numerous Malaysian and Singaporean cases decided before our courts
were infected by the Haw Tua Tau virus.
5

Consequently, the duty of the court, at the close of the case

for the prosecution, is to undertake, not a minimal evaluation of the
evidence tendered by the prosecution in order to determining
whether or not the prosecution evidence is inherently incredible - the
Haw Tua Tau test - but a maximum evaluation of such evidence, to
determine whether or not the prosecution has established the charge
against the accused beyond all reasonable doubt."
Perlu ditambah di sini bahawa tafsiran akan maksud "kes prima facie" di dalam
S.173(f) seperti yang dilakukan oleh Yang Arif Hakim Dato' Augustine Paul J di
dalam PUBLIC PROSECUTOR -vs- DATO' SERI ANWAR BIN IBRAHIM (supra)
telah diterimapakai dan diturut oleh Yang Arif Hakim Kang Hwe Yee, J di dalam kes
terbaru, PENDAKWARAYA -vs- KRISHNA RAO A/L GURUMURTHI & 2 ORS (2000)
1 AMR 956 di mana Yang Arif Hakim merumuskan (Sila lihat Item 5 mukasurat
217 di dalam IAP);
"I am obliged to follow this judgment. In fact the interpretation had already
found favor with Augustine Paul J in the recent case of Public Prosecutor
-vs- Dato' Seri Anwar Ibrahim (No. 3) [1999] 2 MLJ 1 wherein at p after
an exhaustive analysis he concluded that,
a prima facie case as prescribed by the new s 180(1) of the
Criminal Procedure Code must mean a case which is
unrebutted would warrant a conviction.

Justeru, ianya adalah dengan penuh rendah diri akan penghujahan kami, bahawa di
tahap ini dalam meneliti samada pendakwa telah menampilkan satu "kes prima
facie" di bawah Seksyen 173(f), Mahkamah Yang Mulia ini hendaklah:
(a)

meneliti keseluruhan keterangan pendakwa dan menjalankan evaluasi

maksima termasuk terhadap kredibiliti saksi pendakwa sepertimana yang muncul di

dalam soal balas; dan

(b)

meneliti samada pembelaan telah berjaya walaupun di tahap kes pendakwa

sekalipun menampilkan mana-mana keraguan munasabah terhadap keterangan

pendakwa di bawah pertuduhan tersebut.
Jika,

Mahkamah

Yang Mulia

ini

setelah

menghitung

dan

mengimbangi

keseluruhan keterangan di atas konsep evaluasi maksima dan mendapati bahawa

pembelaan telah berjaya walaupun di tahap penghujung kes pendakwaan sekalipun
menampilkan keraguan munasabah terhadap keterangan pendakwa di bawah
pertuduhan terbabit maka Mahkamah Yang Mulia ini hendaklah membuat
kesimpulan bahawa pendakwa telah gagal menampilkan "satu kes prima facie" di
bawah Seksyen 173(f) dan hendaklah sepatutnya membebaskan OKT tanpa
memanggilnya untuk membela diri.

Yang Arif Puan,

Di dalam kes ini OKT telah dibicarakan di atas pertuduhan seperti berikut:
Bahawa kamu pada 15hb November 2003 jam lebih kurang 1.30 petang
bertempat di Kedai Runcit AAW No 10 Jalan Bidara 1, Taman Suria. Di dalam
Daerah Kluang di dalam Negeri Johor telah didapati tolong menolong menjalankan
judi empat nombor loteri awam haram. Oleh yang demikian, kamu telah melakukan
suatu kesalahan keseksaan yang boleh dihukum di bawah Seksyen 4A(a) Akta
Rumah Perjudian Terbuka 289/53 (Akta 755 Pin 1990).
Daripada pertuduhan tersebut di atas pihak pendakwaan perlulah membuktikan
setiap elemen pertuduhan tersebut dan seterusnya membuktikan kes prima facie di
dalam kes ini. Daripada keterangan yang telah diberikan oleh saksi-saksi
pendakwaan ianya dengan jelas telah gagal membuktikan kes tersebut berdasarkan
faktor-faktor berikut:

(a)

PEMILIKAN TERHADAP BARANG KES YANG DIRAMPAS

Dari keterangan yang diberikan oleh saksi SP2 C/Insp Azli barang kes yang
dirampas eksibit P3 dan P6A1-25 olehnya terletak dibahagian belakang dapur kedai
tersebut yang berada lebih kurang 10 meter dari kaunter tempat OKT ditangkap.
SP2 dalam keterangannya juga mengakui bahawa barang kes yang dirampas tidak
dapat dilihat daripada kaunter tempat OKT ditangkap. Apabila disoal balas SP2
mengakui bahawa beliau tidak tahu eksibit P3 dan P6A1-25 milik siapa. Keterangan
dari saksi-saksi pendakwaan telah dengan jelas tidak langsung mengaitkan OKT
dengan eksibit yang dirampas. Apa yang ada ialah keterangan SP2 yang
mengatakan bahawa SP2 menyerahkan search list kepada OKT kerana OKT
yang berada di dalam kedai tersebut. Bahkan SP2 dan SP1 dalam keterangan
mereka mengesahkan bahawa tempat eksibit P3 dan P6A1-25 yang dijumpai boleh
dimasuki oleh orang lain secara mudah. Tidak ada keterangan lain yang
menunjukkan bahawa eksibit P3 dan P6A1-25 adalah di bawah jagaan eklusif OKT.
Di dalam kes PP v- HA JONG RU, (1980) 2 MLJ 258 (Sila lihat Item 6 mukasurat
228 di dalam IAP) responden dalam kes ini telah dituduh di bawah Sek 4(a)
Oridance Perjudian (Cap 138) telah ditangkap oleh 2 pegawai polis setelah mereka
membuat pemerhatian terhadap responden yang ditangkap bersama-sama sebuah
basikal. Pada masa ditangkap responden dalam keadaan menggigil dan ketakutan
dan semasa pemeriksaan di beg basikal tersebut polis telah menjumpai kertas yang
bertulis dengan angka-angka yang berkaitan dengan loteri. Setelah pihak
pendakwaan mengemukakan saksi-saksi, Majistret telah memutuskan bahawa
pendakwaan telah gagal untuk membuktikan pemilikan dan melepas dan
membebaskan Responden. Pendakwaan membuat rayuan dan Hakim Tan Chiew
Jong mendengar rayuan tersebut telah memutuskan bahawa;
There was no evidence to indicate that the respondent had the sole
custody and control of the bicycle including the bicycle bag.
Bearing

in mind the strict proof of possession required, the lower

court was

right in holding that the prosecution had not succeeded in

proving

possession against her

Begitu juga di dalam kes rayuan LEE BOON GAN V R (1954) MLJ 103 (Sila lihat
Item 7 mukasurat 231 di dalam IAP) Hakim Spencer Wilkinson memutuskan
bahawa
If possession of lottery is not proved, any conviction base merely
on the presumption under section 11 will be liable to be set aside
Di dalam kes PP v- SIEW SUNG (1966) 1 MLJ 145 (Sila lihat Item 8 mukasurat
237 di dalam IAP) tertuduh telah disabitkan atas kesalahan tolong menolong
menjalankan kegiatan loteri dengan meggunakan perisian pin table tanpa permit.
Keterangan Pegawai Penyiasat di dalam siasatannya merumuskan bahawa OKT
adalah tuanpunya pin table tersebut tanpa keterangan lain untuk membuktikan
bahawa OKT adalah tuanpunya pin table tersebut disamping keterangan seorang
Sarjan Polis yang memberi keterangan bahawa OKT datang ke Balai Polis dan
membuka pin table tersebut dan mengeluarkan $6 daripada pin table tersebut.
Mahkamah telah memutuskan bahawa keterangan Pegawai Penyiasat tersebut
adalah tidak relevan hanya cuma dengarcakap (hearsay) dan tiada pembuktian yang
menunjukkan bahawa OKT adalah pemilik atau tuanpunya pin table tersebut dan
akhirnya pertuduhan yang dikenakan disingkirkan.
Dari keterangan ini pihak pendakwaan telah gagal untuk membuktikan pemilikan
eksibit P3 dan P6A1-25 dengan OKT.

(b)

TERPUTUS DALAM RANGKAIAN KETERANGAN

Keterangan SP1 Sjn Abu Hassan dalam keterangannnya telah memberitahu

Mahkamah selepas menerima barang kes P3 dan P6 (A1-25) beliau telah
menyimpan barang kes tersebut dalam envelope dan disimpan di kabinet besi yang
dibekalkan oleh kerajaan. Selepas mengsealkan barang kes tersebut pada
9/12/2003 SP1 menghantar sendiri ke pakar judi C/Insp Sulaiman. Pada 27/12/2003
Sjn Jamari telah menerima barang kes daripada pakar judi C/Insp Sulaiman dan
SP1 dalam keterangannya mengakui ada menerima barang kes tersebut dari Sjn

Jamari tetapi tidak ada mencatitkan dalam diari siasatan dan tidak tahu tarikh
sebenarnya, SP1 menerima barang kes dari Sjn Jamari. Seterusnya SP1 bila disoal
balas tentang eksibit P6A1-25 sebenarnya berada dengan Sjn Jamari SP1 tidak
setuju dan mengatakan barang kes tersebut berada bersama SP1 atau dengan
pakar judi. SP1 dalam keterangannya mengatakan bahawa barang kes hanya
didaftar pada 6/9/2005 sehari sebelum SP1 memberikan keterangannya di
Mahkamah ini. Dari keterangan SP1 terdapat percanggahan ketara berkaitan
dengan eksibit P6A1-25 di mana dalam keterangan awal mengatakan beliau yang
menghantar barang kes tersebut dan apabila disoal balas sekali lagi telah
mempastikan yang beliau sendiri yang menghantar eksibit P6A1-25 kepada pakar
C/Insp Sulaiman. Apabila SP1 dirujuk kepada laporan pakar P13 beliau dengan
tepuk dahi mengakui bahawa beliau tidak bercakap benar. Keterangan ini dengan
sendirinya telah mendatangkan keraguan pada kes.
Dalam kes MOHD OSMAN BIN PAWAN V PP [1989] 2 MLJ 110 (Sila lihat Item 9
mukasurat 241 di dalam IAP) Mahkamah Agong memutuskan bahawa Pegawai
Penyiasat tidak boleh mengendalikan barang kes dengan sambil lewa hingga
mengakibatkan putusnya rangkaian keterangan terhadap eksibit tersebut. Dalam kes
ini pendakwaan tidak memanggil pegawai kastam, yang mengira eksibit yang
dirampas dengan kehadiran tertuduh, untuk memberi keterangan sebaliknya
menawarkan

kepada

pembelaan

dan

Mahkamah

berpendapat

ini

hanya

menggagalkan pendakwaan untuk membuktikan kes prima facie dipenghujung kes

pendakwaan. Mahkamah Agong menyatakan di muka surat 112:
But where there is doubt as to the identity of the exhibits, as in this
case, failure to adduce evidence to provide the necessary link in the
chain of evidence would be fatal to the prosecutions case (Teoh
Hoe

Chye v PP (1987) 1 MLJ 220).

Berdasarkan kes di atas, kegagalan pihak pendakwaan memanggil Sjn Jamari

untuk memberi keterangan dan sebaliknya

tidak menawarkan kepada

pembelaan adalah FATAL serta telah menyebabkan Seksyen 114(g) Akta

Keterangan Terpakai dan telah dengan sendirinya gagal untuk membuktikan kes
prima facie dipenghujung kes pendakwaan.
10

(c)

LAPORAN PAKAR JUDI EKSIBIT P13

Dari laporan pakar judi yang dikemukakan di para 4 di mana laporan tersebut
merumuskan pendapat pakar judi C/Insp Sulaiman Ahmad di para 4 mengatakan
Setelah menganalisa barang kes di atas DAPATI BARANG KES ADA
KAITAN DENGAN LOTERI AWAM
Keterangan ini adalah dihujahkan tidak mencukupi untuk mengandaikan barang kes
P3 dan P6A1-25 di bawah Seksyen 11 Akta Rumah Judi Terbuka.
Ini jelas diputuskan dalam kes CHAI FOOK V PP (1948-49) MLJ UPP 27 (Sila lihat
Item 10 mukasurat 243 di dalam IAP) di mana Mahkamah memutuskan;
It is evidently designed to conform to the wording of section II of
the Enactment; but entirely fails to do so, for the words account,
memorandum or record in that section are all qualified by
the
whole phrase of stakes or wagers in or relating to a lottery. It is
not enough that the document should be a memorandum relating
to a lottery. It must be a memorandum of stakes or wagers in or
relating to a lottery.
Dari kes tersebut adalah jelas ungkapan pakar judi mengatakan barang kes
ada kaitan dengan loteri awam tidak cukup untuk mengandaikan di bawah
Seksyen 11 Akta Rumah Judi Terbuka dan sebaliknya ianya mesti
mempastikan lebih dari itu.
KESIMPULAN
Adalah menjadi hujah pihak pembelaan bahawa dalam kes ini dengan merujuk
kepada prinsip-prinsip di bawah seksyen 173 (f) KAJ dan menjalankan evolusi
maksima terhadap setiap keterangan pendakwaan Mahkamah akan mendapati
11

setiap elemen penting dalam pertuduhan ini tidak dibuktikan dengan ketat
sebagai satu kes prime facie oleh pihak pendakwaan.
Di dalam kes TAN BOON KEAN V PP (1995) 3 MLJ 514 (Sila lihat Item 3
mukasurat 137 di dalam IAP) Yang Amat Arif Hakim Mohamed Azmi, FCJ yang
memberi ucapan Mahkamah Persekutuan telah berkata di muka surat 137:
. All he needs to do to entitle him to an acquittal is to raise or
cast a reasonable doubt in the prosecution case based on the whole
evidence. He may of course be entitled to an acquittal at the close of
case of the prosecution, if there is no prima facie case established
against him
Justeru itu adalah dihujahkan dalam kes ini keterangan-keterangan yang telah
dikemukakan oleh pihak pendakwaan tidak dapat membuktikan elemen-elemen
pertuduhan dan seterusnya gagal membuktikan terdapatnya kes prima facie
dalam kes pendakwaan.
Dengan izin Puan Majistret,
Kami dengan penuh rendah diri menghujahkan di atas semua perkara tersebut
OKT hendaklah dibebaskan dari pertuduhan ini tanpa perlu dipanggil untuk
membela diri.

Sekian, terima kasih.

Bagi pihak Pembela,

ABDUL HALIM BIN YAHYA

Tetuan Abdul Halim Yahya & Co.
Peguambela & Peguamcara
12

13