Bundar Pudar Dia tak mahu bilang apa yang mencengkam jiwa usangnya biar Katanya, biar. Wahai ayahanda Berhentilah walau sebentar Dan renungkan mataku yang melaut Khabarkan yang jujur dan ujar Apa menyerabut? Wahai ayahanda Bercukuplah menggagah tulang rapuhmu Akukan lemahmu Perikan penatmu Kisahkan jerihmu Aku mahu tahu
Mata tua yang bagai
ada sakti dewa-dewi itu Harum Senyum Dipukaukan aku nan terus terpana dan terbiarkan biar Katanya biar Wahai ayahanda Bisikkanlah walau sekali Izinkan aku menumpangkan bahu Berikan aku seperca dari beban kamu Wahai ayahanda Lihatkanlah aku Berlari kini Melompat tinggi Setiapnya kerna kau tak pernah pergi
Ah, apa masih ingat
lagi Aku suka lari-lari? Kau bagaikan tak peduli Ku biar kau patah hati Ah, apa masih tidak lupa Tengking jerit samasama? Makan tak mahu semeja Sahabat lebih berharga Ah, apa mampu kau sudikan Ampun maaf ku sujudkan? Bisa tidak kau teruskan Ku sesat kau tunjuk jalan? Ah, apa layak aku bagi? Tak terbalas sampai mati Kau sungguh yang paling tinggi