Anda di halaman 1dari 2

Mata tua yang

memandang aku itu


Bundar
Pudar
Dia tak mahu bilang
apa yang mencengkam
jiwa usangnya
biar
Katanya, biar.
Wahai ayahanda
Berhentilah walau
sebentar
Dan renungkan mataku
yang melaut
Khabarkan yang jujur
dan ujar
Apa menyerabut?
Wahai ayahanda
Bercukuplah
menggagah tulang
rapuhmu
Akukan lemahmu
Perikan penatmu
Kisahkan jerihmu
Aku mahu tahu

Mata tua yang bagai


ada sakti dewa-dewi itu
Harum
Senyum
Dipukaukan aku nan
terus terpana dan
terbiarkan
biar
Katanya biar
Wahai ayahanda
Bisikkanlah walau
sekali
Izinkan aku
menumpangkan bahu
Berikan aku seperca
dari beban kamu
Wahai ayahanda
Lihatkanlah aku
Berlari kini
Melompat tinggi
Setiapnya kerna kau
tak pernah pergi

Ah, apa masih ingat


lagi
Aku suka lari-lari?
Kau bagaikan tak
peduli
Ku biar kau patah hati
Ah, apa masih tidak
lupa
Tengking jerit samasama?
Makan tak mahu
semeja
Sahabat lebih berharga
Ah, apa mampu kau
sudikan
Ampun maaf ku
sujudkan?
Bisa tidak kau teruskan
Ku sesat kau tunjuk
jalan?
Ah, apa layak aku bagi?
Tak terbalas sampai
mati
Kau sungguh yang
paling tinggi

Istanamu syurga nanti

Anda mungkin juga menyukai