Alamat ng Durian

Noong unang panahon, may isang hari

na
tumanda na ngunit hindi pa nakakapag-asawa.
Inuna
kasi ng hari ang pagpapalakad at pagsasa-ayos ng kanyang
kaharian kayat hindi na nito naatupag ang pagpapakasal.
Mahal ng mga taong bayan ang nasabing hari sapagkat ito ay
mabait at makatarungan kung kayat hinikayat nila ito na
humanap ng mapapangasawa.
Di naglaon ay nakahanap nga ito ng isang maganda ngunit mas
batang dalagang pakakasalan. Pumayag ang dalaga na pakasal
sa hari dahil na rin sa iginagalang niya ito. Subalit hindi mahal
ng dalaga ang hari. Ikinasal nga ang dalawa at dinala na ng
hari ang kanyang bagong asawa sa palasyo upang dun na
manirahan.
Araw araw na sinusuyo ng hari ang kanyang asawa.
Pinapagawaan niya ito ng mga magagandang mga damit at
binibigyan ng mga mamahaling mga alahas. Lahat din ng
hilingin ng asawa ay binibigay ng hari. Mahal na mahal ng hari
ang kanyang asawa ngunit maski anong gawin nito ay hindi
magawang mahalin ng batang reyna ang hari. Matanda na raw
kasi ito at para na lang niya itong ama. Hindi na alam ng hari
kung ano ang kanyang gagawin upang mapa-ibig niya ang
asawa.
Isang araw, may isang ermitanyo ang dumating sa palasyo.
Narinig niya ang problema ng hari at meron daw siyang
solusyon para dito. Binigyan ng ermitanyo ang hari ng isang

liquido na aniya ay gawa sa itlog ng itim na ibong Tabon, gatas

ng puting kalabaw at patak ng dagta ng isang mahiwagang
puno. Kelangan daw na itanim ito ng hari at ang bunga ng puno
nito ay siyang ipapakain niya sa reyna.
Ginawa iyon ng hari at nang nagkabunga ang puno ay siyang
pinakain sa reyna. Napakasarap ng bunga ng nasabing puno. At
tulad nga ng sinabi ng ermitanyo ay parang may gayuma ang
bunga at napa-ibig ang reyna sa matandang hari.
Natuwa ang hari dahil sa wakas ay mahal na rin siya ng
kanyang asawa. Dahil dito ay nagpasya ang hari na magbigay
ng isang malaking piyesta. Inimbitahan niya ang lahat ng mga
mahahalagang tao sa kanyang kaharian. Maging ang mga
taong bayan ay imbitado sa pagdiriwang.
Ngunit may isang taong nakaligtaan ng hari na padalhan ng
imbitasyon. Ito ay ang ermitanyong nagbigay sa kanya ng
gayumang prutas. Narinig ng ermitanyo ang tungkol sa
nagaganap pagdiriwang. Pinuntahan nito ang hari at ipinaalam
sa kanya na dahil sa nakalimutan nito ang mismong taong
nakatulong sa kanya ay paparusahan niya ito.
Nilapitan niya ang puno na may gayumang prutas at nagwika
ng orasyon. Pagkatapos ay bigla itong naglaho. Simula sa oras
din noon ay biglang tinubuan ng mga tinik ang prutas at
nagkaroon ng mabahong amoy. Dahil dito ayaw ng kainin ng
reyna ang prutas. Nawalan rin ang bisa ng gayuma sa kanya at
nawala ang pagmamahal niya sa asawa. Iyon ang pinakaunang
prutas ng durian.