Alamat ng Sapatos
Itinapon niya ang pako at winalang
Noong unang panahon sa isang liblib na lugar kung saan
wala pang komunikasyong transportasyon, may isang binata na
nagngangalang Tos. Pagsasaka ang ikinabubuhay nila. Mabait,
masipag at butihing anak si Tos ng kanyang mga magulang, kaya
naman nahulog ang loob sa kanya ng kanyang kasintahang si
Marikit.
Si Marikit ay anak ng mangangalakal sa kanilang baryo.
Matalino at kaaya-ayang pagmasdan ang mala-dyosa nitong
kagandahan kaya ganun na lang ang inggit sa kanya ng kanyang
kakambal na si Ina. Tuwing dapit hapon pagkatapos ng kanilang
gawaing bukid ay agad na nagtungo sa may sapa si Tos upang
makipagtagpo kay Marikit. Dito sa sapang ito ang kanilang tagpuan.
Dito rin kung saan magkahawak ang kanilang kamay habang
pinagmamasdan ang agos at laro ng tubig at pinagmamasdan din
nila ang kulay berdeng bulubunduking nakapaligid sa kanilang
dalawa. Dito rin sa sapang ito sabay silang nangarap ng buhay na
matiwasay at masaganang pamilya pagdating ng panahon na sila’y
mag-isang dibdib. Ngunit hindi lahat ay aayon sa ating kagustuhan,
dahil lahat tayo ay nadaan sa matinding pagsubok ng buhay.
Isang umaga habang nag-aararo sa kanilang bukirin si Tos ay
bigla na lang siyang napasigaw, “Aray!” sambit ni Tos, sabay kapa sa
dumurugo niyang paa. Isang mahaba at kinakalawang na pako pala
ang tumusok sa kanyang paa.
bahala na lang ang sugat at itinuloy ang kanyang pag-aararo.
Pagkauwi ng bahay nakaramdam si Tos na para bang ang bigat ng
kanyang pakiramdam at makirot na rin ang kanyang paa.
Kinabukasan ay hindi nakapunta sa bukid si Tos dahil sa pamamaga
ng mga paa nito. Nainip naman si Tos kaya naisipan niyang kumuha
ng lapis at papel. Naisip niya na kung may bagay sana na pwedeng
isuot sa paa upang maproteksyunan ang mga ito ay hindi sana siya
nakaratay ngayon. Nagsimula na siyang gumuhit, mula sa kanyang
imahinasyon ay nakabuo siya ng isang pares na may hugis paa.
Tinawag niya itong “salong paa”.
Samantala, ilang araw pa ang lumipas at tuluyang lumala
ang kanyang kalagayan, hanggang sa tuluyang manghina. Nakiusap
siya sa kanyang mga magulang na ipatawag ang kanyang kasintahan
at ang kambal nitong si Ina. Napahagulhol na napayakap si Marikit
sa kanyang nobyo at awang awa sa kalagayan ng nobyo. Pinutol ng
boses ni Tos ang iyak ni Marikit. At sinabing “ Di na ko magtatagal.”
sabay abot ang isang papel kung saan nakaguhit ang “salong paa”.
Hiniling ni Tos na magkaayos ang magkapatid na sina Marikit at Ina,
at doon siya ilibing sa sapa na tagpuan nila. At ganoon na nga ang
ginawa nila. Mabilis na lumipas ang panahon at wala na si Tos.
Naisipan ni Marikit na tumahi ng tela at gawin ang hugis na nasa
larawang iginuhit ng yumaong nobyo. Mula sa tela ay sinubukan
naman niya ang yaring “goma”. Biglang naisip ni Marikit na sa sapa
ang kanilang tagpuan at Tos naman ang pangalan ng gumuhit kaya
tinawag niya itong “sapa-tos”. Nagtuwang ang magkapatid na
Marikit at Ina para mamuhunan at magtinda ng sapatos at mula sa
kanilang pangalang Marikit at Ina ay tinawag ang lugar nilang
“MARIKINA”.
Alamat ng Kasoy
Noong unang panahon ay nasa loob ng kasoy ang abuhing
buto nito. Lungkot na lungkot ang buto sapagkat madilim na
madilim sa loob ng kasoy. Lalo itong nalungkot nang malamang
magdaraos ng isang handaan ang Adang kagubatan. Sa gabi ng
handaan ay ipinatawag ng Ada ang lahat ng hayop at halaman.
Ang buong kagubatan ay nagliliwanag sa tama ng mga ilaw
ng parol ng mga Alitaptap. Ang huni ng mga Kuliglig at kokak ng mga
Palaka ay sumasaliw sa awit ng mga Maya. Masayang kasayaw ng
mga Kuneho ang mga Usa, ng mga Elepante ang mga Tamaraw, ng
Zibra ang Tsonggo. Kapareha naman ni Kangkong ang Sitaw, ni
Mangga ang Dalanghita, ni Saging ang Papaya.
Lahat ay nagsasayaw. Lahat ay kumakanta. Masayang-
masaya ang kagubatan. Bukod tanging ang buto ng kasoy ang
lungkot na lungkot.
“Mabuti pa sila, nakikita ang masayang paligid. Heto ako,
nakakarinig ng awit at tawanan pero hindi naman nakikita ang
katuwaan.”
Naulinigan ng makapangyarihang Ada ang himutok ng Buto.
“Gusto kong maging maligaya ka. May kahilingan ka ba?”
“Ayoko pong nakakulong sa madilim na lugar na
kinalalagyan ko. Naiinggit ako sa ibang hayop at halaman na
tuwang-tuwa kapag may handaan sa kagubatan. Nakakasama sila sa
pagsasaya. Hindi lang nila naririnig kundi nakikita pa ang katuwaan
ng lahat. Maawa kayo, mahal na Ada. Gawan ninyo ng paraang
makalabas po sana ako sa pagkakakulong ko sa loob ng prutas na
ito.”
Naantig ang maawaing damdamin ng mahal na Ada.
Iwinasiwas nito ang nagniningning na pananglaw. Sa isang iglap ay
nakalabas sa madilim na kulungan ang Buto.”
Masayang-masayang napanood ng Buto ng Kasoy ang
sayawan, kantahan, at pagkakatuwaan ng mga hayop at halaman.
Ang malakas na pagkokak ng mga Palaka at paghuni ng mga
Kuliglig ay sumaliw sa awit ng mga Maya. Sa tuwa ng Elepanteay
kumembut-kembot ito sa pag-indak. Napapasabay din sa pagimbay
ang mahagway na Kawayan kasama ang Pagong na nagbababa at
nagtataas ng bahay-bahayan.
Hatinggabi na nang iwasiwas na muli ng butihing Ada ang
kaniyang makinang na pananglaw. Hudyat iyon ng pamamahinga.
Pinatay na ng mga Alitaptap ang parol nila.
 Nalungkot ang Buto nang dumilim na ang paligid.
Nahahalinhan ng takot at lungkot nang kumulog at kumidlat.
Napansin ng Buto na nagsipagtago ang mga hayop sa mga kuweba.
Mahigpit namang ikinabit ng mga halaman ang mga ugat sa ilalim ng
lupa.

Tulad ng dapat asahan, bumuhos na ang malakas na ulan.

Takot at kinakaliglig sa lamig ang Buto.

“Ga…Ganito pala sa labas. Ma…Mamamatay ka sa sobrang

ginaw. Mabibingi ka sa ingay ng kulog. Malamang na tamaan ka pa
ng kidlat. A…Ayoko na sa labas.”

Hindi pinakinggan ng Ada ang abuhing Buto ng Kasoy. Bilang

panghabambuhay na parusa ay pinamalagi ng Adang manatili sa
labas ng Kasoy ang abuhing Buto nito.

Iyan ang Alamat ng Kasoy at ng di nito makuntentong Buto.

Alamat ng Bahaghari makikita natin lumalabas ang Bahaghari matapos umulan ng
malakas. Marahil paalala ito ng Diyos na kung tuluyang magiging
Maraming tao ang nagtataka at humahanga sa makasalanan ang mga tao’y muling malilipol ang mga masasama.
magagandang kulay ng bahaghari. Subalit hindi nila matiyak ang
totoong pinagmulan nito. Sabi ng mga matatanda na tuwing lalabas
ang bahaghari, nagbibgay ito ng pahiwatig sa tao. Makalipas ang
ilang libong taon, maraming nilikha ang naghahari sa kalupaan. Ang
pamumuhay nila ay naging masaya at ang bawat isa ay
nagmamahalan.

Lumipas ang ilang taon, naiba ang takbo ng kanilang buhay.

Naging makasalanan at gumulo ang mga tao. Naghari ang
kasamaan, iilan lamang sa kanila ang naging mabubuting tao. Ang
Dakilang lumikha ay hindi na natiis ang nangyayari sa mundo. Isang
araw nagpadala ito ng sugo para iparating sa mga tao na magsisi na
sila sa kanilang mga kasalanan at magbago.

Hindi pinakinggan ng mga tao ang sugo na ipinadala, sa

halip ay pinagtawanan at sinaktan pa ito. Ang Dakilang lumikha ay
nagalit sa mga tao dahil sa kanilang kalapastanganan.

Pinarusahan ng Dakilang lumikha ang mga tao. Nagdilim ang

kalangitan at bumuhos ang napakalakas na ulan. Kaya’t bumaha ang
buong kapaligiran. Ang lahat ng masasamang tao’y nangamatay at
ang mga mabubuti na nakinig sa sugo lamang ang nakaligtas at
naiwan. Nang tumigil na ang malakas na ulan at humupa na ang
baha ay muling umaliwalas ang langit. Mula sa langit ay natanaw
nila na may isang arko ang lumitaw at nagtataglay ito ng iba’t ibang
mga magagandang kulay. Nagdasal ang mga mabubuting tao at
tunay na nananalig sa Dakilang lumikha. At ang arkong may iba’t
ibang kulay ay tinawag na “Bahaghari.” At hanggang ngayon ay
Alamat ng Paruparo
May isang diwatang may napakapangit! Ang mukha niya’y
mapula at kulobot. Ang mga mata’y singningas ng apoy. Ang saplot
ay matandang kasuotan. May pulopot na basahan ang kamay. Siya’y
pilay kaya pahingkud-hingkod kung lumakad.
Ang kanyang bahay ay nakatayo sa magandang
dalampasigan. Kaakit-akit ang kanyang tahanan dahil sa taglay nito
ang lahat ng kulay ng bahaghari. Ang looban ay natatamnan ng sari-
saring halamanang namumulaklak. Ang mga taong dumaraan panay
papuri ang bukambibig. Ang mga punong-kahoy ay may mga
bungang nakakasilaw sa mata kung tamaan ng silahis ng araw.
Isang umaga, isang batang lalaki’t isang batang babae ang
lumisan ng kanilang tahanan. Sila’y maralita at hindi napasok sa
paaralan. Sila’y naging palaboy at walang tirahan. Sila’y
nagpapasasa sa hirap upang may makain.
Sa kabila ng lahat ng kahirapan ang dalawa ay maligaya.
Laging naibubulalas nila ang salitang,”Ang langit ay asul at ang
bundok ay lunti.” Sa pagtitig nila sa mga ibon at batis sila’y
nakakapagsalita ng, Mataas ang lipad ng ibon at ang lagaslas ng ilog
ay parang panaginip.” Ang mga nakikita nilang tanawin araw-araw
ay sapat ng magpatighaw sa pagnanasa nilang magkaroon ng
magandang tirahan at perang panakip sa pangangailangan.
Sila’y naglibot at nakakita ng bahay ng diwata.” Ligaya,
masdan mo ang magandang bahay na iyon,” sabi ng batang lalaki.
“Nakikita ko, Malakas,” ang sagot. “May halamanan.
Naaamoy ko ang halimuyak ng mga bulaklak. Nakatatakam ang mga
bungang pinilakan at ginintuan na nangabitin sa sanga ng mga
kahoy,” ang dugtong pa.
“Tayo na pumasok sa hardin,”ang alok ni Malakas.
“Walang tumitira rito,” ang sagot ni Ligaya.
Binuksan ng dalawa ang tarangkahan ng halamanan. Sa
mga unang sandali, sila’y natakot ngunit napalagay ang loob ng
malaunan. Walang umiino sa kanila. Sila’y namupol ng mga
bulaklak. Si Malakas ay umakyat sa punongkahoy. Nangain siya at
pinatakan si Ligaya ng matatamis na bunga.
“Walang nakatira rito!”
“Oo, noong ako’y bata pa, may isang mamang nagkuwento
sa akin tungkol sa lunang katulad nito. Huwag na tayong umalis,”
sabi ni Ligaya.
“Ako’y ulila nang lubos. Walang maghahanap sa akin,” sabi
ni Malakas.
 “Gayon din ako,” sagot ni Ligaya.
“Ako’y palibot-libot upang humanap ng trabaho upang may
makain. Huwag na nating lisanin ang loobang ito.”
Naligayahan ang mga bata kaya lumipas ang mga oras.
Nakalimot sila kung saan sila naroon.
Sa darating ang diwatang galing sa dalampasigan. Siya’y
hihingkod-hingkod. Siya’y langhap ng langhap pagka’t may
naaamoy na ibang tao. Lalo siyang pumangit sa kapipisngot.
“Bakit kayo nangahas pumasok dito?” ang bungad na
tanong. “Ano ang ginagawa ninyo?” patuloy pa.
Natakot sina Malakas at Ligaya. Sila’y nanginig sa takot.
“Bakit ninyo pinupol ang aking mga halaman at kinain ang
mga bunga? Sigaw ng matanda.
Naglakas loob na sumagot si Malakas, “Mawilihin po kami
sa bulaklak. Gusto po naming…gusto ang…mga prutas…”
“Bakit hindi muna kayo humingi ng aking pahintulot? Mga
pangahas!”
“Inaamin po amin ang aming kasalanan. Kami po’y handang
magbayad. Kami po’y mga ulila. Gawin po ninyo kaming alila! Handa
kaming magsilbi!”
Pinagulong-gulong ng diwata ang kanyang mga mata.
Pinakisay niya ang kanyang katawan, pinangiwi-ngiwi ang mga labi
at nag-isip.
“Nauunawaan ko. Pakikinabangan ko kayo.”
Siya’y bumulong ng mga salitang maysa-engsekto at
namangha ang dalawang bata. Siya kapagkarakay ay naging isang
magandang diwata. Sila’y may tangang mahiwagang baston na may
nakakabit na bituin sa dulo.
Patakang nagsalita si Malakas, “Oh, magandang diwata!”
Ibinaba ni Ligaya ang kanyang mga kamaay na nakatakip sa
kanyang mga matang nasilaw sa liwanag. Nakita niya nang harapan
ang diwata. Siya’y may tangang mga bagwis na yari sa bulaklak.
“Yayamang mawilihin kayo sa bulaklak, kayo’y gagawin kong
hardinero. Mula ngayon mahahagkan ninyo ang aking mga bulaklak
at maaaari kayong magpapasasa sa aking mga bunga!”
Dinantayan ng diwata ng kanyang mahiwagang baston ang
dalawang bata at sa isang iglap sila’y nagkapakpak. Sila’y
nagpadapo-dapo sa mga halaman.
“Ako ngayo’y magandang paruparo!” sabi ni Malakas.
“Ako rin!” sang-ayon Ligaya. “Masdan mo aking mga
pakpak. Itim, asul, luntian at kulay kahel!”
“Sa halamanang ito tayo mabubuhay ng mahabang
panahon!” sabi ni Malakas, “sapagka’t tayo ngayo’y mga paruparo
ng diwata!”

Ang Alamat ng Pinya
Noong unang panahon sa isang malayong nayon ay may
naninirahang isang batang babae. Ang pangalan niya ay Filipina at
ang kanyang palayaw ay Pina.
Bata pa si Pina nang maulila kaya siya ay kinupkop ng kanyang
tiyahing si Marta.
Si Pina ay mabait, masipag, at mapagtiis samantalang ang
kanyang tiyahin ay tamad, masungit, at pabaya sa buhay. Nang bata
pa si Pina ay nagkasakit siya ngunit hindi siya ipinagamot ni Marta
bagay na naging dahilan upang manlabo ang kanyang mga mata.
Napilitan siyang huminto sa pag-aaral dahil hindi na niya mabasa
ang mga aralin sa paaralan. Kuntento na lamang siya na tumulong
sa mga gawaing bahay at makipaglaro sa mga kapwa bata.
Lumipas pa ang maraming araw at mas lumubha ang
panlalabo ng kanyang mga mata. Kadalasan kapag sila ay naglalaro
ng taguan ang mga salbaheng bata ay hindi na nagtatago at sa halip
ay nanatiling nakapaligid sa kanya.
Sapagkat bahagya lang niyang naaaninag ang mga kalaro, ay
kinukurot siya ng mga salbaheng bata sa iba't-ibang bahagi ng
katawan habang kinukutya ang kanyang kapansanan. Ang lahat ng
mga ito ay kanyang pinagtitiisan.
Isang araw habang siya'y naglalaro sa harapan ng kanilang
bahay ay galit na tinawag siya ni Marta. "Pina, maghugas ka ng mga
pinggan at kaldero sa kusina.
Ang tamad tamad mo!" sigaw si Marta. "Pagkatapos mong
maglinis sa kusina ay maglaba ka."
Agad namang iniwan ni Pina ang paglalaro at nagtungo sa
kusina upang maghugas. Ano ba't dahil sa panlalabo ng kanyang
mga mata ay di sinasadyang natabig niya ang lalagyan ng mga
pinggan at baso, at bumagsak ang mga gamit sa sahig. Nang makita
ni Marta na nabasag ang ilang plato at baso ay labis siyang nagalit.
Kinuha niya ang walis tingting at malakas na pinagpapalo si Pina sa
kanyang mga binti.
"Wala kang silbi! Dapat ang ulo mo'y napaliligiran ng mga
mata para nakikita mo ang lahat ng nasa paligid mo!" malakas na
sigaw ni Marta habang pinapalo pa rin si Pina.
"Tiya, patawarin po ninyo ako. Hindi ko po sinasadya,"
pagmamakaawang pakiusap ni Pina. Ngunit lalo pang nilakasan ni
Marta ang pagpalo sa kanya.
 Nang di na matitiis ni Pina ang sakit ng pagpalo sa kanya ay
umiiyak siyang tumakbo sa labas ng bahay patungo sa kalapit na
kagubatan. Lumipas ang maghapon at hindi na bumalik si Pina.
"Babalik din siya kapag siya ay nagutom, " sabi ni Marta sa kanyang
sarili.
Naalala nila ang ginawang pang-aapi kay Pina. "Si Pina nga siya,"
anang isang salbaheng bata.
"Ayaw na ni Pina na nilalapitan natin siya." Sigaw ng isa pa
ng salbaheng bata.

"Ayaw niyang kinukurot natin kaya tayo naman ang

Lumipas ang maghapon, gumabi, at nag-umaga ngunit hindi
bumalik si Pina.
Hindi rin nakatiis si Marta at kasama ang ilang bata ay
hinanap nila si Pina.
Ngunit siya ay naglaho na parang bula. May mga nag-isip na
si Pina ay kinupkop ng isang diwata sa kagubatan na naawa sa
kanyang kalagayan.
tinutusok ng kanyang mga tinik." "Si Pina nya! Si Pina nya!"
magkakasabay na sigaw ng mga bata habang itinuturo nila si Marta
na nasa harapan ng bahay at nakatingin sa kanila.
Mula noon tuwing makikita ng mga tao ang halaman at ang
prutas nitong hugis ulo na maraming mata ay tinatawag nila etong si
Pina nya. Nang lumaon ay naging Pinya na lamang ang naging tawag
nila dito.

Lumipas pa ang maraming araw. Isang umaga ay nagulat na

lamang ang lahat nang may nakita silang halaman na umusbong sa
harapan ng bahay ni Marta.

Ang halaman ay nagbunga ng isang prutas na korteng ulo at

may mga mata sa paligid. Bigla nilang naalala si Pina at ang sinabi ni
Marta sa kanya: "Dapat ang ulo mo'y napaliligiran ng mga mata
para nakikita mo ang lahat ng nasa paligid mo."

"Si Pina siya!" biglang nasambit ng isang kapitbahay sa

kanyang mga kasama.

Ilang salbaheng bata ang lumapit upang maki-usyoso.

Subalit paglapit nila ay pawang nangatusok sila ng matutulis na tinik
sa dulo ng mga dahon ng halaman.
 Isis
Wife of Osiris and Mother of Horus

Isis - Queen of Goddess

with a throne or sun disk and horns on her head

Isis was the great mother-goddess. Her son was

Horus, the enemy of Seth. Sometimes she has
the baby Horus on her lap. Sometimes she has a
throne on her head, as she is Queen of the
goddesses. Sometimes she has a sun disk and
horns, like Hathor.

Isis was also a great healer and magician. She

got her magic powers by tricking Ra (see Ra's webpage).

This story begins on Nut and Geb's page. The war between Horus
and his enemy Seth had lasted a long time. Isis decided to help her
son Horus. She met Seth, and asked for his help. She described
someone killing a man and taking all he had away from the man's son. Seth said that
killer should pay for his crimes. Isis said that Seth himself was the killer, and he had
condemned himself. The other gods agreed, and Seth was driven out into the Sahara
Desert. This is the end of the story.

Egyptian Gods index

 Hathor (Sekhmet)
Hathor - the
Sekhmet -
Goddess of
the Goddess
love, music,
of the sun
dance
woman with
cow horns and
lion's head
sundisk on
head
head
Hathor was the goddess of joy, motherhood, and
love. She looked after all women. She was the
goddess of music and dancing, as well. Dead
women were identified with Hathor, as men were
identified with Osiris. She has a sun disk on her
head and cow horns. Sometimes she had cow's
ears or was a whole cow.

But she had another side as well, as Sekhmet, the

Eye of Ra, the destructive Sun Goddess. The
Egyptians knew that the Sun brought life, but they
also knew that the desert Sun could kill you.

Ra, the Sun God, was angry with mankind, because they laughed at
him. He said that he'd send down his anger as Sekhmet, the Eye of
Ra. She went down to Earth, killing men, and drinking their blood.
She started to frighten Ra, who only wanted to punish Mankind, not destroy them all.
So he dyed some beer red, to look like blood. When Sekhmet saw the beer, she was
thristy for blood, so she drank it all, got drunk and went to sleep. When she woke up,
Ra persuaded her to stop killing Mankind.