ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 05 – 12 – 2010

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

(Γαλ. ε΄ 22 – στ΄ 2)

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία,

χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι

νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς

ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι,

ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ

ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν

πνεύματι πρᾳότητος σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Ἀλλήλων τὰ βάρη

βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

(Λκ. ιγ΄ 10 – 17)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἥν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς

σάββασι. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν

συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τὸ παντελές. Ἰδών δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς

προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· Καὶ ἐπέθηκεν

αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. Ἀποκριθεῖς δὲ ὁ

ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ·

Ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ

τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· Ὑποκριτά· ἕκαστος

ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν

ποτίζει; ταύτην δὲ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ

ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; Καὶ ταῦτα

λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν

ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ' αὐτοῦ.

 ΟΙ ΝΕΟΙ ∆ΕΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΜΙΚΙΣΜΟ

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακµάνης

α) Η σηµερινή ευαγγελική περικοπή προέρχεται από το κατά Λουκάν ευαγγέλιο (κεφ. 13,
10-17) και παρουσιάζει τον ιατρό των ψυχών και των σωµάτων, τον Ιησού Χριστό, αφενός να θαυ-
µατουργεί θεραπεύοντας τη σωµατική ασθένεια και αφετέρου να επιτιµά µε έντονο τρόπο την
υποκρισία. Και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι, ενώ ό ΄Ιδιος συναναστράφηκε και συγχώρησε
µετανοηµένους αµαρτωλούς, τελώνες και πόρνες, δεν ανέχθηκε την αυτοδικαίωση και το υποκρι-
τικό ήθος.
β) Σύµφωνα µε το ευαγγελική διήγηση ένα Σάββατο ο Χριστός δίδασκε σε µια Συναγωγή.
Εκεί βρισκόταν µια γυναίκα «συγκύπτουσα» για δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια. Όταν την είδε ο
Ιησούς, τη φώναξε λέγοντας: Γυναίκα απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου. ΄Εβαλε πάνω της τα
χέρια του και αµέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε το Θεό. Ο αρχισυνάγωγος όµως,
αγανακτισµένος που ο Ιησούς θεράπευσε το Σάββατο, είπε στο πλήθος: Υπάρχουν έξι µέρες που
επιτρέπεται να εργάζεται κάποιος. Σ’ αυτές να έρχεστε και να θεραπεύεσθε, και όχι το Σάββατο. Ο
Κύριος βλέποντας προφανώς την τυπολατρία, το φθόνο αλλά και την υποκρισία του ανδρός είπε:
Υποκριτή! Ο καθένας από σας δε λύνει το βόδι του ή το γαϊδουράκι του από το παχνί το Σάββατο,
και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή που είναι απόγονος του Αβραάµ, και ο σατανάς την είχε δεµένη
δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τα δεσµά της το Σάββατο;
γ) Γίνεται φανερό ότι, ο Χριστός είναι κύριος της ζωής και του θανάτου, της υγείας και της
ασθένειας. Με την ενανθρώπησή του αποκαθιστά σωµατικά και ψυχικά την εκπεσµένη ανθρώπινη
φύση. Επαναφέρει τον άνθρωπο της πτώσης στο αρχαίο κάλλος. Τον ανασύρει από τα δεσµά του
πόνου και της οδύνης, δίδοντας την ελπίδα της όντως ζωής. Προαναγγέλλει έτσι την έλευση της
αιώνιας βασιλείας και δόξας. Στο ανακαινιστικό Του έργο πρώτη θέση κατέχει ο άνθρωπος, ο κάθε
άνθρωπος από τον Αδάµ ως τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Ο Χριστός δε θυσιάζει το
ανθρώπινο πρόσωπο στο όνοµα του απρόσωπου θεσµού. Προηγείται το ανθρώπινο πρόσωπο και
έπεται η αργία του Σαββάτου. Γι’ αυτό και σε άλλη περίπτωση είχε διακηρύξει: «Το Σάββατο έγινε
για τον άνθρωπο· όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο» (Μάρκ.2,27).
δ) Αλλά και στη σύγχρονη εποχή οι άνθρωποι συνθλίβονται συχνά στο όνοµα απρόσωπων
νόµων. Αν οι νέοι απορρίπτουν την παλαιότερη γενιά και επαναστατούν, το κάνουν διότι δεν
αντέχουν την υποκρισία, την οποία µε τόση δριµύτητα απέρριψε ο Χριστός στα πρόσωπα των
γραµµατέων και Φαρισαίων (βλ. Ματθ.23,13 κ.ε). Η νέα γενιά είναι έτοιµη να παραβλέψει αστο-
χίες, λάθη και παραλήψεις των µεγαλυτέρων. Όµως, δεν ανέχεται την υποκρισία και τον νοµικισµό.
Το ανησυχητικό είναι ότι, η υποκρισία τείνει να λάβει θεσµική νοµιµοποίηση, διότι άλλα διακη-
ρύσσονται δηµοσίως και άλλα πράττονται µυστικά. ΄Ετσι, η υποκρισία διαβρώνει το δηµόσιο βίο
καθώς και την ενότητα και εµπιστοσύνη µεταξύ των ανθρώπων οδηγώντας στην κοινωνική α-
νοµία.
ε) Παράλληλα το εκκλησιαστικό ήθος δεν µπορεί να είναι αυτοδικαιωτικό, αυτάρεσκο και
υποκριτικό και να σχετίζεται απλώς µε έναν εξωτερικό ηθικό και τυποποιηµένο φρονηµατισµό.
Είναι ήθος ασκητικό και ευχαριστιακό, ήθος ταπεινώσεως και «συντετριµµένης καρδίας». Η Εκ-
κλησία ως χώρος φανερώσεως της Χάριτος αλλά και ως θεανθρώπινος θεσµός δεν µπορεί να
προσφέρει απλώς κάποια θρησκευτική ιδεολογική κάλυψη σε επιφανειακά θρησκευόµενους
ανθρώπους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διασώζει την ορθή πίστη για το πρόσωπο του Χριστού και
καλεί σε προσωπική και βιωµατική προσέγγισή της. Η ορθή πίστη οδηγεί στην νηπτική άσκηση,
την έµπρακτη µετάνοια, την χαρισµατική προσευχή, αλλά και την «ου ζητουσα τα εαυτής» αγάπη
(βλ. Α΄Κορ.13,5).
στ) Η αναφορά του Χριστού στα δύο ζώα ανακαλεί στη µνήµη την εικόνα της Γεννήσεως
και αποτελεί ευκαιρία εισόδου στο προεόρτιο κλίµα των Χριστουγέννων. Η ιστόρηση του βοδιού
και του όνου στην εν λόγω εικόνα είναι αρχαιότατη και συνδέεται προφανώς µε τα λόγια του προ-
φήτη Ησαΐα: «Tο βόδι γνωρίζει τον κύριό του, και το γαϊδούρι ξέρει το παχνί εκείνου που το ορίζει.
Μα ο Ισραήλ δεν ξέρει σε ποιόν ανήκει· ο λαός µου τίποτα δεν κατανοεί» (Ησ.1,3). Η έµµεση
διδαχή είναι προφανής. Τα άλογα ζώα έχουν την αναφορά στον κύριό τους, ενώ οι άνθρωποι µε την
αποστασία τους από το θέληµα του Θεού αρνούνται τη θεία τους καταγωγή. Γίνονται αυτείδωλα,
που αυτοθαυµάζονται.
ζ) Όταν όµως οι άνθρωποι αρνηθούν τη θεία προέλευσή τους, στενεύουν τα όριά τους και
αδυνατούν να γευθούν την ελευθερία των τέκνων του Θεού. Σε κάθε περίπτωση η ζωή του
Πνεύµατος βρίσκεται πέρα και πάνω από κανονιστικές διατάξεις. Ο χριστιανός στη επίπονη πορεία
για την πνευµατική ωρίµανση και τον αγιασµό έχει ανάγκη στήριξης όχι από υποκριτές
νοµοφύλακες αλλά µυσταγωγούς στην εν Χριστώ ζωή.