Carita Pondok (CarPon) Bahasa-Basa Sunda : Bulan

Wanci Sareupna
Ditulis oleh Dedi Mulyadi Minggu, 25 April 2010 01:10

Carita Pondok (CarPon) Bahasa/Basa Sunda : Bulan Wanci Sareupna nu dipundut ti

daluang.com.

Bulan beuki pias di awang-awang. Ukur dibaturan ku tilu béntang anu tingkariceup. Geus
teu kadéngé deui gebyurna lambak. Geus teu kaciri deui runggunukna pilemburan jeung
ngamparna pasawahan. Bieu, pabuburit, kapal geus miang ninggalkeun palabuan.
Ninggalkeun salaksa katineung di ditu, di bali geusan ngajadi.

Nya danget ieu pisan, lembur téh kari waasna. Sampalan pangangonan, pasir eurih
pamikatan, jalan satapak ka mumunggang, boa moal kasampeur deui. Enya, biheung bisa
balik ka lemah karuhun, tur geus dikayidkeun pamohalan balik deui.

Asa cikénéh, tur asa detik bieu pisan, kuring nénjo marakbakna kembang samoja di
pipireun imah. Tangkal samoja gigireun kuburan bapa, anu ku ema mah dipiara pisan.
Malah saméméh ema ninggalkeun, nyusul bapa ka kalanggengan, ukur hiji anu
diamanatkeun téh; pangmiarakeun tangkal samoja. Ayeuna, amanat ema téh
kamomorékeun, lantaran kuring kaburu indit. Teuing saha nu bakal neruskeun miara éta
tangkal samoja.

Indit téh éstuning taya kereteg ti méméhna. Teu boga niat ti anggalna. Malah henteu
kungsi ngimpi-ngimpi acan. Isuk-isuk, basa kuring rék nyawang meletékna panonpoé nu
baris maturan hirup kabeurangnakeun, Pa Érté ngaronghéap. Datangna teuing ti lebah
mana, da ujug-ujug ngajanteng hareupeun. Katémbongna mani geus saged, beberengkes,
bangun rék indit-inditan.

“Hayu atuh!” pokna.

“Hayu? Ka mana?” kuring kerung.

“Har, apan kamari geus dibadamian. Urang téh rék nyaba ka jauhna, ka alas peuntas.
Urang nyiar kasenangan di ditu!”

“Asa kakara ngadéngé kuring mah?”

“Aéh-aéh, apan geus dibéjaan ti tangéhna ogé. Urang téh rék nyaba ka ditu. Matak harita
bapa omat-omatan, sing loba ngumpulkeun bekel. Sing bisa ngajeuhjeuhkeun pakeun
sarta ulah natambuh waktu. Bekel ieuh, kudu mawa bekel!”

“Kumaha atuh, da kuring mah teu boga nanaon?”

“Keun baé, kitu wéh. Buru-buru, bisi katinggaleun ku kapal!”

“Saha baé nu milu téh?”

“Loba. Geus taruluy batur mah!”

Mani asa rurusuhan indit téh. Asana mah, henteu mandi-mandi acan. Da éta, Pa Érté mani
ngabebereg, henteu méré pisan témpo. Kuring nepi ka poho, henteu ngonci heula imah,
henteu maraban domba, atawa nitipkeun pakaya jeung tangkal samoja ka nu aya di
lembur.

“Keun baé da engké ogé aya nu ngurus!” cék Pa Érté sajeroning leumpang.

Nepi ka palabuan, enya baé geus ngagimbung loba jelema. Rombongan ti lembur kuring,
misah di beulah wétan. Pa Kuwu, Pa Olot, Pa Lebé, Ulis Odang, Hansip Oding, Bah
Wirya, katémbong keur ngabaredega. Panonna neuteup ka tengah jaladri. Bangun nu keur
nyawang pikahareupeun.

Kapal anu rék mawa kuring – teuing ka mana, da Pa Érté can kungsi ngécéskeun – geus
ngajugrug di basisir. Kapal anu nya badag nya jangkung, asa can kungsi manggih
tandinganana.

“Geus kumpul saréréa?” cék Pa Lebé.

“Parantos sigana mah,” Pa Kuwu nu ngawalon téh.

“Hayu atuh urang indit ayeuna!”

Kabéh asup kana kapal. Dipingpin ku Pa Lebé. Tapi anéh, ari barudakna mah henteu sina
milu. Kalah ka diantep ngajanteng di sisi basisir. Katémbongna, maranéhna bangun sedih
naker. Loba nu carinakdak. Malah kadéngé lapat-lapat, aya nu ngahariring lagu
Pileuleuyan. Euleuh, geuning aya nu maca tahlil sagala rupa.

Basa hatong kapal disada, asa aya nu ngajedud dina jajantung. Nya di basisir ieu pisan,
saniskara katineung baris diteundeun, biheung kasampeur deui.

Nepi ka ayeuna, sajeroning nangtung dina dék kapal, kuring bingung kénéh. Rék ka mana
ieu téh? Saenyana, éta pananya bisa ditepikeun ka Pa Érté, atawa ka saha baé. Ngan can
aya waktu nu rinéh. Sabab kabéh ogé, keur anteng narangtung bari nyawang cai laut nu
ririakan kasorot bulan nu beuki pias.

Nu ngajanteng di dék kapal téh, nu keur ngalamun kawas kuring, jumlahna teuing
sabaraha urang. Ngajajar heuleut saméter. Kawas nu dikomando, leungeun maranéhna
nangkeup harigu. Sorot panon ka jauhna, teu ngiceup-ngiceup.

Moal boa, ieu kapal keur nyuruwuk meulah jaladri. Gancangna teuing sakumaha, geus
teu karasa.

Pa Érté ngajanteng pisan gigireun kuring. Teuing iraha jolna, da tadi mah anu ngajanteng
lebah dinya téh Pa Olot. Asa manggih kasempetan pikeun nepikeun kapanasaran, Pa Érte
gancang ditoél.

“Pa, rék kamana urang téh?”

“Engké ogé apal sorangan!” walonna bari henteu ngarérét-rérét acan.

Ngadéngé jawaban kitu mah, angger baé lebeng. Poékeun. Nya kapaksa baé, keur
saheulaanan mah, dijawab ku sorangan. Dumasar kana sawatara kajadian harénghéng di
lembur.

Bisa jadi, pangna Pa Lebé saparakanca ngajak miang téh, lantaran kaayaan lembur geus
henteu pikabetaheun deui. Paceklik nu panjang. Kurang dahareun. Pagebug. Loba
kasakit. Taneuh nu angar. Matak rungsing jeung henteu tingtrim. Enya ari nineungna
mah, napel kénéh dina angen-angen. Tapi naon anu karasa ku kuring, moal bina jeung
maranéhna. Miang ti lembur pikeun nyingkahan rereged. Ngan anu matak héran téh, boh
Pa Lebé, boh nu séjénna, kawas nu mentingkeun sorangan. Naha ari anak pamajikan
henteu dibawa, diculjeunkeun kitu baé? Saha nu ngurusna?

Kituna mah, aya alesan maranéhna indit ninggalkeun lembur ogé. Alesan anu ku kuring
karasa jeung karampa. Méh kabéh anu ayeuna keur nangtung dina dék kapal, papada
boga bangbaluh hirup. Ninggalkeun pasualan di ditu, di lembur. Pasualan anu nepi ka
maranéhna miang ogé, biheung geus réngsé.

Kuring leumpang lalaunan. Mapay-mapay jajaran jelema-jelema anu keur narangtung

nyawang jaladri. Kuring neuteup Pa Érté. Dina panon Pa Érté katara aya nu ngembeng.
Boa manéhna keur ingeteun ka pamajikanana, da basa ditinggalkeun téh keur meujeuhna
bureuyeung. Atawa inget ka anak anu keur meujeuhna kembang buruan. Kuring apal
pisan, hirup Pa Érté ti baheula ogé henteu manggih kamarasan. Imahna nu nenggang di
tungtung lembur, nu geus déngdék ka kénca alatan dihakan umur. Cék béja, ti barang
rumah tangga Pa Érté hayang ngoméan éta imah téh. Keun bae panggung ogé, weweg-
weweg atuh. Tapi tepi ka ayeuna ogé angger baé. Henteu robah, henteu kaganti golodog-
golodogna acan. Kalah ka pamajikanana ririwit. Mindeng gering jeung kurang kasabaran,
pédah hirup Pa Érté taya menyatna.

“Hésé geuning hayang ngawangun imah téh, Jang!” cék Pa Érté harita, hareupeun Pa
Lebé.

“Cék kuring mah, jieun heula tihangna anu weweg!” walon Pa Lebé.

Enya, kawasna mah, pangna panon Pa Érté nepi ka ngembeng ogé alatan inget ka dinya.
Inget ka imah anu henteu kungsi kaoméan.
Kuring ngaléngkah deui. Bagean Pa Olot ayeuna mah anu diteuteup téh. Sarua, sarua
pisan, dina panonna aya nu ngembeng. Malah leuwih ngembeng ti panon Pa Érté. Naha
Pa Olot téh inget ka budakna anu minculak ti batur? Enya, Pa Olot téh geus masagi dina
dunya barana mah. Ngan sapopoéna teu weléh ngungun alum. Komo saprak Si Unéd
mangkat rumaja mah. Si Unéd anu kakocapkeun sakola ka kota, mindeng nyieun masalah
anu matak wirang Pa Olot. Komo apan, Pa Olot téh jadi jelema anu dipikolot, picontoeun
urang lembur. Kari-kari ayeuna dikotoran ku kalakuan anak. Enya. Si Unéd anu sok
mabok. Si Unéd anu – cék Pa Olot – jauh tina agama. Si Unéd anu kungsi ngagadabah
Nyi Imas.

“Aing téh henteu bisa mingpin kulawarga. Henteu bisa ngalelempang paripolah anak!”
kadéngé Pa Olot gegerendengan. Nyaritana bangun hanjelu naker. Kawas bijil tina haté
nu pangjerona.

Kuring ngaléngkah deui. Pa Kuwu ayeuna mah anu diteuteup téh. Sarua, sarua pisan,
dina panonna aya nu ngembeng. Malah katémbong geus aya nu ngalémbéréh.
Nyarakclakan. Murag kana dék kapal. Naon anu dipaké sedih ku Pa Kuwu? Asana téh
taya cawadeunana. Tur kuring henteu kungsi nyaksian Pa Kuwu meunang bangbaluh.
Salila mingpin désa, asa taya codéka nanaon. Malah kapaké pisan. Enya, ari
kabeungharanana mah misah ti batur. Imahna ngajengléng. Kakocapkeun bulan hareup
mah rék meuli mobil. Pakayana nu lubak-libuk, cék manéhna sorangan, lain hasil idek-
liher di balé-désa. Tapi meunang meres késang, ladang dug hulu pet nyawa. Kari-kari
ayeuna, Pa Kuwu ogé milu indit jeung Pa Lebé. Naha henteu lebar ninggalkeun pakaya,
ninggalkeun pamajikan bahénol, ninggalkeun kasugemaan hirup?

Naon anu keur diimpleng ku Pa Kuwu, henteu kabaca saeutik ogé. Tapi sanggeus sakitu
lilana didagoan, Pa Kuwu méré jawaban. Kawas nu surti, kuring téh hayang nanya kitu.

“Di dinya moal apal, naon anu keur jadi kabingung. Sabenerna, ku di dinya ogé bisa
dijawab. Bisa dirarasakeun. Naon anu ku di dinya dipaké handeueul satutas ninggalkeun
lembur?” pokna.

“Kuring mah henteu boga nanaon, Pa Kuwu. Imah geus rék runtuh, sawah jeung tegal teu
boga. Ukur hiji anu dipaké hanjelu téh, kuring geus ngamomorékeun amanat Ema, miara
tangkal samoja!”

“Lain, aya kénéh sajaba ti éta,”

“Naon?” kuring dangah, neuteup Pa Kuwu nu paromanna angger, teu riuk-riuk, teu
némbongkeun robahna semu.

“Pikiran baé ku sorangan!”

Lebeng. Henteu kapikir.

Bagéan Pa Lebé anu diteuteup téh. Sarua, sarua pisan, dina panonna aya nu ngembeng.
Malah lain ngembeng deui, nyurulung mapay pipi, mapay beuheung, parat nepi kana
sukuna.

Pa Lebé, kuring apal pisan. Lalaki anu sapopoéna teu weléh basajan. Imahna lebakeun
tajug, ukur kahalangan tangkal jambu. Pa Lebé anu tara leupas ti kopéah jeung –
sakanyaho – tara ninggalkeun istigpar. Nilik kahirupanana mah, Pa Lebé henteu kasebut
bisa usaha. Malah tepi ka kiwari, hirupna angger nyorangan. Pamajikanana maot, sapuluh
taun katukang. Ti harita, kawas henteu boga deui niat rarabi. Sapopoéna idek-liher di
tajug. Mapagahan barudak nu hayang diajar ngaji.

Padahal, naon anu dipaké sedih pikeun Pa Lebé mah. Miangna ti lembur, asana mah
henteu ninggalkeun kabeubeurat. Atawa melang ku tajug, bisi euweuh nu ngurus. Bisa
jadi, ngan éta-étana anu dipaké hariwang ku Pa Lebé mah. Inggis taya nu bisa neruskeun
tapak-lacakna.

Henteu kaburu bisa ngawangkong. Sabab lir dikomando deui, anu ngajaranteng dina dék
kapal téh arasup ka jero. Tinggal kuring ngajanteng sorangan. Satadina mah rék
nuturkeun, ngan asa betah kénéh. Sabab bulan anteng maturan peuting, najan sorotna
beuki pias. Cai laut angger ririakan. Kapal terus ngabiur, ngabiur teuing ka mana.

***

Transmigrasi. Pindah ka alas peuntas. Néangan hirup jeung huripna. Di ditu, di tempat nu
ayeuna rék dijugjug. Ukur éta anu aya dina ingetan kuring mah. Sabab rék ka mana deui,
ari lain transmigrasi mah. Kawasna Pa Lebé saparakanca kapincut ku dongéng Mang
Satibi baréto. Puluhan taun ka tukang, Mang Satibi kungsi indit ninggalkeun lembur. Anu
séjénna mah, harita, kalah ka tingbirigidig diajak nyorang sagara téh. Ngan Mang Satibi
anu beunang disebut nékad. Inditna kadua pamajikan. Henteu mawa bekel nanaon.
Heuleut lima taun ti harita, Mang Satibi nganjang deui ka lembur. Terus ngadongéng,
kumaha senangna di alas peuntas. Cék dongéng Mang Satibi, di ditu téh manéhna geus
bisa nyieun gedong, meuli motor, meuli sawah jeung tanah. Padahal pagawéan sapopoéna
mah henteu hésé, ukur ngurus kebon sawit.

Pasti. Pa Lebé saparakanca, kaasup kuring, rék transmigrasi. Rék ngarobah hirup di ditu,
di alas peuntas. Eukeur mah kaayaan di lembur geus teu pikabetaheun, katurug-turug
kawasna mah ingeteun kana dongéng Mang Satibi téa.

Ngan anéhna, nu aya dina kapal, bet henteu nyaritakeun kaayaan di ditu, di tempat nu rék
dituju. Kalah ka patingharuleng bangun ngadadak manggih kabingung. Malah aya ti
antarana anu nepi ka luh-lah, kawas peunggas harepan. Ilaharna mah, lamun rék
nyanghareupan kabagjaan – sebut baé kahirupan di alas peuntas téh kabagjaan – lain
ngeluk tungkul siga nu bingung. Malah sakuduna béar marahmay. Taya salahna
sapanjang jalan gogonjakan, seuseurian, patingcakakak sangeunahna.

Enya, kaayaan di jero kapal téh kalah matak sareukseuk. Di ditu, di dieu, pinuh ku nu
ngadon ngalamun. Taya nu katangén ngobrol ngalér-ngidul. Taya nu katémbong
melenyun udud. Maranéhna kawas nu jongjon jeung dirina séwang-séwangan.

Kapal téh terus nyemprung meulah jaladri. Geus henteu kadéngé sorana, awahing ku
tarik. Ngan anéhna, geus mangbulan-bulan, henteu nepi baé ka nu dituju. Kalah ka
pengeusi kapal lir nu beuki tagiwur. Beuki anteng ngalamun. Beuki jongjon jeung dirina
séwang-séwangan.

“Rék iraha nepina ieu téh?” kuring nanya ka Pa Olot. Tapi ditanya ngadon ngeluk, bari
kapireng sorana inghak-inghakan.

“Ku naon Pa Olot?”

Henteu ngajawab.

Nyampeurkeun Pa Érté, sarua henteu ngawalon. Komo ari Pa Kuwu mah. Hansip Oding,
Ulis Odang, Bah Wirya, sarua ngabaretem.

Kapal angger nyemprung, teuing rék iraha eureunna.

Pangeusina geus loba nu inghak-inghakan. Malah terus careurik patarik-tarik. Ngaguruh

sapangeusi kapal. Kuring bingung pipetaeun, naha kudu milu ceurik? Tapi kapal angger
nyemprung. Angger teu soraan. Kuring kukurilingan, ka rohang nahkoda. Tapi taya
sasaha. Kapal maju ku sorangan. Kawasna, nahkodana ogé keur milu ceurik.

Teuing meunang sabaraha bulan, maranéhna ceurik téh. Lila-lila, tina ceurik téh, jadi
patinggorowok patarik-tarik. Kaasup Pa Érté, Pa Lebé, Pa Kuwu, jeung nu séjénna.

“Hayang balik deui. Gancang balik deui!” pokna.

Tapi kapal henteu eureun. Jajauheun nepi malik arahna. Asa ketir nénjo kitu mah. Kaasup
kuring bet hayang balik deui. Sabab asa aya nu tinggaleun di lembur téh. Enya, asa aya
nu tinggaleun.

“Moal, karah kumaha ogé, anjeun moal bisa balik deui!” aya sora ti gigireun, basa kuring
keur nangtung ngumbar katineung dina dék kapal. Sora anu agem. Tur kuring kakara
ngadéngé sora sakitu agemna. Basa dilieuk, aya nu maké baju sarwa bodas ngajanteng.

“Saha anjeun?”

“Pangeusi ieu kapal!”

“Enya, tapi naha bet nyampeurkeun kuring?”

“Pédah wé, katémbongna siga nu bingung!”

“Naha anjeun henteu milu ceurik?”

“Naon nu perlu diceungceurikan?”

“Itu geuning batur mah …”

“Enya, maranéhna ceurik hayang balik deui ka lembur. Sadetik wé cenah. Aya nu
tinggaleun di ditu!”

“Kabéh aya nu tinggaleun?”

“Enya!”

“Kaasup kuring?”

“Bisa jadi!”

“Ké, ari ieu kapal téh rék kamana? Geuning henteu nepi baé?”

“Engké ogé bakal nyaho!” pokna bari terus ngaléos.

Kuring ukur bati ngahulengna. Asa teu kaharti. Nu gogorowokan beuki tarik. Sora Pa
Kuwu mani pangtarikna.

“Hayang balik deui!” cenah. Enya, dipikir-pikir mah, kuring ogé asa aya nu tinggaleun.
Pamustunganana mah sapamadegan jeung maranéhna : hayang balik deui.

Tapi kapal terus nyemprung. Teu beunang dieureunkeun. Kalah cimatana pangeusina
terus maruragan. Ngamalir dina dék-dék kapal. Terus ngeyembeng. Beuki loba. Beuki
pinuh. Pamustunganana kapal déngdék pinuh ku cimata. Terus déngdék. Pangeusina
patingkocéak. Kuring hareugeueun. Kapal beuki tilelep. Saméméh karem, kuring bisa
kénéh neuteup bulan nu beuki pias …***