PAGKA’T LALAKI KA Nagluwal, kumandili’t

Nagpalaki sa lahat
Michael Coroza At siya ring hantungan,
Aangkin sa labi
I Ng lahat sa wakas
Pagkat lalaki ka, Anak, Ay bina-bahagi,
Matuto kang umiyak. Inari, inararo,
Mapait langgasin ng luha ang gunita Ginawang pundasyon
O ang bagong sugat ng huling pagkadapa Ng lahat ng edepisyo
Subalit malinis at subok ang bisa Subalit nasadlak
Ng luha sa pagtanggal ng mga mikrobyo Sa mantas ng dugo
Sa isip, puso at buong pagkatao Sa kumot ang halaga,
Ang silbi sa kasaysaya’y
Pagkat ikaw ay lalaki, Winalang-saysay at binura.
Matuto kang magsisi
Dagok sa dangal ang pag-amin sa Tayo ngayo’y nabubuhay
kasalanan Na may huwad na malay
Ngunit sadyang walang may monopoly sa Na moral, lohikal, at legal
katwiran, Na napapairal ng lisyang katarungan:
Hataan mong ikaw ay usigin, husgahan, Sa pedestal ng ating
Sa ganiyan mo mahahanap ang angkop na Mga pagpapahalaga,
sangkap Walang gantimpala
Upang ag iyong pagkatao’y mahanap Sa sakit ng panganganak,
Wala ring pabuya
II Sa pagod ng pagmulat
Minana mo, Anak, Ng babaeng matapos
Ang laksang pribelehiyo Magbigay ng sarili
Na pinagpasasaan Sa anak ay naiiwang
Ng mga nagtindig Basyong walang silbi.
Ng tore ng babel,
Piramide, koliseo, IV
Ziggurat, templo, Pagkat ikaw ay lalaki,
At mga imperyo. Matuto kang pumatay.
Kitlin mo sa iyong ugat
Iyo rin ang luwalhating Ang huwad na malay.
Tinatamasa nila
Sa mga maskuladong Sa akademiya mo na lang
Pahina ng istorya Ipagtistis ang laman
At dugo ng huwad
Ngunit, Anak, dumadaloy rin Na malay mong pinaslang.
Sa iyong katauhan Durugin mo’t ilibing
Ang mapagmalupit nilang lohika’t Ang mga kalansay
pangalan Pagkat lalaki kang
Na nandarahas, gumagahis, Magbabago ang kulay.
Nagpipiit sa iyong ina’t
Sa lahat ng ina’t babae sa daigdig

Iluha mo, Anak,

Ang kanilang nakaraan.
Pagsisihan mo, Anak,
Ang kanilang kamalian.

III
Ang babaeng kakambal
At altar ng lupang