''அதுங்கூட
எ ந்த மிருகமும் விைளயாட வராதளவுக்கு அது நாத்தமா நாறிச்சு...'' சமர்த்தாய்
அப்பாைவப் பார்த்தாள். கைத இப்பிடி எடுக்கும்னு அவள் எதிர்பார்த்தாளில்ைல. ''ோராஜர் ஸ்கங்க்
எங்க ோபானாலும்...'' அவன் உற்சாகமாய்த் ொதாடர்ந்தான். தனது சிறுவயதுப் பாடுகைள நிைனத்துப்
போரததக ெகோணடோன. ''அது கிட்டத்ல வந்தாோல மத்த மிருகங்கல்லாம் வன்ட்டாண்டா நாத்தம்
பிடசச ஸகஙகன கவிடோட ஓடரம. தனிோய ஸ்கங்க் அப்பிடிோய நிக்கும். அதுங் கண்ணுோலர்ந்து
ொரண்டு ொசாட் - கண்ணீர், அப்டிோய க்கீ... ழ... இறஙகி வரம.'' குழந்ைதயின் மூூக்கு வழியாக
கண்ணீர் இறங்கும் பாவைனயில் ோகாடு இழுத்துக் ொகாண்ோட வந்தான். ஐோயா வாய ்ல ோபாயிர ோ ு மா,
குழந்ைத கீழுதட்ைடக் ோகாணிக் ொகாண்டது.
''ோராஜர் ஸ்கங்க் ொராம்ப வருத்தமா நடந்து ோபாச்சு. ெபரரிய ஒர மரம. அதுக்கடியில வந்து
ோசர்ந்தது. அந்த மரத்ோதாட உச்சாணிக் ொகாம்பு. அங்கதான்... ெபரிய, பததிசோலியோன, வயசாளி
ஆந்ைத!''
''ம்''
''ஆந்ைத மாமா, ஆந்ைதமாமா-ன்னுது ஸ்கங்க். எல்லா மிருகமும் என்ைனக் கண்டாோல எட்டிப்
ோபோயிரத - ஆமாமா, என்றது ஆந்ைத. ஆனாலும் நீ ொராம்பத்தான் நார்ோற! - நான் என்ன
பணணணமன ோகககறசசோய ஓனன அழதிடடத ோரோஜர ஸகஙக.''
''இலலபபோ - நீ ொசால்லு.''
''அப்பா?''
''ம்''
''ஆமா தாத்தா. நான் ொராம்ப நார்ோறன்... எனக்ோக ொதரியுது-ன்னுது ோராஜர் ஸ்கங்க். எல்லாக்
குட்டீஸ¤ம் என்ைனக் கண்டாோல ஓட்டொமடுக்குது. அந்த ஆந்ைத மாமா, அதுதான் நீங்க
நிைனச்சா எதும் உதவி ொசய்வீங்கன்னு ொசால்லி யனுப்பிச்சு.''
''ஏம்ப்பா?''
''ம்ஹூூ
ம்.ூ மந்திரவாதிங்கல்லா சாக மாட்டாங்கடி. சரியா, அவரு அங்க சுத்திச் சுத்தித் ோதடினாரு. ஒர
பைழய கமப. அது ஒரு மந்திரக் ோகால்! அைத எடுத்துக்கிட்டு, இநதோ ோரோஜர ஸகஙக, உன்ைன
என்ன வாசைனயா மாத்தலாம்?-னு ோகட்டாரு. ோராஜர் ஸ்கங்க் ோயாசிச்சி ோயாசிச்சிப் பாத்தது. ோராஜா
வாசைன!- அப்டின்னுது.''
''நல்லாருக்கும்ப்பா!''
''அப்பா?''
''என்ன?''
''ஆமாமா, ஸ்கங்க்த்தான்.''
''ஹாமாமா, உங்க அப்பன் ஒரு அசட்டுக் குப்பன். எங்க விட்ோடன்?... ம், உனக்கு துட்டுன்னா
என்ன ொதரியும்லியா?''
''ஓ. நீ ொசால்லிர்க்கிோய.''
''உடோன தாத்தா ொசான்னாரு - சரி, பரவோலல. ோநர்ரா இந்த சந்ோதாட முக்கு வைர ோபா. மர்மக் கிணத்ைத
ம ூ ோண
ம ணூுச ுத்து . உள்ள எட்டிப் பாரு - மூணு
ர ூக
வ்வா ிைடக்கும் , சீக்கிரம்னாரு. உடோன
ோராஜர் ஸ்கங்க் ொதரு முக்கு வைர ஓடி, மர்மக் கிணத்ைத மூூணு சுத்து சுத்தி வந்து பார்த்தா...
கிணத்துல இருந்தது மூூணு ரூூவ்வா! அைத எடுத்திட்டு தாத்தா கிட்ட குடு குடுன்னு
ஓடிப்ோபாயிக் குடுத்தது. ெபறக கோடடககளளோற ஒோர ஓடடம! இபப எனனடோனனோ, எல்ல்-ல்லா
மிருகமும் இதுங்கிட்ட ஓடி வருது. நம்மாள்தான் இப்ப வாசைனோயா வாசைனயா ஆயிட்டுோத!... இபப
எல்லாமா பாண்டி - ொசதுக்கு முத்து - கிட்டிப்புல் - தாயக்கட்டம் - கள்ளன் ோபாலிஸ் -
விைளயாடினாங்க...''
''கள்ளன் ோபாலிசாப்பா?''
''ஆமாண்டி. அது ஒரு விைளயாட்டு. ஒோர ோவடகைக. சிரிப்பு. அவங்க மத்தியானம் பூூரா
ொகாட்டமடிச்சாங்க. இரடட ஆரமபிசசதம... அவங்கவங்க அவங்கவங்க வீட்டுக்கு, அம்மாட்ட
ஒடடடோஙக.''
''ோஜா - கவனிக்கிறியா?''
''ம்''
''ஏன்னா, இபப ெரோமப சவோரஸயமோன விஷயம! ோராஜர் ஸ்கங்ோகாட அம்மா ோராஜர் ஸ்கங்க்கிட்ட,
என்ன கண்றாவி நாத்தம்டா இது-ன்னுது!''
''அ...பபோ?''
''இலலபபோ இலலபபோ'' - ோஜா அவன் வாையப் ொபாத்த வந்தாள். யதார்த்தம் சார்ந்த ோபச்சு அவளுக்கு
ருசிப்படவில்ைல. அதற்குள்ோள அவளில் இன்ொனாரு ோயாசைன. ''அப்பறம், அந்த மந்திரவாதி அம்மா
மண்ைடல ோபாட்டாரு ஒரு ோபாடு! அவரு குட்டி ஸ்கங்ைக மாத்தோவ இல்ைல!...''
''ோஜா, இத அபபோோவோட கைத. அப்பா இனிோம கைத ொசால்லணுமா ோவணாமா?'' - அகல முகத்தில்
நிழல் பரவ திைகப்பாய்ப் பார்த்தாள் அவைன. ''அதாண்டி நடந்தது. ோராஜர் ஸ்கங்க்கும் அம்மாவும்
வீட்டுக்கு வந்தாங்க. வந்தா, ரயில்ச் சத்தம். கூ - சிக்கு புக்கு சிக்கு புக்கு... போஸடனோலரநத
அப்பா வந்திட்டிருக்கிற சத்தம். அப்றம் அவங்க ொவங்காய சாம்பார், மாங்காய்ப் பச்சடி, அப்பளம்,
வைட, போயசமன ஒர கடட கடடனோஙக. ோராஜர் ஸ்கங்க் ோபாய்ப் படுத்துக்கிட்டதும் அம்மா
வந்து அைதக் கட்டிக்கிட்டது. என் ராஜாக்குட்டி, இபபதோணட நீ வோசைனயோ இரகோக.
இபபதோன எனகக உனைன ெரோமப ெரோமப பிடசசிரகக-ன்னது. அவ்ளதான். கைத முடிஞ்சது.''
''ஆனா அப்பா?''
''என்ன?''
''காலப்ோபாக்குல-ன்னா என்னப்பா?''
''ச். அப்டியில்லடி ொசல்லம். குட்டிக்கு அம்மான்னா ொராம்ப இஷ்டம். அம்மா எது ொசஞ்சாலும்
தனக்கு நல்லதுதான் ொசய்வான்னு அதுக்குத் ொதரியும்.''
''சரி - போரககலோம. இபப நீ ோபசோம ெரஸட எட. நல்ல ொபாண்ணில்ல, படததகக ோபசோம...''
Should wizard hit mummy? - short story by John Updike from his collection of short stories /pigeon feathers/
'நம்பர் என்ன?'
''அடி மாஷா 9499 இரகக'' ொமல்லச் ொசான்னான். ொவலொவலத்துப்ோபான திைகப்பான அந்த முகத்ைத
அவன் ொபண்டாட்டி பார்த்தாள். அவர் முகம் ொபாய் ோபசினாப்ோபால இல்ைல.
''ஆமாமா. நம்ம சீட்டின் நம்பர், அதுவும்... ஆனால், இர. இலலட... போரககோறன போரககோறன.
ஆனாக்கூட ந ம்ம வரிைச - அது இருக்கு. அத்ோதாட... பரியதோ?...''
பரநத, அர்த்தம் இல்லாத அசட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தபடி மைனவிையப் பார்த்தான் டிமிட்ரிச். ோஜாரான
விைளயாட்டு சாமாைனப் பார்த்ததும் குழந்ைத அப்படித்தான் சிரிக்கும். ெபணடோடடயம
பனனைக சிநதினோள. அவள் வாங்கிய வரிைசயில் பரிசு வந்திருக்கிறது, என்றாலும் குறிப்பிட்ட
அவள் எண்ணுக்குப் பரிசு பற்றித் ோதட அவசரப்படவில்ைல அவன். ஓராைளக் கிண்டலும்
கவைலயுமான காத்திருப்புக்கு உட்படுத்தி அதிர்ஷ்டம் சார்ந்த எதிர்பார்ப்ைப ஏற்படுத்தினா,
என்ன சுகம். என்ன சுவாரஸ்யம்...
ஒர நீணட ெமளனம. ''நம்ம வரிைசக்குப் பரிசு'' என்றான் டிமிட்ரிச். ''ஆக நாம பரிசு அடிக்க
வாய்ப்பு இருக்கு. ஒர யகமதோன... ஆனா அந்த வாய்ப்பு... அது இருக்கத்தான் இருக்கு!''
''ெபோறைம. நாம ஏமாற இன்னும் நிைறய ோநரம் இருக்கு. ோமலயிருந்து ொரண்டாவது வரி - ஆக பரிசு
75000. அது ொவறும் துட்டு இல்லடி. சக்தி! மூூ ூூூூூூ! இோதோ படடயைலப போததிரோறன. ஆ இோதா
லாதாரம்
26! - அதானா? நாம ொநஜமா ொஜயிச்சா எப்பிடி இருக்கும்?''
''துலா அல்லது ஓர்ோயால் மாகாணப் பக்கம் எங்கியாவது... இபப சததிகக நமகக ோகோைட
வாசஸ்தலம்லாம் ோதைவயிராது. நம்ம தங்காட்டியும், வாடைக கீடைகன்னு வருமானம் வருமில்ல?''
இவோன டமிடரிச இைலயதிர கோலம மறறம அதன மைழ பறறி எணணமிடடோன. குளிரான அந்த
மாைலப்ொபாழுதுகள். அைதத் ொதாடரும் இந்தப் பக்கத்து ோவனில். இககோலஙகளில அவன தனத
ோதாட்டத்தில் மற்றும் நதிப்பக்கமாக அதிகம் நடந்து உடற்பயிற்சி ொகாள்ள ோவண்டியதிருக்கும்.
அப்ோபாதுதான் உடம்பு முழுசும் தகிப்படங்கும். அைதயடுத்து ொபரிய டம்ளரில் ஓட்கா மது.
சாப்பிட உப்புோபாட்ட காளான். ெபோடச ெபோடசோ நறககிய ெவளளிரிப பிஞச... திரும்ப இன்ொனாரு
டம்ளர்... சைமயல் அைறப் பக்கத்துச் சிறு ோதாட்டம். பிளைளகள அஙகிரநத ோகெரடோடோ
முள்ளங்கிோயா மண்வாசைனயுடன் பிடுங்கி வருகிறார்கள். இவன நலலோக கோலநீடட ோசோபோவில
படததபட, படமலோம ோபோடட பததிரிைககைளப பரடடதல. அதாோலோய முகத்ைத ம ூ ூ டூ ூ ூூூூூ ூூ ூ
ிக்ொகாண்டு
இடபப இறககஙகைளத தளரததிககிடட ஹோயோன கடடத த¡க்கம்.
ோவனில் ஓய, வருகிறது ோமக மூூட்டமான பருவம். ராப்பகலான விடாக்கண்டன் மைழ. ொமாட்ைட
மரங்கள் திணறும். காற்று சிலீொரன வீசும். நாயும் குதிைரயும் ோகாழிகளும் எல்லாோம நைனஞ்சு
ொநாந்து நூலாய்
அ சமந்தமாய்க் ொகடக்கும். நாள்க் கணக்கா ொவளிய வர முடியாது. உலாப் ோபாக இடங்
கிைடயாது. சாத்திக் கிடக்கிற ஜன்னைலப் பார்த்துக்கிட்டு வீட்டுக்குள்ளிோய நைட. மகா இம்ைச!
''ெபோற! ெபோற!''
''இெதலலோம எனன?''- இவோன டமிடரிச திரமப ெவறபபடன ோபசினோன. ''உள்ளாற வந்தாோல துசி
தும்பு கிழிச்சிப் ோபாட்ட காகிதம். அைறையப் ொபருக்கினாத்தாோன? ஆைளோய ொவளிய ொவரட்டிருது...
வங்ொகாடுைமயப்பா. நான் ொசத்துத் ொதாைலயிோறன். ொவளியோபாயி ொமாதல் பார்க்கிற மரத்தில்
நாண்டுக்கிட்டு சாகோறன்...!''
ோநற்றிரவு தான் அந்த மருைவப் பற்றி கனாக் கண்ோடன். நான் அந்த வார்த்ைதைய மட்டும்
ொசான்னால் ோபாதும், நீ புரிந்து ொகாள்வாய். அந்த மரு - எத்தைன முைற அதனால் நான் உன்னிடம்
ஏச்சு வாங்கி கட்டியிருக்கிோறன்.
என் வலது ோதாளில், அல்லது சரியாய் ொசால்வதானால், என் முதுகின் ோமல் அது உள்ளது.
“ஏற்கனோவ அது ஒரு அவைர விைதயளவு ொபரிதாகி விட்டது. அைதத் ொதாட்டு விைளயாடிக்
ொகாண்டிரு, ஒரநோள உடமெபலலோம மைளககப ோபோகிறத”.
நீ அைதச் ொசால்லி என்ைன வழக்கமாய் ோகலி ொசய்வாய். ஆனால் நீ ொசான்னது ோபால், அது ஒரு
மருைவ விட ொபரிது ொபரிதாய், ஆச்சரியப்படும் படியாய், வீங்கிப் ோபாய் உருண்ைடயாய் ஆகிவிட்டது.
குழந்ைதயாய் இருக்ைகயில், படகைகயில படததக ெகோணோட நோன அைதத ெதோடட
விைளயாடுோவன். நீ முதன் முதலில் அைத கவனித்தோபாது எவ்வளவு அவமானமைடந்ோதன்
ொதரியுமா!
நீ முதன் முதலில் அைத கவனித்தோபாது, நாொனாரு மைனவி என்பைத விட குழந்ைதயாய் இருந்ோதன்
என்போத ொபாருத்தம். ஒர ஆணோகிய உனனோல என அவமோனதைத பரிநத ெகோளள மடயமோ
என்பது சந்ோதகம் தான். ஆனால் ொவறும் இழிவு என்று ொசான்னால் அர்த்தமாகாது. ‘இத
பயஙகரமோனத’, நான் நிைனத்ோதன். திருமணம் அக்கணம் ஓர் அச்சமூட்டும்
வ ிஷயமாக
ோதான்றியது.
“ஒர மரைவப பறறி கவைலப படவத வீண மடடோளதனம”, என்று நீ ஒருமுைற ொசான்னாய்.
நான் சந்ோதாஷமாக தைலயாட்டிோனன். ஆனால் திரும்ப ோயாசிக்காமல், என்னுைட அந்த நாசமாய்
ோபோன பழககதைத நீ இனனம ெகோஞசம ோநசிததிரககலோகோதோ எனற ோதோனறகிறத.
அது நிஜம்தான். நான் முதலில் கவனித்திருக்கவில்ைல, நான் எப்ோபாதும் இடது ைகையத் தான்
பயனபடததி உளோளன.
“ஓ”, நான் என் வலது ைகைய உயர்த்திோனன். “ஆனால் இது அபத்தமாய் உள்ளது”
“பினபறமோகவோ?”
“எனக்குத் ொதரியும்”
“நீ ஒரு பிடிவாதக்காரி. ோபோதம. நான் என்ன ொசான்னாலும் நீ திருந்தப் ோபாவது இல்ைல”
“எத்தைன நாட்கள்?”
“ோமலும் நீ அைதத் ொதாடும் ோபாது எப்ோபாதும் அந்த விபரீதமான தன்னிைல மறந்த பாவம் உன்
முகத்தில் ோதான்றுகிறது. அைத நான் நிஜமாகோவ ொவறுக்கிோறன்”
நீ ொசான்னது ஒருோவைள சரியாக இருக்கலாம் - ஏோனா அந்த கருத்து என் இதயத்தில் ஆழமாய்
ொசன்று பதிந்தது; ‘ஆமாம்’ என்று தைலயாட்ட விரும்பிோனன்.
“அடுத்த முைற நான் அப்படி ொசய்வைத பார்த்தால் என் ைகயில் சுளீொரன்று அடித்து விடு. என்
கன்னத்தில் கூட
அ ைறந்து ொகாள்”.
நான் பதில் அளிக்கவில்ைல. நான் உனது இந்த ொசாற்கைளோய அைச ோபாட்டுக் ொகாண்டிருந்ோதன்;
“நான் அைதத்தான் நிஜமாகோவ ொவறுக்கிோறன்”
இடத ைகைய கழததிறக இறககமோய இடட நிறகம எனத போணி தனிதத ைகவிடபபடடதோன,
பிடபபறற ஒர ோதோறறதைத உனகக அளிததிரகக ோவணடம. “தனிைம” என்ொறாரு
பிரமமோணடமோன ெசோலைல இஙக பயனபடததத தயஙககிோறன. அைதவிட, அலங்ோகாலம்
எனவும் கீழ்த்தரம் எனவும் கூூறலாம். தனது சிறிய சுயத்ைத காப்பாற்ற மட்டுோம விரும்பும்
ஒர ெபணணின போணி அத. நீ வர்ணித்தது ோபாலோவ என் முகத்தின் ொவளிப்பாடு இருந்திருக்க
ோபணடம, “விபரீதமாய், தன்னிைல மறந்த முகபாவம்?”
நீ என்ைன நிஜமாகோவ அடித்து உைதக்க வந்தாய். நீோயன் ொகாஞ்சம் அைமதியாக நடந்து ொகாள்ளக்
கூூ ூூூ ஒர மரைவத ெதோடடதறகோக நோன ஏனிபபட அலலலபட ோவணடம எனற நோன
டாது,
அழுதவாோற ோகட்ோடன். அது உன் ோகாபத்தின் ோமல் மட்டம் மட்டுோம. குரல் நடுங்கிட, “எப்படி
நாமிைத குணப்படுத்துவது?” என்று நீ ோகட்ட ோபாது, உன் அப்ோபாைதய மனநிைலயும், உன்
ொசய்ைகைய எண்ணி நீ வருந்தவில்ைல என்பதும் எனக்கு நன்றாகோவ புரிந்தது.
நான் ொவளிோய யாரிடம் இைதப் பற்றி ொசால்லியிருந்தாலும், உன்ைன ஒரு முரட்டு, ொகாடுைமக்கார
கணவன் என்று கருதியிருப்பர். சிறு அற்ப விஷயம் கூூட நம்மிைடோய உள்ள புைகச்சைல
ெபரநதீயோக மோறறிவிடம பளளிைய அைடநத விடடதனோல, நீொயன்ைனப் ோபாட்டு அடித்தது
எல்லா குமுறல்களுக்கும் ஒரு வடிகாைலத் தந்தது.
கட்டப்பட்ட ைககளால் நான் கூூந்தைல நீவும் ோபாது, உன் கண்களில் மிளிர்ந்த அந்த
போரைவைய நோன ரசிதோதன. எனக்குத் ோதான்றியது, “இமமைற இநத ெநடநோள பழககதைத
மறந்து விடலாம்”. அப்ோபாதும் கூூட, யாோரனும் மருைவ உரசி விட்டால் ஆபத்ோத.
பிறபோட அநத பழககம திரமபி வநததோல தோன உன மிசசமளள அனபம ஒோரயடயோய வறறிப
ோபோனதோ? நான் உன்ைன ைகவிட்டு விட்ோடன், என்ன ோவண்டும் எனிலும் ொசய்து ொகாள் என்று
ொசால்ல நிைனத்தாயா? நான் அந்த மருைவத் ொதாட்டு மீண்டும் விைளயாடிய ோபாது, நீ பார்க்காதது
ோபோல நடததோய, எதுவும் ொசால்லாமல் மவுனம் சாதித்தாய்.
பிறக அநத விசிததிரமோன சமபவம நடநதத. அடி உைதயால், கண்டிப்பால் மைறயாத அந்த
பழககம, ஒரநோள கோணோமல ோபோனத. எந்த தீவிரமான சிகிச்ைச முைறயும் பயன் அளிக்கவில்ைல.
அதுவாகோவ மாயமாய் மைறந்து விட்டது.
நான் ோகட்க நிைனத்ோதன், “உனக்கு அது முக்கியோம அல்லொவன்றால் ஏன் என்ைன அப்படி
ைவதாய்”.
“ஓ! அைவ வளர ஆம்பித்தவுடன் மருக்களும் ோதான்றிவிடும். ஆனால் இந்த அளவிற்கு ொபரிதாக
ஒனைறக கோணபத அரித. உன் சின்னஞ்சிறு பிராயத்தில் அது ோதான்றியிருக்க ோவண்டும்”.
அம்மா என் ோதாைள பார்த்து சிரித்தாள். நான் சின்னஞ்சிறு குழந்ைதயாய் இருக்கும் ோபாது
அம்மாவும், சோகாதரி களும் மருைவக் குத்திப் பார்த்தது நிைனவுக்கு வருகிறது; அப்ோபாது
அதுொவாரு அழகுப் புள்ளியாய் இருந்தது, அதனால் அல்லவா அைதத் ொதாட்டு விைளயாடும்
பழககம எனைனயம பறறிக ெகோணடத?
என் விரல் அந்த மருைவத் ொதாட்டதுோம, குளிர்ந்த கண்ணீர்த் துளிகள் ொபருகின. என் குழந்ைதப்
பரவதைத நிைனவில மீடகோவ அைதத ெதோடோடன, ஆனால் ொநஞ்ொசல்லாம் நிைறந்தோதா நீ
மட்டும் தான்.
நான் ஒரு ோமாசமான மைனவி என்று சபிக்கப்பட்டு விட்ோடன். ஒர ோவைள எனைன நீ
விவகாரத்தும் ொசய்து விடுவாய்; ஆனால் இங்ோக என் வீட்டில் படுக்ைகயில் கிடந்தும் கூூட
அவைனப் பற்றிோய எண்ணுோவன் என்று எதிர்பார்க்வில்ைல.
என் ஈரத் தைலயைணையத் திருப்பிப் ோபாட்ோடன் அந்த மருைவப் பற்றி கனாக் க ூூ ட கண்ோடன்.
அது எந்த அைற என்று விழித்த பிறகு ொசால்ல முடியவில்ைல. ஆனால் நீ அங்கிருந்தாய்; ோவறு ஒரு
ெபணணம நமமடன இரநதோெளனற நிைனககிோறன. நான் மது அருந்திக் ொகாண்டிருந்ோதன்.
நிஜமாகோவ, நான் ோபாைதயில் இருந்ோதன். நான் எதற்காகோவா உன்னிடம் ொதாடர்ந்து ொகஞ்சிோனன்.
என் ொகட்டப்பழக்கம் திரும்பி வந்தது. எப்ோபாதும் ோபால் இடது ைகைய மார்புக்குக் குறுக்ோக
இடட மரைவத ெதோட விைழநோதன. ஆனால் அந்த மரு - என விரல்களிைடோய அது பிய்ந்து வந்து
விடவில்ைலயா? உலகிோலோய மிக இயல்பான ொசயல் என்பது ோபால் வலியில்லாமல் அது விரோலாடு
வந்து விட்டது. என் விரல்களிைடோய வறுத்த அவைர விைதயின் உலர்ந்த ோதாைலப் ோபான்று உைத
உணர்ந்ோதன்.
சிறிது ோநரம் புன்னைகத்தவாோற படுத்துக் கிடந்ோதன். அந்த மரு நிஜமாகோவ மைறந்து விட்டதா
என்று வியந்ோதன். மிக சிரமப்பட்டு அைத மீண்டும் ொதாட்ோடன். என் மருவின் கைத இவ்வளவு
தான். என் விரல்களிைடோய ஒரு கரிய அவைர விைதயாய் இப்ோபாதும் என்னால் அைத உணர
முடிகிறது.
உன் மூூக்கின் பக்கத்திலுள்ள அந்த சிறிய மருைவப் பற்றி நான் ோயாசிக்கோவா உன்னிடம் ோபசோவா
இலலோமலிரநத ோபோதம, எனக்குள் எப்ோபாதும் அது இருந்திருக்க ோவண்டும். என் மருைவ உன்
மருவின் ோமல் ைவத்து அது ொபரிதாய் வீங்கி இருந்தால், ஒர அறபதமோன ோதவைதக கைதகக
அது வித்திட்டு இருந்திருக்கும்.
என் பங்கிற்கு நீயும் என் மருைவப் பற்றி கனவு கண்டிருப்பாய் என்ற எண்ணம் எனக்கு
எவ்வளவு சந்ோதாஷம் அளித்திருக்கும்.
ஒர விஷயதைத நோன மறநத விடோடன.
“அது நிஜம்தான். ஆனால் அது எப்படித் ோதான்றியது? எனக்காக வருந்தினாயா? அல்லது அது
அசிங்கமாக, ொவறுப்பூூட்டும்படி இருந்ததா?”
“எரிச்சலாக இருந்ததா?”
நான் இைத எழுதும் ோபாோத தவறிைழக்கப்பட்டதான ோதாற்றத்ைத ஏற்படுத்த ஒரு ோமாசமான மைனவி
ொசய்யும் முயற்சியாக இது ோதான்றுோமா என்று வியக்கிோறன். உன்னிடம் ொசால்வதற்கு இன்னும்
நிைய விஷயங்கள் உள்ளன.
மமமமமமமம மமமமமமமமமமம மமமமமமம மமமம
மமமமம மமமமம: மமமமமம மமமம / மமமமமமமமமமமம: மம.மம.மமமமமமமமம மமமமமமமமம / மமமமமமம : மமம.மம.மமமம
தன்ைனப் ோபான்ற ஒரு சாதாரண மனுசனுக்கு ராத்திரி பதிோனாரு மணிக்கு இப்படி ஒரு மரியாைத
கிைடக்குொமன்று பரத் ொசௌகான் நிைனத்துக் கூூட பார்த்ததில்ைல. திரும்பி பார்த்தோபாது
உயரமான ஒரு ைபயன் கும்பிட்டபடி நிற்பைதக் கவனித்தான். நல்ல உயரம். பதத பனனிரணட
வயதிருக்கும், சுருட்ைட முடி. காதுகளில் சிறு கடுக்கங்கள், முகம் கறுத்தும் மங்கியும்
இரநதத. பகல மழவதம ோவைல போரதத கைளததிரநதைத பனனைகயோல மைறததக
ொகாண்டு ொசௌகாைன வரோவற்றான். அருகில் ொசல்லும் முன்னால் ொகாஞ்ச ோநரம் அவைனோய
கவனித்துக் ொகாண்டு நின்றவன் சாைலயின் எதிர்பக்கத்திலிருந்து ஒலித்த ோகாஷங்கைள உற்றுக்
ோகட்டான்.
“இனகலோப ஜிநதோபோத!
இனகலோப ஜிநதோபோத!
பழிவோஙகோோத பழிவோஙகோோத!
ொதாழிலாளர்கைளப் பழிவாங்காோத!
நியாயம் ோகட்ட ஊழியைர
ோவைலயிலிருந்து விரட்டாோத!
எட்டு மணிக்குோமல் ோவைல வாங்கி
ஊழியர் உைழப்ைபச் சுரண்டாோத!
-என்று ோகட்டது பாவமா? ோவைலையப் பறித்தது நியாயமா?
நிர்வாகோம நிர்வாகோம!
சர்வாதிகார ோபாக்ைக ைகவிட்டு
அைழத்துப் ோபசு அைழத்துப் ோபசு
உடனடியாக அைழத்துப் ோபசு!”
பரத ெசௌகோன அைதோய ோகடடக ெகோணட சிறித ோநரம நினறோன. இநத அரதத
ராத்திரியிலுமா ோகாசம்?! ொசௌகான் ோராட்டின் எதிர் பக்கத்ைத எட்டிப் பார்த்தான். நாற்பது ஐம்பது
ோபர ோசரநத நினற ோகோஷம ோபோடடக ெகோணடரநதோரகள.
“நீங்க உள்ோள வாங்க சார்” ஒர சிறவனின கரல அவனத கவனதைதத திரபபியத. பககததில
இரநத சிறவனிடம “இவரகள எலலோம யோர?” என்று ோகட்டான்.
அவன் பதில் ொசால்வதற்குப் பதிலாய்க் ைககைளக் கூூப்பி வணங்கியவாறு, “நீங்க வாங்க கைடைய
கட்டுற ோநரமாயிடுச்சி” என்றான்.
“வாங்க சார்”
அங்ோகயும் பதிைனந்து பதினாறு வயதுள்ள சிறுவன் சிரித்த முகத்ோதாடு “என்ன ோவணும் சார் ?” -
என்று வரோவற்றான்.
“நல்ல ொபட்ஷீட்டா எடுத்துப் ோபாடு” என்றான் ொசௌகான். ொராம்ப நாளாக ோபாட்டிருந்த திட்டம்
இபோபோததோன நிைறோவறபோபோகிறத எனற மனசககள ெசோலலிக ெகோணடோன. “சரிங்க சார்”
என்று ொசால்லிய சிறுவன் ொபட்ஷீட்டுகைள எடுத்துப் ோபாட்டான். இரவ பதிோனோர மணிககம
பதத பதிைனநத ோபர ெபோரளகைள வோஙகவதில மழகிக கிடநதோரகள. ஆச்சரியமான
விஷயந்தான்! ஏொழட்டு வருசங்களுக்கு முன்ொபல்லாம் இந்த மாதிரியான விஷயங்கள் கிைடயாது.
இரோததிரி பதத பதிோனோர மணிகெகலலோம ெபோரளகள வோஙக கைடதெதரவகக வரவைத
கனவிலும் நிைனத்திருக்க மாட்டார்கள். இரவில இநத ோநரததகக கைடையக கடட விடவோரகள.
எவ்வளவு சீக்கிரத்தில் உலகம் மாறிப் ோபாயிருக்கிறது! விடிய விடிய கைடையத் திறந்து
ைவத்திருந்தாலும் மக்கள் கூூட்டம் குைறயாது ோபாலிருக்கிறது என்று நிைனத்தான் ொசௌகான்.
அதற்குள் “இெத போரஙக சோர. ஸாங்ோகறி ொபட்சீட் ோபமஸானது சார்” என்று சிறுவன் இரண்டு
மூூன்று ொபட்சீட்டுகைள விரித்துக் காட்டினான்.
நல்ல சிவப்பு நிறத்தில்... பிரினட. ோபோரததவோோற ைபயனின ோபைரக ோகடடோன. ைபயன ெசோலல
தடுமாறினான். வந்தவன் ொபட்சீட்டின் விைலையக் ோகட்பான் என்றுதான் எதிர்பார்த்தான். இபபட
ஒர ோகளவிைய அவன எதிரபோரககவிலைல. அதனால்தான் தடுமாற்றம்.
“என் ோபரா.... ராமானந்த் சார்” என்றான். பனமறவைல உதிரததவோற. ஒர கணம அவன மகம
பிரகோசிததத.
“எதுக்காக ோபாட்டுக்கிறீங்க?”
தைலப்பாைக, ொசருப்பு, குர்தா, ைபஜோமோ மறறம அலஙகோர ெபோரளகள எனற அநத கவணடர
முழுவதும் ோஜாத்பூூர் ொபாருள்கள்தான். அழகாகவும் கண்ைணக் கவர்வதாகவும் இருந்தன.
“ஒனகக ோஜோதபரோ?”
“ஆமாம் சார்”
“ஆமாம் சார்”
“நல்லதுதாோன?”
“எட்டு மணிக்ொகல்லாம்”
“எங்களுக்கு அதற்ொகல்லாம் ஏதுசார் ோநரம்! இநத ோஷோரம தோன எஙகோளோெட உலகம கோைல
எட்டு மணியிலிருந்து ராத்திரி பன்னிரண்டு மணி வைரக்கும் இந்த ஏர்கண்டிஷனிோலோய எங்க
வாழ்க்ைக மூூழ்கிப் ோபாயிடுது”
“எப்படி ொசாந்தம்?”
“அவங்க ஊருக்கு ோபாக லீவு ொகாடுக்கோல. எட்டு மணி ோநரத்துக்கு ோமோல ோவைல பார்க்க
முடியாதுன்னு மறுத்திட்டாங்க”
“அப்புறம்?”
“ஒனகக?”
“எனக்கும் அவ்வளவுதான்”
“ோஜாத்பூூருோல சார்”
“நீ படிக்கலியா?”
“ஏன்?”
“அங்ோக ொவயில், காற்று, மைழ முதலானைவ ொசாந்தமாக இருந்துச்சு. ஆனால் இங்ோக அைவ
எங்களுக்கு அந்நியமா ஆயிடுச்சு. இஙோக ஒர வைகயோன சிைறவோசம. இரணட கைகயில
சிைற ைவத்திருக்கிறார்கள். ொவளியில் மைழ ொபய்வதுகூூட எங்களுக்குத் ொதரியாது. நைனந்து
ொகாண்டு உள்ோள வருவைதப் பார்த்துதான் ொதரிந்து ொகாள்ள முடியும். ோஜாத்பூூருோல இொதல்லாம்
எங்களுக்குச் ொசாந்தமாக இருந்தது. அவனது குரலில் தளர்ச்சி ொவளிப்பட்டது. கண்களில்
கண்ணீர் ததும்பியது. அவனுடன் ோவைல பார்க்கும் ஒரு சிறுவன் இரண்டு ைபகைள எடுத்து
வந்து ொகாடுத்துவிட்டு “சீக்கிரம்... கல்லா கட்டப்ோபா றாங்க எல்ோலாரும் ஒனக்காக
காத்துக்கிட்டு இருக்காங்க” என்று ொசால்லிவிட்டுப் ோபானான்.
ோஜாகூூ அந்தக் குவைளையத் தன் உதட்டருோக ொகாண்டு ொசன்றான். ஆனால் அதிலிருந்து சகிக்க
முடியாத ஒரு நாற்றம் வீசியது. அவன் கங்கிையப் பார்த்து, “இத எனன தணணீர? இநத நோறறம
வீசும் தண்ணீைர என்னால் குடிக்க முடியாது. என் ொதாண்ைட வறண்டு ோபாகிறொதன்று
தண்ணீர் ோகட்டால், நீ, இநத நோறறமடககம தணணீைரக ெகோடககிறோோய?” என்றான்.
“நீ உன் கால்கைள உைடத்துக் ொகாள்ளப் ோபாகிறாய்; அது தான் நடக்கப் ோபாகிறது. அந்த
எண்ணத்ைத விட்டுவிடு. பிரோமணன உனகக ஆசி கறவோன; தக்கூூர் கம்பால் அடிப்பான்;
சாஹு ஒன்றுக்கு ஐந்தாக வாங்குவான்! யாரும் ஏைழகளின் துயர்கைள உணர்வதில்ைல. நாம்
ொசத்துக் ொகாண்டிருக்கலாம். அவர்கள் உதவி ொசய்ய தங்கள் கரங்கைளத் த ூ க
ோ ்க வ ண்டாம் . நம்
வீட்டு வாசைலக் கூூடக் கண்ொணடுத்துப் பார்க்க மாட்டார்கள். அவர்கள் உன்ைனத்
தண்ணீர் எடுத்துப் ோபாக விட மாட்டார்கள்.”
இதறகள கஙகி தணணீர எடகக அநத இடததிறக வநத விடடோள. ஒர மஙகிய விளககின
ஒளிககறைற கிணறறின கறகோக விழநத ஒளிெபரககிக ெகோணடரநதத. கிணற்ைறச்
சுற்றிப் பாவப்பட்டிருந்த திட்டின் பாதுகாப்பில் மைறத்துக் ொகாண்டு சரியான சந்தர்ப்பத்ைத
எதிர்பார்த்துக் ொகாண்டு இருந்தாள். அந்தக் கிராமம் முழுவதும் இந்தக் கிணற்றுத் தண்ணீைரத்
தான் அருந்தியது. இநத தரஅதிரஷடசோலிகைளத தவிர ோவற யோரககம தைட இரககவிலைல.
இவரகள எஙகைளவிட எபபட உயரநதவரகள? ொவறும் ோபச்சுக்குத் தான் அவர்கள் உயர் குடியில்
பிறநதவரகள. நாங்கள் உயர்ந்தவர்கள் என்று ஒவ்ொவாரு வீதியும் சந்துமாக நாங்கள் கூூவிக்
ொகாண்டு திரிவதில்ைல. நான் கிராமத்திற்குள் வரும் ோபாொதல்லாம் இவர்கள் என்ைன எவ்வளவு
ெபோறோைமக கணகோளோட மைறததப போரககிறோரகள? அவர்கள் அப்ோபாது மிகவும்
ெபோறைமயறறவரகளோக மோறி விடகிறோரகள. இவவளவககப பிறகம அவரகள தஙகைள
உயர்ந்தவர்கள் என்று கூூறிக் ொகாண்டு ொபருைமப்பட்டுக் ொகாள்கிறார்கள்!”
கிணற்ைற ோநாக்கி யாோரா வரும் காலடிோயாைச ோகட்டது. கங்கியின் உள்ளம் படபடத்தது. அவைள
யாராவது பார்த்து விட்டால் மிகவும் ஆபத்தாகப் ோபாய்விடும். எல்லா உைதயும் அவள்தான் வாங்க
ோவண்டும். தப்ப முடியாது. அவள் தன் குடத்ைதயும் கயிைறயும் எடுத்துக் ொகாண்டு எதிோர
இரநத மரததின நிழலில ோபோயப பதஙகிக ெகோணடோள. அவர்கள் யாரிடமும் கருைண காட்டுவோத
இலைல. கட்டாய உைழப்புச் ொசய்ய மறுத்த மங்கூூைவ அவர்கள் அடித்த அடியின் விைளவாக
அவன் பல மாதங்கள் இரத்தம் கக்கிக் ொகாண்டிருந்தான். இவவளவககப பிறகம அவரகள
தங்கைள உயர்ந்தவர்கள் என்று ொசால்லிக் ொகாள்கிறார்கோள!
அந்த இருவரும் தண்ணீர் எடுத்துக் ொகாண்டு ொசன்றதும் கங்கி மரத்தின் நிழலிலிருந்து ொவளிோய
வந்து கிணற்றின் திட்டிைய அைடந்தாள். அந்தக் கவைலயற்ற சுகவாசிகளும் ொசன்றுவிட்டனர்.
தக்கூூர்கூூட கதைவ அைடத்துக் ொகாண்டு உள்ோள வாசலில் படுக்கச் ொசன்று விட்டான். கங்கி
அந்தக் கணத்தின் மகிழ்ச்சியில் திைளத்தாள். எப்படிோயா அவளுக்கு எல்லாத் தைடயும்
நீங்கிவிட்டன. அந்தக் காலத்தில் அமுதத்ைதத் திருடச் ொசன்ற அரச குமாரன்கூூட இவ்வளவு
ஜாக்கிரைதயாகவும், அக்கைறயுடனும் ொசன்றிருக்க மாட்டான்.
அவள் இதற்கு முன் இவ்வளவு ொபரிய ொவற்றி உணர்ச்சிைய அனுபவித்தது கிைடயாது. தன்
குடத்தின் கழுத்தில் சுருக்கிட்டாள். இரணட இரவில எதிரியின ோகோடைடககளோள ஒர
போைதைய வககக மயலம ஒர பைட வீரைனப ோபோல, இடத பககமம வலதபககமம
கவனித்தாள். இநதச சமயததில அவள அகபபடடக ெகோணடோல, அவளுக்குக் கருைணோயா,
பரிதோபோமோ கோடடவோரகள எனற நமபோவ மடயோத. கைடசியில் தன் ொதய்வங்கைள எல்லாம்
நிைனவுபடுத்திக் ொகாண்டு, ைதரியத்ைத வரவைழத்துக் ொகாண்டு, குடத்ைதக் கிணற்றுக்குள்
விட்டாள்.
தக்கூூர் கிணற்ைற ோநாக்கி, “யாரது?” என்று கத்திக் ொகாண்ோட வந்தான். கங்கி கிணற்றின் திட்ைட
விட்டு, மிகவும் ோவமாக ஓடினாள்.
அவள் வீட்ைட அைடந்ததும், ோஜாகூூ, அோத அசுத்தமான, நாற்றம் வீசும் தண்ணீர் நிைறந்த
குவைளையத் தன் வாயருோக ைவத்துக் குடித்துக் ொகாண்டிருப்பைதக் கண்டாள்.
மமமமம
மமமமமமம: மமம.மம.மமமமம / மமமமம: மமமமமம மமமமமமம
அநதப போடகியின ெபயர ஆஷோ. அவள இனற கோடசியளிபபைத விட இளைம நிைறநதவளோகவம,
அழக மிகநதவளோகவம இரநத கோலததில ஒரநோள அவளத அனபப பிைணபபில
அைடபடடககிடநத ‘நிகோகோலோ’ எனம ஆண அழகனடன அநத அழகப ைபஙெகோட ோவனலகோல
மோளிைகயில இைளபபோறிக ெகோணடரநதோள. சரியனின ெவபபெவறி இனனம அடஙகோத
ோவைள, மதககிணணதைத மததமிடடக ெகோணடரநத நிகோகோலோவின மனம நிைலதடமோறிப
பரணட ெகோணடரநதத. மோைல ோநரத ெதனறைல அவரகள அனபவிததக ெகோணடரநதனர.
மனம ெபோறைமெயனம கடைலத தோணடக கமமோளமிடடக ெகோணடரநதத....
பதில இலைல.
“எனத கணவர இஙக இரககினறரோ?” இததோன அநதப ெபண ோகடட மதல ோகளவி.
“எனத கணவர நிகோகோலோ” ஒர நிமிட அைமதி பரணோடோடயத. அநத அழகி தனத ைகக
கடைடயோல அடககட தனத அதரஙகைளத தைடதத இதயததின அடததளததிோல உைறநத
கிடககம ோவதைனைய மைறகக மயனற ெகோணடரநதோள. ஆஷோ உணரவறற மரமோபோல நினற
ெகோணடரநதோள. அவள கணகள ஒரவிதமோன பயததிைனயம ஆசசரியதைதயம உணரததின.
ெவடகமம ஒரவைக ெவறபபம கலநத போரைவயில ஆஷோைவ உறற ோநோககினோள. ஆம.. நீ..
மனித உரவததிோல நடமோடம மிரகம. ோநரிைடயோக அதவம ெவளிபபைடயோக உனைனக
கறிததக கற மடநதைமகக மிகவம மகிழசசியைடகிோறன....” மீணடம அவள ோபசினோள.
“எனத கணவர எஙோக?” அநத நஙைக மீணடம ோகடடோள. “அவர இஙக இரககினறோரோ?
இலைலயோ? எனபைதக கறிதத நோன அவவளவ கவைலபபடவிலைலெயனறோலம அவர
பணிபரியம அலவலகததில ெகோஞசம பணம ோமோசட ோபோயிரபபத கறிதத ோபோலீசோர கணவைரத
ோதட வரகிறோரகள எனபைத மடடம உனனிடம கற ோவணடயவளோயிரககிோறன. பின
விைளவகளகக ெபோறபபோளி நீோயதோன” சறற கடைமயோக கறிவிடடோள. திடெரன எழநத
மனக ெகோநதளிபபடன அஙகமிஙகம நடநதோள அவள.
அநதப ெபணணின மகதைதக கணடதம ஆஷோவிறக கற மடயோத ஒர பயம ோமலிடடத
எனனெவனற அவளோல பரிநத ெகோளள மடயவிலைல.
“ஏ.... நீலி. நோன ஆதரவறறவள எனபத உனககத ெதரியமோ? நோன சகதியறறவள. நீ எனைன விட
சகதி மிககவள. பரவப பரிபபில ெகோநதளிபபவள. சகதியறற எனைனயம, என சநததிகைளயம
கோகக அவர எஙகளகக இனறியைமயோதவர எனபத உனககத ெதரிகிறதோ? ஆணடவன
இதைனெயலலோம போரககிறோர. அவர ஒர நீதிபதி. நோன விடம ஒவெவோர தளி கணணீரககம,
நிததிைரயினறி தவிதத எணணறற இரவிறகம கடவள உனைனத தணடககோமலோ விடவோர.
எனைனக கறிதத சிநதிகக ோவணடய ோவைள ெநரஙகிக ெகோணட தோனிரககிறத.”
“ோபோதம உன அறிவைர எனகக அவைரப பறறி ஒனறோம ெதரியோத கறி மடககம மன
கணகளிலிரநத நீர தோைர தோைரயோக பரணெடோழகியத. ... அநதப ெபணணிறக அத. நீலி
வடககம ோபோலிக கணணீரோகோவ படடத. மீணடம ஆஷோைவ மைறததப போரததோள. “எனகக
விஷயஙகெளலலோம நனக ெதரியம. நீ யோர? எபபடபபடடவள எனபத ெதரியோததலல. கடநத
இரணட மோத கோலமோக எலலோ நோடகைளயம இஙோக உனெனோடதோன கழிதத வரகிறோர எனபத
எனகக நனறோகத ெதரியம.”
ெவறபப ோமலீடடோல ோதோளகள சிலிரததன ஆஷோவிறக. “நோன ெசோனனோல நமப மோடடோய. நோன
மகிழசசிோயோட பரிசகைள தரகிோறன. ஆனோல, கடவள சோடசியோக ெசோலகிோறன. அவர
எநதவிதமோன ெபரிய அனபளிபபம எனககக ெகோடககவிலைல. ஆனோல, ஏோதோ சினன ெபோரள
தநதளளோர. அதைன தநத விடகிோறன.”
“இைதத தவிர உஙகள கணவரத எநதப ெபோரைளயம நோன போரதததிலைல. ோவெறனன.. இனிபபப
பணடஙகள.
பதில இலைல.....
அபெபண ெதோடரநதோள. இனற ெதோளளோயிரம ரபிளஸ திரபபிக ெகோடககவிலைலெயனறோல,
‘நிகோகோலோ’ ைகத ெசயயபபடவோர. கடமபம பரிதவிததப ோபோகம. இநதக ோகவலமோன
ெபணைண ெகோைல ெசயவதோ அலலத அவளத கோலகளில விழநத பிசைச ோகடபதோ? சிநதைன
சிறகடததத. ைககடைடயோல மகதைத மைறததோள. கணணீர அதைன நைனததத.
மமமமம
மமமமமம மமமமம: ம.மமமமமமமமம மமமமமமம: ம.மமமமமமமமமமமம
“எனக்கு மட்டும் ஆம்பைள யாரும் அகப்பட மாட்டங்களா...? நா ோபாோறன்.” நந்தினி ஐந்து வயது
மஞ்சுைவ இழுத்துக் ொகாண்டு நடந்தாள்.
வீட்டு வாசலில் நடப்பைத ோவடிக்ைக பார்த்து நின்ற இளம் வாலிபன் கூூட அவள் ொவளிோயறி
நடக்கும் அதிசயத்தில் திறந்த வாைய கள்ளுக்கைடயில்தான் ோபாய் மூூடினான். அது வாோயாட
விஷயம். மனித உடம்பில் ோவறு அவயங்களும் இருக்கின்றன. அைவகைளக் குறித்தும் பார்க்க
ோவண்டுமல்லவா? அதனால் தான் ோகளன் ோபருந்து நிறுத்தத்ைத அடுத்த இருளில் உருவங்கைள
ஆராய்ந்து பார்க்க ஆரம்பித்தான். ஆயிரக்கணக்கிலில்ைல. நான்கு, ஐந்து எண்ணிக்ைகயில்
மட்டும் இன்னமும் வாழ்க்ைக இருக்கிறதல்லவா?
அந்தப் ொபண் அதிசயமாக அவைனப் பார்த்தாள். அவன் பக்கம் வருவைதப் பார்த்ததும் ‘ராத்திரி
தங்குறதுக்கு ஒரு இடம் ோதைவப்பட்ற அவசியத்தப் புரிஞ்சிதா வரச்ொசால்றான்’ என்னும்
நிைனவில் அவள் நடக்க ஆரம்பித்தாள். நகரத்தில் நிைறந்து கிடக்கும் ோசறு சகதிகளும், ஏமாற்றும்
பளளம படகழிகளம அவளககத ெதரியோத. ோபரநத நிறததததில எபபட இரைவக கழிபபத
என்றுதான் அவள் ோகட்க நிைனத்தாள். அப்ோபாது தான், அவன் இவளிடம் ொசான்னான்: “வா
ோபோகலோம.”
அவன் அந்த இளம்ொபண்ைணப் பார்த்தான். அவள் கண்களில் பயம் ொதரிந்தது. அந்த மனிதனின்
சுவாசத்தில் கள் நாற்றம் வீசுவைத அவள் உணர்ந்து ொகாண்டாள். பளளியிலிரநத திரமபம
ோபரநத பயணஙகளில அவளகக அநத மணம அனபவமோகியிரநதத. எதுவும் ோபசாமல் அவள்
அம்மாவுடன் சமமாக நடக்க ஆரம்பித்தாள்.
‘அடக்கடவுோள! நான் ொரட்டிப்பா பணம் ொகாடுக்க ோவண்டி வருோம. ஆனா ொரண்டு ோபோராட ஒண்ணா
இரககறத நலலோதோ இரககம. அவங்களுக்கு இருக்கும் தாக்கத்துக்குச் சரியா சமாளிக்கும்
சக்தி ோகளனுக்கு உண்டு.’ ‘தாக்கம்’ என்ற வார்த்ைத ஏோதா ஹிந்தி சினிமாவிலிருந்து கிைடத்தது.
அது அவன் எப்ோபாதும் தனது பாலியல் திறத்ோதாடு சம்பந்தப்படுத்தி ொசால்லிக் ொகாள்வது.
“உங்க தாக்கத்துக்குச் சரியான சமாளிப்புச் சக்தி எனக்கு உண்டு” அவன் அவர்கைள ோநாக்கிச்
ொசான்னான்.
“என்ன?”
தாய் தைலைய ஆட்டினாள். பலி வோைலப பிடசசிடோடோமோ? தனக்கு முன்னால் ோவறு வழிகளும்
ொதரியவில்ைல. சாயங்காலத்திலிருந்து நிற்க ோவண்டியதாயிடுச்சி. மகளின் இண்டர்வியூூ முடியறப்ப
நான்கு மணியாயிடுச்சி. எவ்வளவு சிரமமாயிடுச்சி அங்க? இணடரவிய மடஞசி ஒர ஓடடலககப
ோபோயச சோபபிடடத திரமபினதம கிரோமததககோன பஸ ஸடோப விசோரிசசதல ெதரிஞசத, கைடசி
பஸ அஞசி மணிகக, அந்த பஸ்ஸூூல ோபானா எப்படின்னாலும் ொரண்டு பஸ் ஏறி இறங்கி மாறி
கிராமத்த ோபாய் ோசர்றதுக்குள்ள ராத்திரி பதிொனான்னு ஆயிடும். அந்த இடத்துக்கு ராத்திரில
ோபோறத சரியோ இரககோத. அதனாலதா குடும்பஸ்தங்க யாராவது ொதரிஞ்சா அவங்கோளாட இங்கோய
தங்கிடலாம்னு நிைனச்சது. கைடசி பஸ் உள்ள தைலகாட்ட முடியாத அளவுக்கு கூூட்டமா
இரநதத.
“என் ோகள்விக்கு மட்டும் பதில் ொசான்னா ோபாதும்” இநதப ெபணகளிடததில விபரஙகள ெசோலல
ோவண்டியதில்ைல. தைலயில் ஏறுவார்கள்.
“சரி”
பதில இலலோத மறற ோகளவிகள சமதியின உதடகளககள அடஙகிவிடடன. “வீட்டுல யார் யார்
இரககிறோஙக? என்ன ோவைல ொசய்யறாங்க....?
அவர்களுக்கிைடோய இைடொவளி அதிகமாயிற்று. வாசற்கதைவத் திறந்த ோகளன் வீட்டினுள்
நடந்தான். ோகளைனத் ொதாடர்ந்தவர்களாக ொபண்களும் வீட்டினுள் நடந்தார்கள். வாசல் விளக்கின்
படடைன அழததிய அவன சடைடப ைபயிலிரநத சோவிைய ெவளியிெலடததோன. கதவின்
ொவளிதுவாரத்தில் சாவிைய நுைழக்கும் ோபாது சுமதி ோகட்டாள்:
திறக்காமல் சாவி அப்படிோய திரும்பி நின்றது. அவன் குனிந்த நிைலயில் உைறந்து ோபானான். அந்தக்
ோகள்வி அவைனச் சிதறடிப்பதாக இருந்தது. அது புைதத்து மூூடிைவத்த நிைனவுகைளத்
ோதைவயில்லாத ோநரத்தில் ொவளிோய ொகாண்டு வந்தது. அவன் ோயாசைனயிலாழ்ந்தான். ‘இவ
எதுக்காக என் மைனவிையக் குறிச்சி விசாரிக்கிறா?’ அைதக் குறித்து ோயாசித்த ோபாதுதான்
பரிநதத. ‘காரியொமதுவும் நிைனக்கற மாதிரி இல்ல’ என்று கவைலப்பட்டான். ‘நான்
ஏமாந்துட்ோடன்’ என்றும் நிைனத்தான். கதைவத் திறந்து சுவர்ப் ொபாத்தாைன அழுத்தி விளக்ைக
எரிய ைவத்த அவன் ொசான்னான்:
“உள்ோள வா”
அம்மாவும், மகளும் உள்ோள வந்தார்கள். சாதாரணமான நல்ல அைற. அவர்களின் வீடு ோபாலத்தான்
இரநதத. அந்த அைறக்கு இரண்டு கதவுகள். ஒனற சைமயலைறகக எனபத பரிநதத. மற்றது
படகைக அைறகக கதவோக இரகக ோவணடம. அவன் ொதளிந்த ொவளிச்சத்தில் ஆராய்ந்தான்.
சுமார் இரண்டு நிமிட ஆராய்ச்சிக்குப் பிறகு அவன் ோகட்டான்:
அந்த மனிதனுக்கு மைனவி இருப்பாள் என்னும் யூூகத்தில்தான் அவள் இைதக் ோகட்டாள். வீடு
இரநத நிைலயிலம, அந்த மனிதனின் நடவடிக்ைகயிலும் ஒரு ொபண்ணுக்கு மட்டும் ஏற்படும்
ஏோதா ஒரு வித்தியாச உணர்வு அவளுக்குள் ஏற்பட்டிருந்தது.
“ஏன்?”
“நீங்க குடிக்கறதாலயா?”
“நான் ொதாட்டோத கிைடயாது. அவள் ோபான துக்கப்பறந்தா பழக்கம் அவ என் மகைளயும் ோசர்த்து
இழததடடப ோபோயிடடோ. அதிருக்கட்டும் நீங்க எதுக்காக அந்த பஸ் ஸ்டாப்பில
நின்னுட்டிருந்தீங்க?”
“அது பரவால்ல.”
“மாமா!”
காைலயில் மகள் ோதநீர் ொகாண்டு வந்த ோபாதுதான் ோகளன் எழுந்தான். அவள் குளித்து ொநற்றியில்
குறியிட்டிருந்த காரணத்தில் கூூடுதல் அழகுடன் ொதரிந்தாள். ோநற்று அணிந்திருந்த சுடிதாைர
மாற்றி நீண்ட பாவாைட, இரவிகைகயில இரநதோள இளம ெபண.
ோபரநத பறபபடடப ோபோன பிறகம சிறித ோநரம அஙோகோய நினறிரநதோன ோகளன. பிறக
முகத்தில் இரண்டு நாள் வளர்ச்சிையக் கண்டிருந்த ோராமங்கைளத் தடவியபடி திரும்பி நடந்தான்.
ோபோனவரகள நிைறய கனவகைள அவனத வோழகைகயில தவியிரககிறோரகள. ‘அைவ
கனவுகள்தானா? அல்லது ஏமாற்றப்பட்ட ஆத்மாவின் ோதம்பல்களா?’ என்னொவன்று அறிய
இயலவிலைல.
நன்றி : ஜனசக்தி மைலயாள வார இதழ்
மமமமமமமமமமம மமமமமம
மமமமமமம மமமமமமமமமம
மமமமமமம: மம.மமமமமமமமமமமம
ெபலகியோ எனற எழதபபடககத ெதரியோத ெபண வோழநத வநதோள. அவளுைடய கணவோரா ஒரு
ோசாவியத் அதிகாரி. முன்பு அவர் எளிய விவசாயியாக இருந்திருந்தாலும் அவருைடய ஐந்தாண்டு கால
நகரத்து வாழ்க்ைக அவருக்குக் கல்விக்கு அப்பால் பலவற்ைறக் கற்றுத் தந்தது.
ஆனால், தன் மைனவி கல்வியறிவு அற்றவள் என்பது அவருக்கு மிகுந்த ோசாகத்ைதத் தந்தது. “ஏய்
ெபலகியோ, நீ உன் ொபயைரயாவது எழுதக்கற்றுக் ொகாள்ளடி” என்று அடிக்கடி ொசால்வார் இவான்
நிொகாோலாவிச். ெபலகியோ அைத கோறோறோட விடடவிடவோள.
“நான் எழுதப் படிக்கக் கற்றுக் ொகாண்டு என்ன சாதிக்கப் ோபாகிோறன். சிறு பிள்ைளகள் கற்றுக்
ொகாள்வதில் அர்த்தம் உள்ளது, நான் கற்று என்ன பயன்? இபபடோய என கோலதைதக கழிதத
விடுகிோறன். என்ைன விட்டுவிடுங்கள்” என்று கூூூ ூ ூூ ூ.
றினாள்
ோதாழைமயுள்ள,
மரியா புோலாகினா
ோமைஜ மீது எரிந்துோபான கருமருந்து ொநடி வீசும் காலியான ோதாட்டாக் குப்பிகள், ஓர் ஆட்டுக்
குட்டி எலும்பு, ஓர் ோபார்க்கள வைரபடம், குதிைரயின் வியர்ைவ நாற்றம் இன்னும் அடிக்கும் ஒரு
கடிவாளம், ஒர ெரோடடத தணட ஆகியைவ சிதறிக கிடநதன. அதற்குப் பக்கத்தில் ஈரமான
சுவரில் படர்ந்த பாசிக் கைறகள் படிந்த ஒரு கரடுமுரடான ொபஞ்சு கிடந்தது. ஸ்குவாட்ரன்
கமாண்டரான நிக்ோகால்கா ோகாஷிவாய் தமது முதுைக ஜன்னல் கதவின் மீது அழுத்திச்
சாய்ந்தவாறு ொபஞ்சின் மீது அமர்ந்திருந்தார். அவரது மரத்துப்ோபான அைசவற்ற ைகவிரல்களில்
ஒர ெபனசில அைசயோத இரநதத: ோமைஜ மீது சில பைழய சுவொராட்டிகளுக்குப் பக்கத்தில்
அைரகுைற யாகப் பூூர்த்தி ொசய்யப்பட்ட ஒரு ோகள்விப் பட்டியல் ொதன்பட்டது அந்தப்
படடயலில பினவரம பதில மடடமதோன எழதபபடடரநதத. ோகாஷிவாய் நிக்ொகாலாய், ஸ்குவாட்ரன்
கமாண்டர், ஒர விவசோயி. ொதாழிலாளர், விவசாயி இைளஞர் கழகத்து உறுப்பினர்.
நிக்ோகால்கா இப்ோபாது வசித்து வந்த குடிைச டான் நதிக் கைரயிலிருந்த ஒரு குன்றின்
மீதுஇருந்தது. அதன் ஜன்னலிலிருந்து ஆற்றின் இருகைரகளிலும் அைசந்தாடும் பசுைமயான
மரம் ொசடிகைளயும், இரணட பளபளககம ஆறறின நீரபபரபைபயம அவர கோண மடநதத.
“நான் எங்காவது ொசன்று கல்வி கற்றாக ோவண்டும். மாறாக, நான் இந்தக் கும்பல்கைள எதிர்த்துச்
சண்ைட ோபாட ோவண்டியுள்ளது... எனக்கு ஒரு வார்த்ைதைய கூூடச் சரியாக எழுதத் ொதரியாது
என்றும், ஆனால், நான் ஒரு ஸ்குவாட்ரனுக்குத் தைலவனாக இருக்கிோறன் என்றும் கமாண்டர்
என்ைன எப்ோபாதும் ோகலி ொசய்கிறார்... நான் பள்ளிப் படிப்ைபப் படித்து முடிக்காது ோபானது எனது
தவறா என்ன? அவர் விஷயம் ொதரியாத முட்டாள்... இபோபோத மறெறோர கமபல வநத விடடத....
மீண்டும் ரத்தம் சிந்தப் ோபாகிறது. இைதெயலலோம நோன எவவளவ ெவறககிோறன....”
அவர் வராந்தாவுக்கு வந்ததும்; தமது துப்பாக்கியில் ோதாட்டாக்கைள நிரப்பிக் ொகாண்டார்.
ோசற்றில் சிக்கிக் ொகாண்டு ோபாராடும் குதிைரையப் ோபால் அவரது சிந்தைன ஒோர தடத்திோலோய
இனனம சிககிக ெகோணடரநதத; “நான் நகரத்துக்குச் ொசன்றாக ோவண்டும்... அங்கு ொசன்று
படகக ோவணடம....”
அவனது இதயம் ோகாைட ொவயிலில் காய்ந்து ொகட்டித்துப் ோபான எருதுகளின் குளம்புகள் பதிந்த
களிமண்ைணப் ோபால தடித்துப்ோபாய்விட்டது. அவ னது இதயத்துக்குள் ஏோதா ஒரு விசித்திரமான
ோவதைன உறுத்தி வருத்திக் ொகாண்டிருந்தது; அது அவனது தைசகைள ொவறிக் ொகாள்ளச் ொசய்தது.
அவன் எவ் வளவுதான் வீட்டில் வடித்த ோவாட்காைவக் குடித்துப் ோபாைதயில் மூூழ்கினாலும்,
அவனால் இந்த ோவதைன ைய ஒழிக்க முடியவில்ைல. அவன் புத்தித் ொதளிோவாடு இருந்தோத அரிது.
அவர் தமது ோதனிக் கூூடுகளுக்கருகில் ஓய் ொவடுப்பதற்காக கீோழ படுத்தார். அவர் தம் மீது
ோபோரததியிரநத ஆடடதோதோல பககவோடடல சரிநத விழநதவிடடத.அவரது வாய் திறந்திருந்தது;
எச்சில் அவரது தாடிக்குள் ொசாட்டுச் ொசாட்டாக ஒழுகியிருந்தது. மாைல மயக்கம் அந்தக் கிழவரின்
குடிைசயில் இருள் சூூழச் ொசய்தது. அந்த அைரைவக் கல் எந்திரம் பனி மூூட்டத்தில் சிக்கிச்
ொகாண்டிருந்தது.
அவர் விழித்ொதழுந்த ோபாது குதிைர மீது வரும் இரண்டு ோபர் காட்டுக்குள்ளிலிருந்து வருவைதக்
கண்டார்.
“ஆம் பார்த்ோதன்.”
“யாருக்குத் ொதரியும்?”
“ஆமாம், தானியம்தான்” என்று அவர் ஒப்புக் ொகாண்டார். “என்றாலும் இது ஏற்ொகனோவ அைரக்கப்
படடதோனியம. இதைன ஆணட மழவதம ஒவெவோர மணி தோனியமோக நோன ோசகரிதோதன.
ஆனால், நீங்கள் இதைன உங்கள் குதிைரகளுக்குக் ொகாடுக்க விரும்புகிறீர்கள்.”
“அப்படிொயன்றால எங்கள் குதிைரகள் பசியால் சாக ோவண்டும் என்பதுதான் உன் விருப்பமா? ோவறு
விதமாகச் ொசான்னால் நீ ொசம்பைடயின் ஆதரவாளனா? உனக்கு வாழ்க்ைக அலுத்துப்
ோபோயவிடடதோ?”
“இரககம கோடடஙகள எஜமோன! நான் என்ன குற்றம் ொசய்ோதன்?” லுக்கிச் தன் ொதாப்பிைய
அகற்றினார்: “என்ைனக் ொகான்று விடாதீர்கள்!” என்று அவர் அந்த ஆட்டமனின் பூூட்ஸ்
கால்கைளப் பற்றிப் பிடித்துக் ொகாண்டு மன்றாடினார்.
“நீ ொசம்பைடயின் ஆதரவாளன் அல்ல என்று சத்தியம் ொசய். ஊஹும், சிலுைவக் குறி ோபாட்டால்
ோபோதோத. இநத மணைணத தினற சததியம ெசய!”
அந்தக் கிழவர் ஒரு குத்து மண்ைண அள்ளித் தமது பல்லில்லாத வாய்க்குள் திணித்தார்: அந்த
மண் அவரது கண்ணீரால் நைனந்திருந்தது.
அந்தக் கிழவர் தமது மரத்துப்ோபான கால்கைள ஊன்றி மீண்டும் எழுந்து நிற்கச் சங்கடப்படும்
சிரமத்ைதக் கண்டு அந்த ஆட்டமன் வாய்விட்டுச் சிரித்தான். இதறகிைடயில அவனத ஆடகள
குதிர்களிலிருந்து சாைம மற்றும் பார்லி அைனத்ைதயும் காலி ொசய்து தைரயில் ொகாட்டி அந்தப்
ெபோனனிறமோன தோனியஙகைளத தமத கதிைரகளககோக விரநதோக பைடததனர.
அவர் காற்றாடி எந்திரத்திற்கு அருகில் வந்து ோசர்ந்தார். அங்கிருந்து மற்ொறாரு சந்து வழியாகத்
திரும்ப முற்படும்ோபாது அவர் தம் முன்ோன பல குதிைர வீரர்கள் வருவைதக் கண்டார்.
“என்ன ோவைல? நீ என்ோனாடுவா, கமாண்ட ரிடம் ொசல்ல ோவண்டும், பறபபட!” என்று அவர்களில்
ஒரவன கததிக ெகோணோட தனத கதிைரைய அநதக கிழவனகக ோநரோக ஓடடக ெகோணட
வந்தான். இதனோல லககிச அநதக கதிைரயின ெவபபமோன நீரோவி கிளமபி வரம உதடகள
தமது கழுத்தில் படுவைதோய உணர முடிந்தது; அவர் எவ்வளவு விைரவாக முடியுோமா அவ்வளவு
விைரவாகக் ொகந்திக் ொகந்தி நடத்தார்.
அவர் சதுக்கத்திலிருந்த ஒரு ோவய்ந்த குடி ைசக்கு வந்ததும், அந்தக் குதிைர வீரன் முணு
முணுத்தவாோற குதிைரயிலிருந்து இறங்கி, அதைன ோவலியில் கட்டிவிட்டு, கடகடத்து ஒலிக்கும்
உைடவாோளாடு வராந்தாவில் ஏறினான்.
“நீயா? என் அருைமப் ைபயா! நீங்கள் நமது ஆட்கள்! நல்ல ோவைள! அந்தப் பிசாசுகள்தான்
என்ைனத் திரும்பவும் பிடித்துக் ொகாண்டு விட்டனோவா என்று முதலில் நிைனத்ோதன்.
என்றாலும் எனக்குக் ோகட்கப் பயம். நான் அைரைவ ஆைலயில் ோவைல பார்ப்பவன். நீ
ொமத்ோராகின் காட்டிலிருந்து வந்து எங்கள் ஊரில் தங்கியிருந்த ோபாது உனக்கு நான் பால்
ொகாடுத்ோதோன, நிைனவில்ைலயா?”
“என் அருைமப் ைபயா! ோநற்று மாைல வாக்கில் சில ோபர் கும்பலாக என் வீட்டுக்கு வந்து, எனது
தானியம் அைனத்ைதயும் எடுத்து தமது குதிைரகளுக்கு உணவாகக் ொகாடுத்து விட்டார்கள்.
ொவறும் நீசப் பிறவிகள் அவர்கள்! அவர்களது தைலவன், நான் அவர்கைளச் ோசர்ந்தவன்தான்
என்று சத்தியம் ொசய்யச் ொசன்னான்; அதைன நிரூூபிக்க என்ைன மண்ைணக் கூூடத் தின்னச்
ொசான்னான். ”
உடம்ொபல்லாம் விைதகள் ஓட்டிக் ொகாண் டிருந்த ஓர் ஒநாய் புதருக்குள்ளிருந்து தாவி ொவளிோய
ஓடிவந்து, தனது தடித்த கழுத்ைத முன்னால் நீட்டி என்ன நடக்கிறது என்று ஒரு கணம் காது
ொகாடுத்துக் ோகட்டது. சடசடொவன்று துப்பாக்கி ோவட்டுக்கள் வானில் சிதறி ொவடித்தன;
மனிதர்களின் கூூக்குரல்கள் அதைன ோநாக்கி வந்தன.
“படோர!” என்று பூூச்சமரத் ோதாப்பிலிருந்து ஒரு துப்பாக்கி ொவடித்தது. மற்ொறாரு துப்பாக்கி ஒரு
குன்றுக்குப் பின்னால் எங்ோகா இருந்து ொவடித்தது. பட! பட! பட ோமலம மனற ோவடடககள
ொவடித்தன.
ஆட்டமன் தனது குதிைரைய ஒரு சுற்றுச் சுற்றித் திருப்பினான். அப்ோபாது ஒரு வாைளக் கழற்றிக்
ொகாண்டு, தனது ஆட்டுத் ோதால் சட்ைட காற்றில் அகலமாகப் பறக்க, ஒரவன தனைனத
தாக்குவதற்கு வருவைதக் கண்டான். குதிைர மீது வந்த வீரனின் மார்பில் கிடந்த ைபனாகுலரும்,
அவனது ஆட்டுத் ோதால் சட்ைடயும் அவன் ஒன்றும் சாதாரண ொசஞ்ோசைன வீரனல்ல என்பைத
ஆட்டமனுக்கு உடோன எடுத்துக் க ூ ூ றூூ . அவன் உடோன தன் குதிைரயின் கடிவாளத்ைத
ின
இழதத நிறததினோன. முகத்தில் மயிர் வளராத அந்த இைளஞனின் கண்கள் காற்றின்
ோவகத்தினால், சுருங்கிப் ோபாயிருந்தாலும், அவனது முகம் பைகைம உணர்ச்சியால் வக்கரித்
திருந்தது.
ஆட்டமன் ோதாலுைறயிலிருந்து தனது மாஸர் துப்பாக்கிைய உருவி எடுத்த ோபாது, அவனது குதிைர
ஒர தளளத தளளிப பின வோஙகியத.
அவன் அருகில் ொநருங்கி வந்து ொகாண்டிருந்த கறுப்பு ஆட்டுத் ோதால் சட்ைடைய ோநாக்கிச்
சுட்டான். குதிைரயில் வந்த வீரன் எட்டுகஜ தூூரத்தில் ோபாய் விழுந்தான். விழுந்தது
நிக்ோகால்காதான். அவர் தமது சட்ைடையக் கழற்றி எறிந்துவிட்டு, ஆட்டமைன ோநாக்கிச் சுட்டுக்
ொகாண்ோட ஓடினார்.
“தைலக்கனம் பிடித்த சின்னப் பயோல! இதறகோக நீ நிசசயம சோகப ோபோகிறோய!” என்று ஆட்டமன்
நிைனத்துக் ொகாண்டான். அவன் தனது எதிரி தனது துப்பாக்கியில் சகல ோதாட்டாக்கைளயும் காலி
ொசய்யும் வைர காத்திருந்தான். இதனபின அவன தனத தபபோககியோல கதிைரையத
தளரவிட்டுவிட்டு, அந்த இளம்வீரனின் மீது பாய்ந்தான்.
அவன் தனது ோசணத்தில் சாய்ந்தவாோற தனது வாளால் ஓங்கி ொவட்டினான். தனது எதிரி ொசயலிழந்து
கீோழ சாய்வைத அவன் கண்டான்.
அவன் வாய்க்கு வந்தபடி ைவது ொகாண்டு அந்த பூூட்ைச மீண்டும் இழுத்தான்; இதனபின
அது காலுைறோயாடு ோசர்ந்து கழன்று வந்துவிட்டது. அப்ோபாது அந்தக் காலில் கணுக்காலுக்கு
ோமல் புறா முட்ைட அளவுக்குப் ொபரிதாகக் காட்சியளித்த அந்த மச்சத்ைத ஆட்டமன் கண்டான்.
பினனர அவன அநத இளம வீரைர விழிபபறச ெசயதவிடக கடோத எனற அஞசியவன ோபோல,
அவன் அந்த வீரரின் வாயிலிருந்து ஒழுகிய ரத்தம் அவனது ைகவிரல்கைள நைனத்தது; பினனர
அவன் அந்த வீரரின் முக அைடயாளங்கைள ோநாக்கினான். அந்த வீரரின் கட்டு மஸ்தான அகன்ற
ோதாள்கைள முரட்டுத்தனமாகத் தழுவினான்.
“நீ ஏன் பதில் கூூற மாட்ோடன் என்கிறாய்? என்ன விஷயம்?” என்று அவன் கத்தினான்.
அவன் இறந்து ோபான அந்தக் கண்கைள ொவறித்துப் பார்த்தவாறும், ரத்தக் கைற படிந்த
கண்ணிைமகைளத் தனது ைகவிரல்களால் திறந்து ைவத்தவாறும் கீோழ சாய்ந்தான். அவன் அந்த
உடம்புக்கு உயிரூூட்டும் முயற்சியில், தன் பலத்ைத ொயல்லாம் ொகாண்டு அந்த அைசவற்ற
உடம்ைப உலுக்கினான்.
ஆயினும் நிக்ோகால்கா தாம் ொசால்லக் கூூடாத ஒன்ைற மிகவும் முக்கியமான ொபரிய விஷயம்
ஒனைறச ெசோலலி விடோவோோமோ எனற பயநதத ோபோல தமத நோககின நீலம போரிதத மைனையக
கடித்தவாோற கிடந்தார். ஆட்டமன் தன் மகனின் குளிர்ந்து ோபான கரங்கைள முத்தமிட்டான்;
அவற்ைறத் தன் இருதயத் ோதாடு ோசர்த்து அைணத்துக் ொகாண்டான். பினனர அவன வியரைவ
படநத தனத மோஸர தபபோககியின வோையத தன பறகளோல பறறிக கடததக ெகோணட
துப்பாக்கிக் குதிைரைய இழுத்தான்.
மாைல ோநரத்தில் சில குதிைர வீரர்கள் பனி மூூட்டம் கவிந்த அந்த ொவட்டொவளிப் பரப்பின் பக்கம்
வந்த ோபாது, ஒர பரநத அநத ஆடடமனின கைலநத தைலைய விடதத ோவணடோ ெவறபபோகப
பறநத ெசனறத.