Tijdschriften

Het is dus in ieder geval nt de

Een journalistieke glossy, zo afficheert het nieuwe tijdschrift Park zich. Gave fotos, en bijzondere ontboezemingen. Maar voorbeeld Vanity Fair blijft op eenzame hoogte.

Nederlandse Vanity Fair

heel aardig interview met Van Nieuwkerk, door diens collega en vriend De Jong. Het leest als een trein en we leren veel. Van Nieuwkerk heeft een mozaek aan neuroses. Bang voor bruggen, bergen, tunnels, vliegtuigen, volle asbakken, noem maar op. Durfde jarenlang niet door de Piet Heintunnel. Ik reed helemaal om via Schellingwoude. Bijzondere ontboezemingen van een man die niet vaak interviews geeft en ook aan zijn DWDD-tafel liever niet over zichzelf praat. Terwijl Parks interviewer daar geen probleem mee heeft. Terwijl de lauwwarme pasta even later op de houten tafel klaarstaat, holt Matthijs naar de muziekinstallatie. Boven op de kast liggen cds in chaos opgetast. Behendig trekt Matthijs er een tussenuit. Ik ben benieuwd. Wie blaast hier op dit stuk mee? Ik hoor een paar akkoorden van een gitaar: Grant Green op de plaat Blue and Sentimental, dus is het Ike Quebec op tenor. Matthijs kijkt me vragend aan. Die stijl, daar moet je tegen kunnen. Indringender is Soldaat in oorlogstijd, een gesprek van schrijver Gustaaf Peek met Uruzgan-veteraan Sijmen Aukema (1985). Je zit zes maanden naast dezelfde vent in een jeep. Op een gegeven moment kan je die kerel wel op zn bek slaan. Maar het is niet allemaal indringend, en ook niet verrassend. Zo heeft Park een profiel over, hou je vast, Monique van de Ven: Lang leve de koningin, luidt de kop. Dit had ook in de Linda kunnen staan om maar wat te noemen. En Wilfried had, als dat blad nog zou bestaan, zijn Matthijsverhaal ook in Hollands Diep kunnen publiceren. Park is mooi en zit lekker in elkaar, maar het is natuurlijk gewoon een glossy. De journalistieke glossy is toch vooral ook een beetje een pretentieuze glossy. Ons grote voorbeeld is Vanity Fair, zonder dat we de Nederlandse Vanity Fair willen zijn, zei hoofdredacteur Marie Nanette Schaepman maandag in deze krant. Nice try. Vanity Fair? Wacht, ik pak nog even de Van Dale. Verdomd, het staat erin: vanity fair (de (v.); -s) kermis der ijdelheid (titel van een bekende roman van Thackeray (1847), ontleend aan Bunyans The pilgrims progress) Eng. Deze glossy bevat een welhaast perfecte mix tussen inhoud (journalistiek!), verstrooiing, low culture, high culture, humor, mode en uiterlijk. Voor ons ligt nummer 617, vol prachtige fotos natuurlijk. Maar ook met aanzienlijk langere verhalen dan Park. Wauw, ng journalistieker dus. En ook Vanity Fair (160 paginas) heeft een koningin in het nummer. En dan bedoel ik niet Lady Gaga, die in een waanzinnige rode hoedjurk op de cover staat en binnenin ook nog vijf keer geweldig is gefotografeerd door de grote Annie Leibovitz. Nee, ik bedoel The Queen, de chte: een voorpublicatie van een biografie over de Britse Elizabeth II. Met behalve negen paginas tekst (!) ook fotos uit de jaren veertig en vijftig om van te smullen. Dt is Vanity Fair. Komt er weer eens een boek over de Kennedys uit? Lees dan de voorpublicatie in Vanity Fair en geniet van de ongetwijfeld geweldige fotos die erbij zullen staan. Maar ook een biografie over (ja, low culture!) acteur Rob Lowe kan in het blad, zoals in mei dit jaar. Vanity Fair publiceert erover, met een woest aantrekkelijke Rob Lowe in zwembroek op de cover. Pats! Dat is genieten. We willen niet de Nederlandse Vanity Fair zijn, zei de hoofdredacteur. Dat is Park in ieder geval gelukt.

omentje, eerst even het woordenboek pakken.

journalistiek (de (v.); g.mv.) 1. het via de media regelmatig verstrekken van in- en voorlichting omtrent het dagelijks gebeuren; 2. het beroep, de loopbaan van journalist: hij is de journalistiek ingegaan; 3. dat wat in de dag- en weekbladen geschreven wordt als genre: zuivere, serieuze, politieke journalistiek glossy (de (m.) & het) (van een periodiek) op glanzend papier gedrukt en met veel fotos: een glossy magazine Eng. (glanzend) Mooi marketingetiketje (de journalistieke glossy) dat PAR K op zichzelf plakt. Park (omdat vier hoofdletters

zo lelijk is, veroorloof ik me de naam zo te schrijven) is een nieuw Nederlands tijdschrift, 170 prachtige paginas dik. Met gave fotografie (Anton Corbijn die Matthijs van Nieuwkerk en Wilfried de Jong doet). En een lekkere modereportage met allerlei leuke halfnaakte jongens (Marios Tshirt is van D&G, de onderbroek van FRUIT OF THE LOOM), van de we-

reldberoemde modefotograaf Bruce Weber. Ronduit prachtig zijn de uitbundige fotos van vijf relschoppers. Types als Theo Maassen, Heleen van Royen, Derk Sauer, mooi geportretteerd met een kort tekstje erbij. Je ziet zulks veel in bepaalde Amerikaanse bladen. Dan de inhoud, want daar is Park natuurlijk k voor. Het heeft een

Peter L ten eij