This article was downloaded by: On: 11 February 2011 Access details: Access Details: Free Access Publisher

Routledge Informa Ltd Registered in England and Wales Registered Number: 1072954 Registered office: Mortimer House, 3741 Mortimer Street, London W1T 3JH, UK

Third Text

Publication details, including instructions for authors and subscription information: http://www.informaworld.com/smpp/title~content=t713448411

Cultural identity: Whose problem?

To cite this Article (1992) 'Cultural identity: Whose problem?', Third Text, 6: 18, 3 5 To link to this Article: DOI: 10.1080/09528829208576337 URL: http://dx.doi.org/10.1080/09528829208576337

PLEASE SCROLL DOWN FOR ARTICLE

Full terms and conditions of use: http://www.informaworld.com/terms-and-conditions-of-access.pdf This article may be used for research, teaching and private study purposes. Any substantial or systematic reproduction, re-distribution, re-selling, loan or sub-licensing, systematic supply or distribution in any form to anyone is expressly forbidden. The publisher does not give any warranty express or implied or make any representation that the contents will be complete or accurate or up to date. The accuracy of any instructions, formulae and drug doses should be independently verified with primary sources. The publisher shall not be liable for any loss, actions, claims, proceedings, demand or costs or damages whatsoever or howsoever caused arising directly or indirectly in connection with or arising out of the use of this material.

Cultural Identity: Whose Problem?

culturele identiteit: wiens probleem? Editorial
Downloaded At: 13:57 11 February 2011

We can begin with Jacques Derrida's felicitous remark that "politics does not begin with reassurances, it starts with anxiety, even the feeling of being scared", in order to rethink some of the more benevolent assumptions and invitations to unity that are circulating within Europe. Since its inception in 1987 Third Text has always argued that the issue of 'cultural identity' is not the exclusive domain of the so-called 'ethnic minorities' in Britain or Europe. In modem times the taken-forgranted signs of cultural identity are perpetually being juxtaposed with other signs. The constant negotiation between the local and the global, the foreign and the familiar has become a basic condition of modernity. If the question of foreigness has become a 'problem' it is a consequence of the way European culture perceives or constructs its own identity in relation to other people in the context of postwar immigration, and to the status of the 16 million non-European people now living in Europe. Recent debates which have foregrounded the artist's cultural location should not overlook the correlation between aesthetics and broader political transformations, and the postwar condition of migration which has displaced our conventional understanding of representation. If modernity has generated a symbolic ordering of space/world, it has also intensified the desire for the metropolis. In order, therefore, to understand the modern condition of migration we also need a semiotics of displacement.

Jacques Derrida's treffende opmerking dat politiek niet begint met geruststellingen, maar met verontrusting, zelfs met gevoelens van angst, is een goed uitgangspunt om de welwillende visies op Europese eenheid (en de oproepen daartoe) nog eens tegen het licht te houden. Al vanaf haar ontstaan in 1987 heeft Third Text betoogd dat 'culturele identiteit' niet uitsluitend het domein is van de zogenaamde 'etnische minderheden' in Engeland of Europa. In deze modeme tijd worden de bekende tekens van culturele identiteit voortdurend naast andere tekens gezet. De constante confrontatie van lokaal tegenover globaal, van vreemd tegenover vertrouwd, is een basisprincipe van modemiteit geworden. Als uitheemsheid een 'probleem' is geworden, komt dat door de manier waarop de Europese cultuur haar eigen identiteit waarneemt of construeert in relatie tot anderen. Dit in de context van de naoorlogse immigratie en de status van de zestien miljoen niet-Europeanen die nu in Europa wonen. We zien dat in recente discussies vaak de nadruk wordt gelegd op de culturele achtergrond van de kunstenaar. Daarbij mag niet het verband tussen esthetiek en bredere politieke verschuivingen over het hoofd worden gezien, evenmin als het gegeven van de naoorlogse migratie, die een verschuiving van ons conventionele begrip van representatie heeft veroorzaakt. Modemiteit heeft niet alleen een symbolische ordening van ruimte en wereld teweeg gebracht, maar ook een intensivering van het verlangen naar de metropool. Voor een duidelijk begrip van de moderne migratie hebben we dus ook een semiotiek van het verplaatsen nodig. De verspreiding van tekens over de moderne wereld heeft

The dispersal of signs across the modern world has done little to undermine the basic opposition between the centre and the periphery; neither has the new consciousness of global culture reduced popular consciousness into a homogeneous mulch. Self definition proceeds through opposition, making the asymmetrical relationships to power all too apparent. It seems Europe has not paid enough attention to such questions, and is only now beginning to think about them and only in relation to the needs of 'other' cultures. But can these questions be addressed in isolation from the recent rise in racism and the emergence of fascist groups throughout Europe? It's a paradox that the 'Social Charter', which guarantees workers rights, and which John Major refused to sign in Maastricht, showed no concern for the rights of those who are increasingly now being called 'foreigners'. There are, of course, many new organisations, such as the European Migrant Forum, which are putting pressure on our 'enlightened' legislators and drawing attention to the rise of fascism and racism. At the end of January 1992,30 thousand people came out in the streets of Paris to protest against racism and, in particular, against the increasing support for Mr Le Pen. In the current debates on European identity the name 'Maastricht' has assumed a crucial importance. As the location of a symposium on 'Cultural Identity. Fiction or Necessity', it caused barely a ripple in the consciousness of European polity, but as the site for a summit on political and economic union it has come to symbolise the fears and hopes of a new Utopia. When John Major returned from Maastricht with his petulant "No. I will not sign", the tabloids received him as the heroic shopkeeper who refused to submit to a gang of 'socialist' thugs. The left were justifiably disgusted about his recalcitrance towards minimum wage deals and securing democratic rights through a collective European Constitution. But did anyone look at the 'Social Charter' from the perspectives of equal rights of the 'minorities'? Was there any mention of the marginal position of the 'immigrants' in Europe? It was thanks to the intervention of the Standing Conference on Racial Equality that the Maastricht summit included a statement against racism in the treaty. Like the broader dynamics of culture, the discourse of art cannot be corrected through the legislature: the stigmata and the myopia is too deeply embedded, and the attendant shortsightedness is only apparent in the subtle hierarchy of identities based on gender, race and ethnidty. The term multiculturalism is now commonplace throughout all the political corridors of Europe, but does it have the same meanings in each location? We should use this historical point of convergence and departure to evaluate some of its successes and failures, to understand the contradictions within the term and consider the asymmetry of its application. After the massive demonstrations, riots and conflicts in the late '70s and early '80s, the British state responded with a partial incorporation of the demands made by the 'immigrant' communities. The state did not proceed

de aloude tegenstelling tussen centrum en periferie niet kunnen ondermijnen. Ook het nieuwe besef van een wereldomspannende cultuur heeft het bewustzijn van de mensen niet tot een eenheid kunnen smeden. Identiteit wordt gevormd door oppositie en geeft zo een duidelijk beeld van de ongelijke machtsverhoudingen. Het lijkt erop dat Europa niet genoeg aandacht aan dit soort zaken heeft besteed. Men begint er nu pas over na te denken en dan nog aHeen waar het gaat om de behoeften van 'andere' culturen. Maar kan men deze vragen los zien van het overal in Europa weer opkomende rarisme en fascisme? Het 'Sociaal Handvest' van Maastricht, dat onder meer de rechten van werknemers garandeert en dat John Major weigerde te tekenen hield paradoxaal genoeg geen rekening met de rechten van hen die weer steeds vaker 'buitenlanders' worden genoemd. Natuurlijk zijn er tal van nieuwe organisaties, zoals het Europees Migrantenforum, die druk uitoefenen op onze 'verlichte' wetgevers en de aandacht vestigen op het opkomende fascisme en racisme. Eind januari 1992 gingen in Parijs dertigduizend mensen de straat op om te protesteren tegen racisme en vooral tegen de groeiende aanhang van M. Le Pen. In de huidige discussies over een Europese identiteit speelt Maastricht een grote rol. Als lokatie voor het symposium 'Cultural Identity: Fiction or Necessity' heeft het nauwelijks een rimpeling in het bewustzijn van de Europese gemeenschap veroorzaakt. Maar als de plek van het topoverleg over de politieke en economische eenheid van Europa, symboliseert het de angsten en venvachtingen van een nieuw Utopia. Toen John Major terugkwam uit Maastricht met zijn koppige "No. I will not sign", ontving de boulevardpers hem als een held die niet had toegegeven aan het 'socialistische' boeventuig. Progressief Engeland was terecht heel boos over zijn recalcitrante houding ten opzdchte van minimumloonafspraken en het vastleggen van democratische rechten in een gezamenlijke Europese grondwet. Maar was er iemand die keek of er in het 'Sociaal Handvest' iets stond over gelijke rechten voor minderheden? Was er ook maar Jen regel gewijd aan de marginale positie van de 'immigranten' in Europa? AUeen dankzij interventie van de Standing Conference on Racial Equality werd er in het verdrag een verklaring over racisme opgenomen. Net zo min als op de meer algemene culturele krachten kan de wetgevende macht invloed uitoefenen op het discours van de kunst. De stigma's en de kortzichtigheid zijn te diep geworteld. Het beperkte blikveld komt naar voren in de subtiele hierarchie van identiteiten, gebaseerd op geslacht, ras en etnische achtergrond. Het begrip multiculturalisme is inmiddels gemeengoed geworden in alle politieke corridors van Europa. Maar heeft het ook overal dezelfde betekenis? We staan op een historisch punt van samenkomst en vertrek en daar zouden we gebruik van moeten maken om de positieve en negatieve effecten van de term multiculturalisme te evalueren, zodat we de innerlijke contradicties begrijpen en de willekeur waarmee de term gebruikt wordt. Na de massale demonstraties, rellen en conflicten van eind jaren zeventig en begin jaren tachtig, reageerde de Britse regering door de eisen van de immigrantengemeenschappen gedeeltelijk in te willigen. Het land volgde niet het suicidale pad van het National Front hetzelfde pad

Downloaded At: 13:57 11 February 2011

down the suicidal path advocated by the National Front which the new Right in Europe is advocating today ; it found measures which could partially correct the existing imbalances without upsetting the status quo. Multiculturalism became part of this corrective mechanism. Whether it is used as an instrument for competition, or as a lever to facilitate our understanding of the modern state, should remain an open question. But one thing we can do to further the latter is to emphasise the question: For whom is multiculturalism designed? In the art world multiculturalism is synonymous with two processes which are essentially conservative: a rejuvenation of the parameters of its dominant frame modernism by the admission of 'foreign' elements a logic which seems to subscribe to the axiom that a small (only smalt) amount of poison can act as medicine for an ailing body; and secondly, we are witnessing a new wave of sentimental realism which appeals to the pathos of the liberal conscience as it aestheticizes the condition of the oppressed. This latter mode is particularly disturbing when it involves a domestication of deconstruction in which the 'other' is repeatedly 'represented' in the position of lack. The 'gift' of multiculturalism may be pregnant with irony but its paradoxes must not lead to uncritical rejections or acceptances. We cannot dismiss all forms of incorporation or co-operation as a submission to the ineluctable laws of submission and obedience. It's not enough to denounce the intransigence of the powerful and their collaborators. The struggle for change and the function of critical engagement require multiple levels of action. So we need to be highly conscious of the limits and the malleability of existing institutions. After protesting at the gates there are usually some new admissions. This has occurred with varying degrees throughout Europe. But we now need to ask, what is the nature of this admission? Where has it lead us? Another multicultural abyss or cul-de-sac? What are the blockages, the impasses; where have there been useful inroads, new forms of understanding based on the genuine recognition of difference? How are we now to differentiate between the ethnographic, popular and high cultural object? It is from a dual perspective one which is alert to both the ongoing legacies of colonialism and the critique of the language of representation that we need to respond to the internal transformations within Europe. The aim of this Special Issue is to take this debate, using the stepping stone of the Maastricht conference, into the heartland of Europe, to seek new openings and new alliances for its expansion across the water. We should now be able to say that the 'Channel is indeed shorter than the Atlantic', not only in physical terms but in the matter of culture and intellectual discourses concerning artistic practices, despite language barriers. This double-language issue is, in fact, an attempt to overcome these barriers, and we hope to produce more of such issues involving other European languages.

dat nu in Europa door nieuw rechts wordt gepropageerd; er werden maatregelen genomen om de bestaande ongelijkheden gedeeltelijk ongedaan te maken, zonder de statusquo te verstoren. Multiculturalisme werd een onderdeel van dit correctieve mechanisme. Het is nog niet duidelijk of het gebruikt wordt als een competitiebevorderend instrument, of als een hulpmiddel om de moderne maatschappij beter te begrijpen. Maar als we het laatste wfllen bevorderen, moeten we ons de volgende vraag stellen: Voor wie is de term multiculturalisme ontworpen? In de kunstwereld is multiculturalisme synoniem met twee processen die in essentie behoudend zijn. Het eerste proces is verjonging van de parameters van het dominante stelsel modemisme door toevoeging van 'vreemde' elementen, een logica die gebaseerd lijkt te zijn op het axioma dat een klein beetje gif (vooral niet te veel) een ziek lichaam kan genezen. Daamaast zien we een nieuwe golf van sentimenteel realisme dat apelleert aan het pathos van het liberale geweten in die zin dat het de toestand van de onderdrukten esthetiseert. Dit laatste is vooral verontrustend als de deconstructie genormaliseerd wordt door 'de ander' herhaaldelijke te representeren in een positie van gebrek. Het 'geschenk' multiculturalisme is een begrip waar de ironie van afdruipt, maar de innerlijke paradoxen mogen niet leiden tot een kritiekloos verwerpen of accepteren. We kunnen de verschfllende vormen van samenwerking en integratie niet simpelweg afdoen als het toegeven aan de onontkoombare wetten van onderwerping en gehoorzaamheid. Het is niet genoeg om de onbuigzaamheid van de machthebbers en hun collaborateurs aan de kaak te stellen. De strijd voor verandering en kritisch engagement vraagt om actie op meerdere niveaus. Daarom moeten we ons zeer bewust zijn van de beperkingen en de mogelijkheden van bestaande instellingen. Protesteren aan de poort leidt er meestal toe dat deze op een kier wordt gezet. Dit is overal in Europa gebeurd, in meerdere of in mindere mate. Maar we moeten ons nu afvragen wat er door die kier naar binnen is gekomen. Waar heeft het toe geleid? Een nieuwe multiculturele afgrond of doodlopende straat? Wat zijn de blokkades, waar liggen de impasses? Waar zijn er toegangswegen ontstaan, nieuwe vormen van begrip gebaseerd op een waarachtige erkenning van verschillen? En hoe moeten we nu onderscheid maken tussen het etnografische, populaire en hoogculturele object? De transformaties binnen Europa moeten vanuit een duaal perspectief worden bezien, een perspectief dat zowel oog heeft voor de nog steeds bestaande erfenis van het kolonialisme, als voor de kritische analyse van de taal der representatie. Het doel van dit speciale nummer is om deze discussie naar het hart van Europa te brengen, om nieuwe openingen te zoeken en nieuwe allianties te sluiten om zo ook Engeland bij de discussie te betrekken. We moeten kunnen beamen dat 'het Kanaal inderdaad smaller is dan de Atlantische Oceaan'. Niet alleen Ietterlijk, maar ook wat betreft de cultuur en het intellectueel discours over de kunstpraktijk. En dat ondanks alle taalbarrieres. Dit tweetalige nummer is in feite een poging om deze barrieres te slechten en we hopen dan ook meer van dit soort nummers te maken. Daarbij moeten dan ook andere Europese talen aan bod komen.

Downloaded At: 13:57 11 February 2011