Bageti e bujqesi.

Nga Naim Frasheri

O malet' e Shqipris e ju o lisat' e gjat!
Fushat e gjra me lule, q'u kam ndr mnt dit' e nat!
Ju bregore bukuroshe e ju lumenjt' e kulluar!
uka, kodra, brinja, grxhe dhe pylle t gjelbruar!
Do t kndonj bagtin q mbani ju e ushqeni,
O vendthit e bekuar, ju mndjen ma dfreni.
Ti Shqipri, m ep nder, m ep emrin shqiptar,
Zmrn ti ma gatove plot me dshir dhe me zjarr.
Shqipri, o mma ime, ndonse jam i mrguar,
Dashurin tnde kurr zemra s'e ka harruar.
Kur dgjon zthin e s'ms qysh e le qengji kopen,
Blegrin dy a tri her edhe ikn e merr dhen,
Edhe n i prefshin udhn njzet a tridhjet vet,
E ta trmbin, ajy s'kthehet, po shkon n mes si shigjet,
Ashtu dhe zmra ime m le ktu tek jam mua,
Vjen me vrap e me dshir aty nr viset e tua.
Tek buron ujt e ftoht edhe fryn veriu n ver,
Tek mbin lulja me gas shum dhe me bukuri e m'er,
Ku i fryn bariu xhuras, tek kullosin bagtija,
Ku mrzen cjapi me zile, atje i kam ment e mija.
Atje lint diell' i qeshur edhe hna e gzuar,
Fat' i bardh' e mirsija n at vnt jan mbluar;
Nat'atje'sht tjatr nat edhe dita tjatr dit,
N pyjet' e gjelbruar, atje rrin perndit.
Mendje! merr fushat e malet, jasht, jasht nga qyteti,
Nga brengat, nga thashethemet, nga rrmuja, nga rrmeti.
Tek kndon thllza me gas edhe zogu me dshir,
E qyqja duke qeshur, bilbili me mblsir,
Tek hapet trndafili, atje ma ka nda t jem,
Bashk me shpest edhe un t'ia thrres kngs e t'ia them;
T shoh kedhrit' e shqerrat, desht, cjept, dhnt, dhit,
Qiellin' e sbukuruar, dhen me lul'e me drit.
Vash bukurosh'e bariut! q vjen me llr prveshur,
Me zemr t dfryer e me buzz t qeshur,
Me dy shqerza ndr duar, t bukura si dhe vet,
N sythit tnt e shoh gaz, q s'e kam gjetur nd jet.
Dashi sysk e me kmbor, q'e ke manar, po t vjen pas,
Dhe qeni me bes' i larm t ndjek me dshir' e me gas.
Dash Perndin, pa m thua, a mos na pe bagtin?
- Pash' atje pas m t gdhir,... ja atje prtej tek vin!
O! sa bukuri ka tufa! Sa gas bije bagtija!
Vin posi mblet' e plot! I bekoft Perndija!
Npr shesh' e nr bregore jan prhapur shqerrat,
E kecrit npr rripat dhe n gjethet e n ferrat;
Sa me vrap e me gas bredhin edhe lozin shok me shok,
Aty prhapen me nxit aty mblidhen prap tok,
Edhe prap tuf-tuf prhapen duke bredhur,
Duke ikur me vrap shum, duke lojtur, duke hedhur.
Nxitojn' e s'lodhen kurr edhe, kur i merr urija,
Secili futet n tuf, sulet ne mm' e tija,
Posa gjen mmn e dashur edhe me vrap i hyn n gji,
Rri m gjunj dhe z sisn e qumshtin e mbl pi;

Pa e ma me mall shum, ndo dhi qoft a ndo dele,

Bir' e vetm e merr n gji me gas e me prkdhele.
Sa t miraz ke dhn, Zot i math e i vrtet!
E 'nom t bekuar vure pr do gj q'sht n jet!
Sa m plqen blegrima, zr'i mbl' i bagtis,
Qngji edhe kec'i bukur, q rri m gjunj' e pi sis!
Prhapur bagtija npr sheshe, npr brinja,
Nr lajthi e npr dushnja, ndr murriza, n dllinja;
Bijen zilet' e kmbort e fyelli e xhuraja,
Dheu bleron e gjelbrojn fusha, male, brigje, maja,
Edhe gjith gj e gjall ndjen n zemr nj dshir,
Nj gas t'mbl' e t shum, o! sa bukur e sa mir!
Peln e ndjek mz'i bukur, lops i vete vii pas,
Dellndyshja puntore bn folen me t math gas,
Ogii ikn prpara, i bije tufs n ball,
Me zemr t elur shum vete si trimi me pall,
Zoqt zn kng' e valle dhe po krcejn' e kndojn,
E npr dega me lule si ngjllit fluturojn,
Larashi ngrihet prpjet, thua q'i shpie Perndis
Nj lvdat t bekuar pr gzimt t gjithsis,
Qielli sa sht' i kthiellt e sa sht sbukuruar!
E dielli sa ndrin bukur mbi lulet t lulzuar!
Gjith kto lule 'jan, q u ngjall menjher?
Ngaha qielli ke xbritur? Ver', o e bukura ver!
do lulez ka me vehte nj emr e nj fytyr,
Nj bukuri, nj mirsi, nj shtat, nj'er e nj ngjyr,
Si dhe do dru e do pem, edhe do bar e do flet;
Sa sht e bukur faq' e dheut! S't z syri gj t met.
Gjith kjo bukuri vall nga dheu t ket mbleruar,
A me t matht t ti' Zoti pej parajs'e ka drguar?
Ve nj njeri shoh pa pun dhe t mjer' e t brengosur,
T kputur, t mjeruar, t grisur e t rreckosur;
Lipn i gjori pa shpres, se atje e pru prtimi,
S'i ka mbetur gas n zemr, se s'i la vnt idhrimi.
Esht njeri, si dhe neve, po epini, o t pasur,
E mos e lini t urt dhe t mjer' e buzplasur,
Se prtimn' e zi, q'e pruri t gjorn m kt dit,
Nuk' e dim vet' e zgjodhi, apo ia dhan Perndit.
Edhe pr nj miz, kur heq, i vjen keq njeriut t mir,
Zmra s'thuhet zmr me mos pasur mshir.
Ah! edh' atje tej mbi udh i duket i shkreti varri,
Rrethuar me lul'e me bar, nj t gjori udhtari,
Q ka vdekur i ri shum e ka rar lark shtpis,
Mrguar nga mm' e motr dhe pej gjith njerzis;
Nj zok i helmuar mi varrt i rri si mmz dh'e qan,
Ndar nga t gjith shokt edhe zi pr t mjer mban.
Tomor! o mal i bekuar, fron i lart, q rrij Zoti,
Pas fes vjetr q kishin shqiptart qmoti,
Dhe ti Mali-Plak i lart, q me syt' e tu ke par
Luftra t mdha shum e pun q kan ngjar.
O malet' e Shqipris, q mbani kryet prpjet,
Tmerr e frik prhapni, prpini qiejt e ret!
T patundur prjet jini, pa, kur oshtini,
Udhtarit n zemr frik t madhe i vini;

Keni shkmbnj, grxhe, lisa, lumnj dhe dbor nd gji,

Prsipr lulez' e gjethe dhe brnda ergjnt e flori,
E ju fusha bukuroshe edhe t majm'e pllore,
Ju sheshet e lulzuar, ju bregore gjelbrore,
Q'u fali Zoti t mira, u mba me shum pekule,
U dha bar e gjeth e veri, zoq e flutura e lule,
Zemrn' e varfr time aty ndr ju e kam mbluar,
Tek buron nga gjithi juaj uj'i ftoht' e i kulluar;
Jam lark jush i dshruar edhe s'e duronj dot mall,
Po s'e di si dua un do t'u shoh nj her vall?
T pasksha vrapn' e veriut, t kisha krah pllumbi,
Nxitimn' e lumit me val, q'ikn me vrtik si plumbi,
E t vija n gjit tuaj, nj' uj t ftoht t pinja,
Edhe npr ato hije nj cop her t rrinja,
Syt' e ballit t'i xbavitnja, zmrn ta dfrenja,
Gaz, q pa njher, prap' aty ndr ju ta gjenja.
Opopo! Kshu pse m vini prpara syve pa pushim,
O ditt' e djalris, o moj kohz' e t rit tim?
O flutura krahshkruar, q fluturon npr er,
As merr dhe zmrn time me vehtez dhe ma shpjer
Nr malet t Shqipris, tek kullosn bagtija,
Tek i fryn bariu xhuras, tek m rrin mnt' e mija,
Ku shkon me zile t madhe ogii prmes lajthis,
Pa zjen e oshtin mali ngaha zr'i bagtis;
Marrn vrapn' e nxitojn, derdhen n gjoll pr krip,
Dhnt ndr shesh'e ndr brigje, dhit n shkmb e n rrip.
Bariu plak krabn n dor edhe urdhron t rinjt,
E ata gjith punojn, ngritur m bres prqinjt;
Ca bjn vathn e shtrungn, ca ngrehin tndn e stan,
Kush sjell gjeth e karthj' e shkarpa, sicilido ndih m nj'an;
Kush prvjel, kush qeth shelekn, kush mjel dhit, kush mjel dhnt,
Njri merr ushqen klyshn, jatri prgzon qnt.
Stopani, br'i zi sterr, shikon bulmetn' e bekuar,
Tunt, bn gjalp, djath, gjiz edhe punon pa prtuar;
Udhtar' e gjahtor, q'u bije udha ndr male,
U ep mish, qumsht, kos, dhall, ajk, djath, bukvale...
Kec'i mbetur pa mm dhe i varfr' e i shkret
Mnt mmn, q ka mbetur pa bir e pa gas n jet.
Dgjohet nga mez'i pyllit krism' e spats s'druvarit,
E sharrs q bn lnd, edhe fyell'i shterparit.
Shterpari s'i qaset stanit, po nr pyje bij'e ngrihet,
Npr maja, nr bregore, rri, kndon a gdhnt, a shtrihet;
S'i trembet syri kurr, vetm ajy dit' e nat,
Nga ujku e nga kusari s'ka frik', as nga lis'i gjat,
As nga shkmbnjt' e nga pylli, as gogolt s'e han,
Armt ka shok e vlla, mm' e motr xhuran;
Miqt' e ti shqerat jan, kecrit, dhit, dhnt,
Cjept, zilet, kmbort, desht e m tepr qnt,
Q s'flen, po rrin' e ruajn bagtin dhe barin,
Kur e shohin, tundin bishtin dhe me gas t math i vin;
S'e han njerin' e mir edhe mikun' e udhtar,
Se i njohn; po t likn, egrsirn, kusar.
Vjen nata, e l n t'errt, del hna, i prhap dritn,
Vjen mngjesi, sbardhllehet, lint' dielli, i bije ditn.
Yjt, hna, dielli, shnja, lindin e prap perndojn,
Gjith 'lvrijn nr qiej, prpara syvet i shkojn.
Mblidhen ret' e hapsira bnet e zez sterr,

Vettimat e gjmimet nisin e shiu z t bjer;

Bariu v gunn n kok, z'eshkn me hert t par,
Ndes shkarpat sakaqher, e lisn fyl, dhe bn zjarr;
Fishllen e thrret qent sicilin me emr vean,
Pa, kur derdhet Baliku, ujkun' e z edh'e prlan,
Se bisha, q bije dmn, errsir' e mjergull krkon,
Papo bariu shum' ahere v re dhe mba vesh e dgjon,
Dhe sokllin me z t madh, tunden malet e shkmbenjt,
Gumzhitin pyjet' e veshur e oshtijn prrenjt!
Esht' e leht dhi e stanit, q kullot gjethen e malit,
Dhe bij'e fle maj shkmbit e pi ujthit e zallit;
Dhi e shtpis' sht' e ploksht, fle n vath' e nn streh
E pi ujt e rrkes edhe shtrihet n pleh;
Esht' e butz' edh'e qet dhe e urt si manare,
Nuk' sht si malsorja, andaj i thon bravare.
N pshat, posa sbardhllehet, sheh nj plakz t gjor,
Ngrihet, hap dern ngadale, e del me kusi n dor,
Rri n derzt t shtrungs, dhe djali duke dremitur
I nget bagtin' e delen, i mjel plakz' e drobitur.
Plaku l shkopn mnjan e bn gardhin a z shtekn,
Bariu v tufn prpara, vasha prkdhel shelekn,
Nusja pshi e ndreq shtpin edhe bn bukn e gjelln,
I shoqi sheh kan, lopn, vin, demn, kaln, peln,
Mushkn, q sht' e harbuar edhe bashk me gomar
Rrahn t hedhin mur, t han bimn a bar.
Nj grua vete n krua, e jatra z t tuntnj,
Nj sheh pulat, miskat, rosat, dhe tjatra bn t muntnj.
Na hyjn shum n pun kafsht dhe bagtija,
Na i dha n kt jet shok' e ndihms Perndija.
T mos ishte gj e gjall, njeriu s'rronte dot n jet,
Do t vdiste nga uria, do t'ish lakuriq e shkret;
Gj e gjall na vesh, na mbath dhe na ushqen e na xbavit,
Kur shtohet e vete mbar; jetn tn' e prsrit.
Edhe dheu, q na ep drith, sido ta kemi punuar,
Nuk pjell mir si duam, po s'e patm plehruar.
O shokt e njeriut, Zoti u shtoft e u bekoft!
Dhe shpirti im mik prjet, sindkur ka qn' u qoft.
Kafsht, edhe bagtin, q u ka kaq nevoj,
Njeriu duhet t'i shoh, t'i ket kujdes, t'i doj.
T mos t'i mundojm kurr, po si fmij t'i kemi,
Esht mkat edhe fjal t lig pr to t themi.
Dellndyshe bukuroshe, q thua mijra fjal,
Dhe t k'nda vahn' e lumn, q vjen me vrap e me val,
A mos vjen nga Shqipria? Eni vjen pej amrie
Me kto milra fjal e me gluh perndie?
Apo vjen nga Labria, pra m duke kaq trime,
Edhe fjalt q thua m gzojn zmrn time,
Q'sht thier, br posi nj pasqir,
Duke kputur nga cmagu, q s'e kan vartur mir,
Apo vjen nga fush'e Kors, nga vnd'i mir' e i gjer,
Pej zembrs Shqipris, q del gjith bot' e ndjer?
A m vjen pej Malsie, pej Skrapari, pej Dobreje,
Nga Vijosa, nga Devolli, pej Vlor' e pej Myzeqeje?
T munjam t fluturonja e t kishnjam krah si ti,
Me gas t math do t'i vinjam Shqipris brnda n gji!
Pr me marr drejt Shkumbin edh' Elbasan' e Tirann,

E me ardh ke ti, o Shkodr, t shof Drinin e Bujann,

Kostur, Prlep, Fllrin, Dibr, Ipek e Jakovn,
Mat' e Ysqyp e Prshtin dhe Mirdit' e Tetovn;
Krojn e Sknderbegut, q'i ka pas dhan ner Shqypnis,
Tue bam me trimni luft, e m'e munt mren e Tyrqis.
Durres, o qytet i bukur, q je krthiz' e mmdheut!
Edhe ti Leshi me emr, q ke eshtrat e Sknderbeut!
Burrat tuaj aq trima do ta len vall' Ylqin
Edhe gjith shqiptart ta mbanj armiku yn?
Nuk m ngjan e s'e besonj, kam te zoti shum shpres,
Shqipria ktej-tutje kshu po nuk do t mbes.
Dua t dal maj malit, t shoh gjith Arbrin,
Vllezrit shqiptar, q ven n pun' e vin,
Burrat trima me bes dhe shpirtmir' e puntor,
Dhe fushat gjith lule e malet me dbor.
O fushazt pllore, q m'ushqeni Shqiprin,
Do t kndoj bukurin tuaj edhe bujqsin.
Ti perndi e ligjris, q rri n malt t Tomorit,
Unju posht' e m ndih pak, o motra im'e t gjorit!
M ke leshrat t florinjta e t ergjndt krahror,
Ball' e gush' e faq'e llr dhe kmb' e duar dbor;
Sikundr do malsort dhe pyjet e bagtin,
Duaj edhe fusharakt dhe arat' e bujqsin,
Edhe ti, o mmz' e dheut, q'i fale dheut aq' urat,
Sa pjell mijra t mira e kurr s'mbetet that,
I dhe lul'e bar e gjethe, bim' e drith' e pem' e drur,
Mlodhe gjith bukurit edhe kanisk ia ke prur.
T keqen, o symshqer, shikom nj her n syt!
Si lulet' e si bilbili edhe un jam djali yt.
Gjith kto far lulesh e kt t bukur er,
Kt mblerim, kto gjyr vall nga 'vent'i kesh nxjerr!
O sa e madhe bukuri! As m thua ku e more!
O bukuroshe, t'u bfsha, ngaha gjiri yt e nxore?
Apo me dort t bukur e more nga gjir'i Zotit,
Nga qielli, nga parajsa, nga prehr' e plot i motit?
Kudo shkel kmbza jote, gzohet vendi e mbleron,
Tekdo heth sythit e qeshur, bukuri' atje lulzon!
Ti zbukuron faqen' e dheut, ti do e ushqen njerin,
M t gjall, dhe pas vdekjes e pret duke hapur gjin!
Vjen dimri, t'i than lulet, ti me nj frym' i ngjall prap,
Napn q'u heth prsipr, ua heq me ver' e me vap.
Bujkun e xgjuan me nat edhe v prpara qet,
Niset pa zbardhllyer pr punzt t vrtet;
Mer pluarin e parmndn, zgjedhn, tevlikn, hosten,
Kafshn, farn, shokn, bukn, trajstn, lakror, qen...
Shrbtor'i mms' s dheut, q'e ka zmrn plot shpres,
Del kur hapet trndafili dhe bari 'sht gjith ves;
I falet Zotit t'vrtet dhe zihet nga pun' e mbar,
Zmrzn e ka t bardh dhe t qruar e t lar.
Pa lodhur e pa kputur, pa djers e pa mundime,
Njeriu i gjor n jet nuk gjen dot as thrrime,

Si t punosh dit' e nat e t bsh 'duhen gjith,

Ahere krko nga Zoti t t'ap bukz' e drith.
Njeri, puno, mos psho kurr dhe lark nga makutrija,
Zmrn kije t gjer, mos ki keq, pa t'ep Perndija.
Puna ka duk e urat, Zot'i math e ka bekuar,
Njerin mi faqet t dheut e drgoi pr t punuar.
Ver' o e bukura ver, q na vjen nga i madhi Zot
Me mirsi, me bukuri, me gas t math, me duar plot,
Sindkur el trndafil, e i fal bilbilit zn,
Ashtu na bije nga qielli nj gas n zmrt tn.
Zot'i e i vrtet pr t ushqyer njerin,
Pr t zbukuruar dhen, pr t shtuar mirsin,
I dha zjarr e flak diellit, i fali dhe shin res,
Bri dimrin e vern dhe zemrs san' i dha shpres.
Pr t arritur rrushn 'ka punuar Perndija,
Qielli, dheu, dielli, shiu, njeriu, tr gjithsija!
S'sht udi pse na dfren ver' e bukur zemrn tn;
'ka punuar Perndija edhe njeriu, sa e bn!
Ju shok, kur pini vern, mos dehi, mos zmrohi,
Mos u zihni, mos u shani, mos lvdohi, mos qrtohi,
Se prmoni Perndin, q'i ka falur hardhis rrush,
Edhe krkon dashurin e ndodhet pshetazi ndaj jush;
Po gzohi, prehi, qeshni, duhi, xbaviti, dfreni,
Flisni fjal t plqyer, loni, kndoni, krceni,
Bjeni zmrn t gjer edhe shtoni dashurin,
Mirsin, njerzin dhe besn e miqsin,
Se n breng' e n t keqe, n pun e n t pir,
Mirret vesh njeriu i lik, njihet njeriu i mir.
A e shihni gjithsin, yjt, Diellin, Hnn,
Dhen, ern, ret, kohn, Kashtn' e Kumtrit, Shnjn,
Si jan prveshur gjith edhe lijn' e punojn,
Njri-tjatrit i ndihin, ashtu punn e mbarojn.
N mest t kti rrmeti, t puntorve shum,
Njeriu duhet t linj, apo t bjer n gjum?
Mundohet puntori, po n zemrzt t qet
Sa gas t math ndjen, kur njra q hoth, i pjell dymbdhjet!
Kur e sheh kallin' e plot t krrusur nga barra,
Dhe parajsn e vrtet t tfaqur npr ara,
Kur heth lmn e mbleth tokn, ndan bykn' e kashtn mnjan,
U heth kuajve e qevet, q jan lodhur, t han,
Kur e prmbush plot shtpin me drith' e me gj t gjall,
Shtrohet me uri n buk e ha me djers n ball.
Sheh pjergulln, man, fikn, thann, arrn, ullin,
Molln, dardhn, pjeshkn, shegn, vadhn, ftuan, qershin,
Kumbullat, zerdelin, ngarkuar me pem gjith,
Oborr plot gj t gjall, shtpin mbushur me drith,
Dhe zmra i gzohet, pa i falet Perndis,
Q'e prblen punn e djersn e mundimn' e njerzis.
Qysh rroit mblet' e uruar dhe ven' e vin e lijn,
Ca huallin ndrtojn, ca npr lule shndijn.
O 'pun me mnt punojn, sa bukur e bjn' e mir!
N'apin dyllt, q'ep drit, dhe mjalt fjesht' mblsir.

Dhe puntort' e mir m'at mndyr punojn,

Edhe gjith njerzija me mundimt t'atyre shkojn;
Njri mih, jatri lron, njri mbjell, jatri prashit,
Kush t'harr, kush korr, kush mbledh duaj, kush shin, kush sharton, kush krasit,
Nj bn pluar' e spatn, nj parmendn, nj shtpin,
Nj pret e qep, nj merr e ep, nj mbath, nj shikon mullin,
do njeri nj far pune bn n mest t shoqris,
Kjo sht' udh' e Perndis, ky nom i gjithsis.
Edh' ajo miza prdhese, 'i duhet pr t ngrn,
Esht rrahur e prpjekur e me kohz' e ka vn.
Ka nj pun t punonj si do gj q'sht n jet,
Kshu e ka thn me koh Zot'i math e i vrtet.
Bujku mundohet n ver, po n dimr rri e prhet,
Sheh shtpizn m kamje, edhe zmra i bhet,
Grat t gjitha punojn n'avlmnt e n t tjera,
Edhe jasht fryn e bije, por kur na trokllin dera:
Esht nj'udhtar i gjor, q ka mbetur n dbor,
I kan ngrir t mjerit vesh' e goj, e kmb' e dor;
Ngrihet i zot'i shtpis edhe t huajthin e merr,
E v n kryet t vatrs me njerzi, me t math nder,
Posa e shohn q vjen, i ngrihen gjith fmija,
Se t huajn m der na e drgon Perndia,
Pa i bjn zjarr e ngrohet edh'e mbajn me t mir,
I sjellin shtres t fler edhe t ngrn' e t pir.
Kshtu t huajt' e miqt njeriu q'sht i uruar
I pret me krahror hapur e i prcjell t gzuar.
N ver q elen lulet, qielli ndrin si pasqyr,
Sbukurohet faq'e dheut e merr mijra fytyr;
Pa ngjallen m do lule, m do bar e m do flet
Gjra t gjalla me mij, rroitin nga dheu si mblet.
Shpest' e mizat kndojn e kuajt hingllijn,
Lulet' e bukura m'er si ar e si flori ndrijn,
Bujku nget pndn e lron, mbjell a bn gati ugar,
Kalorsi i shkon njat dhe i thot -- puna mbar -Papo merr ann e lumit me zmr t gzuar,
Kndon, fishllen e vete ngadal, duke mejtuar;
V re lumn e kulluar, q ikn me ligjrime,
E ndr ment t ti i bije ca t'mbla shum mejtime.
Vashazt bukuroshe, posi shqerrat manare,
Si kaprollet e malit, si thllzat mitare,
Ven t lajn n lum gjith tok duke knduar,
Me gas n sy e n buz e me lulez nr duar;
Prveshin llrt' e bardha dhe t majm'e t perndijta,
Pulpazt bukuroshe e kmbzt' e krthijta.
Dellndyshja q fluturon e ndehet prmi lum,
U afrohet si mike e u thot fjal shum,
Dhe mshqer' e prkdhelur vjen n lum t pij' uj,
A t prhet n hije, a t bnj gj rrmuj.
Bari, bima vatur m bres e bujku shum' i gzuar,
Si bariu kur merr krthin edh'e prkdhel ndr duar.
Bilbili ia thot bukur, lumi vete gjith val,
Ep ern e Perndis trndafili pal-pal.
Ve nj vashz' e mjer qan t motrn, q'e ka ln,
O! sht mbuluar n dhe vashza fytyrhn!

Mma dhe motra mbetur n zi e n vaj t shum,

Dhe shqerra manarez' e saj, e przieshmez' e pr lum!
T kput shpirtin plaka, kur z dhe nmron e qan,
Ah, i ziu njeri n jet sa heq e sa duron e mban!
Vashn vrtet e mbuluan, po shpirt'i saj n qiej shkoi,
Hapi krahthit e leht, n hapsirat fluturoi;
Bukuri e saj u przje me bukurizt t prillit,
Me fjalzt t bilbilit, me ert t trndafilit,
Gjsendi s'humbet kurr e gj s'vdes me t vrtet,
Mase ndryshohen pak, po jan n kt jet;
As shtohet, as paksohet, as prishet gjithsija,
Vdesn e ngjallen prap si gjith' edhe njerzija.
Ktu jan gjith 'jan e gjith 'gj munt t jet,
Engjllit, Perndit dhe ajy Zot'i vrtet!
Se nj trup e nj shpirt sht gjithsia, q s'ka an,
T gjall edhe t vdekur gjith brnda n t jan.
Perndija njerin' e par e mori prej dore vet,
E zbriti mi faqet e dheut, q'ish me lulez' e flet,
M t drejtn t themi, mbi faqet t dheut e ngriti,
E bri t zotthin' e dheut edhe kshtu e porsiti:
Nga kjo balt t kam br, rri ktu, m pa urat,
Mos u loth e mos psho kurr, po prpiqu dit' e nat,
Sheh si punon gjithsija? Ashtu t punosh edhe ti,
T mos rrish kurr pa pun e t vsh duart n gji.
Mos u bj i lik e i keq, i paudh' e i pabes,
I rrem, i ndyr, i dmshim, i rnduar e pa shpres,
Mrgohu nga t kqijat, pej do far ligsije,
Pej nakari, pej lakmimi, pej vjedhjeje, pej marrzije,
Mos vra, mos merr tek s'ke vn, edhe ki nom dashurin,
Bes' e fe ki urtsin, t drejtn, mirsin.
N bfsh mir, liksht s'gjen kurr, po, n bfsh liksht, mos prit mir,
Ki dshir pr t mir dhe n zemr mshir,
Ji i but', i urt', i vyer e mos u bj kurr makut,
I egr e i mrzitur dh'i mahnitur si madut,
Mos ju afro dhelpris, po s drejts iu nis pas;
N dgjofsh fjalt' e mija, do t jesh gjithnj n gas.
Nga gjith 'pat gjithsia, t kam dhn dhe ty pjes,
N u bfsh si them, i mir, emr'i math do t t mbes.
T kam dhn mnt t msosh, t vrtetn me t ta shoh,
Dhe zmr' e vetdij, t mir' e t drejtn ta njoh,
Do t t l dhe nevojn, udhn t t tregonj,
T t ndihnj m do pun, t t psonj' e t t zgjonj.
Gjith t mirat q jan, ktu n dhet i kam mbuluar,
Po gjsendi n shesh s'nxjerr dot pa dirsur e pa munduar;
I gjen t gjitha me koh, po rrmo thell' e m thell,
C'do gj q t duhet, krkoje, barku i ti do ta pjell.
Sa gjrraz t vlera do t gjesh ti ktu brenda,
Edhe prsipr soje, e sa do t t'i ket nda!
Me fuqit q t kam dhn, them q t vinj nj dit
T marr udhn e s mirs e t gjesh t madhe drit,
T marr vesh dalengadal sa punra q kam br,
Diell, hn, yj, dhe, qiej e gjithsin t tr!
Po q u bre i urt, mua m ke afr teje,
Ndryshe, qofsh i mallkuar edhe mrguar prej meje!

T parit tn perndia kto fjal vetm i tha,

I fali gjith t mirat, i dha uratn dhe e la.
Det i p'an'i mirsis, q'emrin tnd s'e z dot ngoje,
Qysh e ngrehe gjithsin pa ln far nevoje!
Fali njeriut urtsin, mirsin, njerzin,
Butsin, miqsin, dashuri, vllazrin;
Epu sheshevet lul' e bar dhe pyjevet gjeth e flet,
Res shi, aravet bim e mos ler gj t met,
Fali er trndelins, manushaqes, trndafilit,
Kalliut buk, mizs pjes, zogut ngrnie, z bilbilit,
E drurvet epu pem dhe urat bagtis,
Drgo dhmbj' e kujdes pr to n zmrt t njerzis;
Epi pjergulls' e vshtit rrush dhe vozs fali ver,
Mos e ler pa t kurr, kurr that mos e ler;
Fali diellit flak e zjarr dhe hns e yjet drit,
Edhe detit uj' e krip, gjithsis jet e dit.
Yjt le t vin rrotull dhe njerzit t punojn,
T dfrejn' e t gzohen dhe si vllezr t shkojn.
Tregomu dhe shqiptaret udhn e puns s mbar,
Bashkomi, bmi vllezr edhe fjesht shqiptar,
Falmi, falmi Shqipris ditn e bardh' e liris,
Udhn e vllazris, vahn' e gjith mirsis.
Nxirr t vrtetn n shesht, pasktaj t mbretronj,
Errsira t prndahet, gnjeshtra t pushonj.