mijn 2015

der
e
a
v
d
een mijn
h
c
s
r e van
e
v
015 grafi
2
n
I
bio

Mijn neefje heeft

me dit

jaar de ogen geo
pend

WAS ECHT
MJN JAAR!
Sommige gebeurtenissen of
ontmoetingen kunnen een
onvergetelijke indruk achterlaten.
Judith, Alianne, Fay, Marina,
Nathalie en Esmay vertellen
waarom het afgelopen jaar voor
hen voor altijd speciaal zal zijn.

Nu ben ik pas de

moeder die ik wil zijn

36

2015

heb ik mijn
r
a
ja
n
e
p
lo
e
Afg
pgericht
organisatie o

Tekst: Jet

ij mij ek!
h
d
e
e
ijk d ijksaanzo
l
e
d
n
i
E
wel
een hu

Hoogerwaard

- Fotografie: privbeeld

In 2015 kwamen al m
ij
plannen op de bhn n
e samen

mijn 2015

Judith e
n Timo

EINDELIJK BEN IK
TEVREDEN OVER
MEZELF ALS MOEDER

Acht jaar geleden werd ik moeder van Timo. Ik was

altijd vrij onzeker over het moederschap en voelde

me vaak schuldig. Zodra je kind er is, wordt ook je
schuldgevoel geboren, zeg ik sindsdien. Ik voelde me
schuldig als het voeden niet lukte, als ik Timo even liet
huilen, als ik hem naar de crche bracht en ga zo maar
door. Vaak had ik het idee dat ik het niet goed deed.
Daar kwam nog bij dat mijn zoon niet de makkelijkste
is. Hij is gevoelig en kampt met concentratieproblemen. Ik had vaak moeite met het gedrag dat daaruit
voortvloeide.
Met de geboorte van Timo was ik een werkende moeder geworden. Ik had inmiddels al verschillende bedrijven vanbinnen gezien, maar nergens vond ik echt mijn
plek. Ik wilde werk hebben dat bij mij paste. Gaandeweg leerde ik goed te kijken naar wat erin me omging
en uiteindelijk besloot ik eigen baas te worden. Ik werd
spreker, schrijver en coach en dat ben ik nu nog steeds.
Terwijl ik mezelf verder ontwikkelde iets wat ik ook
heel belangrijk vond en vind - verloor ik wel de aansluiting bij mijn partner. We begrepen elkaar steeds
minder goed en dat gaf een eenzaam gevoel. Op een
dag wist ik dat ik niet meer met hem verder kon. We
gingen uit elkaar.
Natuurlijk had dit alles invloed op Timo, maar ook
op mij en dus op de manier waarop ik met hem omging. Hij had vaak last van boze buien. Als er iets gebeurde, kon hij ontzettend hysterisch reageren. Als
hij bijvoorbeeld viel, maakte hij daar een heel drama
van. Dat gedrag frustreerde mij dan weer, waardoor
ik soms zelfs heel kwaad op hem werd. Maar dat vond
ik dan weer niet kunnen als moeder. Als ik weer wat
gekalmeerd was, kon ik zo van mezelf balen. Zon
moeder wilde ik helemaal niet zijn! Ik ging bij mezelf

38

na wat er nu eigenlijk op zon moment precies met me

gebeurde. Ik ontdekte dat het alles te maken had met
hoe ik mezelf voelde. Ik nam te weinig tijd voor mezelf en kon daardoor ook weinig hebben. Daarnaast
zag ik dat Timos gedrag ook kopieergedrag was: als
mijn ex en ik ruzie hadden, kon het ook flink knallen.
Mijn zoon hield me gewoon een spiegel voor. Dat was
confronterend, maar het was wel het begin van een
nieuwe invulling van mijn moederschap.
Begin 2015 ontmoette ik een nieuwe liefde. Met hem
kon ik goed praten over de dingen in het leven die er
voor mij toe doen, ook over de opvoeding van mijn
zoon. We begrepen elkaar moeiteloos.Ik kwam beter
in mijn vel te zitten, wat een positieve uitwerking had
op mijn relatie met Timo. Ik was in staat om rustiger
en liefdevoller op hem te reageren. Dat had weer als
gevolg dat situaties niet meer zo uit de hand liepen en
dat voelde goed!
In het voorjaar van 2015 gebeurde er toch weer eens
iets tussen Timo en mij. Mijn vriend zag hoe dat verliep en zei ineens tegen me: Dat heb je goed aangepakt, je doet het echt goed als moeder!
Een onverwacht compliment en tot mijn verbazing
dacht ik meteen: ja inderdaad, zo voel ik dat ook! Er
was geen schuldgevoel, er was geen ja maar meer. In
2015 voelde ik dus voor het eerst een oprechte tevredenheid over mezelf als moeder. Dat gevoel is gebleven en ik heb een rotsvast vertrouwen in de toekomst.
Misschien is het voor een ander een open deur, maar
in 2015 heb ik eindelijk beseft dat goed voor mezelf
zorgen me echt helpt om een goede moeder te zijn. En
dus zorg ik nu ook goed voor mezelf. Als ik relaxed
ben, ben ik ook een relaxte moeder. En dat zorgt meestal - voor een fantastisch sneeuwbaleffect!

Geschat wordt dat er jaarlijks

in Nederland minstens 200.000
mensen slachtoffer worden van
ernstig huiselijk geweld. Ik ben

daarin dus zeker niet alleen. Wat

ik heb meegemaakt, is verschrikkelijk, maar ik heb uiteindelijk
mijn ervaringen kunnen omzetten
in kracht. Ik ben als kind en jong
meisje misbruikt door een aangetrouwde oom. Het begon toen ik
drienhalf was, in het zwembad. In
de jaren daarna werd het misbruik
ernstiger. Uiteindelijk heeft het tot
mijn veertiende geduurd.
Ik werd een opstandige puber en
mijn moeder had geen controle
meer over mij. In die tijd ontmoette
ik mijn ex, de man die me jarenlang
zou mishandelen. Hij was zeven
jaar ouder dan ik en zei precies die
dingen die elk vijftienjarig meisje
graag wil horen. Hij pakte me in
met zijn praatjes en zijn cadeautjes.
Ondanks dat hij wist wat me was
overkomen, vond hij op een bepaald moment dat het de hoogste
tijd was om seks te hebben. Ik was
vijftien. Ondanks dat ik niet wilde, drong hij toch aan. Gewoon
doorduwen, zei hij, en dat was
wat hij deed. Nu besef ik dat hij
me gewoon heeft verkracht, maar
destijds had ik dat inzicht niet. Ik
had immers geen enkel idee over
hoe een normale seksuele relatie

eruitzag. Ik liet het gebeuren, zoals ik het misbruik van mijn oom
ook altijd had laten gebeuren. Ik
kon alleen maar hopen dat het snel
voorbij was.
Hij isoleerde me van mijn familie en wist precies hoe hij me pijn
moest doen zonder dat het sporen
zou achterlaten. Telkens beloofde
hij beterschap en elke keer wilde ik
hem zo graag geloven. Maar beter
werd het natuurlijk niet. Ook niet
toen we gingen samenwonen en ik
zwanger raakte van een tweeling.
Ik dacht dat het normaal was hoe
hij met me omging, maar op een
bepaald moment wist ik dat mijn
kinderen en ik niet veilig waren bij
hem. We moesten bij hem weg zien
te komen. Dat is me gelukt, met
hulp van anderen.
En daar zat ik dan, met twee babys. Overleven, dat was wat ik
deed. Totdat de jongens groter waren en ik meer tijd kreeg om goed
na te denken. Eindelijk besefte ik
wat er allemaal met me was gebeurd. Dat besef deed me ernaar
verlangen mijn leven voortaan anders aan te pakken. Een vriendin,
Emilie, hielp me daarbij. Als hulpverleenster had ze ervaring met
mishandelde vrouwen. Met haar
vragen dwong ze me om werkelijk
naar mezelf te kijken en op die manier mezelf te leren kennen. Daar-

NU HELP IK MET MIJN

ORGANISATIE ANDERE
MISBRUIKSLACHTOFFERS

naast ging ik boeken lezen over

misbruik, ik dook er helemaal in.
Langzaam kreeg ik de regie over
mijn eigen leven terug.
Regelmatig werd (en wordt) me
gevraagd hoe ik zo positief ben
gebleven na alles wat ik heb meegemaakt. Dat kan ik, omdat ik heb
afgerekend met mijn verleden en
mijn leven in eigen hand heb genomen. Met mijn ervaringen wilde
ik graag andere vrouwen gaan helpen, die in een vergelijkbare situatie zaten. In 2015 heb ik daarom de
organisatie LifeSurfer opgericht en
nu sta ik vrouwen bij die te maken
hebben of hebben gehad met seksueel misbruik en geweld. Daarnaast
schrijf ik blogs over dit onderwerp
en geef lezingen. Door het delen
van mijn ervaringen is mijn leven
in 2015 alleen maar mooier geworden. En dit is nog maar het begin!

Alianne
39

mijn 2015

DANKZIJ
MIJN NEEFJE
WEET IK DAT
IK LIEFDE
KAN VOELEN
VOOR ELK
KIND
Al jaren kampte ik met haast ondraaglijke buikpijnen, die duidelijk verband hielden met mijn
menstruatiecyclus. Soms viel ik

zelfs flauw van de pijn. Eind 2014

had mijn vader er genoeg van. Hij
zei: Je gaat nu naar de dokter, dit is
niet normaal. Mijn vriend zag mij
heel vaak ziek op de bank zitten en
was zelfs bang dat ik misschien een
levensbedreigende ziekte had. Na
onderzoek was het direct duidelijk:
ik had PCOS (polycysteus ovariumsyndroom, red.) wat inhoudt dat
het rijpingsproces van de eiblaasjes is verstoord. Hierdoor ontstaan
er in de eierstokken met vocht gevulde blaasjes, follikels of cysten
genoemd. Gedurende langere tijd
vindt er dan geen eisprong plaats,
waardoor je verminderd vruchtbaar
bent en niet regelmatig menstrueert. Ik kreeg een heel duidelijke
boodschap mee van de arts: Als je
kinderen wilt, moet je niet te lang
wachten. En hou er rekening mee
dat het moeilijk zal worden.

40

NA TIEN JAAR VROEG HIJ ME IN

2015 EINDELIJK TEN HUWELIJK
Fay

Ik had van alles verwacht, maar

niet dit. Ik was helemaal nog niet
met kinderen bezig. Mijn vriend
en ik woonden niet eens samen! En
nu moest ik ineens over kinderen
krijgen gaan nadenken? Vanaf dat
moment hield het me natuurlijk wel
bezig. Dat ik ooit kinderen wilde,
stond voor mij vast. Maar niet
nu of toch wel? Want als ik het
nu niet zou doen, zou het er misschien nooit van komen. Dan zou
ik later misschien wel spijt hebben.
Ik had het gevoel dat ik meteen een
besluit moest nemen. Dat dit iets
was wat niet kon wachten.
Dat legde ook een druk op mijn
relatie. Zo vroeg ik me af wat ik
zou dan als mijn vriend zou besluiten dat hij nog geen kinderen wil.
Zou ik hem dan verlaten en het met
een donor proberen? Het was een
mogelijkheid die ik serieus overwoog. Het gevoel dat ik snel iets
moest ondernemen, kon ik maar
niet van me afzetten. Ik lag er wakker van.
Niet lang daarna beviel mijn zusje
van een geweldig kerstkindje. Ik
mocht bij de bevalling zijn en dat
was een prachtige ervaring. Het
nieuwe jaar 2015 brak aan en bijna
dagelijks ging ik naar mijn zus. Zo

raakte ik nauw betrokken bij het

opgroeien van dit kleine wonder.
Ik was helemaal verliefd op mijn
neefje en onze band werd steeds
hechter. Mijn liefde voor hem was
onvoorwaardelijk. En dat terwijl
het niet eens mijn eigen kindje was.
Op zeker moment besefte ik dat het
helemaal niet nodig was om n te
beslissen over het wel of niet nemen van een kind! Want ook als ik
een kind niet zelf heb gebaard, kan
ik er blijkbaar intens van houden.
Door die gedachte kwam er een
groot gevoel van berusting over
me.De druk die ik voelde, viel van
me af, al is het nog wel eens moeilijk natuurlijk. Maar dankzij mijn
neefje kan ik nu met heel mijn hart
zeggen, dat het niet uitmaakt hoe
ik het moederschap later zal invullen. Alles zal prima zijn.
De band die ik in 2015 met mijn
neefje heb opgebouwd, is voor mij
van onschatbare waarde. De liefde
die ik voor hem voel, bracht niet
alleen rust bij mij, het bracht ook
rust in mijn relatie. Samen kunnen
we weer met open vizier naar de
toekomst kijken. We zien wel wat
die ons zal brengen.Eerst maar gewoon genieten, en heel veel knuffelen met mijn kleine neefje!

Vorig jaar was voor mij in veel opzichten een fantastisch jaar. Niet alleen kreeg mijn praktijk als Regene-

sis-therapeut (een alternatieve natuurgeneeswijze, red.)

steeds meer vorm, ook priv is er wel wat veranderd.
Al tien jaar ben ik samen met mijn grote liefde Hans,
maar sinds 2015 mag ik me zijn echtgenote noemen.
Het klinkt misschien gek,
maar dat geeft me rust en
vertrouwen. Hans heb ik
leren kennen tijdens een
motor-event. Hoewel mijn
vriendin dacht dat hij met
haar flirtte en Hans vriend
dacht dat ik een oogje op
hem had, gingen Hans en
ik die avond samen naar
huis. Over trouwen was
Hans duidelijk: voor hem
hoefde dat niet, maar hij
wilde niets uitsluiten voor
de toekomst. Als je mij
maar nooit vraagt, want
als het gevraagd wordt,
dan doe ik dat, maakte hij
me duidelijk. Ik heb nooit
een poging gewaagd.
In het begin maakte het me
nog niet zoveel uit, later
wel. Ik wilde graag trouwen en hoopte steeds vaker
dat hij me zou vragen. Dan
waren we op een mooie, romantische plek en dan dacht
ik: misschien doet hij het nu? Maar nee, het gebeurde
nooit.
Uiteindelijk kwam zijn aanzoek onverwacht. We waren
net een paar dagen op vakantie geweest en zaten in een
restaurant. De vakantie hadden we moeten onderbreken voor de begrafenis van mijn nicht, die na een lang
ziekbed was overleden. Daar was ik verdrietig om. We

hadden een goede band met elkaar. Het was tussen het
hoofdgerecht en het toetje in, toen ik zuchtend zei: En
wat gaan we nu de rest van onze vakantie doen?
Zijn antwoord had ik niet zien aankomen: We zouden
naar Las Vegas kunnen gaan om te trouwen.
Wat? Wat zei hij nu? Was ik zojuist ten huwelijk gevraagd? Ik had het goed
begrepen, Hans meende
het. Ik wist niet wat me
overkwam. Dat van Vegas was een grapje geweest, maar dat hij met
me wilde trouwen niet.
Het was een aanzoek.
Eindelijk, na tien jaar
had hij me ten huwelijk
gevraagd! En op een manier die typerend was
voor ons. In het restaurant ging alles gewoon
door. Niemand had iets
in de gaten, terwijl ik op
dat moment de koning
te rijk was. Glunderend
zijn we kort daarna naar
huis gereden.
Trouwen in Las Vegas is
nooit een serieuze optie
geweest, vooral omdat
we wisten dat onze familie daar niet blij mee zou
zijn. Daarom wilden we gewoon in Nederland trouwen,
in het bijzijn van alle mensen die ons dierbaar zijn.
Op 15 mei 2015 was het zover en de dag verliep geweldig. Er waren 35 gasten bij toen we trouwden. Onze ringen werden aangevlogen door een roofvogel. s Avonds
hebben we met nog meer mensen een groot feest gevierd. Onze bruiloft was onvergetelijk en vooral daarom is 2015 echt mijn jaar geworden.

Marina

41

mijn 2015

In 2012 overleed mijn vader aan de gevolgen van

kanker. Hij was een bekende showbizzfotograaf, Joop

van Tellingen, maar voor mij was hij gewoon mijn vader. Onze band was heel sterk. Mijn broer trok meer
naar mijn moeder, ik naar mijn vader. De periode van
zijn ziekte was heftig geweest. Na zijn dood bleef ik
hem vaak voor me zien als de zieke, kale man die hij
aan het einde was. Ik droomde er zelfs van.
Mijn leven ging door, zonder mijn vader. Ik ontmoette
Marcel, met wie ik ging samenwonen. In die periode
begon er iets bij me te borrelen. Ik wilde iets doen met
het leven van mijn vader. Mensen vroegen me weleens
wanneer zijn biografie zou verschijnen en een vriendin
zei tegen me: Als jij in het leven van je vader duikt,
zul je zien dat je herinneringen veranderen. Het laatste
beeld dat je nu van hem hebt, zal van je netvlies verdwijnen. Steeds vaker dacht ik eraan om een boek
over hem te maken. Ik praatte erover met mijn moeder
en mijn broer. Zij stonden achter mijn plan, maar het

zou wel mijn project worden. Ik ging me serieus verdiepen in het leven van mijn vader en sprak met familie, vrienden en collegas. Het was ook spannend om
de BNers te benaderen die mijn vader hadden gekend,
maar ik werd met open armen ontvangen. Er werd heel
liefdevol over hem gepraat. Natuurlijk was het zijn
werk om met d foto te komen, maar hij deed dat met
respect en zoveel mogelijk in overleg.
Op jonge leeftijd had hij al eens gezegd: Ik word de
beroemdste fotograaf van Nederland. Dat doel is hij
nooit uit het oog verloren. Hij werd rijinstructeur, maar
werkte ook als fotograaf voor het Utrechts Nieuwsblad.
In zijn lesauto stond een bakkie, zon kastje waarmee
je signalen kon opvangen. Als hij via dat bakkie hoorde
dat er ergens iets was gebeurd, droeg hij zijn leerling op
om erheen te rijden en maakte hij fotos voor de krant.
Later werkte hij bij de Telegraaf. Dat was hard werken,
maar dat was voor hem geen punt. Hij had er veel voor
over om zijn doel te bereiken. Hij was ook een loyaal

IN 2015 HEB IK MIJN VADER

NOG BETER LEREN KENNEN

r vader
a
a
h
n
e
e
li
a
Nath
42

mens. Als hij je vriend was, hielp hij je waar hij maar
kon. En van zijn vrienden had bijvoorbeeld een heftruckbedrijf dat niet zo lekker liep. Mijn vader belde
een vriendin die het leuk vond om in de belangstelling te staan. Hij zette haar op een van de heftrucks
en maakte wat fotos. De volgende dag stond de foto
op de voorpagina van de Telegraaf: Eerste heftruckbedrijf met vrouwelijke chauffeur. Met het bedrijf van zijn
vriend ging het vanaf dat moment als een trein.
Op de verjaardag van mijn vader, 30 september 2015,
werd zijn biografie officieel gepresenteerd. De eerste
exemplaren werden overhandigd aan Evert Santegoeds,
Carlo Boszhard en aan mijn kleine neefje Fender, die
een hechte band had met zijn opa. Dit eerbetoon heeft
mijn vader echt verdiend. Mij heeft het ook veel gebracht. 2015 is het jaar geworden waarin ik mijn vader
nog beter heb leren kennen en ik nog meer van hem ben
gaan houden. En mijn vriendin heeft gelijk gehad: het
beeld van de zieke, kale man heeft plaatsgemaakt voor
veel mooiere plaatjes! En daar ben ik zo blij mee!

IN 2015 HEB

IK MIJN GROTE
DROOM WAAR
KUNNEN MAKEN

fotografie

: Hennie

Marks

Esmay

Na het afronden van mijn opleiding aan het conservatorium ging

ik werken als docent dans en muziek op een middelbare school.

Dat was leuk en afwisselend, maar

diep in mijn hart wilde ik liever
ergens anders staan dan voor de
klas, namelijk op de planken. Ik
heb altijd grootse ideen gehad
over mijn leven. Ik wilde mijn creativiteit laten stromen, mensen inspireren met mijn muziek, ik wilde
een eigen theatershow Dt was
mijn grote droom. Na lang twijfelen besloot ik om die droom na te
jagen en nam ontslag.
Met een team van professionals
om me heen en met hulp van mijn
productiehuis Peeriscoop begonnen we aan het grote avontuur: de
eerste repetities van wat mijn eerste theatervoorstelling moest worden, Niets is wat het lijkt.
Ik had geen idee wat me allemaal
te wachten stond. Het maakproces
is misschien nog wel interessanter
dan de voorstellingen die er uiteindelijk op volgen. Het afwegen,
verkennen en onderzoeken welk
akkoord past bij welk liedje, welke
monoloog moet waar? Er waren

momenten van verwarring, frustratie, onzekerheid, grote chaos,

maar ook van kleine overwinninkjes. Twee stappen vooruit, drie
stappen achteruit. De bevlogenheid van mijn regisseur, mijn muzikanten Anke en Sander pls de
pret om samen een mooie productie te maken, gaven me heel veel
energie.
Toen ik startte met de productie,
raadde mijn regisseur me aan om
n column per week te schrijven.
Dat advies volgde ik op en zo verzamelde ik veel materiaal voor
mijnvoorstelling.Bij het schrijven
vande liedjesliet ik meinspireren
door het dagelijks leven. De teksten gaan voornamelijk over hoe
ik als dertiger tegen het leven aankijk, maar ook over keuzes maken.
In 2015 heb ik zelf ervaren dat, als
je eenmaal een keuze hebt gemaakt
die bij je past, alles ineens de goede
kant op wijst.
Zo speelden we op een avond onze
voorstelling voor het grootste impresariaat van Nederland. Gespannen wachtten we daarna op
een go of een no-go. We hoopten
natuurlijk op een go, zodat de klei-

ne theaters van Nederland onze

theatershow zouden gaan boeken.
En het werd een go! Toen ik dat
hoorde, duizelde het me gewoon
even. Hier had ik zo hard naartoe
gewerkt.
Vanaf het moment dat ik mijn ontslag als docent had ingediend om
mijn droom waar te maken, kwamen er steeds meer mooie dingen
op mijn pad die allemaal in de lijn
lagen van waar ik mee bezig was.
Alles viel samen, precies op het
goede moment. Zo werden mijn columns gebundeld en uitgegeven en
kwam mijn liedjes-cd uit. Nu geef
ik huiskamerconcerten en huren
mensen mij in om liedjes te schrijven. En ik sta in de theaters met
mijn eigen theatershow!
Het is jarenlang hard werken geweest om te komen waar ik nu ben.
Ik ben vaak keihard onderuitgegaan om vervolgens weer op te
staan en verder te gaan. Altijd heb
ik het vertrouwen gehouden, dat
het niet voor niets zou zijn. En dat
is ook wel gebleken. 2015 is het begin geweest, ik vertrouw erop dat
er nog veel meer mooie ontwikkelingen zullen komen. L

43