Watu Nangis
Watu Nangis
Ing siji bukit sing adoh saka desa, ing daerah Kali uripa randha kere lan anak prawane.
Anak prawan randha kuwi ayu banget. ning demen, dheweke nduweni prilaku sing banget alane.
prawan kuwi banget panglumuh, ora tau ngrewangi emboke nglakoke pagawean-pagawean
omah. kerjane mung macak saben dina.
Kajaba panglumuh, anak prawan kuwi sikape alem pisan. samubarang panjalukane kudu
dimeloni. ping saben dheweke njaluk samubarang marang emboke kudu dikabulake, tanpa
merdulike kaanan emboke sing kere, saben dina kudu kerjo nggoleki sak emplok sega.
Nang mubarang dina anak prawan kuwi diajak emboke mudhun menyang desa kanggo mblanja.
panggon pasar desa kuwi banget adoh, dadine dekne kabeh kudu mlaku sing cukup gawe kesel.
anak prawan kuwi mlaku melenggang karo menganggo sing apik lan macak, ben wong ning
dalan sing ndelenge mengko kepencut karo ayune. Sementara emboke mlaku diburi karo nggawa
keranjang karo klambi dekil banget. amarga dekne kabeh urip ning panggon pelosok, ora
sawonga meruhi menawa kapindho wadon sing mlaku kuwi yaiku embok lan anak.
Pas dekne kabeh anyak mleboni desa, wong-wong desa nyawang dekne kabeh. dekne kabeh
ngono kahyun-hyun ndeleng kayon anak prawan kuwi, paling utama para pemuda desa sing ora
puas-puase nyawang rai prawan kuwi. ning pas ndeleng wong sing mlaku ning mburi prawan
kuwi, tenan kontras kaananne. Hal kuwi nggawe wong pitakon-takon.
Neng antara wong sing ndelenge kuwi, sawong pemuda nyedhaki lan pitakon marang prawan
kuwi, "Hai, prawan ayu. apa sing mlaku diburi kuwi embokmu ?"
ning, apa jawaban anak prawan kuwi ?
"dudu," tuturane karo angkuh. "dheweke yaiku baturku !"
kapindho embok lan anak kuwi banjur neruske dalan. ora sepira adoh, nyedhaki meneh sawong