Charm Academy: Prologue

Prologue:

Sabi nila may kapangyarihan daw ako.

Tinatawag nila iyon na Charm.

Teka, hindi yung Charm na charisma.

Charm as in magic powers.

Weird right? And very creepy.

Hindi ko alam na mayroon akong ganoong powers hangang sa pumasok ako sa

isang odd school.

Isang school para sa mga henyo at mayayaman.

Isang school na mas malaki pa sa bayan namin.

Isang school na may sariling hospital at market sa loob ng campus.

Isang school na pinaliligiran ng matataas na pader.

Nakakatakot ano? Yun talaga ang unang naramdaman ko.

Sabi nila special ako, na special ang school na yun.

Sabi nila I will fit in.

Nga ba?

Welcome to Charm Academy: School of magic.

Where every Charm is power.

***

Author's Note:

This story is inspired by the anime Gakuen Alice and written by a Potterhead.

COMPLETED STORY.

Thank you all so much sa mga nagbasa at magbabasa palang.

Panoorin ang video sa side made by awesome Coleen!

Enjoy reading!

@april_avery

--

Tweet me: avery_WP

Official hashtag: #CharmAcademy

Chapter 1: What's Your Charm?

Chapter 1: What's Your Charm?

Nakatingin lamang ako sa labas ng bintana ng kotse ni Grandma buong byahe.

Sobra na akong bored. Ilang oras na ba kaming nasa daan? Hindi ba talaga kami
naliligaw? Puro puno nalang kasi ang nakikita ko kanina pa. Don't tell me na sa gitna
ng gubat ang school na papasukan ko?

"Grandma, sure ba kayo sa dinadaanan natin?" tanong ko for the nth time.

"Ariela apo, malapit na tayo. Hwag kang masyadong mainip," nakangiting sagot
niya mula sa rearview mirror.

"That's what you said an hour ago."

"Apo trusts me, dati akong nagtuturo dito. I know the place like the back of my
hand."

"But that's thirteen years ago."

"Twelve years, apo. I'm only 62," pagtatama niya.

I heaved a dramatic sigh.

"Kayo naman kasi eh. Bakit kailangan niyo pa akong ilipat? I'm okay with my former
school," I muttered.

Hangang ngayon kasi hindi parin malinaw sa akin ang dahilan kung bakit kailangan
kong lumipat ng school sa gitna ng senior year. As far as I know, wala akong naging
problema sa dati kong school. Hindi ako bully at mas lalong hindi ako pasaway.
Actually, people at school didn't even notice my presence. I'm one of the outcasts
and I'm fine with that. I don't need attention. It's just making me awkward.

Isa lang naman ang alam kong dahilan para ilipat ako ni Grandma. Dahil siguro ito
sa nangyari noong gabing yun. Mula kasi noong namantay si Dad at Mom sa isang
car accident ten years ago si Grandma na ang nag alaga sa akin at naging kasama
ko sa bahay.

Noong gabing yun malakas ang ulan at mahimbing ang tulog ko sa kwarto. Pero
bigla nalang akong nagising nang maramdaman ko na may ibang tao sa loob ng
bahay maliban sa amin ni Grandma. Ang unang pumasok sa isip ko ay baka
magnanakaw. Kaya naman lumabas agad ako ng kwarto para gisingin si Grandma.

Nasa hallway na ako noong nangyari yun. Someone grabbed me and in that exact
moment everything froze. Huminto ang oras, ang paghinga ko, maging ang tunog
ng ulan sa labas. Seconds later I lay on the floor unconscious. Hindi ko alam kung
anong nangyari. Akala ko patay na ako noon. Wala akong ibang maramdaman. Para
bang nakakulong ako sa isang masikip na lugar at hindi makahinga.

The next thing I knew ginigising na ako ni Grandma. Mukhang pagod na pagod siya
at sobrang nagaalala. Kinabukasan sinabi ni Grandma na lilipat na ako ng school. Sa
school kung saan dati siyang nagtuturo. Hangang ngayon kapag naaalala ko ang
gabing yun kinikilabutan parin ako. Sino naman ang magtatangkang kumuha sa
akin? We are not even rich.

"Nandito na tayo, Ariela."

Mabilis akong sumilip sa labas nang sabihin yun ni Grandma. Isang malaking gate
ang una kong nakita. Isang silver gate na sobrang taas. Kasing taas ito ng brick wall
na nakapaligid dito. And the wall stretched for miles sa magkabilang dulo ng daan.
Wow. School ba talaga ito o mansion?

Sinilip ko ang loob ng gate pero wala akong makita kundi isang derechong daan
papasok. Sa gilid nito ay nakalinya ang mga puno sa berde at malawak na
damuhan. Bumukas ang gate nang hindi ko namamalayan. Do they even have
guards here?

Habang papasok kami sa school may naramdaman akong kakaiba. Para bang
pumasok kami sa isang portal. Pero wala naman akong nakitang kakaiba sa daan.
The atmosphere inside the school is scary but at the same time very enchanting.

"Charm Academy," basa ko sa pangalan ng school.

This place is so beautiful that I don't even know if it's real. Parang nangaling sa
fairytale picture book ang lahat. Mula sa malaking fountain na nagbubuga ng crystal
clear na tubig, sa brick wall building na nasa harap namin at pinaliligiran ng mga
hanging plants, sa malawak na lawn, sa mga halaman na maayos na naka trimmed
sa maze garden, at sa maraming puno. Lahat breathtaking!

Huminto ang sasakyan sa harap ng main building. Bumaba si Grandma at sumunod

ako. Agad kaming binati ng isang may edad na lalakeng mukhang err... butler?

"Mrs. Margarette Davis, kanina pa kayo hinihintay ni Principal Willford. Sumunod po

kayo sa akin."

Agad naglakad ang butler papasok sa building at sumunod kami ni Grandma.

Pagkapasok ko, nalula ako sa lugar. Magara at mukhang mamahalin ang mga gamit.

Isa pang nakapagpahanga sa akin ay ang malaking chandelier sa taas. Sigurado ba

si Grandma na isang school itong napasukan namin?

Habang naglalakad may ilang tao kaming nakasalubong. But they are not even
smiling. Para bang may sarili silang mundo. Titingnan lamang kami na para bang
nagtataka kung sino kami at bakit kami nandito at pagkatapos ay babalik din sa
kani kanilang ginagawa.

"Naghihintay na po si Principal Willford sa loob," sabi ng butler at binuksan ang

isang malaking double door sa dulo ng hallway.

Pumasok kami doon at ang una kong napansin ay ang malaking kabuuan ng kwarto.
Para itong isang library. Puno ng libro at mga luma pero mamahaling mga gamit.
Tinatakpan ng makakapal na kurtina ang malalaking salaming bintana na umaabot
hangang kisame. May sofa sa kabilang sulok, fire place, at sa pinakagitna ay isang
mesa na gawa sa kahoy.

"Senior Marga, it's nice to see you again."

Napalingon kami sa babaeng nakatayo sa tapat ng glass window. For the first time
may isang taong bumati sa amin nang nakangiti. Her radiant smile seems to lighten
up the dark place.

"Principal Serena Willford, it's been a long time."

Napakaganda niya. I wonder kung ilang taon na siya. Honestly I was expecting to
meet an old person. Hindi ko inaasahan na isang babaeng nasa middle twenties ang
makikita ko.

"Siya na ba ang apo niyo, Senior? Napakalaki na niya."

Nakangiting pinagmasdan ako ni Miss Serena. All of a sudden I became conscious.

Bakit ganyan siya makatingin?

"I thought hindi na darating ang araw na ito. I'm glad you've decided na dito na
ipasok ang apo niyo."

"Serena, madami na ang nangyari," sagot ni Grandma.

Maya maya pa pumalakpak si Miss Serena na ikinagulat ko.

"So, welcome to Charm Academy, Ariela! I'm sure magugustuhan mo dito. Now, can
I see your charm?"

Napalitan ang gulat ko ng pagtataka. What charm? "Wala po akong charm bracelet,"
sagot ko though hindi ko alam kung para saan ito.

Nagkatinginan si Grandma at Miss Serena. Weird pero mukha silang naguusap nang
wala namang lumalabas na salita sa mga bibig nila.

"So, wala pa siyang alam."

"Unfortunately, yes, Serena."

"Even the type?"

"Maging ako hindi ko alam."

Okay. This is getting really creepy. Ano ba talagang nangyayari? Finally, hinarap na
nila ako. Ang nagaalalang mukha ni Miss Serena ay naging seryoso.

"Ariela, wala ka bang nararamdaman na kakaiba sa katawan mo? Like an urge to do

something. Do you hear things, see things, or control things?"

Gusto kong matawa sa tanong ni Miss Serena pero hindi ko magawa. She looks so
serious. Gusto kong sagutin ng maayos ang tanong niya pero wala talaga akong

maisip. Wala akong kakaibang nararamdaman at mas lalong wala akong nakikitang
kung ano ano.

"Charms are magic powers Ariela, like mind reading, teleportation, creating illusion,
fire or other elemental powers."

Napalingon ako kay Grandma. Seriously, magic powers? Ano ito Harry Potter? Fairy
Tail? Witch craft?

"Sorry?" I asked. Pinag ti-tripan ba nila ako? "Hindi po ako naniniwala sa mga
ganung bagay."

"Dahil tinago ko ito sayo ng mahabang panahon, apo."

Doon ako natigilan. My eyes widen as I faced Grandma. "Grandma, hwag mong
sabihing seryoso ito?" I exclaimed. She smiled knowingly. A smile that hides a
million secret.

"That would be an issue," Miss Serena said. "You have a charm and that's evident.
I'm sure mailalabas mo din ito in due time."

"I hope so," tanging nasabi ko. "Excuse me. Kailangan ko lang kausapin si
Grandma."

Marahan kong hinila si Grandma sa sulok ng kwarto na malayo kay Miss Serena.
Tiningnan kami ni Miss Serena with her patient smile. Ano ba itong napasukan ko?

"Grandma, seriously, hindi mo ako pwedeng iwan sa lugar na ito." This whole magic
thing is not even funny. Grandma can't leave me here.

Kinuha ni Grandma ang kamay ko at iniharap ako sa bintana kung saan kita ang
halos kabuuan ng school campus. "I told you, Ariela. It's where you belong."

"Pero-"

"Ariela, kailangan mong manatili dito. They will protect you here."

"Protect me from what?" Halos naluluha na ako. This is not happening!

"Malalaman mo din, apo, in the right time. For now you have to stay here. Promise
me you will stay."

Hindi ko alam ang isasagot. This is far from what I expected. I don't even believe in
magic. Ang pumasok pa kaya sa school na nagtuturo kung paano ito gamitin?

Noong mga oras na yun hindi ko alam na ang magiging sagot ko ang magbabago ng
lahat ng tungkol sa akin. Pinagmasdan ko ang mukha ni Grandma.

"Okay, Grandma." Bumuntong hininga ako. "Pangako."

Niyakap ako ni Grandma ng mahigpit. "Good."

"Pero paano ka Grandma? Where will you stay?" nag aalalang tanong ko.

"Don't worry. I can handle myself, apo. Babalik ako dito kapag naayos ko na ang
lahat."

She kissed my forehead before letting go. "Good luck, apo."

Lumingon ako kay Miss Serena na naghihintay sa amin at maging sa butler na nasa
kwarto na at dala ang mga gamit ko. I faced Grandma for the last time.

Good luck.

I really need that Grandma. Dahil hindi ko alam ang pwedeng mangyari sa akin sa
lugar na ito. A modern day magic school. Who would believe in such a thing? Does
magic really exists?

***

Chapter 2: The Fire Ball

Chapter 2: The Fire Ball

Nakita kong nakatayo na ang butler na si Mr. Harolds sa harap ng isang pintuan sa
hallway kaya binilisan ko ang paglalakad. Nandito kami ngayon sa dormitory ng
school.

"Ito po ang magiging kwarto niyo, Miss Davis," he said.

Napakaganda ng dormitory nila dito. Para siyang lumang kastilyo. Malawak ang mga
hallway, matataas ang mga kisame, at luma pero magagara ang mga gamit.
Kumatok si Mr. Harolds sa pinto. Bumukas ito at binati kami ng isang nakangiting
babae.

"Hello, Mr. Harolds." Bumaling ang tingin niya sa akin. "Oh, hi!"

Nakasuot siya ng oversize shirt at cream colored shorts. She has a shoulder length
hair, very fair complexion, and a pair of deep blue eyes.

"Miss Snow, siya ang magiging bago niyong roommate, si Miss Ariela Davis."

Snow. What a weird name.

"Kanina pa kita hinihintay," excited na sabi niya. "Don't worry, Mr. Harolds, ako na
ang bahala sa kanya."

Kinuha ko ang mga gamit ko mula kay Mr. Harolds bago siya nagpaalam. Hinila ako
ni Snow papasok sa kwarto.

"You're so pretty. How old are you? Are we in the same section? What charm do you
have?" She immediately fired me with questions the moment I entered the room.

Pumunta ako sa left side ng kwarto kung saan wala pang masyadong gamit at
inilapag ang mga gamit ko doon. This room is huge. Para akong nasa isang lumang
bahay with poster bed, old cabinet, and everything.

"I'm seventeen. Hindi ko pa alam kung anong section ko. And I don't have a charm,"
sagot ko sa mga tanong niya. Nawala ang perfect toothpaste commercial smile
niya. Tiningnan niya akong mabuti habang nakaupo sa kama sa tapat ko.

"Really? Then how did you get here?"

I shrugged. "Dahil dating nagtuturo dito ang Lola ko?"

Napaisip siya sa sinabi ko. "Pwede ba yun? Maybe. I don't know."

Binuksan ko ang maleta ko at nagsimulang mag ayos ng gamit. "Ikaw, anong charm
meron ka?" I asked.

"I belong to the technical type. I'm a modern day witch. You know, spells and stuff."

Halos manlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. She said it like it's the most natural
thing to say! Snow giggled nang mapansin ang reaction ko.

"I got that reaction a lot. Hwag kang mag alala. We can't use charms during
ordinary circumstances. That's one of the rules."

"Rules?" I asked with a hint of relief in my voice.

"Yes, madaming rules dito sa Academy. Malalaman mo din niyan." Napatango ako.

"Hey, do you want to grab some snack in the Dining Hall? Masarap ang pagkain nila
dito."

"Sige. I'll just take a shower. Susunod ako," nakangiting sagot ko.

Wrong move.

Saka ko lang na realized na mali ang ginawa ko when I came out of the shower.
Dapat pinaghintay ko nalang siya. Hindi ko alam kung nasaan ang Dining Hall. I
don't even remember how I got in this room in the first place. Masyadong malawak
ang lugar na ito at napakahina ko pagdating sa directions!

Pagkatapos kong magbihis, lumabas ako at sinubukang hanapin si Snow. Though

hindi ko alam kung saan talaga pupunta. Wala akong matandaan sa mga dinaanan
namin ni Mr. Harolds kanina. Lumiko ba kami? Saan kami umakyat? Left ba or right?

Pagkatapos ng paulit ulit na pagbukas ng pinto at pag akyat baba ng hagdan, sa

wakas ay nakalabas din ako. Hindi ko sure kung paano, basta pagbukas ko sa isang
pinto viola! Nasa labas na ako.

Paglabas ko, hindi parin ako makapaniwala sa mga nakikita ko. This place is really
huge and scary and magical and breathtaking. Sobrang lawak at ganda ng paligid.
Even the atmosphere here is different.

Naglakad lakad ako sa campus sa pagbabakasakali na may mapagtanungan ako.

Pero mukhang walang masyadong tao sa labas ngayong araw. It's Sunday after all.
Nakarating ako sa likod ng isa sa mga school building nang hindi ko namamalayan.
Dahil nandito narin lang ako I took the chance to peek inside the classrooms.

Hmm. Mukha naman silang normal rooms actually. Ano naman kaya ang pinag
aaralan ng mga student sa lugar na-

"TABI!"

Kumunot ang noo ko. Sinong sumisigaw? Nagpalinga linga ako sa paligid.

"HOY! ANO BA TABI!"

Tumingala ako sa second floor ng building at doon ko siya nakita. Isang lalaki ang
nasa bintana at mukhang balak niya atang- Napakurap ako. HOLY EFF! Don't tell me
balak niyang tumalon mula sa second floor ng building?!

"Jett Forester! Bumalik ka dito!" sigaw ng isa pang boses mula sa loob ng building.

Napailing ang lalaki bago- OH NO.

"HEY! STOP! STOP! YOU-" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang mabilis na
tumalon ang lalake mula sa bintana at nahulog sa kinatatayuan ko. Agad tumama
ang ulo ko sa damuhan.

"CRAP!" I groaned. Shit. Pakiramdam ko nahati ang ulo ko sa gitna. Tiningnan ko ng

masama ang lalakeng may itim na itim na mga mata. "What in the world do you
think you're doing?!" I exclaimed.

Sino ba kasing stupid ang tatalon sa ganung kataas na lugar at hindi man lang alam
kung saan babagsak?!

"Sinabi kasing tumabi eh! Tanga!"

Napanganga ako sa sinabi niya. Ako pa talaga ang tanga? Lahat ng rationale side ng
utak ko ay bigla kong nalimutan dahil sa galit. I can call myself stupid but I will
NEVER let someone call me that word especially a stranger!

"Kung ako tanga, ano ka pa? Bakit ka ba tumatalon nalang bigla bigla? Sino ka ba sa
tingin mo, si Spiderman?"

Marahas siyang tumayo nang hindi man lang ako tinutulungan. Lecheng lalakeng
ito! Gwapo sana eh.

"You're so stupid!" asik ko. Tumayo ako at pinagpag ang pants ko. "HOY! HOY!
TEKA!"

Mas lalo akong nainis nang makitang paalis na ang lalake. Balak niya akong iwan ng
ganun na lang? Lumingon siya sakin at doon ko napansin na kung gaano siya
katangkad. Itim na itim ang medyo mahaba at magulo niyang buhok, may silver na
hikaw siya sa isang tenga, at nakakatakot siyang tumingin.

"Hindi ka man lang ba mag so-sorry?" medyo nag alangan na tanong ko.

"Hindi. May problema ka?" mayabang niyang sagot. Seriously?

"Hindi ka ba tinuruan ng mga magulang mo na mag sorry? Ikaw na nga ang may
kasalanan ikaw pa ang mayabang."

Natigilan siya sa sinabi ko. M-Mukhang nagalit ko ata siya. Tiningnan niya ako ng
mas masama pa if that's even possible. Bigla akong natakot. I swear parang gusto
niya akong patayin sa mga titig niya. Napaatras ako. Damn. He's so scary it's not
even funny anymore.

Natatakot na ba ako? NEVER. "Mag sorry ka, jerk! Mag sorry ka kung hindi- Kung
hindi-"

"Kung hindi ano? Ano bang kayang gawin ng isang gaya mo?" tanong niya. He's
smirking. Naghahamon ang titig ng itim na itim niyang mga mata.

Humakbang siya papalapit sakin. Napaatras ako. Humakbang ulit siya. Patuloy ako
sa pagatras. Hangang sa maramdaman kong wala na akong aatrasan. Nasa likod ko
na ang malamig na pader ng building! I'm SO dead.

"G-Get lost!" nauutal na banta ko. Very convincing. Not. "Umalis ka na! I don't need
your sorry anyway," sigaw ko. And guess what? Natawa lang siya. A laugh full of
amusement.

"Alam mo bang kaya kitang sunugin hangang sa maging abo ka?" Halos manlaki
ang mata ko sa sinabi niya. He didn't mean it right? Right?

The next thing happen almost knocked the life out of me. He held his hand in front
of me. A spark started hangang sa mabilis itong naging apoy. And now I'm looking
at a freaking fire ball. A swirling fire ball at gusto niya gamitin sa akin yun!

I want to stop him pero wala ng lumalabas na boses sa bibig ko. I stood there frozen
in shock.

"Forester! Stop right away!" as if on cue nawala ang apoy sa palad niya. Biglang
nagkaroon ng electric shock sa ulo niya na halos mapamura siya sa sakit.

"P-tang ina! Itigil mo ito!" sigaw niya habang hawak ang ulo niya.

"You're such a pain in the ass Jett. Ilang beses ko na bang sinabi sayo na hwag
mong gagamitin ang charm mo para manakit ng ibang tao."

Halos marindi ako sa sigaw ng lalaking bagong dating. Hindi siya actually sumigaw
pero pakiramdam ko nagulantang ang buong pagkatao ko dahil sa mga salitang
binibitawan niya.

"Pumunta ka na sa clinic. Hindi titigil yan hangang pilit mong pinapalabas ang
kapangyarihan mo."

I heard a few curse bago nawala ang nakakatakot na lalake sa paningin ko. As in
bigla nalang siyang nawala. Okay? Ano ba talagang nangyayari? Wala na akong
idea. Sabihin niyo sa akin ano ba itong mga nakikita ko?

"Okay ka lang ba, Miss?"

Napaatras ako nang tanungin ng lalakeng bagong dating. Mukhang mag ka edad
sila ni Miss Serena at mukha namang hindi niya ako sasaktan.

"I'm Chase Miller, one of the faculties in this school. And you are?"

A teacher. He's a teacher. Thank goodness!

"Miss, okay ka lang? May iba pa bang ginawa ang pasaway na batang yun sayo?"

I shook my head rapidly, I almost break my neck. "N-No! Tinakot niya lang ako gamit
ang fire ball niya. I'm fine, I promised."

Sir Chase sighed in relief at minasahe ang kanyang ulo na para bang stress na
stress sa nangyayari. But seriously, ako dapat ang mastress!

"Pagpasensyahan mo na ang batang yun. May pagkarebelde talaga siya. Hey, hindi
ka mukhang pamilyar. Bago ka lang ba dito?"

Tumango ako. "I'm Ariela Davis."

"Hmm. Davis. So ano ang charm mo?"

He looked at me expectantly na para bang nag aabang ng good news. Ito nanaman
tayo sa charm na 'yan. Ilang beses ko ng narinig 'yan ngayong araw. At pare pareho
lang naman ang nagiging sagot ko.

"Wala akong charm."

Tila naman hindi siya nagulat sa sinabi ko. Instead ngumiti lamang siya. Funny, he
reminds of joker's smile. Yun bang nasa baraha.

"Well, we're not sure of that. Nandito ka sa school na ito for a reason, right?"

Bago pa man ako nakasagot isang aso ang biglang lumapit sa aming dalawa.
Tumigil ang aso sa harap ko at sinimulan akong amuyin. The dog is a grey Siberian
Husky with navy blue eyes. Bigla akong tinahulan ng aso.

"Loki, stop."

Napalingon kaming dalawa Sir Chase sa isang lalakeng parating. May pagtatakang
napatingin siya sa amin pero agad ding ngumiti ng makita si Sir Chase.

"Teacher, bakit kayo nandito? Nahanap niyo na ba si Jett?" tanong niya.

"Nasa clinic siya, Collin." He shook his head in disapproval. "Ang batang yun talaga,
napakatigas ng ulo. Alam niyang siya rin ang mahihirapan pero pilit paring
pinalalabas ang kapangyarigan niya. Tinakot pa itong bagong estudyante."

Natawa lang si Collin at napatigin sa akin. "Pagpasensyahan mo na ang kaibigan ko.

Ganun lang talaga yun."

He patted the dog that's still sniffing and barking at me. "Stop it Loki, hindi siya si
Jett." Malumanay ang pagkakasabi niya pero agad na tumigil ang aso. Magaling
siguro siyang mag train ng aso.

"Baka naaamoy niya si Jett sa kanya. Halos mapisa kasi itong si Ariela nang
bagsakan ni Jett kanina."

Natawa ulit si Collin habang nakatingin sa akin. Hindi din siya masaya ano?
Napansin ko ang mga mata niya. They are almost sparkling. He's eyes are so blue it
looks like a whirlpool of water. Kapareho ng kulay ng mata ni Snow- Oh my God. Si
Snow nga pala!

"Sir, alam niyo ba kung nasaan ang dining hall?" tanong ko.

Nagkatinginan si Sir Chase at Collin bago sumagot. "Nasa loob ng dormitory ang
mga dining halls. Kadalasan makikita mo na sila sa entrance palang."

Really? Kung ganun anong ginagawa ko dito? Nagpaalam ako sa kanila matapos
mag pasalamat.

Nang makalayo na ako halos manghina ako. It was my first encounter sa isang
taong kayang magpalabas ng powers niya and seriously it scared the life out of me.
Hindi pa man nagsimula ang klase may nam bully na sa akin paano pa kaya bukas
kung lahat ng makakasama ko may powers at ako wala?

I'm doomed.

***

Chapter 3: Deadly Deal

Chapter 3: Deadly Deal

We walked through the hallway leading to our first class which is Algebra. Mabuti
nalang at kahit paano may normal subjects sila dito dahil kung hindi patay talaga
ako. Habang naglalakad pinapaliwanag ni Snow ang mga rules at dapat kong
malaman dito sa Academy.

Gaya din ng ibang estudyante naka uniform na ako. A dark red skirt, black socks na
hangang tuhod, black shoes, white long sleeves at dark red neck tie and a cloak. I
like their uniform. It's strange.

Kung titingnan normal lang naman ang mga estudyante dito. Ang hallway ay
pangkaraniwan na puno ng studyante. Yung iba napapatingin sa akin dahil ngayon
lang ako nakita pero pagkatapos nun agad din silang bumabalik sa kanya kanya
nilang ginagawa.

"Mabuti nalang at mukhang normal ang mga tao dito."

"Akala mo lang. Bawal ang gumamit ng charms maliban sa training rooms and
grounds." sagot ni Snow na narinig ang sinabi ko. "Pero makikita mo din mamaya.
Madami ang pasaway."

"Gaya ni Jett?" I pointed out.

Snow nodded. "Jett is the number one. Sakit siya sa ulo ng mga faculties dito. He's a
rebel. He loves breaking the rules. Pero may control parin ang school sa kanya dahil
sa limitations na nakapalibot sa Academy."

"Are you serious? Halos gawin niya akong abo. Controlled parin ba sa lagay na
yun?"

"Yup. Pansin mo yung hikaw niya sa kaliwang tenga? Isa yun sa mga charm restrain
na nilagay ni Sir Chase para hindi siya makapang wasak. Sa High School
Department kasi, si Jett ang isa sa mga may dangerous type of charm."

"Dangerous type?" tanong ko.

"Galing ka nga pala sa normal world, ano?"

I shrugged. "Obviously."

"Elemental powers are commonly called dangerous charms. Their charm is so

powerful they have the ability to destruct. Technical types like me can create. Latent
type uses extraordinary senses like teleportation, mind reading or creating illusions.
But dangerous types definitely are the most destructive."

Biglang nagbalik ang takot ko dahil sa sinabi niya.

"At meron pa pala," she added habang nagpatuloy kami sa paglalakad. "The
strangest and rarest type of charm." Humarap siya sa akin. Her eyes are almost
sparkling with excitement. "That's the special type."

"Oh? Anong kaya nitong gawin?"

"Nah. It's so rare ni hindi ko alam ang details tungkol doon." Huminto si Snow sa
tapat ng isang malaking double door at ngumiti. "We're here."

Tuluyan na akong kinabahan. Ano kaya ang naghihintay sa akin sa loob? Sana
naman pagkatapos ng araw na ito buhay pa ako.

"Ready ka na?" nakangiting tanong ni Snow.

"I will never be ready for this." I answered honestly.

Natawa naman siya bago binuksan ang pinto. "Don't worry. Mababait naman sila.
Yung iba."

Pagpasok namin sobrang ingay sa loob at napaka gulo. Para akong pumasok sa
isang circus slashed amusement park. Pero agad silang tumahimik nang makita

kami ni Snow. Sa totoo lang sa akin sila nakatingin na para bang naghihintay na
may sumabog o kung ano. Awkward.

"Hey, bagong classmate?" tanong ng isang babae na lumapit sa amin. Nakangiti

siya. Mukha siyang mabait. Umupo kami ni Snow sa bandang gitna. Napatingin ako
likod kung saan umuulan ng yelo.

"Yup. Siya si Ariela Davis." Iniwasan ko ang nakamamatay na tingin ng babaeng

nagyeyelo ang mga palad. Itinuon ko na lamang ang pansin kina Snow.

"Ariela, I'm Layla Song. I have the charm of special hearing. I can hear anything
from a ten mile radius." paliwanag ng babae. Muntik akong masamid considering
wala akong iniinom. Hearing power? Ang cool naman nun!

"Ako si Lily Song." sabi ng isa pang babae sa left side ko. "I cooked." Sandali kasali
ba sa powers ang pagluluto?

"Hwag kang maniwala dyan. Hindi ordinaryong pagkain ang niluluto niya. May mga
side effects ang mga yun."

Lily frowned at her twin sister. "Ako dapat magsasabi nun." she muttered. Napangiti
ako. Kambal with super powers.

"Ikaw Ariela? Anong charm mo?"

Nagdalawang isip akong sagutin ang tanong nila. Binalaan ako ni Snow na hangat
maaari hwag ko munang ipaalam na wala akong charm. Baka maging target ako ng
mga bullies.

"Dali! Anong charm mo?"

"Um, ano kasi-" Nakahinga ako ng maluwag nang biglang bumukas ang pinto.
Muntik na. Pumasok si Mr. Chase Miller at nakangiting binati ang buong klase.

"Good morning, charmers." Nagsibalikan sa respective seats ang mga classmates

ko. "Good morning, Sir!" bati ng buong klase.

Isa pala sa magiging teache ko si Sir Chase. Tinawag ko si Snow.

"Snow." Hindi siya sumasagot. "Hey, Snow." Lumingon siya sa akin with a dreamy
sigh. "Ang gwapo niya ano?"

My eyebrows automatically furrowed. "Si Sir Chase ba ang tinutukoy mo?"

"Sino pa ba? Ang gwapo niya kaya." Seriously?

Kinuha ni Sir Chase ang ilang files sa table. "I believe we have a new student in this
class. Miss Davis, will you kindly introduce yourself?"

Napatayo ako ng marinig ang pangalan ko. Never pa akong kinabahan ng ganito.
Pakiramdam ko naririnig ng lahat ang tibok ng puso ko.

"Hi, I'm Ariela Davis. Please take care of me." Please take care of me, really? I'M
SUCH A DORK.

"I bet they would. Very well then, let's start the discussion."

I heard a few groans of complain. According to Snow normal subjects are the worst
subjects. Walang thrill. Paupo na sana ako nang may biglang magtaas ng kamay sa
likod.

"Yes, Freya, any question?" tanong ni Sir Chase.

"Sir, anong charm meron siya?" Ako bang tinutukoy niya?

"What do you think? What charm does she have?" tanong din ni Sir habang
nakangiti.

This is really awkward. Kung mag usap sila parang wala ako dito. Hello. Nandito
kaya ako sa gitna niyo.

"Lame one. Like technical type." She smiled. Bakit pakiramdam ko may sama ng
loob si Freya sa akin?

"We will see about that Miss Rnovia. Both of you sit down." Muling natahimik ang
klase. Nagsimulang magdiscuss si Sir Chase.

"Hayaan mo na si Freya. Ganyan lang talaga siya. May pagkamaldita." Bulong ni

Snow.

"Naiintindihan ko. Iiwas nalang ako sa kanya." sagot ko.

Lumipas ang oras. Nakatingin lang ako sa labas buong klase at pinagmamasdan ang
malawak na school campus mula sa bintana. Everything seems so calm and lazy.
Parang isang ordinaryong araw sa isang ordinaryong paaralan.

Pero alam kung hindi ito magtatagal. For the meantime mukhang normal ang lahat,
normal students, normal subjects, and normal looking teachers. Pero hindi ko
maiwasang mag alala. I know I need to find my charm soon or I will be in great
trouble.

Natapos ang unang subject at sumunod ang History. The only difference is that
instead of the country's history ang history ng magic world ang pinag uusapan
namin. Tulog na ang halos kalahati ng klase. Maging ako ay hindi maiwasang mag
yawn.

In the middle of discussion may dalawang lalakeng pumasok sa room. Ang isa ay
my light brown, almost blonde, hair. He's scratching the back of his head na para
bang humihingi ng apology sa teacher. Ang isang lalake ang talagang
nakapagpawala ng antok ko. I stared at him blankly, my mouth agape. His familiar
dark messy hair, his cold looking eyes, and his earring-

"OH MY! SI COLLIN AND JETT MY LOVES!"

I heard several whispers around the room. That moment I want the ground to open
up and swallow me.

"OMG! HOTNESS OVERLOAD!"

Pumunta sa bandang likod ang dalawa pagkatapos kausapin ng teacher. Ngumiti sa

akin si Collin nang dumaan siya sa harap ko. Si Jett hindi ako pinansin. Hindi niya ba
ako nakilala? Dapat ba akong magpasalamat dahil doon?

Lunch break:

Halos sumakit ang leeg ko dahil sa pag iwas na magawi ang tingin ko sa likod. Tama
si Snow people adores the two. Kahit ata anong gawin nilang mali habang nag kaklase kami hindi sila sinisita.

"Tara! Kain na tayo!" anyaya ng kambal matapos umalis ng teacher. Sumangayon

kami ni Snow.

Palabas na kami ng classroom nang may pumigil sa akin. Napatingin ako sa wrist ko
at sa taong may hawak nun. OH MY GOD NO.

"A-Anong kailangan mo?"

Okay. So, kinakabahan ako pero masisisi niyo ba ako? Malay ko bang ganun kalakas
ang charm na meron siya. Sana hinayaan ko nalang siya kahapon para walang gulo.

"JETT. LET GO OF ARIELA FOR PETE'S SAKE." Snow hissed kahit na alam kong
natatakot na siyang dugtungan pa ito.

"LUMABAS KAYONG LAHAT." utos niya. Nanlaki ang mga mata ko nang wala pang
ilang segundo ay halos wala ng tao sa room.

Apat na lamang kaming natira doon. Si Snow na nagaalala. Si Collin na napapailing

nalang. Si Jett na seryosong nakatingin sa akin. At ako na halos hindi makagalaw sa
kinatatayuan ko.

"You don't have a charm." Derechong sabi niya. Halos manlambot ang tuhod ko.
Alam niya ang sekreto ko! Napangiti siya dahil sa nakikitang takot ko. Napaatras ako
palayo sa kanya.

"Sabihin mo, bakit ka nandito?"

Lalo akong napaatras. Nilabas niya ang isang palad niya mula sa pagkakabulsa sa
pants niya at mas lalong lumapit sa akin. Napapikit ako dahil sa sobrang lapit niya.

"I-Itigil mo yan." banta ko. "O magsusumbong ako. I will definitely tell you to Sir
Chase."

"Ah talaga? Bakit kailangan mo pang magsumbong? Bakit hindi mo ako labanan?"

Natigilan ako. I have no charm you freaking bastard. I have no charm kaya tigilan
mo na ako. Pero instead magsalita tumahimik nalang ako. Natatakot ako na kapag
sinabi ko yun lalo niya lang akong tutuluyan.

"Sabihin mo, stupid transferee. Ano bang kaya mong gawin?" Ang lapit niya. I can
even smell his breath. It smelled of mint and coke.

"Wala kang charm. So maybe you are useless."

Pinigilan ko ang sarili ko na suntukin siya sa mukha. Hindi ako makapaniwala. Ang
sama ng ugali niya! Out of nowhere at dahil na din sa sobrang pang aalipusta niya
sa katiting na pride na meron ako, nasabi ko ang mga salitang alam kong
pagsisihihan ko sa bandang huli.

"Nagkakamali ka. May charm ako."

He smirked. "Talaga? Let's see then."

I faced him with a dumbfounded look on my face. "Anong ibig mong sabihin?"

He leaned in kaya napasandal ako sa white board. I bit my lower lip and closed my
eyes. ANO BA ITONG NANGYAYARI?

"Let's have a deal." he whispered just inches from my bare ear. His warm breath
sends unwanted shivers down my spine. "Kapag nagawa mo ang gusto ko hindi na
kita guguluhin pa."

Yun lang ang pinakagusto kong mangyari sa oras na ito kaya mabilis akong
napatango.

"Good. Sa weekend, magkita tayo sa harap ng West Wood ng eksaktong hating

gabi."

Hating gabi?

"Teka, bakit-" Nanlaki ang mga mata ko nang bigla siyang maglaho sa paningin ko.
"Jett?" tawag ko. "Jett nasaan ka na?" frustrated na sigaw ko.

"Hindi ka pwedeng umayaw, transferee. O magiging mas malala pa ang sasapitin

mo."

Narinig ko ang boses niya but I swear wala ng ibang tao sa room maliban sa akin.
Nagawi ang tingin ko sa nakabukas na bintana. Damn. Doon ba siya dumaan?
Tumalon nanaman ba siya?

Nanghihina na napa upo ako sa isa sa mga silya. ANO NANAMAN BA ITONG
NAPASOK KO?

***

Chapter 4: Welcome to Enchanted Forest

Chapter 4: Welcome to Enchanted Forest

Lumipas ang araw at mabilis na dumating ang Sabado. Ang araw na pinag usapan
namin. Ang araw na kinatatakutan ko. Hangang ngayon kasi hindi ko parin alam ang
charm ko o kung meron nga ba talaga ako ng bagay na yun. Kaya hindi ko alam
kung paano ako makakasurvive sa deal na ito.

"So, anong balak mong gawin?"

Naka upo ako sa kama ng tanungin ako ni Snow. Hapon na at ilang oras nalang bago
ang napagusapan naming deal ni Jett. "Hindi ko talaga alam Snow."

Hindi ko talaga alam itong napasukan ko. Bakit ba ako pumayag? Padalos dalos din
kasi ako minsan. Nakakainis! Umupo si Snow sa gilid ng bed ko.

"West Wood is one of the most dangerous places in the Academy, Ariela. Ilang beses
kong sinabi sayo yun. Sa mga gubat na nakapaligid sa Academy West is considered
the Enchanted Forest. Maraming kakaibang bagay ang nagkalat sa lugar na yun."

Lalo akong nanghina sa narinig. Snow naman. Sa halip na palakasin ang loob ko
tinatakot pa ako. Wala naman kasi akong choice. Bigla nalang akong iniwan ni Jett
sa ere at pagkatapos hindi na ako kinausap nitong mga nakaraang araw. Hindi pa
pumapasok sa klase!

"Pero sabi ng kambal rumor lang yun. Ayaw lang talaga ng school na pumunta tayo
doon."

"Dahil delikado. They are protecting us."

I sighed. "But I have to try. Snow pagkatapos nito hindi na ako guguluhin ni Jett. Yun
lang ang gusto ko. Isa pa hindi naman tayo sigurado na yun nga ang ipagagawa
niya. Malay mo pasayawin niya lang ako o pakantahin."

Natawa si Snow sa sinabi ko. "Si Jett? Malabo. Baka lalo kang tuluyan nun kapag
ginawa mo ang iniisip mo."

I folded my arms. "Geez, Snow. Salamat sa pagpapalakas ng loob ko."

"You're welcome!"

"But seriously Snow, kailangan ko talaga ito. Matapos malaman ng buong year level
natin. Hindi na ako pwedeng umayaw. Gusto kong patunayan na I deserved to be
here."

Hindi ko alam kung paanong nangyari pero nalaman ng ibang estudyante ang
tungkol sa deal namin ni Jett. Inaabangan nila kung anong gagawin ng transferee na
gaya ako. I know they're expecting me to withdraw. Lalo na si Freya.

Ang hinala nila Snow ay siya ang nagkalat ng usapan namin para ipahiya ako kung
sakaling aayaw ako. But sorry to bursed her bubbles but I will prove her wrong.
Though I don't exactly know how.

Twelve midnight nang tahimik kaming lumabas ni Snow sa dormitory. Kinakabahan

ako I swear. Lalo pang nakapagdagdag sa kaba ko ang malamig na hangin sa
madaling araw na tumatama sa balat ko.

Madilim at tahimik ang school campus nang oras na yun. Ang tanging ilaw lang na
nagbibigay liwanag ay ang mangilan ngilan na nagkalat na lamp post at mga
nakabukas na ilaw mula sa dormitory.

Pakiramdam ko tuloy magkakasakit ako. I've never been in this kind of situation
before. The what ifs are starting to get in my nerves and it's making my hands
tremble. Sigurado ba ako sa gagawin ko?

"Ariela, you don't have to do this." Ulit ni Snow for the hundredth time.

I glanced at her and tried to smile. "I'm going to be fine. I guess."

Nakalampas na kami sa school garden. Malapit na kami sa dulo ng school premises

kung saan naghihintay ang ibang classmate namin na gustong makita kung paano
ko ipahiya ang sarili ko.

"Oh, look. Nandito na pala ang bida natin." Ito ang bati sa akin ni Freya nang
makarating kami sa harap ng Enchanted Forest. "Are you ready to make a fool of
yourself?"

I just rolled my eyes at hindi siya pinansin. She's the least of my concern right now.
Napatingin ako sa paligid. Mas madami pa palang pumunta kesa ng inaasahan ko.
There's Freya and her group. Ang kambal. Ilang lalakeng classmate namin na hindi

ko man lang kilala. May ilan ding taga ibang section. At kami ni Snow. But where's
Jett?

Napatingin ako sa loob nga kakahuyan ang a lump form in my throat. The place
really gives me the creeps. Seriously parang gusto ko na talagang umatras. I don't
know what gave me the courage to do this in the first place. For the longest time
I've been afraid to take risk. I'm the girl who always takes the safest route to
anything.

Hindi ako matapang. Believe me, I might be the lamest person you could met. Ni
hindi ko kayang ipagtangol ang sarili ko. Not until now. Pero sigurado ba ako sa
ginagawa ko? O dala lang ito ng pride dahil ayokong magpatalo kay Jett at gusto
kong patunayan ang sarili ko. Do I have to really do this?

"Hindi ko akalain na darating ka pa."

Tumingila ako sa puno kung saan nanggagaling ang boses. Nandoon si Jett nakaupo
sa isang malaking sanga at nakasandal sa trunk nito. Medyo madilim pero kitang
kita ko parin sa liwanag ng buwan ang mukha niya. It gave me an uneasy feeling.
Bakit ba nakakaramdam ako ng ganito basta malapit siya?

Tumalon si Jett mula sa puno at eksaktong bumagsak nang nakatayo sa harap ko. As
in harap na harap. Yun bang halos wala na kaming pagitan na space. My breath
hitched at biglang lumakas ang tibok ng puso ko. Hindi ko napigilan na umatras
palayo sa kanya. Ano bang meron sa kanya at ganito nalang ako magreact? Hindi
na ito nakakatuwa.

Napatingin siya sa likod ko at bigla ko nalang narinig ang tili ng ibang mga kasama
ko. Lumingon ako sa kanila at nakitang pinapalibutan na pala kami ni Jett ng apoy.
Gusto niya ba kaming tustahin pareho?

"Ano bang gusto mong ipagawa? Sabihin mo na para matapos na ito." sabi ko.

Seryoso akong tinignan ni Jett na para bang sinusubukang basahin ang isip ko.
"Hindi mo ba talaga alam kung sino ka?"

The way he looked at me para bang takang taka siya at gusto niya talagang
malaman ang sagot. Pero ano bang klaseng tanong yan? Syempre kilala ko ang
sarili ko. Ako si Ariela Davis!

"Ano bang ibig mong sabihin? Ako si Ariela Davis."

Nagkaroon ng panandaliang katahimikan. Yung tingin niya sa akin hindi na

nakakatuwa. Ano ba talagang iniisip niya?

"Hindi nga ako nagkamali sa pagtawag sayo ng stupid."

Napanganga ako sa sinabi niya. Babalik nanaman ba tayo sa topic na yan? Ito nga
at ginagawa ko na ang lahat para hindi niya na ako ulit ako mabully tapos stupid
parin ako. Nakakasakit na siya ng damdamin. Hindi nga ako ang pinakamatalinong
tao pero hindi naman siguro tama na paulit ulit niya nalang akong tawagin ng
ganun.

"Sa gitna ng gubat na ito may tatlong forbidden tree. Ang hahanapin mo ay ang
puting puno. Kumuha ka ng bunga nun. Kung nagawa mo yun hindi ko na guguluhin
ang walang kwenta mong buhay."

Bunga? Ang dali naman pala nito. Para ka lang manunungkit hindi ba? Akala ko
naman kung anong kababalaghan ang ipapagawa niya.

"Sigurado ka bang merong ganung puno sa gubat ?" paninigurado ko.

He stared down at me then smirked. Sa isang iglap lumiyab ang ilang tuyong dahon
sa tabi ng paa ko.

"Bakit natatakot ka ba?" tanong niya na sa nakakalokong tono. "Kung may charm ka
wala kang dapat ikatakot. Pero alam naman nating dalawa na wala ka nito kaya
tingnan nalang natin kung hangang saan ka magtatagal."

Bigla siyang nawala sa paningin ko. Naramdaman ko nalang ang isang mainit na
hininga sa batok ko.

"Good luck."

Mabilis akong lumingon pero hindi ko man lang siya naabutan. Kainis! Ang bilis niya.
Paano niya ba nagagawa yun? Nakatayo nalang ako ngayong magisa sa harap ng

nakakatakot na gubat sa gitna ng dilim. Nawala na din sila Snow sa paningin ko.
Umalis na kaya sila?

Pakiramdam ko tuloy biglang tumahimik ang lahat. Ni wala man lang akong marinig
na kaluskos o ingay ng mga insekto katulad ng ibang ordinaryong gubat. Totoo nga
bang enchanted ang lugar na ito? I sighed to gather my strength at nagsimulang
maglakad papasok sa gubat. Kailangan ko lang ng isang bunga para matapos na
ang parusang ito.

Bawat apak ko sa tuyong mga dahon sa lupa ay umaalingawngaw sa paligid. Yun

ang tanging tunog na naririnig ko. Madilim ang paligid at hirap akong makakita.
Dapat pala nagdala man lang ako ng flash light. Paulit ulit akong natatalisod sa mga
nagkalat na sanga at nakaangat na ugat ng puno.

Hindi kaya ako maligaw nito? Pakiramdam ko pare pareho nalang ang nakikita ko.
Puro puno. Tama pa ba ako ng dinadaanan? Napatingala ako sa malaking buwan na
tanging liwanag ko sa gubat at nagpatuloy sa paglalakad.

KWAK! KWAK!

Napatili ako sa gulat ng marinig ang malakas na ingay na sumira sa katahimikan.

Nahagip ng paningin ko ang isang itim na uwak na nakadapo sa sanga ng isa sa
mga puno. It's cocking his head to one side and looking at me with curious sharp
eyes. Kinilabutan ako. The way the crow looks at me. Para bang may isip siya. There
is something in its gaze that made the hair on the back of my neck stand.

KWAK! KWAK!

Tinakpan ko ang tenga ko this time at napapikit dahil sa lakas at impact ng ingay na
ginagawa niya. Masakit ang tunog. Para bang sasabog ang eardrums ko! Napaupo
ako habang hawak padin ang tenga ko. Stop it! Stop that sound! Sigaw ng isip ko.
Pero ayaw umaalis ng tunog. Para bang nakabaon na siya. Nasa loob na mismo ng
tenga ko at ayaw maalis. Palakas ito ng palakas!

KWAK KWAK!

"STOP IT! JUST STOP IT!"

Biglang naglaho ang tunog. As in biglang tumahimik. Ngayon naman sobrang

tahimik. And it's creeping me out. Ano ba talagang nangyayari?! Sinubukan kong

tumayo at muling naglakad pero nagulat ako ng umapak ako sa lupa. Wala man
lang akong narinig. Paulit ulit kong tinapakan ang mga tuyong dahon with the hope
na marinig ang mga tunog nun pero wala akong marinig!

Tuluyan na akong natigilan. My mind is racing as well as my hearbeat. Kung kanina

halos marindi ako sa ingay ngayon I was being swallowed by the silence. Nagsimula
akong matakot. What the hell is happening to me? Am I in some kind of spell? Bakit
wala akong marinig?!

Then another realization hit me. I'm talking. I'm talking! I'm not just thinking inside
my head right now but I'm opening my mouth. For Pete's sake I'm talking and
there's no sound coming out! Oh crap. What's happening to me? Where am I
exactly? Am I even alive? Is this some kind of a nightmare?!

I run. I pushed myself to run as fast as my worn feet could take me. I have to get
out of this place. Habang tumatakbo ako ng walang patutunguhan sa loob ng gubat,
unti unti kong narinig ang mga tunog at ingay. Ang kaloskos ng mga puno sa hangin
at ang pagtapak ng paa ko sa lupa. Hingal na hingal akong napaupo sa damuhan.
Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko nangaling ako sa
isang bangungot.

Muli akong napatingin sa buwan sa hindi malamang dahilan. I feel something

strange. Like there's something about the moon and the forest- Natigilan ako at
mabilis na napatayo nang makita ang kanina ko pa hinahanap. Ang isa sa mga
forbidden tree!

Mabilis akong lumapit at muntikan pang matalisod sa mga nakaangat na ugat.

Nasisinagan ng buwan ang itim na puno kaya madali ko itong nakita. Tumingala ako
para makita ang kabuuan nito. Malaki ito pero katamtaman lang ang taas at itim na
itim. Halos tuyo ang mga sanga niya at wala man lang dahon. It reminds of dead
trees during winter season.

Sinubukan kong hawakan ang mismong puno pero nagulat ako. Sa pagdampi pa
lamang ng daliri ko sa katawan ng puno ay unti unti itong naging abo. Gumuho ito
na para bang nasira ko. Nanlaki ang mga mata ko and I was frozen in place. Biglang
nanlamig ang kamay ko. Napaatras ako nang unti unti. Bakas ang takot sa mukha
ko.

Lumutang ang ilang itim na abo sa hangin. They formed something. Something
resembling... a crow. Halos matutop ko ang bibig ko sa takot. Napatras ako hangang
sa mapaupo sa lupa. Siya yan! Hindi ako nagkakamali siya ung uwak kanina!

Lumipad sa tabi ko ang uwak and it seems like mocking me. I saw its red eyes
blazed and the next thing I knew I was screaming non-stop.

Snow's POV

Mag i-isang oras na simula ng umalis si Ariela at pumasok sa gubat. Mula sa

kinatatayuan namin nakita namin siyang pumasok doon pero sa tingin ko hindi na
niya kami nakita. Nakapasok na kasi sila sa perimeter ng Enchanted Forest kung
saan bina-block ng forest ang mga bagay mula sa labas nito.

Natatakot ako para kay Ariela. Hindi ako mapakali kanina pa. Pakiramdam ko kasi
may nangyayari na sa kanya sa loob.

"Ano Layla? Wala ka ba talagang naririnig?" tanong ko sa isa sa mga kambal na

nasa tabi ko.

"Pinipilit ko pero wala talaga. Sa tingin ko pinipigilan ng forest ang charm ko na

makapasok." Iritableng sagot niya.

Nag aalala na din kasi sila. Ilang oras nalang maguumaga na. Lagot kami nito.
Stress na stress na ang bangs ko.

"I told you. She won't make it alive." Freya sneered. Prenteng nakaupo siya sa
damuhan kasama ang mga alipores niya. Ano ito camping lang? Kung makaasta
parang walang taong nasa panganib ah.

"Shut up! Hindi namin kailangan ng opinion mo!" naiinis kong sagot.

Nakakaasar na siya eh. Akala mo kung sinong magaling! Ilubog ko kaya siya sa
mainit na tubig para madefroze ang charm niya.

"Whoa. Barbie girl lumalaban ka na pala ngayon. Ano hah? May ibubuga ba ang
mga walang kwenta mong pangkukulam sa charm ko?" Nakuha niya pang
magflipped ng buhok nang sabihin niya ang salitang charm.

Grr. Konting konti nalang talaga. Kapag ako hindi nakapag pigil-!

"May nariring ako." biglang nagsalita si Layla.

Hindi man lang siya kumukurap habang nakatingin sa loob ng gubat. Ganyan siya
kapag nag co-concentrate. Minsan natatakot ako kapag ganyan ang reaction niya
pero ngayon kailangan kong marinig ng mabuti ang sasabihin niya.

"Humihingi siya ng tulong. Nasa itim na mystic tree si Ariela. Nasa panganib siya!"

Hindi ko na namalayan ang sumunod na nangyarari. Everything happened in a hazy

blur. Pero bago yun nakita ko siya.

Si Jett. Mabilis siyang pumasok sa gubat.

***

Chapter 5: The Rebel's Punishment

Chapter 5: The Rebel's Punishment

Nagising ako dahil sa kakaibang ingay. Para bang may umiiyak. Who's sobbing? And
why is she sobbing? I slowly opened my eyes just to welcome by darkness. Anong
oras na ba? Bakit ang dilim?

"Oh my gosh Ariela! You're awake!" I winced at Snow's shriek. Bakit ba siya
sumisigaw?

Nilibot ko ang tingin sa mga matang nakapalibot sa akin. They are looking at me
with worried questioning eyes. Why are they looking at me like that? Hindi nagtagal
pinikit ko ulit ang mga mata ko. Pakiramdam ko kasi umiikot ang paligid.

"Mabuti pa dalhin na natin siya sa Hospital," narinig kong sabi ng isang boses.
Familiar at kilala ko ang may ari ng boses na yun but I can't quite put a face.

"Pero paano yan? Mahuhuli tayo sa mga pinaggagagawa natin."

"Mahuhuli talaga tayo kahit anong gawin natin. Sunugin ba naman ang halos
kalahati ng Enchanted Forest."

Pagkirinig ng mga salitang yun unti unti kong bumalik sa akin ang mga nangyari.
Mabilis akong napaupo at napatingin sa paligid. Nandito na ako sa damuhan sa
labas ng gubat. Ligtas na ako!

Pero paano ako nakalabas? Pilit kong inaalala ang mga nangyari sa loob ng gubat.
Sumakit ang ulo ko. Para siyang pinupukpok ng isang daang martilyo. Masyadong
masakit.

"Dalhin niyo na siya," a deep voice said. Napalingon ako sa pinang galingan ng
boses. Nakaupo siya sa gilid at nakasandal sa puno.

He's still dangerous looking kahit hindi ko masyadong makita ang mukha niya.
There's still this nervous beating in my chest whenever he's around. Pero parang
may nag iba sa kanya ngayon. He's breathing heavily na para bang pagod na pagod
siya. Nakita ko ang braso niya. Dumudugo ito. Saan niya nakuha ang mga sugat na
yun?

"Paano ka? Kapag nalaman nila sa itaas ito siguradong lagot ka nanaman." That
voice. Bakit hindi ko ba naalala. That's the voice of Collin.

"Kailangan mo ding pumunta Jett. You don't look so well," another voice said.

Madami pang boses akong naririnig. And it seems they are speaking all at once.
Sumasakit ang ulo ko. Pakiramdam ko napakalayo ng mga boses na naririnig ko.
Everything appears like an echo bouncing in my sub conscious mind.

Unti unti kong naramdaman ang muling pagbigat ng talukap ng aking mga mata.
Oh no. I can't sleep. Everything is still unclear. I want answers. Pero mukhang hindi
ako pinagbigyan this time. Because few seconds later I feel the command to sleep
overpowered me.

Naalimpungatan ako dahil sa liwanag na tumatama sa mukha ko. I groaned at

nagshift ng pwesto sa kama para iwasan ang liwanag.

"Mukhang gising na siya."

"Dali tingnan natin."

"Okay na ba talaga siya?"

Unti unti kong binuksan ang mga mata ko dahil sa naririnig na ingay. Anong oras na
ba? Bakit ang ingay nila? Nakita ko ang tatlong pares ng matang nakatingin sa akin.

"ARIELA! GISING KA NA!" Pakiramdam ko nasakal ako sa biglang pagyakap sa akin

ni Snow.

"Snow, hindi ako makahinga," I tried to say. I looked around the room. Teka, nasaan
ako?

"Ariela, sobra kaming nagalala sayo," Layla said.

"Grabe, akala talaga namin hindi ka na magigising," Added Lily.

Napakunot ako ng noo. Ano bang pinagsasabi nila?

"Wala bang masakit sayo? Anong nararamdaman mo?"

Pinakiramdaman ko ang sarili ko kung may masakit sa akin. Wala. I'm perfectly fine.
"I'm okay," tipid kong sagot. "Nasaan ba ako?"

"Nasa Hospital ka ng Academy, Ariela," sabay sabay nilang sagot.

Nabigla ako sa sinabi nila. Anong ginagawa ko dito? May nangyari ba? "Bakit ako
nandito? What happened to me?" nag aalalang tanong ko.

Pinilit kong inalala ang mga pangyayari bago ako napunta sa lugar na ito. But all I
remember was a hazy blur of twisted events. Tiningnan nila ako ng hindi
makapaniwala.

"Sa tingin niyo okay lang ba talaga siya?"

"Baka naman nasa ilalim pa siya ng spell."

"Baka naman hindi talaga siya si Ariela natin."

Gusto kong batukan ang huling nagsalita. Anong hindi ako si Ariela? May iba pa
bang Ariela dito?

"Hindi mo alam ang nagyari four days ago? Wala ka bang maalala?"

Natigilan ako. FOUR DAYS? Apat na araw na akong nakahiga dito? I started to get
worried. Ano ba talagang nangyari? Bakit wala akong maalala?

"Yung deal? Yung Enchanted Forest? Yung pagliligtas sayo ni Jett?"

Wait, what? Sino ulit ang nagligtas sa akin? "Did you mean Jett Forester?" I asked
hesitantly. "You're kidding right? Ang huling naaalala kong ginawa niya ay ang
pagbantaan ako sa loob ng classroom."

Nagkatinginan sila. A look of sympathy in their eyes.

"Kung ganun hindi nga nagbibiro ang nurse nang sabihin niyang hindi maaalala ni
Ariela ang nangyari."

"Mabuti nalang naaalala niya pa tayo."

"Do you think it's a good thing na wala siyang matandaan?"

Napabuntong hininga ako sa usapan nila. Hello I'm also here in this room. Baka
gusto niyo din akong kausapin at sabihin ang nangyayari.

"Kapag hindi pa kayo tumigil sa pagbubulungan dyan isipin ko talagang may

tinatago kayo sa akin," I said. I feel really left out eh. I know I missed something
here.

Napansin nila ang naka frown kong mukha. Ngumiti sila ng alanganin bago humarap
sa akin.

"Hwag mong pansinin ang mga sinabi namin. We're glad your okay," sagot ni Snow.

"Can you tell what happened to me then?"

Magsasalita na sana si Layla ng biglang bumukas ang pinto at pumasok sa kwarto si

Collin.

"Hi, Ariela. Okay ka na ba?" nakangiting tanong niya. Anong ginagawa niya dito?
Alam niya din ba ang nangyari sa akin?

"Actually, I'm not sure. How can I be okay if I don't even know what happened to
me?"

He smiled with this adorable boyish grin. "Siguro mas mabuti na hindi mo muna
maalala."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Wala ba akong karapatang malaman?

"Yeah, Ariela. Tingin ko mas makakabuti sayo yun," agreed Snow.

I shake my head to say no. Hindi ko pwedeng kalimutan nalang ang isang bagay
dahil lang sa makabubuti yun. Paano nalang kapag importante yun? Isa pa a part of
me is telling me that I did some thing very stupid. And someone suffered for it. Yun
bang pakiramdam ko na nagi-guilty ako pero hindi ko alam kung bakit.

"Miss Davis?" Napalingon kaming lahat sa bagong dating. Isang nurse.

"I'm here," sagot ko at tinaas pa ang kamay. Ngumiti siya sa akin at binalik ang
tingin sa hawak na clip board.

"Pwede ka ng ma-release." Natuwa ang mga kasama ko sa narinig. Pero hindi yun
ang naging reaction ko.

"Ano po bang nangyari sa akin?"

Nag hesitate muna siya bago nagsalita. Crap. I think they are hiding something.
Para bang pinagkakaisahan nila ako.

"You suffered from a spell of illusion na nakuha mo sa Enchanted Forest. You are
lucky. You've got a close encounter with the mystic tree at buhay ka pa ngayon
considering you don't have a charm."

Nabigla ako sa sinabi niya. Did I really do that? Ako? Pumasok sa isang Enchanted
Forest? Maybe they're mistaken me for someone brave and that's not me.

"Paano ako nakalabas?" Nagkaroon ng sandaling katahimikan.

"Someone helped you," answered Snow. "And that's Jett."

The way she looks at me. Don't tell me she's serious?

"Bakit niya naman gagawin yun?" I countered.

"Walang naaalala si Ariela sa nangyari. Don't stressed her." The nurse breaks the
awkward silence.

"Don't worry unti unti ding babalik ang nawalang memory sayo habang nalilinis ang
spell sa system mo. So don't force yourself to remember. Makakasama sayo 'yan."

The only thing I could do right now is to nod and accept everything the nurse said.
Sana mabilis kong marecover ang memory ko. Pakiramdam ko kasi may masamang
mangyayari at konektado ito sa kung ano mang nangyari four days ago.

Sinabi ng nurse na magpahinga pa ako ng isang araw bago tuluyang pumasok. Pero
kinabukasan nasa school na ako. Kailangan kong pumasok dahil kailangan kong
mag simula ulit. Wala akong maalala sa lessons maliban sa unang araw ko sa
school.

Pero gaya ng sinabi ng nurse unti unti ng bumabalik ang alaala ko. Pag gising ko
kaninang umaga naalala ko na pumayag ako sa isang deal. Maliban sa eksaktong
araw na pumunta ako sa forest.

Kahapon din tinawagan ko si Grandma para sabihin ang nangyari. Pero pinaalam na
pala sa kanya ito ng school. I honestly thought I would be grounded for the rest of
my life added to the fact that I was already living in a boarding school.

But she never said anything about punishment. Instead she congratulated me for
making it alive. Kailanman hindi niya naisip na pumunta sa Enchanted Forest noong
nagaaral pa siya dito sa Academy. Thankfully Grandma is cool about it.

Ang hindi natuwa ay ang mismong Academy. Nabalitaan ko na halos lahat ng

kasangkot noong gabing yun ay naparusahan. Ang iba mild punishment lang gaya
nila Snow. Pero ang pinagaalala ko ay si Jett. I heard he will be getting the worst
punishment.

Hindi sinabi ni Snow kung ano yun. Maging sila ay hindi din alam. Hangang ngayon
kasi hindi pa nakikita si Jett na pumasok sa klase. Nakaramdam ako ng guilt. Para
bang kasalanan ko lahat ng mga nangyayari. Even though I don't exactly know what
I did.

"Why are they staring at me like that?" tanong ko kay Snow habang naglalakad
kami sa corridor papunta sa unang klase namin.

I'm getting uncomfortable with their stares. Kung makatingin ang mga tao para
bang isa akong criminal. Halos layuan nila ako at hindi gustong makasabay sa
hallway. This is worst than my first day.

"That's her, the girl who entered the Enchanted Forest."

"Ang lakas naman ng loob niya. I heard she doesn't have a charm."

"She used her Grandma para makapasok sa school natin."

"At napahamak si Jett ng dahil sa kanya. That stupid attention seeker."

Now I understand kung bakit ayaw nila Snow na maalala ko pa ang mga nangyari.
Kahit kasi hindi ko alam kung ano ang mga sinasabi nila nasasaktan ako. And worst?
Gusto kong ipagtanggol ang sarili ko pero hindi ko alam kung paano.

"Hwag mo na silang pansinin. Mawawala din yan. At hwag kang maniniwala sa lahat
ng sasabihin nila," Snow said habang hawak ako. "Chin up. Ingit lang sila."

Pagkapasok namin sa room biglang tumahimik. That awkward moment when

everyone is talking at once pero noong nakita nila ako bigla silang tumahimik. Ang
tanging ingay na narinig ko ay ang pagbagsak ng isang lapis sa marble floor.

I was expecting na ganun din ang tingin nila sa akin. At ganun din ang sasabihin nila
gaya ng mga taong nasa corridor. Napahamak sila dahil sa akin kaya siguradong
magagalit sila. Nagkamali ako.

"Ariela, oh my gosh! Okay ka na!"

Nagulat ako sa reaction nila. Hah?

"Mabuti pumasok ka na! Are you really okay?"

"Sobra kaming nag alala sa inyo!"

Okay? Mga classmates ko ba talaga sila? Hindi sila galit sa akin? I swear may nagabduct sa mga classmates ko at pinalitan sila ng mga clone noong wala ako.

"Hindi kayo galit?" I blurted out. Wala akong balak sabihin yun pero bigla nalang
lumabas sa bibig ko.

"Bakit kami magagalit? Syempre nagalala kami sa inyo," sagot ng isa sa kanila.

"Pero naparusahan kayo dahil sa akin." Nagkatinginan sila at natawa.

"May kasalanan din naman kami kaya okay lang. At least si Jett nalang ang
aalalahanin natin."

"Isa pa, ang saya nun! Imagine isang buong klase ang naparusahan? That is a first."

Hah? I sighed out of relief. Siguro nga hindi naman sila ganun kasama gaya ng
inaakala ko. Maybe not all of them can accept me but the most important is for the
first time I feel belong in this class.

Wala si Sir Chase para magtuturo sa amin. Sabi nila madami daw siyang inaasikaso
sa disciplinary office. I hope hindi isa doon ang nangyari nitong nakaraang weekend.
Dahil doon napaaga ang Charm Principles and Theory na klase namin. Ang nagturo
doon ay si Mrs. Hawkins isa sa mga striktong teacher ng Academy.

Si Mrs. Hawkins ay isang babaeng nasa late fourties, medyo chubby, may puti at
magulong buhok at daig pa ang naka microphone kung nagsasalita. I found my self
listening in her class. Wala ka kasing choice dahil nangingibabaw ang boses niya.

"Hindi lahat ng charms ay pwede mong gamitin kahit kailan mo gusto. Not all
Charms are unlimited. If they are used incorrectly they can be diffused." Her loud
voice echoed in the four corners of the room.

"Charms if used in high volume, especially dangerous types, can harm the body of
the users. Kaya tayo nag te-training. To control our charm and eventually makakaya
nating gamitin ng hindi tayo nasasaktan."

Naaala ko bigla si Jett. Napalingon ako sa bakanteng upuan niya. Nasaan kaya siya
ngayon? Okay lang kaya siya?

"Charm could vanish remember that. And if they do, you would be charmless. That
only means one thing; you will be dismissed in the Academy."

Lunch break:

Pumwesto kami nila Snow sa isa sa mga table na malapit sa malaking bintana ng
cafeteria. Mula sa kinauupuan namin ay tanaw namin ang isang bahagi ng
Enchanted Forest. Sabi nila nasunog daw ang kalahati nun dahil kay Jett. Hindi ba
delikado ang ginawa niya? Isn't that releasing too much charm?

"Mabuti nalang break time na. Ayaw ko talagang maging teacher si Mrs. Hawkins.
Nakakatakot."

"Ano naman kayang nangyari kay Sir Chase?"

"Yah. Busy daw siya. Hindi pa naman kompleto ang araw ko kapag hindi ko siya
nakikita."

Muntik akong masamid sa iniinom ko nang sabihin yun ni Snow. Seryoso ka na

talaga dyan, Snow? I can't wait to eat at wala akong pakialam sa mga matang
kanina pa akong tinitignan ng masama at sa mga naririnig kong hindi magaganda.

Isa pa ang talagang na mo-mroblema sa mga naririnig ay si Layla. Ilang beses na

namin siyang pinigilan sa tangkang pagsugod sa kung sino sinong tao. Naririnig kasi
niya ang kahit sa pinakamahinang bulungan nila. At talagang hindi niya
nagugustuhan ang mga ito. The negative side of having special hearing.

Akmang susubo na ako ng pagkain nang may isang lalakeng pumasok sa cafeteria.

"Hey guys! May nabalitaan ako!" announced niya. Napalingon kaming lahat sa
kanya.

"Si Jett Forester nasa disciplinary office. Mukhang paguusapan na ang magiging
parusa niya."

Namalayan ko nalang ang sarili ko na napatayo dahil sa narinig. Hindi ko alam kung
bakit. Hindi ko na din pinag isipan ang sumunod kong ginawa. Iniwan ko sila Snow
at lumabas ng cafeteria.

"Ariela saan ka pupunta?" sigaw ni Snow.

Hindi ko din alam. Basta ang malinaw sa akin hindi ko hahayaang may parusahan
dahil sa akin at dahil sa isang stupid deal. I made up my mind. Pupuntahan ko si
Jett.

***

Chapter 6: The Four of Us?

Chapter 6: The Four of Us?

Halos hingalin ako nang umakyat sa third floor. Hindi ko alam na ganun kataas ang
floor kung saan makikita ang office ni Sir Chase. Agad kong binuksan ang double
door ng Disciplinary Office nang marating ko yun.

"Sandali!" halos nanghihina kong sigaw. Wala na akong panahon na magpahinga pa.
Hindi ko na din inisip pang kumatok. Basta bigla ko nalang binuksan ang pintuan.
Can you blame me? I'm in a hurry. It's a matter of life and uh... death?

Pagbukas ko ang unang napansn ko ay ang korte ng kwarto. Pabilog ito na may
malaki at pakiot na mesa na gawa sa kahoy. Mataas ang kisame at pinalilibutan ng
mapa at paintings ang pader. May maliit ding platform sa isang sulok at isang
malaking fire place.

Lumingon ang mga nakaupo sa mesa sa direction ko. Parang gusto ko tuloy lamunin
ng lupa sa eksaktong oras na ito. I've never imagined it to be this awkward.

"Ariela Davis?" Miss Serena asked. I can't help but admire how gorgeous she is
today.

"What are you doing here?" tanong ni Mr. Miller na nakaupo sa tapat ni Miss Serena
at nakaharap sa akin.

Parang nawala ang lahat ng tapang ko kanina. Pakiramdam ko kasi puro high profile
ang mga taong kaharap ko. Lalo na ang tatlong taong ngayon ko lang nakita sa
Academy. I don't know why but I feel scared of them.

Ang tahimik nila at wala man lang reaction sa nangyayari. Lalo na ang babae na
katabi ni Mr. Miller. Mukhang ka edad ko lang siya but there's something strange
about her. Tinitigan niya ako with a blank expression in her pale colored face.

"Ariela?" Mr. Miller prompted.

"Sir..." Hindi ko maiwasang tanungin ang sarili ko kung bakit nga ba ako nandito.
And Jett, where the hell is he? Akala ko ba nandito na siya? Did I hear it wrong?

"Sir kasi-" Sasagot na sana ako nang bumukas ang pinto. I was saved by the bell.
The six of us turn to the door and finally I saw him. Si Jett na akala mo kagigising
lang. Messy hair, bored eyes, nakapamulsa ang isang kamay niya while the other
was lazily scratching the back of his neck.

"Ano nanaman bang pakulo ito?" Iritableng tanong niya. Natigilan siya nang makita
ako. Or is it just my imagination? Nag tss siya ng mahina bago niya ako nilampasan
at umupo sa isa sa mga upuan sa tapat ko.

Ito ba talaga ang nasasakdal? The way he act, parang walang mangyayaring
masama. Parang hindi siya paparusahan. Sa totoo lang mas mukha pa akong
kinakabahan kesa sa kanya. Seriously, madali akong mamamatay kapag laging
ganito.

"Miss Davis? May kailangan ka ba? We're about to start an important meeting,"
informed Miss Serena.

Hindi ko siya kayang tingnan ng derecho kaya yumuko nalang ako, pumikit at
humugot ng isang malalim na hininga bago sabihin ang kanina ko pa gustong
sabihin.

"Nandito po ako para sabihin na may kasalanan din ako sa nangyari noong
weekend. Kaya hwag niyo po sanang parusahan si Jett."

Hinintay ko ang magiging reaction nila habang nakayuko at pinagmamasdan ang

black shoes ko na para bang yun na ang pinakainteresting na bagay sa mundo. Galit
ba sila sa akin? Of course they are. Kabago bago ko palang ang dami ko ng
nagawang kasalan dito sa school. Tapos ngayon nanggugulo naman ako sa isang
meeting. I swear this is not me. Sa dati kong school hindi naman ako ganito.

I just ruined a meeting para lang ipagtangol ang isang taong kasalukuyang walang
pakialam sa akin. Parang natatawa pa nga siya sa ginawa ko eh! He has an amused
half smile in his face. Damn him!

"Miss Davis?" I lifted my gaze and saw Mr. Miller sighed. "You don't have to explain.
Alam namin ang buong pangyayari," he said. "Malinaw na kasalanan ni Mr. Forester
ang lahat. But since may kinalaman ka nga sa paguusapan namin, I will let you
stay."

My face brightened up a little.

"But you can't interrupt, understood? Unless we need to hear what you want to
say," he continued with an expression which I could not quite predict. Napatango
nalang ako. Mas mabuti na ito than nothing. At least I would know kung saang
dungeon ikukulong si Jett o saang bayan siya pwedeng ipatapon. But of course
those are only a speculation. I don't even know kung ano ang magiging parusa niya.
Sana lang hindi ganung kalala. It's the least thing I needed.

Habang nasa gitna sila ng meeting, hindi ko maiwasang mapatingin kay Jett. How
can he be so calm and relax in this kind of situations? Did he went to this process a
lot kaya naging natural nalang sa kanya ito? O talagang magaling lang siyang
magtago ng nararamdaman niya. Dahil sa malalim ang iniisip ko, hindi ko
namalayan na nakatingin na din pala siya sa akin.

"What?" I whispered. Kumunot ang noo ko nang hindi siya sumagot. Hindi niya din
inalis ang tingin niya sa akin. Ano bang problema niya? Bahala na nga siya. Siya na
nga ang tinutulungan siya pa ang ganyan.

After few minutes:

"So I presumed we have our decision?" Bigla akong kinabahan nang marinig yun
mula kay Mr. Miller. Humarap siya kay Jett na tahimik lang na nakaupo sa harap ko.
Ano kayang iniisip niya ngayon? Kinakabahan din kaya siya tulad ko?

"As a punishment for burning half of the West Wood, Jett you will be-" I waited in
anticipation sa maaring sabihin ni Mr. Miller when out of nowhere ay biglang
bumukas ang pinto. At pumasok ang dalawang taong hindi ko inaasahan.

"WAIT! OBJECTION YOUR HONOR!"

My eyes widen nang makita si Snow at Collin. Anong ginagawa nila dito? I tried to
gesture na hwag na nilang ituloy ang binabalak nila dahil mas makakasama yun
pero huli na.

"Malaki din po ang kasalanan namin kaya kung paparusahan niyo silang dalawa
kailangan kasama din po kami, Sir!" OH NO. THIS IS GOING TO BE A BIG TROUBLE.

"I told you! Dapat hindi na tayo pumunta. Tingnan mo tuloy ang nangyari!"

"Hey, hold on. Hindi ba ikaw ang nagpasama para sundan si Ariela and now you're
blaming me?"

"Nagdalawang isip ako na pumasok. You said go! Kaya pumasok ako."

"Right. Yun naman talaga ang pinunta natin hindi ba? Why having tantrums now?"

Napabuntong hininga ako habang naglalakad. Kalalabas lamang namin sa

Disciplinary Office at nagbabangayan parin ang dalawa, si Snow at Collin. Hindi ko
alam na ganito sila kaclose para magsigawan sa gitna ng school hallway.

"Hwag kayong mag away dito. Baka pagalitan tayo," saway ko.

Hindi pa kasi kami nakakalayo sa Disciplinary Office. Baka bigla kaming pabalikin
dahil sa ginagawa nilang ingay. Wala pa namang ibang tao sa hallway maliban sa
aming tatlo. Ayoko ng madagdagan ang parusa ko.

"Siya kasi eh!" naiinis na asik ni Snow.

"Tsk. Magvo-volunteer kang maparusahan tapos ngayong andyan na maninisi ka."

Parang gustong sumakit ng ulo ko sa mga nangyayari. Pagbaba namin sa second

floor, nanguna sa paglalakad ang dalawa kaya naman naiwan akong mag isa sa
hallway. Nagsimulang magtinginan ang mga taong nadadaanan ko.

"Hey, hindi ba yung freaky girl na pumasok sa Enchanted Forest?"

"Totally. Look at her. Akala mo kung sinong magaling."

"She doesn't have a charm. How does she even get here?"

Bahagya akong yumuko habang naglalakad at pilit na hindi pinansin ang mga
naririnig ko. I heaved a deep sigh. Don't mind them, Ariela. I was about to turn to a
corner nang biglang humarang ang tatlong pares ng sapatos sa daraanan ko.
Tumingala ako at nakita ang tatlong babaeng nakangiti.

"Hello, new girl," bati ng isa sa kanila.

Tinitigan ko lamang sila, hinihintay kung ano ang maaari nilang gawin. Hindi ko
maiwasang hindi mangamba. I still don't have a charm, hindi ko kayang protektahan
ang sarili ko kung sakaling may gawin sila sa akin.

"Nice seeing you here. You know, the talk of the town."

She offered her hand for me to shake. Nagdalawang isip ako. Pero noong nakita
kong naghihintay siya, naisip kong walang masama kung kakamayan ko siya. Mukha
namang hindi sila gaya ng iba. I was about to take her hand when someone grabed
my wrist. Mabilis akong napalingon sa lalakeng may hawak ng kamay ko.

"J-Jett." Bakas ang takot sa boses ng babaeng kaharap ko nang makita ang galit na
mukha ni Jett.

"Kung ayaw mong maging abo, umalis ka na dito," malamig na utos niya. Mabilis na
nagtakbuhan ang mga babaeng kaharap ko.

I faced Jett with a questioning look. What is he doing? Bakit ba niya tinakot ang mga
babaeng wala namang ginagawa sa kanya. At ano bang ginagawa niya dito? Akala
ko ba umalis na siya kanina pa.

"Ano bang problema?" I asked. Nagsimulang magbulungan ang mga tao kaya
mabilis niya akong hinila palayo. Halos kaladkarin niya ako habang naglalakad.
Sinubukan kong hilain ang kamay ko mula sa kanya pero hindi niya ako binitawan.
Nasa tapat na kami ng classroom when he decided to let go of my hand.

"Sa susunod hwag kang masyadong mabait."

Natigilan ako. Ano bang pinagsasasabi niya?

"What do you-"

"Gusto mo bang maging estatwa? Sa susunod kasi mag isip ka muna," he stated
with an irritated look. Paalis na siya nang nag sink in sa akin ang sinabi niya. Ibig
bang sabihin...

"You mean the hand shake is a form of charm manifestation?" halos sigaw ko sa
nakatalikod na si Jett.

"Minsan talaga tanga ka," sagot niya nang hindi lumilingon. Narinig ko ang
pagtunog ng bell sa hindi kalayuan.

"Teka. Hindi ka ba papasok?" tanong ko ulit. Pero sa pagkakataong yun hindi na siya
sumagot. Tuluyan na siyang nawala sa paningin ko. Bumuntong hininga ako. Sabi ko
nga eh, hindi. Pumasok ako sa room at nakitang nakaupo na si Snow at Collin sa
kanya kanya nilang mga upuan.

Ang dalawang ito talaga. Paano nalang niyan kami bukas? Siguradong malaking
disaster ang mangyayari.

"Narinig ko ang boses ni Jett sa labas. Hindi mo ba siya kasama?" tanong ni Collin
na busy sa pagpapakain ng ilang ibon sa desk niya. He really do love animals.

"Mukhang namang wala siyang balak pumasok," sagot ko. Pag upo ko, agad akong
sinalubong ng excited pero kinakabahang mukha ng kambal.

"Ano? Kamusta ang meeting? Kamusta si Jett? My God. Kanina pa kami nagaabang
ng balita dito."

"Spill it! Si Snow mukhang wala sa mood eh," tukoy ni Lily kay Snow na tahimik sa
upuan.

"Naging maayos naman," I lied. Walang naging maayos sa meeting kanina. "Tungkol
naman sa parusa, may isang taong kailangan naming hanapin."

Sabay silang nakahinga ng maluwag sa sinabi ko. Ang cute. Kambal nga talaga sila.
Pati mannerism at paggalaw sabay.

"Mabuti naman. Seriously, we're expecting the worst," Layla stated with wide eyes.

"True! Akala ko- wait! Did you say NAMIN?"

I sighed. "Yes. Apat kaming naparusahan."

Nanlaki ang mata ng kambal. "Seriously?!"

I nodded. "Seriously. Si Collin, Snow, Jett at ako. Kailangan naming lumabas ng

Academy para hanapin ang taong yun. Sa kabilang bayan siya nakatira at isa siyang
sorceress."

The twins mirrored my expression noong una kong marinig ang parusa namin. "OH
MY GOD!"

Maging ako hindi makapaniwala. Sa buong buhay kong pumapasok sa paaralan

ngayon lang ako naparusahan. Sa totoo lang apat kaming naparusahan hindi dahil
ito ang hiniling namin kundi dahil ito ang naging consequence namin sa panggugulo
sa meeting.

So imagine kung gaano kagulo sa Disciplinary Office kanina. Times that chaos into
ten at ganun ang kakalabasan kapag kaming apat ang nagsama sama para sa isang
task. We have to find the sorceress named Evergreen na nakatira sa kabilang bayan
sa gitna ng gubat.

At magsisimula na kami bukas. Can my stay in the Academy get any more strange?

***

Author's Note:

Hi charmers! Gusto ko lang mag thank you sa lahat ng nagbabasa nito especially sa
mga comments and messages. Nakakabigla kaya minsan hindi ko alam ang
sasabihin hahaha! But still, thank you.

Ano ang kinalaman ni Evergreen sa charm ni Ariela?

@april_avery

--

Tweet me: avery_WP

Official hashtag: #CharmAcademy

Chapter 7: The Quest for Evergreen

Chapter 7: The Quest for Evergreen

"The Academy gave you one day to finish this mission. Remember charmers, one
day only." Hinigpitan ko ang hawak sa sweater na suot ko habang nakikinig sa mga
instructions ni Sir Chase. It's five o'clock in the morning at nandito kami ngayon sa
harap ng main gate ng Academy.

Nawala ang dreamy gaze ng katabi ko nang marinig ang sinabi ni Sir Chase. "Excuse
me, Sir? Pero ilang kilometro pa ang layo ng susunod na bayan mula dito. We can't
do that," reklamo ni Snow.

"Yes, you can," Sir Chase answered with a hint of finality. "This is a punishment Miss
Edwards not a fieldtrip."

"Pero... pero Sir..."

"No buts. Come on." Lumapit kaming lima sa gate. He raised his hand and waved it
in front of the huge gate. In a slow motion, the gate opened.

"Dapat kasi hindi niyo na sinama ang mga yan. Pabigat lang eh," I heard Jett
muttered from behind me.

Ewan ko ba dyan. Simula nang dumating kami dito wala na siya sa mood. Masama
lagi ang gising. Si Collin naman kalmado lang na nilalaro ang asong si Loki na
pinayagan ni Sir Chase na isama namin.

"Quit it," warned Sir Chase. "Tandaan niyo, hindi kayo pwedeng gumamit ng charm
sa labas ng Academy, maliwanag? Lalo na ikaw Jett."

Jett scoffed.

"Nasabi ko na ang lahat ng dapat kong sabihin. Don't mess up students. We're
watching you."

Tuluyan na kaming lumabas ng Academy pagkatapos ng huling mga paalala ni Sir

Chase. Pero bago kami makalayo napalingon ako sa kanya. He has an expression of
worry and anxiety in his face. Bakit ganun ang expression ni Sir Chase?

"Ariela! Tara na!" sigaw ni Snow. Tiningnan ko ang mga kasama ko, mukhang wala
naman silang napansin.

"Andyan na!" sagot ko. Baka guni guni ko lang yun.

We're walking. And walking. And walking.

Mga tatlong oras na siguro ang nakakalipas mula nang nagsimula kaming
maglakad. Ngayon lang ako naglakad ng ganito kalayo sa buong buhay ko.
Nadaanan na namin ang lahat ng pwedeng madaanan. Mga bahay, lumang bayan,

bukid, kakahuyan pero sa tingin ko wala pa kami sa kalahati ng nilalakbay namin.

Mataas na ang sikat ng araw and it's making things ten times worst.

"Arielaaaa. Gutom na ako, hindi pa ba tayo magla-lunch?" tanong ni Snow na

naglalakad sa likuran ko.

"Snow, eight o clock palang ng umaga," sagot ko. "Sabi kasi sayo kumain ka bago
tayo umalis."

"I thought sa downtown tayo dadaan. Madaming pagkain doon."

"Pero nandito tayo sa gubat ngayon."

She sighed deeply. Humarap ako sa kanya para hintayin siya sa paglalakad.

"We need to hurry up. Ang layo na nila oh," tukoy ko kay Jett at Collin. Hindi man
lang talaga naghintay ang dalawang yun. They are such gentlemen. Not. Alam
naman naming hindi sila madaling mapagod pero hello? Hindi ba sila pwedeng
maghintay. Mga babae kaya kami. Mamaya may biglang sumulpot na kung ano dito.

"Sana may sumulpot na baboy damo dito ano? Tapos ipa-roast natin kay Jett."

Hindi ko alam kung matatawa ako o mapapa-face palm sa sinabi ni Snow. Note to
self: hwag gugutumin si Snow. She's not herself when she's hungry.

After an hour:

"Nasaan na ba tayo? Bakit parang nanggaling na tayo dito kanina."

"Patingin nga ng map."

"Baliktad ang hawak mo, stupid."

"Sorry naman. Kung makapagsalita ito."

"Tsk. Chill lang kasi."

"Anong chill? Naliligaw na kaya tayo."

"Sino ba may hawak ng map kanina hindi ba ikaw?"

"Sino bang nangunguna sa daan hindi ba kayo?"

"Tangna! Tumahimik nga kayo!"

After yet an hour:

"I swear nanggaling na tayo dito kanina."

"Kung magtanong na kaya tayo."

"Nasa gilid tayo ng bundok. Walang mapagtatanungan dito."

"Napapala niyo. Sumama sama pa kasi kayo."

"Alam mo, hindi ka nakakatulong!"

"Kung hindi ka ba naman kasi tatanga tanga."

"Ano nanaman bang kasalanan ko?!"

"Arf! Arf!"

"Loki, don't listen to them ok. That's SPG."

"Nagugutom na ako!"

After more or less forever:

Naglalakad ako sa hulihan habang sinisipa ang isang maliit na bato at iniisip na ulo
yun ni Jett. Jett the jerk. Wow perfect combination! Tingin ko talaga may galit sa
akin ang lalakeng yun. Wala naman akong ginawa sa kanya na dapat niyang
ikagalit. At itong paglalakbay namin, kailan ba ito matatapos? Pakiramdam ko
buong araw na kaming naglalak- Natigilan ako nang bigla akong bumagsak sa lupa.

"SHIT!" Agad kong nasapo ang ankle ko. "ARAY!"

"Ariela?" Mabilis na lumapit sa akin si Snow. "Anong nangyari?"

Napatingin ako sa ankle ko. "Wala. Natapilok lang."

"Are you sure? Mag ingat ka kasi-" Snow stop in mid sentence. Napatingin siya sa
likod ko. She was frozen in place. The expression in her eyes is a mix of shock and
horror.

"B-Bakit Snow? May problema ba?" I asked nervously. I've never seen her to be this
shock and it's making me worried.

"Ariela don't look back. Whatever happens do not look back."

Nagtaka ako sa sinabi niya and at the same time natakot. Why is she acting this
way? Ano bang meron sa likod ko at ganyan nalang siya magsalita? Napaatras si
Snow at sumigaw.

"JETT! COLLIN!" she yelled with a shaking voice while her dark blue eyes are still
fixed on me. Halos hindi siya kumukurap na para bang may mangyayaring masama
kapag nawala ako sa paningin niya. Mula sa likod ni Snow nakita ko ang pagdating
ni Loki. Walang tigil ito sa pagkahol. Kasunod nito si Collin at Jett.

"Ano bang problema niyo? Kung makasigaw-" napatingin sa akin si Jett and the
expression in his face instantly changed. Natigilan si Collin at napatingin sa buong
paligid na para bang may hinahanap.

"Ano bang nangyayari? I swear you're frightening me." I demanded, fear evident in
my voice. Lumapit si Jett sa akin, his eyes fixed sa kung ano mang bagay ang nasa
likod ko.

"Don't move," banta niya. His face is just inches from me but he's staring past me.

Hindi ko magawang gumalaw, natatakot ako sa pwedeng mangyari. Inilahad niya

ang palad niya and a flicker started. The flicker quickly turned into a fire ball. Hindi
nakuntento si Jett at pinalaki niya pa ito hangang sa pakiramdam ko ako na mismo
ang masusunog. He's to close. Too close for my comfort. Kung titingnan mula sa
malayo mukha kaming magkayakap.

"Hwag kang gumalaw sabi! Kung ayaw mong matusta," banta niya.

Napalunok ako. I understand okay? Kailangan ba talagang sumigaw? Nagulat nalang

ako nang biglang pinakawalan ni Jett ang fireball. I heard an inhuman screeching
sound na para bang may tinamaan ito sa likod ko. Ilang kaluskos pa at tuluyan ng
nawala ang tunog. Umalis si Jett sa tabi ko and all my strength drained from my
body.

"Isang decoy. Mukhang nandito pa tunay na may gawa nun."

T-There's someone in this woods other than the four of us?

Lumapit si Snow sa tabi ko. "Anong nangyayari?" tanong ko.

"There's a body manipulator in the area, Ariela. Muntik ka ng mabiktima."

Hindi ako makapaniwala sa narinig. Someone just tried to control me? Hah! This is
really freaking crazy.

"Ariela, don't worry. Hindi na siya magta-try ulit. Mukhang napuruhan siya ni Jett."

"But-"

Maya maya pa naramdaman namin ang paggalaw ng mga dahon sa mga punong
nasa paligid namin.

"He's still here. Nakamasid sa atin," Collin said.

Napamura si Jett. "Mabuti pa umalis na tayo."

Tumayo ako pero nabigla nang bumagsak akong muli sa lupa. Nakaramdam ako ng
matinding sakit. Tiningnan ko ang ankle ko na natalisod kanina. Namamaga ito.

"Ariela, namamaga ang ankle mo," puna ni Snow.

Damn. Not now. Nagmamadali kaming umalis dito. Pinilit kong tumayo pero sobrang
sakit talaga. Halos maluha ako sa sakit.

"Napaka clumsy mo kasi," naaasar na sabi ni Jett. "Kung kailan tayo nagmamadali
saka ka pa nagkaganyan."

Nasaktan ako sa sinabi niya. Sa tingin niya ba ginusto ko ito? Hindi ba pwede for
once alalahanin niya naman ang nararamdaman ko? I almost die in fear because of
a stupid manipulator na nagkalat sa gubat tapos ito pa ang makukuha ko sa kanya?
DAMN IT.

I wanted to yell at him out of frustration but I decided against it. Ganito naman
talaga eh. I'd rather shut my mouth than defend myself. I sat quietly on the forest
ground and let everything else block out from my view. I had experienced too much
emotion for a short time, I feel like exploding.

"Tangna," naiinis na ginulo ni Jett ang buhok niya bago siya biglang nawala sa
paningin naming lahat.

"Don't worry. Magpapahangin lang yun. Masama sa kanya ang magalit. Hindi niya
pa kayang kontrolin ang charm niya," offered Snow.

Hindi ako sumagot. But after a while tiningnan ko ang mga kasama ko. I sighed.
"Sorry."

Snow gave me a smile. "You don't have to say sorry, Ariela. Nagaalala lang si Jett
kaya ganun." I really hope so.

"Here, let me carry you." Napatingin ako kay Collin na umupo sa harap ko at
tumalikod mula sa akin. "Papasanin nalang kita para hindi ka na mahirapan."

Tinitigan ko lang si Collin. Seryoso ba siya? Papasanin niya ako hangang sa

makarating kami sa destination namin?

"Don't worry. Malapit na tayo kay Evergreen."

Wala na akong nagawa kundi tumango. Mas mababagalan lang kami kung
ipagpipilitan ko pa ang gusto ko.

"Collin, thank you." I mumbled as I rest my head in his back. He lifted me as if I

weighted nothing. Ngayon ko lang talaga naramdaman ang pagod ko nitong mga
nakaraang oras. Pumikit ako habang nakasandal sa likod ni Collin.

"Makakatulog pa ata ako," I mumbled tiredly.

"Go ahead, Ariela. You need it."

And with those words I closed my eyes and let myself fall into a deep slumber.
Purposely blocking the entire world around me.

"Ariela, we're here." Naramdaman ko ang marahang pagyugyog ni Collin sa balikat

ko. Naalimpungatan ako at tuluyang nagising. God. Nakatulog nga ako habang
buhat ni Collin. Tiningnan ko ang bahay na nasa harap namin. My mouth slighltly
parted in awe.

The house in front of us is an epitome of a big old house. I don't think may
nakatirang tao dito. It looks hunted. The house gives me an eeri feeling.
Pakiramdam ko pinalilibutan ito ng itim na ulap pero sa totoo lang wala naman.

Sinabi ko kay Collin na kaya ko ng maglakad kaya ibinaba niya na ako. Pero
nakaalalay parin siya sa akin.

"Mukha siyang haunted house ano?" Snow whispered. Napansin ko si Jett na

tahimik lang na nasa likod namin. Nang nasa balcony na kami, Snow pushed the
doorbell button and the sound of it almost shattered the solemn silence that
envelops the house.

"Para namang walang tao."

"Subukan mo ulit."

Snow was about to push the doorbell for the second time when the old double door
of the house started moving. It slowly opened with a creak na para bang matagal ng
hindi nagagamit.

"I swear this place is haunted," Snow mumbled. "Guys, are you really sure na ito
yung bahay kasi kung hindi I'm more than willing to walk out of this place."

"Eto lang naman ang bahay na nasa gitna ng gubat," I said trying to be logical.

"Tama ka. Ang bahay ko lang ang nag iisang bahay dito sa gubat."

Halos manlaki ang mga mata namin nang marinig ang isang hindi familiar na boses.
"AAAAAAHHH!" sigaw namin ni Snow.

"I've never seen this reaction for a long time," natatawang sabi ng magandang
babae sa harap namin. It's her. The sorceress named Evergreen!

Pinasmasdan ko siya na para bang hangang hanga sa kanya. Mukhang kaedad lang
niya ni Miss Serena and she's mysteriously beautiful, almost enchanting. Ibinaba
niya ang hood ng dark red cloak na suot niya nang makita kami. Under the cloak is
an algae colored dress that's almost touching the floor. But what really caught my
attention is the peculiar pendant in her long necklace. Familiar sa akin ang symbol
na nakaukit doon. I think I've seen it somewhere before.

Miss Evergreen gazed us with a radiant smile as if she was expecting us. Pero
nagbago yun nang makita niya ako. She was frozen in place. She looked at me
intently and at the same time she seemed caught in time.

"Hindi mo ba kami papapasukin?" impatient na tanong ni Jett. Nakakunot ang noo

niya at nakatingin ng masama kay Miss Evergreen. He's very ill tempred, really.
Kahit sa mas nakakatanda hindi na nagbago ang ugali niya.

Mukha namang bumalik sa present time si Miss Evergreen. Maging ang ngiti niya ay
bumalik na din. "Sorry, it's just that mukhang injured ang kasama niyo. Mabuti pa
nga pumasok na kayo sa loob."

She headed inside the house, motioning us to follow her. Napakalaki ng bahay niya,
mas malaki kesa sa inaasahan ko. And it's very ancient looking. It seems like
everything in here is hundred years older than us.

"Tamang tama ang dating niyo. Katatapos ko lang magluto."

"Sakto. Gutom na po kami!" masayang sabi ni Snow.

Evergreen laughed lightly. "Sigurado ngang gutom na kayo dahil sa layo ng nilakbay
niyo."

She then faced me with an expression I can't quite recognized. "Ariela, do you want
me to treat your injury or have some lunch first?"

Hindi na ako nag isip pa. "I think I'll choose the latter. Gutom na din kasi ako eh."
Ngumiti siya sa akin. A very mysterious smile.

"Very well then."

Pagkatapos ng halos isang oras ng pagkain at kwentuhan, ngayon ay nandito kami

ni Miss Evergreen sa healing room para gamutin ang namamaga kong ankle.
Nalaman namin sa kwentuhan kanina na isa pala siyang sorceress and a healer.
Gumagawa siya ng mga gamot na pakontra sa mga spells, karamihan gawa sa mga
kakaibang halamang gamot kaya dito siya nakatira sa gubat. Nagre-research din
siya ng mga bagong spells.

Dapat nalaman namin yun noong una palang. Nandito kami para kumuha ng mga
buto ng punong sinunog ni Jett sa Enchanted Forest. We should have known na
related doon ang pagiging sorceress niya.

Habang naka upo ako sa sofa sa gitna ng room ay kumuha siya ng ilang bottles of
oil sa isang cabinet saka siya umupo sa tapat ko. Hinawakan niya ang paa kong
namamaga and she started to massage it with a hand as light as a feather. I winced
a few times because of the contact pero ilang minuto lang naramdaman kong unti
unting nawawala ang sakit.

Napatingala ako kay Miss Evergreen nang makalipas lamang ng ilang segundo ay
tumayo na siya.

"There. You can scrape it again. It's all better." She smiled at ibalik sa lalagyan ang
bottle.

Tiningnan ko ang tuhod ko. May light blue na ulap sa tapat nun and it seems
dancing, hangang sa unti unti na itong naglaho. Hinawakan ko ang tuhod ko. There's
not even a trace of swelling. Medyo nagulat ako doon. Ganun nalang yun kadali?
Kanina halos maiyak ako sa sakit pero ngayon ilang haplos lang magaling na ako?
Tumayo ako at sinubukang ilakad ang paa ko. Ang galing! Magaling na nga ako!
Halos mapatalon ako sa tuwa.

"Ariela, I have to ask you something," seryosong sabi ni Miss Evergreen bumura sa
masayang ngiti ko. Bumalik ako sa pagkakaupo at humarap sa kanya.

"A-Ano po yun?"

"Tell me honestly, hindi mo ba talaga alam ang charm na meron ka?"

Natigilan ako sa tanong niya. Sa lunch kanina, ni hindi namin napag usapan ang
tungkol sa charm ko.

"Sa totoo lang hindi ko po alam kung may charm nga talaga ako," natatawang sabi
ko. But I know it came out fake.

"Mahahanap ko din yun in due time, yun ang sabi nila. Pero sa tingin ko wala naman
talaga." I smiled. But it sucks.

Kung charmless nga ako gaya ng iniisip ng iba, malulungkot talaga ako. Napamahal
na ako sa Academy. Kahit ilang lingo pa lamang ako doon pakiramdam ko ang dami
ko ng napagdaanan. Kailanman hindi nangyari ito sa akin sa normal na mundo. I've
never been in a place where I belong and I just wished na ang Academy na yun.

Miss Evergreen stared at me directly into the eyes.

"Ariela, you already found it."

***

Chapter 8: Caught in the Trap

Chapter 8: Caught in the Trap

Hindi ako makatulog. It's already past midnight pero gising na gising parin ako. No
signs or even a hint of sleep. Ilang oras na rin ang nakalipas mula nang makabalik
kami nila Snow sa Academy. Pero hangang ngayon hindi parin maalis sa akin ang
sinabi ni Miss Evergreen tungkol sa charm ko.

"Ariela you already found it."

Paanong nangyari yun eh hindi ko nga alam kung ano ang charm ko. She also said
that I already manifested it. It means nagamit ko na. Saan ko naman siya nagamit?
Wala akong natatandaan. How can I believe her? Ni hindi niya masabi sa akin kung
ano nga ito o paano ko ito nailabas.

Napabuntong hininga na lamang ako at nag-shift ng pwesto sa kama. Humarap ako

kay Snow na kasalukuyang natutulog. Mabuti pa siya nakapagpahinga na. Maaga
siyang natulog kanina. Halatang napagod sa paglalakbay.

"You are a special girl, Ariela. Kaya lagi kang magiingat."

Yun ang huling sinabi sa akin ni Miss Evergreen bago namin siya iwan. At yun ang
huling nasa isip ko noong pilit kong pinikit ang mga mata ko para matulog. Special?
That's funny. I'm anything but one.

"Wake up, Ariela. Ha'la napasarap na talaga ang tulog mo," I groaned. Nagtakip ako
ng kumot to droned out Snow's voice.

"Wake up. Hindi ka ba papasok ngayon?" Pasok? I thought groggily. Hindi ba

masyado pang maaga? Katutulog ko lang eh.

"Malalate ka na sa third subject natin." Binuksan ko agad ang mga mata ko nang
marinig ang sinabi ni Snow. She can't be serious. Pinilit kong umalis sa pagkakahiga
sa kama. Sa sobrang pilit bigla nalang akong nahilo. Bakit ganito? Ang sama ng
pakiramdam ko.

Lumabas si Snow mula sa bathroom with a floating hair brush brushing her hair. Isa
nanaman siguro sa mga bagong spell niya.

"Kanina pa kita ginigising pero dine-deadma mo ako. Hindi ka tuloy nakapasok sa

first two subjects natin." she stated. Natigilan ako at napatingin sa bed side table.
SERYOSO? 10:30 na?! Nagmadali akong pumasok sa bathroom.

"Do you want me to wait for you or mauna na ako?" narinig kong tanong ni Snow
mula sa labas.

"You should do the latter," sagot ko mula sa bathroom. "Ayokong malate ka dahil sa
akin."

"Okay then, kita nalang tayo sa school," Snow called at maya maya pa narinig ko na
ang tahimik na pagsara ng pinto ng kwarto.

Magsisimula na sana akong maligo nang matigilan ako sa napansin. Sumasakit ang
birthmark ko. Nilislis ko ang collar ng pantulog ko para makita ang birthmark ko sa

bandang kanan ng balikat ko. Hinawakan ko yun ng bahagya. Wala namang kakaiba
dito pero bakit ito sumasakit ngayon? Ipinagsawalang bahala ko na lamang yun at
nagpatuloy sa pagbibihis. Malamang kasama lang ito sa pagod ko nitong mga
nakaraang araw.

Lumipas ang oras at hindi na nagbago itong nararamdaman ko. Mas lalo pa ata
siyang lumala noong pumasok ako ng school. Hapon na at eto ako, nakaupo sa
classroom, nakarest ang ulo sa desk at nakapikit. Habang yung ibang mga
classmates ko nasa training room at malayang ginagamit ang mga charm nila.
Pinanood ko sila kanina. Nakita ko kung paano nila gamitin sa pakikipag laban ang
mga charm nila. Lalo na ang mga elemental powers ni Jett at Collin. I would never
forget that. Doon ko narealizes kung gaano talaga sila kalakas.

With Jett's fire power and Collin's wind power, hindi parin ako makapaniwala na
nakakasama ko ang mga gaya nila araw araw. It still gives me chills kapag naaalala
ko ang mga nakita ko. Kung maglaban kasi sila parang hindi magkaibigan eh. Fire
and wind. And they are best friends. How ironic.

Napakalaki nga talaga ng agwat nila sa ibang mga charm users. Specially sa akin.
Maging si Collin nag iiba kapag training. Yung good boy look niya naglalaho and he
too is capable of being dangerous. Lalo na si Jett. Kung tingin niyo dangerous na
siya nang wala pa man siyang ginagawa, lalo siyang nagiging delikado kapag
nakikipaglaban siya.

Pinagpatuloy ko nalang ang kawalan ng ginagawa ko. Hindi naman ako pwedeng
magstay ng matagal sa training room. Hindi ko kaya and besides I still don't have a
charm. Hindi ko kayang protektahan ang sarili ko. Ako lang ang nasa room ngayon
kaya tahimik. Nakabukas ang mga bintana kaya pumapasok ang hangin at liwanag
mula sa labas. Maaliwalas na sana at pwede na akong matulog kung hindi lang
talaga masama ang pakiramdam ko.

"Anong ginagawa mo dito mag isa?"

Nag-angat ako ng tingin at nakita si Lily na naka-apron. Mukhang galing siya sa

training room para sa technical type. May hawak siyang tray at kumalat ang amoy
ng laman nun sa room. Chocolate chip cookies.

"You want some?" nakangiting alok niya habang may hinahanap sa bag niya.

"Uhm..." Naalala ko kung anong charm meron siya.

"Don't worry wala itong side effects. Ordinary cookies lang ito para sa mga nagtetraining," Nakangiting paliwanag niya. Nakahinga ako ng maluwag.

"Can I? Mukhang masarap eh."

"Go ahead. Kumuha ka lang dyan."

Tumayo ako para sana kumuha nang bigla akong natigilan. Nakaramdam ako ng
matinding sakit sa ulo and for a moment I almost felt paralyzed.

"Ariela, okay ka lang?"

I tried to push the pain away. I smiled at Lily as if nothing happened.

"Yes, don't mind me."

Hindi na ako pumasok sa mga sumunod pang subject pagkatapos ng nangyari.

Nagpaalam ako kay Snow na uuwi nalang ng dormitory at magpapahinga dahil
masama ang pakiramdam ko.

"Ayaw mo bang pumunta sa clinic? I can accompany you," she offered earlier.

"Don't bother. Kailangan ko lang sigurong magpahinga."

Naglalakad na ako sa hallway palabas ng school building nang masalubong ko si

Jett. Mukhang kagagaling niya lang sa training room. Tiningnan niya ako na para
bang ako na ang pinaka weird na taong nakilala niya. Geez.. Kung makatingin talaga
ito. Hindi ko nalang siya pinansin at nagpatuloy sa paglalakad.

"Hey, Miss stupid."

I sighed at liningon siya. "Ano nanaman?" Masama ang pakiramdam ko kaya pwede
hwag ngayon? Tahimik kong dugtong.

"May sakit ka ba?"

Natigilan ako sa tanong niya. Masyado na bang halata? "W-Wala. Okay lang ako,"
sagot ko at nagpatuloy sa paglalakad. Mukhang may iba pa sana siyang sasabihin
pero pinabayaan ko nalang. Baka walang kweta lang din yun.

Pagdating na pagdating ko sa dormitory, dumerecho agad ako sa kama at nahiga.

Pakiramdam ko pagod na pagod ako. Alam kong may hindi tama sa akin. And I just
hope na pahinga lang ang kailangan ko, because I don't truly like what I'm feeling.

--

"Ariela, apo."

Narinig ko ang isang familiar na boses. Nagpalinga linga ako sa madilim na paligid
para hanapin ang pinanggagalingan ng boses na yun. Bigla kong nakita si Grandma.
Nakatayo siya sa harap ko but she seems miles away from me.

"Grandma?" My voice echoed in the corners of the dark mysterious place. Inaabot ni
Grandma ang kamay niya sa akin kaya mabilis akong humakbang palapit sa kanya.
Pilit kong inabot ang kamay niyang nakalahad para sa akin. Pero unti unti siyang
naglalaho si paningin ko. Para siyang nabubura.Dinadala ng hangin ang bawat parte
ng imahe niya.

"Grandma, teka lang! Saan ka pupunta?" Nagsimula akong magpanick at tumakbo

kung nasaan si Grandma.

"Grandma, sandali hwag kang umalis!" Takbo ako ng takbo pero parang hindi man
lang ako umaalis sa kinalalagyan ko. Palayo na ng palayo si Grandma. Nawawala na
siya. Hindi ko na siya maabutan!

"Grandma!" sigaw ko, tears started streaming down my eyes. Nanghihinang

napaupo ako sa malamig at madilim na sahig. Hindi ako makagalaw.

"Ariela, lumayo ka sa kanila."

My gaze lifted up along with her words. Pinilit kong tumayo. "Grandma! Nasaan
ka?!" Nagulat nalang ako sa sumunod kong nakita. May tao sa likod ni Grandma. At
hawak niya ang Grandma ko sa leeg nito.

"Who are you? Bitawan mo si Grandma!" I demanded. Nakita ko ang kalahati ng

mukha ng lalake beneat his mask. He's smiling evilly.

"Let her go!" I demanded.

"Ariela, apo.Lumayo ka. Lumayo ka sa kanila."

--

Napabalikwas ako ng bangon. Malalim ang paghinga at tagaktak ang pawis na

napatingin ako sa paligid. Nakahinga ako ng maluwag. I'm here. I'm still here sa
kwarto namin ni Snow. Tiningnan ko si Snow na natutulog sa kabilang kama.
Tiningnan ko din ang oras sa bed side table, 02:19 ng madaling araw.

Pumikit ako at sinubukang pakalmahin ang paghinga ko at ang aking nanginginig na

mga kamay. Ilang oras na pala ang nakalipas simula nang dumating ako galing
school at nakatulog, at ngayon lang ulit ako nagising. Tumayo ako sa kama at
piniling magpahangin. Hinawi ko ang kurtinang nakatakip sa bintana ng kwarto. Kita
ko ang madilim na school campus mula sa kinatatayuan ko.

Naalala ko ang panaginip ko. Ngayon lang ulit ako nanaginip ng ganun ka-vivid.
Parang totoo ito. Bumaling ang paningin ko sa labas ng bintana at nagulat ako ng
may makitang imahe ng tao sa ibaba. I narrowed my eyes to see it clearly. Nanlaki
ang mata ko sa nakita.

"G-Grandma?"

Nakatayo siya sa gitna ng malawak na lawn sa harap ng dormitory. She's standing

there and she seems waiting for someone. Hindi ako pwedeng magkamali. Ang
Grandma yun! Pero anong ginagawa niya dito sa Academy? At bakit nasa labas siya
ng ganitong oras? Napatingin sa direction ko si Grandma at ngumiti. In that moment
alam kung kailangan kong puntahan siya sa ibaba. Lumabas ng kwarto. Mabilis
akong bumaba ng magarang staircase hangang sa tuluyan na akong nakalabas ng
dormitory. Si Grandma, nandito siya. Hindi ko alam kung bakit siya nandito pero
nandito talaga siya! Nandito siya para makita ako.

Nagmadali akong puntahan ang lugar kung saan ko nakitang nakatayo si Grandma.
Pero nanghina ako nang makitang wala ng tao doon pag dating ko. Imagination ko
lang ba yun? But I swear-

"Ariela, apo?" Napalingon ako sa pinanggagalingan ng boses. Si Grandma!

Agad ko siyang sinundan. Papunta siya sa side ng school building. Anong gagawin
niya doon? Pilit ko siyang sinundan hangang sa makarating ako sa parte ng campus
na hindi masyadong nararating ng ibang mga estudyante. Madilim dito at wala man
lang mga lamp post na pwedeng magbigay ng liwanag. Tanging ang buwan lamang.
Hinanap ko si Grandma.

"Grandma nasaan ka?" I called, nagsimula na akong lamigin dahil sa ihip ng hangin
sa madaling araw. Napangiti ako ng makita siya. Nakatalikod siya sa akin.
Humakbang ako palapit sa kanya. Aabutin ko na sana ang kamay niya para
hawakan nang biglang-

Lumutang ako sa lupa at hindi makagalaw! Anong nangyayari?! Nagpapanick na

pilit kong inabot ang lupa pero hindi ko kaya. Para bang may kung anong force ang
nagpapalutang sa akin. I was suspended several meters above the ground.
Tiningnan ko si Grandma.

"Grandma, anong nangyayari sa akin? Tulungan mo ako!" But the next thing
happened sends shivers down my spine and the horror on my now pale face. My
Grandma is smiling at me. She's smiling with a familiar evil smile.

"LET ME GO! Lumayo ka sa akin! Hindi ikaw ang Grandma ko!" sigaw ko habang
nakabitin parin sa ere. Nakita ko kung paano lumutang si Grandma sa harap ko at
ngayon ay magkatapat na ang mga mukha namin.

"Tama ka. Hindi nga ako ang Grandma mo," nakangising sabi ng taong nasa harap
ko. Unti unting nagtunaw na para bang kandila ang mukha ng Grandma ko at
lumitaw ang isang bagong mukha. A face that almost knocked the life out of me.

"It's nice to see you again, Ariela Davis."

Halos nanghina ako sa nakita. I froze on the spot. It can't be. Paanong... paanong
nandito sa harap ko ang taong nasa paniginip ko? The guy holding my Grandmother.
The one with the most terrifying smile I've ever seen.

"Are you surprised?"

I almost screamed in fear. My hand was trembling as well as my heartbeat. "AAnong kailangan mo sa akin?" nagawa kong itanong even though deep inside sobra
na akong nagpapanic. I know I'm in great danger with this guy. I swear he can kill
me and this time wala ng maaaring tumulong pa sa akin.

The guy wearing a white half mascaraed mask faced me with mocked questioning
face. "You don't know?" he asked with amusement.

"Magtatanong ba ako kung alam ko!" I spatted. Great Ariela, galitin mo siya at
tingnan lang natin kung magtatagal ka pa sa mundong ito, my mind retorted.

Napayuko na lamang ako at napatingin sa ibaba. Gustong gusto ko ng umapak sa

lupa at tumakbo palayo sa lugar na ito. The stranger griped my face to make me
look at him. I felt paralyzed with his touch. Para bang nangyari na sa akin ito. His
fingers squeezed my face painfully.

"LET ME GO!"

"You are the girl with the special charm and you didn't even know that? Oh, come
on."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.Hah! He's joking right? He must be crazy. I don't
have a charm! Bigla siyang nawala sa paningin ko at naramdaman ko nalang ang
presence niya sa likod ko. He touched the side of my face like a precious metal.

"Hindi mo ba alam kung gaano ka-special ang charm na meron ka Ariela? You have
the MODIFYING CHARM. The charm that can build or kill a charm."

Gusto kong kumawala sa pagkakahawak niya sa akin but I can't. Kontrolado niya
ako. "You are crazy! Nagkakamali ka. Hindi ako yun!" His evil smirk came back.
Nagsimula siyang ikutan ako habang nakalutang kaming pareho sa ere. What was
he thinking?

"Hindi ko alam na magiging ganito kadali ang mga pangyayari sa pagkakataong ito.
The girl with the special charm doesn't even know she possessed one." Bigla siyang
huminto sa mabagal na pag ikot at humarap sa akin. His face is more serious than
ever.

"Eh kung gawin ko sayo ito!" Sa sinabi niyang yun bigla kong naramdaman ang
matinding hirap sa paghinga. I started to cough. Deep. I felt like chocking!

"Ngayon mo sabihin na wala kang charm."

Natakot ako nang marealized ang isa pang bagay. Napatingin ako sa kamay kong
mahigpit na hinahawakan ng leeg ko, squeezing every air out of my body. I gasped
in shock. I-I'm stopping myself from breathing!

"STOP! PLEASE STOP THIS!" I almost beg between deep inhales of breaths.

Natawa lamang siya sa sinabi ko. A laugh without humor. "Use your charm, Ariela.
Make it stop. Kill my charm."

I shook my head to say no. Tears started streaming down my eyes.

"Use your charm. Use your modifying charm to save your life!" utos niya.

But I can't. I can't do anything. I can't use my charm. I'm trying hard as hell para
magalaw ang katawan ko pero walang nagyayari. "I can't." I silently pleaded.

My breath started to disperse. I'm fighting hard not to lose consciousness but I'm
failing. When I thought tuluyan na akong bibigay, nagulat nalang ako ng bigla akong
nahulog sa lupa. At sa hindi inaasahang pagkakataon pinalibutan ako ng isang
sphere na gawa sa apoy as if protecting me.

Noong oras na yun isang tao lang ang taong pumasok sa isip ko na maaring may
gawa nun. Napatingin ako sa pinanggagalingan ng apoy at liwanag...

...and that's where I saw him.

***

Chapter 9: The Modifying Charm

Chapter 9: The Modifying Charm

"Matigas talaga ang ulo mo." Yun ang una kong narinig mula sa kanya nang
makalapit siya sa kinatatayuan ko. "Hindi mo ba alam na bawal ang lumabas ng dis
oras ng gabi."

Gusto kong magdahilan sa sinabi niya pero hindi ko magawa. Nakatayo lamang ako
sa loob ng sphere. I bit my lips nervously. Mas lalo akong natakot dahil sa pag
dating niya. Hindi siya galit. Sa totoo lang walang anumang expression ang makikita
sa mukha niya. It was plain blank at yun ang kinatatakot ko. The intensity in his
gaze is almost electrifying.

"Jett," tawag ko sa kanya. Gusto kong hilain ang damit niya at pigilan siya sa
paglapit sa manipulator. "Jett, umalis ka na," pakiusap ko.

My eyes shifted to the manipulator. Nakatingin lamang siya sa amin, pinapanood

ang bawat galaw namin. Walang nakakaalam kung ano ang iniisip niya o kung ano
ang susunod niyang gagawin. Nagsimulang mamuong muli ang luha sa aking mga
mata. Alam ko ang iniisip ni Jett at hindi ko papayagang gawin niya yun.

"Jett, please! Umalis ka na!"

Pinilit kong umalis mula sa loob ng sphere pero bigla nalang itong naging mala
salamin. Hindi ko na nagawang makalabas pa.

"Dyan ka lang," narinig kong utos ni Jett mula sa labas.

Naaninag ko siyang lumapit sa manipulator kaya nagpanic ako. Hinampas ko ng

ilang beses ang sphere sa pagbabakasakaling masira ito.

"JETT PALABASIN MO AKO!" Wala akong tigil sa paghampas pero walang nangyayari.
Kaya nagulat nalang ako nang bigla siyang lumingon sa direction ko. Kinuha ko ang
pagkakataon na yun para pakiusapan siya.

"Jett, lumayo ka nalang dito. Nakikiusap ako!" Pero instead nasumunod sa pakiusap
ko, I was taken aback nang bigla siyang ngumiti.

"Pumikit ka. Hindi mo magugustuhan ang mga susunod mong makikita."

Naging magulo ang mga pangyayari matapos niyang sabihin yun. Ang huli kong
nakita bago ako pumikit gaya ng sinabi niya ay ang dalawang heganteng apoy na
nagmumula sa magkabilang palad niya. I keep my eyes shut throughout the torture
of the next few seconds. Pumikit ako at tinakpan ang dalawang tenga ko. Hindi ko
magawang tingnan o kahit marinig man lang ang mga nangyayari.

Nanatili akong nakapikit hangang sa naramdaman ko ang pagsabog na halos

maitilapon ako at ang sphere. Nawalan ako ng hininga dahil sa impact. Noong mga
oras na yun pakiramdam ko gumuguho ang lahat. Wala akong nagawa.

Third Person's POV

Isang makapangyarihang liwanag ang sumira sa katahimikan ng Charm Academy

noong madaling araw ding yun. Agad nasira ang mga madaanan nito. Nabasag ang
ilang salaming bintana at maging ang mga ilaw na nagsisilbing liwanag sa buong
Academy ay nagpatay sindi. Naramdaman yun ng ilan. Lalo na si Chase na nagising
dahil naramdaman na may hindi tama sa Academy. Nagsimulang magwarning ang
Security Facility ng school.

"Anong nangyayari, Chase?" tanong ni Mrs. Hawkins na lumabas mula sa kwarto

niya. Nadatnan niyang madami na ding kapwa guro niya ang nagising at ngayon ay
nasa hallway ng dormitoryo.

"Kumalma lang tayo mga faculties. Pupuntahan ko ang Principal. We will get to the
bottom of this," paunawa ni Chase sa mga ito.

Alam nila na hindi pangkaraniwan ang ganitong eksena sa Academy. Karamihan ng

facilities ng school ay pinapagana ng charm. Ang charm na ito ay hawak ng Board of
Trustees kung saan kabilang si Serena. Kaya imposible na isa lamang itong simpleng
malfunction.

Nasa daan na si Chase para puntahan si Serena nang may narinig siyang magsalita.
Boses ito ni Serena at kinakausap siya through mind link.

"Chase, where the hell are you?!" Halos sumakit ang ulo ni Chase sa sigaw ni
Serena sa kanyang isip.

"Pupuntahan ka. May problema tayo-"

"A huge problem, Chase. May nakapasok na member ng Augury sa Academy."

Sandaling natigilan si Chase sa narinig. Ang Augury ang isa sa apat na myembro ng
Society of Magic. Matagal ng panahon mula noong nagkaroon ng batas ang Magic
Council na pinagbabawalan ang bawat society na manghimasok sa isa't isa. Hindi

basta pwedeng pumasok ang isang myembro ng Augury sa premises ng Academy

ng walang permiso dito. Ano ang binabalak nila?

"At si Ariela Davis..." Serena continued. "Sa tingin ko siya ang dahilan ng
panandaliang pagkawala ng mga charm. Chase, she's the target here."

Mabilis na lumabas si Chase sa main building ng Academy nang marinig yun. Hindi
nga siya nagkamali ng hinala. Unang tingin niya palang kay Ariela Davis ay alam
niyang hindi pangkaraniwan ang charm nito. Ariela looks normal kung titingnan but
her charm is far from average.

He admits, nagdalawang isip siya noong una kung si Ariela nga talaga ang isa sa
mga taong may hawak na special charm. Pero noong nakita niya ang ginawa ni
Ariela at Jett sa Enchanted Forest noong gabing yun, nawala ang pagdududa niya.

Matindi pa sa restrains ang kayang gawin ni Ariela sa mga charm na nasa paligid
niya. Kaya niya itong pigilan at palakasin.The modifying charm - the charm that can
build or kill a charm. Dati sa mga libro lang nababasa ni Chase ang tungkol sa
kapangyarihan na ito. But now, he has a student that possesses this charm. And this
is really unfortunate dahil sa ganitong paraan pa malalaman ni Ariela ang charm
niya.

Eksaktong pagdating ni Chase sa lugar ay siya namang pagalis ng manipulator.

Agad itong umalis nang maramdaman niyang nagkakagulo na sa Academy. Pero
hindi siya nabigo sa pakay niya. Nailabas ng babaeng may special charm ang
kapangyarihan niya. Yun lamang ang gusto niyang makita kaya bumisita siya sa
paaralan. Gusto ng Augury ng patunay na si Ariela nga talaga ang babaeng may
Modifying Charm.

Wala pa siyang balak kunin si Ariela, wala pa sa ngayon.

Ariela's POV

Pinagmasdan ko ang paligid mula sa bintana ng kwarto ng Hospital kung saan ako
nagi-stay. Bumuntong hininga ako. Nandito nanaman ako sa Hospital ng Academy.
Naging suki na ata ako sa lugar na ito. Sa loob lamang ng ilang lingo ilang beses na
akong bumisita dito.

I watched the leaves as they lazily rattle beneath the wind. The clouds floated
slowly in the unusually blue sky. Mahangin at maaliwalas sa labas. Everything
seems calm and peaceful. Malayong malayo ito sa mga naaalala ko ng gabing yun.

"Anong ginagawa mo dyan? Maayos na ba ang pakiramdam mo?" Napalingon ako

sa taong kapapasok lamang sa kwarto. Si Sir Chase Miller.

I shrugged. Hindi ko talaga alam ang isasagot doon. Simula kasi noong gabing yun
pakiramdam ko ay hindi na ako naging okay. May kung anong kuryente sa katawan
ko na walang tigil sa pagdaloy. At gusto nitong lumabas sa mga palad ko.

"Okay lang yan. Masasanay ka din." I tried to smile. Umupo si Sir Chase sa isa sa
mga chair sa tabi ng hospital bed.

"Tumawag na po ba si Grandma?" Tanong ko nang hindi inaalis ang tingin sa labas.

"Tinawagan na namin siya. One of your Grandma's friends said she's out of town.
She'll call back when she received it."

"D-Do you think she's okay?"

Sir Chase gave me a sympathetic look. "She's fine, Ariela. Dating sorceress ang
Grandma mo, kaya niya ang sarili niya."

"Pero hindi niya kailangang madamay dito."

"Ariela, enemies could use your weakness at their advantage ANY TIME. Kailangan
mong ipakitang hindi ka naaapektuhan. Na wala kang kahinaan. Nasa kamay mo
parin ang decision kung hahayaan mong may gamitin sila laban sayo."

Bumalik ako sa pagkakaupo sa kama.

"Sir Chase, paano niyo nalaman na matagal ko ng nagamit ang charm ko?" muli
kong tanong. Isa kasi ito sa mga bumabagabag sa akin mula pa noong una.
Nagamit ko ang charm ko nang hindi namamalayan.

Sir Chase let a knowing smile. "Nagamit mo yun sa Enchanted Forest. Kaya mong
kumontrol ng charm Ariela, you can command a charm to stop pero dahil nawalan
ka ng control maging ikaw naapektuhan." He shakes his head lightly in disapproval.

"And you could build a charm. Kaya nasunog ang forest ay dahil sa inyong dalawa ni
Jett. He used his charm to make a fire ball but because your emotions are in total
chaos that time, ang isang fire ball ay naging heganteng apoy na tumupok sa
kalahati ng Enchanted Forest."

Hindi ako nakapagsalita dahil sa narinig. Surprise is an understatement. I was in a

complete and utter shock. Nagawa ko ba talaga yun?

"D-Does that mean my charm is dangerous?"

Sandali siyang natigilan sa tanong ko. Hindi niya siguro inaasahan na itatanong ko
yun. But I want to know the answer. Sa mga naging kwento kasi nila Snow tungkol
sa nangyari, it's as if I created chaos in the entire school.

"Charm Academy is a magic school Ariela. Danger is part of the curriculum," he

simply stated. "Your charm is powerful in nature pero magiging delikado lamang ito
kapag hindi nacontrol. That's why the Academy is here. To train you and help you
take control of your charm."

I tried to smile. Tama si Sir Chase, hindi dapat ako mag alala. I now have a charm. I
can call myself an official student of this Academy.

"Sir, kamusta na pala si Jett?" bigla kong naitanong.

Sir Chase cleared his throat. He seems trying to construct a safe answer. "Nakalabas
na siya ng Hospital kahapon. He had a lot of injuries pero gaya ng dati mabilis
siyang nakarecover."

May gusto pa sana akong itanong kaya lang tumayo na si Sir Chase. "Well, mukhang
hangang dito na lamang muna. I still have class in..." Tumingin siya sa wristwatch
na suot niya. "10 minutes. I have to go at baka wala nanaman akong maabutan na
mga estudyante."

Tumango ako.

"Get well soon, Ariela. dahil pagpasok mo magsisimula na ang training mo. Marami
kang dapat habulin na lessons." Nagpaalam si Sir Chase at muli akong naiwang mag
isa sa kwarto. I will start training my charm in a few days. My Modifying charm. And
I just hope this time I don't mess up.

Few Days Later:

"What? No!"

"Sir bakit siya?!"

"Langya. Parang ikakatuwa ko naman na turuan ka."

Sinamaan ko ng tingin si Jett. Natawa lamang si Sir Chase na nasa harap namin.

"Hey, kayong dalawa, I'm serious here."

I frowned. Sir, seryoso na talaga kayo sa lagay na yan? Anyway no, it can't be. Hindi
siya pwedeng maging training partner ko!

"Sir, pwede namang si Snow nalang o si Collin."

Ayokong mag training kasama si Jett. Baka hindi ako matagalan ng katiting na
patience na meron siya. I can already see it. Lagi niya akong pagagalitan,
sisigawan, iinisin or worst baka gawin niya akong abo. Isa pa, naiilang ako sa
presence niya. Nitong mga nakaraang araw kasi kapag nasa malapit siya
pakiramdam ko lagi akong kinakabahan. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ako
makapag concentrate kapag nandyan siya. I swear to God ayokong maramdaman
ito. Especially when he is being his arrogant and conceited self. He is just making it
hard for me to ignore him and stop this bull.

"You two, listen to me."

Habang nagiisip ako ng maaring idahilan kay Sir Chase to prove that this scheme
would not work out, si Jett bigla nalang umalis sa training room. Naglakad siya
paalabas nang wala man lang paalam. Iniwan niya kami na para bang hindi siya
kasali sa usapan. Sir Chase sighed in frustration and run his fingers through his hair.

"Kayong dalawa talaga. Anyway, don't mind him, babalik din siya mamaya. Nasaan
na ba ako..." He rubbed his chin na para bang nagiisip. Then he got serious.

"This scheme will work out for both of you." Enlighten me, Sir.

"Jett has the dangerous type of charm. Familiar ka doon mula noong nagsimula kang
magaral dito. Having an elemental charm is severely powerful. Dahil doon mas
madali mong mamamaster ang charm mo kapag nakipagtulungan ka sa kanya."

Okay?

"Sanay siyang magrelease ng mataas na volume ng charm. He can give you

different levels of difficulty. And as for Jett, he will eventually be forced to control his

charm dahil kung hindi, ikaw bilang baguhan sa larangan ng magic ang
mapapahamak."

Napalunok ako.

"The bottom line is both of you will benefit in this arrangement. It's a win-win
situation. Did you get my point?"

I don't think so...

"Sa inyong dalawa nakasalalay ang sarili niyong kaligtasan."

Wait, seriously?

"Jett will teach you everything you have to know in the procedure. Mas
maiintindihan mo ang mga sinasabi ko when you started the real thing."

Sir Chase snapped his fingers and a hologram image of my class schedule appeared
in front of him.

"And your training class will start in... let's see... ngayon na pala. So, shall we start?"

***

Chapter 10: Training Mishaps

Chapter 10: Training Mishaps

The Modifying Charm: the power to kill or make a Charm even more powerful. Kaya
nitong gamitin ang charm ng isang tao laban sa sarili niya. But a modifying user has
to control it first.And controlling a Charm is way more difficult and dangerous than I
thought.

Pumasok ako sa training room nang araw ding yun na sobrang kinakabahan. I don't
even know what will happen here. Nakita ko na minsan kung paano magtraining ang
gaya ni Jett na may dangerous Charm and I really don't like what I saw. I wonder if
ganun din ba ang mangyayari sa akin.

"Ano tatayo ka nalang ba dyan at tutunganga?" Jett's deep voice filled the room.

Nakasandal siya sa pader at nakacross ang braso sa harap ng dibdib. Halata mong
hindi niya nagugustuhan ang mga nangyayari. He wears this annoyed look in his
face. I told you, he doesn't even want to do anything with me.

Our training room is a huge area- more like a dimension, kung saan malaya kang
gamitin ang Charm mo. There's no restrains here. Which makes things really worst.

Ramdam ko mula sa kinatatayuan ko ang Charm ni Jett. Its steaming in his body na
para bang nagpupumilit na makawala. If I touch him mapapaso ba ako? Definitely.
So, hindi ko na dapat subukan pa.

Pagtapak ko sa loob ng room ay agad na sumara ang pinto. Napalunok ako. Now I'm
here. Alone. With Jett. And his dangerous Charm.

"Let's start." Mabilis akong napatingin sa mga mata ni Jett nang sabihin niya yun.

"You still have to orient me about the rules. That's what Sir Chase told me." I said as
calmly as possible.

Jett smirked realizing na fake lang ang pinapakita kong tapang sa kanya. And it
seems I was back to that day. The day I first met him at the back of the school
building.

"There's only one rule you should know in training."

"Say it!"

"There's no rule."

Nabura ang determined na mukha ko at napalitan iyun ng magkahalong panic at

takot. Lumapit si Jett sa akin at napaatras ako. "Wait! Hindi pwede yun. Training has
rules. We should start from the very beginning." I'm surprised that I could say those
words clearly because deep inside I was chocking.

"Nagsisimula na tayo." Seryosong sabi niya. Great. Now what Ariela?

"No- Not liked this- I mean-" Damn! I hate this guy with passion.

"Hindi ako magpipigil. You should control my charm, that's the first lesson. Kung
hindi mo ito nacontrol, pareho tayong magiging abo sa lugar na ito."

Jett held his both hand in the air after saying those words. And quick as a flash a fire
started. It's blazing nonstop kaya mula sa isang fireball ay mabilis itong lumaki. Is
he serious? Talaga bang naniniwala siya na kaya kong controlin ang Charm niya?
Did he even realize that I don't even know what to do?

Lumaki ng lumaki ang apoy sa palad niya and I was taken aback when he crush his
blazing hands on the floor. Mabilis na kumalat ang apoy sa training room na para
bang wild fire. Pinapalibutan na kami ngayon ng apoy and the heat is definitely
filling up the room. Napatingin ako kay Jett na hinihintay ang gagawin ko. He's so
cruel, I swear.

"Kung anong ginawa mo noong gabing yun ulitin mo lang."

I mentally want to punch him in the face. Napaka helpful ng advice niya, really. Para
namang may natatandaan ako sa mga pinaggagagawa ko that night. I don't even
want to remember. That was one of the worst freaking night of my life. Holy crap!
What the hell should I- Natigilan ako sa aking mental monologue nang biglang
dumilim sa loob ng training room.

"Anong nangyari?" and as if isang magic word ng sinabi ko, biglang nagbalik ang
liwanag sa training room. At nakita kong nakakunot ang noo ni Jett habang
nakatingin sa akin.

"Ang sabi ko yung Charm ko ang patayin mo, hindi yung Charm na nakapalibot sa
kwartong ito. Ulitin mo!"

Halos takpan ko ang tenga ko dahil sa sigaw niya. "Malay ko ba na gingamit ko na

pala ang Charm ko!" sigaw ko din sa kanya.

"Napakastupid mo talaga."

Ok. I admit. This time may halong katotohanan ang sinabi niya. Ano bang pwede
kong gawin? Hindi ko nga maramdaman ang Charm ko. How the hell would I know
how to release it!

"Lintik! Pinagaaralan mong kontrolin ang Charm ng iba samantalang sarili mong
Charm hindi mo macontrol?" Iniwasan ko ang nakakamatay niyang mga titig.

"Akin na yang kamay mo." hinila niya ang dalawang kamay ko and for a spilt second
akala ko mapapaso ako. But I didn't.

"Dito ka kadalasang nagre-release. Kapag naramdaman mong gustong kumawala

ng force dito hayaan mo lang. Pero kontrolin mo. Dahil kung hindi ang Charm mo
mismo ang ko-control sa katawan mo."

Napatingin ako sa kamay kong hawak niya habang seryoso siyang nagsasalita. I
can't help but feel something strange with his touch. Like electricity. And there's this
sinking feeling in the pit of my stomach, like thousands of butterflies erupted and
decided to do a circus performance.

"Ano naintindihan mo na?"

I was snapped out of my train of thought with Jett's voice. He sounds really
annoyed. "Um... yeah, I think so."

Jett stared at me with a questioning look then one again he got serious. Nagsimula
nanamang lumaki ang apoy sa paligid and I closed my eyes to concentrate. I just
needed to release a force. Yung kaya kong macontrol. I concentrated my Charm sa

pinakamalapit na force na nasa paligid ko. And when I thought nagawa ko na,
narinig ko ang sigaw ni Jett. Unti unti kong binuksan ang mga mata ko para lang
batiin ng isang madilim na paligid.

"Ilang beses ko bang sinabi na yung apoy ko ang controlin mo? Hindi ang
dimensional charm sa lugar na ito!"

"How could I know kung alin sa nagkalat na force ang Charm mo. Nahihirapan na
nga akong magconcentrate para maghanap ng force, mamimili pa ba ako?!"

"Find the fucking link! You need to find the link between you and the user of the
fucking charm. Ulitin mo."

Great. I knew this would happen. Ilang beses kong inulit ang ginawa ko pero lagi
nalang akong nagkakamali at laging nasisigawan ni Jett.

"No!"

"Mali!"

"Fuck!"

"Ulitin mo!"

Gusto ko na talagang maglagay ng earplugs para hindi na siya marinig. He's too
much of a torture. I really had a hard time releasing my charm, and when I do mali
naman ako ng naco-control. I always end up controlling the dimensional Charm of
the room. And those few times na finally nahanap ko na ang Charm ni Jett, bigla
naman akong bumibitaw dahil masyadong malakas ito para macontrol. After several
minutes, nanghihinang napaupo sa sahig. I've never felt so drained and exhausted
in my entire life.

"Ano suko ka na? Alam kong hindi ka magtatal."

I shot a glare at him. Nakatayo lang siya at pinapanood akong mahirapan. There's
not even an expression on his face.

"I can use my Charm and I will prove you that!"

Pero nagsimula na akong palibutan ng apoy. Konting konting space nalang ang
natitira sa akin.

"Hwag mong pairalin ang tigas ng ulo mo. Hindi lahat ng bagay ay isang laro."

I gasped when a part of the fire caught my skirt. I tried to put it off gamit ang coat
ng uniform ko. Tuluyan ng nagbago ang atmosphere sa loob ng training room. Hindi
ko alam kung anong ibig sabihin sa mga sinabi niya. Nawala ang calm and
controlled aura ni Jett and for a second akala ko tutuluyan niya ako.

"W-where are you going?" tanong ko nang tumalikod siya at akmang paalis na ng
room.

"Tapos na ang training mo."

He walked with his hands in his pocket at hindi man lang siya lumingon nang
sagutin ang tanong ko. Gusto ko sanang sabihing hindi pwede dahil may natitira
pang oras bago ang uwian pero tumahimik nalang ako. Pinanood ko nalang siya
hangang sa nawala siya ng tuluyan sa paningin ko. Great Ariela. You are really an
epic fail. Way to go for messing your first day of training.

"Kamusta ang training?"

"Mabuti walang nangyaring masama sayo."

"Err. Nagtraining ka ba talaga?"

Hindi ko magawang sagutin ang mga tanong ni Snow, Lily at Layla nang pumasok
ako sa Cafeteria. I'm too exhausted and disappointed to do so.

"Bakit ganyan ang itsura mo?"

"Is it that bad?"

"Well, at least you're alive."

Gusto kong matawa sa sinabi ni Snow. She has a point there. At least I should be
thankful na hindi naisipang maging sadistic ni Jett ngayon. Lumipas ang oras nang

hindi ko namamalayan. Masyadong occupied ang isip ko dahil sa nangyari. Why

can't I use my Charm properly? Seriously, I thought natural nalang ang pag release
ng Charm. I've never imagined it to be this hard. Ano bang pwede kong gawin? This
is so stressful.

"Is everything all right, Miss Davis?"

Halos mapatayo ako sa gulat sa boses ni Mrs. Hawkins. Saka ko lang napansin na
nakatayo na pala siya sa tapat ng upuan ko at nakatingin sa akin. Actually, buong
klase nakatingin sa akin.

"Yes!" I replied with too much enthusiasm. "I mean, yes Ma'am. Everything is fine."

Mrs. Hawkins stared at me with uncertainty. "Very well then, tell me something
about our topic for today." For a second I was speechless. Sinubukan kong isipin
kung ano yung mga sinabi niya kanina pero wala akong matandaan. She shook her
head in disapproval nang wala akong maisagot.

"Our topic is all about the four Districts of Magic." She answered. "Another question,
Miss Davis." I mentally face palmed. This is really not my day.

"Which of the four is considered the black district?" Crap. Crap. Crap. Yun lang ang
pumapasok sa isip ko nang oras na yun. Black district?

"Augury." Medyo nagulat ako sa narinig na boses. Para bang may bumulong sa akin.
Napatingin ako sa mga katabi ko pero mukhang wala ni isa sa kanila ang nagsalita.
The whisper sounds like a gust of wind. Hesitant akong tumingin kay Mrs. Hawkins
but I realized I have no choice.

"Augury is considered the black society." I answered with a hint of fake assurance.
Tumalikod sa akin si Mrs. Hawkins at muling bumalik sa harap.

"Very well. Let's continue the discussion."

Nakahinga ako ng maluwag. Napatingin ako kay Collin at nag thumbs up siya sa
akin. Sabi ko na nga ba siya ang may gawa nun! Magaling talagang makalusot sa
gulo ang mga ito. I frown at him for telling that I'm disappointed with myself. Pero
agad din akong napangiti nang makaisip ng magandang plano. Bakit hindi ko ba ito
naisip kanina?

Dismissal:

Agad akong lumabas ng room pagtunog ng bell. Nagstay ako sa tapat ng pinto at
doon siya hinintay. That way wala siyang pagkakataon para makatangi. Paglabas na
paglabas niya, agad ko siyang hinila.

"Ariela, chill lang. Saan mo ba ako dadalhin?"

"Basta Collin. Sumama ka nalang."

Mabilis kaming nakarating sa tapat ng pinto ng training room. Binuksan ko ang mala
higanteng pinto nito at hinila siya sa loob.

"Whoa Ariela. Anong binabalak mo sa akin, ah?" Collin asked in a playful tone. Baliw
din ang isang ito eh pareho silang magkaibigan.

"Salamat nga pala sa pag rescue mo sa akin kanina. Akala ko talaga mapapagalitan
ako."

"Yun lang ba? Alam mo namang na lagi kang welcome."

"May isa pa sana akong gustong hilingin sayo." His eyebrow automatically raised in
interest. Napalitan ng pagtataka ang ngiti niya.

"At ano naman yun?"

"Help me train please?"

Napansin ko kung paano nagsalubong ang kilay niya na parang bata. He's so cute I
swear!

"But it's past the allowed training time. Isa pa, bakit hindi si Jett ang kulitin mo?"

Napabuntong hininga ako nang muling maalala ang mga nangyari kanina. "Collin,
you don't understand. Nakakatakot siya. He's too bossy, arrogant, mainitin ang ulo,
laging sumisigaw. He always curses, always giving me threats-"

I stopped mid-sentence when I heard Collin's low chuckle. "Oh bakit?" medyo
annoyed na tanong ko.

"Pareho kasi kayo."

"That's not even funny Collin-"

"She's loud, irritating, slow, stupid, maarte, mareklamo, sakit siya sa ulo."

I gasped. "Did he really say that?" I swear tatamaan ang Jett na yun sa akin kapag
nagkita kami.

"See, halos magkapareho kayo."

"Paanong mangyayari yun ni hindi ko siya maintindihan." I reasoned out. "I mean,
sometimes he's not that bad. Ilang beses niya na nga akong iniligtas sa panganib
and I thought ok kami dahil doon. But there are times when he seems to hate
everything, especially me."

Collin nodded but I doubt na nakikinig nga siya sa akin.

"Honestly, I think ayaw niya akong turuan dahil gusto niyang sumuko ako." Hinintay
ko ang sasabihin niya pero malayo ang naging sagot niya sa inaasahan ko.

"Sa tingin ko nagaalala lang siya."

"Worried? That's funny, why would he?"

"Dahil mahalaga ka sa kanya. Ariela, kaibigan ka ni Jett. At kapag siya ang naging
kaibigan mo asahan mong hindi ka niya hahayaang mapahamak."

Natigilan ako sa sinabi niya. Kaibigan ang turing sa akin ni Jett?

"Siya ang klase ng kaibigan na hindi ka hahayaang mapahamak kahit pa siya mismo
ang malagay sa panganib. Jett has a history of losing people at hindi niya
hahayaang maulit yun."

Malungkot na napangiti si Collin na para bang may naalalang isang masamang

panaginip.

"Noong bata pa kasi kami, nalaman ni Jett ang kapangyarihan niya in the worst way
possible. Nasunog ni Jett ang buong bayan namin."

Huminto ang oras nang marinig ko ang mga salitang yun. Hindi makapaniwalang
tiningnan ko si Collin. "Nagbibiro ka lang hind ba?"

Collin smiled sadly. "I hope."

For a second I was rendered speechless. Pakiramdam ko bigla akong nanghina dahil
sa nalaman ko.

"Walang nagawa si Jett nang paalisin siya sa bayan namin. Sinisi siya ng mga tao.
They even called him monster. He's just eleven years old back then pero inako niya
lahat ng panininising yun."

I don't know why but hearing those words makes my heart wrenched in pain. Hindi
ko mapigilang masaktan para kay Jett at magalit sa mga taong humusga sa kanya.
But I realized wala akong pinagkaiba sa kanila. Hindi ba hinusgahan ko din ng ilang
beses?

"Nasa Academy na si Jett nang nalaman niyang namatay ng kanyang ina. Ang
nagiisang pamilyang meron siya maliban sa step Dad niya."

Biglang pumasok sa isip ko ang unang pagkikita namin ni Jett. May nabangit ako
tungkol sa mga magulang niya na siyang sobrang ikinagalit niya. Now I know the
reason why. I heard Collin sighed.

"Kaya hindi mo siya masisisi kung matakot siyang mawalan ulit. While everyone
wants to have a Charm as powerful as him, Jett thinks of his Charm as a curse."

"Kung totoong nagaalala siya gaya ng sinabi mo Collin. Then why is he pushing
every one away?"

Collin answered me with a shrug.

"Dahil mas natatakot siya na siya at ang kapangyarihan niya mismo ang maging
dahilan ng pagkawala ng mga taong mahalaga sa kanya."

***

Chapter 11: The Thing with Trust

Chapter 11: The Thing with Trust

Jett is really mean hindi lang sa ibang tao kundi maging sa sarili niya. Hindi tama na
pinaparusahan niya ang sarili niya sa isang bagay na matagal ng nangyari. He is
being unfair. Pwede bang kalimutan niya muna ang lahat? Kung natatakot siyang
masaktan ang mga taong maaring mapalapit sa kanya hindi ba pumapasok sa isip
niya na may mga tao ding kayang magsakripisyo para lang makasama siya?

Bumalik ako sa room kung saan naghihintay si Snow para sabay kaming umuwi ng
dorm.

"So, how did it go?" tanong niya habang nakacross arms at nakasandal sa pader na
katabi ng pintuan.

"Hindi ko napapayag si Collin." sagot ko. "But he promise to help though. Hindi nga
lang sure kung kailan."

"That's good." She commented. "Ano ba kasi talaga ang nangyari sa inyo ni Jett?"

I shake my head. "Please, I don't want to be reminded." I groan inwardly nang

maalala ang mga eksena sa training room kanina. "Bakit ba kasi kailangang si Jett
ang training partner ko."

Lumabas kami ng school building. Tahimik lang si Snow. Maya maya bigla siyang
nagsalita.

"You didn't really know how lucky you are, I guess." Nakatingin ako sa malawak na
soccer field nang sabihin niya yun.

Napalingon ako sa kanya. "What do you mean?"

"Alam mo bang ikaw lang ang nag iisang naging traning partner ni Jett. Never
siyang pumayag na magkaroon ng training partner."

I nod casually. "Uh huh. The hottest guy in school is my training partner. I'm so
lucky." I answer dryly. I'm not being sarcastic. He is literally the hottest guy here, he
can burn me to ashes remember?

"Not that part." Seryosong sabi ni Snow. "Ariela, kung alam mo lang kung ano siya
noong wala ka pa sa Academy."

Natigilan ako. Snow sounds like there something even worst sa mga pinapakita ni
Jett.

"It's weird, you know. Yang care-hate relationship na meron kayo," she pauses
before glancing at me. "But that's the most emotion I have seen from Jett since
freshmen year."

A sad smile crept in Snow's lips. "It took years before anger vanishes from him.
Now, he is starting to care. I hope it's a good thing."

May tinatago si Snow. Naramdaman ko yun sa paguusap namin. Para siyang

natatakot. Hindi ko alam kung bakit.

"Now, he is starting to care. I hope it's a good thing."

Isa yan sa paulit ulit na nagp-play sa utak ko. Of course it's a good thing! Kailan pa
naging mali ang pagaalala sa ibang tao. Pero noong sinabi niya yun para bang isang
kasalanan ang nagawa ni Jett. Para niya akong binabalaan pero hindi niya masabi
ng derecho sa akin.

Few Days Later:

Pumasok ako sa training room. This will be my second time to train and honestly
mas natatakot ako ngayon. Siguro dahil alam ko na ang pwedeng mangyari at hindi
na ako pwedeng magkamali. Naubos na ang begineer's luck ko. This time kapag
nagkamali ako katapusan ko na. Jett would never help me. I just know it. Pero ayoko
ding isipin niya na tuluyan na akong sumuko.

Pagpasok ko nakatayo sa gitna ng training room si Jett at nageensayo ng fire blades.

Wow. Ang aga niya pagdating sa mga ganitong bagay. Tinitigan kong mabuti ang
kapangyarihan niya. A shiver runs down my spine. Nakakatakot ang kapangyarihan
niya. Kaya niyang magpalabas ng blade na gawa sa apoy na kasing talas ng
kutsilyo. Kaya niya akong saktan kung gugustuhin niya. Huminto siya sa ginagawa
niya nang mapansin ako. He stares at me with the same look he often gives when
looking at a blank wall. Para bang sa paningin niya ni hindi ako nage-exist.

"Anong ginawa mo dito?"

His voice sounds cold as always. Deep and almost husky. Nakakainis dahil kapag
naririnig ko ang boses niya natitigilan talaga ako. I don't even know why. Siguro
dahil nakaka-intimidate siya. Tama, yun nga.

"Magt-training." Sagot ko.

Ngayon naman isang fire ball ang nasa kamay niya. Jett scoffs. Ano bang
nakakatawa sa sinabi ko? Nandito naman talaga ako para magtraining ah!

"Lumabas ka na. Nagt-training ako."

Binalik niya ang atensyon sa training at tuluyan na akong hindi pinansin. Gusto ko
talagang suntukin siya sa mukha, yung tipong lilipad siya sa ere. Leche kasi eh.
Nakakainsulto kaya! He is completely ignoring me and obviously making me leave.
Naiinis ako at the same time pakiramdam ko sinasadya niyang iparamdam sa akin
na balewala ako.

"Magt-training din ako! Hindi mo pag aari ang training room kaya wala kang
karapatang-"

"Sumuko ka na dahil wala kang pag asa. Hindi ka nararapat sa Charm mo."

Ouch. Natigilan ako sa sinabi niya. Para na din niya akong sinaksak ng fire blades na
hawak niya kanina. Damn. Daig ko pa ang napahiya sa harap ng madaming tao.

"Special type, isang basura."

I try to think of ways to respond. Kahit ano basta hwag niya lang isipin na
naapektuhan ako sa sinabi niya. Pero wala ng pumapasok sa isip ko nang mga oras
na yun. Isang masakit na pakiramdam ang bumalot sa akin and for a second I'm
almost paralyzed by it. I have a humiliating habit of crying when I get frustrated and
angry at akala ko mangyayari yun sa pagkakataong ito. Pero hindi. Instead hindi ko
inaasahan na muntik pa akong matawa. Walang nakakatawa sa sitwasyon pero
isang bagay ang narealize ko. Jett never really cared in the first place. He never did.
Hindi ko akalaing naniwala ako sa pinakita niya. How stupid, Ariela.

I tried acting like what he said doesn't matter. Nagawa ko pang ngumiti nang
sumagot ako. "Ganun ba?" Hindi ko alam kung napansin niya ang pagbabago sa
boses ko. "Sorry, sa akin ito napunta."

Umalis ako sa training room pagkatapos. Akala ko okay lang ako. Pero noong
nakasalubong ko si Snow biglang parang gusto kong umiyak. Gusto kong isumbong
ang masasakit na sinabi ni Jett sa akin. Na unfair siya. Na hindi ko alam kung bakit
ayaw niya sa akin. Na nakakasakit na siya! Pero sa huli wala din akong nasabi.

Pinili kong iwasan si Jett pagkatapos ng araw na yun. Ano pa nga ba ang maaari
kong gawin kundi iwasan siya? Alam ko naman na mahina ako pagdating sa training
dahil hindi ito ang kinasanayan ko. Pero hindi yun ang point eh. Ayaw niya talaga sa
akin kahit anong gawin ko. Kahit pa pilitin kong maging malapit sa kanya itutulak at
itutulak niya parin ako palayo. And I'm too tired and hurt to do it all over again.
Kung alam niya lang kung gaano nakakapagod ang pumasok sa buhay niya.

Dahil hindi na ako kilala ng jerk kong training partner, nagsimula akong mag
training mag isa. Noong una talaga nahirapan ako. Feeling ko nga nagagaya na ako
kay Jett na cussing machine dahil sa paulit ulit na shit kada nagkakamali ako.

Mahirap din na walang nagsasabi sayo kung ano na ang susunod mong gagawin.
Kung masyado na bang madami ang pinalalabas mong Charm at kung ano ano pa.
But at least nakakaya ko naman. Yun ang tingin ko.

"Ariela, anong nangyari sa kamay mo?"

Nasa room kami ng araw na yun at kasalukuyang walang klase dahil sa faculty
meeting. Maingay ang mga classmates namin as usual pero si Snow biglang nafocus
ang attensyon sa akin. Agad kong itinago ang mga kamay sa likod ko.

"W-wala yun, ano ba yang tinutukoy mo?" I ask innocently. Bigla akong kinabahan.

"Anong wala? May sugat ang mga kamay mo." Pagpupumilit niya. Nakuha niya ang
pansin ni Layla at Lily na kanina lang ay seryosong nag uusap. Nagtatakang
napatingin ang kambal sa amin.

"Hey, anong meron? Ano bang nangyari sayo?"

Wala na akong nagawa kundi ipakita ang mga kamay kong tinutukoy nila. I know
Snow that much. Hindi siya titigil hangang hindi niya nalalaman kung anong meron.

"OH MY GOD! Saan mo nakuha ang mga sugat na yan?"

"Pinapahirapan ka ba ni Jett sa training? Ariela, bakit hindi mo sinasabi sa amin?"

I laugh nervously because of the twin's reaction. First of all, matagal ng kinalimutan
ni Jett na may training partner siya. Lastly, paano nila nalaman na sa training ko
nakuha ang mga sugat? Pasimple kong pinagmasdan ang mga kamay ko. Ok naman
siya ah, medyo namamaga lang dahil nasobrahan sa pag release ng Charm. But
honestly, I'm fine!

"Wala kinalaman si Jett dito. Actually, nagt-training na akong mag isa." Sabi ko sa
mahinang boses. Nanlaki ang mata ni Layla at Lily. Si Snow tiningnan lang ako ng
masama na para bang isang malaking kasalanan ang nagawa ko.

"YOU TRAINED ALONE?!" halos sigaw ng kambal. Kinailangan ko silang pakalmahin

para hindi kami pagtinginan ng ibang mga classmate namin na nasa room. "Ssshh!
Not too loud." Pakiusap ko. "Ilang beses lang naman eh."

"GOD, Ariela!" that's Layla getting hysterical. "Alam mo ba kung gaano kadelikado
ang ginawa mo considering the level you are in right now? Maliban pa sa maaring
masamang mangyari sayo pwede kang parusahan ng Academy dahil sa ginagawa
mo!"

Hindi ko sila magawang tingnan ng derecho. Alam ko naman na delikado ang

ginawa ko lalo pa at isa akong beginner at sa totoo lang ngayon ngayon ko lang din
nalaman na bawal ang gingawa ko. Pero nahuhuli na ako sa lessons. At si Jett
kinalimutan na ako. Wala akong magagawa kundi mag train ng mag isa!

"I know, I know. Pero ok naman ako. So please hwag niyo nalang sabihin sa iba."
Pakiusap ko.

"It's ok because you are ok." Snow replied with contemp. "Pero paano kapag iba ang
nangyari? Paano kung tuluyan mong hindi na control ang Charm mo at napahamak
ka?"

I lower my gaze. "Sorry na, hindi ko na uulitin."

"Dapat lang, Ariela. Because seriously if something happen to you hindi lang mga
sugat ang aabutin mo."

***

Author's Note:

I'll make this really short.

Thank you to all of you out there na hindi parin sinusukuan itong story though I'm
obviously not the most generous author. My schedule won't sometimes allow me to
work on an update but I'm really trying so please bear with me.

Twist and turns are starting to build in the story. What do you think will happen
next? I would love to hear what you think of the story.

Til the next update!

@april_avery

--

Tweet me: avery_WP

Official hashtag: #CharmAcademy

Chapter 12: The Puzzle Game

Chapter 12: The Puzzle Game

Isang mala kuryenteng energy ang lumabas sa mga palad ko. Inihugis ko yun sa
sphere base na din sa laki ng lugar na gusto kong protektahan. Nagsimula ito bilang
isang mist na bumalot sa akin hangang sa tumigas ito na parang salamin. Halos
marinig ko ang pagdaloy ng energy habang pinapaligiran ako nito. Para itong
kuryente na kapag hinawakan ay nakamamatay. Naalala ko bigla ang unang
pagkakataon na nakakita ako ng isang energy sphere. Isang sphere na gawa sa
apoy-

Biglang nawala ang concentration ko nang maalala ang may ari ng sphere na yun Nabasag ang sphere na ginawa ko at nag vaporized. Shit. Shit. Shit. Sa tagal kong
ginawa yun, ganun lang ito kadaling nawala nang mawalan ako ng control! Kainis!
Napaupo ako sa sahig dahil sa pagod at frustration. Napatingin ako sa palad kong
namumula na sa sakit. I hug my knees and bury my face in there. Sa dami ng
maaalala ko yun pa talaga. Para tuloy akong pinaglalaruan ng tadhana.

Few Days Later:

Hindi parin kami ok ni Jett. Obviously wala na siyang balak makipag bati.
Napapagod na ako dahil mukhang wala siyang pakialam kung magalit man ako sa
kanya o hindi. Tuluyan na niya akong hindi pinapansin. It's as if I don't exist at all.
And it extremely bothers me. Ano ba talagang gusto niyang mangyari?

Ngayon ay araw nanaman ng training. Sa totoo lang ang gusto ko ngayon ay

magpahinga. I'm too exhausted and my body ache is almost unbearable. Pero hindi
sa lahat ng oras ay pwede kong masolo ang training room. Kapag nandoon kasi si
Jett hindi ako pwedeng pumunta, kapag wala siya doon lang ako nakakapag
training. So I need to make the most out of the situation. I need to train even if my
body is telling me to stop and rest!

Pagdating ko sa harap ng training room hindi na ako kumatok pa. Dahan dahan ko
lang na binuksan ang isa sa mala higanteng pinto. Pagbukas ko may narinig akong
boses. Noong una akala ko nauna na si Jett at nagt-training na sa loob. Pero bigla
kong narinig ang boses ni Collin.

"You are being unreasonable, Jett." that's Collin and from the sound of it he seems
angry. Never ko pang nakitang magalit si Collin until now.

"Don't you think it's unfair? Na sabihin sa kanya ang mga bagay na yun para lang
sumuko siya?"

"Tss. Dapat nga magpasalamat pa siya." That is Jett's annoying voice. "Hindi siya
pwedeng magaya sa atin. Masyado siyang mahina."

Kumunot ang noo ko sa narinig. Sino ba ang tinutukoy nila?

"Pero magiging gaya din natin siya. We know she can never escape it. The least we
could do is to help her with her Charm. And you are not being helpful!"

Tuluyan ng sumigaw si Collin. That alone is a sign that something is wrong. Mukhang
seryoso ang pinaguusapan nila at sa tingin ko hindi magandang nakikinig pa ako.

"Hindi ko hahayaan na mangyari yun."

Nabigla ako sa cold na boses ni Jett. It is almost threatening. I could practically

imagine his sharp piercing gaze boring into mine.

"Pero siya ang may special Charm. Kung tayong may elemental ginagamit para sa
mission, ano pa kaya siya."

What? Napaatras ako na dahil sa narinig. Mission? Special Charm? I shake my head
as if trying to clear things up. Isa lang ang kilala kong may special Charm sa lugar
na ito at ako yun. Anong kinalaman ko sa pinaguusapan nila?

Umalis ako sa lugar na magulo ang isip. Minabuti kong bumalik nalang sa room. Sa
lalim ng iniisip ko ay hindi ko napansing may nabanga ako.

"Sorry." I apologized at nagpatuloy sa paglalakad. Pero hinila ako sa braso ng taong

nabanga ko at pinaharap sa kanya. Muntik akong sumigaw sa gulat.

"Ariela?" Lily's confused face is now staring at me. "Ano bang nangyari sayo? Are
you okay?"

I blink. "Y-yes." I answer. "Ok lang ako."

But honestly I'm far from being okay. Unti unting nagpatong patong ang mga bagay
na hindi ko maintindihan. Noong una ang pakikitungo ni Jett ngayon naman itong
narinig ko. Now it feels like I'm trap inside a big puzzle game. First Snow, now Jett
and Collin. Ano ba talaga ang mga tinatago nila sa akin?

Weekend passed and I continue to make sense out of what I heard on the training
room. Pero walang patutunguhan ang pag iisip ko. I don't even remember the exact
words from Jett and Collin. Nawawalan na ako ng patience.

"Good morning!" bati ni Lily at Layla pagpasok namin sa classroom Monday

morning. Bago umupo napansin ko ang dalawang bakanteng upuan sa likod. Ang
upuan ni Jett at Collin.

Kagabi bago ako natulog napagdesisyunan kong tanungin na mismo sa isa sa kanila
ang nangyayari. I'm left with no other choice. Hindi ko masabi kay Snow ang narinig
ko hangang wala pa akong basis. The only way to stop this nonsense is to talk to
them. They would at least tell something, right?

Pero dumating ang hapon nang hindi ko nakikita ang dalawa. Hindi sila pumasok
ngayong araw. What a fortunate time to exercise their noticeable lack of enthusiasm
to go to school. Sa dami ng araw bakit ngayon pa nila napiling hindi pumasok? I'm
left waiting for the next morning. Kung saan umaasa akong isa sa kanila ang
magpapakita. Kahit si Collin man lang. Pero dumating ang Martes at wala parin sila.
I began to question my luck. The universe certainly has problems with me.

It was Friday when I notice that something is really wrong. Halos buong lingo ng
wala si Jett at Collin! Pinaglalaruan ba nila ako o talagang nagkataon lang ang lahat?
The answer to my question appears not to be in the choices. Tinanong ko ang mga
kasama ko kung alam ba nila kung nasaan ang dalawa o kung bakit sila absent, they
only shrug. Madalas daw talaga silang mawala kahit noon pa. Minsan ilang lingo
bago sila muling pumasok.

Doon na ako nagtaka. Bakit mukhang wala man lang nagtatanong kung nasaan sila.
Para bang walang pakialam ang Academy sa pagabsent nila. Pati ang mga teachers
parang wala lang na nilalampasan sila sa attendance. There is definitely something
wrong here!

"Hoy! Nakatunganga ka nanaman dyan." Snow waved her hands in front of me as if

trying to get my attention. It's been exactly one week since huli kong nakita si Jett
at Collin.

Lumingon ako sa kanya with a neutral look. "Hindi ako nakatunganga. Inaantok
lang." pagsisinungaling ko.

She smiled at my fail attempt to make an impassive face. "Talaga lang hah?" she
inquired. "Ilang araw ka ng inaantok kung ganun." Sarcasm is dripping in her voice.
Alam kong hindi siya naniniwala sa sinabi ko.

"Ano ba talagang meron? Napapansin ko parang wala ka sa sarili nitong mga

nakaraang araw."

So, napapansin niya pala. Dapat ba sabihin ko na?

"Snow, could we talk?" tanong ko. My tone became serious and she immediately
noticed it.

"We are talking." Sagot niya with a matter-of-fact tone.

Ewan ko ba, minsan napaka sensitive ni Snow na kahit maliit na bagay ay agad
niyang napapansin. Ngayon parang ayaw niyang pansinin kung ano man ang
obvious.

"Not here. Sa labas."

Napansin ko kung paano siya natigilan. Agad din naman niyang nabawi ito nang
ngumiti siya at tumayo.

"Sure."

Lumabas kami ni Snow. I have to clear things up for my sake. This whole puzzle
game is getting really ridiculous. Pakiramdam ko ang buong school na ang may
tinatago sa akin and it seems connected with Jett and Collin's secret.

"So?" tanong ni Snow nang makarating kami sa Cafeteria kung saan wala ng ibang
tao maliban sa mga nagt-trabaho doon. Hapon na din kasi at ano mang oras ay mag
uuwian na.

"Snow, hindi mo ba talaga alam kung nasaan si Jett at Collin." Derechong tanong ko.
"And why does the Academy act as if there's no Jett and Collin at all? At ano itong
tinatawag nilang mission?"

Natigilan si Snow sa sunod sunod na tanong ko. For a second tiningnan niya lang
ako. Then she smile.

"Alam kong magtatanong ka din." She said more to herself than to me. "Mapapansin
mo din ito at magtatanong ka. Medyo natagalan nga lang kesa sa inaasahan ko."

Snow is like that. Alam niya ang lahat ng nangyayari. Inside her head she's making
a bet out of everything. And guess what, tama siya. Hindi din ako nakatiis.

"Gusto ko ako mismo ang makaalam." I answered honestly. "Pero mukhang

magaling kayong magtago."

Tuluyan na siyang natawa sa sinabi ko. She seems very amused of the situation.

"Ariela, what do you expect. Isa itong magic school. Secrets are creeping
everywhere."

Ipinatong niya ang magkabilang siko niya sa mesa at tumingin ng derecho sa akin.

"Ngayong may Charm ka na malalaman mo na hindi isang malaking fairytale ang

pinasok mo."

Hindi ko inaasahan na maririnig yun mula kay Snow. Sa pagkakalam ko kasi siya ang
pinaka optimistic sa amin magkakaklase. Hindi siya mahilig magbanta o manakot.
She is more like the encourager.

"Pero syempre masasanay ka din gaya namin." dugtong niya. "Kaya lang dapat
narealize mo una palang that danger is part of the curriculum of this school."

Snow sighs before continuing. "Nagaalala kasi ako na habang tumatagal at

nalalaman mo ang mga sekreto ng Academy ay magbago ang tingin mo dito. This is
still a wonderful school, Ariela. It's where people like us belong."

Honestly, hindi ko siya maintindihan. Bakit ba ganyan siya magsalita? It's as if she's
trying to warn me in advance.

"Ariela, the Academy is sending students to missions."

***

Chapter 13: The Academy Secret

Chapter 13: The Academy Secret

"M-mission?" I stammer. Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo sa harap
ni Snow bago nagkaroon ng lakas ng loob na magsalita.

Snow nods. "The real once which defy life and dead."

"Pero paanong nangyari yun? We are just students." I answer back.

"That's the point, Ariela." Snow replies grimly. "Ano sa palagay mo ang dahilan kaya
tayo nagt-training? We have to control our Charms not just for our selves but for the
benefit of this society."

Sinubukang ipaliwanag sa akin ni Snow ang lahat. Naging mahirap ito dahil hindi
agad nag-sink in sa akin ang sinasabi niya. Pakiramdam ko kasi hindi totoo ang
lahat. According to Snow galing sa dalawang society ang mga mission. Sa Greven at
Mirandi. Sinubukan kong alalahanin ang mga librong nabasa ko tungkol dito. Ang
Greven ang society kung saan makikita ang Charm Academy. Ang Mirandi ay ang
alyansa ng Greven. Karamihan sa mga mission ay isinasagawa ng mga
estudyanteng matataas ang rank at malalakas ang kapangyarihan. Halos lahat ng
may elemental Charms ay tumatangap ng mission. Kabilang na dito si Jett at Collin.

"Sa totoo lang, si Jett at Collin ang pangunahing inaasahan ng Academy pagdating
dito." she stated with a weak smile.

Mission ranged from easy to difficult. Depende din ito kung anong klase ng Charmer
ang kailangan. Karamihan sa difficult ay napupunta sa elemental Charmers. Pwede
itong pagmatyag sa isang tao o sa isang buong society. Pagtapos sa isang tao o
pagkasira ng isang buong bayan.

Ang sabi ni Snow ay para din ito sa kaligtasan ng Greven at Mirandi. For the past ten
years an invisible war exists between the allied societies and Augury. Ako mismo
nakasaksi nun noong may nakapasok na taga Augury sa loob ng Academy. Kahit pa
sabihing may authority na gaya ng Magic Council na namamahala sa kapayapaan
sa apat na society wala paring nakakasigurado.

Pilit pumapasok sa isip ko ang kaligtasan ni Jett at Collin. I keep telling myself hindi
dapat ako mag isip ng kung ano ano. Pero alam ko na kahit sakit sa ulo ang
dalawang at mas gusto kong suntukin sila pareho kapag nakita ko sila dahil sa
frustration na idinulot nila sa akin, deep inside nagalala parin ako. Dahil isa lang ang
ibig sabihin ng lahat ng sinabi ni Snow. Walang nakakaalam kung ligtas bang
makakabalik si Jett at Collin dito sa Academy.

I finally solve the puzzle. But I'm left wishing na sana hindi ko nalang nalaman ang
totoo. Para hindi ako nagaalala ng ganito. Everything I thought I knew about the
Academy at this point seems to be all make-believe. And the real thing is I'm trap in
a big survival game.

"Alam kong nagalala ka." Snow says after a very long silence. "But trust me, kaya
nila ang mga sarili nila."

"Pero narinig ko sa usapan nila ang Augury. Snow, they could be in danger-"

"Ariela, listen to me!" she demanded. "They are safe. They have to be." Pero
nakikita ko sa mga mata niya na maging siya ay nagaalala.

"They've done this thing a hundred times." She assures me. "Malay mo bukas
bumalik na sila para sirain ang mga araw natin."

Pero lumipas ang mga araw at hindi parin pumapasok si Jett at Collin. Nagsimula ng
mamuo ang pangamba sa dibdib ko. It's been almost two weeks! I'm fully aware
that a mission could take this long pero bakit ako kinakabahan ng ganito?

Naalala ko ang pakiramdam noong araw na yun. Isa sa mga araw na gustong gusto
ko ng makalimutan. Ganito din ang naramdaman ko noong umalis si Mama at Papa.
Noong nagpaalam sila sakin sa harap ng pintuan pero gusto ko silang hilain pabalik
dahil natatakot ako. Isang takot na hindi ko maipaliwanag. Yun ang huling
pagkakataon na nakita ko sila bago ang aksidente.

I try to push the horrible thoughts away. No. Walang mangyayaring masama. This is
a different world. May kapangyarihan si Jett at Collin, nothing bad can happen. I try
hard to convince myself. But time isn't helping.

"Ariela, are you okay? You look really pale." lumingon ako kay Snow at ngumiti.
Pinagpatuloy ko ang pagbabasa.

"Are you still training alone?" tanong niya habang nakatingin sa mga kamay ko.

"Madalang nalang." I lied. Hindi siya mukhang kumbinsido. Ibinalik ko ang tingin sa
binabasa though wala na akong naiintindihan. Paminsan minsan napapangiwi ako
dahil sa sakit ng katawan na nararamdaman ko kaya siguro napansin ako ni Snow.

Hindi nakikisama ang katawan ko ngayon. It's as if lahat ng bawal na training na

ginawa ko ay bumabalik sa akin. I'm extremely exhausted beyond words. Isa na
sigurong dahilan dito ay ang epic failure kung training kahapon. Honestly maging
ako ay natakot sa kaligtasan ko nang hindi ko magawang control-in ang Charm na
ni-release ko. I was cursing through out. That was the most dangerous training I
had.

"Really? Eh bakit sobrang namamaga ang mga kamay mo?" she inquired. "Gusto mo
bang pumunta muna sa clinic?"

I shake my head. "I'm fine, really. Isa pa, kailangan kong puntahan si Sir Chase
mamaya para mag report sa progress ng training."

"At anong sasabihin mo? Nagt-training kang mag isa?" she asked sarcastically.

I smiled despite the situation. "I would tell him I badly need a new training partner."

Naramdaman kong hindi na biro ang sama ng pakiramdam ko pagakyat ko ng third

floor para puntahan si Sir Chase gaya ng sinabi ko kay Snow. Maging pag akyat ng
hagdan pakiramdam ko nahihilo ako. Crap. I took my body for granted. Ngayon
nagrereklamo na ito. I swear after this dederecho ako sa dorm at matutulog
maghapon.

Dumerecho ako sa office ni Sir Chase. Pero hindi pa man ako tuluyang nakakalapit
ay natigilan ako. Hindi ko inaasahan ang sumunod kong nakita.

"J-Jett?" mahinang bulong ko.

Pinagmasdan ko ang tatlong taong nakatayo sa harap ng office ni Sir. Si Miss

Serena, si Sir Chase at si... Jett. Si Jett ba talaga yun? Pinagmasdan ko siyang
mabuti. Ang familiar at magulo niyang buhok, ang hikaw niya sa tenga, kung paano
siya magsalita na para bang mataas pa siya sa mga kausap niya. Bigla akong
nanghina. Siya nga ito.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo doon nang hindi man lang nila ako
napapansin. Mukhang malalim ang pinaguusapan nila. Nakakunot ang noo ni Jett at
kahit hindi ko naririnig ang usapan nila alam kong galit siya. Sir Chase seems
listening to whatever Jett is saying while Miss Serana looks like she's about to lose
her patience. Biglang napatingin sa direction ko si Sir Chase na ikinabigla ko.

"Ariela?" Lumingon din si Miss Serena at Jett nang marinig ang pangalan ko. Hindi
nawala ang expression ng galit ni Jett nang makita ako, but there's something else.
There is a look of defeat in his eyes. Anong ibig sabihin nun?

Mabilis na nagpaalam si Jett. Ni hindi man lang ako tiningnang muli nang naglakad
siya papunta sa opposite side at nawala sa paningin ko. Gusto ko siyang kausapin.
Marami akong gustong itanong sa kanya. Pero naglaho ang lahat ng pagkakataon
kong gawin yun. Iniiwasan niya parin ako. Bumalik parin kami sa dating laro
matapos ang ilang lingo. I don't know why pero biglang naginit ang sulok ng mga
mata ko.

"Ariela, are you okay? You look pale." Puna ni Miss Serena nang makalapit sila sa
kinatatayuan ko. That word again. Ilang beses ko bang dapat sabihin na ok ako?

"Ok lang po, ako." Sagot ko. Itinago ko ang mga kamay sa likod in case na mapansin
ni Miss Serena. "I'm actually here to talk to Sir Chase."

Nagkatinginan si Miss Serena at Sir. Sir Chase sighs and gives me an apologetic half
smile. "Pasensya ka na, Ariela. May bigla kasi kaming kailangang asikasuhin kaya
hindi kita mahaharap."

I nod and manage a smile. Pero sa totoo lang gusto ko ng umalis. Mas lalo pa atang
sumama ang pakiramdam ko. I'm both physically and emotionally drained at wala
na akong tiwala sa sarili ko na kaya ko pang itago yun.

"Ipapatawag nalang kita kapag naging maayos na ang lahat." He added.

"Sige po, bababa na ako." tumalikod na ako mula sa kanila. Pero nakakailang
hakbang pa lamang ako nang marinig kong muli ang pangalan ko.

"Ariela," Lumingon ako kay Sir Chase. "Hwag mo siyang intindihin. Nagaalala lang
siya."

Nagpaalam si Sir Chase at bumalik sa loob ng office kasama si Miss Serena. Naiwan
akong nakatayo sa gitna ng hallway trying to understand what he meant.
Nagaalala? Sino?

Bumalik ako sa classroom. Walang tao sa buong hallway at maging sa kalapit na

mga classroom dahil na din halos lahat sila ay nasa kanya kanyang training. Finally,
makakauwi na ako. Pumasok ako sa room para kunin ang mga gamit ko nang hindi
man lang napansin na may ibang tao doon.

Napatingin ako sa lalakeng nakaupo sa bandang likod at mukhang natutulog. I froze

on the spot the moment I realize who it is. Jett. Napaatras ako na para bang hindi
alam ang gagawin. Unti unti siyang gumalaw. Crap. Nagising ko ata siya.

Mabilis kong kinuha ang mga gamit ko bago pa man siya tuluyang magising. Pero
hindi pa man ako nakakarating sa pinto ay narinig ko ang ingay ng upuan na para
bang may tumayo mula dito. I guess my luck isn't working so far. Wala akong
nagawa kundi lumingon. Pag lingon nakatingin siya sa akin.

"Sorry kung nagising kita. Paalis na ako." I manage to say.

Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa akin with his hands in his pocket at ang
bored niyang mga mata na akala mo kulang sa tulog. Gusto ko siyang kausapin.
Gustong gusto ko talaga. I'm about to open my mouth to try pero bigla ko din itong
isinara nang maglakad siya papunta sa direction ko at... nilampasan niya ako.

Dumaan siya sa harap ko na para bang hindi ako nakikita. Nasagi niya ang kaliwang
braso ko kaya napaatras ako nang bahagya. Ouch. Napahawak ako sa braso ko at
napangiwi nang maramdaman ang sakit. Shit. Ang mga sugat ko. Pilit kong tiniis
ang sakit para hindi niya mapansin. Nagmadali akong unahan siya papunta sa
pintuan. Kailangan ko na talagang ipahinga ito. Nahinto ako sa tangkang pagalis
nang may humila sa wrist ko. Lalo akong napangiwi sa sakit. Lumingon ako kay Jett
na seryosong tinitigan ang braso ko.

"Jett, ano ba. Masakit." Hindi maitagong reklamo ko. Naiiyak na ata ako. Crap. Ang
higpit kasi ng hawak niya. Nagulat ako nang nilislis niya ang sleeves ng uniform ko

at nakita ang mga sugat. Agad akong umiwas ng tingin. Alam kong alam niya ang
ibig sabihin ng mga sugat na yan.

"Nagt-training kang mag isa?" hindi yun tanong, more like stating a fact in a cold
tone. Napalunok ako.

"Tumingin ka sa akin." utos niya. Wala akong nagawa kundi ang harapin siya at ang
nakakatakot niyang mga titig. I swear Jett has his way of making anything obey him.

"Oo, ok na?" mahina kong sagot sabay hila sa kamay ko pero ayaw niya paring
bitawan. Napatingin ako sa mga yun, namumula at madaming galos.

"Hindi mo ba alam kung gaano kadelikado ang ginagawa mo? Fuck! We are given a
training partner for a fucking reason!"

Napapikit ako dahil sa sigaw niya. Alam kong delikado ang ginawa ko. Ilang beses ko
na bang narinig yan. Pero tapos na yun, nakaligtas ako. So why does it matter?

"You left me to train on my own." Sagot ko na para bang sinisisi siya. "Why do you
hate me Jett? Bakit ayaw mo akong tulungan?"

Hindi ko sinasadyang masabi yun. I thought I was just thinking about it until Jett
gave me a look of cold steel.

"Wala kang alam." Maikling sagot niya. The coldness in his voice is almost lethal.
Pero hindi ko na pwedeng bawiin ang sinabi ko. Kailangan kong malaman ang
dahilan.

"Then, ipaalam mo sakin!" I insisted. Hindi siya nagsalita. A flash of worry flicker in
his eyes. His features soften and he almost looks like he's having a mental debate
inside his head.

"Jett, ano bang naging kasalanan ko-!"

"Fuck! Hindi mo ba nakikita, prinoprotektahan kita!"

Natigilan ako sa sinabi niya. I face him with a shock expression. "W-What?" I
stammer.

He run his fingers through his jet black hair and frustratedly pulled it like it was a life
line that could spare him through this discussion.

"Alam mo bang nadiskobre namin sa mission?!" puno ng galit na tanong niya. "They
are hunting you! Gusto ko nilang makuha!"

"A-Ako?"

"Wala ka nga talagang alam. Hindi kita tuturuan. Ayokong magaya ka sa amin!
Ayokong gamitin ka nila sa mission at mapunta sa mga taong gusto kang makuha."

"P-Pero Jett-"

"Pota! Ang manhid mo talaga!"

He walks away. Ni hindi niya man lang hinintay na masabi ko ang gusto ko. Padabog
na isinara niya ang pintuan. Naiwan ako sa room na mag isa at nakatingin sa
dinaanan niya. I bit my lips to prevent it from quivering. Now tell me, what I should
do.

***

Chapter 14: The Bow and Arrow

Chapter 14: The Bow and Arrow

Snow's POV

I saw Jett walking out of the classroom. Mukhang galit siya. He even slammed the
door behind him. Ano kayang dahilan kung bakit siya galit? Honestly, alam kong
nakabalik na sila. I think they had returned early this morning. Their mission lasted
more than two weeks, not the longest but it's definitely one of the most dangerous.

Naalala ko pa ang sinabi ni Collin bago sila umalis. They have to go to Augury to spy
yet another attack. Hindi na sila nagsawa. Ano nanaman kayang binabalak nila sa
mga panahong ito. I hope hindi kasama si Ariela sa mga yun.

Speaking of Ariela, nasaan na ba siya? Hinanap ko siya sa office ni Mr. Miller kanina
pero wala naman siya doon. I thought doon siya pupunta. Or did she lie? Mukhang
ayaw niya lang kasing pumunta sa clinic. Augh, she's so stubborn, really. She's the
girl version of Jett.

Pumasok ako sa room kung saan nanggaling si Jett. I almost shriek when I saw
Ariela in there. What is she doing here? Wait! Nangaling dito si Jett. Did they saw
each other? Of course, dummy! Mukhang alam ko na ang dahilan kung bakit galit
siya.

"Ariela?" I asked hesistantly. Nakayuko kasi siya while standing few meters from the
doorway. She's bitting her lips as if trying hard not to cry. "What happened?"

Maaring alam ko na ang dahilan kung bakit siya nangkakaganyan but I still want to
hear from her. Or maybe not. Wala siyang balak magsalita kapag ganito na ang
sitwasyon. I know her that much. She has the tendency of keeping things to herself.

Ariela tries to smile but she's failing. I could see the sadness there and guilt? I can't
help but notice how pale she is. All her prohibited trainings are taking revenge.

"You need to go to the clinic." I'm not asking for permission, I'm demanding that
she'll come with me.

"I'm fine-"

"You're not!" my voice raise. "Ariela, please. Kahit ngayon lang isipin mo muna ang
sarili mo."

"But I want-"

"Ariela, if you don't want to get paralyzed for the next few days sasama ka sa akin."

I wouldn't have a second though na gimitin ang kapangyarihan ko sa kanya para

lang sumama siya. On the other hand, hindi niya magagamit ang kapangyarihan
niya sa akin hindi lang dahil masyado siyang mahina ngayon kundi dahil hindi niya
lang talaga kaya. That is one of the weaknesses I saw in her. Her emotions often
clouded her judgement.

Out of her will, sumama siya sa akin. Nang makarating kami sa Clinic ay agad ko
siyang pinapasok. Ipinagpaalam ko siya sa nurse na nakashift doon. Narinig ko
silang nag uusap bago ako lumabas para hanapin si Jett.

"What the hell did you do?" I demanded. Wala na akong pakialam kahit na
natiningin siya ng masama sa akin. If the situation is different malamang natakot na
ako. But not now.

Nilampasan ako ni Jett na para bang walang narinig. This bastard really knows how
to annoy people. But unfortunately I also know what could unnerve him.

"Nasa clinic siya ngayon. She looks really pale. Ano bang mga sinabi mo sa kanya?"

Huminto siya sa paglalakad. Hindi parin siya lumilingon but I could almost see his
peircing eyes and clenching jaw. I glance at his fist, they form into ball.

"Look, siguro nga wala na akong pakialam doon pero sana hwag mo muna siyang
bigyan ng problema."

I sigh before continuing.

"Alam kong alam mo na nagt-training siyang mag isa. You need to stop her, Jett. You
either help her or she'll die."

Ariela's POV

"Did you now what the nurse told me?"

Pumasok si Snow sa kwarto at umupo sa tabi ng kama ko. Katatapos lang ginamot
ng nurse ang mga sugat ko na ngayon ay unti unti ng nagf-fade.

"She didn't know how you did it pero napakadelikado ng ginawa mo, Ariela."

She held emphasis in every word para siguradong tatatak sa akin ang sinabi niya.
But I find myself tuning out of Snow. Napatingin ako sa labas kung saan madilim na.
Anong oras na kaya?

"Hindi mo dapat pinatatagal ang mga injuries mo ng ganito. Maari kang

maparalyzed. Did you even know that?"

I shake my head. "No." I answer honestly.

"Kaya naman pala. Over use of Charms during trainings is prohibited. Hindi mo na
uulitin ang ginawa mo, Ariela."

She pauses and gave me a calculated glare. "Unless you want me to disclose it with
Sir Chase. Yun lamang ang natitirang paraan na alam ko para tumigil ka."

"You sounded like I'm a criminal." natatawang sabi ko.

Napangiti na din siya. The tension in the air is too much to handle. Alam naming
pareho na hindi kami sanay dito.

"What you're doing is a crime here." She looks at me thoughfuly for a second. "Hindi
lahat nakakaya ang ginagawa mo, Ariela. You are lucky. But you are slowly killing
yourself."

Umalis si Snow sa clinic para bumalik sa dorm at kumuha ng ilang gamit. Kahit sa
palagay ko ay maayos na ako, hindi parin ako hinayaang makaalis ng nurse. Sa
clinic ko kailangang magpalipas ng gabi.

It was I think nearly eleven o'clock in the evening nang may marinig akong ingay
mula sa bintana ng kwarto kung saan ako nagpapahinga. I'm in the verse of falling
asleep then pero bigla akong nagising dahil sa ingay. Pagtingin ko sa bintana,
nakabukas na ito. Pumasok kasabay ng malamig na hangin si Jett.

"Crap! Jett! You scared the life out of me!" halos masapo ko ang dibdib ko sa gulat.
Ano ba yan! Bakit ba bigla bigla nalang siyang sumusulpot kung saan!

"Tss. OA." kinuha niya ang upuan na nasa tapat ng bed ko at umupo patalikod doon.
Kumunot ang noo ko at tiningnan siya ng masama. Ano bang ginagawa niya dito?

"Ok ka na?" bigla niyang tanong sa akin. Nakarest ang chin niya sa sandalan ng
upuan at nakatitig sa akin. M-may mali nanaman ba sa itsura ko? Bakit ba ganyan
siya makatingin?

I silently nodded. Kung akala niya nakalimutan ko na ang mga sinabi niya ilang oras
na ang nakakalipas, nagkakamali siya. Maraming tanong parin ang gumugulo sa isip
ko. Pero hindi ko siya magawang tanungin ngayon.

"Good." linibot niya ang tingin sa kwarto. He scoffed in disapproval.

"Ano ba ang ginawa mo noong wala ako at dito ka napunta?" tanong niya. Hindi ko
alam kung talagang interesado ba siyang malaman ang dahilan o talagang wala
lang siyang magawa.

"Sinabi ko na, di ba? Nagt-training akong mag isa." Tsk! Akala ko ba matalino siya.
Paulit ulit ko nalang bang sasabihin.

He shakes his head lightly. I can't help but to stare at him and his gorgeous
presence. He looks really hot just by doing that. Wait, what?

"Hindi lang dahil sa training ang mga injury mo. Simpleng mga sugat lang yan na
kayang gumaling mag isa. Masyado mong inabuso ang sarili mo."

Ok, so now he's talking to me. Parang kanina lang halos galit siya sa akin. Iniiwasan
niya pa nga ako hindi ba? Bipolar ba siya?

"Wala naman akong ginagawang masama," natigilan ako ng tumaas ang isang kilay
niya. "Maliban nalang siguro sa training." mahina kong dugtong.

"At pagalam sa sekreto ng Academy." dugtong niya para sa akin.

Natigilan ako. Muntik ko ng makalimutan ang tungkol doon. Napatingin nalang ako
sa mga palad ko.

"Masama bang malaman ko? Darating ang araw malalaman ko din naman ang
tungkol doon."

"Na kung pwede lang hindi na mangyari."

Napalingon ako sa kanya. "May sinabi ka?"

"Tss. Wala." Tumayo siya at napabuntong hininga. Pinigilan ko ang sarili kong
mapangiti. Para siyang bata.

"Paglabas mo dito magsisimula na tayong mag training."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. "Hindi nga?!" Hindi makapaniwalang tanong ko.
Malay mo naman kasi nagj-joke lang siya.

Palabas na siya nang kwarto nang lumingon siya sa akin. Take note, kung saan siya
nangaling doon din niya planong lumabas. Seriously? Ang luwang kaya ng pintuan.

"Ayaw mo?" tanong niya.

I shake my head quickly. "No! Hindi sa ganun! Pero bakit? Akala ko ba wala ka ng
balak-"

"Magt-training ka parin kahit hindi kita turuan. Ganyan katigas ang ulo mo. Mabuti
ng nababantayan kita."

Humawak siya sa upper railings ng bintana bago nag-swing palabas. Eksakto

namang kumatok sa pinto ang nurse na nagtatanong kung gising pa ba ako. Mabilis
kung sinara ang bintana. Nagtakip ako ng kumot at nagkunwaring nagpapahinga na.

A small smile crept into my face. But slowly it vanishes into a confused and worried
expression. Ano ba itong nararamdaman ko pagdating kay Jett? Maging ako
naguguluhan na.

Three Days Later:

"Bow and arrow."

"What?"

"Kailangan ko pa bang ulitin? Bow and arrow. Palaso at pana."

So, ito nanaman kami sa walang kwenta naming pag uusap. Alam ko naman ang
ibig niyang sabihin, alam ko ang isang pana kapag nakita ko. Ang gusto ko lang
malaman anong kinalaman nun sa training ko.

"Jett, wala tayo sa isang survival activity." nakacross arms na sabi ko sa kanya
habang naka-lean naman siya sa pader at kausap ako.

Bow and arrow. Sa survival activity lang pwedeng gamitin ang mga weapons na
yun. Maliban doon ay hindi na ito pwedeng hawakan ng kung sino sino. I admit I feel
in love with the weapons the moment I touched and used them. Hindi ako magaling
sa survival pero bigyan mo ako ng pana at palaso makakaligtas ako.

"Hindi ba magaling ka doon?" tanong ni Jett. Nakikita niya pala ang mga ginagawa
ko kapag may activity.

"Hindi naman magaling. Marunong lang gumamit." naalala ko ang unang beses na
humawak ako ng pana at palaso. The memory is hazy but I remember who hand me
the weapons. My father.

"Tss. Ang gusto ko gamitin mo ang alam mo sa pana at palaso at i-relate mo sa

charm."

"Paano ko gagawin yun?"

Umalis siya mula sa pagkaka-lean sa pader at lumapit sa akin. Nang ilang metro
nalang siya sa akin huminto siya. He put his hands in his pockets and leans in just
inches from my bare face.

"I want you to make a bow and arrow out of your charm."

***

Chapter 15: Training Arrow

Chapter 15: Training Arrow

"You are kidding right?" yun ang una kong naging reaction nang marinig ang sinabi
ni Jett.

Bow and arrow out of charm? That is ridiculous. Sure I could create spheres and
barriers and maybe throw some energy balls if the situation requires. But a bow and
arrow is too soon. This kind of training is not on my level. Masyadong delikado ang
gusto niyang ipagawa.

"Mukha ba akong nagbibiro?" seryosong tanong niya. Nagtatanong lang sungit

talaga nito. Malay mo naman kasi nagbibiro di ba?

"Pero paano ko gagawin yun? I couldn't even touch a charm energy ang gawin pa
kaya itong weapon."

He smirks giving me the impression that he finds my having-no-idea amusing.

"Nakakatawa na wala kang alam."

I scoff. "Wow, pasensya na. Normal na tao lang ako nitong nakalipas na buwan."
pagpapaalala ko sa kanya. Lagi kasi nilang nakakalimutan na bago lang ako
pagdating sa ganitong bagay.

"Hindi yan rason. Dapat sa oras na ito alam mo na lahat ng dapat mong malaman
tungkol sa Academy. Kaya ka napapahamak eh."

Napaka niya talaga. Akala mo kung sinong magaling. Minsan pinapagalitan niya ako
kapag masyado akong madaming alam. Ngayon naman gusto niyang malaman ko
ang lahat. Ano ba talaga?

"Hindi ka na pwedeng umatras dito. Kaya alamin mo na ang lahat."

Natigilan ako. So ang training na ito ang makakapag sabi na hindi na ako pwedeng
bumalik sa dati. Ibig sabihin pagkatapos nito-

"After this training you are going to be on missions."

I stood there unmoving. Tiningnan ko lang si Jett habang tila tumahimik ang paligid.
I blink a once, twice.

"Hindi ko gustong mangyari yun pero matigas ang ulo mo. Inalam mo ang lahat.
Nagt-training ka mag isa. Wala kang kaalam alam na nilalapit mo ang sarili mo sa
disgrasya."

Inaamin ko bigla akong natakot pero hindi ko yun ipinakita. "Pero hindi ako habang
buhay pwedeng umiwas. Kung kailangan nila ako sa mission kailangan kong maging
handa."

I bit my lips; a habit is starting to form. Kapag kinakabahan ako natatakot o naiiyak
yun ang laging nagiging reaction ko.

"Hindi pa ba kami sapat?"

I stare at Jett. Puno siya ng galit pero at the same time para bang nakikiusap siya.
Gusto kong hawakan ang kamay niyang nakakuyom at nangigigil pero biglang
nawala ang sandaling kahinaan na nakita ko at bumalik na siya sa dating Jett.

"Mag simula na tayo."

Jett started explaining the procedure of the training. Mahahati ang training na ito sa
dalawang parte. Una ay ang pag gawa ng pana at palaso gamit ang charm energy
at pangalawa ay pag gamit nito.

Wala akong problema sa pangalawang parte. Kaya kong gumamit ng pana at

patamaan ang sinuman kung yun ang ikaliligtas ko. Ang magiging problema ay ang
pag gawa nito. Sinabi ni Jett na pareho lang ang procedure kapag gumagawa ako ng
barrier. Mas controlled at mas detailed lang ang pana at palaso.

"Pero paano ko mahahawakan ito?" tanong ko na nakakunot ang noo. He frowns at

me like what I said doesn't even count as a question.

"May charm ka ba talaga?" ito nanaman kami sa walang patutunguhang pag uusap.

"Duh!" I snap back.

"Alam mo bang nahahawakan ang isang charm output?"

So considered palang charm output ang pinapagawa niya sa akin. Ang output tulad
ng barrier at sphere ay ang tawag sa mga bagay na kaya naming gawin gamit ang
charm. Tama siya. Nahahawakan ang isang sphere dahil mula sa energy ay nagiging
physical na bagay ito na p-protekta sayo sa pag atake.

"Para ka lang gumagawa ng barrier pero mas controlled. Kailangan mong isiksik ang
lakas ng barrier sa isang pana at palaso."

Napalunok ako. Ganun katindi?

"Kapag mahina ang sphere maari itong masira sa gitna ng laban. Hindi mo
gugustuhing mangyari ito sa magiging weapon mo."

Buong hapon ang inabot bago ako nakagawa ng pana at palaso. Madaming beses
akong nagkamali, nawalan ng control, ilang beses nag disperse ang charm sa
tuwing sinisiksik ko ang lakas nito sa dalawang maliit na bagay. Pero himala dahil
naging patient si Jett sa akin. Pasalamat nalang ako at mukhang maganda ata ang
gising niya. Minsan niya lang ako sinigawan other than that nakabantay lang siya at
tinuturuan ako kung anong dapat kong gawin.

Nang matapos ang training ay kaya ko ng hawakan ng sabay ang pana at palaso at
kaya ko nang magpakawala nito. Inulit ko ng ilang beses ang procedure hangang sa
minuto nalang ang kailangang bilangin bago ako makagawa ng bagong palaso. Unti
unti pang naging madali yun hangang sa ang munuto ay naging segundo. Sa hapon
ding yun kaya ko ng magpakawala ng magkakasunod na palaso.

"Akala ko hindi ka na matatapos." Tumayo si Jett mula sa pagkakaupo niya sa sulok.

Nag yawn siya na para bang nakatulog pa sa paghihintay na matapos ako.

"Oo nga eh. Sa sobrang dami mong naitulong nakatulog ka tuloy." sarcastic na
sagot ko. Eksakto namang tumunog ang signal na nagsasabing tapos na ang oras
ng training.

"Alam ko namang kaya mo na kahit wala na ako."

Napatingin ako sa kanya habang naglalakad kami paalis ng training room. Gusto
kong sabihin na hindi ko pa kaya. Na wag siyang magsasalita ng ganun but I only
clamp my fist together to make up from the tension and fear that is starting to build
inside of me.

Dumerecho ako sa dorm pagkatapos ng training. Wala pa si Snow nang makarating

ako kaya nahiga nalang ako sa kama at nagpahinga. Naisip ko ang ginawa ko
ngayong araw. I guess the bow and arrow is a sign that there is no turning back.

Pumasok si Snow sa kwarto ilang minuto matapos kong magbihis. Inilapag niya ang
bag sa kabilang bed at umupo doon na para bang pagod na pagod.

"Saan ka galing?" tanong ko. "Mukhang nahirapan ka sa training ah." Kadalasan kasi
siya ang nauunang matapos sa training.

"Ah, wala nga kaming ginawa eh. Kina Lily ako nangaling. May out door activity kasi
sila niyan. Nagpapatulong."

I nodded while brushing my hair. "Ah, ok."

"Ikaw ba ok?" tanong niya. "Nagt-training ka na ulit kasama si Jett hindi ba?"

Napatango ulit ako. "Tinuruan niya akong gumawa ng bow at arrow gamit ang
charm." sagot ko.

"Hmm. Bow and arrow. You are almost his level kapag nagawa mo yun." casual na
sabi ni Snow. Napatingin ako sa kanya.

"Right." I answer sarcastically at itinuon ang pansin sa ginagawa.

Imposible kasi ang sinasabi ni Snow. Si Jett ang malakas at hindi ako. Kapag andyan
siya saka lang ako nagiging confident na kaya ko.

"You really don't know what you can do, Ariela. Hindi mo alam na isa ka na sa
pinakamalalakas na charmer dito."

I face Snow. She was staring at me intently at nakikita ko sa mga mata niya na
masaya siya para sa akin pero nag aalala din siya. At ang pag aalalang yun ang
kailanman ay hindi niya maitatago sa akin.

Dumating ang umaga at naging normal ang lahat maliban sa konting discrepancy sa
klase na kinasangkutan ni Collin Jett Snow at Freya. Nagsimula ito sa sinabi ni Freya
na narinig ni Snow na siyang ikinagalit niya. Sinubukang umawat ni Collin dahil wala
pa ang teacher pero wala din siyang nagawa. Nagalit si Jett dahil sa ingay kaya
nagbanta siyang susunugin ang class room. Tumahimik ang lahat sa isang iglap
dahil alam nilang hindi siya nagbibiro. Bumalik ang lahat sa dati. Dumating ang
teacher at nagpatuloy ang klase.

Lunch Break. Lumabas kami ni Snow at papunta na sa Cafeteria nang sumabay si

Collin. Hindi siya pinansin ni Snow dahil obvious naman na hindi pa siya naka get
over sa gulo kanina. I often wonder kung anong meron kay Freya at Snow. The two
seems to have history pero madalang lang silang magbangaan.

"Hindi mo kasama si Jett?" tanong ko nang makapasok kami sa Cafeteria.

Collin shrugs. "May kakausapin daw." Kumuha kami ng pagkain at umupo sa naging
usual place namin sa Cafeteria.

"Kamusta ang training? Balita ko nagi-improve ka na."

Snow gave Collin a mysterious glare. "I think so? Kung matatawag mong
improvement ang training with weapons." sagot ko.

"Kaya mo na bang kalabanin si Jett?"

Muntik akong masamid sa kinakain ko dahil sa sinabi ni Collin. Ibinaba ni Snow ang
iniinom niyang orange juice at halos matapon ito sa lakas ng impact.

"Collin!" she warns. "Akala ko ba hindi mo sasabihin!" Collin shrugs na para bang
hindi big deal ang sinabi niya.

"What's wrong with that?" Collin faces me with a smile. "Sinabi na ni Jett na
pagkatapos nito maaari ka ng bigyan ng mission hindi ba?"

I nodded mutely. "Pero hindi niya sinabing kailangan mo siyang kalabanin bago
mangyari yun?"

I shake my head indicating that I have no idea. Collin nods in understanding. "Isipin
mo nalang na sinira namin ang supresa niya."

Collin is smiling with that same boyish grin which I always find adorable. Pero noong
oras na yun wala akong nagawa kundi umupo at tumitig sa pagkain ko. Nawalan na
ako ng gana. Sino ba ang hindi kung nalaman mong maari mong makalaban ang
taong ilang beses ng nagligtas sayo.

***

Chapter 16: Fire Against Light

Chapter 16: Fire Against Light

Sinabi ni Collin na hindi sa pag gamit ng weapon natatapos ang training na

tinutukoy ni Jett. I need to apply everything I have learned bago ako sumabak sa
mission. At isa na dito ang kalabin si Jett. Biglang naglaho ang excitement ko para
sa susunod na training. This would be the second and last part of the training. Kung
tama si Collin matatapos ko ito ngayon and the application would be this exact
same day.

Pakiramdam ko magkakasakit ako. Sana hindi nalang sinabi ni Collin ang lahat para
hindi ako naguguluhan ng ganito. Pero may pakiramdam ako na sinadya niya ito.
Ano ang dahilan? Para hindi ako makapag concentrate? Para bigyan ako ng dagdag
na challenge? Nakakainis dahil hindi ko alam ang sagot. Sa ngayon kailangan kong
mag focus. Pero paano ko gagawin yun kung pakiramdam ko nagt-training ako para
talunin si Jett?

Nasa harap ako ng training room at nagdalawang isip kung papasok ba ako. Paano
kung sabihin ko nalang sa kanya na alam ko na. Na hindi ko siya kailangang
kalabanin. Napapikit ako nang ma-imagine ang magiging reaction niya. Baka
mapabilis lang lalo ang pakikipag laban ko sa kanya. Sa huli pumasok din ako sa
training room. I puffed a sharp breathe. Focus, Ariela. Kalimutan mo ang narinig mo.
Nasa pangalawang parte ka na ng training. Ngayon ka pa ba mawawalan ng
control?

Pagpasok ko nandoon na si Jett at nagt-training ng sarili niyang kapangyarihan.

Hindi ko maiwasang humanga habang pinapanood siya. Napaka natural sa kanya ng
lahat. Mula sa pag release ng charm hangang sa pag gamit nito. Napaatras ako sa
narealize. Hindi ako kailanman magiging katulad nila. Hinding hindi ko siya matatalo
kahit nasa akin pa ang special charm.

Biglang napatingin sa akin si Jett na nakakunot ang noo. "Ano? Wala kang balak
ipaalam na nandito ka na."

Lalo akong na-intimidate. Alam niyang nandito ako kahit hindi ko pa sabihin. Baka
nga alam niyang nag dalawang isip ako bago pumasok.

"Kailangan mo pa ba?" tiningnan ko ang fire blades na unti unting naglalaho sa mga
palad niya. Bakit niya ako tinuturuan kung alam niyang maari ko siyang kalabanin?

"May nangyari ba?" I faced Jett at mukhang nagtataka siya. Funny, he almost
sounded concern.

"Wala naman. Simulan na natin ang training."

Emotions. It has always been my weakness. At sa pagkakataong ito ko lubhang

napatunayaan. Hindi ko kayang saktan si Jett o kahit sino man sa mga kaibigan ko.
Even if that means not surviving for me at all.

Sa second part ng training ipinaliwanag ni Jett ang kayang gawin ng isang bow and
arrow na gawa sa charm. The charm arrow is a weapon made from pure controlled
charm energy. A single sure hit of the target and his charm would be shut off in
mere second. That's how dangerous my weapon could be.

Sa pakikipag laban madami ang pagkakataon na kailangan kong gumamit ng charm

weapon para patamaan ang kalaban. Pero delikado kapag ginawa ko yun nang hindi
iniisip kong gaano kalawak ang maapektuhan ng charm ko. Maaring madamay pati
ang mga kasama ko. I could turn off their charm if I would not be careful at
magagamit ang sitwasyon sa advantage ng kalaban. What Jett want is for me to

have a direct hit. Gamit ang pana at palaso na kaya kong macalculate ang distansya
ng kalaban at patamaan siya nang walang ibang nadadamay. That way I could kill
his charm within a safe and workable distance.

Humanga ako nang ipaliwanag ni Jett ang lahat ng yun sa akin. Hindi
nagsisinungaling sila Layla noong sinabi nila na matalino siya. He seems full of
strategy to survive and fight back. I wonder kung dahil yun sa mga missions na
pinagdadaanan nila. In the back of my mind I'm also wondering kung kailangan ko
ba itong i-apply kung sakaling kakalabanin ko na siya.

"Let's test kung nakikinig ka nga."

My train of thoughts came into a complete stop. "As in ngayon na?" tanong ko kay
Jett.

"Malamang."

"Paano?"

"Sa akin."

I froze. Shock is written all over my face the moment I stare at him. "Hindi
magandang biro ang sinabi mo."

"Kailangan mong gawin ang sinabi ko. Ito ang huling parte ng training." kalmadong
sagot niya.

"Hindi kita kailangang kalabin." nanginginig ang boses na pakiusap ko. "Hindi ko
kailangang gamitin ito sayo." suddenly having a charm arrow seems to disgust me.

"Kung ganun kanino?" panghahamon niya. "Balak mo bang hintayin ang mission
para magamit ang naituro ko sayo?"

Nanghihina akong napaatras. Tama siya. Hindi ko na dapat pang hintayin ang
totoong sitwasyon.

"Hindi ka dapat magpatalo sa emosyon mo. Patamaan mo ako. Kill my charm,

Ariela."

Gusto kong sumigaw o umalis sa training room dahil alam kong talong talo na ako.
Kailangan kong gawin ang sinasabi niya. Pero paano kung magkamali ako. What if I
could kill his charm permanently? Paano kung mapahamak siya?

"Jett, please not like this."

"Kung ayaw mo ako ang mag sisimula."

Mabilis siyang umatras at lumayo mula sa akin. Mula sa kinatatayuan ko ilang metro
ang layo mula sa kanya nakita kong nilislis niya ang sleeves ng uniform niya gaya
ng ginagawa niya kapag nagpapakawala ng kapangyarihan mula sa mga palad niya.

Hindi ako makapaniwala sa nangyayari. Gusto kong pakiusapan siya na hwag ng

ituloy ito. Pero mas nangingibabaw sa akin ang takot at kasama nun ay ang reflex
na nagsasabing kailangan kong protektahan ang sarili ko sa maari niyang gawin. My
palms started prickling with the sensation of energy waiting to be release. That's
when it struck me.

Ang katawan ko na mismo ang gumagawa ng utos na gamitin ang kapangyarihan ko

kay Jett! I need to calm my charm. I need to focus. Maaring mawalan ako ng control
kapag nagpatuloy ito. Isang matinding liwanag ang sumilaw sa akin. Napatingin ako
sa direction ni Jett at nanlaki ang mga mata ko nang marealize ang nangyayari.

"DAMN IT!"

Isang heganteng fire ball ang mabilis na bumubulosok papunta sa direction ko!
Mabilis akong umatras palayo mula dito pero napamura ako nang malaman na
plano ata ako nitong habulin. Agad akong gumawa ng force sphere para makalutang
sa ere and at the same time ay maprotektahan ang sarili ko.

A thousand thoughts flash simultaneously in my head habang nasa sphere ako.

Lalaban ba ako? Pero paano kung hindi ko magawang controlin? Paano kung
mapamahak siya dahil sakin. A surging heat from below made me stop to examine
the situation. Pagtingin ko sa ibaba bumubulusok ang fire ball paakyat sa direction
ko.

Noong mga oras na yun para kong pinapanuod ang sarili ko mula sa malayo. Mula
sa pagporma ng mga braso ko hangang sa paglabas ng energy na nag hugis pana
at palaso. Hangang sa walang emosyon kong mukha nang pakawalan ang palaso
mula sa palad ko. Lahat ng yun parang hindi ako. Parang ibang tao ang gumawa.

Isang matinding liwanag ang kumawala nang tumama ang palaso sa gitna ng fire
ball. Kumalat ang liwanag na ito na para bang hinihigop ng buo ang apoy. Out of
nowhere isang pagsabog ang nangyari na siyang ikinayanig ng sphere na
kinatatayuan ko. I grasp the mirrored wall of the sphere to prevent me from falling
over.

Pinalibutan ang paligid ng makapal na usok. Tumingin ako sa direction ni Jett para
masiguradong ok lang siya pero sa gitna ng makapal na usok bumati sa akin ang
tatlong sunod sunod na fire ball na muling papunta sa direction ko.

"SHIT!"

Hindi ko alam kung tuluyan na ba akong nagalit sa kanya dahil naramdaman ko

nalang ang pag init ng pisngi ko at pagkulo ng dugo ko. He's obviously in the control
of the freaking situation and he's enjoying it! Hindi niya ba nakikita kong gaano

nakakataranta ang gusto niyang mangyari! Hindi niya ba alam na mahirap para sa
akin ito!

Sunod sunod na palaso ang pinakawalan ko. Tumama ang una sa pinakamalapit na
fire ball. Halos mahagip lang ng pangalawang palaso ang kasunod nito pero nagawa
ko parin itong ma-disperse. Dumating ang pangatlong fire ball at doon ako natigilan.
Nawalan ako ng hininga nang makita si Jett sa ibaba ng pangatlong fire ball. I
suddenly glance at the bow and arrow in my hands, not sure what to do. Kapag
nagpakawala ako ng palaso madadamay si Jett sa ibaba. Anong gagawin ko?

Patuloy sa direction ko ang fire ball na ngayon ay may kasama ng mainit na lava.
Napalunok ako. It's either him or me. Ang kaligtasan niya o ang kaligtasan ko. Muli
akong napatingin kay Jett. He seems so calm standing there and trusting me to do
the right thing. Napapikit na lamang ako at hinayaan na ang katawan ko ang
gumawa ng paraan. Hangang sa isang palaso ang hindi ko sinasadyang
mapakawalan. Agad akong dumilat nang marealize ang ginawa ko.

"NO!" sigaw ko. Takot at pangamba ang naramdaman ko nang makitang naglalaban
ang dalawang liwanag sa ibaba. Agad kong sinubukang bumaba kasama ng sphere
pero pinigilan lamang ako ng dalawang kapangyarihan na akala mo ay
nagkikiskisang mga bato.

"JETT!" sigaw ko na halos ikapaos ko. "JETT!"

Halos maitilapon ang sphere nang may sumabog na kung ano mula sa naglalabang
energy. Tumama ang sphere sa pader ng training room at agad na nabasag ito.
Nalaglag ako kasama ng mga basag na parte ng sphere na unti unting nagvaporize
bago pa mang tumama sa sahig. My head hit the hard floor and I gasp in pain
because of the impact.

Nagsimulang mag ingay ang security facility ng training room. Agad akong tumayo
nang maalala ang dapat kong gawin. "JETT!" sigaw ko. Humawak ako sa pader para
suportahan ang pagtayo ko. Linibot ko ang tingin sa paligid. Puro usok ang nakikita
ko at puti at umiikot na liwanag. Napapikit ako dahil sa matinding pagkahilong
nararamdaman.

"JETT!"

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo sa sira sirang sahig kasama ang
walang tigil na ingay ng security facility na hindi ko akalaing nageexist. Nasira
namin ang training room yun ang malinaw. Out of nowhere isang kamay ang
nakalahad sa harap ko. Hindi ko magawang kunin yun dahil nag aalala akong isa
yung halucination. Pero inabot ako ng kamay na yun at hinila patayo. Tumingala ako
sa may ari at nakita si Jett.

"Nagawa mo."

Noong oras na yun gusto ko talaga siyang suntukin ng malakas sa mukha.

Naramdaman ko ang pag init ng sulok ng mga mata ko. Marahas na hinila ko ang
mga kamay ko mula sa pagkakahawak niya at walang pakundangan siyang sinuntok
sa dibdib.

"DAMN YOU, JETT!" halos naiiyak na sabi ko. "AKALA KO NASAKTAN KA NA! AKALA
KO NAPAHAMAK KA NA DAHIL SA AKIN! HOW COULD YOU EVEN DO THIS?!"

Lahat ng natitirang lakas ko ay inilabas ko sa pamamagitan ng pag suntok sa kanya.

Hindi ako nagpapigil. Maging ang luha na kanina ko pa pinipigilan ay sunod sunod
na dumaosdos pababa ng pisngi ko.

"I ALMOST KILLED YOU! YOU BASTARD!"

Hinayaan niya lang akong mag labas ng frustration. Hindi niya ako pinigilan. I guess
tama siya na kahinaan nga ang emosyon ko dahil sa mga oras na yun ang tanging
mahalaga lang ay ang nararamdaman kong galit at takot. Lumipas ang oras at unti

unti akong napagod. Hangang tuluyan na akong kumalma at tanging mga

nanginginig na kamay na lamang ang nakapatong sa dibdib niya.

"Sa tingin ko okay ka na."

Inalis ko ang mga kamay kong nakadikit sa kanya at bahagyang lumayo. "Hwag mo
na ulit gagawin yun." halos banta ko sa kanya. I glare at him with the most warning
I could muster.

"Kung hindi ko gagawin yun hindi mo ka lalabanin."

"Nagawa ko na. Natapos ko na! So please hwag mo ng ipapapa ulit sa akin yun!
Ayaw ko ng maulit yun!"

Wala siyang naging sagot sa sinabi ko. Instead umiwas siya ng tingin.

"Kapag kaya mo ng kalabanin ang mga taong malapit sayo doon mo masasabing
kaya mo ng kalabanin ang lahat."

***

Chapter 17: The Escape

Chapter 17: The Escape

Humigop si Serena ng tsaa at napatingin kay Chase. "Narinig kong nasira ng mga
bata ang training room. Sa tingin mo ano nanamang bang pinagawa ni Jett kay
Ariela?"

Wala sa sarili na hinalo ni Chase ang tasa ng kapeng nasa harap niya. "Sa tingin mo
handa na siya?"

Natigilan si Serena. She looks away for a moment. "Hindi ko alam Chase. Para sa
akin masyado paring mabilis ang lahat."

Patuloy padin sa paghalo ng kape si Chase. "May natanggap akong balita mula sa
dalawang studyanteng nagmanman sa Augury."

Nailapag ni Serena ang iniinom niya sa mesa at nagtatakang napatingin kay Chase.
"Tungkol saan?"

"Plano nilang kunin si Ariela sa eksaktong gabi ng Sabado." kalmadong sagot ni

Chase na iniiwasan ang tingin ni Serena.

Hindi agad nakasagot si Serena. Isang hampas sa mesa ang umalingawngaw sa

office nito.

"At kailan mo ito planong sabihin sakin?!" tanong nito. Tumayo ito at galit na
humarap kay Chase.

"Chase, ilang araw na mula nang bumalik ang mga batang yun sa mission. Bakit
ngayon mo lang sinabi?"

"Dahil alam kong gagawa ka nanaman ng plano para maiwasan ang pag atake.
Hindi tayo pwedeng umiwas nalang lagi Serena." nagsimula na ding tumaas ang
boses ni Chase.

"Pero hindi nila pwedeng makuha si Ariela!"

"Kailangan niyang harapin ang mga taong pinagmumulan ng takot niya. Alam mong
mangyayari yun ano mang oras mula ngayon."

"But not now." Serena says with finality. "Ako ang makakapag sabi kung kailan siya
haharap sa mga taong yun. At sinasabi ko hindi sa Sabado."

"Kung ganun anong gusto mong mangyari?"

"Ilayo mo siya. Ilabas mo siya sa Academy sa araw na yun."

Snow's POV

"Snow!"

Lumingon ako sa tumawag ng pangalan ko and I saw one of our classmates waving
at me. "Yes?"

"Pinatatawag ka ni Sir Chase sa office niya." she inform with a serious face.

"Moi?" I ask while pointing a finger at myself. Hey, I didn't do anything wrong this
past few days. Why would he have to call me?

"Oo. Ikaw. Ha'la anong ginawa mo?"

I stare threateningly at my classmate. "Haha! Joke. Baka may sasabihin lang yun."

I gave her my most dazzling smile. "Of course. Baka namimiss niya lang ako." I
muttered playfully.

But deep inside I know there must be something wrong here. Last time pinatawag
niya ako we ended up in a punishment. I hope it's not about punishment this time.
Or maybe there's something worst?

"Snow, kailangan niyong umalis ni Ariela sa Academy ngayong darating na Sabado."

My eyebrow automatically formed into a knot. "What? Why?" I ask with suspicion.
Ok. This is so unexpected. Wala kaming ginawang masama ni Ariela.

"Is this all about the training room incident?" Kung tungkol ito sa nasirang training
room wala akong kinalaman doon. Baka nakakalimutan ni Sir na si Jett ang training
partner ni Ariela.

"No. This is not a punishment. I need your help, Snow. Kayong dalawa ni Freya."

Napatayo ako. "Owh!" Hearing that name makes this situation a thousand times
worst.

"Whoa, Sir! Did you mean Freya Rnovia?" Please say no. God. I'm not going to do a
freaking mission (if this is a mission) with Freya whatever the reason is!

"Para ito sa safety ni Ariela."

I stand there motionless. "What do you mean? Sir, please hwag niyo na akong
bitinin. Having mention Freya is bad enough hwag niyo ng i-extend ang paghihirap
ko."

Natawa si Sir Chase though I don't even know if there's something worth laughing
at. But I could see the shallowness in there. Parang may malalim siyang iniisip.

"Sa mission ni Jett at Collin sa Augury nalaman nilang balak kunin ng dark society si
Ariela matapos mapatunayan na siya ang may hawak ng special charm. The first
attack was schedule on a full moon."

Full moon? "This Saturday is a full moon!" hindi makapaniwalang sabi ko. God. Is it
true?

"Exactly. The first plan or should I say my plan is to let Ariela fight for her safety. It's
very important for her to face her fear-"

"No!" My voice turn up a knot kaya naman pinilit kong pakalmahin ang sarili. "Not
now Sir Chase. Ariela is..."

I don't even know what to say. Ilang araw ng may sakit si Ariela. Surely she couldn't
fight this weekend. Katatapos lang ng training niya for Christ sake!

"What? Anong nangyari sa kanya?"

"She kind of has a fever right now."

Sir Chase pauses for a second. "Is that so?"

Tumango ako. "Since matapos ang training nila ni Jett. I think is has something to do
also with her birthmark?" I'm not really sure pero yun ang iniinda niya nitong mga
nakaraang araw.

"So I guess you accept the mission?"

I began to tap the table with my nervous fingers. "Bakit kasama si Freya?" I don't
even know if she likes Ariela to protect her safety.

"Because you're too weak to handle it on your own." pumasok si Freya sa office with
an evil smirk. Gah! Now you know why I hate her to the nth level. Akala niya kasi
kung sinong malakas. She considered her charm as elemental but seriously it is just
a freaking sub type of the real element which is water!

"Excuse me? For your information I could so handle it. It's Ariela, my freaking friend.
Sa tingin mo ba ipapahamak ko siya?" Kumukulo ang dugo ko. Pigilan niyo ako!

"I didn't say anything, witch." she acted so innocent that I hate it. I rolled my eyes.

"Yeah right, ice freak. Baka ikaw pa ang magpahamak sa kanya. You know because
you had a crush on Jett Forester!"

"What the hell did you say?!" Now, pinakita niya din ang tunay na kulay niya.
Nagsimulang magyelo ang sahig na inaapakan niya.

I let my magic wand materialize in front of me. "Bring it!"

"Whoa. Girls, chill." nagpagitna si Sir Chase sa aming dalawa. "Mukhang maling
decision ang pagsamahin kayong dalawa."

"Kahit sino na hwag lang siya." sagot ko.

"I don't even want this mission anyway." sabi niya din.

Sir Chase sighs in frustration and run his fingers through his hair. "Look, lahat ng
maiiwan sa Academy sa gabing yun ay kailangang harapin ang mga taga Augury. As
much as we want you to stay here hindi pwede. We need you to protect each other
in case ma-trace down ang plano."

I gulp involuntarily. "Hindi kailangang malaman ito ni Ariela. Oras na mangyari yun
magpupumilit siyang manatili sa Academy."

"Then let her-"

"Shut up!" I snapped at Freya. "Okay. I accept the mission."

Napatingin si Freya sa akin. She's smiling with satisfaction na akala mo doon palang
nagawa na niya ang mission niya. UGH.

"Good. Now, do whatever you could to take Ariela out of this place before full moon.
Remember, wala kayong ibang sasabihin."

I nodded. Sir Chase dismissed us afterwards. Naunang lumabas si Freya kesa sa

akin. But before I could completely get out isang tanong ang pinahabol ko.

"Sir, do you think everything will be fine here when we get away?"

Sir Chase smiles warily. "Nasa territory natin sila. Nasa atin ang alas."

Ariela's POV

Nagtatakang napatingin ako kay Snow. "Did you mean this weekend?"

Tumango siya at umupo sa tabi ko sa kama. "Please, sumama ka na."

I frown. "But I though it's a family affair. Okay lang bang sumama ako?"

Snow excitedly jumps up and down the cushion. "That's exactly why I want you to
be there. Ayaw mo bang makilala ang family ko?" she asks with a pout.

Oh no. She's doing it again. That pouting thing na ginagawa niya kapag may gusto
siyang makuha. "Of course I do. Pero bakit biglaan? Sa Saturday na ba talaga?"

"Oo. So please sumama ka na. Nakapag paalam na ako sa admin. Pinayagan na

akong lumabas for that occasion at pwede akong magsama ng dalawang friends."

She's smiling broadly and I'm sure it would break her heart if I would say no. Hindi
naman siguro makakasama kung lalabas kami ng Academy paminsan minsan hindi
ba? Isa pa I really need some fresh air especially kagagaling ko lang sa sakit.

"Okay." sagot ko. Nakahinga siya ng maluwag. I was expecting she would squeal in
delight though.

"Sinong isasama mo sa kambal?"

Nakataas ang kilay sa pagtataka na tiningnan ako ni Snow. "Owh!" she says after a
while. "Si Freya nga pala ang kasama natin."

I stare at her intently expecting for her to burst out laughing and tell me she's
joking. "Seriously?" tanong ko nang walang tawa o kahit na anong ngiti akong
nakita.

She nods with a small smile. "Yes. I'm serious. May problema ba?"

I zipped my mouth shut. "No, it's fine." nakangiting sagot ko.

But deep inside I'm starting to wonder what the hell this is all about. The two hate
each other since I could remember but now they are going to be on the same event.
Together. Right. There is definitely something wrong here.

***

Author's Note:

Short chapter again. Bitin nanaman kayo. Update ulit.

Hahaha! Mga madalas kong nababasa sa comment box. But seriously sorry for the
short update. Aminado ako this time. I'm really trying to write longer chapters. Sana
next time update mainspire ako.

What's your prediction for the next chapter? Malalaman kaya ni Ariela ang plano?
Mat-trace daw kaya ng kalaban kung nasaan siya? Kamusta kaya ang mga maiiwan
sa Academy sa araw na yun? #JettRiela shipper ka ba? Hahaha!

I like to hear what you think of the story.

Stay awesome!
@april_avery

--

Tweet me: avery_WP

Official hashtags: #CharmAcademy #JettRiela

Chapter 18: The Full Moon

Chapter 18: The Full Moon

I don't know what to expect. Maybe I'm supposing several people to greet us the
moment we step inside the house. Or even some cars in the driveway before we
even arrive. But there's no one. Walang ibang tao sa bahay ni Snow. Or kung bahay
niya ba talaga ang pinuntahan namin. This is a family affair as far as I know pero
bakit kami lang ang mga taong nandito?

"What's happening?" I asked. Humarap ako kay Freya at Snow na walang ginawa
kundi manahimik buong byahe. Akala ko dahil lang ito sa hindi nila pag kakasundo
pero nahuhuli ko silang nag titinginan every now and then. Dapat doon palang
nagduda na ako.

"I said what the hell is happening?!" I demanded. Nagsimula ng tumaas ang boses
ko. Binitawan ko ang bag na dala ko at mas lalong lumapit sa kanilang dalawa. I
could see the guilt in Snow's eyes.

"Ariela, this is for your safety." mahinang bulong niya.

I scoffed in annoyance. "My safety?! Just tell me what is happening. Anong

nangyayari sa Academy? Bakit niyo ako inilayo!?-"

I feel something cold. Almost freezing. Then nakita ko ang palad ni Freya na
nakatapat sa akin. Sinundan ko ang yelo na lumalabas mula doon at nakitang
nababalutan ng yelo ang kalahati ng katawan ko.

Gulat na napatingin si Snow sa kanya. "What the hell do you think you're doing?"

"She needs to shut up." walang emosyon na sabi niya. Tumingin siya sa akin na may
galit sa mga mata. "Tumahimik ka nalang at matulog."

Naramdaman ko ang unti unting pagbagal ng aking paghinga. Ang lamig. Ano bang
ginawa niya sa akin? Nagsimulang mamanhid ang katawan ko at ang paghinga ko
ay unti unting tumitigil.

"You're killing her!" narinig kong sigaw ni Snow.

"Kung may plano akong patayin siya, matagal ko ng ginawa. It's just a technique to
paralyze a body."

Unti unti na akong bumibigay. Hindi na naging malinaw sa akin kung ano man ang
sinasabi nila. Pero bago ako tuluyang mawalan ng malay humarap sa akin si Snow
at hinawakan ang magkabilang pisngi ko.

"Don't worry. If everything goes fine. Makakabalik din tayo agad."

Nakahiga ako sa malambot na kama. Yun ang una kong naramdaman nang bigla
akong dumilat. As in para bang may nag click at bigla nalang akong binalikan ng
malay. Para akong nangaling sa ilalim ng dagat dahil pakiramdam ko kulang ako sa
hangin.

Then naalala ko ang nangyari. Kung nasaan ako at kung ano ang ginawa ni Freya sa
akin. Basang basa ako at maging ang hinihigaan ko. Hinawakan ko ang tubig na
naipon sa sahig. Malamig parin ito. Natunaw ang yelo na ginawa ni Freya. Teka ilang
oras na ba akong nakahiga?Lumabas ako sa kwarto. Walang tao sa hallway. Bumaba
ako sa first floor kung nasaan ang sala at kusina. Maya maya pa may narinig akong
mga boses. Si Snow at Freya nag uusap.

"Bakit ba hindi nalang natin sabihin sa kanya? Nakakaasar na eh. Hindi tanga yung
tao. Alam niyang may nangyayari."

"Baka marinig ka niya! Hindi natin pwedeng sabihin hangang hindi natatapos ang
gabing ito."

"At ano? Sa tingin mo ba hindi siya magtataka kapag bumalik tayo at ang bumati sa
kanya mga sugatang tao at sirang Academy?"

"Bakit ba wala kang tiwala sa mga naiwan sa Academy? Kaya nilang harapin ang
pag atake."

"Pag atake?" Bumaba ako sa hagdan at tuluyan ng nagpakita kina Freya at Snow.

"Sinong aatake? At bakit kailangan niyo akong ilayo? Tungkol ba ito sa charm ko?"
natigilan ako nang mag sink in sa akin ang mga bagay.

"May gustong kumuha sa akin hindi ba? Ang Augury nanaman ba? Kaya ba nandito
ako ngayon kasama niyo?!"

Hindi nakapag salita si Snow. Para bang naiiyak na siya. Naiiyak na din ata ako.
Naiiyak ako dahil naiinis ako!

"Tama ka." malamig ang boses na sagot ni Freya. "Ikaw ang dahilan ng lahat ng ito.
Ikaw ang gusto nilang makuha. At lahat ng mga nasa Academy ay maaring
mapahamak nang dahil sayo."

"FREYA, STOP IT!" Snow yelled.

"Totoo naman ah. Siya ang may kasalanan ng lahat." Tiningnan niya ako ng may
galit sa mga mata. "Kung lumaki ka sana sa Magic World napaghandaan mo sana
ang mga ganitong sitwasyon. Pero hindi eh. Nagpakasaya ka sa normal na mundo at
ngayong nagbalik ka na idadamay mo ang lahat dahil hindi ka kailanman magiging
handa na harapin ang mga bagay na kasama ng pagiging special charm. Kahit na
anong gawin mo mahina ka dahil naging normal ka sa mahabang panahon. Kaya ito
kami ngayon. Kami ang nag sasakripisyo dahil sa mga kapabayaan mo."

Para akong sinampal ng malakas dahil sa sinabi niya. Hindi ako makagalaw sa
kinatatayuan ko. Tanging naramdaman ko ay sakit. Sakit dahil maaring totoo ang
mga sinabi niya.

"SHUT UP, FREYA!" nilapitan ako ni Snow. Niyakap. Pero wala na akong ibang
naramdaman noong oras na yun kundi ang galit at pagsisisi. Sinisisi ko ang sarili ko.
The universe made a huge mistake by making me the girl with the special charm.

"Hwag mo siyang pakinggan. Wala kang kasalanan. Ginawa mo ang lahat, Ariela."

"But," nabigla ako sa paglamig ng boses ko. "But it's never enough."

"Nagkakamali ka- Ariela, wait! Ariela! Saan ka pupunta!?" Lumabas ako sa lumang
bahay. Kasunod si Snow na halos hinalin ako pabalik.

"Hindi ka pwedeng umalis dito! That's an order from the Academy!" sigaw niya
habang pinipigilan ako.

"Kung ako ang kailangan nila. Ako dapat ang harapin nila. Kailangan nating bumalik
sa Academy."

Mas lalo niya akong pinigilan. "I wont let you do that!" pinalabas niya ang magic
wand niya para gamitan ako ng spell. Pero nagawa kong pigilan yun gamit ang
kapangyarihan ko.

"Ariela! STOP! You're making a huge mistake!"

"Hindi ko hahayaang may mapahamak nang--"

Natigilan ako. Huminto ako sa paglalakad at linibot ang tingin sa madilim na paligid.
Something is not right.

Third Person's POV

Nakamasid si Serena mula sa bintana ng kwarto. Pinagmamasdan nito ang madilim

na school campus.

"Nakaalis na ba sila?" tanong nito kay Chase na tanging kasama niya sa silid.

Napahinto naman sa malalim na pag iisip si Chace. Napalingon ito sa kanya. "May
ilang oras na ang nakararaan. Pinasundan ko sila hangang sa border ng Greven."

Hindi inaalis ni Serena ang tingin mula sa bintana. "Good," Napatitig siya sa bilog na
buwan na litaw ang liwanag sa madilim na langit.

"Handa na ba ang lahat?" malamig ang boses na tanong niya.

"Nasa ayos na ang lahat ayon sa plano." sagot ni Chase.

Isang panandaliang katahimikan ang namagitan sa dalawa na agad ding sinira ng

marahas na pagbukas ng pinto. Pumasok ang isa sa mga estudyanteng nakatalaga
para manmanan ang galaw ng mga kalaban.

"May masamang balita, Principal!" hingal na hingal ito nang magsalita. Napansin
niya ang katahimikan sa loob ng silid kaya napayuko ito. Maingat at malinaw itong
nagsalita.

"Nalaman po ng mga taga Augury ang plano."

Isang wine glass ang nabasag sa sahig. Ang wine glass na kanina lang ay hawak ni
Serena. "Anong ibig mong sabihin?"

"Nag iba ang ruta ang kalaban. Pinaniwala nila tayo na papunta sila sa Academy
pero decoy lamang ang natagpuan namin."

Natigilan si Chase. "Mga decoy?"

Mas lalong napayuko ang estudyante. "Maaring na trace nila ang plano at nasa
daan na sila ngayon para sundan ang tatlong estudyanteng umalis sa Academy."

Ariela's POV

Ilang minuto makalipas ng sagutan naming tatlo sa loob ng bahay ay namalayan ko

nalang ang sarili ko na nasa loob ng gubat. Tumatakbo ako kasama si Snow. Hindi
parin ako makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Pero mukhang kanina pa kami
pinapanuod ng mga taong nakakalat sa palibot ng bahay.

Sinubukan kong alalahanin ang nangyari. Lumabas ako nang nalaman ko ang
dahilan kung bakit wala kami sa Academy sa mga oras na ito. Nagpumilit akong
makabalik dahil sa pangambang madami ang masasaktan sa pag atakeng gagawin

ng mga taga Augury para lang makuha ako. Pero hindi pa man ako nakaka ilang
hakbang nang may maramdam akong kakaiba.

May hindi tama sa paligid. Ramdam ko yun sa hindi pangkaraniwang ihip ng hangin.
Ang ingay na dulot ng pagkaluskos ng mga puno. Ang mga yapak sa tuyong mga
dahon sa lupa. At ang pag inat ng mga sanga na para bang nagrereklamo sa bigat.
May mga tao sa paligid maliban sa aming tatlo ni Freya at Snow. At nasa gubat sila
na nakapalibot sa bahay. Ramdam ko ang mga tingin nila. Pinalilibutan nila kami.
Nasundan kami.

Isang barrier na gawa sa matutulis na yelo ang biglang lumitaw sa harap namin ni
Snow. Pumagitna yun sa bahay at sa gubat.

"LUMAYO KAYO DITO. NGAYON NA!" sigaw ni Freya na kalalabas lang ng bahay nang
mga oras na yun. Sa kanya galing ang ice barrier.

"Pero paano ka?" nangangambang tanong ni Snow.

"AKO NA ANG BAHALA DITO. PABABAGALIN KO SILA. KAILANGAN NIYONG UMALIS.

SUSUNOD AKO." lumapit siya sa barrier at mas lalong pinalaki ito.

"TARA NA, ARIELA!" sigaw ni Snow. Hinila niya ako sa opposite direction ng gubat.
"TARA NA!" Tumakbo siya at sumunod ako. Pero bago kami tuluyang nakalayo muli
akong lumingon kay Freya.

Halos matutop ko ang bibig ko nang makitang pilit sinisira ng mga taong naka cloak
ang barrier. Walang habas niyang inatake ang mga ito gamit ang ice spikes at
kumalat ang dugo nila sa mala crystal na yelo.

"ARIELA, COME ON!"

Tumakbo kami ni Snow palayo sa kanila. Pumasok kami sa gubat kung saan umaasa
kaming hindi kami agad mahahanap. Hindi ko alam kung saan kami pupunta pero
kailangan lang namin ng oras. Oras na ibinigay ni Freya. Dahil kayang magbigay ng
distress signal ng dalawa para malama ng Academy na nasa panganib kami.

"I can't believe nasundan nila tayo."

Hila hila ako ni Snow habang tumatakbo kami. Ramdam ko ang panginginig ng
kamay niya habang hawak niya ako. Tumigil ako at hinila siya upang huminto.

"Anong ginagawa mo? Kailangan nating makalayo!" halos pagalitan niya ako.

"Si Freya, kailangan natin siyang tulungan." sagot ko. Muli niya akong hinila pero
nagmatigas ako.

"I already send a distress signal. Papunta na ang mga tutulong sa atin ano mang
oras. Ang kailangan lang hindi ka nila makuha mula sa amin."

"Pero hindi natin masisigurado na kayang pigilan ni Freya ang lahat ng yun bago sila
dumating!"

"Kaya niya, okay? Hindi yun papayag na mapahamak ang sarili niya. Kaya niyang
pumatay ng walang alinlangan."

Muli niya akong hinila upang tumakbo and this time hinayaan ko siya. Hindi ko alam
kung nasaan na kaming parte ng gubat. Tumakbo kami ng tumakbo hangang sa
masiguro ni Snow na malayo na kami sa pinangyayarihan ng gulo.

"Sandali, kailangan nating masigurado na hindi tayo nasundan hangang dito."

Humugot si Snow ng ilang dahon sa puno at hinipan ito sa direction kung saan kami
nanggaling.

"Babalik sila sa dinaanan natin at kung may naramdaman silang kakaiba.

Malalaman ko."

Umupo kami sa ilalim ng isang puno. Naisandal ko ang ulo ko sa trunk nito dahil sa
pagod.

"Bakit ba kailangan nating tumakas?" tanong ko. "Bakit hindi tayo lumaban?"

Minasahe ni Snow ang nanginginig niyang mga paa. "Dahil mas malaki ang
magiging problema kapag nakuha ka nila. Maaring katapusan na ng buong society
ng Greven kapag nangyari yun."

"Anong ibig mong sabihin?"

"Ibig sabihin, ikaw ang susi sa pagkasira ng lahat ng society sa magic world."

Pareho kaming napalingon ni Snow sa hindi familiar na boses. Halos mangatal siya
sa takot nang makitang nasundan kami ng isa sa kanila.

"Nice to see you again, Ariela."

Napansin ko ang nakangiting labi niya sa ilalim ng hood na halos takpan ang buong
mukha niya. Tumigil ang paghinga ko nang maalala ko kung sino siya.

"H-Hades," Ang taong nasa harap ko ang dahilan kaya nalaman ko ang charm ko sa
pinaka masamang paraan.

"Naalala mo ako? It's a pleasure, Miss Ariela." nagbow pa ito na para bang
nanunudyo.

Humawak sa akin si Snow. Hindi maari ito. Hindi ko hahayaang masaktan niya si
Snow.

"Ano bang kailangan mo sa amin?!" sigaw ko. Kaya niyang kontrolin ang mga
katawan namin sa isang iglap. Kailangan kong mailayo si Snow dito.

Nakaisip ako ng paraan. Hinila ko si Snow at agad kaming tumakbo pabalik sa

dinaanan namin kanina. Narinig ko ang pagtawa ni Hades habang tumatakbo kami.
Nakakalutang siya at alam kong kayang kaya niya kaming sundan. Pero hindi ko
hahayaan na pati si Snow ay masaktan niya.

"Ariela, ano bang ginagawa natin?" nagaalalang tanong ni Snow. Nabaligtad na ang
sitwasyon. Ako na ang humihila sa kanya ngayon.

"Kailangan mong makalayo!"

"Ano bang sinasabi mo?! Ikaw dapat ang-"

Humarap ako sa kanya at hinawakan siya sa balikat. "Hindi mo naiintindihan Snow.

Kaya niyang komontrol ng katawan. Hindi ko hahayaang magamit ka niya laban sa
akin dahil hindi kita kayang saktan."

Natigilan si Snow at bigla niya akong nabitawan. Tama. Kailangan niyang lumayo.

"Kaya ko siyang pigilan. Hindi niya magagamit ang charm niya laban sa akin
ngayon. Kaya please lumayo ka Snow. Hanapin mo si Freya at hintayin niyo ang
tulong mula sa Academy."

"HINDI! Hindi ko gagawin yun. Hindi kita iiwan dito kasama ang taga Augury na
yan." pagpupumilit niya. "Hindi, Ariela."

"SNOW LISTEN TO ME!" sigaw ko.

"Mas mataas ang tyansa na makakaligtas ako kung hindi niya magagamit ang isa sa
inyo laban sa akin. Snow, hindi ko kayo kayang labanan."

Tuluyan na siyang hindi nakapag salita. "Kailangan mong bumalik at hanapin si

Freya, okay? Magkikita tayo pagkatapos nito."

Pumatak ang mga luha sa pisngi ni Snow. Sa lahat ng tao sa Academy pinaka ayaw
ko siyang nakikitang malungkot.

"Magkikita tayo." ulit niya.

"Oo. Pinapangako ko."

Tumango siya at sa huling beses ay niyakap ako. "Mag iingat ka." saka siya tumakbo
palayo sa akin.

***

Chapter 19: Ariela Against Hades

Chapter 19: Ariela Against Hades

Pinagmasdan ko ang paglayo ni Snow, nang masigurado kong tuluyan na siyang

nakalayo, humarap ako kay Hades.

"Aaah, drama."

Nakangisi ito, aliw na aliw sa sitwasyon. Dahan dahan siyang lumapit sa akin. He
glides across the air with such ease and accuracy that it terrifies me.

Pero hindi ako pwedeng magpadala sa takot ko. Hindi ko alam kung matutupad ko
ang ipinangako ko kay Snow ngayong mag isa nalang ako sa gubat kasama si
Hades. Pero higit pa sa takot na nararamdaman ko may gusto akong malaman.

"Yung sinabi mo kanina." nagawa kong humakbang palapit sa kanya. "Totoo ba yun?
Ako ang dahilan ng pagkasira ng lahat ng society?"

Natigilan siya at naging mas malapad ang kanyang ngiti. "Tama ka, Miss Davis. Ikaw
at wala ng iba ang nakatakdang sumira sa balanse ng apat na society.

Para akong sinaksak sa dibdib dahil sa sinabi niya. Totoo pala. Totoo ang
kinatatakutan ko. Napalunok ako. Ako ang maaring makasira ng lahat. Ako at ang
kapangyarihan ko.

"Sa tingin ko dapat kang katakutan. Dahil kaya mong pumatay ng charm.
Kamatayan ang katumbas ng pag kawala ng charm para sa isang charmer."

My mouth went dry. Suddenly ayoko ng marinig kung ano man ang mga sasabihin
niya. I want to shut his voice out.

"Hindi ka ba natatakot na magawa mo ang bagay na yun sa mga kasama mo? Ni

minsan hindi mo ba naisip yun?"

Isang imahe ang sumagi sa isip ko. Ang huling training ko kasama si Jett. Naalala ko
ang pagmamakaawa ko na hwag ituloy yun, ang takot ko na baka masaktan ko siya.
A painful feeling washed over me. Hindi ako nakapag salita. Biglang nag init ang
sulok ng mga mata ko and for the first time I was truly scared of my power.

"H-Hindi ko yun magagawa." I choke out.

"Paano ka nakakasigurado? You can't even control your charm. Ikaw at ang mga
kasama mo pati na ang special charm na hindi mo macontrol. Imagine what would
happen."

I shake my head to clear away the horrible images that's suddenly flashing in my
head. My hands started to tremble.

"Ipapahamak mo sila, Ariela. Ang bagay na katulad ng special charm ay

pinaghahandaan mula pagkabata. Hwag mong asahan na maccontrol mo ito sa loob
lamang ng ilang buwan. That's impossible. Kapag huli na ang lahat malalaman mo
na tama ako."

"STOP."

"Ikaw ang dahilan ng pagkawasak ng Academy. Ang mga kaibigan mo papatayin mo

sila. Sadyain mo man ito o hindi wala kang magagawa. Ang charm mo ang kumocontrol sa iyo."

Gusto kong takpan ang tenga ko para hindi na siya marinig. Pero pakiramdam ko
wala na akong lakas. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Ayoko na siyang
marinig pa.

"Tama na, nakikiusap ako."

"Nagpapagod lang sila sayo. Nagsasayang sila ng panahon para tulungan ka.
Sumama ka sa amin, Ariela. Kaya naming alisin ang sumpa na kasama ng pagiging
special charm."

"Hindi."

Unti unting nagbago ang ihip ng hangin sa loob ng gubat. Nagsimulang magwala
ang mga puno, nagliparan ang mga tuyong dahon sa lupa. Marahas ang naging pag
ihip ng hangin habang pinalilibutan ako.

"Hindi ito matatapos, Ariela. Mauulit ang mga ganitong sitwasyon hangang sa
maubos ang mga kasamahan mo at makuha ka namin. Kaya sumama ka nalang,
Ariela. Spare them their lives."

"P-Pero gusto kong manatili. Kasama nila." Ramdam ko ang panginginig ng boses
ko. "Kaya tama na. Tumigil ka na."

Lumapit si Hades sa akin at hinawakan ang mukha ko. Tinabig ko ang kamay niya at
lumayo mula sa kanya. Natawa siya ng mahina.

"Kaya naming ibalik ka sa normal mong buhay, Ariela. Kaya naming alisin ang
sumpa na kasama ng pagiging specia-"

"I SAID STOP! SHUT UP! JUST SHUT UP!"

Isang puno ang nahugot sa lupa at biglang bumulusok sa direction ni Hades. Nanlaki
ang mga mata ko. Maging si Hades ay hindi inaasahan ang nangyari. Nakaiwas ito
mula sa pag atake pero nasira ang parte ng kanyang cloak na tumatakip sa kanang
braso niya.

Natigilan siya habang nakatitig sa akin. "Isa itong halimbawa." seryoso niyang sabi.
Nawala na ang kahit anong trace ng ngiti sa mukha niya. Napansin ko ang pagtulo
ng dugo mula sa braso niya pababa sa mga daliri niya.

"You can't control your emotions. Therefore, you can't control your charm."

Muli siyang lumapit sa akin. Napaatras ako. Nagbabanta ang bawat apak niya sa
hangin. Fear runs through every limb of my body.

"Minsan lamang ako makiusap pero binalewala mo." he smiled a devil's smile. "Kung
ganun, gawin natin ito sa paraang gusto mo, babaeng may special charm."

Snow's POV

Pinahid ko ang mga luha ko habang tumatakbo palabas ng gubat. I felt so helpless
more than ever. Halos hindi ako makatakbo ng maayos. Iniwan ko si Ariela kasama
si Hades.

Nang makita ko ang familiar na clearing kung nasaan ang bahay halos bumagsak
ako sa lupa sa tindi ng panghihina. Konti nalang. Kailangan kong pakiusapan si
Freya na-

"SNOW!" lumingon ako sa pinangalingan ng boses. The moment I saw Collin's

familiar face gusto kong umiyak at magsumbong sa kanya.

Niyakap niya ako once na nakalapit siya sa akin. "Are you okay? Why are you
crying? Where's Ariela?"

"I'm sorry." paulit ulit kong sabi. "I'm so sorry." I could feel him stroking my back.

"Sshh. Hindi mo kailangang mag sorry."

I shake my head wildly. "Iniwan ko si Ariela kasama si Hades. Sorry wala akong
nagawa."

Noong oras na yun napansin ko ang dalawa pang taong nakatayo malapit sa amin.
Sinamaan ako ng tingin ni Freya bago siya tumalikod palayo sa amin. Alam kong
sinisisi niya ako.

"Nasaan siya?"

Nabigla ako sa boses ni Jett. Nakakatakot siya. Lalapitan ko sana siya para
ipaliwanag ang nangyari pero hinila ako ni Collin. I glance at him and he shakes his
head gently. "Hindi maganda ang inisip mo."

Doon ko napansin kung gaano nangigigil si Jett. His fists are covered in scorching
flame. "Sa gubat. Sa ginta ng gubat." sagot ko.

Maging ako nagsimula ng matakot sa ipinapakita niya. Nawala si Jett sa paningin

namin. Hangang sa narinig ko nalang ang ingay ng gubat na para bang nagambala
ang mga puno dahil sa mabilis na pag daan ng isang bagay.

"Kaya mo pa bang maglakad?" tanong ni Collin. Tumango ako.

"Kailangan natin siyang sundan. Hindi maganda ang mangyayari kapag nawawalan
ng control si Jett."

Ariella's POV

Iniwasan ko ang mga matutulis na sanga ng mga buhay na puno. Pero sa bawat pag
iwas ko lalo silang dumadami. Sinasalakay nila ako na para bang may sarili silang
mga isip. It was like a nightmare to see the tress uprooting themselves from the

ground. Ginawa ito ni Hades dahil alam niyang wala akong takas kung ang mga
puno sa gubat ang ima-manipulate niya at gagamitin laban sa akin.

Naramdaman ko bigla ang pagtama ng isang matulis na bagay sa pisngi ko.

Nasugatan ito at agad tumulo ang dugo pababa sa mukha ko. SHIT. Pinunasan ko ito
pero napangiwi lamang ako dahil sa hapdi. Naulit ang nangyari at binti ko naman
ang pinuntirya. Isang manipis at matulis na sanga ang tumusok sa laman ko na
siyang ikinasigaw ko sa sakit. Napapikit ako at pilit hindi ininda ang sakit habang
pinatamaan ng charm arrow ang mga nakapaligid sa aking mga puno.

Hindi ko mahanap si Hades. Nawala na siya sa paningin ko mula ng buhayin niya

ang mga puno. Pero hindi sapat na iwasan ko ang mga ito. Kailangan kong makaalis
sa mismong gubat kung gusto ko pang mabuhay.

Ramdam ko ang pag daloy ng dugo mula sa sugat sa binti ko. Hindi ako makalakad
ng maayos. Dumami pa ang mga sugat ko nang mas lalo silang nakalapit sa akin.
Huminga ako ng malalim at napatingin sa madilim na langit. Kailangan ko itong
subukan.

Nagpakawala ako ng isang malaking charm arrow sa itaas. Pero bago pa man ito
lumampas sa pinakamataas na puno, sumabog ito sa mas madami at mas maliliit
na charm arrow. Tinamaan niya ang mga may buhay na puno na nakapaligid sa
akin. Nagbagsakan ang mga ito sa lupa. Kinuha ko yung pagkakataon para
makaalis.

"Not so fast."

Narinig ko ang boses ni Hades. Linibot ko ang tingin sa paligid. Hindi ko siya makita.
Nasaan siya?! Naramdaman ko ang pagdagundong ng lupa kasunod ang isang
mahigpit na bagay na bumalot sa binti ko. Tumingin ako sa baba at nakita ang isang
ugat ng puno ang nakakapit sa akin. Pilit kong hinila ang mga binti ko mula dito
pero hindi na ito bumitaw pa. Nagsimula akong magpanic. Pinatamaan ko ng charm
arrow ang ugat pero hindi ito tinablahan. Tumigil ito sa pag galaw at natrap ako sa
lupa kasama nito.

"Well, well, well. Finally."

Naramdaman ko na palapit na si Hades sa akin kahit hindi ko siya nakikita. Hindi

ako papayag na makuha niya. I would rather die. Ginawa ko ang paraan na alam
kong maari kong ikapahamak. Inilabas ko ang lahat ng natitirang lakas ko at
pinatamaan ang lupa kung saan ako nakatayo.

Sumabog ang energy ball sa paanan ko. Matinding sakit ang naramdaman ko sa
mga binti ko. Hindi ko inaasahan kung gaano kalakas ang magiging impact ng
ginawa ko hangang sa tumilamsik ako sa loob ng gubat. Nalaglag ako sa lupa
matapos masabit sa iba't ibang sanga ng puno. Akala ko nawawalan ako ng malay
noong oras na yun. Halos mawalan ako ng hininga sa pag tama ng ulo ko sa lupa.

Tumayo ako at nabigla sa nakita. Sa harap ko ay ang dating parte ng gubat na puno
ng puno. Ngayon isang makaking butas sa lupa ang nandoon. Maging ang mga
puno malapit dito ay nagtumbahan.

"You never cease to surprise me."

Nanlaki ang mga mata ko nang maramdaman ang isang mainit na hininga sa gilid
ng batok ko. Dalawang kamay ang pumatong sa balikat ko at noong oras na yun
pakiramdam ko huminto ang oras. Takot. Yun ang nangibabaw sa akin. Akala ko
tapos na. Nagkamali ako.

"Hindi mo matatakasan ang nakatakdang mangyari, Ariela."

Bigla kong naalala ang mga taong naghihintay sa akin sa Academy. "Hindi ako nag
iisa."

Mabilis akong humarap kay Hades, itinapat ang palad ko sa katawan niya, at inipon
ang lakas na hindi ko alam kung saan nagmula, para makagawa pa ng isang energy
ball. Ang pangalawa at huling energy ball na makakaya kong gawin.

Sumabog ang fire ball nang madikit sa katawan ni Hades. Mas malakas ito kesa
noong una. Naramdaman ko ang paglaki ng mga sugat ko nang maapektuhan ng
impact nito.

Direkta akong nalaglag sa lupa matapos kong tumilapon sa ere. Pero wala akong
naramdamang sakit. Mas kinabahan ako dahil doon. Unti unti ng namamanhid ang
katawan ko. Alam ko na ang kasunod nito. Hinanap ko si Hades sa magulong paligid.
Pero hindi ko siya makita o maramdaman man lang. Natigilan ako nang makita ang
isang bagay na nakasabit sa isang sanga. Gutay gutay ito na para bang isang
basahan. Ang cloak ni Hades.

"DAVIS!"

Isang familiar na boses ang narinig ko. Nagpalinga linga ako sa madilim na gubat.
JETT!

"JETT!"

Hindi ako pwedeng magkamali! Boses ni Jett yun! Nandito na sila! Ligtas na ako!

"JETT! NANDITO AKO!"

Pinilit kong tumayo pero hindi ko magawa. Punong puno na ng dugo ang buong binti
ko. Kinabahan ako nang makita yun. Bakit wala akong maramdamang sakit?

"JETT! NANDITO AKO!" ulit ko.

Humawak ako sa isang puno at pilit na tumayo. Narinig ko din ang iba pang mga
boses. Si Snow, Freya at Collin. Tapos na. Tapos na ang gabing ito. Nakaligtas ako.

Handa na akong tumakbo palapit sa mga boses nang isang kakaibang anino ang
pumaikot sa akin. Nanghina ako nang marinig ang mga salitang pumailanlang sa
paligid.

"Hwag kang magsaya, Ariela. Hindi pa tapos ang lahat."

Naramdaman ko ang paglapit nito. Hindi ako makagalaw. Isang mainit na bagay ang
naramdaman ko malapit sa aking tenga. Tila ba may gusto itong ibulong sa akin.

"Ikaw mismo ang magmamakaawa na lumapit sa amin."

Mas lumapit ang anino sa akin kaya napapikit ako.

"Dahil nasa amin ang Grandma mo."

***

Chapter 20: The Deal with Augury

Chapter 20: The Deal with Augury

"Ariela, naririnig mo ba kami?"

"What the hell happened? Answer me!"

"Sumagot ka Ariela."

Isang malakas na sampal ang tumama sa pisngi ko. Nagulantang ako dahil doon at
napansin na nakatingin ang apat na tao sa akin. Si Freya, si Snow, si Collin, at si Jett.

"Bakit mo ako sinampal?" asik ko kay Freya.

Inirapan niya lang ako. "Para magising ka."

"I'm not unconscious!"

"But you look out of it."

Tumingala ako sa mga kasama ko. They look so relieved that I'm okay. Tumayo ako
mula sa pagkakaupo sa lupa pero bigla nalang akong bumagsak. Hindi ako
makapaniwala nang makita ang estado ng mga binti ko. Puno ito ng dugo.

"Oh my, God, Ariela."

Natutop ni Snow ang bibig niya nang makita ito. "Don't worry. I'm fine." I assured
her. Totoong okay lang ako. Wala akong maramdaman.

"Kaya mo bang maglakad? Okay, that's a dumb question. Mabuti pa-"

Hindi natapos ni Snow ang sasabihin niya dahil biglang lumapit si Jett sa akin. Saka
niya ako binuhat. Napanganga ako. Sinimulan naming tahakin ang daan palabas ng
gubat.

"Sandali! Kaya kong maglakad! Bitawan mo ako!"

"Ilang minuto lang eepekto na sayo ang ginawa mong pakikipag laban." Derecho
ang tingin niya sa daan nang sabihin niya yun. "Mahihirapan ka ng tumayo."

Tumingin ako sa mga kasamahan ko sa likuran. Alanganing sumunod si Snow,

napangiti naman si Collin na sumunod din, si Freya masama ang tingin at nasa
hulihan.

"Jett, kaya ko naman talaga. I swear-"

"Power rush. Tawag yan sa adrenaline rush na kayang ibigay ng mga charm. Kapag
nag fade na yan sa katawan mo. Mararamdaman mo ang lahat ng sakit na hindi mo
naramdaman kanina. Like an aftershock."

He said those words with finality kaya hindi na ako nakapag salita pa. Hinayaan ko
nalang siyang buhatin ako. Hindi naman siya mukhang nahihirapan. Pero ramdam
ko ang mabilis na tibok ng puso niya. At ang init niya. Hindi ko alam kung napapaso
na ba ako o talagang humahapdi lang ang katawan ko.

"Jett," bigla kong sabi matapos ng mahabang katahimikan. "Hindi ko siya natalo.
Buhay parin si Hades."

Naramdaman ko ang pag higpit ng hawak niya, a response from what I'd just said.
Alam kong alam niya ang nangyari. Noong dumating siya kanina naabutan niya ang
anino na nakapalibot sa akin. Sinugod niya ito at hinila ako palayo doon. Doon ko
nalaman na nakalutang na pala ako sa ere kasama ang anino.

Naramdaman ko ang pagbagsak ko sa lupa kasabay ng pag laho ng anino. I could

hear Jett calling out na lumabas ito at maglaban sila. Pero hindi na ito nagpakita. Si
Hades buhay parin siya at ang huli niyang sinabi ang pumupuno sa utak ko hangang
sa mga oras na ito.

"Hwag kang mag alala. Hindi na ako papayag na muling makalapit siya sayo."

A sharp pain swept over me. Unti unti kong naramdaman ang sakit sa iba't ibang
parte ng katawan ko. The power rush is fading and it was freaking painful. Every
part of my body is screaming in pain. Lalo na ang binti ko. Para bang may malaki
itong butas na sinisipsip ang bawat laman ko. Napapikit ako sa sakit.

"Calm down." utos ni Jett. Napahawak ako ng mahigpit sa tela ng damit niya dahil
sa sakit.

"Hwag kang mag panic. Lalo mong mararamdaman ang sakit."

I nodded. But a few seconds later I'm hyperventilating. Matinding sakit ang
naramdaman ko sa ulo ko. Para itong nahahati sa gitna. Taas baba ang dibdib ko
habang hawak ako ni Jett. Maya maya pa unti unti ng bumibigat ang talukap ng
aking mga mata.

"Is she okay?" I heard Snow asked. Pero hindi ko na narinig pa ang naging sagot ni
Jett. Tuluyan na akong nawalan ng malay sa mga braso niya.

Snow's POV

Nawalan ng malay si Ariela habang hawak ni Jett. Nagpatuloy kami sa paglalakad

palabas ng gubat. Nang marating namin ang dulo nito narinig namin ang ilang mga
boses.

"Nandito sila, mga kasama!"

Nagsilapitan sila sa amin. It was a relief na makitang nandito ang ilan sa

schoolmates namin maging mga authorities galing sa Academy.

Magulo sa lugar. May magic circle na nakapalibot sa bahay at inaayos ito. Maging
ang mga bangkay ng mga pinatay ni Freya ay nililigpit na nila. May mga pumasok
sa gubat para ayusin ang mga nasira sa laban ni Hades at Ariela. Hindi kami

pwedeng mag iwan ng kahit anong bakas ng paglalaban sa lugar na hindi namin
sakop.

Medyo basa ang lupa dahil sa mga natunaw na barrier ni Freya. Dinala agad ni Jett
si Ariela sa grupo ng mga healing charmer na sumama.

"Ang may mga sugat, sumama sa amin."

Nahuli sila ng dating. Kung hindi pa naunang pumunta sina Jett at Collin dito
malamang iba ang nangyari. Baka hindi namin kasama si Ariela ngayon. Bumuntong
hininga ako. Kahit nakaligtas si Ariela hindi parin legitimately nagtagumpay ang
plano. Magiging malaking dagok ito sa Academy kapag nalaman ito ng mga nasa
itaas.

Sumama ako sa isang healing charmer para gamutin ang ilang sugat ko. Nakita ko si
Ariela na nakalutang sa ibabaw ng isang magic circle at ginagamot. Kanina noong
dumating kami sa gubat at bago siya sinampal ng malakas ni Freya paulit ulit
niyang sinasabi ang pangalan ng Grandma niya. Hindi ko maiwasang mag alala.
Siya nalang ang natitirang meron si Ariela. Anong kinalaman ng Grandma niya sa
nangyayari?

Ariela's POV

--

"Nasa amin ang Grandma mo. Ano na ang gagawin mo, Ariela Davis?"

Tumayo ako mula sa pagkakalugmok sa isang madilim na sahig. "Pakawalan niyo

siya! Hwag niyo siyang idadamay dito!"

Isang malakas na tawa ang pumuno sa paligid. Wala akong makita kundi isang
malawak na kadiliman. Pero ang boses niya tila ba nasa malapit lang siya at
pinagmamasdan kung paano ako mag dusa.

"Nasa iyung kamay ang kaligtasan ng Grandma mo. Sumama ka sa amin, Ariela."

Unti unting lumiwanag sa isang bahagi ng lugar. Nakita ko si Grandma. Nakalahad

ang kamay niya para sa akin.

"Halika na apo. Umuwi na tayo."

Mabilis akong tumayo at tumakbo papunta sa kanya. "Grandma!"

Natigilan ako at mabilis na huminto nang makitang may kasama si Grandma. Isa
itong anino na pumulupot sa kabuuan niya na para bang isang ahas.

"Ariela, hindi namin sasaktan ang Grandma mo basta sumama ka sa amin."

Umalis ang anino mula kay Grandma at mabilis na pumunta sa direction ko na para
bang isang gumagapang na ahas sa sahig.

"Nasa iyo ang desisyon. Ang kaligtasan niya o ang charm mo. Madali lang ang pag
pili, Ariela."

Isang mahigpit na bagay ang bumalot sa leeg ko. Pakiramdam ko sinasakal ako.

"Pero hwag kang lalampas sa ibinigay naming oras. Hindi mo gusto ang mangyayari
kapag pinaghintay mo kami."

Nawala ang anino at bumalik ito sa liwanag kasama si Grandma.

"Bilisan mo, Ariela. Bago mahuli ang lahat. At hwag na hwag kang magsasalita sa
ibang tao tungkol dito. Kung ayaw mong mangyari ito."

Bumalot ito sa leeg ni Grandma gaya ng ginawa niya sa akin. Kitang kita ko kung
paano unti unting nawawalan ng hininga si Grandma.

"Tama na! Itigil mo yan!"

Tumakbo ako papunta sa kanila para pigilan siya. Pero bago pa ako makalapit
naglaho ang mga image nila tulad ng abo na nilipad ng hangin.

"Grandma!"

Walang tigil ang pagtulo ng mga luha ko.

"Grandma!"

--

"Ariela! Gumising ka! GISING!"

Naramdaman ko ang marahang pagyugyog ni Snow sa mga balikat ko kasabay ng

nag aalala niyang boses. Napabalikwas ako ng bangon.

"Ok ka lang ba? Bakit ka sumisigaw?"

For a moment tinitigan ko lang siya. Tagaktak ang pawis sa mukha ko at nanginginig
ang aking mga kamay.

"Ayos lang ako." sagot ko. "Bangungot lang." Tumayo ako sa kama at pumunta ng
banyo. Gusto kong iwasan ang nagtatanong na mga mata ni Snow.

Isinara ko ang pinto agad na nilock ito. I gripped the edge of the sink with both
hands and stared at my reflection in the mirror. Magulo ang buhok, kulang sa tulog,
pawis na pawis. Humigpit ang hawak ko sa lalabo.

Ang panaginip nanaman na yun. Paulit ulit nalang. Ilang araw na ang lumipas mula
ng nangyari ang laban namin ni Hades pero hangang ngayon napapanaginipan ko
parin ang huling sinabi niya sa akin.

"Walang makakaalam Ariela. Walang ibang dapat makaalam."

Naikuyom ko ang mga palad ko. Kasunod nun ay ang tunog ng nabasag na salamin.

"Ariela, anong nangyayari dyan? Ariela!"

Nahuhuli ko ang pagtitig ni Snow sa akin ng ilang beses habang nasa klase.
Nagkunwari nalang akong hindi siya napapansin. Marahil nagtataka parin siya sa
nangyari sa salamin kaninang umaga though hindi na siya nagtanong pa noong
sinabi kong aksidente ang nangyari.

Pinagmasdan ko ang school campus sa ibaba at pinanuod ang mga sophomore na

naglalaro ng soccer. Isang laro na hindi gumagamit ng charm. Naisip ko ang normal
kong buhay. Ang buhay na walang magic, walang Academy, at ang tanging kasama
ko ay si Grandma.

Kailangan ko ng magdesisyon. Ilang araw na ang lumipas. Binigyan lamang ako ng

isang lingo ni Hades. Kapag nakapag desisyon na ako kailangan ko yung ipadala sa
pamamagitan ng isang sulat. Ibibigay ko yun sa isang uwak na naghihintay sa labas
ng Academy. Nagkalat ang espiya ng Augury sa lugar na ito pero maging ang
nalaman kong yun ay hindi ko maaring sabihin. Sa gabi ding yun kailangan ko ng
iwan ang Academy.

Pumasok ako sa Cafeteria kasabay si Snow. Napatingin sa akin ang ibang mga taong
nandoon. Marahil naaalala yung gabi ng full moon. Yung iba walang kaalam alam sa
nangyari. Mga higher rank lang kasi ang mga kasama sa mission na yun. May mga
kasama nga kami sa room na hindi alam ang tungkol doon.

Nagiwas din naman agad sila ng tingin at bumalik sa kanya kanyang ginagawa.
Walang pwedeng makaalam ng Academy secret maliban sa mga taong gumagawa
nun. Umupo kami sa usual table matapos kumuha ng pagkain. Excited ang mga
boses na naririnig ko at mas maingay ang Cafeteria kesa sa dati. Anong meron?

Napatingin ako sa mga kasama ko. Nakakapag taka dahil ang tahimik nila. Dapat
kapag ganito nagk-kwentuhan na ang kambal. Tapos madadamay sa usapan si
Snow. Tapos madadamay ako.

"Anong meron?" tanong ko. Sabay sabay silang napatingin sa akin habang nasa
gitna ng pagkain.

"Hah?"

"Sabi ko anong meron?" tumingin ako ng bahagya sa mga babaeng excited na nagkkwentuhan sa kabilang table. "Bakit madami atang excited."

Linibot ni Layla ang tingin sa paligid. Pero pansin kong peke lang yun. Laging
updated ang dalawa pag dating sa mga pangyayari sa Academy. Imposibleng
ngayon lang nila napansin.

"Ah, yun ba?" napangiti siya ng alanganin. "Malapit na kasi ang Senior Mystic Ball."

"Senior Mystic Ball?"

Si Lily ang sumagot. "Yung annual dance para sa lahat ng Senior students. Parang
prom sa normal na mundo. Pero dito ang tawag namin Senior Mystic Ball."

"Ahh." tumango tango ako. Sabi ko na nga alam nila eh. "Bakit ngayon niyo lang
sinabi? At bakit hindi kayo mukhang excited gaya ng iba?" Umiwas ng tingin ang
kambal.

"Dahil hindi tama na nagsasaya sila matapos ang nangyari."

Napatingin kaming apat sa babaeng huminto sa table namin. May hawak siyang
tray at mukhang napadaan lang nang marinig kami.

"Nahahalata ang mga kasama sa mission dahil sa mga pinapakita nilang attitude.
People should get over it."

Umalis si Freya matapos sabihin yun. Sinundan ko siya ng tingin hangang sa

makarating siya sa mga kasama niya. I glance at my own set of friends.

"Totoo ba yun?" tanong ko. "Hindi niyo kailangang gawin yun. Tama si Freya.
Kinakalimutan na dapat ito. Sa ginagawa niyo lalo niyong pinapaalala sa akin ang
nangyari."

"Sorry."

Ngumiti ako. "Ok lang. Basta balik na tayo sa dati."

Nakahinga sila ng maluwag. Saka sila nagkwentuhan tungkol sa Ball. Pinagmasdan

ko sila habang masayang nagk-kwentuhan. Makakasama ko kaya sila sa Ball na yan.
Kung ilang araw nalang mula ngayon kailangan ko na silang iwan.

Narinig ko mula sa pag uusap nila na sa weekend na nga ang Ball. Eksaktong one
week since naglaban kami ni Hades. Yun ang katupusan ng binigay niyang oras para
mailigtas ko si Grandma. Tama ako. Hindi ako makakapunta.

Sabi din ni Layla last week pa ito pinaghahandaan. Hindi lang namin napapansin
dahil nakatuon ang atensyon namin sa paghahanda para sa pag atake noong full
moon. Pakiramdam ko tuloy nasira ko ang atmosphere ng masayang event na yun.
Lalo pa at madami sa kasama sa mission ay mga Seniors. Dapat kalimutan na nila
ang nangyari noong full moon.

"Kaya dapat, paghandaan natin ang Mystic gift. Dahil doon nakasalalay ang gabi
natin."

Natigil ako sa pag iisip nang marinig ang isa nanamang hindi familiar na term.
"Mystic gift? Para saan yun?"

This time pati si Snow ay napatingin na sa akin. Hindi siya masyadong umiimik
kanina pero ngayon nakangiti na siya ng bahagya.

"Mystic gift. Ito yung regalo para sa magiging date mo sa Ball." says Snow. "It
means niyaya mo siya maging date sa prom."

Kumunot ang noo ko. "Err, okay? Akala ko lalake dapat ang nagyaya sa prom hindi
babae-"

"WHAT?!" sabay na sabi ng kambal. Tiningan nila ako na para bang may sinabi
akong masama.

"Ganun sa normal na mundo. Lalake ang magbibigay ng gift or gagawa ng prom

proposal. Hindi mga babae."

The twins wrinkled their noses in disgust. "WEIRD."

Natawa naman ako. Ako dapat ang magsabi nun sa nakaugalian nila. WEIRD na ang
babae ang gagawa ng proposal sa prom. Hindi ba ang awkward nun?

"Hindi ba siya awkward?" tanong ko. "I mean ang babae ang mar-reject? I think
that's-"

"Reject?" nagkatinginan ang kambal saka tumawa. "Magbigay ka sa madaming

lalake. Para madami kang pagpipilian."

I frown. "Pwede ba yun?"

"Of course!" masayang sabi ni Lily. "Kaya ikaw sumama ka sa amin bukas. Gagawa
tayo ng madaming gifts para siguradong may date tayo."

Tiningnan ko lang sila at pilit na ngumiti. I don't need any gift. I don't even need a
date. Hindi ako makakapunta dahil sa araw na yun maaaring nasa Augury na ako.

***

Author's Note:

Who will be Ariela's date? Hindi na ba talaga siya makakapunta sa Ball? What will
happen to her in Augury? At bakit ang dami kong tanong? Hahaha! Abangan ang
mga kasagutan sa next update.

Btw I appreciate all your comments on the previous chapter. Especially sa mga
naging reaction niyo towards Hades. I enjoy reading those.

I really appreciate if you leave comments below. Hope to see you again on the next
update!

@april_avery

--

Tweet me: avery_WP

Official hashtags: #CharmAcademy #JettRiela

Chapter 21: Mystic Gifts

Chapter 21: Mystic Gifts

Hindi ako papayag na gamitin nila si Grandma laban sa akin. Kailangan kong
gumawa ng paraan. Kung makukuha nila ako maaring maging katapusan na din ito
para sa Academy o sa buong society ng Greven. Hindi nalang ito tungkol kay
Grandma at sa charm ko ngayon.

Pumunta ako sa office ni Miss Serena para tawagan si Grandma for the nth time that
week. Sa office lang kasi ni Miss Serena maaring magkaroon ng kumonikasyon mula
sa labas. Alam kong maaring wala nanamang sumagot gaya nitong mga nakaraang
araw pero hindi parin ako nawawalan ng pag asa.

"Hello?"

My heart immediately lifts up the moment I heard the familiar voice. "Mrs. Elena." I
exclaimed. Siya ang kapitbahay namin. Maaring may alam siya kung nasaan si
Grandma.

"Ariela, hija! Bakit ngayon ka lang tumawag. Naku, alalang alala na kami sa inyo ng
Lola mo."

"Nasa isang boarding school po kasi ako." maikling paliwanag ko. "Si Grandma po
ba, umuwi na siya?"

I waited with baited breath for her answer. "Hija, hindi mo ba alam? Noong umalis
kayo ng Grandma mo hindi na siya bumalik pa. Nagaalala na nga kami mula nang
nabalitaan namin ang nakawan sa inyong bahay ilang buwan na ang nakararaan."

Nakawan? Tama. Yun nga ang sinabi ni Grandma kay Mrs. Elena bago kami umalis.
Na may nagtangkang nag nakaw sa amin. Hearing about it now I remembered the
very reason why I'm here in this Academy in the first place.

Ang mga taong nagtangkang kunin ako noong nasa normal na mundo palang ako,
maari bang ang Augury yun? Alam nila kung saan kami nakatira hindi ko pa man
alam na may charm ako. Kung ganun maaring nasundan nila kami sa pagpunta sa
Academy at si Grandma hindi na siya nakauwi pa-

"Mrs. Elena, sigurado po ba kayo?"

"Sigurado ako, Ariela. Oo nga pala, hija. Kaya nga ako nandito sa bahay niyo dahil
kagabi lang may umaaligid ditong ilang mga tao. May alam ka ba tungol doon?"

Natigilan ako. Mga tao na umaaligid sa bahay namin sa normal na mundo? Bakit
naman nila gagawin yun? At bakit- Isang click sa pintuan ang narinig ko. Tinakpan
ko ang receiver at lumingon sa direction ng pintuan. I was expecting someone to
walk in pero walang nangyari.

"Mrs. Elena, sandali lang po." binuksan ko ang pintuan at sumilip sa labas. Walang
tao. Weird. Pero narinig ko ang pagbukas ng lock nito. Pagbalik ko sa telepono
nakapatay na ito. Sinubukan kong muling tawagan ang number namin pero tuluyan
ng naputol ang linya.

Napaupo ako sa pinakamalapit na upuan. Tuluyang namatay ang linya ng telepono.

Ibig sabihin ba hindi na ako makakatawag pang muli sa normal na mundo?

Lumabas ako sa office na may kakaibang pakiramdam. Para bang may nagmamasid
sa akin. Napalingon ako sa bintana at inaasahang may makikitang uwak. Wala
naman. Yun lang ang alam kong paraan ng Augury para makalapit sa Academy. Guni
guni ko lang siguro yun.

Bumaba ako sa hallway na malalim ang iniisip. Hindi nakatulong sa sitwasyon ang
nalaman ko. Nasaan ba si Grandma? Totoo bang nasa Augury na siya sa mga oras
na ito? Hindi ako sigurado pero habang tumatagal mas umaayon sa sinasabi ni
Hades ang mga bagay bagay.

"Ariela! Hey!" huminto ako sa paglalakad nang marinig ang matinis na boses ni
Layla.

Nagtatakang tiningnan ko siya. "Bakit nasa labas ka?" tanong ko. "Wala ba tayong
klase?"

Karirinig ko lang ang school bell na nagsasabing tapos na ang Lunch Break. Hindi ba
dapat nasa classroom na siya sa mga oras na ito?

"Remember the Mystic gift?" excited na tanong niya. "Tara na sa work room. Oras
ng pag gawa kaya wala tayong klase."

Hinila niya ako palayo sa direction ng classroom. Mystic gift? Ito ba yung kanina pa
nila pinag uusapan. I remember may listahan pa silang pinapakita kanina kung sino
ang mga bibigyan nila. Pero hindi oras ng pag gawa ng regalo ngayon. May malaki
akong problema at kailangang masolusyunan ko agad ito.

"Teka, sandai, Layla! Hindi ako pwedeng-"

Huminto kami sa harap ng isang room na madalang lang namin gamitin. Ito ang
work room kung saan maari kang gumawa ng mga bagay na hindi related sa
pakikipag laban. Ginagamit lang namin ito tuwing oras ng practical arts at potion
mastery.

Pero ngayon puno ito ng estudyante. Mga babaeng estudyante ng senior class. It's
quite obvious that I'm the only one missing in the pack if not for Layla who drag me
into the place.

"Ariela, Layla! Here!" kumaway si Lily mula sa baking station. Nang lumapit kami
may ilang tray ng hindi pa nab-bake na cookies sa harap niya.

"So guys, ito ba yung Mystic gift?" tanong ko. Ordinaryong mga pagkain lang ang
nakikita ko.

"Duh, of course." proud na sabi ni Lily. "Hindi mo gustong may mangyaring hindi
maganda sa date mo kaya naman ipaghanda mo siya ng normal na bagay."

I swear this is driving me crazy. "May kailangan pa kasi akong gawin kaya hindi ako
makakasama sa inyo."

Tiningnan nila ako ng masama. "Mas importante pa dito?" Snow asked with
suspicion.

Kung alam mo lang Snow ginagawa ko ito para masamahan man lang kayo sa
gabing yun.

"May date ka na ba?" nakataas na kilay na tanong ni Layla. "Kung may date ka na
syempre papayagan ka namin pero kung wala naman aba hindi maaring maging
wall flower ang isa sa atin. Right, girls?"

Nasampal ko ng marahan ang noo ko. I have no freaking date and I don't even care.
Hindi ko nga alam kung anong pwedeng mangyari sa akin sa gabing yun. Date ba
pa ang uunahin ko?

"May date na ako." nasabi ko. Mas lalo silang nagsuspetsya. Lumapit sila sa akin na
may nakakalokong mga tingin.

"Really? Who?"

Ang unang lalakeng pumasok sa isip ko ang nasabi ko. "Si Jett!" napalakas ata ang
pagkakasabi ko dahil pati ang mga nasa kabilang station ay napatingin sa akin.

"SI JETT?!" the twins shrieked. Oh no. Oh no. Bakit ganyan makatingin ang mga
babae sa paligid?

"Y-Yes." sagot ko. Na sana hindi ko nalang kinonfirmed. Hindi makapaniwalang

tiningnan ako ng kambal.

"You did not! How come?" says Lily.

"Hindi ka pa nga nagbibigay ng gift! That's unfair. Paano nalang kami. Halos siya at
si Collin na nga lang ang pinaghahandaan namin ng lubusan tapos may date na
pala si Jett!" says Layla.

Sana hindi na ako nagsinungaling. I swear the twin looks crushed but not as crushed
as the other girls in the room looking at me with daggers. If looks could kill I guess
I'm a floating soul right now.

God, I'm sorry for this stupid lie! "I'm sorry." I offered with a smile. "So, can I go
now? May gagawin pa kasi ako."

Iniwan ko sila na tahimik at hindi makapaniwala. Sinundan ako ng tingin ng mga

matang walang ibang ginusto kundi ang mawala na ako sa mundong ito. Don't
worry it might happened a few days from now.

Hindi ako nag alala sa kambal dahil alam kong nag over react lang sila. Yes, may
crush sila kay Jett pero hindi naman nila yun sineseryoso. Ang inaalala ko niyan si
Jett. Paano kapag nalaman niya ang kasinungalingang ginawa ko? Worst, what if it
could affect her real future date? Hindi ako nag iisip! Baka may balak na siyang
maging date pero dahil sa sinabi ko baka panghinaan ng loob ang babae at hindi
mag bigay ng Mystic gift. Paano nalang si Jett?

I cursed inwardly while on the way to Sir Chase office. I have to deal with those
things later. Kumatok ako pagkarating ko sa harap ng office. Sir Chase, please. Sana
nandito ka. Ikaw nalang ang natitirang pag asa ko.

"Yes?" napalingon ako sa hallway na pinangalingan ko kanina at nakitang

naglalakad si Sir Chase.

"Sir!" halos hindi makahingang sabi ko. He raised his eyebrow as if expecting me to
say something.

"G-Gusto ko lang sana kayong tanungin tungkol kay Grandma."

"Si Senior Marga, hindi pa bumabalik sa bahay niyo?" nagtatakang tanong ni Sir
Chase. Nandito ako ngayon sa loob ng office niya at nakaupo sa isa sa mga upuan
sa mahabang conference table.

"Ganun na nga po."

Wala akong balak sabihin ang buong sitwasyon sa kanya pero umaasa ako na
maiintindihan niya ang nais kong iparating. Kapag sinabi ko ang nangyayari at
nakarating ito sa Augury baka saktan nila si Grandma kung nandoon nga siya. I
would never risk that. Kailangan ko lang iparamdam na kailangan ko ng tulong nang
hindi lumalabag sa usapan namin ni Hades.

"Sigurado ka ba dyan?" he asked with suspicion.

I nodded. Naging seryoso ang mukha ni Sir Chase at para bang nag iisip siya ng
malalim.

"Okay," maya maya ay tumayo siya. "Sasabihin ko ito kay Serena at kailangan
naming i-verify ito. May iba pa ba?"

Tiningnan ko si Sir Chase ng derecho sa mga mata. "Kahinaan ko po si Grandma, Sir

Chase. Sana walang nangyaring masama sa kanya."

Umalis ako sa office na umaasang naipaabot ko sa kanya ang mensahe.

"Enemies could use your weakness at their advantage any time. Kailangan mong
ipakitang hindi ka naaapektuhan. Nasa kamay mo parin ang decision kung
hahayaan mong may gamitin sila laban sayo."

He told me that exact same words few months ago. Dahil doon kaya may lakas ako
para ipakitang hindi ako naapektuhan sa nangyayari sa harap ng ibang tao. Maaring
hindi ko maaalis ang kahinaan na meron ako pero gagawin ko ang lahat para
maging mas malakas kesa dito.

Sana lang maalala ni Sir Chase ang mga salitang yun at matulungan niya ako bago
mahuli ang lahat. Bago ako mawalan ng choice kundi ang pumayag sa gusto ng
Augury.

Lahat ng babaeng madaanan ko sa hallway ay may hawak na regalo. Inaabangan

ang mga yayayain nila sa Mystic Ball. Napapikit ako at nang maalala ang tungkol sa
bagay na yun.

Oo nga pala. Kailangan kong gawan ng paraan ang ginagawa kong kasinungalingan
kanina. Kailangan kong hanapin si Jett. Pero ano nga bang sasabihin ko sa kanya?
UGH. Bahala na.

Masama parin ang tingin na ibinibigay ng ilang babaeng nakasalubong ko. Hwag
naman sanang makarating agad yun kay Jett baka anong isipin nun. Gusto ko
sanang sumilip sa class room kung nandoon ba siya pero sa dami ng tao sa labas
nag aalala ako na baka anong gawin nila sa akin. Mabuti pa tanungin ko nalang ang
tatlo. Nasa work room parin kaya sila?

Pumasok ako sa work room at nakitang halos wala ng tao doon. Ang bilis naman
nila. Pumunta ako sa baking station at nakitang nakakalat parin doon ang ilang
gamit. Nakita ko din ang isang maliit na papel na may nakalagay na name ni Collin.
Napangiti ako dahil alam ko kung kaninong penmanship yun. Kay Snow.

Paalis na ako nang may isa pa akong nakita. Sa bandang ibaba ng working table
nakabukas ang drawer kung saan nakalagay ang isang bowl na may lamang
malagkit na bagay.

"Paki-bake." ang nakalagay sa note na nakadikit sa gilid ng bowl. Weird. Ano ito
hindi natapos?

Tatalikod na sana ako nang muli akong mapatingin sa cookie dough. Gutom na ako.
Hindi ako kumain ng lunch kaninang break dahil inuna kong tawagan si Grandma.
My eyebrows raised in interest when I saw the cookie dough. FOOD!

Matapos ang ilang minuto naipasok ko na sa oven ang mga cookies na ginawa ko.
Halos kompleto na din naman kasi ang cookie dough. Kailangan nalang na bilugin
isa isa, ilagay sa tray, at derecho na sa oven. I wonder kung sinong nakaiwan nito.

Nang mag ring ang oven ay agad kong kinuha ang tray gamit ang apron na suot ko
saka nilagay ang mga yun sa cooling rack. Maliban sa bowl kanina wala na akong
makitang maaring paglagyan ng mga cookies maliban sa isang cute na kahon sa
sulok ng sink. I shrugged, kinuha yun, at doon nilagay ang mag cookies. Muntik pa
akong mapaso nang subukang tikman ang isa sa mga ito.

Lumabas ako sa work room at ganun parin ang nadatnan ko sa hallway. Habang
kumakain ng cookies hinanap ko sila Snow. Saan kaya napadpad ang mga yun?
Hindi sinabi ni Snow kung sino ang mga pagbibigyan niya pero dahil sa nakita ko
kaninang scratch alam kong kasali doon si Collin.

Pagliko ko sa hallway napansin kong wala ng madaming tao sa harap ng class room.
Great. Baka nandoon na si Jett. Nagmadali akong pumunta doon habang hawak ang
kahon ng cookies. Pero muntik kong mabitawan yun nang may mabungo akong
lalake na palabas ng room. I frowned. Muntik na ang pagkain ko.

"Tumingin ka kasi sa dinadaanan mo."

Tumingala ako at nakita si Jett. His hands are place in his pockets and he's looking
at me with great curiosity. Biglang bumaba ang tingin niya sa hawak ko.

"Balita ko ako ang date mo sa Mystic Ball. Yan na ba ang regalo ko?"

Bigla kong nalunok ang cookies na nginunguya ko. My cheeks flushed in sheer
embarrassment. Isa lang ang pumasok sa isip ko noong mga oras na yun. Alam na
niya. Nakarating na sa kanya ang mga nasabi ko.

"N-Nasabi ko lang yun dahil kailangan ko." pagdadahilan ko. I smiled sheepishly
afterward. "Sorry."

Natawa lang siya at kinuha ang hawak ko. "Tss. Alam ko naman. Akin na ito ah?"
saka siya umalis.

Dahan dahan akong lumingon para sundan ng tingin ang pag alis niya. Nang
tuluyan na siyang nawala sa paningin ko pakiramdam ko nawalan din ako ng lakas.
Totoo ba ang nakita ko? Hindi siya galit? At higit sa lahat tumawa siya.

I was quite sure I was dreaming when someone grab my shoulder and shrieked at
my very face.

"Ariela, totoo nga. Si Jett ang date mo."

I look at the twins in suspicion. "Hah?"

"Kinuha niya ang regalong binigay mo. That only means one thing. You are Jett's
date. Akala ko nagbibiro ka lang sa work room kanina noong sinabi mo sa amin."
says Layla.

Hindi ako nagbibiro kanina pero hindi din ako seryoso.

"I rarely see Jett in a school even before. I'm sure the Mystic Ball would be a hit."
says Lily.

Unti unting nag sink in sa akin ang sinabi ng kambal. I didn't mean for things to
happen this way. Paano kapag nalaman nilang maari akong mawala sa Academy sa
araw na yun? Would it ruin their night? As much as possible I don't want it to
happen but I know I'm being unfair. Specially kay Jett.

***

Chapter 22: The Mystic Ball

Author's Note:

This is the longest update so far. Sorry kung medyo natagalan.

By the way if you have time, you can also check my new story: Living with a Half
Blood. If you are into mystery/ werewolves/ fantasy story, this one is for you.

Don't forget to leave your comments below. I read all of them. Enjoy reading!

@april_avery

***

Chapter 22: The Mystic Ball

Isang walang tigil na pagkatok sa bintana ang gumising sa akin sa kalagitnaan ng

gabi ng Biyernes. Eksaktong isang araw bago ang huling araw ng usapan namin ni
Hades.

Hindi muna ako tumayo. Pinagmasdan ko ang natutulog na si Snow at hinihintay na

maririnig niya din ito. Pero patuloy lang ang mahimbing na pagtulog niya. Umalis
ako mula sa kama at kinuha ang balabal na nakasapit sa cabinet saka tiningnan
kung sino ang nandoon.

Nang makita ko ang maliit na imahe sa labas ng bintana at derechong nakatingin sa

akin, agad akong kinilabutan. Napaatras ako ng isang hakbang nang muli siyang
kumatok sa bintana gamit ang tuka niya. Saka siya nagpakawala ng isang matinis
na ingay na tanging mga uwak lang ang kayang gumawa.

Mabilis kong tiningnan si Snow. Hindi parin siya nagigising. Bakit parang ako lang
ang nakakarinig sa ginagawa ng uwak? Nanginginig ang mga kamay na binuksan ko
ang bintana.

"A-Anong kailangan mo?" tanong ko sa uwak na nakatitig sa akin gamit ang pulang
mga mata niya. Maya maya pa bumuka ang bibig nito pero hindi tunog ng uwak ang
narinig ko kundi boses ng isang tao.

"Lumabas ka." utos ng boses ni Hades at nang mga oras na yun alam kong
kailangan kong sumunod.

"Anong ginagawa mo dito? Hindi pa ito ang huling araw ng pag uusap natin. May
natitira pa akong oras para mag decision."

Pinagmasdan lamang ako ng uwak na para bang hindi maintindihan ang sinabi ko.
Maya maya pa isang matinis na tunog ang pinakawalan nito kasunod ang pagka
tunaw nito na para bang gawa siya sa itim na abo.

"Kamusta, Ariela?"

Isang itim na imahe na may pagkakatulad kay Hades ang naubo mula sa mga abo
ng uwak. Lumutang ito sa damuhan at ngayon ay nasa harap ko na.

"H-Hades."

Hindi maitago ang kaba sa boses ko. Bakit ba siya nandito? Hindi pa ito ang oras.

"May nabalitaan lang ako kaya ako bumisita."

Ramdam ko ang ngisi sa boses niya habang dinadala ng hangin ang ilang bahagi ng
katawan niya.

"Balita ko hindi ka naniniwala na nasa amin ang Grandma mo. Totoo ba Ariela?"

Isang malamig na hangin ang umihip sa buong paligid. Kahit na nakasuot ako ng
coat ramdam ko ang pagtayo ng mga balahibo ko.

"Naninigurado lang ako." asik ko na may matatalim na mga mata. "Kasalanan ko

bang hindi magtiwala sa mga kagaya niyo?"

Para siyang sumasayaw sa hangin. I find that very irritating. Mukhang siya lang ang
nage-enjoy sa usapan na ito.

"Ariela, Ariela, Ariela." kalmadong sabi niya. "Do you think we would go, both of us,
to such extent, kung naglolokohan lang tayo?"

Lumapit siya sa akin at ramdam ko ang malamig niyang presensya. Isang hangin na
mas malamig pa sa hangin ng madaling araw.

"Alam mo ba kung ano ito, Ariela?"

Isang kwintas ang biglang lumutang sa harap ko. Isa itong gold na kwintas na may
bilog na pendant. Isang kwintas na napaka familiar sa akin.

"Bakit nasa inyo yan?!" Sinubukan kong kunin ang kwintas pero bigla itong
lumutang pataas.

Ngayong nakita ko itong muli doon ko lamang napansin na ang naka ukit sa bilog ay
ang logo ng Greven. Ito ang kwintas ni Grandma na kailanman ay hindi niya inalis sa
leeg niya.

"Maaring ninakaw namin ito mula sa kanya nang hindi niya alam." nakangising sabi
nito. "Maari ding napilitan siyang ibigay ito sa akin dahil nasa Augury nga siya."

Napalunok ako. The first choice is highly impossible. Impossibleng makuha ang
kwintas na yun nang kahit sino na hindi niya namamalayan. She is very protective
of that thing. Kung ganun-

"Hindi parin naniniwala?"

I breathe hitched when Hades transparent hands touched my face. "Na sayo ang
choice, Ariela. Kung maniniwala ka o kakalimutan mo ang usapan natin." he
breathed.

"Isang bagay pa pala. Matanda na ang Grandma mo. Madami na siyang hindi
kayang gawin lalo na at ilang buwan na din siyang hawak namin. Alam mo bang
nagkakasakit na siya?"

"DAMN YOU, HADES!" Tinabig ko ang kamay niya pero tumama lang ang kamay ko
sa ere. "Hwag niyo siyang sasaktan! Please. Bigyan niyo pa ako ng oras!"

Umalingawngaw ang tawa niya sa madilim na damuhan ng school campus.

"Hangang bukas nalang, Ariela. Binibigyan kita ng hangang alas dose ng tanghali
para ibigay ang decision mo. Pero alalahanin mong hindi ko ibinigay yan para
makapag sumbong ka."

Lumutang siya pataas hangan sa tuluyan na siyang nawala sa paningin ko. "Alam ko
ang usapan ninyo ng teacher mo. Aah, siguradong hindi mo magugustuhan ang

mangyayari kapag muli ka pang nagbangit ng mga bagay na hindi namin gusto sa
kahit sino. Isang salita lang, Ariela at matatapos ang lahat ng ito."

Narinig kong muli ang tunog ng uwak. Pagtingin ko sa madilim na langit nakita ko
itong paikot ikot sa itaas. Wala na si Hades pero nanatiling nanginginig ang kamay
ko sa takot at sama ng loob.

Pumasok si Snow sa kwarto kinabukasan na may dalang ilang gamit. Mukhang

galing siya sa kwarto ng kambal. Ibinaba niya ang mga yun sa kama ko at
napatingin sa akin.

"Ariela, kanina ka pa sa dorm. Wala ka bang balak lumabas?" puna niya.

Nagpatuloy ako sa pagsusulat umaasa na hahayaan niya lang ako. Pero nang
naramdaman ko ang paglapit niya mabilis kong tinago ang papel sa bulsa ko at
niligpit ang mga gamit sa study table.

"Gumagawa ka ng sulat?" nagtatakang tanong niya. Napatingin naman ako sa

orasan sa wall. Eleven thirty na ng umaga.

"Ano ba kasi yan?" Humarap siya sa akin and for a moment tinitigan niya lang ako.
"Natulog ka ba kagabi? Bakit mukha kang may sakit? Are you okay?"

"It's nothing, okay? Stop questioning me!"

Huli na nang mabitawan ko ang mga salita. Agad kong pinagalitan ang sarili ko nang
makita ang reaction ni Snow. She looks hurt. Masyadong napalakas ang boses ko.

Tumayo ako para harapin siya pero napansin kong humakbang na siya palayo sa
akin. "Snow, sorry." I mumbled.

"Who are you?" she said with shame dripping in her voice. "Hindi na kita kilala."

I felt the corners of my eyes hitting up. "Hindi mo naiintindihan, Snow. I didn't
mean-"

"You are right." she snapped. "Kahit anong pilit ko na intindihin ka nitong mga
nakaraang araw hindi ko magawa. The nightmares, the broken mirror, ano bang
nangyayari? Bakit hindi mo sabihin kung bakit ka nagkakaganyan?"

I shake my head and lower my gaze. "Hindi ito ganun kadali. I don't want you to do
anything with this."

"Pero akala ko ba magkasama tayo dito?" she asked. "I thought we are a team
here. Pero mukhang ako lang ang nag iisip ng bagay na yun."

Bigla siyang umalis sa kwarto at isinara ang pintuan ng sobrang lakas. I stood there
with tears threatening to spill from my eyes. Alam kong matagal na siyang
naghihinala at naghihintay lamang siyang malaman mula sa akin ang lahat. Pero
hindi ko hahayaan na madaamy siya dito.

Hawak ang sulat sa bulsa ng coat ko, tinawid ko ang kabuuan ng school campus
papunta sa main gate kung saan nakaabang ang uwak para kunin ito at ipadala sa
Augury. Binuksan ko ang gate gamit ang pag kumpas ng kamay na may charm at
dahan dahan itong gumalaw.

"Magaling, Ariela. Tama ang decision na ginawa mo."

Pinagmasdan ako ng uwak mula sa isang puno sa kabilang parte ng daan. Nakabuka
nanaman ang bibig niya pero tanging ang malinaw na boses ni Hades ang naririnig
ko.

"Nakapag paalam ka na ba sa mga kaibigan mo?"

"Tumahimik ka nalang." wala sa sariling sagot ko.

Natawa siya. "Ariela, gusto ko talaga ang ugali mo. Magkikita tayo mamayang gabi
hindi ba? Sa oras ng Mystic Ball."

"Dapat kagabi mo pa ako kinuha. Pwede ding kunin mo na ako ngayon. Yun naman
ang gusto niyo hindi ba? Why not get me now to stop this bull shit!"

"Tsk. Tsk. Nagpapatawa ka ata, Ariela. You had my body destroyed several days ago.
Tagahatid lamang ako ng mensahe sa ngayon. Kapag nakarating na ang sulat mo sa
Augury ipadadala na nila ang tamang taong kukuha sayo."

Napalunok ako.

"Mamayang eight o'clock ng gabi, Ariela. Umalis ka sa oras kung kailan hindi
mapapansin ng lahat ang pagkawala mo."

Unti unting nag fade ang boses hangang sa bumalik sa tunog ng uwak. Lumipad ito
papunta sa direction ko at walang babala na kinuha ang sulat sa mga kamay ko.
Saka ito lumipad paalis. Noong oras na yun alam ko ng hindi na ako maaring
umatras pa.

Nanatili ako sa labas ng dorm hangang sumapit ang alas sais ng gabi kung saan
ilang minuto nalang ay magsisimula na ang Senior Mystic Ball. Gusto ko sanang
hwag ng pumunta sa event dahil meron lamang akong isang oras pero nang
maalala ko si Jett at ang mga kasama kong umaasa na makikita ako doon alam kong
kahit paano kailangan kong magpaalam sa paraan na alam ko.

"Ariela, saan ka galing? Bakit ngayon ka lang." exclaimed Layla.

Pagpasok ko sa kwarto nandoon si Layla at Lily. Nakatingin sila sa akin na para bang
gulat na gulat at hindi pa ako nakahanda.

"Do you know what time is it? Don't tell me hindi ka pupunta?" says Lily.

I tried to smile. "Pupunta ako. May inasikaso lang. Anong ginagawa niyo dito? Both
of you look stunning by the way."

Nakahanda na sila para sa Ball. Layla is wearing a black fitted dress while Lily wears
a yellow cocktail dress. There face and hair are all made up and they certainly look
gorgeous.

"Maganda ba?" nakangiting tanong ni Layla. "Dyosa, ano?" sabay tawa at high five
ng kambal. Napangiti ako despite the situation.

"Both of you look amazing. Siguradong ma inlove sa inyo ang mga kadate niyo."

"Siya nga pala speaking of date." Lily chimmed in. "Bakit hindi ka pa naka bihis?
Kung si Jett lang ang date ko baka umaga palang ready na ako."

I smiled again. Meron talaga yung mga kaibigan na kahit ayaw mo wala kang
magagawa kundi ngumiti kapag kasama mo sila.

"Come on!" hinila ako ni Lily sa bed ko at nakitang may dress na nakapatong doon.
"Here. Magbihis ka na."

Tiningnan ko ang dress. Kulay royal blue ito na sobrang dark it was almost black.
Mahaba din ito at pakiramdam ko aabot sa sahig kapag sinuot ko. All of our dresses
seemed bewitched to have the sparking effect of gleaming stars.

"Pero hindi naman ako bumili ng dress. Ni hindi ako sumama sa inyo sa downtown
kahapon."

"Binilhan ka ni Snow." answered Layla.

Natahimik ako then as if on cue bumukas ang bathroom door at lumabas si Snow na
nakasuot ng scarlet dress na hangang sahig. I tried to smile in her direction pero
isang maliit na ngiti lang ang sagot niya.

"Hey, gorgeous!" biro ni Layla na sumipol pa.

"Told you. The color would be great for you."

Tama si Lily. Napaka ganda ni Snow sa damit niya. Lalong tumingkad ang kaputian
niya at ang shoulder length niyang buhok dahil off the shoulder ang damit.

"Ano pang ginagawa mo, Ariela. Mag bihis ka na!" itinulak ako ni Lily papasok sa
bathroom sabay bigay sa akin ng dress. "Hwag kang lalabas hangang hindi mo suot
yan."

Makalipas ang ilang minuto ng pahirapan na pag suot sa mahabang damit. Lumabas
din ako sa bathroom. I feel so awkward especially para talagang pang babaeng
babae ang damit. Hindi bagay sa gaya kong clumsy tulad ng laging sinasabi ni Jett.

"Ok lang?" tanong ko nang lumabas. Pilit kong hinihila palayo sa balat ko ang isang
parte ng damit dahil naiirita ako.

"Wow. Ariela. You should wear dresses more often." says Layla while smiling widely
at me.

"Wala ka pang make up sa lagay na yan. Honestly you look like a goddess. Like us.
Gosh. We are a group of gorgeous goddess tonight." commented Lily.

Lumapit ako sa salamin at tiningnan ang relfection ko sa mirror. I look indeed

beautiful for once. Almost like a decent woman with this dress. Sinimulang akong
ayusan ni Lily dahil malalate na kami para sa Ball. Habang naglalagay siya ng kung
ano sa pisngi ko napatingin ako sa reflection ni Snow sa salamin. Nakatingin siya sa
akin.

I tried to smile at her once again and this time ngumiti na siya sa akin. "I'm sorry." I
mouthed. She shakes her head and answered me with thumbs up telling me that it's
okay. That moment I know whatever happens I will have these girls with me. No
matter what.

Malumanay na kanta ang bumati sa amin pagpasok namin sa Great Hall kung saan
idadaos ang Mystic Ball. Halos hindi makapaniwala ang mga kasama ko sa ganda ng
paligid.

"The decoration committee sure did a great job." puna ni Layla habang nakatingala
at pinagmamasdan ang mga nakalutang na kandila na parang mga bituin sa kulay
itim na ceiling.

"Better than last year noong Junior Enchanters Ball." Lily seconded.

I was speechless. Isa kasi ito sa rare event ng Academy kung saan malayang
gumamit ng charm ang mga nag decorate ng lugar kaya naman hindi lang maganda
ang kinahinatnan kundi kahanga hanga. There are red tables everywhere and
beside them are the same lamp posts that we often see in the maze garden. There
is a weird glow in the lamp like an air filled with gold.

"Wow." nasabi ko habang papunta kami sa gilid ng dance floor malapit sa punch
bowl.

"Magical right? Welcome to Charm Academy's Senior Mystic Ball. It's where anything
could happen." smiled Snow.

"Anything." ulit ko sabay tingin sa wall clock. Ilang minuto nalang kailangan ko ng
umalis. I need to find Jett.

"Nasaan si Jett at Collin? Hindi mo pa ba siya nakikita?" tanong ko kay Snow.

Nagtataka siyang napatingin sa akin.

"Hindi ko alam. Magpapakita naman siya at si Jett kapag nandito sila. We are their
dates."

This is really weird. Sa normal na mundo sinusundo pa minsan ng lalake ang babae
sa bahay nila para isama sa Ball. Dito wala man lang susundo sayong date
pagpasok mo sa venue.

"I need to see Jett now." sabi ko. "Okay lang ba sayo?" tanong ko.

She nodded. "Sure. Puntahan ko nalang sila Layla." at tinuro niya ang kambal na
ngayon ay nakikipag kwentuhan sa ilang classmate namin.

Niyakap ko si Snow bago umalis. "Thank you, Snow." I said sincerely. Hindi ko alam
kung napansin niya ang pag crack ng boses ko dahil natigilan siya.

"Bye." nagpaalam ako bago pa man siya makapag salita. Nang makalayo ako muli
akong lumingon at nakitang papunta na siya sa table nila Layla. Napangiti ako ng
mapait.

"Hey, gorgeous."

"Ganda natin."

"Ariela, isayaw kita mamaya?"

Nginitian ko na lamang ang mga classmate ko na bumati sa akin habang hinahanap

si Jett. Medyo malaki din kasi ang Great Hall at madaming mga decoration gaya ng
fountain at statue ng gorgon na nagkalat sa paligid.

Out of nowhere nakita ko ang dalawang lalakeng naka tuxedo. Ang isa may
brownish na buhok at isa jet black gaya ng pangalan niya. Lumapit ako sa kanila at
kinalabit ang inaakala kong si Collin.

"Oh, Ariela Davis?"

"Sorry. Akala ko si Collin." Paumanhin ko sa lalake at kasama niya. Napatingin ako sa

orasan. Ilang minuto nalang. Hindi pala ito magiging madali gaya ng inakala ko.

"Si Collin ba? Aba, nandoon ata siya malapit sa banquet doon sa kabilang dulo ng
Hall." Itinuro niya ang malayong parte ng Hall.

"Maraming salamat." sagot ko.

"Sandali, pwede ba kitang maisayaw mamaya?" tanong noong isang kulay black
ang buhok.

"Mamaya." ulit ko. "Ok lang." saka ako umalis sa harap nila. Pasensya na pero wala
ng mamaya.

Nakisiksik ako sa ilang mga taong papunta sa dance floor para marating ang
kabilang dulo ng Hall. Padami na ng padami ang mga nagsasayawan. I even saw
Layla dancing with her date. Nang makarating ako sa banquet table isang teacher
lamang ang nandoon.

"N-Nakita niyo po ba si Collin?" tanong ko kay Mr. Potterson. "Hindi naman po kaya
ay si-"

"Bakit iba ang hinahanap mo? Akala ko ba ako ang date mo?"

Mabilis akong napatingin sa likod ko at nakita si Jett na nakatayo at naka frown na

pinagmamasdan ako. In that exact moment gusto ko siyang yakapin and tell him he
is so late!

"May problema ba?" nagtatakang tanong niya. Napatingin akong muli sa orasan.
Limang minuto. "Davis."

Pinagmasdan ko si Jett gaya ng kasalukuyang ginagawa ng ilan sa mga babae at

maging lalakeng nasa paligid. Everyone is looking at him because of his presence
that demands high attention. He looks striking almost hot with that black tuxedo
ang navy blue polo.

Napangiti ako nang mapansin na hindi parin maayos ang neck tie na suot niya at
kahit sa ganitong okasyon minimal lang ang nagbago sa buhok niyang magulo. But
still this guy in front of me is the most gorgeous guy in Charm Academy. And I still
couldn't believe that he is my date.

"Umiiyak ka ba? Hey." Lumapit siya sa akin na may nag aalalang mukha. He raised
his hand to touch my face pero lumayo ako.

"L-Let dance?" I offered. Hinila ko siya sa dance floor habang pilit pinipigilan ang
luha ko.

All I just want to do is for him to help me. I was fighting the urge to beg him to help
me. Dahil ayokong umalis. Ayokong iwan ang mga kaibigan ko. Ayoko siyang iwan.

"Ano bang nangyayari sayo?" tanong niya sa akin. I shake my head. "Nothing."

Nagsimula ang slow music mula sa floating orchestra instrument sa stage. Pumikit
ako at pilit pinakalma ang sarili ko. Three minutes.

"Davis, may kailangan ba akong malaman?" nagsisimula na siyang mairita.

Ramdam ko yun sa boses niya.

"Just dance with me, please." Pakiusap ko. Kahit ito lang. I could spare a few more
minutes for this.

Confusion is written in his handsome face. Pero napangiti ako nang yakapin niya ako
at nagsimula kaming mag sayaw. Ang mga kamay niya sa bewang ko at mga palad
ko sa balikat niya.

"Davis, ano bang nangyayari?" halos bulong niya sa tenga ko. His arms embracing
me gave me an instant sense of relief. Kung pwede lang huminto ang oras.

"Jett," I started. I could sense that my tears are starting to give way. I rested my chin
in his shoulder. "Hwag ka sanang magagalit sa akin sa mga susunod na araw."

Bumuntong hininga siya na para bang kanina pa naw-wirduhan sa akin. "Bakit ko

gagawin yun? May balak ka nanaman bang gumawa ng hindi maganda?"

Naramdaman ko bigla ang daliri niyang marahang itinutulak ang noo ko. "Ano
nanaman bang nasa isip mo, Davis. Kung ikakapahamak mo din yan kalimutan mo
na."

Two minutes. Humarap ako sa kanya and out of nowhere niyakap siya ng mahigpit.
It caught him off guard kaya halos mawalan kami pareho ng balanse.

"Hoy, ano ba?" tanong niya habang hindi makagalaw sa pagkakayakap ko.

"Ipangako mo sa akin, Jett." halos bulong ko. "Hwag kang magagalit."

Natigilan siya saka pilit akong pinapaharap sa kanya. "Kung ano man yang trip mo
sabihin mo lang. Baka naman may gusto ka na sa akin kaya ka nagkakaganyan."

Natawa ako pero alam kung mababaw pakingan yun. "Ipangako mo." pilit ko.

"Ah, shit." iritableng bulong niya. "Oo na. Ano ba kasing problema?"

Sixty seconds. Nginitian ko siya. "Salamat Jett. Para sa lahat lahat." Saka ako
nagmadaling umalis at iniwan siya sa gitna ng mga taong nagsasayawan.

May mga pagkakataon na kailangan mong mamili sa dalawang bagay. Hindi lahat
ibibigay sayo dahil lamang sa ginusto mo o kailangan mo. Kailangan mong tangapin
na may ilang mga bagay na kailangang isakripisyo para sa iba pang mas
importanteng bagay.

Si Grandma. Siya nalang ang natitirang meron ako. Bago pa magsimula ang lahat
ng ito, bago pa ako makatapak sa Academy, siya lang ang nag iisang taong nasa
tabi ko sa loob ng madaming taon. Kung kailangan kong iwan ang mga kaibigan ko
at ang Academy gagawin ko hwag lang siyang mawala sa akin.

***

Chapter 23: The Head Masters

Author's Note:

Quick yet short update. I saw some readers of Charm Academy checking my new
story. Thank you so much to those awesome people! You know who you are.

Here's the latest update! Enjoy reading. Manalig tayo sa #JettRiela.

***

Chapter 23: The Head Masters

"Kahit nakaligtas si Ariela hindi parin officially nagtagumpay ang plano. Magiging
malaking dagok ito sa Academy kapag nalaman ito ng mga nasa itaas." - Snow
Edwards

Sumiksik ako sa mga nagsasayawang mga tao at nagbabakasakaling mailigaw ko

ang tingin ni Jett. Nang malapit na ako sa entrance napalingon ako sa pinangalingan
ko at hindi na siya nakita pa.

Nakahinga ako ng maluwag pero hindi magawang kumalma ng isip ko. That moment
I know that once I step outside there is no coming back. Sapilitan kong kinalimutan
ang maaring mangyari at nag focus sa pag alis ko sa Great Hall.

"Hey, Ariela. Nandito ka pala." Nanlaki ang mata ko nang marinig ang boses ni
Collin.

Hindi ko sana gustong lumingon pero naramdaman ko na ang kamay niya sa balikat
ko.

"Kanina ka pa hinahanap ni Snow." nakangiting sabi niya sa akin. Smiling is Collin's

way of drawing attention. Ngayon lahat ng babae sa paligid ay nakatingin na sa
kanya.

The clock strucked eight o'clock and I cursed inside. "Collin may kailangan kasi
akong-"

Hindi ko naituloy ang sasabihin dahil biglang bumukas ang pinto ng Great Hall.
Napalingon ang lahat sa direction namin and I heard several shocked gasp. Huminto
ang music sabay ng paghinga ko nang makita ang mga taong nasa pintuan.

"Ariela, okay ka lang?" tanong ni Collin nang mapansin ang maputlang mukha ko.

Napatingin siya sa direction kung saan nakakatitig ang lahat at agad siyang
natigilan. "Ang mga Headmaster ng Charm Academy. Nandito sila." he commented
in a low voice.

Isang impit na sigaw ang nagpumilit makawala sa bibig ko. Lumapit ang tatlong
Headmaster sa direction namin ni Collin kaya napahawak ako sa braso niya. Hindi
maganda ang pakiramdam ko sa nangyayari. Nasa Academy ang tatlo sa
pinakamatataas na tao ng society ng Greven at Mirandi.

"Ariela, okay ka lang ba?" nag aalalang tanong ni Collin. Napansin niya ang
nanginginig kong mga kamay na nakakapit sa kanya.

"Collin," I breathed. "Alam ko kung bakit sila nandito."

Sila ang Headmaster ng Academy. Ang tatlo sa pinaka importanteng tao sa lugar na
ito. Ang matandang babaeng may maamong mukha at puting buhok ay may
pangalang Georgia Laferty. Isa siya sa namumuno sa Mirandi at parte ng Academy
Council.

Katabi nito si Grimrose. Isang babaeng mukhang kaedad lang namin pero hindi siya
normal na charmer gaya ng mga pumapasok sa Academy. Decendant siya ng
pamilyang namumuno sa Greven. May malamig siyang mga titig at kailanman hindi
ko pa siya narinig magsalita.

At ang huli ay si Headmaster Cray. Ang pinuno ng Greven at member ng Magic

Council. Isang matandang lalakeng may matatalim na titig. Para siyang isang
commander ng mga sundalo. Nakakatakot talaga siya.

"Ariela, ano bang sinasabi mo?" tanong ni Collin. Papalapit na sila kasama ang
dalawang bantay na may suot na cloak na may logo ng Mirandi.

"Ako ang-" hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang tuluyang makalapit ang
dalawang bantay sa akin at hinawakan ako sa magkabilang braso.

Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng hininga. Hindi ako makagalaw lalo na nang
hilain nila ako mula kay Collin.

"Sandali! Anong ginagawa niyo?" asik ni Collin sa kanila.

Nakatingin ang lahat ng tao sa Great Hall sa direction namin. I saw Snow who's
frozen in shock. Nagpumilit siyang makalapit sa amin pero pinigilan siya ng isa sa
mga teacher.

"Ariela!" she yelled. "What are you doing? Let her go!"

Nagsimulang magbulungan ang mga tao. Nakalimutan na ng lahat ang Senior

Mystic Ball at ngayon malalaman nilang lahat ang nangyayari.

"Ang kaibigan niyo, si Ariela Davis, ang babaeng may special charm, ay nakipag
kasundo sa mga taga Augury."

My tears slowly rolled down my cheeks as shock crossed their fear striken faces. I
lower my gaze to avoid the disgusted stare that people instantly gave me.

Out of the corner of my eyes I saw Jett. Nakatingin siya sa akin pero wala akong
makitang expression sa mga mata niya. Natakot ako. He was giving me a look na
para bang hindi niya ako kilala.

I wanted to say sorry. Kay Collin na nasa tabi ko at hindi makapaniwala sa

nangyayari. Kay Snow na umiiyak habang pinapatahan ni Lily. Kay Layla na iniwasan
ang mga tingin ko. At kay Jett. Nangako siyang hindi siya magagalit. Pero bakit
pakiramdam ko unti unti na siyang nawawala sa akin?

Hindi ko na namalayan ang mga sumunod na nangyari. Ang tanging tumatak sa isip
ko ay ang mga mukha ng mga kaibigan ko nang isama ako ng mga bantay paalis sa
Great Hall. It was passed eight o'clock. The Ball is ruined. Ang I'm a traitor in their
eyes.

Huminto kami sa harap ng isang pinto. Marahas na binitawan ako ng dalawang

bantay kaya naman halos mawalan ako ng balanse.

"Ingatan niyo siya." isang malamig na boses ng babae ang nagsalita. I glance at
Grimrose. She was staring at me with a narrow look in her gray eyes.

Muli akong hinawakang ng mga bantay, tinabig ko ang mga kamay nila. "Don't
touch me."

Naunang pumasok sa pinto si Headmaster Cray at si Georgia kasunod si Grimrose at

ako. Nang marating namin ang kwarto nakaupo paharap sa amin si Miss Serena at
Sir Chase. Tumayo sila bilang pag galang sa mga Headmaster. Noong mga oras na
yun alam kong maaaring magbago ang lahat.

"I was left with no choice." Yung ang unang lumabas sa bibig ko nang maupo kami
sa harap ng mahabang conference table.

"Hawak nila si Grandma. May pruweba din sila. They use her to blackmail me."

Georgia Lafery shakes her head in disappointment.

"Sa mismong pag atake nangyari ang kasunduan. Hindi ako naniwala noong una
pero bawat sitwasyon ay umaayon sa sinasabi nila."

I smiled bitterly as I remember the phone call. "I tried asking for help pero maging
yun nalaman nila."

I sigh but instead of comfort pain filled my chest. "So I guess tama kayo. I'm a
traitor to the Academy. A traitor to Greven and Mirandi. Pumayag ako sa
kasunduan."

Ayoko ng magpaligoy ligoy pa. If they want to punish me they can punish me now.
May isa lang akong gustong malaman.

"Si Grandma, okay lang ba siya? Hindi totoong nasa Augury siya hindi ba?" I asked
in a hopeful tone as a fresh wave of tears filled my eyes.

"Totoo ang sinabi nila, Ariela." Si Sir Chase ang sumagot. "Ilang buwan ngang nasa
kanila si Senior Marga."

Nawala bigla ang lahat ng lakas na pilit kong pinapakita. I wipe a tear that rolled
down my cheek.

"But she's fine, right? I mean kapag hindi ako nakita ng taong susundo sa akin
maari nilang saktan si Grandma."

"Patay na ang mga taong susundo sayo." Headmaster Cray answered in a deep
monotonic voice. "Pinatay na namin sila bago pa man makarating sa Greven."

Georgia Laferty pursed her lips in approval. "And Marga is fine now. Matapos naming
malaman mula sayo na nawawala siya agad namin siyang pinahanap."

She glances slightly to Headmaster Cray then continue.

"Natunton namin siya sa Augury at doon namin nalaman ang tungkol sa kasunduan
niyo. An instant mission took place to save Marga and to prevent you from falling
into an already resolved trap. Kaya kami nandito."

Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko. "Ibig bang sabihin-"

"Ligtas na si Marga. They are on their way back to Greven."

Pakiramdam ko nawala ang isang mabigat na bagay na ilang araw ko ding

pinasahan. Halos maluha ako sa tuwa nang malaman ang bagay na yun. Okay na si
Grandma.

"But we are very disappointed with the Academy."

Napansin ko kung paanong sandali siyang napatingin sa direction ni Miss Serena at

Sir Chase. "This is the first time na umabot ng ganito kalaki ang isang sitwasyon."

Sa naging reaction ni Miss Serena alam kong sinisisi niya ang sarili niya. Bigla akong
nagsalita.

"Pero wala silang kasalanan dito. Ako ang dapat sisihin. They did everything to
protect me. Ako talaga ang may kasalanan."

Headmaster Cray shot me a grave look. "Hindi ang paliwanag mo ang hinihingi
namin, Miss Davis."

Agad akong yumuko. Pero hindi ako papayag na sisihin nila ang iba sa kasalanang
ako ang nakagawa.

"Parusahan niyo ako. This is all about what I did after all. Walang kinalaman ang
Academy dito."

Miss Serena gave me a worried look as if telling me to not push my chance any
further.

"They definitely contributed to the fault pero walang mapaparusahan." Georgia

Laferty answered.

Pero may pakiramdam ako na may kapalit ang sinabi niya. Hindi maalis ang
masamang nararamdaman ko tungkol sa pag uusap na ito.

"But Ariela," she turned to me with a calculating glare. "Hindi ka na maaaring

manatili sa Academy mula sa araw na ito."

***

Chapter 24: The Society of Mirandi

Chapter 24: The Society of Mirandi

Kung may isa man akong natutunan sa pananatili ko sa Academy yun ay ang lahat
ng bagay ay may nakatakdang kapalit. Kapag gusto mo ang isang bagay lagi kang
may sinasakripisyong isa pang bagay.

Dahil sa mga nangyari naniniwala ang mga Headmaster na wala ng kakayahan ang
Academy para protektahan ang special charm na gaya ko kaya gumawa sila ng
decision. Mula sa gabing yun kailangan kong iwan ang Academy at manatili sa
Mirandi.

Ito din ang kapalit kaya walang mapaparusahan na sinuman sa nangyari. Ang
kailangan ko lang ay sumama dahil ayun sa kanila para din ito sa ikabubuti ko.
Hangang hindi pa mapigilan ng Magic Coucil ang Augury sa paglabag nito sa mga
batas mas makabubuti na manatili ako sa isang lugar na hindi nila kayang maabot.
Sumunod ako ng walang reklamo.

Matapos ang pag uusap namin kasama ang mga Headmaster agad nila akong dinala
sa isang sasakyan. Pinasakay nila ako doon na may malinaw na paliwanag na
dadalhin kami nito sa train station papunta sa Mirandi. Hindi ko na nagawang
makapag paalam pa.

Kasama ko si Georgia Laferty sa kotse at kahit may sinasabi siya hindi ko

magawang makinig. Umandar ang sasakyan at unti unting nawala sa paningin ko
ang liwanag na nagmumula Academy.

"Dear, kailangan naming sabihin yun para hindi ka nila hanapin pa. Kapag nawala
ka sa Academy ng walang paalam iisipin din nila na may mali kang nagawa. Mas
mabuti ng malinaw tayo."

Pero hindi nila naisip na may pakiramdam din ako. Na nasaktan ako sa sinabi nilang
dahilan sa Great Hall kaya ang naging tingin sa akin ng mga tao ay traydor. Kahit pa
siguro muli nilang ipaliwanag ang bagay na yun sa mga naging kasamahan ko hindi

na maibabalik ang nasirang tiwala. Lalo na sa mga taong umaasa na isa kaming
team.

"Hwag kang mag alala dahil kapag naging maayos na ang lahat maari ka din
namang makabalik."

Kailan? Kailan maayos ang lahat ng ito? Sa isang lingo? Sa isang buwan? Sa isang
taon? Naisip ko ang mga kasama kong naiwan ko sa Academy. Makakapag hintay
kaya sila? Maibabalik ko pa kaya ang dati kapag bumalik na ako?

Dumaan ang sasakyan sa makitid at sementadong daan sa gitna ng mga matataas

na puno. Para itong daan noong unang beses na nakapunta ako sa Academy ang
kaibahan lang habang tumatagal palayo ako ng palayo sa naging tahanan ko.
Pumikit ako at sinandal ang ulo ko sa bintana ng kotse. Suot ko parin ang royal blue
na gown mula sa Mystic Ball. Sana maging maayos ang lahat.

"Nandito na tayo, Ariela Davis." hindi ko alam kung ilang minuto akong nakapikit
nang tapikin ako ni Georgia. Hindi ako tulog dahil nararamdaman ko ang bawat
galaw ng kotse pero halos wala din ako sa sarili dahil hindi ko namalayan na nasa
train station na kami.

Binuksan ng isang bantay ang pinto ng kotse ni Georgia. Binuksan ng driver yung sa
akin. Paglabas ko nakita ko na nasa likod ng sasakyan namin ang sasakyan ni
Headmaster Cray at Grimrose na kasalukuyan na ding pababa ng sasakyan.
Madaming bantay sa paligid. Isa kaming convoy.

Halos walang tao sa maliit na train station nang ganung oras. Hindi siya actually
isang train station kundi isa lamang platform sa gilid ng riles na may bubong at
ilang bench. Meron ding lamp post na nagbibigay ng kakaibang liwanag. Para bang
ilang daang alitaptap ang nakakulong sa mga lamp post na yun.

"Ingatan niyo siya." sabi ni Georgia sa mga katabi kong bantay nang paakyat na
kami sa platform. Ingatan? Yan din ang narinig ko mula kay Grimrose noong gabi
ding yun.

Hindi ko alam kung paanong nangyari na pagtapak namin sa platform isang ingay
ng paparating na train ang agad na narinig namin. Mula sa kaliwang dulo ng riles ay
may nakita akong usok at ang marahang pagyanig ng sahig ng platform dahil sa
paparating na sasakyan.

Huminto ito sa harap namin na para bang hihintay lamang ang pagdating namin
bago nagpakita. Napakalaki nito at napakaluma. Ibang iba sa mga train na nakikita
sa normal na mundo. Para itong ilang daang taon ng ginagamit katulad ng lumang
platform kung saan ito nakahinto ngayon.

"You go first." anyaya ni Georgia na tumabi para paunahin ako sa loob ng sasakyan.
Tiningan ko lamang siya gamit ang blanko kong mga titig. "Go on now." ulit niya.

Hindi ko maiwasang magduda. Baka naman kasi biglang pag sakay ko ay umandar
ang sasakyan at dalhin ako sa lugar kung saan ako talagang ipapatapon.

Nakataas ang kilay ni Georgia na para bang nagtataka. Nang mapatingin ako sa iba
pang mga kasama namin alam kong ano mang mangyari sa byaheng ito ay
kailangan kong tangapin. After all what could happen worst than this?

Pumasok ako sa loob ng train at kahit paano nakahinga ako ng maluwag nang
sumunod sila. Napakaluwang ng train sa loob at halos hindi ako makapaniwala nang
makita ang magagarang gamit na nandoon. May chandelier sa loob ng train for
christ sake!

Umupo sila sa isang mesa na gawa sa makintab na kahoy kung saan ilang pagkain
at inumin ang nakahanda. Dumerecho naman ako kabilang dulo ng carriage kung
saan may mababang sofa at mga unan. Umupo ako doon at tahimik na
pinagmasdan ang madilim na paligid sa labas.

"Kumain ka, dear. Medyo mahaba ang byahe natin." narinig kong sabi ni Georgia.

"Hindi ako gutom." maikli kong sagot.

Narinig ko ang hindi pag sang ayon ni Headmaster Cray pero wala na siyang ibang
sinabi. Pumikit ako at muling sinandal ang ulo ko sa bintana ng train nang
maramdamana ng pag andar nito.

Masyado silang mabait sa akin. Lalo na si Georgia. Sa Academy kasi nagkakagulo

kapag may anunsiyong bibisita sila. Maging ang mga teacher ay hindi magkamayaw
kapag nandyan sila. Hindi sila madalas magpakita sa mga estudyante. Unang beses
namin silang nakita noong naparusahan si Jett patungkol sa pagsunog niya sa
kalahati ng Enchanted Forest ilang buwan na ang nakakaraan. Pagkatapos nun
akala namin hindi na namin sila makikita pa. Pero ito ako ngayon. Kasama sila sa
isang sasakyan.

Sa pag lipas ng oras unti unti kong naramdaman ang pag bigat ng talukap ng aking
mga mata. Hindi ko gustong matulog pero habang tumatagal lahat ng pagod ko
nitong nakaraang araw ay unti unting binabawian ang katawan ko. Habang patuloy
ang mahinang pag uusap ng mga kasama ko sa loob ng train paulit ulit na nagpplay sa isip ko ang nangyari sa Great Hall. Ang pag dating ng mga Headmaster. Ang
tingin ng mga tao nang nalaman nila ang totoo. Isang imahe ang pumasok sa isip ko
bago ako tuluyang nakatulog. Isang imahe na maaring hindi ko na muling makita.
Ang nakangiting mukha ni Jett.

Isang kakaibang pakiramdam ang gumising sa akin. Para bang may nakatingin sa
akin at kanina pa ako pinagmamasdan. Kinuha ko ang kumot ko at tinakpan ang
mukha ko saka muling pumikit. Ramdam ko ang init ng liwanag ng araw na
tumatama sa braso ko pero ayoko pang magising. Masakit ang katawan ko at
kailangan ko ng mahabang tulog.

"Tss. Ano kayang oras balak gumising ng babaeng ito?"

Isang hindi familiar na boses ang narinig ko. Natigilan ako at napamulat nang
marealize na lalake ang nagsalita. Sandali anong ginagawa ng-! Muli akong natigilan
dahil sa isa pang bagay. Tarantang hinawakan ko ang malambot na kumot at unan.
Hindi ito ang kumot ko. Hindi ito ang unan ko. Hindi ito ang bed ko!

Napabalikwas ako ng bangon at napaupo sa kama. Isang lalakeng nakangiti ang una
kong nakita. Nakatingin siya sa akin habang nakasandal sa frame ng isang malaking
bintana.

Hindi ko napigil ang sigaw na lumabas sa bibig ko. "AAAAAHHHHHH!"

"Hoy, hoy! Teka bakit ka sumisigaw?!" Lumapit ang lalake sa akin at balak atang
takpan ang bibig ko. Nag panic ako kaya kinuha ko ang mga unan at hinagis sa
kanya.

"Hoy! Ano ba? Anong problema mo?!" Nailagan niya ang mga ito at ang iba ay
hinarang.

"Nasaan ako?! Bakit nandito ka sa kwarto ko?! At anong ginagawa ko sa lugar na

ito?!"

Natigilan siya at napatingin sa akin na nagtataka. Yun ang naging dahilan kaya
tamaan siya ng unan derecho sa mukha.

"PAKSHIT!" sigaw niya nang maramdaman ang impact. Umupo siya sa gilid ng kama
habang hawak ang ilong niya. Umusod ako sa kama na malayong malayo sa kanya.

"Hoy! Nabagok ba ang ulo mo sa kung saan at hindi mo maalala?! Nasa kastilyo ka
ng Mirandi!"

That exact moment I was frozen in place. Maging ang pag hinga ko ay tumigil. So
hindi panaginip ang lahat. Totoo siya. Mula sa Ball hangang sa loob ng train hindi
siya panaginip. Nasa Mirandi nga ako.

Napansin ng lalake ang pagtahimik ko. "Natatandaan mo na? Madaling araw nang
dumating kayo. Hindi ko nga alam kung wala ka bang malay nun o talagang tulog ka
lang. Pinunta ka nila dito sa kwarto at dito ka natulog."

Unti unting nag sink in sa akin ang sinabi niya. Natatandaan ko ang ingay ng mga
taong nagsasalita nang huminto ang train. Ang kamay na umalalay sa akin papasok
sa kotse. Ang ulo kong bumagsak sa upuan para muling matulog. Ang boses ni
Georgia na sinasabing nakarating na kami. Ang mga bantay. Ang malawak at
maliwanag na palasyo. Napalunok ako.

"Nasa Mirandi ako?" wala sa sariling tanong ko. The guy nodded in response.
Tumayo siya mula sa kama at pumunta sa malaking bintana kung saan kanina ay
nakasandal siya. Nang tingnan ko itong mabuti hindi ito isang bintana kundi isang
pintuan na gawa sa salamin at may kulay gintong palamuti.

Binuksan niya ang pintuan gamit ang dalawang kamay. Bumungad sa akin ang
matinding liwanag na nangagaling sa labas, ang simoy ng hangin sa umaga, ang
bughaw na langit, at mga kakaibang tunog na animo ay nangagaling sa ibaba.

Tumayo ako mula sa kama at dahan dahang naglakad sa malamig na sahig papunta
sa pintuan. Napahinto ako nang marealize kung nasaan kami sa mga oras na ito.
Mas lumapit ako sa balkonahe hangang sa tuluyan na akong nasa labas at
nakahawak na sa railing nito.

Nasa pinakamataas na bahagi kami ng bayan. Nasa isang kwarto sa loob ng kastilyo
kung saan kitang kita ang lahat mula sa kinatatayuan namin. Pinagmasdan ko ang
mga tao sa ibaba at narinig ang maliliit nilang mga boses. Pinagmasdan ko ang
bayan sa di kalayuan at ang mga taong parang langam na walang tigil sa pag
paroon at parito. Maging ang malalayong bundok at gubat at ang ilog na naghahati
sa bayan at sa palasyo. I inhaled loudly.

"Maligayang pagdating sa Mirandi, Ariela Davis."

***

Chapter 25: Leon Lancaster

Chapter 25: Leon Lancaster

Pinagmamasdan lang ako ni Leon buong oras na kumakain kami ng breakfast na

naging lunch dahil halos tanghali na nang lumabas ako sa kwarto. Ewan ko ba sa

kanya. Mukhang tuwang tuwa siya na wala akong kaalam alam sa nangyayari. He
looks entertained and that definitely pisses me off.

Kahit ayaw ko kasing nasa malapit siya wala akong magawa. Isa siya sa mga
nakatakdang magbantay sa akin habang nasa palasyo ako. Isa din siya sa mga
matataas ang rank na charmer ng Mirandi. Halos mag kaedad lang kami sa palagay
ko pero ginagalang siya ng mga tao dito. Maliban nalang sa mga babae.

Maliban kasi sa pagtitig sa mukha ko ay iba pa siyang pinag kakaabalahan habang

kumakain. Kanina ko pa siya nakikitang nag bibigay ng kakaibang tingin sa isa sa
mga babaeng nag sisilbi sa amin. The girl giggled ever so slightly. Nang mapatingin
ako sa kanya bigla siyang huminto at napayuko. Hindi niya alam na yung pinalitan
niyang taga silbi kanina na ngayon ay nasa kusina na ay ganyan ding ang reaction
pag dating kay Leon.

JERK.

"Bilisan mong kumain, Ariela. Ipapasyal pa kita sa bayan." sabi niya. Hindi ko siya
pinansin at nagpatuloy sa pagkain.

"Ayaw mo?" tanong niya nang hindi ako sumagot.

"Matutulog nalang ako." walang sigla kong sagot.

He shakes his head and sigh. The girl giggled once again pero tumigil din agad.
"Utos sa akin yun kaya wala kang magagawa."

I gave him a deadpan look. Nakakainis dahil dalawa lang kaming kumakain ngayon.
Wala sa palasyo ang mga Headmaster kaya wala akong mapag tanungan sa mga
totoong nangyayari. Sabi ni Leon bumalik na sila sa mga trabaho nila. Si
Headmaster Cray at Grimrose bumalik na sa Greven at si Georgia Laferty naman ay
mamaya pang gabi ang dating sa palasyo.

One thing I also hated is the fact that everyone in this old palace is staring at me
like I was a kind of trophy. Kahit pilit nilang itago ang mga tingin nila hindi ko parin
maiwasang mapansin.

Kapag dumadaan ako nagtatabihan sila at yumuyuko. May narinig din akong
bulungan ng mga taga silbi kanina na patungkol sa akin. At kapag may tinatanong
ako o gustong sabihin nakayuko sila habang kausap ako. Hindi ba nila alam na

mahirap magsalita kapag nakayuko ang kausap mo? Isa pang hindi ko matagalan.
Ginagamitan nila ako ng po at opo kahit mas matanda sa akin. Ano bang problema
ng mga tao dito?

Bumalik ako agad sa kwarto nang matapos kaming kumain. Wala akong balak na
manatili sa labas sa mga oras na ito. Habang paakyat ako sa malaheganteng
staircase ng palasyo hindi ko maiwasang tingnan ang mga paintings na makikita sa
pader.

Mukhang pictures ito ng mga namumuno sa Mirandi. Una kong nakita ang lumang
picture ng isang matandang lalake. Siya ang pinaka unang namuno hangang sa
naging mas makabago ang picture at nakarating ako sa picture ni Georgia sa
pinakamataas na step ng hagdan.

Maamo ang mukha niya pero ang mga tingin niya parang nababasa ang isip mo.
Ginagalang siya ng mga tao dito pero hindi ko magawang matuwa sa kanya.

"Ayos ba? Alam mo ba kung sino ang susunod sa trunong yan?"

Napalingon ako sa likod ko at nakitang sumunod pala si Leon. Sumimangot ako at

nagpatuloy sa paglalakad.

"Sandali, ito naman. Tinatanong ka lang eh."

I rolled my eyes at humarap sa kanya. "Wala akong pakialam okay? Wala akong
pakialam sa nangyayari sa lugar na ito."

Natigilan siya at biglang sumeryoso ang mukha niya. "Pero pinahahalagahan ka ng

mga tao dito."

I was taken aback by his voice. Sigurado akong naapektuhan siya sa sinabi ko. Hindi
na dapat ako nagsalita pa. That's stupid and insensitive.

"Sorry. Bakit ba kasi ang kulit mo. Gusto ko lang matulog yun lang." saka ko siya
iniwan sa hallway.

Pagdating ko sa kwarto agad kong isinara ang pinto ang dumerecho sa balconahe
ng palasyo. The warm breeze immediately gave me a calm feeling. Pinagmasdan ko
ang bayan mula sa kinatatayuan ko.

Pinahahalagahan ako ng mga tao dito.

That is quite obvious actually. Sa kung paano nila ako itrato daig ko pa ang mismong
nakatira sa palasyo katulad ni Leon. Pero hindi ko magawang maging masaya o

maappreciate ang ginagawa nila. I can't help but compare. At kapag nagsimula ka
ng mag kompara doon nawawala ang halaga ng isang bagay.

Lumipas ang buong araw na nasa kwarto lamang ako. Hindi ko na muling nakita si
Leon. Nang tanungin ko ang isang taga silbi kanina na naglinis ng kwarto ko sinabi
niyang nasa bayan na ito. Guilt. Yun ang naramdaman ko. He is doing his job and
I'm making it unbearable.

Lumabas ako ng kwarto para sa hapunan. Nagsisimula ng dumilim sa labas at

tumahimik na ang paligid. The castle started to fill with lights, hundreds of them, in
every post and corner.

Pero pakiramdam ko kahit gaano pa kadaming ilaw hindi parin maalis nito ang
abandonment na bumabalot sa kastilyo. Maliban kasi sa mga taga silbi at mga taga
bantay, kay Leon at Georgia, wala ng ibang tao sa lugar na ito.

Nang bumaba ako para pumunta ng kusina muli kong nahuli ang pag uusap ng ilang
taga silbi ng palasyo.

"Nandito nga talaga siya. Ang babaeng may special charm."

"Balita ko sinubukan siyang kunin ng Augury kaya siya nandito."

"Hindi ako makapaniwala. Ang swerte natin."

Kumunot ang noo ko pero hindi ko pinahalata. Lumapit ako sa kanila at balak
sanang tanungin kong dumating na si Georgia nang yumuko sila at umatras palayo
sa akin. Okay?

"Excuse me?" tanong ko. "Nandyan na ba si Georgia?"

Nagkatinginan sila habang nakayuko at nagbulungan.

"Tinawag niya sa unang pangalan ang Head Mistress."

Napaisip ako at muling nagtanong. "Si Head Mistress Laferty ang tinutukoy ko.
Nandito na ba siya?"

"Wala po. Magagabihan daw po siya sa dami ng inaasikaso sa Council, Miss Davis."

"Ariela nalang." sagot ko.

"Miss Davis, mauna na po kami." Mas lalong kumunot ang noo ko. Paalis na sila
nang muli akong magsalita.

"Bakit kayo umiiwas sa akin?"

Huminto sila at para bang nag uusap kung lilingunin ba ako o hindi. Maya maya pa
sabay silang humarap sa akin na nakayuko parin.

"Hindi po namin pwedeng kausapin ang mga pinagsisilbihan namin." maikli nilang
sagot.

"Pero masaya po kaming makilala kayo." siniko ng kasama niya ang nagsalita.

"Mauna na po kami."

Wala na akong nagawa nang tuluyan na nila akong iwan. Pinagpatuloy ko na lamang
ang paglalakad. The atmosphere in this place is very traditional and I hate it.
Pagdating ko sa dining area nandoon na si Leon at kumakain.

"Thank you sa paghihintay." sarcastic na sabi ko at umupo sa kabilang dulo.

He raised his head in interest. "Hindi ka pa ba kumain?"

I shake my head to say no. "Akala ko kasi balak mong magkulong maghapon." biro
niya.

Bumalik na siya sa dati. Mabuti naman.

"Namimiss mo ang Charm Academy, ano?"

Napalingon ako kay Leon nang tanungin niya yun. Nandito kami ngayon sa labas ng
kastilyo. Sa isa sa mga garden na malapit sa ilog. Gusto ko sana na ako lang ang
pumunta pero nagpumilit siya na sumunod dahil trabaho niyang bantayan ako.

"Alam mo pala na galing ako doon."

Natawa siya sabay taas ng braso at sinandalan yun. Nakatayo siya at nakalean sa
trunk ng isang puno habang ako naman ay nakaupo sa damuhan sa ilalim nito.

"Lahat ng tao dito kilala ka. You are a legend here."

Tumaas ang kilay ko sabay balik ang tingin sa ilog kung saan nagr-reflect sa
kabilang pampang nito ang liwanag na mula sa mga kabahayan sa bayan.

"Kung ganun alam mo din bang isa akong traydor?"

Muli siyang natawa. Mas malakas. Nababaliw na ata ito eh. "Traydor?" tanong niya.
"Alam namin ang nangyayari bago mo pa man malaman. Isa ako sa nagligtas sa
Grandma mo."

Natigilan ako. "T-Talaga?"

Sinabi niya sa akin kanina bago mag Lunch na nasa Greven na si Grandma. Hindi ko
siya maaring makita pero sinigurado niyang ligtas ito. Pero bakit ngayon niya lang
sinabi ang tungkol sa bagay na ito?

I can feel him nodding though I can't see him. "Yung mga kasama mo ba naniniwala
na traydor ka?"

Hindi ako agad nakasagot. Sinimulan kong bunutin ang ilang damo na nasa ilalim ng
palad ko. "Hindi ko alam. Hindi nila alam ang nangyayari gaya mo."

"Pero nagtitiwala naman siguro sila sayo hindi ba?"

Mas humigpit ang hawak ko sa mga damo. Hangang ngayon malinaw parin sa akin
ang mga reaction nila noong nalaman nila ang totoo. Umaasa akong nabigla lang
sila kaya nila nagawa yun pero ano bang alam ko? Malayo na ako sa kanila.

Umalis si Leon sa pagkakasandal sa puno at iniabot ang kamay sa akin. "Tara na sa

loob. Lumalamig na."

Tiningnan ko lamang ang kamay niya. Bigla kasi akong may naalala.

"May problema ba?" tanong niya.

I shake my head to say no. Inabot ko ang palad niya saka tumayo. Ilang beses ko
bang kailangang maalala si Jett sa kanya?

"Wake up! Wake up! Tama na ang tulog. Let's move!"

Naramdaman ko ang hangin at liwanag mula sa biglaang pagbukas ng bintana ng

kwarto ko. Isa lang ang alam kong may kagagawan nun.

"LEON!!" sigaw ko sabay takip ng unan sa ulo ko. Anong oras na ba? Ang aga pa eh.
Matutulog pa ako.

"Gumising ka na dyan. Late nanaman tayo sa schedule."

Nakakairita. Nakakairita talaga. Sa loob ng ilang araw na pananatili ko sa Mirandi

ganito lagi ang umpisa ng araw ko. Gigisingin ako ng nakakairitang boses ni Leon na
kung makapag utos parang kung sino. Sabado kaya ngayon! Dapat kapag ganito
malaya akong magising sa oras na gusto ko dahil walang pasok.

"Walang schedule. Sabado." I groaned beneath the sheets.

Naramdaman kong umupo siya sa gilid ng kama. Hindi ako lumayo gaya ng ginawa
ko noong unang araw ko sa Mirandi. Isa sa mga natutunan kong ugali niya kahit
medyo hangal siya marunong parin siyang rumespeto.

"Tss. Ano ngayon kung Sabado? Wala tayo sa school."

Bumuntong hininga ako at umupo sa kama. "Oo na." I muttered. "Ano bang meron
ngayon?"

He rubbed his chin. "Let's see. Ah, tama. Hindi pa tapos ang training mo."

He gave emphasized on the last statement and gave me a warning look. I smiled
shipishly. Tumakas kasi ako sa training kahapon at pumunta ng bayan so I need to
compensate for the loss training. Dahil doon naapektuhan ang iba pang dapat kong
gawin.

Unang araw ko pa lamang kasi sa Mirandi ay nagbigay na ng listahan si Georgia ng

mga gagawin ko sa pananatili ko dito. Kailangan ko yung masunod ayun na din sa
mga araw na nakatakda. Kabilang dito ang pagbisita sa bayan. Ang umakyat sa
gubat at obserbahan kung paano mangaso ang mga tao ng Mirandi. Bumisita sa
paaralan. Aralin ang history ng Mirandi. At mag training. Lahat ng ito nagawa ko na.
Pero ang training ang naging madalas sa schedule ko.

"Come on! Ito lang ba ang kaya mo?"

Parang wala lang kung magpakawala ng lightning blades si Leon sa direction ko.
Aakalain mong nagbabato lang siya ng crumpled paper sa taong binubully.

"You are better than this, Davis."

Sunod sunod ang paglabas ng lightning blades sa mga palad niya. It was almost
automatic. Sobrang bilis kung bumulusok ang mga ito sa akin na para bang
magkakasabay na pinakawalan. Today we are testing my speed sa pag release ng
palaso at pag ilag.

"Sandali lang naman!" sigaw ko.

Sunod sunod kong pinatamaan ang mga paparating na liwanag ng kidlat. Halos
mangawit na ang braso ko sa posisyon na isang oras ko na ding hindi matigilan.
Minsan hindi ko natatamaan ang mga ito kaya derecho sa kinatatayuan ko.
Kailangan kong umilag ng mabilis dahil kung hindi kuryente ang aabutin ko.
Nagkamali na ako minsan at hindi ko na gustong maranasan ang matinding sakit na
yun.

Yun ang araw ng unang training ko sa Mirandi. Medyo nanibago kasi ako sa
kapangyarihan ni Leon. I was used to seeing red and blue blames intead of blinding
lights. At halos mapamura si Leon nang makita niyang natamaan ako.

"Hindi ka hihintayin ng mga kalaban mo."

"Bakit kasi hindi mo ako hayaang gumawa ng arrow shower?!" naiiritang sigaw ko.

"Speed tayo hindi technique. Tapos na tayo doon."

DAMN YOU LEON. Pinagtiisan ko ang walang tigil na pag ilag at pag release ng
charm arrow hangang sa pakiramdam ko naubos na ang lahat ng lakas ko.

"Stop!" sigaw ko. "Hindi pa ba tayo tapos?"

Tumigil ang pag bulusok ng mga lightning blades sa akin nang tingnan ni Leon ang
holographic image ng orasan sa training room. Napangiti siya saka nag stretch ng
leeg.

"Ah, tapos na pala eh."

Seriously? Sinamaan ko siya ng tingin at para bang gusto siyang patamaan ngayon
na wala na siyang depensa. Kung hindi ko pa sinabi hindi niya pa mapapansin. Siya
dapat ang nakakaalam kung kailan titigil!

Nilampasan ko siya at dumerecho sa pintuan.

"Hey, hintay naman."

"Hintayin mong mukha mo." asik ko. Leche.

Dumaan kami sa ilang taga silbi sa hallway na napatingin sa amin. "Davis, sandali!"

"Hwag mo akong matawag tawag na Davis."

Nagawa niya pang kindatan ang mga babaeng nadaanan namin habang sinusundan
ako. I mentally face palmed. God, this guy. Natatawang sinundan niya ako pababa
ng stairs at palabas ng kastilyo.

Tumatabi ang lahat ng taong naadanan namin dahil alam nila na kapag ganun na
ang sitwasyon at ganun na ang expression ko hindi na ako makakausap. Halos
sanay na sila sa araw araw na bangayan sa loob ng kastilyo.

"Ganito ka din siguro sa kanya ano? Yung dating nag t-training sayo."

Huminto ako bigla. Sa sobrang biglaan halos mabanga ako ni Leon na nasa likod ko.
Umatras siya na nakataas ang kamay na para bang alam niya sa sarili niya na may
nasabi siyang masama.

"Hindi. Hindi siya ganito. Seryoso siya at nakakatakot."

I smiled bitterly at the thought of Jett. "Mayabang siya gaya mo. Pero mas masama
ang ugali niya. Mainitin din ang ulo niya. Impatient. Laging nagmumura..."

Something inside me started to ache in longing.

"Sinisigawan niya ako kapag nagkakamali ako. His words almost felt like knives.
Pero may mga instance na mabait siya. Hindi ko alam kung bakit pero lagi niya
akong nililigtas..."

It felt like a damn of emotions came flooding through me and I can't stop myself.

"Sakit siya sa ulo ng mga teachers. Tahimik at laging tulog kahit may klase. Mahilig
din siyang mang inis at magbanta. At gustong gusto ko kung paano siya tumawa-"

"May gusto ka sa kanya."

Natigilan ako at napatingin kay Leon. Seryoso ang mukha niya pero may maliit na
ngiti sa labi niya. Pilit na ngiti.

"Ako?" I laugh nervously. What am I thinking? "Narinig mo naman siguro kung ano
ang ugali niya. He is not the nicest person."

He raised his eyebrow and smiled but he is looking at me with that same
expression. He doesn't seem convinced. Nakangiti siya pero alam kong may iba
siyang iniisip.

"Sabi mo eh."

***

Chapter 26: For Those Who Remain

Chapter 26: For Those Who Remain

Mabagal ang paglipas ng araw habang nanatili ako sa Mirandi. Pero dahil sa araw
araw na ginagawa ko at sa mga taong katulad ni Leon hindi ito naging mahirap gaya
ng inaasahan ko.

Yes there are times that Leon is too frustrating and Georgia is too strict and the
people in the castle is too annoyingly respectful but nevertheless they are helping
me to cope up.

There are times that I really miss everything I left behind. Pero alam kong kung
gusto ko pa silang muling makita kailangan kong hwag isuko ang sarili ko sa
kalungkutan.

"You're smiling. That's great."

Napatingin ako kay Leon na nakangiti sa harap ko. Inalis ko agad ang siko kong
nakapatong sa table at pilit sumimangot. "What?"

Natawa siya. "Hwag ka ng magkunwari. Nakangiti ka kanina."

I scoffed at binalik ang tingin sa dalawang batang nasa kabilang kalye at nakatingin
sa tindahan ng mga candy at chocolate.

"Natutuwa lang ako sa mga bata." sagot ko at sumipsip ng lemonade na binili namin
kanina.

Nandito nga pala kami sa bayan. Sa isa sa mga paborito kong tindahan sa
downtown Mirandi.

Maganda ang bayan ng Mirandi. Malinis at puno ng mga palamuti gaya ng mga
halamang nasa paso sa bawat bintana at pintuang madaanan mo. Mukhang luma
ang mga bahay pero pinaninirahan ng mga masayahing mga tao. May mga itim din
na street lamps sa bawat sulok at tabi ng kalye na nakabukas buong araw. Kapag
pumupunta ako sa bayan para akong nag time travel sa nakaraan.

Yung mga bata sa kabilang kalye na tinutukoy ko ay mga batang kung makatingin
sa tindang matatamis sa loob ng shop parang yun na ang pinaka importanteng
bagay sa mundo. Gusto kong tinitingnan sila dahil napaka inosente ng kaligayahan
nila.

"Bakit hindi ka pumasok sa Charm Academy?" bigla kong tanong kay Leon kaya
naman this time siya ang natigilan.

Kahit kasi may school sa bayan ay basic charm training and lessons lang ang
binibigay ng mga ito. The advance lessons are in the Academy. It is considered the
most prestigious magic school among the four societies of Magic. Karamihan sa
mga tao sa bayan ng Mirandi ay nakapag aral o kasalukuyang nagaaral dito.

"I did. Pero hangang sophomore lang." sagot niya. "Ang kapangyarihan ko ay sub
type ng air element kaya naisip nila akong ipasok doon. Pero dahil mas kailangan
ako dito sa Mirandi dito ko pinagpatuloy ang training."

I nodded. "May kilala din akong sub type ng elemental magic." Naalala ko ang
matatalim na titig ni Freya. "Alam mo bang naging kaibigan ko ang may hawak ng
element of air?"

Napatingin siya sa akin at muling bumalik ang ngiti niya. "Si Collin Lucas ba ang
tinutukoy mo?"

Halos masamid ako sa iniinom ko. "Paano mo nalaman ang pangalan niya?"

Natawa siya sabay gulo ng buhok ko. "Sa Magic World iilan lang ang may hawak ng
elemental magic at mga sub types nito. Malamang kailangan naming malaman
kung sino sino ang mga yun. Isa pa pumasok ako sa Academy ng dalawang taon."

"Ibig bang sabihin kilala mo din si-"

"Si Jett Forester ang fire element?" tanong niya. "Sila ang mga freshmen na sakit sa
ulo ng mga guro."

Hindi niya napansin kong gaano ako natigilan. A light smile brushed my face. "Tama
ka. Pasaway talaga sila."

Bandang hapon na nang bumalik kami sa palasyo. Maaga daw uuwi si Georgia
ngayong araw kaya kailangan na nandoon kami para salubungin siya. Wala kasi sa
schedule namin ang pagpunta sa bayan at siguradong sasamain kami kapag
nalaman niyang tumakas kami sa palasyo.

Habang naglalakad sa market square may ilang tao nag paalam sa amin habang
kumaway. Bumalik daw kami kapag may oras kami. Nginitian ko lamang sila.
Mababait ang mga tao dito. Pero bakit may pakiramdam ko may kulang parin?

Natapos ang dinner kasama si Georgia. Wala siyang nalaman sa ginawa namin at
mukhang wala siya sa mood kaya hindi na siya nagtanong pa sa kinahinatnan ng
araw ko.

Nagpaalam ako sa kanya at kay Leon na matutulog na ako. Pero pagkarating ko sa

kwarto hindi ko magawang pumikit man lang. Lumipas ang oras at nanatili akong
nakatitig sa kisame.

Maya maya pa naisip ko ang isang bagay. Kumuha ko ang isang lumang notebook sa
study table at pumilas ng page nito saka umupo at nagsimulang magsulat.

--

Snow,

Kamusta na kayo dyan? Hindi ko alam kung mababasa mo ito pero sana maayos
lang ang lahat sa Academy. Nandito ako ngayon sa Mirandi at okay lang ako.
Mababait ang mga tao dito at hindi nila ako pinapabayaan.

Miss ko na kayo, Snow. Miss ko na ang pagiging bossy mo. Ang maiingay na
tawanan ni Layla at Lily. Miss ko na din ang pumasok kasama niyo. Dito kasi mag isa
kong ginagawa ang lahat.

Si Collin at Jett kamusta na? Pasaway parin ba sila?

Snow, babalik ako. Magkikita tayo ulit. Sana kapag nangyari yun bumalik yung dati.
Magiging maayos din ang lahat at makakabalik ako dyan. Hintayin niyo sana ako.

Ariela

--

Charm Academy

Nakatingin si Snow sa labas ng bintana nang pumasok ang guro nila para sa
susunod na klase. Puwesto ito sa flatform sa harap at nagsimulang mag tawag para
sa attendance.

Nagtaas si Snow ng kamay nang matawag ang surname niya. Napansin niya din
kung paano nilampasan ang pangalan ni Ariela na sana ay mauunang tawagin kesa
sa kanya.

Noong unang beses gawin ito ng mga guro halos magalit si Snow at hindi pasukan
ang mga klase nito. Pero ngayon sanay na siya. Pinagbawal ng Academy na pag
usapan ang kahit anong tungkol kay Ariela at sa mga nangyari noong gabi yun. Para
sa kanila hindi nag exist si Ariela Davis sa Charm Academy.

Everyone moved on after the disastrous night at the Senior Mystic Ball two weeks
ago. Nasanay ang mga tao na hindi nakikita at hindi naririnig ang pangalan ni
Ariela. Things went back to normal gaya noong panahon na wala pa siya sa
Academy. Even her friends are forced to do the same.

Nagpatuloy ang roll call and Snow could sense another boring day coming.

"Forester." tawag ng teacher. Napatingin si Snow sa likod ng classroom.

"Jett Forester." ulit ng nito. Inalis ng teacher ang tingin mula sa files ng mga
estudyante at tiningnan ang bakanteng upuan sa likod.

"Ano bang nangyayari kay Jett Forester? Dalawang lingo na siyang hindi
pumapasok." she commented in a stern voice.

Natahimik ang klase.

Snow glanced at Collin. Collin shrugged. Maging siya kasi hindi alam kung nasaan si
Jett sa mga oras na yun. Napabuntong hininga si Snow at muling binalik ang tingin
sa labas. A boring day indeed.

Dumating ang lunch break at si Snow na lamang ang tanging taong naiwan sa
kanilang classroom. Kasalukuyan siyang nag aayos ng gamit nang marahas na
bumukas ang pintuan. Napatingin siya agad dito.

Pumasok ang nagaalalang si Layla at dumerecho sa kanya. "Snow may problema

tayo!" she exclaimed.

"Ano nanaman bang-" Hindi na niya natapos ang sasabihin nang bigla siyang hinalin
ni Layla palabas ng classroom.

"Hey. Ano bang problema? Saan ba tayo pupunta?" tanong nito. Layla is acting
really weird.

"Si Jett kasi may binubugbog sa Cafeteria."

Nanlaki ang mga mata ni Snow sa narinig. "WHAT?!"

"Basta mahabang kwento." sabi ni Layla.

Nilampasan nila ang padami ng padami na mga tao habang lumalapit sila sa
Cafeteria. Noong nasa pintuan na sila kailangan nilang sumiksik sa mga taong
nagkukumpulan doon at nagbubulungan.

"Excuse me. Excuse me." asik ni Snow sa mga ito. Noong walang magpadaan sa
kanya nagsimula siyang mairita. "Oh my god. Move, people!"

Nakita nila ang iritable nitong mukha kaya nagtabihan ang mga ito at doon nakita ni
Snow ang dahilan ng kaguluhan.

Naglalagablab ang isang sulok ng Cafeteria at halos wala sa ayos ang lahat ng
mesa at upuan. Sa gitna ng Cafeteria ay nakatayo si Jett at kaharap ang isang lalake
na nasa sahig at hawak hawak ang namamagang panga nito.

"Anong nangyari?!" hissed Snow.

"I'm not really sure but I think may nasabing mali yung lalake kaya nagalit si Jett.
You know him." Layla answered nervously.

Lumitaw si Lily mula sa kumpulan ng mga tao sa kaliwa nila and joined in the
conversation.

"Yung lalake kasi hinamon din si Jett. Sabi kapag wala daw siyang kapangyarihan
wala siyang maipagmamayabang. What a suicidal jerk! Kaya instead of using charm
nagsuntukan sila at ayan ang kinalabasan."

There are drops of blood on the floor. Jett wiped the side of his lips with his knuckles
pero mukhang mula sa nakasalampak na lalake sa sahig nangaling ang mga dugong
yun.

"Oh no." nasabi ni Snow na hindi makapaniwala sa nangyayari.

He is doing it again. Bumabalik nanaman siya sa dati. Ang dating Jett na nakilala
nila noon. Ang Jett na hindi malapitan. Ang Jett na kinatatakutan ng lahat ng
estudyante ng Charm Academy.

"Collin he is doing it again." yun ang naging bati ni Snow nang dumating si Collin sa
pinag usapan nilang lugar.

Bumuntong hininga si Collin at tumabi kay Snow sa bench. "Kamusta din." bati nito.

"I'm serious, Collin. Hindi ka ba nagaalala? Kilala mo kung paano magalit si Jett. He
is starting to hate everything again since the night of the Mystic Ball."

Collin glanced at her and offered a weak smile. "Hindi ko siya mapigilan eh. Tungkol
kasi ito sa kanya."

Kumunot ang noo ni Snow. "Kanino?"

"Kay Ariela." seryoso nitong sagot.

Natigilan si Snow. "Yung lalake hindi niya alam ang totoong nangyari. May nasabi
siyang masama tungkol kay Ariela sa harap ni Jett kaya nagalit siya ng ganun."

Snow looks rigid. Alam na nila na hindi traydor si Ariela at sinama siya ng mga
Headmaster dahil sa kakulangan na nagawa ng Academy para protektahan siya.
Pero ilan lamang ang may alam nito sa Academy. At hindi sila pwedeng magsalita
tungkol ito.

Tanda pa ni Snow noong sinabi ito sa kanila ilang minuto matapos makaalis ang
sinakyang kotse ni Ariela. Pinatawag ang lahat ng mga taong kasama sa mission
noong gabi ng full moon at sinabi ni Miss Serena ang totoong nangyari.

Of course lahat nagulat sa narinig dahil akala ng lahat successful ang naging
mission. Walang nakaramdam na pagkatapos ng gabi ng full moon ay nanatili si
Ariela na gapos ng Augury sa masamang balak nito. Almost everyone is
disappointed with the turn of events.

Especially Jett.

***

Chapter 27: Love Him or Hate Him

Author's Note:

Napapansin ko kapag nag update ako madaming reads pero yung votes or
comments never pang umabot kahit ten percent ng reads. Bakit? Ano pong
nangyare sa atin?

@april_avery

***

Chapter 27: Love Him or Hate Him

Sinilip ko si Leon na nakahiga sa bed ko at may libro sa mukha na para bang

natutulog. Nakahinga ako ng maluwag at nagpatuloy sa pag susulat. Pero gaya ng
inaasahan hindi pa man ako nakakalayo ay bigla nanaman siyang nagsalita.

"Yan nalang ba ang gagawin mo buong araw? Lumabas naman tayo." his drawling
voice echoed in the four corners of the room.

"Nagaaral ako kaya kung pwede tumahimik ka. Ayokong mapagalitan ulit ni
Georgia." reklamo ko at nag concentrate sa ginagawa ko.

Naramdaman ko ang pag tayo niya mula sa kama. Maya maya pa nasa tabi ko na
siya at sinisilip ang ginagawa ko.

"Leon seryoso. Doon ka muna. Magyaya ka ng kung sino dyan. Busy ako." sagot ko
sabay tulak ng marahan sa kanya palayo dahil hinaharangan niya ang liwanag mula
sa bintana.

"Ikaw ang gusto kong makasama." sabi nito.

I rolled my eyes. "Dahil kaya kong pagtakpan ang mga ginagawa mong kalokohan?
Pinapahamak mo ako kaya tumigil ka."

Natawa siya sabay lean sa pader malapit sa table. "Ayaw mo talaga. Kahit sabihin
kong sa Charm Academy tayo pupunta?"

Huminto ako sa pagsusulat at mabilis na napalingon sa kanya. Lumapit ako sa

kanya with a hopeful expression. "Talaga? Seryoso?"

Natawa siyang lalo dahil sa reaction ko. "Joke lang. Eh di ako naman ang
napahamak."

Unti unting nawala ang ngiti ko at napalitan ng pagkapikon. Kinuha ko ang librong
isang pulgada ang kapal mula sa mesa.

"Hindi ko gusto ang biro mo!" asik ko sabay hagis. Nakailag siya kaya tumama
lamang ito sa pader at halos dumagondong ang sahig nang mahulog ito.

"Sorry na." sabi niya sabay tawa. "Masyado ka kasing seryoso."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Alam mo namang-"

"Gusto mo ng bumalik." he said cutting me off. "Alam ko naman yun eh. Ganun na
ba kami kahirap pakisamahan dito?"

Ayan nanaman. Nakangiti siya pero yung tingin niya nakapa seryoso. Para bang may
dalawa siyang mukha. Ang isa nakangiti at mapagbiro pero ang isa seryoso at para
bang may ibang iniisip.

"Hindi sa ganun. Okay naman kayo dito." I sighed deeply. "Leon, pinag usapan na
natin ito hindi ba?"

"Dito ka nalang kasi." biro niya. "Para araw araw kitang nakikita."

Kung hindi ko lang kilala itong si Leon isipin ko talagang seryoso siya. Pero alam na
alam ko na ang ugali ng isang ito. Lahat ata ng kakilala niyang babae nasabihan
niya na ng mga ganyang lines. He's an expert trust me.

Tinulak ko siya papunta sa pintuan. "Oo na. Labas na. Kailangan ko ng matapos
itong pinapagawa ni Georgia."

Hindi na siya nagmatigas pa and instead siya ang nagbukas ng pinto. "Kung ganun
tawagin mo nalang ako kapag bumaba ka na." paalam nito.

Tumango ako. Ginulo niya ang buhok ko bago tuluyang umalis. I swatted his
annoying hand away. "LEON!"

Tumawa lang siya at nagsimulang naglakad sa hallway. Pero bago siya tuluyang
nakalayo napansin ko ang pagkuyom ng mga palad niya at mahinang pagmura.
Kumunot ang noo ko. That's weird. May nasabi ba akong masama?

Yun ang naging huling matinong pag uusap namin ni Leon. Pagkatapos ng araw na
yun bigla nalang siyang madaming ginagawa. Hindi ko na siya madalas makita sa
palasyo. Hindi na din niya ako ginigising sa umaga kaya naman lagi nalang akong
late at napapagalitan ni Georgia gabi gabi. Kapag nakikita ko si Leon at yayayaing
mag training o pumunta ng bayan laging sagot niya ay may kailangan siyang gawin.

Nakakainis na. Nagsisimula nanaman akong mainis sa lugar. Wala na akong ibang
makausap ng maayos maliban sa kanya at ito siya wala man lang oras para sa akin.
Akala ko ba kailangan niya akong bantayan?

Makalipas ng apat na araw na pag iwas sa akin ni Leon tuluyan na namin siyang
hindi nakasabay sa pagkain. Sabi ng isa sa mga taga silbi na madalas niyang bigyan
ng kakaibang tingin umuwi daw ito sa bahay nila para kamustahin ang pamilya niya.

I can't help but frown. Sana naman nasabi niya din sa akin.

Habang kumakain ng kasama si Georgia nang gabing yun inisip ko kung gaano ako
walang alam tungkol kay Leon maliban sa pangalan niya at kung bakit nandito siya
sa palasyo. Alam ko ang charm niya at kung saan siya dati nag aral pero hindi ko
naisip na tanungin kung may pamilya ba siya o kung saan siya nakatira-

"Maliwanag ba?"

Napahinto ako sa pagisip habang kumakain nang marinig ang boses ni Georgia na
tinatanong ako. I stare at her with a confused face.

"Excuse me?"

Georgia sighed and continued with her elegant way of cutting her steak. "Ang
Harvest Festival sa susunod na lingo. Kailangan mong-"

"Harvest Festival?" tanong ko. Huminto siya sa gitna ng paghiwa.

"You must pay attention more often. And how come you didn't know about it? Hindi
ba nasabi sayo ni Leon?" malumanay na tanong niya.

Sinubukan kong isipin kung may nabangit ba siya. "Wala siyang nasasabi sa akin."
sagot ko.

Georgia raised an eyebrow. "Ano bang nangyayari sa kanya?" Wala akong maisagot
sa tanong niya dahil maging ako ay walang idea sa nangyayari.

"Gaya nga ng sinabi ko sa susunod na lingo ang Harvest Festival ng Mirandi. It's a
week long celebration at pinapahalagahan ito ng lahat ng tao sa society na ito kaya
dapat nandoon ka. Naibigay ko na kay Leon ang listahan ng mga events na
kailangan niyong puntahan."

I nodded at nagpatuloy sa pagkain. Pero napahinto ako nang biglang may pumasok
sa isip ko. "Georgia, may balita na ba tungkol sa Augury."

Bahagyang huminto si Georgia sa ginagawa niya. She dubbed the napkin to her lips
then spoked.

"Ang Council ay sinusubukan paring makipag ugnayan sa Augury. Pero

nagmamatigas parin sila at tinatangihan ang alok naming kasunduan pang
kapayapaan. Kung patuloy nilang babalewalain ang ating batas at ang karapatan ng
iba pang society wala kaming magagawa kundi itrato sila bilang kaaway ng Council.
And that only means one thing. It's a Declaration of Conflict."

That moment Georgia looks really strained.

"Declaration of Conflict?" I asked confussed.

"Isa itong estado kung saan maari silang maalis bilang myembro ng Magic World at
lahat ng society at ituturing silang kaaaway."

Bigla akong natahimik. It sounds like a war to me. Kung sakaling hindi na kaya ng
Magic Council ang nangyayari dahil may society na gustong guluhin ang balanse ng
apat na society kailangan ng gumawa ng paraan ng mga society na apektado.

"But don't worry. Even Augury will not go to such extent. Kung familiar sila sa
nangyari eighty years ago hindi nila gugustuhing maulit ito. They know very well
they don't have enough power to fight against the Magic Council and the remaining
societies."

"Ano bang nangyari eighty years ago?"

Sinamaan ako ng tingin ni Georgia. "Hindi ka ba nagaaral ng lessons mo? How come
you don't have an idea about those things? Importante na malaman ng sinuman sa
mundong ito ang tungkol doon. It's the biggest event of the century so far. Maliban
sa pag exist ng special charm na gaya mo."

Hindi na dapat ako nagtanong.

"Eighty years ago nangyari ang pinaka bagong digmaan sa Magic World. Ito ay dahil
sa kagustuhan ng Augury na masakop ang apat na society, pag isahin ito, at
pamunuan. Doon naubo ang Magic Council at ang kasunduang pangkapayapaan,
ang Lancom Agreement, base sa pangalan ng namuno sa Saphiro noong panahon
na yun na si Robert Lancom. Walang sinuman ang maaring makialam o
manghimasok sa teritoryo ng isang society ng walang paalam."

Georgia let an exhausted sigh. "Madami ang namatay sa digmaan na yun. Nalagas
ang myembro ng Augury pero madami din ang nawalan ng myembro sa iba't ibang
society. Kaya hindi nila ito uulitin makalipas lamang ang walompung taon. Hindi pa
tuluyang nakakabangon ang Augury. Hindi nila gugustuhing bumagsak ulit."

Noong gabing yun hindi ako makatulog. Hindi ko maimagine ang isang digmaan sa
lugar na gaya nito. Masyadong nakakatakot. Ngayon alam ko na ang dahilan kung
bakit ganito nalang kainteresado ang Augury sa charm na meron ako. Gusto nilang
gumanti at ako ang susi upang muli silang makabangon.

Galing ako sa garden kinabukasan noong narinig ko mula sa isa sa mga taga
pagsilbi na nasa kastilyo na si Leon.

Nagmadali akong pumasok sa loob sa pagbabakasakali na maabutan ko siya pero

wala akong naabutan sa hallway maging sa kwartong madalas niyang puntahan.
Nadismaya lamang ako at plano na sanang bumalik sa labas nang may marinig
akong isang ingay.

Para bang may sumuntok ng isang pader.

Kumunot ang noo ko lalo na nang marealize na nasa katabing kwarto lamang ito ng
kwarto ko. Ang study room. Dito ako madalas mag aral kapag may pinapagawa si
Georgia.

"Hindi madali ang gusto niyong mangyari!"

Nabigla ako ng marinig ang boses ni Leon. Mahina ang pagkakasabi nito pero puno
ng galit at pangigigil. May kausap siya sa kabilang linya ng telepono. Sino?

"Maghintay kayo. Magagawan ko din ito ng paraan."

Mas kalmado na ang boses niya nang sabihin yun. Narinig ko ang pagbaba niya ng
telepono at isang malalim na buntong hininga mula sa kanya. Maya maya
naramdaman ko na palabas na siya ng kwarto kaya mabilis akong lumayo at
nagkunwaring walang narinig.

Nabigla si Leon nang ako ang una niyang makita paglabas niya sa study room.
Medyo nakabukas pa ang bibig niya na para bang may gustong sabihin pero piniling
hwag ituloy. He looks so worriedly shock that it bothers me.

"Hey." casual na sabi ko. "Nandyan ka lang pala. Kanina pa kita hinahanap."

He coughs as if he's clearing his throat before speaking. "Ganun ba? Bakit namiss
mo agad ako?" biro niya.

I frown. "It's about the Harvest Festival not you." I answered in a matter of fact tone.

Having Leon seems to lighten up my mood. Whenever he is around everything is

bearable in this place. Pero hindi ko maiwasang magtaka kung sino ang kausap niya
kanina at bakit ganun ang naging reaction niya. I never saw him that angry.

***

Chapter 28: The Harvest Festival

Chapter 28: The Harvest Festival

Pinagmasdan ko ang bayan mula sa balkonahe ng kwarto ko. Mas madaming tao sa
labas ngayon kesa sa mga ordinaryong mga araw. Puno ng palamuti ang bawat
sulok ng bayan at kitang kita ito mula sa kinatatayuan ko.

May makukulay na banners na nakasabit sa bawat sulok ng downtown. Naka sentro

ito sa malaking water fountain sa gitna ng bayan. Kasama ng mga banners ang mga
pulang mga lanterns na nakasabit din sa bawat sulok, bawat bintana, at pintuan,
maging sa mga puno at halaman.

Napakaraming tao at halos lahat may suot na makukulay na damit na either pula o
dilaw o orange. Maging ang palasyo ay binabalutan ng masayang atmosphere.

Excited na nag uusap ang mga taga pagsilbi at ang kusina ay laging puno ng
pagkain. Kahapon ay naglagay sila ng mga dekorasyon sa palasyo dahil na din sa
utos ni Georgia kaya naman puno ng kulay gold na banner ang Hall at nagkalat ang
mga kulay pulang lantern at tuyong wreath sa bawat pintuan sa palasyo.

Mabilis akong lumabas sa kwarto dahil na din excited akong pumunta ng bayan.
Dahil sa Harvest Festival ay hindi ko kailangang sumunod sa kahit anong schedule
ngayon as long as present ako sa mga events. It's definitely better than studying
alone.

"Whoa, slow down there." nakangiting bati ni Leon nang makita ko siya sa hallway.
Mukhang papunta na siya para sunduin ako.

"Leon, tara na!" sabi ko sabay hila sa kamay niya. I feel him stiffen with my touch.
Lumingon ako. "Ano?" nakangiting tanong ko.

"Wala. Ang ganda mo kasi." sabi niya sabay tingin sa akin mula ulo hangang paa sa
suot ko.

Bigla akong nahiya. Nakita ko kasi ang dress na suot ko na nakapatong sa bed
matapos kong mag breakfast kanina. May note ito na nagsasabing suotin ko ang
damit para sa event na pupuntahan ko ngayong araw. It's not that glamorous
actually. Isa lamang itong simpleng yellow sun dress na hangang tuhod at may floral
pattern.

"You are not that bad yourself." komento ko sa suot ni Leon. Sa totoo lang lagi
naman siyang maayos tingnan kapag nakikita ko siya.

"Talaga?" Natawa ito.

I was expecting him to make a joke about it or actually brag how awesome and
good looking he is gaya ng lagi niyang ginagawa kapag may pumupuna sa kanya.
Pero ngayon napahawak lamang ito sa batok niya. Nahihiya ba siya? That's new.

The moment we step in the downtown Mirandi the excitement and the festive
atmosphere doubled up. Halos masilaw ako sa makulay na paligid. Mas matingkad
pa pala ang mga kulay na nakikita ko mula sa balkonahe ng palasyo kapag
malapitan.

Binati kami ng ilang mga bata pagdating namin sa gitna ng bayan kung saan naka
sentro ang kasiyahan. Ang mga bata ang may suot na garland ng bulaklak sa mga
ulo nila. Hinila ako ng isang batang babae na naka braids ang buhok.

"Mommy! Mommy! Gawan mo din siya. Wala siyang bulaklak!" masayang sabi niya
sa babaeng nasa harap ng isang mesa na puno ng iba't ibang klase ng bulaklak.

"Okay lang po. Hwag na po kayong mag abala." Napatingin sa akin ang babae mula
sa ginagawa niyang garland at medyo nabigla siya.

"Naku ikaw nga. Ang babaeng may special charm." Masayang turo niya sa akin.
Napatingin tuloy ang iba pang mga tao sa paligid. Lahat sila hindi makapaniwala
habang pinagmamasdan ako.

"Anong gagawin ko, Leon?" tanong ko kay Leon na sumunod sa tabi ko. Akala ko
kasi kilala na ako ng mga tao dito dahil sa madalas na pagpunta ko sa bayan. Dapat
hindi na sila nagugulat pa.

"Hindi sila mangangain." sabi nito sabay tawa ng mahina.

Bigla akong inabutan ng babae ng flower garland at pinatong sa ulo ko. "Sayo na
ito. Naku hija. Bagay na bagay kayo."

Hinawakan ko ang garland sa ulo ko at pilit tiningnan ang sarili ko sa salamin ng

shop na nasa likod ng babae. "Salamat po." nakangiting sabi ko. "Ang ganda po kasi
ng gawa niyo."

She shakes her head lightly saka mas lalong napangiti. "Hindi ang bulaklak ang
tinutukoy ko." saka siya napatingin kay Leon.

Balak ko sanang tanungin kung ano nga ba ang tinutukoy niya nang bigla nanaman
akong hilain ng mga bata. Ngayon pati si Leon hinihila na nila. "Saan tayo
pupunta?" tanong ni Leon.

"Doon! Bilis! Magsisimula na!" excited na sabi ng bata habang hawak niya sa maliliit
na kamay ang wrist ko.

Habang dumadaan kami napapatingin sa amin ang ilan sa mga tao at napapangiti.
Other recognized me but some recognized Leon better. Every girl has flowers
garland placed delicately in their heads. It was the Harvest Festival after all, the
traditional day to celebrate the abundance of crop and plentiful hunting season for
the people of Mirandi.

Habang palapit kami sa water fountain parami ng parami ang mga taong sumasama
sa amin. Mukhang isang direction lang ang pupuntahan namin. Nang tuluyan na
kaming makarating doon napansin ko ang ilang tao na nakaupo sa fountain at ang
ilan sa side walk na may hawak na iba't ibang musical instrument. Nagkakantahan
ang mga ito at ang ilan sa mga tao ay inikutan ang fountain, magkakahawak ang
mga kamay, at masayang nagsasayawan.

Some with friends and a lot of people especially the older ones are with their
partners. Agad akong napangiti nang makita silang nagsasayawan. They are
laughing and having a good time. Ang mga bata ay nagsasayawan din sa gilid nila.
Some are singing and clapping with the songs na ngayon ko lang narinig.

Bumitaw ang mga bata sa amin at nakisali sa sayawan. I started to clap my hands
with the beat habang nanunuod.

"Ang ganda." I mumbled breathlessly.

Leon said something beside me kaya lang hindi ko ito masyadong narinig dahil na
din ilan sa mga taong nanunuod sa tabi namin ay niyaya kaming sumali.

"Bakit nakatayo pa kayo dyan? Sumali kayo." Sabi ng isang babae na may kulay
pulang damit.

"Sumali na kayo. Minsan lang ito mangyari sa isang taon." sabi naman ng isang
lalake na hawak ang isang batang babae na nakaupo sa balikat nito para mapanuod
ang sayawan.

"Hindi na. Medyo po wala kaming talent dyan." natatawang sabi ni Leon.

"Isali niyo sila dito oh!" biglang sigaw ng babaeng may pulang damit. Nanlaki ang
mga mata ko at napakapit kay Leon. Natawa lamang siya.

"Hindi na po kailangan. Hindi ako marunong-"

Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang ilang kamay ang marahang humila sa akin
and the next thing I know I was one of the girls in the circle.

The formation started to move kaya mabilis kong hinila si Leon para isama. The
dance started along with the good music from the random musicians in the street.

Nagsimula akong matawa nang hindi makahabol si Leon sa formation na ginagawa

namin. One thing you are lifting you're feet, the next you're twirling around, then
you're hands have to cross over.

I was flushed with laughter and drowsiness dahil na din sa paulit ulit na pag ikot and
some time in the middle of the dance, habang hawak ako ni Leon para paikutin pa
ng isang beses, isang bata ang nagsabog ng confetti ng mga bulaklak.

I looked up at the flowers slowly drifting down to us like flakes of colorful snow. And
in that exact moment it happened. I felt Leon's lips on my cheeks just beside the
corner of my lips. He kissed me.

Gulat akong binalik ang tingin sa kanya pero nakaharap na siya ng bahagya sa mag
partner sa tabi namin at parang wala lang kung tumawa siya habang nagsisimula
nanamang bumilis ang sayaw.

Napahawak ako sa gilid ng labi ko. He shouldn't have done that.

Gabi na nang bumalik kami sa palasyo. Hindi ko binangit ang tungkol sa ginawa ni
Leon buong oras na nasa bayan kami. I decided not to make a big fuss about it.
After all maybe it's just his way of being too happy. But still I have to remind him of
his boundaries. Yes he is a good friend but I don't want him taking the confidence I
gave to him for granted.

Plano ko sana siyang pagsabihan bago ako tuluyang magbihis para sa dinner
kasama si Georgia nang may makita akong tao na nakaupo sa isa sa mga sofa sa
Hall at mukhang may hinihintay.

Lumingon ang bisita sa direction namin at doon ko nakita ang mukha niya. "GGrandma?"

Ngumiti si Grandma sa harap ko. "Ariela, apo." masayang bati niya.

Tumakbo ako palapit sa kanya at niyakap siya ng sobrang higpit. "Grandma, ikaw
nga."

Bigla akong naiyak. Hindi ko alam kung bakit pero noong nakita ko si Grandma at
naalala ang mga pinagdaanan ko para masigurong ligtas siya hindi ko na napigilang
lumuha. She's safe and smiling in front of me. I smiled stupidly while tears rolled
down my cheeks.

"Grandma, hindi ako mapaniwala. Nandito talaga kayo." tiningnan ko ang kalagayan
niya. "Mabuti okay lang kayo- Grandma I'm so happy- Akala ko talaga-"

I was choking between sobs kaya pilit kong pinakalma ang sarili ko para
maintindihan niya ang mga sinasabi ko.

"Mabuti nalang at ligtas kayo."

"Masaya din akong makita kang maayos dito, apo." kalmadong sabi niya.

"Me too, Grandma." I answered as I wipe my tears.

Napansin ko kung gaano pumayat si Grandma but there's still that familiar warmth
whenever she smiles. Napatingin ako sa kasama kong si Leon pero wala na siya sa
pintuan. Gusto ko sana siyang ipakilala pero hindi ko na siya makita. Umalis na kaya
siya?

"Look at you. Halos hindi na kita makilala." sabi ni Grandma na pinagmamasdan

ako. "Pakiramdam ko hindi na ikaw yung apo kong iniwan ko sa Academy ilang
buwan na ang nakakaraan."

Hindi ko mapigilang mapangiti. "That is just months ago, Grandma. A lot has change
pero ako parin ito."

"But you seemed matured now. More of a grown up." she answered. "I'm proud of
you, apo."

Hindi ko alam kung anong tinutukoy ni Grandma. Pero minsan nararamdaman ko din
ito. Dahil siguro sa dami ng napagdaanan ko nitong mga nakaraang buwan. It was
just half a year ago pero pakiramdam ko napakatagal ko na sa Academy.

"Grandma ano ba talaga ang nangyari?" tanong ko makalipas ang sandaling

katahimikan. "Paano kayo napunta sa kamay ng mga taga Augury? Bakit hindi ko na
kayo matawagan simula noong iwan niyo ako sa Charm Academy?"

Grandma sighed deeply as if not wanting to deal with those questions any longer.
Pero sinagot niya parin ang mga tanong ko.

"Ariela, naalala mo yung gabing may nagtangkang kumuha sayo sa normal na

mundo? Ang mga taga Augury ang may kagagawan nito. Noong una hindi ko alam
kung bakit nila nagawa ito. Hindi ko alam na may charm ka katulad namin. Akala ko
nag mana ka sa normal mong ina."

Normal si Mama?

"Pero kung interesado ang Augury sayo malamang nakuha mo nga ang dugo ng
anak kong si Gin. At ang charm mo ay hindi basta basta. Kaya napag desisyunan ko
na ipasok ka sa Charm Academy."

She glances at me with a half smile and rubbed her wrinkled hands anxiously.

"Ang Academy ang pinaka safe na lugar sa mga katulad mo, Ariela. Hindi maaring
manatili sa normal na mundo ang mga taong may charm lalo na at undeveloped pa
ang mga kapangyarihan. Iniwan kita doon at ipinaalam kina Serena na maaring
hindi normal ang kapangyarihan mo. Saka ako bumalik sa normal na mundo para
ayusin ang lahat."

"Pero nasundan ako. Mula sa Magic World nasundan ako ng Augury. Nalaman nilang
nasa Academy ka na kaya galit na galit sila. Gusto ka nilang makuha pero dahil nasa
teritoryo ka na ng Greven wala silang magagawa unless ikaw ang magkusa. At ako
ang ginamit nila."

"I spend months in their dungeons. Pinapakain nila ako ng maayos pero unti unti
akong nanghina. Bawat ipasok nila sa loob nagdadasal ako na sana hindi ikaw yun.
Nag uusap sila sa harap ko. Ilan sa kanila ang nagdududa kung hawak mo ba talaga
ang special charm. Ilang beses nila akong tinanong tungkol dito pero maging ako ay
walang alam. Hangang sa naisipan nilang manmanan ang galaw mo sa Academy."

"Sinubukan nilang palabasin ang kapangyarihan mo noong nasa kakahuyan kayo

para puntahan si Evergreen. Yun na sana ang pinaka mainam na pagkakataon pero
hindi sila nagtagumpay."

"Hindi nila gustong gumawa ng ingay. Umiiwas silang mapansin ng Council ang mga
balak nila ng ganun kaaga. Pero hindi ito napigilan. Nawawalan na sila ng oras kaya
naman kinagabihan din ng araw na yun pinasok nila ang Academy."

It was eerie. Nakakatayo ng palahibo. How everything that happened to me seems

to match Grandma's story.

"Nailabas mo ang kapangyarihan mo, apo. Tama sila. Hawak mo ang special charm.
Pero isang malaking gulo ang nagawa niyo lalo na at hindi inaasahan ang pagdating
ng isang elemental user."

Si Jett.

"Nalaman ng Academy ang lahat at nasira ang plano ng Augury. Doon nila naisipan
na wala ng silbi ang pagtatago nila. Wala na silang pakialam sa gagawin ng Council
basta makuha ka nila."

Nagkaroon ng panandaliang katahimikan. Hindi ko alam kung ano ang magiging

reaction ko. Naging malinaw sa akin kung gaano kaseryoso ang mga bagay na
kailangan kong pagdaanan.

Ilang minuto din ang lumipas noong muli akong magsalita. "Ang mga magulang ko."
I asked in a crack voice. "Grandma, totoo bang patay na sila?"

Nagiwas ng tingin si Grandma pero nahuli ko siyang nagdampi ng panyo sa gilid ng

kanyang mga mata.

"Labing dalawang taon na ang nakakalipas noong umalis sa Magic World ang mga
magulang mo. Tumira sila sa normal na mundo nang walang nakakaalam. Five years
old ka noon, apo. Siguro alam na nila ang charm na meron ka kaya pilit ka nilang
nilalayo."

"Pero namatay sila matapos lamang ang dalawang taon na paninirahan niyo sa
normal na mundo. Isang hindi maipaliwanag na aksident ang kinasangkutan nila
noong seven years old ka."

"Hiniling ng Mama mo na alagaan kita at palakihin sa normal na mundo. Nakalagay

ito sa isang sulat. Inakala ko na kaya niya nasabi ito dahil normal ka gaya niya. Pero
dapat noong una naghinala na ako. Ilang araw bago namatay ang mga magulang
mo noong natangap ko ang sulat. Para bang alam na nila na may mangyayaring
masama."

"Iniwan ko ang trabaho ko bilang guro sa Academy. Lumipas ang mga taon na ang
tanging naging kasama mo ay ako. Natakot ako dahil halos makalimutan mo kung
sino ang mga magulang mo. Si Gin Davis at si Emma Davis. Ten years old ka noong
isang sulat sa Magic World ang natangap ko. Nalaman na din ang totoong nangyari.
Pinatay ng Augury ang mga magulang mo."

Wala akong masyadong matandaan sa mga magulang ko. I could remember a

woman's laugh and a man's deep but cheerful voice. Pero kapag inaalala ko ang
mga mukha nila tanging mga blankong mukha lamang ang nakikita ko.

But slowly, without realizing it, tears started to roll down my cheeks. It's a strange
feeling dahil para kong iniyakan ang mga taong hindi ko naman kilala. But
something inside of me started to ache in longing and pain. That's when I know they
matter to me. Though I can't fully remember them.

"Apo-"

Sinubukan akong patahanin ni Grandma nang isang boses ang narinig namin.

"Kailangan na po nating umalis."

Napatingin kaming pareho ni Grandma sa direction ng pintuan kung saan dalawang

taga bantay na ang nakatayo doon.

Pinahid ko ang luha ko. "Pero kadarating niyo lang." sagot ko. Ngumiti lang ng
mapait si Grandma.

"Apo, kailangan ko ng mag paalam."

Napatayo ako sa tumangi. "Pero pwede naman kayong mag stay dito, hindi ba?
Kakausapin ko si Georgia."

"Ariela, hindi ako maaaring manatili dito. Magpasalamat tayo kay Georgia dahil
pinagbigyan niya akong makita ka. Pero apo kailangan ko ng bumalik sa Greven."

Nasabi ko ang isang bagay na kanina pa nasa isip ko. "Grandma, gusto kong
sumama. Ayoko ng maiwan dito mag isa."

Nawala ang ngiti ni Grandma at napalitan ito ng expression na isang magulang

lamang ang kayang magbigay.

"Kung pwede lang apo. Hindi kita iiwan dito. Pero para din ito sa kaligtasan mo.
Kapag naging maayos na ang lahat makakabalik ka. Hihintayin ka namin, apo."

Paano kung hindi maging maayos ang lahat? Makikita ko pa ba kayo ulit?
Makakabalik pa ba akong muli sa Academy? Gusto kong itanong sa kanya.

Sumama si Grandma sa dalawang taga bantay palabas ng palasyo. Sinundan ko sila

ng tingin hangang sa makalabas na sila sa pintuan, makasakay sa kotse, at tuluyan
ng mawala sa paningin ko.

Pinagmasdan ko ang palayong sasakyan. Ang sasakyan pabalik sa Greven. Pabalik

sa Academy.

Kung alam ko lang noong oras na yun na ito na ang huling pagkakataon na makikita
ko si Grandma. Ang huling beses na magkakaroon ako ng pagkakataon na
makabalik sa Academy.

Sana pinagpilitan ko ng sumama.

***

Chapter 29: Finally Captured

Chapter 29: Finally Captured

Hinila niya ako at dinala sa isang sulok ng dance floor. He was smiling again but his
eyes are as empty as black holes.

"May problema ba?" tanong ko.

He shakes his head and let a sad smile. "Ariela, sorry." sabi nito out of nowhere.

"Bakit ka nags-sorry?" tanong ko. Hindi siya sumagot. Kinuha niya lamang ang
kamay ko at ginaya sa pagsasayaw.

Para siyang lasing. Pero normal naman siya tingnan maliban sa walang emosyong
mukha niya.

"Leon ano bang nangyayari sayo?" nainis na ako.

"Hindi kita kayang ibigay. Pero ginamit nila ang ama ko. Nasa kanila ang ama ko."

Tumatawa siya pero yung boses niya katulad noong araw na nasa burol kami. I stop
dead the moment I realized what is happening.

"Ginagamit ka ba nila?" Nangatal bigla ang katawan ko. "Leon nandito ba sila?
Sabihin mo."

Leon smiled insanely once again. "Leon sabihin mo. Kailangan kong malaman."

"Nandito sila." he mumbled in a low voice. "Nagkalat sila sa Royal Ball. Nandito sila
para kunin ka."

"Kaya sila nakapasok sa Mirandi dahil sa akin. Ariela, itatakas kita."

Hindi ako makapaniwala sa narinig. Napatingin lamang ako sa kanya na may

nanginginig na mga kamay.

"Leon sabihin mo kung nasaan sila. Humingi tayo ng tulong. Nandito ang matataas
na tao ng council-"

Natigilan ako nang biglang humigpit ang hawak ni Leon sa mga kamay ko.
Naramdaman ko ang lamig ng kamay niya na tumama sa mga palad ko.

"Sumama ka sa akin Ariela. Kailangan mong lumayo sa lugar na ito. Binigyan ko sila
ng permiso para makalampas sila sa barrier ng Mirandi. Kasalanan ko ito."

Seryoso ang boses niya. Pero napansin ko ang hirap niya sa pagsasalita. Para bang
nag lalaban ang dapat niyang sabihin sa gusto niyang gawin. Nagmadali siya sa
paglabas sa Hall at halos mapatid ako dahil sa paghila niya sa akin.

Nang makalabas kami sa Hall bigla siyang huminto at napahawak sa ulo niya na
para bang may inindang matinding sakit doon. Pero nagpatuloy parin kami sa
paglabas sa kastilyo.

If I only knew that time that Leon is bringing me far from safety. Sana nanatili na
lamang ako sa Royal Ball sa loob ng kastilyo.

Four days before the capture:

Pinagmasdan ko ang paalis na sasakyan ni Grandma saka napabuntong hininga. I

guess no matter what I do I was still left with no choice. Umakyat ako sa stairs
papunta sa kwarto. Ang daming nangyari ngayong araw na ito. Gusto ko ng
magpahinga.

Pagdating ko sa kwarto isang damit na nakapatong sa kama ang agad na bumungad

sa akin. Isang kulay cream flowy dress na hangang ankle. Kumunot ang noo ko. Para
saan ito?

Kinuha ko ang dress at iniangat yun para matingnan. Eksakto naman na may
nahulog na piraso ng papel mula dito. It's a note. Binasa ko ito.

Suotin mo sa gabi ng Royal Ball ng Mirandi. Hindi man kita makikita, alam kong
magiging maganda ka sa gabing yun, apo. Nagmamahal, Grandma.

Royal Ball? Meron ba nun? Isang bagay pa ang nakita kong nakapatong sa kama.
Isang masquerade mask.

Noong gabing yun habang kumakain ako ng dinner kasama si Georgia tinanong ko
ang tungkol sa nakalagay na note.

"May magaganap bang Ball sa Mirandi?"

Huminto siya sa pagkain at napatingin sa akin. "Ano bang tanong yan. Hindi ba
naibigay ko na sa inyo ang schedule ng mga dapat niyong puntahan?"

"Hindi naibigay ni Leon sa akin ang listahan." sagot ko na nakasimangot.

Her lips twisted in disapproval. "Ang batang yun talaga." she said in an undertone
before answering me. "Sa huling gabi ng Harvest Festival ay nagdadaos ang palasyo
ng isang Ball bilang marka sa pagtatapos ng Festival. Dito ito idadaos kaya
kailangan mong dumalo sa ayaw mo man at gusto. Lahat ay imbitado sa gabing
yun."

"Lahat?" interesadong tanong ko.

"Lahat ng nakatira sa Mirandi." she pointed out as if she knows what I'm thinking.

Nadismaya agad ako. Akala ko naman maaring dumalo ang kahit sino. Kahit ang
mga nasa Academy.

"Nag iwan ng dress si Grandma para isuot ko sa Ball. Pupunta ako. Sinabi niya rin
pala na salamat at pinayagan mo siyang bisitahin ako."

Georgia smiled lightly. Si Grandma at Georgia kasi ay mag kaibigan mula pa noong
nag aaral pa sila sa Academy. Kaya naman mas pinili ni Georgia na dito ako
mapunta sa Mirandi para na din mabantayan niya ako. Alam kong ginawa niya ang
lahat para magkita kami ni Grandma.

Three days before the capture:

Nagising ako na sumasakit ang birthmark ko sa balikat. Hindi ko alam kung bakit.
Para bang nagp-palpitate ito. Tumayo ako mula sa kama at tiningnan ito mula sa
salamin sa banyo.

Medyo nabigla ako dahil ang brownish na kulay nito ngayon ay namumula.
Pinagpapawisan din ako dahil sa sakit. This is the first time I felt something strange
in my body since dumating ako sa Mirandi. Ano nanaman bang nangyayari?

Lumabas ako sa kwarto at bumaba ng stairs para kumuha ng yelo sa kusina. Yun
lang ang alam kong makakapag pamanhid ng sakit. Wala si Leon sa palasyo.
Napabuntong hininga ako. Kung kailan kailangan na kailangan ko siya.

"Ariela?"

Papunta na ako sa kusina nang mapalingon ako bigla sa direction ng hallway. Halos
manlaki ang mata ko nang makita kung sino ang nakatayo at nakatingin sa akin.

"Miss Evergreen?"

Lumapit siya sa akin. Sumasayad sa sahig ang robe nito at pati na din ang luma at
kulay dark blue na dress na suot niya sa ilalim ng itim na robe. She is smiling at me
but I noticed how she glanced at my shoulder for a brief second.

"Ako nga. Mabuti at naaalala mo pa ako."

Napansin ko din na napahawak siya sa pendant na nakasabit sa mahabang kwintas

na suot niya. Noong una ko siyang nakita sa gubat noon ito agad ang napansin ko.
Ang pendant. Pakiramdam ko kasi nakita ko na ito dati. Ngayon alam ko na kung
ano ang nakalagay doon. Ang logo ng Mirandi.

"A-Ano pong ginagawa niyo dito?" tanong ko.

Hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya sa akin na para bang may pinagmamasdan
na hindi ko nakikita. Maya maya pa natigilan siya at para bang nagulat. Napakurap
siya bago ibinalik ang tingin sa mga mata ko.

"Nandito ako para dalhin ang mga gamot na kailangan ni Georgia." sagot niya.
Nakita ko nanaman siyang nakatingin sa balikat ko kung nasaan ang birthmark ko.

"Pero kailangan ko ding umalis agad. Pasensya ka na."

Bakit siya humihingi ng pasensya? Tumango ako at ngumiti. "Sige po. Sasabihin ko
nalang na dumaan kayo."

"Sige." sagot niya sa malayong boses saka naglakad papunta sa pintuan. Pabalik na
ako sa kusina noong muli niya akong tawagin.

"Ariela?" humarap ako na nagtataka. "Mag ingat ka sana. Hwag kang masyadong
magtitiwala sa mga taong malapit sayo. Kailangan mong mag ingat."

Saka siya tuluyang lumabas. Naiwan ako doon na nagtataka. Ano bang ibig niyang
sabihin?

Two days before the capture:

"Leon, mabuti naman at dumating ka na." bati ko kay Leon nang makita siyang naka
upo sa sofa sa Hall nang bumaba ako sa hagdan.

"Lagi mo nalang akong namimiss." nakangiting sagot niya.

Gusto ko sanang sabihin na masyado siyang bilib sa sarili pero pinili kong hwag ng
makipag bangayan.

"Balita ko hindi ka pumunta sa kahit anong event kahapon?" tanong niya nang
umupo ako sa tabi niya.

"Paano ako pupunta kung wala akong kasama." sagot ko. "Isa pa sumasakit ang
birthmark ko kaya may dahilan ako kay Georgia."

"Birthmark?" biglang naging interesado na tanong niya. Akala ko naman doon sa

unang sinabi ko doon siya magr-react.

"Oo pero wala yun. Binigyan na ako ng gamot ni Georgia kaya okay na ako. Bakit ka
ba wala kahapon?"

"Gusto mong malaman?" seryosong tanong niya sa akin. Bigla siyang humarap kaya
naman umusod ako ng konti. Akala niya ba nakakalimutan ko na ang ginawa niya
noong isang araw.

"Oo naman. Para may idea naman ako kung saan ka napapadpad."

Bigla siyang tumayo at hinila ako. "Kung ganun, tara na." excited na sabi niya. Para
talaga siyang bata.

"Hindi ba may mga events tayong kailangang puntahan?"

"Dumaan tayo sandali. Pagkatapos derecho na sa sinasabi ko."

"Okay." sagot ko.

Hindi na ako makatangi. Mukhang wala na siyang balak bitawan ang kamay ko. Isa
pa gusto ko ring malaman kung ano pa yung ibang bagay na pinagkakaabalahan
niya.

Matapos naming manuod ng isang street parade kung saan nalagyan ang buong
katawan namin ng pintura at makukulay na powder at dumaan sa market fair kung
saan binigyan ako ng libreng washable tattoo sa pisngi ng isang matandang lalake.
Sa wakas ay dumerecho din kami sa lugar na sinasabi ni Leon.

Pero bago yun bumili muna kami ng pagkain na siyang hawak namin habang
naglalakad. Napatingin ako sa paligid habang kumakain.

Nasa parte kami ng Mirandi kung saan hindi pa masyadong natitirahan ng mga tao.
Puro kasi damuhan ang nakikita ko. Paakyat din ang lakad namin. Mukhang isang
burol ang pupuntahan namin.

"Hindi ka ba naiinitan?" tanong ni Leon na lumingon sa akin. Nauuna kasi siya sa

paglalakad.

"Hindi naman mainit." komento ko na tiningnan pa ang langit. "Medyo makulimlim

nga eh."

"Akala mo lang yun. Lalabas din ang araw mamaya." sagot niya. Sinubo ko ang
huling piraso ng sandwich na kinakain ko.

"Okay nga lang. Nakakamatay ba ang init?" wala sa sariling sagot ko.

Mula sa maalikabok na lupa na dinadaanan namin nakita ko ang tuktok ng isang

malaking puno sa taas ng burol. Mukhang hindi ang bahay nila ang gusto niyang
ipakita. Dahil wala namang ni isang bahay dito. Isa nanaman ba ito sa mga biro
niya?

Nang sa wakas ay makaayat kami nakita ko agad ang ibig niyang sabihin nang
sinabi niya kanina na pamilya. Hindi na maalikabok sa tinatapakan namin ngayon
kundi malalagong damo. Dahil siguro sa malaking puno na tinatakpan ang sobrang
sikat ng araw.

"Ayan sila, pamilya ko."

Lumapit si Leon sa dalawang headstone sa ilalim ng puno. May lantang bulaklak na

nakapatong sa mga ito.

"Mama ko at nakababata kong kapatid."

Tiningnan ko si Leon na nakatalikod mula sa akin at nakaluhod sa harap ng mga

puntod habang inaalis nito ang mga tuyong bulaklak. Lumapit ako at nakita ang
nakaukit dito. Elizabeth Lancaster at Sophia Lancaster.

"Umuuwi ako paminsan minsan para bisitahin sila kapag wala akong trabaho. Dito
din ako madalas pumunta kapag wala ako sa palasyo."

Napalunok ako at maingat na umupo sa damuhan sa tabi niya. Gusto kong sabihin
na sorry but I don't think that's appropriate. Hindi ko akalain na patay na pala ang
sinasabi niyang pamilya. And here I was. So excited to see them.

"Ma, kiddo, nakikita niyo nasa tabi ko?" sabi niya sa mga puntod na para bang
nakikipag usap sa buhay na tao.

"Siya si Ariela Davis, ang babaeng may special charm. Hindi ba, kiddo, gusto mong
makakita ng charmer na hawak ang special charm? Nandito na siya. Nasa harap
mo. Ang ganda niya hindi ba? Magaling talagang mamili si Kuya."

Nagbibiro siya pero nahuli ko ang pagpahid niya sa mga mata niya. Huminga ako ng
malalim para alisin ang sakit na nararamdaman ko sa dibdib ko. Hindi ko akalain na
darating ang araw na masasaktan ako para kay Leon.

Humarap sa akin si Leon na nakangiti. "Kung nandito lang siya malamang magpa
authograph yun sayo." natatawang sabi ni Leon. "Pangarap niya talagang makakita
ng tulad mo."

Napatango ako at hindi nakasagot. Isang sandaling katahimikan ang namayani sa

amin. Maya maya pa bigla siyang naupo pasandal sa puno katabi ang mga puntod.
Napatingin sa bayan sa di kalayuan at biglang nagsalita.

"Pitong taon si Sophia at labing anim naman ako noong may sumunog sa bahay
namin tatlong taon na ang nakakaraan. Nasa palasyo ako noon at nagt-training
kasama ng iba pang taga bantay. Noong mabalitaan ko yun huli na ang lahat. Patay
na silang dalawa ni Mama."

"N-Nasaan ang Papa mo?" tanong ko.

"Umalis siya ilang araw bago ang sunog. Isang technical charmer si Papa.
Pinakamatalino sa buong Mirandi. Mahilig siyang gumawa ng mga bagay na
napapagana gamit ang charm. May dumating na sulat sa amin noon. Gusto siyang
makausap ng isang mayaman na negosyante para maging kapartner sa pagtatayo
ng isang shop. Tumugon siya agad dito. Noong panahon kasi na yun may sakit si
Mama."

Nagsimula siyang paglaruan ang mga damo sa palad niya.

"Pero hindi na siya bumalik. Naiwan si Mama at ang kapatid ko sa bahay. Puspusan
ang training namin noon kaya naman wala akong magawa. At yun nga ang
nangyari."

"Hindi mo ba sinubukang hanapin ang Papa mo?"

Huminto siya sa ginagawa niya pero nakatingin parin siya dito na para bang
malalim ang iniisip.

"Magsasayang lang ako ng oras kapag nagkataon." sagot niya sa mababang boses.

Nanatili kami hangang hapon sa burol.

Minsan nagk-kwentuhan, minsan tahimik lang. Noong mga oras na yun habang
tinititigan ko siya na kinakausap ang Mama at kapatid niya doon ko narealize na
hindi lahat ng pagkakataon pwede mong itago ang lungkot sa pamamagitan ng biro
at ngiti. Kung may magagawa lang sana ako para kay Leon.

One day before the capture:

Kagabi nagkaroon ako ng isang kakaibang panaginip. Napanaginipan ko ang mga

magulang ko. Katabi ko daw sila na nakaupo sa isang burol at nakatingin sa Charm
Academy sa ibaba.

Itinuro ni Papa ang direction kung saan makikita ang mga training room. Nakangiti
siya na para bang may inaalalang isang masayang bagay. Saka niya tinuro ang
school building at napatingin siya sa akin na para bang sinasabing doon niya ako
madalas nakikita.

Ang weird dahil kahit hindi ko maaninag ang mukha niya, alam kong nakangiti siya,
nakikita ko ang masasayang mata niya pero hindi ko maaninag ang buong mukha
niya.

Tapos biglang may yumakap sa akin. Si Mama. Ramdam ko ang pagsagi ng buhok
niya sa mukha ko. Pero hindi ko makita ang mukha niya. Tanging ang maamo niyang
mga mata, mahabang buhok, at ang ngiti niya ang malinaw sa akin.

Habang yakap niya ako may narinig akong mga boses.

"Darating mamaya ang baby sitter mo. Magpakabait ka okay?"

Bigla ay nasa ibang lugar na kami. Nasa harap na ako ng isang pinto. Kaharap ko si
Mama at Papa at paalis sila.

"Sandali lang kami, anak. May kailangan lang kaming puntahan."

"Ma, hwag na kasi kayong umalis. Dito nalang kayo."

"Anak kailangan naming umalis. Babalik din kami. Magpakabait ka."

"Pero Mama-"

Biglang nagshift ang panaginip ko. Ang umaga ay naging gabi. Nakatingin na ako sa
isang babaeng nakatalikod mula sa akin. Nakatapat ang telepono sa tenga niya
tapos bigla siyang napaiyak.

"Ariela!" sigaw niya nang humarap sa akin. Nangingilid ang luha sa mga mata niya
at nanginginig ang mga kamay niya na pumatong sa mga balikat ko.

"Ariela, naaksidente ang mga magulang mo. Ariela, patay na sila."

Isang pinaghalo halong scene ang nag flash sa harap ko. Para bang isang movie na
nagp-play ng fast forward. Nakakahilo. Maya maya pa huminto ito at nasa ibang
lugar nanaman ako.

Nasa harap ako ulit ng pinto. Pero this time hapon ito. Bumukas ang pinto at nakita
ko si Grandma. Nakangiti siya. Pumasok siya sa bahay, binitawan ang dala niyang
mga gamit, at niyakap ako.

"Ariela, apo ko."

May sinasabi siya pero wala na akong maintindihan. Sa panaginip ko para bang
naka slow motion ang boses niya. Hangang sa nakita ko nanaman ang sarili ko sa
ibang lugar.

Narinig ko ang malakas na ulan sa labas ng bahay. Familiar sa akin ang gabing yun.
Ito ang dahilan kaya ipinasok ako ni Grandma sa Charm Academy. Nakita ko ang
sarili ko na naglalakad sa madilim na hallway. Papunta ako sa kwarto ni Grandma
pero huminto ako.

Isang palad ang humawak sa balikat ko. Nakita ko kung paano ako nawalan ng
hininga at mabilis na natumba sa sahig. Nakita ko din ang taong may gawa nun.
Isang taong nakasuot ng itim na cloak na may familiar na logo. Ang logo ng Augury.

Lumabas bigla si Grandma sa kwarto. Nagulat siya nang makitang hawak ako ng
lalakeng naka cloak. Bigla niyang nilislis ang sleeves ng night dress niya saka
itinapat ang mga palad sa direction namin.

Biglang nagmelt ang sahig na kinatatayuan ng lalake. Para bang nahuhulog siya sa
isang malalim na butas. Unti unti siyang lumulubog hangang sa tumama ang
walang malay na katawan ko sa sahig. Doon huminto ang pagkatunaw ng sahig.

Kinuha ako ni Grandma mula sa pagkakahawak ng lalake. Nang magawa niya yun
isang itim na butas ang lumitaw sa sahig at mabilis na nahulog ang lalake doon na
sumisigaw. Saka ito muling sumara at bumalik sa dati ang sahig. Isang dimentional
charm.

"Ariela, apo."

Tinapik ako ng ilang beses ni Grandma para magising. Binuksan ko ang mga mata
ko at napansin na hinihingal si Grandma at sobrang nagaalala ang mukha niya.
Maya maya bumulong siya pero narinig ko ang malinaw na pagkakasabi niya.

"Kailangan na kitang ibalik sa Magic World."

Naputol ang panaginip ko matapos niyang sabihin yun. Hindi ko alam kung anong
mararamdaman ko. Napanaginipan ko mga nangyari ilang taon na ang nakakalipas.

***

Author's Note:

Next chapter: The Royal Ball of Mirandi. You are cordially invited. Please wear your
best dress and tux and don't forget your masquerade mask. Haha!

On a serious note, be a member of the group! Just search April Avery's Stories on
Facebook and share your feels with co-readers. You can also tweet me your
comments @avery_WP. Official hashtags: #CharmAcademy and #JettRiela. See you
there!

PS. May mga bibisita sa Mirandi para kay Ariela. Sino kaya?

@april_avery

Chapter 30: The Royal Ball of Mirandi

Chapter 30: The Royal Ball of Mirandi

Charm Academy: The Day of Capture

"Siguro naman magtitino ka na."

Kaharap ni Sir Chase si Jett na nakaupo sa isang hospital bed. Nakabenda ang
kalahati ng kanang braso nito at puno ng galos ang iba pang bahagi ng katawan.

"Kapag sinabi namin sa kanya ang mga ginawa mo nitong mga nakaraang araw
siguradong hindi siya matutuwa."

Jett scowled. Hindi siya naniniwala sa ano mang sinasabi ni Sir Chase. Ni hindi nila
magawang makipag komunikasyon kay Ariela.

"Hwag mo akong tingnan ng ganyan. Katatawag lang namin kanina sa kanya."

Natigilan si Jett at nawala ang mapang asar na expression sa mukha nito. Tila ba
nagdadalawang isip ito na magsalita.

"Kamusta na siya?" tanong niya. Napangiti si Sir Chase.

"Maayos siya. Hindi siya pinapabayaan sa lugar na tinutuluyan niya. Isa pa, hindi
kailangang magalala sa kaligtasan niya dahil nandoon si Leon."

Agad kumunot ang noo ni Jett. "Leon?" he asked in distaste. "Yung kuryente ang
kapangyarihan."

"Kilala mo nga pala siya. Nakasama mo na din siya sa training, tama ba ako?"
tanong ni Sir Chase.

Nag tss lang si Jett pero halata ang inis sa mga mata nito. Maya maya nakarinig sila
ng katok sa pinto. Pumasok sa loob ng kwarto si Snow at Collin.

"Mabuti naman nandito na kayo." bati ni Sir Chase sa dalawa.

Napatingin si Snow kay Jett saka sumimangot. "Mabuti naman yan lang ang inabot
mo. You almost set our whole school building on fire you know that?" she pointed
out.

Sir Chase cleared his throat. "Ngayong nandito na kayo, siguro naman pwede na
akong magsalita?" nakangiting tanong niya.

Snow rolled her eyes at Jett's direction then nodded. "Sure, Sir. Bakit niyo ba kami
pinatawag?"

"Nakausap namin si Ariela kanina lang." sagot ni Sir Chase.

Snow opens her mouth in shock. "What? Bakit hindi niyo sinabi sa akin. I wanted to
talk to her too."

"I'm afraid you can't do that. For now."

Nagkatinginan si Snow at Collin. Pati si Jett naging interesado na din sa

pinaguusapan.

"Nagkataon kasi na may Festival na nagaganap sa Mirandi kaya nakausap namin si

Ariela." sabi ni Sir Chase sa seryosong tono.

"How about the last part of your sentence?" Hindi maitago ang pagkainip sa boses
ni Snow. "For now? Does it mean we still have a chance to talk to her?"

"That is what I'm pointing out Miss Edwards." Sir Chase answers calmly. "Bibigyan
ko kayo ng chance na makita siya."

Bigla siyang napatingin kay Jett. "But this thing requires a great deal of discipline."
Sir Chase paused.

"Because it's a formal event."

Ariela's POV

Isang buntong hininga ang lumabas sa bibig ko nang ibinaba ko ang telepono sa
mesa. Masaya ako na may nakausap mula sa Academy. Masaya akong marinig na
maayos lang ang kalagayan nila at alam na nila ang totoong nangyari.

Pero noong kamustahin ko si Jett nasabi sa akin ni Sir Chase na nasa hospital wing
ito. Hindi ko mapigilang magalala. Ano nanaman bang nangyari sa kanya at
nandoon siya?

Tinanong ko si Sir Chase pero hindi na ito sumagot pa. Hindi ko tuloy maiwasang
manghula ng pwedeng nangyari at kung ano ang totoong kalagayan niya.

Lumabas ako sa study room at bumalik sa kwarto ko. Sa pagdaan ko sa hallway sari
saring tao ang nakasalubong ko. Lahat sila busy. Lahat may dalang mga gamit
habang akyat baba sa hagdan. Halos hindi sila magkamayaw.

Ngayong araw ang pagtatapos ng Harvest Festival. Kada huling gabi nito idinadaos
sa palasyo ang Harvest Dance o mas kilala sa tawag na Royal Ball ng Mirandi.

Pero malayo ito sa isip ko ngayon. Binigyan ako ni Georgia ng pagkakataon na

tawagan at kamustahin ang Charm Academy. Nagpapasalamat ako sa kanya dahil
doon pero hindi ito nakatulong sa akin. Mas lalo lang akong nalungkot.

Mahigit isang buwan na ako dito sa Mirandi. Nitong nakaraang buwan pilit kong
kinakalimutan ang mga bagay na naiwan ko sa Academy. Pero ngayong unti unting
nag sink in sa akin na hindi na ako parte nito. Nandito ako at nandoon sila. Gusto ko
na talagang bumalik.

Tiningnan ko ang sarili ko sa full length mirror ng kwarto. I was wearing the dress
my Grandmother gave me. Umabot ito sa ankle ko. It was breezy and frilly cream
colored dress with vintage embroidery. Like a long forgotten summer.

My hair is in a relax wave with thin braids framing my face. I look like some fairy on
an enchanted garden. This is exactly what they want for me to look like. It was the
Harvest Festival after all, ever so formal with a hint of being carefree.

"Miss Ariela, ang ganda niyo." nakangiting sabi ng isang tagapag silbi na nasa
kwarto para ayusan ako.

"Thank you." sagot ko. "I would never know how to make myself presentable tonight
kung hindi dahil sa inyo."

"Wala po yun Miss Ariela." sagot ng isang kasama niya. "Lagi po kaming nandito
para sa inyo."

Nginitian ko sila mula sa salamin. Hindi ko maiwasang maalala ang huling

pagkakataon na nag ayos ako ng ganito. Kung saan kasama ko pa sila Snow at ang
kambal.

"Nakita niyo na ba si Leon?" tanong ko.

Mula noong araw na sumama ako sa kanya para makita ang pamilya niya wala na
akong narinig mula sa kanya. Sabi ni Georgia siya ang makakasama ko sa gabing
ito. Pero ni bisitahin ako ngayong araw hindi niya magawa.

"Nakita ko po siya kanina sa ibaba. Ang gwapo niya nga po. Bagay na bagay kayo."
nakangiting sagot nila.

Pilit akong ngumiti. Maya maya pa isang ingay ang narinig namin. Nagkatinginan
ang dalawang kasama ko sa kwarto.

"Miss Ariela magsisimula na po ang Ball. Mabuti pa bumaba na kayo." sabi ng isa sa
kanila.

Napatingin ako sa orasan sa pader. Eight o'clock ng gabi. Tumango ako. "Sige.
Mauna na kayo."

Nagkatinginan sila na para bang nagdadalawang isip kung mananatili sila para
siguraduhing bababa ako o pupunta sa ibaba kung saan lubos silang kailangan.

"Hwag kayong magalala. Susunod ako." I warranted them with a half-smile.

Tumango sila at nag bow saka lumabas na ng kwarto. Bumuntong hininga ako
matapos nilang isara ang pinto. Lumapit ako sa dulo ng kama at naupo. I can hear
the soft music drifting from the Hall.

Nagsimula na nga ang Ball. Kinuha ko ang masquerade na nasa bedside table. Will
anyone recognize me with this? I hope not. Kung pupunta man ako sa Ball gusto
kong mapag isa.

I fastened the red strings of the mask on the back of my head. Tiningnan kong muli
ang itsura ko sa salamin. Tinatakpan ng golden mask ang halos kalahati ng mukha
ko.

Hindi naging maganda ang huling experience ko pagdating sa ganitong event. But
there is this one thing that I was thankful for.

Yun ang tanging oras na pakiramdam ko safe ako. Na kahit alam kong maari akong
makuha ng Augury noong oras na yun basta nasa tabi ko siya magiging maayos ang
lahat. Yun ang oras na nakasayaw ko si Jett.

I took a deep breathe. Smile, Ariela. Make yourself believe that everything will be
fine.

Nang lumabas ako sa kwarto malinaw na ako nalang ang nag isang taong nasa
second floor. Naglakad ako sa corridor papunta sa staircase. Unti unti kong narinig
ang ingay mula sa ibaba. Ang boses ng mga taong nag usap at ang atmosphere ng
kasiyahan.

Bigla akong kinabahan. Doon ko naramdaman na isa lamang akong estrangero sa

lugar na ito. Nakarating ako sa itaas ng stairs nang hindi namamalayan. I almost fell
on the way down kung hindi ako biglang napahinto sa nakita. Pinagmasdan ko ang
Hall mula sa kinatatayuan ko.

"Wow." I breathed.

I stared at the surroundings with an open mouthed awe. Now I know why it is called
the Royal Ball. Linibot ko ang tingin sa mga taong nakasuot ng magarang damit at
masquerade mask gaya ko. Sigurado akong hindi lang mga tao sa Mirandi ang
nandito. I could feel the presence of the important people of the Magic World.

Tila ba umuulan ng gold sa Hall. Kumikislap ang heganteng crystal chandelier na

nakasabit sa ceiling sa harap ko. Ilang puting tapestry ang naka konekta dito

papunta sa apat na sulok ng Hall. Nagkalat din ang mga pulang rosas mula sa
bawat mesa. Everything in this place screams royalty and power.

Sinubukan kong maghanap ng sino mang familiar sa mga taong naka maskara pero
hindi ko maaninag ang mga mukha nila. Nakatingin sila sa akin na para bang
hinihintay ako pero wala akong kilala ni isa sa kanila. Nanatili akong nakatayo sa
itaas ng stairs.

--

There I was again tonight

Forcing laughter, faking smiles

Same old tired lonely place

Walls of insincerity,

Shifting eyes and vacancy

Vanished when I saw your face

--

Bigla akong napatingin sa lalakeng nakatayo sa ibaba ng staircase. Nakatingin siya

sa akin gaya ng iba at para bang hinihintay ako. Tiningnan ko siyang mabuti.

--

All I can say is it was enchanting to meet you

Your eyes whispered, "Have we met?"

Across the room your silhouette

Starts to make its way to me

--

Kumaway ako ng bahagya at ngumiti. "Leon?" Tiningnan niya lang ako. He was
smiling at me.

I could feel a very familiar presence behind the mask. And for a moment lumakas
ang tibok ng puso ko. Naalala ko ang ngiti ni Jett.

--

The playful conversation starts

Counter all your quick remarks

Like passing notes in secrecy

And it was enchanting to meet you

All I can say is I was enchanted to meet you

--

"Leon?" tanong ko nang makalapit ako. Hindi ito sumagot. Instead inilahad niya ang
kamay niya sa harap ko.

"Sasayaw tayo?" tanong ko.

He nodded. Ngumiti ako at pinatong ang palad ko sa palad niya. He leads me to the
dance floor kung saan ilang mga tao na ang nagsasayaw sa soft music.

"Bakit ngayon ka lang?" tanong ko.

Hindi ito sumagot. Instead he took my hand and gently let his fingers intertwined
with mine. Then he placed his other arm on the back of my waist as if embracing
me.

"I miss you." he whispered as he rests his chin on my shoulder. In that exact
moment I know it's not Leon who I'm dancing with.

--

This night is sparkling, don't you let it go

I'm wonderstruck, blushing all the way home

I'll spend forever wondering if you knew

I was enchanted to meet you.

The lingering question kept me up

2 AM, who do you love?

I wonder 'til I'm wide awake

And now I'm pacing back and forth

Wishing you were at my door

I'd open up and you would say, "Hey,

It was enchanting to meet you,

All I know is I was enchanted to meet you."

--

"JETT?" I gasped.

Ngumiti si Jett habang nakatingin sa akin. Tila ba amused na amused siya sa

reaction ko. But it was not a mean smile. But a soft smile. A smile that confirms he
did miss me.

"Pero paanong-"

Mas lalo siyang napangiti. He leaned his forehead in mine. Our faces are barely
inches from each other. Pakiramdam ko hindi ako makahinga. Ano bang nangyayari?

"Davis." His warm breath sends shivers down my spine. "I miss you." ulit niya. "I
fucking miss you."

Napalunok ako. Is this true or isa nanaman ba ito sa mga panaginip ko? I closed my
eyes and I can feel him kissing my forehead. This is true. This is so damn true.

--

This night is sparkling, don't you let it go

I'm wonderstruck, blushing all the way home

I'll spend forever wondering if you knew

This night is flawless, don't you let it go

I'm wonderstruck, dancing around all alone

I'll spend forever wondering if you knew

I was enchanted to meet you

--

"Bakit-" I breathed. "Bakit kayo nandito?"

"Dahil gusto kitang makita." sagot niya na halos pabulong. "Gusto naming
masigurado na okay ka."

Napatingin ako sa pares ng nagsasayaw sa di kalayuan. Nakatingin sila sa direction

namin at nakangiti. Napansin ko ang kulay ng buhok ng lalake at ang familiar na
scarlet dress na suot ng babaeng kasama nito.

"Snow?" I gasped. "Collin?"

Hindi ko alam kung narinig nila ako pero mas lalo silang napangiti. The girl with the
feathered mask waved at me.

"No. It can't be." Naiiyak na ako. Nanaginip ba ako? Sila ba talaga ang mga nasa
likod ng mask na yan?

Bigla akong huminto sa pagsasayaw. Itinaas ko ang kamay para hawakan ang mask
ng lalakeng nasa harap ko. Unti unti kong ibinaba ang mask. Nang tuluyan kong
nakita ang mukha niya biglang gusto kong umiyak.

"Davis."

Napatingin ako sa chandelier sa ceiling para iwasan ang luha na nagbabantang

kumawala mula sa mga mata ko. Hindi ko alam kung bakit pero natatawa ako.
Niyakap si Jett.

--

This night is sparkling, don't you let it go

I'm wonderstruck, blushing all the way home

I'll spend forever wondering if you knew

This night is flawless, don't you let it go

I'm wonderstruck, dancing around all alone

I'll spend forever wondering if you knew

I was enchanted to meet you.

--

"Jett." I cried beneath his tuxedo. "Jett nandito ka. Nandito nga talaga kayo."

Niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit. Akala ko hindi ko na muling makikita ang

mukha niya.

"Hwag ka ngang umiyak." utos niya. "Para kang bata."

Nakangiti parin ako na may luha sa mga mata nang muling tiningnan si Snow at
Collin. Hindi sila humihinto sa pagsasayaw pero nakaharap sila samin. Umiyak si
Snow gaya ko. Gusto ko siyang yakapin. Hinila ko si Jett papunta sa kanila pero bigla
niya akong pinigilan.

"Hindi mo pwedeng gawin yan." sabi niya nakapagpatigil ng pagluha ko.

"Bakit?"

"Hindi dapat nila malaman na nandito kami. Lumalabag kami sa batas Ariela."

Natigilan ako at napatingin sa mga mata niya. "Si Chase ang nagdala sa amin dito
para makita ka."

Tuluyan ng bumagsak ang mga luha ko. Hindi ko alam kung bakit pero nasasaktan
ako.

"Hwag ka ng umiyak. Ginusto namin ito."

I started to shake my head. He touched my face with both hands. "Davis, stop
crying. Hwag kang mag isip ng kung ano. Nandito kami para makita ka."

I shake my head. "Jett- Gusto ko ng umuwi-"

Niyakap akong muli ni Jett. But I froze nang marinig ang ilang usapan ng mga tao sa
paligid namin.

"Hindi ba siya yung babaeng may special charm?"

"Sino yung kasama niya? Bakit siya umiiyak?"

Bigla akong humiwalay kay Jett. Maging siya ay nabigla sa biglang paglayo ko.
Pinahid ko ang mga luha ko at napatingin sa kanya.

"Nakakahalata na sila. Hindi nila pwedeng malaman na nandito kayo."

Pero muli niya lamang akong niyakap. "Dito ka lang." bulong niya.

"Pero Jett kailangan ko ng umalis. Hindi ka nila pwedeng makita. Isa pa si Leon-"

Naramdaman ko ang pag higpit ng yapak niya sa akin. "Kahit isang minuto pa. Dito
ka muna." pakiusap niya.

Tumango ako habang pilit pinipigilan ang luha ko. "Sige-"

Pero hindi ko pa man nasasabi ang salitang yun nang makita ko si Georgia na
pumasok sa Hall. Siya lang ang nagisang tao na hindi kailangang magsuot ng mask
sa okasyon na ito kaya naman alam kong siya yun. Nagpalinga linga siya na para
bang may hinahanap.

"Jett kailangan ko na talagang umalis."

Inalis ko ang mga braso ni Jett na nakayakap sa akin. Bumitaw siya ng walang
sinasabi.

"Hahanapin kita mamaya. Gagawa ako ng paraan." sabi ko.

Pagtalikod ko pinahid ko ang mga luha ko at huminga ng malalim para salubungin si

Georgia. But out of nowhere naramdaman kong muli ang mahigpit na paghila sa
wrist ko. Lumingon ako at nakita si Jett. Kumunot ang noo ko.

Derecho ang seryosong tingin niya sa akin. His eyes suddenly scanned my face as if
searching for something. Napalunok ako. His eyes landed on my lips. I could feel the
world froze beneath my feet the moment he close the gap between our faces.

"Jett-"

Nothing existed anymore the moment his lips touched mine. It was like a liquid fire
bursting from every fiber of my body. Hindi ako nakagalaw. Biglang nanghina ang
mga tuhod ko at para ba akong nahuhulog sa isang napakalalim na butas.

"Ariela." he breathed through my still parted lips. "You can't leave me like this
again."

Noong mga oras na yun, habang naka lean ang mga noo namin sa isa't isa, isang
bagay lang ang pumasok sa isip ko.

I'm deeply in love with Jett Forester.

***

Song: Enchanted by Taylor Swift

Chapter 31: The Real Traitor

Chapter 31: The Real Traitor

Ramdam ko ang tingin ng mga tao sa amin. They saw the kiss and I could almost
hear their every words. I started to get worried but Jett just held my hand.

"Ignore them." utos niya.

Tumango ako pero hindi ko magawang sumunod. Kilala ko si Georgia at ang mga
taong nakapaligid sa amin. Kapag nalaman nilang may mga tao sa kastilyo na hindi
naman dapat siguradong-

"Can I dance with her?"

Napalingon kaming pareho ni Jett sa nagsalita. Naramdaman ko ang paghigpit ng

hawak ni Jett sa akin.

"Leon?" sabi ko nang mamukhaan ang taong nasa likod ng maskara. Now I know I'm
not mistaken. The familiar grin spread across his face.

Napansin kong nagtitigan ang dalawa. Si Leon at Jett. Naramdaman ko ang pag init
ng wrist ko na hawak ni Jett.

"Jett, hwag kang magalala kaibigan ko siya." sabi ko. Napangiti si Jett na para bang
naghahamon.

"Ganun din ba ang tingin niya sayo?"

Natigilan ako. Bumalik sa isip ko ang lahat ng mga pang aasar na ginawa ni Leon.
Pang aasar lang naman ang mga yun hindi ba? Lagi naman niya itong ginagawa sa
mga babaeng kilala niya.

"Jett ano bang sinasabi mo? Hindi ito ang-"

"Pino-protektahan ko lang kung ano ang akin."

My mouth decided to open in protest pero wala akong nasabi. Nag init ang
magkabilang pisngi ko kaya umiwas nalang ako ng tingin.

"Ang ganda mo ngayon Ariela."

Napalingon ako kay Leon at pilit na ngumiti. But deep inside I was sending him a
signal to stop.

"Kaya gustong gusto kita eh."

Napapikit ako sa frustration dahil sa sinabi niya. Hinila ko ng mahigpit si Jett para
pigilan siya sa planong paglapit kay Leon. Bakit ba nagsasabi ng ganitong mga
bagay ngayon si Leon? He is not the kind of Leon I use to know.

"Fuck off." Jett warned.

Leon just smiled. Pero napansin kong may nagbago na sa mga ngiti niya. Natigilan
ako. What is wrong with him?

"Leon-" I started. "May problema ba?"

Napamura ng mahina si Jett kaya naman sinamaan ko siya ng tingin. Kailangan

kong malaman kung anong nangyayari kay Leon. Hindi naman siya yung normal na
nag hahamon. Isa pa there's something disturbing in his smile and the way he
looks.

Hindi ko alam pero bigla akong natakot. May mali eh. Hindi ko alam kung ano pero
may nararamdaman akong hindi maganda sa aura ni Leon. Sinabihan ko si Jett na
kailangan kong kausapin si Leon.

Napangiti si Leon at hindi na hinintay pa ang magiging sagot ni Jett. Hinila niya ako
at dinala sa isang sulok ng dance floor. He was smiling again but his eyes are as
empty as black holes.

"May problema ba?" tanong ko. I noticed Jett disappear from my line of vision.

He shakes his head and let a sad smile. "Ariela, sorry." sabi nito out of nowhere.

"Bakit ka nags-sorry?" tanong ko. Hindi siya sumagot. Kinuha niya lamang ang
kamay ko at ginaya sa pagsasayaw.

Para siyang lasing. Pero normal naman siya tingnan maliban sa walang emosyong
mukha niya.

"Leon ano bang nangyayari sayo?" nainis na ako.

"Hindi kita kayang ibigay. Pero ginamit nila ang ama ko. Nasa kanila ang ama ko."

Tumatawa siya pero yung boses niya katulad noong araw na nasa burol kami. I stop
dead the moment I realized what is happening.

"Ginagamit ka ba nila?" Nangatal bigla ang katawan ko. "Leon nandito ba sila?
Sabihin mo."

Leon smiled insanely once again. "Leon sabihin mo. Kailangan kong malaman."

"Nandito sila." he mumbled in a low voice. "Nagkalat sila sa Royal Ball. Nandito sila
para kunin ka."

I suddenly roamed my eyes around for Jett.

"Kaya sila nakapasok sa Mirandi dahil sa akin. Ariela, itatakas kita."

Hindi ako makapaniwala sa narinig. Napatingin lamang ako sa kanya na may

nanginginig na mga kamay.

"Leon sabihin mo kung nasaan sila. Humingi tayo ng tulong. Nandito ang matataas
na tao ng council-"

Natigilan ako nang biglang humigpit ang hawak ni Leon sa mga kamay ko.
Naramdaman ko ang lamig ng kamay niya na tumama sa mga palad ko.

"Sumama ka sa akin Ariela. Kailangan mong lumayo sa lugar na ito. Binigyan ko sila
ng permiso para makalampas sila sa barrier ng Mirandi. Kasalanan ko ito."

Seryoso ang boses niya. Pero napansin ko ang hirap niya sa pagsasalita. Para bang
nag lalaban ang dapat niyang sabihin sa gusto niyang gawin. Nagmadali siya sa
paglabas sa Hall at halos mapatid ako dahil sa paghila niya sa akin.

Nang makalabas kami sa Hall bigla siyang huminto at napahawak sa ulo niya na
para bang may inindang matinding sakit doon. Pero nagpatuloy parin kami sa
paglabas sa kastilyo.

"Leon I don't think this is a good idea. Bumalik nalang tayo sa loob. Nandoon ang
council. Pwede tayong humingi nga-"

"Tumigil ka!" I stared at him in shock. Sinigawan niya ba ako?

"I'm sorry." he said after a while. "Kailangan lang nating magmadali."

Halos nasa labas na kami ng kastilyo nang nang pareho kaming huminto. Nakita ko
ang familiar na imahe ni Jett na nakaharang sa daraanan namin.

"Saan mo siya balak dalhin?"

Akala ko makakahinga na ako ng maluwag. Hindi ko na talaga alam ang nangyayari

kay Leon. Pero nawala ang relief na yun nang makita ko ang mukha ni Jett. He was
beyond rage that it horrifies me.

The three of us stood in the deserted lawn on the back of the castle. Hindi ko alam
ang gagawin. Jett looks like he could kill someone any moment.

"Narinig ko ang pinag usapan niyo."

He smirked that deadly smirked he rarely does. I fought the urge to bit my fingers in
uneasiness. Alam niyang may kinalaman si Leon sa Augury. Anong balak niyang
gawin?

"Jett calm down." Kailangan kong magpaliwanag bago niya masaktan si Leon. "Mali
ka ng inisip. Hindi sinasadya ni Leon ang nangyayari. He's here to help."

Napatingin si Jett sa kamay ko na hawak ni Leon. Agad akong bumitaw.

"Naniniwala ka parin sa kanya?" sabi niya. Humakbang palapit sa amin si Jett na

nagbabanta. Sinubukan ko siyang pigilan. Marahan ko siyang itinulak palayo kay
Leon.

"Sigurado ka bang dadalhin ka niya sa ligtas na lugar?"

"Calm down, Jett. Please, hindi ito ang tamang oras para-"

Halos mapatili ako nang biglang palibutan kami ng apoy. He is doing it. He is losing
his temper again. Isang bilog na pader na gawa sa apoy ang pumalibot sa aming
tatlo. Jett's hands are blazing incessantly. Ngayon ko lang ulit siya nakitang
gumamit ng charm ng ganito katindi.

"Jett you don't need to do this. Kaibigan ko siya!" I almost shrieked.

"Lumayo ka sa kanya." sabi niya na hindi man lang narinig ang sinabi ko. "Davis
umalis ka sa tabi niya."

"BUT-!"

"Alam mo ba kung sino yang pino-protektahan mo? Ilang beses kong sinabi sayo.
Hwag kang magpapadala sa emosyon mo."

I want to yell at Jett in frustration. Pero natigilan ako sa sumunod niyang sinabi.

"Sabihin mo." He watched Leon with great intensity in his dark almost scary eyes.
"Nasaan ang tunay na Leon?"

Biglang tumahimik ang paligid. Pakiramdam ko tumigil ang oras nang mag sink in sa
akin ang tanong ni Jett. Pinagmasdan ko ang taong nasa harap ko.

Napalunok ako bago nag salita. "I-Ikaw ba talaga si Leon?"

Hindi siya sumagot. Instead he raised his hand as if wanting to touch my face. Hindi
ko na namalayan ang sumunod na nangyari. Ang alam ko lang isang mainit na
kamay ang humila sa akin. Sa sobrang bilis halos umikot ang paligid ko. The next
thing I knew I was standing beside Jett, his one hand gripping my wrist tightly.

Ang init ng mga palad niya. Kung ordinaryong tao lang ang hinahawakan niya sa
mga oras na ito malamang nalapnos na ang balat nito. I was using my charm just to
calm his.

"Ito ang hirap sayo. Ang dali mong magtiwala." He was staring in front of us while
he said those words. Pero napansin ko ang resentment sa boses niya.

"Kailangan ko pa bang ipaalala ang kaya nilang gawin?"

Bigla akong may naalala. Ginawa na nila ito dati. Ang gabi na akala ko pinuntahan
ako ni Grandma sa Charm Academy. Pero hindi pala siya ang totoong Grandma ko.
Kung ganun ang taong kaharap namin ay walang iba kundi si-

Nawala ang ngiti na lagi kong nakikita kay Leon. Napalitan ito ng mala demonyong
ngiti. "Magaling." sabi nito. "Alam kong hindi ito magiging madali gaya ng inakala
ko."

Unti unting nag fade ang mukha ni Leon. Para itong kandila na natutunaw. Hangang
sa isang familiar na mukha ang nagpakita. Isang mukha na halos hindi ko makilala
dahil walang balat ang halos kalahati nito.

"Kamusta Ariela?"

Hindi ko magawang tingnan ang mukha niya. Napansin niya ito kaya naman natawa
siya. "Nagulat ka ba? Hindi ba ikaw ang gumawa sa akin nito?" tukoy nito sa
katawan niyang hindi pa lubusang naibabalik ng buo.

I wanted to shut my eyes close. Hindi ko maatim na tingnan siya. "Nasaan si Leon?"
tanong ko. "Anong ginawa niyo sa kanya?"

Natawa si Hades. Para bang sa pandinig niya isang biro ang sinabi ko.

"Hwag mong sabihin na nag aalala ka parin sa lalakeng yun? Ariela hindi mo ba
nakikita? Isa siyang taksil. Pinapasok niya kami sa Mirandi. Siya ang espiya namin
sa loob ng kastilyo. Naging malapit sa iyo si Leon para lamang linlangin ka."

NO. Kilala ko si Leon. Hindi panlilinlang ang pinakita niya sa akin nitong mga
nakaraang buwan. Totoo ang mga yun, ang tawa, ang ngiti, maging ang mga luha
niya.

"Nagkakamali ka." sagot ko. "Kung taksil siya dapat hawak niyo na ako ngayon.
Maraming pagkakataon na nakasama ko siya. Pero hindi niya ginawa."

Muling natawa si Hades. "Dahil nagka gusto siya sayo. Hindi ba malinaw yun? Mas
pinili ka niya kaysa sa kaligtasan ng kanyang Ama."

Naging mas mapusok ang mga apoy na pumapalibot sa amin. Naramdaman ko ang
pag higpit ng hawak ni Jett. Tila ba gusto niya ng durugin ang mga buto ko.

"Pero hindi pa doon nagtatapos ang lahat." tuwang tuwang sabi ni Hades.
Napatingin siya kay Jett.

"Matagal ko ding hinintay ang pagkakataon na makaharap ka ulit Forester. Sigurado

akong magiging masaya ito."

Biglang sumugod si Jett. I stared at him in horror as he release an excessive amount

of blazing fire out of his hands. Doon nag sink in sa akin ang maaring mangyari. Si
Hades ang kaharap namin. Si Hades na may body manipulation charm.

Third Person's POV

"Where are they?" tanong ni Snow kay Collin habang hinahanap si Ariela at Jett sa
gitna ng mga naka mask na taong nasa Hall.

"Collin kailangan na nating umalis. Sir Chase already gave the signal few minutes
ago. Where the hell are they?"

Hindi kumibo si Collin na nasa tabi niya He was staring at his glass of champagne.
Pero alam ni Snow na wala doon ang attention niya. Out of nowhere bigla nitong
nilapag ang glass sa table.

"Watch them." biglang sabi ni Collin. Pasimple itong nakatingin sa ilang taong
malapit sa grand staircase. "May hindi tama dito. Tingnan mo."

Pinagmasdan ni Snow ang mga tinutukoy nito. Ilang mga taong naka tuxedo at
mask ang kausap ng isang matandang babaeng may pulang damit. She knows the
woman. Headmaster Georgia Laferty. And from the looks of it tila ba galit ito.

"Let's go."

Hinila siya ni Collin papunta sa direction ng grupo. Pasimple silang nakinig habang
nagsasayaw. That's when Snow noticed na hindi mga bisita ang kausap ni
Headmaster Georgia. Mga taga bantay ang mga ito. As the two of them edged
nearer ilan pang tao ang dumating.

Tumigil sa pagsasalita si Headmaster Georgia at napatingin sa mga bagong dating.

Nag alis ang ilan sa kanila ng mask. Snow nearly gasped in shock. Nasa party si
Headmaster Cray at si Grimrose. Nandoon din si Miss Serena at Miss Evergreen.

"What is happening?" she whispered with a hint of panic to Collin. Hindi ito
sumagot. Nanatili si Collin na nakatingin sa mga ito. At mukhang hindi lang sila ang
nakakapansin ng nangyayari.

"Hindi ba sila ang mga Headmaster?"

"Maging ang principal ng Charm Academy nandito."

"Nandito din ang sorceress na si Evergreen."

Halos lahat ng taong nasa parte na yun ng Hall ay nakatingin na sa grupo. A strange
feeling erupted in the pit of Snow's stomach. "Sssh." Collin hissed nang magtangka
ulit siyang magtanong.

"Where is he?" Headmaster Georgia asked. She then sigh disapprovingly. "Andyan
na pala siya."

Mas lalong nagulat si Snow nang dumating si Sir Chase. Hindi sila nito napansin.
Dumerecho si Sir Chase sa grupo. Nag bow ito kay Headmaster Cray, binati si
Grimrose, Miss Serena at Miss Evergreen, saka humalik sa pisngi ni Headmaster
Georgia.

"Ma, anong nangyayari?" tanong ni Sir Chase habang linilibot ang tingin sa grupo at
maging sa ilang mga tagabantay na nakapaligid sa kanila.

"Sa loob tayo mag usap." sagot ni Headmaster Georgia. "Paul ikaw muna ang
bahala sa party." sabi nito sa isang taga bantay na mukhang leader nila. Tumango
ito ay nag bow. "Bantayan niyo ang bawat sulok. Ipaalam agad sa amin ang lahat ng
mapapansin niyong kakaiba. At pakalmahin ang mga taong nakaka alam ng
nangyayari."

"Hindi ba mas makabubuti kung itigil natin itong kasiyahan?" tanong ni Miss
Evergreen.

"Hindi natin pwedeng gawin yun." answered Miss Serena. "Mas lalong magkaka
gulo. Hayaan nating magpatuloy ito. At least we have an act to conceal that we
already know their plan."

Miss Evergreen nodded as well as the rest of them. Humigpit ang hawak ni Snow
kay Collin habang pilit silang umaarte na normal na nagsasayaw. Pumasok si
Headmaster Georgia sa pintuan na nakatago sa likod ng makakapal na kurtina
malapit sa grand staircase. Sumunod sa kanya ang grupo ng matataas na tao ng
dalawang society. Nang makapasok silang lahat, sumara ang pinto, at pumwesto sa
labas nito ang dalawang taga bantay.

"Collin." Snow mumbled worriedly. "I think there's something bad going on here."

***

Chapter 32: The Augury's Revenge

Author's Note:

Hey guys! May bagong fantasy story po ako (nanaman haha!) The Jerk is a Ghost.
Sana mabasa niyo. Pati na din Living with a Half Blood.

Btw last 3 chapters nalang po tayo dito (or 4? Di sure). Sana sa mga silent readers
or hindi pa nakakapag comment, comment po tayo bago matapos ang story okay
ba?

Thank you sa lahat ng nagbabasa ng story na ito especially sa patience dahil alam
ko naman na matagal akong mag update.

Enjoy reading. Simulan na ang countdown!

@april_avery

***

Chapter 32: The Augury's Revenge

"Collin, kailangan nating hanapin si Jett at Ariela. Kailangang malaman nila ang
nangyayari."

Pinagmasdan ni Snow at Collin ang pintong nakasara at ngayon ay binabantayan na

ng apat na guard. Mukhang habang tumatagal mas dumadami ang mga guards na
nagkalat sa Hall.

Nagsimula ng magtaka ng husto ang mga tao. Halos wala ng nagsasayaw.

Nagbubulungan na ang ilan at nagtatanong kung anong nangyayari.

Isang lalake ang umakyat sa isang platform na nakaset sa harap ng Hall kung saan
nagsalita si Georgia kanina para simulan ang Royal Ball. Ang lalake ay nakasuot ng
cloak na may logo ng Mirandi. Mas mataas ang rank nito kesa sa mga ordinaryong
mga taga bantay.

"Mga minamahal na bisita ng palasyo." panimula nito sa formal na boses.

Nakuha niya ang attention ng mga taong nasa Hall kasama na si Snow at Collin.
Seryoso ang mukha nito. Para siyang may pagkakahawig kay Headmaster Cray
pagdating sa authority na pinapakita.

"Nais ipaalam ng mahal na Headmistress ang kagalakan niya sa inyong pagdalo sa

pagtitipon na ito. Sa ilang sandali ay maririnig natin ang kanyang mensahe sa mga
mamayaman ng Mirandi. Maraming salamat."

Nakahinga ng maluwag ang mga tao. Umalis ang lalake sa podium at dumerecho sa
likod ng platform kung saan hindi na siya nakita pa ng dalawa.

"Kaya naman pala." sabi ng isang bisitang nakatayo malapit kay Snow at Collin.

"Akala ko naman kung ano ng meron. Naghahanda lang pala." sabi ng kasama nito.

Muli nilang isinuot ang kanilang mga mask at pumunta sa dance floor. Muling
bumalik ang festive atmosphere sa paligid.

"The man is lying." biglang sabi ni Collin. "Tingin ko kailangan na natin silang
hanapin." tukoy niya kay Jett at Ariela.

Paalis na sila ng Hall nang biglang namatay ang lahat ng ilaw sa palasyo. Biglang
may sumigaw at doon na nagkagulo. Nagsimulang mag panic ang mga tao.

"COLLIN." she gasped. Nangilabot si Snow sa nangyayari.

Nagbago na ang atmosphere sa paligid nila. Para bang ito na yung senyales na
hinihintay nila mula nang makitang may hindi tama. Isang senyales na may
masamang mangyayari. The calm is gone. This is the storm.

May narinig silang nagbangaan. May mga natumbang table at nabasag na glass.
Ang iba nagmamadaling makalabas ng palasyo. Pero hindi masisisi ni Snow kung
magpanic sila ng ganito.

Pinapagana ng charm ang lahat ng facility sa kastilyo kasama na ang kuryente at

security. May central processing area sa loob nito kung saan nakasentro ang lahat
ng activity ng kastilyo.

Kung nagkaroon ng kahit konting malfunction man dito dalawa lamang ang ibig
sabihin nito. May nakapasok doon o hindi naman kaya ay may kumo-control dito
mula sa labas. At isa lamang ang kayang gumawa ng huling bagay na nabangit.

"Si Ariela." sigaw ni Snow sa gitna ng iba pang mga sigawan. "Si Ariela lang ang
kayang gumawa nito."

Ariela's POV

Namalayan ko nalang ang sarili ko na sumisigaw sa sakit. Hindi naging malinaw sa

akin ang nangyayari. Ang huling maalala ko ay ang tangkang pagsugod ni Jett kay
Hades pero bago pa siya makalapit bigla nalang akong napasigaw dahil sa sakit.

Huminto sa tangkang pagsugod si Jett at napatingin sa akin. Napaluhod ako sa

sobrang sakit. Napahawak ako sa balikat ko. Para bang may invisible na kutsilyo na
sumasaksak sa sakin. Gumagawa ng butas sa laman ko. I gasped for air.

"Anong nangyayari?" tanong ko.

Natawa si Hades sa nakikita. Humina ang apoy sa paligid. Biglang nabalot ng

matinding kadiliman ang kastilyo. Narinig ko ang nagkakagulong sigawan ng mga
tao sa loob. Nagkakagulo sila dahil sa pagkawala ng ilaw.

Muli akong napasigaw ako sa sakit.

Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Someone seems like digging deep
into my flesh with a pointed dagger. The pain is too overwhelming that it started to
blur my vision.

Naramdaman ko ang paglabas ng iba't ibang charm mula sa mga tao sa paligid.
There's too much charm in the surrounding that it started to confuse me.

"Ariela naririnig mo ba ako?" Jett is in kneeling in front of me.

"Nagwawala ang mga charm sa paligid. Huminahon ka Ariela."

Pinagmasdan ko ang mukha niyang nagaalala. May sinasabi siya pero hindi ko
masyadong marinig. I gasped for air once again at napatingin sa lupa habang
hawak ang balikat ko.

"Delikado ang ginagawa mo! Sinusubukan mong kontrolin ang lahat ng charm sa
paligid. Itigil mo yan!"

"Jett ang kapangyarihan ko." I manage to say between gasp of breath. "Hindi ako
ang gumagamit sa kapangyarihan. Nagwawala ang kapangyarihan ko!"

Isang kakaibang pakiramdam ang bumalot sa akin. Pakiramdam ko isa isang nag
shut down ang bawat parte ng katawan ko. I saw Jett holding my other hand pero
wala na akong maramdaman sa mga kamay ko.

And then I saw it.

Apat na uwak ang mataman na nakatitig sa amin. Nasa isang puno sila sa gilid
malapit kay Hades. Ngayon ko lamang sila napansin. Pero may pakiramdam ako na
kanina pa sila nanunuod sa aming tatlo nila Jett.

"Jett there's someone." hirap na ako sa pagsasalita. "Jett may mga kasama si
Hades."

As if on cue isang matinis na ingay ang pinakawalan ng mga uwak. Napatingin si

Jett sa direction nila and I heard him cursed.

"SHIT. Nandito na sila."

For the first time naramdaman ko ang takot sa boses niya. Hindi ito takot para sa
sarili niya. Takot ito para sa akin.

"Ariela lumayo ka na. Bumalik ka sa palasyo! Bilisan mo!"

Sumisigaw si Jett pero hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. I was too transfixed.
Nakatitig lamang ako sa apat na uwak na yun hangang sa dumapo sila sa lupa sa
tabi ni Hades.

Sa harap namin mismo unti unti silang lumaki at nagkakahugis. Ang itim na kulay
ng pakpak nila ay naging itim at makintab na tela. Ang ulo nila ay nag anyong tao.

At isa sa kanila. Isang matandang lalake ang labis kong kinatakutan. Doon ako
bumalik sa aking sarili. Namalayan ko nalang na nakatapat sa akin ang kamay ng
tatlong lalakeng kasama ng matanda. May itim na liwanag na lumalabas doon.

"ARIELA. UMALIS KA NA!"

Mas dumoble ang sakit na nararamdaman ko but I remain motionless.

Pinagmamasdan ako ng matandang lalake. Bakit ganyan siya makatingin sa akin.
Nakangiti ba siya?

"ARIELA LUMAYO KA NA! BILISAN MO!"

Narinig ko bigla ang sigaw ni Jett. Halos magulantang ako. Napakalakas ng sigaw
niya pero kanina halos wala akong narinig.

"ALIS NA ARIELA!"

Gamit ang lahat ng lakas ko sinubukan kong tumayo. Itinulak ako ni Jett palayo sa
mga taong naka itim na cloak at ngayon ay pinagmamasdan kami. I almost
staggered on the ground. Pero nagawa kong tumayo parin ng maayos.

Muli kong liningon si Jett na mag isang nakaharap sa apat na taga Augury. Kung
aalis ako kailangang kasama ko siya. Hindi na ako papayag na mawala ulit siya sa
akin.

"JETT!" tawag ko. But he cut me off.

"TAKBO!" sigaw niya. "UMALIS KA NA!"

I stood there unable to move. Hindi ko na alam ang gagawin. Hindi ko pwedeng
iwan si Jett pero ang kapangyarihan ko. Kapag nagtagal pa ako dito hindi ko na alam
ang mangyayari.

Napapikit ako. I mentally cursed inside at pilit nilayo ang tingin kay Jett. "UMALIS KA
NA!"

Nagsimula akong tumakbo pabalik ng kastilyo. Naramdaman kong unti unti ng

bumibigay ang katawan ko. Sumusunod ang itim na liwanag sa akin. Kailangan kong
humingi ng tulong. Kailangan kong makabalik ng kastilyo.

Halos nasa harap na ako ng pintuan nang napahinto ako sa pagtakbo.

Naramdaman ko ang isang mainit na bagay na tumusok sa balikat ko. Para bang
isang manipis at matulis na metal. Bumaon ito sa leeg ko kaya halos mapasigaw
ako sa sakit.

"AAAAGGHHH!"

Mabilis kong kinapa ang tumama sa akin gamit ang nanginginig kong mga kamay.

"ARIELA!" The distinct voice of Jett called out.

Wala akong mahawakan. Isang mainit at matulis na bagay ang tumama sa akin pero
wala akong mahawakan! Maya maya pa bigla kong pinunit ang tela na tumatakip sa
balikat ko.

And that's where I saw it.

May hiwa sa birthmark ko. Isang kakaibang hiwa. At pumapasok sa hiwa na yun ang
itim na liwanag. Para bang sinisipsip ito ng katawan ko. The next thing I knew
something agonizing inside my body made my entire system shut down.

Few seconds later everything went blank.

Third Person's POV

The charm seal.

Isang pinagbabawal na kapangyarihan. Tanging ang mga taong may sapat na

kapangyarihan at may lakas ng loob na sirain ang batas ang maaring gumawa nito.

Isa itong mataas na uri ng restrain. Pero sa halip na kontrolin lamang ang paglabas
ng kapangyarihan ng taong under ng seal. Kinukulong sa kawatan ni Ariela ang
kapangyarihan na gustong kumawala para hindi magamit laban sa kanila.

But the force they are applying to seal her charm is too much to handle for Ariela's
body. Kaya nagwawala ang kapangyarihan nito. It's a form of dark magic at kapag
hindi nagawa ng maayos maaring mapahamak ang katawan ni Ariela.

Ang kapangyarihang ito ay madalas sinasagawa ng tatlo hangang sa limang tao na

may restraining charm gaya ng kay Chase Miller. Mahirap maisagawa ang mahika
na ito. Pero maari itong ipagpatuloy kung nasimulan na.

Ang birthmark ni Ariela ay hindi totoong birthmark. Isa itong marka ng charm seal
na plinanong gawin sa kanya noong limang taong gulang pa lamang siya.

Walang sinuman ang nakakaalam ng nangyari maliban sa mga magulang niya. Ito
ang dahilan kaya minabuti nilang ilayo siya sa Magic World. Hindi kailanman
mawawala ang marka ng charm seal sa isang tao. Pero maiwasan ang muling
pagbukas nito kapag nailayo ang biktima sa mga taong may gawa nito.

Ito ang sinubukang gawin ng mga magulang ni Ariela. Pero hindi nila ito naipalam sa
kanya. Na sa bawat pagsakit ng kanyang birthmark. May masamang nangyayari na
dulot ng mga taong nagbigay sa kanya nito.

Matagal hinintay ng Augury ang pagkakataon na ito. Ang muling magamit ang
naudlot sa charm seal. Ito ang nag isang paraan para hindi magamit ang isang
special charm o ang kahit anong uri ng charm sa Magic World.

"Shit. Nahuli na tayo ng dating!"

Paglabas ni Snow at Collin sa kastilyo nakita nila ang isa sa mga eksenang
kinatatakutan nila. Walang malay si Ariela at ngayon ay nakalutang sa tabi ng
limang tao.

Agad hinanap ni Collin si Jett. Muli siyang mapamura nang makitang sugatan ito.
Pilit itong tumatayo habang hawak ang duguang braso niya. Ano bang nangyari
dito?

"Ariela! Ariela!"

Sumigaw si Snow na siyang nakakuha ng pansin ng apat na taong naka cloak at

isang naka tuxedo. Natigilan silang pareho nang makilala ang dalawa sa kanila. Ang
isa ay si Hades at ang isa ang Headmaster ng Augury.

Pinuntahan ni Collin si Jett. Mas malala pa ang kalagayan nito sa malapitan. Anong
ginawa niya? Nakipaglaban ba itong mag isa?

"Jett." tawag nito.

"Hindi sila pwedeng makaalis."

Tumayo ito at muling nagpakawala ng matinding apoy na agad humati sa hangin at

bumulusok sa direction ng mga taong nakalutang sa ere. Pero may nangyari. Isang
taga bantay ang lumitaw mula sa kung saan. Iniharang nito ang sarili sa apoy para
hindi matamaan ang Headmaster.

Natupok ito. Pinalibutan ng apoy. Tumagal ito ng ilang segundo bago wawala ang
apoy kasama ng taga bantay. Tanging natira ay mga abo sa hangin. Pero hindi doon
nagtatapos ang lahat. Isang bagong taga bantay ang lumitaw sa tabi ng
Headmaster.

Doon narealize ni Collin na hindi sila totoong tao. Mga kaluluwa lamang sila sa loob
ng cloak na walang pakiramdam. Ito ang kapangyarihan ng Headmaster. Kaya
niyang gumawa ng buhay. Isang charm na kinukuha ang kaluluwa ng ibang tao at
nililipat sa ibang bagay kung saan kaya niya itong kontrolin. The soul transmitting
charm.

Naintindihan niya na kung bakit hindi makalapit si Jett at halos nanghihina na ito.
Kayang magpalabas ng Headmaster ng Augury ng kahit ilang libong taga bantay
para protektahan siya.

This is the reason why they cannot easily defeat the society of Augury. Lahat ng
taong namamatay sa Augury ay sa Headmaster nila napupunta ang mga kaluluwa.

At ngayon hawak na nila si Ariela. Ayaw isipin ni Collin ang maaring mangyari kapag
nagtagumpay sila. Dahil siguradong hindi magiging maganda ang ano mang
kalalabasan nito.

"HADES!"

Napalingon ang lahat nang marinig ang galit na galit na boses ni Serena Willford.
Lumabas mula sa kastilyo si Serena, Chase, Evergreen at Georgia. Naiwan sa loob
para ayusin ang kaguluhan si Grimrose at Headmaster Cray.

"P-Principal?"

Hindi makapaniwala si Snow na nasa Mirandi din ang kanilang Principal. Ang akala
niya ay si Sir Chase lamang ang taong mula sa Academy na maaring dumalo sa
pagtitipon.

Sandaling napatingin sa kanila si Serena. Pero ang pansin niya talaga ay nasa mga
taong nakalutang kasama ang walang malay na si Ariela. Nagsalita ang matandang
lalakeng may hawak ng soul transmitting charm kay Hades.

"Tapusin mo ito. Kailangan na naming umalis."

Humarap siya sa tatlong taong hangang ngayon ay nakapalibot kay Ariela habang
patuloy ang pagpasok ng itim na liwanag sa katawan niya. Tumango sila bilang
senyales na handa na silang umalis.

Madali nilang magagawa ito. Wala na ang barrier na bumabalot sa buong Mirandi.
Isama pa ang nagwawalang kapangyarihan ni Ariela na ginagawang mahirap ang
pag release ng charm. Isang bagay na magagamit nila sa kanilang advantage.
Walang makakapigil sa kanila.

Sa isang iglap nawala ang Headmaster ng Augury. Kasunod nito ang paglaho ng
tatlong taong naka cloak at ni Ariela sa paningin nilang lahat.

"ARIELA NO! ARIELA!"

Narinig ang sigaw ni Snow na tinatawag ang pangalan ng kaibigan niya. Nagsimula
itong gumamit ng charm sa tangkang pagpigil sa pag alis nila pero hindi niya ito
macontrol ng maayos.

Naitlapon siya bahagya ng sarili niyang charm. Kasabay nun ang tuluyang
pagkawala ng taong mga naka cloak. Tanging si Hades ang natira. Naiiyak na
tumayo ito.

"ARIELA!" sigaw nito.

Humarap siya sa mga kasamahan niya. Kay Collin na hindi makapaniwala sa

nangyayari at kay Jett na lumala ang kalagayan dahil sa pag release ng charm
kanina.

"PLEASE DO SOMETHING! NASA KANILA NA SI ARIELA!" pagmamakaawa nito.

Pero hinang hina na si Jett. Hindi madaling mag release ng charm sa mga oras na
yun at kanina pa siya lumalaban. Halos wala na siyang natitirang lakas. Nakita ni
Snow ang matinding galit sa mga mata ni Jett.

Inaasahan niyang sisigaw ito. Magwawala. Pero hindi niya ginawa. Naging tahimik
ito. Na mas lalo niyang ikinabahala.

"PLEASE. MISS SERENA. HEADMASTER. MAIBABALIK NIYO SIYA HINDI BA?"

Snow turned to them. Pero maging sila hindi makapaniwala sa nangyayari. Hindi
nila inaasahan ito. Masyado nilang minaliit ang kakayahan ng mga taga Augury.

Kita ang pagkamuhi sa mukha ni Georgia. Pagkamuhi na maaring magdulot ng mas

malaking gulo. Kailanman hindi niya inasahan na gagawin nila ang ipinagbabawal
na mahika para lamang makuha si Ariela nang walang laban.

"HADES! Hindi ko akalin. Sa lahat ng taong nabibilang sa Augury ikaw! Ikaw na

galing ng Greven ang siyang tutulong sa mga kalaban para magawa ang bagay na
ito!"

Ngayon lamang narinig ni Snow na sumigaw ang isang Headmaster. Nakakatakot

ito. Para bang may mangyayaring mas malaki pa higit sa kasalukuyang nangyayari.
Nakakatakot galitin ang mga taong makapangyarihan at nasa posisyon. Kaya nilang
gawing mas malala pa ang isang sitwasyon.

"Headmaster Georgia." walang emosyon na sabi ni Hades.

"HADES! Tama na. Kailan ka ba titigil? Bakit kailangan mong gawin ang lahat ng
ito!"

Napansin ni Snow ang pag crack sa boses ni Miss Serena. Para bang nagpipigil ito
ng iyak. Halos hindi siya makapaniwala sa nakikita. Ngayon niya lamang ito
nagpakita ng ganung emosyon sa harap nila.

"Bakit ka nagkaganito?" sabi nito. "Hindi ko akalain na naging matalik kong kaibigan
ang isang gaya mo. Pinagsisisihan ko ang mga araw na nakasama kita!"

Doon nag sink in kay Snow ang nangyayari. Napatingin siya kay Miss Evergreen na
nakayuko at tila ba pinipigilan ang sarili na sumama sa usapan. At kay Sir Chase na
nakakuyom ang mga palad at nakatingin sa ibang direction maliban kay Hades.

Ibig sabihin dati silang magkaibigan. Silang apat? Dati silang katulad nila Snow
Collin Jett at Ariela. Pero bakit ngayon? Anong nangyari?

"Aah, Serena, kaibigan ko." Hades said.

Napangiti ito na para bang wala sa sarili. But something in his smile caught Snow's
attention. Tila ba nanginginig ang mga labi nito. At ang mga mata niya. Bakit
malungkot ang mga mata niya?

"Kailangan mo ng tapusin ito Serena. Wala na ang epekto ng charm ni Ariela Davis."
utos ni Headmaster Georgia na derecho ang tingin kay Hades. "Tapusin mo siya.
Ngayon na."

Pilit hindi nagpakita ng emosyon ang matanda. Pero habang sinasabi ang mga
salitang yun naalala niya ang apat na batang kanyang tinuruan noon. Apat na
batang matalik na magkaibigan. Magugulo. Maiingay. Pero maaasahan.

Apat na batang halos magkatulad ang ugali at pananaw sa mga batang kaharap
niya ngayon. Si Serena, Evergreen, Chase at Hades. Katulad na katulad sila ni Ariela
Davis, Snow Edwards, Collin Lucas at Jett Forester.

Kaya ganun nalang ang kagustuhan ni Chase na matulungan silang apat. Hindi niya
gustong matulad ang kapalaran nila sa naging kapalaran nilang apat.

"Serena ano ba!?"

Hindi makagalaw si Serena. Hindi niya magawang tapusin ang taong nasa harap
niya. Nagsimulang manginig ang mga kamay nito. Maari na silang gumamit ng
charm ngayon. Ibig sabihin nakalayo na ng tuluyan si Ariela Davis. Kasalanan itong
lahat ni Hades. Pero hindi niya magawang tapusin ito.

"Headmaster-"

"Serena. Mahina ka parin." sabi ni Hades na nakatingin sa kanya.

"Akala mo ba mapapaniwala mo ako na nagbago ka na? Naging Principal ka nga ng

ating school. Pero ikaw parin ang Serena na kilala ko. Serena na mahina at laging
kailangang iligtas. Serena na kailanman hindi magiging mas malakas sa akin-"

Tumulo ng tuluyan ang mga luha sa mata ni Serena. Isang babaeng hinangaan ni
Snow dahil sa authority at kalmadong aura nito. Ngayon ay umiiyak sa harap ng
isang lalake.

"TAMA NA!" sigaw ni Chase.

Napatingin sa kanya si Hades at isang maliit na ngiti ang sumilay sa mga labi nito.
"Matalik kong kaibigan kamusta ka na?"

Maging kay Evergreen ay napatingin ito. "Naalala niyo pa ba ang araw na yun? Yung
araw na huli tayong nagkita? Yung araw na hindi niyo ako tinulungan?"

Naisip ni Snow na nababaliw na si Hades. Nakangiti ito pero puno ng lungkot ang
mga mata niya.

"Sinabi niyo babalik kayo. Hihingi kayo ng tulong at babalikan niyo ako. Naghintay
ako. Halos mamatay ako sa kahihintay sa inyo sa gitna ng gubat. Pero hindi kayo
dumating. Iniwan niyo ako. Iniwan niyo ang kaibigan niyo para mamatay sa
mission!"

"HINDI TOTOO YAN!" cried Evergreen.

"Hindi mo alam ang nangyari! May mga nakapasok sa Greven noong araw na
bumalik kami. Humingi kami ng tulong. Sinabi namin na kailangan ka naming
unahin. Pero-"

"Pero ano Eve? Naduwag kayo?"

"Namatay ang pamilya ni Serena sa pag sugod na yun." yumuko ito. "Alam mong
ang Mama niya ang tanging taong kayang gumawa ng pangontra sa lason. Hindi
niya magawang magluksa dahil inisip ka niya. Kailangan ka naming balikan.
Tinulungan niya akong gumawa ng gamot para sayo. Lahat ng natutunan ko mula
sa Mama niya pilit kong inalala."

Humarap ito kay Hades.

"Inaamin ko may kasalan kami. Madami ang nangyari sa Greven noong panahon na
yun. Wala kaming mahingan ng tulong. Masyado kaming nagtagal. Pero hindi ka
nagtiwala sa amin. Hindi mo kami hinintay. Noong bumalik kami wala ka na. Wala ka
na sa gubat na yun. At lumipas ang mga taon malalaman nalang namin na nasa
Augury ka na. Na ikaw na ang isa sa mga kumakalaban sa amin!"

"Yun ay dahil sila ang tumulong sa akin. Sila ang nagligtas sa akin sa kamatayan."

Nawala na ang ngiti sa mga labi ni Hades. Ang tingin nito biglang nawalan ng kahit
anong expression.

"Pero Hades, paano kami?" Evergreen cried. "Paano kaming mga kaibigan mo na
umaasa na babalikan mo kami!"

Isang matinding liwanag ang biglang lumitaw at halos bumulag sa kanilang lahat.
Nangaling ito sa loob ng kastilyo. Pag lingon nilang lahat nakita nila si Headmaster
Cray. Nakatapat ang palad nito sa direction ni Hades. Nanlaki ang mga mata ni
Serena sa nakita.

"HADES!" sigaw nito sa gitna ng liwanag. Tuluyan siyang nanghina. Ginamit ni

Headmaster Cray ang kapangyarihan nito kay Hades. Ibig sabihin-

Unti unting nawala ang liwanag. Ang tanging natira sa kinatatayuan ni Hades ay
ang cloak nito. Nalaglag ito sa lupa na para bang isang taong walang buhay. Hindi
na muling nakita pa si Hades. Ang taong ilang taon ding naging kalaban ng
dalawang society. Nawala ng isang iglap.

Ito ang kapangyarihan ng vanishing charm. Ang charm na gumagamit ng matinding

init mula sa liwanag para gawing gas ang tubig na nasa katawan ng tao. Kapag
nangyari yun magiging tila buhangin ang natitirang katawan ng biktima at unti
unting maglalaho sa hangin.

"HINDI NIYO KAILANGANG GAWIN YUN!" sigaw ni Serena.

Linibot niya ang tingin sa paligid sa pagbabakasakaling matagpuan si Hades.

Tinawag niya ang pangalan nito. "HADES!"

Nagpatuloy siya sa pagtawag habang malungkot na pinanuod siya nila Snow at

maging ni Georgia. Huminto lamang siya nang maramdamn niya ang palad ni Chase
sa balikat niya.

"Chase, sabihin mong buhay pa siya!" nagsusumamong sabi ni Serena.

Chase shake his head solemnly at pilit na ngumiti. "Serena alam nating mangyayari
din ito."

Biglang nanghina si Serena sa narinig. Nakatayo lamang siya doon na hindi

matangap ang nangyari. Hinawakan ni Evergreen ang mga palad niya. Niyakap siya
ni Chase.

Labing tatlong taon ng pagkakaibigan. Tuluyan nang natuldukan.

Huminga ng malalim si Georgia Laferty habang pinagmamasdan ang gulong

nangyari.

"Hindi ko mapapatawad ang ginawa nila sa nasasakupan ko. Kailangan na nating

kumilos agad para maibalik si Ariela Davis."

Napatingin siya kay Headmaster Cray at Grimrose. Napatango ang dalawa na para
bang alam kung ano ang nasa isip niya.

"It's a Declaration of Conflict."

***

Chapter 33: The Charm Stealer

Chapter 33: The Charm Stealer

Pinagmasdan ni Lorenzo Lancaster ang babaeng dinala ng Headmaster at ilang taga

bantay sa work room niya. Ito ang parte ng kastilyo ng Augury kung saan apat na
taon na siyang nakakulong. Ito ang lugar kung saan ginugol niya ang lahat ng oras
at panahon para matapos ang isang makina na pinapagana ng charm.

"Ikaw na ang bahala sa kanya. Gawin mo ang kailangan para maisagawa ang
proseso."

Yun lamang ang narinig niyang instruction mula sa Headmaster. Umalis ito pero
naiwan ang mga taga bantay sa kwarto. Muli siyang napatingin sa babae. Ito na nga
siya. Ang babaeng may special charm.

Pagkalabas na pagkalas ng Headmaster pumasok sa kwarto ang may limang

lalakeng naka cloak. Kilala niya ang mga ito. Sila ang sealing team. Tatlo sa kanila
ay sumama sa Mirandi para kunin si Ariela Davis. Naging familiar siya sa kanila dahil
na din sa ilang beses na pag usap nila tungkol sa prosesong mangyayari sa
eksaktong sitwasyon na ito.

Maging ang mga taong naka suot ng puti at pareho niyang nakakulong sa malaking
kwarto na yun ay nagsimula na ding maghanda. They prepared everything. Matagal
hinintay ng mga taong ito ang pagdating ni Ariela Davis sa Augury. Dahil ang
pagdating niya ay ang kanilang paglaya.

"Simulan na natin ang proseso." walang emosyon na pahayag ni Lorenzo Lancaster.

Iniwas niya ang tingin sa walang malay na babae at humarap sa control ng isang
machine.

Si Lorenzo Lancaster. Ang pinakamagaling na technical charm user sa buong history

ng Mirandi. Kaya nitong gumawa ng halos kahit anong makina gamit lamang ang
charm.

Ito ang naging dahilan kaya ilang taon na siyang nakakulong sa kastilyo ng Augury.
Siya at ang kanyang research sa kakayahan ng isang machine na ilipat ang isang
charm mula sa katawan ng isang tao papunta sa ibang katawan ang naging dahilan
kaya namatay ang halos buo niyang pamilya.

Hango ito sa konsepto ng kapangyarihan ng isang category ng special charm. Ang

charm stealer. Hangang ngayon ay isang tao palang ang kinakitaan ng

kapangyarihan na ito sa buong history ng magic world. Siya ang nagtatag ng

society ng Augury. Si Alexander Augustus.

Kaya naman noong nalaman ng Augury ang research ni Lorenzo Lancaster naging
interesado sila. Alam nilang hindi magtatagal ang isang material na bagay tulad
ng machine. Pero maaring maibalik ang posisyon ng Augury bilang pinakamalakas
na society kapag nagamit nila ito kay Ariela Davis.

Kapag napasa kanila ang kapangyarihan ng modifying charm siguradong sila ang
magiging pinaka makapangyarihan sa buong magic world. Kailangang magamit ang
machine sa pinakamagandang paraan. At si Ariela Davis yun. Kapag nagtagumpay
sila matutuloy na nila ang planong pamumuno sa apat na society.

Kaya naman ang inaakala ni Lorenzo Lancaster na isang business venture ay isang
malaking patibong pala. Para gamitin siya at kanyang nalalaman sa isang
proyektong tila imposibleng mangyari.

Apat na taon ang ginugol niya sa makinang ito kasama ang mga kasamahan niyang
dinakip din ng Augury. Noong una akala niya nababaliw na siya para isiping
magagawa niyang material ang isang bagay na charm lamang ang kayang gumawa.
Pero ito siya ngayon nasa harap ng mismong makina. Makina na una at huling
beses nilang gagamitin sa totoong nakaplano dito. Si Ariela Davis.

Inilagay si Ariela Davis sa elevated na gitna ng kwarto. Pumwesto paikot sa kanya

ang limang tao. Wala parin siyang malay at mukhang matagal pa itong
magkakamalay. Napansin ni Lorenzo Lancaster ang marka sa balikat nito. Isang
charm seal.

"Kapag nagsimula na ang proseso lalaban ang charm niya. Alam niyong lahat ang
kaya niyang gawin. Isang maling galaw natin at masisira ang lahat." paliwanag niya
sa mga kasama.

Gaya ng plano, una kailangang i-seal ang kapangyarihan niya. Kailangan sapat
lamang ito para makadaloy ng paunti unti ang charm palabas ng katawan niya.

Matagal nilang pinaghandaan ito. Alam na nila ang gagawin. Sabay sabay nilang
itinapat ang mga palad kay Ariela at unti unti siyang lumutang mula sa sahig. Nang
nasa gitna na siya ng ere isang liwanag ang lumitaw mula sa sahig. Sari saring
pattern ang nagpakita. Bumuo ito ng bilog kung saan nasa gitna ang nakalutang na
katawan ni Ariela.

Sa gitna ng bilog sa sahig isang itim na liwanag ang lumabas mula dito. Para itong
may buhay na gumagapos kay Ariela Davis sa pamamagitan ng pagpasok sa

katawan nito mula sa birthmark. Ito ang eksaktong liwanag na makikita sa palad ng
mga taong dumukot sa kanya sa Mirandi.

"Maayos na po ang lahat." sabi ng babaeng nag obserba sa nabuong magic circle.

Napatingin si Lorenzo Lancaster sa makinang nasa harap niya. Hinawakan niya ang
malamig na bakal na switch ng makina. Huminga siya ng malalim bago hinila yun
pababa.

The people on the room gaspped. Isang mala salamin na harang ang nabuo mula sa
sahig na sinundan ang hugis ng magic circle. Pinalibutan nito si Ariela Davis na para
bang kinukulong. They heard the faint buzz of the voltage surrounding the barrier.

Isang switch ang muling ibinaba ni Lorenzo Lancaster nang makitang maayos na
naisagawa ang barrier. Nang maibaba niya ang pangalawang switch isang puting
usok ang bumalot sa loob ng barrier na halos takpan si Ariela.

Biglang nagpanic ang ilan sa kanila dahil hindi inaasahan na may lalabas na usok.
Dapat isang puti at mala kuryenteng liwanag ang lalabas at kokonekta sa katawan
ni Ariela Davis.

Nag subside ang liwanag at nakahinga sila ng maluwag. Ilang mukhang taling
kuryente ang ngayon ay nakakonekta sa katawan niya. Nagsimula ang pag beep ng
makina. Isang senyales na nagsimula na ang proseso ng pag labas ng charm sa
katawan niya.

Nagising si Ariela Davis na halos masuka dahil sa sama ng pakiramdam. Umiikot

ang paligid niya at pakiramdam niya lumulutang ang isip niya kung saan. Para bang
lahat ng dugo sa katawan niya ay nawala. Lahat ng dugo at kapangyarihan.

Sinubukan niyang magmulat ng mata. Pero blurred lang ang mga bagay na nakikita
niya. May naririnig siyang boses pero parang napakadami nila. Hindi niya ito
maintindihan. Sabay sabay silang nagsasalita.

"May malay na siya."

"Nagsisimula ng lumaban ang charm niya."

"We need to increase the sealing."

Isang matinding sakit ang naramdaman ni Ariela. Tila ba nangagaling ito sa bawat
hibla ng katawan niya. Ilang milyong maliliit na karayom ang pakiramdam niya ay
tumutusok sa kanya ng sabay sabay. The painful electrical pain made Ariela
shrieked in agony.

"Sir may problema tayo."

"Hindi niya kaya ang seal."

Ariela's body started shaking with pain habang nakalutang ito sa gitna ng magic
circle. His skin is glowing with an abnormal color of silvery white. Pilit ginalaw ni
Ariela ang katawan niya pero pakiramdam niya nakagapos siya. At sa mga gapos na
yun namalayan ni Ariela na unti unting dumadaloy ang enerhiya palabas ng
katawan niya.

Sinubukan niyang lumaban pero isang napakalaking bagay ang humaharang sa

kanya. Tila ba isang bato na nakadagan sa kanya. Habang tumatagal palaki at
palaki at batong yun at pabigat ng pabigat ang pakiramdam niya. Hangang sa
biglang tumigil ang kanyang paghinga.

"Her energy flow is dropping."

"Breathing stops."

"Ibaba ang level ng seal!"

"Pero Sir nagsimula na ang proseso. Makakasama ang gusto niyong mangyari."

Nagsimulang mag panic ang mga taong nasa kwarto.

Tinigil ng limang tao ang magic circle na nag si-seal sa kapangyarihan ni Ariela
Davis. The force they are applying to seal her charm is too much to handle for
Ariela's body.

"Ilang beses kong sinabi. Hindi kayo pwedeng sumobra! Matatapos ang lahat ng
pinaghirapan natin kapag namatay siya!" galit na sigaw ni Lorenzo Lancaster.

Natahimik ang mga kasama niya. Biglang bumukas ang bakal na pintuan ng kwarto
at muling pumasok ang matandang Headmaster ng Augury kasama ang ilang
bantay.

"May problema ba dito Lancaster?"

Kalmado ang boses ng matanda. Binigyan ito ni Lorenzo Lancaster ng tingin na

puno ng pagkamuhi.

"Hindi magtatagumpay ang prosesong ito. Matagal ko na kayong binalaan." sigaw

niya.

Ikinagulat ng mga kasama niya ang pagsigaw niya sa Headmaster. Napangiti

lamang ang matanda. Kung titingnan tila ba isa itong maamo at mapagpasensyang
tao. Pero malayong malayo ang mukha nito sa ugali niya.

Ang Headmaster ng Augury. Siya ang muling nagtatag ng Augury matapos ang
digmaan at muling bumuhay sa pangarap nilang maging pinaka makapangyarihang
society sa magic world.

"Lorenzo Lancaster alam kong hindi mo ako bibiguin. Isa ka sa pinakamagaling na

technical charmer sa mundong ito. Malaki ang tiwala ko na gagawin mo ang lahat
para matapos ang proyektong ito."

"Ang gawing physical na bagay ang bagay na charm lamang ang kayang gumawa?"
singhal niya. "Alam mo kung bakit wala pang nakagagawa sa bagay na yun? Dahil
imposible itong mangyari."

"Pero iba ang sinasabi ng mga pagsasaliksik mo." sagot nito. "Naniniwala ako sa
mga sinabi mo noon."

Lalong hindi maipinta ang expression na bumakas sa mukha ni Lorenzo Lancaster.

"Noon. Noong hindi mo pa pinapapatay ang pamilya ko. Sa tingin mo ba tutulungan

pa kita matapos ang ginawa mo?"

The old man smiled lightly. "Pero hawak parin namin ang natitirang anak mo. Leon
Lancaster tama ba?"

Natahimik si Lorenzo Lancater. "Hwag niyong idadamay ang anak ko dito. Sinunod
ko ang gusto niyo sa loob ng apat na taon dahil pinangako niyong palalayain niyo
ako kapag natapos ang lahat ng ito."

"Hindi ko nakakalimutan yun Lancaster." kalmadong sagot ng matanda. "Tapusin mo

ang ang nasimulan mo at magiging malaya ka kasama ang anak mo."

Lorenzo Lancaster gritted his teeth in anger. "Hwag kayong magkakamaling saktan
ang anak ko."

"Hinding hindi namin gagawin yun."

Mirandi 03:00 PM

"Snow! Collin! Anong nangyari?"

Niyakap ni Snow si Layla at Lily. Kasabay nila ang ilang charmer na mula sa
Academy na pumasok sa loob ng kastilyo. Bakas sa mga mukha nila ang pagtataka.
Ngayon lang sila pinatawag sa kastilyo ng Mirandi.

"The Head Teacher Mrs. Hawkins announced that the council declared a conflict.
Hindi namin alam ang nangyayari. Pinapunta ang mga senior students dito. Ano ba
talagang nangyayari?"

Pilit kumalma si Snow para masagot sila ng maayos.

"Wala na si Ariela." mahinang sagot nito. "Nasa Augury na siya. Patay na si Hades.
At nakatakda nating kunin si Ariela sa Augury bago matapos ang gabing ito."

Augury 7:00 PM

Isang lalakeng naka cloak ang pumasok sa kwarto ng Headmaster. "Nakapasok na

po sila sa boundary." balita nito.

Mula sa likod ng eleganteng mesa isang nakatalikod na upuan ang unti unting
humarap. Walang emosyon ang mukha ng taong nakaupo dito. Ipinatong nito ang
siko sa mesa at ipinatong ang baba sa likod ng kanyang palad.

"Kung ganun paghandaan natin ang kanilang pagdating. Nakakahiya sa mga bisita
kung hindi natin sila iwe-welcome."

Work Room 10:00 PM

Eksaktong isang araw mula ng dumating si Ariela Davis sa Augury. Isang araw na
ding walang tulog ang grupo ni Lorenzo Lancaster.

Kada oras nila kung e-monitor ang makina ng charm stealer. Nanatiling walang
malay na si Ariela Davis at gapos ng isang sealing charm para hindi niya magamit
ang kapangyarihan niya.

Ang charm stealer.

Sa prosesong ito unti unting pinapasok ng charm stealer ang isip ni Ariela Davis.
Bawat emosyon at desisyon, pakiramdam at alaala. Kaya naman iba't ibang imahe
ang makikita sa loob ng barrier kung saan siya nakakulong. Mga imahe na makikita
sa mga maninipis at tila nagsasayawang usok.

Mayroong imahe ng isang lugar na napaka familiar kay Ariela Davis. Sumasayaw sa
ihip ng hangin ang mga punong nasa paligid nito. Napakakalmado ng lugar sa alaala
niya. Ang Charm Academy.

Isang imahe ang katabi nito. Isang lugar na magulo at maingay. Pero nakangiti at
tumatawa si Ariela Davis sa alaala na ito. Isang ordinaryong araw sa kanilang
classroom.

Nasundan pa ang alaala. Tatlong babae ang nakasuot ng dress at masayang

pinagmamasdan si Ariela Davis. Familiar ang alaalang ito sa kanya. Ito ay ang araw
ng Senior Mystic Ball at kaharap niya ang matatalik niyang kaibigan.

Isa pang imahe ang nangibabaw. Ang nakangiting mukha ng isang lalake habang
buhat buhat siya sa likod. She remembered this scene very well. Nangyari ito noong
araw na hinanap nila si Evergreen.

Madami pang imahe ang patuloy na palutang lutang sa loob ng barrier. Minsan
mabubura ito at matatakpan ng ibang alaala. May imahe ng mga taong familiar kay
Lorenzo Lancaster gaya nila Chase Miller at Serena Willford. May imahe ng isang
madilim at secluded na lugar na para bang isang forest. Isang dimensional room na
puno ng liwanag at apoy.

Apoy.

Isang imahe ang biglang lumutang sa gitna ng iba pang mga imahe. Isang lalake
ang nakangisi. Nakalahad ang palad nito kung saan mabilis na lumabas ang isang
fireball.

Jett.

The machine started beeping rapidly. The word radiates from Ariela's subconscious
energy. Nabigla dito si Lorenzo Lancaster. Hindi niya alam na kaya ng makina ang
maipahayag ang mga salita na kasama ng isang alaala.

Nasundan pa ang alaalang ito ng ilan pang imahe ni Jett Forester. Napakaraming
imahe ang biglang lumitaw at pumuno sa barrier. Napatingin si Lorenzo Lancaster
sa makina at tiningnan kung may mali dito. Patuloy ito sa pag bleep.

Jett.

The word radiates from Ariela's subconscious energy for the second time.

"Sir nawawala ang control ng seal sa kanya."

"Maari niyang malabanan ang proseso kapag nagpatuloy ito."

The machine started beeping more rapidly now. Halos maghalo halo na ang imahe
ng mga alaalang nakalutang kasama ni Ariela Davis sa loob ng barrier.

Sinubukan itong pigilan ni Lorenzo Lancaster. Gamit ang kanyang charm hinanap
niya kung ano ang mali sa makina. Out of nowhere nahinto si Lorenzo Lancaster sa
ginagawa. Napatingin siya sa loob ng barrier at nakita ang familiar na mukha.

"Leon." mahinang bulong nito.

Nakita niya ang tumatawang mukha ng anak niya. Napakalaki na nito. Ganun din
ang ilang imahe kung saan tila ba nagsasalita ito. Napangiti ng mapait si Lorenzo
Lancaster.

"Kung ganun nakilala mo pala ang anak ko."

Isang imahe ang tuluyang nakapag patigil sa kanya. Unti unting lumapit si Lorenzo
Lancaster sa barrier. Ito ang imahe kung saan dinala ni Leon si Ariela sa isang burol.

Sa loob ng apat na taon ngayon niya lamang ulit nakita ang pamilya niya. At dalawa
sa kanila ay sa puntod niya na lamang pwedeng makita. Bumalik sa realidad si
Lorenzo nang marinig ang isang ingay. Parang may nagkakagulo sa labas ng work
room.

"Anong nangyayari?" tanong niya sa mga kasama.

Hindi sumagot ang mga ito. Maya maya pa biglang bumukas ang pinto ng work
room. Halos masira ito at tumilapon dahil sa lakas ng impact. Humarap si Lorenzo
Lancaster at nakita ang ang mga taong may kagagawan nito. Ang mga taong
kanina lang ay tinititigan niya sa loob ng barrier.

***

Chapter 34: All In Battle

Author's Note:

Hi! You are free to send your fan arts or any artworks related to Charm Academy to
the story's Facebook page or group. Ang page mismo ang mag s-share nito.

Last 3 Chapters! NO BOOK 2. Hindi niyo na mababago ang isip ko. So please vote or
comment habang on going pa ang story. Specially sa mga silent readers. Para
naman makilala ko kayo bago magtapos ang story.

Salamat sa lahat ng nagbabasa ng Charm Academy. (bilang na ang mga araw na

sasabihin ko yan lol) Thank you for giving this story a chance and being a part of my
dream.

Enjoy reading!

@april_avery

***

Chapter 34: All In Battle

Hindi ko alam ang eksaktong nangyari noong gabing yun. Wala akong maalala kung
bakit ako nasa lugar na yun. Wala sa sarili ang katawan ko. Pakiramdam ko nga
patay na ako noon. Pero nakita ko sila. Sa gitna ng nagkakagulong mga tao at
umuusok na paligid nakita ko sila. Ang mga kaibigan ko. Ang mga kaklase ko.

May sumabog kung saan at naramdaman ko ang sarili ko na bumagsak sa malamig

na sahig. Noong una hindi ako makagalaw. Nandoon lamang ako sa sahig at
pinakiki-ramdaman ang sarili ko. Pinagmasdan ko ang mga palad ko. Wala akong
maramdaman na energy na dumadaloy dito. Nasaan ba ako?

Isang pagsabog nanaman ang nangyari. Punong puno na ng usok ang paligid. May
naririnig akong sumisigaw. May mga tumatakbo. Wala akong makita kundi usok at
apoy sa paligid. Sunod sunod na pagsabog pa ang nangyari. Pero ang katawan ko
ayaw gumana. Nakakatawa. Gusto kong matulog sa gitna ng kaguluhan.

"ARIELA!"

May narinig akong sumigaw. Noong una hindi nag sink in sa akin kung kanino galing
o sino ang tinatawag. Maging ang sarili kong pangalan pakiramdam ko hindi familiar
sa akin.

"ARIELA DAVIS!"

Boses ng isang babae. Matinis. Nagaalala. Sa isang sulok ng malaking kwarto kung
nasaan ako nakita ko ang iba't ibang uri ng kapangyarihan. Napansin ko ang
matutulis na yelong umabot hangang sa kisame. May nakita din akong malalaking
halaman na ginagapos ang ilang naka itim na tao. At apoy. Napaka raming apoy at
usok.

I was expecting to feel something. I was waiting to feel the familiarity. Yung init sa
palad ko kapag nakakaramdam ako ng ibang charm. Yung pakiramdam na para
bang may gustong lumabas mula dito. Pero hindi nangyari yun.

Nagtaka ako. May humawak sa mga balikat ko. Natigilan ako at napatingin sa pares
ng mga matang halos hindi makapaniwala nang makita ako. Lumuhod ito sa harap
ko at bigla akong niyakap.

"OH MY GOD. ARIELA!"

There's something in her voice that made me think na kanina pa siya nagpipigil ng
iyak. Ilang segundo kami sa ganung position sa sahig. Hindi niya ako gustong
bitawan. Tiningnan ko siya. Umiiyak siya. Pinahid niya ang mga luha niya nang
mapansing nakatitig ako. Saka siya natawa.

"Sorry. Akala ko hindi na kita makikita."

Pinagmasdan niya ako nang nakangiti. Pero agad nawala ang mga ngiti niya nang
tingnan niya ako mula ulo hangang paa. Napatingin siya sa mga nakabukas na
palad ko. Saka niya biglang hinawakan ang magkabilang pisngi ko.

"Bakit." Natigilan siya at muli akong tiningnang na puno ng takot. "Bakit ka nag fefade Ariela?"

Tiningnan ko siya na nagtataka. Hindi ko alam ang tinututukoy niya. Sinubukan kong
pagmasdan ang mga braso ko. Natigilan ako nang mapansin na masyado itong
maputla. Para bang kulay usok ito at nagiging malabo sa paningin ko.

"Ariela what happened? May ginawa ba sila sayo o sa kapangyarihan mo? Sabihin
mo."

I shaked my head. "Hindi ko alam Snow." sagot ko sa nanghihinang boses.

Nakagat niya ang labi niya habang sinusubukang mag isip ng rason sa nangyayari.
"Ganyan ang nangyayari kapag na diffused ang charm. Siguradong may ginawa sila
sayo." Bigla siyang tumayo. "NAHANAP KO NA SIYA! NANDITO SI ARIELA!"

Sa ilang sandali lang ilang pares ng paa ang mabilis na pumunta sa direction namin.
Pinilit kong tumayo para makita silang mabuti. Pero hindi pa man ako tuluyang
nakakatayo ng maayos nang dalawang pares ng kamay ang biglang niyakap ako
katulad ng ginawa ni Snow kanina.

"ARIELA! BUHAY KA!"

Halos hindi ako makahinga sa ginawa nila. But I find myself smiling lightly kahit
hindi ko alam kung bakit. Pinalibutan ako ng mga mukha na matagal ko ding hindi
nakita. Nandito ang mga schoolmates ko. Maging ang dalawa sa mga teachers ko.
Hindi ko alam kung nasaan kami pero masaya akong makita silang muli.

Agad nawala ang ngiti ko nang makita ko ang nangyayari sa paligid. Nasaan ako?
Hindi maaring nasa Greven ako. Hindi nangyayari ang ganitong bagay sa Greven.

Nagkalat ang dugo at walang malay na katawan sa sahig. Napansin kong ilan sa
mga kasama ko ay sugatan. Mula sa nawasak na parte ng pader naaninag ko si
Freya at ilan pang tao sa labas na naglalaban. Sharp ice blade spawned from the ice
covered ground. Puno ng nakakalasong usok sa isang bahagi ng kwarto at nagkalat
din ang sira sirang mga bakal at mechanical equipment.

Mechanical equipment?

Then it down on me. Naalala ko ang kakaibang pakiramdam at ang napakaraming

mga boses. Ang sakit na dulot ng bagay na para bang pumipigil sa pagkilos ko. At
ang pakiramdam na tila ba dumadaloy palabas ang lahat ng lakas at energy ko.

"Charm steal."

Nabitawan ako ni Layla at Lily dahil sa bigla kong nasabi. "W-What?" Nagkatinginan
sila at nanlaki ang mga mata.

"Charm steal. Ginawa nila sa akin ang charm steal."

Third Person's POV

Pinagmasdan ni Snow si Ariela. Isang bagay lang ang pumasok sa isip niya. Ginamit
kay Ariela ang charm steal. Naalala niya ang sinabi ni Collin sa kanya noong
dumating sila mula sa kanilang mission ilang buwan na ang nakararaan.

"They are hunting Ariela."

"Dahil ba ito sa charm niya? Gusto ba nilang magamit siya para masunod ang gusto
nila?"

"No. Hindi nila kailangan si Ariela. Kailangan nila ang charm niya."

"What do you mean?"

"There's this machine. Nasa pinaka sentro ng kastilyo ng Augury. The machine is
called charm stealer. May kakayahan itong ilipat ang charm ng isang tao sa ibang
katawan."

"Hindi pwede yun. Walang ganung klase ng machine. Charm lang ang pwedeng
gumawa ng bagay na yun at matagal ng patay ang may hawak na special charm na
yun."

"But they made a machine that can do the exact same thing. At balak nila itong
gamitin kay Ariela."

Malinaw kay Snow ang resulta ng isang charm steal. Ilang beses nila itong pinag
aralan sa subject nila ng history. Ilang makapangyarihang tao ang naging biktima
nito.

Kung ginamit kay Ariela ang parehong paraan ibig sabihin maaring ma-diffused ang
kapangyarihan niya. Ibig bang sabihin wala na sa kanya ang special charm?

Snow mentally shake her head. Hindi maaring mangyari yun. Hindi talaga. Dahil
kapag totoo nga ang inisip niya. Magtagumpay man sila sa gabing ito at maging
maayos ang lahat. Maaring hindi na nila makita si Ariela kahit kailan.

Pinagmasdan ni Snow si Ariela. Pilit niyang inalis sa isip ang kanyang naalala. Hindi
ito ang tamang pagkakataon para isipin ang bagay na hindi naman sigurado. She is
just being paranoid. Ang pinaka mabuting gawin ngayon ay hwag ilalayo si Ariela sa
mga mata nila. Marami pa silang kailangang harapin. Isa na dito ang ama ni Leon
Lancaster.

Sinubukang tumayo ni Ariela. Nagawa niya ito at sinabing unti unti ng bumabalik sa
dati ang estado ng katawan niya though kitang kita sa mukha niya kung gaano
talaga siya nahihirapan. There are times she winced in pain but she managed to
remain normal.

Nagkatinginan lamang si Snow at ang ibang taong galing sa Academy. Ariela has no
idea how serious her situation is kung totoo nga ang sinabi niya. Pero hindi nila alam
kung paano ito ipapaalam sa kanya. Specially ang naging bukang bibig niya ay ang
kaligtasan ng mga taong nandoon. Little did she know na siya ang pinaka
nanganganib sa lahat.

Halata ang gulat sa mukha ni Ariela nang malaman mula sa mga kasama ang
nangyayari. Hindi makapaniwalang linibot niya ang tingin sa magulong paligid. Ibig
sabihin nasa Augury sila sa mga oras na ito. Nasa Augury sila kasama ang mga

kaibigan niya at kamag aral mula sa Charm Academy. Paano umabot sa ganito ang
lahat?

Nakita niya ang isang lalake na pilit pinapakalma ng dalawang teacher mula sa
Academy. Nandoon ang Head Teacher nila na si Mrs. Hawkins at ang kanilang
survival training teacher na si Mr. Rosewood. Nakaputi ang lalake, nakasalamin, at
may grayish at magulong buhok. He looks disturbingly older than his real age at
kapansin pansin sa complexion nito na hindi ito madalas sikatan ng araw.

Ganun din ang itsura ng ibang taong naka puti sa kwartong yun. Yung iba umiiyak
sa tuwa at niyayakap ang taong kausap nila. Some are mentioning that they are
free at last.

Pero hindi ang lalakeng kausap ng ni Mrs. Hawkins. Mukha itong nagaalala higit sa
lahat. Kumunot ang noo ni Ariela. Nakita na niya ang lalakeng ito. Somewhere in a
big cloudy dream. Para bang nakita niya na itong nakatitig sa kanya. Then it hit her.
Siya ang taong nasa likod ng control ng charm stealer.

"Siya ang nawawalang ama ni Leon Lancaster Ariela." Snow answered her silent
query.

Ariela stared at the man. Looking at him now doon niya napansin na may
pagkakahawig nga ito kay Leon. He seems like the old version of the guy who once
made her feel welcomed in a place as strange as Mirandi.

Lumapit sila dito. Ang iba sa mga kamag aral nila ay humiwalay na. Ang iba
lumabas para tulungan ang mga nakikipag laban doon. Ang iba winasak ang pader
at nagpatuloy sa pagpasok sa kastilyo. Natira ang ilan para linisin ang mga kalat
tulad ng mga bangkay at mga natirang output ng kapangyarihan. Ang iba natira sa
tabi ni Ariela tulad ni Snow, ng kambal, at ng dalawang teachers.

"Ariela Davis."

Mrs. Hawkins gasped the moment she saw her. Umalis ito sa harap ni Lorenzo
Lancaster at niyakap siya. Ariela felt weird. Hindi si Mrs Hawkins ang klase ng taong
nagiging emotional. Strict ito kapag nagtuturo. Nakakatakot. But seeing her right
now, nakaramdam si Ariela ng sobrang pagkamiss sa Charm Academy at sa mga
araw na nag a-aral pa siya doon. She wonder kung maibabalik pa ba ang mga araw
na yun. Nang mayakap siya ni Mrs. Hawkin tiningnan siya nito mula ulo hangang
paa. Doon ito natigilan.

"Kung ganun totoo nga." halos bulong niya sa sarili. Malungkot itong pinagmasdan
si Ariela. "Totoo ngang ginamit ng mga walang hiya ang prosesong yun sayo." Ariela
noticed the slight glint of tear in her chubby face. Nagtaka dito si Ariela.

"Lorenzo bakit mo hinayaang mangyari ito!" Humarap siya sa lalakeng naka puti at
hinawakan siya sa balikat na para bang gustong alugin ang payat na katawan nito
hangang sa magkabali bali.

"Tama na yan, Henrieta." kalmadong sabi ni Mr. Rosewood. "Biktima lamang siya
dito."

Sandaling napatingin si Mr. Rosewood sa direction ni Ariela pero agad ding nag iwas
ng tingin na para bang ayaw siyang tingnan nito.

"Si Leon. Ang anak ko. Nasaan ang anak ko. Okay lang ba siya? Nasaan ang anak
ko?"

Doon napansin ni Ariela na kanina pa paulit ulit na sinasabi si Lorenzo Lancaster.

Tila ba wala pa ito sa sarili sa sobrang gulo ng nangyayari. Maya maya pa
napatingin ito sa direction ni Ariela. Bigla itong natauhan. Nagulat si Ariela nang
lumuhod ito sa harap niya.

"Patawarin mo ako. Patawarin mo sana ako Ariela Davis."

Hindi alam ni Ariela ang gagawin. Pilit pinapatayo ng dalawang teacher si Mr.
Lancaster pero hindi ito matinag.

"Hindi ko gustong mangyari ito. Sinusunod ko lang ang gusto nila para sa kaligtasan
ng anak ko. Siya nalang ang natitira sa akin."

"Lorenzo tumayo ka dyan." utos ni Mrs. Hawkins. "Hindi maganda ang pinapakita
mo sa harap ng mga bata."

"Kasalanan ko ang lahat. Apat na taon. Kasalanan ko kung bakit gusto nilang
makuha ang kapangyarihan na tulad niya. Dahil sa akin inisip nilang kaya nilang
makuha ito."

Umupo si Ariela sa harap ni Lorenzo Lancaster. She smiled lightly. "Alam niyo po
bang miss na miss na kayo ni Leon." sabi nito. "Hindi niya kayo madalas nakukwento pero kapag nabangit niya kayo nakikita ko ang longing sa mukha niya.
Tumayo po kayo. Magpakatatag tayo. Magiging maayos ang lahat. Matatapos din
ito."

Natigilan ang mga kasamahan niya at pati si Lorenzo. Snow immediately wiped a
tear that rolled down her dirty cheeks. Pilit siyang ngumiti sa sinabi ni Ariela but
deep inside she's crying.

Ariela kung alam mo lang.

Sinabi ni Mr. Rosewood kung ano ang kasalukuyang nangyayari. Naghiwa hiwalay
ang grupo nang pumasok sila sa Augury. Merong natira sa labas na kasalukuyan
paring nakikipag laban sa mga bantay doon. Meron din sa boundary kung saan hindi
nila maubos ubos ang mga kalaban doon.

Nagawa nilang makapasok sa society gamit ang charm ni Sir Chase na nag counter
sa security barrier ng Augury. Labag sa batas ang ginawa nila pero ngayon na nag
declare na ng Conflict si Headmaster Georgia they are in full force and rules are a
piece of trash for them.

Gamit ang invibility charm ng isang estudyante at ng transporting charm ng isang

teacher madali silang nakapasok sa boundary ng kastilyo. Pero hangang sa labas
lang sila dahil sa mas malakas na security na bumabalot dito. Kaya naman doon na
sila naghiwa hiwalay.

Nahati sila sa ilang grupo. May naiwan sa labas, may dumerecho sa loob at matapos
ubusin ang mga taga bantay doon dumerecho sila sa itaas, may pumunta sa
underground, may pumunta sa mga tore, at ang iba linibot ang buong kastilyo para
mahanap si Ariela Davis.

Ang grupo ni Mrs. Hawkins at Mr. Rosewood ang nakakita sa kanila sa elevated part
ng underground. Nagulat sila nang makita ang kabuuan ng kwarto. Ngayon lamang
sila nakakita ng isang kwarto na puno ng makina at bakal. Maging ang mga
kasamahan nilang technical charmer ay nagulat. Kahit araw araw silang humaharap
sa makina hindi normal ang ganitong tanawin para sa kanila.

Nagkaroon ng labanan.

Mga charmers laban sa mga taga bantay na nandoon at sa mga taong naka cloak
na nag se-seal ng charm ni Ariela. Dahil sa tindi ng laban mabilis nilang nasira ang
lahat ng makinang nandoon kasama na ang pinaka i-ingatan na charm stealer. Mula
doon naging malinaw na kay Ariela ang nangyayari.

Madali nilang natalo ang mga taong naka cloak dahil halos naubos na nila ang
kapangyarihan sa pag-seal ng kapangyarihan ni Ariela sa nakalipas na bente kwatro
oras. Ang mga taga bantay na napatay nila ay hindi napalitan ng bago gaya ng

inaakala nila. Ibig sabihin may pinagkaka-abalahang iba ang Headmaster. Ibig
sabihin nakapasok na ang mga kasamahan nila sa lunga niya.

"Nandoon na sila." sabi ni Mr. Rosewood. "Hindi natin alam kung sinong grupo ang
humaharap ngayon sa Headmaster. Kung ang grupo ba ito ni Headmaster Cray o
ang grupo ng mga elemental at subtypes na sina Jett Forester."

Natigilan si Ariela Davis.

"Kasama sa grupo na yun ang anak mo Lorenzo." Mrs. Hawkins stated. "Kahapon
lang halos hindi siya maka usap ng maayos dahil labis siyang sugatan. Pero nag
pumulit siyang sumama."

"A-Anong ibig niyong sabihin?"

Huminga ng malalim si Mrs. Hawkins. "Nakita ang anak mong ilang araw ng walang
malay sa gubat sa labas ng Mirandi. Hinala nila ang Augury ang may kagagawan
nito. Sa Mirandi nananatili ngayon si Ariela Davis, Lorenzo. At ang anak mo ay
nakipag kasundo sa Augury para ibigay siya sa kanila kapalit ng kalayaan mo."

Lorenzo Lacaster's face was filled with range.

"Hindi niya kailangang gawin ang bagay na yun! Ako ang gumagawa ng paraan
para makalaya at maging ligtas siya. Pinangako nilang hindi siya idadamay dito-"

"Lorenzo, alam mo ang pamamalakad sa mundong ito. Walang katumbas ang

salitang pangako at kasunduan. May mga taong gagawin ang lahat matupad lang
ang gusto. Kasama na dito ang pagpapaikot sa mga tao."

Ariela heard him cursed. Nakikita niyang sising sisi ito sa sarili. She caught Snow
staring at her. Tila ba kanina pa siya nito pinagmamasdan. Kumunot ang noo niya as
if tinatanong kung anong meron. Snow shook her head lightly. Wala sa sarili na
napatingin si Ariela sa mga palad niya. Nagkakakulay na ito ngayon. Nagiging okay
na siya.

Lumabas sila sa kwartong yun sa pamamagitan ng nasirang pader. Itinuro ito ni

Lorenzo Lancaster na magdadadala sa kanila sa parte ng kastilyo kung saan nanatili
ang Headmaster ng Augury.

Bawat madaanan nila ay kung hindi wasak ay puno ng mga nagkalat na cloak o
bangkay ng totoong tao. Bawat madaanan nila ay nagdadasal si Ariela na sana hindi
kasamahan nila ang nakahandusay sa sahig. Puno ng usok na mula sa iba't ibang
klase ng charm ang paligid. May mga nadaanan silang sugatan at halos walang
malay na kasamahan nila.

Habang tumatagal pakonti sila ng pakonti. Ang iba nanatili para tulungan ang mga
kasamahan nila. Hindi sila pwedeng manatiling lahat o magtagal. Kailangan nilang
tulungan kung sino man ang kumakalaban sa Headmaster ngayon.

Habang naglalakad napapansin ni Ariela ang pagbabago ng pakiramdam niya. Hindi

niya maintindihan. Nagiging normal na ang kulay niya pero sa loob ng katawan niya
iba ang nangyayari. Para bang habang tumatagal sila sa paglalakad unti unti niyang
nakakalimutan kung bakit sila nandito. Kung anong ginagaw nila sa lugar na ito. Pati
ang mga mukha ng mga kasama niya.

"Si Hades." bigla niyang nasabi sa pagpupumilit na alalahanin ang mga bagay bago
siya napunta sa Augury. "Sino ang humaharap kay Hades?"

Napa paused sa paglalakad si Snow na nasa tabi niya. Sandali itong humarap kay
Ariela bago muling naglalakad.

"Patay na siya Ariela." sagot nito.

Nanlaki ang mata ni Ariela. "Sino ang pumatay sa kanya?"

"Si Headmaster Cray. Biglaan ang nangyari. Hindi niya ito namalayan kaya hindi
siya nakalaban." Huminto ito at napabuntong hininga. "But I doubt na gusto niya
pang lumaban."

"Anong ibig mong sabihin?"

"Noong gabing yun alam kung may nakita akong kakaiba sa mga mata niya. Hindi
ko lang ma-point out dahil magulo ang isip ko noong mga oras na yun." sagot ni
Snow habang patuloy sila sa pag akyat sa madilim at makitid na batong hagdan.

"Pero nang natapos ang lahat doon ko na realized na pagsuko ang nakita ko. Noong
iwan siya ng Headmaster ng Augury para kalabanin kaming lahat, sa unang
pagkakataon nakita kong payapa ang mukha niya. Tangap na niya ang pwedeng
mangyari at wala siyang balak lumaban."

Snow let a mournful smile.

"Nailabas niya ang mga kini-kimkim niya bago matapos ang lahat. I even saw him
smile bago tumama ang liwanag sa kanya. I think kahit paano masaya na siya na
malaman ang totoo. Hindi siya iniwan gaya ng inakala niya at masaya siyang
narinig yun mula sa mga kaibigan niya matapos ng madaming taon."

Napatingin si Snow kay Ariela at nagtaka dahil hindi ito nagtanong. "Ariela do you
know what I'm reffering to?"

Tumango ito ng bahagya. "Alam ko." sagot nito.

"Noong pumunta ako sa office ni Miss Serena para tawagan si Grandma, nakita ko
ang isang picture. May apat na teenager ang nandoon. Kamukang kamukha sila ni
Miss Serena, Sir Chase, at ni Miss Evergreen. Hindi ko kilala ang pang apat. Pero

noong nakipaglaban ako kay Hades sa gubat at nakita ko ang buong mukha niya
bago ko ito sirain, doon ko na realized na siya ang lalakeng nasa picture."

Tahimik silang nagpatuloy sa paglalakad. Habang tumatagal ang makipot at madilim

na daan ay unti unting pinapasok ng liwanag mula sa kung saan. Again, Ariela
expected to feel something. Like the prickling sensation she always feel when there
is a strong charm around. Pero hindi niya ito naramdaman. Nagsimula na siyang
magtaka.

Nakarating sila sa taas kung saan isang napakalaking hallway ang bumungad sa
kanila. Halos kasing laki na ito ng isang lobby. Matataas ang kisame at may mga
poste sa gilid kung saan nakaukit ang iba't ibang kakaibang hayop. Lahat may
sungay. Ang iba sa mga posteng ito ay halatang dumaan sa isang laban sa mismong
hallway. May mga bitak ito at gasgas at ang iba may bahid ng dugo.

Napatingin silang lahat sa dulo ng hallway kung saan isang wasak na pintuan ang
nandoon. Madilim ang kwarto pero kada ilang segundo may ilang liwanag ang
lumalabas mula doon. They are blinding colors of golden light. Naririnig din nila ang

ingay ng umiikot na hangin na para bang may ipo ipo sa loob. At finally
naramdaman nila ang init at liwanag ng apoy.

"Dyan tumutuloy ang Headmaster." sabi ni Lorenzo sa mga kasama.

Pinagmasdan nila ito. Si Mr. Rosewood ang nagsalita. "Mukhang kilala ko na kung
kaninong grupo ang nakikipaglaban sa Headmaster."

***

Chapter 35: Charm Diffused

Chapter 35: Charm Diffused

May nakapagsabi sa akin na kung wala akong pinapahalagahan wala akong dapat
katakutan. Dahil walang maaring magamit laban sa akin ang mga kalaban. Pero
naisip ko noon, kung wala akong pinapahalagahan, para saan pa at lumalaban ako?

Minsan sa pag protekta sa isang bagay kailangan nating isakripisyo ang sarili nating
kaligtasan. Hindi sa dami ng technique at lakas ng kapangyarihan nasusukat ang
lakas ng isang tao. Nasusukat ito sa kakayahan niyang protektahan ang mga taong
mahalaga sa kanya sa ano mang paraan.

Hindi ako malakas. Inaamin ko yun. Madami akong naging pagkukulang. May mga
kahinaan ako. Hindi ako perpekto.

Pero hindi ko hinangad na maging pinakamalakas. Hindi ko hinangad na maging

perpekto ang kapangyarihan ko. Isa lang ang gusto ko. Ang maprotektahan ang
mga taong malapit sa akin. Dahil walang silbi ang kapangyarihang meron ako kung
sa huli may taong mawawala sa akin.

Pumasok kami sa loob ng malaking kwartong yun kung saan nangyayari ang laban.
Ang una naming nakita ay ang walang malay na katawan ng mga taong nakaharang
sa daan kung saan halos bumagsak ang mala heganteng pintuan. Layla and Lily
gasped before hurrying to help them. But what really caught my attention is the
scene in front of us.

Nasa loob kami ng isang tore. Isang madilim at hugis bilog na kwarto na may pader
na umaabot hangang kisame. May malaking mesa sa sulok malapit sa bintana. May
mga nakalinyang bookshelve sa isang parte ng pader na ngayon ay puno ng
nasusunog na libro. May nakabukas na pinto sa likod kung saan makikita ang isang
madilim na staircase papunta sa pinakamataas na bahagi ng kastilyo. Yun na siguro
ang kwarto ng Headmaster.

Nahahati ang tore sa tatlong eksena. Ang isa sa pinakamalapit sa amin ay si Collin.
Pilit niyang tina-trap sa isang heganteng ipo ipo ang ilang taga bantay na naka
cloak. Napansin ko ang hirap niya sa pag control nito at ang mga galos sa mukha
niya. Mukhang pagod na pagod na siya.

Sumunod ay si Leon. Sa kanya nangagaling ang liwanag na nakita namin kanina. Sa

parehong palad niya lumalabas ang kapangyarihan ng kidlat. Nakatuon ito sa
magkabilang direction kung saan pilit lumalapit ang mga taga bantay. Noong una
hindi ko maintindihan kung bakit hindi nila gustong makalapit ang mga ito sa likod
na parte ng tore.

That is until I saw Jett.

Nakatayo siya sa pinaka likod na parte ng tore. Nakatalikod siya mula sa amin at
kahit sa malayo alam kong hingal na hingal na siya. His hands are blazing with raw
fire. Puno ng usok sa iba't ibang parte ng room dahil sa kanya. I let a silent gasp
before mouthing his name.

Jett.

Bigla siyang napatingin sa direction namin na para bang narinig ang sinabi ko. I
stood there motionless as he stared at me. Ang puno ng dumi at galos niyang
mukha ay naging maaliwalas nang makita ako. For a moment natigilan siya at para
bang gusto niya akong lapitan. He looks so relief seeing that I'm safe. A strange
feeling washed over me. Jett Forester. Bakit hindi pwedeng maging maayos ang
lahat at masabi ko sayo ang totoo? Na gustong gusto kita.

Isang pagsabog ang narinig namin. Nagmula ito sa direction kung saan nakaharap si
Jett kanina bago kami dumating. Biglang nagliparan ang mga malalaking tipak ng
pader na naipon sa sahig. Lumabas mula dito sa isang lalakeng familiar sa akin.
Walang expression sa mukha nito nang tingnan si Jett.

Hindi ako makapaniwala. Ang Headmaster ng Augury.

Natigilan ako dahil sa pagkabigla at takot. Hindi niya napansin ang pagdating
namin. He extended his wringkled hands in both side at naglutangan ang mga
bagay na nakapaligid sa amin gaya ng tipak ng pader at mga gamit. Hangang sa
marating ng mga ito ang kisame. Kitang kita ko sa mga mata niya ang pagkamuhi.

Sa isang kumpas ng kanyang palad nagsimulang bumulusok pababa ang mga ito,
kasabay ang pagdating ng napakaraming taga bantay.

Agad gumawa ng barrier si Mr. Rosewood para protektahan ang parte ng tore kung
nasaan kami. Kasama dito ang mga kasamahan namin na sugatan. Napa upo kami
at napapikit nang maramdaman ang impact ng mga bagay na tumama sa itaas ng
barrier. Lily whimpered fearfully when a slight crack appeared on the barrier.

From the outside I heard Leon cursed loudly. Mabilis niyang tinapos ang ilang taga
bantay na kanina pa gustong lumapit sa direction ni Jett at pinatamaan ng malakas
na boltahe ng kuryente ang mga bagong dating.

Si Collin ang humarap sa mga tipak ng pader na bumulusok pababa. Agad niyang
dinespersed ang ipo ipo nang makitang tanging mga cloak nalang ang nandoon at
pinatamaan ng matutulis na wind blades ang mga paparating na tipak ng pader.
Nahati ang mga ito sa maliliit na parte. Naging clear ang area para kay Jett kaya
mabilis siyang nag released ng heganteng fireball mula sa mga palad niya papunta
sa direction ng Headmaster.

Bakas ang matinding takot sa boses ni Mrs. Hawkins nang magsalita. "Bakit sila lang
ang nandito? Nasaan ang grupo ni Headmaster Cray?"

Isa sa mga sugatan na kasamahan namin ang sumagot. "Sa huling pagkakarinig po
namin natrap po sila sa isang dimensional room sa underground ng kastilyo."

Narinig ko ang mahinang pag mura ni Mr. Rosewood. "May pumunta na ba para
ilabas sila?"

"Bago po nawala ang mind link ni Miss Serena nasabi niya na hindi na kailangan
dahil sinisira na nila ang kwarto. Makabubuti kung tulungan namin ang iba pa
naming mga kasama."

Isang pagsabog ang nagpatigil sa kanilang pag uusap. Isang taga bantay ang
nakalapit kay Jett bago maitira ang isa pang fire ball kaya bumulusok ito sa ibang
direction. Tumama ito sa kisame at dumagondong ang sahig dahil sa pagbagsak ng
malaking parte nito. Ilan sa amin ay nawalan ng balanse dahil sa nangyari.
Bumagsak ako sa sahig kasama si Snow at Mrs. Hawkins.

"Paano siya naglalabas ng ganung klaseng kapangyarihan! Hindi niya ba alam na

delikado ang ginagawa niya!" sigaw ni Mrs. Hawkins.

"Gumamit siya ng fourth degree of magic na ipinagbabawal sa mga katulad niya."

dagdag ni Mr. Rosewood.

"Nakalimutan na niya ba ang lahat ng tinuro ko sa kanya! Hindi niya maaring

gamitin ang paraan na yun. Delikado ang ginagawa niya!"

Out of nowhere bumalik sa akin ang sinabi ni Mrs. Hawkins ilang buwan na ang
nakararaan.

"Charms if used in high volume, especially dangerous types, can harm the body of
the user."

Bigla akong napatingin kay Jett. Kailangan niyang itigil ang ginagawa niya.
Pinagbabawal gumamit ng fourth degree ng charm sa mga estudyanteng gaya
namin. Kahit isa pa siyang elemental user hindi niya pwedeng gawin ito.

Tumayo ako at pilit hinanap si Jett sa gitna ng usok at apoy na biglang bumalot sa
tore. Nakita ko siyang nakatayo at pinagmamasdan ang Headmaster. Nahalata ko
na maging ito ay hinang hina na. Nagawa niyang iwasan ang atake ni Jett pero halos
sunog na ang kaliwang braso niya hangang sa balikat.

Pinunasan ni Jett ang dugo na tumulo mula sa labi niya. Wala siyang pakialam kung
magreleased siya ng matinding charm. Walang pagaalalang makikita sa mukha niya

kahit pa walang kasiguraduhan na matatalo nila ang kalaban. Bakit? Bakit niya
kailangang gawin yun?

Biglang dumilim sa paligid. May humarang na malaki at itim na bagay mula sa itaas
kung saan nangagaling ang liwanag mula sa buwan. Pero hindi ito bagay o nag iisang bagay lamang. Napatingin kaming lahat sa itim na ulap na biglang nabuo sa
itaas naming lahat. Saka ko narealized na hindi ito ulap. Mga taga bantay ito. Ilang
libong taga bantay na naka itim.

Hindi ko namalayan ang sumunod na nangyari.

I heard Mrs. Hawkins loud shrieked of horror. Biglang may humila sa akin at
bumanga ako sa likod ng kung kanino. The next thing I know I was trapped inside a
sphere. Isang protective sphere na kinukulong kami. I had to blinked a few times to
register what is happening. Nasa loob ako at ang mga kasamahan ko maliban kay
Mr. Rosewood.

"Nasaan si Mr. Rosewood?" tanong ko sa boses na bakas ang matinding takot.

Totoo ba ang nakita ko kanina? Ang ulap na yun. Totoo bang mga taga bantay sila?
Nag tayuan ang mga balahibo ko sa braso at batok. Ngayon lang ako nakakita ng
bagay na labis kong ikinatakot. Hindi maaring totoo ang nakita ko. Hindi pwede.

Mula sa wall ng sphere naaninag ko si Mr. Rosewood na mabilis na lumapit sa

direction nila Jett. Matapos yun wala na akong makita dahil unti unting lumabo ang
reflection ng sphere. Naging mga blurred na kulay ng liwanag na lamang ang
maaninag ko.

"Diyos ko. Ano ba ang mga nakita ko kanina?" bulong ni Mrs. Hawkins na bakas ang
matinding takot.

Sinubukan kong hampasin ang sphere sa pagbabakasali na masira ito. Pero natigilan
ako nang marinig ang malamig na boses ni Snow.

"Mas mabuti kong mananatili tayo dito sa loob."

Napalingon ako sa kanya. Determinado ang mukha niya at hindi nagpapakita ng ano
mang takot. Pero nang ibaba ko ang tingin ko nakita kong nanginginig ang mga
kamay niya. Lily and Layla looks like they might cry any second.

"Hindi pwede, Snow. Kailangan nating silang tulungan."

"Wala tayong magagawa, Ariela. Makakasagabal lang tayo sa kanila."

"Gagamitin ko ang charm ko. Susubukan kong patigilin ang lahat ng ito. Hindi na
dapat umabot pa sa ganito ang lahat."

Sinubukan ko ulit sirain ang sphere. Itinapat ko ang mga palad ko dito. I waited for
the heat of my charm to slowly come out of my palms. Supposed to be dapat
masisira na ito at mabibitak na parang salamin. Pero walang nangyari. Nagsimula
akong kabahan. Bakit walang nangyayari? Bakit hindi ko magamit ang charm ko?

"Ariela, ninety percent ng kapangyarihan mo ay wala na."

Mabilis akong napalingon sa ama ni Leon. My eyes widen in shock and in denial.

"Nawala ito nang matigil ang proseso. Ganun na kadami ang na-extract ng charm
stealer sayo. I'm afraid hindi mo na magagamit ang kapangyarihan mo."

Umiwas siya sa titig ko. Hindi totoo ang sinabi niya. Kaya ko pang gamitin ang
kapangyarihan ko. Isa parin akong charmer hindi ba?

"Ariela sampong porsyento na lamang ang natitira sa charm mo." si Mrs. Hawkins
ang nagsalita. "Kapag ipinilit mo ang gusto mo at maubos ang lahat maaari itong
ma-diffused. Alam mo naman ang pwedeng mangyari hindi ba?"

Napatingin ako sa mga kasama ko. Realization hit me.

"Mawawala kami sayo. Mawawala ang lahat ng memory mo bilang isang charmer sa
oras na naging normal ka. Makakalimutan mo kami."

Muling pumasok sa akin ang isang bagay na sinabi ni Mrs. Hawkins sa klase.

"Not all charms are unlimited. If they are used incorrectly they can be diffused. And
if they do, you would be charmless. That only means one thing. You will be
dismissed in the Academy."

Pinagmasdan ko ang mga palad ko. Ngayon malinaw na sa akin kung bakit wala
akong maramdaman. Malinaw na sa akin kung bakit pakiramdam ko biglang
nakakalimutan ko ang mga bagay bagay.

"Humihingi ako ng tawad, Ariela. Hindi ko dapat ginawa ang bagay na yun sa iyo."

May sinasabi ang ama ni Leon pero hindi ko na mapakingan. Isa lang ang pumasok
sa isip ko. Maaring mawala ang special charm.

"Pero hwag kang magalala, Ariela." Mrs. Hawkins added, hastily.

"Babalik ang kapangyarihan mo. Unti unti babalik ito. Pwedeng abutin ng buwan o
taon. Hangang sa mabuo mo ulit ang isang daang porsyento. Ang importante ay
may natira sayo. Dahil kung tuluyan ka ng magiging normal na tao hindi ka na
maaring manatili sa mundong ito."

Nanghihina akong napahawak sa malamig na wall ng sphere. Out of nowhere isang

malakas na pagsabog ang biglang gumulat sa amin. Halos maitilapon ang sphere at
maalog kaming lahat sa loob.

Anong nangyayari?

Tumama ang mga katawan namin sa iba't ibang parte ng sphere. Nawalan ako ng
hininga nang tumama ang likod ko sa kung saan. That made me extremely dizzy
and out of focus.

My heart is thumping hard upon my chest. Hindi ko gusto ang nangyayari. Pilit kong
inaninag ang labas pero wala parin akong makita kundi mga blurred na imahe. Wala
na ang itim na ulap na puno ng taga bantay. Pero ganun din ang liwanag na
nagmumula sa charm ni Leon at Jett. Anong nangyayari?

Tumayo ang mga kasama ko hawak ang mga tumamang parte ng katawan nila.
Dumudugo ang noo ng ama ni Leon. Napansin ko ang isang bitak sa parte ng sphere
kung nasaan siya. Pinagmasdan ko ito at hindi na nag isip. Tuluyan ko itong
winasak. Kumalat ang nabasag na parte nito sa sahig at tumakbo ako palabas.

I can hear Snow's outcry. "ARIELA! BUMALIK KA DITO! DELIKADO ANG GINAGAWA
MO!"

But her voice was drowned out once I saw what is happening outside the sphere.
Tumigil ako sa pagtakbo. Kalahati ng tore ay tuluyan nang nawasak at tanaw ko ang
mga lugar sa ibaba na nawasak dahil sa pagatake. Malayang iwinawagayway ng
malamig na hangin ang buhok ko habang nanatili akong nakatayo at
pinagmamasdan ang nangyari.

Napansin ko ang pag subside ng kaguluhan sa paligid. Hindi ito kalmado pero hindi
din ito gaya kanina. Nakita kong muli ang liwanag ng buwan. Wala na ang mga taga
bantay. Wala na ang kahit anong bakas ng kapangyarihan. Bawat usok at apoy ay
wala na. Maging ang hangin sa loob ng tore ay normal na.

Naglakad ako papunta sa gitna habang pinagmamasdan ang paligid at ang madilim
na tanawin sa ibaba. Noong una wala akong kahit anong maaninag na pag galaw.
Nang makalapit ako ng tuluyan sa kabilang parte ng tore doon ko napansin ang mga
taong kanina lang ay wala doon. Kailan pa sila dumating? Naabutan ba nila ang mga
nakita namin kanina?

Hawak ni Sir Chase sa balikat ang halos walang malay na si Leon. I had to avoid my
eyes on the lower part of his body dahil puno ito ng dugo. Sa malayong dulo ng tore
naman nakita ko si Georgia na kinakausap ang isang lalakeng nakasandal sa isang
tipak ng pader. Si Collin. Napansin kong mas dumami ang galos nito kesa kanina at
dumudugo ang ulo nito.

Pero nasaan si Jett?

Tuluyan akong nakalapit hangang sa naging abot tanaw ko kung sino ang nasa
harap ni Headmaster Cray at Grimrose. Natakpan ko ang bibig ko sa sobrang gulat.
Every ounce of blood was trained from my body. Pinagmasdan ko ang sunog na
katawan na nasa sahig. Patay na siya. Patay na ang Headmaster ng Augury.

***

Author's Note:

Next update will be the last chapter. Ready na ba kayo? May predictions na ba kayo
sa mangyayari? Happy ending or not? Because you know I love surprises.

Hindi ako magsasawang mag thank you sa lahat ng charmers na nagbabasa ng

story na ito. Kung hindi dahil sa inyo hindi ko matatapos ito. So thank you sa
support.

At sa mga silent readers na sa wakas ay nagpaparamdam na, hindi niyo alam kung
gaano ko na-appreciate yon.

PS. Nasaan si Jett?

See you sa last chapter!

@april_avery

--

Tweet me: avery_WP

Official hashtags: #CharmAcademy #JettRiela

Chapter 36: The Final Chapter

Chapter 36: The Final Chapter

"You have to meet people where they are, and sometimes you have to leave them
there."

***

Pinagmasdan ko ang bangay ng taong nag pahirap sa akin at sa mga kasamahan ko

sa loob ng mahabang panahon. Tapos na. Alam kong tapos na ang lahat. Malaya na

ako. Maari na akong bumalik sa Greven. Maari na akong bumalik sa Charm

Academy. Babalik na ang lahat sa dati.

Naiyak ako sa naisip. Makakabalik na ako. Nag flashed sa isip ko ang mga bagay at
taong maari ko ng makita ulit. A small smile made it's way into my lips habang pilit
pinapahid ang mga luha ko. Sa wakas malaya na akong makabalik.

Pero lahat ng sayang naramdaman ko ay mabilis naglaho nang dumapo ang mga
mata ko sa taong kaharap ni Miss Serena. Nabura ang ngiti ko at napalitan ng labis
na pagkabigla. Halos manghina ako sa kinatatayuan ko nang makita siya.

"Jett."

Wala siyang malay at halos kalahati ng katawan niya ay puno ng dugo. Fresh blood
trickled slowly down the side of his face. Ang iba ay namuo na sa sobrang tagal
niyang nakikipaglaban. Punong puno siya ng sugat at ang mga braso niya ay halos
mawalan ng balat. Unti unting tumulo ang mga luha ko nang makita ang kalagayan
niya. Ngayon ko lang siya nakita na ganito kahina.

"Ariela." Boses yun ni Miss Serena. "Hwag kang magalala. Magiging okay din siya."

Pero nakita ko ang pag iwas niya ng tingin kay Jett nang sabihin yun. Para bang
pakiramdam ko hindi siya nagsasabi ng totoo. Lumapit ako sa walang malay na
katawan ni Jett at lumuhod sa harap niya.

"A-Anong nangyari?"

Bumuntong hininga si Miss Serena. "Kadarating lang din namin gaya mo Ariela.
Nahuli kami ng dating."

I bit my lips to prevent myself from quivering. Natigilan ako nang biglang gumalaw
si Jett. Lumapit ako at pilit inilayo ang buhok niya sa noo para makita ko ng maayos
ang mukha niya.

"Davis."

Hindi niya magawang magmulat ng maayos dahil sa dugong dumadaan sa kaliwang

mata niya. Halos wala na ding lumabas na boses sa bibig niya dahil sa hirap sa
pagsasalita.

Pilit akong ngumiti. "Ako nga ito." But deep inside I'm caving in. "Jett nandito na
ako."

A half smile made its way across his lips. Ginawa ko ang lahat para hindi lumuha sa
harap niya. Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ko siya.

"Pasensya na nahuli kami ng dating." Huminga ako ng malalim para hindi niya
mapansin ang nanginginig kong boses. "Pero nagawa niyo. Natalo niyo siya. Natalo
niyo ang Headmaster."

Hindi siya sumagot. Nanatili lang siya sa ganung posisyon. Nakaharap ang mukha
niya sa akin at pinagmamasdan ako. Nakangiti siya ng bahagya.

"Davis."

It broke my heart to see him like this. Para bang binalutan ng makapal na bakal ang
puso ko at unti unti itong pinipiga. I saw Miss Serena glanced at Sir Chase worriedly.
Lumapit si Sir Chase sa akin.

"Ariela kailangang mag pahinga ni Jett. Madaming nawalang energy sa kanya at-"

Natigilan siya nang tuluyang mapansin na nakatitig ako sa mga palad ni Jett. Mabilis
niya akong hinila palayo sa kanya.

"Ariela mabuti pa bumalik ka muna kina Mrs. Hawkins." utos niya.

Pero hindi na ako nakikinig. Ano ang bagay na yun? Bakit- Bakit may itim na marka
ang kumakalat mula sa palad ni Jett? Lumakas ang tibok ng puso ko nang lumingon
kay Sir Chase.

"Sir Chase, anong nangyayari?"

Halos hindi ko makilala ang sarili kong boses dahil sa matinding kabang biglang
bumalot sa akin. My eyes are demanding an answer. Ano ba yung nasa palad niya?

"Ariela madaming nawalang energy sa kanya. Ganyan talaga ang nangyayari. Mas
nananaig ang charm niya ngayon kesa sa kakayahan ng katawan niya na kontrolin
ito."

Natigilan ako. "Pero- Pero magiging okay naman siya hindi ba? I mean kailangan
maging okay siya."

"Let's just hope na mauunang maka recover ang katawan niya bago ito tuluyang
masira ng kanyang charm."

Biglang nawala ang katiting na pag asang meron ako na magiging maayos ang
lahat. Tiningnan ko si Jett na ngayon ay muling nawawalan ng malay. Paano?
Paanong mauuna siyang makarecover kung mabilis na kumakalat ang itim na marka
sa katawan niya?

"Papunta na dito ang healing team at si Evergreen, Ariela. Pakiusap, pumunta ka

muna sa mga kasama mo."

Ramdam ko ang matinding sakit na bumabalot kay Jett dahil sa pagkalat ng marka.
Tuluyan na nitong nabalot ang buong braso niya at ngayon ay papunta na sa balikat
niya.

Bakit ganito? Dapat okay na hindi ba? Dapat tapos na ang lahat. Pero bakit
pakiramdam ko hindi maibabalik ang lahat sa dati gaya ng gusto kong mangyari?

"Gagaling siya hindi ba?"

Wala na akong pakialam kung paulit ulit ako. Kailangan nilang sabihin na gagaling si
Jett. Kasi kailangan pa naming bumalik sa Charm Academy. Kasi kailangan nandoon
siya kapag bumalik ako.

"Ariela."

"Alam kong parang impossible pero magagawa ni Jett na gumaling hindi ba? Kayang
pagalingin ng healing team at ni Miss Evergreen ang katawan ni Jett. Babalik siya sa
dati at malalabanan niya ang pagkalat ng kanyang charm hindi ba?"

Pero habang sinasabi ko ang mga bagay na yun unti unting nag si-sink in sa akin
ang katotohanan. Na sa lahat ng sinabi ko ang kabaligtaran ng mga ito ay ang
realidad.

Bigla kong naramdaman ang paghawak ni Jett sa kamay ko. Humarap ako sa kanya.
Nakatingin siya sa akin. Pilit akong ngumiti. But what he did next made me lose all
my remaining hopes. Jett shook his head lightly na para bang sinasabing itigil ko na
ang ginagawa.

"Davis, hwag kang magalala. Natural lang ito."

"NO!" Halos sigaw ko. Nagmamakaawa akong napatingin sa mga kasama.

"Please do something. Anything. Kailangan niyang gumaling ngayon. Kailangang

mapigilan ang pagkalat ng charm-"

Natigilan ako nang namalayan ang unti unting pagpikit ng mga mata ni Jett. "No.
No. Please." Hinawakan ko siya sa mukha. "Hwag ka munang matulog Jett."

Every limb of my body is now shaking with overwhelming pain. Kahit hindi sabihin
ng mga kasama ko alam ko ang maaaring mangyari. Hinawakan ko siya at
niyugyog.

"Jett sige na. Gumising ka. Please."

Tuluyan ng tumulo ang luha ko. Hindi ito pwedeng mangyari! Pinahid ko ang mga
luha ko at nag concentrate sa pagpigil sa kanya. Napansin ko kung paanong halos
umabot na sa kalahati ng katawan niya marka.

"Tumayo ka dyan." Hinila ko siya patayo. "Okay na ang lahat Jett. Makakabalik na
tayo. Kaya please tumayo ka na dyan."

Lumapit si Sir Chase sa akin. "Ariela-"

"Kaya kong patigilin ang charm niya." Bigla kong nasabi. Tumayo ako at humarap
kay Sir Chase at Miss Serena.

"Kaya kong patigilin sa pagkalat ang charm niya. Kaya ko itong i-shut down hangang
sa tuluyan na siyang maka recover. Mahihinto ang pagkalat ng marka at-"

"Pero Ariela-" Narinig ko ang boses ni Snow. Hindi ko namalayan na nakarating na

sila sa parteng yun ng tore at kanina pa kami pinagmamasdan. Bigla siyang lumapit
sa akin kasunod si Layla at Lily. Umiiyak si Lily.

"Hindi mo pwedeng gawin yun." Napansin ko ang panginginig ng boses ni Snow.

"N-Nakalimutan mo na ba ang sinabi ni Mrs. Hawkins?" She lowered down her gaze.
"Kapag ginamit mo ang natitirang kapangyarihang meron ka-Magiging normal na
tao ka Ariela."

Doon ko napansin na lahat ng mga kasamahan ko ay nakatingin sa akin. Hindi ko

masyadong maaninag ang mga mukha nila dahil sa madilim na paligid pero alam
kong puno ang mga tingin nila ng pangamba at kawalan ng pag asa.

"Ariela, pakiusap pag isipan mong mabuti. Ayokong mawala ka sa amin. Ayokong
makalimutan mo kaming lahat. Ariela kapag naging normal na tao ka lahat ng araw
na nanatili ka sa magic world ay mabubura. Kasama na kami."

Snow is sobbing. Pilit niyang pinakalma ang sarili niya pero tuloy tuloy ang
pagbagsak ng luha mula sa mga mata niya. Napatingin siya kay Jett at sa akin. She
is weighing down the choices. Makalipas ang ilang segundo tumalikod siya na para
bang hindi alam ang gagawin. Saka siya tuluyang umupo at umiyak.

Ang sakit na makita na umiiyak ang kaibigan mo. Ang sakit na hindi mo siya kayang
lapitan at sabihin na magiging okay din ang lahat. Ang sakit dahil kailangan kong
mamili. Pero alam ko, noong una palang, kung ano ang dapat kong piliin. At wala ng
makakapag pabago ng isip ko.

Lumapit ako kay Snow at umupo sa harap niya. Niyakap ko siya. Ganun din ang
ginawa ni Layla at Lily. Umupo sila at niyakap ako.

"Snow, Layla, Lily, kailangan kong gawin ito." Hindi ko akalain na ganito kasakit ang
magpaalam sa mga kaibigan. "Sorry pero sana maintindihan niyo ako." I can feel
Snow and Lily shaking in my arms. "Hindi ko kayang mawala si Jett. Hindi ko kaya."

Nanatili kami sa ganung position sa loob ng ilang segundo. Tuloy tuloy ang pagpatak
ng luha ko at hindi ako nag abalang pigilan ito. Umiiyak ako dahil sa mga kaibigan
ko. Isa ito sa mga luhang hindi ko kailangang itago. Dahil isa sila sa naging pinaka
importanteng parte ng buhay ko.

"Maraming maraming salamat sa pag tangap niyo sa akin. Kahit makalimutan ko

kayo alam kong hindi nito maalis ang katotohanan na naging parte kayo ng buhay
ko. Kaya hwag na kayong umiyak. Please. Magiging maayos din ang lahat."

Humigpit ang hawak nila sa akin na para bang ayaw akong pakawalan. But after a
moment unti unting bumitaw si Layla at Lily, kasunod ako, at si Snow. Huminga ako
ng malalim at pinahid ang mga luha ko.

"Ariela." Lumapit si Sir Chase at Miss Serena sa akin. "Sigurado ka ba sa decision

mo? Hindi mo kailangan-"

"Sigurado na po ako." sagot ko. Pinagmasdan ko si Jett. Wala na kaming oras.

Kailangan ko ng gamitin ang kapangyarihan ko sa kanya.

Humarap ako kay Sir Chase. Yumakap ako sa kanya. "Thank you po sa lahat,
teacher. Sa lahat ng ginawa niyo para sa amin."

Ganun din ang ginawa ko kay Miss Serena. "Principal, hindi ko kayo makakalimutan.
Isa sa pinakamagandang taong nakilala ko."

Yumakap ako kay Mrs. Hawkins na walang tigil sa paghagulgol, kay Mr. Rosewood na
gulat na gulat parin at walang reaction, maging kay Georgia. Niyakap ko siya ng
mahigpit. Tumulo ang luha sa maamo niyang mga mata. Pinuntahan ko si Leon na
ngayon ay akay ng kanyang ama. Niyakap ko siya kahit wala siyang malay. Ganun

din ang ginawa ko kay Collin na naaaninag ang mukha ko pero hindi alam ang
nangyayari.

"Collin, mami-miss ko kung paano ka ngumiti."

Hinawakan niya ang pisngi ko. "Ariela."

"Collin, pasensya sa pagiging abala ko sayo lagi. Thank you sa lahat."

Matapos ko kay Collin muli akong humarap sa mga kasama ko. Kay President Cray
at Grimrose, kay Freya na nakatayo sa di kalayuan at pinagmamasdan ako, sa iba
pang estudyante ng Academy na kasama namin, kay Snow, Layla, Lily, at mga
teachers. Sa huling pagkakataon nginitian ko sila. Saka ako muling humarap kay
Jett.

Hindi ko akailan na darating ang araw na ito. For the first time I found a place where
I truly belong. But now I have to leave. Pero wala akong pagsisising nararamdaman.
Lumuhod ako sa tabi ni Jett.

"Ariela, malaki ang pinsala sa katawan ni Jett. Hindi madali ang gagawin mong pag
pasok ng kapangyarihan sa kanya. Kailangan mo ng matinding concentration at-"
Natigilan si Sir Chase. "At lahat ng natitirang kapangyarihan meron ka. Mula doon
kami na ang bahala."

Pinilit ni Sir Chase maging formal habang nagbibigay ng instruction.

"Mawawalan ka ng malay pagkatapos maubos ang kapangyarihan mo. Pag gising

mo... Isa ka ng charmless at wala kang maaalala sa mundo ito, maging ang lugar,
mga tao, o pangyayari."

Tumango ako.

"Babalik ka sa dati mong buhay kasama ang Grandma mo. Kami na ang bahalang
magpaalam sa kanya."

Tumango ulit ako. Kahit paano may magandang maidudulot pala ang pagbabalik ko.
Makakasama ko na si Grandma at hindi ko na kailangang mag alala na may gustong
kumuha sa akin. Mawawala na ang special charm.

"Ariela Davis." Sir Chase said with finality. "Maari ka ng magsimula."

Pinagmasdan ko si Jett at ang walang malay niyang mukha. "Sir Chase." sabi ko.
"Pwede bang humingi ng pabor?"

Natigilan si Sir Chase maging ang iba pang mga kasama ko. "Kahit ano." sagot niya.

"Pwede bang pag gising ni Jett sabihin niyong ginusto kong maging normal. Na hindi
ko na gusto sa magulong mundong ito kaya pinili kong maging normal at iwan ang
Charm Academy. Sabihin niyo sanang wala siyang kinalaman dito. Ayokong
malaman niya na siya ang rason ng lahat ng ito. Okay lang kung kalimutan niya ako.
Pero ayokong magalit siya sa sarili niya."

This time si Sir Chase ang tumango. "Maliwanag. Pinapangako ko, Ariela Davis."

Nginitian ko siya bago bumalik kay Jett. Hiwakan ko ang gilid ng mukha niya kung
saan patuloy na kumakalat ang marka. A tear escaped from my eyes and rolled
down Jett cheeks.

Hinawakan ko ang magkabilang palad niya gamit ang mga palad ko. Nag
concentrate ako sa paglabas ng natitirang charm na meron ako. Kailangan kong
magawa ito. Kailangan ko siyang mailigtas. Nanginginig ang mga kamay ko habang
hawak ko siya.

Ramdam ko ang nakakapasong init ng charm mula sa kanyang palad. Para akong
humahawak ng nagbabagang bato. Tiniis ko ito at nag concentrate. Hangang sa unti
unti kong naramdaman ang isang familiar na pakiramdam. My palms started
prickling painfully with the sensation of charm wanting to be release. Dumadaloy na
ito sa mga palad ko at naghihintay ng mapaglalabasan.

Ito na yun. Kailangan ko ng gawin.

Pinagmasdan ko si Jett sa huling pagkakataon. And in spite of all the situation

nagawa kong ngumiti. I fell hard. I fell hard for this guy. At wala akong pinagsisisihan
doon. Hinalikan ko ang labi niya bago bumulong.

"I love you, Jett Forester."

Naramdaman ko ang paglabas ng charm ko papunta sa mga palad niya. Paunti unti,
naaninang ko ang pag atras ng itim na marka pabalik sa pinagmulan nito.
Ipinagpatuloy ko ito hangang sa makaramdam ng matinding sakit sa mga palad ko.

I felt myself losing consciousness in the process. Unti unting nabubura ang lahat ng
kasalukuyang nasa isip ko at napapalitan ng blangko at manhid na pakiramdam.
Ang lugar, ang oras, ang nangyayari, ang mga tao. Lahat ito unti unting nabubura.
Hangang sa tuluyan na akong pumikit at nawalan ng malay.

***

Author's Note:

Next update will be the epilogue. It's the last part of Charm Academy. THERE IS NO
BOOK 2. Deserve ba ng #JettRiela ang happy ending? This is the time para sabihin
ang lahat ng saloobin niyo at hinanakit dito sa story.

Salamat sa lahat ng nagbabasa ng story na ito until the end. Lalong lalo na sa mga
members ng group sa Facebook at mga nakakausap ko sa twitter. You made this
journey enjoyable. Until the last part charmers (mamimiss ko ang pagtawag sa inyo
nito).

Stay awesome!
@april_avery

--

Tweet me: avery_WP

Official hashtags: #CharmAcademy #JettRiela

Charm Academy: Epilogue

Author's Note:

Breathe. Keep calm. And thank you so much for being a part of this story.

***

Epilogue: Six Months Later

Nakatingin lamang ako sa labas ng bintana ng kotse ni Grandma buong byahe.

Sobra na akong bored. Ilang oras na ba kaming nasa daan? Hindi ba talaga kami
naliligaw? Puro puno nalang kasi ang nakikita ko kanina pa. Don't tell me na sa gitna
ng gubat ang university na papasukan ko.

"Grandma sure ba kayo sa dinadaanan natin?" tanong ko for the nth time.

"Ariela apo, malapit na tayo. Hwag kang masyadong mainip." Nakangiting sagot
niya mula sa rearview mirror.

"That's what you said an hour ago."

"Apo trusts me, dati akong nagtuturo dito. I know the place and I think you might
find it familiar as well."

"Oh, please, Grandma. Ngayon nga lang ako nag byahe ng ganito kalayo. And
anyway, fourteen years ka ng retired."

"Thirteen years, apo. I'm only 63." Pagtatama niya.

Napangiti ako. "Alam ko naman eh. I'm just testing your memory."

Muli kong pinagmasdan ang tanawin sa labas. Ano naman kayang klase ng
university meron sa lugar na ito? All along I thought sa university sa bayan namin
ako papasok matapos kong mag graduate ng high school. Pero mukhang may ibang
balak si Grandma.

Napansin ko din ang pagbabago ng mood niya nitong mga nakaraang lingo. Mas
naging magsigla siya. Six months ago kasi bigla nalang siyang naging malungkutin
at tahimik. Pag gising ko isang umaga hindi na siya gaya ng dati. Hindi ko alam ang
dahilan. Ang hinala ko nga may tinatago siyang sakit. Lagi niya akong
pinagmamasdan na para bang may malalim na iniisip. At lagi siyang may kausap sa
phone.

Ang weird nga kasi madalas hindi niya gustong marinig ko ang usapan. But
sometimes I overheard her speaking about possible recovery or something. One

time hindi ko sinasadya na ako ang nakasagot ng tawag. Isang boses ng babae ang
narinig ko. Bigla ba naman siyang sumigaw at umiyak. I don't really know what
happened. Pero yun ang naging huli kong pagsagot sa tawag.

Naging mas maayos ang kalagayan ni Grandma two months ago lang. Kasabay nito
ang araw na nagising ako sa gitna ng gabi dahil nag ka-cramps ang mga palad ko.
Noong una hindi ko maintindihan kung bakit. Pakiramdam ko nakuryente ako or
something. Meron kasing weird na pakiramdam na para bang may dumadaloy na
kung ano sa mga palad ko. But other than that naging normal ang lahat.

So that's it. Pagkatapos ng gabing yun naging mas attentive si Grandma sa akin.
Lagi niyang tinatanong kung ano ang nararamdaman ko. Kung kamusta na ang mga
palad ko. Araw araw niya ding tinatanong kung hindi ba sumasakit ang ulo ko. I just
answered her according to what I feel is appropriate.

"Nandito na tayo, Ariela."

Mabilis akong sumilip sa labas ng sabihin yun ni Grandma. Isang malaking gate ang
una kong nakita. Isang silver gate na sobrang taas. Kasing taas ito ng brick wall na
nakapaligid dito. And the wall stretched for miles sa magkabilang dulo ng daan.

Natigilan ako. Sandali. Parang- parang nakita ko na ang lugar na ito.

Pinagmasdan ko itong mabuti. Pero imposible yun. Ngayon lang ako nakapunta dito.
But I swear familiar sa akin ang lugar. Mula sa mismong gate hangang sa pader.
Hindi ako sigurado- Pero mukhang nakita ko na ito sa isa sa mga panaginip ko.

Nitong mga nakaraang buwan kasi madalas nagiging weird ang mga panaginip ko.
Minsan paulit ulit ang mga ito. Gaya nalang ng isang particular na lugar na paulit
ulit kong binibisita. Minsan nakikita ko ang sarili ko sa harap ng gate na katulad ng
gate na nasa harap namin. Minsan sa harap ng isang mala kastilyong building.
Minsan sa loob ng isang classroom. Pero hindi ko kilala ang mga kasama ko dahil
madalas hindi ko matandaan ang mga mukha nila pag gising ko.

Ang mas weird pa sa panaginip ko may kapangyarihan ako. I know it's kind of lame
to admit that I'm eighteen years old at nanaginip parin ng mga ganung bagay. Pero
hindi ko din maintindihan ang sarili ko. Gaya nalang ng nakikipaglaban ako o
nagpapalabas ng powers sa mga palad ko. Ang pinagtataka ko bakit alam ko ang
specific na bagay tulad nito. At bakit bawat detalye para bang natural at familiar sa
akin?

"Are you okay, apo?"

Pinagmasdan ko si Grandma mula sa rearview mirror at pilit ngumiti. Bumukas ang

gate sa harap namin at dumaan ang sasakyan sa isang derechong daan kung saan
nakalinya sa gilid nito ang matataas na mga puno sa berde at malawak na
damuhan.

May naramdaman akong kakaiba. Para bang pumasok ako sa isang portal and the
mere feeling is very familiar. My hands started prickling with a peculiar sensation.
Pinagmasdan ko ang building na nasa harap namin. Bigla akong nanghina. Ito nga
yun. Ang lugar na nasa panaginip ko.

Hindi ko namalayan ang pag hinto ng sasakyan. Masyado akong nabigla sa

nangyayari. Pinagmasdan ko ang magandang paligid mula sa bintana. This can't be
happening.

Bumaba si Grandma sa kotse. Bigla kong binuksan ang pintuan mula sa back seat at
sumunod. Agad akong binati ng matinding liwanag na malayong malayo sa tinted
na bintana ng kotse ni Grandma. Pagharap ko sa building doon na ako tuluyang
natigilan. I stood frozen in place.

Madaming mukha ang nakatitig sa akin. Lahat sila nakangiti. Naka uniform sila ng
maroon. At iba sa kanila ay teachers. Kumaway ang isang babae sa akin. Isang
babaeng may shoulder length na buhok at blue na mga mata.

A weird feeling washed over me. Pakiramdam ko nangaling na ako dito. Pakiramdam
ko kilala ko ang mga taong ito. Bigla akong niyakap ng babaeng kumaway sa akin
kanina.

"Snow."

Nagulat siya sa sinabi ko. Pero maging ako nabigla din. Hindi ako makapaniwala.
Kilala ko siya.

"Snow." ulit ko sa pangalan niya. Pinagmasdan ako ni Snow na tila ba naiiyak.

"Ariela, nakabalik ka na. Maligayang pagbabalik sa Charm Academy."

Bigla akong natigilan. Charm Academy. Hindi ko alam kung bakit pero biglang may
tumulong luha sa mga mata ko. Biglang pumasok ang napakaraming alala sa isip
ko. Sunod sunod na tila ba isang isang dam ng alala ang nabuksan at binuhos ang
lahat sa akin.

Pinagmasdan ko ang mga taong nasa harap ko. Siya si Snow Edwards at ang nasa
likod niya ay si Layla at Lily Song. Nandoon si Sir Chase at Miss Serena. Maging si
Mrs. Hawkins, Mr. Rosewood, at Freya. Hindi ako makapaniwala. Ang mga taong
walang pangalan at mukha sa panaginip ko ngayon naalala ko na sila.

Isang mahigpit na yakap mula sa mga schoolmates ko ang sumalubong sa akin.

Natatawa ako at naluluha at the same time. Nakabalik din ako sa wakas. Matapos
ang madaming buwan. Matapos ang huling araw kong tumapak sa Academy noong
gabi ng Senior Mystic Ball. Sa wakas nakabalik na ako!

"Sabi ko na nga ba hindi mo kami iiwan."

Pinagmasdan ko ang lalakeng nagsalita. "Leon!" Niyakap ko din siya ng sobrang

higpit.

Katabi ni Leon si Collin na nakangiti at pinagmamasdan ako. Niyakap ko silang

pareho. "Masaya akong makitang okay na kayo!"

Natawa si Leon. "Ano ka ba naman, Ariela. Anim na buwan na ang nakakaraan mula
noong gabing yun. Malamang magaling na kami."

Natawa ang mga kasama ko. Pero nawala agad ang ngiti ko nang may maalala.
Linibot ko ang tingin sa mga taong nakapaligid sa akin. Bakit wala siya?

"Si Jett?"

Biglang tumahimik ang paligid. Umiwas sila ng tingin na para bang nagtuturuan
kung sino ang sasagot sa tanong ko. Tiningnan ko ang kambal, umiwas sila at
napatingin kay Snow. Tiningnan ko si Snow, napatingin naman ito kay Collin.
Tiningnan ko si Collin, bigla niyang siniko si Leon. Bumuntong hininga si Leon.

"Aah, kasi Ariela." Napakamot siya ng ulo. "Alam mo kasi hindi naging maganda ang
resulta ng-"

Natigilan ako. Hindi naging maganda ang resulta ng ano? Ng nangyari noong gabing
yun? Yun ba ang ibig sabihin ni Leon? Napaupo ako at biglang nanghina.

"Ariela-"

Ibig sabihin hindi ako nagtagumpay hindi ba? Hindi ko siya nagawang iligtas? Ibig
sabihin pagkatapos ng lahat ng nangyari hindi ko parin nagawang pigilan ang
markang yun?

"Ariela tumayo ka dyan."

Pinagmasdan ko ang mga kasama ko. "Kaya ba ako nakabalik?" tanong ko. "Hindi ko
nacontrol ang pagkalat ng charm ni Jett kaya nagawa kong bumalik?"

"Ariela, huminahon ka. Ang ibig sabihin ni Leon-"

Akala ko okay na. Akala ko magiging okay na ang lahat. Pero paano ako magiging
okay kung wala si Jett?

"Sir Chase, bakit kailangang makabalik ako at siya hindi? Bakit kailangang-"

"SANDALI! BUMALIK KA DITO!" Natigilan ako nang may marinig na sigaw mula sa
loob ng buiding. Pinahid ko ang mga luha ko at nagtatakang napatingin dito.

"HINDI PA MAAYOS ANG RESULTA NG EXAM NA ITO. KAILANGAN MONG ULITIN! JETT
FORESTER!"

My eyes widen at pakiramdam ko huminto ang oras. Tama ba ako ng narinig? J-Jett
Forester?

"EWAN KO SAYO TANDA. MAY IMPORTANTE PA AKONG GAGAWIN."

I almost melted on my spot nang marinig ang isang napaka familiar na boses. Isang
boses na kung magsalita akala mo mas mataas pa siya sa mga kausap niya. Sumilip
ang mga kasama ko sa nakabukas na pintuan ng building. Sa madilim na hallway
may nakita akong isang lalakeng naglalakad. Nakapamulsa ito at may magulong
buhok.

Hindi makapaniwalang napalingon ako kay Snow at sa kambal, kay Collin at Leon.
They all shrugged and smiled.

"Hindi mo kasi ako pinatapos." nakangiting sabi ni Leon. "Hindi siya makalabas.
Hindi naging maganda ang resulta ng exam niya kaya nag re-retake siya-"

Hindi ko pinatapos ang sinabi ni Leon. Tumakbo ako papasok sa hallway papunta
kay Jett. Bigla siyang tumigil sa paglalakad. Unti unti siyang napangiti nang makita
akong tumatakbo. Tumulo ang mga luha ko. Pero hindi na ito dahil sa lungkot kundi
sa labis na saya.

Nakabalik na nga ako. Nakabalik na ako at nandito siya. Nandito si Jett Forester sa
tabi ko.

One year ago kapag may nagsabi sa akin na darating ang araw na papasok ako sa
isang magic school I would think na nababaliw na ito. Magic school? Sa magic nga
hindi ako naniniwala sa isang school pa kaya na nagtuturo kung paano gamitin ito?

But fate has a funny way to turn your well planned things around. Kung akala mo
nakaplano na ang buhay mo at wala ka ng kawala hindi mo alam may mas malaki at
mas maganda pa palang pwedeng mangyari. Take it from me.

Napunta ako sa isang lugar na kailanman hindi ko akalain na nag e-exist. Sa isang
lugar na ibang iba sa mundong kinagisnan ko. Nasangkot ako sa kung ano anong
gulo, nadiskobre ang kapangyarihang taglay ko, at nakilala ang iba't ibang klase ng
tao.

Nagawa ko ding lumabas ng buhay sa isang enchanted forest. Nangulo sa isang

meeting. Muntik maging estatwa. Hinanap ang isang tao sa gitna ng gubat. Halos
mamatay dahil pilit pinalabas ang kapangyarihan. Niligtas ng taong hindi akalaing
may pakialam. Nag training. Nalaman ang iba't ibang sekreto ng Academy. Nakipag
laban sa ilalim ng full moon. Nakipag kasundo sa kalaban. Nakipag sayaw sa isang
Ball. Napunta sa ibang society. Muling nakipag sayaw sa isang Ball. Nakipag laban.
At muling nakabalik.

Ang dami ko na ngang napagdaanan. Napakalayo ko na sa dating ako. Hindi ko

akalain na nakaya kong lampasan ang mga bagay na ni sa panaginip hindi ko naisip
na ma-encounter. Napaka ordinaryo ng buhay ko doon. Pero dahil sa Charm
Academy natuto akong pahalagahan ang mga taong mahalaga sa akin. Natuto
akong magtiwala sa ibang tao. Natutong ipakita kung sino talaga ako.

Sa mundong ito walang kasiguraduhan ang kaligtasan mo. Halos araw araw ay
kailangan mong makipaglaban para mabuhay. Pero sa ganung pagkakataon
nasusukat ang kakayanan ng isang tao na pahalagahan ang bawat oras na meron
siya. Dahil hindi mo man sigurado kung anong mangyayari bukas o sa mga susunod
na araw, basta ginawa mo ang lahat ng makakaya mo sa araw na ito at
naparamdam mo sa mga taong mahal mo kung gaano sila kahalaga, masasabi
mong wala kang pagsisisihan.

Because of Charm Academy I overcomed my fears and my limits. At higit sa lahat

nagkaroon ako ng isang bagong tahanan. Salamat sa pagsama sa paglalakbay ko,
charmer. Sana mag-kita ulit tayo. You can always come back and visit us. Laging
bukas ang Charm Academy para i-welcome ka.

The End.

***

Author's Note:

For all those who believe in Happy Endings. Long live, #CharmAcademy!

Read the final author's note on the next chapter for further infos, story
announcements, and if you're searching for stories to read after this, I'm sure it will
help.

You can also tweet me your comments @avery_WP or if you have messages or
reactions, I'm one click away on twitter. Official hashtags: #CharmAcademy
#JettRiela

So I hope this is not goodbye yet? Sabi nga ni Ariela, Charm Academy will forever be
here, ready to welcome you back.

Thank you so much for reading/ supporting this story. Stay awesome, charmers.
Group hug daw sabi nila Ariela!

@april_avery

"There is no real ending. It's just the place where you stop the story."

Charm Academy: Final Note

Author's Final Note:

Charm Academy is my first story here in Wattpad so ending the story is quite
special. Having said that, sorry for all the typos and grammar issues. The story is
not edited yet.

Thank you for all the people who supported the story here in Wattpad specially for
the comments and messages. May mga comments na talagang tumatak sa akin and
I would forever treasure them.

Thank you din sa mga members ng group. And sa mga admins, salamat sa
pagtulong sa akin, for organizing activities and stuff, and for being there for the
group. You guys really made this journey enjoyable.

Inulit ko po: walang book 2 ang Charm Academy. Dito na nagtatapos ang story nila.

I will miss Charm Academy as much as you do. Maybe even more. But I hope this is
not goodbye yet. Hopefully makikita ko pa kayo sa iba ko pang stories. Sa mga
nagbabasa na ng mga ito, thank you at hindi niyo ako iniwan. Sa mga hindi pa,
hopefully you can check it:

LIVING WITH A HALF BLOOD - Werewolve-ish/ hybrid story about a girl, a mysterious
old town, and the secrets behind the residents of Van Zanth.

THE DEVIL'S TRAP - A vampire story about a girl trap in a contract to save her best
friend's life. Will she be able to tame the devil?

THE JERK IS A GHOST - Fantasy/ Teen Fiction. A story about death, love, family, and
second chances. Will Delia Salazar, the most ordinary girl in Jefferson High, save the
Mr. Popular turned ghost, Ashton Montecillo?[Completed story]

SOMETHING SPECTACULAR - My first and last teen fiction story (and also my latest).
A story that tackles friendship, the ups and downs of college life, family, and the
importance of chasing your dreams.

Lastly.

TITAN ACADEMY OF SPECIAL ABILITIES - Sister school ng Charm Academy (lol

kidding) The story revolves around a school for students with special abilities, a
survival game, and the consequences of taking the blame for a crime. If you enjoy
reading Charm Academy, I'm sure you'll also enjoy this one. [Completed story]

So I'll say goodbye for now. Kung may tanong kayo, message, o kahit anong
gustong iparating, you can reach me on twitter: @avery_WP or use the hashtag
#CharmAcademy #JettRiela.

Join din kayo sa groups! April Avery's Stories. You can also like the page: April
Avery's Stories for updates and upcoming announcements.

So sana hindi pa ito ang goodbye natin. And as for all those people who supported
this story from the beginning, you will forever be a charmer for me. Stay awesome
and long live CHARM ACADEMY!

'Til the next story,

@april_avery

Charm Academy: Special Chapter

Author's Note:

Namiss ko kayo charmers. Kamusta naman? So this is my late Christmas gift at dahil
birthday ni Jett Forester today (Dec. 29) I decided to have a special chapter. I told a
lot of you na hindi na ako maglalagay ng kahit anong additional dito sa Charm

Academy. Pero namiss ko ang story and syempre kayo (ahem) at natuwa talaga ako
sa mga one shot entry sa contest ng mga admins. So here it is!

Ano bang nangyari noong umalis si Ariela Davis sa Charm Academy? Anong naging
reaction ni Jett? Anong nangyari kay Ariela sa six months na nawala siya? I hope
masagot ang mga tanong na galing sa inyo this special chapter. Enjoy charmers!
#JettRiela

@april_avery

***

SPECIALCHAPTER

Dalawang lingo na mula nang nangyari ang laban sa Augury. Dalawang lingo ng
wala si Ariela Davis sa buong Magic World. Dalawang lingo at nanatili ang lahat na
hindi parin maka move on sa nangyari.

Lingo ng umaga noong pumunta si Collin at Snow sa Hospital kung saan

nakaconfine si Jett. Hangang ngayon hindi parin siya gumigising. Kaya naman
nagtaka ang dalawa nang pumasok sila sa loob at nadatnan na nagtatakbuhan ang
ilang nurse na naka-assign sa kanya. Nagkatinginan si Snow at Collin at
nagmadaling sundan ang mga ito. Nang buksan nila ang pinto ng kwarto ni Jett,
nakita nilang nandoon din si Sir Chase at Miss Serena. At si Jett. Gising na si Jett.

Tila may ini-inda pa itong sakit nang magising. Napatingin ito sa kanila. "Nasaan
ako?" ang bungad niya sa monotone na boses. Dalawang lingo din itong walang
malay.

"Nasa Hospital ka ng Academy, Jett." sagot ng kalmadong boses ni Sir Chase.

Pinagmasdan ni Jett ang paligid. Agad sumama ang timpla ng mukha niya.
Napahawak sa ulo niya na tila ba may ini-inda pang sakit doon.

"Tagal ng bakasyon natin, ah." pabirong sabi ni Collin to lighten up the mood.

"Mabuti gising ka na." sabi naman ni Snow na sinabayan ni Collin.

Pero alam nilang sa biglang pagtahimik ni Jett, unti unti na nitong binabalikan kung
ano ang mga nangyari. Magaling na siya. Maliban sa ilang galos at pasa sa katawan
niya halos hindi mo na mahahalata na nangaling siya sa isang matinding laban.

"Nasaan siya?" tanong ni Jett. Pinilit niyang umupo mula sa kama pero pinigilan siya
ng dalawang nurse.

Nagkatinginan ang iba pang nasa kwarto. Kahit walang nabangit si Jett na pangalan
ay alam nila kung sino ang tinutukoy niya. Nag alangan na napatingin si Collin kay

Sir Chase at Miss Serena. Ilang beses nilang pinagusapan ang tungkol dito. Alam na
dapat nila kung ano ang isasagot kay Jett.

Si Miss Serena ang nagsalita. "Wala na si Ariela sa Charm Academy."

It was expected. Halos kabisado na nila kung ano ang magiging reaction niya. Bigla
niyang gustong umalis sa kama kahit pa ilang medical contraption ang nakakabit sa
kanya.

"Puta, hwag niyo akong pinaglololoko. Nasaan si Ariela?!" he demanded.

Napa-atras si Snow sa takot dahil sa pinapakita ni Jett. Alam nilang hindi pa ito
masyadong magaling at delikado ang ginagawa niya.

"Huminahon ka, Jett." utos ni Sir Chase. "Hindi makakatulong sa sitwasyon ang
ginagawa mo."

Pumasok sa kwarto ang ilan pang nurse but Sir Chase motioned for them na hindi
na kailangan.

"Ilabas niyo siya!" Jett continue to struggle with the contraption's grip. "Hindi siya
pwedeng umalis ng ganun nalang. Ginawa ko ang lahat para manatili siya dito."

Snow wanted to cry. Halos ganyan ang naramdaman niya a few weeks ago. Hindi
parin siya makapaniwala na wala na si Ariela. Sa umaga gigising siya at
mapapatingin sa kabilang bed sa kwarto na para bang nag expect na makikitang
mahimbing na natutulog doon si Ariela. Kapag lunch o uwian naman mapapatingin
siya sa upuan ni Ariela na para bang magyaya ng lumabas, para lang marealize na
iba na ang nakaupo doon. It was extremely painful.

Hindi parin humihinahon si Jett kaya naman napilitan si Sir Chase na gamitin ang
restraining charm sa kanya. Napamura si Jett nang maramdaman ang sakit ng
kuryenteng dulot ng pagcontrol sa galaw niya. Nag alangan ang mga nurse nang
makita ang ginawa ni Sir Chase. Pero hindi nagsalita ang mga ito.

"Alam naming hindi madaling tangapin ang nangyari." It was Miss Serena who
spoke. "Pero choice ni Ariela ang ginawa niya. Nasa kanya kung gusto niyang isuko
ang special charm at maging normal na tao. Wala tayong magagawa tungkol doon."

Maaaninag ang matinding pagpipigil ni Jett. "Tigilan niyo ito." He said in a

threatening voice. "Gusto niyong maniwala ako sa sinabi niyo?"

Natigilan ang lahat ng nasa kwarto.

"Jett, totoo ang sinasabi ni Miss Serena." Snow offered. "I-I would be the first to
know if-"

Biglang nagliyab ang puting kurtina na nakasabit sa bintana. Tiningnan lamang sila
ni Jett gamit ang isang blankong expression. Bumuntong hininga si Sir Chase and
this time tuluyan ng nagsalita ang dalawang nurse.

"Kung maaari lang po sana kailangan na pong magpahinga ng pasyente."

Napatingin ang isa sa kanila kay Sir Chase at Miss Serena. "Wala pa siyang isang
oras na nagigising." The nurse said. "Kailangan niyo munang umalis. We will still
have some reports to do."

Napatingin si Miss Serena kay Jett na tuluyan nang tumahimik. "Babalik kami." sabi
niya. "Magpahinga ka na muna."

Humarap siya kay Collin at Snow. "Let's go." Wala ng nagawa ang dalawa kundi
sumunod at lumabas ng kwarto.

Nang makaabas sila at maisara na ng tuluyan ang pinto muling nagsalita si Miss
Serena.

"I know this would be the biggest problem." she said almost in a defeated tone.
"Knowing Jett. Alam kong hindi siya papayag na mawala nalang ng ganun si Ariela
Davis sa Charm Academy. We have to keep watch."

Kinabukasan, muling bumalik si Snow at Collin sa Hospital. Pero nagulat nalang sila
nang makitang nagpapanic ang mga tao doon. Nang tingnan nila ang nangyayari,
nakita nilang nasusunog ang loob ng kwarto ni Jett. Holy shit. Napamura si Collin.
Nang pilit niyang tingnan ang loob ng kwarto, alam niyang wala na ang taong
bibisitahin nila doon.

"Let's go." Hinila niya si Snow pabalik sa labas.

Nagtatakang napatingin ito sa kanya habang tumatakbo sila. "Where the hell are we
going?"

"Wala si Jett sa Hospital." sagot ni Collin. "He made the fire as a destruction para
hindi agad siya sundan."

Hinihingal na nakarating sila sa tapat ng bintana sa labas ng kwarto ni Jett.

Pinagmasdan nila ang paligid. Walang tao. Naiinis na ginulo ni Collin ang buhok
niya. Hindi pwedeng umalis si Jett. Lalo na at hindi pa ito masyadong magaling.

Pero ang isa pang kinaiinis niya, maaaring alam niya kung saan ito papunta. Hindi
siya pwedeng magkamali. Alam niya ang takbo ng utak ng kaibigan niya. Hindi
pwede ang gusto nito.

"Sa tingin mo nasaan kaya siya?" nag aalalang tanong ni Snow.

Bumuntong hininga si Collin. "Nakalabas na siya ng Academy."

"What?" Snow exclaimed. "Ano namang gagawin niya sa labas-" Natigilan ito nang
mag sink in sa kanya ang nangyayari. "Don't tell me-"

"Kailangan natin siyang sundan." Collin said. "Kailangan nating ipa-alam ito kina Sir
Chase."

Ariela's POV

Nagising ako at napaupo sa kama. Pawis na pawis ako at para bang hindi
makahinga. Nagpalinga linga ako sa loob ng kwarto ko. Napabuntong hininga ako.
Panaginip. Panaginip lang pala.

I tried to calm myself habang nakatitig sa labas ng bintana. Ano mang oras tutunog
na ang alarm clock ko para mangising. Huminga ako ng maluwag para alisin ang
ano mang kakaibang nararamdaman ko.

Ano bang nangyayari sayo, Ariela? Panaginip lang yun. Calm yourself down. Paulit
ulit kong utos sa sarili ko. Pero kahit anong gawin ko hindi maalis ang kabang nasa
dibdib ko. Mas lumalala ata ang mga panaginip ko habang tumatagal.

Pinilit kong tumayo sa kama at nag prepare para sa pagpasok. Pero habang
ginagawa ko yun natigilan ako at napatingin sa sarili ko sa salamin. Pakiramdam ko
may kulang. Nagising nalang ako isang umaga na laging nakakaramdam na may
kulang. Wala namang nagbago sa akin pero pakiramdam ko may nawawala. At
habang tumatagal mas lalo akong ginugulo ng pakiramdam na yun.

Lumabas ako sa kwarto ko at bumaba sa kusina. Gaya ng dati nandoon na si

Grandma at nagluluto ng almusal. Umupo ako sa isa sa mga silya at napabuntong
hininga.

"Okay ka lang ba, apo?" tanong ni Grandma.

"Hindi ko alam, Grandma. Ang sama ng gising ko." I mumbled.

Napahinto siya sa pagluluto at napatingin sa akin. "Yung panaginip nanaman ba na

yun?"

Natigilan ako. Minsan ko ng nasabi kay Grandma ang napapanaginipan ko. But I
doubt she believes it's something strange.

"It's nothing, Grandma. Don't mind me." Nagsimula akong kumain kahit wala talaga
akong gana.

"What is it this time?" malumanay ang ngiti na tanong niya. Pinagmasdan ko siya.
Can I tell her? Baka isipin ni Grandma nababaliw na ako.

"Forget it, Grandma." I mumbled. "Panaginip lang naman yun."

She was about to say more pero mukhang mas pinili ni Grandma na hayaan nalang
ako. Nakahinga ako ng maluwag. Pero maya maya lang bigla siyang nagsalita.

"Noong isang araw lumuluha ka habang natutulog and last week naman
binabangungot ka. Are you really sure na wala lang yan, apo?"

Natigilan ako. "I'm okay." sagot ko. "I promised."

Nagpatuloy ako sa pagkain at hindi na siya nagsalita pa. Pero habang kumakain
nahuli ko si Grandma na napapatingin sa akin. There's something in her expression
that I can't quite recognize.

Matapos kong kumain, nagpaalam ako kay Grandma na pupunta na ng school.

Naglakad ako ng tahimik habang hawak ng mahigpit ang straps ng bagpack ko.

"Davis."

Natigilan ako at tuluyang huminto sa paglalakad. May tumatawag ba sa akin?

Nagpalinga linga ako sa kalye. Wala akong nakitang tao. Bumuntong hininga ako.
Baka nagkamali lang ako ng rinig.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. Isinuot ko sa tenga ko ang headset at nakinig na

lamang doon. This is not good. Pakiramdam ko hindi na tama ang nararamdaman
ko. Hindi na din ako nakakapag concentrate sa school dahil dito.

Halos malapit na ako sa school nang matigilan ako. Someone is staring at me.
Lumingon ako sa isang bahagi ng kalye at nakita siyang nakatingin sa akin. A guy
wearing a gray hoddie and faded pants is standing in the street. He has raven black
hair, nakapamulsa siya, at nakatitig sa akin.

"Davis."

Unti unti kong inalis ang headset na nasa tenga ko. Natigilan ako nang marinig ang
sinabi niya. Sa kanya galing ang boses na yun. Paano niya nalaman kung sino ako?
Kilala ko ba siya? Pinagmasdan ko siyang mabuti. Ngayon ko lang siya nakita.

Bigla akong napalingon sa kabilang dulo ng kalye nang marinig ang isang sasakyan
na paparating. Tumabi ako at ibinalik ang tingin sa lalakeng nasa kalye. Hindi parin
siya umaalis sa pwesto niya. What is wrong with him? Hindi niya ba nakikitang
masasagasahan na siya?

Napahakbang ako sa tangkang pagligtas sa lalake. Pero masyado siyang malayo at

masyadong mabilis ang sasakyan. Linampasan ako ng sasakyan at dumerecho sa
kalyeng nasa harap ko. Nanlaki ang mga mata ko nang marealized na wala itong
balak huminto. Ano bang nangyayari sa mga tao ngayon? Hindi ba niya nakikita na
may masasagasahan siya?

Halos mapapikit ako dahil hindi ko kayang makita ang susunod na mangyayari. Pero
bago yun napansin ko ang expression ng lalake. He is still staring at me as if he
knows me. And I saw pain in there. And longing.

Dumerecho ang sasakyan sa kanya na tila ba hindi siya nakikita. I nearly gasped in
shock. Halos mapatakbo ako papunta sa kanya. Pero noong lumampas ang
sasakyan wala akong nakitang katawan na sugatan sa daan. Not even a trace that
someone is stranding there earlier. Nawala na ang lalake.

Lumipas ang araw at isang bagay lang ang nasa isip ko. Ang lalakeng nakita ko sa
kalye kaninang umaga. Halos hindi ko na namalayan na nagka quiz kami at ilang
beses akong pinagalitan dahil hindi ako nakikinig. Nitong nakaraang mga araw para
bang nawalan na ako ng gana sa pagpasok. It's as if something is not right. Sa mga
taong nasa paligid ko. Sa lugar na inaapakan ko.

Dumating ang lunch at wala sa sarili na lumabas ako ng classroom. Naglakad ako sa
hallway at nakipagsiksikan sa madaming tao. Ilang tao ang nabanga ako. Ang ilan
naitulak ako. Hindi ko alam kung sinasadya nila. Wala din akong pakialam. I'm not
necessarily that important for them to take noticed.

Hindi ako sa cafeteria kumain gaya ng dati. Lumabas ako sa school building at
pumunta sa side ng school kung saan halos walang tao. Hindi ko alam kung bakit
pero wala akong ganang kumain. Para akong maiiyak pero hindi ko maintindihan
kung bakit. It's as if I lose something important but I don't know what it is. Like I'm
missing someone I don't even met. Umupo ako sa isang bench at pinagmasdan ang
maaliwalas na paligid. Why am I even here?

Dumating ang hapon at walang pinagbago ang nararamdaman ko. Ni hindi ko

namalayan na uwian na pala. Tumayo ako mula sa upuan nang mapansin na halos
ako nalang ang natira sa classroom. Kinuha ko ang librong nasa mesa na hiniram ko
sa library kanina at wala sa sarili na pumunta sa third floor para ibalik ito.

Habang naglalakad napansin ko na halos wala ng tao sa hallway. Mukhang hindi ko

namalayan ang oras. Nakabukas pa kaya ang library? Isang lalake ang bumanga sa
akin nang paakyat ako ng third floor dahilan para mahulog ko ang mga hawak ko.
Tumigil ako sa paglalakad at bumuntong hininga. Ni hindi man lang ito nag sorry o
kahit lumingon man lang. Nagpatuloy ako sa paglalakad hangang marating ko ang
library. Halos wala ng tao doon. Pumunta ako sa counter at nakita nandoon parin
ang librarian.

"Ariela Davis." bati niya sa akin. Madalas ako sa library. "Mabuti naman nandito ka.
Kanina pa ako nagpapatawag ng estudyante."

Ngumiti siya sa akin bago may kinuha sa ibaba ng counter. "Pwede bang pakidaan
naman ito sa art room sa second floor pagbaba mo? Baka kasi i-lock na ng guard
ang room at walang magamit ang mga estudyanteng maaga ang pasok doon
bukas."

Iniabot niya sa akin ang isang makapal na illustration book na puno ng nakaipit na
sketches at drawings. Tumango ako. Libro nanaman. Nagpaalam ako matapos isauli
ang kinuha kong libro at dalhin ang ibinigay niya.

Dumaan ako sa room na sinabi niya. Nasa dulo ito ng hallway at wala talaga sa
daraanan ko pero wala na akong nagawa noong ibigay niya ang libro. Nakapatay na
ang ilaw ng halos lahat ng room na nadaanan ko maliban sa isa kung saan naglilinis
ang isang janitor. Binuksan ko ang ilaw ng art room at nakita ang sandamakmak na
paintings at hindi natapos na canvas na nandoon.

Matagal na akong hindi nakapasok doon kaya halos hindi na ako familiar sa mga
nakikita. Ibinaba ko ang makapal na librong nasa mesa at pinagmasdan ang mga
paintings na nandoon. Ang iba malalake na halos takpan ang ibang parte at sulok
ng kwarto. Pero isang painting ang nakakuha ng attention ko. Linampasan ko ang
isang halos kasing laki ko na canvas at pinagmasdan ang painting na sumisilip mula
sa likod nito.

FIRE. A FIRE BALL.

Isang fire ball ang nasa painting, a combination of red, blue and orange flame.
Naglalagablab ito at para bang papunta sa direction ng taong tumitingin.
Napahawak ako sa canvas nito. I traced the texture of the sheet and the shape of
the fire ball with my pale fingers. Hangang sa nakaramdam ako ng biglaang sakit sa
ulo ko. Inalis ko ang kamay mula sa painting at nahawak sa ulo ko. Pakiramdam ko

bigla akong nahilo. I shake my head to clear the uneasy feeling. Mabuti pa umuwi
na ako. Kung ano ano na itong nararamdaman ko.

Akmang paalis na ako sa harap ng painting nang biglang namatay ang ilaw. Nanlaki
ang mga mata ko. What happened? Mabilis kong pinuntahan ang pinto. Hinawakan
ko ang knob at pinihit ito. Walang nangyari. Nanlaki ang mga mata ko at muli itong
pinihit. Wala talagang nangyari. Nagsimula akong magpanic. SHIT.

Inulit ulit ko ang pagpihit sa knob ng pinto. Pero nakalock na ito. Hindi kaya nilock
ito ng janitor na nasa kabilang kwarto habang nasa loob ako? Kumatok ako ng
malakas. "HELLO! MAY TAO BA DYAN!"

Walang sumasagot. Damn. Sinubukan kong isindi ang ilaw pero maging ito hindi
masindi. May central switch ba ito o something? Nakulong ba talaga ako dito?
Nagsimulang manginig ang mga kamay ko habang hawak parin ang knob habang
ang isa ay walang tigil sa pagkatok sa pinto.

"HELLO! PALABASIN NIYO AKO DITO!"

Nothing. I can't hear any sound at all. Tarangtang binuksan ko ang bag ko. Hinanap
ko ang cellphone ko. Nang makita ko ito mabilis kong nagdial ng number ng bahay
namin. Halos makagat ko ang mga labi ko sa paghihintay na may sumagot ng
tawag. Pero walang sumasagot. Wala na akong ibang alam tawagan. Wala akong
kaibigan sa school na ito. Napaupo ako sa sahig. Bakit ba kailangang mangyari sa
akin ang lahat ng ito?

"You're still a cry baby."

I froze. Lumakas ang tibok ng puso ko nang marinig ang isang boses sa loob ng
kwarto. Unti unti akong napatingin sa bintana na tila ba hindi gustong makita kung
sino man ang nandoon. Napatayo ako nang makita ang isang familiar na lalake na
nakaupo sa railings nito at pinagmamasdan ako. Siya yun. Yung lalakeng nakita ko
kaninang umaga.

"W-What are you doing here?" nagawa kong itanong.

"Davis."

He is doing it again. Tinatawag niya nanaman ako na para bang kilala niya ako.
Umalis siya sa pagkakaupo at unti unting naglakad papunta sa akin. Napa-atras ako.

"D-Don't go any nearer. I'm warning you." Kinuha ko ang bag ko bilang pananga
mula sa kanya. Sino ba siya? Ano ba siya?

"Ariela Davis." he said while he is just inches from me.

I can feel his breath fanning my face. Napalunok ako. Hindi ko masyadong makita
ang mukha niya dahil sa dilim but I can clearly see how his black hair falls a few

centimeter above his eyelids. At ang mga mata niya. They are piercing black and
they flicker beneat the dim surroundings.

"I miss you." he almost whispered in my bare ear.

"I don't know you." sagot ko. But I'm lying. I know I'm lying. Ang mga mata niya.
Familiar ang mga mata niya. Nakita ko na siya dati. Hindi ako pwedeng magkamali.
Pero saan? Hindi ko matandaan.

Tila ba nasaktan siya sa sinabi ko. Hindi na siya lumapit pa. Kinuha ko yun na
pagkakataon para tumalikod mula sa kanya. Muli kong hinawakan ang knob ng
pinto. Please bumukas ka. Tahimik na dasal ko. Pinihit ko ito ng ilang beses pero
makalipas lamang ng ilang segundo bigla ko itong nabitawan- Hindi ako nakagalawDalawang kamay ang naramdaman ko na bumalot sa beywang ko. Bigla akong
nanghina. He is hugging me. He is hugging me from behind.

Hindi ako nakapagsalita sa ginawa niya. He rests his chin in my shoulders while his
arms are still embracing me. Tightly. Like he doesn't want to lose me. Ramdam ko
ang bilis ng tibok ng puso niya. Ang init ng katawan niya. He is like a child in some
way. Ayaw maiwanan.

And the strange is- Hinayaan ko siya. Hinayaan ko lang siyang yakapin niya ako.
Nanatili kami sa ganung position sa loob ng ilang minuto. It's weird. I don't even
know this person but being in his arms seems the only thing that makes sense to
me. Sa dami ng nangyari. Sa dami ng gulo at hindi maipaliwanag na pakiramdam
nitong mga nakaraang araw. For the first time I feel calm and safe.

"I will wait for you to come back." bulong niya sa akin. "Hihintayin kita. Kahit gaano
katagal. Hindi mo man ako makilala ngayon. Darating ang araw na maaalala mo din
ang lahat."

I can feel his arms lossening its grip. Hindi- Hwag kang umalis. Halos bulong ko sa
sarili. Nawala ang chin niya mula sa pagkakarest sa balikat ko. At ang kamay niya
mula sa beywang ko. Bigla akong humarap sa kanya dahil hindi ko pa gustong
umalis siya.

That's when he slowly planted a soft kiss in my forehead. A lingering kiss that is
almost unreal. Napapikit ako. "Babantayan kita hangang sa dumating ang araw na
yun." he whispered just a few inches from my face. "I love you."

Naramdaman ko ang unti unting paglaho niya sa harap ko. The warmth of his body
is slowly fading and every trace of his existence was soon gone. Binuksan ko ang
mga mata ko at nakitang muli ang familiar na kadiliman ng kwarto. Kung saan
tanging ako nalang ang nakatayo.

Nanghihina akong napasandal sa pinto. Nang hawakan kong muli ang knob nito at
pinihit- isang mahinang clicked ang narinig ko. Bumukas ito. Hindi ko alam kung
matatawa ako o ano. Napangiti ako and at the same time I feel like crying.
Lumingon ako sa huling pagkakataon kung saan siya nakatayo kanina.

Jett Forester.

***

THEEND

#HappyJettForesterDay