PERJANJIAN PERDAGANGAN BEBAS

Perjanjian perdagangan bebas diwujudkan untuk membuka lebih banyak akses

kepada pasaran. Perdagangan bebas memerlukan sesebuah negara untuk
melaksanakan liberalisasi ekonomi iaitu membuka dan membebaskan pasaran
daripada sebarang bentuk perlindungan dan halangan terhadap
perdagangan (trade barrier) seperti tarif, kuota, subsidi dan sebagainya. Malah
kerajaan juga perlu memansuhkan sebanyak mungkin peraturan-peraturan yang
mengawal pasaran (deregulation), melakukan penswastaan, dan menghapuskan
kawalan terhadap aliran keluar-masuk wang dan pelaburan (capital control).

Hasilnya, pasaran yang benar-benar bebas dan persaingan di atas padang yang
sama rata dapat diwujudkan. Ini membolehkan harga barang dan perkhidmatan
ditentukan melalui permintaan dan penawaran yang sebenar. Orang ramai akan
mendapat keuntungan melaui harga yang berpatutan apabila berlakunya
persaingan yang adil dan sihat. Apa yang lebih utama, perdagangan bebas juga
akan meningkatkan lagi pendapatan sesebuah negara melalui eksport dan
pelaburan kerana akses terhadap pasaran tidak lagi terhad. Ini akhirnya membantu
sesebuah negara untuk membangun menjadi sebuah negara yang maju.

Perjanjian perdagangan bebas sukar untuk dilaksanakan secara adil kerana negara-
negara maju yang mempunyai kepakaran teknikal yang lebih tinggi seperti
Amerika Syarikat mempunyai bargaining power dan kuasa untuk membuat
tuntutan yang lebih besar. Misalnya ketika pusingan rundingan WTO di Uruguay
pada tahun 1986, negara-negara dunia ketiga yang tidak mempunyai kepakaran
teknikal dan sumber manusia yang kuat tidak mampu menganalisa intipati
perjanjian dan menentukan samada ia akan membawa kebaikan kepada mereka.
Malah negara-negara dunia ketiga juga dipulaukan dan tidak dijemput untuk
menyertai perbincangan tentang isu-isu penting. Selain itu, kepakaran Amerika
Syarikat yang lebih tinggi dalam isu seperti harta intelek juga membolehkan
 peraturan-peraturan di dalam TRIPs (Trade Related Aspects of Intellectual
Property Rights) digubal mengikut kehendak syarikat-syarikat korporat Amerika.

SYARAT-SYARAT BERKAITAN HAK MILIK HARTA PENCIPTA

"INTELLECTUAL PROPERTY RIGHTS"

i. syarat melanjutkan tempoh patent jika proses pendaftaran patent mengambil

masa yang panjang;
ii. syarat melanjutkan tempoh patent jika didapati bahawa ubat itu boleh diguna
untuk merawat penyakit lain;
iii. syarat "data exclusivity " di mana firma yang mengeluarkan ubat generic tidak
boleh merujuk pada data yang telahpun dikemukakan oleh pemegang patent
untuk ubat itu. Firma generic itu dikehendaki menjalankan semula semua
kajian klinikal untuk membuktikan ubat itu adalah berkesan. Syarat ini akan
memperlambatkan proses membawa ubat generic ke Malaysia;
iv. syarat menyekatkan amalan " parallel import ". Mengikut undang-undang
perdagangan antarabangsa yang sedia ada, sesebuah kerajaan boleh
mengimpot ubat generik demi kepentingan rakyat walaupun syarikat asal telah
mendaftarkan patent untuk ubat tersebut.. Tetapi, wujudnya syarat-syarat
dalam FTA US yang menyekatkan hak ini.

Syarat-syarat seperti yang disenaraikan di atas akan menyebabkan kenaikan harga

ubat. Walaupun pada takat ini sebahagian besar daripada ubat-ubat yang
digunakan oleh hospital-hospital kerajaan adalah ubat generik, perbelanjaan
kerajaan untuk membekalkan ubat telah melambung naik. Masalah kos akan
menjadi lebih serius lagi jika kegunaan ubat generik diketatkan lagi oleh syarat-
syarat yang terkandung dalam FTA dengan Amerika Syarikat.
PATENT

Paten ialah hak monopoli 20 tahun bagi penemuan suatu barangan yang diperoleh
oleh sebuah syarikat sekiranya ia berdaftar dengan pihak berkuasa. Maka syarikat
lain tidak boleh mengeluarkan produk yang sama atau generik untuk 20 tahun.
Contoh bahan tradisional seperti buah mengkudu. Jika ia dikaji dan dipaten oleh
syarikat AS, anda perlu meminta kebenaran dan membayar royalti kepada syarikat
berkenaan untuk menanam dan menggunakan buah mengkudu.

Manakala bagi sistem untuk ubatan, ubat diberikan patent apabila ianya adalah
ciptaan baru, jadi bukan semua ubatan dipatenkan. Kesemua ubatan di Malaysia
mesti didaftarkan dengan Kementerian Kesihatan Malaysia sebelum ianya boleh
dijual bagi tujuan keselamatan. Untuk mendapatkan pendaftaran tersebut, pihak
berkenaan mesti membuktikan keberkesanan ubat, selamat dan tidak beracun.

UBAT-UBATAN MENJADI LEBIH MAHAL DAN SUKAR DIPEROLEH

Walaupun syarikat-syarikat korporat antarabangsa dapat mengakses pasaran

sesebuah negara apabila pelbagai sekatan dihapuskan, itu masih lagi belum
mencukupi. Undang-undang harta intelek diperlukan untuk melengkapkan proses
memonopoli dan mendominasi pasaran negara tersebut. TPPA akan meluaskan
lagi skop dan mengetatkan lagi peraturan mengenai harta intelek seperti paten,
hak cipta, dan tanda niaga (trademark). Hak harta intelek sebenarnya hanyalah
lesen yang diberikan kepada syarikat-syarikat korporat untuk memonopoli sesuatu
produk.

Salah satu ancaman utama akibat peraturan paten yang lebih ketat ialah terhadap
ubat-ubatan dan farmaseutikal. Ubat-ubat generik selama ini telah banyak
membantu golongan miskin dan berpendapatan rendah untuk mendapat rawatan
terhadap pelbagai jenis penyakit. Ubat-ubat generik tidak dipasarkan dengan
jenama terkemuka namun kandungannya sama sahaja seperti ubat-ubatan
komersial. Sebab itu ia murah dan menjadi satu-satunya sumber kepada golongan
berpendapatan rendah untuk mendapatkan rawatan. Namun peraturan paten yang
lebih ketat seperti yang dituntut oleh Amerika Syarikat (dibelakangi oleh industri
farmaseutikal seperti PhaRMA) akan menghalang akses kepada ubat-ubatan
generik yang lebih murah ini.

Tanpa ubat-ubat generik, rakyat Malaysia terpaksa membeli ubat-ubat paten yang
berlipat kali ganda lebih mahal dan hampir mustahil boleh dibiayai oleh
kebanyakan orang jika melibatkan penyakit-penyakit yang serius seperti kanser.
Misalnya seperti Sorafenib, sejenis dadah/ubat untuk merawat kanser hati dan
buah pinggang memakan kos hampir 10,000 ringgit seorang untuk sebulan.
Namun versi generik ubat ini hanya memakan kos sebanyak 300-500 ringgit
sahaja untuk seorang selama sebulan.

Amerika Syarikat menuntut supaya tempoh paten dipanjangkan lebih lama lagi
berbanding tempoh paten selama 20 tahun sebelum ini. Ini bermakna rakyat
Malaysia tidak akan mendapat akses kepada ubat-ubat generik dalam tempoh
yang lebih panjang. Selain itu, Amerika juga menuntut negara-negara TPPA
supaya bersetuju dengan skop paten yang lebih luas. Selain daripada memberi
paten kepada ubat itu sendiri, apa sahaja jenis penggunaan baru atau perubahan
bentuk fizikal ubat tersebut juga perlu dipatenkan walaupun ia tidak
meningkatkan keberkesanannya. Misalnya jika sejenis ubat didapati boleh
merawat penyakit yang lain, maka ubat tersebut layak untuk dipatenkan buat kali
kedua. Ubat yang diubah bentuk daripada tablet kepada cecair juga boleh
mendapat paten baru selama 20 tahun lagi. Selain itu, peraturan paten dalam
TPPA juga akan diluaskan kepada kaedah-kaedah pembedahan, diagnosis, terapi,
dan berbagai-bagai lagi kaedah rawatan. Ini lebih ekstrem lagi daripada peraturan
paten di bawah WTO sendiri di mana ia tidak diperlukan atas sebab-sebab moral
dan etika.
Pemberian paten sebenarnya boleh ditentang oleh orang ramai jika tiada justifikasi
yang kukuh mengapa sesuatu produk hendak dipatenkan. Namun begitu,
kelonggaran ini akan dihapuskan melalui TPPA dan membolehkan apa sahaja
perkara bodoh dan remeh-temeh menjadi alasan untuk syarikat-syarikat korporat
menuntut paten dan seterusnya memonopoli sesuatu produk. Selain itu,
penguatkuasaan terhadap paten juga akan diketatkan di mana pegawai-pegawai
kastam yang mungkin tidak mahir tentang isu harta intelek boleh menahan
bekalan ubat-ubatan yang disyaki mencabuli paten. Ini boleh melengahkan lagi
sesuatu ubat yang penting untuk sampai kepada pesakit-pesakit yang memerlukan.

Perjanjian TPPA juga akan memanjangkan lagi tempoh data exclusivity untuk
mengukuhkan lagi monopoli syarikat-syarikat farmaseutikal terhadap pelbagai
jenis dadah dan ubat-ubatan. Data exclusivity bertujuan menghalang pengeluar-
pengeluar ubat generik daripada menggunakan kajian-kajian klinikal terhadap
sesuatu ubat untuk mendapatkan kelulusan bagi produk mereka. Biasanya,
pengeluar ubat generik hanya perlu mengemukakan kajian klinikal yang
membuktikan produk mereka sama sahaja dengan ubat-ubat berpaten yang
dikomersialkan. Melalui data exclusivity, pengeluar-pengeluar ubat generik tidak
dapat menghasilkan produk generik walaupun sesuatu ubat itu telah tamat tempoh
paten atau tidak perlu langsung kepada paten. Pendek kata, syarikat-syarikat
farmaseutikal akan mendapat monopoli yang lebih lama lagi walaupun sejenis
ubat itu tidak berpaten, manakala kita semua akan menderita sepanjang tempoh itu
kerana tidak mendapat akses kepada ubat-ubatan yang lebih murah.[20]
http://msmpoz.com/pdf/US-EU-FTA-will-increase-the-medicine-price.pdf

http://www.ftamalaysia.org/file_dir/113636161244cd7ecc0ff7f.pdf

http://www.ftamalaysia.org/article.php?aid=149

https://freedomthreesixty.com/2013/07/04/selamatkan-malaysia-hentikan-tpp-6/