penilaian kesan dasar-dasar Mahathir mengenai status ekonomi masyarakat Melayu dan

bahagian ekonomi, bagaimanapun, adalah di luar skop seksyen ini. Apa yang penting ialah
arah yang baru Mahathir dalam cara yang praktikal dan cara simbolik dan juga bertentangan
dengan langkah-langkah ekonomi nasionalis ethnocultural Melayu 1970-an.
Penyahkawalseliaan dan penswastaan dasar Mahathir berkesan dibebaskan modal bukan
Melayu dan menyebabkan tempat percutian di negeri ini dari usaha pengagihan semula etnik,
berpotensi menjejaskan manfaat ekonomi masyarakat Melayu yang dinikmati pada 1970-an.
Untuk golongan elit UMNO yang masih percaya kepada ethnocultural nasionalis Melayu
DEB pada tahun 1970-an, arahan baru Mahathir yang dilihat sebagai menentang usaha pada
tahun 1970 untuk mengangkat masyarakat Melayu ke kedudukan yang dominan dari segi
ekonomi di Malaysia. Hujah nasionalis puak pencabar berakhir berdasarkan persepsi ini

3.3 Pilihan ethnocultural Razaleigh: Hidup DEB (Dasar Ekonomi Baru)

Dalam seksyen ini, dapat dibuktikan Razaleigh cuba untuk mencabar Mahathir dengan
kedudukan ethnocultural nasionalis Melayu yang kuat. Sebahagian besar kedudukan
Razaleigh dipengaruhi oleh perbahasannya dalam masyarakat Melayu mengenai DEB dan
dasar ekonomi Mahathir yang bersifat ethnocultural nasionalis beralih kearah nasionalis
Melayu. Dalam konteks ini, Razaleigh berhujah bahawa DEB perlu dilanjutkan hingga tahun
1990 memandangkan misi penyusunan semula etnik masih belum dicapai. Razaleigh juga
berhujah bahawa polisi ekonomi Mahathir telah mengkhianati etnik nasionalis Melayu
sebagai cerminan pada DEB yang asal seolah-olah ia tidak memberi kepentingan kepada
komuniti Melayu.

Meskipun pertikaian 1987 telah dikaji, perkara yang telah tertulis termasuklah
pertelingkahan yang ditimbulkan oleh Razaleigh pada awal 1990-an. Kesan pertelingkahan
yang ditimbulkan oleh Razaleigh berlanjutan sehingga awal 1990-an dalam bentuk
persaingan antara UMNO Baru yang dipimpin oleh Mahathir dengan Semangat 46 yang
dipmpin oleh Razaleigh, disengitkan lagi dengan seni berpidatonya, bahan-bahan tersebut
dijadikan sebagai penjelasan apa yang dihujah oleh Razaleigh semasa perselisihan pada 1987.

3.3.1. Razaleigh Sebagai Pembela Asal DEB dan Legasi Abdul Razak.
Razaleigh memperkenalkan dirinya dan kumpulannya yang mempunyai etnik nasionalis
Melayu yang kuat daripada tahun 1970-an, terdapat perdebatan mengenai nasib DEB,
didorong oleh hakikat bahawa DEB dirangka selama 20 tahun bermula pada tahun 1971 dan
telah dijadualkan berakhir pada 1990. Hujah-hujah dalam perbahasan ini telah dikategorikan
oleh Malek Merican kepada dua kumpulan: kumpulan pro-pengagihan semula (kumpulan A)
dan pro-pertubuhan (kumpulan B). Beliau memerhatikan, ahli kumpulan A berdebat
mengenai bahagian utama ekuiti korperat yang akan dimiliki oleh Bumiputra. Manakala
kumpulan B bimbang mengenai keperluan untuk pengubahsuaian asal atau penggantian
penstrukturan semula DEB kerana program ini dengan sendirinya menyebabkan ekonomi
25
Malaysia tidak berkembang. (K. J. Khoo, 1992:69) . Dalam kata lain, kumpulan A
mengekalkan hujah pro-pengagihan semula, menyatakan keinginan untuk membantu
Bumiputra, manakala kedudukan kumpulan B adalah mendahulukan pertumbuhan ekonomi
(K.J. Khoo, 1992:69).

Pada perdebatan tersebut, Razaleigh menyokong kesinambungan dan juga pengukuhan DEB
.26 Razaleigh, dalam ucapannya sebelum pilihanraya UMNO 1987, tanpa ragu-ragu
menyatakan bahawa, oleh kerana DEB adalah rujukan yang paling penting dan asas untuk
mana-mana dasar ekonomi Malaysia ia tidak seharusnya disalahgunakan. Tegasnya semua
pelan hendaklah berasaskan kepada DEB; semua rancangan perlu diukur dari perspektif
kepentingan dan peluang masyarakat Melayu. Ia tidak boleh berpihak kepada selera tamak
pemimpin politik yang berkuasa pada masa ini. (Razaleigh, 1987) Beberapa tahun kemudian,
Razaleigh menjelaskan DEB yang asal termaktub pada aspirasi ekonomi Melayu, sudahpun
terkubur sebelum penamatan rasminya kerana Mahathir telah meninggalkan polisi tersebut.
Razaleigh menegaskan:
Malah, DEB tidak berakhir pada tahun 1990 seperti yang diketahui. Ia telah berakhir pada tahun
sebelumnya. Dengan kata lain, (ia telah mati) sejak awal 1980-an apabila Tun Hussein Onn bersara.
Sejak itu, usaha-usaha untuk membasmi kemiskinan dan bagi meningkatkan ekuiti Melayu terganggu.

Razaleigh mempunyai kredibiliti untuk mempertahankan DEB kerana beliau sering dikenal
pasti sebagai pengarang utama (Case, 1996: 189). Razaleigh mempunyai kerjaya yang lebih
hebat iaitu melaksanakan dasar kerajaan dan menguruskan perusahaan pada 1970-an dan
awal 1980-an yang bertepatan dengan pelaksanaan rancak DEB, iaitu, meningkatkan kuasa
ekonomi Melayu. Pada tahun 1970, Razaleigh dilantik sebagai Pengerusi Bank Bumiputera
yang telah ditubuhkan untuk membantu aktiviti ekonomi masyarakat Melayu. Pada tahun
1970, Razaleigh juga bertanggungjawab dalam Pernas (Gale, 1981: 86-138). Sejak tahun
1974, Razaleigh telah menjadi pengerusi Petronas (Petrolium Nasional Berhad atau Negara
Petrolium Corporation). Beliau juga mengasaskan cabang perniagaan UMNO. Fleet Holdings
dan berkhidmat sebagai pengerusinya 1972-1982 (Gomez, 1990: 51). Agensi-agensi negeri
dan perusahaan mempunyai satu persamaan: mereka memainkan peranan penting dalam
mengembangkan penguasaan Melayu dalam ekonomi bawah DEB pada 1970-an.

Razaleigh juga mengenal pasti kumpulan beliau dengan pemimpin sebelum ini terutama
Abdul Razak, yang telah melaksanakan DEB, dalam usaha untuk membezakan dirinya dari
Mahathir (Kershaw, 1988: 146-148). Sesungguhnya, ucapan Razaleigh dalam pilihanraya
parti 1987 membuat banyak rujukan percuma kepada pemimpin-pemimpin UMNO sebelum
ini. Beliau menyifatkan era Abdul Razak sebagai tempoh 'mencapai perpaduan Melayu
tertinggi', tempoh 'nasionalisme yang semakin meningkat', era 'semangat idealistik tinggi dan
pragmatisme yang betul' (Razaleigh, 1987). Menurut satu ahli politik tertinggi UMNO - dia
adalah seorang sekutu rapat Musa Hitam, seorang ketua kumpulan B - saya menyoal, yang
27
telah banyak terlibat dengan kumpulan B semasa pertikaian 1987 , Kumpulan B diwakili
DEB asal seperti yang dibayangkan oleh Abdul Razak; manakala dasar kumpulan A tidak.
Beliau berkata:
(Team B adalah) yang mewakili ideologi Tun Razak ... (yang) kemajuan ekonomi masyarakat Melayu
melalui tindakan afirmatif politik. Itu adalah perbezaan (antara kumpulan A dan kumpulan B) ...
 Kumpulan B (menegakkan) penerusan kerajaan dalam perniagaan yang ertinya perbadanan kerajaan,
28
perusahaan... dan yang lebih penting pengedaran .

Menurut beliau, Mahathir dan kumpulan A cuba untuk menggunakan 'strategi korporat untuk
meningkatkan kuasa ekonomi orang Melayu,' seperti dasar penswastaan. Walaupun beliau
mengakui bahawa dasar Mahathir bukan satu penolakan lengkap dasar pro-Melayu Razak,
pada pendapat kumpulan B ia bukan cara untuk menamatkan dan berakhirnya DEB pada
tahun 1970-an. Dengan tema ini, Razaleigh dan rakan-rakannya cuba untuk membezakan diri
mereka daripada pengurusan ekonomi Mahathir. Dengan mengenal pasti diri mereka dengan
pemimpin-pemimpin politik tahun 1970-an yang telah bersungguh-sungguh yang diikuti
DEB dan dengan sokongan mereka untuk melanjutkan DEB, mereka menggambarkan diri
mereka sebagai pembela dasar yang telah dibangunkan untuk menempatkan masyarakat
Melayu dalam status yang dominan dari segi ekonomi vis-a-vis dengan bukan Melayu.

3.3.2 Kedudukan nasionalis Razaleigh, seperti yang ditunjukkan dalam kritikannya

terhadap dasar Mahathir.

Isu Melayu miskin di luar bandar.

Kritikan Razaleigh pada dasar ekonomi Mahathir merupakan satu bahagian penting dalam
pertikaian 1987. Kritikan Razaleigh menunjukkan bahawa dia mempunyai komitmen
ethnocultural Melayu nasionalis yang lebih kukuh berbanding Mahathir. Razaleigh berhujah
bahawa Mahathir telah mengkhianati DEB dan aspirasi masyarakat Melayu dengan memberi
tumpuan kepada: pengabaian kepentingan ekonomi masyarakat Melayu, terutamanya luar
bandar dan Melayu miskin; peningkatan ketidaksamaan ekonomi yang telah ditangkap pada
tahap tertentu dalam tahun 1970-an dan kesan buruk penyahkawalseliaan ekonomi Mahathir
kepada kekayaan masyarakat Melayu dan juga negara.

Pertama, Razaleigh berhujah bahawa keutamaan Mahathir melalui pertumbuhan

perindustrian dan bukannya pengagihan etnik yang ditinggalkan orang Melayu luar bandar
dan gagal untuk menangani masalah kemiskinan dalam masyarakat Melayu luar bandar, isu
utama yang DEB pernah cuba untuk tangani. Razaleigh, dalam ucapannya kepada ahli-ahli
UMNO semasa 1987 pilihan raya yang dipegang:
Suara-suara rakyat luar bandar telah menjadi semakin jauh dari pendengaran
kepimpinan negara. Penyakit ini semakin meluas kerana semangat yang lebih besar
dan perhatian yang diberikan dalam melawat kilang-kilang utama dan industri di
dunia berbanding dengan perhatian yang diberikan untuk melawat para petani luar
bandar yang miskin ... Pembiayaan mega dan projek mewah secara langsung dan
juga tidak langsung menyebabkan penurunan peruntukan belanjawan untuk
pertanian dan pembangunan luar bandar dan perkhidmatan pendidikan. Sebagai
contoh, bajet yang diperuntukkan untuk pertanian dan luar bandar perkembangan
telah dikurangkan kepada $ 1,187million (1983) daripada $ 1,550 juta (1982), dan
ini seterusnya mengurangkan kepada $ 1,222 juta pada tahun 1984 ... Dengan
 belanjawan yang menurun digambarkan di atas, usaha untuk membasmi kemiskinan
luar bandar telah terbantut dan dengan itu agenda untuk membasmi kemiskinan telah
30
menerima kurang kepentingan dan perhatian. (Razaleigh, 1987

Menurut Razaleigh, penekanan yang semakin berkurangan kepada pembangunan masyarakat

Melayu luar bandar diburukkan lagi dengan masalah kemiskinan. Razaleigh menegaskan
bahawa, walaupun pembangunan ekonomi yang pesat pada tahun 1989-an, jumlah orang
Melayu yang penting masih tinggal di kawasan luar bandar sebagai petani miskin. Mereka
adalah penyokong utama UMNO dan penonton utama nasionalisme Melayu. Razaleigh
dalam ucapannya hari pilihan raya, berkata, 'projek-projek mega dinafikan dan menjejaskan
peruntukan dana pembangunan bagi kawasan luar bandar ... yang mempunyai makna yang
penting bagi masyarakat Melayu, yang keutamaannya masih pembasmian kemiskinan
[bukannya perindustrian] (Razaleigh, 1987).

Beberapa tahun kemudian, dalam satu ucapan di Parlimen apabila Rangka Rancangan Jangka
Panjang Kedua dilancarkan, Razaleigh menjelaskan lagi, dengan alasan bahawa, terutamanya
di bawah mahathir, usaha pembasmian kemiskinan telah menjadi lembap. Memetik statistik
kerajaan, Razaleigh menegaskan bahawa, sejak tahun 1984, kadar kemiskinan telah menurun
daripada 18.4 peratus kepada 17 peratus sehingga tahun 1990, yang bermakna penurunan titik
1.4 peratus dalam tempoh enam tahun. Beliau juga menegaskan bahawa rekod ini tidak
lengkap dengan apa yang Abdul Razak dan Tun Hussein Onn lakukan pada 1970-an, kadar
kemiskinan menurun daripada 49.3 peratus kepada 18.4 peratus, iaitu, penurunan 30.9 peratus
dalam tempoh 14 tahun. Perdana Menteri sebelum ini, Razaleigh mendakwa, mengambil
penjagaan yang lebih baik kepada Melayu luar bandar dan dengan itu telah lebih komited
untuk meningkatkan kuasa ekonomi Melayu. (Razaleigh, 1991).

Pengagihan etnik
Kedua, mengenai satu lagi komponen DEB, pengagihan semula, termasuk pengagihan etnik,
Razaleigh juga mengkritik keras apa yang telah Mahathir dicapai pada 1980-an. Beliau
menegaskan bahawa di bawah Mahathir, jurang ekonomi antara golongan berada dan kurang
berada ditingkatkan secara amnya. Beliau menegaskan:

Pembohongan ekonomi kini semakin berleluasa dan berbeza kerana perancangan

yang tidak sepatutnya projek-projek tertentu dan lebih-lebih lagi kerana
kecenderungan mengagihkan kekayaan ke dalam beberapa tangan yang tidak
mengenal sempadan ketamakan kewangan. Pada masa yang sama, terdapat
kewangan dan skandal perdagangan melimpah ruah masih meningkat. Ini jelas
menunjukkan bahawa tidak ada pengagihan saksama kekayaan ekonomi di kalangan
bumiputera. (Razaleigh, 1987)
Hujah Razaleigh bahawa Mahathir telah gagal untuk mencapai matlamat DEB yang paling
penting - pengagihan semula etnik - sememangnya kritikan kuat Mahathir yang mendakwa
bahawa dia adalah salah seorang pembela yang paling setia masyarakat Melayu. Untuk
mendakwa bahawa Mahathir telah gagal memenuhi atau mengabaikan matlamat pengagihan
etnik adalah bersamaan dengan mendakwa bahawa Mahathir telah mengkhianati orang-orang
Melayu dan aspirasi ekonomi mereka dan kedudukan nasionalis bahawa dia menganggap
apabila dia memberontak terhadap Abdul Rahman pada tahun 1969. Pada masa yang sama,
Razaleigh, mengkritik Mahathir kerana gagal memenuhi aspirasi Melayu, cuba untuk
menunjukkan bahawa dia akan menjadi seorang pemimpin Melayu yang lebih baik untuk
memberikan manfaat kepada masyarakat Melayu dan pemain pertahanan yang lebih kukuh
nasionalisme Melayu.

Penyahkawalseliaan ekonomi dan kesannya.

Ketiga, Razaleigh menegaskan bahawa dengan penyahkawalseliaan ekonomi Mahathir,
pencapaian ekonomi kebangsaan di bawah pemimpin nasionalis sebelumnya dan,
terutamanya meMalaysiakan atau Melayu-isation kekayaan negara, berada dalam bahaya.
Razaleigh berkata projek-projek besar Mahathir diperkaya hanya modal asing dan kecewa
orang Melayu. Razaleigh dalam ucapannya hari pilihan raya, bertanya, 'Apa yang
dimaksudkan dengan projek besar dan raksasa, jika Melayu menjadi pemerhati dengan
paleface melihat kemakmuran dan faedah projek kerana ia disalurkan keluar ke luar negara
oleh orang asing yang mendapat semua khas rawatan [oleh kerajaan yang] (Razaleigh, 1987).
Menurut Razaleigh, akibat daripada pembatalan kawal selia ekonomi Mahathir, yang
menetapkan modal asing percuma untuk membentuk usaha sama atau membuat kontrak
untuk menubuhkan lumayan projek-projek mega, kekayaan negara mengalir keluar, tidak
memberi manfaat kepada masyarakat Melayu.

Kemudian pada tahun 1991, Razaleigh membincangkan bagaimana hala tuju dasar ekonomi
Mahathir mengancam Ekonomi Malaysia dan DEB. Beliau menjelaskan dasar DEB dan apa
yang dimaksudkan dengan dasar ekonomi di bawah kuasa Mahathir:

DEB cuba untuk mencerminkan harga nasionalisme Malaysia, yang merupakan asas
kukuh pembangunan negara. Dapat dilihat dengan lebih jelas, impian negara iaitu
Melayu dan Bumiputera akan jauh dengan kaum bukan Melayu dan juga dengan
pemodal asing dari segi pemilikan saham modal di negara ini. Sebagai sebuah
negara yang bebas, kita tidak mahu menjadi sebuah negara yang bebas pada nama
sahaja; di mana sebenarnya kekayaan negara kita dimiliki secara bebas oleh pemodal
asing. Dasar ini [Mahathir] tidak menyentuh isu ini lagi. Sekarang di bawah dasar
liberal kerajaan itu, berkenaan dengan modal asing, kapitalis asing individu tidak
perlu mengimbangi pemilikan mereka dengan modal tempatan. Begitu juga dengan
peluang kerja, pengurusan dan sebagainya. Ia seolah-olah bahawa mereka bebas
untuk mendapatkan segala-galanya. (Razaleigh, 1991)
Translated by: Nadia Syahiera bt Mohamad Salleh (AN150103)
[pages: 132-140]