Ang Paglalakbay patungo sa aking mga Pangarap

Hanggang saan ang kaya mong gawin para sa mga pangarap mo?
Hanggang kailan mo gustong magsakripisyo at magtiis para maabot
ito?Ipagpapatuloy mo pa ba ang pangarap mo kahit sukong-suko ka na?

Bawat pagdilat ng aking mga mata ay mga luhang dumadaloy na

nagmumula sa kirot na nararamdaman ng aking puso.Kirot at hinanakit
na naghahadlang sa pagkamit ng aking mga pangarap. Magiging
matagumpay ba ako?Kaya ko ba? Mga tanong na hindi ko alam ang
kasagutan.

Paano ba naman ako magtatagumpay eh isang hamak lang naman

akong batang mahirap at walang buong pamilya subalit punong-puno
ng pangarap.Pangarap na napaka-imposibleng matupad.

Madalas kong kinakausap ang aking sarili, Bakit ang saklap ng buhay
ko? Hindi man lang ako nabiyayaan ng masayang pamilya na magiging
sandalan ko sa pag-abot ng mga pangarap ko. Ah,marahil ayaw nila
ako. Baka hindi nila ako tanggap. Mga sagot na hindi ko alam kung ito
bay totoo o guni-guni ko lang.

Minsan ko na rin tinanong ang Diyos, Bakit ganito ang buhay ko? Bakit
ang hirap-hirap naman yata?Bakit kailangan kong pagdaanan ang
ganitong hirap? Bakit hindi buo ang pamilya ko? Iilan lang yan sa mga
tanong na hindi ko masagot-sagot. .Ah siguro nga, may plano ang
Diyos.Ito nalang ang tanging pinanghawakan kong sagot sa mga
tanong ko.
Subalit sa kabila ng lahat ng di pagkakaroon ng pamilyang buo, marami
pa rin akong pangarap.Gusto kong makapagtapos.Gusto kong
yumaman. Oo, gusto kong maging mayaman.Sa dami-dami ba naman
ng hirap at pighati na napagdaanan ko,gusto ko rin makaranas ng
marangyang buhay. Dati-rati, papasok ako sa paaralan na walang baong
pera at kung meron man,pasalamat na ko kung may dalawang pisong
ibibigay sakin. Naranasan ko ang kakain ng walang ulam,purong-puro
na kanin.Minsan,asin at asukal nalang para kahit papaano,magkalasa
man ang kinakain ko. At mga notebook ko, mga pinagtagpitagpi ng
mga pinaglumaan kong notebook dati.Yung bag kong nag-iisa na
lumang luma. Yung medyas kong lawlaw na at sapatos kong gutom na
gutom na at tuwing inaapak ko sa may tubig ay naku,baha na. Ilan lang
yan sa mga hirap na pinagdaanan ko.Ngayon, masisisi mo pa ba ako
kung bakit gusto kong maging mayaman. Subukan mong suutin ang
sapatos ko at iyong maramdaman kung gaano ang hirap ng buhay
ko.Lahat ng ito tiniis at pinagpasensyahan ko.

Kaakibat ng mga hirap na naranasan ko, nanatili akong pursigido.Sa

kadahilanang magiging armas ko lahat ng paghihirap na ito sa pag-abot
ng mga pangarap ko.

Nakapagtapos ako ng hayskul. Tuwang-tuwa ang lola at mama ko sa

natamo ko. Biruin mo, nakapagtapos pa rin ako. Ang pagtatapos kong
ito ay nagdulot sa akin ng saya at lungkot.Masaya ako kasi nakaya kong
magtapos ng hayskul pero malungkot ako kasi hindi ko alam kung
makakapag-aral pa ako. Hindi ko alam kung may tutulong ba sa akin sa
pagpasok ko ng kolehiyo. Hindi ko namamalayang tumutulo na pala
mga luha ko.
Pagsapit ng dilim, heto ako nakatayo at nakatingin na naman Sayo.
Umiiyak,nagsusumamo,humihiling.Humihiling na sana tulungan mo ko.
Gusto kong pumasok sa kolehiyo pero paano?

Sa gabing iyon, napagtanto kong bakit hindi ko kaya hanapin ang tatay
ko.Malay mo,matulungan niya ako. Napangiti nalang ako.Siguro nga sa
pagkakataong ito, kailangan kong hanapin ang ama ko kahit tinalikuran
ako bilang isang anak niya.Kapit sa patalim kumbaga. Pagkatapos ng
pagtalikod niya sa kanyang responsibilidad, hahanapin ko siya.Isa na
yatang malaking kalokohan to.Pero teka, may pangarap ako e.Hindi ko
pwedeng hindi matupad iyon. Bahala na. Usapang pangarap ito.

Dumating ang pagkakataong nakilala ko siya.Aba, may kaya.Siguradong

matutulungan ako nito.Pinasok ko na ang mundo niya. Ang mundong
kung saan isang malaking hamon na naman sakin.Isang mundong hindi
ko alam kung ano pa ang mga nakahandang pagsubok para sa akin.

Bituin.bituin.... samahan ninyo ako sa aking paglalakbay.aking hiling.

Sa unang yapak ko pa lamang sa kanilang tinitirhan ay hudyat na rin ng
pagsisimula ng aking kalbaryo. Alam kong hindi ganun kadali ang
magiging buhay ko rito.

Sa pagdaan ng mga araw, unti unti kong nalalaman ang buhay na

pinasok ko. May mga pagkakataong gusto ko ng sumuko.Gusto ko ng
bumitaw pero pinanghahawakan ko ang mga pangarap ko.
Nagtiis.Nagpasensya.Nakisama.Nagsakripisyo.Iilan lang to sa mga
nagawa ko upang makapag-aral sa kolehiyo.

Lumipas ang mga araw,buwan at taon, nakapagtapos ako. Hindi biro

ang mga pinagdaanan ko. Hindi biro ang sakripisyong ginawa ko.
Masasabi kong dugot pawis ang pinuhunan ko upang matungtong ko
ang kinalalagyan ko ngayon. Nagtiwala ako sa plano ng Diyos sa buhay
ko.Pinanghawakan ko ang mga pangarap ko upang hindi sumuko.Dahil
sa pangarap ko, nagpupursige ako.

Sa ngayon,isa na akong guro.Isang guro na patuloy pa ring

nangangarap.Salamat Sayo at sa mga bituing nagsilbing tanglaw at
tumupad ng aking mga hiling.