Anda di halaman 1dari 4

Kenangan Grand Piano.

Ahira Dara Ekllecia

Kenangan ing piano iki tambah nyesakna batinku, kenangan kenangan


iki tambah nggarai kepikiran, tapi semakin aku mainna piano iki
semakin gak kuasa nahan kangenku nang Dinda. Tiba tiba ana suara
langkah kaki ing studio musik griya ku, cepet cepet aku ngusap airmata
ku lan pura pura gak terjadi apa apa. Dimaas, lek di celuk iku nyaut,
ojok meneng aee, sampean opoo se emangee suara khas Ian nyeluki
aku, opoo yaan, sepurane gak kerungu hehe, maeng main piano dadi
gak kerungu omomngku asal tumben main maneh? Sejak dinda
budhal nang jepang sampean gak gelem nyekel piano iku maneh Ian
mesti megelno, ngilingna aku tentang Dinda,. Sedurunge Dinda pindah
nang Jepang meloki orangtua ne sing sibuk, aku, Ian lan Dinda sering
main nang ruang musik iki, lebih tepate nang piano iki, akeh banget
kenangan sing aku buat nang piano iki ambek Dinda, termasuk rasa
senengku nang Dinda, guduk seneng sebagai temen, aku gak ngerti rasa
opo iki, tapi lebih tekan kanca.

Aku kangen ambek Dinda, kangen suarane sing biasane nyanyi bareng
aku, kangen rambut Dinda sing kegerai sepanjang bahu, bau parfum
bayi sing biasa digae Dinda, kangen cara ketawane, senyumane, tatapan
lembute tapi tetep teges. Wis sekitar 3 tahun aku ditinggal Dinda,
sesekali dee ngirimna surat, soale kalau telpon utawa sms iku larang,
mending kirimna surat, Dinda ya tipe arek sing luwih seneng dikirimna
utawa ngirimna surat, soale luwih romantis jare. Aku kangen Dinda.
Kapan sampean mulih Din?

Sore iku, aku lagi lari sore seperti biasane sambil ngerungakna lagu
kenanganku ambek Dinda, tiba tiba ana telpon tekan Ian jare aku
disuruh cepet mulih jare ana surat tekan Dinda, langsung aku lari
kenceng banget, gak ngurus dideloki tetangga, lan gak urus kaki iki
ngerasa keju, sampe aku nang ngarep omah aku langsung munggah
tangga mlebu nang ruang musik, nang njero wis ana Ian, dee wis
nggawa sepucuk surat sing wis dibuka aku yakin iku teka Dinda, Ian
noleh lan ngekeki surat iku sambil senyum wocoen Dim, kon pasti
seneng tambah penasaran aku, aku entuk surat tekan Dinda ae wes
seneng setengah urip kok Ian ngomong ngunu.

Isi surate ngene:

Gawe Dimas lan Ian seng tak sayang.

Yaopo rek kabare? Aku kangen kalian, aku nang kene apik apik ae.
Ndek kene wayahe sakura mekar, kapan aku iso ndelok sakura mekar
ambek kalian, sambil main gitar lan nyanyi nyanyi kaya mbien?

Gak kerasa ya wis 3 tahun kene gak ketemu, mek iso surat suratan. Aku
gak gelem asline melu ayah karo ibu mrene, tapi aku gaiso opo opo.
Tenang ae tanggal 18 Sepember aku bakal ketemu kalian maneh.
Jemputen aku ya nang juanda.

Opoo kok aku balik? Ceritane dowo, lek wis ketemu ae ya ceritane hehe.

Aku kangen kalian. Pokok kalo aku wis balik kita kudu seneng seneng
bareng ya. Main piano ambek gitaran bareng.

Wes ya, aku kirim surat Cuma kasih tau kalian lek aku kate balik nang
Surabaya. Hehe.

Salam kangen, Dinda.

Aku gak isa nahan seneng maneh. Aku metu tekan omah, langsung
mblayu sambil teriak. Saking senengen.

Aku karo ian wis nyiapno gae kepulangan Dinda, raung musik dirubah
sedemikian rupa, tapi tetep gak merubah tatanan alat musik. Sengaja
dari Dinda budhal nang Jepang aku karo ian gak gelem ngerubah tatanan
alat musik biar tetep ngiling Dinda.

Balon hitam putih kesenengan Dinda wis ditata, kue bentuk piano wis
siap, gak sabar nunggu Dinda. Gak lali kene berdoa biar Dinda dikeki
keselamatan nang njero pesawat, nang pesawat gak terjadi apa apa.
Sewengi aku wis mikirna, setibane Dinda, aku bakal ngungkapna
perasaanku. Aku wis mempersiapkan yaapa aku bakal nembak Dinda.

Wis ndang jemputen Dinda, ojok sampe dee nunggu. Mending


sampean sing nunggu. Opo maneh jalan nang juanda iku mesti macet.
Ian ngilingna, aku langsung siap siap nggae klambi kaya biasane, celana
jeans, kaos, sepatu kets, lan gak lali nggae topi kaya biasane. Aku
ngetokna mobil langsung budal nang Juanda

Ditengah perjalanan aku ketemu arek cilik jualan bunga mawar, aku
iling Dinda maneh. Mbien aku lan Dinda tau jualan bunga gae
menyumbang anak penderita kanker, gak cuman jualan mawar, kene
nang taman bungkul, gawe semacam penampilan lan sing gelem
menyumbang gawe penderita kanker langsung gabung karo kene. Sing
kekumpul ya lumayan isa gawe pengobatan penderita kanker 2 panti.

Gak kerasa wis sampe nang bandara Juanda, aku lnagsung parkir, terus
mlaku nang tempat kedatangan internasional. Gak sabar, aku nunggu
sambil tuku roti lan minum adem, saking semangate sampe lali gurung
sarapan nang omah.

Lagi enak ngisi minum tiba tiba ana arek sing nyeluk aku, suarane
kayak saura sing wis sue pingin tak rungokna, kaya kabeh emosi,
kangen, bahagia, seneng ana ndek suara iku. Gurung sempet aku balik
badan, dee wis meluk aku tekan mburi, pelukan sing mengungkapna
segalane. Ya iku Dinda.

yaopo kabarmu Din? aku bersikap biasa ae, aku gak gelem ngeluapno
rasa kengen ku, cukup melihat dengan diam ae.

sampean gak kangen aku ta Dim? Mek takon kabar? Gak guna rek aku
mulih lek mek ditakoni kabar omong Dinda sambil cemberut, gaya
khas Dinda. Iki sing kadang tak kangeno tekan Dinda. Cerewet, bawel.

yo kangen rek, sopo sing gak kangen ambek bawelmu Din, haha
sambil ngusap usap kepalane Dinda, aku kangen banget ambek awakmu
din.
Setibane nang omah, Dinda langsung disambut ambe Ian, langsung dijak
nang ruang musik. Jelas wae Dinda kaget soale ruang musik wes di hias
kaya sedemikian rupa.

Dinda, ayo nang taman bungkul ngko bengi ajak ku, aku wis gak
sabar ngungkapna rasa senengku.

iya ayo Dim, aku wes kangen rawon kalkulator sing nang kunu sisan
haha

Bengine setelah Dinda wis istirahat aku langsung ajak Dinda nang
taman bungkul, muter muter,cerita cerita, kangen kangenan. Pikirku iki
wis waktune aku ngungkapna perasaanku.

Dinda tak jak duduk nang salah satu tempat sing menurutku apik.
Selama beberapa menit awake meneng sambil mangan rangin. Akhire
aku sing ngebuka pembicaraan.

Din, aku kangen sampeangak ngerti selama bengi iki aku wis
ngomong kangen pirangkali nang Dinda. Tapiancen kenyataan aku
kangen.

aku kan wis nang kene Dim, aku ancen ngangeni kok haha

aku tresno karo sampean Din akhire kata kata sing wis sui pingin tak
ucapna metu ae. Ekspresi Dinda gak kaget melainkan dinda ndelok aku
smabil senyum.

gak usah dijawab Din, aku gaopo kok tambahku

tapi aku pingin jawab Dim ucape sambil senyum

aku ya tresno sampean.

makane aku belani balik nang Indonesia

Iku jawaban memuaskan, gak mikir maneh aku langsung ngecup dahi
Dinda sambil ngomong aku tresno sampean. Ojok pergi adoh maneh
Din. Ayo kene ngebuat kenangan sing indah maneh.

Anda mungkin juga menyukai