Μάριος Μητσόπουλος

Οι Άγιοι με τα Πορφυρά Μάτια

δαίμονες μαζεύτηκαν γύρω του και ετοιμάστηκαν να επιτεθούν στον Τόρος, αλλά ο
αρχηγός τους τους διέταξε να κάνουν πίσω. Είχε καιρό να πολεμήσει. Ίσως να
ξεσκούριαζε με εκείνη την μάχη.
Ο Τόρος επιτέθηκε πολλές φορές ακόμη, αλλά όλες του οι κινήσεις ήταν άχρηστες
εναντίον του πλάσματος. Η δύναμή του ήταν πρωτόγνωρη. Έφτασε η στιγμή που αποφάσισε
να επιτεθεί και εκείνο. Σήκωσε το δεξί του χέρι και το τίναξε μπροστά.
Μικροσκοπικές ριπές αέρα κατευθύνθηκαν προς τον άντρα σαν βέλη δεκάδων
τοξοτών. Ο Τόρος απέφυγε τις περισσότερες, αλλά δεν τα κατάφερε και στο τέλος
χτυπήθηκε. Έσκισαν την σάρκα του επιφανειακά σαν ξυράφια και του
προκάλεσαν αφόρητο πόνο. Εκείνος όμως σηκώθηκε για άλλη μία φορά. Έτρεξε
πάλι και επιτέθηκε δίχως επιτυχία. Ο δαίμονας τον απέφυγε και τον κλώτσησε δυνατά
στην κοιλιά, τινάζοντάς τον δέκα μέτρα πίσω. Σηκώθηκε και επιτέθηκε ξανά. Πάλι
τίποτα.
Μετά από πολλές επιθέσεις αποφάσισε να αλλάξει τακτική. Άρχισε να επεξεργάζεται το
περιβάλλον γύρω του για να δει πως θα το εκμεταλλευτεί. Είχε διάφορα μπαλώματα
χώματος πάνω στο πέτρινο έδαφος. Όρμησε για άλλη μία φορά και με μία επιδέξια
κίνηση γέμισε τη χούφτα του με χώμα, δίχως να κόψει ταχύτητα. Η επίθεσή του ήταν
ηθελημένα άγαρμπη. Ο δαίμονας τον απέφυγε και για να κάνει επίδειξη της δύναμής του
επιβράδυνε και δεν αντεπιτέθηκε αμέσως. Περπάτησε ήρεμα προς το μέρος του.
Εξάλλου ο Τόρος δεν είχε που να κρυφτεί, ούτε υπήρχε διέξοδος για να το σκάσει.
Άνοιξε και τα δύο χέρια του και ετοιμάστηκε να τα χτυπήσει με δύναμη ούτως ώστε να
δώσει πνοή ζωής σε ένα ωστικό κύμα. Ο μισθοφόρος
εκμεταλλεύτηκε ένα μικρό άνοιγμα που εμφανίστηκε,

176