Μάριος Μητσόπουλος

Οι Άγιοι με τα Πορφυρά Μάτια

έτρεξε προς το δαίμονα και πέταξε με όλη του τη δύναμη το χώμα πάνω στα βράγχια.
Εκείνος γέλασε, αλλά μετά από λίγο σταμάτησε να αναπνέει. Ο αέρα είχε πάψει να
φιλτράρεται. Έβαλε τα χέρια στα βράγχια και άρχισε να απομακρύνει τα χώματα.
Ο Τόρος σκόπευσε και εξακόντισε το ένα ξίφος του. Κάρφωσε το δαίμονα
στα πλευρά και είδε ένα πηχτό άλικο υγρό να χύνεται βασανιστικά αργά από την πληγή.
Εκείνος σηκώθηκε και τον κοίταξε στα μάτια. Το βλέμμα του είχε αλλάξει, δεν ήταν
τόσο τρομακτικό πια.
-Κανείς δεν κατάφερε να με λαβώσει σε μάχη από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Δεν
περίμενα ότι θα υπήρχε κάποιος άνθρωπος που θα μπορούσε να σταθεί απέναντί μου. Το
όνομά σου είναι Τόρος, σωστά; Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Στην συνέχεια ο δαίμονας εξαπέλυσε ένα μπαράζ επιθέσεων. Ήταν ανελέητος. Όταν
πολεμούσε με την πραγματική του δύναμη κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να του
αντισταθεί. Αν όλοι πάλευαν όπως εκείνος, τότε οι άνθρωποι είχαν κάνει εχθρούς
κάποια φοβερά πλάσματα.

Μετά από αρκετή ώρα ο Τόρος σωριάστηκε στο έδαφος. Είχε αντέξει για πάνω από μία
ώρα ενάντια στο τρομερό εκείνο πλάσμα. Δεν ένιωθε πλέον τα χέρια του και τα
πόδια του. Ήταν γεμάτος πληγές και χτυπήματα, αλλά δεν ένιωθε ούτε τον πόνο. Ένιωθε
απελευθερωμένος. Δεν του έμενε πολλή ώρα ακόμη. Ο δαίμονας τον πλησίασε και έσκυψε
για να του μιλήσει. Οι υπόλοιποι της φυλής του άρχισαν να βγάζουν επιφωνήματα.
Πρώτη φορά έβλεπαν τον αρχηγό τους να σκύβει για να μιλήσει σε κάποιον
άνθρωπο.

177