1.

0: PENGENALAN

Kursus Tamadun Islam dan Tamadun Asia yang lebih dikenali sebagai TITAS
memfokuskan kepada pengenalan ilmu berkaitan dengan ketamadunan seperti konsep
asas tamadun Islam dan tamadun Asia, ciri-ciri tamadun dan interaksi antara tamadun.
Selain itu, TITAS juga turut menyediakan ilmu pengetahuan kepada pelajar tentang
sejarah ketamadunan, tokoh yang terlibat dengan isu-isu kontemporari antara Tamadun
Islam dan Tamadun Barat serta hubungan mereka dalam proses untuk membangunkan
sesebuah negara. Kursus ini dianggap penting kerana mampu memberikan pendedahan
kepada pelajar tentang kepentingan sejarah yang telah berlaku supaya mereka boleh
mengambil iktibar dan pengajaran.

Bagi tugasan kerja kursus MPU3052 TITAS, saya dikehendaki menulis sebuah
analisis yang kritis berkenaan dengan perbandingan kepelbagaian tamadun Asia antara
tamadun Melayu, Cina dan India yang terdapat di Malaysia. Saya perlu membandingkan
ketiga-tiga tamadun ini dari segi perbezaan sosio budaya, ekonomi dan pendidikan.
Tugasan ini memerlukan saya untuk mencari dan meneliti serta memahami sumber
yang diperolehi supaya dapat menganalisis secara kritis dan sempurna.

1
2.0: KEPELBAGAIAN TAMADUN ASIA DI MALAYSIA

Menurut Kamus Dewan Edisi Keempat, tamadun didefinisikan sebagai keadaan

masyarakat manusia yang dicirikan atau didasarkan pada taraf kemajuan kebendaan
serta perkembangan pemikiran, sosial, budaya, politik atau cara hidup. Manakala di
dalam buku teks Sejarah tingkatan 4, perkataan tamadun berasal daripada bahasa
Arab iaitu mudun, madain dan madana. Madana mempunyai dua maksud iaitu tinggi
budi bahasa dan pembukaan bandar.

Malaysia merupakan sebuah negara yang makruf dengan rakyat yang berbilang
kaum yang terdiri daripada tiga kaum utama iaitu Melayu, Cina dan India. Tiga kaum ini
merupakan hasil pertembungan tamadun yang telah bertapak di Tanah Melayu sejak
berkurun lamanya. Menurut Hani (2009), penduduk peribumi Melayu mewakili Tamadun
Melayu, kaum Cina pula mewakili Tamadun Cina dari Tanah Besar Cina dan kaum India
mewakili Tamadun India dari Benua Kecil India. Hasil gabungan kepelbagaian tamadun
yang menetap di Malaysia telah menyebabkan berlakunya pertembungan dari segi
agama dan budaya yang diamalkan oleh rakyat Malaysia sehingga kini.

Di samping itu, menurut Tan Yao Sua (2016) penjajahan Inggeris di Tanah
Melayu telah mengakibatkan wujudnya masyarakat pelbagai etnik melalui kemasukan
imigran orang Cina dan India ke Tanah Melayu. Mereka ini termasuk golongan Melayu,
India dan Cina yang diasingkan dari segi bidang pekerjaan, tempat tinggal dan sistem
pendidikan. Hal ini telah menyukarkan masyarakat untuk berinteraksi sesama mereka.
Namun, kesepakatan ketiga-tiga kaum ini akhirnya telah menyebabkan Persekutuan
Tanah Melayu berjaya mencapai kemerdekaan pada tahun 1957. Dasar yang dibawa
oleh British masih lagi memberi kesan kepada kaum di Malaysia walaupun sudah
hampir 61 tahun merdeka. Kita dapat lihat walaupun ada perbezaan dari aspek sosio
budaya, ekonomi dan pendidikan tiga kaum utama Malaysia ini iaitu Melayu, Cina dan
India tetapi disebabkan kesefahaman dan permuafakatan telah membentuk satu identiti
bangsa negara Malaysia yang hidup dalam keadaan harmoni dan bersatu padu.

2
3.0: PERBANDINGAN KRITIS ANTARA TAMADUN MELAYU, CINA DAN INDIA

3.1: Sosio budaya

Sosio budaya merupakan amalan gaya hidup dan peradaban bagi sesuatu
masyarakat, lahir dari pegangan dan kecenderungan diri berkenaan dengan
pelbagai bidang hidup untuk memberi kepuasan dan merangsang pembangunan
hidup masyarakat (Siddiq, 2012). Menurut Abdullah Zhidi (2013), sosio budaya
ditakrifkan sebagai hubungan masyarakat dengan budaya seperti cara hidup,
adat istiadat dan lain-lain. Adat dan budaya merupakan suatu amalan yang telah
diamalkan oleh nenek moyang pada suatu ketika dahulu dan menjadi suatu
warisan yang diamalkan sejak turun temurun. Setiap kaum di Malaysia
mempunyai perbezaan dalam adat dan budaya masing-masing. Antaranya adat
perkahwinan, adat kelahiran, adat kematian dan adat perayaan.

Dalam masyarakat yang berbilang kaum, masing-masing mempunyai

adat resam tersendiri dalam menyatukan dua buah keluarga melaui ikatan suci
iaitu perkahwinan. Bagi masyarakat Melayu, kebiasaannya adat perkahwinan
terikat dengan tuntutan agama Islam. Terdapat beberapa adat sebelum
berlangsungnya perkahwinan tersebut. Adat yang dimaksudkan ialah adat
merisik, adat meminang adat memanggil dan adat bernikah. Proses ini adalah
bertujuan untuk membolehkan kedua-dua pihak saling mengenali antara satu
sama lain selain bersama-sama membuat persiapan yang secukupnya sebelum
ke gerbang perkahwinan.

Sewaktu hari pertunangan bagi kaum Melayu berlangsung upacara ini

dimulakan dengan wakil pihak lelaki yang terdiri daripada saudara mara terdekat
menyerahkan tepak sirih kepada wakil perempuan dan menyatakan lamaran
mereka secara rasmi. Mereka turut membawa hantaran lain seperti sebentuk
cincin, bunga rampai, kuih muih dan buah-buahan. Pada kebiasannya bilangan
hantaran yang dihantar mestilah dalam bilangan yang ganjil dan pihak
perempuan perlu membalas lebih bilangan hantaran kepada pihak lelaki (Portal
Kementerian Komunikasi dan Multimedia Malaysia KKMM, 2010). Selain itu,
pantun sering digunakan bagi memeriahkan majlis. Mereka turut
membincangkan tentang tarikh perkahwinan, mas kahwin, wang hantaran serta

3
belanjawan untuk majlis perkahwinan semasa berlangsungnya sesi pertunangan
ini. Upacara kemuncak dalam pertunangan adat Melayu ialah wakil pihak lelaki
yang terdiri daripada ibu atau saudara perempuan menyarungkan cincin belah
rotan sebagai tanda gadis itu sudah dilamar.

Dalam adat perkahwinan masyarakat Melayu, upacara akad nikah

diketuai oleh tok kadi atau imam dan bapa pengantin perempuan perlu menjadi
wali untuk menikahkan anaknya. Majlis akad nikah diadakan sama ada di masjid,
surau ataupun rumah pengantin perempuan sehari sebelum berlangsungnya
majlis perkahwinan. Menurut Sang Arjuna (2015) melalui penulisan blognya,
upacara pembatalan air sembahyang dilakukan apabila pengantin lelaki
menyarungkan cincin kepada pengantin perempuan dan bersalaman setelah
diijab kabulkan. Selepas itu, hari persandingan iaitu pengantin disandingkan di
atas pelamin sertai terdapat acara menepung tawar dan merenjis. Seterusnya
majlis sambut menantu yang mana keluarga sebelah mertua akan mengadakan
kenduri bagi memperkenalkan ahli keluarga yang baru kepada saudara-mara,
jiran tetangga dan rakan taulan yang hadir. Selalunya, pengantin akan diarak
dengan paluan kompang dan dihiburkan dengan persembahan pancak silat.

Seterusnya, bagi kaum Cina proses hari pertunangan adalah

berdasarkan kalendar Cina dan hendaklah bersesuaian dengan bintang
kelahiran kedua-dua pasangan. Khidmat tukang tilik digunakan untuk
menetapkan tarikh perkahwinan berpandukan sebuah buku iaitu Toong-Su. Hal
ini penting kerana jika dilakukan pada masa yang tidak sesuai dipercayai akan
ditimpa bencana dan perkahwinan tersebut akan mengalami kegagalan. Di
samping itu, menurut portal KKMM (2010), hari perkahwinan masyarakat Cina
akan dilangsungkan setelah tamat tempoh pertunangan. Sekiranya berlaku
kematian yang melibatkan ahli keluarga pengantin, perkahwinan tersebut
mestilah ditangguhkan pada tahun berikutnya ataupun seratus hari selepas
kematian. Bagi mereka, adalah tidak manis jika menyambut perkahwinan
sewaktu orang lain sedang berkabung. Pada hari perkahwinan, pengantin akan
berhias dengan cantik. Mereka seeloknya memilih warna pakaian yang sesuai
seperti putih, merah atau kuning. Selain itu, menurut Mohd Bahri (2014)
upacara minum teh adalah sangat penting sebagai lambang penerimaan

4
pengantin dalam keluarga mertua terutamanya pengantin perempuan dan juga
untuk mengeratkan hubungan. Pada sebelah malamnya pula, terdapat jamuan
yang disediakan dan tetamu yang hadir akan membawa ang-pau sebagai
cenderahati kepada pengantin. Akhir sekali, pasangan pengantin akan
menandatangani dua pucuk surat iaitu Keat Foon Ching Su di hadapan saksi
sebagai bukti perkahwinan.

Selain itu, keunikan adat perkahwinan bagi kaum India adalah mereka
mempunyai penyediaan Thaali (Tjrumaanggalyam) yang merupakan lambang
suci perkahwinan yang dikalungkan pada leher kedua-kedua pengantin. Menurut
Pendidikansivikk3 (2012), pada Thaali itu diikat dengan segumpal benang putih
yang disapu kunyit. Adat penyediaan Thaali disediakan tujuh hari atau sembilan
hari sebelum perkahwinan. Tiga hari sebelum perkahwinan, thaali akan diambil
dan diletakkan di tempat sembahyang. Majlis perkahwinan masyarakat India
dikendalikan oleh pedanda. Pedanda memulakan upacara perkahwinan dengan
sembahyang dan memohon restu kepada Tuhan. Di samping itu, menurut
Yogha (2014) dalam penulisan blognya berkata dulang berisi atchatai iaitu beras
yang dicampur dengan kunyit serta bunga dibawa kepada tetamu. Beras ini
digunakan untuk merestui pengantin sewaktu upacara mengikat Thaali
berlangsung. Pedanda pula akan menyerahkan Thaali kepada pengantin lelaki
untuk diikatkan pada leher pengantin perempuan. Thaali seharusnya menyentuh
dada dan benang suci. Sewaktu upacara ini berlangsung, atchatai ditaburkan ke
atas pengantin sebagai tanda restu. Seterusnya pengantin akan bertukar
kalungan bunga yang dipakai sebanyak tiga kali dan selepas itu penganti lelaki
akan memegang tangan pengantin perempuan untuk mengelilingi api sebanyak
tiga kali.

5
 Persamaan bagi ketiga-tiga kaum ini dalam adat perkahwinan ialah
mereka mempunyai proses yang sama sebelum sesebuah ikatan perkahwinan
itu dibina. Proses yang dimaksudkan ialah peringkat merisik, meminang dan
majlis perkahwinan. Walaupun isi ataupun cara proses dilaksanakan secara
berlainan tetapi tujuannya tetap sama. Persamaan yang ketara adalah sewaktu
berlangsung majlis perkahwinan bagi kedua-dua pengantin. Kaum Melayu, Cina
dan India akan mengadakan majlis kenduri kahwin yang mana pada masa ini
mereka akan menjemput jiran tentangga, saudara mara yang jauh mahupun
dekat untuk meraikan pasangan pengantin. Sewaktu majlis ini berlangsung,
makanan dan minuman disediakan bagi meraikan tetamu. Selain itu, terselit juga
amalan nilai murni apabila berlangsung majlis perkahwinan seperti tolong-
menolong, ziarah-menziarahi dan kasih sayang. Oleh itu jelaslah, ketiga–tiga
kaum iaitu Melayu, Cina dan India mempunyai beberapa persamaan dalam adat
istiadat perkahwinan disebabkan oleh pertembungan tamadun yang telah
berlaku.

6
3.2: Ekonomi

Seperti yang kita ketahui, sejak dulu lagi terdapat perbezaan jurang ekonomi
antara kaum di Malaysia. Perbezaan ini berlaku disebabkan oleh dasar pecah
dan perintah yang dilaksanakan oleh pihak British yang mana melibatkan tiga
kaum utama Tanah Melayu pada ketika itu iaitu Melayu, Cina dan India. Kesan
daripada dasar tersebut telah menyebabkan ketidakseimbangan berlaku di mana
kaum Melayu terpisah dari arus ekonomi moden dan kekal dengan ekonomi
tradisional. Menurut Ahmad Zaki (2012) kaum Melayu dibiarkan di kawasan
pedalaman untuk mengerjakan aktiviti pertanian seperti bercucuk tanam dan
menuai padi untuk memastikan bekalan makanan penduduk tidak terjejas.
Manakala kaum Cina pula ditempatkan di kawasan bandar dan menguasai
perusahaan lombong bijih timah serta perniagaan. Kaum India pula diletakkan di
kawasan estet bagi mengerjakan kerja ladang seperti menoreh getah dan kelapa
sawit.

Menurut Ros Aiza Mohd Mokhtar (2011), kegiatan asas masyarakat

Melayu sejak dahulu lagi adalah berasaskan kepada pertanian, perikanan,
penternakan dan penanaman. Kegiatan ini masih aktif sehingga ke hari ini
namun pelaksanaanya adalah lebih maju dan selari dengan arus kemodenan
semasa.

Misalnya, dalam penulisan jurnal Ratnawati Yuni Suryandari (2009),

beliau menyatakan pada masa itu Malaysia sedang dalam usaha meningkatkan
pengeluaran makanan dan pertumbuhan ekonomi serta menjadikan pertanian
sebagai perniagaan. Oleh itu, program Pertanian Kontrak diperkenalkan oleh
Lembaga Pemasaran Pertanian Persekutuan (FAMA) sebagai salah satu
mekanisme ataupun medium buat para pengusaha berskala kecil dan sederhana
untuk memasarkan hasil tani mereka. Seterusnya, dalam sektor perikanan pula,
masyarakat Melayu mendapat sokongan daripada Lembaga Kemajuan Ikan
Malaysia (LKIM) di bawah bidang kuasa Kementerian Pertanian dan Industri
Asas Tani Malaysia. Dalam Akhbar Utusan Online bertarikh 10 Disember
2016 telah menyatakan bahawa LKIM berperanan sebagai agensi yang
bertanggungjawab menaik taraf sosio ekonomi nelayan dan memajukan industri

7
perikanan tempatan. Sehingga ke harini ramai usahawan mengakui perusahaan
mereka berkembang pesat setelah dibantu oleh LKIM terutamanya dalam aspek
bekalan produk yang berkualiti.

Umum mengetahui, sejak dahulu lagi masyarakat Cina terkenal dengan

kebolehan mereka dalam mengendalikan perniagaan. Dasar pecah dan perintah
yang diperkenalkan oleh British meletakkan kelompok ini di kawasan bandar
sebagai peniaga pada ketika itu. Sehingga ke hari ini, apabila disebutkan tentang
perniagaan dan ekonomi sudah pasti terbayang di dalam fikiran kita ialah kaum
Cina. Menurut Ann Wan Seng (2006) kaum Cina mengajar anak-anak mereka
sedari kecil tentang selok-belok perniagaan supaya perniagaan mereka dapat
diwarisi oleh generasi akan datang. Selain itu, terdapat penulisan dalam web
Kitab Bapa Perniagaan Cina menyatakan bahawa kaum Cina mencatit segala
testimoni perniagaan mereka agar anak cicit mereka tidak mengulangi kesilapan
yang telah mereka lakukan dahulu.

Perkara ini jelas dibuktikan lagi apabila membuat beberapa carian di

internet tentang senarai individu terkaya di Malaysia, kaum Cina telah
mendahului senarai teratas dan majoriti dalam senarai itu. Menurut Forbes
(2017), dalam senarai 10 individu terkaya pada tahun 2017,majoritinya tergolong
dalam kalangan rakyat Cina dan hanya dua orang saja daripada bangsa Melayu
dan India. Selain itu, dalam akhbar Berita Harian Online bertarikh 5 Oktober
2014, Juhaidi Yean Abdullah telah menulis sebuah artiket bertajuk Kaum Cina,
India manfaat DEB. Dalam penulisannya, beliau menyatakan kajian
membuktikan kaum Cina memperoleh manfaat paling besar daripada Dasar
Ekonomi Baru (DEB) dan menguasai hampir keseluruhan bidang ekonomi dan
industri kecuali pertanian dan pekhidmatan.

Manakala, masyarakat India lebih terkenal dengan sektor perladangan

disebabkan sejarah kedatangan mereka ke Tanah Melayu yang bertujuan untuk
menjadi peladang di perusahaan getah. Pada tahun 2009, YB Dato Dr. S.
Subramaniam Menteri Sumber Manusia ketika itu berkata kerajaan sedang
mengambil langkah meningkatkan taraf hidup pekerja ladang terutamanya kaum
India. Manakala, pada zaman dahulu orang India Utara kecuali orang Sikh terdiri

8
daripada pedagang dan peniaga. Misalnya, Gujarati dan Sindhi memiliki
sebilangan syarikat tekstil yang penting di Tanah Malayu. Pada zaman kini pula,
perusahaan kain tekstil jenama GULATIS yang dipelopori oleh Kirpar Kaur Gulati
mendapat tempat di hati rakyat tempatan sehinggakan digelar Raja Kain Sutera
yang mana menyediakan tekstil yang bermutu tinggi (KOSMO Online, 2010).

Selain itu, kaum India yang menjalankan aktiviti keusahawanan dibantu

oleh satu badan gerakan yang bernama Sekretariat Khas Untuk Memperkasakan
Usahawan India (SEED). Dalam akhbar Utusan 17 September 2015 yang
bertajuk SEED Tunjang Ekonomi Kaum India ada menyatakan bahawa SEED
telah membantu 23, 851 orang usahawan India sejak penubuhannya pada tahun
2012. Menurut Pengarah Urusan dan Ketua Pegawai Eksekutif SEED, Datuk Dr
AT Kumararajah menyatakan misi utama SEED adalah untuk menentukan
usahawan kaum India di Malaysia diwakili secara seimbang dalam pekerjaan
berpendapatan tinggi dan penglibatan dalam sektor ekonomi. Terdapat juga
beberapa program dan latihan yang disediakan oleh SEED kepada usahawan
India iaitu Siri Latihan SEED, Inisiatif Transformasi Keusahawanan SEED (SET),
Pinjaman Modal Permulaan Perniagaan dan Latihah Halal SEED.

Seterusnya, persamaan bagi ketiga-tiga kaum ini dalam aspek ekonomi

adalah mereka mempunyai contoh tokoh yang berjaya dan dikagumi dalam
bidang ekonomi. Melalui beberapa pembacaan dan carian, saya telah
mengambil contoh tiga tokoh kaum berlainan yang telah berjaya dalam bidang
ekonomi. Mereka yang dimaksudkan ialah Tan Sri Syed Mokhtar, Tan Sri Robert
Kuok dan Dato’ Tony Fernandes.

Tokoh perniagaan yang dikagumi oleh masyarakat Melayu ialah Tan Sri
Syed Mokhtar Shah bin Syed Nor Al-Bukhary. Menurut Mysumber (2017), Tan
Sri Syed Mokhtar merupakan orang kesepuluh terkaya di Malaysia dan satu-
satunya kaum Melayu yang berada dalam senarai 10 terkaya itu. Forbes (2017)
menyatakan beliau mempunyai harta yang bernilai kira-kira AS $ 1.8 billion. Syed
Mokhtar merupakan pemilik Yayasan al-Bukhary yang kini terkenal sebagai
sebuah badan kebajikan yang membantu golongan yang kurang berkemampuan.
Selain itu, beliau turut menyediakan Biasiswa Albukhary kepada pelajar miskin

9
yang pandai serta membina Universiti Antarabangsa Albukhary yang bernilai RM
500 juta. Beliau turut terlibat dalam perniagaan berasaskan perladangan,
pembinaan, kejuruteraan, infrastruktur dan pelabuhan (Majalah Niaga, 2017)

Menurut MySumber (2017), dalam senarai 10 individu terkaya pada

tahun 2017, Tan Sri Robert Kuok Hock Nien iaitu hartawan negara yang
merupakan pengasas kepada Kuok Group kekal mendahului dalam senarai 10
orang terkaya di Malaysia. Kini, perniagaan The Kuok Group menjalankan
perniagaan dalam pelbagai sektor seperti hartanah, hospitaliti, logistik, media
dan maritim. Tan Sri Robert Kuok merupakan salah satu tokoh kaum Cina yang
disanjungi dalam dunia perniagaan kerana beliau dari dulu lagi memegang
takhta lelaki terkaya di Malaysia.

Individu berbangsa India yang telah berjaya dalam dunia perniagaan

ialah Dato’ Tony Fernandes. Wikipedia (2018), menyatakan beliau terkenal
dengan syarikat penerbangan Air Asia yang kini merupakan sebuah syarikat
penerbangan antarabangsa. Menurut Jenny Ang (2014) Tony Fernandes telah
memperkenalkan penerbangan tambang murah kepada rakyat Malaysia dengan
tagline nya “Now everyone can fly”. Fernandes merupakan contoh tokoh
berbangsa India yang mampu menyaingi kaum lain dalam mencipta nama dalam
dunia ekonomi perniagaan.

10
3.3: Pendidikan

Menurut Jamaludin (2011) sistem pendidikan merupakan asas yang sangat

penting bagi membangunkan sesebuah masyarakat dan negara ke arah yang
lebih baik. Umum mengetahui, Malaysia merupakan negara yang mempunyai
masyarakat majmuk di mana setiap dasar yang dibuat oleh kerajaan adalah
selari dengan keperluan masyarakat. Di dalam buku Falsafah dan Pendidikan
di Malaysia menyatakan bahawa dasar pendidikan yang dilaksanakan bukan
sahaja untuk memberi pelajaran di sekolah semata-mata tetapi sebagai alat
untuk merealisasikan perpaduan bangsa.

Jika kita telusuri kembali zaman penjajahan di Tanah Melayu, pihak

British telah memperkenalkan sistem pendidikan yang mengamalkan konsep
pecah dan perintah. Matlamat utama sistem pendidikan penjajah adalah semata-
mata untuk memberikan pendidikan kepada segolongan rakyat bagi
membolehkan mereka memenuhi keperluan tenaga dan ekonomi (Syed Ismail,
2016). Pada zaman tersebut terdapat lima jenis persekolahan iaitu sekolah
vernakular Melayu, sekolah vernakular Cina, sekolah vernakular Tamil, sekolah
Inggeris dan sekolah agama madrasah. Sejak kedatangan British, pendidikan di
Tanah Melayu mengalami perubahan sehingga kini.

Pada peringkat rendah, sekolah kebangsaan menggunakan Bahasa

Melayu sebagai bahasa pengantar. Sekolah ini muridnya majoriti terdiri dalam
kalangan masyarkat Melayu. Sistem pendidikan ini dikawal dan dipantau oleh
Kementerian Pendidikan Malaysia (KPM). Selain itu, bagi masyarakat Melayu
mereka juga boleh memilih untuk mendapatkan pendidikan di sekolah agama
yang mana lebih menumpukan kepada Pendidikan Agama Islam. Sebagai
contoh terdapat sekolah agama bantuan kerajaan (SABK) rendah dan menengah
bagi mereka yang berminat.

11
 Selain itu, menjadi satu kelebihan kepada kaum Melayu berbanding
dengan kaum India dan Cina adalah kerana wujudnya Majlis Amanah Rakyat
(MARA) yang telah membina Maktab Rendah Sains Mara (MRSM). MRSM
merupakan sejenis sekolah berasrama penuh yang dibina oleh MARA di bawah
Akta Majlis Amanah Rakyat Bil 2.0 Tahun 1996 (Saiful Nordin, 2014). Memetik
kata-kata mantan Menteri Kemajuan Luar Bandar dan Wilayah Datuk Seri Mohd.
Shafie Apdal dalam akhbar Mingguan Malaysia 8 Mei 2011, beliau berkata
bahawa MARA merupakan satu organisasi amanah yang ditubuhkan untuk
memajukan rakyat terutamanya kaum Bumiputera. Menurutnya lagi, MARA
bukan organisasi biasa tetapi MARA wujud untuk memartabatkan bangsa
Melayu terutamanya. MARA merupakan badan kanun yang mempunyai sistem
kewangan sendiri bagi membantu membiayai pendidikan dan keusahawanan
dalam kalangan Bumiputera.

Selain itu, bagi peringkat Institut Pendidikan Tinggi (IPT) pula

keistimewaan juga diberikan kepada Bumiputera contohnya dalam penajaan dan
peminjaman bantuan kewangan. Menurut A. Murad Merican (2016), Universiti
Teknologi Mara (UiTM) merupakan universiti yang memberi hak keistimewaan
dan eksklusif kepada orang berbangsa Melayu. Malahan, telah termaktub dalam
Akta UiTM 2000 yang mana menyatakan penubuhan universiti ini tertakluk
kepada Perkara 153 Perlembagaan Persekutuan yang menyentuh hak
keistimewaan orang Melayu dan anak negeri Sabah Sarawak yang mana
memberi tanggungjawab kepada Yang Dipertuan Agong untuk memelihara
kedudukan istimewa ini (Uthaya Sankar, 2013).

Pendidikan bagi kaum Cina dan India dibahagikan kepada sekolah jenis
kebangsaan. Sekolah ini merupakan lanjutan sekolah vernakular yang
berasaskan kaum di Malaysia yang telah diperkenalkan oleh BrItish. Terdapat
dua jenis sekolah rendah iaitu Sekolah Jenis Kebangsaan Tamil (SJKT) dan
Sekolah Jenis Kebangsaan Cina (SJKC). Pada era penjajahan British, sekolah
ini dahulunya dibiayai dan ditanggung sepenuhnya oleh kaum India dan Cina.
Namun, setelah merdeka sekolah jenis kebangsaan ini dibiayai oleh
Kementerian Pendidikan Malaysia dan dianggap sebagai sekolah bantuan
kerajaan. Perdana Menteri Datuk Seri Najib Tun Razak berkata, Malaysia

12
merupakan satu-satunya negara di rantau Asia Tenggara yang masih
mempertahankan sistem SJK ini (BERNAMA, 2011). Beliau menyatakan
bahawa kerajaan masih lagi mengiktiraf dan membantu SJK ini. Menurutnya lagi,
murid yang bersekolah di SJK ini mempunyai kelebihan menguasai tiga jenis
bahasa berlainan iaitu Bahasa Kebangsaan, Bahasa Inggeris dan Bahasa
Ibunda mereka sama ada Mandarin atau Tamil. Penguasaan lebih daripada satu
bahasa ini mampu memberi nilai tambah kepada murid tersebut sekaligus
mampu membantu negara mencapai tahap kemajuan seiring dengan negara-
negara yang lain. Berbeza dengan sekolah kebangsaan yang mana hanya
menggunakan dua bahasa saja iaitu Bahasa Kebangsaan dan Bahasa Inggeris

Persamaan bagi pendidikan kaum Melayu, Cina dan India di Malaysia ini
adalah berlandaskan kepada dasar pendidikan negara yang sama iaitu
Falsafah Pendidikan Kebangsaan (FPK). Menurut buku Falsafah dan
Pendidikan di Malaysia, FPK berperanan sebagai tonggak utama dalam
perlaksanaan pendidikan di Malaysia. Selain itu, FPK turut menyumbang kepada
sistem pendidikan negara dalam kurikulum sekolah. Sukatan pelajaran bagi
memberi penerapan nilai murni dimasukkan dalam kurikulum sekolah yang ada
di seluruh Malaysia. Maksudnya tidak kiralah sekolah kebangsaan ataupun
sekolah jenis kebangsaan, matlamat mereka tetap sama seiring kehendak FPK
yang ingin melahirkan insan yang seimbang dari segi jasmani, emosi, rohani dan
intelek selain mampu memperkembangkan potensi individu secara menyeluruh.

13
4.0: KESIMPULAN

Setelah menganalisis secara kritis perbandingan antara kaum Melayu, Cina dan India
dari aspek sosio budaya, ekonomi dan pendidikan saya dapati banyak perkara baru
yang telah saya pelajari. Kerja kursus ini telah membantu saya untuk memahami
dengan lebih lanjut berkenaan dengan perbezaan dan juga persamaan yang terdapat
dalam ketiga-tiga kaum ini. Selain itu, saya dapat menyingkap kembali sejarah zaman
terdahulu yang telah mengakibatkan wujudnya tamadun Melayu, Cina dan India.
Sejarah yang telah menyebabkan kewujudan tamadun Malaysia yang dianggap unik
kerana masyarakat mampu hidup dalam perpaduan walaupun mempunyai pelbagai
bangsa dan agama. Hasil hubungan interaksi antara tamadun Melayu, tamadun Cina
dan tamadun India telah melahirkan satu corak budaya dan identiti bagi rakyat Malaysia.
Kesinambungan dan kelangsungan ketiga-tiga tamadun ini diperoleh hasil daripada
sikap terbuka masyarakat Malaysia dalam menerima sebarang perubahan dan
pembaharuan.

Ulasan yang telah dibuat adalah berdasarkan kepada beberapa pembacaan di

buku, jurnal, internet dan surat khabar. Ternyata terdapat banyak isi-isi penting yang
boleh dikaitkan dengan penulisan ini. Pada pendapat saya, sebagai seorang bakal guru
bukan sahaja perlu peka dengan perubahan mahupun isu yang berkaitan dengan
pendidikan tetapi juga harus cakna dengan isu yang berlaku dalam aspek sosio budaya
dan ekonomi yang melibatkan kaum Melayu, Cina dan India. Hal ini kerana, warga
pendidik merupakan antara insan yang menyalurkan ilmu kepada murid. Jadi tanpa ilmu
pengetahuan yang cukup tentang ketiga-tiga aspek ini boleh mengakibatkan kekeliruan
dalam kalangan anak murid kelak. Tugasan ini juga mengajar saya untuk menghargai
usaha para tokoh dan jugak pihak kerajaan yang telah banyak menggubal dasar yang
sesuai dengan penerimaan masyarakat Malaysia yang majmuk. Kerajaan telah
berusaha sedaya upaya untuk mewujudkan medium bagi membantu rakyat Malaysia
yang berbilang kaum dari aspek sosio budaya, ekonomi dan pendidikan.

Selain itu, saya dapati walaupun sesebuah kaum itu mempunyai perbezaan
dalam aspek sosio budaya contoh adat perkahwinan, tetapi masih boleh diterima lagi
oleh kaum yang lain kerana rakyat Malaysia yang sudah berjanji untuk saling hidup
dalam suasana harmoni walaupun mengamalkan adat dan budaya yang berlainan.

14
Seterusnya walaupun terdapat perbezaan dalam aspek ekonomi tetapi tujuaanya tetap
sama iaitu ingin membantu negara Malaysia mencapai kejayaan di persada dunia
global. Akhir sekali, pendidikan di Malaysia adalah di bawah naungan sebuah matlamat
iaitu Falsafah Pendidikan Kebangsaan. Walaupun murid tersebut belajar di SK atau
SJKC atau SJKT tetapi hala tujuanya tetap mahu melahirkan warganegara Malaysia
yang seimbang dari segi emosi, jasmani dan rohani.

15