Ain : wǒ de bàba jiù yǐjīng chēhuòguò shìle. Wéi yǒu māmā dúzì zhàogù wǒmen
yījiā dàxiǎo. Māmā zǎowǎn dōu zài gǎngōng, yě méiyǒu xiūxí huò qǐngjià. Tā
wéi yǒu de xiūxí shíjiān jiùshì wǎnshàng shuìjiào dì nà yīkè. Yīncǐ wǒ huì nǔlì
yònggōng dúshū, xīwàng nénggòu gāi gǎibiàn wǒmen jiātíng shēnghuó de
mìngyùn. Kěshì...
Ain : Ayah saya meninggal dalam kemalangan semasa saya kecil. Ibu sahajalah
yang menjaga saya dan adik adik sejak kecil. Dia tidak pernah berehat dan
bercuti, siang dan malam dia akan bekerja. Masa rehatnya hanyalah masa
tidurnya. Oleh sebab itu, saya nak belajar bersungguh sungguh untuk
mengubah nasib hidup tapi..
Ibu : Saya tidak setuju awak sambung belajar! Kerja sahaja la ! Tolong keluarga!
Ain : Kěshì māmā, wǒ ná dào jiǎngxuéjīn, wǒ huì gǎibiàn wǒmen jiā de mìngyùn
de.
Ain : Tapi ibu, saya dapat biasiswa. Saya nak ubah nasib keluarga kita.
Māmā : Nǐ rènwéi dúshū nàme gāo, jiù yīdìng huì ná dào hǎo de gōngzuò?
Ibu : Awak ingat awak belajar tinggi-tinggi, awak boleh dapat kerja bagus?
Ain : Wǒ bùguǎn! Wǒ huì jìxù shēngxué, nǐ cónglái dōu méi lǐhuìguò wǒ, wǒ huì
zì gōng zìxué de.
Ain : Saya tak peduli. Saya akan sambung belajar! Ibu tidak pernah peduli hidup
saya, saya akan cari duit sendiri untuk belajar.
Narrator : Cóng nèitiān qǐ, wǒ líkāile jiā, zhuīzhú mèngxiǎng qùle, wǒ xiāngxìn huílái
de shíhòu néng zhèngmíng gěi mǔqīn.
Narrator : Sejak hari itu, saya keluar dari rumah untuk mencapai impian saya. Saya
berjanji saya hanya akan pulang apabila saya dapat buktikan kepada ibu.
Scene 1
Linesh : Nǐ hǎo,Ain. Nǐ jīntiān yòu máng ma? xiǎnzai yīqǐ chīfàn hao ma?
:Hi Ain. Awak sibuk hari ini? Sekarang makan sama-sama, okay tak?.
Ain : Bàoqiàn, wǒ bùnéng gēn nǐmen. Wǒ yǒu jiānzhí. Wǒmen xià yīcì néng ma?
:Maaf. Saya tidak dapat ikut. Saya ada kerja sambilan. Kita makan lain kali
boleh?
Linesh : Zhèyàng dehuà méiguānxì. Gǎitiān wǒmen cái yīqǐ qù chī. Ain, duōjiā xiǎoxīn
: Tidak mengapalah jika begitu. Kita keluar makan lain kali sahaja. Hati-hati
Scene 2
: Saya sihat. Selepas kerja ini awak nak ke mana? Jom makan sama sama.
Saya belanja.
: Maaf. Saya harus ke perpustakaan. Saya mahu belajar dan siapkan tugasan
saya.
Ain : (Senyum)
Rahul : Nǐ méi huí xiāng xià ma? Nǐ mā cháng liánxì nǐ kěshì liánxì bù dào... Huí jiā
ba,Ain
: Awak tak balik kampong ke ? Mak awak cuba hubungi awak tetapi tak dapat.
…Baliklah Ain.
Ain : hǎo de, bàoqiàn. Wǒ huì zhēngqǔ shíjiān. Wǒ méi gǎitiān zài chōukòng ya.
: (Senyum) Ya, maaf. Saya mengejar masa. Kita luangkan masa lain kali ya.
: Selamat tinggal.
Scene 3
(masih menangis)
Siti : Yǒu shé me shì wǒ kěyǐ bāngmáng de? Gàosù wǒ hǎo ma?
Scene 4
(dapat keputusan cemerlang, tak sabar balik bagitau mak. Masa sampai kampong, nampak
mak tengah keluar daripada kedai)
Ain : Mā
:Mak! (jerit)
(mak terpandang, gembira, excited sambil terus pergi, semasa lintas jalan tanpa disangka mak
kemalangan)
Ain : Mā, duìbùqǐ, hái'ér bùxiào, wǒ yǐjīng ná dàole hǎo de chéngjī, wǒ nénggòu
gǎibiàn jiā de mìngyùn. Bié zǒu a! Māmā, bié diū xià wǒ a!
Mak ! Maafkan saya mak. Saya tak dapat jadi anak terbaik. Saya dah dapat
keputusan cemerlang. Saya dapat ubah hidup kita mak. Mak, jangan pergi mak
Mak : Ain..
(5 tahun selepas tu, dia Berjaya. Dan barulah dia sedar, selama ni mak cuba kumpul duit dia
belajar dalam diam tapi sbb dia tak pernah contact mak dia, dia tak tau. Mak kerja lebih keras
berbanding biasa. Mak nak hantar duit kat dia tapi tak tahu macam mana. Sebab tu time dia
dating rumah tu, mak sangat happy)
Narrator : Selama ini, barulah Ain sedar mak cuba untuk kumpulkan duit untuk dia
belajar. Mak kerja lebih masa. Mak sakit, tetapi dia tidak tahu.
The end