'' Mahalle Mektebi uzak... K�, so�uk, kar... Paltom yok...

��yorum, ellerim donuyor.

Annem haki renkli kal�n bezden bir �anta dikti bana.
Kitab�m�, defterimi �antama koyuyorum.
So�ukta elim ��d���nden �antay� tutamazd�m, kolumun alt�na
s�k�t�r�rd�m; so�uktan korunmak i�in elimi de �antan�n alt�na al�rd�m.
Okul d�n�� eve gelince ellerim s�z�m s�z�m s�zlar... Bir ak�am, eve geldim yine,
annem: "�antan nerde?" dedi.
E�ilip kolumun alt�na bakt�m, �anta yok... Yolda, so�uktan elim uyu�mu�,
parmaklar�m duyarl���n� yitirmi�, �antan�n d�t���nden haberim bile olmam�. D�n�p
bakt�m, arad�m ge�ti�im yollar�; �anta yok...
Babam bu olay�, sonralar� �ok ba�ka t�rl� anlat�rd�: "Yepyeni bir �anta alm�t�m...
�ok pahal� bir �anta... �ok g�zel bir �anta... Sa�lam �anta... �� g�z� vard�
�antan�n... Hem de kilidi vard� �antan�n... O g�zelim �antay� ta��d��� ilk g�n
yolda d��rmemi� mi elleri ��y�p de... Vah benim o�lum... '�antan nerde?' diye sorup
da kolunun alt�nda g�remeyince �antay�, ba�lad� a�lamaya... 'A�lama o�lum, ben sana
daha iyisini al�r�m' dedim. Daha g�zel bir �anta ald�m...�
Babam b�yle anlat�rd�; anlata anlata, bu anlatt�klar�na iyice inanm�t�. Babam,
i�inden ge�enleri, dile�ini anlat�yordu. Dile�ini olmu� san�p, inanarak
anlat�yordu. Hi� bir zaman: Baba �yle de�ildi diyemedim.
O, g�lerek anlat�rd�, ben de g�lerek dinlerdim.
�o�umuz kendi su�umuzmu� gibi yoksullu�umuzdan utan�r�z. Ben de y�llarca yoksulluk
ay�b�mdan utand�m, taa yazar olana dek... �o�unlu�un yoksul oldu�u �lkede,
yoksullu�un de�il, varl�kl�l���n daha utan�las� oldu�unu yazarl��a ba�lay�nca
anlad�m.''

B�yle Gelmi� B�yle Gitmez / Aziz Nesin