Μετά θάνατον ζωή (1998)
Wandafuru raifu [After Life]
Χώρα: Ιαπωνία | Είδος: Δραματική, φαντασίας | Σκηνοθεσία: Hirokazu Koreeda
Κάπου σε μια περιοχή της Ιαπωνίας, μια ομάδα
ατόμων έχει αναλάβει την περίεργη δουλειά προετοι-
μασίας των...πεθαμένων, σχετικά με το ταξίδι προς
την αιωνιότητα το οποίο ο καθένας τους πρόκειται
μετά από λίγο καιρό να πραγματοποιήσει.
Αυτή η παρέα ανθρώπων η οποία ζει σε ένα κατά τα
άλλα εγκαταλελειμμένο και πολυκαιρισμένο κτίριο,
έχει αναλάβει την πολύ σημαντική δουλειά της συζή-
τησης με τον αποθανόντα, προκειμένου εκείνος να
καταφέρει να διαλέξει μια ανάμνηση από τη ζωή του,
με την οποία στην συνέχεια θα πορευτεί στο φαντα-
σματικό του "πάντα".  αναζητούν την επιστροφή στα παιδικά τους χρόνια.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα ετερόκλητα άτομα υπάρ-
χουν ηλικιωμένοι και νέοι, άτομα μοναχικά και άτομα
που έζησαν την ζωή τους στο έπακρο, άτομα που
αρνούνται να διαλέξουν ανάμνηση και άτομα που
απλώς θέλουν να ξεχάσουν μια μονότονη ή επίπονη
αλλοτινή πραγματικότητα. Όσοι τελικά καταλήγουν
στην εμπειρία που θέλουν να κουβαλήσουν μαζί
τους, βιώνουν μια απρόβλεπτη κινηματογραφική
κατάσταση, καθώς τα άτομα που είναι υπεύθυνα για
την ομαλή "μετάβαση" σκηνοθετούν με καθαρά
κινηματογραφικά μέσα τις επιλεγμένες αναμνήσεις,
προκειμένου μέσα από την βιώσή τους, να επέλθει
τελικώς η αναχώρηση των ψυχών...
Μεγάλη επίδραση στο έργο του Koreeda φαίνεται
πως έχει ασκήσει η θεματική του Yasujiro Ozu, ο
οποίος πραγματευόταν στις ταινίες του το βάρος της
τρίτης ηλικίας, τη μοναξιά, τη νέα εκμοντερνισμένη
Ιαπωνία και τον αντίκτυπό της στην παραδοσιακή
μέχρι τότε ζωή, την αποξένωση των παιδιών από
τους γονείς και, τελικά, τον θάνατο.
Το "After Life" αποτελεί μια από τις πλέον αυτοανα-
φορικές ταινίες, αφού καταφέρνει να συνδυάζει
τόσο το κομμάτι της αφήγησης όσο και το έξυπνο
εύρημα της σκηνοθεσίας των αναμνήσεων, για να
μας παρουσιάσει στην τελική την ίδια την προέλευση
και αξιότητα του κινηματογράφου. Ο Koreeda οχι
μόνο αφήνει διάσπαρτα στοιχεία προκειμένου ο
θεατής να σκεφτεί και να αναρωτηθεί για τα αιώνια
ζητήματα της ύπαρξης, αλλά το κάνει και με τέτοια
αφτιασίδωτη ταπεινότητα, ώστε κατορθώνει να σε
εγκλωβίσει σε αυτόν τον άχρονο και άτοπο κόσμο,
εκεί όπου η πορεία της όποιας ύπαρξης εξαρτάται
από την ιδανική και σωστή επιλογή της μνήμης, της
ανάμνησης, του ίδιου του παρελθόντος.
Χωρίς να ξεφεύγει από το χώρο του παλιού κτίσμα-
τος, αλλά καθιστώντας τον πραγματικό και ταυτό-
χρονο ονειρικό, ο Koreeda δημιουργεί ένα παράλλη-
λο σύμπαν, το οποίο λειτουργεί ως η τελευταία
Κείμενο από: http://miatainiathnhmera.blogspot.com/2013/05/wandafuru-raifu-aka-after-life-memories.html
site: http://cinediadromes.weebly.com | e-mail: cinediadromes@gmail.com | facebook: cineδιαδρομές
στάση των νεκρών, παραπέμποντας σε εναλλακτικό
Καθαρτήριο μέσα στο οποίο έχουν όλοι θέση και
δικαίωμα στην ανάμνηση. Δίνει τη δυνατότητα στους
χαρακτήρες του μέσα από συνεντευξιακές συνεδρίες
να αποτιμήσουν την παρουσία τους πάνω στη Γη,
σαν μια μορφή τελευταίας εξομολόγησης λίγο πριν
την εν μέρει λήθη η οποία τους περιμένει. 
Οι χαμένες ευκαιρίες, η μοναξιά, ο συμβιβασμός, τα
νιάτα και τα γηρατειά έρχονται σε διαρκή αντίθεση
μεταξύ τους, με τους ήρωες να θυμούνται και να
πράττουν, την ίδια στιγμή που πολλοί από αυτούς
Ο Koreeda δεν αναλώνεται σε εντυπωσιακές σκηνο-
θετικές τεχνικές, ούτε και σε πομπώδες σενάριο
προκειμένου να διαλεχτεί με εμάς τους θεατές
αναφορικά με ζητήματα οικουμενικά και αιώνια. 
Τοποθετεί απλά τους ήρωές του στην καρέκλα του
συνεντευξιαζόμενου (ή του εξομολογούμενου), αφή-
νοντάς τους να θυμηθούν και να βιώσουν στη συνέ-
χεια, με τη βοήθεια του "κινηματογράφου".
Η αγνή αυτοαναφορικότητα της ταινίας δεν γίνεται
να σε αφήσει αδιάφορο, καθώς η σύλληψη της
αναπαράστασης της ανάμνησης είναι ευφυέστατη (η
βάση του κινηματογράφου από την αρχή της ύπαρ-
ξής του ήταν από πάντα η αναπαράσταση της πραγ-
ματικότητας και η ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής). 
Στην ουσία ο κάθε ήρωας μπορεί να αναγεννηθεί και
να συνεχίσει το ταξίδι του μόνο μέσω της επίδρασης
ενός στημένου σκηνικού, ενός συνεργείου που
παλεύει να ικανοποιήσει ανάγκες και μιας κάμερας
που καταγράφει γεγονότα.  Όπως ακριβώς ο καθέ-
νας από εμάς βιώνει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο
βαθμό τα διδάγματα μιας ταινίας, έτσι ακριβώς μας
λέει και ο Koreeda, πως η ταύτιση της φρέσκιας,
ζωντανής, κινηματογραφημένης ανάμνησης, με την
νεκρή ψυχή, είναι κάτι το φυσιολογικό και το απόλυ-
τα λογικό. 
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως ο σκηνοθέ-
της αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την έννοια του
σινεμά, ως το μεταφορικό μέσο προς μια άλλη
διάσταση, καθώς εξ' ορισμού είναι η ίδια η τέχνη του
κινηματογράφου μια τέχνη θανάτου, μια τέχνη που
καταγράφει ολογράμματα και "φαντάσματα", που
πεθαίνουν κάθε δευτερόλεπτο.  Με το πέρας κάθε
σκηνής, και κάθε στιγμής, οι προβαλλόμενες εικόνες
χάνονται στη λήθη, με αποτέλεσμα ο Koreeda να
δημιουργεί εδώ μια εξαιρετικά ποιητική και εντελώς
αυτοαναφορική σχέση ανάμεσα στον κινηματογράφο
και την επίδρασή του πάνω στα άτομα, τα οποία
"χάνονται" μέσα του...