Οι λάτρεις των post ήχων θα σημείωσαν σίγουρα την περασμένη Παρασκευή στα ημερολόγιά τους,

καθώς το πρώτο Cult of the Amps festival άνοιξε της πόρτες τους στο Gagarin. Παρόλη τη βροχή,
ένας γενναίος αριθμός πιστών συνέρρευσε στη Λιοσίων για να ακούσει τις τέσσερις μπάντες που
αποτέλεσαν το ρόστερ της βραδιάς. Το μονοήμερο φεστιβάλ άνοιξαν οι Caldera, τους οποίους και
δυστυχώς δεν προλάβαμε να ακούσουμε, λόγω των καιρικών συνθηκών.

Κατά τις 21:00, ανέβηκαν στη σκηνή οι Amniac. Αν και το συγκρότημα καταφέρνει να παρουσιάσει
μία καλοδεμένη δουλειά, ο ήχος τους βαίνει μάλλον σε πολυπερπατημένα sludge μονοπάτια, που
δεν δίνουν και πολλά στον ακροατή. Οι αισθητικές τους επιρροές είναι σαφείς, με τα visuals να
γέρνουν επικίνδυνα προς τον πιθηκισμό με βάση τους Amenra και τις μουσικές να ακολουθούν
αντίστοιχες γραμμές. Παρόλαυτα, το Αθηναϊκό σχήμα κατάφερε να μας δώσει μία γεμάτη
παρουσίαση του υλικού τους και να μας ζεστάνει για ό,τι ακολουθούσε.

Οι Afformance πήραν τη σκυτάλη και μας παρουσίασαν το πολύ ιδιαίτερο μείγμα από τον
απλωμένο ήχο τους, που έχει ξεπεράσει τα όρια του post-rock και πλέον εξερευνά τοπία με
περιπλεγμένες κιθάρες, έξυπνα μπάσα και εντάσεις που δεν ξοδεύονται στο γνωστό αφήγημα του
post ήχου. Η μπάντα έδωσε μία γενναία παρουσία, που φάνηκε να εκτιμάται από τον ολοένα και
πιο αυξανόμενο κόσμο του Gagarin, με πολλούς από τους παρευρισκόμενους να φαίνεται να
ήρθαν στο φεστιβάλ ακριβώς για αυτήν την εμφάνιση. Οι πολύ γεμάτες κορυφώσεις τους
απλώνονταν στον χώρο και ακόμα και οι λίγοι recorded ήχοι που χρησιμοποίησαν, ήταν καίρια
τοποθετημένοι έτσι ώστε να πλουτίζουν αυτό που προσπαθούν να επικοινωνήσουν οι Αθηναίοι,
καταφέρνοντας έτσι να γεμίσουν την ώρα τους με καθηλωτικούς ήχους από το πλούσιο υλικό τους.

Και τελευταίοι σε σειρά ήρθαν οι Allochiria. Το post-sludge εγχείρημα από τη χώρα μας έχει ήδη
καταφέρει να δημιουργήσει προσδοκίες από το κοινό του, τόσο για το ηχογραφημένο υλικό του,
όσο και για τις ζωντανές εμφανίσεις του. Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του πονήματος τους,
Omonoia, οι Allochiria παρουσίασαν τον δίσκο στην ολότητά του, ως οι headliners του φεστιβάλ.

Οι αναφορές στους Neurosis και τους Cult of Luna έγιναν σαφείς, με τις σκοτεινές δυστοπικές
εικόνες να κατακλύζουν το ακροατήριο και μικρά, ατμοσφαιρικά διαλείμματα να γεφυρώνουν τους
ζοφερούς ήχους που εξαπέλυε το συγκρότημα. Στα μεγάλα ατού της μπάντας προσμετράται η
βοκαλίστρια Ειρήνη Παππά και τα δυναμικά φωνητικά της που ισορροπούν κάπου μεταξύ μιας
black metal προσέγγισης και πιο speed-αρισμένους hardcore τόνους. Η ίδια, συνεπής στον δρόμο
που χάραξε ο Colin H. van Eeckhout των Amenra, παραμένει με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό
και ξεκάθαρα αφοσιωμένη σε μία πραγματικά εσωτερική performance. Παράλληλα, η ρυθμική
δουλειά του Στέφανου Κλάδη αποτελεί την ιδανική κινητήριο δύναμη, μιας και εμοιάζε να δίνει
καύσιμο στα γρυλίσματα της Παππά, με την τεχνική του drummer να αφήνει πολύ θετικό πρόσημο
στην εμπειρία.

Οι ζοφερές προβολές έδεσαν υπέροχα με το Omonoia, με τα animation να αγγίζουν θέματα

ψυχικών διαταραχών και να συνοδεύουν άψογα τη μουσική που ακούγαμε. Το κοινό φάνηκε να
εκτιμά πλήρως την προσπάθεια του συγκροτήματος να κοινωνήσει τον post-metal ήχο του, με
θερμή αποδοχή, δυνατό χειροκρότημα και κάτι περισσότερο από ένθερμο headbanging.