ANG BATAS MILITAR NI MARCOS

“Bagong Lipunan”, yan ang tawag sa lipunan ng rehimeng Marcos.

Disiplina ng mamamayan para sa ikauunlad ng bayan. Nadisiplina at
nagbago nga ba talaga ang lipunan? Ano ang buhay ng mga kabataan
sa panahong ito ni Marcos?
Sa pagbabasa ng mga librong pangliteratura, nadiskubre ko na
napakamasalimuot pala ng pamumuhay noong panahon ng Batas
Militar. Taliwas ito sa mga sinasabi ng mga matatanda na kay ganda
at kay tahimik ng buhay sa ilalim ng pamumuno ng dating
pangulong Marcos. Hindi matatanda ang makapagsasabi ng totoong
sitwasyon noong mga panahon ng impyerno, kundi ang mga
kabataan.

Unang yugto ng Batas Militar, nagbago ang kapaligiran. Pilit na

pinaganda ang lahat ng nasa paligid, maraming ginawang mga
imprastraktura, at mas lalong ginawang makulay ang kapaligiran.
May ibang nagsasabi na ang mga ito ay isinagawa ng pangulo upang
maging maganda sa mga mata ng mga dayuhan na pumupunta o
bumibisita sa sa iba’t ibang bahagi ng bansa. Nilagyan ng mga
sunadalo sa bawat sulok ng pamayanan– sa eskwelahan, sa mga
baranggay at sa mga pampublikong lugar. Nagpatupad ng curfew
upang masiguradong tahimik na ang buong Pilipinas pagsapit ng
alas-dose ng gabi. Hinuhuli ang lahat ng mga estudyanteng
napaghinalaan at napagtripan ng mga sundalo, dinidisiplina sa
pamamagitan ng panduduro at pagpapalinis ng damuhan. Lahat ng
mga librong kahinahinala ay pinapatapon, bawal ang mga
subersibong mga libro na tumatalakay sa rebolusyon at mga katulad
na maaring makamulat ng kaisipan ng mga kabataan. Ganito ang
bagong lipunan! Ginagawang pipi ang lahat. Ngunit, hindi
mabubusalan ng pamahalaan ang isip ng mga kabataang
naghahanap ng kalayaan.
Dahil sa ganitong pangaagaw ng kalayaan, kumilos ang mga
kabataan, lumipad sa kalangitan upang mahanap ng totoong
kalayaan. Nauso at lumaganap ang student activism at nagbalak na
makalaya sa Batas Militar. Maraming mga napatay, napaghinalaan,
nawala at tinorture. Isa sa mga itinuturing na bayani at ang batang si
Constantino Medina. Namatay nang s’ya ay labings’yam na taong
gulang pa lamang. Maraming pangarap para sa bayan, nakita ang
sitwasyon ng bansa at naging makabayan. Dahil dito, pinatay s’ya
kasama ng iba pa nyang mga kasamahan. Noong una’y tumutol ang
kanyang magulang/ina, ngunit dahil sa nangyari, kumilos na rin ang
ina sa pagpapalaya ng bayan. Marami pang ibang mga kabataan ang
nagalay at nagbuwis ng buhay, tinorture ng mga demonyong alagad
ni Marcos at namatay. Ngunit kung hindi dahil sa mga kabataang ito,
hindi sana nakalaya at patuloy na magiging militarismong bansa ang
Pilipinas.
Hindi naman masama ang paghahangad ng isang lider na maging
disiplinado ang kanyang pinamamahalaan. Ang masama, kung
papatayin n’ya ang kakayahan ng mga mamamayan na
makapagsalita.
Sa kabilang banda, hindi naman talaga naging disiplinado ang
Pilipino sa pamamagitan ng Batas Militar, naging disiplinado lamang
sila dahil sila ay napilitan at natakot. Maaring makamit ang disiplina
ng mamamayan hindi sa pamamagitan ng pananakot ng militar, mas
lalong magkakagulo kung lalagyan ng takot sa puso ng bayan.
Ngunit, nang hindi dahil sa ganitong kaganapan sa kasaysayan, hindi
mapatutunayan ang sinabi ng ating bayaning si Jose Rizal–
“kabataan ang pagasa ng bayan”. Sa panahong ito, nakita natin na
tumayo ang mga kabataan upang makamit ang ganap na kalayaan ng
bayan mula sa mapangabusong gobyerno.