Η Εκδίκηση της Γυφτιάς είναι ένας δίσκος που εξέφρασε μία κοινωνικοπολιτική

μετατόπιση, μουσικά. Βρίσκετε να υπάρχει η ανάγκη για κάτι ανάλογο σήμερα;

Αν ναι, από που τη βλέπετε να έρχεται;

Ξεκινήσατε να συνθέτετε για φωνές άλλων, αλλά στην πορεία τραγουδήσατε τα

δικά σας τραγούδια. Τι αλλάζει στη δημιουργική διαδικασία όταν συνθέτεις για τη
φωνή σου;

Με τη δισκογραφία να ψυχορραγεί, πώς βρίσκετε να επηρεάζεται το ελληνικό

μουσικό τοπίο; Πώς σας επηρεάζει δημιουργικά ο τρόπος που ακούμε πλεον
μουσική;

Δημιουργείτε μουσικά στην Αθήνα τα τελευταία (σχεδόν) σαράντα χρόνια. Αν κι

έχει αλλάξει σαν τοπίο, δομή και χαρακτήρας, τι μένει ακόμα ζωντανό από την
τότε Αθήνα;

Θέλω να σταθώ στο τραγούδι σας “Το Εστιατόρειο Που Τρων τα Συνεργεία”.
Πάντα είχα την αίσθηση πως περιγράφει με έναν πολύ απλό -πλην ειλικρινή και
ιδιοτύπως ευαίσθητο- τρόπο, μία πολύ ανθρώπινη κατάσταση. Είχατε ποτέ
δεύτερες σκέψεις με τη θεματολογία των τραγουδιών σας;

Φτάνουμε λοιπόν στο καινούριο σας εγχείρημα. Μελοποίηση της ποίησης του
Heinrich Heine, μαζί με τρεις ακόμα συνθέτες, για τον κύκλο Μετασχηματισμοί.
Τα ποιήματα αυτά έχουν ήδη μελοποιηθεί σαν τον κύκλο τραγουδιών
Dichterliebe από τον Schumann. Κρατάτε κάτι από την κλασική ματιά του
Schumann; Πώς αντιμετωπίσατε συνθετικά αυτή τη συλλογή ποιημάτων;

Από την Σαπφώ στον Heine και από τον Λαπαθιώτη στον Καρυωτάκη, φαίνεται
να έχετε μία ουσιαστική σχέση με τον ποιητικό λόγο. Τι σας συναρπάζει στη
μουσική ανάγνωση της ποίησης;