2008 ГОД

МОНОЛОГ СО ПАМЕТНИКОТ

ПОЕМА | НИКОДИН ЧЕРНОДРИМСКИ

 MONOLOG SO PAMETNIKOT

Bezbroj pesni za tebe napi{av

{to srcevo gi ra|a{e
du{ata gi nose{e rakata gi pi{uva{e

Bezbroj zborovi
na hartija ostanaa kako enigma
nepro^itani nerazbrani

Bezbroj solzi
{to kapea so ^asovi
{to minea bea @e{ki

Kosite obelea
pogledot se zamori
treperot na srceto se smiri
kopne@ot
vo mrakot od du[ata go zaklu^iv
ne go davam
ni na najvol{ebniot son
{to katave^er me mami

Ne velam
be{e zaludno
ne velam
be{e popusto

Samo pi{uvam
da ja razbijam
prokletava ti{ina
i ma^nata samotija
koja ete povtorno ^ustvuvam
}e mi go poka@e nejzinoto carstvo

Ponizno
gi otvoram vratite
stvoreni
od iljadnici osameni majstori
koi taka ja le^ele tagata
go zele kederot
delkale denono}no
i prostor zatvorile
vrata stvorile

eve

gi slu{am
udarite na te[kite ^ekani
kako pa|aat
na starata nakovalna
prave}i gi reziwata
{to ne r|aat
i klu^ot
{to mo@at da go imaat
samo osamenite

Prviot ^ekor
i milioni pateki
koi vodat
na edno mesto
povtorno
kade sega stojam
vol{ebno e toa
nekoj
do{epnuva pozadi mene
prvite ^ekori
znae{ se ma^ni
kako ma^ninata
{to ti go prevrtuva stomakot
no potoa
sami te vodat
vlezi
vlezi i ne se kolebaj
nestrplivo {epoti glasot
Tuka
vo carstvoto na samotijata
ti si gospodar
ti si sluga
ti si ti

Gi bara{ spomenite
kolku {to saka{
koi gi saka{
koga gi saka{

Tie se tvoi
izvadigi
ili pu{tigo nemirot
}e go stvori vrtlogot
da go stori
toa za tebe

Evegi moite
povtoruva {epotot
poglednigi
tamu
vo podno@jeto
na ova golemo ni{to

Poglednigi
kolku se ubavi

Gi vezev
kako vredna vezilka
na belinata od denot

Gi redev
gi narediv
na nizata od @ivotot
{to mi ja podari sudbinata

Gi narediv po
migovi
minuti
^asovi
denovi
nedeli
meseci
godini

Sega vaka
ubavo naredeni
podredeni
mo@am da gi gledam
mo@am da gi vadam
koga sakam

Ne se pla{i od niv
ve}e neumorno {epoti glasot

No sega ne e pozadi mene

do mene e

Saka{ li da vidi{ nekoj

Strpise
samo da ja otvoram
vremenskata porta
}e te vodam niz tunelot
svetlinata e zaslepuva^ka
brzinata
nemo@e{ da ja zamisli
tvojot mal ^ove^ki mozok
no toplinata
{to ti se razleva niz teloto
e nesekojdnevna
ne go ^ustvuva{ teloto
lebdi{ vo svetlinata

Eve
eve ve}e stignavme
go odbrav ovoj spomen
da go vidi{
koga postoev
koga {epotot go koristev
pla{e}ise da ne go ispla{am
toa srce koe go posakuvav
premnogu be{e ne@no
kr{livo
najubavite kristali
ne bea ^isti kako toa srce
najskapocenite dijamanti
bea bezvredni
vo sporedba na toa srce

[epotev
da ne go voznemiram
da ne go skr{am
da ne go izvalkam
veterot postojano me demne{e
^eka{e da go podignam glasot
vior da go stori
magli da donese

Saka{e
no ne mu dozvoliv

Ta zatoa {epotev

Eve pogledni
vo onaa zelena klupa
znae{ li kolku lu srca
kupidon so strelata gi probodil
tuka e i moeto
tuka e i
kristalnoto
dijamantskoto
i sega go gledam
i sega go ^ustvuvam
kako ne@no treperi
treperi zaedno so temjanu{kata
na koja sega
eve gledaj
}e i podaram edna solza
da ne ovene
poglednija trevata
go zasili zeleniloto
se zgusnala
saka postela da stane
i taa
da ja oseti toplinata
na tie mladi tela
Slu{nigo horot
pticite jato napravija
i qubovna simfonija
od grlata im te^e

Vol{ebnici se tie

Pajacite mre@a pletat

podium }e bide
kade nema ^ekori
tuku igra }e se igra

Svetilkite
silata ja gubat
no mesecot
{to na nebo stoi
zracite gi pu{ta
gi tera da itaat
saka i toj
balot da go gleda
balot na vqubenite

Poglednigi
poneseni se od zanesot
ne zboruvaat ni{to
pogledite gi vkrstija
du{ite gi otvorija
kade kodovi tajni
vo {ifri staveni
sega se otvaraat
no toa
za niv maka ne e
go znaat sekoj kod
ja znaat sekoja tajna

Da gi ostavime
neka tancuvaat
neznaat tie za umor

Sega
koga go vide
ovoj spomen
ne gi pu{taj solzite
tie se te{ki
tie se @e{ki

Dali slu{a[ osameniku

]e kapnat vo ni{to
}e kapnat vo praznotijava

Ne se dovolno te{ki
ne se dovolno @e{ki
predvreme da ja otvorat
portata od keder

Za^uvaj gi
imam i spomeni
na nizava dolga
kade mo@e{ so meseci da pla^e{

No
nema tie da gi vadam

Premnogu se ma^ni
premnogu se temni
}eja zgusnat
i taka gustava temnina
}e odletaat
nekade tamu daleku

Osameniku
eve od dolgoto raska@uvawe
od dolgoto odewe
se izmoriv
nekoj mi velat
se u{te si mlad
no ostarev
ne mo@am cvrsto
da ja nosam temninata na grbot
da sedneme
taka polesno }e bide

Zolto mol^i{
misli{ ni{to e
prazno e

Ne
povtorno u{te edna laga
laga na tvojot um

Ispru@ija rakata
}e go seti{ mramorot
laden e
no cvvrs e
ponekoga{ puka
no i ponatamu laden e

No neka e
ta@nata du{a
osamenata du{a
ne mo@e da go seti studeniloto
toa e nasekade
zatoa sedni

I stoeqeto e zamorno

Sedni
}e mol^ime
}e prebaruvame po nizata

Dodeka mol^ime
voshitot }e go pu{time
neka se vsadi vo likot
}e vidi{
nasmevki iskreni }e namami

Sedeweto se odol@i
no vremeto
tuka nema[e mo]
nema[e vrednost
nikoj ne go bara[
no i ne be[e potrebno
nikoj ni[to ne mere[e
samo zvucite
postojano ja menuvaa koloritnosta
variraa
i gi pravea efektite vpe^atlivi
Dali ova e prostorot
site mol^at
gi ^ustvuvam
ne gledam nikoj
no mol^eweto se ^ustvuva
tuka i tamu
nekoja vozdi[ka tivka tivka
]e otkine od grlo nemo
taka barame mislam
deka ]e go namami
]e go istera skrbot
no znam
nemo@e
se pripil do sekoja kletka
ne ne
ne e pripien
navlegol vo sr[ta
vo jadroyo na kletkata
nemo]ni se
virusive lakomi
ne mo@at da vlezat vo jadroto
skrbta gi uni[tuva
pelin vo sebe nosi

No sepak
vozdi[kite
ja namaluvaat ja^inata na pelinot
privremeno
do slednata

Osameniku
povtorno go slu[am [epotot
dali si tuka
eve zgrap^iv
nekolku zalutani atomi sila
]e gi zemam
i znaj povtorno ]e mo@am
da ja fatam nizata
]e izvle^am nekoj mig

Za portata ne gri@ise
pu[tija mislata
]e odleta taa tamu
ka@uva]i i da se otvori

Eve
te donesov na vrvot od planinata
visoko
kade pogledot e jasen
od tuka ]e vidi[ se
dobli@ise
dobli@ise do edelvajsot
prisustvoto go tera da zatreperi
ne@en e toj cvet
^esto pati na ovoj edelvajs
na mojot edinsteven cvet
mu raska@uvam prikazni
na krajot
koga ]e zavr[ev so raska@uvaweto
gledav kako ispu[ta
kapka na beliot sneg
biser se prave[e
gi sobirav
gi ^uvav
qubomorno samo za mene
neznam dali e toa solza
ili samo kapka
no ^ustvuva
go znam toa
osameniku
go znam
slu[av vnimatelno
za onoj den den na svetiot gral
napolnet so vino
vino koe go pie[
i pijan od qubov
si do krajot od @ivotot
den
koga angelite od neboto
se simnuvaat
blagoslovot da go dadat
[to so sebe go ponele
den
koga do[le
od dve
da stvorat edno.

Potoa
koga knigata ]e ja zatvorat
gi pu[taat zurlite da pi[tat
tolku silno
[to i neboto ]e slu[ne
tapanite da udrat
tolku silno
[to i magmata se stresi

Gleda[ li osameniku
gleda[ li vo toa srce
kakva toplina zra^i
kakva svetlina blika
gi izbrka okolu sebe
zlite duhovi
lo[ite samovili
sakaa krug da stvorat
oro da igraat
zloba da isturat

Mo]no e toa
amajlija od zbor pravi
gi ^uva i pazi
vo no]i nemirni [to idat
vo dni [to vrvat
]e gi nosi rekata
branovite se silni
]e gi udira od bregovite
ostri se tie

Mo]no e toa
pee i koga e ta@no
mo]no e osameniku
mo]no e

Ti]ina
temnina
i [umovi

^ekorite odat
patekata
sama se pojavuva

^ekori[ li osameniku
nekade napred
[epoti [epotot
brzam
itam

Sakam da te odnesam
sakam da ja vidi[
gradinata

Zatani
plotot da go trgnam
od @elbi go ispletiv
so sni[ta go vrzav

Pogledni i voshituvajse
nalik na rajska gradina e
cvetovive
[arenobojni i raznovrsni
gi ima premnogu
nasekade
vnimavaj kade gazi[
eden cvet
eden mig
]e uni[ti[ del od spomenot

Ova e centarot
tie dva cveta
se besceneti
poglednigi
kolku se milni
go baraa zrakot son^ev
povtorno sila da zberat
radosni i sigurni se
tuka pod kro[nata
na ne@nata lipa
so cvetovite svoi gi hrani
so mirisot gi budi
gord sum na niv
radosen
koga ]e gi vidam
nautro
kako gi krevaat krevkite tela
mole@livo [ire]i gi liv^iwata
za dopir ne@en

Ete toa e gradinata

koja jas ja stvoriv
koga
nemojkta obzema
celosno
i sila se nema
da se pomine vo samotijata
toga[
samo od gradinata
so pogled
crpam snaga
koga za po^inka itam
kro[nata [irna toga[
@elno ja posakuvam
so mirisot opoen
sonot da go namami
so veterot da go donese

Zatoa
koga go gledam edelvajsot
kako ja pu[ta kapkata
ponekoga[ mi e @al
[to so mene
katadnevno taguva
ne e sozdadena za toa

Osameniku
premnogu ^ekori napravivme
^ustvuvam
kako nabli@uvame do zonata
na iluzorni buri
efektite se sli^ni
nalik kako vistinskite
gi ^ustvuva[ li udarite
nasekade
vo sekoe kat^e od du[ata
bolkite se tivki
no odeknuvaat vnatre
kinat par^e po par^e
nedavaat
vreme ili na^in
razumot da gi sredi mislite
haosot e tuka
no nikade
edna vistinska
spasonosna
samo mra^ni
temni
ta@ni
pravej]i ja burata
so sekoja potemna misla
pomo]na e
pobrza e
ru[i se pred sebe

Go ^ustvuva[ li
trule@ot od duvloto
se sokrile
site zli misli
sakaat
kopneat
bolkata da ja zbogatat
nemo]ni se
koga ]e se soo^i[ so niv

Poglednigo
sega ovoj spomen
nema ve]e mesto vo nego
od ja^inata na sozite
i toj
i mnogu drugi

Ne gledaj
osameniku

^ekorite
povtorno eve ne donesoa
tamu kade [to trgnavme

Zapameti
koga ]e dojde[ tamu
vo carstvoto na samotijata

Raska@uvaj
zboruvaj
dvi@ise
po bilo koja pateka
i tuka e ubavo

Koga ]e saka[
da se vrati[
vo svetot na surovosta
licemerieto
naduenosta
poni@enosta

Vo svetot
kade
lagata e vistina
i
vistinata e laga

Ne go tro[i
zaludno
popusto
@elbite iskreni
^uvajgi samo za sebe
premnogu lakomi ima
]e ti gi grabnat
]e gi odnesat
so nivnite valkani race

^esto pati
i koga ]e pomisli[
deka mnogu raboti
se samo teatar
ili mo@ebi znae[
deka e teatar
ne se gri@i
roqata tvoja
od poodamna e izigrana
pominata
tamu si samo statist
nem
podvi@en

Ne gri@ise
vsadija voqata vo srceto
i prodol@i da ^ekori[

Grabigo migot
koj ]e ti dojde
na dopir do rakata
i glasno izgovori

NADEЖTA E MIG ZA KOJ VREDI DA SE DVI@I{ I PONATAMUVO

KRUGOT DALI BILO VO SUROVOSTA ILI OSAMENOSTA.
Никодин Чернодримски роден во самиот залез на шеесетите години на Дваесетиот век во прегратките на
Марковите Кули,уште како мал кога го осознава вистинското постоење на животот започнува да ја искажува
својата восхит према градот кој му вдахнал живот,неуморно и деноноќно ги истражува сите Прилепски
скриени и јавни катчиња на секојдневното живеење,но тоа истражување никогаш не го нарекол
безделничење,зошто и не безделничел,напротив секој миг бил претходно испланиран,не ги броел
деновите,но трпеливо и педантно ја нижел низата на животот во непрегледното Прилепско поле,горчините
кои злато вределе вредно ги собирал и со ширум отворени очи сонувал за животот.И од најкривата прачка
Никодин со својата палава дружина на другари умееле да направат највоинствени мечеви со кој ги
оживувале Марковите Битки,палаво во свој стил тоа било дружина која оставила печат во постоењето на
градот.Љубовта према пишаниот збор ја добива на велинченствената сцена на Народниот Театар-Војдан
Чернодрински-каде десетина години учествува во бројни аматерски и професионални претстави,толкуваќи
најразлични ликови,кои и ден денес кога осаменоста ќе му се доближи,тој ги вади од своите спомени ги
оживува тие ликови,така правејќија осаменоста полна а не празна и убиствена.Растеќи покрај великаните во
Прилепскиот Театар Трајче Иваноски,Најдо Тодески,Димитар Вандески,Кирил Жежоски,Евица
Глиѓиќ,Благоја Спиркоски-Џумерко,и сите други и работеќи под режисерските палки на Илија
МИлчин,Коле Ангелоски,Аце Јованоски,Блаже Рстески и други,гради ликови кој длабоко во него ќе му ја
вградат желбата да и Никодин еден ден створи свои дела од кој ќе се гордеат сите,но и да створи дела кој ќе
се играаат на сцената на Прилепскиот Театар. Паралелно со Театарот ги запознава сите планински убавини
не само на Македонија,туку и во целукупниот простор на Југославија,како и на Балканските
Држави,членуваќи во Планинарското Друштво-Златоврв-од Прилеп ,Никодин ја запознава
убавината,силата,но и моќта на природата,што подоцна токму таа моќ кој ќе ја позајми од природата ќе му
биде инспирација да ја опее во многу песни.
Соновите и Стварноста се два контрадикторни светови,кои многупати не одат паралелно,така и Никодин
соочуваќи се со безработицата која во тоа време веќе срамежливо започнува да тропа на вратите,го остава
градот на својата Младост Прилеп и заминува за Скопје.Доаѓа во Скопје каде и се вработува,но
вработувањето не значи дека засекогаш ја пресекол врската со Градот,напротив можеби физички не е веќе
во градот но честопати со своите мисли го надлетува градот и го милува црпеќија сила од Маркови
Карпи.Работеќи започнува да се адаптира на новата средина,отворен искрен и комуникативен веќе за кратко
време стекнува нови пријатели со кој и ден денес контактира.Со доаѓањето во Скопје ја запознава својата
Муза која му ја дава најголемата инспирација за секоја поетска и прозна творба,ја запознава својата сопруга
Јана,која и ден денес му е инспирација.Како плод на таа љубов се родија две прекрасни деца Кристијан и
Викторија кој му вдахнуваат секојдневни надежи дека утрешниот ден нема да биде ден кој ќе биде исполнет
со болка туку ден кој ќе биде исполнет со смеа и во кој ќе тече и денешната радост.