LUTUNG KASARUNG

Biyen, ana bocah wadon jenenge Purbasari. Dheweke putra paling enom saka
Prabu Tapa Agung sing dadi raja kerajaan batang wedhi. Purbasari nduwe enem
sadulur tuwa: Purbararang, Purbadewata, Purbaendah, Purbakancana, Purbamanik
lan Purbaleuih.

Purbasari pancen sopan santun lan polah tingkah. Dheweke lembut, apikan, lan
migunani. Sapa wae sing butuh pitulung bakal seneng nulungi.

Kejaba ati sing ayu, Purbasari uga duwe pasuryan sing ayu lan apik, kabeh wong
sing ndeleng dheweke bakal tresna nalika ndeleng dhisik.

Sayange, kaendahan lan apike Purbasari ora suda saka sadulur mbarepe
Purbararang, sing watek banget ala.

Sanajan ayu, Purbararang pancen ora sopan, sombong, kejem lan meri karo sapa
wae.
TIMUN MAS

Mbok Sarni urip dhewekan ing alas sepi. Dheweke pancen pengin bocah.

Saben dina dheweke terus ndedonga, "Dhuh Gusti, kawula paringi anak. Sejatine
uripku sepi banget. Yen sampeyan menehi anak, mesthine aku bakal luwih
ngucapake matur nuwun lan manut karo sampeyan. "

Ing sawijining dina, sawijining raksasa sing kebeneran liwat liwat ngrungokake
pandongane Mbok Sarni. Kanthi swara rame, raksasa takon, "Hei, mbak tuwa!
Apa sampeyan pancen pengin anak? "

Mbok Sarni kaget banget. Kanthi gumeter, wangsulane, “Bener. Aku kepengin
banget karo bocah sing bisa ngancani aku. Nanging kayane mokal, aku wis tuwa,
lan bojoku wis seda. "

"Ha ... ha ... ha ... Aku bisa menehi kekarepan kanthi gampang, nanging mesthine
ana sarat. Apa sampeyan gelem? " tangane raksasa.

"Oke, aku gelem," ujare Mbok Sarni, mangsuli, sanajan atine wedi weruh sosok
raksasa lan medeni.