Osnovni izraz za opterećenje vetrom (prema starom standardu JUS U C7 110)

w – dejstvo vetra «ve»

w = q∙C∙A [kN/m' ili kN/m²] q – aerodinamički pritisak vetra «ku»
C – koeficijent sile
[jedinica je kilonjutn po metru A – površina izložena dejstvu vetra
dužnom ili kvadratnom u zavisnosti
od oblika elementa koji se proračunava]

q   ρ   Vm,50,10  k t  k T  2  103  S2z  K 2z  G z

1
2

ρ – gustina vazduha definisana nadmorskom visinom lokacije «ro»;

Vm,50,10 – osnovna brzina vetra za teren hrapavosti B, povratni vremenski period T 50
godina na nadmorskoj visini od 10 metara;
kt – faktor vremenskog osrednjavanja brzine vetra;
kT – faktor povratnog perioda vetra;
Sz – faktor topografije terena;
Kz – faktor ekspozicije terena;
Gz – dinamički koeficijent.

JUS U C7 110 – definiše osnovni princip proračuna i osrednjeni aerodinamički pritisak

vetra;
JUS U C7 111 – definiše dinamički koeficijent i aerodinamički pritisak vetera;
JUS U C7 112 – definiše opterećenje vetrom zgrada;
JUS U C7 113 – definiše opterećenje vetromostalih konstrukcija.
 Difuzioni tok (Φ) i gustina difuzionog toka (g) vodene pare

U unutrašnjim prostorijama je relativna vlažnost vazduha obično veća nego u spoljašnjem

vazduhu. Zbog razlike u pritiscima vodena para će iz unutrašnje prostorije nastojati da
prodre u spoljašnji vazduh, odnosno parcijalni pritisci sa suprotnih strana konstrukcije
imaju tendenciju izjednačavanja. Ovakav prolaz vodene pare kroz pore u strukturi slojeva
materijala obodne konstrukcije nazivamo difuzionim tokom.

Difuzioni tok je količina vodene pare koja u jedinici vremena prođe kroz neku
konstrukciju zbog razlike u parcijalnim pritiscima vodene pare u vazduhu na suprotnim
stranama konstrukcije. Postoji analogija sa toplotnim tokom. Difuzioni tok najčešće po
smeru sledi toplotni tok i kreće se od toplije ka hladnijoj strani konstrukcije, tačnije je
reći sa područja većeg parcijalnog pritiska ka području sa manjim parcijalnim pritiskom.
Uobičajena oznaka za difuzioni tok je Φm, [kg/h] ili [g/h] «grčko slovo fi, nekada se čita i
ef, jedinica je kilogram ili gram po času».

Gustina difuzionog toka je definisana kao količina vodene pare koja prođe u jedinici
vremena upravno kroz jedinicu površine neke konstrukcije.
Uobičajena je oznaka g, [kg/m²h] ili [g/m²h] «ge, jedinica je kilogram ili gram po metru
kvadratnom čas».

gde su:
pi i pe- parcijalni pritisci vodene pare na obe strane građevinskog elementa, kPa
«kilopaskal»;
βi i βe «beta» – koeficijent prelaza vodene pare, kg/m2hkPa «kilogram po metru
kvadratnom času kilopaskala»;
dj – debljine slojeva materijala, m;
μj – koeficijent otpora difuziji.

Faktor otpora difuziji vodene pare (μj)

Pojedini materijali zbog svoje strukture (broj, veličina i raspored pora u materijalu) se
različito suprotstavljaju kretanju vodene pare. Da bi se mogle upoređivati karakteristike
materijala s obzirom na suprotstavljanje difuzionom toku uveden je pojam
paropropusnosti.
Definisan je kao vrednost koja pokazuje koliko je puta veći otpor nekog materijala
difuznom prolazu vodene pare, od otpora sloja vazduha iste debljine, kod iste
temperature. Oznaka za paropropusnost je μ «grčko slovo mi» i pedstavlja
neimenovan broj.