Το πρόβλημα που απασχολεί τον Φουκώ είναι το ζήτημα της ασφάλειας.

Πρώτη
πρόταση που δηλώνει μια στροφή στη σκέψη του είναι η έννοια της βιοεξουσίας,
δηλαδή η πολιτική λαμβάνει υπόψη της ότι το ανθρώπινο ον συνιστά είδος, θα
αντιμετωπιστεί από την πολιτική κοινωνία ως είδος. Είναι μια έννοια με την οποία
θέλει να επισημάνει ότι το β’ μισό του 18ου και κυρίως του 19ου και του 20ου στο
εσωτερικό την στρατηγικής που ασκεί ένα κράτος άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι οι
δυτικές κοινωνίες έλαβαν υπόψη το θεμελιώδες βιολογικό γεγονός ότι ο άνθρωπος
είναι βιολογικό είδος, από αυτό και βιοεξουσία. Υποστηρίζει ότι όλη πολιτική
θεωρία έχει περιτριγυριστεί από την έννοια της εξουσίας και όλες οι άλλες έννοιες
παραλείφθηκαν. Θα μας καλέσει να ξεχάσουμε την εξουσία ως πολιτική θεωρία και
να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο πολιτικής ανάλυσης με στόχο την βιοεξουσία. Τα
εμπόδια που δεν άφηναν να θεαθεί η εξουσία ως βιοεξουσία είναι:
1. η εξουσία δεν είναι πράγμα δεν είναι ουσία ή ιδιότητα που προκύπτει από
άλλο πράγμα,
2. η εξουσία δεν είναι αυτάρκης , δεν εξηγείται από τον εαυτό της δεν
αυτοθεμελιώνεται . π.χ. παραγωγικές σχέσεις. Δεν υπάρχουν παραγωγικές
σχέσεις και μηχανισμοί εξουσίας. Οι μηχανισμοί εξουσίας δεν επιβάλλονται
στις σχέσεις αποτελούν μέρος των σχέσεων, η εξουσία είναι ταυτοχρόνως και
αιτία και αποτέλεσμα.
3. φιλοσοφία = πολιτική της αλήθειας. Βέβαια όταν κανείς αναλαμβάνει την
ανάλυση των σχέσεων εξουσίας ενδέχεται να καταλήξει σε ένα είδος
ανάλυσης της κοινωνίας. Η αλήθεια γίνεται τροχός για να ασκηθεί πολιτική.
Ο Φουκώ αναρωτιέται αν υπάρχουν τα γνωστικά αποτελέσματα αυτών των
αγώνων. Πού παράγεται η γνώση και η αλήθεια και αν παράγεται τι αλήθεια
είναι αυτή.
4. στρέφεται ευθέως και αποφασιστικά εναντίον του λόγου της προστακτικής.
Πάντα ο λόγος της προστακτικής είναι λόγος αισθητικός. Για τον Φουκώ ο
λόγος της προστακτικής είναι πολυλογία. Με αυτόν που έχει τη δυνατότητα
να έχει προστακτικό λόγο πρέπει να είμαστε καχύποπτοι λόγος και λόγος
πολιτικός υπάρχει μόνο όταν μπορεί να εγγραφεί σε ένα συγκεκριμένο …….
Η προστακτική είναι για αυτόν υποθετικού τύπου. Αν θέλετε να κάνετε κάτι
γνωρίστε τουλάχιστον τα εμπόδια.
 5. η θεατροποίηση της αλήθειας και της πολιτικής της αλήθειας και άρα της
φιλοσοφίας , αυτή η σχέση που θεωρώ πολύ σημαντική ανάμεσα στη μάχη
του πολέμου και την αλήθεια, που είναι η ίδια διάσταση που ξετυλίγεται η
φιλοσοφία νομίζω ότι δεν κάνει τίποτα άλλο από το να θεατροποιεί παρά να
χάνει το νόημα της μέσα σε πολιτικές του θεωρητικού λόγου. Το
αναπόφευκτο θέατρο ώστε η αλήθεια να ειποθεί.

Fortuna =τύχη= έννοια πολιτική ή καλυτέρα θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε,

συγκυρία.
Αυτό που ενδιαφέρει την έννοια της ασφάλειας και όχι τη μορφή της
κυριαρχίας είναι η αντιμετώπιση της τύχης, δηλαδή αυτό που μπορεί να συμβεί και
να μου χαλάσει τα σχέδια. Το θέμα είναι η ασφάλεια και στο κέντρο η πρόληψη. Το
θέμα δεν είναι να κυριαρχήσω, ούτε να πειθαρχήσω τους ανθρώπους, το θέμα είναι
ζήτημα ασφάλειας – πρόβλεψης της συγκυρίας. Ο Μακιαβέλλι απορρίπτει την
έννοια της κακής συγκυρίας της έννοια της τύχης του χριστιανισμού. Η χριστιανική
έννοια: πρόκειται για θεόσταλτη τιμωρία γιατί ο θεός αποφασίζει να μας τιμωρήσει
από καιρό σε καιρό. Γιατί ο άνθρωπος είναι κακός από τη φύση του και πρέπει να
τιμωρηθεί. Αυτή η έννοια υποχωρεί και ακριβώς στη θέση της έρχεται ένα σύμπλοκο
εννοιών που οδηγούν στην αντιμετώπιση του κακού στο μέλλον.
Ο Φουκώ συγκεντρώνει το πρόβλημα της πρόβλεψης που αφορά στη ζωή των
εθνών και των κρατών στο πρόβλημα της «σιτοδείας». Το πρακτικό πρόβλημα της
σιτοδείας συνδέεται με το πρακτικό πρόβλημα της τύχης. Το πρόβλημα της σιτοδείας
συνδέεται με το την διαχείριση του τυχαίου. Το τυχαίο έχει να κάνει με την έννοια
της ασφάλειας. Ο Φουκώ βρήκε ένα κείμενο του 1763 ενός εμπόρου του Αμπέιγ, με
τίτλο, «επιστολή ενός εμπόρου για τη φύση του εμπορίου και των σπόρων». Η αρχική
πρόταση του εμπόρου είναι η εξής: η σιτοδεία δεν είναι κακό πράγμα. Δεν είναι όμως
και καλό πράγμα. Ούτε καλό είναι ούτε κακό. Κακό είναι γιατί απλούστατα υπάρχει.
Είτε καλό είτε κακό, είναι. Πρέπει να ιδωθεί ως κάτι πραγματικό. Η πραγματικότητα
και οι επιταγές της είναι κάτι πολύ σημαντικό για τον συγγραφέα. Η σιτοδεία είναι
πραγματικότητα γιατί είναι κάτι πραγματικό που πρέπει να αντιμετωπιστεί με
κάποια μέτρα. η σιτοδεία λέει ποτέ δεν είναι το απόλυτο κακό. Δεν ισχύει ποτέ ως
μόνο κάτι αρνητικό γιατί η απουσία σπόρων δεν είναι ποτέ πλήρης. Γιατί δεν λυπούν
ποτέ γιατί αν έλειπαν τότε το φυσικό συμπέρασμα θα ήταν ότι θα είχαν πεθάνει όλοι
οι άνθρωποι. Τότε ο Αμπέιγ θα πει κάτι το προκλητικό θα εμφανίσει μια λέξη και θα
πει το εξής: επειδή η σιτοδεία δεν είναι ο διάβολος θα την πω χίμαιρα και κατά
συνέπεια μας τρομάζει περισσότερο από ότι πρέπει.
Η σιτοδεία.
1ον . δεν πλήττει ποτέ το σύνολο του πληθυσμού.
2ον . και αφού δεν πλήττει ποτέ το σύνολο του πληθυσμού και επειδή είναι
χίμαιρα θα πρέπει να στραφούμε στον πληθυσμό. Δηλαδή πρέπει να στραφούμε στον
κόσμο στην συμπεριφορά του πληθυσμού απέναντι σε μια χίμαιρα. Στην προοπτική
αυτή τότε η χίμαιρα θα διχαστεί θα εξαφανίσει το μισό της δηλαδή τη σιτοδεία-
καταστροφή και θα εμφανίσει το άλλο μισό που ήταν στην σκιά τη σιτοδεία-
ακρίβεια. Τότε ο έμπορος θα έχει πετύχει το σκοπό του, δηλαδή να κάνει τη σιτοδεία
αντικείμενο πολιτικής οικονομίας, μένει τελικά η σιτοδεία ως το αντικείμενο της
πολιτικής οικονομίας, όχι πια ως αντικείμενο τρόμου αλλά επιστημονικού λόγου.
Γιατί μας τρομάζει αυτή η χίμαιρα; Γιατί λοιπόν παίρναμε μέτρα να την περιορίσουμε
αλλά τα μέτρα ήταν ανορθολογικά. Ήταν μέτρα ακατάλληλα γιατί αγνοούσαμε την
πραγματικότητα. Τώρα θα λάβουμε υπόψη μας την πραγματικότητα. Ας αφήσουμε
λέει την πραγματικότητα να κυλήσει από μόνη της, αφήστε την. Αυτό σημαίνει να
πάψετε να παρεμβαίνετε γιατί θα δημιουργήσετε αντιδράσεις που θα οδηγήσουν σε
συγκρούσεις. Η πραγματικότητα είναι η μόνη εγγύηση που έχουμε για να μην
φτάσουν τα πράγματα στα άκρα, γιατί εμείς οδηγούμε στα άκρα τα πράγματα με τις
παρεμβάσεις μας. Έτσι αν αφήσετε την πραγματικότητα να κυλήσει τότε θα μιλάμε
για δύσκολη κατάσταση και όχι για σιτοδεία, ένα είδος αυτορύθμισης. Αυτή η
πραγματικότητα θα κυλίσει ελευθέρα και σε μια σειρά από αγορές θα φέρει
διαφορετικά αποτελέσματα και όλα αυτά είναι αναμενόμενα. Θα υπάρχει δυσκολία
να αγοραστούν οι σπόροι, άρα και πείνα, άρα και κάποιοι θα πεθάνουν . ο μόνος
τρόπος που έχουμε στη διάθεσή μας για να πάψει η σιτοδεία να μας τρομοκρατεί ως
χίμαιρα είναι δυστυχώς να αφήσουμε ανθρώπους να πεθάνουν, γιατί αν πεθάνουν
τότε η σιτοδεία από χίμαιρα μετατρέπετε σε πραγματικότητα, άρα η πραγματικότητα
ελέγχεται. Η σιτοδεία καταστροφή θα εξαφανιστεί. Η σιτοδεία αντικείμενο πολιτικής
οικονομίας δεν πρέπει να εξαφανιστεί και δεν θα εξαφανιστεί για να μπορεί να
αντιμετωπίζεται. Δεν ισχύει πια ούτε ο άνθρωπος ούτε το σύνολο. Αυτό που ισχύει
για την οικονομικοπολιτική δράση, ο τρόπος με τον οποίο παρεμβαίνει η κυβέρνηση
σε αυτό που λέμε κοινωνία εκφράζεται στο κείμενο με μια νέα λέξη με μια νέα
πραγματικότητα εμφανίζεται λοιπόν η έννοια του πληθυσμού.(ο Marx το 1853
διέλυσε αυτή την έννοια στο έργο του Συμβολή στην κριτική της πολιτικής
οικονομίας.) το πλήθος των ανθρώπων δεν έχει πια σημασία για την άσκηση της
πολιτικής, σημασία έχει μόνο ο πληθυσμός καθώς μετράει πια ως αντικειμενικός
στόχος. Έτσι θα κάνει την εμφάνιση του ο πληθυσμός ως πολιτικό υποκείμενο, ως
καινούριο συλλογικό υποκείμενο χωρίς να έχει καμία σχέση με την πολιτική ή
ηθική του σημασία από το παρελθόν. Η έννοια του πληθυσμού εμφανίστηκε από την
πραγματικότητα και την εμπειρική πρακτική. Για τον Αμπέιγ ο πληθυσμός έχει ένα
πρόβλημα που ο ίδιος το αντιμετωπίζει ευθέως προβάλλοντας μια διάκριση, στο
τέλος του βιβλίου του και λέει: αν ακολουθήσετε αυτό που λέω θα υπάρχουν
διάφορες συμπεριφορές. Οι φρόνιμοι θα κρατήσουν κάποιους σπόρους, άλλοι θα
κάνουν υπομονή και κάποιοι άλλοι θα διαμαρτυρηθούν και κάποιοι θα έχουν
χρήματα θα αγοράζουν σπόρους. Όταν πλέον η σιτοδεία δεν είναι χίμαιρα θα
προκύψουν οι σωστές συμπεριφορές και πρέπει να υπάρξουν για να μην
καταστραφούμε. Εάν δεν υπάρξουν όμως αυτές οι συμπεριφορές , τι πρέπει να
κάνουμε με εκείνους που διαφωνούν και δεν υπακούν στις νόρμες, αυτοί θα
ονομαστούν λαός, αυτοί που δεν έχουν σωστή συμπεριφορά.

Λαός: αυτοί που δεν θα πειθαρχήσουν, θα κάνουν τα «δικά» τους. Είναι το

επικίνδυνο μέρος ου πληθυσμού.
Πληθυσμός: είναι νέα έννοια, είναι ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που θα
ακολουθήσει τις επιταγές και θα συμμορφωθεί.
Με την εμφάνιση του πληθυσμού και του λαού αρχίζει να τρίζει η αστική τάξη
δηλαδή η θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου. Όταν ο Rousseau έφτιαχνε τη θεωρία
του δεν είχε κατά νου το διαχωρισμό ανάμεσα στο πλήθος και το λαό. Για ποιον
ισχύει το κοινωνικό συμβόλαιο για τον πληθυσμό ή για τον λαό; Το κοινωνικό
συμβόλαιο είναι μια συμφωνία στη βάση της οποίας θεμελιώνεται η κοινωνία. Όταν
κανείς δεν υπάγεται σε αυτό δεν μπορεί να καταδικαστεί, το συμβόλαιο έχει ένα
στόχο να ακολουθείται ο νόμος του από όσους υπάγονται σε αυτό. Αν ο λαός δεν
υπάγεται στο συμβόλαιο, δεν μπορούν να του επιβάλλουν κανόνες, για να το κάνουν
πρέπει να τον εντάξουν.
Η διάκριση πληθυσμού και λαού εισάγεται καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε
ένα πρόβλημα ελέγχου, ένα οικονομικό πρόβλημα. Για πρώτη φορά η πολιτική
θεωρία και πράξη βρίσκεται υποταγμένη στις ανάγκες της οικονομίας και έτσι θα
πάρει το όνομα πολιτική οικονομία. Έτσι θα βγάλουμε συμπεράσματα για το πώς
οδηγηθήκαμε στον φιλελευθερισμό, θα φτάσουμε εκεί αφού πρώτα συγκρίνουμε
δύο τύπους πολιτικής στάσης που παράγουν πολιτικές.
Οι δύο αυτοί τύποι είναι η μήτρα της πειθαρχίας και η μήτρα της ασφάλειας.
Πρόκειται για δύο ανθρωπολογικές στάσεις της πολιτικής που προϋποθέτουν
διαφορετική στάση ανθρώπων.
Σύγκληση:
η πειθαρχία είναι πάντα κεντρομόλος . περιβάλλεται από αρχές και τα
περικλείει όλα. Είναι ένα κλειστό σύστημα, θέλει να κανονίσει τα πάντα.
: η ασφάλεια τότε είναι φυγόκεντρος. Ωθεί τα πράγματα προς τα έξω, τα
αφήνει να αναπτυχθούν. ….. (σαν) τους κυματισμούς των διαδοχικών κύκλων.
Η πειθαρχία στην προσπάθεια της να ελέγξει τα πάντα, πρέπει να κανονικοποιήσει
τα πάντα, να βάλει κανόνες στα πάντα κ έτσι προσπαθεί να διατυπώσει όσο
ασφαλέστερα γίνεται τους κανόνες, ακόμη και στα ποιο μικρά πράγματα γιατί οι
μεγάλες καταστροφές έρχονται από ανεπαίσθητες ρωγμές. Η πειθαρχία στο ιδανικό
της θέλει να ελέγξει τα πάντα και να ορίσει τα πάντα.
Σε ευθεία αντίθεση η ασφάλεια αφήνει τα πράγματα να συντελεστούνε. Η
ασφάλεια ξέρει ότι υπάρχει ένα επίπεδο ένα σημείο πέρα από το οποίο δεν μπορούμε
παρά να αφήσουμε τα πράγματα να γίνουν ότι τα πράγματα είναι. Ποιο δυνατά και
από εμάς. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβληθούμε στα πράγματα, το πράγμα
επιβάλλεται σε μας. Στηρίζεται στη λεπτομέρεια από την οποία όχι μόνο δεν
κινδυνεύει το σύνολο, αλλά από αυτή σώνεται. Πρέπει να αδράξουμε τη λεπτομέρεια
μήπως και σωθεί το σύνολο. Είναι το ορατό σημείο, η λαβή για να σώσουμε ίσως το
σύνολο που οδηγείται στην καταστροφή. Η ασφάλεια δεν κατατάσσει τη λεπτομέρεια
ούτε σε καλό ούτε σε κακό. Είναι αναγκαίες διαδικασίες, αναπόφευκτες όπως και οι
φυσικές διαδικασίες. Έτσι ίσως βρούμε ένα σημείο στο οποίο μπορούμε να
στηριχτούμε καν να δώσουμε άλλη τροπή στα πράγματα.
Η πειθαρχία μοιράζει τα πράγματα στον κώδικα ανάμεσα στο επιτρεπτό και
το απαγορευμένο, ανεπίτρεπτου και επιτρεπτού. Τείνει να ελέγξει το απαγορευμένο
να το μειώσει ώστε αυτό που θα απομείνει θα είναι το επιτρεπτό. Δηλαδή να
περιορίσουμε το κακό για να μείνει μόνο το καλό. Είναι σαφές ότι μοιράζοντας την
περιοχή του επιτρεπτού και του απαγορευμένου, η σκοπιά από την οποία
τοποθετείται η πειθαρχία είναι αυτή της αταξία για να την ελέγξει και να τη μειώσει.
Δηλαδή οδηγείται στην τάξη υπό την κυριαρχία της αταξίας. Άρα ήδη ο κόσμος είναι
χωρισμένος σε τάξη και αταξία. Έχει προαποφασίσει το διαχωρισμό σε τάξη και
αταξία χωρίς να λαμβάνει υπόψη ότι η φύση δεν είναι διαχωρισμένη ή στηρίζεται σε
αντιθετικά ζεύγη, είναι η φύση. Η πειθαρχία θα δώσει ένα δικό της ορισμό της τάξης:
Θα είναι αυτό που θα απομείνει όταν θα έχουμε όντως εμποδίσει να συμβούν ότι
έχουμε θεωρήσει ως απαγορευμένα. Η πειθαρχία δεν μπορεί να δει θετικά την τάξη
γιατί προκύπτει από αυτό που θα απομείνει από την αταξία. Με βάση την παραπάνω
θεωρία λέει ο Φουκώ, η νομική σκέψη είναι αρνητική. Εδώ πρέπει να γίνει μια
διάκριση στο εσωτερικό της πειθαρχίας. Ο Φουκώ διέκρινε αφενός την όψη της
νομιμότητας δηλαδή την όψη του νόμου, γιατί ο νόμος λέει πάντα αυτό που δεν
πρέπει να γίνει, ενώ η πειθαρχία λέει αυτό που πρέπει να γίνει. Συνεπώς επιβάλλει όχι
τι δεν πρέπει να κάνουν ώστε’ αλλά τι πρέπει να κάνουν ώστε. Τότε λοιπόν
μπορούμε να υποθέσουμε, να αναζητήσουμε τη μήτρα της πειθαρχικής αντίληψης
από πού δηλαδή αυτή προκύπτει. Ισχυρίζεται ότι η μήτρα της πειθαρχικής αντίληψης
είναι ο μοναχικός βίος. Να επιβάλλουμε ουσιαστικά στην κοινωνία τους κανόνες του
μοναχικού βίου. Το μοναστήρι είναι κοινότητα σε μια κοινότητα, εκεί δεν
απαγορεύεται μόνο κάτι, αλλά επιπλέον επιβάλλεται κάτι. Για παράδειγμα ο
Σαβοναρόλα προσπάθησε, και αυτό είναι η μεγάλη αντίφαση, να επιβάλλει κανόνες
μοναχικού βίου στο συλλογικό βίο. Εκεί οι άνθρωποί θα αντιδρούσαν και θα έλεγαν
πως βαρέθηκαν την αρετή.
Η ασφάλεια δεν θα εγκατασταθεί ούτε στην σκοπιά του τι επιτρέπεται ούτε
στην σκοπιά του τι απαγορεύεται. Πέρα από την ανθρωποκεντρική προοπτική θα
προκύψει μια τρίτη προοπτική, θα εγκατασταθεί η σκέψη στο σημείο εκεί όπου
συντελούνται τα πράγματα εκεί όπου γίνονται τα πράγματα, είτε είναι αυτά
ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Αν εκεί εγκατασταθούμε είμαστε αναγκασμένοι να
πράξουμε. Αυτή η πράξη δεν είναι τίποτα άλλο από το να αφήσουμε τα πράγματα να
συντελεστούν και να σωθούμε από τις λεπτομέρειες,
Ο νόμος παρά τα φαινόμενα εργάζεται στην περιοχή του φανταστικού
Η πειθαρχία εργάζεται στην περιοχή του συμπληρωματικού.
Η ασφάλεια εργάζεται στην περιοχή του πραγματικού.
Η ασφάλεια θα λάβει υπόψη της το παιχνίδι της πραγματικότητας ως του εαυτού της
και αυτό το ορίζει ως πολιτική.
Ο νόμος κυριαρχία απαγορεύει, η πειθαρχία επιβάλλει, η ασφάλεια είναι ποιο
πολύπλοκη πιο ρευστή.
Η ασφάλεια τείνει να δώσει απαντήσεις σε μια πραγματικότητα με τρόπο ώστε να
σβήσει την πραγματικότητα όπως υφίσταται. Είναι ….. την κατάσταση , να λάβουμε
μέτρα ώστε να εξαφανιστει η κατάσταση.
Αυτό που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι να γίνει κανονισμός της
πραγματικότητας, είναι η λογική της ασφάλειας.
Η πολιτική είναι το παιχνίδι της πραγματικότητας με τον εαυτό της. (αναφορά στο
Νίτσε… για τους θεούς.)
Συμπέρασμα1: η κυριαρχία αμέσως αναφέρεται στο Νόμο.
Φουκώ: ο Νόμος εργάζεται στην περιοχή του φαντασιακού/φανταστικού.
Ο Νόμος φαντάζεται και δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά φανταζόμενος όλα
τα πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν και όλα τα πράγματα που δεν θα
μπορούσαν να γίνουν. Μοιραία οι δύο μέλλοντες τον κατατάσσουν αυτόματα στο
φανταστικό. Φαντάζεται το εκτός νόμου και καθώς το φαντάζεται ορίζει το νόμο που
είναι το όριο ανάμεσα στο εντός και το εκτός νόμου. Ο νόμος φαντάζεται και
λειτουργεί μέσα στο αρνητικό. Είναι αρνητικό γιατί στη φαντασία τίποτε δεν μπορεί
να ισχύει, παρά μόνο όταν περιορίσει κάτι για να το κάνει πραγματικότητα. Ο νόμος
σήμερα δεν αρκεί γιατί πλέον η πραγματικότητα είναι απρόβλεπτη και
χρησιμοποιούνται τεχνικές ασφαλείας, π.χ. προληπτικές συλλήψεις.
Το μόνο που λειτουργεί μέσα στην πραγματικότητα είναι η ασφάλεια γιατί προσπαθεί
να την ορίσει.
Συμπέρασμα 2: η πειθαρχία εργάζεται στην περιοχή του συμπληρωματικού ή
παραπληρωματικού της πραγματικότητας. Παραπληρωματικός χώρος είναι ακριβώς
αυτός ο χώρος όπου χωρίς να απαγορεύεται κάτι, κάτι επιβάλλεται.
Π.χ. από παιδί στο σχολείο μαθαίνει να ακολουθεί κανόνες, χωρίς να του
απαγορεύεται κάτι. Δεν απαγορεύει αλλά επιβάλλει και αυτή φτιάχνει πολιτική
προοπτική και αντίληψη.
Η μια τάση είναι η νομική, η πολιτική είναι νόμος.
Η άλλη τάση είναι κανονισμοί, η πολιτική είναι νόρμες κατά την πειθαρχία.
Διάκριση νορμαλοποίησης και νορμοποίησης. Τα υποκείμενα είναι άνθρωποι και
στις δύο περιπτώσεις, στην πρώτη θα γίνουν κανονικοί, νορμάλ, στη δεύτερη θα
ακολουθούν ότι επιτάσσουν οι νόρμες.
Στο χώρο της πειθαρχίας εγκαθίσταται μια σειρά από… κανονισμούς οπού όλοι
τείνουν να διορθώσουν την πραγματικότητα. Η οποία φαίνεται να μην έχει
ολοκληρωθεί και να πρέπει να διορθωθεί, ακόμα και η φυσική πραγματικότητα.
Συμπέρασμα 3: η ασφάλεια εργάζεται στην πραγματικότητα, στο χώρο του
πραγματικού. Η ασφάλεια τείνει να βρεθεί σε συναλλαγή μαζί της, να πάρει στα
σοβαρά την πραγματικότητα να συνδιαλλαγεί. Όλη η πολιτική σκέψη αλλά και η
κοινωνική οργάνωση των σύγχρονων κοινωνιών, εξαρτώνται από μια καίρια πολύ
ισχυρή ιδέα, η οποία υποστηρίζει ότι η πολιτική δεν είναι σε καμία περίπτωση η
παρέμβαση στην ζωή/συμπεριφορά των ανθρώπων δεν προκύπτει από την πολιτική
να απαγορεύουμε αλλά είναι αυτό το οποίο επιτρέπει την παρέμβαση στην
πραγματικότητα, όπου είναι δυνατόν , ώστε να η πραγματικότητα απρόσκοπτα.
Ως τη στιγμή εκείνη είχαμε δύο τάσεις που φτιάχνανε πολιτική,
1. αυτή που ξεκινούσε από τον θεό.
2. στη θέση του θεού βάζαμε την κακία του ανθρώπου και όσο πιο έξυπνος τόσο
πιο κακός. Άρα θα τον διορθώσουμε.
3. δεν ενδιαφέρεται ούτε για το θεό ούτε για τη φύση του ανθρώπου, αλλά
ενδιαφέρεται η πραγματικότητα να ρέει.
Αυτή η 3η είναι η προοπτική της ασφάλειας. Είναι κατεξοχήν μια αξιολογικής
αντίληψη της πολιτικής. Η πρώτη εμφάνιση της λέξης πολιτική , είναι τον 16ο με
την μεταρρύθμιση και αναφέρεται στους πολιτικούς άνδρες. Εννοούσαν αυτούς
που συμβούλευαν τον βασιλιά πώς να δράσει. Χωρίς το ιδεολογικό, θρησκευτικό
βάρος και επιπλέον είναι άθεοι, ανήθικοι(όσο το βάρος των αποφάσεων βαραίνει
τους πολιτικούς το μόνο ηθικό είναι η θρησκεία.)
Μια έννοια για την ελευθερία και από την φιλοσοφική σκοπιά. Καταρχήν έχει
καθορίσει την περιοχή των τριών εννοιών: κυριαρχία. Πειθαρχία, ασφάλεια για
να καθορίσει την περιοχή της ελευθερίας. Η περιοχή της ελευθερίας είναι αυτή
της ασφάλειας, γιατί είναι εξορισμού η μη ελεγχόμενη περιοχή. Είναι η
πραγματικότητα μέσα στην οποία μπορούμε να παρέμβουμε. Όπου, όσο και
όταν τίθενται μηχανισμοί ασφάλειας η ελευθερία είναι ο χώρος που προκύπτει
μόλις τεθούν. Είναι ο χώρος που προκύπτει ως εξαγόμενο, ως σκιά από την
τοποθέτηση μηχανισμών ασφαλείας. Προσπαθεί η ασφάλεια να ελέγξει το τυχαίο
, στήνει μηχανισμούς για να το κάνει και τότε προκύπτει αμέσως ο χώρος για να
μιλήσουμε για ελευθερία.. τότε η ελευθερία είναι εκείνο το οποίο μένει τελείως
ανεξέλεγκτο, ενώ προσπαθούμε να το ελέγξουμε. Αυτό θα είναι τόσο
ανεξέλεγκτο, τόσο γενικά στην κοινωνία, όσο και σε μικρότερη κλίμακα. Π.χ.
οικογένεια, π.χ. διαπαιδαγώγιση: κυριαρχία: εξουσία γονιών
πειθαρχία: θα κάνεις αυτό
 ασφάλεια: θέλω να ξέρω με ποιον θα βγεις
ελευθερία: με όποιον θέλω
αυτή την προοπτική της ελευθερίας , του ψευδαισθητικού χώρου της, ως σκιά της
ασφάλειας, τη θεωρεί ως τη βάση του φιλελευθερισμού.

Τέλος.