1

Biografia e Dashuris
nga Ellen. G. White

Titulli n origjinalin anglisht THE DESIRE OF AGES Copyright The Ellen G. White Estate, www.whiteestate.org Botues: Kisha Adventiste n Shqipri Albanian Mission of Seventh-day Adventists web: http://adventistalbania.blogspot.com ; email: adventistalbania@gmail.com T gjitha t drejtat e rezervuara.

1 "Perndia me ne" "Ai do t quhet Emanuel, . . . Perndia me ne." "Drita e njohjes s lavdis s Perndis" shihet "n fytyrn e Jezus Krishtit." Q nga ditt e prjetsis Zoti Jezus Krisht ishte nj me Atin; Ai ishte "imazhi i Perndis," imazhi i madhshtis "dhe shklqimi i lavdis s Tij (Atit)." "Jezusi erdhi n botn ton pikrisht pr t shfaqur kt lavdi. Ai erdhi n kt bot t errt, pr t zbuluar dritn e dashuris s Perndis, pr t qen "Perndia me ne." Prandaj u profetizua pr T, "Ai do t quhet Emanuel." Me ardhjen e Tij, pr t jetuar midis nesh, Jezusi donte q t'u zbulonte Perndin si njerzve ashtu edhe engjjve. Ai ishte Fjala e Perndis, mendimi i Perndis, q u b i dgjueshm pr njerzit. N lutjen e Tij pr dishepujt Ai thot: "Un u kam dftuar atyre emrin Tnd," "I mshirshem dhe zemrbut, plot me mirsi dhe vrtetsi," "q dashuria me t ciln Ti m do mua t jet n ta dhe Un n ta." Jezusi e bri kt zbules jo vetm pr njerzit n tok. Bota jon e vogl shrben si nj libr msimi pr t gjith universin. Qllimi i mrekullueshm dhe i mshirshm i Perndis, misteri i dashuris s Tij shpenguese sht ajo q "engjjt krkojn t shikojn" dhe do t jet tema e studimit t tyre prgjat gjith prjetsis. Kryqi i Krishtit, si pr t shptuarit ashtu edhe pr ata q nuk mkatuan, do t ishte shkenca dhe knga e tyre. M pas do t shihet q lavdia, e cila shklqen n fytyrn e Jezusit do t jet lavdia e dashuris vetsakrifikuese. Nj drit nga Kalvari do t shihet, q ligji i dashuris vetmohuese sht ligji i jets pr tokn dhe qiellin; dashuria q "nuk krkon t sajn" e ka burimin e saj n zemrn e Perndise; dhe n At, t prulurin dhe t butin tregohet karakteri i Atij, q banon n dritn, s cils asnj njeri nuk mund t'i afrohet. N fillim Perndia u shfaq nprmjet krijimit. Ishte Krishti ai, q bri qiellin dhe vendosi themelet e toks. Ishte dora e Tij, q vendosi tokn n hapsir dhe i dha formn luleve t fushs." Me fuqin tnde i ke br malet t patundshm. "I Tij sht deti, sepse Ai e ka br." -

Psalmi 65:6; 95:5. Ishte Ai, q e mbushi tokn me bukuri dhe ajrin me kng. Dhe mbi do gj n tok, n ajr dhe n qiell, Ai shkroi mesazhin e dashuris s Atit. Mkati e kishte prishur punn e prkryer t Perndis, por mesazhi i dashuris kishte mbetur. Edhe tani t gjitha gjrat e krijuara deklarojn lavdin e Tij. Asgj, prve zemrs egoiste t njeriut, nuk jeton pr veten e saj. Nuk ka asnj zog, q an ajrin me kraht e tij dhe asnj kafsh, q lviz mbi tok, q t mos i shrbej jets s ndonj gjallese tjetr. do gjethe n pyll apo fije bari kryen shrbimin e saj. do pem, shkurre apo gjethe jep elementin e jets pa t cilin as njeriu dhe as kafsht nuk mund t jetonin; njeriu dhe kafsha n kmbim i shrbejn jets s pems, shkurres apo gjethes. Lulet nxjerrin aromat dhe shpalosin bukurit e tyre, q jan nj bekim pr botn. Dielli rrezaton dritn e tij pr t knaqur me mijra bot t tjera. Vet oqeani, q sht zanafilla e t gjitha burimeve n tok, merr lumenjt nga do vend. Pra, merr q t jap. Uji n formn e avullit ngrihet lart n qiell dhe bie n tok n formn e shiut pr t'i br lulet q t elin. Engjjt e lavdis gjejn knaqsin e tyre duke dhn, duke u dhn dashuri dhe kujdes t palodhur atyre, q kan rn pre e mkatit. Qniet qiellore prpiqen t fitojn zemrat e njerzve. Ato sjellin dritn n kt bot t errt, drit q vjen nga vendet qiellore. Nprmjet nj shrbimi t urt dhe t durueshm ato lvizin npr shpirtrat njerzor, pr t krijuar nj marrdhnie midis t humburve dhe Krishtit. Nj marrdhnie aq t ngusht saq dhe ata vet nuk e kan pasur. Por, duke u larguar nga kto prshkrime t vogla, ne shikojm Perndin nprmjet Jezusit. Duke par Jezusin, ne shikojm lavdin e Perndis. " . . .nuk bj asgj prej Vetvetes," tha Krishti. "Ati i gjall m ka drguar dhe un jetoj pr shkak t Atit." "Un nuk krkoj lavdin time," por lavdine e Atij q m ka drguar. - Gjoni 8:28; 6:57; 8:50; 7:18. N kto fjal qndron parimi i madh, q sht dhe ligji i jets s universit. Jezusi mori do gj nga Perndia, por Ai mori q t jepte. Kshtu, nga vendet qiellore n shrbimin e Tij pr t gjitha qniet e krijuara, nprmjet Birit t tij, jeta q vjen nga Ati shkon tek t gjith njerzit dhe prsri nprmjet Birit ajo rikthehet, n formn e lavdrimeve dhe shrbimit, tek Burimi i gjithkaje. Dhe kshtu, nprmjet Krishtit kompletohet cikli i dashuris, q prfaqson karakterin e Dhuruesit t madh dhe ligjin e jets. Ligj, q u shkel dhe n qiell. Mkati e ka origjinn tek egoizmi. Luiferi, kerubini mbrojts, donte t ishte i pari n qiell. Ai u prpoq q t merrte kontrollin e qenieve qiellore, t'i largonte ato nga Krijuesi dhe t fitonte nderimin e tyre. Kshtu q ai e fajsoi Perndin, duke ia ngarkuar Atij dshirn pr t'u lartsuar mbi qeniet e tjera. Ai ia veshi t gjitha karakteristikat e tij t kqia Krijuesit t dashur. Kshtu Luiferi mashtroi engjjt. Dhe po kshtu ai mashtroi njerzit. Ai u solli atyre dyshimin n fjaln e Perndis dhe mosbesimin n mirsin e Tij. Duke qen se Perndia sht nj Perndi i drejt dhe madhshtor, Satani i bri ata q ta shikonin At si nj Perndi t ashpr, q nuk fal. Pra ai i futi dhe njerzit n rebelimin e tij kundr Perndis dhe kshtu nata e mjerimit erdhi mbi tok. Toka u errsua nga keqkuptimi, q i ishte br Perndis. Q t ndrioheshin kto hije t errta dhe q njerzit t ktheheshin tek Perndia, duhej t shkatrrohej fuqia mashtruese e Satanit dhe kjo nuk mund t bhej me an t forcs.Ushtrimi i forcs sht kundr parimeve t Perndis. Ai dshiron vetm shrbimin, q nxitet nga dashuria dhe dashuria nuk mund t komandohet; ajo nuk mund t fitohet nprmjet forcs apo autoritetit. Dashuria lind vetm nga dashuria. T njohsh Perndin do t thot ta duash At. Karakteri i Tij duhet t paraqitet n kontrast me at t Satanit. Dhe kt pun mund ta kryej vetm nj Qenie n t gjith universin. Vetm Ai, i cili njeh

lartsin dhe thellsin e dashuris s Perndis mund ta bj at. Mbi botn e mbuluar nga nata e errt duhet t lind Dielli i Drejtsis, "me shrimin n kraht e Tij." - Malakia 4:2. Plani pr shptimin ton s'ishte nj mendim i mvonshm, nj plan i formuluar pas rnies s Adamit. Ishte zbulimi i "misterit t mbajtur fshehur prej kohsh t pasosura."- Romakeve 16:25. Ishte shpalosja e principeve, q kishin qen prej kohsh t pasosura themeli i fronit t Perndis. Q nga fillimi, Perndia e kishte ditur pr Satanin dhe pr rnien e njeriut, si pasoj e fuqis mashtruese t tij. Perndia s'kishte dashur q mkati t ekzistonte, por Ai e parashikoi ekzistencn e tij dhe mori masa pr t'i br ball. Aq e madhe ishte dashuria e Tij pr botn, saq Ai ra dakort t jepte Birin e Tij t dashur, "q kushdo q beson n T, t mos humbas, por t ket jet t prjetshme." - Gjoni 3:16. Luiferi kishte thn: "Do ta ngre fronin tim prmbi yjet e Perndis; . . . Un do t jem i ngjashm me Shum t Lartin.- Isaia 14:13, 14. Por Krishti, "edhe pse n trajt Perndie, nuk e moi si nj gj ku t mbahej fort, pr t qen barabar me Perndin, por e zbrazi veten e Tij, duke marr trajt shrbtori e u b i ngjashm me njerzit." - Filipianet 2:6, 7. Kjo ishte nj sakrific vullnetare. Jezusi mund t kishte qndruar pran t Atit. Ai mund t kishte ruajtur lavdin e qiellit dhe nderimin e engjjve. Por, Ai zgjodhi ta kthente skeptrin n duart e t Atit dhe t zbriste nga froni i universit, pr tek njerzimi. Q t mund t'i sillte drit atyre, q ndodheshin n errsir dhe jet t vdekurve. Rreth dymij vjet m par, nj z i nj rndsie t mistershme u dgjua n qiell, nga froni i Perndis: "Ja un po vij." "Ti nuk deshe as flijim as mblat, po bre gati pr mua nj trup; . . .Ja un po vij pr t br, o Perndi, vullnetin tnd." - Hebrenjve 10:5-7. N kto fjal jepet prmbushja e qllimit, q ishte fshehur prej kohsh. Krishti ishte gati duke vizituar botn ton, gati duke u bre prej mishi. Ai thot: "bre gati pr mua nj trup. "Sikur Ai t ishte paraqitur me lavdin, q i prkiste me Atin q prpara se bota t ekzistonte, ne nuk do ta kishim duruar dot dritn e pranis s Tij. Q ne t mund ta duronim at dhe t mos shkatrroheshim, lavdia e Tij u mbulua. Hyjnorja tek Ai u maskua nga njerzorja, lavdia e padukshme, me t dukshmen form njerzore. Ky qllim i madh ishte hijezuar n tipe dhe simbole. Gmusha, q digjej, me an t s cils Jezusi iu shfaq Moisiut, zbuloi Perndin. Simboli, q ishte zgjedhur pr t prfaqsuar Hyjnin, ishte nj shkurre e ult, q n dukje s'ishte dhe aq trheqse. Kjo ushqeu Infinitin. Perndia i vjeter dhe i mshirshm e mbuloi lavdin e Tij n mnyrn me t prulur, q Moisiu t mund ta shihte dhe t mund t jetonte. Kshtu, n nj shtyll reje gjat dits dhe n nj shtyll zjarri gjat nats Perndia komunikoi me Izraelin, duke i zbuluar njerzve vullnetin e Tij dhe duke i kumtuar atyre hirin e Tij. Lavdia e Perndis ishte ndrydhur dhe madhshtia e Tij ishte fshehur n njerzoren, q vizioni i dobt i njerzve t mund ta shihte at. Kshtu pra Krishti ishte gati t vinte "n trupin ton t prunjur," - Filipianet 3:21. "I ngjashm me njeriun." N syt e bots Ai s'kishte asnj bukuri q ata t mund ta dshironin; megjithat Ai ishte Perndia i mishruar, drita e qiellit dhe toks. Lavdia e tij ishte fshehur, madhshtia e Tij ishte mbuluar n njerzoren, q Ai t'i afrohej sa m shum njerzve me halle dhe t tunduar. Perndia e urdhroi Moisiun pr Izraelin: "Le t m bjn nj shenjtore, q un t banoj n mes tyre," - Eksodi 25:8 dhe Ai banoi n shenjtore n mes t njerzve t Tij. Npr t gjith udhtimin e lodhshm npr shkrettir, simboli i pranis s Tij ishte me ta. Kshtu edhe Krishti ndrtoi tabernakullin e Tij n mes t fushimit ton njerzor. Ai e ngriti tendn e Tij pran tendave t njerzve, q Ai t mund t jetonte midis nesh dhe t na njihte me karakterin dhe jetn e Tij hyjnore." Dhe fjala u b mish dhe banoi ndr ne; (dhe ne soditm lavdin e Tij, si lavdia e t vetmlindurit prej Atit), plot hir e t vrtet." - Gjoni 1:14.

Q kur Jezusi erdhi t jetonte me ne, ne e dim q Perndia sht n njohje t vshtirsive tona dhe ndan me ne pikllimet tona. do bir dhe bij e Adamit mund t kuptoj q Krijuesi yn sht mik i mkatarve. Sepse n do doktrin t hirit, n do premtim gzimi, n do veprim dashurie, n do trheqje hyjnore, q paraqitet n jetn e Shptimtarit n tok, ne shohim "Perndin me ne." Satani e shpjegon ligjin e dashuris s Perndis si nj ligj egoizmi. Ai deklaron q sht e pamundur pr ne t'i bindemi udhzimeve t Tij. Pr rnien e prindrve tan t par, me gjith mjerimin, q erdhi si rezultat i saj, ai fajson Krijuesin, duke e shtyr njeriun n kt mnyr ta shoh Perndin si autorin e mkatit, t vuajtjes dhe vdekjes. Jezusi duhej t'i hiqte maskn ktij mashtrimi. Si njri prej nesh Ai duhej t jepte shembullin e bindjes. Pr t br kt Ai mori natyrn njerzore dhe jetoi n eksperiencn ton. "Prandaj Ai duhej t'i ngjante n do gj vllezrve t Tij." - Hebrenjve 2:17. N qoft se ne do t na duhej t duronim dika q Jezusi s'e duroi, ather, n kt rast Satani do ta shpjegonte fuqin e Perndis si t pamjaftueshme pr ne. Prandaj Jezusi "u tundua n t gjitha ashtu si ne." - Hebrenjve 4:15. Ai duroi do vshtirsi q mund t na dal prpara. Ai s'ushtroi vet asnj fuqi q ne s'mund ta kishim lirisht. Si njeri, Ai takoi tundimin dhe ia doli mban n saj t fuqis q iu dha nga Perndia. Ai thot: "Perndia im, un gzohem kur zbatoj vullnetin tnd dhe ligji yt sht n zemrn time." - Psalmi 40:8. Teksa Ai vinte prqark, duke br mir dhe duke shruar ata, t cilt ishin helmuar nga Satani, Ai u bri t qart njerzve karakterin e ligjit t Perndis dhe natyrn e shrbimit t tij. Jeta e Tij dshmon q sht e mundur edhe pr ne t'i bindemi ligjit t Perndis. Me an t njerzores tek Ai, Krishti preku njerzoren; me an t hyjnores tek Ai, Ai zotroi fronin e Perndis. Si Biri i njeriut Ai na dha shembullin e bindjes; Si biri i Perndis Ai na jep fuqi pr t'u bindur. Ishte Krishti Ai q prej shkurres n Majn Horeb, i foli Moisiut, duke i thn: "UN JAM AI QE JAM . . .Do t'u thuash kshtu bijve t Izraelit: UN JAM-i m ka drguar."Eksodi 3:14. Kjo ishte garancia pr shptimin e Izraelit. Kshtu, kur Ai erdhi "I ngjashm me njerzit" Ai e deklaroi veten e tij si UN JAM-i, fmija i Betlehemit. Shptimtari i prulur dhe i ult sht Perndia "I shfaqur n mish" - 1 Timoteut 3:16. Dhe neve na thot: "Un jam Bariu i Mir," "Un jam Buka e gjall," "Un jam Rruga, e Vrteta dhe Jeta," Mua m sht dhn do pushtet n qiell dhe n tok." Gjoni 10:11; 6:51; 14:16; Mateu 28:18. UN JAM siguria e do premtimi. UN JAM; mos kini frik. "Perndia me ne" sht siguria e shptimit ton nga mkati, siguria e fuqis son pr t'iu bindur ligjit t qiellit. Duke u poshtruar pr t marr mbi vete njerzimin, Krishti tregoi nj karakter t kundrt me at t Satanit. Por Ai vazhdoi ta prulte veten akoma dhe m shum. "Dhe, duke u gjetur nga pamja e jashtme si njeri, e pruli veten duke u br i bindur deri n vdekje, deri n vdekje t kryqit." Filipianet 2:8. Ashtu si kryeprifti vishej me rrobn madhshtore papnore dhe kndonte meshn i veshur me veshjen e bardh prej linoje t nj prifti normal, ashtu Krishti mori formn e shrbtorit dhe ofroi nj sakrific, Vet prifti, Vet viktima. "Por Ai u tejshpua pr shkak t shkeljeve tona, u shtyp pr paudhsit tona; ndshkimi pr t cilin kemi paqen sht mbi T."Isaia 53:5. Krishti u trajtua ashtu si e meritojm ne t trajtohemi, q ne t mund t trajtohemi ashtu si e meriton Ai. Ai u dnua pr mkatet tona, tek t cilat s'bnte pjes, n mnyr q ne t mund t justifikohemi prej drejtsis s Tij, n t ciln ne s'bjm pjes. Ai vuajti vdekjen, q na prkiste neve, n mnyr q ne t mund t merrnim jetn q i prkiste Atij. "Me vurratat e Tij ne jemi shruar." Me an t jets dhe vdekjes s Tij, Krishti arriti edhe m shum se shrimin nga shkatrrimi prej mkatit. Ishte qllimi kryesor i Satanit t shkaktonte nj ndarje t prjetshme midis Perndis

dhe njeriut; por n Krisht ne u afruam akoma dhe m shum pran Perndis, m shum se do t kishim br ndonjher. Duke marr natyrn ton, Shptimtari e lidhi veten me njerzimin me nj lidhse, q s'do t kputet kurr. Ai sht lidhur me ne n prjetsi. "Sepse Perndia aq e deshi botn sa dha Birin e Tij t vetmlindur, q kushdo q beson n T t mos humbas, por t ket jet t prjetshme."- Gjoni 3:16. Ai e dha At jo vetm q t duronte mkatet tona dhe t vdiste si sakrific pr ne; Ai ia dha At racs s rn, pr t na siguruar ne q Ai "do t na kshillonte prher pr paqen," Ai dha birin e Tij t dashur, q t bhej pjes e familjes njerzore e t mbante prgjithmon natyrn e Tij njerzore. Ky sht premtimi, q Perndia do ta prmbush fjaln e Tij." Na ka lindur nj fmij, nj djal na sht dhn." Perndia kishte prshtatur natyrn e njeriut tek i Biri dhe e kishte ngritur t njjtn natyr n qiejt m t lart. sht "Biri i njeriut," q ka pjes n fronin e universit. sht "Biri i njeriut"emri i t Cilit do t jet: "Kshilltar i admirueshm, Perndi i fuqishm, At i prjetshm, Princ i paqes." - Isaia 9:6. UN JAM-i sht ura lidhse midis Perndis dhe njeriut, duke shtrir dorn e Tij si nga njra an ashtu edhe nga tjetra. Ai q sht "I shenjt, i pafaj, i paprlyer, i ndar nga mkatart" dhe nuk turprohet t na quaj vllezr. - Hebrenjt 7:26; 2:11. N Krisht familja e toks dhe familja e qiellit jan lidhur bashk. Krishti plot lavdi sht vllai yn. Qielli sht ushqyer nga njerzimi dhe njerzimi sht mbshtjell n gjirin e Dashuris s Pafund. Pr njerzit e Tij Perndia thot: "Ata do t jen si gurt e muar t nj kurore, q do t ngrihen lart si nj flamur mbi tokn e tij. Sa e madhe do t jet mirsia e Tij, sa e madhe bukuria e Tij." Zakaria 9:16, 17. Ekzaltimi i t shptuarit do t jet nj dshmi e prjetshme e mshirs s Perndis. "N epokat q do t vijn," Ai do t "tregoj pasurin e pamas t hirit t Tij, me an t mirsis ndaj nesh n Krishtin Jezus." "Q nprmjet kishs, n kohn e tashme . . . me qllim q . . . t'u manifestohej principatave dhe pushteteve n vendet qiellore dituria e shumllojshme e Perndis, sipas qllimit t prjetshm q Ai kreu n Krishtin Jezus, Zotin ton." - Efesiant 2:7; 3:10 ,11. Nprmjet puns shptuese t Krishtit Perndia sht justifikuar. I gjithfuqishmi sht br i njohur si Perndi i dashuris. Sfidat a Satanit jan refuzuar dhe karakteri i Tij sht zbuluar tashm. Rebelimi s'mund t ngrej m kurr krye. Mkati s'mund t shkel m kurr n univers. Me an t vetsakrifikimit t dashuris, banort e toks jan lidhur me Krijuesin e tyre me nj lidhje t pashkputshme. Puna e shptimit do t kompletohet. Atje ku mkati mizronte, hiri i Perndis mbizotron akoma edhe m shum. Vet toka, fusha q Satani e deklaron si t tijn, jo vetem q do t lirohet, por edhe do t lartsohet. Bota jon e vogl, nn mallkimin e mkatit, e vetmja njoll e zez n krijimin e Tij t lavdishm, do t nderohet mbi t gjitha bott e tjera n universin e Perndis. Ktu, ku Biri i Perndis ngriti tendn e Tij n njerzim, ku mbretr t lavdishm jetuan, vuajtn dhe vdiqn, - ktu, ku Ai do t'i bj t gjitha gjrat e reja, tabernakulli i Perndis do t jet me njerzit, "dhe Ai do t banoj me ta, dhe ata do t jen njerzit e Tij, dhe Perndia vet do t jet me ta, dhe do t jet Perndia i tyre." Dhe pr epoka t pafundme ashtu si i shptuari eci nn dritn e Zotit, ata do ta lavdrojn At pr dhuratn e Tij t paprshkrueshme Emanuel, "Perndia me ne."

2 "Populli i zgjedhur." Pr m shum se njmij vjet, Judenjt kishin pritur ardhjen e Shptimtarit. Mbi kt ngjarje ata kishin varur gjith shpresat e tyre. Me kng dhe profeci, me ritet e tempullit dhe me lutjet familjare, ata kishin ruajtur emrin e Tij. E megjithat, kur Ai erdhi, ata s'e njohn. I Preferuari i qiellit ishte pr ta "si nj rrnj nga nj tok e that." Ai nuk kishte "as form as paraqitje"dhe ata nuk pan tek Ai asnj bukuri, q t mund t'i trhiqte."Ai erdhi n shtpin e vet dhe t vett nuk e pranuan" - Isaia 53:2; Gjoni 1:11. Megjithat Perndia kishte zgjedhur Izraelin. Ai i kishte thirrur ata pr t mbrojtur mes njerzve dijen e ligjit t Tij dhe t simboleve e profecive, q t drejtonin drejt Shptimtarit. Ai donte q ata t ishin si burime shptimi t bots. Ashtu si ishte Abrahami n tokn ku ai kishte qndruar prkohsisht, ashtu si ishte Jozefi n Egjipt dhe Danieli n oborret e Babilonis, ashtu do t ishte populli i Hebrenjve n mes t kombeve. Ata do t'i zbulonin njerzve Perndin. N thirrjen e Abrahamit Zoti kishte thn: "Do t t bekoj . . . , dhe ti do te jesh nj bekim, . . . te ti do t jen t bekuara tr familjet e toks." - Zanafilla 12:2, 3. I njjti msim ishte prsritur nga profett. Edhe pasi Izraeli ishte shkretuar nga lufta dhe robria, premtimi ishte i njjti:" Kusuri i Jakobit, n mes t shum popujve, ka pr t qen si nj ves e drguar nga Zoti, si nj shi i dendur mbi barin, q nuk pret njeriun dhe nuk shpreson asgj nga bijt e njerzve." - Mikea 5:7. Prsa i prket tempullit n Jeruzalem, Zoti deklaroi nprmjet Isaias: "shtpia ime do t quhet shtpi lutjeje pr t gjith popujt." - Isaia 56:7. Por izraelitt i varn shpresat e tyre n madhshtit njerzore. Q kur hyn n tokn e Kananit, ata hoqn dor nga urdhrimet e Perndis dhe ndoqn rrugn e paganve. M kot Perndia i paralajmroi ata me an t profetit t Tij. M kot vuajtn ndshkimet e nnshtrimit pagan. do reformim ndiqej nga nj dorheqje m e thell.

Sikur Izraeli t'i kishte qndruar besnik Perndis, Ai do ta kishte prmbushur qllimin e Tij, nprmjet nderit dhe ekzaltimit t tyre. Sikur ata t kishin ecur npr rrugt e bindjes, Ai do t'i kishte br ata "t lartsuar mbi t gjitha kombet, q ai ka br pr lavdi, fam dhe zulme," "kshtu tr popujt e dheut" thot Moisiu "do t shohin q ti je thirrur me emrin e Zotit dhe do t ken frik prej teje." T gjith popujt, q do t dgjojn kto statute, do t thon: "Ky komb i madh sht nj popull i ditur dhe i zgjuar." - Ligji i prtrir 26:19; 28:10; 4:6. Por prej pabesis s tyre, qllimi i Perndis do t prmbushej vetm nprmjet poshtrimit dhe mjerimit t vazhdueshm. Ata ishin uar n Babiloni t nnshtruar dhe ishin shprndar n tokat e paganve. Duke qen t hidhruar, shum prej tyre e riprtrin paktin e besnikris me T. Teksa i varn harpat e tyre mbi shelgje dhe vajtuan pr tempullin q ishte shkatrruar, drita ndrioi prmes tyre dhe dija e Zotit u shprnda npr kombe. Sistemet pagane t sakrifics ishin nj shkelje e sistemit q Perndia kishte prcaktuar dhe shum vzhgues t riteve pagane msuan nga Hebrenjt kuptimin e shrbimit hyjnor dhe me besim morn premtimin e nj Shptimtari. Shum prej t mrguarve u persekutuan. Jo pak prej tyre humbn jetn, sepse refuzuan t mosprfillnin ditn e Sabatit dhe t respektonin festivalet pagane. Teksa idhujtart u ngritn pr t shtypur t vrtetn, Zoti i vuri shrbtort e Tij prball me mbretr dhe sundues, n mnyr q ata dhe njerzit e tyre t mund t merrnin si dhurat dritn. Her pas here monarkt m t mdhenj shtyheshin t shpallnin pushtetin suprem t Perndis q adhuronin robrit e tyre, Hebrenjt. Robrit e Babilonis i shruan Izraelitt nga adhurimi i imazheve t gdhendura. Gjat shekujve n vazhdim, ata vuajtn nga shtypja e armiqve pagan, derisa e kuptuan q pavarsia e tyre varej nga bindja e tyre n ligjin e Perndis. Por n shumicn e njerzve bindja nuk frymzohej nga dashuria. Arsyeja ishte egoiste. Ata i ofronin nj shrbim siprfaqsor Perndis, n mnyr q t fitonin fam kombtare. Ata s'u bn drita e bots, por e larguan veten nga bota, n mnyr q t'i shptonin tundimit t idhujtaris. N udhzimet e dhna nprmjet Moisiut, Perndia kishte vn kufizime mbi shoqrimin me idhujtar, por kto udhzime ishin keqinterpretuar. Qllimi kishte qen t'i ndalonin ata t prshtateshin me praktikat e paganve. Por ky qllim ishte prdorur pr t ndrtuar nj mur ndars ndrmjet Izraelit dhe gjith kombeve t tjera. Judenjt e shihnin Jeruzalemin si parajsn e tyre dhe ishin xheloz se mos Zoti tregonte mshir pr pagant. Pas kthimit nga Babilonia iu dha m shum rndsi prgatitjes fetare. N t gjith vendin u ndrtuan sinagoga, ku ligji shpjegohej nga priftrinjt dhe skribt. Dhe u ngritn shkolla, t cilat bashk me artin dhe shkencn msuan principet e besimit, q shum shpejt u korruptuan.Gjat robris shum prej njerzve morn ide dhe zakone pagane dhe i futn ato n shrbimet e tyre fetare. N shum gjra ata iu prshtatn praktikave t idhujtarve. Teksa u larguan nga Perndia, ata i humbn n nj shkall t madhe shum nga msimet e shrbimeve rituale, shrbime kto, q kishin qen msuar nga vet Krishti dhe do pjes e tyre ishte nj simbol i Tij dhe kishte gjallri dhe bukuri shpirtrore. Por Judenjt e humbn jetn e tyre shpirtrore, pr shkak t ceremonive t tyre dhe i varn shpresat tek format e vdekshme. Ata i besuan sakrificave dhe urdhrimeve, n vend q t besonin n At, pr t cilin kto t fundit flisnin. N mnyr q t zvendsonin vendin e asaj q kishin humbur, priftrinjt dhe rabit i dyfishuan krkesat e tyre; dhe sa m t shumta ishin kto krkesa aq m pak nga dashuria e Perndis tregohej. Ata e masnin madhshtin nga numri i njerzve q mblidheshin n ceremonit e tyre, ndrkoh q zemrat e tyre ishin t mbushura me krenari dhe hipokrizi. Me gjith protokollet dhe dnimet e rnda, q ekzistonin ishte e pamundur ta respektoje ligjin. Ata, q dshironin t'i shrbenin Perndis dhe q prpiqeshin t'i bnin vrejtje urdhrimeve t

rabive, vuanin dnime t rnda. Kshtu punoi Satani, q t dekurajonte njerzit, t prishte konceptimin e tyre mbi karakterin e Perndis dhe t bnte q besimi i Izraelit t prbuzej. Ai shpresonte t fuste n mendjen e t gjithve thirrjen, q kishte br n qiell ditn kur qe rebeluar, - q krkesat e Perndis ishin t padrejta dhe q s'mund t'i bindeshe. As Izraeli, deklaroi ai, s'iu bind ligjit. Ndrsa Judenjt dshironin shfaqjen e Mesias, ata s'kishin nj konceptim t qart t misionit t Tij. Ata s'po krkonin shptim nga mkati, por lirim nga Romakt. Ata po prisnin q Mesia t vinte si nj sundues, pr t shtypur fuqin e shtypsit dhe pr t ekzaltuar Izraelin drejt sundimit universal. Kshtu ishte prgatitur pr ta mnyra pr t mohuar Shptimtarin. N kohn e lindjes s Krishtit vendi ishte nn sundimin e t huajve dhe po vuante prej konflikteve t brendshme. Judenjt lejoheshin t kishin nj qeveri autonome; por asgj s'mund ta fshihte faktin q ata ishin nn sundimin Romak, asgj s'mund t'i pajtonte ata me kufizimin e fuqis s tyre. Romakt krkonin t drejtn e emrimit dhe shkarkimit t kryepriftrinjve dhe zyra ishte e siguruar nga mashtrimi, ryshfetet madje dhe vrasjet. N kt mnyr, priftrinjt u bn gjithmon e m shum t korruptuar. Megjithat, piftrinjt ushtronin akoma fuqi t mdha dhe e vinin n pun at, me qllime egoiste dhe mercenare. Populli i ishte nnshtruar krkesave t pamshirshme t romakve dhe gjithashtu paguante taksa t mdha pr ta. Kjo gjendje shkaktoi nj paknaqsi t madhe. Kryengritjet popullore ishin t shpeshta. Lakmia dhe dhuna, mosbesimi dhe apatia shpirtrore, po e tretnin dalngadal zemrn e kombit. Urrejtja e Romakve dhe krenaria kombtare dhe shpirtrore bn q judenjt t'u prmbaheshin me rigorozitet formave t tyre t adhurimit. Priftrinjt u prpoqn t kishin nj reputacion t mir pr shenjtrin, duke i kushtuar nje vmendje t veant ceremonive fetare. Njerzit, n errsirn dhe shtypjen e tyre dhe ligjvnsit, t etur pr pushtet, dshironin ardhjen e Dikujt, q do t mund t shtypte armiqt e tyre dhe t restauronte mbretrin e Izraelit. Ata i kishin studiuar profecit, por pa pasur aftsi q t deprtonin thell n to. Kshtu ata nuk i vun re shkrimet, q flisnin pr poshtrimin e shfaqjes s par t Krishtit dhe i keqprdorn ato, q flisnin pr lavdin e ardhjes s dyt t Tij. Krenaria ua zbehu shikimin, Ata e interpretuan profecin n prputhje me dshirat e tyre egoiste.

3 "Kur u mbush koha..." Kur u mbush koha, Perndia drgoi birin e Tij . . .q t shpengonte ata, q ishin nn ligj, q ne t fitojm birrin." - Galatasve 4:4, 5. Ardhja e Shptimtarit ishte parathn n Eden. Kur Adami dhe Eva e dgjuan pr her t par premtimin, ata krkuan prmbushjen e shpejt t tij. Ata e pritn me gzim djalin e tyre t par, duke menduar se ai ishte Shptimtari. Por prmbushja e premtimit vonoi. Ata, t cilt e morn premtimin t part vdiqn pa par asgj. Q nga ditt e Enokut premtimi u prsrit nga profett dhe patriarkt, duke mbajtur gjall shpresn e shfaqjes s Tij, por, megjithat Ai s'erdhi. Profecia e Danielit tregoi kohn e ardhjes s Tij, por jo t gjith e interpretuan mesazhin. Pasi kaluan shekuj e shekuj me radh, zrat e profetve u shuan. Dora e shtypsit ishte e rnd mbi Izrael dhe shum njerz ishin gati t thrrisnin: "Ditt po zgjaten dhe vegimi po paksohet." - Ezekieli 12:22. Por ashtu si yjet n rrethin e gjer t rrugs s tyre t prcaktuar, qllimi i Perndis nuk e njeh nxitimin, as shtyrjen. Me an t simbolit t errsirs s madhe dhe furrs me tym, Perndia i zbuloi Abrahamit skllavrin e Izraelit n Egjipt dhe i deklaroi se koha e qndrimit t tyre atje do t ishte katrqind vjet "pas ksaj" tha Ai "ata do t dalin me pasuri t mdha." - Zanafilla 15:14. Kundra ksaj fjale, luftoi m kot e gjith fuqia e perandoris krenare t Faraonit. "Pikrisht at dit, ndodhi q t gjitha radht e Zotit doln nga vendi i Egjiptit." - Eksodi 12:41. Pra n gjykatn e qiellit ora e ardhjes s Krishtit ishte vendosur. Kur ora e madhe e kohs shnoi at or, Jezusi lindi n Betlehem. "Kur u mbush koha, Perndia drgoi birin e Tij." Kombet ishin bashkuar nn nj qeveri t vetme. Flitej vetm nj gjuh dhe ajo njihej si gjuha letrare. Nga t gjitha tokrat Judenjt e shprndar u mblodhn n Jeruzalem pr festat e prvitshme. Pasi t ktheheshin n vendet e qndrimit te tyre, ata do t mund t shprndanin n mbar botn lajmin e ardhjes s Mesias.

10

N kt koh sistemi pagan po e humbiste ndikimin e vet mbi njerzit. Ata ishin t lodhur nga prrallat dhe paradat e karnavaleve. Ata dshironin nj fe, q mund t knaqte zemrn. Ndrkoh q drita e s vrtets dukej sikur ishte larguar prej njerzve, kishte shpirtra q ende krkonin drit dhe ishin hutuar dhe brengosur. Ata ishin t etur pr pak dije mbi Perndin q jetonte, pr sigurin e jets prtej varrit. Pasi Judenjt ishin larguar nga Perndia, besimi ishte venitur dhe shpresa pothuajse kishte ndaluar s ndriuari t ardhmen. Fjalt e profetit s'ishin kuptuar. Pr njerzit, vdekja ishte nje mister i tmerrshm; prapa saj kishte pasiguri dhe errsir. S'ishte vetm e qara e nnave t Betlehemit, por edhe thirrja nga zemra e gjer e njerzimit, q kishte bartur pr shekuj me radh drejt profetit - zrin e dgjuar n Ram, "nj klithm, nj vaj e nj qarje dhe gjm e madhe: Rakela vajton bijt e saj dhe nuk pranon t ngushllohet, sepse ata nuk jan m." - Mateu 2:18. N "krahinn dhe hijen e vdekjes" njerzit qndronin t pangushlluar. Ata krkonin me sy, q ndrisnin nga dshira, ardhjen e Shptimtarit, kur errsira do t largohej dhe misteri i s ardhmes do t bhej i qart. Jasht kombit t Judenjve kishte njerz, q parathan shfaqjen e nj msuesi hyjnor. Kta njerz po krkonin pr t vrtetn dhe atyre iu dha shpirti i frymzimit. Njri pas tjetrit si yjet n qiellin e errt, u ngritn msues t till. Kto fjal profetike kishin ndezur shpresn n zemrat e mijra njerzve n botn pagane. Pr mijra vjet Shkrimet ishin prkthyer n gjuhn greke, gjuh kjo shum e folur n at koh n mbar perandorin Romake. Judenjt ishin shprndar gjithandej dhe ardhja e Mesias pritej dhe nga nj pjes e mir e Paganve. Midis atyre q Judenjt i quanin pagan kishte nga ata q i kuptonin profecit e shkrimeve n lidhje me Mesian, m mir sesa msuesit e Izraelit. Kishte disa nga ata q e prisnin ardhjen si nj shptim prej mkatit. Filozoft u prpoqn t studionin misterin e ekonomis s Hebrenjve. Por fanatizmi i Judenjve e pengoi shprndarjen e drits. T vendosur pr t qen t ndar nga kombet e tjera, ata s'kishin dshir t ndanin me ta njohurit, q kishin n lidhje me shrbimin simbolik. Interpretuesi i vrtet duhej t vinte. Ai, pr t cilin flisnin ato shrbime, do ta shpjegonte vet domethnien e tyre. Perndia i kishte folur bots nprmjet natyrs, nprmjet tipeve dhe simboleve, nprmjet patriarkve dhe profetve. Msimet duhet t'i jepen njerzimit n gjuhn e njerzimit. Lajmtari i marrveshjes duhet t flas. Zri i Tij duhet t dgjohet n tempullin e Tij. Krishti duhet t vij dhe t shqiptoj fjal, q do t kuptohen qart dhe sakt. Ai, autori i s vrtets, duhet t ndaj t vrtetn nga fjalt e njerzve q e kan kthyer at n nj t vrtet pa efekt. Principet e qeveris s Perndis dhe plani i Tij pr shptimin duhet t shpjegohen qartsisht. Msimet e Dhjats s Vjetr duhet t parashtrohen para njerzve. Midis Judenjve kishte ende shpirtra t vendosur, pasardhs t asaj linje t shenjt, nprmjet s cils Perndia kishte qen ruajtur. Kta ende shpresonin n premtimin e br ndaj etrve. Ata e forconin besimin e tyre, duke jetuar me sigurin q ishte dhn nprmjet Moisiut, "Zoti, Perndia juaj do t ngjall pr ju nje profet si un, nga mesi i vllezrve tuaj; dgjojeni n t gjitha gjrat q ai do t'iu thot." - Veprat e Apostujve 3:22. Prsri ata lexuan sesi Perndia do t vajoste Njrin "pr t'i dhn nj lajm t mir t prulurve," "pr t'u lidhur plagn atyre, q e kan zemrn t thyer, pr t'i shpallur lirimin atyre, q jan n robri" dhe pr t shpallur "vitin e hirit t Zotit." - Isaia 61:1, 2. Ata lexuan sesi Ai do t "vendos drejtsin mbi tok" sesi ishujt do t "presin ligjin e Tij" sesi pagant do t ecin n dritn e Tij dhe mbretrit n shklqimin e daljes se Tij. - Isaia 42:4; 60:3. Fjalt e Jakobit para se t vdiste i dhan atyre shpres: "Skeptri nuk do t`i hiqet Juds, as bastuni i komandimit nga kmbt e tij, derisa t vij Shilohu." - Zanafilla 49:10. Dobsimi i fuqis s

11

Izraelit dshmoi se ardhja e Mesias ishte afr. Profecia e Danielit ravijzoi lavdin e mbretrimit t Tij mbi nj perandori q do t'ia dilte mban mbi gjith mbretrit e toks dhe, tha profeti: "do t ekzistoj prjet." - Danieli 2:44. Ndrkoh q pak njerz e kuptuan natyrn e misionit t Krishtit, gjithandej pritej nj princ i madhrishm, q do t vendoste mbretrin e Tij n Izrael dhe do t vinte si nj Shptimtar i kombeve. Koha e caktuar kishte ardhur. Njerzimi, duke u degraduar gjithmon e m shum prej shkeljeve t ndryshme, krkonte tashm ardhjen e Shptimtarit. Satani kishte qen duke punuar pr ta br sa m t pakalueshm hendekun midis toks dhe qiellit. Me an t mashtrimeve t tij ai i kishte shtyr njerzit drejt mkatit. Ishte qllimi i tij t bnte q Perndia t humbte durimin dhe t shuante dashurin e Tij pr njeriun, n mnyr q Ai ta braktiste botn n duart e juridiksionit Satanik. Satani po prpiqej t mos lejonte q njerzit t fitonin njohuri mbi Perndin, ta hiqte vmendjen e tyre nga tempulli i Perndis dhe t vendoste mbretrin e vet. Lufta e Tij pr pushtet u duk sikur u fitua trsisht. Esht e vrtet q n t gjith brezat Perndia kishte t drguarit e vet. Madje edhe midis paganve kishte njerz, me an t t cilve Krishti po mundohej t`i nxirrte njerzit nga mkati dhe degradimi. Por kta njerz prbuzeshin dhe urreheshin. Shum prej tyre vdiqn n nj mnyr barbare. Hija e errt q Satani kishte hedhur mbi botn, u b gjithnj e m e thell. Me an t paganizmit, Satani pr vite e vite me radh e mbajti njeriun larg Perndis: por fitorja e tij m e madhe ishte shtrembrimi i fes s Izraelit. Duke soditur dhe duke adhuruar konceptimet e tyre ata e humbn dijen, q kishin mbi Perndin dhe u korruptuan gjithmon e m shum. Kshtu ndodhi dhe me Izraelin. Parimi se njeriu mund ta shptonte veten vetm duke punuar vet, ishte themeli i do feje pagane dhe tashm ishte br edhe parimi i fes s Judenjve. Satani ua kishte ngulur n mendje kt parim dhe at, se kudo q ky parim zbatohet, njerzit s'kan shptim prej mkatit. Mesazhi i shptimit iu dha njerzve nprmjet t drguarve njerzor. Por Judenjt krkuan ta bnin monopol t tyrin t vrtetn, q sht jeta e prjetshme. Ata grumbulluan t gjitha t mirat e kohs dhe u korruptuan. Feja, q ata po prpiqeshin ta mbyllnin brenda vetes, u kthye n nj shkelje t ligjit. Ata ia morn Perndis lavdin e Tij dhe e plakitn botn, duke falsifikuar ungjillin. Ata kishin refuzuar t'i dorzoheshin Perndis pr shptimin e bots dhe tashm ishin shndrruar n agjent t Satanit pr shkatrrimin e saj. Njerzit q Perndia i kishte thirrur, q t ishin shtylla dhe baza e s vrtets, ishin shndrruar n prfaqsues t Satanit. Ata po bnin at q ai donte q ata t bnin, duke u strvitur q t keqinterpretonin karakterin e Perndis dhe, duke br q bota ta shihte At me prbuzje sikur t ishte nj tiran. Edhe vet priftrinjt, q shrbenin n tempull e kishin harruar domethnien e asaj shrbese. Ata kishin pushuar s pari prtej simbolit, pr t par domethnien e vrtet. N prezantimin e ofertave pr sakrific ata ishin si aktor t nj drame.Vet urdhrimet e Perndis ishin kthyer n mjete, q verbonin mendjen dhe rndonin zemrn. Perndia s'mund t bnte m asgj nprmjet tyre. I gjith sistemi duhej flakur tutje. Mashtrimi i mkatit kishte arritur kulmin. Ishin vn n veprim t gjitha mnyrat e korruptimit t njeriut. Birit t Perndis, duke par botn, i zun syt ve vuajtje dhe mjerim. Me keqardhje Ai pa se sa shum njerz kishin rn viktim e mizoris s Satanit. Ai pa plot dhembshuri ata q po korruptoheshin, po vriteshin dhe humbnin. Ata kishin zgjedhur nj sundues, q i kishte lidhur ata me zinxhir pas makins s tij, si robr. T hutuar dhe t mashtruar, plot trishtim, ata po ecnin drejt shkatrrimit t prjetshm drejt vdekjes, e cila nuk sjell asnj shprese jete, drejt nats prej s cils vjen mngjesi. T drguarit Satanik ishin br njsh me njerzit. Trupat e njerzve, q

12

ishin br pr t jetuar me Perndin n to, ishin shndrruar n vendbanime t demonve. Shqisat, nervat, pasionet, organet e njerzve drejtoheshin nga bashkpuntor t mbinatyrshm pr t prmbushur epshet m t ulta. Fytyrat e njerzve ishin vulosur me vuln e djajve. Ato reflektonin shprehjen e mizris s njerzve, q i prkisnin s keqes, ku bnin pjes dhe ata. E till ishte pamja q pa Shptimtari i bots. far spektakli pr t'u duruar nga Pastrtia e prjetshme! Mkati ishte shndrruar n shkenc dhe vesi n pjes t fes. Rebelimi i kishte ngulur rrnjt e tij thell n zemr dhe armiqsia e njeriut kundr qiellit ishte akoma dhe m e madhe. Ishte treguar prpara universit se njerzimi s'mund t shptohej i ndar nga Perndia. Duhej t jepej nj element i ri jete dhe fuqie nga Ai, q krijoi botn. Me nj interes t veant bott kishin vzhguar t shihnin q Zoti t ngrihej dhe t'i fshinte nga faqja e dheut banort e toks. Dhe n qoft se Perndia do ta bnte kt, Satani ishte gati t prmbushte planin e vet, n mnyr q t sillej gjoja me besnikrin e qenieve qiellore. Ai kishte deklaruar se principet e qeveris s Perndis e bnin t pamundur faljen. Pra, sikur bota t ishte shkatrruar, ai do t pretendonte q akuzat e tij kishin qen t vrteta. Ai ishte gati ta hidhte fajin mbi Perndin dhe ta shprndante rebelimin e tij n mbar botn. Por n vend q ta shkatrronte botn, Perndia drgoi Birin e Tij pr ta shptuar at. Megjithse korruptimi dhe mosbindja shiheshin gjithandej, ishte siguruar q m par nj rrug pr shptimin e bots. N momentet m t vshtira, kur Satani dukej se po triumfonte, erdhi Biri i Perndis, duke sjell me vete hirin hyjnor. N do epok, n do koh sht treguar dashuria e Perndis ndaj racs s rn. Pavarsisht nga perversiteti i njerzve, tregoheshin vazhdimisht shenja mshire. Dhe kur koha e caktuar erdhi, Hyjnori u lavdrua, duke hedhur mbi botn nj rrke hiri shrues q nuk do t shteronte kurr, derisa t prmbushej plani i shptimit. Satani po festonte, sepse kishte arritur t zvoglonte imazhin e Perndis n syt e njerzve. M pas erdhi Jezusi pr t rindrtuar tek njeriu imazhin e Krijuesit t tij. Asnj tjetr prve Krishtit s'mund t'i jepte prsri form karakterit q ishte shkatrruar nga mkati. Ai erdhi pr t dbuar djajt, q kishin vn nn kontroll vullnetin e njerzve. Ai erdhi pr t na ngritur nga pluhuri, pr t'i ridhn form karakterit ton sipas modelit t karakterit t Tij dhe ta zbukuronte at me lavdin e Tij.

13

4 Pr ju nj Shptimtar Bazuar tek Luka 2:1-20. Mbreti i lavdis uli veten, duke marr natyr njerzore. Ata, q e rrethonin At n tok ishin t ashpr e krcnues. Lavdia e Tij ishte fshehur, q madhshtia e forms s Tij t jashtme t mos bhej objekt trheqjeje. Ai iu shmang t gjitha reklamimeve t jashtme. Pasurit, nderi toksor dhe madhshtia njerzore s'mundin kurr t shptojn nj shpirt nga vdekja, Jezusi tha se asnj trheqje me natyr njerzore s'do t'i afroj njerzit pran Tij. Vetm bukuria e s vrtets qiellore duhet t'i rrethoj ata, q do ta ndjekin. Karakteri i Mesias, kishte qen parathn me par n profeci dhe Ai dshironte q njerzit ta pranonin, duke u bazuar n dshmin e fjals s Perndis. Engjjt ishin mrekulluar nga plani i lavdishm i shpengimit. Ata vshtruan me kujdes pr t par se si njerzit e Perndis do ta prisnin Birin e Tij t veshur me rrobn e njerzimit. N tokn e popullit t zgjedhur erdhn engjjt. Kombe t tjera po tregonin legjenda dhe adhuronin perndi t rreme. Engjjt erdhn n tokn ku ishte zbuluar lavdia e Perndis dhe kishte ndriuar drita e profecis. Ata erdhn si hije n Jeruzalem, tek interpretuesit e Orakujve t Shenjt dhe tek meshtart e shtpis s Perndis. Prifti Zakaria ishte lajmruar pr afrimin e ardhjes s Krishtit, teksa shrbente para altarit. Tashm kishte lindur dhe lajmtari, misioni i t cilit u vrtetua nprmjet mrekullive dhe profecis. Lajmi i lindjes s lajmtarit dhe kuptimi i mrekullueshm i misionit t tij u prhapn gjithandej. Megjithat Jeruzalemi nuk po prgatitej pr t mirpritur Shptimtarin. Me habi lajmtart qiellor vrejtn indiferencn e popullit, q Perndia kishte thirrur, pr t'i komunikuar bots dritn e s vrtets s shenjt. Kombi i Judenjve ishte mbrojtur, n mnyr q t ishte dshmitar se Krishti do t lindte nga fara e Abrahamit dhe nga pema e Davidit; por ky popull s'e dinte q ardhja e Tij po trokiste. Sakrifica e mngjesit dhe e mbrmjes q ofrohej do dit n tempull, tregonte pr Qengjin e Perndis; por as ktu s'po bheshin prgatitje pr ta

14

pritur At. Priftrinjt dhe msuesit e kombit nuk e dinin q s shpejti, do t ndodhte ngjarja m madhshtore e kohrave. Ata rithan lutjet e tyre t pakuptimta dhe kryen ritet e adhurimit pr t'u par nga njerzit, por t prfshir nga grindjet e tyre pr pasuri dhe nderime toksore, ata s'ishin prgatitur pr ardhjen e Mesias. E njjta indiferenc prshkoi dhe tokn e Izraelit. Zemrat egoiste dhe ata q trhiqeshin fort nga bota mbetn t paprekur nga gzimi, q tronditi qiellin. Ishin t pakt njerzit q mezi po prisnin t shikonin T Padukshmin. Dhe ktyre t fundit iu drgua viza pr n parajs. Jozefi dhe Maria u shoqruan nga disa engjj teksa udhtonin nga shtpia e tyre n Nazaret, drejt qytetit t Davidit. Dekreti i Roms perandorake pr regjistrimin e popujve nn sundimin e gjer t saj, ishte prhapur deri tek banort npr kodrat e Galiles. Si n kohrat e vjetra kur ezari u thirr n fronin e perandorit t bots q t lironte robrit e Zotit, kshtu ezar Augusti u b ai q do t prmbushte qllimin e Perndis, duke sjell nnn e Jezusit n Betlehem. Ajo sht nga pema e Davidit dhe Djali i Davidit duhet t lind n vendin e Davidit. Nga Betlehemi, tha profeti: "do t dal pr mua ai q do t jet sundues n Izrael, origjinat e t cilit jan nga kohrat e lashta, nga ditt e prjetsis." - Mikea 5:2. Por Jozefi dhe Maria nuk njiheshin dhe nuk nderoheshin aty. T lodhur dhe pa nj vend ku t fusnin kokn ata ecn prgjat rrugs s ngusht nga dera e qytetit e deri n ekstremitetin m lindor t tij, duke krkuar m kot nj vend ku t mund t kalonin natn. Nuk kishte nj dhom pr ta n hanin e mbushur plot e prplot. Ata gjetn m n fund nj vend n nj ndrtes primitive, ku prehej bagtia dhe aty lindi Shptimtari i bots. Njerzit nuk e njihnin At, por lajmi e mbushi qiellin me lavdi. Qeniet e shenjta u drejtuan nga bota e drits drejt toks me m shum butsi. E gjith bota dukej m e ndritshme nga prania e Tij. Mbi kodrat e Betlehemit, u mblodh nj turm e panumrueshme engjjsh. Ata prisnin me padurim sinjalin pr t'i shpallur bots lajmin e mrekullueshm. Sikur drejtuesit e Izraelit t'i kishin qen besnik besimit t tyre, ata do t mund t kishin marr pjes n gzimin e shprndarjes s lajmit t lindjes s Jezusit. Por ata ishin ln mnjan. Perndia deklaron: "Un do t derdh uj mbi at q ka etje dhe rrke mbi tokn e that." "Drita lind n terr pr ata q jan t drejt, pr njeriun e dhembshur, t mshirshm dhe t drejt." Isaia 44:3; Psalmi 112:4. Ata, q po krkojn pr drit dhe q e pranojn at me gzim, do t ndriohen nga ret e ndritshme t fronit t Perndis. N fushat ku Davidi udhhoqi turmn, barinjt akoma bnin roje natn. Gjat orve t heshtura ata bisedonin pr Shptimtarin e premtuar dhe luteshin pr ardhjen e Mbretit n fronin e Davidit. Dhe ja, nj engjll i Zotit iu paraqit atyre dhe lavdia e Zotit shklqeu rreth tyre e ata i zuri nj frik e madhe. Por engjlli iu tha atyre: "Mos druani, sepse un po ju lajmroj nj gzim t madh pr t gjith popullin; sepse sot n qytetin e Davidit lindi pr ju nj Shptimtar, q sht Krishti, Zoti." Nga kto fjal, vizione lavdie prshkuan mendjet e barinjve q po dgjonin. Shptimtari ka ardhur n Izrael. Fuqia, ekzaltimi dhe triumfi shoqruan ardhjen e Tij. Por engjlli duhej t'i prgatiste ata ta njihnin Shptimtarin e tyre n varfri dhe prulje. "Dhe kjo do t'iu vlej si shenj" thot ai "ju do t gjeni nj fmij t mbshtjell me pelena, t shtrir n nj grazhd." I drguari qiellor i kishte qetsuar njerzit. Ai u kishte treguar atyre se si ta gjenin Jezusin. Me nj vlersim t dhembshur pr dobsit e tyre njerzore, Ai u kishte dhn atyre koh t msoheshin me shklqimin hyjnor. Megjithat gzimi dhe lavdia s'mund t fshiheshin m gjat. E gjith rrafshina ishte ndriuar nga drita e shndritshme e mikpritsve t Perndis. Toka heshti dhe qielli u prkul pr t dgjuar kngn: "Lavdi Perndis n vendet m t larta,

15

Dhe paqe mbi tok njerzve, mbi t cilt qndron mirdashja e Tij." Ah, edhe sot familja njerzore mund ta njoh kt kng! Deklarata e br n at koh dhe trheqja e vmendjes do t arrijn deri n prfundim t kohrave dhe do t kumbojn deri n skajet e toks. Kur dielli i Drejtsis t lind, me shrimin n kraht e tij, ajo kng do t kumboj nga zri i nj turme t madhe, si zri i shum ujrave q thot : "Aleluja, sepse filloi t mbretroj Zoti, Perndia yn, i Plotfuqishmi!" - Zbulesa 19:6 Teksa engjjt u zhdukn, drita u shua ngadal dhe hijet e nats ran prsri mbi kodrat e Betlehemit. Por figura m e ndritshme e par ndonjher nga syt e njeriut, mbeti n kujtesn e barinjve. "Dhe ndodhi q, kur engjjt u larguan prej tyre pr t'u kthyer n qiell, barinjt i than njri-tjetrit : "Le t shkojm deri n Betlehem pr t par 'ka ndodhur dhe 'na bri t ditur Zoti. "Shkuan pra me nxitim dhe gjetn Marian, Jozefin dhe fmijn, q ndodhej n nj grazhd." Duke u larguar me gzim t madh, ata prhapn gjrat q kishin par e dgjuar. "Dhe t gjith ata q i dgjuan, u mrekulluan nga ato q u treguan barinjt. Maria i ruante t gjitha kto fjal, duke i medituar n zemrn e saj. Dhe barinjt u kthyen, duke prlvduar dhe lavdruar Perndin." Qielli dhe toka jan po aq pran sot sa ishin kur barinjt dgjuan kngn e engjjve. Njerzimi sht akoma po aq objekt i prkujdesjes qiellore, sa ishte kur njerz t zakonshm me pun t zakonshme, takonin engjj n mes t dits dhe flisnin me mesazhiert qiellor npr fusha dhe vreshta. N rrugt e zakonshme t jets son, qielli mund t jet shum pran nesh. Engjjt nga oborri mbretror atje lart do t kujdesen pr hapat e atyre, q vijn e shkojn nn urdhrin e Perndis. Historia e Betlehemit sht nj tem e pashtershme. N t jan fshehur: "thellsi pasurie, urtsie dhe diturie t Perndis." - Romakev 11:33. Ne mrekullohemi nga sakrifica e Shptimtarit, q shkmbeu fronin e qiellit me grazhdin dhe shoqrin e engjjve t adhurueshm, me bagtit q ndodheshin n at grazhd. Krenaria njerzore dhe vetknaqsia qortoheshin n prani t Tij. Megjithat ky ishte vetm fillimi i dashamirsis s Tij t mrekullueshme pr njerzit. Do t kishte qen nj prulje pothuajse e pafund pr birin e Perndis t merrte natyr njerzore, madje edhe ather kur jetonte Adami me pafajsin e tij. Por Jezusi, e pranoi natyrn njerzore kur raca jon ishte dobsuar nga katrmij vjet mkat. Si do fmij i Adamit, Ai pranoi rezultatet e puns q kishte br ligji madhshtor i trashgimis. Se cilat ishin kto rezultate sht treguar n historin e paraardhsve t Tij toksor. Ai erdhi me nj trashgimi t till pr t ndar me ne vuajtjet dhe tundimet tona dhe pr t na dhn neve shembullin e nj jete pa mkat. Djalli n qiell e kishte urryer Jezusin pr vendin q Ai zinte n oborrin e Perndis. Ai e urreu At dhe m shum kur vet u hoq nga froni. Ai e urreu At q la veten peng pr t shptuar nj rac mkatarsh. Megjithat, n botn ku djalli pretendonte t sundonte, Perndia lejoi Birin e Tij t vinte, nj foshnj i pazot, i nnshtruar ndaj dobsis s jets njerzore. Ai i lejoi Atij t takonte rrezikun e jets, q ishte i prbashkt pr do shpirt njerzor, t luftonte n betej si do t bnte do fmij i njerzimit nn rrezikun e dshtimit dhe t humbjes s prjetshme. Zemra e babait njerzor ndjen mall pr birin e tij. Ai e shikon fytyrn e fmijs s tij t vogl dhe dridhet nga mendimi i rrezikut t jets. Ai dshiron ta mbroj t dashurin e tij nga fuqia e djallit, ta largoj at nga tundimi dhe konflikti. Pr t takuar nj konflikt me m shum vuajtje e mundime dhe nj rrezik m t madh, Perndia dha Birin e Tij t vetm, q t mund t sigurohet rruga e jets pr t vegjlit tan. "Ktu shfaqet dashuria." Mrekullohuni O qiej! Dhe mahnitu O tok!

16

5 Prkushtimi Bazuar tek Luka 2:21-38. Rreth dyzet dit pas lindjes s Krishtit, Jozefi dhe Maria e uan At n Jeruzalem, n mnyr q t'ia prezantonin Zotit dhe t ofronin sakrificn. Ky ritual ishte vendosur nga ligji i Judenjve dhe si njeri, Krishti duhej t'i zbatonte ligjet deri n imtsi. Ai i ishte nnshtruar edhe ritit t rrethprerjes, si garanci pr bindjen e Tij ndaj ligjit. Si ofert nga mamaja ligji krkonte nj qengj 1- vjear pr nj olokaust dhe nj pllumb t ri ose nj turtull si nj ofert pr mkatet. Por ligji kishte marr masa q, nse prindrit ishin shum t varfr pr t sjell nj qengj; nj ift turtujsh ose dy pllumba t rinj: nj pr olokaustet dhe tjetri pr ofertn pr mkatet, mund t pranoheshin. Flijimet q i bheshin Zotit duhet t ishin pa t meta. Kto flijime prfaqsonin Krishtin dhe nga kjo sht e dukshme q Jezusi vet ishte i paprekur nga gjymtimi fizik. Ai ishte "Qengji i pamet dhe i panjoll" - 1 Pjetri 1:19. Ndrtimi fizik i Tij nuk kishte asnj difekt, trupi i Tij ishte i fort dhe i shndetshm. Dhe gjat viteve t jets Ai jetoi n prputhje me rregullat e natyrs. Fizikisht ashtu si edhe shpirtrisht Jezusi ishte shembulli i asaj q Perndia kishte projektuar pr njerzimin, n qoft se ky i fundit do t'i ishte bindur ligjeve t Tij. Prkushtimi i t parlindurit e kishte origjinn n kohrat e hershme. Perndia kishte premtuar t jepte t parlindurin e qiellit pr t shptuar mkatart. Kjo dhurat, duhej t pranohej nga do familje me an t prkushtimit t t parlindurit. Ai duhej t'i kushtohej priftrimit si prfaqsues i Krishtit mes njerzve. Gjat lirimit t Izraelit nga Egjipti, prkushtimi i t parlindurit nuk ndodhte shpesh. Ndrsa fmijt e Izraelit ishin sllevr t Egjiptianve, Zoti urdhroi Moisiun t shkonte tek Faraoni, Mbreti i Egjiptit dhe t'i thoshte: "Kshtu thot Zoti: Izraeli sht biri im, i parlinduri im. Prandaj un t them: Lre birin tim t shkoj, q t m shrbej; por, n qoft se ti nuk e l t shkoj, ja, un do t vras birin tnd, t parlindurin tnd." - Eksodi 4:22, 23.

17

Moisiu e drgoi mesazhin e tij; por prgjigja e mbretit krenar ishte: "Kush sht Zoti, q un duhet t'i bindem zrit t Tij dhe ta l Izraelin t shkoj? Un nuk e njoh Zotin dhe nuk kam pr ta ln Izraelin t shkoj." - Eksodi 5:2. Zoti u prpoq t ndihmonte njerzit e Tij me an t sinjaleve dhe mrekullive, duke drguar gjykime t tmerrshme mbi faraonin. M n fund engjlli shkatrrimtar u urdhrua t vriste t parlindurin e njeriut dhe t kafshve midis egjiptianve. Q izraelitt t shptoheshin atyre iu ishte thn t lyenin me gjakun e nj qengji t therur, shtyllat e dyerve. do shtpi duhej t shnohej, n mnyr q kur engjlli t vinte me misionin e tij t vdekjes, t linte mnjan shtpit e izraelitve. Pasi drgoi gjykimin mbi Egjipt, Zoti i tha Moisiut: "M shenjtro do t parlindur . . . qofshin njerz apo kafsh m takojn mua." "Sepse do i parlindur sht imi; ditn q godita t gjith t parlindurit n Izrael n vendin e Egjiptit, un ia shenjtrova vetvetes t gjith t parlindurit n Izrael, qoft t njerzve, qoft t kafshve, ata do t jen t mit. Un jam Zoti." - Eksodi 13:2; Numrat 3:13. Pasi u vendos shrbimi i tabernakullit, Zoti vendosi fisin e Levit n vendin e t parlindurit t t gjith Izraelit, t shrbente n shenjtrore. Por t parlindurit duhej t konsideroheshin akoma si t Zotit dhe duhej t bliheshin kundrejt nj shprblimi. Kshtu ligji pr dhurimin e t parlindurit u b shum kuptimplot. Meqense ishte nj kujtim i dashamirsis s mrekullueshme t Zotit pr fmijt e Izraelit, ai parashikonte nj dashamirsi m t madhe q do t arrihej nga i vetmi, i preferuari, Biri i Perndis. Ashtu si i kishte shptuar gjaku i sprkatur mbi shtyllat e dyerve, t parlindurit e Izraelit, ashtu edhe gjaku i Krishtit ka fuqin t shptoj botn. far kuptimi kishte prezantimi i Krishtit! Por prifti nuk pa prtej vellos; ai nuk e lexoi misterin prtej. Prezantimi i foshnjeve ishte nj ngjarje e zakonshme. Dit pr dit prifti merrte parat e shpengimit, ndrsa foshnjet i prezantoheshin Perndis. Dit pr dit ai jetonte n rutinn e puns s tij, duke i kushtuar rndsi prindrve apo fmijs vetm nse shihte ndonj shenj pasurie apo rangu t lart tek ata. Jozefi dhe Maria ishin t varfr dhe kur ata erdhn me fmijn e tyre, priftrinjt pan vetm nj burr e nj grua t veshur si Galileas dhe me veshje nga m t mjerueshmet. Nuk kishte asgj n paraqitjen e tyre q t mund t trhiqte vmendjen e priftrinjve dhe Jozefi me Maria dhan vetm ofertn, q bhej nga klasat m t varfra. Prifti vazhdoi ceremonin e puns s tij zyrtare. Ai e mori fmijn n krah dhe e ngriti lart para altarit. Pasi ia dha s ms ai shtoi emrin "Jezus" n listn e t parlindurve. Fare pak mendoi ai, se fmija q rrinte n kraht e tij, ishte Madhria e Qiellit, Mbreti i Lavdis. Prifti nuk mendoi q ky foshnj ishte ai, pr t cilin Moisiu kishte shkruar: Zoti Perndia juaj do t ngjall pr ju nj profet si un nga mesi i vllezrve tuaj, dgjojeni n t gjitha gjrat q ai iu thot!" - Veprat e Apostujve 3:22. Ai nuk mendoi se ky foshnj ishte Ai, lavdin e t cilit Moisiu kishte krkuar t shihte. Por nj Njeri m i madh se Moisiu shtrihej n kraht e priftit dhe, kur ai regjistroi emrin e fmijs ai po regjistronte emrin e Atij, q ishte themeli i t gjith Izraelit. Ai emr do t ishte garanti i vdekjes s tij, sepse sistemi i sakrificave dhe ofertave po vjetrohej, tipi kishte arritur pothuajse antitipin dhe hija pothuajse kishte arritur substancn. Shehinahu ishte larguar nga shenjtrorja, por n Fmijn e Betlehemit ishte fshehur lavdia, para s cils prkulen edhe engjjt. Kjo foshnj e pavetdijshme ishte fara e premtuar, pr t ciln tregonte altari i par n dern e Edenit. Ky ishte Shiloh, paqedhnsi. Ishte Ai q e deklaroi Veten para Moisiut si UNE JAM-i. Ishte Ai, q n shtylln prej reje dhe zjarri kishte qen udhheqsi i Izraelit. Ky ishte Ai, pr t cilin profett kishin parathn koh m par. Ai ishte Dshira e t gjith kombeve, Rrnja dhe paraardhsi i Davidit dhe Ylli i Ndritshm i Mngjesit. Emri i atij fmije t pazot, i shkruar n listn e Izraelit, duke e deklaruar At vllan ton, ishte shpresa e njerzimit t rn. Fmija, pr t cilin u paguan parat e shpengimit ishte Ai q do t

18

paguante shprblimin pr mkatet e t gjith bots. Ai ishte "kryeprifti mbi shtpin e Perndis, koka e "nj priftrie t patjetrsueshme", ndrmjetsi yn "n t djathtn e madhris n vendet e larta" - Hebrenjve 10:21; 7:24; 1:3. Gjrat shpirtrore kuptohen dhe shpjegohen n mnyr shpirtrore. N tempull, biri i Perndis ishte i prkushtuar ndaj shrbess, pr t ciln kishte ardhur. Prifti e shikonte si do fmij tjetr t pranishm aty. Ai nuk vuri re dhe as prjetoi dika t pazakont. Megjithat, doli n pah vepra e Perndis, i Cili kishte sjell Krishtin mbi tok. Krishti u prlvdua edhe n kt rast. "N Jeruzalem ishte nj njeri, q quhej Simeon; Ky njeri ishte i drejt dhe i prshpirtshm dhe priste ngushllimin e Izraelit; dhe Fryma e Shenjt ishte mbi t. Dhe n mnyr hyjnore atij i qe zbuluar nga Fryma e Shenjt se nuk do t vdiste para se t kishte par Krishtin e Zotit." Teksa Simoni hyn n tempull ai sheh nj familje q po i prezanton t parlindurin e saj priftit. Paraqitja e tyre tregonte varfri; por Simoni i kuptoi paralajmrimet e Shpirtit dhe u befasua q foshnja q po i prezantohej Zotit, ishte Ngushllimi i Izraelit, Ai, t cilin kishte dashur aq shum ta shihte. Priftit t mahnitur, Simoni iu duk si nj njeri i magjepsur. Fmija iu kthye Marias dhe Simoni e mori n krah foshnjn dhe ia prezantoi at Perndis, ndrkaq nj gzim q s'e kishte provuar kurr m par e prshkoi t gjithin. Ndrsa ai ngre Shptimtarin foshnj drejt qiellit, ai thot: "Tani o Zot, lejo q shrbtori yt t vdes n paqe, sipas fjals tnde, sepse syt e mi pan shptimin tnd q ti e prgatite prpara gjith popujve; dritn pr t ndiuar kombet dhe lavdin e popullit tnd izraelit." Shpirti i profecis qndronte mbi kt njeri t Perndis dhe teksa Jozefi dhe Maria qndronin aty pran, duke u mrekulluar nga fjalt e tij, ai i bekoi ata dhe i tha Marias: "Ja, ky sht vn pr rnien dhe pr ngritjen e shum vetave n Izrael dhe pr t qen shenj kundrshtimesh dhe ty vet nj shpat do t ta tejshpoj shpirtin, q t zbulohen mendimet e shum zemrave." Ana gjithashtu, nj profetesh erdhi dhe konfirmoi dshmin e Simonit n lidhje me Krishtin. Teksa foli Simoni, fytyra e saj u ndriua me lavdin e Perndis dhe ajo falenderoi nga thellsia e zemrs q i ishte lejuar t shihte Krishtin, Zotin. Kta adhurues t prulur, nuk i kishin studiuar m kot profecit. Ndrsa ata, q kishin pozita si sundues dhe priftrinj n Izrael, megjithse kishin prpara tyre shprehjen e profecive, s'ishin duke ecur n rrugt e Zotit dhe syt e tyre s'ishin t hapur pr t par dritn e jets. Kshtu sht ende edhe sot. Ngjarja, mbi t ciln sht prqndruar e gjith vmendja e qiellit, thelbi i saj i vrtet nuk vihet re fare, nuk sht n qendr t vmendjes s udhheqsve fetar dhe adhuruesve n shtpin e Perndis. Njerzit e njohin Krishtin n histori, por nuk pranojn Krishtin q jeton. Krishtin me fjaln e Tij, q krkon vetsakrifikim, me t vuajtuarit dhe t varfrit, q luten pr lehtsim, me shtjen e drejt q prfshin varfrin, punt e rnda dhe qortimin nuk e presin me aq gatishmri sot sa e prisnin njmijetetqind vjet m par. Maria mendohej mbi profecin e gjer t Simonit. Teksa shihte fmijn n kraht e saj dhe sillte ndr mend fjalt e thna nga barinjt n Betlehem, ajo mbushej plot me nj gzim madhshtor dhe shpres t ndritshme. Fjalt e Simonit i kthyen n mendje thnien profetike t Isaias: "Pastaj nj deg do t dal nga trungu i Isaias dhe nj filiz do t mbij nga rrnjt e tij. Fryma e Zotit do t pushoj mbi t, fryma e dituris dhe e zgjuarsis, fryma e kshills dhe e fuqis, fryma e njohuris dhe e friks s Zotit . . . Drejtsia do t jet brezi i ijve t Tij, dhe besnikria brezi i anve t Tij." "Populli q ecte n terr pa nj drit t madhe; mbi ata q banonin n vendin e hijes s vdekjes, doli nj drit . . . Sepse na ka lindur nj fmij, nj djal na sht dhn. Mbi supet e Tij do t mbshtetet Perandoria dhe do t quhet Kshilltar i admirueshm, Perndi i fuqishm, At i Prjetshm, Princ i Paqes." - Isaia11:1-5; 9:2-6.

19

Megjithat Maria s'e kuptoi misionin e Krishtit. Simoni kishte profetizuar pr t, duke thn q ishte drita q do t ndionte pagant, po ashtu edhe lavdia e Izraelit. Kshtu engjjt kishin prhapur lajmin e lindjes s Shptimtarit si nj lajm gzimi pr t gjith njerzit. Perndia prpiqej t korrigjonte konceptimin e ngusht t Judenjve pr punn e Mesias. Ai dshironte q njerzit ta njihnin At jo thjesht si Shptimtar t Izraelit, por edhe si Shptimtar t bots. Por duhej t kalonin shum vjet q edhe nna e Jezusit t kuptonte misionin e Tij. Maria mezi priste q Mesia t mbretronte n fronin e Davidit, por ajo nuk shihte tek pagzimi me vuajtjen mnyrn pr ta fituar kt fron. Nprmjet Simonit sht zbuluar q Mesia do t ket nj kalim plot pengesa npr bot. N fjalt drejtuar Marias "dhe ty vet nj shpat do t ta tejshpoj shpirtin," Perndia me mshirn e tij, po i thot mamas s Jezusit, n mnyr t trthort pr ankthin q tani kishte filluar t duroj pr hir t Tij. "Ja," tha Simoni, "Ky sht vn pr rnien dhe pr ngritjen e shum vetave n Izrael dhe pr t qen shenj kundrshtimesh." Ata q do t ngrihen prsri, duhet t bien. Ne duhet t biem mbi Shkmb dhe t thyhemi, para se t ngrihemi n Krisht. Vetja duhet t lihet pa fron, krenaria duhet t prulet nse duam ta njohim lavdin e mbretris shpirtrore. Judenjt nuk mund ta pranojn nderin, q arrihet nprmjet pruljes. Si rrjedhim ata s'do t mund ta marrin Shptimtarin. Ai ishte nj shenj me t ciln ato nuk pajtoheshin. "Q t zbulohen mendime t shum zemrave." Nn dritn e jets s Shptimtarit, zemrat e t gjithve, madje q nga Krijuesi e deri tek mbreti i errsirs jan zbuluar. Djalli e kishte prfaqsuar Perndin si egoist dhe shtyps, si dikush q krkonte gjithka e s'jepte asgj, si dikush q krkonte shrbimin e krijesave t Tij pr lavdin e Tij, duke mos br asnj sakrific per t mirn e tyre. Por dhurata e Krishtit zbulon zemrn e Atit. Ajo dshmon se mendimet e Perndis pr ne jan: "mendime paqeje dhe jo t s keqes" - Jeremia 29:11. Ajo deklaroi se, ndrsa urrejtja e Perndis pr mkatin sht aq e fort sa edhe vdekja, dashuria e Tij pr mkatarin sht m e fort se vdekja. Pasi mori prsipr shpengimin ton, Ai s'do t kursej asgj, sado e shtrenjt qoft ajo, q sht e nevojshme pr kompletimin e puns s Tij. Asnj e vrtet e domosdoshme pr shptimin ton s'sht fshehur, asnj mrekulli mshire nuk sht neglizhuar, askush sado i shenjt qoft s'sht ln pa pun. Dashamirsia sht grumbullluar mbi dashamirsin, dhurata mbi dhuratn. I gjith thesari i qiellit sht hapur pr ata q Ai krkon t shptoj. Pasi grumbulloi pasurit e universit dhe pasi hapi burimet e fuqis s tij t pafund, Ai i la t gjitha n duart e Krishtit dhe tha: T gjitha kto jan pr njeriun. Prdori kto dhurata pr ta bindur at q s'ka dashuri m t madhe se timen mbi tok apo n qiell. Lumturin m t madhe do ta gjej duke m dashur Mua. N kryq n Golgota dashuria dhe egoizmi qndruan ball pr ball. Ky ishte kurorzimi i manifestimit t tyre. Krishti kishte jetuar vetm pr t ngushlluar dhe bekuar dhe, duke e dnuar At me vdekje, Djalli tregoi ligsin dhe urrejtjen e tij kundr Perndis. Ai e bri t qart q shkaku i rebelimit t tij ishte t linte pa fron Perndin dhe t shkatrronte At, nprmjet t cilit isht treguar dashuria e Perndis. Me jetn dhe vdekjen e Krishtit u zbuluan gjithashtu edhe mendimet e njerzve. Nga grazhdi n kryq, jeta e Jezusit ishte nj thirrje vetdorzimi dhe bashkimi me vuajtjen. Ajo zbuloi qllimet e njerzve. Jezusi erdhi me t vrtetn e qiellit dhe t gjith ata q ishin duke dgjuar zrin e Shpirtit t Shenjt, u trhoqn tek Ai. Adhuruesit e vetes i prkisnin mbretris s djallit. N qndrimin e tyre para Krishtit t gjith do t tregonin se n ciln an qndronin. Dhe kshtu secili e kalon gjykimin mbi vete. N ditn e gjykimit final, do shpirt i humbur do t kuptoj natyrn e refuzimit q ka br ndaj s vrtets. Kryqi do t shfaqet dhe do mendje q ka qen e verbuar nga shkelja e urdhresave, do

20

t shoh peshn e tij t vrtet. Prpara pamjes s Kalvarit me viktimn e tij misterioze, do t qndrojn t dnuar t gjith mkatart. do justifikim i rrem do t hidhet tutje. Dorheqja nga besimi do t paraqitet me karakterin e vet t tmerrshm. Ata do t shohin cila ka qen zgjedhja e tyre.do pyetje e s vrtets apo gabimit, n kundrshtin e lasht, do t qartsohet. N gjykimin e universit, Perndia do t qndroj pa pasur faj pr ekzistencn apo vazhdimsin e s keqes. Do t tregohet q urdhrimet hyjnore nuk e lejojn mkatin t bhet pjes e tyre. S'kishte asnj gabim n qeverisjen e Perndis, asnj shkak pr mosmarrveshje. Kur t zbulohen mendimet e t gjitha zemrave, si t drejtt dhe rebelt do t bashkohen, duke thn: "T drejta dhe t vrteta jan udht e tua, o Mbret i kombeve. Kush nuk do t t druaj, O Zot dhe nuk do t lvdoj emrin Tnd? . . . sepse gjykimet e tua u shfaqn." - Zbulesa 15:3, 4.

6 "Ne pam yllin e Tij" Bezuar tek Mateu 2. "Pasi Jezusi lindi n Betlehem t Judes, n kohn e mbretit Herod, disa dijetar nga lindja arritn n Jeruzalem, duke thn: "Ku sht mbreti i Judenjve, q ka lindur? Sepse pam yllin e Tij n Lindje dhe erdhm pr ta adhuruar." Dijetart nga lindja ishin filozof. Ata i prkisnin nj klase t lart e me influenc, q prfshinte njerz fisnik dhe q zotronin shumicn e pasuris dhe dijes s kombit. Midis tyre kishte shum njerz, q abuzonin me besimin e popullit. T tjert ishin njerz t drejt, q studionin gjithka dhe nderoheshin pr ndershmrin dhe zgjuarsin e tyre. T till karakter kishin dijetart, q erdhn tek Jezusi. Drita e Perndis ndrionte n mes t errsirs pagane. Ndrsa dijetart studiuan qiellin e yjzuar dhe krkuan t zbulonin misterin e fshehur n rrugn e tyre t ndriuar, ata pan lavdin e Krijuesit. Duke krkuar dije m t qarta ata filluan t'u drejtoheshin Shkrimeve t Judenjve. N tokat e tyre ruheshin si thesare shkrimet profetike, q profetizonin ardhjen e nj msuesi hyjnor. Balaani i prkiste magjistarve, megjithse nj her e nj koh kishte qen profet i Perndis. Nprmjet Fryms s Shenjt ai kishte parathn favorin e Izraelit dhe shfaqjen e Mesias. Profecit e tij ishin trashguar nga brezi n brez sipas tradits. Megjithat, n Dhjatn e Vjetr, ardhja e Shptimtarit, ishte zbuluar m me qartsi. Dijetart msuan me gzim se ardhja e Tij ishte e afrt dhe se e gjith bota do t msonte pr lavdin e Zotit. Dijetart kishin par nj drit misterioze n qiejt lart at nat, kur lavdia e Perndis prmbyti kodrat e Betlehemit. Pasi drita u shua ngadal, nj yll u shfaq dhe qndroi n qiell. Ai yll nuk ishte ndonj yll i prcaktuar, as ndonj planet, fenomeni trazoi vmendjen e njerzve m t mpreht. Ai yll ishte nj grup i largt engjjsh ndriues, por dijetart s'dinin gj pr kt. Megjithat kuptuan se ylli kishte nj rndsi t veant pr ta. Ata u kshilluan me priftrinj dhe filozof dhe krkuan pergamenat me dshmit m t lashta. Profecia e Balaanit, kishte deklaruar: "Nj yll do t dal nga Jakobi dhe nj skeptr do t ngrihet nga Izraeli." - Numra 24:17. A mund

21

t ket qen drguar ky yll i uditshm si lajmtar i t Premtuarit? Dijetart e kishin mirpritur dritn e s vrtets t drguar nga qielli, tani ajo po prhapej mbi ta me re t ndritshme. N ndrr ata kishin marr udhzimet q u duheshin pr t'u nisur n krkim t Princit t sapolindur. Ashtu si me an t besimit, Abrahami u nis pasi Perndia e thirri "pa e ditur se ku po shkonte," Hebrenjve 11:8. Ashtu si Izraeli, me an t besimit ndoqi shtylln e res pr n tokn e premtuar, ashtu edhe pagant u nisn pr t gjetur Shptimtarin e premtuar. Qyteti lindor kishte me bollk gjra t shtrenjta dhe dijetart nuk u nisn me duart bosh. Ishte zakon t'i ofroje dhurata n shenj nderimi princrve ose personave t nj far rangu. Dhuratat m t shtrenjta, q ofronte toka iu uan Atij, tek i cili t gjitha familjet e toks do t bekoheshin. Duhej udhtuar natn q t vazhdoje t shikoje yllin, por udhtart kaluan ort, duke prsritur thnie tradicionale dhe profetike lidhur me At q pan. N do ndales pr t pushuar, ata lexonin profecit dhe bindja se ishin t udhhequr nga nj dika e shenjt sa vinte e forcohej tek ta. Teksa kishin yllin para tyre si nj shenj t jashtme, ata kishin gjithashtu dhe nj prov t brendshme t Shpirtit t Shenjt, q po linte gjurm n zemrat e tyre dhe po i frymzonte ata me shpres. Udhtimi, megjithse ishte i gjat ishte dhe i kndshm pr ta. Ata arritn n tokn e Izraelit dhe zbritn Malin e Ullinjve, duke pasur para syve Jeruzalemin, kur ja, ylli q i ka udhhequr ndaloi mbi tempull dhe pas pak u zhduket nga syt. Me hapa t shpejt ata vazhduan prpara me besim, duke pritur q lindja e Mesias t ishte refreni i gzueshm i do gjuhe. Por krkesat e tyre jan t kota. Pasi hyn n qytetin e shenjt ata u strehuan n tempull. Pr udin e tyre, ata s'gjetn asknd q t dinte dika pr mbretin e sapolindur. Pyetjet e tyre, jo vetm q nuk ngjalln gzim, por ato ngjalln habi, madje edhe prbuzje. Priftrinjt treguan me hollsi pr traditat. Ata lavdruan fen dhe prkushtimin e tyre teksa denoncuan Grekt dhe Romakt si pagan dhe mkatar mbi t tjert. Dijetart nuk jan idhujtar dhe n syt e Perndis ata qndrojn shum m lart se t vetquajturit adhurues t Tij. Megjithat ata shihen me prbuzje nga Judenjt si pagan. Edhe midis rojeve, q ishin emruar nga Orakujt e Shenjt, pyetjet e dijetarve nuk u pritn me dashamirsi. Lajmi i ardhjes s dijetarve u prhap shpejt n t gjith Jeruzalemin. Detyra e tyre e uditshme krijoi trazira midis njerzve, t cilt hapn rrugn drejt pallatit t Mbretit Herod. Edomiti duhej t rrinte syhapur se mos shfaqej ndonj rival i mundshm. Vrasje t panumrta kishin njollosur rrugn e ktij t fundit drejt fronit. Duke pasur n venat e tij gjak t huaj, ai urrehej nga t gjith njerzit mbi t cilt sundonte. Siguria e tij e vetme ishte mbshtetja e Roms. Por ky princ i ri kishte pretendime m t mdha. Ai kishte lindur pr mbretrin. Herodi dyshonte se priftrinjt do t bnin ndonj komplot me t huajt pr t ndezur nj kryengritje popullore dhe ta largonin at nga froni. Ai e fshehu mosbesimin e tij, megjithat ishte i vendosur t'i prishte skemat e tyre me shum dinakri. Duke i mbledhur prifrinjt dhe skribt, ai u krkoi atyre t jepnin msime pr librat e tyre t shenjt n lidhje me vendlindjen e Mesias. Kjo pyetje nga uzurpatori i fronit, e br si krkes e t huajve, thumboi krenarin e msuesve Judenj. Indiferenca me t ciln ata filluan t merren me listn e profecive, e trboi fare tiranin xheloz. Ai mendoi se ata do t prpiqeshin t'i fshihnin njohurit e tyre n lidhje me kt shtje. Me autoritet, ata nuk guxuan t mos tregonin kujdes, ai i komandoi ata t bnin nj kontroll m t thell dhe t deklaronin vendlindjen e Mbretit t tyre t shumpritur: "Dhe ata i than: "N Betlehem t Judes, sepse kshtu sht shkruar nprmjet profetit, "Dhe ti Betlehem, tok n Jud, Nuk je aspak m e parndsishmja ndr Princat e Judes, Sepse nga ty do t dal, nj udhheqs,

22

Q do t kullot popullin Tim, Izraelin." Herodi i thirri dijetart pr nj bised private me ta. Nj stuhi zemrimi dhe frike vlonte n zemrn e tij, por u kujdes q s jashtmi t dukej i qet dhe i priti t huajt njerzisht. Ai pyeti se kur ishte shfaqur ylli dhe shprehu hapur se do t shpallte me gzim lajmin e lindjes s Krishtit. Ai i urdhroi vizitort e tij: "Shkoni dhe pyesni me kujdes pr fmijn dhe, kur ta gjeni m njoftoni q t vij dhe un ta adhuroj." Duke thn kshtu, ai i drgoi ata n Betlehem. Priftrinjt dhe t vjetrit e Jeruzalemit s'ishin aq t paditur mbi lindjen e Krishtit sa pretendonin se ishin. Lajmi i vizits s engjjve tek barinjt ishte drguar n Jeruzalem, por rabit kishin menduar se ishte dika e pavlefshme, e kshtu s'i kushtuan vmendje. Ata vet mund ta kishin gjetur Jezusin dhe mund t kishin qen gati t udhhiqnin dijetart drejt vendlindjes s Tij, por n vend q t ndodhte kshtu, ishin dijetart ata q trhoqn vmendjen e tyre pr lindjen e Mesias. "Ku sht mbreti i Judenjve, q ka lindur?" than ata "sepse pam yllin e Tij n Lindje dhe erdhm pr ta adhuruar." Zilia dhe krenaria i mbylln dern drits. N qoft se fjalt e sjella nga barinjt dhe dijetart do t ishin besuar, kto fjal do t'i kishin vn priftrinjt dhe rabit n nj pozit m t palakmueshme, duke hedhur posht thirrjet e tyre se ishin prfaqsues t s vrtets s Perndis. Kta msues s'donin ta ulnin veten, duke u udhzuar nga ata q ata i quanin pagan. S'mundej than ata, q Perndia t'i kishte ln t kalonin, pr t komunikuar me ca barinj injorant apo pagan jorrethprer. Ata vendosn t'i prbuznin fjalt q po trazonin mbretin Herod dhe tr Jeruzalemin. Ata as nuk do t shkonin n Betlehem pr t par nse vrtet gjrat ishin t tilla. Ata bn q njerzit t mendonin se interesi i tyre tek Jezusi ishte thjesht nj ngacmim fanatik. Ktu filloi refuzimi i Krishtit nga prifrinjt dhe rabit. Nga ky pikvshtrim, krenaria dhe kokfortsia e tyre u kthyen n nj urrejtje t vendosur kundrejt Shptimtarit. Ndrsa Perndia po i hapte dern paganve, udhheqsit Judenj po ia mbyllnin kt der vetes. Dijetart u larguan vetm nga Jeruzalemi. Hijet e nats po binin kur ata u larguan nga portat e qytetit, por pr gzimin e tyre t madh, ata e pan prsri yllin dhe u drejtuan pr n Betlehem. Ata nuk ishin lajmruar pr klasn e ult shoqrore, s cils do t'i prkiste Jezusi, si ishin lajmtart barinjt. Pas atij udhtimi t gjat, ata ishin zhgnjyer nga indiferenca e udhheqsve Judenj dhe ishin larguar nga Jeruzalemi me m pak besim sesa kur kishin hyr n qytet. N Betlehem ata s'gjetn ndonj roje mbretrore, t vendosur pr t mbrojtur mbretin e sapolindur. Asnj nga burrat e nderuar t bots s'ishte aty, n pritje. Jezusi lkundej n nj korit bagtish. Prindrit e Tij, fshatar t pashkolluar, ishin rojet e vetme t Tij. Qoft ky ai, pr t cilin sht shkruar, q do t "lartsoj fiset e Jakobit" dhe do t "kthej ata q kan shptuar nga Izraeli" q do t jet: "drita e kombeve," me qllim q t jet "shptimi deri n skajet e toks." - Isaia 49:6. "Dhe mbasi hyn brenda, pan fmijn me Marien, nnn e Tij dhe ran prmbys dhe e adhuruan. Nn petkun e thjesht t Jezusit ata pan pranin e Hyjnis. Ata ia dhan zemrn e tyre Atij, si Shptimtari i tyre dhe hapn dhuratat e tyre dhe dhuruan ar, temjan dhe mirr. far besimi ishte besimi i tyre! Do t mund t ishte thn pr dijetart e lindjes si u tha m pas nga nj centurion Romak: "N t vrtet po iu them se askund n Izrael nuk e gjeta nj besim aq t madh." - Mateu 8:10. Dijetart s'e kishin kuptuar projektin e Herodit pr Jezusin. Kur ata kishin arritur objektivin e udhtimit t tyre, ata po prgatiteshin t ktheheshin n Jeruzalem, duke dashur ta informonin at pr suksesin e tyre. Por n nj ndrr ata morn nj mesazh hyjnor q t mos vazhdonin m nj komunikim t mtejshm me t. Duke shmangur Jeruzalemin, ata u nisn pr n vendin e tyre nga nj rrug tjetr.

23

N t njjtn rrug, Jozefi mori paralajmrimin pr t shkuar n Egjipt bashk me Marian dhe fmijn. Dhe engjlli tha: "Rri aty deri sa t t lajmroj, sepse Herodi do ta krkoj pr ta vrar." Dhe Jozefi u bind. Pa vonuar, u nis pr udhtim natn pr nj siguri m t madhe. Me an t dijetarve, Perndia kishte trhequr vmendjen e kombit t Judenjve pr lindjen e Birit t Tij. Pyetjet e tyre n Jeruzalem, interesi i ngacmuar i popullit dhe rabive i drejtuan mendjet e njerzve drejt profecive, q kishin lidhje me Mesian dhe drejt ngjarjes s madhe q sapo kishte ndodhur. Satani kishte vendosur t mos lejonte t hynte drita hyjnore n bot dhe prdori dinakrin e tij m t madhe pr t shkatrruar Shptimtarin. Ai, q s'bn gjum t mbl madje as nuk fle, po e ruante Djalin e tij t preferuar. Ai q kishte br t binin mana nga qielli pr Izraelin dhe q kishte ushqyer Elian n kohn e zis s buks gjeti n nj tok pagane vend pr Marian dhe fmijn Jezus. Dhe me an t dhuratave t dijetarve nga nj vend pagan, Zoti siguroi gjrat e nevojshme pr udhtimin drejt Egjiptit dhe qndrimin n nj tok t huaj. Dijetart ishin t part q i dhan mirseardhjen Shptimtarit. Dhurata e tyre ishte e para q u vendos para kmbve t Tij. 'privilegj i madh shrbese ishte ajo dhurat nga ana e tyre. Oferta nga zemra q do, t ciln Perndia ka knaqsi ta nderoj, jep frytet e veta m t mira n shrbim t Tij. N qoft se ne ia kemi dhn zemrat tona Jezusit, ne duhet t'i japim gjithashtu dhuratat tona Atij. Ari dhe argjendi jon, pasurit tona toksore m t vyera, dhuntit tona m t mira mendore dhe shpirtrore, do t'i kushtohen lirisht Atij q na deshi dhe dha veten e Tij pr ne. Herodi n Jeruzalem priti me padurim kthimin e dijetarve. Teksa kalonte koha dhe ata s'po dukeshin, dyshimet e tij po zgjoheshin. Fakti q dijetart s'kishin dashur t tregonin vendlidjen e Mesias, tregonte q ata e kishin kuptuar planin e tij dhe q e kishin shmangur qllimisht at. Ai po mendej nga ky mendim. Dinakria e tij kishte dshtuar, por ai mund t'i drejtohej forcs. Ai do ta bnte shembull pr t gjith kt fmij-mbret. Ata Judenj kryelart do t shihnin se 'duhet t prisnin pas prpjekjeve pr t vendosur n fron nj sovran. N Betlehem u drguan menjher ushtar q t vrisnin t gjith fmijt dy vje e posht. Shtpit e qeta t qytetit t Davidit, dshmuan ato skena t tmerrshme q gjashtqind vjet m par i ishin shfaqur profetit: "N Rom u dgjua nj klithm, nj vaje, nj qarje dhe gjm e madhe, Rakela vajton bijt e saj dhe nuk pranon t ngushllohet, sepse ata nuk jan m." Kt fatkeqsi i kishin sjell vetes Judenjt. N qoft se do t kishin ecur n besim dhe prulje prpara Perndis, Ai do ta kishte br zemrimin e mbretit, n nj mnyr t veant, t padmshm pr ta. Por ata e kishin ndar veten e tyre nga Perndia nprmjet mkatit dhe kishin hedhur posht Frymn e Shenjt, q ishte mbrojtja e tyre e vetme. Ata nuk i kishin studiuar Shkrimet e Shenjta me dshirn q t prshtateshin me vullnetin e Perndis. Ata kishin krkuar profeci q t mund t interpretoheshin, duke i lartsuar ata dhe duke treguar sesi Perndia kishte prbuzur t gjith kombet e tjera. Ata mburreshin me krenari me faktin se Mesia do t vinte si mbret, duke mposhtur armiqt e Tij dhe duke shtypur pagant me zemrimin e Tij. Me an t keqprfaqsimit t misionit t Krishtit, Djalli kishte si qllim t shkatrronte Shptimtarin, por n vend q t ndodhte kshtu, do gj u kthye mbi ta. Ky veprim mizor ishte nj nga t fundit q errsoi mbretrimin e Herodit. Menjher pas vrasjes s t pafajshmve, ai ishte detyruar t'i dorzohej atij dnimi, prej t cilit asnj s'mund t shptonte. Ai vdiq me nj vdekje t frikshme. Jozefi, q ishte ende n Egjipt, ishte urdhruar nga nj engjll i Perndis t kthehej n tokn e Izraelit. Duke e konsideruar Jezusin si trashgimtar t fronit t Davidit, Jozefi dshironte t ndrtonte shtpin e tij n Betlehem, por kur msoi q Arkelau mbretronte n Jude n vendin e t Atit , ai kishte frik se planet e t atit kundr Krishtit mund t oheshin deri n fund nga i biri.

24

Nga t gjith bijt e Herodit, Arkelau i ngjante m shum t atit nga karakteri. Trashgimia e tij n qeveri, ishte vulosur nga nj trazir n Jeruzalem dhe vrasja e mijra Judenjve nga rojet Romake. Prsri Jozefi u drejtua n nj vend t sigurt. Ai u kthye n Nazaret, shtpin e tij t dikurshme dhe ktu jetoi Jezusi prafrsisht tridhjet vjet "q t prmbushej ajo q ishte thn nga profeti : "Ai do t quhet Nazareas." Galilea ishte nn kontrollin e njrit prej bijve t Herodit, por kishte nj przierje m t madhe t huajsh sesa n Jude. Kshtu kishte m pak interes pr shtjet q kishin t bnin me Judenjt dhe, thirrjet e Jezusit ishte m pak e mundur t shkaktonin xhelozin e atyre q ishin n pushtet. E till ishte pritja q iu b Shptimtarit, kur Ai erdhi n tok. Dukej sikur s'kishte vend pushimi apo sigurie pr Shptimtarin foshnj. Perndia s'mundi t'ia besonte Birin e Tij t preferuar njerzve edhe pse po vazhdonte punn e Tij pr shptimin e tyre. Ai ngarkoi engjjt t kujdeseshin pr Jezusin dhe ta mbronin At, derisa Ai mund t prmbushte misionin e Tij mbi tok dhe t vdiste nga duart e atyre q Ai erdhi t shptonte. 7 Si fmij Bazuar tek Luka 2:39, 40. Fmijria dhe rinia e Jezusit kaluan n nj fshat t vogl malor. S'kishte vend mbi tok, q nuk do t kishte qen nderuar nga prania e Tij. Pallatet mbretrore do t kishin qen t privilegjuar ta kishin pritur at si mik. Por Ai i la mnjan shtpit e pasura, oborret mbretrore, stolat e shquar t t msuarit, pr t pasur si shtpi t Tijn, Nazaretin e errt dhe t prmuar. T dhnat e jets s Tij t hershme ishin t mrekullueshme, prsa i prket kuptimit t tyre: "Fmija rritej dhe forcohej n frym, duke qen plot dituri dhe hiri i Perndis ishte mbi T. Prpara drits s fytyrs s Atit t Tij, Jezusi "rritej n dituri, n shtat dhe n hir prpara Perndis dhe njerzve." - Luka 2:52. Mendja e Tij ishte aktive dhe deprtuese, plot mendime dhe zgjuarsi prtej viteve t moshs s Tij. Megjithat karakteri i Tij ishte i bukur dhe n simetrin e vet. Fuqit e mendjes dhe t trupit u zhvilluan gradualisht, duke ndjekur ligjet e fmijris. Teksa ishte fmij, Jezusi tregoi nj dashuri t veant pr rregullin. Duart e tij ishin gjithmon t gatshme pr t'i shrbyer t tjerve. E qndrueshme si shkmbi, jeta e Tij shfaqi hirsin e nj mirsjelljeje jo egoiste. Me nj vendosmri t madhe e ma e Jezusit pa zhvillimin e fuqive t Tij dhe vuri vuln e perfektes n karakterin e Tij. Me gzim, ajo krkoi t'i jepte kuraj asaj mendjeje t ndritshme dhe inteligjente. Me an t Fryms s Shenjt ajo mori mirsin pr t bashkpunuar me ndrmjetsit qiellor pr zhvillimin e ktij fmije q do t njihte vetm Perndin si Atin e Tij. Q nga kohrat m t vjetra besimtart n Izrael i kishin kushtuar shum kujdes arsimimit t t rinjve. Zoti kishte urdhruar q, madje q n fmijri, fmijt duhet t msonin pr mirsin e Tij dhe madhshtin e Tij, veanrisht si qen thn n ligjin e Tij dhe treguar n historin e Izraelit. Kng lutjeje dhe msime nga Shkrimet e Shenjta, duhej t'u prshtateshin mendjeve q i mirprisnin ato. Baballart dhe nnat duhej t'u msonin fmijve t tyre q ligji i Perndis sht shprehje e karakterit t Tij dhe teksa ata marrin principet e ligjit n zemr, imazhi i Perndis shnohej n zemr dhe shpirt. Pjesa m e madhe e msimeve ishin gojore, por t rinjt msuan

25

gjithashtu t lexonin n gjuhn Hebraike dhe ata mund t studionin listat e dorshkrimeve n pergamena. N ditt e Krishtit, qyteti ose vendi q nuk merrte masa pr msimin fetar t t rinjve, quhej si nj vend q ishte nn mallkimin e Perndis. Megjithat, t msuarit ishte br shum formal. Tradita kishte zvendsuar Shkrimet n nj shkall t madhe. Edukimi i vrtet mund t udhhiqte t rinjt "ta krkonin Zotin, mbase mund ta gjenin duke prekur, ndonse ai nuk sht larg nga secili prej nesh." - Veprat e Apostujve 17:27. Por msuesit Judenj i kishin kushtuar vmendje shtjeve ceremoniale. Mendja mbushej me material, q ishte i pavlefshm pr at q msonte dhe ky material s'do t njihej n shkolln e lart t oborrit atje lart. Eksperienca q fitohet nga pranimi personal i fjals s Perndis, s'kishte vend n sistemin arsimor. T thithur n rrethin e gjrave siprfaqsore, studentt nuk gjetn or t qeta pr t kaluar m Perndin. Ata nuk e dgjuan zrin e Tij teksa i fliste zemrs. N krkimin e tyre pr dije ata u larguan nga Burimi i urtsis. U neglizhuan pikat m thelbsore t shrbimit t Perndis. Principet e ligjit u errsuan. Ai, q cilsohej si arsimim i plot, ishte pengesa kryesore drejt zhvilllimit. Nn prgatitjen e rabive, fuqit e t rinjve u ndrydhn. Mendjet e tyre u ngushtuan. Fmija Jezus nuk mori msim n shkollat apo n sinagoga. Mamaja e Tij ishte msuesja e Tij e par njerzore. Ai msoi pr gjrat qiellore nga buzt e saj dhe nga pergamenat e profetve. Ato fjal q Ai vet i kishte thn Moisiut pr Izraelin, Ai po i msonte tani n gjunjt e nns s Tij. Teksa kaloi nga fmijria n rini, Ai krkoi t msonte n shkollat e rabive. Ai nuk kishte nevoj t arsimohej nga burime t tilla, sepse ishte Perndia msuesi i Tij. Pyetja q u b gjat shrbess s Shptimtarit: "Si i ditka ky shkronjat pa i studiuar?" nuk tregon se Jezusi s'ishte n gjendje t lexonte, por vetm q Ai s'ishte arsimuar n shkollat e rabive. Ai mblodhi njohuri ashtu si dhe ne, por njohja e Tij e thell me Shkrimet e Shenjta, tregon se sa me zell vitet e Tij t para i ishin kushtuar studimit t fjals s Perndis. Dhe para Tij ndodhej biblioteka e madhe e asaj, q kishte krijuar Perndia. Ai q ka krijuar gjithka, studioi msimet q ishin shkruar nga dora e Tij n tok, det e qiell. I ndar nga rrugt jo t shenjta t bots, Ai mblodhi rezerva dijeje shkencore nga natyra. Ai studioi jetn e bimve, t kafshve dhe jetn e njerut. Q n vitet e para t jets Ai kishte nj qllim t vetm, ai jetonte pr t bekuar t tjert Pr kt Ai gjeti n natyr, ide t reja, rrug dhe mnyra t reja deprtonin n mendjen e Tij teksa studionte jetn e bimve dhe t kafshve. Vazhdimisht Ai krkonte t nxirrte nga gjrat e para, ilustrime me an t t cilave t paraqiste profecit e gjalla t Perndis. Parabolat me an t t cilave gjat shrbess s Tij, Ai plqente t jepte msimet e Tij t s vrtets, tregonin se sa i hapur ishte shpirti i Tij ndaj ndikimit t natyrs dhe se si i kishte grumbulluar Ai msimet shpirtrore nga ato q e rrethonin n jetn e prditshme. Kshtu Jezusit i shpalosej kuptimi i fjals dhe puns s Perndis, teksa prpiqej t kuptonte arsyen e gjrave. Qniet Qiellore ishin shoqruesit e Tij, dhe t Tijat ishin kultura e msimeve t shenjta. Q nga shfaqja e par e inteligjencs Ai po rritej vazhdimisht n urtsin shpirtrore dhe dijen mbi t vrtetn. do fmij duhet t mbledh dije ashtu si Jezusi. Teksa ne prpiqemi t njihemi me Atin ton qiellor nprmjet fjals s Tij, engjjt do t afrohen, mendjet tona do t forcohen, karakteret tona do t lartsohen dhe prpunohen. Ne do t'i ngjajm m shum Shptimtarit ton. Dhe teksa ne vrejm t bukurn dhe t madhen natyr, dhembshuria jon do t'i hyj n zemr Perndis. Ndrkoh q shpirtit n kt mnyr i sht ngjallur nderimi, atij i sht dhn zemr nga kontaktimi me Perndin nprmjet puns s Tij. Bashkimi me Perndin nprmjet lutjes, zhvillon aftsit mendore dhe morale dhe fuqit shpirtrore forcohen teksa ne kultivojm mendime pr shtje shpirtrore.

26

Jeta e Jezusit ishte nj jet n harmoni me Perndin. Kur ishte fmij, Ai mendonte dhe fliste si fmij, por asnj gjurm mkati nuk e prishi imazhin e Perndis n T. Megjithat, Ai s'ishte liruar nga tundimi. Qytetart e Nazaretit ishin t njohur pr poshtrsit e tyre. Vlersimi i ult q i bhej atyre tregohej dhe n pyetjen e Natanaelit: "A mund t dal vall dika e mir nga Nazareti?" - Gjoni 1:46. Jezusi ishte vendosur atje ku karakteri i Tij t mund t testohej. Ishte e nevojshme pr T t ishte vazhdimisht i kujdesshm q t ruante pastrtin e Tij. Ai ishte objekt i t gjitha konflikteve q ne do na duhet t takojm. Le t jet Ai nj shembull pr ne gjat fmijris, rinis dhe moshs madhore tonn. Djalli ishte i palodhur n prpjekjet e Tij pr t mposhtur Fmijn e Nazaretit. Q n vitet e Tij t para, Jezusi ruhej nga engjj qiellor, megjithat jeta e Tij ishte nj betej e gjat kundr fuqive t errsirs. Ishte me t vrtet nj shqetsim dhe pshtjellim i madh pr princin e errsirs fakti q Jezusi mund t kishte n tok nj jet t liruar nga korruptimi i t keqit. Ai s'la gj pa prdorur pr t zn n grack Jezusin. Asnj fmij njerzor nuk do jetoj nj jet t shenjt n mes t aq shum tundimesh. Prindrit e Jezusit ishin t varfr dhe vareshin nga puna e prditshme. Ai ishte i familjarizuar me varfrin dhe vetmohimin. Kjo eksperienc ishte nj mbrojtje pr T. N jetn e Tij t zellshme, s'kishte momente boshe, q t ftonin tundimin. S'kishte or t paqllimta q t'i hapnin rrugn shoqrive korruptuese. Ai ia kishte mbyllur rrugn tundimit aq shum sa kishte qen e mundur. As prfitimi, as knaqsia, miratimi apo dnimi nuk mundn ta bnin At t jepte plqimin e Tij pr nj veprim t gabuar. Ai ishte aq i zgjuar sa ta dallonte t keqen dhe aq i fort sa t'i rezistonte asaj. Krishti ishte i vetmi i pamkat n tok, megjithat pr afr tridhjet vjet Ai jetoi midis banorve t poshtr t Nazaretit. Ky fakt sht nj qortim i ashpr pr ata q mendojn se varet nga vendi, fati apo mirqenia q t jetosh nj jet q s'ka t shar. Tundimi, varfria, mjerimi jan disiplina e nevojshme, q nevojiten pr t zhvilluar pastrtin dhe qndrueshmrin. Jezusi jetoi n shtpin e nj fshatari dhe plot besim e plot gzim luajti rolin e Tij n mbajtjen e barrs s familjes. Ai kishte qen komandanti i qiellit dhe engjjt me knaqsi kishin prmbushur fjaln e Tij. Tani Ai ishte nj shrbtor i vullnetshm, nj bir i dashur dhe i bindur. Ai msoi nj zanat dhe me duart e Tij punoi n zdrukthtari me Jozefin. Nn rrobn e thjesht t nj puntori, Ai shtiste rrugve t qytetit t vogl, duke shkuar dhe u kthyer nga puna e Tij e prulur. Ai nuk e shfrytzoi fuqin e Tij hyjnore pr t paksuar barrn e Tij apo pr t lehtsuar punn e rnd, q i duhej t bnte. Teksa Jezusi punonte gjat fmijris dhe rinis s Tij, trupi dhe mendja e Tij zhviloheshin. Ai nuk i prdorte fuqit e Tij fizike pa kujdes, por prkujdesej pr to, n mnyr t till q t mund t jepte m t mirn nga vetja n t gjitha fushat e jets. Ai nuk donte t gabonte as n mbajtjen e mjeteve. Ai ishte perfekt si puntor, ashtu si ishte perfekt n karakter. Me an t shembullit t Tij, Ai na mson se detyra jon sht t jemi puntor, se puna jon duhet br saktsisht dhe plotsisht dhe se nj pun e till sht e nderuar. Ushrimi q i mson duart t jen t dobishme dhe trajnon t rinjt t durojn at pjes q u prket atyre nga barra e jets, jep forc fizike dhe zhvillon do aftsi. T gjith duhet t gjejn dika pr t br, q t jet frytdhnse pr ta dhe t'i ndihmoj t tjert. Perndia e caktoi punn si nj bekim dhe vetm puntori i zellshm gjen lavdin e vrtet dhe gzimin e jets. Miratimi i Perndis qndron me siguri mbi fmijt dhe t rinjt q me gzim marrin pjesn e tyre n punt e familjes, duke ndar kshtu ngarkesat e prindrve. Fmij t till do t dalin nga shtpia pr t'u br pjestar t dobishm t shoqris. Gjat gjith jets s Tij n tok, Jezusi ishte nj puntor i zellshm dhe i qndrueshm, Ai priste shum, sepse prpiqej shum. Pasi kishte hyr n shrbesn e Tij, Ai tha: "Un duhet t'i kryej

27

veprat e atij q m ka drguar sa sht dit: vjen nata kur askush nuk mund t veproj." - Gjoni 9:4. Jezusi nuk iu shmang kujdesit dhe prgjegjsis si bjn shum nga ata, q thon se jan ndjeksit e Tij. Meq ata krkojn t'i shmangen ktij rregulli, shum prej tyre jan t dobt dhe t paaft. Ata mund t ken cilsi t przemrta, por do t jen t pafuqi dhe pothuajse t padobishm kur t takohen me vshtirsi apo t hasen me pengesa t larta. Pozitiviteti dhe energjia, qndrueshmria dhe forca e karakterit q shfaqen tek Krishti, duhet t zhvillohen edhe te ne, nprmjet s njjts disiplin q Ai prdori. Dhe lavdia q Ai mori sht pr ne. Pr aq koh sa qndroi midis njerzve, Shptimtari yn ndau fatin e t varfrit. Eksperienca q kishte bri q Ai t njihte kujdesjet dhe mundimet e t varfrve dhe t mund t'i ngushllonte dhe inkurajonte t gjith puntort e prulur. Ata, q e kan me t vrtet iden e msimeve t jets s Tij, s'duhet t mendojn se duhet br nj diferencim midis klasave, s'duhet t mendojn se t pasurit duhet t respektohen m shum se t varfrit. Jezusi futi n punn e Tij gzimin dhe taktin. Krkon m shum durim dhe shpirt pr t sjell besimin Biblik n jetn shtpiak dhe n punishte, t durosh lodhjen e biznesit toksor dhe megjithat t'i mbash syt t drejtuar drejt lavdis s Perndis. Ja ku Krishti ishte ndihms. Ai s'ishte kurr aq shum i zn me punt toksore, sa t mos kishte koh t mendonte pr gjrat qiellore. Shpesh e shprehte gzimin e Tij, duke knduar psalme dhe kng qiellore. Banort e Nazaretit e dgjonin shpeshher zrin e Tij t ngrihej n lutje dhe falenderime ndaj Perndis. Ai mbante lidhje me Qiellin me an t kngs s Vet dhe, ndrsa shokt e Tij ankoheshin nga lodhja e puns, ata knaqeshin nga melodia e mbl q dilte nga buzt e Tij. Lutja e Tij dukej sikur dbonte engjjt e kqinj dhe si temjan e mbushte me arom vendin. Mendjet e atyre q dgjonin largoheshin, duke mrguar nga toka, pr n shtpin qiellore. Jezusi ishte burimi i mshirs shruese pr botn dhe npr gjith ato vite t vetmuara n Nazaret, jeta e Tij rrodhi n rrjedha simpatie dhe dhembshurie. T moshuarit, hallexhinjt, mkatart, fmijt duke luajtur me gzimin e tyre t pafajshm, krijesat e vogla t korijeve, t gjith ishin t lumtur me pranin e Tij. Ai, fjala e fuqishme e t cilit mbrojti botn, do t prkulej me dhembshuri pr t ndihmuar nj zog t plagosur. S'kishte asgj jasht vmendjes s Tij, asgj q Ai s'do t denjonte ta ndihmonte. Kshtu teksa ai rritej n urtsi dhe shtat, Ai rritej me mirsi me Perndin dhe njeriun. Ai fitoi simpatin e t gjith zemrave, duke e treguar Veten t aft pr t'i simpatizuar t gjith. Atmosfera e shpress dhe kurajs q e rrethonte e ktheu n nj bekim pr cdo shtpi. Dhe shpesh Ai thirrej npr sinagoga n Ditn e Sabatit pr t lexuar msimet e profetve. Zemrat e dgjuesve rrnqetheshin teksa nj drit ndrionte prej fjalve t njohura t tekstit t shenjt. Megjithat Jezusi iu shmang lvdatave. Gjat gjith viteve t qndrimit t Tij n Nazaret, Ai nuk e reklamoi fuqin e tij t mrekullueshme. Ai nuk krkoi pozita t larta dhe nuk mori tituj. Jeta e Tij e qet dhe e thjesht madje dhe heshtja e Shkrimeve t Shenjta lidhur me vitet e para t jets s Tij, na japin nj msim t rndsishm. Sa m e qet dhe e thjesht jeta e nj fmije, -sa m i lir nga ngacmimi artificial dhe m n harmoni me natyrn t jet ai, -aq m i favorshm sht ndaj energjis fizike dhe mendore dhe ndaj forcimit shpirtror. Jezusi sht shembulli yn. Ka shum njerz q shkruajn me inters pr periudhn e shrbess s Tij, teksa kalojn pa e vn re msimin e periudhs s viteve t Tij t fmijris. N jetn e Tij shtpiake Ai sht me t vrtet nj shembull pr t gjith t rinjt dhe fmijt. Shptimtari e prfilli varfrin q t mund t na msonte se sht shum e leht q, duke qen t prulur ne do t mund t ecim me Perndin. Ai jetoi pr t knaqur, nderuar dhe lavdruar Atin e Tij n gjrat e zakonshme t jets. Puna e Tij prmbushte shenjtrimin e zanatit t ult t zejtarve, t cilt bnin nj pun t rnd vetm pr t nxjerrr bukn e gojs. Ai ishte nn shrbimin e Perndis

28

si kur punonte n bankn e marangozit ashtu edhe kur bnte mrekulli pr popullin .Dhe do i ri, q ndjek udhn e Tij t ult, mund t thrras ato fjal q u than pr t nga Ati me an t Shpirtit t Shenjt:" Ja shrbtori im, q un prkrah, i zgjedhuri im, q m knaq shpirtin." Isaia 42:1.

8 Vizita e Pashkve Bazuar tek Luka 2:41-51. Pr Judenjt mosha dymbdhjet vjeare ishte mosha, q ndante fmijrin nga rinia. Pasi mbushte kt mosh nj djal Hebre thirrej bir i ligjit dhe bir i Perndis. Atij i jepeshin mundsi t veanta pr msim fetar dhe pritej t merrte pjes n festa t shenjta dhe n rituale. N prputhje me kt zakon, Jezusi n djalrin e Tij bri nj vizit n kohn e Pashkve n Jeruzalem. Si t gjith Izraelitt e devotshm, Jozefi dhe Maria shkonin do vit t ndiqnin Pashkt dhe, kur Jezusi arriti moshn e krkuar, ata e morn At me vete. Ishin tri festa vjetore, Pashkt, Rrshajat dhe festa e Tabernakullit, tek t cilat t gjith njerzit e Izraelit urdhroheshin t dilnin prpara Perndis, n Jeruzalem. Pashkt ishin ato, q ndiqeshin m shum nga t gjitha kto festa. Kishte shum t pranishm nga t gjitha vendet, q banoheshin nga Judenj. Nga do cep i Palestins erdhn nj numr i madh adhuruesish. Udhtimi nga Galilea zgjati dit t tra dhe udhtart u bashkuan n grupe t mdha pr mbrojtje dhe shoqri. Grat dhe burrat e moshuar udhtuan mbi qe apo gomer n rrugn e thepisur dhe shkmbore. Burrat e fort dhe rinia udhtuan n kmb. Koha e Pashkve i korrespondonte fundit t Marsit ose fillimit t Prillit dhe e gjith toka ishte veshur me lule dhe e mbushur me hare nga kngt e zogjve. Gjat gjith rrugs kishte ngjarje t paharrueshme n historin e Izraelit dhe baballart e nnat i rinumruan fmijve t tyre mrekullit q Perndia kishte br pr njerzit e Tij, n kohrat e shkuara. Ata u argtuan gjat udhtimit t tyre me kng dhe muzik dhe, kur kullat e Jeruzalemit u shfaqn, do z u bashkua me melodin triumfuese: "Kmbt tona u ndaln brenda portave t tua o Jeruzalem . . . . Past paqe brenda mureve t tua." - Psalmi 122:2-7. Riti i Pashkve fillon me lindjen e kombit Hebre. N natn e fundit t skllavris s tyre n Egjipt, kur nuk u shfaq asnj shenj shptimi, Perndia i urdhroi ata t prgatiteshin pr nj lirim t shpejt. Ai e kishte paralajmruar Faraonin pr gjykimin final t Egjiptianve dhe i udhzoi Hebrenjt t mblidhnin familjet n banesat e tyre. Pasi t kishin sprkatur shtyllat e dyerve me gjakun e nj qengji t therrur ata duhej ta hanin at, t pjekur, me buk t pambrujtur dhe me bim t hidhura. "Do ta hani n kt mnyr" tha Ai "ijengjeshur, sandalembledhur dhe

29

me bastunin tuaj n dor; do t hani me nxitim se sht Pashka e Zotit." - Eksodi 12:11. N mesnat t gjith t parlindurit e Egjiptianve u therrn. M pas mbreti i drgoi Izraelit mesazhin: "ohuni dhe largohuni nga mesi i popullit tim . . . dhe shkoni t'i shrbeni Zotit si e kemi thn." - Eksodi 12.31. Hebrenjt u larguan nga Egjipti si nj komb i pavarur. Zoti urdhroi q Pashkt t mbaheshin do vit. "Kur bijt tuaj t'iu pyesin: "'kuptim ka ky rit pr ju?" ju do t'u prgjigjeni: "Kjo sht flija e Pashks s Zotit q kaloi tej shtpive t bijve t Izraelit n Egjipt, kur goditi Egjiptasit dhe fali shtpit tona." Kshtu nga brezi n brez, do t prsritej historia e ktij shptimi t mrekullueshm. Pashkt ndiqeshin nga festa shtat ditshe e buks s ndorme (pa maja). N ditn e dyt t fests, frutet e para t korrjes s vitit dhe nj tuf elb paraqiteshin para Zotit. T gjitha ceremonit e fests ishin tipe t puns s Krishtit. Shptimi i Izraelit nga Egjipti ishte nj msim me objektiv shptimin, e qllimi i Pashkve ishte pikrisht ai i kujtimit t ktij shptimi. Qengji i therrur, buka e ndorme, tufa e frutave t para, prfaqsonin Shptimtarin. N shum njerz, n ditt e Krishtit, riti i ksaj feste kishte degjeneruar n nj dit formale. Por far kuptimi kishte kjo pr Birin e Perndis! Fmija Jezus po shihte pr her t par tempullin. Ai pa priftrinjt me mantele t bardh, duke kryer msimin e tyre madhshtor. Ai pa viktimn e mbytur me gjak mbi altarin e sakrificave. Bashk me adhuruesit Ai u prkul n lutje teksa reja e temjanit u ngjit prpara Perndis. Ai qe dshmitar n ritet e habitshme t shrbimit t Pashkve. Dit pas dite Ai e vuri re qart kuptimin e tyre. do veprim dukej i lidhur ngusht me jetn e Tij. Impulse t reja po zgjoheshin n T. I heshtur dhe i zhytur n mendime, Ai dukej se po arrinte t kuptonte se ekzistonte nj problem i madh. Misteri i misionit t Vet po shfaqej dalngadal para Shptimtarit. I zhytur n soditjen e ktyre skenave, Ai nuk ndenji pran prindrve. Ai krkoi t qndronte vetm. Kur shrbimet e Pashks mbaruan, Ai qndroi akoma n oborrin e tempullit dhe, kur adhuruesit u larguan nga Jeruzalemi, Ai mbeti prapa. N kt vizit n Jeruzalem, prindrit e Jezusit dshironin ta lidhnin at me msuesit e mdhenj n Izrael. Teksa i bindej n do imtsi fjals s Perndis, Ai nuk i prshtatej riteve dhe zakoneve t rabive. Jozefi dhe Maria shpresuan se Ai mund t udhhiqej drejt respektimit t rabive dhe t'i kushtonte nj vmendje m t madhe krkesave t tyre. Por Jezusi n tempull ishte msuar nga Perndia. Ai filloi t jepte menjher at q kishte msuar. At dit nj ndrtes, q lidhej me tempullin iu dha nj shkolle t shenjt. Aty mblidheshin rabit dhe nxnsit e tyre, atje shkoi dhe Jezusi pr ta vizituar. I ulur n kmbt e atyre burrave t ditur, Ai dgjoi msimet e tyre. Si dikush q krkonte sa m shum dije, Ai i pyeti kta msues n lidhje me profecit dhe ngjarjet, q ndodhnin n ato koh, t cilat tregonin pr ardhjen e Mesias. Jezusi e prezantoi veten si dikush, q kishte etje pr njohuri mbi Perndin. Pyetjet e Tij ishin tregues t t vrtetave t mdha, q ishin fshehur deri ather, por q ishin jetsore pr shptimin e shpirtrave. Teksa tregonte sesa e ngusht dhe e cekt ishte zgjuarsia e burrave t ditur, do pyetje shfaqte para tyre nj msim hyjnor dhe e vendoste t vrtetn n nj pikpamje t re. Rabit foln pr ngritjen e mrekullueshme q ardhja e Mesias do t'i sillte kombit t Judenjve; por Jezusi paraqiti profecin e Isaias dhe u krkoi atyre kuptimin e atyre shkrimeve t shenjta, q tregonin pr vuajtjen dhe vdekjen e Qengjit t Zotit. Dijetart u kthyen nga Ai, duke e pyetur dhe u habitn me prgjigjet e Tij. Me prulsin e nj fmije, Ai prsriti fjalt e Shkrimeve t Shenjta, duke u dhn atyre nj thellsi kuptimi q t diturit s'e kishin arritur kurr m par. N qoft se do t ishte ndjekur rruga e s vrtets theksoi Ai do t kishte ndodhur nj reformim n fen e dits. Do t ishte zgjuar nj interes m i madh kur Jezusi t fillonte msimin e Tij dhe shum do t kishin qen gati ta prisnin At.

30

Rabit e dinin se Jezusi s'kishte msuar n shkollat e tyre, megjithat mnyra me t ciln Ai i kuptonte profecit, e kaprcente mnyrn e t kuptuarit q ata kishin. N kt djal Galileas t menduar, ata shquanin premtime t mdha. Ata donin ta merrnin At si student, n mnyr q t bhej msues n Izrael. Ata donin t kishin prgjegjsi pr arsimimin e Tij, duke e ndier se nj mendje aq origjinale duhej prfshir n rrjedhn e tyre. Fjalt e Jezusit i kishin prekur zemrat e tyre si nuk kishin qen prekur kurr m par nga fjalt e dala nga buzt e nj njeriu. Perndia po krkonte t'u jepte drit atyre udhheqsve n Izrael dhe prdori t vetmen mnyr, me an t s cils ata do t mund t arriheshin. Me krenarin e tyre ata s'do t kishin pranuar t merrnin msime nga askush. Sikur Jezusi t ishte shfaqur si dikush q po prpiqej t'i msonte, ata s'do t kishin denjuar ta dgjonin. Por ata i mbushnin mendjen vetes se ishin ata q po e msonin At, ose t paktn po provonin njohurit e Tij mbi Shkrimet e Shenjta. Dashamirsia dhe modestia rinore e Jezusit i hidhte posht paragjykimet e tyre. N mnyr t pandrgjegjshme, mendjet e tyre iu hapn fjals s Perndis dhe Shpirti i Shenjt u foli zemrave t tyre. Ata s'mund t bnin gj tjetr vese t shikonin se ajo q ata prisnin nga Mesia nuk mbshtetej n profeci, por s'mund t hiqnin dor nga teorit q kishin lajkatuar ambicien e tyre. Ata s'do t mund t pranonin se kishin keqkuptuar Shkrimet e Shenjta q ata pretendonin se studionin. Informacioni kaloi nga njri tek tjetri; Si kishte kaq shum njohuri ky i ri pa pasur msuar kurr? Dhe drita shklqeu n errsir por "errsira nuk e kuptoi." - Gjoni 1:5. Ndrkoh Jozefi dhe Maria ndodheshin t prfshir n nj hutim dhe pikllim t madh. N nisjen nga Jeruzalemi, ata kishin humbur nga syt Jezusin dhe s'e dinin q Ai ishte vonuar dhe ndodhej mbrapa. Vendi kishte qen shum i populluar dhe karvanet nga Galilea ishin t shumt. Kishte shum rrmuj teksa ata ishin larguar nga qyteti. Gjat rrugs knaqsia e udhtimit me miq dhe t njohur u kishte marr mendjen dhe s'e kishin vn re mungesn e Tij, derisa mbrriti nata. M pas, kur ata u ndaln pr t pushuar ndien mungesn e dors ndihmse t fmijs t tyre. Duke menduar se Ai ishte me ta, ata s'ishin ndjer aspak n ankth. I ri si ishte, ata kishin besim tek Ai, duke pritur q kur t nevojitej, Ai do t ishte gati t'i ndihmonte duke paraprir do gj q u nevojitej si kishte br prher. Por tani frika e tyre ishte rritur. Ata krkuan pr T n t gjith kompanin e tyre, por m kot. Duke u dridhur ata kujtuan se Herodi kishte provuar ta shkatrronte At n fmijrin e Tij. Parandjenja t errta kishin mbushur zemrat e tyre n ato aste. Ata qortonin ashpr veten pr pakujdesin e tyre. Pasi u kthyen n Jeruzalem, ata vazhduan krkimet e tyre. Ditn tjetr, teksa u przien me adhuruesit n tempull, nj z i njohur i trhoqi vmendjen. Ata s'mund ta ngatrronin at z. Asnj z tjetr nuk ishte si zri i Tij, aq serioz dhe i zjarrt e n t njjtn koh aq i mbushur me melodi. Ata e gjetn Jezusin n shkolln e rabive. Edhe pse u gzuan, s'mund ta harronin ankthin dhe pikllimin e tyre. Kur Ai ishte me ta, e ma i tha me fjal q nkuptonin qortim: "Bir pse na e bre kt? Ja, yt at dhe un, n ankth po t krkonim." "Prse m krkonit? A nuk e dinit se m duhet t merrem me punt e Atit tim?" Dhe teksa ata dukeshin q s'kishin kuptuar gj, Ai u tregoi me gisht lart. N fytytrn e Tij kishte nj drit me t ciln ata u mrekulluan. Hyjnorja po vezullonte nprmjet njerzores. Kur e gjetn n tempull ata kishin dgjuar far po ndodhte midis Tij dhe rabive dhe ishin habitur me pyetjet dhe prgjigjet e Tij. Pyetjet e Tij ishin nj msim pr kdo. "A nuk e dinit se m duhet t merrem me punt e Atit tim?" Jezusi po merrej me punn, pr t ciln kishte ardhur n tok, ndrsa Jozefi dhe Maria i kishin neglizhuar punt e tyre. Perndia kishte treguar nj nderim t madh pr ta, duke u besuar

31

atyre Birin e Tij. Engjj t shenjt kishin drejtuar rrjedhn e Jozefit, n mnyr q t mbront jetn e Jezusit. Por pr nj dit t tr ata e kishin humbur nga syt At, t cilin s'duhet ta kishin harruar as edhe nj moment. Kur ankthi i tyre ishte qetsuar, ata s'e kishin gjykuar veten e tyre, por i kishin hedhur shqetsimet mbi T. Ishte e natyrshme pr prindrit e Jezusit ta shihnin At si birin e tyre. Dit pr dit Ai ishte me ta, jeta e Tij n shum aspekte ishte si e fmijve t tjer dhe ishte e vshtir pr ta t kuptonin q Ai ishte i Biri i Perndis. Kishte rrezik q ata t mos vlersonin bekimin q iu ishte dhuruar me pranin e Shptimtarit t bots. Hidhrimi i ndarjes s tyre nga Ai dhe qortimi i but q fjalt e Tij pronin kishin si qllim t'i habisnin ata me shenjtrin e besimit t tyre. Me prgjigjen e Tij, Jezusi tregoi lidhjen e Vet me Perndin. Para se Jezusi t lindte, engjlli i tha Maris: "Ai do t jet i madh dhe do t quhet Biri i Shum t Lartit dhe Zoti Perndi do t'i jap fronin e prjetsis dhe Perndia e Tij s'do t ket kurr t sosur." Luka 1:32, 33. Kto fjal Maria i bluante n zemrn e saj, megjithat teksa besonte se fmija i saj do t ishte Mesia i Izraelit, ajo nuk e kuptonte misionin e Tij. Tani ajo s'i kuptonte fjalt e Tij, por e dinte q Ai kishte mohuar farefisnin me Jozefin dhe i kishte deklaruar birrin e Tij Perndis. Jezusi nuk i injoronte lidhjet me Perndin e Tij toksor, Nga Jeruzalemi Ai u kthye n shtpi me ta dhe i ndihmoi n punt e jets s prditshme. Ai fshehu n zemrn e Tij misterin e misionit t Tij, duke pritur me prulsi pr kohn, n t ciln ishte caktuar t fillonte punn. Pr tetmbdhjet vjet, pasi kishte kuptuar q ishte Biri i Perndis, Ai e pranoi at q e kishte lidhur me shtpin e Nazaretit dhe kreu detyrat e birit, shokut dhe qytetarit. Teksa Jezusit iu zbulua misioni i Tij n temppull, Ai u largua nga kontakti me njerzit. Ai donte t kthehej nga Jeruzalemi n qetsi me ata q e dinin sekretin e jets s Tij. Me an t shrbimit pashkor, Perndia po krkonte ta largonte popullin e Vet nga shqetsimet toksore dhe t'i kujtonte ata pr punn e Tij t mrekullueshme gjat shptimit t tyre n Egjipt. N kt pun Ai donte q ata t kishin nj premtim pr shptimin nga mkati. Ashtu si gjaku i qengjit t therur mbrojti shtpin e Izraelit, ashtu dhe gjaku i Krishtit do t shptonte shpirtrat e tyre. Ata do t shptoheshin me an t Krishtit vetm n qoft se me an t besimit ata do ta bnin jetn e Tij t tyren. N at shrbim simbolik kishte virtyt vetm kur Ai i drejtonte adhuruesit tek Krishti si shptimtarin e tyre personal. Perndia donte q ata t udhhiqeshin n nj studim plot lutje dhe mendime n lidhje me misionin e Krishtit. Por teksa grumbulli i njerzve u largua nga Jeruzalemi, knaqsia e udhtimt dhe marrdhniet shoqrore ia morn mendjen, shrbimi n t cilin ata kishin dshmuar pak m par u harrua. Shptimtari s'ishte i trhequr n shoqrin e tyre. Teksa Jozefi dhe Maria ktheheshin n Jeruzalem vetm me Jezusin Ai shpresonte t'i drejtonte mendjet e tyre tek profecit e shptimtarit t vuajtur. N Kalvar Ai krkoi t ndrionte pikllimin e nns s Tij. Ai po mendonte pr t q tani. Maria do t dshmonte agonin e Tij t fundit dhe ai dshironte q ajo ta kuptonte misionin e Tij, n mnyr q t duronte momentin kur shpata t deprtonte n shpirtin e saj. Kur Jezusi ishte ndar nga ajo, ajo e kishte krkuar At e piklluar pr tri dit, kshtu kur Ai t ofrohej pr mkatet e bots Ai prsri do t largohej nga ajo pr tri dit. Kur Jezusi do t ngrihej nga varri, pikllimi i saj do t kthehej srish n gzim. Kushedi se sa m mir do ta kishte duruar ajo dhembjen e madhe t vdekjes s Tij n qoft se do t kishte kuptuar Shkrimet e Shenjta drejt t cilave Ai po prpiqej t kthente mendimet e saj. Sikur Jozefi dhe Maria ta kishin prqendruar mendjen e tyre tek Perndia me an t mendimit dhe lutjes, ata do t mund t kishin kuptuar shenjtrin e besimit t tyre dhe s'do ta kishin humbur nga syt Jezusin. Prej neglizhimit t nj dite ata e humbn Shptimtarin, por u kushtoi tri dit krkime plot ankth pr ta gjetur At. Kshtu ndodh edhe me ne. Me an t bisedave t kota, t t folurit keq ose t neglizhimit t lutjeve ne mund ta humbim pranin e Shptimtarit n nj

32

dit, por do t na duhen shum dit krkimi plot ankth pr ta gjetur At dhe pr t rigjetur paqen e humbur. N shoqrin ton me njri - tjetrin ne duhet t kemi mendjen t mos harrojm Jezusin dhe t vazhdojm pa e pasur mendjen q Ai sht me ne. Kur ne zhytemi n gjrat toksore, nuk mendojm m pr At, tek i cili prqendrohet shpresa jon pr jetn e prjetshme, ne e ndajm veten ton nga Jezusi dhe engjjt qiellor. Kto qenie t shenjta s'mund t qndrojn atje ku s'dshirohet prania e shptimtarit dhe ku nuk ndihet aspak mungesa e Tij. Ky sht shkaku q shpesh ekziston dekujarimi midis t ashtuquajturve ndjeks t Krishtit. Shum njerz ndjekin shrbimet fetare dhe freskohen e kshillohen nga fjala e Perndis, por me an t neglizhimit t mendimit, vigjilencs dhe lutjes, ata humbin besimin dhe ndjehen m keq se 'ishin para se ta merrnin at. Shpesh ata ndjehen sikur Perndia i ka trajtuar ashpr. Ata s'e kuptojn q faji sht i tyre. Duke u ndar nga Jezusi ata e kan flakur tutje dritn e pranis s Tij. Do t ishte mir pr ne t kalonim nj or do dit duke soditur jetn e Krishtit. Ne duhet ta marrim at pik pr pik dhe ta lem imagjinatn ton t mbrthej do sken, sidomos skenat e mbylljes. N kt mnyr nse flasim me hollsi pr sakrificn e Tij t madhe pr ne, besimi yn n T do t rritet, dashuria jon do t gjallrohet dhe ne do t jemi thellsisht t frymzuar nga shpirti i Tij. N qoft se ne do t shptohemi n fund, ne duhet t msojm msimin e pendimit dhe t pruljes te kmbt e kryqit. Teksa shoqrohemi s bashku mund t jemi si nj bekim pr njri- tjetrin. N qoft se i prkasim Krishtit, mendimet tona m t mbla duhet t jen pr T. Ne do t duam t flasim me T dhe teksa ne flasim njri me tjetrin pr dashurin e Tij, zemrat tona do t zbuten nga ndikime hyjnore. Duke par bukurin e karakterit t Tij, ne do t "transformohemi n t njjtin shmbllim nga lavdia n lavdi." - 2 Korintasve 3:18.

9 Dit konfliktesh Q n vitet e para t jets, nj fmij Jude rrethohej nga krkesat e rabive. Rekomandoheshin rregulla t rrepta pr do veprim, deri n detajet m t vogla t jets t ktyre fmijve. Nn drejtimin e msuesve t sinanogs t rinjve u msoheshin rregulla t panumrta q si Izraelit ortodoks q ishin duhej t'i respektonin. Por Jezusit s'i interesonin kto cshtje. Q nga fmijria e Tij Ai veproi i pavarur nga ligjet e rabive. Shkrimet e Shenjta t Testamentit t Vjetr ishin msimi i Tij i prhershm dhe fjalt "Kshtu thot Zoti" ishin gjithmon n buzt e Tij. Ndrsa gjendja, n t ciln ndodhej populli filloi t qartsohej n mendjen e Tij, Ai pa se krkesat e shoqris dhe krkesat e Perndis ishin n prplasje t vazhdueshme. Njerzit po largoheshin nga fjala e Perndis dhe po lartsonin teori q i shpiknin vet. Ata po respektonin rite tradicionale q s'prmbanin virtyte. Shrbimi i tyre isht nj cikl i thjesht ceremonish, t vrtetat e shenjta, q duhej t msonte ishin fshehur nga adhuruesit. Ai pa se n shrbimin e tyre t pafe, ata nuk gjenin paqe. Ata nuk e njihnin lirin e shpirtit, q do t vinte tek ata, duke i shrbyer Perndis n vrtetsi. Jezusi kishte ardhur t'u msonte kuptimin e adhurimit t Perndis dhe Ai s'mund ta miratonte przierjen e krkesave njerzore me urdhresat hyjnore. Ai

33

nuk i sulmonte urdhresat apo zakonet e msuesve t ditur, po kur qortohej pr zakonet e Tij t thjeshta, Ai paraqiste fjaln e Perndis si nj justifikim t sjelljes s Tij. Jezusi u prpoq t'i knaqte ata q takonte, duke qen i sjellshm dhe i prulur. Meq ishte kaq i sjellshm dhe i prulur, skribt dhe t moshuarit mendonin se ai do t ndikohej leht nga msimet e tyre. Ata e nxitn t merrte traditat, q ishin trashguar nga rabit e lasht, por Ai krkoi t dinte autoritetin e tyre n Shkrimet e Shenjta. Ai do t dgjonte do fjal q rrjedh nga goja e Perndis, por s'mund t'i bindej shpikjeve t njerzve. Jezusi dukej se i njihte Shkrimet e Shenjta nga fillimi deri n fund dhe i paraqiste ato me rndsin e vrtet q kishin. Rabit kishin turp q po msoheshin nga nj fmij. Ata pretendonin se ishte detyra e tyre t shpjegonin Shkrimet e Shenjta dhe ishte detyra e Tij t pranonte interpretimin e tyre. Ata indinjoheshin q Ai mund t kundrshtonte fjaln e tyre. Ata e dinin q n Shkrimet e Shenjta s'do t gjendej asgj zyrtare, prsa i prket traditave t tyre. Ata e kuptuan se n t kuptuarit shpirtror Jezusi ishte shum prpara tyre. Megjithat ata ishin t nevrikosur, sepse Ai nuk i bindej arsyes s tyre. Pasi dshtuan n bindjen e Tij, ata krkuan Jozefin dhe Marin dhe shtruan para tyre problemin e mosbindjes s Tij. Kshtu Ai u qortua ashpr dhe u dnua. N nj mosh shum t vogl Jezusi kishte filluar t vepronte vet n formimin e karakterit t Vet dhe as respekti dhe dashuria pr prindrit s'mund ta largonin At nga bindja ndaj fjals s Perndis." Kshtu sht shkruar" ishte arsyeja e Tij pr do veprim, q ndryshonte nga zakonet e familjes. Por ndikimi i rabive e bri jetn e Tij nj jet t hidhur. Edhe gjat fmijris s Tij Atij i duhej t msonte msimin e vshtir t heshtjes dhe durimit. Vllezrit e tij si bijt e Jozefit ishin nga ana e rabive. Ata insistonin se zakoneve duhej t'u kushtohej vmendje sikur t ishin krkesat e Perndis. Ata madje respektonin m shum urdhrimet e njerzve, sesa fjaln e Perndis dhe mrziteshin shum nga mprehtsia e Jezusit pr t dalluar gnjeshtrn nga e vrteta. Bindjen e Tij strikte ndaj ligjeve t Perndis ata e dnonin si nj kokfortsi. Ata e dinin se Ai s'kishte marr msime nga burrat e menur, megjithat ata e shihnin se Ai tashm ishte msuesi i tyre. Ata e kuptonin se arsimimi i Tij ishte i nj lloji m t lart se arsimimi i tyre. Por ata nuk e dalluan se Ai kishte t drejtn t hynte n pemn e jets, nj burim dijeje, q ata s'e njihnin. Krishti nuk ishte i veant dhe Ai i kishte ofenduar rnd farisenjt, duke u shmangur nga respekti q duhej t tregonte pr rregullat e tyre t rrepta. Ai e gjeti fushn e fes t rrethuar nga mure t larta veimi, si nj shtje tepr e shenjt pr jetn e prditshme. Ai i prmbysi kto mure ndarjeje. Kur takohej me njerzit Ai nuk i pyeste ata cili sht besimi yt, apo cils kishe i prket. Ai i ndihmoi t gjith ata q kishin nevoj pr t. N vend q t veohet n nj qeli oshnari, n mnyr q t tregonte karakterin e Tij qiellor, Ai punoi me zell pr njerzimin. Ai nuk e mori parasysh principin se feja biblike nuk konsiston n poshtrimin e trupit. Ai u msoi njerzve se feja e pastr dhe e pakorruptuar nuk sht vetm pr kohra t caktuara dhe vetm pr raste speciale. Gjat gjith kohrave dhe n t gjitha vendet Ai tregoi nj interes t veant pr njerzit dhe hodhi pr ta dritn e nj nderimi t gzueshm. E gjith kjo ishte nj vrejtje e madhe pr farisenjt. Tregonte se feja nuk konsistonte n egoizm dhe q prkushtimi i tyre jonormal pr interesin personal ishte shum larg nga t qenit me t vrtet i perndishm. Kjo gj e kishte rritur shum armiqsin e tyre kundr Jezusit, kshtu q ata u prpoqn ta detyronin At t prshtatej me rregullat e tyre. Jezusi punonte pr t lehtsuar do vuajtje q shihte. Ai kishte pak para pr t dhn, por shpesh her qllonte q hiqte bukn nga goja e Vet pr t ndihmuar ata, q kishin m shum nevoj se Ai. Vllezrit e Tij e ndjenin se fuqia e Tij u rrit aq shum sa mund t kalonte dhe t tyren. Ai

34

zotronte nj takt q asnjri pret tyre s'e kishte dhe as dshironte ta kishte. Teksa ata i flisnin me ashprsi t varfrve, qenieve t degraduara, Jezusi i krkonte kta t fundit dhe u thoshte atyre fjal inkurajuese. Atyre, q ishin nevojtar Ai do t'i jepte gjithnj nj got uj t ftoht dhe do t vendoste qetsisht vaktin e Vet n duart e tyre. Pasi lehtsonte vuajtjet e tyre, t vrtetat q Ai msonte shoqroheshin me veprimet e Tij plot mshir dhe nguliteshin kshtu n kujtesn e kujtdo. T gjitha kto s'i knaqnin aspak vllezrit e Tij. Duke qen m t mdhenj ata mendonin se Ai duhej t qndronte nn diktatin e tyre. Ata e qortonin pr faktin se Ai e mendonte veten superior ndaj tyre dhe pr faktin se e vendoste Veten mbi msuesit e tyre, priftrinjt dhe sundimtart e popullit. Shpesh ata e krcnuan dhe u prpoqn ta friksonin At, por Ai vazhdoi t ecte prpara, duke pasur si udhheqse t Tij Shkrimet e Shenjta. Jezusi i donte vllezrit e Tij dhe i trajtonte ata me przemrsi, por ata ishin xheloz pr T dhe manifestonin pabesim dhe prbuzje. Ata s'mund ta kuptonin drejtimin e Tij. Kontradikta t mdha u shfaqn tek Jezusi. Ai ishte Biri i Perndis dhe megjithat nj fmij i pazoti. Krijuesi i botve, toka ishte pron e Tij dhe megjithat varfria i vinte vuln eksperiencs s jets s Tij n do moment. Ai zotronte nj dinjitet dhe individualitet plotsisht t ndryshm nga krenaria dhe vetbesimi toksor. Ai nuk prpiqej t fitonte madhshti dhe fam n tok, madje dhe n pozitn m t ult Ai knaqej. Kjo i nevrikoste vllezrit e Tij, ata s'mund ta shpjegonin qetsin e Tij t vazhdueshme me tr ato vshtirsi dhe privime. Ata nuk e dinin q Ai u varfrua pr hatrin tone, n mnyr q ne "t bhemi t pasur me an t varfris s Tij." - 2 Korintasve 8:9. Ata mund ta kuptonin misterin e misionit t Tij jo m shum se sa shokt e Jobit mund ta kuptonin prulsin dhe vuajtjen e tij. Jezusi u keqkuptua nga t vllezrit, sepse Ai s'ishte si ata. Niveli i Tij s'ishte i njjt me nivelin e tyre. Duke par njerzit ata ishin larguar nga Perndia dhe nuk e kishin fuqin e Tij n jett e tyre. Format e fes q ata respektonin, s'mund ta ndryshonin karakterin e tyre. Ata paguanin "t dhjetn e mndrs, t koprs dhe t barit t gjumit," por linin pas dore "gjrat m t rndsihme t ligjit, gjyqin, mshirn dhe besimin." - Mateu 23:23. Shembulli i Jezusit ishte nj ngacmim i vazhdueshm. Ai urrente vetm nj gj n bot dhe kjo gj ishte mkati. Ai s'mund t dshmonte nj veprim t gabuar pa dhimbje, t ciln e kishte t pamundur ta fshihte. Midis formalizmave, shenjtria n dukje e t cilave fshihte dashurin pr mkatin dhe nj karakter n t cilin zelli pr lavdin e Perndis ishte gjithmon i lart, kishte nj kontrast t pagabueshm. Meq jeta e Jezusit e dnonte hapur t keqen, ai shpeshher kundrshtohej si n shtpi ashtu dhe jasht saj. T mos qenit egoist dhe ndershmria e Tij komentoheshin me prbuzje. Durimi dhe mirsia e Tij quheshin si frik. S'kishte pjes nga hidhrimi q i bie fatit t njerzimit q Krishti s'e shijoi. Kishte nga ata q u prpoqn ta prbuznin At pr shkak t lindjes s Tij, madje dhe n fmijrin e Tij i ishte dashur t takonte pamjet e tyre prbuzse dhe pshprimat e tyre djallzore. N qoft se do t ishte prgjigjur me nj fjal apo shikim t paduruar, n qoft se do t'i ishte bindur vllezrve sikur edhe vetm me nj veprim t gabuar, Ai do t kishte dshtuar n t qenit shembull perfekt pr njerzit. Sikur Ai t kishte pranuar q mund t ket nj justifikim pr mkatin, djalli do t kishte triumfuar dhe bota do t kishte humbur. Ja pse ngasja punoi ta vinte jetn e Tij sa m shum t ishte e mundur n prov, q Ai t udhhiqej drejt mkatit. Por pr do tundim Ai kishte nj prgjigje "sht shkruar." Ai rrall i qortoi gabimet e vllezrve t Tij, por kishte gjithmon nj fjal nga Perndia pr t'ia thn atyre. Shpesh Ai akuzohej si frikacak, q refuzonte t bashkohej me ta pr t br veprime t ndaluara; por prgjigjja e Tij

35

ishte: sht shkruar "Ja, t kesh frik nga Zoti, kjo sht dituri dhe t'i largohesh s keqes sht zgjuarsi." - Jobi 28:28. Kishte nga ata q krkonin shoqrin e Tij, duke u ndjer n paqe n pranin e Tij; por kishte shum t tjer q e shmangn At, sepse jeta e Tij e panjollosur ishte nj lloj qortimi pr ta. Shok t rinj e nxisnin At t bnte si ata. Ai ishte i ndritshm dhe plot gzim; atyre u plqente prania e Tij dhe i mirprisnin sugjerimet e Tij; por s'duronin dot skrupujt e shumt q Ai kishte dhe e quanin At n nj far mnyre njeri t ngusht. Jezusi prgjigjej, sht shkruar: "Si mundet nj i ri t bj rrugn e tij t pastr? Duke e ruajtur me fjaln tnde." "E kam ruajtur fjaln tnde n zemrn time, q t mos mkatoj kundr teje." - Psalmi 119:9, 11. Shpesh Ai pyetej: Pse ke vendosur t jesh kaq i veant, kaq ndryshe nga t gjith? sht shkruar, thoshte Ai: "Lum ata q kan nj rrug pa njoll dhe q ecin me ligjin e Zotit. Lum ata q respektojn msimet e Tij, q e krkojn me gjith zemr dhe nuk kryejn t keqen, por ecin n rrrugt e Tij." - Psalmi 119:1-3. Kur pyetej pse nuk bashkohej me gjallrin e t rinjve t Nazaretit Ai thoshte, sht shkruar: "Gzohem, duke ndjekur porosit e tua ashtu sikur t zotroja tr pasurit. Do t mendoj thell mbi urdhrimet e tua dhe do t marr n konsiderat shtigjet e tua. Do t knaqem me statutet e tua dhe nuk do ta harroj fjaln tnde."- Psalmi119:14-16. Jezusi nuk bri debat pr t drejtat e Tij. Shpesh puna e Tij bhej e ashpr n mnyr t panevojshme, sepse Ai ishte i vullnetshm dhe nuk ankohej. Megjithat Ai nuk dshtonte dhe as nuk dekurajohej. Ai i jetonte kto vshtirsi nn dritn e mbshtetjes s Perndis. Ai nuk merrte hak kur prdorej ashpr nga t tjert, por i duronte fyerjet me durim. Her pas here Ai pyetej: Pse i nnshtrohesh nj prdorimi t till edhe nga vllezrit e tu? "sht shkruar, tha Ai: "Biri im mos harro msimet e mia dhe zemra jote le t ruaj urdhrimet e mia, sepse do t t shtohen dit t gjata vite jete dhe paqeje. Mirsia dhe e vrteta mos t lnin kurr; lidhi rreth qafs, shkruaji mbi tabeln e zemrs sate, do t gjesh kshtu hir dhe arsye n syt e Perndis dhe t njerzve."- Fjalt e Urta 3:1-4. Q nga koha kur prindrit e Jezusit e gjetn At n tempull, rrjedha e veprimit t Tij ishte nj mister pr ta. Ai nuk debatonte, megjithat shembulli i Tij ishte nj msim i vazhdueshm. Ai dukej si dikush, q ishte vn mnjan. Ort e lumturis s Tij arriheshin kur ishte i vetm me natyrn dhe Perndin. Kurdo q ishte e mundur, Ai linte mnjan punn e Tij pr t shkuar npr fusha, pr t medituar n livadhet e gjelbrta, pr t mbajtur lidhje me Perndin n mal ose mes pemve t pyllit. Mngjesi i par e gjente At n ndonj vend t veuar, duke medituar, duke krkuar n Shkrimet e Shenjta, ose n lutje. Nga kto or t qeta m pas Ai do t kthehej n shtpi pr t rimarr detyrat e Tij dhe pr t dhn shembullin e nj pune t vshtir q e bnte plot durim. Jeta e Krishtit ishte e mbushur me dashuri dhe respekt pr maman e Tij. Maria besonte n zemrn e saj se fmija i shenjt q ajo kishte lindur ishte Mesia i premtuar. Megjithat ajo s'guxonte ta shprehte besimin e saj. Nprmjet jets s Tij n tok ajo kishte qen pjesmarrse n vuajtjet e Tij. Ajo dshmoi me ankth provat, q u vun mbi t gjat fmijris dhe rinis s Tij. Ajo vet u vendos n pozita prove pikrisht prej faktit se ajo e dinte se 'ishte e drejt n jetn e Tij. Ajo e shihte shoqrimin n shtpi dhe kujdesjen e ngroht t mamas pr fmijt e saj, si dika q kishte nj rndsi jetsore, prsa i prket formimit t karakterit t fmijve. Bijt dhe bijat e Jozefit e dinin kt dhe duke e njohur ankthin e saj ata prpiqeshin t korrigjonin praktikat e Jezusit, duke u nisur nga standartet e tyre. Maria shpesh e kundrshtonte Jezusin dhe e nxiste At t'u prshtatej zakoneve t rabive. Por Ai s'mund t bindej q t ndryshonte zakonet e Tij si psh: t mendonte pr punt e Perndis dhe t

36

prpiqej t zvoglonte vuajtjen e njerzve apo t kafshve t flakura tutje. Kur priftrinjt dhe msuesit krkuan ndihmn e Maris pr kontrollin e Jezusit, ajo ishte shum e shqetsuar, por paqja zbriti n zemrn e saj teksa Ai i paraqiti deklarat e Shkrimeve t Shenjta, duke mbrojtur zakonet e Tij. Koh pas kohe ajo lkundej midis Jezusit dhe vllezrve t Tij, q s'e besonin se Ai ishte i drguari i Perndis, por kishte prova t bollshme q karakteri i Tij ishte nj karakter hyjnor. Ajo e pa Jezusin tek sakrifikonte veten pr t mirn e t tjerve. Prania e Tij sillte nj atmosfer m t pastr n shtpi dhe jeta e Tij ishte si majaja, q punonte mbi elementet e shoqris. I pafajshm dhe i pastr, Ai ecte midis t shkujdesurve, t pasjellshmve, midis tagrambledhsve t padrejt, midis plangrishsve, n mes t Samaritanve t padrejt, midis ushtarve pagan, bujqve t ashpr dhe grumbullit t przier t njerzve. Ai foli nj fjal t mir ktu dhe nj fjal t mir atje, teksa i shihte njerzit t lodhur, megjithat t detyruar t duronin barra t rnda. Ai ndau me ta barrat e tyre dhe u prsriti msimet, q kishte msuar nga natyra, msimet e dashuris, t mirsis dhe t dashamirsis s Perndis. Ai u msoi t gjithve ta shihnin veten si t pajisur me dhunti t vlefshme. N se prdoreshin drejt do t siguronin pr ta pasuri t prjetshme. Ai e hoqi t gjith fodullkun nga jeta dhe me an t shembullit t Tij msoi q do moment i jets sht i mbushur me rezultate t prjetshme, q duhej mbajtur gjall si nj thesar dhe prdorur pr qllime t shenjta. Pr T, qeniet njerzore s'ishin t pavlera, por Ai krkoi t prdorte shptimin si mjet shrimi pr do shpirt. N fardo shoqrie ta gjente veten, Ai jepte nj msim, q ishte i prshtatshm pr kohn dhe pr rrethanat. Ai krkoi t frymzonte me shpres m t ashprit dhe ata q s'premtonin shum, duke vn para tyre sigurin se ata mund t arrinin t kishin nj karakter t till sa t bheshin si fmijt e Perndis. Shpesh Ai takonte ata, q ishin nn kontrollin e djallit dhe q s'kishin fuqi t dilnin nga kurthi i tij. Nj njeriu t till, t dekurajuar, t smur, t tunduar dhe t rn, Jezusi i fliste fjal keqardhjeje dhe dhembshurie, fjal q nevojiteshin dhe q mund t kuptoheshin. Ai takoi t tjer q po luftonin nj betej trup me trup me kundrshtarin e shpirtrave. Kta t fundit, Ai i inkurajoi t kmbngulnin, duke i siguruar ata se do t fitonin; pasi engjjt e Perndis ishin n ann e tyre dhe do t'u jepnin atyre fitoren. Njerzit, q Ai ndihmoi n kt mnyr ishin t sigurt se Ai ishte dikush n t cilin ata mund t besonin me t vrtet. Ai s'do t'i nxirrte kurr sekretet q ata i than n vesh. Jezusi ishte shruesi i trupit po aq sa edhe i shpirtit.Ai interesohej pr do vuajtje q vinte re dhe do t vuajturi i solli lehtsim me fjalt e Tij t przemrta, q prmbanin nj balsam qetsues. Asnj s'mund t thoshte se Ai kishte br nj mrekulli, por fuqia shruese e dashuris shkonin nga Ai tek i smuri dhe i vuajturi. Kshtu, n nj mnyr t prulur Ai punoi pr njerzit q prej fmijris s Tij. Kjo ishte arsyeja q, pasi filloi msimi i Tij publik, shum njerz e dgjuan me knaqsi. Megjithat Jezusi eci vetm gjat fmijris, rinis dhe burrris s Tij. M pastrtin dhe besimin e Tij Ai e shkeli vet rrushin pr t prgatitur vern, asnj njeri s'iu ndodh pran. Ai mbajti peshn e rnd t prgjegjsis pr shptimin e njrzve. Ai e dinte se n qoft se nuk kishte nj ndryshim n themel n principet dhe n qllimet e racs njerzore, do gj do t humbiste. Kjo ishte barra e shpirtit t Tij dhe asnj njeri s'mundi ta vlersonte peshn q Ai mbante. Duke pasur n vetvete nj qllim t madh, Ai oi deri n fund planin e jets s Tij, q Ai vet t jet drita e njerzve.

37

10 Zri n shkrettir Bazuar tek Luka 1:5-23, 57-80; 3:1-18; Mateu 3:1-12; Marku 1:1-8. Lajmtari i Krishtit lindi midis besimtarve t Izraelit, t cilt kishin pritur prej kohsh ardhjen e Mesias. Prifti i moshuar Zakaria dhe gruaja e tij Elizabeta ishin "q t dy t drejt n syt e Perndis" dhe n jett e tyre t qeta dhe t shenjta, drita e besimit ndrionte si nj yll n errsirn e atyre ditve t vshtira. Ktij ifti t devotshm i ishte premtuar nj djal q do t "drgohej para fytyrs s Zotit, pr t prgatitur udhn e Tij." Zakaria jetonte n "krahinn malore t Judes," por kishte shkuar n Jeruzalem pr t shrbyer pr nj jav n tempull, nj shrbim, q krkohej dy her n vit nga priftrinjt e do grupi. "Ndodhi q, kur Zakaria po ushtronte detyrn e tij priftrore para Perndis, sipas rregullit t rendit t vet dhe sipas zakonit t shrbess priftrore, i ra shorti t hynte n tempullin e Zotit pr t djegur temjanin."

38

Ai po qndronte prpara altarit t art n vendin e shenjt t shenjtrores. Reja e temjanit me lutjet e Izraelit po ngrihej prpara Perndis. Papritur ai vuri re nj prani hyjnore. Nj engjll i Zotit po "qndronte n kmb n t djathtn e altarit." Pozicioni i engjllit ishte tregues i nj favori, por Zakaria s'e vuri re kt gj. Pr shum vjet ai ishte lutur pr ardhjen e Shptimtarit; tani qielli kishte drguar mesazhierin e Tij pr t lajmruar se lutjet e tij do t plotsoheshin s shpejti, por mshira e Perndis iu duk shum e madhe pr t'u besuar. Ai ishte mbushur me frik dhe vetdnim. Por prgjigjja q iu dha kishte n vetvete nj siguri t gzueshme: "Mos u tremb Zakaria, sepse lutja jote u plotsua dhe gruaja jote Elizabeta do t lind nj djal, t cilit do t'ia vsh emrin Gjon. Dhe ai do t jet pr ty shkak gzimi dhe hareje dhe shum vet do t gzohen pr lindjen e tij. Sepse ai do t jet i madh prpara Zotit, nuk do t pij as ver, as pije dehse dhe do t jet i prplot me Frymn e Shenjt q n barkun e nns. Dhe do t'i kthej shum prej bijve t Izraelit tek Zoti, Perndia i tyre. Dhe do t shkoj prpara Tij n frym dhe pushtet t Elias, pr t'i kthyer zemrat e prindrve te fmijt dhe rebelt n urtin e t drejtve, pr t'ia br gati Zotit nj popull t prgatitur mir. Dhe Zakaria i tha engjllit: "Nga se do ta njoh kt? Sepse un jam plak dhe gruaja ime sht e kaluar n mosh." Zakaria e dinte mir q Abrahamit n mosh t vjetr i ishte dhn nj djal, sepse ai besonte tek Ai, q ia kishte premtuar at. Por pr nj moment prifti i moshuar ktheu syt nga dobsia e njerzimit. Ai harroi se Perndia sht n gjendje t prfundoj gjithka, q ka premtuar. far kontrasti mes ktij mosbesimi dhe besimit t mbl prej fmije t Maris, virgjreshs s Nazaretit, prgjigjja e s cils ndaj lajmrimit t mrekullueshm t engjllit ishte: "Ja shrbtorja e Zotit; le t m ndodh sipas fjals sate." - Luka 1:38. Lindja e birit t Zakarias, ashtu si lindja e fmijs s Abrahamit dhe t Maris ishin pr t msuar nj t vrtet t madhe shpirtrore, nj t vrtet q ne e msojm ngadal dhe e harrojm shpejt. Ne vet s'jemi t aft t bjm asgj t mir; por ajo q ne s'mund t bjm dot, do t bhet nga fuqia e Perndis n do shpirt besimtar dhe t prulur. Nprmjet besimit lind jeta shpirtrore dhe na jepet mundsia t bjm pun t drejta. Pyetjes s Zakarias, engjlli iu prgjigj: "Un jam Gabrieli, q rri n prani t Perndis dhe m kan drguar q t flas me ty dhe t t njoftoj kto lajme t mira." Pesqind vjet m par Gabrieli i kishte br t ditur Danielit periudhn profetike q do t zgjaste deri n ardhjen e Krishtit. Fakti q fundi i ksaj periudhe po afrohej e bri Zakarian t lutej pr shfaqjen e Mesias. Tani i njjti lajmtar, me an t t cilit ishte dhn profecia, kishte ardhur pr t lajmruar prmbushjen e saj. Fjalt e engjllit: "Un jam Gabrieli, q rri n prani t Perndis" tregojn q ai ka nj pozit t lart n oborret qiellore. Kur ai erdhi me nj mesazh pr Danielin ai tha: "Nuk ka njeri q t sillet trimrisht me mua kundr tyre prve Mikaelit (Krishtit), princit tuaj." - Danieli 10:21. Shptimtari flet pr Gabrielin tek Zbulesa, duke thn q "Ai e bri t ditur, duke ia drguar nprmjet engjllit t Tij, shrbtorit t vet Gjon." - Zbulesa 1:11. Dhe Gjonit engjlli i deklaroi: "Un jam bashkshrbtori yt dhe i vllezrve t tu profet." - Zbulesa 22:9. Nj fjal kjo e mrekullueshme, q tregon se engjll i ndershm, si Biri i Perndis, sht ai, q sht zgjedhur pr t'i treguar qllimet e Perndis njerzve mkatar. Zakaria shprehu dyshim pr fjalt e engjllit. Ai s'do t fliste m, derisa kto fjal t prmbusheshin. "Dhe ja," tha engjlli "ti do t jesh i pagoj deri at dit kur do t ndodhin kto gjra, sepse nuk u ke besuar fjalve t mia, t cilat do t prmbushen n kohn e tyre." Ishte detyra e priftit n kt shrbim t lutej pr faljen e mkateve kombtare dhe pr ardhjen e Mesias, por kur Zakaria u prpoq t lutej, ai s'mund t shqiptonte dot asnj fjal.

39

Duke u afruar pr t'i bekuar njerzit "ai u bnte shenja atyre, sepse mbeti i pagoj." Ata e pritn pr nj koh t gjat at dhe kishin filluar t friksoheshin se mos ishte ndshkuar nga gjykimi i Perndis. Por teksa po vinte nga vendi i shenjt fytyra e Tij po ndriohej prej lavdis s Perndis. "Ather ata e kuptuan se ai kishte pasur nj vegim n tempull." Zakaria u tregoi atyre 'kishte par dhe dgjuar dhe "ndodhi q, kur ditt e shrbess s tij u plotsuan, ai u kthye n shtpin e vet." Menjher pas lindjes s fmijs s premtuar gjuha e babait u zgjidh: "dhe ai fliste, duke bekuar Perndin. Dhe t gjith fqinjve t tyre u hyri druajtja dhe t gjitha kto gjra u prhapn npr t gjith krahinn malore t Judes. Ata futn gjithka q dgjuan n zemrn e tyre, duke thn "vall kush do t jet ky fmij?" E gjith kjo ishte pr t trhequr vmendjen pr ardhjen e Mesias, pr t cilin Gjoni do t prgatiste rrugn. Shpirti i Shenjt iu drejtua Zakarias dhe n kto fjal t bukura ai profetizoi pr misionin e birit t tij. "Dhe ti, o fmij i vogl, do t quhesh, profet nga Shum i Larti, sepse ti do t shkosh prpara fytyrs s Zotit pr t prgatitur udhn e Tij, pr t'i dhn popullit t Tij njohjen e shptimit, n faljen e mkateve t tyre, pr hir t thellsis s mshirs s Perndis son, pr t ciln agimi nga lart na ka vizituar pr t ndriuar ata, q dergjeshin n errsir dhe n hijen e vdekjes pr t udhhequr hapat tona n udht e paqes." "Ndrkaq fmija rritej dhe forcohej n frym dhe qndroi n shkrettir deri n at dit, kur ai duhej t'i zbulohej Izraelit." Para lindjes s Gjonit, engjlli kishte thn: "Ai do t jet i madh prpara Zotit, nuk do t pij as ver, as pije dehse dhe do t jet i prplot n Frymn e Shenjt. Perndia e kishte lindur birin e Zakarias pr nj pun m t madhe, m t madhen kushtuar ndonjher njeriut. Pr ta kryer kt pun, ai duhej t kishte Zotin si bashkpuntor t tijin. Dhe Shpirti i Perndis do t ishte me t, n qoft se ai do t kishte nevoj pr udhzimet e engjllit. Gjoni do t ecte si lajmtar i Zotit, pr t'i sjell njerzve dritn e Perndis. Ai duhej t'i jepte nj drejtim t ri mendimeve t tyre. Ai duhej t'i habiste ata me shenjtrin e krkesave t Perndis dhe me nevojn e tyre pr drejtsin e Tij perfekte. Nj lajmtar i till duhet t jet i shenjt. Ai duhet t jet nj tempull pr Shpirtin e paharruar t Perndis. N mnyr q t prmbushte misionin e tij, ai duhej t kishte nj ndrtim t dyt fizik dhe fuqi mendore e shpirtrore. Si rrjedhim do t jet e nevojshme pr t, t kontrolloj urit dhe pasionet. Ai duhet t jet aq i aft sa t kontrolloj t gjitha fuqit e tij, t mund t qndroj mes njerzve aq i palvizshm n situata t ndryshme sa dhe shkmbinjt dhe malet e shkrettirs. N kohn e Gjon Pagzorit, lakmia pr pasuri dhe dashuria pr luksin dhe lvdatat, ishin prhapur gjithandej. Knaqsit ndijimore, gostit dhe t pirt po shkaktonin smundje fizike dhe degjenerim, po paralizonin perceptimet shpirtrore dhe po paksonin ndjeshmrin ndaj mkatit. Gjoni duhej t ishte nj reformator. Me an t jets s tij ku nuk kishin vend pijet alkoolike, e me an t veshjes s tij t thjesht ai do t qortonte mizorit e kohs s tij. Kshtu udhzimet, q iu dhan prindrve t Gjonit, ishin msime t vleshme t nj engjlli nga froni i qiellit. Gjat fmijris dhe rinis, karakteri i njeriut ndikohet leht. Gjat ksaj kohe mund t fitohet vetkontrolli. Pran jets familjare, n vatrn e familjes, ushtrohen ndikime, rezultatet e t cilave jan t qndrueshme sa prjetsia. M shum se do dhunti e natyrshme, zakonet e fituara n vitet e para t jets vendosin nse nj njeri do t dal fitimtar apo i humbur n betejn e jets.

40

Rinia sht koha e mbjelljes. Ajo vendos karakterin e t korrave pr kt jet dhe pr jetn q do t vij. Si nj profet, Gjoni do t'i "kthente zemrat e prindrve tek fmijt dhe rebelt n urtsin e t drejtve, pr t'ia br gati Zotit nj popull t prgatitur mir." Duke prgatitur rrugn pr ardhjen e par t Krishtit, ai ishte nj prfaqsues i atyre, q do t prgatisnin nj popull pr ardhjen e dyt t Zotit ton. Bota sht dhn pas vetknaqsis. Ka me bollk gabime dhe legjenda. Kurthet e Satanit pr shkatrrimin e shpirtrave jan shumfishuar. T gjith ata q do t prsosin shenjtrin nn frikn e Perndis duhet t msojn t vetkontrollohen. Urit dhe pasionet duhet t vihen nn varsin e fuqive m t larta t mendjes. Ky vetdisiplinim sht i domosdoshm pr at forc mendore dhe at mprehtsi shpirtrore q do t na bjn t aft t kuptojm dhe t praktikojm t vrtetat e shenjta t fjals s Perndis. Pr kt arsye vetprmbajtja gjen vendin e vet n punn prgatitore pr ardhjen e dyt t Krishtit. N rrjedhn natyrale t gjrave, i biri i Zakarias do t ishte edukuar dhe msuar pr t'u br prift. Por arsimimi n shkollat e rabive do ta kishte br at t paprshtatshm pr punn e tij. Perndia nuk e drgoi at tek msuesit e teologjis pr t'i msuar si t interpretoj Shkrimet. Ai e thirri at n shkrettir, q ai t msonte pr natyrn dhe pr Perndin e natyrs. Krahina, n t ciln ai e ndjeu veten si n shtpin e vet ishte nj krahin e vetmuar, n mes t kodrave t shkreta, luginave t egra dhe shpellave shkmbore. Por ishte zgjedhja e tij t'i paraprinte knaqsive dhe lukseve t jets pr disiplinn e rrept t shkrettirs. Ktu mjedisi q e rrethonte favorizonte zakone thjeshtsie dhe vetmohimi, t pashkputura nga zhurma e bots, ai mund t studionte ktu msimet e natyrs, t zbuless dhe t Perndis. Fjalt, q engjlli i kishte thn Zakarias, i ishin prsritur shpesh Gjonit nga prindrit e tij, t cilt e druanin Perndin. Misioni i tij ishte parathn q n fmijrin e tij dhe ai e kishte pranuar besimin e shenjt. Pr t vetmia n shkrettir ishte nj arratisje e mirpritur nga shoqria, n t ciln dyshimi, mosbesimi dhe papastrtia ishin prhapur pa hesap kudo. Ai nuk i besoi fuqis s vet pr t'i qndruar tundimit dhe u trhoq nga kontakti i vazhdueshm me mkatin, t paktn do t mund t harronte pr pak se ishte trsisht mkatar. Duke qen nj njeri q i ishte dedikuar Perndis q nga lindja si nj Nazareas, ai e mbajti premtimin e tij me nj prkushtim t gjat sa jeta. Veshja e tij ishte ajo e priftrinjve t lasht, nj rrob e br me flokt e deves dhe n bel ishte i shtrnguar nga nj brez lkure. Ushqehej me " karkaleca dhe mjalt t egr," q i gjente n shkrettir dhe pinte uj t pastr nga kodrat. Gjoni nuk e kaloi jetn n idhujtari, n terr, i vetmuar apo i izoluar n mnyr egoiste. Her pas here ai shkonte e przihej me njerzit dhe gjithmon ishte nj vzhgues i interesuar i asaj q po ndodhte n bot. Nga trheqja e tij e qet, ai shikonte shtrirjen e ngjarjeve. Me an t vizioneve, q i jepeshin atij nga Shpirti i Shenjt ai studionte karakteret e njerzve, q t mund t kuptonte si t arrinte n zemrat e tyre me mesazhin e qiellit. Barra e misionit t tij ishte mbi t. N vetmi, me an t meditimit dhe lutjes ai krkonte t prgatiste shpirtin e vet pr punn q kishte prpara e q do t zgjaste tr jetn e tij. Megjithat n shkrettir ai nuk ishte i lir nga tundimi. Aq sa ishte e mundur, ai mbyllte do rrug, me an t s cils mund t hynte Satani, por megjithat ai akoma sulmohej nga tundimi. Por perceptimet e tij shpirtrore ishin t qarta, ai kishte zhvilluar fuqin dhe vendosmrin e karakterit dhe me an t ndihms se Shpirtit t Shenjt, ai ishte n gjendje t'i zbulonte prkrahsit e Satanit dhe t'i rezistonte fuqis s tij. Gjoni gjeti n shkrettir shkolln dhe shenjtroren e vet. Si Moisiu midis maleve t Midianit, ai ishte i rrethuar nga prania e Perndis dhe nga provat e fuqis s Tij. S'ishte fati i tij t banonte si

41

udhheqs i madh i Izraelit, midis madhshtis solemne t vetmis s maleve; por para tij ishin lartsit e Moabit, prtej Jordanit, duke folur pr At q kishte ngurtsuar malet dhe i kishte prgatitur ata me forc. Aspekti i vrenjtur dhe i tmerrshm i natyrs s shkrettirs, shtpis s tij, pikturonte shum qart gjendjen e Izraelit. Vreshta plot fruta e Zotit ishte kthyer n nj humbje t shkret. Por mbi shkrettir qiejt prkulen ndritshm dhe me bukuri. Ret q u grumbulluan t errta dhe me stuhi, u an nga ylberi i premtimit. Kshtu mbi degradimin e Izraelit ndrioi lavdia e premtuar e mbretris s Mesias. Ret e zemrimit u an nga ylberi i mshirs s Tij t premtuar. Vetm n natn e heshtur ai lexoi premtimin e Abrahamit pr nj far t panumrt si yjet. Drita e agimit, duke praruar malet e Moabit tha pr At q do t jet si "drita e mngjesit n t dal t diellit, n nj mngjes pa re." - 2 Samuelit 23:4. Dhe n shklqimin e mesdits ai pa madhshtin e shfaqjes s Tij, kur "lavdia e Zotit do t zbulohet dhe do qnie do ta shoh." - Isaia 40:5 Me frik, por n t njjtn koh plot ngazllim ai krkoi npr listat profetike zbulimet mbi ardhjen e Mesias - farn e premtuar, q do t shtypte kokn e gjarprit: Shilohun "paqedhnsin" ai q do t shfaqej prpara mbretit duhej t ndrpriste mbretrimin n fronin e Davidit. Tani koha kishte ardhur. Nj sundimtar romak u vendos n pallatin mbi Malin Sion. Sipas fjals s sigurt t Zotit, Krishti lindi. Portretet e mahnitshme t Isaias mbi lavdin e Mesias prbnin studimet e tij gjat dits e nats. Dega nga rrnjt e Jeses, nj mbret pr t mbretruar n drejtsi, gjykim "t marr vendime t drejta pr njerzit e prulur t vendit," nj streh kundr uraganit,si hija e nj shkmbi t madh n nj tok t zhuritur." Izraeli nuk do t quhet m "I braktisur" as toka e tij "E shkret," por do t quhet e Zotit "Knaqsi"dhe toka e tij "E martuar." - Isaia 11:4; 32:2; 62:4. Zemra e t mrguarit t vetmuar u mbush nga pamja e lavdishme. Ai e pa Mbretin me bukurin e Tij dhe vetja e tij u harrua. Ai pa madhrin e shenjtris dhe e ndjeu veten t paaft dhe t pavlefshm. Ai ishte i gatshm t vazhdonte si lajmtar i diellit, i panderuar nga njerzit, sepse ai kishte par Hyjnorin. Ai mund t qndronte pa frik n pranin e monarkve t toks, sepse ai ishte prkulur prpara Mbretit t mbretrve. Gjoni nuk e kuptoi plotsisht natyrn e mbretris s Mesias. Ai krkonte q Izraeli t lirohej nga armiqt e tij kombtar; por ai me t vrtet shpresonte n ardhjen e nj Mbreti t drejt dhe n krijimin e Izraelit si nj komb hyjnor. Ai besonte se do t prmbushej profecia, q ishte dhn kur ai kishte lindur. "Pr t'u kujtuar pr beslidhjen e Tij t shenjt, pr t na lejuar q pasi t lirohemi, nga duart e armiqve tan, t mund t'i shikojm pa frik n shenjtri, n drejtsi prpara atij, t gjitha ditt e jets son." Ai i pa njerzit e tij t mashtruar, t vetknaqur dhe t prgjumur n mkatet e tyre. Ai dshironte t'i nxiste ata drejt nj jete m t shenjt. Mesazhi q Perndia i kishte dhn atij pr t dshmuar ishte prjetuar n mnyr t till q t'i trembte ata nga gjendja letargjike e tyre dhe t'i bnte t dridheshin nga dobsia e madhe q kishin. Para se fara e ungjillit t gjej streh, duhet pastruar pisllku i zemrs. Para se ata t krkojn shrbim nga Jezusi, duhet t hapin syt pr t par rrezikun, q vjen nga plaga e mkatit. Perndia s'i drgon lajmtart pr t'i br qejfin mkatarit. Ai nuk shprndan paqen, q t qetsoj t paknaqurit n nj siguri fatale. Ai vendos barra t mdha n ndrgjegjen e atij, q bn gabime dhe e shpon shpirtin me shigjeta bindjeje. Engjjt e Perndis i paraqesin njeriut gjykimet e frikshme t Perndis, pr t ngulitur tek ai faktin se ai ka nevoj pr T dhe pr t

42

nxitur tek ai thirrjen: "far duhet t bj q t shptohem?" M pas dora, q ishte prkulur deri n pluhur, ngre lart pendimin. Zri, q e ka qortuar mkatin dhe i ka quajtur t turpshme krenarin dhe ambicien, pyet me simpati dhe butsi: "far dshiron t bj pr ty?" Kur shrbesa e Gjonit filloi, kombi ishte n nj gjendje ngacmimi dhe paknaqsie, n prag t nj revolucioni. Me heqjen e Arkelausit, Judea ishte vendosur menjher nn kontrollin e Roms. Tirania dhe dhuna e udhheqsve Romak dhe prpjekjet e tyre t vendosura pr t sjell n vend zakonet dhe simbolet pagane ndezn nj revolt, q u shuajt me gjakun e mijra Izraelitve trima. E gjith kjo rriti urrejtjen kombtare kundrejt Roms dhe dshirn pr t'u liruar nga fuqia e saj. Midis grindjeve dhe mosmarrveshjeve dgjohej nj z nga shkrettira, nj z i ashpr dhe trondits, por plot me shpres: "Pendohuni, sepse mbretria e qiejve sht afr!" Me nj fuqi t re t uditshme ai i preku njerzit. Profett e kishin parathn ardhjen e Krishtit si nj ngjarje q i prkiste nj t ardhmeje t largt; por ja tek ishte nj lajmrim q kjo ardhje tashm ishte afr. Shfaqja e pazakonshme e Gjonit i bri dgjuesit e tij t ktheheshin prapa me syt e mendjes, tek profett e lasht. N sjelljen dhe qndrimin e tij ai i ngjante profetit Elia. Me shpirtin dhe fuqin e Elias ai denoncoi korrupsionin kombtar dhe qortoi ashpr mkatet m t prhapura. Fjalt e tij ishin t thjeshta, t qarta dhe bindse. Shum besonin se ai ishte profet i ngritur nga varri. I gjith kombi ishte trazuar. Grumbuj njerzish u grumbulluan n shkrettir. Gjoni shpalli ardhjen e Mesias dhe u bri thirrje njerzve pr pendim. Si simbol i pastrimit nga mkati, ai i pagzoi ata n ujrat e lumit Jordan. Kshtu me an t nj msimi kuptimplot dhe me nj qllim t caktuar ai deklaroi se ata, q pretendonin t ishin populli i zgjedhur i Perndis ishin prlyer me mkate dhe ishin t papastr n zemrn dhe jetn e tyre, ata s'do t mund t kishin pjes n mbretrin e Mesias. Princr dhe rabi, ushtar, tagrambledhs dhe fshatar shkuan t dgjonin profetin. Pr nj far kohe paralajmrimi solemn nga Perndia i lajmroi ata. Shum prej tyre u penduan dhe u pagzuan. Persona t t gjitha klasave shoqrore iu nnshtruan krkesave t Pagzorit, n mnyr q t bnin pjes n mbretrin q ai po shpallte. Shum prej skribve dhe farisenjve rrfyen mkatet e tyre dhe krkuan t pagzoheshin. Ata kishin lartsuar veten e tyre si m t mir se t tjert dhe i kishin br njerzit t kishin nj opinion t mir pr mshirn e tyre, tani sekretet e jetve t tyre ishin zbuluar. Por Gjonit i ishte ngulitur n mendje nga Shpirti i Shenjt fakti q, shum prej ktyre njerzve s'kishin bindje t vrteta pr mkatin. Ata ishin oportunist.Si miq t profetit ata shpresonin t gjenin mbshtetje te Princi i ardhshm. Dhe, duke u pagzuar nga duart e ktij msuesi t ri, ata mendonin ta forconin ndikimin e tyre mbi popull. Gjoni iu drejtua atyre me nj pyetje therse: "Pjell neprkash, kush ju ka msuar t'i arratiseni zemrimit q po vjen? Jepni pra frute t denja t pendess! Dhe mos t'iu shkoj mendja t thoni me vete: Ne kemi Abrahamin pr at. Sepse un po ju them q Perndia mund t nxjerr bij t Abrahamit edhe prej ktyre gurve." Judenjt e kishin keqinterpretuar premtimin e Perndis pr nj dashamirsi t prjetshme pr Izraelin: "Kshtu thot Zoti, q ka dhn diellin pr dritn e dits dhe i ka dhn ligje hns dhe yjeve pr dritn e nats, q e larton detin dhe i bn dallgt t uturijn, emri i t cilit sht Zoti i ushtrive. N qoft se kto ligje do t binin prpara meje, thot Zoti ather edhe pasardhsit e Izraelit do t pushonin s qeni nj komb prpara meje prjet. Kshtu thot Zoti: N qoft se do t mateshin yjet n qiejt lart; ose do t hulumtoheshin themelet e toks, ather un do t'i hidhja posht t gjith paraardhsit e Izraelit pr t gjitha ato, q kan br, thot Zoti."- Jeremia 31:3537. Judenjt medonin se fakti q ata ishin pasardhs natyral t Abrahamit i jepte atyre t drejtn

43

t pretendonin n plotsimin e ktij premtimi. Por ata nuk i vun re kushtet q Perndia kishte prcaktuar. Para se t bnte premtimin Ai kishte thn: "Do ta shtie ligjin tim n mendjen e tyre dhe do ta shkruaj mbi zemrn e tyre dhe un do t jem Zoti i tyre dhe ata do t jen populli im . . . Sepse un do ta fal paudhsin e tyre dhe nuk do ta kujtoj m mkatin e tyre." - Jeremia 31:33, 34. Dashamirsia e perndis i sht siguruar atyre njerzve, n zemrn e t cilve sht shkruar ligji i Tij. Ata jan nj me T. Por Judenjt e kishin ndar veten nga Perndia. Pr shkak t mkateve t tyre ata po vuanin gjykimin e Tij. Ky ishte shkaku q ata ishin skllevr nn nj komb pagan. Mendjet e tyre ishin errsuar nga shkeljet e ligjeve dhe, meqense n koht e shkuara Zoti i kishte mbrojtur ata, ata krkuan falje pr mkatet e tyre. Ata i mbushnin mendjen vetes se ishin m t mir se t tjert dhe se kishin t drejt t merrnin bekimet e Tij. Kto gjra: "jan shkruar pr paralajmrimin ton, pr ne q jemi n mbarim t epoks." - 1 Korintasve 10:11. Sa shpesh i keqinterpretojm ne bekimet e Perndis dhe i mbushim mendjen vetes se favorizohemi pr shkak t mirsis, q ndodhet brenda nesh. Perndia s'mund t bj pr ne at, q Ai ka dshir. Dhuratat e Tij prdoren pr t rritur vetknaqsin ton dhe pr t forcuar zemrat tona ndaj mosbesimt dhe mkatit. Gjoni i deklaroi msuesve t Izraelit se krenaria, egoizmi dhe mizoria e tyre tregonin se ata ishin nj brez nprkash, nj mallkim vdekjeprurs pr popullin, m tepr se fmijt e nj Abrahami t drejt dhe t bindur. Duke marr parasysh dritn, q kishin marr nga Perndia, ata ishin madje edhe m keq se pagant kundrejt t cilve ata ndjeheshin superior. Ata e kishin harruar shkmbin prej nga kishin dal dhe vrimn e miniers, nga e cila ishin grmuar. Perndia nuk varej nga ta pr prmbushjen e qllimit t Tij. Ashtu si e kishte thirrur Abrahamin nga nj popull pagan ashtu mund t thrriste t tjer pr t'i vn nn shrbimin e Tij. Zemrat e tyre mund t duken tashm aq t paqeta sa gurt e shkrettirs, por shpirti i Tij mund t'i gjallroj ata, pr t vepruar sipas vullnetit t Tij dhe pr t pasur prmbushjen e premtimit t Tij. "Dhe tashm" tha profeti, "spata sht n rrnjn e drurve, do dru, pra, q nuk jep frute t mira do t pritet dhe do t hidhet n zjarr." Jo prej emrit, por prej fruteve t saj prcaktohet vlera e nj peme. N qoft se fruti sht i pavlefshm, emri s'mund ta shptoj pemn nga shkatrrimi. Gjoni u deklaroi Judenjve se qndrimi i tyre ndaj Perndis do t vendosej nga karakteret dhe jett e tyre. Profesioni s'kishte vler. N qoft se jeta dhe karakteri i tyre s'ishin n harmoni me ligjet e Perndis, ata s'ishin njerzit e Tij. Dgjuesit e tij u bindn prej fjalve t tij, q krkonin t gjenin zemrn. Ata shkuan tek ai me pyetjen: "Dhe ne pra, 't bjm?" Ai prgjigjej "Ai q ka dy tunika le ti ndaj me at q s'ka dhe ai q ka t haj le t veproj po kshtu." Dhe Ai i kshilloi tagrambledhsit t ishin kundr padrejtsis dhe ushtart t ishin kundr dhuns. T gjith ata, q bhen shtetas n mbretrin e Krishtit tha ai do t japin prova besimi dhe pendimi. Shpirtmirsia, ndershmria dhe besnikria duhet t shihen n jett e tyre. Ata do t'i shrbejn nevojtarve dhe do t'i japin ofertat e tyre Perndis. Ata do t mbrojn t pambrojturit dhe do t japin nj shembull virtyti dhe dhembshurie. Ndjeksit e Perndis pra, do t japin prova pr fuqin transformuese t Shpirtit t Shenjt. N jetn e prditshme do t shihen drejtsia, mshira dhe dashuria e Perndis. Prndryshe ata jan si kashta, q i hidhet zjarrit. "Un po ju pagzoj me uj pr pendim," tha Gjoni, "por Ai q vjen pas meje sht m i fort se un dhe un nuk jam i denj as t mbaj sandalet e Tij, Ai do t'iu pagzoj me Frymn e Shenjt dhe me zjarrin." - Mateu 3:11. Profeti Isaia kishte deklaruar se Zoti do t pastronte njerzit e Tij nga padrejtsit e tyre "me frymn e drejtsis dhe me frymn e shfarosjes. Fjala e Zotit pr Izraelin ishte: "Do ta v prsri dorn time mbi ty, do t t pastroj nga zgjyrat e tua si me sod

44

dhe do t heq tr plumbin tnd." - Isaia 4:4; 1:25. Pr mkatin, kudo qoft ai "Perndia yn sht nj zjarr q konsumon." - Hebrenjve 12:29. Tek t gjith ata, q i nnshtrohen fuqis s Tij Shpirti i Perndis do ta prpij mkatin. Por n qoft se njerzit kapen pas mkatit, ata lidhen ngusht me t dhe lavdia e Perndis, q shkatrron mkatin do t shkatrroj edhe ata. Jakobi pas nj nate mundjeje me engjllin, tha: "E pash Perndin ball pr ball dhe jeta ime m'u fal." - Zanafilla 32:30. Jakobi kishte qen fajtor pr nj mkat t madh me sjelljen e tij ndaj Esaut, por ishte penduar. Shkelja e tij ishte falur dhe mekati i tij ishte pastruar, prandaj ai mund t duronte pranin e Perndis. Por kur njerzit gjendeshin para Perndis dhe me vullnet t plot ushqenin t keqen, ata shkatrroheshin. N shfaqjen e dyt t Krishtit, t kqinjt do t jen shkatrruar "me hukatjen e gojs s Tij" dhe do t jen t asgjsuar m "t dukurit e ardhjes s Tij." - 2 Selanikasve 2:8. Drita e lavdis s Perndis, e cila i jep jet t drejtve do t vras t kqinjt. N kohn e Gjon Pagzorit, Krishti do t shfaqej si zbulues i karakterit t Perndis.Vet prania e Tij do t'i tregonte njerzve mkatet e tyre. Vetm nse ata do t donin t pastroheshin nga mkati ata do t mund t shoqroheshin me T.Vetm ata, q ishin t pastr n zemr do t mund t rrinin n pranin e Tij. Kshtu Pagzori i shpalli Izraelitve mesazhin e Perndis. Shum prej tyre i kushtuan vmendje msimeve t tij. Shum sakrifikuan gjithka, n mnyr q t bindeshin. Grumbuj njerzish e ndoqn kt msues t ri nga nj vend n tjetrin dhe s'ishin t pakt ata, q ushqenin shpresn se ai mund t ishte Mesia. Por teksa Gjoni pa q njerzit po i kushtonin vmendje atij, ai shfrytzoi do mundsi, q t drejtonte besimin e tyre drejt Atij q do t vinte.

11 Pagzimi Bazuar tek Mateu 3:13-17; Marku 1:9-11; Luka 3:21, 22. Lajmet e profetit t shkrettirs dhe lajmrimi i mrekullueshm, q ai bri u shprndan n gjith Galilen. Mesazhi arriti deri tek bujqit n qytetet kodrinore m t veuara dhe peshkatart pran detit. Ky mesazh, n kto zemra t thjeshta dhe t zellshme gjeti reagimin m t iltr. Ai arriti deri n Nazaret, n zdrukthtarin q i prkiste Jozefit, ku ishte edhe Jezusi, i cili e njohu thirrjen q i drejtohej Atij. Koha e Tij kishte ardhur. Duke u kthyer nga puna e lodhshme e do dite, Ai i dha lamtumirn s ms dhe ndoqi hapat e bashkatdhetarve t Tij, q po grumbulloheshin rrugs drejt lumit Jordan. Jezusi dhe Gjon Pagzori ishin kushrinj dhe ishin t lidhur ngusht me rrethanat e lindjes s tyre, megjithat ata s'ishin njohur ende me njri - tjetrin. Jezusi e kishte kaluar jetn n Nazaret t Galiles, ndrsa Gjoni n shkrettirn e Judes. T ndodhur n mjedise shum t ndryshme, ata kishin jetuar t izoluar dhe s'kishin komunikuar me njri - tjetrin. Zoti e kishte urdhruar kt.

45

Nuk iu ishte dhn asnj rast q t akuzoheshin se kishin bashkpunuar pr t mbshtetur njritjetrin. Gjoni ishte njohur me ngjarjet, q shnonin lindjen e Jezusit. Ai kishte dgjuar pr vizitn e Tij n Jeruzalem gjat fmijris s Tij dhe se far kishte kaluar Ai n shkolln e rabive. Ai kishte informacion pr jetn e pamkat t Jezusit dhe besonte se Ai ishte Mesia, por s'ishte i sigurt pr kt n mnyr t prer. Fakti q Jezusi kishte qndruar pr kaq shum vjet n errsir, duke mos dhn asnj prov t veant pr misionin e Tij, bnte t lindnin dyshime nse Ai ishte apo jo i Premtuari. Megjithat Gjon Pagzori priti me besim, duke besuar se n kohn e Tij, Perndia do t qartsonte gjithka. I ishte thn se Mesia do t krkonte t pagzohej nga duart e tij dhe athere do t jepej shenja e karakterit t Tij hyjnor. Kshtu atij do i jepej mundsia t'ia prezantonte At njerzve. Kur Jezusi shkoi t pagzohej, Gjoni vuri re tek Ai nj pastrti karakteri, q s'e kishte dalluar kurr m par tek asnj njeri tjetr. Vet atmosfera e pranis s Tij ishte e shenjt dhe frymzonte respekt. Midis grumbullit t njerzve, q ishin mbledhur pr t, pran lumit Jordan, Gjoni kishte dgjuar legjenda t errta krimesh dhe kishte takuar shpirtra t prkulur nga barra e madhe e mkateve t panumrta, por s'kishte takuar kurr nj qnie njerzore, nga i cili t ndikohej n mnyr aq hyjnore. Gjith kjo prputhej me at, q i ishte thn Gjonit n lidhje me Mesian. Megjithat ai prapsej para pranimit t krkess s Jezusit. Si mundej ai, nj mkatar, t pagzonte t Pamkatin? Pse duhej q Ai, q s'kishte nevoj pr pendim t'i nnshtrohej nj riti, q nnkuptonte larjen e fajeve? Teksa Jezusi krkoi t pagzohej, Gjoni u spraps, duke thirrur: "Mua m duhet t pagzohem prej teje dhe ti po vjen tek un?" Me autoritet, i vendosur, por jo ashpr, Jezusi u prgjigj: "Lejo t bhet pr tani, sepse n kt mnyr prmbushim do drejtsi." Dhe Gjoni, duke u dorzuar, e udhhoqi Shptimtarin brenda n lum dhe e 'varrosi' At nn uj. "Dhe duke dal nga uji" Jezusi "pa qiejt q u hapn dhe frymn e Perndis, duke zbritur si nj pllumb e duke ardhur mbi t." Jezusi nuk e mori pagzimin si nj rrfim t fajeve t Tij. Ai e identifikoi veten me mkatart, duke hedhur hapat, q ne duhet t hedhim dhe, duke br punt q ne duhet t bjm. Jeta e Tij e prbr prej vuajtjes dhe durimit, pas pagzimit ishte gjithashtu nj shembull pr ne. Pasi doli nga lumi, Jezusi u prkul dhe filloi t lutej n breg t lumit. Nj epok e re dhe e rndsishme po fillonte pr T. Ai tani po hynte n konfliktin e jets s Tij n nj faz m t gjer. Megjithse Ai ishte Princi i Paqes, ardhja e Tij do t ishte si nxjerrja e nj shpate nga milli. Mbretria, q Ai do t ngrinte ishte e kundrta e asaj q Judenjt dshironin. Ai, q ishte themeli i ritualeve dhe ekonomis s Izraelit do t shihej si shkatrruesi i tyre. Ai, q kishte shpallur ligjin n Sinai, do t denoncohej pr shkelje t ligjit. Ai, q kishte ardhur t thyente fuqin e Satanit do t denoncohej si Beelzebub. Asnj njeri n tok s'e kishte kuptuar At dhe gjat shrbesave t Tij Ai akoma ecte vetm. Gjat gjith jets s Tij, e ma dhe t vllezrit s'e kishin kuptuar misionin e Tij. As dishepujt s'e kuptuan dot. Ai kishte jetuar n dritn e prjetshme, duke qen nj me Perndin, por jeta e Tij n tok do t kalonte n vetmi. Duke qen nj me ne, Ai duhej t duronte barrn e fajit dhe mjerimit ton. I Pamkati do duhej t duronte turpin e mkatit. Ai, q dashuronte paqen do duhej t jetonte me grindjen, e vrteta do t rrinte me t rremen, pastrtia me turpin. do mkat, do mosmarrveshje, do epsh i flliqur ishte nj tortur pr shpirtin e Tij. Ai do t duhej ta bnte rrugn i vetm, i vetm do t duhej ta duronte dhe barrn e rnd. Shptimi i bots ishte n dorn e Atij, q kishte hequr dor nga lavdia e Vet dhe kishte pranuar dobsin e njerzimit. Ai e pa dhe e ndjeu kt dobsi, por qllimi i Tij mbeti i palkundur.

46

Shptimi i njerzimit ishte n duart e Tij dhe Ai e zgjati dorn pr t kapur dorn e Dashuris s Gjithpushtetshme. Shikimi i Shptimtarit duket sikur deprton qiellin, teksa shpirti i Tij derdhet n lutje. Ai e di mir se si mkati i ka rnduar zemrat e mkatarve dhe se sa e vshtir do t jet pr ta t dallojn misionin e Tij dhe t pranojn dhuratn e Shptimtarit. Ai i krkon Atit q fuqia t kaprcej mosbesimin dhe t thyej prangat, me t cilat Satani i kishte prangosur ato dhe n emr t tyre t mposhtte shkatrrimtarin. Ai krkon pr dshmin, q Perndia e pranon njerzimin, n Birin e Tij. Asnjher m par engjjt s'kishin dgjuar nj lutje t till. Ata me zor prisnin t'i jepnin Komandantit t tyre nj mesazh sigurie dhe ngushllimi. Por jo: Ati vet do t'i prgjigjej lutjes s Birit t Tij. Q nga froni rodhn rrezet e lavdis s Tij. Qiejt u hapn dhe mbi kokn e Shptimtarit zbriti nj drit e pastr n formn e nj pllumbi, -simbol i prshtatshm i Atij, t urtit dhe t prulurit. Pak njerz, prve Gjonit, e dalluan vizionin qiellor, atje n turmn e madhe n lumin Jordan. Megjithat, mbi tr ata njerz u vendos madhshtia e nj pranie hyjnore. Ata qndruan n heshtje, duke ia ngulur syt Krishtit. Trajtat e Tij u lagn nga drita, q rrethon prher fronin e Perndis. Fytyra e Tij drejtuar nga qielli ishte aq shum e mbushur me lavdi sa s'ishte par kurr ndonjher n fytyrn e nj njeriu. Nj z u dgjua nga qiejt e hapur: "Ky sht Biri im i dashur, me t cilin jam knaqur." Kto fjal u than pr t'u dhn besim atyre, q ishin dshmitar t ksaj skene dhe pr t forcuar Shptimtarin n misionin e Tij. Pavarsisht se mkatet e nj bote fajtore u hodhn mbi Krishtin, pavarsisht nga poshtrimi q mori mbi vete, duke marr natyrn ton t pandershme, zri nga qielli e deklaroi At si Birin e t Prjetshmit. Gjoni u prek shum kur pa Jezusin t prkulur si nj luts, duke krkuar aprovimin e Atit. Teksa lavdia e Perndis e rrethonte dhe teksa dgjohej ai z nga qielli, Gjoni njohu shenjn, q Perndia kishte premtuar. Ai e kuptoi q Ai, q kishte pagzuar, ishte Shptimtari i Bots. Shpirti i Shenjt qndroi mbi T dhe, me nj dor drejtuar Jezusit thirri: "Ja qengji i Perndis, q mori mbi vete mkatet e bots." Asnjri prej dgjuesve, as vet folsi nuk e vuri re rndsin e ktyre fjalve, "Qengji i Perndis." Mbi Malin Moriah, Abrahami kishte dgjuar pyetjen e birit t tij: "Ati impo ku sht qengji pr sakrificn?" I ati iu prgjigj: "Djali im, Perndia do ta siguroj vet qengjin pr sakrificn." - Zanafilla 22:7, 8. Dhe tek dashi, q u soll n mnyr hyjnore n vend t Isakut, Abrahami pa simbolin e Atij, q do t vdiste pr mkatet e njerzve. Shpirti i Shenjt, nprmjet Isaias, profetizoi pr Shptimtarin. "At e solln si nj qengj, q e ojn n thertore" "dhe Zoti bri q t bjer mbi t paudhsia e t gjithve" (Isaia 53:7, 6), por Izraelitt s'e kuptuan msimin. Shum prej tyre i vlersuan ofertat e sakrifics ashtu si pagant i konsideronin sakrificat e tyre si dhurata, me an t t cilave ata vet mund t pajtoheshin me Krijuesin. Perndia dshironte t'u msonte atyre se nga dashuria e Tij vjen dhurata q do t'i pajtonte ata me T. Dhe fjala q iu tha Jezusit n lumin Jordan: "Ky sht biri im, me t cilin jam knaqur" prfshinte dhe njerzimin. Perndia i foli Jezusit si prfaqsuesit ton. Megjithse jemi mkatar dhe t dobt ne s'jemi ln mnjan si t pavlefshm. "Ai na bri ne t plqyer n t dashurin, Birin e Tij" - Efesianve1:6. Lavdia, q qndronte mbi Krishtin sht garancia e dashuris s Perndis pr ne. Ajo na tregon pr fuqin e lutjes, - se si zri i njeriut mund t arrij n veshin e Perndis dhe lutjet tona t pranohen n qiell. Me an t mkatit, toka ishte ndar nga qielli dhe ishte larguar nga bashksia e Tij; por Jezusi e lidhi at prsri me sfern e lavdis. Dashuria e Tij ka rrethuar njerzit dhe arriti majat e qiejve. Drita, q u derdh mbi Shptimtarin ton prej portave

47

t hapura, do t derdhet dhe mbi ne teksa ne t lutemi pr ndihm pr t'i rezistuar tundimit. Zri, q i foli Jezusit, i thot do shpirti besimtar "Ky sht biri im, me t cilin jam knaqur." "Shum t dashur, tani jemi bij t Perndis, por ende nuk sht shfaqur do t jemi; por dim se kur t shfaqet Ai, do t jemi t ngjashm me t, sepse do ta shohim se si sht Ai." - 1 Gjoni 3:2. Shptimtari yn ka hapur rrugn, n mnyr q, m mkatart, m nevojtart, m t shtypurit dhe m t prbuzurit, t mund t gjejn t drejtn pr t njohur Atin. T gjith mund t ken nj banes, q Jezusi ka shkuar t prgatis. "Kto thot i Shenjti, i Vrteti, Ai q ka elsin e Davidit, Ai q hap dhe askush nuk mbyll; dhe mbyll dhe askush nuk hap . . . ; ja, t vura prpara nj dere t hapur, q asnjri nuk mund ta mbyll." - Zbulesa 3:7, 8.

12 Tundimi Bazuar tek Mateu 4:1-11; Marku 1:12, 13; Luka 4:1-13. "Jezusi, i mbushur me Frymn e Shenjt, pasi u kthye nga lumi Jordan u udhhoq nga Shpirti i Shenjt n shkrettir." Fjalt e Markut ishin kuptimplota. Ai tha: "Fill pas ksaj, Fryma e Shenjt e oi n shkrettir dhe qndroi atje dyzet dit i tunduar nga Satani. Ishte bashk me bishat dhe engjjt i shrbenin." "Gjat atyre ditve Ai nuk hngri asgj." Kur Jezusi u ua n shkrettir pr t'u tunduar, Ai u udhhoq pr atje nga Shpirti i Perndis. Ai shkoi n shkrettir pr t qen vetm, pr t menduar pr misionin dhe punn e Tij. Duke mbajtur kreshm dhe duke u lutur, Ai po mblidhte veten pr t prballuar rrugn e gjakosur, npr t ciln do t'i duhej t kalonte. Por Satani e dinte q Shptimtari kishte shkuar n shkrettir dhe mendoi se ky ishte rasti m i mir pr t'iu afruar Atij.

48

N konfliktin midis Princit t Drits dhe udhheqsit t mbretris s errsirs, viheshin n rrezik shtje vrtet madhore. Pasi e tundoi njeriun drejt mkatit, Satani e deklaroi tokn si pron t tijn dhe e quajti veten mbret t ksaj bote. Pasi i prshtati sipas natyrs s tij prindrit tan toksor, ai mendoi t vendoste mbi tok perandorin e tij. Ai deklaroi se njerzit e kishin zgjedhur at si sovranin e tyre. Me an t kontrollit q kishte br mbi njerzit, ai siguroi sundimin mbi botn. Krishti kishte ardhur pr t hedhur posht pretendimet e Satanit. Si Bir i njeriut, Krishti do t'i qndronte besnik Perndis. Kshtu do t tregohej se Satani s'kishte siguruar kontroll t plot mbi racn njerzore dhe se pretendimet e tij pr botn ishin jo t vrteta. T gjith ata, q dshironin lirim nga fuqia e Tij do t liroheshin. Prona, q Adami kishte humbur me an t mkatit, do t merrej prsri. Q prej lajmrimit t gjarprit n Eden: "Un do t shtie armiqsi midis teje dhe gruas, midis fars sate dhe fars s saj," (Zanafilla 3:15) Satani e kishte ditur q s'kishte siguruar nj pushtet absolut mbi botn. Ishte par tek njerzit puna e nj fuqie, q i bnte ball sundimit t tij. Me nj interes t veant, ai pa sakrificat e ofruara nga Adami dhe bijt e tij. N kto ceremoni, ai dalloi nj simbol bashkimi midis qiellit dhe toks. Ai vendosi ta pengonte kt bashkim. Ai e keqinterpretoi Perndin dhe keqinterpretoi ritet q tregonin pr Shptimtarin. Njerzit ishin shtyr ta kishin frik Perndin si dikush q knaqej me shkatrrimin e tyre. Sakrificat, t cilat duhej t kishin nxjerr n shesh dashurin e Tij, ofroheshin vetm pr t qetsuar zemrimin e Tij. Satani nxiti pasionet e kqija t njerzve, n mnyr q t shpejtonte sundimin mbi ta. Kur u dha fjala e shkruar e Perndis, Satani studioi profecit e shfaqjes s Shptimtarit. Nga brezi n brez ai punoi q t'i bnte t verbr njerzit ndaj ktyre profecive, n mnyr q ata t mund t hidhnin posht Krishtin n ardhjen e Tij. Me lindjen e Jezusit, Satani e dinte q kishte ardhur Dikush, q me nj detyr hyjnore do t'i bnte qndres sundimit t tij. Ai u drodh nga mesazhi i engjllit, q dshmonte autoritetin e Mbretit t porsalindur. Satani e njihte mir vendin, q kishte pasur Krishti n qiell si i Preferuari i Atit. Fakti q Biri i Perndis do t vinte n tok si njeri, e habiti dhe e friksoi at. Ai s'mund ta kuptonte thellsin e misterit t ksaj sakrifice t madhe. Shpirti i tij egoist s'mund ta kuptonte nj dashuri aq t madhe pr racn e mashtruar. Lavdia dhe paqja e qiellit si dhe gzimi i bashkimit me Perndin, kuptoheshin n mnyr t vagt nga njerzit; por njiheshin shum mir nga Luciferi. Qkur e kishte humbur vendin n qiell, ai kishte vendosur t hakmerrej, duke i br t tjert t ndanin me t rnien e tij. Ai do ta arrinte kt, duke i br ata t nnvlersonin gjrat qiellore dhe t'u prkushtoheshin atyre toksore. Komandanti i qiellit s'do t'i fitonte shpirtrat pr mbretrin e Tij pa hasur pengesa. Q nga koha q ishte foshnje n Betlehem ai ishte sulmuar nga e keqja. Imazhi i Perndis manifestohej tek Krishti dhe n kshillat e Satanit ishte marr vendimi q Ai duhej t mposhtej. Asnj qenie njerzore, q kishte ardhur n bot s'i kishte shptuar fuqis s mashtruesit. Forcat, q bnin pjes n komplotin e s keqes ishin vn n ndjekje t gjurmve t Tij q t hynin n luft me T dhe po t ishte e mundur t triumfonin mbi T. N pagzimin e Shptimtarit, Satani ishte midis dshmitarve, Ai e pa lavdin e Atit tek hidhte hije mbi Birin e Tij. Ai dgjoi zrin e Zotit, q dshmonte pr faktin q Jezusi ishte hyjnor. Q prej mkatit t Adamit, racs njerzore i ishte ndrprer mundsia e lidhjes s drejprdrejt me Perndin, lidhja ndrmjet qiellit dhe toks bhej nprmjet Krishtit, por tani q Jezusi kishte ardhur "me formn e mishit t njeriut plot mkate" vet Ati foli. M par Ai kishte komunikuar me njerzimin nprmjet Krishtit, tani po komunikonte me njerzimin n Krisht. Satani kishte shpresuar se neveria e Perndis ndaj s keqes do t mund t sillte nj ndarje t prjetshme

49

ndrmjet qiellit dhe toks. Por tani ishte treguar se lidhja midis Perndis dhe njeriut ishte prtrir. Satani kuptoi se ai duhej ose t pushtonte ose t pushtohej. shtjet e konfliktit e trhiqnin aq shum sa ai s'mund t'ia linte n dor engjjve, q ishin n ann e tij. Ai duhej ta drejtonte personalisht luftn. Krishti ishte shnjestra e do pushke t ferrit. Shum njerz e shikojn konfliktin midis Krishtit dhe Satanit si dika q s'ka lidhje me jetn e tyre dhe ky konflikt s'u intereson shum. Por n brendsi t zemrave t do qnieje njerzore prsritet ky konflikt. Asnjher askush s'largohet nga radht e s keqes pr t'i shrbyer Perndis, pa u ndeshur me sulmet e Satanit. Joshjet, t cilave u rezistoi Krishti, jan ato, t cilave ne e kemi aq t vshtir t'u bjm ball. Ai sht tunduar aq shum, q sa superior sht karakteri i Tij, n krahasim me karakterin ton. Me peshn e tmerrshme t mkateve t bots mbi T, Krishti i bri ball testit t uris, t dashuris s bots dhe t dashuris pr lvdata, q t on n vetbesim. Kto ishin tundimet, q mposhtn Adamin dhe Evn dhe q na mposhtin aq lehtsisht dhe neve sot. Satani e kishte quajtur mkatin e Adamit si prov q ligji i Perndis ishte i padrejt dhe s'mund t'i bindeshe. Krishti duhet t mos dshmonte m si Adami, mes njerzve. Por kur Adami u sulmua nga tundimi, s'kishte vepruar n t asnj prej efekteve t mkatit. Ai qndronte me forcn e nj burri, duke zotruar fuqin e plot t mendjes dhe trupit t tij. Ai ishte i rrethuar nga lavdit e Edenit dhe ishte n kontakt t prditshm me qeniet qiellore. S'ishte kshtu pr Jezusin, kur hyri n shkrettir me Satanin pr t qen n t njjtn lartsi me t. Pr katr mij vjet raca njerzore kishte ardhur duke e humbur forcn fizike, fuqin mendore dhe vlern morale; dhe Krishti mori mbi Vete dobsit e njerzimit t degjeneruar. Vetm kshtu Ai do t mund t shptonte njeriun nga degradimi i tij. Shum than q ishte e pamundur pr Krishtin t mposhtej nga tundimi. Prndryshe, Ai s'do t ishte vendosur n vend t Adamit, s'do t mund t kishte korrur fitoren q Adami s'kishte korrur. N qoft se ne do t kemi n nj far mnyre nj konflikt m t madh se ai q pati Krishti ather Ai s'do mund t na ndihmoj dot. Por Shptimtari yn mori formn njerzore me gjith prgjegjsit e saj. Ai mori natyrn njerzore, duke e pasur mundsin t'i prgjigjej tundimit. Ne s'do provojm asgj q Ai s'e ka provuar m par. Pr Krishtin ashtu si dhe pr iftin e shenjt n Eden, dshira (etja) ishte fusha e tundimit t par t madh. Pikrisht atje ku filloi shkatrrimi, duhej t fillonte puna e shptimit ton. Ashtu si Adami ra me prmbushjen e oreksit t vet, ashtu dhe Krishti me an t mohimit t oreksit do t mund t kaprcente provn. "Dhe mbasi agjroi dyzet dit dhe dyzet net, n fund e mori uria. Ather tunduesi pasi iu afrua i tha: N qoft se je Biri i Perndis, thuaj q kta gur t bhen buk. Por Ai iu prgjigj: sht shkruar: Njeriu nuk rron vetm me buk, por me do fjal q del nga goja e Perndis." Q nga koha e Adamit deri n kohn e Krishtit prmbushja e dshirave vetiake kishte rritur fuqin e dshirave dhe t pasioneve derisa ato kishin dal jasht kontrollit. Kshtu njeriu ishte poshtruar dhe smurur dhe ishte e pamundur pr t q t'ia dilte mban vet. N emr t njeriut, Krishti mposhti djallin, duke duruar testin m t ashpr. Pr hatrin ton Ai ushtroi mbi veten nj vetkontroll m t fort se uria apo vdekja. Dhe n kt fitore t par prfshiheshin shtje t tjera, q hyjn n t gjith konfliktet tona me fuqit e errsirs. Kur Jezusi hyri n shkrettir Ai ishte i rrethuar nga lavdia e Atit. I zhytur n lidhjen me Perndin, Ai ishte ngritur mbi dobsit njerzore. Por lavdia u largua dhe Ai u la t luftonte me tundimin. Ky i fundit, qndronte mbi T do moment. Natyra e Tij njerzore, tkurrej nga konflikti q e priste. Pr dyzet dit Ai agjroi dhe u lut. I dobsuar dhe i ligur nga uria, i

50

drrmuar nga agonia mendore, "Pamja e Tij ishte e shfytyruar m tepr se e do njeriu tjetr dhe fytyra e Tij ishte ndryshe nga ajo e bijve t njeriut." - Isaia 52:14. Tani ishte asti i duhur pr Satanin. Tani Ai duhej ta mposhte Krishtin. Athere erdhi pr Shptimtarin, si nj prgjigje e lutjeve t Tij, dikush me pamjen e nj engjlli nga qielli. Ai tha se kishte nj urdhr nga Perndia pr t deklaruar se agjrimit t Krishtit po i vinte fundi. Ashtu si Perndia kishte drguar nj engjll pr t prapsur dorn e Abrahamit nga sakrifikimi i Isakut, po ashtu, i knaqur me dshirn e Krishtit pr t hyr n rrugn e gjakosur, Ati drgoi nj engjll pr ta liruar At; ky ishte mesazhi q iu drgua Jezusit. Shptimtari ishte i zbeht nga uria, Ai po vdiste pr buk kur Satani shkoi papritur atje. Duke treguar me gisht tek gurt e shkrettirs, q kishin pamjen e qofteve, tunduesi tha: "N qoft se je Biri i Perndis, thuaj q kta gur t bhen buk." Megjithse u shfaq si nj engjll i drits, fjalt e para e tradhtuan karakterin e tij. "N qoft se je Biri i Perndis." Ktu shfaqet trthorazi mosbesimi. Sikur Jezusi t bnte at q Satani sugjeronte, do t thoshte se pranonte dyshimin. Tunduesi planifikonte t rrzonte Krishtin me t njjtat mnyra, q funksiononin aq mir me racn njerzore n fillim. Sa me takt e kishte afruar Evn n Eden! "A ka thn me t vrtet Perndia: Mos hani nga t gjitha pemt e kopshtit?" Zanafilla 3:1. Fjalt e tunduesit ishin t vrteta, por mnyra se si ai i thoshte ato kishte nj prbuzje t maskuar pr fjaln e Perndis. Kishte nj dika negative t mbuluar, nj dyshim pr t vrtetn hyjnore. Satani krkoi t fuste n mendjen e Evs mendimin se Perndia s'do bnte si kishte thn; se fakti q s'i lejonte t hanin nj frut aq t bukur ishte n kontradikt me dashurin dhe mshirn pr njeriun. Kshtu tani tunduesi krkon t frymzoj Krishtin me ndjenjat e tij. "N qoft se je Biri i Perndis." Fjalt rrinin t ngulura n mendjen e tij. N tonin e zrit t tij ekzistonte shprehja e nj mosbesimi absolut. A do ta trajtone Perndia kshtu Birin e Tij? Do ta linte n shkrettir me bishat e egra, pa ushqim, pa shok, pa rehati? Ai po thoshte trthorazi se Perndia nuk donte q Biri i Tij t ishte n nj gjendje t till. "N qoft se je Biri i Perndis" trego fuqin tnde, duke e lehtsuar veten nga kjo uri shtypse, i thuaj ktij guri t bhet buk. Fjalt nga qielli; "Ky sht Biri im n t cilin jam knaqur" (Mateu.3:17) tingllonin akoma n vesht e Satanit. Por ai ishte i vendosur t bnte q Krishti t mos i besonte ksaj dshmie. Fjala e Perndis ishte siguria pr Krishtin q misioni i Tij ishte hyjnor. Ai kishte ardhur t jetonte si njeri midis njerzve dhe ishte fjala ajo q deklaronte lidhjen e Tij me qiellin. Ishte qllimi i Satanit t bnte q Ai t dyshonte pr kt fjal. N qoft se do t tundej besimi i Krishtit n Perndi, Satani e dinte mir se fitorja mbi gjith konfliktin do t ishte e tij. Ai do mund ta mposhtte Jezusin. Ai shpresonte se n at gjendje dshprimi dhe urie t madhe, Krishti do ta humbte besimin tek Ati i Tij dhe do t bnte nj mrekulli pr veten. Pasi ta kishte br kt, plani i shptimit do t ishte prishur. Kur Satani dhe Biri i Perndis hyn n konflikt pr her t par, Krishti ishte komandanti i Shumics hyjnore dhe Satani udhheqs i revolts n qiell, u dbua. Tani, n dukje ata kan ndrruar vendet dhe Satani e shfrytzoi aq sa mundi avantazhin e vet t supozuar. Njri prej engjjve m t fuqishm, thot ai, u dbua nga qielli. Pamja e Jezusit tregon se sht Ai engjlli i rn, i braktisur nga Perndia dhe nga njeriu. Nj qenie hyjnore do t ishte n gjendje t mbshteste fjaln e vet, duke br nj mrekulli. "N qoft se je Biri i Perndis, thuaj q kta gur t bhen buk." Nj veprim i till i nj fuqie t till krijuese, do t ishte prova prfundimtare e hyjnores. Do ta onte konfliktin drejt fundit. Jezusi s'mund ta dgjonte n heshtje, pa t vetmen prpjekje, kryemashtruesin. Por Biri i Perndis s'do t'i provonte faktin q ishte hyjnor Satanit, as nuk do t'i shpjegonte atij arsyen e poshtrimit t vet. Duke iu bindur krkesave t rebelit, s'do t prfitonte asgj pr t mirn e

51

njeriut as pr lavdin e Perndis. Sikur Krishti t kishte vepruar sipas sugjerimit t armikut, Satani do t kishte thn akoma: "M jep nj shenj q t besoj se je Biri i Perndis." Provat do t ishin t pavlefshme pr t thyer fuqin e rebelimit n zemrn e tij. Dhe kshtu Krishti s'do t ushtronte fuqin hyjnore pr prfitim vetjak. Ai kishte ardhur pr t duruar vshtirsit, ashtu si duhet t bjm dhe ne, duke na dhn ne shembullin e besimit dhe t pruljes. As ktu, as n koht e mvonshme n jetn e Tij toksore Ai s'bri asnj mrekulli pr vete. Punt e Tij t mrekullueshme ishin t gjitha pr t mirn e t tjerve. Megjithse Jezusi e njohu Satanin q nga fillimi, Ai s'u nxit t hynte n debat me t. I forcuar nga kujtimi i zrit nga qielli, Ai pushonte n dashurin e Atit t Tij. Ai s'do t zhvillonte bisedime me tundimin. Jezusi i bri ball Satanit me fjalt e shkrimeve: "sht shkruar," tha Ai. N do tundim arma e lufts s Tij ishte fjala e Perndis. Satani i krkoi Krishtit t bnte nj mrekulli pr t treguar se Ai ishte hyjnor. Por ajo q sht m e madhe se t gjith mrekullit, ishte besimi i vendosur mbi "Kshtu thot Zoti" nj shenj, q s'mund t kundrshtohej. Pr aq sa Krishti mbajti kt pozicion, tunduesi s'mund t kishte avantazh. Krishti u sulmua nga tundimet m t forta n kohn e dobsis s Tij m t madhe. Kshtu mendoi t triumfonte Satani. Duke ndjekur kt politik ai kishte arritur fitoren mbi njerzit. Kur forca dshtoi, fuqia e dshirs u dobsua dhe besimi pushoi s besuari n Perndin, ather ata q kishin qndruar t fort dhe trimrisht nga ana e s drejts, u shtypn. Moisiu ishte lodhur me dyzet vjett e sorollatjes s Izraelit, kur pr momentin besimi i shkputi duart nga fuqia e prjetshme. Ai dshtoi pikrisht mbi kufijt e toks s premtuar. Kshtu edhe me Elian, q kishte qndruar guximtar para Mbretit Ahab, q kishte prballuar tr kombin e Izraelit, me katrqind e pesdhjet profett e Baalit mbi kokat e tyre. Pas asaj dite t tmerrshme n Karmel, kur profett e rrem u vran dhe populli deklaroi besnikrin e tij ndaj Perndis, Elijahu ia mbathi pr t shptuar veten prej krcnimeve t idhujtarit Jezebel. N kt mnyr prfitoi Satani nga dobsia e njerzimit. Dhe do t vazhdoj t punoj akoma n t njjtn mnyr. Gjithmon kur dikush sht i rrethuar nga re, i hutuar nga rrethanat ose i helmuar nga varfria dhe stresi, Satani sht atje i gatshm t tundoj dhe t mrzis. Ai sulmon pikat e dobta t karakterit ton. Ai krkon t tund besimin ton n Perndi, q vuan pr faktin q ekzistojn rrethana t tilla. Ne tundohemi t mos besojm n Perndi, t vm n dyshim dashurin e Tij. Shpesh tunduesi vjen tek ne ashtu si shkoi tek Krishti, duke renditur para nesh dobsit tona. Ai shpreson t dekurajoj shpirtin ton dhe t thyej lidhjet tona me Perndin. M pas ai sht i sigurt pr gjakun e tij. N qoft se do ta takojm ashtu si bri Jezusi, ne duhet t'i bjm ball m shum se nj beteje. Duke hyr n bisedime me armikun, ne i japim atij prparsi. Kur Krishti i tha tunduesit: "Njeriu nuk rron vetm prej buke, por me do fjal q del nga goja e Perndis,"Ai prsriti fjalt q m shum se nj njmij e katrqind vjet m par i kishte thn Izraelit. "Kujto gjith rrugn q Zoti, Perndia yt, t ka br t prshkosh n kto dyzet vjet n shkrettir . . . Kshtu pra, Ai t bri t ulsh kokn, t provosh urin, pastaj t ka ushqyer me mana q ti nuk i njihje dhe as etrit e tu nuk i kishin njohur kurr, me qllim q ti t kuptosh se njeriu nuk rron vetm me buk, por rron me do fjal q del nga goja e Perndis." - Ligji i prtrir 6:2, 3. N shkrettir, kur s'kishte m mnyra pr t'u ushqyer, Perndia i drgoi popullit t Tij mana nga qielli; nj sasi t mjaftueshme dhe konstante. Ky furnizim ishte pr t'i msuar ata se, ndrsa ata besonin n Perndi dhe ecnin n rrugt e Tij, Ai s'do t'i braktiste kurr ata. Shptimtari tani praktikoi msimin q i kish dhn Izraelit. Me an t fjals s Perndis iu dha ndihm turms s Izraelit dhe po me an t fjals s Perndis do t'i jepej Jezusit. Ai priti kohn e Perndis pr t sjell lehtsimin e gjendjes. Ai ishte n shkrettir, duke iu bindur Perndis dhe s'do ta merrte ushqimin ashtu si i kishte propozuar Satani. N pranin e dshmitarit t

52

universit, Ai dshmoi se sht nj fatkeqsi m e vogl t vuash do gj, q mund t ndodh sesa t heqsh dor n fardo mnyre nga vullneti i Perndis. "Njeriu nuk rron vetm me buk, por me do fjal q del nga goja e Perndis." Shpesh, ndjeksi i Perndis ohet atje ku s'mund t'i shrbej Perndis dhe t vazhdoj ato q ka marr prsipr n tok. Mbase duket sikur bindja ndaj krkesave t thjeshta t Perndis do t ndrpres prkrahjen e Tij. Satani do ta bj t mendoj se duhet t sakrifikoj bindjet e tij, pr t cilat sht i ndrgjegjshm. Por e vetmja gj n botn ton, mbi t ciln mund t varim shpresat sht fjala e Perndis: "Por, para s gjithash krkoni mbretrin e Perndis dhe drejtsin e Tij dhe t gjitha kto gjra do t'iu shtohen." - Mateu 6:33. Edhe n kt jet s'sht n t mirn ton t heqim dor nga vullneti i Atit ton, q sht n qiell. Kur t msojm pr fuqin e fjals s Tij, s'duhet t ndjekim sugjerimet e Satanit pr t fituar bukn apo pr t shptuar jett tona. Pyetjet tona t vetme do t jen: Cili sht urdhrimi i Perndis dhe cili sht premtimi i Tij? Duke i ditur kto ne duhet t'i bindemi ktij t parit dhe t besojm tek i dyti. N konfliktin e fundit t debatit t madh me Satanin, ata q i jan besnik Perndis, do t shohin do prkrahje toksore t ndrpritet. Meqense ata refezuan t shkelnin ligjin e Tij n bindje t fuqive toksore, atyre do t'u ndalohet blerja apo shitja. M n fund do t vendoset q ata t vdesin. (Shih Zbulesa 13:11-17.) Por t bindurve i sht br premtimi: "Ai do t banoj n vende t larta, shkmbenjt e fortifikuara do t jen streha e tij, buka e tij do t'i jepet, uji i tij do t'i sigurohet." - Isaia 33:16. Me an t ktij premtimi do t jetoj fmija i Perndis. Kur toka t humbas nga uria, ata do t ushqehen, "Ata nuk do t ngatrrohen n kohn e fatkeqsis dhe n ditt e zis do t ngopen." - Psalmi 37:19. N at koh vuajtjeje profeti Habakuk me zor priste dhe fjalt e tij shprehn besimin e kishs: "Ndonse fiku nuk do t lulzoj dhe nuk do t ket asnj fryt te hardhit, ndonse punimi i ullirit do t jet zhgnjyes dhe arat nuk do t japin m ushqim, ndonse kopet do t zhduken nga vathat dhe nuk do t ket m qe n stalla, un do t ngazllohem te Zoti dhe do t gzohem te Perndia i shptimit tim." - Habakukn 3:17, 18. Nga t gjitha msimet, q duhen nxjerr nga tundimi i par i madh i Zotit ton, asnj s'sht m i rndsishm sesa t kemi n dor kontrollin e uris dhe t pasioneve. Gjat gjith kohrave, tundimet n lidhje me natyrn fizike kan qen m t efektshmet pr korruptimin dhe degradimin e racs njerzore. Me an t mosprmbajtjes, Satani punon pr t shkatrruar fuqit mendore dhe morale, q Perndia i dha njeriut si nj dhunti falas. Kshtu bhet e pamundur pr njerzit t vlersojn gjrat q kan vler t prjetshme. Me an t prmbushjes s dshirave sensuale, Satani krkon t thith nga shpirti do gjurm plqimi t Perndis. Prmbushja e dshirave vetiake, n mnyr t pakontrolluar dhe si rrjedhim degradimi dhe smundjet q ekzistonin n ardhjen e par t Krishtit, do t ekzistojn akoma plot me ligsi, para ardhjes s Tij t dyt. Krishti deklaron se kushtet e bots do t jen si n ditt e paraprmbytjes dhe si n Sodom dhe n Gomora. do imagjinim i mendimeve t zemrs do t jet i keq n vazhdimsi. Ne po jetojm n prag t asaj kohe t frikshme dhe duhet t vij te ne msimi i Kreshms s Shptimtarit. Vetm me an t vuajtjes s madhe q Krishti duroi, ne mund t vlersojm t keqen q ekziston tek prmbushja e dshirave t vetes n mnyr t pakufizuar. Shembulli i Tij deklaron se shpresa jon e vetme pr jetn e prjetshme sht lnia e dshirave dhe pasioneve tona n vullnetin e Perndis. sht e pamundur pr ne t mohojm britmat e natyrs son t rn. Me an t ktij shtegu Satani do t sjell tundimin mbi ne. Krishti e dinte q armiku do t vinte tek do qnie njerzore, pr t prfituar nga dobsia e trashguar dhe me an t insinuatave t tij t rreme, pr t zn n grack t gjith ata q besojn n Perndi. Dhe, duke kaluar mbi tokn, n t ciln njeriu do t udhtoj, Zoti ka prgatitur rrugn pr ne. Vullneti i Tij nuk sht q ne t kemi disavantazhe n

53

konfliktin me Satanin. Ai s'do q ne t jemi t dekurajuar nga sulmet e gjarprit. "Merrni zemr"u thot Ai "Un e munda botn." - Gjoni 16:33. Le t shikoj ai q lufton kundr uris, le t shikoj Shptimtarin n shkrettirn e tundimit. Le t shikoj At n agonin e Tij mbi kryq tek thrriste: "Kam etje" Ai i ka br ball gjithkaje q ne mund t durojm. Fitorja e Tij sht jona. Jezusi u mbshtet tek fuqia dhe dituria e Atit t Tij qiellor. Ai deklaron: "Por Zoti, Zoti m ka ndihmuar; prandaj nuk qesh hutuar dhe e di q nuk do t turprohem . . . Ja Zoti, Zoti do t m ndihmoj mua." Duke iu drejtuar shembullit t vet ai na thot ne: "Kush prej jush ka frik nga Zoti . . . kush ecn n terr pa asnj drit? Le t ket besim n emrin e Zotit dhe t mbshtetet tek Perndia i tij." - Isaia. 50:7-10. "Po vjen princi i ksaj bote," tha Jezusi, "dhe ai nuk ka asgj n mua." - Gjoni 14:30. S'kishte asgj n T, q i prgjigjej sofistiks s Satanit. Ai nuk e miratonte mkatin. As vetm me nj mendim Ai s'iu dha tundimit. Kshtu duhet t jet dhe me ne. Njerzorja tek Krishti ishte e bashkuar me hyjnoren; Ai ishte prshtatur pr konfliktin nga prania e Shpirtit t Shenjt. Dhe Ai erdhi pr t na br ne pjesmarrs t natyrs hyjnore. Pr aq koh sa ne jemi t bashkuar me T me an t besimit, mkati nuk sundon m mbi ne. Perndia krkon dorn e besimit tek ne, pr ta drejtuar at t shtrihet mbi hyjnoren e Krishtit, q ne t mund t fitojm perfeksionimin e karakterit. Dhe se si sht prmbushur kjo na e ka treguar Krishti. N 'mnyr e kaprceu Ai konfliktin me Satanin? Me an t fjals s Perndis. Vetm me an t fjals Ai mundi t'i rezistoj tundimit. "sht shkruar" tha Ai. Dhe ne na u dhan "premtimet e mueshme dhe shum t mdha, q nprmjet tyre t bhemi pjestar t natyrs hyjnore, duke i shptuar prishjes, q sht n bot pr shkak t lakmis." - 2 Pjetri 1:4. do premtim n fjaln e Perndis sht yni. "Me do fjal q del nga goja e Perndis" q ne t jetojm. Kur t sulmoheni nga tundimi mos shihni rrethanat apo dobsit e vetes, por fuqin e fjals. E gjith fuqia e saj sht juaja. "Fjaln tnde" thot psalmisti "e kam ruajtur n zemrn time, q t mos mkatoj kundr teje." "Pr fjaln e buzve t tua, jam ruajtur nga rrugt e njerzve t furishm." - Psalmi 119:11; 17:4.

13 Fitorja Bazuar tek Mateu 4:5-11; Marku 1:12, 13; Luka 4:5-13. "Ather djalli e oi n qytetin e shenjt, e vendosi n maj t tempullit dhe i tha: Nse je Biri i Perndis, hidhu posht, sepse sht shkruar: "Ai do t'u jap urdhr engjjve t Tij, pr ty edhe ata do t mbajn mbi duart e tyre, q t mos ndeshsh me kmbn tnde ndonj gur." Satani tani supozon se e ka zn Jezusin n terrenin e vet. Armiku dinak thot fjal, q kan dal nga goja e Perndis. Ai shfaqet akoma si engjll drite dhe e bn t dukshme q njihet me Shkrimet dhe e kupton rndsin e asaj q sht shkruar. Ashtu si bri Jezusi m par, duke prdorur fjaln e Perndis pr t mbshtetur besimin e Tij, tunduesi tani e prdor at pr t mbshtetur mashtrimin e tij. Ai thot q ishte duke testuar besnikrin e Jezusit dhe tani e

54

lavdron at. Teksa Shptimtari tregoi besim n Perndi, Satani e nxit At t jap akoma nj prov tjetr t ktij besimi. Por prsri tundimi fillon me dyshimin e mosbesimit. "N qoft se je Biri i Perndis." Krishti po tundohej t'i prgjigjej "n qoft se," por Ai u prmbajt dhe nga pranimi m i vogl i dyshimit. Ai s'do ta rrezikonte jetn e Tij, pr t'i dhn prova Satanit. Tunduesi mendoi t prfitonte nga njerzorja tek Krishti dhe ta nxiste At drejt vetbesimit. Por teksa Satani mund t bj nj krkes, ai s'mund t t detyroj pr mkat. Ai i tha Jezusit: "Hidhu," duke e ditur q nuk mund ta hidhte vet, sepse Perndia do t ndrhynte pr ta shptuar. Satani s'mund ta detyronte Jezusin t hidhej. N qoft se Jezusi nuk do ta miratonte tundimin, Ai s'do mund t mposhtej. As e gjith fuqia e toks apo e ferrit s'do mund ta detyronin At as n shkalln m t vogl t hiqte dor nga vullneti i Atit t Tij. Tunduesi nuk mund t na detyroj kurr t bjm t kqija. Ai s'mund t'i kontrolloj mendjet, nse ato nuk jan nn kontrollin e tij. Por do dshir mkatare q ne ushqejm, i ofron atij nj pikmbshtetje. do pike, n t ciln ne dshtojm n takimin me standartin hyjnor sht nj der e hapur, me an t s cils ai mund t hyj t na tundoj dhe t na shkatrroj. Dhe do dshtim apo humbje nga ana jon i jep rastin atij t qortoj Krishtin. Kur Satani prmendi premtimin, "Ai do t'u jap urdhr engjjve t Tij pr ty" ai fshiu fjalt "t t mbajn n rrugt e Tij;" domethn n t gjitha rrugt e zgjedhjeve t Perndis. Jezusi refuzoi t dilte nga rruga e bindjes. Ndrsa po tregonte besim perfekt n Atin e Tij, Ai s'do ta vendoste veten pa u ftuar n nj pozicion, q do t bnte t nevojshme ndrhyrjen e Atit t Tij pr ta shptuar nga vdekja. Ai s'do ta detyronte Hyjnorin t vinte n ndihm t Tij dhe n kt mnyr t dshtonte s dhni njerzve shembullin e besimit dhe t pruljes. Jezusi i deklaroi Satanit: "sht shkruar gjithashtu; Mos e tundo Zotin, Perndin tnd." Kto fjal iu than bijve t Izraelit nga Moisiu kur ata ishin t etur n shkrettir dhe i krkuan atij t'u jepte uj, duke thn: "A sht vall Zoti mes nesh apo jo?" - Eksodi 17:7. Perndia kishte punuar mrekullisht pr ta, megjithat n koh trazirash ata dyshuan pr T dhe krkuan prova q Ai ishte me ta. Me mosbesimin e tyre ata krkonin ta testonin At. Satani po e nxiste Krishtin t bnte t njjtn gj. Perndia kishte dshmuar tashm q Jezusi ishte Biri i Tij dhe, tani pr t krkuar provat q Ai ishte Biri i Perndis, po testonte fjaln e Perndis, duke e tunduar At. Dhe do t ishte e njjta gj sikur t pyesnin pr at q Perndia s'kishte premtuar. Kjo do t tregonte mosbesim dhe do t ishte me t vertet tundim apo vnie n prov e Tij. Ne s'duhet t'ia drejtojm lutjet tona Perndis pr t provuar nse Ai do t prmbush fjaln e Tij, por sepse Ai do t'i prmbush ato, jo pr t provuar nse Ai na do, por sepse Ai na do. "Edhe pa besim sht e pamundur t'i plqesh Atij, sepse ai q i afrohet Perndis duhet t besoj se Perndia ishte dhe sht shprblyesi i atyre q e krkojn At." - Hebrenjve 11:6. Por besimi s'sht n asnj mnyr aleat me vetbesimin. Sepse vetbesimi sht falsifikimi i besimit t Satanit. Besimi deklaron premtimet e Perndis dhe sjell frytet e bindjes. Vetbesimi gjithashtu deklaron premtimet, por i prdor ato ashtu si bri Satani, pr t justifikuar shkeljen e ligjit. Besimi do t'i kishte drejtuar prindrit tan t par t besonin n dashurin e Perndis dhe t'i bindeshin urdhrimeve t Tij. Vetbesimi i udhhoqi ata t shkelnin ligjet e Tij, duke besuar se dashuria e Tij e madhe do t'i shptonte ata nga pasojat e mkatit t tyre. Besimi nuk krkon mbshtetje nga qielli pa vepruar n mbshtetje me kushtet, sipas t cilave do t jepet mshira. Besimi i iltr i ka themelet e tij n premtimet e Shkrimeve. Shpesh kur Satani dshton n nxitjen e mosbesimit te ne, Ai ia del mban duke na drejtuar ne drejt vetbesimit. N qoft se mund t na shtyj t vendosemi n rrugn e tundimit pa asnj arsye, ai e di q fitorja sht e tij. Perndia do t ruaj t gjith ata q do t ecin n rrugn e bindjes, por

55

t shmangesh nga kjo rrug do t thot t rrezikosh n terrenin e Satanit. Atje jemi t sigurt se do biem. Shptimtari na ka urdhruar: "Rrini zgjuar dhe lutuni q t mos hyni n tundim." - Marku 14:38. Meditimi dhe lutja do t na ruajn nga t ndjekurit, n mnyr t pabindur drejt rrugs s rrezikut dhe kshtu ne do t mund t'i bjm ball sulmeve. Megjithat ne s'duhet ta humbasim kurajon kur t sulmohemi nga tundimi. Shpesh kur jemi n ndonj situat prove ne fillojm t dyshojm nse Shpirti i Perndis ka qen duke na udhhequr apo jo. Por ishte pikrisht udhheqja e shpirtit q e oi Jezusin n shkrettir q t tundohej nga Satani. Kur Perndia na v n prov, Ai e bn kt me nj qllim, pr t mirn ton. Jezusi nuk sht se i supozoi premtimet e Perndis dhe shkoi drejt tundimit i pabindur, as nuk iu dorzua trishtimit kur tundimi shkoi mbi T. Dhe ne kshtu duhet t bjm. "Perndia sht besnik dhe nuk do t lejoj q t'iu tundojn prtej fuqive tuaja, por me tundimin do t'iu jap dhe rrugdalje, q ju t mund ta prballoni." Ai thot: "Dhuroi Perndis flijime lvdimi dhe plotso zotimet e tua q i ke br t shum t Lartit dhe krkom, ditn e fatkeqsis un do t t liroj dhe ti do t m lvdosh." - 1 Korintasve 10:13; Psalmi 50:14, 15. Jezusi ishte fitues n tundimin e dyt dhe tani Satani e tregon veten ashtu si sht n t vrtet. Ai nuk shfaqet si nj mostr e frikshme me kmb t ara dhe krah si t lakuriqit t nats. Ai sht engjlli i fuqishm edhe pse i rn. Ai e pranonte veten si udhheqsin e rebelimit dhe perndi t ksaj bote. Duke e vendosur Jezusin n maj t nj mali t lart, Satani bn q t gjith mbretrit e bots me gjith lavdin e tyre t dilnin para syve t Tij. Drita e diellit u shtri mbi qytetet, tempujt, pallatet e mermerta, fushat pjellore dhe mbi hardhit e ngarkuara me fruta. Gjurmt e s keqes ishin fshehur. Syt e Jezusit q s fundi ishin veshur nga trishtimi dhe shkretia, tani u ngulitn mbi pamjen e nj dashurie t pakufishme. M pas u dgjua zri i tunduesit: "Un do t t jap gjith pushtetin e ktyre mbretrive dhe lavdin e tyre, sepse m'u dha mua n dor dhe un ia jap kujt t dua. N qoft se ti pra, duke rn prmbys, m adhuron do t jet krejt e jotja." Misioni i Krishtit do t mund t prmbushej vetm me an t vuajtjes. Para Tij ishte nj jet vuajtjesh, mundimesh, konflikti dhe nj vdekje e tmerrshme. Ai duhej t duronte mkatet e t gjith bots. Ai duhej t duronte ndarjen nga dashuria e Atit t Tij. Tani tunduesi ofroi ta dorzonte fuqin, q kishte uzurpuar. Krishti mund ta lironte veten nga e ardhmja e tmerrshme, duke njohur eprsin e Satanit. Po t bnte kt do t thoshte t dorzonte fitoren n konfliktin e madh. Satani kishte mkatuar n qiell, sepse kishte krkuar ta lartsonte veten mbi Birin e Perndis. N qoft se do t dilte fitimtar tani, do t thoshte t bnte t mundur triumfin e rebelimit. Kur Satani i deklaroi Krishtit: "mbretria dhe lavdia e bots jan t miat dhe un ia jap ato kujt t dua," ai tha dika q ishte e vrtet pjesrisht, ai e tha at pr qllimin e vet. Sundimi i Satanit ishte ai sundim i shtrembruar nga Adami, por Adami ishte zvendsi i Krijuesit. Ligji i tij s'ishte nj ligj i pavarur. Toka sht e Perndis dhe Ai ia ka kushtuar t gjitha gjrat Birit t vet. Adami do t mbretronte i varur nga Krishti. Kur Adami e vendosi sovranitetin e tij n duart e Satanit, Krishti mbeti akoma Mbret i drejt. Kshtu Zoti i tha Mbretit Nebukadnezar: "Shum i Larti sundon mbi mbretrin e njerzve, ai ia jep atij q dshiron." - Danieli 4:17. Satani mund ta ushtroj autoritetin e rrmbyer vetm ashtu si e lejon Perndia. Kur tunduesi i ofroi Krishtit mbretrin dhe lavdin e bots, ai po propozonte q Krishti t dorzonte mbretrin e bots dhe t sundonte i varur nga Satani. Ky ishte i njjti sundim tek i cili shpresonin Judenjt. Ata dshironin mbretrin e ksaj bote. Sikur Krishti t kishte pranuar t'i ofronte atyre nj mbretri t till, ata do ta kishin pranuar me knaqsi At. Por mallkimi i

56

mkatit, me gjith brengn e vet qndroi mbi t. Krishti i deklaroi tunduesit; "Largohu prej meje Satan. sht shkruar: Adhuro Zotin, Perndin tnd dhe shrbeji vetm atij." Mbretrit e ksaj bote iu ofruan Krishtit nga ai q kishte ngirtur krye n qiell, pr t bler nderimin e Tij ndaj principeve t s keqes. Por Ai s'do t blihej, Ai kishte ardhur pr t vendosur nj mbretri drejtsie dhe s'do ta braktiste qllimin e Tij. Me t njjtin tundim Satani tundon dhe njeriun dhe, me kt t fundit ka m shum sukses se me Krishtin. Njerzve ai u ofron mbretrin e ksaj bote me kusht q ata t njohin supremacin e Tij. Ai krkon q ata t sakrifikojn ndershmrin, t mosprfillin ndrgjegjen dhe t jepen pas egoizmit. Krishti i urdhron ata t krkojn m s pari mbretrin e Perndis dhe drejtsin e Tij, por Satani ecn pran tyre dhe thot: do gj mund t jet e vrtet n lidhje me jetn e prjetshme, por n qoft se doni t keni sukses n kt bot, ju duhet t m shrbeni mua. Un mbaj n duar mirqnien tuaj. Un mund t'iu jap pasuri, knaqsi, ndere dhe lumturi. Dgjojeni me vmendje kshilln time. Mos e lejoni veten t trhiqet nga nocionet kapriioze t nderit apo vetsakrifics. Un do t prgatis rrugn pr ju. Kshtu, mashtrohen njerzit. Ata pranojn t jetojn pr t'i shrbyer vetes dhe Satani knaqet. Teksa i josh ata me shpresn e sundimit mbi botn, ai fiton sundimin mbi shpirtin. Por ai ofron at q s'mund t dhurohet prej Tij dhe q s shpejti do t'i merret. Si prgjigje ai i mashtron ata me titullin e tyre n trashgimin e bijve t Perndis. Satani kishte pyetur nse Jezusi ishte Biri i Perndis. N dbimin e tij kishte prova q s'mund t kundrshtoheshin. Hyjnorja vezulloi midis njerzimit t vuajtur. Satani s'kishte fuqi q t'i rezistonte urdhrit. Duke u prplitur, i poshtruar me trbim, ai u detyrua t largohej nga prania e Shptimtarit t bots. Fitorja e Krishtit ishte po aq e plot sa ishte dshtimi i Adamit. Kshtu duhet t'i rezistojm tundimit dhe ta detyrojm Satanin t largohet nga ne. Jezusi e arriti fitoren me an t pruljes dhe besimit n Perndi dhe me an t apostullit Ai na thot: "Nnshtrojuni pra Perndis, kundrshtoni djallin dhe ai do t largohet nga ju! Afrohuni tek Perndia dhe ai do t'iu afrohet juve." - Jakobi 4:7, 8. Ne s'mund ta shptojm veten nga fuqia e tunduesit, ai e ka pushtuar njerzimin dhe kur ne mundohemi t qndrojm me kmbt tona, ne bhemi pjes e planeve t Tij. Por: "Emri i Zotit sht nj kala e fort, tek ai turret i drejti dhe gjen siguri." - Fjalt e urta 18:10. Satani dridhet dhe ia mbath me t katra para shpirtit m t dobt, q gjen streh tek emri i madhrishm. Pasi armiku u largua, Jezusi ra i kputur prtok me zbehtsin e vdekjes n fytyr. Engjjt e qiellit e kishin par konfliktin, duke vshtruar Komandantin e tyre t dashur teksa kalonte prmes vuajtjesh t pashprehshme q t hapte nj rrug dalje pr ne. Ai i kishte br ball testit, nj testi m t madh se ndonj q ne do duhet t durojm. Engjjt e ndihmuan tashm Birin e Perndis, teksa shtrihej prdhe sikur po vdiste. Ai mori forc nga ushqimet, u rehatua n mesazhet e dashuris s Atit t Tij dhe sigurin se i gjith qielli kishte triumfuar me fitoren e Tij. Duke u kthyer n ngrohtsin e jets prsri, zemra e Tij e madhe simpatizon njeriun dhe vazhdon t kompletoj punn q ka nisur dhe t mos pushoj derisa armiku t zhduket dhe raca jon e rn t shptohet. Kurr s'do t arrihet kostoja e shptimit ton derisa t shptuarit t qndrojn me Shptimtarin para fronit t Perndis. M pas teksa lavdit e shtpis s prjetshm shprthejn mbi shqisat tona t ngazllyera, ne do t kujtojm se Jezusi i la t gjitha kto pr ne, q Ai jo vetm mrgoi nga oborri qiellor, por mori rrezikun e dshtimit dhe t humbjes s prjetshme mbi vete. M pas ne do t'i hedhim kurorat tona n kmbt e Tij dhe do ta ngrejm zrin ton n kng: "I denj sht qengji q u ther, t marr fuqin dhe pasurin dhe diturin dhe forcn dhe nderin dhe lavdin dhe bekimin." - Zbulesa 5:12.

57

14 E gjetm Mesian Bazuar tek Gjoni 1:19-51. Gjon Pagzori po predikonte dhe pagzonte n Bethabara, prtej lumit Jordan.Jo larg prej ktij vendi Perndia kishte ndalur rrjedhn e lumit, derisa Izraeli kishte kaluar. N nj distanc t vogl prej ktu, fortesa e Jerikos ishte prmbysur nga ushtrit e qiellit. N kto kohra ishte ringjallur kujtimi i ktyre ngjarjeve dhe ky fakt i jepte nj interes rrnqeths mesazhit t Pagzorit. Mos vall Ai, q kishte punuar aq mrekullisht n koht e shkuara, nuk do ta tregonte prsri fuqin e Tij pr shptimin e Izraelit? I till ishte mendimi, q trazonte zemrat e njerzve, t cilt grumbulloheshin prdit n buz t lumit Jordan. Predikimi i Gjonit kishte ndikuar aq thell mbi kombin, sa q kishte trhequr vmendjen e autoriteve fetare. Rreziku i revolts bri q do grumbullim i popullit t shihej me dyshim nga

58

romakt dhe do gj, q tregonte pr nj lartsim t popullit nxiste frikn e sunduesve judenj. Gjoni s'i kishte njohur autoritetet e Sinedrit, pr t krkuar miratimin e tyre pr punn e tij dhe i kishte qortuar sunduesit dhe popullin, farisenjt dhe saducenjt q ishin t ngjashm me ta. Interesi n punn e tij dukej se po rritej vazhdimisht. Megjithse s'i kishte nderuar, Sinedri mendonte sesi nj msues publik, Gjoni ishte nn varsin juridike t tyre. Ky grup prbhej nga antar t zgjedhur nga priftria dhe nga sunduesit dhe msuesit kryesor t kombit. Kryeprifti ishte zakonisht presidenti. T gjith pjestart e tij ishin burra t kaluar n mosh edhe pse jo t plakur, burra t msuar jo vetm t aft n fen e judenjve dhe histori, por me njohuri t prgjithshme. Ata duhej t ishin pa t meta fizike dhe duhej t ishin t martuar dhe baballar, pasi kta t fundit jan m njerzor dhe m t kujdesshm.Vendi i takimit t tyre ishte nj apartament i lidhur me tempullin n Jeruzalem. N ditt e pavarsis s Judenjve, Sinedri ishte gjykata e lart e kombit dhe zotronte nj autoritet shekullor po aq sa edhe klerikal. Megjithse tani i varur nga guvernatort romak, ai akoma ushtronte nj ndikim t madh n shtjet civile po aq sa edhe n ato fetare. Sinedri s'mund ta shtynte pr m von shqyrtimin e puns s Gjonit. Kishte disa q sillnin ndrmend shfaqjen q iu b Zakarias n tempull dhe profecin e atit, q e kishte quajtur t birin lajmtarin e Mesias. N trazirat dhe ndryshimet e tridhjet viteve, pjesa m e madhe e ktyre gjrave ishte harruar. Ato po ktheheshin n mendje tani t ngacmuara nga msimi q jepte Gjoni. Kishte koh q kur Izraeli kishte pasur nj profet, koh q kur ishte dshmuar pr her t fundit nj reformim i till, si ai q po ndodhte. Krkesa pr rrfimin e mkateve dukej e re dhe e bujshme. Shum prej udhheqsve nuk shkonin t dgjonin apelet dhe denoncimet e Gjonit, q t mos shtyheshin t tregonin sekretet e jets s tyre. Megjithat predikimi i tij ishte nj lajmrim direkt pr Mesian. Dihej mir se shtatdhjet ditt e profecis s Danielit n lidhje me Shfaqjen e Mesias ishin pran fundit dhe t gjith me zor prisnin t ndanin midis tyre kohn e lavdis, q pritej ather. I till ishte entuziazmi i popullit, kshtu q Sinedri do t detyrohej s shpejti ose t miratonte ose t mohonte punn e Gjonit. Q tani fuqia e tyre mbi popullin po zbehej. Mnyra se si do ta mbanin pozicionin e tyre po bhej nj shtje me t vrtet serioze. Me shpresn se do t mund t arrinin n ndonj konkluzion, ata drguan n lumin Jordan nj delegacion priftrinjsh dhe levitsh pr t'u kshilluar me msuesin e ri. Nj grumbull i madh njerzish ishin mbledhur e po dgjonin fjalt e tij, kur delegatt u afruan. Rabit erdhn me nj shprehje autoritare n fytyr pr t impresionuar njerzit dhe pr t imponuar n nj far mnyre respektin e profetit. Me nj lvizje q tregonte respekt, pothuajse frik, turma u hap pr t'i lejuar ata t kalonin. Burrat madhshtor, me mantelet e pasur, me krenarin e fuqis dhe rangut t lart q kishin, qndruan prpara profetit t shkrettirs. "Kush je ti?" pyetn ata. Duke ditur far kishin n mendje ata, Gjoni iu prgjigj "Un nuk jam Krishti." "Kush je pra? A je Elia?" "Nuk jam." "Je ti profeti?" "Jo" "Kush je ti, q t'u japim prgjigje atyre q na drguan? 'thua pr veten tnde?" "Un jam zri i atij q brtet n shkrettir: drejtoni udhn e Zotit, sikurse tha profeti Isaia." Shkrimi, t cilit iu referua Gjoni sht profecia e bukur e Isaias: Ngushllohuni, ngushllohuni populli im, thot Perndia juaj. I flisni zemrs s Jeruzalemit dhe i shpallni q koha e tij e lufts ka mbaruar, q paudhsia e tij e lufts sht shlyerZri i dikujt q brtet n shkrettir: Shtroni udhn e Zotit, hapni n shkrettir nj rrug pr Perndin ton. do lugin t jet mbushur, do

59

mal dhe kodr t jet sheshuar, vendet dredha-dredha t jen drejtuar dhe vendet e vshtira t jen sheshuar. Athere lavdia e Zotit do t zbulohet dhe do qenie do ta shoh, sepse goja e Zotit ka folur." - Isaia 40:1-5. N koht e lashta, kur nj mbret udhtonte npr vendet m pak t shkelura t pronave t tij, nj grup njerzish drgoheshin prpara karrocs mbretrore pr t niveluar vendet e pjerrta dhe pr t mbushur luginat, n mnyr q mbreti t udhtonte i sigurt dhe pa pengesa. Ky zakon u shfrytzua nga profeti pr t ilustruar punn e ungjillit: "do lugin t jet e mbushur, do mal e kodr t jen sheshuar." Kur Shpirti i Perndis me fuqin e vet, q t bn t vetdijshm, prek shpirtin e hedh posht krenarin njerzore. Knaqsia e ksaj bote, pozita dhe fuqia bhen t pavlefshme. "T hedhim posht mendimet dhe do lartsi q ngrihet kundr njohjes s Perndis dhe t'ia nnshtrojm do mendim dgjess s Krishtit." - 2 Korintasve 10:5. Pastaj prulja dhe dashuria vetsakrifikuese, aq pak e vlersuar midis njerzve, ekzaltohen si t vetmet vlera t vrteta. Kjo sht puna e ungjillit, pjes e t cilit ishte dhe mesazhi i Gjonit. Rabit vazhduan pyetjet e tyre: "Ather pse ti pagzon kur nuk je as Krishti, as Elia, as profeti?" Fjala "profeti" i referohej Moisiut. Judenjt ishin t prirur t besonin se Moisiu do t ringjallej dhe do t ohej n qiell. Ata s'e dinin q ai ishte ngritur nga varri, sepse ai dukej q kishte nj njohuri t gjer mbi profecit dhe mbi historin e Izraelit. Besohej gjithashtu se para ardhjes s Mesias, Elia do t shfaqej personalisht. Prandaj Gjoni u mohua, sepse gjithkush priste t ndodhte shfaqja e Elias, por fjalt e Gjonit kishin nj kuptim m t thell. Jezusi tha m pas, duke iu referuar fjalve t Gjonit: "Dhe n doni t pranoni, ai sht Elia, q duhet t vij." - Mateu 11:14. Gjoni erdhi me shpirtin dhe fuqin e Elias, pr t br nj pun si t Elias. Sikur judenjt ta kishin pranuar, ajo pun do t kishte prfunduar pr ta. Por ata s'e pranuan mesazhin e tij. Pr ta ai s'ishte Elia. Ai s'mundi ta prmbushte pr ta misionin, pr t cilin ai kishte ardhur. Shum prej atyre q ishin mbledhur te lumi Jordan e pan pagzimin e Jezusit; por shenja e dhn iu ishte shfaqur qart vetm pak prej tyre. Gjat muajve n vazhdim t shrbess s pagzorit, shum kishin refuzuar t'i kushtonin vmendje thirrjes pr pendim. Kshtu ata kishin rnduar zemrat dhe kishin errsuar arsyetimin e tyre. Kur qielli dshmoi pr Jezusin n pagzimin e Tij, ata s'e perceptuan at. Sy q s'ishin kthyer kurr me besim drejt Atij, q sht i padukshm, s'e pan zbulimin e lavdis s Perndis, vesht, q kurr s'e kishin dgjuar zrin e Tij, s'i dgjuan fjalt e dshmis. Kshtu ndodh edhe n ditt e sotme. Shpesh prania e Krishtit dhe engjjt q shrbejn shfaqen gjat mbledhjeve t njerzve, por akoma ka nga ata q s'i njohin. Ata s'dallojn asgj t pazakonshme. Por disave u zbulohet prania e Shptimtarit. Paqja dhe gzimi i japin jet zemrave t tyre. Ata ngushllohen, inkurajohen dhe bekohen. Delegatt nga Jeruzalemi e kishin pyetur Gjonin: "Pse ti pagzon?" dhe po prisnin prgjigjen e tij. Papritur, teksa vshtrimi i tij rrshqiti mbi turmn, syt e tij u ndezn, fytyra e tij u ndriua dhe e gjith qnia e tij u trazua nga nj emocion i thell. Me duar t shtrira ai thirri: "Un pagzoj me uj, por midis jush sht nj, q nuk jam i denj t'ia zgjidh lidhsen e sandaleve." - Gjoni 1:27. Mesazhi ishte i qart dhe i prcaktuar pr t'u uar tek Sinedri. Fjalt e Gjonit s'mund t ishin pr asknd tjetr, prvese pr t shumpremtuarin. Mesia ishte midis tyre! Me habi priftrinjt dhe gjyqtart filluan t shihnin me ngulm, duke shpresuar t zbulonin At, pr t cilin Gjoni i kishte folur. Por Ai nuk shquhej midis turms. Kur n pagzimin e Jezusit, Gjoni e tregoi At si Qengjin e Perndis, nj drit e re u hodh mbi punn e Tij. Mendja e profetit ishte drejtuar drejt fjalve t Isaias: "Ai u soll si nj qengj, q e ojn n thertore." - Isaia 53:7. Gjat javve n vazhdim, Gjoni studioi me nj interes t ri

60

profecit dhe msimet e shrbimit t sakrifics. Ai s'i dalloi qartsisht dy fazat e puns s Krishtit, si nj sakrific plot vuajtje dhe nj mbret q do t pushtonte,-por ai pa q ardhja e Tij kishte nj kuptim m t thell se sa ai q kishin dalluar priftrinjt dhe njerzit. Kur ai e pa Jezusin midis turms, pas kthimit t Tij nga shkrettira, ai e krkoi me besim At pr t'i dhn njerzve disa shenja t karakterit t Tij t vrtet. Ai priti pothuajse me padurim q Shptimtari t deklaronte misionin e Tij; por s'u fol asnj fjal, s'u dha asnj shenj. Jezusi s'reagoi ndaj mnyrs se si Pagzori e prezantoi, po u przie me dishepujt e Gjonit, duke mos dhn asnj prov t jashtme pr punn e Tij t veant dhe, duke mos marr masa pr ta nxjerr veten n pah. Ditn tjetr Gjoni e sheh Jezusin tek vjen. Me dritn e lavdis s Perndis n t, profeti hapi duart, duke deklaruar: "Ja Qengji i Perndis q heq mkatin e bots! Ky sht ai, pr t cilin un thash: Mbas meje vjen nj burr, q m ka paraprir, sepse ishte prpara meje! . . . Un nuk e njihja, prandaj erdha t pagzoj me uj, q ky t'i zbulohet Izraelit . . . e pash frymn, duke zbritur nga qielli si nj pllumb dhe ndenji mbi t. Un nuk e njihja, por Ai q m drgoi t pagzoj me uj m tha: Ai mbi t cilin do t shikosh se zbret Fryma dhe qndron mbi t, sht ai, q pagzon me Frymn e shenjt. Dhe un pash e dshmova q Ai sht Biri i Perndis." Gjoni 1:29-34. A ishte ky Krishti? Me druajtje dhe habi njerzit pan At, q kishin deklaruar se ishte Biri i Perndis. Ata u prekn thellsisht nga fjalt e Gjonit. Ai u kishte folur atyre n emr t Perndis. Ata e kishin dgjuar at dit pas dite, teksa ai qortonte mkatet e tyre dhe prdit forcohej brenda tyre bindja se ai ishte i drguar nga qielli. Por kush ishte ky, q ishte m madhshtor se Gjon Pagzori? N veshjen dhe qndrimin e Tij s'kishte asgj, q tregonte rang t lart. Ai ishte n pamje t par nj personazh i thjesht, i veshur si ata me veshje t mjerueshme t varfrish. Kishte midis turms nga ata q n pagzimin e Krishtit kishin par lavdin hyjnore dhe kishin dgjuar zrin e Perndis. Por q prej asaj kohe paraqitja e Shptimtarit kishte ndryshuar shum. N pagzimin e Tij ata kishin par fytyrn e Tij t ndriuar nga drita e qiellit; tani i zbeht, i rraskapitur dhe i dobsuar, Ai u njoh vetm nga profeti Gjon. Por, teksa njerzit vazhduan ta shihnin, ata pan nj fytyr ku mshira hyjnore ishte przier me nj fuqi t vetdijshme. do vshtrim i syve, do tipar i fytyrs mbartnin n vetvete prulsin dhe shprehnin nj dashuri t paprshkueshme. Ai dukej sikur ishte rrethuar nga atmosfera e nj ndikimi t madh shpirtror. Ndrsa mnyra e sjelljes s Tij ishte e but, delikate, Ai i befasonte njerzit me fuqin q ndodhej n T, q, megjithat s'mund t fshihej trsisht. A ishte ky vall njeriu, pr t cilin Izraeli kishte pritur aq gjat? Jezusi erdhi me varfrin dhe prulsin e Tij, q t ishte shembulli yn po aq sa edhe Shptimtari yn. N qoft se do ishte shfaqur me madhshtin mbretrore, si do t kishte mundur t na msonte neve prulsin? Si do t kishte mundur t shfaqte t vrteta aq therse si n predikimin n mal? Ku do t kishte qen shpresa e t prulurve n jet, sikur Jezusi t kishte ardhur t jetonte midis nesh si nj mbret? Turms, megjithat iu duk e pamundur q Dikush i treguar nga Gjoni, mund t kishte lidhje me Njeriun, q i prkiste parashikimeve t tyre. Kshtu shum prej tyre u zhgnjyen dhe u hutuan. Fjalt, q priftrinjt dhe rabit donin t dgjonin aq shum, q Jezusi tashm do t rindrtonte mbretrin e Izraelit, nuk u than. Ata po prisnin dhe po hapnin syt pr nj mbret t till dhe nj mbret t till ishin gati ta mirprisnin. Por, dik, q krkonte t vendoste n zemrat e tyre mbretrin e drejtsis dhe paqes, ata s'mund ta pranonin.

61

T nesrmen, kur dy dishepuj po qndronin pran tij, Gjoni e pa prsri Jezusin midis turms. Prsri fytyra e profetit u ndriua nga lavdia e t Paparit kur ai tha: "Ja Qengji i Perndis!" Kto fjal i dridhruan zemrat e dishepujve. Ata s'i kuptuan plotsisht ato. 'domethnie kishte emri, q Gjoni i kishte vn Atij? "Qengji i Perndis" Gjoni vet s'i kishte shpjeguar dot ato fjal. Pasi u larguan nga Gjoni ata shkuan t krkonin pr Jezusin. Nj prej tyre ishte Andrea, vllai i Simonit, tjetri ishte Gjon evangjelisti. Kta ishin dishepujt e par t Krishtit. T nxitur nga nj impuls i parezistueshm ata e ndoqn Jezusin - t dshiruar pr t folur me T, por megjithat, t humbur n mendimin nse, "Ishte Ai Mesia?" Jezusi e dinte q dishepujt po e ndiqnin. Ata ishin frytet e para t shrbess s Tij dhe kishte gzim n zemrn e msuesit hyjnor, teksa shihte se kto shpirtra kishin reaguar ndaj hirit t Tij. Megjithat, duke u kthyer, Ai pyeti: "'krkoni?" Ai do t'i lejonte t ktheheshin mbrapsht ose t tregonin dshirn e tyre. Ata ishin t vetdijshm vetm pr nj qllim. Vetm nj prezenc prfshinte mendimet e tyre. Ata than: "Rabi, ku banon?" N nj dialog t shkurtr buz rrugs ata s'mund t kishin at msim q dshironin. Ata donin t ishin vetm me Jezusin, t uleshin n kmbt e Tij dhe t dgjonin fjalt e Tij. "Ai iu prgjigj atyre: "Ejani e shikoni." Ata shkuan dhe pan ku banonte ai dhe ndenjn at dit bashk me t." Sikur Gjoni dhe Andrea t kishin pasur shpirtin e pabesueshm si t priftrinjve dhe sunduesve, ata s'do t kishin ardhur tek Ai, si kritik pr t gjykuar fjalt e Tij. Shum prej tyre n kt mnyr ia mbylln dyert mundsive t mira. Por s'bn kshtu dishepujt e par. Ata reaguan ndaj thirrjes s Fryms s Shenjt n predikimin e Gjon Pagzorit. Tani ata e njohn zrin e Msuesit Qiellor. Pr ta, fjalt e Jezusit ishin plot freski, vrtetsi dhe bukuri. Nj ndriim hyjnor prshkoi msimet e Shkrimeve t Dhjats s Vjetr. Temat e ndryshme t s vrtets doln n pah tashm nn nj drit t re. Pendimi, besimi dhe dashuria jan ato q i bjn t mundur shpirtit t marr dije nga qielli. Besimi, q ecn prpara me an t dashuris sht elsi i njohurive dhe kushdo q ka dashuri "njeh Perndin" - 1 Gjoni 4:7. Dishepulli Gjon ishte nj njeri i zellshm dhe i dashur, i zjarrt e megjithat mendimtar. Ai kishte filluar t shquante lavdin e Krishtit - jo madhshtin apo fuqin, pr t ciln e kishin msuar t shpresonte, por "lavdin e t vetmlindurit prej Atit, plot hir e t vrtet." - Gjoni 1:14. Ai ishte thithur krejt nga soditja e ksaj teme t mrekullueshme. Andrea krkoi t'i kumtonte bots gzimin, q mbushte zemrn e Tij. Duke krkuar t vllain Simonin ai tha: "Gjetm Mesian."Simoni s'priti m gjat. Ai edhe vet e kishte dgjuar predikimin e Gjon Pagzorit, kshtu nxitoi drejt Shptimtarit. Syt e Krishtit u prqndruan tek ai, duke lexuar karakterin e tij dhe tr historin e jets s tij. Natyrn e tij impulsive, dashurin e tij, zemrn e tij t mbl, ambicien dhe vetbesimin, historin e rnies s tij, pendimin e tij, punt e tij dhe n fund vdekjen e tij. Shptimtari i lexoi t gjitha kto dhe tha: "Ti je Simoni, Biri i Jonas, ti do t quhesh Kefa, q do t thot 'gur'." "T nesrmen, Jezusi doli npr Galile; e gjeti Filipin dhe i tha: 'Ndiqm!'" Filipi iu bind atij urdhri dhe ai u shndrrua n puntor t Krishtit. Filipi thirri Natanaelin. Ky i fundit kishte qen midis turms kur Pagzori prezantoi Jezusin si Birin e Perndis. Pasi Natanaeli pa Jezusin, ai u zhgnjye. A ishte e mundur q ky njeri q mbante mbi vete shenjat e nj pune t rnd dhe t nj varfrie t skajshme t ishte Mesia? Megjithat Natanaeli nuk mund t vendoste t mohonte Jezusin, sepse mesazhi i Gjonit kishte br q bindja t deprtonte thell n zemrn e tij.

62

N kohn q Filipi e kishte thirrur, Natanaeli ishte trhequr n nj shpell t qet pr t medituar mbi lajmrimin e Gjonit dhe mbi profecit q kishin t bnin me Mesian. Ai u lut q, n qoft se ai q ishte prezantuar nga Gjoni ishte me t vrtet shptimtari t mund t'i bhej e njohur atij dhe, Shpirti i Shenjt qndroi mbi t me sigurin q Perndia e kishte vizituar popullin e Tij dhe kishte ngritur nj ur shptimi pr ta. Filipi e dinte q shoku i tij po krkonte npr profeci dhe, teksa Natanaeli po lutej nn nj pem fiku, Filipi zbuloi trheqjen q kish br miku i tij. Ata shpesh ishin lutur bashk n at vend t izoluar, t fshehur nga gjethet e pemve. Mesazhi "e gjetm at, pr t cilin shkroi Moisiu n ligj dhe profett," iu duk Natanaelit si nj prgjigje direkte e lutjes s tij. Megjithat besimi i Natanaelit ishte i lkundur. Ai shtoi me dyshim. "Jezusin nga Nazareti, t birin e Jozefit." Prsri n zemrn e Natanaelit lindi nj far paragjykimi. Ai thirri: "A mund t dal dika e mir nga Nazareti?" Filipi nuk hyri n konflikt, ai vetm tha: "Eja e shih. Jezusi pa se Natanaeli po vinte drejt tij dhe tha pr t: Ja nj izraelit i vrtet tek i cili s'ka mashtrim." I habitur Natanaeli tha: "Nga m njeh? Jezusi iu prgjigj dhe i tha: T pash kur ishe nn fik para se t t thrriste Filipi." Kaq mjaftonte. Shpirti i Shenjt, q kishte qen dshmitar i Natanaelit n lutjen e tij vetmitare nn pemn e fikut, tani po i fliste atij nprmjet fjalve t Jezusit. Megjithse dyshues dhe paragjykues, Natanaeli kishte shkuar tek Krishti me dshirn e zjarrt pr t zbuluar t vrtetn dhe tashm po takohej dshira e tij. Besimi i tij shkonte prtej besimit t atij, q e kishte uar at tek Jezusi. Ai u prgjigj dhe tha: "Msues, ti je biri i Perndis, ti je mbreti i Izraelit." Sikur Natanaeli t kishte lejuar t udhhiqej nga rabit, ai s'do ta kishte gjetur kurr Jezusin. Vetm duke par dhe gjykuar vet ai arriti t bhej nj dishepull. Kshtu ndodh dhe me shum njerz sot, paragjykimet e t cilve i mbajn ata larg nga e mira. Sa ndryshe do t ishte sikur ata vet t "vinin e t shihnin." Teksa ata udhhiqen nga autoriteti njerzor, ata s'do mund ta marrin dot dijen shptimtare t s vrtets. Ashtu si Natanaeli ne kemi nevoj t studiojm fjaln e Perndis pr veten ton dhe t lutemi q Shpirti i Shenjt t na ndrioj. Ai q e pa Natanaelin nn pemn e fikut, do t na shoh dhe ne n vendet e fshehta t lutjes son. Engjjt nga bota e drits jan m pran atyre, q me prulje krkojn udhheqje hyjnore. Me thirrjen e Gjonit, Andreas, Simonit dhe Filipit e Natanaelit filluan t hidheshin themelet e kishs Kristiane. Gjoni i drejtoi dy nga dishepujt e tij tek Krishti. M pas njri prej tyre, Andrea takoi vllain e tij dhe e thirri at t bashkohej pr tek Shptimtari. M pas u thirr Filipi, i cili shkoi t krkonte Natanaelin. Kta shembuj duhet t na msojn rndsin e prpjekjeve personale, rndsin e t brit apel t drejprdrejt t dashurve, miqve dhe komshinjve tan. Ka nga ata q kan nj jet t tr q thon se banojn n Krisht e megjithat s'kan br kurr nj prpjekje personale pr t afruar, qoft edhe nj shpirt t vetm sa m pran Shptimtarit. Ata ia len t gjith kt pun atij, q sht i ngarkuar t bj shrbesn. Ky i fundit mund t jet i mirkualifikuar pr t br at pun, pr t ciln sht thirrur, por ai s'mund t bj kurr nj pun q i sht ln prsipr nga Krishti pjestarve t kishs. Ka shum nga ata q kan nevoj pr shrbesn e zemrave Kristiane t mbushura me dashuri. Shum njerz, q jan shkatrruar mund t kishin mbijetuar, nse komshinjt e tyre, gra dhe burrra t thjesht, do t kishin ofruar ndihmn e tyre personale pr ta. Shum njerz po presin t adresohen personalisht. Pikrisht n familjen e secilit, n lagje ose n qytetin ku jetojm sht vendi ku ne duhet t punojm si misionar t Krishtit. Nse ne jemi kristian, kjo pun duhet t na fal knaqsi. Sapo dikush kmben fen, lind tek ai nj dshir e madhe pr t'i br t njohur t tjerve se far miku t shtrenjt ai ka gjetur tek Jezusi. E vrteta e shenjt dhe shptimtare nuk mund t gozhdohet n zemrn e tij.

63

T gjith ata q i kushtohen Perndis do t jen prues drite. Perndia i shndrron ata n agjent t Tij, me detyrn t'i komunikojn t tjerve pasurit e hirit t Tij. Premtimi i Tij sht: "Dhe do tua bj t bekuara vendet rreth kodrs time, do t bj t bjer shiu n kohn e duhur dhe do t jen shira bekimi." - Ezekieli 34:26. Filipi i tha Natanaelit: "Eja dhe shih." Ai nuk i krkoi atij t besonte n dshmin e dikujt tjetr, por thjesht ta shihte Krishtin vet. Tani q Jezusi sht ngjitur n qiell, dishepujt e Tij jan prfaqsuesit e Tij midis njerzve dhe nj nga mnyrat m frytdhnse pr t fituar shpirtra sht t ilustrojm karakterin e Tij n jetn ton t prditshme. Ndikimi yn mbi t tjert nuk varet dhe aq nga ajo q themi se sa nga ajo q ne jemi n t vrtet. Njerzit mund t luftojn kundr asaj q ne themi, mund t sfidojn logjikn ton, ata mund edhe t'i rezistojn lutjeve tona, por nj argument q ata s'mund t kundrshtojn sht pikrisht nj jet e mbushur me dashuri t pastr. Nj jet e qndrueshme e karakterizuar nga urtsia e Krishtit prbn nj fuqi t madhe n bot. Msimet e Krishtit ishin shprehje e nj bindjeje dhe eksperience t papar dhe, ata q msojn nga Ai bhen msues me nj diplom hyjnore. Fjala e Perndis e thn nga dikush, q sht shenjtruar vet nga kjo fjal, ka nj fuqi jetdhnse q e bn shum trheqse pr dgjuesit dhe i bind ata se kjo fjal sht nj realitet ekzistues. Kur dikush ka marr t vrtetn bashk me dashurin, q ndodhet n t, ai do ta tregoj at n sjelljen e tij dhe n tonin e zrit. Ai e bn t njohur at q ka dgjuar, ka par dhe nga i cili ka marr fjaln e jets, n mnyr q t tjert t shoqrohen me t nprmjet dijes s Krishtit. Dshmia e tij sht e vrtet pr zemrn q e merr kt dshmi dhe punon pr t shenjtruar karakterin. Dhe ai q krkon t'u jap drit t tjerve do t bekohet. "Do t ket shira bekimesh." "Ai q vadit do t vaditet gjithashtu." - Fjalt e urta 11:25. Perndia do t'ia kishte arritur qllimit t Tij, duke i shptuar vet mkatart pa ndihmn ton, por n mnyr q ne t zhvillojm nj karakter si ai i Krishtit ne duhet t marrim pjes n punn e Tij. N mnyr q t bjm pjes n gzimin e Tij dmth t shohim shpirtrat e shptuar nga sakrifica e Tij, - ne duhet t marrim pjes n punt e Tij pr shptimin e ktyre shpirtrave. Shprehja e pare e besimit t Natanaelit, nj besim aq i plot, i zjarrt dhe i sinqert ra si muzik n vesht e Jezusit. Dhe Ai "iu prgjigj dhe i tha: Sepse t thash q t pash nn fik, ti beson? do t shohsh gjra m t mdha se kto." Shptimtari pa me gzim punn e Tij, faktin q do t'u predikonte lajme t mira t urtve, do t shronte zemrplagosurit dhe do t'i shpallte lirin skllevrve t Satanit. Duke menduar bekimet e shtrenjta q i kishte sjell njerzve, Jezusi shtoi: "N t vrtet, n t vrtet, po ju them se tani e tutje ju do t shihni qiellin e hapur dhe engjjt e Perndis, duke u ngjitur dhe duke zbritur mbi Birin e njeriut." Ktu Jezusi n t vrtet thot: N bregun e Jordanit u hapn qiejt dhe Shpirti zbriti n formn e nj pllumbi mbi Mua. Ajo sken s'ishte gj tjetr, vese nj shenj q tregonte se un jam Biri i Perndis. N qoft se besoni se jam Biri i Perndis besimi juaj do t gjallrohet. Ju do t shihni se qiejt jan hapur dhe s'do t mbyllen kurr. Un i kam hapur ato pr ju. Engjjt e Perndis hipin, duke bartur me vete lutjet e nevojtarve dhe hallexhinjve pr tek Ati atje lart dhe zbresin, duke sjell bekime dhe shpres, kuraj, ndihm dhe jet pr bijt e njerzimit. Engjjt e Perndis vazhdojn t kalojn gjithmon nga toka n qiell dhe nga qielli n tok. Mrekullit e Krishtit pr t vuajturit u realizuan nga fuqia e Perndis me an t shrbess s engjjve. Dhe do bekim vjen nga Perndia drejt nesh nprmjet Krishtit dhe shrbess s t drguarve t Tij. Duke marr natyr njerzore, Shptimtari yn bashkoi interesat e Tij me ato t bijve dhe bijave t rna t Adamit dhe Evs dhe n t njjtn koh, nprmjet natyrs hyjnore Ai

64

mori fronin e Perndis. Dhe kshtu Jezusi sht mjeti i komunikimit t njeriut me Perndin dhe t Perndis me njeriun.

15 N dasm Bazuar tek Gjoni 2:1-11. Jezusi nuk e filloi shrbesn e Tij, duke br ndonj pun t madhe prpara Sinedrit, n Jeruzalem. N nj fest familjare, n nj fshat t vogl t Galiles, Ai e shfaqi fuqin e Tij pr t'ia shtuar gzimin dasms. Kshtu ai tregoi simpatin e Tij pr njerzit dhe dshirn e Tij pr t'i shrbyer lumturis s tyre. N shkrettirn e tundimit Ai vet kishte pir n kupn e mallkimit. Ai erdhi pr t'u dhn njerzve kupn e bekimit dhe me an t bekimeve t Tij, t shenjtronte marrdhniet n jetn njerzore. Nga Jordani, Jezusi u kthye n Galile. Ishte planifikuar t bhej nj dasm n Kan, nj qytet i vogl, jo shum larg Nazaretit; njerzit q merrnin pjes n t ishin njerzit e Jozefit e t Maris;

65

dhe Jezusi, duke ditur pr kt fest familjare shkoi n Kan, e bashk me dishepujt e Tij u ftua n fest. Ai takoi prsri nnn e Tij, nga e cila kishte disa koh q ishte ndar. Maria kishte dgjuar pr at q kishte ndodhur n lumin Jordan, gjat pagzimit t Tij. Lajmi ishte prhapur n Nazaret dhe i kishte sjell ndr mend prsri skenat, t cilat kishin qen fshehur n zemrn e saj pr shum vjet. Ashtu si gjith Izraeli edhe Maria ishte trhequr thellsisht nga misioni i Gjon Pagzorit. Ajo i kujtonte mir profecit q ishin dhn kur ai lindi. Tani lidhja e tij me Jezusin i ngjalli prsri shpresat e saj. Por ajo kishte marr vesh pr ikjen e Jezusit n shkrettir dhe brengosej nga shum parandjenja shqetsuese. Q nga dita q dgjoi lajmrimin e engjllit n shtpi, n Nazaret, Maria kishte ruajtur do prove, q tregonte se Jezusi ishte Mesia. Jeta e mbl dhe vetmohuese e Tij e siguruan at pr faktin q Ai s'mund t ishte tjetr njeri vese i Drguari i Perndis. Megjithat ajo kishte shum dyshime, kishte psuar shum zhgnjime dhe mezi priste q lavdia e Tij t shfaqej. Vdekja e kishte ndar nga Jozefi, i cili kishte ndar me t misterin e lindjes s Jezusit. Tani s'kishte m asnjeri, me t cilin t ndante shpresat dhe frikn e saj. Dy muajt e fundit kishin qen plot brenga pr t. Ajo ishte ndar nga Jezusi, tek i cili gjente ngushllim; sillte n mend fjalt e Simeonit "Edhe ty vet nj shpat do t ta tejshpoj shpirtin" (Luka 2:35); ajo sillte ndr mend tri ditt e agonis, kur mendoi se e kishte humbur Jezusin prgjithmon dhe priste plot ankth kthimin e Tij. N dasm takon Jezusin, q sht po Ai, biri i dashur e i dgjueshm i nj kohe. Megjithat Ai s'sht m i njjti. Shprehja e fytyrs s Tij ka ndryshuar. Ajo mbart gjurmt e konfliktit t Tij n shkrettir dhe nj shprehje dinjiteti dhe fuqie jep provat e misionit t Tij hyjnor. Me T ka nj grup t rinjsh, syt e t cilve e ndjekin me nderim dhe e quajn At, Msues. Ata i treguan Maris ato q kishin par e dgjuar gjat pagzimit e gjithandej. Ata prfunduan, duke thn, "E gjetm At, pr t cilin shkroi Moisiu n ligj e profett" - Gjoni 1:45. Sipas asaj q thon t ftuarit, shum dukeshin t shqetsuar nga disa tema, q ngjallnin interes t veant. Nj emocion i prmbajtur prshkonte gjith shoqrin. Grupe t vogla bisedonin s bashku me padurim, me z t ult, duke i kthyer vshtrimet e tyre pyetse mbi Birin e Maris. Teksa Maria kishte dgjuar dshmit e dishepujve n lidhje me Jezusin, ajo ishte gzuar pr faktin q i ishte dhn siguria se shpresat q ajo kishte mbajtur gjall s'kishin qen t kota. Megjithat ajo nuk do t kishte pasur natyr njerzore, n qoft se nuk do t ishte przier me kt gzim hyjnor, n t cilin u przie e shtyr dhe nga krenaria natyrore e nj nne. Teksa pa tr ato shikime drejtuar Jezusit, ajo dshironte aq shum q Ai t'i tregonte shoqris q Ai ishte me t vrtet i Nderuari i Perndis. Ajo shpresonte q do t shfaqej mundsia pr Jezusin t bnte ndonj mrekulli prpara tyre. Ishte zakon i kohve q dasma t zgjaste disa dit. Prandaj, para se festa t mbaronte u pa q kishte mbaruar vera. Ky zbulim shkaktoi shum ankth dhe keqardhje. Nuk mund t'ia dilje pa ver n raste t tilla festive dhe mungesa e saj do t tregonte munges mikpritjeje. Si njeri i afrm i t dy palve, Maria kishte qen e pranishme n prgatitjet pr festn dhe tani i foli Jezusit, duke i thn: "Nuk kan m ver!" Kto fjal ishin nj sugjerim q Ai t mund t'i plotsonte nevojat e tyre. Por Jezusi iu prgjigj: "'ke me mua o grua? Ora ime s'ka ardhur akoma." Kjo prgjigje e papritur, sipash nesh, nuk shprehte ftohtsi apo munges respekti. Mnyra se si Shptimtari iu drejtua s ms ishte sipas zakoneve orientale. Kjo mnyr prdorej kundrejt atyre njerzve, ndaj t cilve tregohej respekt. do veprim i Krishtit n jetn toksore bhej n harmoni me udhzimet q ai vet kishte dhn, "Do t nderosh atin tnd e nnn tnde." - Eksodi 20:12. N kryq, Jezusi prsri iu drejtua asaj n t njjtn mnyr, teksa ia besoi at, dishepullit

66

t Tij m t dashur. Si n dasm ashtu edhe mbi kryq, dashuria e shprehur nga toni, pamja dhe mnyra e s folurs, interpretonin fjalt e Tij. N vizitn e Tij n tempull gjat djalris, teksa misteri i asaj q do t bnte n jet zbulohej para Tij, Krishti i kishte thn Maris: "A nuk e dinit se m duhet t merrem me punt e Atit tim?" Luka 2:49. Kto fjal zbuluan iden themelore t gjith jets dhe shrbess s Tij. do gj varej nga puna e Tij, ajo pun madhshtore q i dedikohej shptimit, pr t cilin kishte ardhur n kt bot. Tani Ai prsriti msimin. Kishte rrezik q Maria ta konsideronte marrdhnien e saj me Jezusin si dika q do t'i jepte asaj t drejta t veanta mbi T dhe gjithashtu t drejtn q n nj far mnyre ta drejtonte At n misionin e Tij. Pr tridhjet vjet, Ai kishte qen pr t nj djal i dashur e i bindur, e dashuria e Tij kishte qen e pandryshueshme; por tani Ai duhej t merrej me punt e Atit t Tij. Si biri i Shum t Lartit dhe Shptimtar i bots, asgj toksore s'duhej ta pengonte At pr t kryer misionin e Tij, ose t ndikonte n sjelljen e Tij. Ai duhet t ishte i lir t prmbushte vullnetin e Perndis. Ky msim sht gjithashtu i vlefshm edhe pr ne. Thirrja e Perndis vlen edhe pr marrdhniet njerzore. Asnj pasion toksor nuk duhet t na nxjerr nga rruga n t ciln Ai na urdhron t ecim. E vetmja shpres shptimi pr racn ton t rn sht n Krisht. Maria mund t gjej shptim vetm nprmjet Qengjit t Perndis. Ajo n vetvete nuk ka asnj merit. Lidhja e saj me Jezusin nuk vendos ndonj marrdhnie t veant shpirtrore ndrmjet tyre, t ndryshme nga ajo e shpirtrave t tjer njerzor. Kjo tregohet n fjalt e Shptimtarit. Ai e bn t qart dallimin ndrmjet marrdhnies s Tij me t si Bir i njeriut dhe si Bir i Perndis. Lidhja farefisnore midis tyre nuk e bri Marin n asnj mnyr t barabart me T. Fjalt, "Ora ime s'ka ardhur akoma," tregonin faktin q do veprim i jets s Krishtit n tok bhej n prputhje me planin, q kishte ekzistuar q prej ditve t prjetsis. Prpara se t vinte n tok, plani u shfaq prpara Tij perfekt n t gjitha detajet. Por teksa ecte midis njerzve, Ai u udhhoq hap pas hapi nga vullneti i Atit. Ai nuk ngurroi t vepronte n kohn e caktuar. Me t njjtn prulje Ai priti deri sa koha erdhi. Duke i thn Maris q ora e Tij s'kishte ardhur akoma Jezusi po i prgjigjej mendimit t saj t pathn, -shpress q ajo kishte mbajtur gjall bashk me t gjith t tjert. Ajo shpresonte q Ai ta shpallte veten si Mesia dhe t merrte fronin e Izraelit. Por koha nuk kishte ardhur. Jo si mbret, por si Njeri i Halleve dhe i njohur me mjerimin, Jezusi e kishte pranuar fatin e njerzimit. Por, megjithse Maria nuk kishte nj konceptim t drejt mbi misionin e Krishtit, ajo e besoi At pa pasur asnj dyshim. Ktij besimi iu prgjigj Jezusi. Pr nder t besimit t Marias e pr t forcuar besimin e dishepujve t Tij, Ai kreu mrekullin e par. Dishepujt do t ndesheshin me shum tundime t mdha mosbesimi. Profecit ua kishin br t qart q Jezusi ishte Mesia. Ata krkuan q udhheqsit fetar ta prisnin at me nj besim madje dhe m t madh se besimi i tyre. Ata deklaruan mes njerzve punt m t mrekullueshme t Krishtit e besimin e tyre n misionin e Tij, por ata u habitn dhe u zhgnjyen disi nga mosbesimi, nga paragjykimi i rrnjosur thell dhe nga armiqsia, q treguan priftrinjt dhe rabit kundrejt Jezusit. Mrekullit e para t Shptimtarit i ndihmuan dishepujt t qndronin kundr tyre. E paturbulluar fare nga fjalt e Jezusit, Maria i tha atyre q po shrbenin n tavolina: "Bni gjithka q Ai t'iu thot." Kshtu ajo bri 'mundi pr t prgatitur rrugn pr punn e Krishtit. Aty ishin gjasht en t mdha prej guri dhe Jezusi i urdhroi shrbtort t'i mbushnin ato me uj. Dhe ashtu u b. M pas, meq vera duhej menjher, Ai tha: "Nxirreni tani dhe ojani t parit t fests." N vend t ujit, me t cilin ishin mbushur ent, prej tyre doli ver. As i pari i fests dhe as miqt se kishin kuptuar q rezervat e vers kishin mbaruar. Duke shijuar at q kishte sjell shrbtori, i pari i fests e plqeu at m shum se do lloj tjetr vere, q kishte pir

67

m par dhe shum ndryshe nga vera q ishte shprndar n fillim t fests. Duke u kthyer nga dhndrri ai tha: "do njeri nxjerr n fillim vern m t mir dhe kur t ftuarit kan pir shum, vern e keqe; ti, prkundrazi e ke ruajtur vern e mir pr tani" . Ashtu si njerzit nxjerrin n fillim vern m t mir dhe m pas at te keqen, ashtu bn edhe bota me dhuratat e veta. Ajo q ofron bota mund t t'i knaq syt e shqisat, por n fund kuptohet q sht krejt e kundrta e asaj q shpresoje. Vera kthehet n hidhtir, gazi n trishtim. Ajo q kishte filluar me kng e me hare prfundon n lodhje dhe neveri. Por dhuratat e Jezusit jan gjithmon t freskta e t reja. Festa q Ai siguron pr shpirtin asnjher s'pushon s dhni knaqsi e gzim. do dhurat e re rrit mundsin e marrsit pr t vlersuar dhe pr t'u knaqur me Bekimet e Zotit. Ai jep hi pr hirin. Nuk mund t ket mbarim rezervash. N qoft se ju qndroni n T, fakti q ju merrni nj dhurat t mir sot, ju siguron pr marrjen e nj dhurate m t mir nesr. Fjalt q Jezusi i tha Natanaelit shprehin ligjin e Perndis pr fmijt e besimit. Me do shfaqje t freskt t dashuris s Tij, Ai i deklaron zemrs s marrsit: "Ti beson? Do t shohsh gjra m t mdha se kto." - Gjoni 1:50. Dhurata e Krishtit n dasm ishte nj simbol. Uji prfaqsonte pagzimin n vdekjen e Tij; vera derdhjen e gjakut t Tij pr mkatet e bots. Uji pr t mbushur ent u soll nga duart njerzore, por fjala e Krishtit vetm mund t'i jepte Atij virtyte jetdhnse. Kto ishin ritet, q tregonin pr vdekjen e Shptimtarit. Vetm me an t fuqis s Krishtit, duke punuar nprmjet besimit ata mund t kishin aftsin t ushqenin shpirtrat. Fjala e Krishtit siguroi furnizime t bollshme pr dasmn. Aq i bollshm sht hiri i Tij sa mund t fshij krejt shqetsimet e njeriut dhe t rinoj e t ushqej shpirtin. N festn e pare, n t ciln shkoi me dishepujt e Tij, Jezusi i dha atyre gotn q simbolizonte punn e Tij pr shptimin. N darkn e fundit Ai ua dha prap at got, si themelim i nj riti t shenjt, prej t cilit do t shpallej vdekja e Tij "derisa Ai t vij."-1 Kor.11:26. Dhe shqetsimi i dishepujve, gjat ndarjes me Zotin e tyre, u ngushllua me premtimin e bashkimit t dyt. Si tha Ai: "Un nuk do t pi m nga ky frut i hardhis, deri n ditn kur, bashk me ju, do ta pi t re n mbretrin e Atit Tim." - Mateu 26:29. Vera, q siguroi Jezusi pr dasmn dhe q ia dha dishepujve t Tij si simbol i gjakut t vet, ishte lng i kulluar rrushi. Ksaj i referohet profeti Isaia kur flet pr vern e re n "vilen e rrushit" dhe thot: "Mos e prishni, sepse n t ka nj bekim." - Isaia 65:8. Ishte Krishti Ai, q paralajmroi Izraelin n Dhjatn e Vjetr "Vera sht tallse, pija dehse sht e turbullt dhe kush jepet pas tyre nuk sht i urt" - Fjalt e urta 20:1. Ai vet, nuk siguroi nj pije t till. Satani i tundon njerzit drejt prmbushjes s dshirave t tyre, gj kjo q do t'u errsoj arsyet dhe do t'u mpij perceptimet shpirtrore, por Krishti na mson t nxjerrim n pah natyrn ton t prulur. E gjith jeta e Tij ishte nj shembull vetmohimi. N mnyr q t'i bnte ball fuqis s uris, Ai vuajti pr t mirn ton testin m t vshtir q mund t duroj njerzimi. Ishte Jezusi Ai q i urdhroi Gjon Pagzorit t mos pinte as ver, as ndonj pije t fort. Ishte Ai, q urdhroi nj abstenim t till pr gruan e Manoas. Ai nxori nga goja nj mallkim pr at q do t vendoste shishen n buzt e komshiut. Krishti nuk i kundrshtonte msimet e Tij n kt mnyr. Vera e pafermentuar q siguroi Ai pr t ftuarit e dasms ishte nj pije freskuese dhe e shndetshme. Efekti i saj ishte t vendoste nj harmoni midis shijes dhe oreksit t shndetshm. Pasi t ftuarit n dasm e vlersuan cilsin e vers, bn pyetje, me prgjigjet e t cilave, shrbtort i bn nj prmbledhje mrekullis. Shoqria ishte shum e mahnitur pr t menduar pr At q e kishte br at pun t mrekullueshme. Kur m n fund po krkonin pr T, u pa q Ai ishte larguar aq qetsisht sa nuk u mor vesh as nga dishepujt e Tij.

68

Shoqria nuk e prqndroi vmendjen tek dishepujt. Pr her t par ata patn mundsin t pohonin besimin e tyre tek Jezusi. Ata treguan pr at q kishin par dhe dgjuar n lumin Jordan dhe n do zemr u ngjall shpresa se Perndia kishte ngritur nj shptimtar pr popullin e Tij. Lajmi i mrekullis u shprnda n t gjith krahinn dhe u ua dhe n Jeruzalem. Me nj interes t ri, priftrinjt dhe m t vjetrit e kishave krkonin pr profecit q tregonin pr ardhjen e Krishtit. Kishte nj dshir t madhe pr t msuar misionin e ktij msuesi t ri, i cili u shfaq midis njerzve n nj mnyr aq t veant. Shrbesa e Krishtit kishte nj kontrast t madh me shrbesat e m t vjetrve t Judenjve. Vlersimi i tyre pr traditn dhe formalizmat e kishte shkatrruar t gjith lirin e vrtet t mendimit dhe veprimit. Ata jetonin nn tmerrin e korruptimit t vazhdueshm. Pr ta shmangur t "papastrn" ata qndronin jo vetm larg Paganve, por edhe larg pjess m t madhe t njerzve t tyre. Nuk prpiqeshin as t'i bnin mir atyre as t fitonin miqsin e tyre. Duke folur me hollsi rreth ktyre shtjeve, ata kishin ngushtuar si mendjet ashtu edhe orbitat e jetve t tyre. Shembulli i tyre inkurajoi mendjemadhsin dhe intolerancn n t gjitha shtresat e popullsis. Jezusi e filloi punn reformatore t Tij, duke u afruar me njerzimin. Pasi tregoi nj respekt m t madh pr ligjin e Perndis, Ai qortoi ashpr prkushtimin e dukshm t Farisenjve dhe u prpoq t'i lironte njerzit nga rregullat e pakuptimta q i kufizonin. Ai po krkonte t hidhte posht barrierat, q ndanin shtresat e ndryshme t popullsis, q t mund t'i bashkonte njerzit s bashku si fmij t nj familjeje. Prania e Tij n dasm ishte planifikuar t ishte nj hap m shum drejt ktij veprimi. Perndia e kishte urdhruar Gjon Pagzorin t banonte n shkrettir, n mnyr q t ruhej nga ndikimi i priftrinjve dhe rabive dhe t prgatitej pr nj mision t veant. Por ashprsia dhe izolimi i jets s tij nuk ishin nj shembull perfekt pr njerzit. Gjoni s'i kishte kshilluar dgjuesit e tij t braktisnin detyrat e tyre t mparshme. Ai u propozoi atyre t jepnin prova pr pendimin e tyre me devotshmrin e tyre ndaj Atit, atje ku Ai i kishte thirrur ata. Jezusi e qortonte t privilegjuarin e vetes n t gjitha format, megjithat Ai ishte i shoqrueshm nga natyra. Ai e pranonte mikpritjen e t gjitha klasave, duke vizituar shtpit e t pasurve dhe t t varfrve, t t shkolluarve dhe t injorantve, duke u prpjekur t'i largonte mendjet e tyre nga pyetjet e jets s prditshme, pr t'i drejtuar ata drejt shtjeve shpirtrore, t prjetshme. Ai s'e lejonte shthurjen dhe asnj prej mendjelehtsive toksore nuk e ndryshoi mnyrn e sjelljes s Tij; Ai gjente akoma knaqsi n disa skena lumturie t pafajshme dhe me pranin e Tij n to, miratonte n nj fare mnyre festat shoqrore. Martesa e judenjve ishte nj rast mbreslns dhe gzimi i saj s'sht se s'po e knaqte Birin e njeriut. Duke qen i pranishm n kt fest Jezusi e quajti martesn nj institucion hyjnor. Si n Dhjatn e Vjetr ashtu edhe n Dhjatn e Re, marrdhniet martesore prdoren pr t prfaqsuar bashkimin e shenjt dhe plot dashuri q ekziston ndrmjet Krishtit dhe njerzve t Tij. Knaqsia e festimeve t dasms solli n mendjen e Jezusit gzimin e asaj dite kur Ai do t onte n shtpin e Atit nusen e Tij dhe, t shptuarit bashk me Shptimtarin do t uleshin n dasmn e Qengjit. Ai thot: "Ashtu si i martuari gzohet me nusen, kshtu Perndia do t gzohet me ty." "Nuk do t quhesh m 'E braktisur'; . . . por do t t quajn 'Knaqsia ime' ; . . . sepse Zoti gjen knaqsi te ti." "Ai do mbushet me gzim pr ty, n dashurin e tij do t qndroj n heshtje, do t gzohet pr ty me britma gzimi." - Isaia 62:5, 4; Sofonia 3:17. Kur apostullit Gjon iu dhurua vizioni i gjrave hyjnore ai shkroi: "Dhe dgjova nj si z t nj turme t madhe dhe si z shum ujrash dhe si z bubullimash t forta, q thoshte: Aleluja, sepse filloi t mbretroj Zoti, Perndia yn, i Plotfuqishmi! Le t gzohemi dhe t ngazllohemi dhe le t'i

69

japim Atij lavdi, sepse erdhi dasma e Qengjit dhe nusja e Tij sht prgatitur." "Lum ata q jan ftuar n gostin e dasms s Qengjit." - Zbulesa 19:6, 7, 9. Jezusi pa n do shpirt dike, q duhej t thirrej n mbretrin e Tij. Ai arriti n zemrat e njerzve, duke hyr n mes tyre si dikush, q dshironte t mirn e tyre. Ai krkoi pr ta npr rrug, npr shtpi, npr barka, npr sinagoga, pran brigjeve t liqenit dhe n dasm. Ai i takoi ata n zanatet e prditshme dhe tregoi interes pr punt e tyre toksore. Ai i futi msimet e Tij npr vatrat familjare, duke br q familjet npr shtpit e tyre t ndjenin ndikimin e pranis s Tij hyjnore. Simpatia e Tij aq e fort e ndihmoi n fitimin e zemrave. Ai shpesh trhiqej drejt maleve pr lutje n vetmi, por kjo ishte thjesht nj prgatitje pr punn e Tij me njerzit n jetn aktive. Ai erdhi m pas, nga ky sezon lutjesh, gati pr t lehtsuar smundjet, pr t msuar t paditurit, pr t thyer zinxhirat e skllavris s Satanit. Jezusi i trajnoi dishepujt e Tij me an t kontaktit personal dhe shoqrimit me ta. Shpeshher Ai i msoi ata, duke u ulur pran tyre n mal; ndonjher pran detit ose duke ecur me ta rrugs Ai u zbuloi misteret e mbretris s Perndis. Ai nuk predikonte si bjn njerzit sot. Kurdo q zemrat ishin t hapura pr t marr mesazhin hyjnor, Ai shpaloste para tyre t vrtetat e rrugs s shptimit. Ai nuk i komandonte dishepujt e Tij t bnin kt apo at gj, por ve thoshte: "Ndiqm." N udhtimet e Tij npr vend, i mori ata me vete, n mnyr q t shihnin se si Ai i msonte njerzit. Ai e lidhi interesin e tyre me t Tijin dhe ata u bashkuan me t n punn e Tij. Shembulli i Krishtit, q lidhte Veten me interesat e njerzimit, duhet ndjekur nga t gjith ata q predikojn fjaln e Tij dhe nga t gjith ata q kan marr lajmin e mir t hirit t Tij. Ne nuk duhet t heqim dor nga bashksia shoqrore. Nuk duhet ta izolojm veten nga t tjert. N mnyr q t'i takojm t gjitha klasat e shoqris ne na duhet t shkojm t'i takojm ato aty ku ndodhen. Ato rrall do t na krkojn vullnetarisht. Jo vetm nga katedra e priftrinjve mund t preken zemrat e njerzve nga e vrteta hyjnore. Ka edhe nj tjetr plan ku mund t punohet, t qnit i prulur mbase, por plotsisht, si sht premtuar. Prulsia gjendet n shtpin e t prulurit dhe n viln e t madhit; n tavolinn mikpritse dhe n festimet e pafajshme shoqrore. Si dishepuj t Krishtit ne nuk duhet t przihemi me botn thjesht prej knaqsis, nuk duhet t bashkohemi me ta n marrzi. Bashkime t tilla do t ishin vese n dmin ton. Ne s'duhet ta japim plqimin ton pr mkatin as me an t fjals apo veprimeve tona, as me an t heshtjes apo pranis son. Kudo q shkojm, ne duhet ta mbajm Jezusin me vete dhe t'i tregojm t tjerve vlern e Shptimtarit ton. Por ata q prpiqen ta mbrojn fen e tyre, duke e fshehur at n mure prej guri, humbin mundsi t mdha pr t br mir. Me an t marrdhnieve shoqrore Kristianizmi vihet n kontakt me botn. donjri nga ata q ka marr ndriimin hyjnor, duhet t ndrioj rrugn e atyre q nuk e njohin Dritn e jets. Ne t gjith duhet t bhemi dshmitar pr Jezusin. Fuqia shoqrore, e shenjtruar prej hirit t Krishtit duhet shfrytzuar pr t fituar shpirtra pr Shptimtarin. Le t shikoj bota se ne nuk jemi t thithur nga interesat tona vetjake, por dshirojm q dhe t tjert t ndajn me ne bekimet dhe privilegjet tona. Le t shikojn q feja jon nuk na bn krkues apo jodashamirs. Le t shrbejn t gjith ata q shpallin se e kan gjetur Jezusin, ashtu si bri Ai, pr t mirn e njerzimit. Ne nuk duhet t'i japim bots prshtypjen se Kristiant jan njerz t trishtuar dhe jo t lumtur. N qoft se syt tan prqendrohen mbi Jezusin, ne do t shohim nj Shptimtar t mshirshm dhe do t thithim drit nga fytyra e Tij. Kudo mbretron shpirti i Tij, aty banon dhe paqja. Dhe do t ket gjithashtu gzim, sepse ka nj besim t qet e t shenjt n Perndi.

70

Krishti sht i knaqur me ndjeksit e Tij, kur ata tregojn se, edhe pse njerzor, ata jan pjesmarrs t natyrs hyjnore. Ata nuk jan statuja, por burra dhe gra q jetojn. Zemrat e tyre t freskuara nga vesa e hirit hyjnor, hapen dhe shtrihen prpara Diellit t Drejtsis. Ata e reflektojn mbi t tjert dritn, e cila ndrion mbi ta nprmjet punve t ndritshme prej dashuris s Krishtit.

16 N tempullin e Tij Bazuar tek Gjoni 2:12-22. "Pas ksaj, Ai zbriti n Kapernaum me nnn, vllezrit dhe dishepujt e Tij dhe ata qndruan aty pak dit. Pashka e Judenjve ishte afr dhe Jezusi u ngjit n Jeruzalem." N kt udhtim Jezusi u bashkua me nj prej turmave t mdha, q po ecte drejt kryeqytetit. Ai s'e kishte br akoma publik misionin e Tij dhe u przie pa u vn re me turmn. N raste t tilla, ardhja e Mesias, q ishte vn n dukje nga Gjoni gjat shrbess s tij, bhej shpesh objekt bisedash. Flitej shum dhe me nj entuziazm t madh pr ngritjen e madhshtis s kombit. Jezusi e dinte q ata do t zhgnjeheshin n lidhje me kt shpres, sepse ajo bazohej

71

n nj keqinterpretim t Shkrimeve. Ai i shpjegoi plot zell profecit dhe u prpoq t'i afronte njerzit drejt nj studimi m t thell t fjals s Perndis. Udhheqsit judenj i kishin udhzuar njerzit se n Jeruzalem ata do t msonin t adhuronin Perndin. Aty, gjat javs s Pashkve grumbullohej nj numr i madh njerzish nga t gjitha vendet e Palestins dhe madje edhe nga tokat m t largta. Oborret e tempullit mbusheshin me nj turm t shumllojshme njerzish. Shum prej tyre s'mundnin t sillnin me vete sakrificat, q duheshin ofruar si prfaqsim i Sakrifics s vetme t madhe. N t mir t ktyre t fundit, n oborrin e jashtm t tempullit shiteshin dhe bliheshin kafsh t ndryshme. Aty mblidheshin t gjitha klasat e njerzve pr t bler at q ata shisnin. Aty shkmbeheshin t gjitha monedhat e huaja me monedhn e shenjtores. T gjith judenjt duhej t paguanin gjysm sikli n vit "nj shlyerje pr shpirtin e tyre" dhe t ardhurat, q grumbulloheshin n kt mnyr prdoreshin pr shrbimet n tempull. - Eksodi 30:12-16. Prve ksaj silleshin edhe shuma t mdha parash, q ishin oferta t bra vullnetarisht, pr t'u depozituar n thesarin e tempullit. Krkohej q t gjitha monedhat t ktheheshin n nj monedh t quajtur sikli i tempullit, q pranohej n shrbimet n shnjtore. Shkmbimi i parave bri q t lindnin mashtrime dhe vjedhje, e gjithka u kthye n nj trafik t turpshm, q s'ishte gj tjetr vese nj burim t ardhurash pr priftrinjt. Ata q shisnin vinin mime tejet t larta pr kafsht, q shisnin dhe i ndanin fitimet e tyre me priftrinjt dhe gjykatsit, t cilt n kt mnyr pasuroheshin n kurriz t popullit. Adhuruesit ishin msuar t besonin se, n qoft se nuk ofronin sakrifica, bekimi i Perndis nuk do t shtrihej mbi fmijt e tyre, mbi tokat e tyre. Kshtu ishte vendosur nj mim i lart, sepse pas gjith asaj rruge t gjat njerzit s'do t ktheheshin n shtpit e tyre pa e prmbushur qllimin pr t cilin kishin ardhur. N kohn e Pashkve ofroheshin nj numr i madh sakrificash dhe shitjet n tempull ishin me t vrtet t shumta. Pr pasoj, nga rrmuja q bhej, t dukej sikur ishe n nj vend ku shiteshin bagti, n vend t nj tempulli t shenjt t Perndis. Aty mund t dgjoje njerz q bnin pazar pr mimin, pllitjet e lopve, blegrimat e deleve, gugatjen e pllumbave t przier me tringllimn e monedhave dhe debate njerzish t nevrikosur. Aq e madhe ishte rrmuja, saq adhuruesit shqetsoheshin dhe fjalt q i drejtoheshin Shum t Lartit mbyteshin n ulrimat, q pushtonin tempullin. Judenjt ishin jashtzakonisht krenar pr prkushtimin e tyre. Ata gzoheshin shum pr tempullin e tyre dhe do fjal q flitej kundr tij, ata e quanin blasfemi. Ata i kryenin me rigorozitet ceremonit, q kishin lidhje me t; por dashuria pr para i kishte kthyer ata n njerz t paskrupuj. Ata s'ishin t ndrgjegjshm se sa shum i ishin larguar qllimit origjinal t shrbess, q ishte themeluar nga Vet Perndia. Kur Zoti zbriti n Malin Sinai, vendi u shenjtrua nga prania e Tij. Moisiu ishte urdhruar t vendoste kufij prreth malit dhe ta shenjtronte at, dhe u dgjua fjala e Zotit teksa paralajmronte: "Ruhuni nse ngjiteni n mal ose prekni skajet e tij. Kushdo q do t prek malin do t dnohet me vdekje, Asnj dor nuk do ta prek, por do t vritet me gur ose do t shpohet me shigjeta, qoft njeri apo kafsh nuk do t mbetet gjall." - Eksodi 19:12, 13. Kshtu u dha msimi q, kudo q Perndia shfaqte pranin e Tij, vendi shenjtrohej. Rrethinat e tempullit t Perndis, pra duhej t ishin konsideruar t shenjta. Por n luftn pr fitim gjithka ishte harruar. Priftrinjt dhe gjykatsit duhet t ishin prfaqsues t Perndis pr kombin. Ata duhej t'i kishin ndrequr abuzimet, q qen br n oborret e tempullit. Ata duhej t'i kishin dhn popullit shembullin e integritetit dhe t mshirs. N vend q t kishin par vetm interesin e tyre, ata duhej t kishin marr parasysh nevojat dhe gjendjen n t ciln ndodheshin adhuruesit dhe duhet

72

t kishin qen gati t'i ndihmonin ata q s'ishin n gjendje t blinin sakrificat e krkuara. Por ata s'vepronin kshtu. Kopracia i kishte ashprsuar zemrat e tyre. N kt fest vinin ata q vuanin, ata q kishin nevoj pr ndihm e q ishin t shqetsuar. Atje gjeje t verbr, sakat, t shurdhr. Disa silleshin edhe t shtrir n shtrat. Shum prej atyre q vinin s'mund t blinin as ofertn m t prulur pr Zotin, ishin aq t varfr sa s'mund t blinin as ushqim pr t shuar urin. Kta ishin shum t 'orientuar nga ligjet e priftrinjve. Kta t fundit mburreshin pr prkushtimin e tyre; ata thonin se ishin rojet e njerzve; por s'e njihnin as dashamirsin, as mshirn. T varfrit, t smurt, ata q ishin me nj kmb n varr krkonin m s koti pr t marr ndihm. Vuajtjet e tyre nuk zgjuan asnj ndjenj mshire n zemrat e priftrinjve. Kur Jezusi erdhi n tempull, Ai e inkuadroi t gjith skenn. Ai pa ujdit e padrejta, pa shqetsimin e t varfrve q mendonin se pa derdhur gjak s'do t kishte falje pr mkatet e tyre. Ai pa pjesn e jashtme t tempullit t Tij t kthyer n nj vend trafiqesh t pista. Ai, vendi i shenjt i kufizuar nga kufij t caktuar, ishte shndrruar n nj shesh t gjer shkmbimesh. Krishti kuptoi q duhej br dika. Njerzit ishin detyruar t ndiqnin ceremoni t shumta pa marr as shpjegimin m t vogl mbi rndsin e tyre. Adhuruesit i ofronin sakrificat pa kuptuar q ato prfaqsonin t vetmen Sakrific t prkryer. Dhe midis tyre, i panjohur dhe i panderuar, qndronte Ai, q simbolizohej nga e gjith shrbesa e tyre. Ai kishte dhn udhzime n lidhje me flijimet. Ai i kuptonte vlerat e tyre simbolike dhe pa se ato qen keqprdorur e keqkuptuar. Adhurimi shpirtror po zhdukej me shpejtsi. Priftrinjt dhe ligjvnsit s'i lidhte asgj me Perndin e tyre. Me an t veprs s tij i duhej t vendoste nj adhurim trsisht t ndryshm. Me nj vshtrim krkues Krishti, duke qndruar n shkallt e oborrit t tempullit, inkuadron t gjith skenn. Me sy profetik Ai sheh n t ardhmen dhe sheh jo vetm vitet, por edhe shekujt dhe epokat. Ai shikon sesi priftrinjt dhe ligjvnsit do t'i kthejn nevojtart nga e drejta e tyre dhe do t ndalojn t'u predikohet ungjilli t varfrve. Ai shikon se si dashuria e Perndis do t mbahet e fshehur ndaj mkatarve dhe njerzit do t bjn pazar me hirin e Tij. Teksa Ai sheh kt sken fytyra e Tij shpreh indinjim, autoritet dhe fuqi. Ai trheq vmendjen e njerzve. Syt e atyre q deri tashm ishin prqendruar n punt e tyre jo t shenjta, tani jan drejtuar mbi fytyrn eTij. Ata s'mund t'i heqin dot syt prej Tij, e ndiejn q ky njeri lexon mendimet e tyre m t thella dhe zbulon qllimet e tyre m t fshehura. Prandaj disa prpiqen t fshehin fytyrat e tyre. Rrmuja u qetsua. Pushoi zhurma e trafikut dhe pazareve. Heshtja u b e dhimbshme. Nj ndjenj respekti pushtoi asamblen. Dukej sikur ata ishin rreshtuar prpara trupit gjykues t Perndis pr t'u prgjigjur pr veprimet e tyre. Duke par Krishtin, ata pan Hyjnin me veshje njerzore. Madhria e qiellit qndronte ashtu si do t qndroj Gjykatsi n ditn e fundit - jo i rrethuar nga e njjta lavdi, me t ciln do t rrethohet ather, por me t njjtn fuqi pr t lexuar shpirtin. Syt e Tij prfshin t gjith turmn, duke inkuadruar donjrin prej tyre. Ai dukej sikur ngrihej mbi ta, plot dinjitet dhe nj drit hyjnore ndrioi fytyrn e Tij. Ai foli dhe zri i Tij i qart dhe kumbues - i njjti, q n malin Sinai shpalli ligjin q priftrinjt, ligjvnsit po shkelnin,- u dgjua tek ushtonte n tempull: "Hiqini kto gjra q ktej; mos e bni shtpin e Atit tim shtpi tregtie." Duke zbritur shkallt me ngadal dhe duke mbajtur n dor kamxhikun e mbledhur, teksa po hynte n tempull, Ai urdhroi tregtart t largohen nga rrethinat e tempullit. Me nj zell dhe ashprsi q s'e kishte shprehur kurr m par, Ai i hodhi tutje tavolinat e kmbyesve t monedhave. Ato ran dhe kumbuan me nj zhurm t mpreht n dyshemen e mermert. Askush se mori guximin t pyeste pr autoritetin e Tij. Askush s'guxoi t ndalonte s mbledhuri

73

parat e fituara n mnyr t pandershme. Jezusi nuk i goditi ata me kamxhik, por n duart e Tij ajo cop litari dukej si nj shpat flakruese. Npuns t tempullit, priftrinj spekullator, aksioner dhe tregtar bagtish bashk me delet dhe qet e tyre, u larguan me vrap, me t vetmin mendim n mendje q ishte si e si t'i shptonin ndshkimit t Tij. Nj panik prshkon t gjith turmn. Ulrima tmerri dalin nga qindra buz t zverdhura nga frika. Ata jan t friksuar nga sjellja dhe fjalt e Jezusit, aq t ndryshme nga sjellja e Tij e prhershme. Ata kujtojn q sht shkruar pr T: "Sepse zelli i shtpis sate m ka prpir." Psalmi 69:9. Shpejt turma e zhurmshme u ndodh larg tempullit t Zotit. Oborret u liruan nga trafiqet jo t shenjta dhe nj qetsi e thell solemne ra n vendin e rrmujs s mparshme. Prania e Zotit, q shenjtroi malin tani bri t shenjt tempullin e ngritur pr nder t Tij. Me pastrimin e tempullit, Jezusi po shpallte misionin e Tij si Mesia dhe po fillonte punn e Tij. Ai tempull ishte ngritur q n t, t ndihej prania hyjnore, ishte planifikuar t ishte nj msim pr Izraelin dhe pr mbar botn. Q prej kohsh t largta kishte qen plani i Perndis q do krijes, q nga engjlli i ndritshm e i shenjt e deri tek njeriu, do t ishte nj tempull banimi pr Krijuesin. Pr shkak t mkatit, njeriu pushoi s qni nj tempull pr Perndin. Zemra e njeriut, e errsuar dhe e korruptuar nga e keqja, nuk e tregoi m lavdin e Shum t Dashurit. Por, qllimi i Qiellit u prmbush me an t mishrimit t Birit t Perndis. Perndia tashm banon n mes t njerzve dhe me an t hirit t shptimit zemra e njeriut bhet prsri tempull i Tij. Perndia planifikoi q tempulli n Jeruzalem do t ishte nj dshmitar i vazhdueshm i fatit t madh q i ofrohej do shpirti. Por Judenjt s'e kuptuan domethnien e ndrtess, pr t ciln tregonin nj vmendje t madhe me aq shum krenari. Ata nuk e dhan veten e tyre si tempull pr Shpirtin e Shenjt. Oborret e tempullit n Jeruzalem, t mbushur me zhurmn e trafikut jo t shenjt, prfaqsonin me shum vrtetsi tempullin e zemrs, t prishur nga prania e pasionit sensual dhe e mendimeve perverse. Me pastrimin e tempullit nga shitsit dhe blersit e bots, Jezusi deklaroi misionin e Tij pr t pastruar zemrat nga flliqsirat e mkatit, - nga dshirat toksore, nga epshet egoiste, zakonet e kqija, q korruptonin shpirtin. "Dhe menjher Zoti, q ju po krkoni, do t hyj n tempullin e Vet, engjlli i beslidhjes q ju krkoni me ndje, ja, do t vij, thot Zoti i ushtrive. Po kush do t mund t duroj ditn e ardhjes s Tij? Kush do t mund t qndroj m kmb ditn kur Ai do t shfaqet? Ai sht si zjarri i shkrirsit, si soda e larsve. Ai do t ulet si ai q shkrin dhe pastron argjendin; do t'i pastroj bijt e Levit dhe do t'i rafinoj si arin e argjendin." - Malakia 3:1-3. "A nuk e dini ju se jeni tempulli i Perndis dhe se fryma e Perndis banon tek ju? N qoft se dikush e prish tempullin e Perndis, Perndia do ta prish at, sepse tempulli i Perndis, q jeni ju, sht i shenjt." - 1 Korintasve 3:16, 17. Asnj njeri s'mund ta nxjerr dot vet, jasht vetes s tij gjembin e Djallit, q ka pronsuar zemrn.Vetm Krishti mund ta pastroj tempullin e shpirtit. Por Ai s'do t hyj me forc dhe thot: "Ja, un qndroj tek dera dhe trokas, nse dikush dgjon zrin tim dhe hap dern, un do t hyj tek ai." - Zbulesa 3:20. Ai s'do t vij vetm pr nj dit; sepse Ai thot: "Un do t banoj n mes tyre,dhe ata do t jen populli im." "Ai do t shkel paudhsit tona, Ti do t hedhsh n fund t detit tr mkatet tona." - 2 Korintasve 6:16; Mikea 7:19. Prania e Tij do t pastroj dhe shenjtroj shpirtin, n mnyr q ai t jet nj tempull i shenjt n Zotin dhe "nj banes e Perndis n Frym." - Efesianve 2:21, 22. T mposhtur nga frika, priftrinjt dhe ligjvnsit ua mbathn me t katra nga oborri i tempullit dhe nga ai vshtrim krkues q arriti zemrat e tyre. Gjat rrugs ata takuan t tjer, q ishin drejtuar drejt tempullit dhe i lutn t mos shkonin atje, duke u treguar atyre 'kishin par e dgjuar. Krishti i pa njerzit q po ia mbathnin, plot mshir. Ai i mshironte ata pr frikn e tyre, por edhe sepse ata s'e dinin se n far konsistonte adhurimi i vrtet. N kt sken Ai pa

74

t simbolizuar shprbrjen e t gjith kombit t judenjve prej pandershmris dhe mospendimit t tyre. Pse vall ia mbathn priftrinjt nga tempulli? Pse vall ata nuk kmbnguln n t tyren? Ai q i urdhroi ata t largoheshin ishte i biri i nj marangozi, nj galileas i varfr, pa ndonj pozit toksore apo ndonj fuqi. Pse vall s'rezistuan ata kundr Tij? Pse i braktisn aq kollaj fitimet e tyre dhe ia mbathn nn urdhrin e nj njeriu me nj paraqitje aq t prulur? Krishti foli me autoritetin e nj mbreti dhe n paraqitjen dhe n tonin e zrit t Tij ata kuptuan at q s'kishin kuptuar kurr m par, pikrisht faktin q s'ishin tjetr vese hipokrit dhe kusar. Kur hyjnorja deprtoi mes njerzimit ata pan jo vetm indinjat n fytyrn e Krishtit; por gjithashtu kuptuan rndsin e fjalve t Tij. Ata u ndjen sikur ishin prpara fronit t Gjykatsit, duke i gjykuar pr at koh dhe n prjetsi. Pr nj far kohe ata u bindn q Krishti ishte nj profet; dhe shum besonin se Ai ishte Mesia. Shpirti i Shenjt u solli ndr mend thniet e profteve n lidhje me Krishtin. A do t'i nnshtroheshin vall ata ksaj bindjeje? Ata me siguri nuk do t pendoheshin. Ata e dinin se ishte zgjuar simpatia e Krishtit pr t varfrit. E dinin q ishin fajtor pr mashtrim n marrdhniet e tyre me njerzit. E meqense Krishti i dalloi mendimet e tyre ata e urrenin At. Qortimi i Tij publik, poshtronte n nj far mnyre krenarin e tyre. Ata ishin edhe xheloz pr marrdhniet e Tij me njerzit, t cilat sa vinin e bheshin m t ngushta. Ata vendosn ta sfidonin At pr fuqin q Ai zotronte dhe burimin e saj. Ngadal dhe t kredhur n mendime, por me urrejtje n zemrat e tyre, ata u kthyen n tempull. Por nj ndryshim shum i madh kishte ndodhur gjat mungess s tyre. Kur ata ia mbathn, t varfrit mbetn mbrapa; dhe tani po shikonin Jezusin, fytyra e t cilit shprehte dashuri dhe simpati. Me lot n sy, Ai u tha atyre q po dridheshin rreth Tij: Mos kini frik, Un do t'iu shptoj dhe ju do t m lavdroni. Pr kt shtje erdha mbi tok. Njerzit i drejtonin me kmbngulje Jezusit krkesa q ngjallnin mshir: Msues, m beko. Vesht e Tij i dgjuan t gjitha thirrjet. Me nj mshir, q ia kalonte asaj t nj nne t dashur, Ai u prkul mbi t vegjlit q vuanin. T gjithve iu kushtua vmendja e duhur. dokush u shrua nga fardolloj smundjeje q vuante. Memect hapn gojn pr t lavdruar, t verbrit pan me syt e tyre fytyrn e Restauruesit t tyre. Zemrat e t vuajturve u lumturuan. far zbulimi ishin pr priftrinjt dhe zyrtart e tjer t tempullit, tingujt q ata dgjuan teksa ishin dshmitar t asaj pune t madhrishme. Njerzit po rrfenin historit e dhimbjes q kishin kaluar, e shpresave t pernduara, ditve plot vuajtje dhe netve pa gjum. E kur dukej se po vdiste dhe thrrmija e fundit e shpress, Krishti i kishte shruar. Barra ishte shum e rnd - tha njri - por un gjeta nj Ndihms. Ai sht Krishti i Perndis dhe un do t'ia dedikoj jetn time shrbimit t Tij. Prindrit u than fmijve t tyre: Ai iu ka shptuar jetn; ngrijeni zrin lart dhe lavdrojeni At. Zrat e fmijve dhe t rinjve, baballarve dhe nnave, shokve dhe spektatorve u bashkuan n falenderime dhe lavdrime. Shpresa dhe gzimi mbushi zemrat e tyre. Paqja pushtoi mendjet e tyre. Ata ishin prtrir shpirt e trup dhe u kthyen n shtpi, duke treguar gjithandej pr dashurin e pamas t Jezusit. N kryqzimin e Krishtit, ata q u shruan n kt mnyr nuk u bashkuan me turmn e rregullt q thrriste: "Kryqzojeni, kryqzojeni." Dashuria e tyre ishte me Jezusin, sepse ata e kishin ndier dashurin e Tij t madhe dhe fuqin e mrekullueshme. Ata e dinin q Ai ishte Shptimtari i tyre, sepse Ai u kishte dhn atyre shndet n trup, por edhe n shpirt. Ata dgjuan predikimin e apostujve dhe hyrja e fjals s Perndis n zemrat e tyre i ndihmoi t kuptonin. Ata u shndrruan n mjete t mshirs dhe t shptimit t Perndis.

75

Turma, q ia kishte mbathur nga oborri i tempullit, pas pak u kthye. Ajo pothuajse e kishte marr veten nga tr ai panik q e kishte mbshtjell, por fytyrat e tyre shprehnin pavendosmri dhe turp. Ata pan me habi at q kishte br Jezusi dhe u bindn q n T ishin prmbushur profecit e dhna n lidhje me Mesian. Priftrinjt mbanin mbi kurriz nj mkat me t vrtet t madh, mkatin e dhunimit t shenjtris s tempullit. Ishin ata, q kishin organizuar kthimin e oborreve t tempullit n nj treg shitjeje. Njerzit para tyre ishin t pafajshm. Ata u habitn nga autoriteti hyjnor i Jezusit; por ata ndikoheshin m shum nga priftrinjt dhe ligjvnsit. Ata e quajtn misionin e Krishtit si dika t re dhe krkonin t dinin se 't drejt kishte Ai t ndrhynte n gjra, q autoritetet e tempullit ishin prgjegjs. Ata ishin t ofenduar, sepse ishte ndrprer tregtia dhe kshtu refuzuan Frymn e Shenjt. Priftrinjt dhe ligjvnsit, mbi do njeri tjetr, duhet t kishin par tek Jezusi t vajosurin e Zotit; sepse ata kishin ndr duar pergamenat e shenjta q prshkruanin misionin e Tij. Dhe ata e dinin se pastrimi i tempullit ishte manifestim i nj fuqie m t madhe se fuqia njerzore. Megjithse ata e urrenin Jezusin ata s'mund t rrinin pa menduar se Ai mund t ishte nj profet i drguar nga Perndia, pr t vn n vend shenjtrin e tempullit t Tij. Me kt frik mbi vete ata iu afruan Atij, duke e pyetur: "'shenj na tregon se i bn kto?" Jezusi i kishte dhn atyre nj shenj. Duke hedhur drit mbi zemrat e tyre dhe duke br t gjitha veprat q duhej t bnte Mesia, Ai u kishte dhn atyre prova bindse mbi karakterin e Vet. Tani q ata po krkonin nj shenj, Ai iu prgjigj atyre me nj parabol, duke i treguar kshtu se e kishte lexuar shpirtligsin e tyre dhe kishte par se deri ku do t'i onte ata kjo shpirtligsi. "Shkatrrojeni kt tempull dhe un pr tri dit do ta ngre prsri." Kto fjal kishin kuptim t dyfisht. Ai nuk i referohej vetm shkatrrimit t tempullit dhe adhurimit t judenjve, por edhe vdekjes s Vet, - shkatrrimit t tempullit t trupit t Tij, gj q judenjt po e planifikonin q tani. Gjat kthimit pr n tempull priftrinjt dhe ligjvnsit kishin propozuar ta vrisnin Jezusin, kshtu do t mund t hiqnin qafe at, q po i shkaktonte aq trazira. Megjithat, kur Ai shpalosi para tyre qllimin q ata kishin pasur, ata s'e kuptuan. Ata kujtuan se fjalt e Tij kishin t bnin vetm me tempullin e Jeruzalemit dhe prandaj t indinjuar thirrn: "U deshn dyzet e gjasht vjet q t ndrtohej ky tempull dhe ti do ta ngresh pr tri dit? " N ato momente, sipas tyre, ajo 'ka tha Jezusi e justifikoi mosbesimin e tyre dhe ata konfirmuan faktin q bnin mir q e mohonin At. Krishti nuk synonte q fjalt e Tij t kuptoheshin nga judenjt, bile as nga dishepujt e asaj kohe. Ai e dinte q fjalt e Tij do t keqinterpretoheshin nga armiqt e Tij dhe do t ktheheshin kundr Tij. N gjyqin e Tij ato do t silleshin si akuza kundr Tij dhe n Kalvar me ato fjal do ta thumbonin. Por, t'ia shpjegonte ato fjal tani dishepujve t Tij do t thoshte t'u tregonte atyre pr vuajtjet e Tij dhe t'u hidhte mbi kurriz nj barr q ata s'ishin t gatshm ta mbanin. Kshtu do t'u zbulonte judenjve prpara kohe rezultatin e paragjykimeve dhe mosbesimit t tyre. Ata q tani kishin nisur nj rrug, n t ciln do t vazhdonin t ecnin derisa Ai t shoqrohej si nj qengj tek kasapi. Krishti i tha ato fjal pr hir t atyre q do t besonin tek Ai. Ai e dinte q ato do t prsriteshin. Pasi t ishin thn n ditn e Pashkve ato do t binin n vesht e mijrave njerzve dhe do t shprndaheshin n t gjitha ant e bots. Ata do t mund t kuptonin qart pasi Ai t ringjallej nga vdekja. E pr shum njerz ato do t ishin prova prfundimtare e natyrs s Tij hyjnore. Pr shkak t errsirs s tyre shpirtrore edhe dishepujt e Jezusit shpesh s'i kuptonin msimet e Tij. Por shum prej ktyre msimeve u qartsuan n mendjen e tyre, pikrisht prej ngjarjeve t mvonshme. Kur Ai nuk shtiste m me ta, fjalt e Tij ishin nj pikmbshtetje pr zemrat e tyre. Teksa i drejtoheshin tempullit t Jeruzalemit, fjalt e Shptimtarit "Shkatrrojeni kt tempull dhe un pr tri dit do ta ngre prsri," kishin nj kuptim m t thell nga ai q dgjuesit

76

kuptuan. Krishti ishte themeli dhe jeta e tempullit. Shrbesat e atij tempulli ishin simbole t sakrifics s Birit t Perndis. Plani i adhurimit prmes flijimeve fliste pr karakterin ndrmjetsues t shrbess s Krishtit dhe paralajmronte vdekjen e Shptimtarit pr t shptuar botn. Kto shrbesa nuk do t kishin m vler sikur ngjarja e madhe q ato prfaqsonin t ndodhte. Meqense i tr rituali ishte simbol i Krishtit, s'kishte asnj vler tjetr pa At. Kur Judenjt vulosn mohimin e Tij, duke e uar At kshtu drejt vdekjes, ata mohuan gjithka q i jepte kuptim tempullit dhe shrbimeve n t. Shenjtria e tempullit qe zhdukur. Kur Krishti u kryqzua, perdja e tempullit u gris m dysh nga fillimi deri n fund, pr t treguar se sakrifica e madhe finale qe br dhe se sistemit t ofrimit t sakrificave po i vinte fundi prgjithmon. "Pr tri dit do ta ngre prsri." Me vdekjen e Shptimtarit fuqit e s keqes u dukn sikur triumfuan dhe filluan ta festonin fitoren e tyre. Por prej varrimit Jezusi doli fitimtar. "Dhe pasi i zhveshi pushtetet dhe principatat, ua tregoi sheshit njerzve, duke ngadhnjyer mbi ata n t." Kolosjanve 2:15. N saj t vdekjes dhe ringjalljes s Tij, Jezusi u b shrbenjs i "tabernakullit t vrtet, t cilin e ngriti Perndia dhe jo njeriu." - Hebrenjte 8:2. Njerzit ngritn tabernakullin e judenjve; ata ndrtuan dhe tempullin e Jeruzalemit; por shenjtoria qiellore, nj lloj i s cils ishte dhe kjo toksorja, nuk mund t ndrtohej nga asnj arkitekt toksor. "Ja, burri, emri i t cilit sht Filiz, . . . Ai do t ndrtoj tempullin e Zotit, do t mbulohet me lavdi dhe do t ulet e do t mbretroj mbi fronin e Tij, do t jet prift mbi fronin e Tij." - Zakaria 6:12, 13. Shrbesa e sacrifices, q kishte treguar pr ardhjen e Jezusit, vdiq; por syt e njerzve u kthyen mbi sakrificn e vrtet pr mkatet e bots. Priftrimi toksor mori fund; por ne shikojm tek Jezusi, "ndrmjetsin e beslidhjes s re dhe gjakut t sprkatjes, q flet m mir se ai i Abelit." "Udha e shenjtrores ende nuk ishte shfaqur, mbasi ende po qndronte tabernakulli i pare. . . . Por Krishti, q erdhi si kryeprift i t mirave q do t vijn n t ardhmen, duke kaluar npr nj tabernakull m t madh e m t prkryer, q s'sht br me dor, . . . por me gjakun e vet dhe fitoi nj shptim t amshuar." - Hebrenjve 12:24; 9:8-12. "Prandaj edhe mund t shptoj plotsisht ata q, me an t Tij i afrohen Perndis, sepse gjithmon rron q t ndrmjetsoj pr ta." - Hebrenjte 7:25. Edhe pse shrbesa duhej t transferohej nga tempulli toksor n at qiellor, po kshtu shenjtrorja dhe kryeprifti yn madhshtor do t ishin t padukshm pr njeriun, dishepujt s'duhej t vuanin pr kt. Ata s'duhej t ndienin asnj shkputje n lidhjen e tyre dhe asnj paksim t fuqive, pr shkak t mungess s Shptimtarit. Teksa Jezusi shrben n shenjtroren atje lart, Ai akoma brenda n shpirt sht shrbyes i kishs s toks. Ai me t vrtet sht trhequr nga pamja jon, por premtimi q Ai bri kur po largohej do t prmbushet. "Un jam me ju gjith ditt deri n mbarim t bots." - Mateu 28:20. Teksa Ai ia ndan fuqin e vet shrbenjsve m t vegjl, prania e Tij energjidhnse sht ende me kishn e Tij. "Duke pasur pra nj kryeprift t madh . . . Jezusin, Birin e Perndis, le t mbajm fort rrfimin ton t besimit. Sepse ne nuk kemi nj kryeprift, t cilit nuk mund t'i vij keq pr dobsit tona, po nj, q u tundua n t gjitha ashtu si ne, por pa mkatuar. Le t'i afrohemi pra, me guxim fronit t hirit, q t marrim mshir e t gjejm hir, pr t pasur ndihm n koh nevoje." - Hebrenjve 4:14-16.

77

17 Nikodemi Bazuar tek Gjoni 3:1-17. Nikodemi gzonte nj besim t madh n popull. Ai ishte i mirarsimuar, kishte dhunti, q s'gjendeshin tek t tjert dhe ishte gjithashtu antar nderi i kshillit kombtar. Si shum njerz t tjer, ai ishte prekur nga msimet e Jezusit. Megjithse i pasur, i arsimuar dhe i nderuar, ai shprehu interes pr Nazareasin e prulur. Msimet, q kishin dal nga goja e Shptimtarit e habitn shum dhe dshiroi t msonte m shum rreth ktyre t vrtetave t mrekullueshme. Ushtrimi i autoritetit t Krishtit gjat pastrimit t tempullit e rriti dhe m shum urrejtjen e priftrinjve dhe ligjvnsve ndaj Tij. Ata kishin frik nga fuqia e ktij t huaji. Nuk duhej

78

toleruar nj guxim i till nga nj i panjohur Galileas. Ata kishin vendosur t'i jepnin fund puns s Tij. Por jo t gjith ishin t nj mendjeje, prsa i prket ktij qllimi. Kishte disa prej tyre q kishin frik t dilnin kundr nj njeriu, i cili ishte mse e qart q ishte nn ndikimin e Shpirtit t Perndis. Ata mund ta kujtonin fare mir sesi ishin vrar profett, sepse kishin qortuar ashpr mkatet e udhheqsve n Izrael. Ata e dinin se skllavria e Judenjve nn nj komb pagan ishte rezultat i kokfortsis s tyre dhe mospranimit t vrejtjeve t Perndis. Kishin frik se mos priftrinjt dhe ligjvnsit, me thurjen e komploteve kundr Jezusit po ecnin n t njjtat hapa me paraardhsit e tyre, duke sjell kshtu fatkeqsi t reja mbi kombin. Nikodemi ishte nj prej atyre njerzve, q kishin kto mendime. N nj mbledhje t Sinedrit, ku po shqyrtohej sesi do t vente puna me Jezusin, Nikodemi kshilloi maturi dhe prmbajtje. Ai nguli kmb se, nse Jezusi ishte me t vrtet i veshur me autoritet nga Perndia, do t ishte e rrezikshme t mos i ndiqnin paralajmrimet e Tij. Priftrinjt nuk guxuan t mos ia vinin veshin ktyre kshillave dhe pr momentin nuk morn asnj mase kundr Shptimtarit. Q kur kishte dgjuar Jezusin, Nikodemi kishte studiuar profecit, q kishin lidhje me Mesian; dhe sa m shum krkonte, aq m shum bindej se ky ishte Ai, q do t vinte. Nikodemi dhe shum t tjer n Izrael ishin piklluar nga prdhosja e tempullit. Ai kishte qen dshmitar i skens, n t ciln Jezusi kishte przn shitsit dhe blersit; ai kishte par shfaqjen e mrekullueshme t fuqis hyjnore; kishte par Shptimtarin tek takonte t varfrit dhe shronte t smurt; ai kishte par fytyrat e tyre t gzuara dhe kishte dgjuar fjalt e tyre lavdruese dhe s'mund t dyshonte q Jezusi i Nazaretit ishte i Drguari i Perndis. Ai dshironte shum t bisedonte me Jezusin, por kishte turp ta krkonte At haptazi. Do t ishte poshtruese pr nj sundues ta tregonte veten si simpatizues t nj msuesi, i cili ishte akoma aq i panjohur. Dhe sikur Sinedri t merrte vesh pr vizitn e tij tek Jezusi, kjo do t bnte q ata ta prbuznin at. Ai mundi t bnte nj bised sekrete me Jezusin, duke e justifikuar kt me faktin se, n qoft se ai do t shkonte t bisedonte haptazi me T, t tjert do t ndiqnin shembullin e tij. Pasi zbuloi, pas hetimesh t veanta, vendin ku rrinte Shptimtari, n Malin e Ullinjve, ai priti sa i gjith qyteti t binte n gjum dhe shkoi ta krkonte Jezusin. N prani t Krishtit, Nikodemi ndjeu nj far ndrojtjeje, t ciln u prpoq ta fshihte me vetprmbajtje dhe dinjitet. "Msues," tha ai, "ne e dim q Ti je nj msues i ardhur nga Perndia, sepse askush nuk mund t bj shenjat q bn Ti, n qoft se Perndia nuk sht me T." Duke folur pr dhuntit e rralla t Krishtit si msues dhe pr fuqin e Tij t mrekullueshme pr t br mrekulli, ai shpresonte t'i hapte rrugn bashkbisedimit me T. Fjalt e tij kishin pr qllim, t shprehnin afrimitet, por n t vrtet shprehnin mosbesim. Ai nuk e pranonte Jezusin si Mesia, por thjesht si nj msues t drguar nga Perndia. Jezusi nuk u mahnit nga lvdatat, por i prqendroi syt tek folsi, sikur po lexonte shpirtin e tij. Me dijen e Tij t pafund, Ai pa para Vetes nj krkues t s vrtets. Ai e dinte arsyen e ksaj vizite dhe me dshirn pr t thelluar bindjen, q tashm ekzistonte tek dgjuesi i Tij, Ai hyri drejt e n tem, duke thn me nj z solemn, por n t njjtn koh butsisht, "N t vrtet, n t vrtet po t them se, nse nj nuk ka rilindur, nuk mund ta shoh mbretrin e Perndis." Gjoni 3:13. Nikodemi kishte ardhur tek Zoti, duke menduar t hynte n diskutim me T, por Jezusi shpalosi prpara tij parimet baz t s vrtets. Ai i tha Nikodemit, nuk t nevojitet teori m shum sesa rigjenerim shpirtror. Ti nuk ke nevoj t knaqsh kuriozitetin tnd, por t kesh nj zemr t re. Duhet t marrsh nj jet t re nga lart, prpara se t vlersosh gjrat hyjnore. Derisa t ndodhin kto ndryshime, derisa t rinohet gjithka, nuk do t ket ndonj vler t madhe pr ty t diskutosh me Mua mbi autoritetin apo misionin Tim.

79

Nikodemi e kishte dgjuar predikimin e Gjon Pagzorit n lidhje me pendimin, pagzimin dhe faktin q ai i tregonte njerzve pr At q do t pagzonte me Shpirtin e Shenjt. Ai vet e kishte ndjer se kishte nj munges t bots shpirtrore midis Judenjve; se ata kontrolloheshin nga fanatizmi dhe ambicja toksore. Ai kishte shpresur se me ardhjen e Mesias gjendja do t prmirsohej. Megjithat mesazhi i Pagzorit, q krkonte t deprtonte n zemr, nuk kishte arritur t bnte q ai t kuptonte se t gjith jemi mkatar. Nikodemi ishte nj farise i rrept dhe krenohej pr veprat e mira q bnte. Ai gzonte respektin e t gjithve, meq ishte shum mirdashs dhe liberal n ndjekjen e shrbimeve t tempullit dhe ndihej i sigurt se do ta kishte Perndin n ann e Tij. Shembulli i rilindjes, q mori Jezusi, nuk ishte trsisht i panjohur pr t. Kthimi nga paganizmi n besimin e Izraelit shpesh her krahasohej me nj fmij t sapolindur. Prandaj ai mund t'i ket marr fjalt e Jezusit jo si t thna me nj kuptim letrar. Por meq kishte meritn q kishte lindur n Izrael ai mendonte se do t kishte me siguri nj vend pr t, n mbretrin e Perndis. Ai e ndjente se s'kishte nevoj pr asnj ndryshim. Kshtu ai u habit nga fjalt e Shptimtarit. Ai u irritua, sepse ato fjal i vinin shum pr shtat atij. Krenaria e fariseut po luftonte kundr dshirs s zjarrt t krkuesit pr t vrtetn. Ai kishte frik se mos Krishti fliste ashtu si i foli, duke mos respektuar pozitn e tij si nj udhheqs n Izrael. I habitur nga vetprmbajtja e vet, ai iu prgjigj Krishtit plot ironi: "Po si mund t lind njeriu kur sht plak?" Si shum njerz t tjer kur vihen prball t vrtetave therse, ai tregoi q natyra njerzore s'mund t'i pranoj gjrat e Shpirtit t Perndis. S'ka asgj te njeriu, q i prgjigjet dikaje shpirtrore, sepse gjrat shpirtrore pranohen n mnyr shpirtrore. Por Shptimtari s'iu prgjigj debatit me debat. Duke ngritur dorn lart me solemnitet dhe nj dinjitet t heshtur, Ai nguli kmb mbi t vrtetn. "N t vrtet, n t vrtet po t them se, kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund t hyj n mbretrin e Perndis." Nikodemi e dinte q Krishti i referohej pagzimit n uj dhe rinovimit t zemrs nga Shpirti i Perndis. Ai ishte i bindur se ndodhej n pranin e Atij, pr t cilin kishte parathn Gjon Pagzori. Jezusi vazhdoi: "'ka lindur nga mishi sht mish; por 'ka lindur nga fryma sht frym." Vet, pr nga natyra zemra sht e keqe dhe "kush mund t nxjerr nj gj t pastr nga nj gj e papastr? Askush." - Jobi 14:4. Asnj shpikje njerzore s'mund t gjej nj ila pr shpirtin mkatar. "Mendja e kontrolluar nga mishi sht armiqsi kundr Perndis, sepse nuk i nnshtrohet ligjit t Perndis dhe as nuk mundet." "Sepse nga zemra dalin mendimet e mbrapshta, vrasjet, shkeljet e kurors, kurvria, vjedhjet, dshmit e rreme, blasfemit." Romakve 8:7; Mateu 15:9. Duhet t pastrohet m par burimi i zemrs, q prrenjt t jen t pastr. Ai q po prpiqet t arrij qiellin me forcat e veta, duke respektuar ligjin, po prpiqet t bj at q s'mund t bhet. S'ka siguri pr ata, q ndjekin n form zyrtare besimin. Jeta e nj t krishteri nuk sht nj modifikim apo ndryshim i s vjetrs, por transformim i saj. Prjetohet nj vdekje e vetes dhe mkatit dhe fillohet nj jet e re n trsi. Ky ndryshim mund t ndodh vetm me an t puns efektive t Shpirtit t Shenjt. Nikodemi ishte akoma i habitur dhe prandaj Jezusi prdori ern si ilustrim t asaj q donte t thoshte: "Era fryn ku t doj dhe ti ia dgjon zrin, por ti nuk di as nga po vjen as ku po shkon; kshtu sht dhe do njeri q ka lindur nga fryma." Era dgjohet midis degve t pemve, teksa fshfrin midis gjetheve dhe luleve, e megjithat sht e padukshme dhe asnj njeri nuk e di se nga vjen e ku po shkon. Kshtu ndodh dhe me punn e Shpirtit t Shenjt n zemrn e njeriut. Ajo mund t shpjegohet po aq sa mund t shpjegohen dhe lvizjet e ers. Nj njeri mund t mos jet n gjendje t tregoj kohn dhe vendin

80

e sakt, apo t mund t gjurmoj t gjitha rrethanat e shndrrimit q ndodh tek ai, por kjo s'do t thot q ky njeri s'ka psuar nj shndrrim. Prmes nj mnyre aq t padukshme sa edhe era, Krishti punon vazhdimisht mbi zemrn e njeriut. Pak e nga pak, mbase n mnyr t pavetdijshme pr njeriun, atij i lihen mbresa t tilla, q tentojn ta ojn shpirtin drejt Krishtit. Kto t fundit mund t merren duke medituar n lidhje me T, duke lexuar Shkrimet apo duke dgjuar predikues t Fjals. Papritur, teksa Shpirti vjen me nj thirrje m direkte, vetja i dorzohet me gzim Jezusit. Nga shum njerz kjo konsiderohet nj ndryshim i papritur, por n t vrtet sht rezultat i nj prpjekjeje t gjat t Shpirtit t Perndis, - nj proes i gjat dhe plot durim. Ndonse era sht e padukshme, ajo krijon efekte q shihen dhe ndjehen mir. Kshtu puna e Shpirtit mbi njeriun do t shfaqet n do veprim t atij q e ka ndjer fuqin e saj shptuese. Kur Shpirti i Perndis e bn pron t tijn zemrn, ai e ndryshon jetn. Mendimet mkatare hidhen tutje, braktisen veprimet e kqija; dashuria, prulsia dhe paqja zvendsojn zemrimin, zilin dhe grindjet. Gzimi z vendin e mrzis dhe fytyra reflekton dritn e qiellit. Askush s'e sheh dorn q ngre lart barrn e rnd, asnj s'e v re dritn q vjen nga lart. Bekimi vjen ather kur shpirti me besim ia dorzon veten Perndis. M pas ajo fuqi q asnj sy njerzor s'mund ta shoh, krijon nj qenie t re sipas shmblltyrs s Perndis. sht e pamundur pr mendjet njerzore ta kuptojn shptimin. Misteri i tij i kalon njohurit njerzore; megjithat ai q kalon nga vdekja n jet e kupton q kjo sht nj e vrtet hyjnore. Fillimin e shptimit mund ta njohim ktu n tok me an t ndonj prjetimi personal. Rezultatet e ktij shptimi shtrihen n prjetsi. Teksa Jezusi po fliste, ca rreze t s vrtets prshkruan mendjen e ligjvnsit. Ndikimi i but dhe nnshtrues i Shpirtit t Shenjt i vulosi zemrn. Megjithat ai akoma s'i kuptoi plotsisht fjalt e Shptimtarit. Atij nuk i kishte br dhe aq prshtypje nevoja e lindjes s dyt, sesa mnyra sesi do t ndodhte ajo. Ai pyeti me nj kureshtje t ndezur "Si mund t ndodhin kto gjra?" "Ti je msues i Izraelit dhe nuk i di kto gjra?" e pyeti Jezusi. Nj njeri, t cilit i sht besuar drejtimi fetar i t tjerve, nuk duhet t jet i paditur ndaj ktyre t vrtetave t rndsishme. Fjalt e Tij, q shprehnin qart t vrtetn bn q Nikodemi n vend q t ndihej i irrituar e ndjeu veten t prulur, pr shkak t padituris s tij shpirtrore. Megjithat Krishti fliste me nj dinjitet solemn dhe si fytyra ashtu dhe zri i Tij shprehnin nj dashuri t zjarrt, sa Nikodemi nuk u ofendua aspak, pasi zbuloi gjendjen e tij t prulur. Por, teksa Jezusi i shpjegonte se misioni i Tij n tok ishte t vendoste nj mbretri shpirtrore n vend t nj mbretrie t prkohshme, dgjuesi i Tij po shqetsohej. Me ta par kt, Jezusi tha: "N qoft se iu fola pr gjra toksore e ju nuk m besoni, si do m besoni nse iu flas pr gjra qiellore?" Nse Nikodemi nuk mund t'i pranonte msimet e Krishtit, t cilat flisnin pr punn e hirit tek zemrat e njerzve, si do t mund t kuptohej natyra e mbretris s Tij qiellore? Duke mos e dalluar natyrn e puns s Krishtit n tok, si do mund ta kuptonte ai punn e Tij n qiell? Judenjt, q Jezusi nxori jasht tempullit, pretendonin se ishin bijt e Abrahamit, por ata u larguan nga prania e Shptimtarit, sepse s'mund t duronin dot lavdin e Perndis, q shfaqej m s miri n T. Duke vepruar kshtu, ata dhan provat se s'ishin njerzit e duhur, pr t marr pjes n shrbesat e shenjta t tempullit. Ata punonin plot zell pr t pasur nj paraqitje sa m t shenjt, por neglizhonin shenjtrin e zemrs. Dhe, ndrsa kmbngulnin pr respektimin pik pr pik t ligjit, ata dhunonin vazhdimisht brendin e ktij ligji. Ajo, q ata kishin m shum nevoj ishte ky ndryshim, q po ia shpjegonte Krishti, Nikodemit, - nj lindje e re morale, nj pastrim nga mkati dhe nj riprtritje e njohurive dhe e shenjtris.

81

S'kishte asnj justifikim pr verbrin e Izraelit n lidhje me punn q duhej t bnte pr t'u rigjeneruar. I frymzuar nga Shpirti i Shenjt, Isaia kishte shkruar, "Jemi t gjith si nj gj e papastr dhe t gjitha provat tona t drejtsis jan si nj rrob e ndotur." Davidi ishte lutur: "O Perndi, krijo te un nj zemr t pastr dhe prtri te un nj frym t patundur." Dhe me an t Ezekielit, qe dhn premtimi: "Do t'iu jap nj zemr t re dhe do t shtie brenda jush nj shpirt t ri; do t heq nga mishi juaj zemrn prej guri dhe do t'iu jap nj zemr prej mishi. Do t v brenda jush Shpirtin tim dhe do t bj q juve t ecni sipas statuteve t mia." - Isaia 64:6; Psalmi 51:10; Ezekieli 36:26, 27. Nikodemi i kishte lexuar kto shkrime me mendje t turbullt, por tani po fillonte t'i kuptonte ato. Ai pa q edhe bindja pik pr pik ndaj ligjit, n jetn e prditshme nuk do t'i jepte mundsin njeriut t hynte n mbretrin e qiellit. E vlersuar nga njerzit, jeta e tij kishte qen e drejt dhe e ndershme, por n pranin e Krishtit, ai ndjeu se zemra e tij qe e papastr dhe jeta e tij jo e shenjt. Nikodemi po trhiqej nga Krishti. Kur Shptimtari po i fliste atij pr lindjen e re Nikodemi kishte dshir q ai ndryshim t ndodhte brenda tij. Po, n 'mnyr do t ndodhte ai ndryshim? Jezusi iu prgjigj pyetjes q s'iu b n kt mnyr: "Ashtu si Moisiu e ngriti lart gjarprin n shkrettir, kshtu duhet t ngrihet lart Biri i njeriut, q kushdo q beson n T t mos humbas, por t ket jet t prjetshme." Ja m n fund dika, t ciln Nikodemi e njihte. Simboli i gjarprit t ngritur lart, ia bri t qart atij misionin e Shptimtarit. Kur Izraelitt po vdisnin nga thumbimi i gjarprinjve flakrues, Perndia e udhzoi Moisiun t bnte nj gjarpr prej tunxhi dhe ta ngrinte lart n mes t grumbullit t njerzve. Dhe m pas n mes t turms u prhap fjala n t gjith kampin se kush do ta shihte gjarprin do t jetonte. Njerzit e dinin mir se gjarpri prej tunxhi n vetvete s'kishte fuqi t'i ndihmonte. Ai ishte simbol i Krishtit. Ashtu si ishte ngritur lart pr shptimin e tyre, imazhi i br sipas shmblltyrs s gjarprinjve shkatrrues, ashtu edhe Dikush i br "n shmbllim t mishit mkatar"do t ishte Shptimtari i tyre. - Romakve 8:3. Shum nga Izraelitt mendonin se sakrifica kishte n vetvete fuqi pr t'i liruar ata nga mkati. Perndia dshironte t'u msonte atyre se sakrifica kishte po aq shum vler sa ai gjarpri prej tunxhi. Ajo bhej vetm pr t'i kthyer mendjet e njerzve drejt Shptimtarit. Pr shrimin e plagve t tyre apo pr faljen e mkateve, ata s'mund t bnin asgj tjetr pr veten, vese t tregonin besimin e tyre n Dhuratn e Perndis. Ata duhej t shikonin dhe t jetonin. Ata, q ishin kafshuar nga gjarpri mbase vonoheshin t shihnin. Ata mbase kan pyetur se si mund t kishte vler ai simbol i tunxht. Ata mbase kan krkuar nj shpjegim shkencor. Por, asnj shpjegim s'u dha. Ata duhej t pranonin fjaln e Perndis q iu ishte dhn me an t Moisiut. T mos shikoje do t thoshte t humbisje. Shpirti nuk ndriohet me an t kundrshtive dhe diskutimeve. Ne duhet t shikojm dhe t jetojm. Nikodemi e mori msimin dhe e mbajti at prher me vete. Ai i lexoi tashm Shkrimet n nj tjetr mnyr, jo pr t diskutuar teorin, por pr t marr jet pr shpirtin. Ai filloi ta shoh mbretrin e qiellit, teksa e la veten nn udhheqjen e Shpirtit t Shenjt. Ka me mijra njerz sot, t cilt kan nevoj t msojn t njjtn t vrtet q iu msua Nikodemit me an t gjarprit q u ngrit lart. Ata varen nga bindja e tyre ndaj ligjit t Perndis, e cila do t'i bj ata t shihen me sy t mir nga Ai. Kur ata urdhrohen ta shohin Jezusin dhe t besojn q Ai i shpton ata vetm me an t hirit t Tij, ata thon: "Si mund t ndodhin kto gjra?" Ashtu si Nikodemi, duhet t tregohemi t gatshm t hyjm n kt jet t re, sikur t ishim mkatart m t mdhenj. Prve Krishtit, "nuk ka asnj emr tjetr nn qiell, q u sht dhn

82

njerzve dhe me an t t cilit duhet t shptohemi." - Veprat e Apostujve 4:12. Me an t besimit ne marrim hirin e Perndis; por besimi s'sht Shptimtari yn. Ky besim nuk meriton asgj. Ai sht dora me an t s cils ne kapemi pas Krishtit. Ai e meriton t quhet ilai pr mkatin. Dhe ne as nuk mund t pendohemi pa ndihmn e Shpirtit t Perndis. Shkrimi thot pr Krishtin: "Perndia e lartsoi me t djathtn e vet dhe e bri princ dhe Shptimtar pr t'i dhn Izraelit pendimin dhe faljen e mkateve." - Veprat e Apostujve 5:31. Pendimi vjen nga Krishti ashtu si vjen edhe falja. Si do t shptohemi ne pra? "Ashtu si Moisiu e ngriti lart gjarprin n shkrettir," ashtu u ngrit lart Biri i njeriut dhe do njeri q ishte mashtruar apo kafshuar nga gjarpri, t mund t shikonte dhe t jetonte. "Ja Qengji i Perndise q heq mkatin e bots." - Gjoni 1:29. Drita q vjen nga kryqi shfaq dashurin e Perndis. Dashuria e Tij na trheq drejt Tij. Nse ne s'i rezistojm dot ksaj trheqjeje, shkojm drejt kryqit pr t'u penduar pr mkatet, q kryqzuan Shptimtarin. M pas Shpirti i Perndis me an t besimit i jep jet t re shpirtit. Mendimet dhe dshirat tashm jan n prputhje me vullnetin e Krishtit. Zemra, mendja, krijohen t reja sipas imazhit t Atij, q punon n ne pr t na br si Vetja. M pas ligji i Perndis shkruhet n zemr dhe shpirt dhe ne mund t themi me Krishtin: "Perndia im un gzohem kur zbatoj vullnetin tnd." Psalmi 40:8. N bisedn me Nikodemin, Jezusi ia shpalosi planin e shptimit dhe misionin e Tij bots. N asnj nga bisedat e Tij m par Ai s'e kishte shpjeguar aq plotsisht, hap pas hapi, punn q nevojitej t bhej n zemrat e t gjith atyre q do t trashgonin mbretrin e qiellit. N fillim t puns s Tij mbi tok, Ai ia shfaqi t vrtetn nj pjestari t Sinedrit, mendjes q ishte m e predispozuara pr t kuptuar dhe nj msuesi t njerzve. Por udhheqsit e Izraelit nuk e mirpritn dritn. Nikodemi e fshehu t vrtetn n zemrn e tij dhe pr tre vjet frytet e dukshme ishin t vogla. Por Jezusi e njihte mir tokn, n t ciln hodhi farn. Fjalt, q i ishin thn natn n malin e vetmuar nj dgjuesi t vetm, nuk kishin shkuar kot. Pr nj far kohe, Nikodemi nuk e njohu publikisht Krishtin, por ai pa jetn e Tij dhe reflektoi mbi msimet e Tij. N kshillin e Sinedrit, ai vazhdimisht prishte planet, q priftrinjt bnin pr t shkatrruar Jezusin. Kur m n fund Jezusi u ngrit n kryq, Nikodemi kujtoi msimet n Malin e Ullinjve, "Ashtu si Moisiu e ngriti lart gjarprin n shkrettir, kshtu duhet t ngrihet lart Biri i njeriut; q kushdo q beson n t, t mos humbas, por t ket jet t prjetshme." Drita, q vinte nga ajo bised sekrete ndrioi kryqin mbi Kalvar dhe Nikodemi pa tek Jezusi Shptimtarin e Bots. Pas ngjitjes s Jezusit n qiell, kur dishepujt kishin frik se mos prndiqeshin, Nikodemi doli plot guxim n fillim. Ai prdori pasurin e tij pr t mbshtetur kishn, e cila, si pritej nga Judenjt, do t zhdukej me vdekjen e Jezusit. N koh rreziku ai, q kishte qen aq kaotik dhe plot me pyetje, ishte i vendosur si guri, duke inkurajuar besimin e dishepujve dhe duke dhn mnyrat pr t ecur prpara me punn e ungjillit. Ai tani prbuzej dhe prndiqej nga ata q kishin treguar respekt pr t m par. Ai u varfrua, s'kishte m asnj pasuri t ksaj bote; e megjithat, ai nuk u lkund aspak n besimin e tij, i cili i pati fillimet n bisedn e asaj nate me Jezusin. Nikodemi ia tregoi Gjonit historin e asaj bisede dhe ajo u shkrua nga lapsi i tij, pr t udhzuar m pas, miliona t tjer. T vrtetat q u msuan aty jan po aq t rndsishme sot, sa ishin n at nat solemne n mal, kur ligjvnsi Jude msoi rrugn e jets nga Msuesi i prulur i Galiles.

83

18 "Ai duhet t rritet" Bazuar tek Gjoni 3:22-36. Pr nj far kohe ndikimi i Pagzorit mbi njerzit ishte m i madh se ai i sunduesve, priftrinjve apo princrve. Nse ai do ta kishte shpallur veten Mesia dhe t kishte ngritur nj revolt kundr Roms, priftrinjt dhe populli do t ishin bashkuar me t. Satani kishte qndruar gati pr ta nxitur Gjon Pagzorin drejt do gjje, q kishte t bnte me ambicien e sunduesve t bots. Por me provat e fuqis s tij prpara vetes, ai kishte qndruar i palkundur ndaj do rryshfeti t majm. Ai e kishte spostuar drejt nj Tjetri vmendjen, q ishte drejtuar nga ai. Tani ai pa se vmendja e njerzve po kthehej drejt Shptimtarit. do dit turma e tij vinte duke u paksuar. Kur Jezusi erdhi nga Jeruzalemi n at krahin, njerzit u grumbulluan pr ta dgjuar. Numri i dishepujve t Tij rritej nga dita n dit. Shum njerz erdhn pr t'u pagzuar, por meq

84

Krishti vet nuk pagzonte, Ai ia sanksionoi administrimin e ksaj ceremonie dishepujve t Tij. Kshtu Ai vendosi vuln e Tij mbi misionin e paraardhsit te Tij. Por dishepujt e Gjonit e shihnin me xhelozi rritjen e popullaritetit t Jezusit. Ata ishin t gatshm ta kritikonin punn e Tij dhe nuk zgjati shum dhe ata e gjetn rastin pr kritik. Midis tyre dhe judenjve lindi nj pyetje, nse pagzimi ndihmonte n pastrimin e shpirtit nga mkati. Ata pohonin se pagzimi i Jezusit ndryshonte n mnyr thelbsore nga pagzimi i Gjonit. Menjher ata hyn n diskutim me dishepujt e Krishtit n lidhje me formn e fjalve, q duheshin prdorur n pagzim dhe m n fund mbi t drejtn e tyre pr t pagzuar. Dishepujt e Gjonit shkuan tek ai me ankesat e tyre, duke thn: "Msues, ai q ishte me ty prtej Jordanit, pr t cilin bre dshmi, ja, ai pagzon dhe t gjith shkojn tek Ai." Me an t ktyre fjalve, Satani po mundohej ta tundonte Gjonin. Megjithse misioni i Gjonit dukej se po prfundonte, kishte akoma mundsi q ai ta pengonte punn e Krishtit. Nse atij do t'i kishte plqyer vetja dhe do t kishte shprehur hidhrim apo zhgnjim pr faktin q po zvendsohej, ai mund t kishte mbjell farn e grindjeve, do t kishte inkurajuar xhelozin dhe cmirn dhe do t kishte penguar seriozisht n prhapjen e lajmit t mir. Natyra njerzore e Gjonit bnte q dhe ai si t gjith t kishte t njjtat dobsi dhe t kryente t njjtat mkate me ta, por prekja e dashuris hyjnore e kishte ndryshuar at. Ai banonte n nj atmosfer t paprekur nga egoizmi dhe ambicja dhe ishte larg nga zona e infektimit prej xhelozis. Ai nuk u bashkua me ankesat e dishepujve t tij, por tregoi sesa qart e kishte kuptuar ai lidhjen, q ekzistonte midis tij dhe Mesias dhe sesa me gzim e priste ai At, pr t cilin kishte prgatitur rrugn. Ai tha: "Njeriu nuk mund t marr asgj, nse nuk i sht dhn nga qielli. Ju vet m jeni dshmitar. Un nuk jam Krishti, por jam drguar prpara Tij. Ai q e ka nusen sht dhndrri, por miku i dhndrrit, q sht i pranishm dhe e dgjon gzohet shum pr zrin e tij." Gjoni e paraqiti veten si mikun, q i njihte t dyja palt, duke br kshtu gati rrugn pr martes. Kur dhndrri merrte nusen athere misioni i mikut plotsohej. Ai knaqej m pas me lumturin e atyre q kishte bashkuar. Pra, Gjoni ishte thirrur pr t'i drejtuar njerzit drejt Jezusit dhe ishte nj knaqsi e madhe pr t, t dshmonte n suksesin e puns s Shptimtarit. Ai tha: "Ky sht gzimi im i plot. Ai duhet t rritet dhe un t zvoglohem." Duke par me besim drejt Shptimtarit, Gjoni kishte arritur n shkalln e vetmohimit. Ai nuk krkonte t'i mblidhte njerzit rreth vetes, por t'i onte mendimet e tyre lart e m lart, derisa ato t preheshin me Qengjin e Perndis. Ai vet kishte qen vetm nj z, nj thirrje n shkrettir. Tani me gzim, ai pranonte heshtjen dhe errsirn, n mnyr q syt e t gjithve t mund t ktheheshin nga Drita e jets. Ata, q jan t sinqert n thirrjet e tyre si prhaps t fjals s Perndis, nuk do t krkojn nder pr veten e tyre. Dashuria pr veten do t kthehet e gjitha n dashuri pr Krishtin. shtja e shtrenjt e ungjillit s'do t shkatrrohet nga asnj lloj rivaliteti. Ata do t kuptojn q sht detyr e tyre t shpallin si bri Gjon Pagzori: "Ja Qengji i Perndis q heq mkatin e bots." - Gjoni 1:29. Ata do ta ngren lart Jezusin dhe bashk me T do t ngrihet lart edhe prulsia. "Kshtu thot i Larti dhe i Madhrishmi, q banon n Prjetsi, emri i t cilit sht 'I Shenjti.' Un banoj n vendin e lart dhe t shenjt dhe bashk me at, q sht i penduar dhe i prulur nga fryma, pr t ngjallur frymn e t prulurve, pr t ngjallur frymn e t penduarve." - Isaia 57:15. Shpirti i profetit i zbrazur nga vetja ishte mbushur me dritn hyjnore. Ndrsa ai dshmoi n lavdin e Shptimtarit, fjalt e tij ishin nj kopje e atyre fjalve q vet Krishti kishte thn n

85

bisedn e Tij me Nikodemin. Gjoni tha: "Ai q vjen nga lart sht prmbi t gjith, ai q vjen nga dheu sht nga dheu dhe flet pr dheun, ai q vjen nga qielli sht prmbi t gjithSepse ai, q Perndia ka drguar flet fjalt e Perndis, sepse Perndia nuk e jep frymn e Tij me mas." Krishti mund t thoshte: "Un nuk krkoj vullnetin Tim, por vullnetin e atij q m ka drguar." Gjoni 5:30. Atij i sht deklaruar: "E ke dashur drejtsin dhe e ke urryer paudhsin, prandaj Perndia yt t vajisi me vaj gzimi prmbi shokt e tu." - Hebrenjve 1:9. Ati "nuk e jep frymn e Tij me mas." Kshtu do t ndodh dhe me ndjeksit e Krishtit. Ne mund t mbushemi me dritn e qiellit vetm nse do t dshirojm t zbrazemi brenda nesh. Ne nuk mund ta shquajm karakterin e Perndis, as ta pranojm Krishtin me an t besimit, nse nuk biem dakort q do mendim tonin t'ia nnshtrojm Krishtit. Shpirti i Perndis i jepej t gjith atyre, q veprojn kshtu. N Krishtin "banon truprisht gjith plotsia e Hyjnis. Dhe ju keni marr plotsin n t." Kolosiant 2:9, 10. Dishepujt e Gjonit kishin deklaruar se t gjith njerzit po shkonin tek Krishti; por duke qen shum i qart Gjoni tha: "Askush nuk e pranon dshmin e Tij;" ishin t pakt ata, q e pranuan At si Shptimtar prej mkateve. Por "ai q e pranoi dshmin e Tij e vulosi se Perndia ishte i vrtet." - Gjoni:3:33. "Kush beson n Birin ka jet t prjetshme." S'ka nevoj t debatohet nse sht pagzimi i Jezusit apo i Gjonit ai q pastron nga mkati. sht hiri i Krishtit ai q i jep jet shpirtit. I ndar nga Krishti, pagzimi, si do ceremoni tjetr sht i pavlefshm. "Kush nuk i bindet Birit nuk do t shoh jet." Suksesi i puns s Krishtit, q Pagzori e kishte pritur me aq gzim iu raportua edhe autoriteteve n Jeruzalem. Priftrinjt dhe rabit kishin qen xheloz pr ndikimin e Gjonit, teksa shihnin njerzit t largoheshin nga sinagogat drejt shkrettirs; por tashm aty ishte Dikush, q kishte nj fuqi m t madhe pr t trhequr turmat. Kta udhheqs n Jeruzalem nuk donin t bashkoheshin me Gjonin q thoshte "Ai duhet t rritet dhe un t zvoglohem." Ata u bashkuan t gjith t vendosur q t'i jepnin fund puns, q po i largonte njerzit nga ta. Jezusi e dinte q ata nuk do t kursenin asgj pr t krijuar nj ndarje midis dishepujve t Tij dhe atyre t Gjonit. Ai e dinte q po prgatitej stuhia, q do t merrte me vete nj nga profett m t mdhenj, q i sht dhn ndonjher bots. Duke dshiruar t shmangte t gjitha keqkuptimet dhe mosmarrveshjet, Ai la mnjan punt e Tij me qetsi dhe u trhoq n Galile. Ne, gjithashtu duhet t prpiqemi t shmangim gjithka q mund t oj n keqkuptime dhe grindje. Sepse kudo q shfaqen kto t fundit, prfundimi sht humbja e shpirtrave. Sa her q ndodhemi n rrethana, q mund t shkaktojn ndarje, ne duhet t ndjekim shembullin e Jezusit dhe t Gjon Pagzorit. Gjoni ishte thirrur t ishte nj reformist. Pr shkak t ksaj, dishepujt e tij kishte rrezik t prqndronin vmendjen e tyre mbi t, duke kujtuar se suksesi i puns s tij varej nga puntort e tij, duke harruar faktin se ai ishte thjesht nj instrument, me an t t cilit po punonte Perndia. Por puna e Gjonit s'mjaftonte pr t hedhur themelet e kishs s krishtere. Kur ai e kishte prmbushur misionin e vet duhej br nj pun tjetr q s'mund t prmbushej nga dshmia e tij. Dishepujt e tij s'e kuptonin kt. Kur ata pan Krishtin tek vinte pr t marr kt detyr, ata u bn xheloz dhe s'u knaqn aspak. Ende ekzistojn rreziqe t tilla. Perndia thrret nj njeri pr t br nj pun t caktuar dhe kur ky njeri ka arritur deri aty ku mund ta bj kt pun, Perndia thrret dik tjetr pr ta vazhduar at. Por ashtu si dishepujt e Gjonit, shum mendojn se suksesi i puns varet nga puntori i par.

86

Vmendja prqendrohet mbi njerzoren n vnd q t prqendrohet mbi hyjnoren. Kshtu shfaqet xhelozia dhe puna e Perndis shkon dm. Ai q nderohet n kt mnyr, tundohet t ushqej tek vetja vetbesimin. Ai s'e kupton varsin e tij nga Perndia. Njerzit msohen t besojn se mund t drejtohen nga njerz dhe kshtu ata gabojn dhe largohen nga Perndia. Puna e Perndis s'duhet t ket pamjen apo t mbaj emrin e njeriut. Koh pas kohe, Perndia do t sjell mnyra t ndryshme, me an t s cilave mund t prmbushen m s miri qllimet e Tij. T gzuar jan ata, q dshirojn t jen t prulur dhe q thon bashk me Gjon Pagzorin fjalt: "Ai duhet t rritet dhe un t zvoglohem."

19 Tek pusi i Jakobit Bazuar tek Gjoni 4:1- 42. Gjat rrugs pr n Galile, Jezusi kaloi npr Samari. Kur arriti n qytetin e bukur t Siharit, ishte mbasdite. N t hyr t tij ishte pusi i Jakobit. I lodhur nga udhtimi, Ai u ul aty pran pr t pushuar pak, teksa dishepujt shkuan t blinin ushqim. Judenjt dhe samaritant ishin armiq dhe e shmangnin shoqrimin me njri - tjetrin, sa m shum t ishte e mundur. T bje tregti me samaritant n raste nevoje quhej dika e pranishme nga msuesit e ligjit, por t gjitha marrdhniet e tjera shoqrore me ta dnoheshin ashpr. Nj jude s'duhej t merrte borxh nga nj samaritan asgj, as nj thrrime buke apo nj got me uj. Dishepujt, duke e bler ushqimin po vepronin sipas zakonit t vendit t tyre. Por ata s'mund t'i kalonin kta kufij. T'i krkonin ndonj nder samaritanve, apo t'i bnin ndonj t mir atyre, nuk u shkonte n mend as dishepujve t Krishtit.

87

Kur Jezusi u ul pran pusit, Atij sa s'po i binte t fikt nga uria dhe etja. Udhtimi, q kishte nisur q n mngjes, kishte qen i gjat dhe tani dielli i mbasdites po i binte n kok. Etja po i shtohej akoma dhe m shum prej mendimit se aty pran kishte uj t freskt, q Ai s'mund t pinte, sepse s'kishte me vete as litar, as kan dhe pusi ishte i thell. Edhe pse njerzimi ishte n duart e Tij, Ai po priste dik, q t mund ta ndihmonte. Nj grua samaritane u afrua dhe mbushi shtambn e vet, duke u hequr sikur s'e kishte vn re pranin e Tij. Kur ajo u kthye pr t'u larguar, Jezusi i krkoi nj gllnk uj. Asnj lindor s'do ta kursente nj nder t till. N lindje uji quhej "dhurat e Perndis." T'i ofroje uj nj udhtari t etur ishte detyr e shenjt dhe egjiptiant e shkrettirs do t shmangeshin nga rruga e tyre vetm pr ta prmbushur at detyr. Zemrimi midis judenjve dhe samaritanve e ndaloi gruan t'i bnte nj nder Jezusit. Shptimtari po prpiqej t gjente elsin pr n kt zemr dhe me taktin, q buronte nga dashurie hyjnore, Ai krkoi nj nder, por nuk e ofroi at. Oferta e ndihms mund t mos ishte pranuar, por besimi zgjon besim. Mbreti i qiellit shkoi tek ky shpirt i dbuar, duke i krkuar nj shrbim nga duart e saj. Ai, q krijoi oqeanet, q kontrollon ujrat e thellsive t mdha, u ul t lodhej tek pusi i Jakobit dhe priste q nj i huaj t'i jepte qoft edhe nj gllnk uj. Gruaja e pa q Jezusi ishte nj jude. E habitur, ajo e harroi krkesn e Tij, por u prpoq t kuptonte arsyen e ksaj krkese. "Po, si" tha ajo, "Ti q je jude krkon uj prej meje q jam nj grua samaritane?" Jezusi iu prgjigj: "Po ta njihje dhuratn e Perndis dhe, kush sht ai q thot, "M jep t pi!" ti vet do t krkoje nga Ai dhe Ai do t t jepte uj t gjall." Ti ke frik se mos un t krkoj nj nder kaq t vogl, si nj gllnk uj nga pusi ktu pran. Sikur t m kishe krkuar mua, Un do t t kisha dhn t pije nga i prhershmi, uj i jets. Gruaja nuk i kuptoi fjalt e Krishtit, por ajo e ndjeu rndsin e tyre. Sjellja e saj paksa tallse, filloi t ndryshonte. Duke kujtuar se Jezusi foli pr pusin, q ndodhej para tyre, ajo tha: "Zot, ti nuk ke as kov, pr t nxjerr uj dhe pusi sht i thell, nga e ke pra at uj t gjall? Vall je m i madh se Jakobi, ati yn, q na e dha kt pus dhe piu prej tij ai vet?" Ajo pa para saj vetm nj udhtar t etur e plot pluhur nga rruga. N mendjen e saj ajo e krahasoi at me patriarkun e nderuar Jakob. Ajo besonte se asnj pus tjetr s'mund t ishte i njjt me at, q i ishte siguruar atyre nga t part e tyre. Ajo shihte si mbrapa n koh ashtu edhe para, tek ardhja e Mesias, teksa Shpresa e t parve, Mesia Vet, ishte atje prball saj dhe ajo s'e njihte. Sa shum shpirtra t etur ka sot, q jan pran burimit t gjall, por e krkojn at larg burimit t jets! "Mos thuaj n zemrn tnde: 'Kush do t ngjitet n qiell?' (Kjo do t thot q t zbres Krishti:) ose 'Kush do t zbres n humner?' (Kjo do t thot q t sjell lart Krishtin prej t vdekurish) . . . Fjala sht pran teje, n gojn tnde dhe n zemrn tnde po t rrfesh me gojn tnde Zotin Jezus dhe po t besosh n zemrn tnde se Perndia e ngjalli prej s vdekurish, do t shptohesh." Romakve 10: 6-9. Jezusi nuk iu prgjigj menjher pyetjes n lidhje me Veten, por me nj seriozitet solemn, Ai tha: "Kush do pi nga ky uj do t ket prsri etje, por kush pi nga uji q do t'i jap un, nuk do t ket m kurr etje prjet, uji q un do t'i jap, do t bhet n t nj burim uji, q gufon n jet t prjetshme." Ai q krkon ta shuaj etjen, duke pir n burimet e ksaj bote, do t ket prap etje. Kudo njerzit jan t paknaqur. Ata dshirojn dika q t'i plotsoj nevojn e shpirtit. Vetm Njri mund ta plotsoj at nevoj. Nevoja e bots, "dshira e t gjitha kombeve" sht Krishti. Hiri hyjnor, q vetm Ai mund t jap, sht si uji, q pastron, rifreskon dhe gjallron shpirtin.

88

Jezusi nuk dha iden se vetm nj gllnk nga uji i jets do t'i mjaftonte atij q do t pinte. Ai q shijon dashurin e Krishtit vazhdimisht do t krkoj pr m shum; por nuk do t krkoj m pr gjra t tjera. Pasurit, nderet dhe knaqsit e bots nuk e trheqin m at njeri. Thirrja e vazhdueshme e shpirtit t tij sht: "M shum nga Ty." Dhe Ai q i tregon shpirtit pr far ky shpirt ka nevoj, po pret t shuaj urin dhe etjen e tij. Do t dshtojn t gjitha burimet njerzore dhe do gj q varet prej njerzve. isternat do t zbrazen, pellgjet do t thahen, por Shptimtari yn sht nj burim i pashtershm. Ne mund t pijm dhe pijm pafundsisht dhe gjithmon do t gjejm uj t freskt. Ai, tek i cili banon Krishti ka brenda vetes burimin e bekimeve, - "nj vrim uji, q gufon n jet t prjetshme." Nga ky burim ai mund t marr fuqi dhe hir pr t gjitha nevojat e veta. Teksa Jezusi po fliste pr ujin e jets, gruaja po e shihte me vmendje. Ai kishte ngjallur interesin e saj dhe kishte zgjuar tek ajo dshirn pr t marr dhuratn pr t ciln Ai po fliste. Ajo e kuptoi se Ai s'po i referohej ujit t pusit t Jakobit, sepse ajo pinte vazhdimisht nga ky uj dhe vazhdimisht kishte etje. "Zot," tha ajo, "m jep kt uj q un t mos kem m etje dhe t mos vij m ktu t nxjerr uj." Jezusi tashm e ktheu menjher bisedn. Prpara se ky shpirt t merrte dhuratn Ai dshironte t bnte t mundur q ajo t njihte mkatet e veta dhe Shptimtarin e saj. Ai "i tha: Shko, thirre burrin tnd dhe eja ktu."Ajo u prgjigj: "Un nuk kam burr." Kshtu ajo shpresonte t'i parandalonte t gjitha pyetjet, q mund t'i bheshin n lidhje me kt shtje. Por Shptimtari vazhdoi: "Mir the: Nuk kam burr. Sepse ti kishe pes burra dhe ky q ke tani nuk sht burri yt; pr kt ke thn t vrtetn." Dgjuesja u drodh. Nj dor misterioze po kthente prapa flett e historis s jets s saj, duke nxjerr n pah at q ajo do t kishte shpresuar se do ta mbante t fshehur prgjithmon. Kush ishte Ai q mund t lexonte sekretet e jets s saj? Aty pr aty asaj i erdhn n mendje mendimet pr pafundsin, pr Gjykimin final, kur gjithka e fshehur do t zbulohet. Ajo s'mund t mohonte asgj, por u mundua t shmangte prmendjen e nj shtjeje aq delikate pr t. Me nj respekt t thell ajo tha: "Zot, po shoh se ti je nj profet." M pas, ajo iu kthye shtjeve t kundrshtis fetare. Nse ky do t ishte nj profet, me siguri Ai do t'i jepte udhzime n lidhje me disa shtje, q ishin diskutuar pr nj koh t gjat. Me durim Jezusi e lejoi at t udhhiqte bisedn. Ndrkoh Ai ruante se mos shfaqej mundsia pr ta njohur at prsri me t vrtetn. "Etrit tan adhuronin mbi kt mal" tha ajo, "dhe ju thoni se n Jeruzalem sht vendi ku duhet t adhurojm." Para syve t tyre ishte mali Gerizim. Tempulli i tij ishte shkatrruar dhe kishte mbetur vetm altari. Vendi i adhurimit kishte qen objekt grindjesh midis judenjve dhe samaritanve. Disa prej paraardhsve t popullit nj her e nj koh i prkisnin Izraelit, por pr shkak t mkateve t tyre, Zoti bri q ata t shndrroheshin n nj komb idhujtar. Pr shum breza ata u przien me idhujtar, feja e t cilve dalngadal infektoi t tyren. Ata thonin se qllimi i vetm i idhujve t tyre ishte t'i kujtonte atyre Perndin e gjall, Ligjvnsin e universit, megjithat njerzit tregonin respekt dhe nderim pr imazhet e gdhendura. Kur u rindrtua tempulli n Jeruzalem n ditt e Ezrs, samaritant dshironin t bashkoheshin me judenjt n ndrtimin e tij. Por ky privilegj nuk iu dha atyre dhe lindi kshtu nj armiqsi e egr midis dy popujve. Samaritant ngritn nj tempull tjetr n malin Gerizim. Aty ata adhuronin sipas ritit t Moisiut, pa hequr dor plotsisht nga idhujtaria. Por fatkeqsi t ndryshme ndodhn. Tempulli i tyre u shkatrrua dhe dukej sikur ndodheshin nn nj mallkim, megjithat ata vazhdonin t kapeshin fort pas tradits dhe pas forms s tyre t adhurimit. Ata

89

nuk e njihnin tempullin e Jeruzalemit si shtpin e Perndis, as nuk pranonin se feja e judenjve ishte superiore ndaj fes se tyre. Si prgjigje pr gruan Jezusi tha: "M beso, vjen ora q as mbi kt mal as n Jeruzalem nuk do t adhuroni Atin. Ju adhuroni at q s'e njihni, ne adhurojm at q njohim, sepse shptimi vjen nga judenjt." Jezusi tregoi se ishte i liruar nga paragjykimi i judenjve pr samaritant. Tani Ai po prpiqej t hiqte paragjykimet e samaritanve pr judenjt. Kur po i referohej faktit q feja e samaritanve ishte e infektuar nga idhujtaria, Ai deklaroi se t vrtetat e mdha i ishin prkushtuar judenjve dhe se prej tyre do t shfaqej Mesia. N Shkrimet e Shenjta ishte zbuluar qart karakteri i Perndis dhe parimet e qeverisjes s Tij. Jezusi e quante Veten me judenjt, me ata, t cilve Perndia u kishte dhn dije pr Veten. Ai dshironte t'i shkpuste mendimet e dgjuesve t Tij nga shtjet e ceremonive dhe dyshimet mbi kontradiktat. "Por vjen ora" tha Ai, "dhe madje ajo ka ardhur, q adhuruesit e vrtet ta adhurojn Atin n frym dhe n t vrtet, sepse t till jan adhuruesit q krkon Ati. Perndia sht frym dhe ata q e adhurojn duhet ta adhurojn n frym dhe n t vrtetn." Ktu deklarohet e njjta e vrtet q Jezusi i zbuloi Nikodemit kur tha: "Nse nj nuk ka rilindur, nuk mund ta shoh mbretrin e Perndis." - Gjoni 3:3. Njerzit nuk afrohen me qiellin, duke krkuar nj mal t shenjt apo nj tempull t shenjt. Feja nuk duhet t ngushtohet vetm n format dhe n ceremonit e jashtme. Feja, q vjen nga Perndia sht e vetmja fe q t on tek Perndia. Ne duhet t lindim nga Shpirti i Shenjt, n mnyr q t'i shrbejm sa m mir Atij. Kjo lindje do t pastroj zemrn dhe do t rinoj mendjen, duke na dhn mundsi t reja pr ta njohur dhe dashur Perndin. Do t na jap dshir pr t'iu bindur t gjitha krkesave t Tij. Ky quhet adhurim i vrtet. Dhe sht fryt i puns s Fryms s Shenjt. Fryma dikton do lutje t sinqert dhe nj lutje e till sht plotsisht e pranueshme pr Perndin. Kur nj shpirt krkon Perndin, tregohet puna e Shpirtit dhe Perndia do t'i shfaqet atij shpirti. Ai po krkon pikrisht pr t till adhurues. Ai pret pr ta q t'i bj djemt dhe vajzat e Tij. Kur gruaja po fliste me Jezusin ajo u habit nga fjalt e Tij. Ajo s'kishte dgjuar asnjher m par t flitej me aq ndjenj as nga priftrinjt e vendit t saj as nga judenjt. Ajo e kuptoi m s miri se pr far kishte nevoj, teksa po i shfaqej prpara e shkuara e jets s saj. Ajo e kuptoi etjen e shpirtit t vet, etje e cila s'mund t shuhej nga asnj prej burimeve t vendit. Asgj, nga gjrat q kishte takuar deri m ather s'kishte br q ajo t ndiente se kishte nevoj pr dika m t madhe. Jezusi e kishte bindur at se kishte lexuar sekretet e jets s saj, megjithat ajo e ndiente se Ai ishte miku i saj, q e donte dhe i vinte keq pr t. Edhe pse prania e Tij e shenjt dnonte mkatin e saj, Ai nuk tha asnj fjal kundr saj, por i tregoi pr Hirin e Tij, q mund t rinoj shpirtin. Ajo filloi t bindej n lidhje me karakterin e Tij. N mendjen e saj lindi pyetja: "Mos vall sht ky i shumprituri Mesia?" Ajo i tha: "Un e di se do t vij Mesia, q e quajn Krisht; kur t ket ardhur Ai do t na kumtoj do gj." Jezusi iu prgjigj: "Un jam Ai, q po t flet." Kur dgjoi kto fjal, gruas i lindi n zemr besimi. Ajo e pranoi lajmin e mrekullueshm br nga goja e Msuesit hyjnor. Kjo grua ishte e gatshme t pranonte dhe zbulesn m t lart, sepse ishte e interesuar ndaj Shkrimeve dhe Shpirti i Shenjt e kishte prgatitur mendjen e saj pr t marr m shum drit. Ajo kishte studiuar premtimet e Dhjats s vjetr, "Zoti Perndia yt, do t krijoj pr ty nj profet si un n mes teje dhe vllezrve t tu, At keni pr ta dgjuar." - Ligji i Prtrir 18:15. Ajo kishte dshiruar ta kuptonte kt profeci. Tashm n mendjen e saj po fillonte t ndrionte nj drit. Uji i jets, jeta shpirtrore q Krishti i jep do shpirti t etur, kishte filluar tashm t rridhte n zemrn e saj. Shpirti i Zotit po punonte me t.

90

Pohimi i qart q Jezusi i bri ksaj gruaje nuk do t mund t'i ishte br Judenjve. Krishti ishte shum m i rezervuar kur fliste me ta. Ajo q s'iu ishte thn Judenjve, q dishepujt m pas duhej ta mbanin sekret, iu tha asaj gruaje. Jezusi e pa se ajo do ta prdorte at q msoi, duke br q t tjert t ndanin me t, hirin e Tij. Kur dishepujt e Tij u kthyen, u habitn q e gjetn Msuesin e tyre, duke folur me gruan. Ai nuk e kishte pir gllnkn e ujit pr t'u freskuar dhe as nuk ndaloi pr t ngrn bukn q i solln dishepujt. Ata e pan At t heshtur, t zhytur n mendime. Fytyra e Tij po rrezatonte drit dhe ata kishin frik se mos ndrprisnin lidhjen e Tij me qiellin. Por ata e dinin se Ai ishte i lodhur e i kputur dhe menduan se ishte detyra e tyre t'i kujtonin Atij pr nevojat e Tij fizike. Jezusi e kuptoi interesimin e tyre dhe tha: "Un kam nj ushqim pr t ngrn q ju s'e njihni." Dishepujt po vrisnin mendjen se kush mund t'i kishte sjell buk, por Ai u shpjegoi, "Ushqimi im sht t bj vullnetin e atij q m drgoi dhe t kryej veprn e tij." - Gjoni 4:34. Jezusi u gzua kur fjalt e Tij ngacmuan ndrgjegjen e gruas. Ai e pa at tek pinte nga uji i jets dhe uria dhe etja e Tij u shuan. Prmbushja e misionit, pr t cilin kishte ln qiellin, e forcoi Shptimtarin pr Punn e Tij dhe e ngriti mbi nevojat njerzore. T'i jepte msim nj shpirti, q ishte i uritur dhe i etur, ishte m madhshtore pr t sesa t hante apo t pinte. Ishte nj lodhje, nj rifreskim pr T. Mirsia ishte jeta e shpirtit t Tij. Shptimtari yn ka etje pr t'u njohur (pranuar) nga njerzit. Ai ka uri pr simpatin dhe dashurin e atyre, q ka bler me gjakun e Vet. Ai ka nj dshir t madhe q ata t shkojn tek Ai dhe t ken jetn. Ashtu si nna dshiron t shoh t qeshurn e par dhe njohjen e saj nga fmija, ashtu do edhe Krishti t shoh shprehjen e nj dashurie madhshtore, q tregon se jeta shpirtrore ka filluar n shpirtin e njeriut. Gruaja u mbush me gzim teksa dgjoi fjalt e Krishtit. Zbulimi i mrekullueshm pothuajse po e mundte. Pasi e la prtok shtambn e saj, ajo u kthye n qytet q t'ia jepte mesazhin t tjerve. Jezusi e dinte pse ajo u largua. Fakti q e la shtambn e vet, fliste qart pr efektin q kishin br fjalt e Tij. Dshira m e madhe e shpirtit t saj ishte t merrte ujin e jets dhe pr pasoj ajo harroi punn q kishte pr t br tek pusi, harroi dhe etjen e Shptimtarit q kishte marr prsipr t shuante. Me zemrn, q po i rrihte fort nga gzimi, ajo nxitoi gjat rrugs pr t'i dhn t tjerve dritn e muar, q ajo kishte marr. "Ejani t shikoni nj njeri q m ka thn gjithka kam br" tha ajo kur mbrriti n qytet, "Vall mos sht ky Krishti?" Fjalt e saj i prekn zemrat e tyre. Kishte nj shprehje t re n fytyrn e saj, nj ndryshim n t gjith paraqitjen e saj. Ata ishin t interesuar t shihnin Jezusin. "Doln, pra nga qyteti dhe erdhn tek Ai." Teksa Jezusi rrinte akoma ulur pran pusit, Ai shihte fushat me drith, q shtriheshin para Tij, jeshillkun e tyre, q prkdhelej nga drita e argjendt e diellit. Duke i treguar kt sken dishepujve t Tij, Ai e prdori at si nj simbol: "A nuk mendoni ju se edhe pr katr muaj vjen korrja? Ja un po iu them: Ngrini syt lart dhe shikoni fushat, q tashm zbardhojn pr korrjen." Dhe teksa fliste Ai shihte grupet e njerzve, q po vinin tek pusi. Kishte dhe katr muaj koh pr t korrat, por ja tek ishte nj e korr gati pr korrsin. "Korrsi" tha Ai, "e merr shprblimin dhe mbledh frytin pr jetn e prjetshme, q mbjellsi dhe korrsi t gzohen s bashku. Sepse n kt vrtetohet thnia: "Nj mbjell e tjetri korr." Ktu Krishti tregon pr shrbimin e shenjt, q i dedikohet Perndis nga ata q e kan marr lajmin e mir. Ata duhet t jen t drguarit e Tij t gjall. Ai krkon shrbimin e tyre individual. Dhe pak rndsi ka nse po mbjellin apo korrin, ata po punojn pr Perndin. Dikush hedh farn, tjetri korr n kohn e t korrave dhe t dy s bashku mbjellsi dhe korrsi marrin shprblime. T gzojn s bashku n shprblimet e puns s tyre.

91

Jezusi i tha dishepujve: "Un iu drgova t korrni at, pr t ciln ju nuk u munduat, t tjert u munduan dhe ju hyt n mundimin e tyre." Ktu Shptimtari shpreh se me zor po priste vjeljen e madhe n ditn e Rrshajave. Dishepujt nuk duhej ta quanin at rezultat t prpjekjeve t tyre. Ata po hynin n punt e njerzve t tjer. Q prej rnies s Adamit, Krishti ia kishte ngarkuar shrbtorve t Tij t zgjedhur, q t mbillnin farn e fjals n zemrat e tyre. Por edhe nj mjet i padukshm, nj fuqi e mbinatyrshme kishte punuar me qetsi, por me efektivitet pr t prodhuar t korrat. Vesa, shiu dhe drita e hirit t Perndis, iu dhan pr t rifreskuar dhe ushqyer farn e s vrtets. Krishti edhe pak dhe do ta ujiste kt far m gjakun e Tij. Dishepujt e Tij ishin t privilegjuar pr t punuar bashk me Perndin. Ata ishin bashkpuntor me Krishtin dhe me njerzit e shenjt. Mijra njerz do t ndryshonin fen kur t derdhej brenda tyre Shpirti i Shenjt n ditn e Rrshajave. Ky ishte rezultati i mbjelljes s Krishtit, e korra e puns s Tij. Fjalt q iu than gruas tek pusi mbolln me t vrtet far t mir dhe koha e t korrave erdhi vrtet shpejt. Samaritant shkuan e dgjuan Jezusin dhe e besuan At. Pasi u mblodhn pr T tek pusi, ata e bombarduan me mijra pyetje dhe pritn me knaqsi shpjegimet e Tij mbi gjra q ata s'i kishin ditur m par. Teksa ata dgjonin, padituria e tyre filloi t venitej dalngadal. Ata ishin si nj popull q ndodhej i zhytur n nj errsir t madhe dhe tashm po ndiqte kmb pas kmbe nj rreze drite, derisa t arrinin ditn. Por ata s'ishin t knaqur me nj bised aq t shkurtr. Ata krkonin t dgjonin m shum dhe donin q edhe miqt e tyre t dgjonin m shum nga ky msues i mrekullueshm. Ata e ftuan At n qytetin e tyre dhe e lutn t qndronte me ta. Pr dy dit Ai ndenji n Samari dhe akoma m shum njerz besuan n T. Farisenjt e prmuan thjeshtsin e Jezusit. Ata nuk i morn parasysh mrekullit e Tij dhe krkuan nj shenj q t'i bindte ata q Ai ishte Biri i Perndis. Por Samaritant nuk krkuan shenja dhe Jezusi nuk bri mrekulli mes tyre, prve faktit q i zbuloi sekretet e jets s asaj gruas tek pusi. Megjithat shum njerz e pranuan At. T zhytur n gzimin e tyre t ri ata i than gruas: "S'sht m vetm pr shkak t fjalve t tua q ne besojm, por sepse ne vet e kemi dgjuar dhe dim se Ai sht me t vrtet Krishti, Shptimtari i bots." Samaritant besuan se Mesia do t vinte jo vetm si Shptimtari i Judenjve, por si Shptimtar i gjith bots. Shpirti i Shenjt nprmjet Moisiut e kishte prshkruar At si nj profet t drguar nga Perndia. Ishte deklaruar me an t Jakobit se me an t Tij do t mblidheshin t gjith popujt dhe, me an t Abrahamit qe deklaruar se n T do t bekoheshin t gjith kombet e bots. Populli i Samaris e bazoi besimin e tij pikrisht n kto shkrime. Fakti q Judenjt i kishin keqinterpretuar profett e rinj, duke ia dhn gjith lavdin e ardhjes s dyt t Krishtit shfaqjes s Tij t par, bri q shum Samaritan t hidhnin tutje t gjitha shkrimet e shenjta prve atyre t dhna nga Moisiu. Por kur Shptimtari i flaku tutje keqinterpretimet e Judenjve, shum njerz filluan t'i pranonin profecit e fundit dhe fjalt e Vet Krishtit n lidhje me Mbretrin e Perndis. Jezusi filloi t hidhte posht murin ndars midis judenjve dhe paganve dhe t predikonte shptimin pr mbar botn. Megjithse Ai ishte jude, Ai u przie pa problem me samaritant, duke shkatrruar kshtu zakonet e farisenjve t vendit t Tij. Prball paragjykimeve t tyre Ai pranoi mikpritjen e atyre njerzve t prbuzur. Ai fjeti nn atit e tyre, u ul n tavolinat e tyre dhe hngri me ta, nga ushqimi i prgatitur dhe i servirur me duart e tyre, msoi n rrugt e tyre dhe i trajtoi ata me mirsi dhe dhembshuri t madhe. N tempullin e Jeruzalemit, nj mur i ult ndante oborrin e jashtm nga e gjith pjesa tjetr e ndrtess s shenjt. N kt mur ishin varur mbishkrime n gjuh t ndryshme, q thonin se nuk lejohej q njerz t tjer, prve judenjve ta kalonin kt kufi. Sikur nj pagani t'i kishte shkuar ndr mend t hynte brenda murit rrethues, ai do t kishte dhunuar n kt mnyr tempullin dhe

92

pr kt do t paguante me jetn e tij. Por Jezusi, origjina e tempullit dhe e shrbesave n t, i afroi pagant tek Vetja me an t dashuris njerzore, teksa hiri i Tij hyjnor i solli atyre shptimin, q judenjt i kishin mohuar. Qndrimi i Jezusit n Samari ishte planifikuar t ishte nj bekim pr dishepujt e Tij, t cilt ishin ende nn ndikimin e fanatizmit t judenjve. Ata e kuptuan se t'i qndronin besnik kombit t tyre, do t thoshte t ushqenin nj ndjenj armiqsie kundr samaritanve. Ata u habitn me sjelljen e Jezusit. Ata nuk mund t refuzonin t ndiqnin shembullin e Tij dhe gjat atyre dy ditve n Samari, besnikria ndaj Tij i mbajti paragjykimet e tyre nn kontroll, megjithat n zemrn e tyre ata ishin ende t papajtuar. Ata e kishin t vshtir t msonin q prbuzja dhe urrejta e tyre duhej t'ia zinin vendin keqardhjes dhe simpatis. Pas ngjitjes s Jezusit n qiell, msimet e Tij iu kthyen n mendje atyre me nj kuptim t ri tashm. Pas derdhjes s Shpirtit t Shenjt ata rikujtuan pamjen e Shptimtarit, fjalt e Tij, respektin dhe dashurin e Tij ndaj atyre t huajve t prmuar. Kur Pjetri shkoi t predikonte n Samari, ai mori me vete at kujtim n punn e tij. Kur Gjoni u thirr n Efes dhe Smirna, ai kujtoi t njjtn eksperienc, q prjetoi n Sihar dhe falenderoi Msuesin hyjnor, i cili duke i parashikuar vshtirsit q ata do t takonin, u dha atyre ndihm me an t shembullit t Tij personal. Shptimtari ende po vazhdon t njjtn pun si ather kur i ofroi ujin e jets gruas nga Samaria. Ata, t cilt e quajn veten ndjeks t Tij, mund t'i prbuzin apo shmangin t prjashtuarit, por asnj rrethan n t ciln ata kan lindur apo kombsia, as kushtet n t cilat kta njerz jetojn, nuk do t mund ta kthejn mbrapsh dashurin e Tij pr bijt e njeriut. do shpirti, sado mkatar qoft ai, Jezusi i thot, nse do t m krkosh un do t t jap uj t gjall. Ftesa e ungjillit nuk duhet ngushtuar dhe nuk i duhet br vetm disa t zgjedhurve, t cilt, ne mendojm se do t na bjn nder nse pranojn. Mesazhi duhet t'u jepet t gjithve. Kudo zemrat jan t hapura pr ta pranuar t vrtetn, Jezusi sht gati t'i jap ktyre zemrave udhzime. Ai u zbulon atyre Atin dhe llojin e shrbess, q pranohet nga Ai q lexon zemrat. Pr t br kt Ai nuk prdor shemblltyra. Atyre, si gruas tek pusi, Ai i thot: "Un jam Ai q po t flet." Kur Jezusi u ul pr t pushuar tek pusi i Jakobit, Ai po vinte nga Judea, ku shrbesa e Tij kishte dhn fryte t pakta. Ai ishte mohuar nga priftrinjt dhe rabit, madje dhe ata q thonin se ishin dishepujt e Tij kishin dshtuar n njohjen e karakterit t Tij hyjnor. Ai ishte i lodhur dhe i rraskapitur, megjithat nuk prtoi t'i fliste asaj gruaje, megjithse ajo ishte nj e huaj nga Izraeli q jetonte n mkat. Shptimtari nuk priti q t mblidheshin turmat. Shpesh Ai i fillonte msimet e Tij vetm me disa njerz t mbledhur rreth Tij, por ata q kalonin aty pran ndalonin pr t dgjuar, derisa nj grumbull i madh njerzish dgjonin me habi fjalt e Perndis me an t msuesit t drguar nga qielli. Ai, q punon pr Krishtin nuk duhet t mendoj se s'mund t flas me t njjtn vendosmri si prpara nj njeriu ashtu dhe para nj turme t madhe njerzish. Mund t jet vetm nj njeri, q dgjon mesazhin, por kush mund t thot se sa i madh do mund t jet ndikimi i ktij dgjuesi m von? Edhe dishepujve t Tij iu duk dika e pavler q Shptimtari t humbiste koh, duke folur me nj grua nga Samaria. Por Ai arsyetoi m me seriozitet me t sesa kishte br me mbretr, kshilltar, apo me kryepriftrinj. Msimet q Ai i dha gruas jan prsritur deri n kufijt m t largt t toks. Sapo e gjeti Shptimtarin, gruaja Samaritane solli t tjer tek Ai. Ajo e tregoi veten si nj misionare m efektive se vet dishepujt e Jezusit. Dishepujt s'pan asgj premtuese n Samari. Mendimet e tyre ishin fiksuar mbi nj pun t madhe, q do t bhej n t ardhmen. Ata nuk e pan q ja, atje pran tyre kishte nj t korr gati pr t'u mbledhur. Por gruaja q ata prbuznin

93

ishte ajo, q solli nj qytet t tr t dgjonte Shptimtarin. Ajo ua shprndau menjher dritn bashkqytetarve t saj. Kjo grua prfaqson punn e nj besimi praktik n Krisht. do dishepull i vrtet ka lindur n mbretrin e Perndis si nj misionar. Ai q pi nga uji i gjall kthehet n burim jete. Marrsi kthehet n dhns. Hiri i Krishtit sht si burimi n shkrettir, q buron pr t'i freskuar t gjith dhe i bn ata, q jan gati vdesin, t etur pr t pir nga uji i jets.

20 "Po t mos shikoni shenja dhe mrekulli" Bazuar tek Gjoni 4:43-54. Galileasit, pasi u kthyen nga Pashkt morn me vete kujtimin e veprave t mrekullueshme q bri Jezusi. Gjykimi, q Ai u kishte br funksionarve t Jeruzalemit me an t veprimeve t Tij, ia hapi rrugn Atij pr n Galile. Shum njerz ankoheshin pr abuzim ndaj tempullit dhe pr lakmin dhe arrogancn e priftrinjve. Ata shpresonin se ky njeri, q i kishte detyruar ligjvnsit t'ua mbathnin nga syt kmbt, t ishte Shptimtari i krkuar. Tani kishin ardhur disa lajme, q dukej se konfirmonin shpresat e tyre. Thuhej se profeti kishte deklaruar se ishte Mesia.

94

Por populli i Nazaretit nuk e besonte At. Prandaj Jezusi nuk e vizitoi Nazaretin gjat rrugs s Tij pr n Kan. Shptimtari i deklaroi dishepujve t Tij se nj profet nuk nderohet n vendlindjen e tij. Mendjengushtt e gjykuan Krishtin nga lindja e Tij e prulur, nga veshja e Tij e ult dhe nga puna e rnd, q Ai bnte do dit. Ata nuk mund ta vlersonin at shpirt t pastr, mbi t cilin s'kishte asnj shenj mkati. Lajmi i rikthimit t Krishtit n Kan u prhap n mbar Galilen, duke i dhn shpres t vuajturve. N Kapernaum lajmi trhoqi vmendjen e nj fisniku Jude, i cili ishte nj npuns n shrbim t mbretit. I biri i npunsit vuante nga nj smundje q, mesa dukej ishte e pashrueshme. Mjekt kishin hequr dor nga kurimi i tij dhe e kishin ln n duart e vdekjes, por kur i ati dgjoi pr Jezusin, ai vendosi t'i krkonte ndihm. Fmija ishte shum keq dhe mund t mos jetonte deri n kthimin e t atit, por ky i fundit vendosi t'ia paraqiste vet problemin Jezusit. Ai shpresoi se lutjet e atit do mund t zgjonin simpatin e Mjekut t madh. Kur arriti n Kan, ai gjeti nj turm njerzish, q rrethonin Jezusin. Me nj zemr, q mezi po duronte, ai hapi rrugn deri tek Shptimtari. Besimi i tij sikur u zvoglua paksa kur pa para tij vetm nj njeri t veshur thjesht, plot pluhur dhe t lodhur nga rruga. Ai dyshoi se ky njeri do t mund t bnte at, q ai do t'i krkonte, megjithat ai arriti t bisedonte me Jezusin, i tha shqetsimin dhe e luti Shptimtarin t shkonte me t n shtpin e tij. Por Jezusi e njihte q m par hallin e tij. Q para se npunsi t dilte nga shtpia, Ai e kishte par pikllimin e tij. Por Ai dinte gjithashtu se babai n mendjen e tij kishte vn kushte, prsa i prket besimit t tij te Jezusi. N qoft se lutja e tij nuk do t ishte pranuar, ai nuk do ta pranonte Jezusin si Mesia. Ndrsa npunsi me zor priste prgjigjen, Jezusi tha: "Po t mos shikoni shenja dhe mrekulli, ju nuk besoni." Megjithse ekzistonin shum prova q Jezusi ishte Krishti, npunsi vendosi ta kushtzonte besimin e tij tek Jezusi n varsi t prmbushjes s krkess s tij. Shptimtari e ballafaqoi at mosbesim t kushtzuar me besimin e thjesht t Samaritanve, t cilt s'krkuan as mrekulli e as shenja pr t besuar. Fjala e Tij, prania e prhershme e natyrs hyjnores tek Ai, pati nj fuqi bindse, q arriti zemrat e tyre. Krishti vuante pr faktin se populli i Tij, t cilit i ishin kushtuar Orakujt e Shenjt, nuk do ta dgjonte zrin e Perndis, q i fliste nprmjet Birit t Tij. Megjithat fisniku kishte nj far besimi, sepse erdhi t krkonte at, q ai e quante bekimin m me vler. Jezusi kishte pr t'i br nj dhurat akoma m t madhe. Ai donte jo vetm ta shronte fmijn, por t bnte q edhe npunsi dhe e gjith familja e tij t njihnin bekimet e shptimit dhe donte gjithashtu t ndizte nj drit n Kapernaum, q s shpejti do t bhej fusha e veprimit t Tij. Por fisniku duhej t kuptonte pr far kishte nevoj, para se t dshironte hirin e Krishtit. Ky npuns i oborrit mbretror prfaqsonte shum njerz t kombit t tij. Ata interesoheshin pr Jezusin pr arsye egoiste. Ata shpresonin t merrnin ndonj prfitim t veant nga fuqia e Tij dhe e bazonin besimin e tyre mbi nj gj t tille. Por nuk njihnin smundjet e tyre shpirtrore dhe nuk e shihnin nevojn q kishin pr t marr hirin hyjnor. Si nj ndriim i menjhershm, fjalt e Shptimtarit zbuluan zemrn e fisnikut. Ai pa se arsyet, pr t cilat e kishte krkuar Jezusin, ishin egoiste. Besimi i lkundur q kishte iu shfaq ashtu si ishte n t vrtet. I zhytur n nj hidhrim t madh ai kuptoi se dyshimi q kishte pasur mund t'i kushtonte jetn e t birit. Ai e dinte se ishte n pranin e Dikujt, q lexonte mendimet dhe q mund t bnte gjithka. Duke u lutur me gjith shpirt ai thirri: "Nuk do t t l t shkosh nse nuk m bekon m par." - Zanafilla 32:26. Si Jakobi, ai triumfoi. Shptimtari nuk mund t largohej nga shpirti q i ngjitej prapa, duke i krkuar plotsimin e nj nevoje t madhe. "Shko," i tha, "djali yt jeton." Fisniku u largua nga prania e Shptimtarit me nj paqe dhe gzim brenda tij, q s'e kishte njohur kurr m par. Jo

95

vetm q besonte se i biri do t shrohej, por me nj besim akoma dhe m t fort ai besonte se Krishti ishte Shptimtari. N t njjtn koh ata, q qndronin pran djalit q po vdiste n Kapernaum, vrojtuan nj ndryshim t papritur dhe misterioz. Hija e vdekjes iku nga fytyra e atij q po vuante. Kriza e etheve i la vendin t kuqit t but t nj fytyre t shndetshme. Syt e humbur filluan t ndrionin dhe trupit shndetlig dhe t dobt iu kthye fuqia. S'kishte m asnj shenj t smundjes s tij. Mishi i tij, q digjej nga temperatura e lart tashm u b i but dhe i lagsht dhe fmija ra n nj gjum t qet. Ethet e kishin ln n ngrohtsin e dits. Familjart u mrekulluan dhe filluan t gzonin me t madhe. Kana s'ishte dhe aq larg nga Kapernaumi dhe npunsi mund t kishte arritur n shtpi n mbrmje pas biseds s tij me Jezusin, por ai nuk nxitoi gjat rrugs pr n shtpi. Ai arriti n Kapernaum vetm t nesrmen n mngjes. far kthimi n shtpi ishte ai! Kur ai shkoi t takonte Jezusin zemra e tij ishte e rnduar nga pikllimi. Drita e diellit i dukej mizore, kngt e zogjve i dukeshin si prqeshje. Sa ndryshe ishin ndjenjat e tij tani! E gjith natyra kishte veshur nj petk tjetr. Ai po shihte me sy t rinj. Teksa udhtonte n qetsin e mngjesit i dukej sikur e gjith natyra lavdronte Perndin, bashk me t. Kur ndodhej disa metra larg baness s tij, shrbtort shkojn pr ta takuar, ata mezi presin q t'ia lehtsojn ankthin, q me siguri ai ndiente, sipas tyre. Ai nuk u habit pr lajmin q ata i dhan, por me nj interes t madh i pyeti ata se rreth far ore filloi t bhej m mir fmija. Ata iu prgjigjn; "Dje n orn e shtat e lan ethet." N t njjtin moment, kur me an t besimit babai u sigurua se "Djali yt jeton," nj dashuri hyjnore preku fmijn q po vdiste. Babai nxitoi pr t prshndetur t birin. Ai e shtrngoi at n gji si dik, q sht prtrir nga vdekja dhe falenderoi me mijra her Perndin pr kt prtritje madhshtore. Fisniku dshironte t dinte m shum pr Krishtin. Pasi dgjoi msimet e Tij, ai dhe e gjith familja e tij u bn dishepuj. Lajmi mbi mrekullin u prhap gjithandej dhe n Kapernaum, ku ndodhn shum nga punt e Tij madhshtore, u prgatit rruga pr shrbesn e vet Krishtit. Ai, q bekoi fisnikun n Kapernaum dshiron po aq sa dshironte fisniku, t na bekoj edhe ne. Por si babai i piklluar, ne shpesh e krkojm Jezusin t udhhequr prej dshirs q kemi pr t pasur ndonj prfitim toksor dhe ne e bazojm besimin ton pr dashurin e Tij, n prmbushjen e dshirs son. Shptimtari dshiron t na jap ne bekime m t mdha se ato q ne krkojm dhe e vonon prgjigjen e krkess son pr t na treguar, pjesn e keqe t zemrs son dhe nevojn e madhe q kemi pr hirin e Tij. Duke pranuar se nuk mund ta ndihmojm veten dhe se kemi shum nevoj pr T, ne duhet t'ia besojm trsisht veten dashuris s Tij. Fisniku donte t shihte plotsimin e lutjes s tij para se t besonte, por iu desh t pranonte fjaln e Jezusit se lutja e tij u dgjua dhe q bekimi u dha. Ne duhet t besojm n premtimet e Tij. Kur ne i afrohemi Atij me besim, do lutje jona deprton n zemrn e Perndis. Pasi kemi krkuar bekimet e Tij, duhet t besojm se do t'i marrim kto bekime dhe ta falenderojm At pr faktin q ne u bekuam. M pas duhet t vazhdojm punt tona, duke qen t sigurt se bekimet do t jepen athere kur ne t kemi m shum nevoj pr to. Pasi t kemi msuar t bjm kt, duhet t dim q lutjeve tona i kan ardhur prgjigjet. Perndia do t bj pr ne, "m tepr nga sa krkojm ose mendojm" "sipas pasuris s lavdis s vet," dhe "sipas veprimit t forcs s fuqis s Tij." - Efesianve 3:20, 16; 1:19.

96

21 Betesda dhe Sinedri Bazuar tek Gjoni 5. "N Jeruzalem, afr ports s dhenve ndodhej nj pellg, q n hebraisht quhej Betesda dhe kishte pes portik. Nn to dergjeshin nj numr i madh t lnguarish: t verbr, t al dhe t paralizuar, t cilt prisnin lvizjen e ujit." Koh pas kohe, uji i pellgut trazohej dhe njerzit besonin se i pari q hynte, mbasi lvizte uji, shrohej nga fardo smundjeje q kishte. Me qindra t vuajtur vizitonin vendin, por turma ishte

97

kaq e madhe, saq kur ata vraponin pr t hyr, merrnin prpara duke shkelur me kmb burra, gra dhe fmij, q ishin m t dobt. Kishte nga ata, t cilt nuk mund t'i afroheshin dot pellgut. Pran vendit ishin ngritur streha pr t mbrojtur t smurt nga i nxehti gjat dits dhe nga i ftohti natn. Shum e kalonin natn npr kto streha, duke u zvarritur dalngadal, do dit e m shum drejt pellgut, me shpresn e shrimit. Jezusi ndodhej srish n Jeruzalem. Duke ecur vetm, duke u lutur dhe medituar n mnyr t dukshme, Ai iu afrua pellgut. Ai pa ata, t vuajturit e mjer, tek krkonin t ndodhte ajo, q supozohej se ishte mundsia e tyre e vetme pr t'u kuruar. Ai kishte shum dshir t prdorte fuqit e Veta kuruese dhe t shronte do t vuajtur, mirpo ishte Sabat. Turmat e njerzve po shkonin n tempull pr t adhuruar Perndin dhe Ai e dinte se nj veprim i till do t shkaktonte paragjykimin e judenjve aq sa do mund ta ndalonin t bnte punn e Tij. Por Shptimtari pa nj rast me t vrtet t mjerueshm. Aty ishte nj njeri, q lngonte prej tridhjet e tet vjetsh. I vetm dhe pa shok dhe, i ndier i prjashtuar nga mshira e Perndis, ai kishte kaluar vite t tra n mjerim. N momentin e shumpritur ai s'kishte njeri q ta ndihmonte. T tjer, m t fort se ai arrinin t zhyteshin n pellg para tij. I smuri po rrinte shtrir n vendin e tij. Ai rastsisht ngriti kokn pr t par nga pellgu dhe, vmendjen ia trhoqi nj fytyr e mbl dhe mshirplote, q u prkul, duke i thn: "A dshiron t shrohesh?" N zemr i lindi shpresa. Ndjeu se, n nj far mnyre do t ndihmohej. Por zjarri i inkurajimit u zbeh shpejt. Ai kujtoi se sa shpesh ishte munduar t afrohej te pellgu dhe i lodhur tha: "Zot, un s'kam njeri q, kur lviz uji, t m fus n pellg dhe, ndrsa un shkoj, nj tjetr zbret para meje." Jezusi nuk i krkoi ktij t vuajturi t kishte besim tek Ai, ai thjesht i tha: "ohu, merr vigun tnd dhe ec." Por besimi i ktij njeriu u kap pas atyre fjalve. do nerv, do muskul u drithrua me jet t re dhe n gjymtyrt e tij kaloi shndeti. Pa pyetur, vendosi t'i bindej urdhrit t Krishtit dhe muskujt e tij iu prgjigjn vullnetit dhe dshirs s tij. Duke u mbajtur n kmb ai e sheh veten tashm si nj njeri aktiv. Jezusi nuk e siguroi at pr ndihmn hyjnore. Ai mund t kishte qndruar, t kishte dyshuar dhe pr pasoj t kishte humbur t vetmen rrug shptimi. Por ai besoi n fjaln e Krishtit dhe, duke vepruar sipas ktij besimi ai fitoi forc. Me an t t njjtit besim ne mund t fitojm shrim shpirtror. Prej mkatit ne jemi ndar nga jeta e Perndis. Shpirtrat tan jan paralizuar. Ne nuk jemi n gjendje q vetm t jetojm nj jet t shenjt, ashtu si nuk ishte n gjendje t ecte ai i smur. Ka shum njerz, q e kuptojn se nuk mund t bjn asgj pr t ndihmuar veten dhe dshirojn t ken nj jet shpirtrore n harmoni me Perndin. Ata luftojn m kot ta fitojn kt jet vet. Dhe ulrasin t dshpruar: "Oh njeri i mjer q jam! Kush do t m liroj nga ky trup i vdekjes?" - Romakve 7:24. Le t'i drejtojn syt lart t gjith ata, q gjenden n kt betej. Shptimtari, nprmjet gjakut t Tij t derdhur u thot me keqardhje dhe butsi: "A dshironi t shptoheni?" Lreni vullnetin tuaj t anoj nga ana e Krishtit. Duke dashur t'i shrbeni atij dhe t veproni sipas fjals s Tij, ju do t fitoni forc. Krishti sht n gjendje dhe ka dshir t shptoj njerz. Ai do t'i jap jet shpirtit q "sht i vdekur n faje dhe mkate." - Efesianve 2:1. Ai do t liroj skllevrit e mbajtur nga dobsia, fatkeqsit dhe nga zinxhirt e mkatit. I paralizuari, q ishte riprtrir, u prkul pr t marr n dor vigun e vet, q s'ishte gj tjetr vese nj qilim dhe nj batanije dhe teksa u ngrit me nj ndjenj lehtsimi t pamas ai krkoi prqark pr shptimtarin e tij; por Jezusi kishte humbur n mes t turms. Burri pati frik se nuk do ta njihte dot At, sikur ta shihte prap. E teksa nxitonte n rrugn e tij i vendosur, me hap t lir, duke lavdruar Perndin dhe duke iu gzuar fuqis s tij t rigjetur, ai takoi disa Farisenj

98

dhe u tregoi atyre pr shrimin e tij. Ai u habit me ftohtsin, me t ciln ata e dgjuan historin e tij. Me vetulla t ngrysura ata e ndrpren, duke e pyetur se pse po e mbante n krah vigun e tij n ditn e Sabatit. Me ashprsi ata i kujtuan atij se ishte e paligjshme t mbaje barra t rnda gjat dits s Zotit. I prfshir n gzimin e vet, burri kishte harruar q ishte Sabat; megjithat ai nuk e ndjente se prbnte dnim fakti q i ishte bindur urdhrit t nj njeriu, t cilit i ishte dhn nj fuqi aq e madhe nga Perndia. Ai u prgjigj me guxim: "Ai q m shroi m tha, Merre vigun tnd dhe ec." Ata e pyetn se cili kishte qen ai q e kishte br kt gj, por ai s'mund t'iu prgjigjej. Kta njerz t ligjit e dinin mir se vetm Njri kishte treguar se ishte i zoti t kryente nj mrekulli t till; por ata dshironin t kishin prova, n mnyr q t mund ta dnonin At si nj Shkels t Sabatit. Sipas gjykimit t tyre, Ai jo vetm kishte thyer ligjin, duke e shruar njeriun e smur, por ai kishte kryer nj mkat, duke e urdhruar at t mbante vigun e vet n krah. Judenjt e kishin shtrembruar aq shum ligjin, sa e kishin kthyer at n nj zgjedh t vrtet. Krkesat e tyre t pakuptimta ishin shndrruar n dika, pr t ciln flitej keq n gjith kombet e tjera. Sidomos Sabati ishte rrethuar nga lloj - lloj kufizimesh t pakuptimta. Pr ta kjo nuk ishte nj dit gzimi, nderimi dhe lavdie pr Zotin. Ata e kishin shndrruar at n nj barr t patolerueshme. Nj jude nuk lejohej t ndizte nj zjarr, as edhe nj qiri gjat dits s Sabatit. Pr kto gjra njerzit vareshin nga pagant. Ata nuk mendonin se, ata q detyronin t tjert pr t punuar ishin po aq t fajshm sikur ta kishin br vet punn. Ata mendonin se shptimi ishte vetm pr judenjt. Por Perndia nuk ka dhn asnj urdhres, s cils nuk mund t'i binden t gjith. Ligji i Tij nuk sanksionon asnj kufizim t paarsyeshm apo egoist. N tempull Jezusi takoi njeriun q ishte shruar. Ai kishte ardhur pr t sjell nj olokaust dhe gjithashtu nj ofert falenderuese pr mshirn e madhe q kishte marr. Pasi e gjeti n mes t adhuruesve Jezusi e shfaqi veten, duke thn: "Ja, ti u shrove; mos mkato m q t mos t t bhet nj gj m e keqe." I shruari u lumturua q takoi shptimtarin e vet. Pa e njohur armiqsin, e cila ekzistonte ndaj Jezusit, ai u tha farisenjve q e kishin pyetur, se ky ishte Ai, q e kishte shruar. "Pr kt judenjt e prndiqnin Jezusin, duke dashur ta vrisnin, sepse bnte kto gjra ditn e shtun." Jezusi u vendos para Sinedrit pr t'iu prgjigjur akuzs pr shkeljen e Sabatit. Sikur judenjt t kishin qen nj komb i pavarur, nj akuz e till do t kishte mjaftuar q ata ta dnonin At me vdekje. Por ata ishin nn varsin e romakve. Judenjt nuk e kishin fuqin pr t dhn nj dnim kapital dhe, pr m tepr akuzat kundr Jezusit nuk kishin pesh n gjykatn Romake. Por kishte mjete t tjera, q ata shpresonin t'i siguronin s shpejti. Pavarsisht nga prpjekjet e tyre pr t penguar punn e Tij, Krishti po siguronte, madje dhe n Jeruzalem, ndikim mbi njerz edhe m t mdhenj se ata vet. Grumbujt e njerzve, q nuk ishin t interesuar ndaj ligjeve t rabive, po trhiqeshin nga msimet e Tij. Ata i kuptonin fjalt e Tij dhe zemrat e tyre ngroheshin e ngushlloheshin nga kto fjal. Ai u foli pr Perndin, jo si pr nj gjykats t rrept, por si pr nj Baba t dashur dhe e shfaqi imazhin e Perndis t pasqyruar n At Vet. Fjalt e Tij ishin si balsam pr shpirtrat e plagosur. Me an t fjalve dhe punve t Tij plot mshir, Ai po thyente fuqin shtypse t traditave t vjetra dhe t urdhresave t nxjerra nga njeriu dhe po e prezantonte dashurin e Perndis me plotsin e vet t pashtershme. N nj nga profecit m t hershme t Krishtit sht shkruar: "Skeptri nuk do t'i hiqet Juds, as bastuni i komandimit nga kmbt e tij, deri sa t vij Shilohu; dhe atij do t'i binden popujt." Zanafilla 49:10. Njerzit po mblidheshin rreth Jezusit. Zemrat e mbushura me dashuri pranuan msimet e dashuris dhe t mirdashjes n vend t ceremonive t rrepta, q krkoheshin nga

99

priftrinjt. Sikur priftrinjt dhe rabit t mos kishin ndrhyr, msimet e Tij do t kishin kryer nj reformim, q bota s'e kishte par kurr. Por n mnyr q t ruanin fuqin e tyre, kta udhheqs vendosn ta ndalnin ndikimin e Jezusit n popull. Padia e Tij para Sinedrit dhe nj dnim i hapur i msimeve t Tij do t ndihmonin n arritjen e qllimit, sepse njerzit vazhdonin t kishin respekt pr udhheqsit e tyre fetar. Kushdo q guxonte t dnonte krkesat e rabive, apo tentonte t lehtsonte barrn q ata kishin vendosur mbi njerzit, konsiderohej fajtor, jo vetm pr blasfemi, por edhe pr tradhti. Rabit shpresonin t ndiznin dyshimin mbi Krishtin pikrisht n kt fush. Ata e paraqitn At si dikush q po prpiqej t hidhte tutje zakonet e caktuara, duke shkaktuar kshtu ndarjen mes njerzve dhe duke prgatitur rrugn e skllavris totale nga Romakt. Por planet e tyre e kishin origjinn n nj kshill t ndryshm nga ai i Sinedrit. Pasi Satani kishte dshtuar n mposhtjen e Jezusit n shkrettir, ai i kombinoi forcat e veta, n mnyr q ta kundrshtonte At n shrbesn e Tij dhe, nse do t ishte e mundur, ta pengonte punn e Krishtit. At q ai s'mundi ta arrinte me an t puns s vet t drejtprdrejt, vendosi ta arrinte nprmjet nj strategjie. Ai planifikoi t punonte prmes njerzve n botn e fes, duke i frymzuar ata me armiqsin e tij kundr kampionit t s vrtets. Ai do t'i udhhiqte ata ta mohonin Krishtin dhe ta bnin jetn e Tij sa m t hidhur q t ishte e mundur, duke shpresuar kshtu ta dekurajonte At n misionin e Tij. Dhe kshtu udhheqsit e Izraelit u kthyen n vegla t Satanit, duke luftuar kundr Shptimtarit. Jezusi kishte ardhur "pr ta br ligjin e madh dhe t mrekullueshm." Ai nuk do ta shkelte dinjitetin e ligjit, por do ta lartsonte m shum at. Shkrimet thon "Ai nuk do t ligshtohet dhe nuk do t dekurajohet; derisa t vendos drejtsin mbi tok." - Isaia 42:21, 4. Ai kishte ardhur ta lironte Sabatin nga ato krkesa t vshtira q e kishin br at t ishte nj mallkim n vend t nj bekimi. Pr kt arsye Ai kishte zgjedhur Sabatin q t shronte n Betesda. Ai mund ta kishte shruar t smurin n do dit tjetr t javs, ose mund ta kishte shruar at pa e urdhruar ta mbante n krah vigun e vet. Por kjo s'do t'i kishte dhn mundsin q Ai dshironte. Prapa do veprimi n jetn e Krishtit n tok, fshihej nj qllim i mir. Gjithka q Ai bnte kishte rndsi n vetvete edhe pr msimet e Tij. Midis t vuajturve tek pellgu, Ai zgjodhi rastin m t keq pr t ushtruar mbi t fuqit e Tij shruese dhe e urdhroi burrin t mbante n krah vigun e vet, duke kaluar npr qytet, n mnyr q t tregonte punn madhshtore q ishte br tek ai. Kjo do t kishte ngritur m pas pyetjen se far ishte e ligjshme t bhej gjat Sabatit dhe kshtu do t'i hapte Atij rrugn t denonconte kufizimet e judenjve n lidhje me ditn e Zotit dhe t deklaronte boshllkun e traditave t tyre. Jezusi u bri t ditur atyre se ngushllimi i t vuajturve gjat dits s Sabatit ishte n harmoni t plot me ligjin e dits s Sabatit. Ishte n harmoni dhe me punn e engjjve t Perndis, t cilt hipin e zbresin midis qiellit dhe toks, duke i shrbyer njerzimit t vuajtur. Jezusi deklaroi: "Im At vepron, edhe un veproj." T gjitha ditt jan t Perndis, kto dit i shrbejn Atij pr t prmbushur planet e Tij pr njerzit. Nse interpretimi q judenjt i bnin ligjit ishte i sakt, ather puna e Zotit, e cila kishte gjallruar dhe mbshtetur do gj t gjall q n fillim kur Ai hodhi themelet e toks, ishte nj pun e gabuar dhe duhet t kishte marr fund q pas javs s Krijimit. A mos duhet q Perndia t ndaloj diellin t kryej detyrn e tij gjat Sabatit, t ndrpres rrezet e tij, q ngrohin tokn duke i dhn jet bimsis? A mos duhet t'i urdhroj Ai prrenjt t mos njomin m fushat dhe pyjet, e t'u thot dallgve t detit t qetsojn baticat dhe zbaticat e tyre t

100

pandalshme? A duhet t mos rriten m misri e gruri dhe tufzat e pjekura t mos lulzojn? A duhet q pemt dhe lulet t mos nxjerrin sythe dhe as t mos elin n ditn e Sabatit? N kt rast, njerzit do t humbisnin frutet e toks dhe bekimet q e bjn jetn t dshirueshme. Natyra duhet t vazhdoj rrjedhn e saj t pandryshueshme. Perndia nuk mund ta largoj kujdesin e Tij qoft edhe pr nj moment, sepse njerzit do t ligshtoheshin dhe do t vdisnin. Dhe njeriu gjithashtu ka pun pr t br gjat ksaj dite. Ekzistojn nevoja jetsore me t cilat duhet t merresh patjetr, t smur pr t cilt duhet treguar kujdes si edhe nevojtar, q duhen ndihmuar. Nuk do t konsiderohet i pafajshm ai q neglizhon t'u jap ndihm t vuajturve n ditn e Sabatit. Dita e shenjt e pushimit t Perndis u b pr njerzit dhe veprimet mshirplota jan n harmoni t plot me qllimin e ksaj dite. Perndia nuk do q krijesat e Tij t vuajn nga dhimbje, t cilat mund t lehtsohen si n ditn e Sabatit ashtu edhe n do dit tjetr. Krkesat q i drejtohen Perndis jan m t mdha gjat Sabatit sesa gjat ditve t tjera. Njerzit e Tij gjat ksaj dite, braktisin punn e tyre dhe e kalojn kohn duke medituar dhe adhuruar. Ata i krkojn Atij m shum gjat Sabatit sesa gjat do dite tjetr. Ata krkojn vmendjen e Tij n mnyr t veant. Ata luten pr bekimet m t zgjedhura. Perndia nuk pret t kaloj Sabati para se t'i prmbush dshirat dhe krkesat e tyre. Puna e qiellit nuk mbaron kurr dhe as njeriu nuk duhet t ndaloj kurr s bri mir. Sabati nuk ka si qllim t jet nj dit e kot pa asnj lloj aktiviteti. Ligji ndalon kryerjen e puns gjat dits s pushimit t Zotit; puna e rnd q bhet pr t nxjerr bukn e gojs duhet t ndrpritet; asnj pun q ofron knaqsi toksore nuk konsiderohet e ligjshme gjat asaj dite; por ashtu si Perndia pushoi s krijuari dhe bri pushim gjat Sabatit duke e bekuar at, ashtu edhe njeriu duhet t lr mnjan punt e jets s prditshme dhe t'ia dedikoj ato or t shenjta pushimit t shndetshm, adhurimit dhe veprimeve t shenjta. Puna q bri Krishti duke shruar t smurin prputhej n mnyr perfekte me ligjin. Ajo e nderoi Sabatin. Jezusi deklaroi t drejta t njjta me Perndin, duke br nj pun q ishte po aq e shenjt dhe q kishte t njjtin karakter me punn q bri Ati n qiell. Por farisenjt u trbuan akoma dhe m shum. Ai jo vetm kishte shkelur ligjin, por sipas tyre, duke e thirrur Perndin "Atin e Tij" Ai e deklaronte Veten t barabart me Perndin. - Gjoni 5:18. I tr populli i judenjve e thrriste Perndin: Ati yn. Prandaj ata nuk do t ishin inatosur aq shum sikur Krishti ta kishte paraqitur Veten si dikush, q kishte t njjtn marrdhnie si ta me Perndin. Por ata e akuzuan At pr blasfemi, duke treguar q kishin kuptuar se, Ai kishte br nj deklarat t till me nj kuptim m t lart. Kta kundrshtar t Krishtit nuk kishin argumenta me t cilat t'i bnin ball t vrtets. Ai i sqaroi ndrgjegjet e tyre. Ata vetm mund t citonin zakonet dhe traditat e tyre dhe kjo ishte dika e dobt dhe e mrzitshme, e krahasuar me argumentat q Jezusi kishte marr nga fjala e Perndis dhe nga cikli i pandalshm i natyrs. Sikur rabit t kishin dshiruar t ndrioheshin, ata do ishin bindur se Jezusi po thoshte t vrtetn. Por ata iu shmangn asaj q thoshte Ai n lidhje me Sabatin dhe u prpoqn t ndillnin urrejtje kundr Tij, sepse Ai deklaronte se ishte i barabart me Perndin. Zemrimi i udhheqsve nuk njihte kufi. Sikur t mos kishin pasur frik nga populli, ata do ta kishin vrar Jezusin aty pr aty. Mbshtetja q Ai kishte n popull ishte e madhe. Shum njerz shihnin tek Jezusi, mikun q i kishte shruar nga smundjet e tyre dhe q i kishte ngushlluar pr hallet e tyre dhe ata e justifikonin shrimin e t smurit n Betesda. Prandaj pr momentin, udhheqsit ishin t detyruar ta frenonin urrejtjen e tyre. Jezusi zmbrapsi akuzn q i ishte br pr blasfemi. Autoriteti im, tha Ai, pr t br punn pr t ciln ju m akuzoni, vjen nga fakti q Un jam Biri i Perndis, nj me T pr nga natyra, pr

101

nga vullneti dhe pr nga qllimet. Un bashkpunoj me Perndin n t gjitha punt e mia. "Biri nuk mund t bj asgj prej vetvetes, prve asaj q sheh se bn i Ati." Priftrinjt dhe rabit po e qortonin Birin e Perndis pr kryerjen e puns, pr t ciln Ai ishte drguar n tok. Prej mkateve t tyre ata ishin ndar nga Perndia dhe tani prej krenaris s tyre ata po vepronin n mnyr t pavarur nga Ai. Ata ndjeheshin t zot n vetvete pr gjithka dhe nuk kishin nevoj pr dik, q kishte m shum dije se ata q t'i drejtonte veprimet e tyre. Por Biri i Perndis i ishte dorzuar vullnetit t Perndis dhe varej nga fuqia e Tij. Aq prulsisht ishte zbrazur nga vetja Krishti, sa nuk bnte asnj plan pr Vete. Ai pranonte planet q Perndia kishte br pr t. Kshtu duhet t varemi dhe ne nga Perndia, n mnyr q jett tona t jen pasqyr e vullnetit t Tij. Kur Moisiu do ndrtonte shenjtroren si nj vend banimi pr Perndin, ai u udhzua t bnte gjithka sipas modelit q i ishte treguar n mal. Moisiu mezi po priste t kryente punn q Perndia i kishte ngarkuar t bnte dhe rreth vetes kishte njerzit m t talentuar, m t mirt, q ishin aty pr t realizuar t gjitha sugjerimet e tij. Megjithat ai nuk do t ndrtonte as nj zile, nuk do t mbillte asnj sheg, s'do vinte asnj xhufk, asnj thek, asnj perde apo ndonj en n shenjtrore, prve gjrave q i prkonin me modelin q i ishte treguar. Perndia e thirri at n mal dhe i tregoi atij gjrat qiellore. Zoti e mbuloi at me lavdin e Vet, n mnyr q ai t shihte modelin, dhe nprmjet atij modeli, m pas u b gjithka. Kshtu Izraelit, ku Ai donte t bnte vendin e tij t banimit, Perndia i zbuloi karakterin e Tij t prkryer dhe t lavdishm. N malin Sinai, kur Zoti i dha Moisiut ligjin e Tij dhe modelin e vendbanimit t Tij, kishte shpallur: "Zoti, Perndia i prjetshm, i mshirshm dhe i dhembshur, i ngadalshm n zemrim, i pasur n mirsi dhe n besnikri, q prdor mshirn pr mijra njerz, q fal padrejtsin, shkeljen dhe mkatin." - Eksodi 34:6, 7. Izraelitt e kishin zgjedhur rrugn e tyre. Ata nuk kishin ndrtuar sipas modelit; por Krishti, tempulli i vrtet pr t banuar Perndia, e brumosi do detaj t jets s Tij toksore n harmoni me idealin e Perndis. Ai tha: "Perndia im, un gzohem kur zbatoj vullnetin tnd dhe ligji yt sht n zemrn time." - Psalmi 40:8. Kshtu karakteret duhet t ndrtohen "pr t qen nj banes e Perndis." - Efesianve 2:22. Dhe ne duhet "t'i bjm t gjitha sipas modelit," madje dhe Ai "vuajti pr ne, duke na ln nj shembull q t ecim pas gjurmve t Tij." - Hebrenjve 8:5; 1 Pjetri 2:21. Fjalt e Krishtit na msojn se ne duhet ta konsiderojm veten si t lidhur n mnyr t pazgjidhshme me Atin ton n qiell. Cilido qoft pozicioni yn ne jemi t varur nga Perndia, i cili mban jett tona n duart e Tij. Ai na e ka treguar punn e Tij dhe na ka pajisur me mjete dhe aftsi pr ta kryer at pun. Pr aq koh sa do t'i dorzojm Atij vullnetin ton dhe do t besojm n forcn dhe diturin e Tij, ne do t udhhiqemi npr rrug t sigurta, pr t prmbushur pjesn q na sht caktuar nga plani i Tij i madh. Por ai q mbshtetet n forcn dhe diturin e vet, e ndan veten nga Perndia. N vend q t punoj bashk me Perndin, ai prmbush kshtu qllimin e armikut t Perndis dhe t njeriut. Shptimtari vazhdoi: "Gjrat n fakt q bn Ati, i bn po ashtu dhe Biri. . . . Ashtu si Ati ringjall t vdekurit dhe u jep atyre jetn, po kshtu edhe Biri i jep jetn kujtdo q do." Saducenjt mendonin se nuk do t kishte ringjallje t trupit, por Jezusi u tha atyre se nj nga veprat m t mdha t Atit t Tij ishte pikrisht ringjallja e t vdekurve dhe, se Ai vet kishte fuqi t bnte t njjtn gj. "Po vjen ora, madje ka ardhur, kur t vdekurit do t dgjojn zrin e Birit t Perndis dhe ata q e kan dgjuar do t jetojn." Farisenjt besuan n ringjalljen e t vdekurve. Krishti deklaroi se edhe n ato aste fuqia q i jep jet t vdekurve ndodhej mes tyre dhe ata do ta shihnin shfaqjen e asaj fuqie. Po ajo fuqi, fuqia e ringjalljes, sht ajo q i jep jet shpirtit "t

102

vdekur n faje dhe mkate." - Efesianve 2:1. Ai, shpirti i jets tek Jezus Krishti, "fuqia e ringjalljes s Tij," i liron njerzit nga "ligji i mkatit dhe i vdekjes." - Filipianve 3:10; Romakt 8:2. Mbizotrimi i s keqes sht thyer, me an t besimit shpirti mbahet larg nga mkati. Ai q ia le zemrn e Tij Shpirtit t Krishtit bhet pjesmarrs i asaj fuqie madhshtore q do ta ngrej trupin e tij nga varri. Nazareasi i prulur shpall fisnikrin e Tij t vrtet. Ai ngrihet mbi njerzimin, e hedh tutje petkun e mkatit dhe t turpit dhe qndron i zbuluar tashm, i Nderuari i engjjve, Biri i Perndis, Nj me Krijuesin e Universit. Dgjuesit e Tij mbetn gojhapur. Asnj njeri s'kishte thn ndonjher fjal si t Tijat. Ato ishin t qarta dhe t lirta dhe e deklaronin plotsisht misionin e Tij dhe at t bots. "Sepse Ati nuk gjykon asnj, por gjith gjyqin ia dha Birit, q t gjith ta nderojn Birin ashtu si nderojn Atin. Kush nuk e nderon Birin, nuk nderon Atin q e ka drguar. . . . Sepse sikurse Ati ka jet n vetvete, kshtu ia ka dhn Birit t ket jet n vetvete; dhe i ka dhn gjithashtu autoritet t gjykoj, sepse sht Bir i njeriut." Priftrinjt dhe ligjvnsit e kishin br veten gjykats pr t dnuar punn e Krishtit, por Ai e deklaroi Veten gjykats t tyre dhe gjykats t mbar toks. Bota i sht prkushtuar Krishtit dhe nprmjet Tij ka ardhur do bekim nga Perndia pr racn e rn. Ai ishte Shptimtari para dhe pas mishrimit t Tij. Q kur ekzistonte mkati, ekzistonte dhe nj Shptimtar. Ai i ka dhn drit dhe jet t gjithve dhe sipas sasis s drits q kan marr, do t gjykohen t gjith. Ai q ka dhn dritn, Ai q e ka ndjekur shpirtin me lutjet m t mbla, duke krkuar ta kalonte at nga mkati drejt shenjtris, sht n t njjtn koh avokati dhe gjykatsi i ktij shpirti. Q me fillimin e konfliktit t madh n qiell, Satani e ka mbajtur gjall shtjen e tij me an t mashtrimit dhe Krishti ka punuar pr t'i zbuluar skemat e tij dhe pr ta mposhtur fuqin e tij. sht pikrisht Ai, q sht prballur me mashtruesin dhe q, gjat gjith kohrave ka krkuar t'i shkpus robrit nga gracka e tij. Ai do t gjykoj do shpirt. Dhe Perndia "i ka dhn gjithashtu autoritet t gjykoj, sepse sht Bir i njeriut." Meq Ai ka provuar deri n fund tundimet dhe fatkeqsit njerzore dhe i kupton dobsit dhe mkatet e njerzve; meq n emr t njerzimit Ai iu bri ball tundimeve t Satanit, e meq do t sillet butsisht dhe drejtsisht me shpirtrat pr shptimin e t cilve u derdh vet gjaku i Tij, - Biri i njeriut sht caktuar t kryej gjykimin. Por misioni i Krishtit nuk ishte pr t gjykuar, por pr t shptuar. "Sepse Perndia nuk e drgoi Birin e vet n bot q ta dnoj botn, por q bota t shptohet prej Tij." - Gjoni 3:17. Dhe para Sinedrit Jezusi deklaroi: "Ai q dgjon fjaln time dhe beson n at q m ka drguar, ka jet t prjetshme dhe ai nuk vjen n gjyq, por ka kaluar nga vdekja n jet." - Gjoni 5:24. Duke i urdhruar dgjuesit e Tij t mos mrekulloheshin, Krishti parashtroi para tyre n nj pamje m t gjer misterin e s ardhmes. "Po vjen ora" tha Ai " kur t gjith ata q jan n varre do t dgjojn zrin e tij dhe do t dalin prej tyre; ata q kan br t mira, n ringjallje t jets, dhe ata q kan br t liga, n ringjalljen e dnimit." - Gjoni 5:28, 29. Izraeli kishte pritur aq shum pr kt zbulim mbi t ardhmen dhe kishte shpresuar ta dgjonte at pikrisht me shfaqjen e Mesias. E vetmja drit q mund t ndrioj errsirn e varrit po ndrionte mbi ta. Por kokfortsia sht e verbr. Jezusi kishte dhunuar traditat e rabive dhe kishte shprfillur autoritetin e tyre dhe pr kt ata nuk do t'i besonin Atij. Koha, vendi, rasti, intensiteti i ndjenjave q prshkoi asamblen, u kombinuan s bashku pr t'i br fjalt e Jezusit para Sinedrit edhe m shum mbreslnse. Autoritetet m t larta fetare t kombit po krkonin jetn e Atij, q e deklaroi Veten restauruesin e Izraelit. Zoti i Sabatit ishte thirrur para nj gjyqi toksor pr t'iu prgjigjur sfids q kishte ndrmarr, duke shkelur ligjin e Sabatit. Kur Ai e deklaroi misionin e Tij aq me guxim, gjykuesit e pan t habitur dhe t

103

inatosur; por s'kishin si t'u prgjigjeshin fjalve t Tij. Ata nuk mund ta dnonin dot At. Ai u mohoi priftrinjve dhe rabive t drejtn pr ta pyetur apo pr t ndrhyr n punn e Tij. Ata nuk kishin t till autoritet. Akuzat e tyre ishin bazuar n krenarin dhe arrogancn e tyre. Ai refuzoi t pranonte akuzat e tyre dhe t gjykohej prej tyre. N vend q t krkonte falje pr veprimin, pr t cilin ata po ankoheshin, apo t shpjegonte arsyet e kryerjes s atij veprimi, Jezusi u kthye mbi gjykatsit dhe i akuzuari u shndrrua n akuzues. Ai i qortoi ata pr ashprsin e zemrave t tyre dhe pr faktin q nuk i njihnin Shkrimet e Shenjta. Ai deklaroi se ata kishin mohuar fjaln e Perndis po aq sa kishin mohuar dhe At, q ishte i Drguari i Perndis. "Ju hetoni Shkrimet, sepse mendoni t keni nprmjet tyre jet t prjetshme dhe ato jan kto, q dshmojn pr mua." - Gjoni 5:39. N do faqe t historis, udhzimeve, apo profecive, Shkrimet e Dhjats s Vjetr rrezatohen nga lavdia e Birit t Perndis. Pr Krishtin "bjn dshmi t gjith profett." - Veprat e Apostujve 10:43. Q nga premtimi q i ishte br Adamit, e deri tek linja patriarkale, drita hyjnore e qiellit shfaqen qart hapat e Shptimtarit. Profett pan Yllin e Betlehemit, Shilohun tek po vinte, gjat kohs q ngjarjet e s ardhmes kaluan para tyre n nj rrjedh misterioze. Vdekja e Krishtit tregohej n do sakrific. Me do re temjani ngjitej dhe drejtsia e Tij. N do prvjetor borit binin pr nder t Tij. Lavdia e Tij banonte n misterin e lavdis s lavdive. Judenjt kishin n duar Shkrimet dhe mendonin se me njohurit e tyre t thjeshta e siprfaqsore mbi fjaln, ata do t kishin jetn e prjetshme. Por Jezusi tha: "Ju nuk e keni fjaln e Tij q t banoj." Duke mohuar Krishtin n fjaln e Tij, ata n t vrtet kishin mohuar At. "Ju nuk do t vini tek Un," tha Ai "q t keni jetn." Udhheqsit judenj kishin studiuar msimet e profetve n lidhje me Mesian, por e kishin br kt jo me dshirn e sinqert pr t njohur t vrtetn, por me qllim q t gjenin prova pr t mbshtetur shpresat e tyre ambicioze. Kur Krishti erdhi n nj far mnyre n kundrshtim me at q ata prisnin, ata nuk do ta mirprisnin At, por do t bnin mos q t provonin q Ai ishte mashtrues, n mnyr q t justifikonin veten. Athere, kur ata kishin filluar t ecnin n kt drejtim, ishte e leht pr Satanin ta forconte kundrshtin e tyre ndaj Krishtit. Ato fjal q duhej t ishin marr si prova t shenjtris s Tij, u interpretuan si prova kundr Tij. Kshtu ata e kthyen t vrtetn e Perndis n nj gnjeshtr dhe sa m drejprdejt Shptimtari u fliste atyre me vepra mshire, aq m shum t vendosur ishin ata n rezistencn kundr drits. Jezusi tha: "Un nuk marr lavdi nga njerzit." Ai nuk dshironte ndikimin e Sinedrit, nuk donte miratimin e tyre. Ai nuk mund t fitonte lavdi nga aprovimi i tyre. Ai kishte nderin dhe autoritetin e Qiellit. Sikur Ai t kishte dashur, engjjt do t kishin ardhur t'i thurrnin Atij lavdi, Ati do t kishte dshmuar srish pr shenjtrin e Tij. Por pr hir t tyre, pr hir t kombit, udhheqs t t cilit ata ishin, Ai dshironte q udhheqsit judenj ta shquanin vet karakterin e Tij dhe t merrnin kshtu bekimet q Ai do t'u jepte. "Un kam ardhur n emr t Atit tim dhe ju nuk m pranoni; po t vinte ndonj tjetr n emr t vet ju do ta pranonit." Jezusi erdhi prej autoritetit t Perndis, duke pasur imazhin e Tij, duke prmbushur fjaln e Tij dhe duke krkuar lavdin e Tij; megjithat Ai nuk u pranua nga udhheqsit n Izrael. Ata do t mirpresin do msues t rrem, q lajkaton krenarin dhe miraton opinionet dhe traditat q kan pr zemr. Por msimet e Krishtit nuk prputheshin me idet e tyre. Ato ishin msime shpirtrore dhe krkonin sakrificn e vetes; prandaj ata nuk do t mund t'i mirprisnin ato msime. Ata nuk ishin njohur me Perndin dhe pr ta zri i Tij q vinte nprmjet Krishtit, ishte zri i nj t panjohuri. A nuk prsritet e njjta gj edhe sot? A nuk ka dhe sot shum udhheqs fetar q po i ngren zemrat e tyre kundr Shpirtit t Shenjt, duke mos lejuar n kt mnyr q t njihet zri i

104

Perndis? A nuk po e mohojn ata n kt mnyr fjaln e Perndis pr t respektuar traditat e veta? "N qoft se ju do t'i kishit besuar Moisiut, do t m besonit edhe mua, sepse ai ka shkruar pr mua. Por n qoft se ju nuk u besoni shkrimeve t tij, si do t'u besoni fjalve t mia?" Ishte Krishti ai, q i kishte folur Izraelit me an t Moisiut. Sikur ata ta kishin dgjuar zrin hyjnor q i fliste nprmjet udhheqsit t tyre, ata do ta kishin njohur at z n msimet e Krishtit. Sikur ata t'i kishin besuar Moisiut, ata do t'i kishin besuar dhe Atij, pr t cilin Moisiu kishte shkruar. Jezusi e dinte se priftrinjt dhe rabit ishin t vendosur t'ia merrnin jetn; megjithat Ai u shpjegoi atyre shum qart lidhjen e Tij me Atin dhe lidhjen e Tij me botn. Ata e pan q kundrshtimi i tyre ndaj Tij nuk kishte asnj arsye t vlefshme, megjithat urrejtja e tyre vrasse nuk ishte shuajtur. Ata i mbrtheu frika teksa shihnin fuqin e madhe q kishin msimet e Tij; por i rezistuan thirrjeve t Tij dhe u mbylln n errsir. Ata kishin dshtuar n rrzimin e autoritetit t Jezusit dhe n largimin e respektit dhe t vmendjes s popullit prej Tij, shumica e t cilve ishin bindur nga fjalt e Tij. Udhheqsit vet ishin ndjer t dnuar kur Ai i kishte prekur ndrgjegjet e tyre, duke i prmendur fajet e tyre, por kjo kishte shrbyer vetm pr ta rritur akoma dhe m shum urrejtjen e tyre ndaj Tij. Ata ishin t vendosur t'ia merrnin jetn dhe drguan lajmtar n mbar vendin, q t'i paralajmronin njerzit pr ta konsideruar Jezusin nj mashtrues. Drguan spiun pr ta prgjuar dhe raportuar ato q Ai thoshte dhe bnte.

22 Burgosja dhe vdekja e Gjonit Bazuar tek Mateu 11:1-11; 14:1-11; Marku 6:17-28; Luka 7:19-28. Gjon Pagzori ishte ndr t part, q lajmroi pr ardhjen e mbretris s Krishtit dhe ishte gjithashtu ndr t part q vuajti. Nga ajri i pastr i shkrettirs dhe larg grumbullit t madh t njerzve, q dgjonin fjalt e tij, ai tani qndronte i izoluar brenda katr mureve t nj qelie t nndheshme. Ai ishte shndrruar n nj t burgosur n fortesn e Herod Antipasit. N territorin n lindje t Jordanit, q ishte nn sundimin e Antipasit, Gjoni kishte kryer pjesn m t madhe t shrbess s tij. Vet Herodi i kishte dgjuar predikimet e Pagzorit. Mbreti i shthurur ishte dridhur kur kishte dgjuar thirrjen pr pendim. "Herodi, pra i druhej Gjonit, t cilin e dinte si

105

njeri t drejt dhe t shenjt, . . . dhe mbasi e dgjonte, kryente shum gjra dhe vazhdonte ta dgjonte me dshir." Gjoni e trajtoi at drejtsisht, duke mbajtur qndrim kundr aleancs s tij t padrejt me Herodiadn, gruan e vllait t tij. Pr nj far kohe Herodi u prpoq ta prishte at zinxhir dshire q e mbante t lidhur; por Herodiada e lidhi akoma dhe m shum at rreth vetes dhe u hakmorr mbi Pagzorin, duke ia mbushur mendjen Herodit ta mbyllte at n burg. Jeta e Gjonit kishte qen nj jet aktive dhe trishtimi e fakti q s'bnte asgj n jetn e tij prej t burgosuri, peshonin rnd mbi t. Ndrsa javt kalonin njra pas tjetrs pa sjell asnj lloj ndryshimi, tek ai filloi t lindte dshprimi dhe dyshimi. Dishepujt e tij nuk e braktisn. Ata lejoheshin t hynin n burg dhe i sillnin atij lajme nga puna e Jezusit dhe i tregonin sesi njerzit po mblidheshin n grumbuj t mdhenj prreth Tij. Por ata pyesnin, n qoft se ky msues i ri ishte Mesia, pse Ai nuk bnte asgj pr t ndihmuar n lirimin e Gjonit? Si mund t lejonte Ai, q lajmtarit t Tij t'i mohohej liria dhe ndoshta vet jeta? Pyetjet patn efekt. Dyshime, t cilat nuk do t kishin ardhur ndryshe n mendjen e Gjonit, filluan t preknin mendimet e tij. Satani knaqej kur dgjonte pyetjet e dishepujve dhe kur shihte se si ata lndonin shpirtin e t drguarit t Zotit. Oh, sa shpesh ata, q e mendojn veten se jan miqt e nj njeriu t mir dhe q mezi presin t tregojn besnikrin e tyre, dalin q jan armiku m i rrezikshm i atij njeriu. Shpesh fjalt e tyre n vend q ta forcojn besimin e tij, s'bjn gj tjetr vese e dekurajojn at. Ashtu si dishepujt e Shptimtarit, Gjon Pagzori nuk e kuptonte natyrn q kishte mbretria e Krishtit. Ai priste q Jezusi t merrte fronin e Davidit dhe pasi kaloi nj far kohe dhe Shptimtari nuk po krkonte autoritetin mbretror, Gjoni u shqetsua dhe mendimet iu turbulluan shum. Ai i kishte deklaruar njerzve se, q t prgatitej rruga pr Zotin, duhej t prmbushej profecia e Isaias; malet dhe kodrat duhej t sheshoheshin, kthesat duhej t drejtoheshin dhe relievet e ashpra t zbuteshin. Ai kishte krkuar zbutjen e relieveve t ashpra t krenaris dhe t fuqis njerzore. Ai e kishte prshkruar Mesian si nj njeri q kishte n dor kosn dhe q do ta pastronte trsisht vendin e Tij, duke mbledhur n hambar grurin dhe duke djegur kashtn n nj zjarr t pafund. Si profeti Elia, me shpirtin dhe fuqin e t cilit ai kishte ardhur n Izrael, ai po krkonte pr nj Zot, q e zbulonte ekzistencn e Vet si Perndi q prgjigjet me zjarr. N misionin e tij Pagzori kishte mbajtur gjithmon nj pozicion qortues, prsa i prket padrejtsive si n rangjet e larta ashtu edhe n ato t ultat. Ai kishte guxuar t'i dilte prball princ Herodit, duke e qortuar hapur mkatin e tij. Ai nuk kishte kursyer as jetn e vet, n mnyr q t prmbushte detyrn q i ishte caktuar. Tani q nga biruca ai priste q Luani i fisit t judenjve t hidhte posht krenarin e shtypsve dhe t lironte t varfrit dhe vet at, q thrriste pr ndihm. Por dukej sikur Jezusit i mjaftonte t mblidhte dishepuj rreth vetes, t shronte e t msonte njerzit. Ai ushqehej npr tavolinat e hanxhinjve, ndrkoh q zgjedha romake rndonte gjithmon e m shum mbi Izrael. Mbreti Herod dhe e dashura e tij e poshtr prmbushnin dshirat e tyre, kurse thirrjet e t varfrve dhe t vuajturve shkonin deri n qiell. Profetit t shkrettirs e gjith kjo i dukej nj mister i madh. Kishte or t tra gjat t cilave pshpritjet e demonve i torturonin shpirtin dhe mbi t ngrihej hija e nj frike t tmerrshme. A mos vall Shptimtari i shumpritur nuk ishte shfaqur ende? Po ather far donte t thoshte ai mesazh, q ai vet kishte mbajtur? Gjoni ishte zhgnjyer thell nga rezultati i misionit t tij. Ai kishte menduar se mesazhi i Perndis do t kishte pasur t njjtin efekt q kishte pasur leximi i ligjit n ditt e Josias dhe t Ezras (2 Kronikasve 34; Nehemia 8, 9); q mesazhin do ta ndiqte nj pendes e thell dhe kthimi drejt Zotit. Ai kishte sakrifikuar tr jetn e vet pr t arritur suksesin e misionit t tij. A mos kishte qen gjithka e kot?

106

Gjoni ishte i shqetsuar sepse shihte se nga dashuria pr t, dishepujt e tij po krijonin mosbesim ndaj Jezusit. A mos vall puna e tij kishte qen e pafrytshme pr ta? A mos vall ai kishte qen i pavlefshm n misionin e tij, sa tani ishte przn? Sikur Shptimtari i premtuar t ishte shfaqur dhe Gjoni t ishte i thirruri i tij, tani a nuk duhej q Jezusi ta prmbyste fuqin e shtypsit dhe ta lironte lajmtarin e Vet? Por Pagzori nuk e braktisi besimin e tij tek Krishti. Kujtimi i zrit prej qiellit dhe pllumbi q zbriste, pastrtia e Jezusit, fuqia e Shpirtit t Shenjt, q kishte qndruar mbi Gjonin gjat kohs q ai ishte ndodhur n pranin e Shptimtarit si dhe dshmia e shkrimeve profetike - t gjitha dshmonin q Jezusi i Nazaretit ishte i Premtuari. Gjoni nuk i diskutoi dyshimet dhe ankthet q kishte me miqt e tij, por vendosi t'i drgonte nj mesazh Jezusit, t cilin ia besoi dy prej dishepujve t tij. Ai kishte aq shum dshir t dgjonte ndonj fjal nga goja e Krishtit, t thn drejtprdrejt pr t. Dishepujt shkuan tek Jezusi me mesazhin e tyre, "A je ai q duhet t vij apo duhet t presim nj tjetr?" Sa pak koh kishte kaluar q kur Pagzori, duke treguar me gisht drejt Jezusit kishte thn: "Ja, Qengji i Perndis, q heq mkatin e bots!" "Ky sht ai q vjen pas meje e q m ka paraprir." - Gjoni 1:29, 27. Dhe tani pyetja, "A je ai q duhet t vij?" ishte dika e hidhur dhe zhgnjyese pr natyrn njerzore. Nse Gjoni, lajmtari besnik, nuk kishte mundur ta kuptonte misionin e Krishtit, 'mund t pritej nga turma e njerzve? Shptimtari nuk iu prgjigj menjher pyetjes s dishepujve. Gjat kohs q ata qndruan aty, pran Tij, duke u prpjekur t gjenin arsyen e heshtjes s Tij, t smurt dhe t vuajturit vinin tek Ai pr t'u shruar. T verbrit mundoheshin t gjenin rrugn pr tek Ai n mes t turms, duke u ndihmuar me duar; kishte t smur nga t gjitha klasat e shoqris, disa ecnin vet, disa mbaheshin n krah nga miqt e tyre dhe t gjith shtyheshin npr turmn e madhe pr t arritur deri tek Jezusi. Zri i Shruesit madhshtor deprtonte n vesht e t shurdhve. Nj fjal, nj prekje nga dora e Tij, hapte syt e t verbrve dhe bnte t mundur q ata t shihnin dritn e dits, t admironin natyrn, fytyrat e miqve t tyre dhe fytyrn e Shptimtarit. Jezusi i shronte smundjet dhe ethet. Zri i Tij arrinte n vesht e atyre, q ishin n prag t vdekjes dhe ata ngriheshin n shndet t plot. T paralizuarit i bindeshin fjalve t Tij, ata shroheshin dhe fillonin ta adhuronin At. Ai i msonte njerzit gjat kohs q i shronte. Bujqit dhe fshatart e varfr, q ishin mnjanuar nga rabit si t papastr, u mblodhn pran Tij dhe Ai u foli atyre fjal mbi jetn e prjetshme. Kshtu dita kaloi dhe dishepujt e Gjonit pan dhe dgjuan gjithka. N fund Jezusi i thirri ata dhe i urdhroi t shkonin dhe t'i thonin Gjonit gjithka kishin par e dgjuar, duke shtuar: "I lumi ai q nuk do skandalizohet prej meje!" - Luka 7:23. Provat e shenjtris s Tij ishin par t vna n shrbim t nevojave t njerzimit t vuajtur. Lavdia e Tij u tregua pikrisht n dashamirsin e Tij ndaj shtress s ult. Dishepujt e morn mesazhin dhe aq u mjaftonte. Gjoni solli ndr mend profecin q kishte lidhje me Mesian: "Zoti m ka vajosur pr t'u dhn nj lajm t mir t prulurve; m ka drguar t lidh plagn e atyre, q kan zemr t thyer e t shpall lirimin e atyre q jan n robri, hapjen e burgut t burgosurve, t shpall vitin e hirit t Zotit." - Isaia 61:1, 2. Punt e Krishtit jo vetm q deklaruan se Ai ishte Mesia, por treguan dhe se n 'mnyr do t vendosej mbretria e Tij. Gjonit iu shfaq e njjta e vrtet q i ishte shfaqur Elias n shkrettir kur "nj er e fort dhe e furishme ante malet dhe thyente shkmbinjt prpara Zotit, por Zoti nuk ishte n er. Mbas ers ra nj trmet, por Zoti nuk ishte n trmet. Mbas trmetit ra nj zjarr, por Zoti nuk ishte n zjarr." Dhe pas zjarrit Perndia i foli profetit me "nj shushuritje t mbl." - 1 Mbretrit 19:11, 12. Pra

107

edhe Jezusi do ta bnte punn e Tij jo me prplasje duarsh, as me prmbysje fronesh dhe mbretrish, por duke u folur zemrave t njerzve, duke pasur nj jet plot mshir dhe vetsakrifica. Parimi i jets s Pagzorit ishte vetmohimi, ky ishte dhe parimi i mbretris s Mesias. Gjoni e dinte mir sesa i panjohur ishte ky parim n morin e parimeve dhe shpresave t udhheqsve t Izraelit. Ajo, q pr Gjonin ishte nj prov bindse e shenjtris s Tij, pr udhheqsit nuk do t ishte aspak e till. Ata po krkonin pr nj Mesia q s'ishte premtuar. Gjoni e kuptoi se misioni i Mesias vetm do t dnohej dhe urrehej prej tyre. Ai, pararendsi, po pinte nga kupa q Jezusi do t kthente me fund. Fjalt e Shptimtarit, "Lum ai q nuk do t skandalizohet nga un!" ishin nj vrejtje e leht pr Gjonin. Kjo vrejtje s'kishte shkuar kot. Pasi e kuptoi m qart natyrn e misionit t Krishtit, ai ia dorzoi veten Perndis. Pasi dishepujt ishin larguar, Jezusi u foli njerzve plot simpati mbi Gjonin, dshmitarin besnik, q tani ishte i burgosur n qelit e Herodit. Ai nuk do t lejonte q njerzit t arrinin n prfundimin se Perndia e kishte braktisur Gjonin, apo q besimi i tij kishte dshtuar n ditn e provs. "far keni dal t shikoni n shkrettir?" tha Ai. "Kallamin q e tund era?" Kallamt e gjat, q rriteshin pran lumit Jordan prkuleshin nga do fllad i leht. Kjo i shkonte pr shtat prfaqsuesve t rabive, q kishin mbajtur nj qndrim kritik dhe gjykues n lidhje me misionin e Pagzorit. Ata prkuleshin sa nga nj an n tjetrn nga flladi i opinionit publik dhe nuk do ta prulnin kurr veten pr t marr mesazhin e Gjon Pagzorit, q krkonte t prekte zemrat. Megjithat nga frika q kishin prej popullit ata nuk guxonin ta kundrshtonin haptazi punn e tij. Turmat, q ishin mbledhur pr Krishtin ishin dshmitar t puns s Gjonit. Ata e kishin dgjuar se si ai pa frik e kishte dnuar mkatin. Gjoni u kishte folur me t njjtn qartsi si farisenjve egoist, saducenjve, mbretit Herod dhe oborrtarve t tij, princrve dhe ushtarve, bujqve dhe fshatarve. Ai nuk ishte nj kallam q lkundej nga errat e lavdrimeve dhe paragjykimeve t njerzve. N burg ai ishte po aq besnik ndaj Perndis dhe po aq i zellshm pr drejtsi si athere kur predikonte mesazhin e Perndis n shkrettir. Me besnikrin ndaj parimit t vetmohimit ai ishte i fort si shkmbi. Jezusi vazhdoi: "Por far keni dal t shikoni? Njeriun e mbshtjell me rroba t buta? Ja, ata q veshin rroba t buta, banojn n pallatet mbretrore." Gjoni u thirr pr t qortuar mkatet dhe mizorit e kohs dhe veshja e thjesht dhe jeta e tij vetmohuese ishin n harmoni me karakterin e misionit t tij. Figura prej t pasuri dhe lukset e ksaj jete nuk i prkasin shrbtorve t Perndis, por atyre q jetojn n "oborret mbretrore" udhheqsve t ksaj bote, t cilve u prket fuqia dhe pasuria e saj. Jezusi dshironte ta drejtonte vmendjen drejt kontrastit mes t veshurs s Gjonit dhe asaj t priftrinjve dhe udhheqsve. Kta zyrtar vishnin mantele t shtrenjta dhe mbanin zbukurime shum t kushtueshme. Atyre u plqente t ekspozoheshin dhe shpresonin t'i mahnisnin njerzit, e n kt mnyr t impononin nj konsiderat m t madhe pr veten e tyre. Ata plqenin m shum t admiroheshin nga njerzit sesa t kishin nj zemr t pastr, n mnyr q t fitonin admirimin e Perndis. Kshtu ata nxirrnin n pah se ishin besnik ndaj mbretris s ksaj bote dhe jo asaj t Perndis. "Athere pra," tha Jezusi, "'dolt t shikoni? Nj profet? Po, iu them: Ai sht m shum se nj profet. Sepse ky sht ai, pr t cilin sht shkruar: "Ja, un po drgoj lajmtarin tim, para fytyrs sate; ai do ta bj gati rrugn tnde para teje" "N t vrtet po iu them; ndr ata q jan lindur prej gruas nuk ka dal kurr ndonj m i madh se Gjon Pagzori." N lajmrimin q iu b Zakarias para lindjes s Gjonit, engjlli deklaroi: "Ai

108

do t jet i madh prpara Zotit." - Luka 1:15. N vlersimin q bhet n Qiell far cilsie t jep madhshti? Jo ajo q bota e quan madhshti, as pasuria apo rangu shoqror, as prejardhja fisnike apo dhuntit intelektuale n vetvete. Nse madhshtia intelektuale sht e denj pr nderime, ather me siguri ai q do t na nderonte do t ishte Satani, fuqin intelektuale t t cilit nuk e ka arritur kurr asnj njeri. Por kur nj dhunti shndrrohet n shrbim t vetvetes, athere sa m e madhe t jet ajo aq m shum kthehet n nj mallkim pr t zotin. Perndia vlerson vlern morale. Dashuria dhe pastrtia jan cilsit q ai u jep mimin m t lart. Gjoni ishte madhshtor n syt e Perndis. Para Sinedrit, njerzve dhe para dishepujve t tij, ai nuk krkoi nderime pr veten, por i drejtoi ata nga Jezusi, i Premtuari. Gzimi i tij joegoist n shrbimin e Krishtit, prfaqson formn m t lart t fisnikris s shfaqur nga nj njeri deri m sot. Dshmit, q u dhan pas vdekjes s tij, nga ata q kishin dgjuar dshmin e tij pr Jezusin, ishin: "Gjoni vrtet nuk bri asnj shenj, por gjithka q Gjoni tha pr kt ishte e vrtet." Gjoni 10:41. Gjonit nuk i ishte dhn fuqia pr t zbritur flak nga qielli apo t ringjallte t vdekurit, si bri Elia, as t prdorte shkopin e fuqis s Moisiut n emr t Perndis. Ai ishte drguar pr t lajmruar shfaqjen e Shptimtarit dhe pr t'u thn njerzve t prgatiteshin pr ardhjen e Tij. Ai e prmbushi misionin e tij me aq besnikri sa, kur njerzit sillnin ndr mend at q ai u kishte msuar pr Jezusin, ata thonin, "Gjithka Gjoni tha pr kt njeri ishte e vrtet." do dishepull i Msuesit duhet t jap nj dshmi t till pr Krishtin. Paraardhsi i Mesias, Gjoni ishte "shum m shum se nj profet." Sepse, ndrsa profett e kishin par nga larg shfaqjen e Krishtit, Gjonit i ishte dhn mundsia ta shihte At, t dgjonte dshmin nga Qielli pr faktin q Ai ishte Mesia dhe ta prezantonte At para Izraelit si T Drguarin e Perndis. Megjithat Jezusi tha: "M i vogli n mbretrin e qiejve sht m i madh se ai." Profeti Gjon ishte nyja lidhse midis ktyre dy grupimeve. Si prfaqsues i Perndis ai vazhdoi t'i tregonte marrdhnien e ligjit dhe t profetve me t krishtert. Ai ishte drita e pakt q do t ndiqej nga nj drit m e madhe. Mendja e Gjonit ishte ndriuar nga Shpirti i Shenjt, q t mund t jepte drit mbi njerzit e tij; por asnj njeri nuk ka ndriuar apo do t ndrioj aq qart mbi njerzimin sa ndrioi msimi dhe shembulli i Jezusit. Krishti dhe misioni i Tij u kuptuan n mnyr t turbullt nga simbolet e flijimeve. As vet Gjoni nuk e kishte kuptuar plotsisht jetn e prjetshme, e cila mund t arrihej nprmjet Shptimtarit. Duke ln mnjan gzimin q Gjoni gjeti n misionin e tij, jeta e tij ishte plot shqetsime. Zri i tij ishte dgjuar rrall, prve kohs kur ai ishte n shkrettir. Fati i tij ishte q t ishte vetm. Atij as nuk iu lejua t shihte rezultatin e puns s tij. Ai nuk e pati privilegjin t ishte me Krishtin dhe t dshmonte manifestimin e fuqis hyjnore. Nuk mundi t shihte t verbrit q rifitonin shikimin, t smurt t shruar dhe t vdekurit, q ngriheshin n kmb. Ai nuk e pa dritn q ndrioi n do fjal t Krishtit, duke dhn lavdi mbi premtimet e profecis. Dishepulli m i vogl, i cili pa punt madhshtore t Krishtit dhe dgjoi fjalt e Tij ishte m i privilegjuar se Gjon Pagzori dhe, prandaj sht thn q ka qen m i madh se ai. Mes turms s madhe, q kishte dgjuar predikimet e Gjonit, fama e tij ishte shprndar n mbar tokn. Ndihej nj interes i madh si rezultat i burgosjes s tij. Megjithat jeta e tij, q s'kishte t shar dhe mbshtetja e fort e popullit, ishin n favor t tij dhe t shtynin t besoje q s'do t merreshin masa t dhunshme kundr tij. Herodi besonte se Gjoni ishte nj profet i Perndis dhe kishte vrtet ndr mend ta lironte at. Por ai e shtyu marrjen e ktij vendimi, sepse kishte frik nga Herodiada. Ajo e dinte se nuk mund ta merrte plqimin e Herodit pr vdekjen e Gjonit dhe vendosi t ndiqte nj strategji t veant pr t prmbushur qllimin e saj. Kur mbreti kishte ditlindjen, u

109

organizua nj fest pr oficert e shtetit dhe fisnikt e oborrit, ku do t ofrohej pr t ngrn dhe pir me bollk. Herodi n kt mnyr do t ishte m pak i kujdesshm dhe i vmendshm dhe pr pasoj mund t ndikohej sipas dshirs s saj. Kur arriti dita e madhe dhe mbreti me miqt e tij po festonte dhe pinte, Herodiada drgoi vajzn e saj n hollin e banketit pr t krcyer, q t'i zbaviste t ftuarit. Saloma ishte n kulmin e rinis dhe bukuria e saj q t linte pa mend i zuri rob mendimet e gjith t pranishmve. Nuk ishte e zakonshme q zonjat e oborrit t shfaqeshin n festime t tilla dhe Herodit iu bn komplimenta t shumta, kur kjo bij e priftrinjve dhe princrve t Izraelit krceu pr zbavitjen e miqve t tij. Mbreti ishte duke pir ver. Ai ndodhej n kraht e pasionit dhe kishte humbur arsyen. Ai shikonte vetm sallonin e mbushur me miqt e tij, tavolinn e banketit, vern dhe dritat shumngjyrshe dhe vajzn e re q krcente para tij. Me pakujdesin e momentit, ai dshironte t bnte nj prshtypje t mir para prfaqsuesve t rndsishm t mbretris s tij. Ai u betua se do t'i jepte vajzs s Herodiads fardolloj gjje q ajo t krkonte edhe sikur t bhej fjal pr gjysmn e mbretris s tij. Saloma nxitoi pr tek e ma pr t ditur se far duhej t krkonte. Prgjigjja ishte gati kokn e Gjon Pagzorit. Saloma s'dinte gj pr etjen pr hakmarrje, q ekzistonte n zemrn e s ms dhe u spraps prpara ksaj krkese; por vendosmria e Herodiads ia mbushi mendjen. Vajza u kthye menjher te mbreti dhe i krkoi me nxitim: "Un dshiroj q ti t m japsh menjher, mbi nj pjat, kokn e Gjon Pagzorit." - Marku 6:25. Herodi u habit dhe iu bn mendimet lmsh n kok. Ai gaz i harbuar u shua menjher dhe nj heshtje varri mbizotroi. Mbreti tmerrohej me iden se duhej t'i merrte jetn Gjonit. Megjithat ai kishte dhn fjaln dhe nuk donte t shfaqej i paqndrueshm apo i nxituar n syt e t tjerve. Betimi ishte br pr nder t t ftuarve t tij dhe sikur vetm njri prej tyre t thoshte nj fjal kundr prmbushjes s premtimit t tij, ai do ta kishte falur profetin menjher. Ai u dha atyre mundsin t flisnin pr t mbajtur ann e t burgosurit. Ata kishin br nj rrug t gjat pr t dgjuar predikimet e Gjonit dhe e dinin q ai ishte nj njeri q s'kishte kryer krime dhe nj shrbtor i Perndis. Por, megjithse u shokuan nga krkesa e vajzs, ata ishin shum t trullosur pr t kundrshtuar. Nuk u tha asnj fjal pr t shptuar lajmtarin e qiellit. Kta njerz kishin poste t larta n shtet dhe ishin t besuar. Ata kishin prgjegjsi t mdha mbi vete e megjithat e kishin lshuar veten n festime dhe t pira aq sa iu paralizuan mendimet e shqisat. Kokat u ishin trullosur nga muzika dhe ndrgjegjja kishte rn t flinte. Me an t heshtjes s tyre ata miratuan dnimin me vdekje t profetit t Perndis, pr t knaqur ndjenjn e hakmarrjes tek nj grua e braktisur. Herodi priti m kot q t lirohej nga betimi q kishte br. M pas ai dha urdhrin pr ekzekutimin e profetit, megjithse nuk e donte kt. Shum shpejt koka e Gjonit u soll para mbretit dhe miqve t tij. Tashm ishin vulosur prjet ato buz, q e kishin paralajmruar me besnikri Herodin t hiqte dor nga jeta e tij mkatare. Nuk do t dgjohej m kurr ai z tek i thrriste njerzit t pendoheshin. Hareja e nj nate i kishte kushtuar jetn njrit prej profetve m t mdhnj. Sa shpesh sht sakrifikuar jeta e t pafajshmve nga mosprmbajtja e atyre, q duhet t jen ruajtsit e drejtsis. Ai q v n goj gotn dehse e bn veten prgjegjs pr t gjitha padrejtsit q bn gjat kohs q sht nn efektin e saj. Duke iu paralizuar komplet shqisat bhet e pamundur pr njeriun t gjykoj qetsisht apo t ket nj perceptim t qart mbi at q sht e drejt apo e gabuar. I hapet rruga Satanit t punoj brenda njeriut duke shtypur dhe shkatrruar t pafajshmen n t. "Vera sht tallse, pija dehse sht e turbullt dhe kush jepet pas tyre nuk sht i urt." - Fjalt e Urta 20:1. Kshtu ndodh q "ndershmria sht larguar dhe

110

drejtsia ka mbetur larg . . . dhe ai q trhiqet nga e keqja bhet nj pre e leht." - Isaia 59:14, 15. Ata, q kan prgjegjsi pr jett e njerzve duhet t quhen fajtor pr krim, nse i jepen mosprmbajtjes. T gjith ata q ekzekutojn ligjet duhet t'i respektojn ato. Ata duhet t vetkontrollohen, duhet t ken kontroll t plot t aftsive t tyre fizike, mendore dhe morale, ata duhet t ken cilsi intelektuale dhe nj ndjenj t lart drejtsie. Koka e Gjon Pagzorit iu dha Herodiads, e cila e mori at me nj knaqsi mizore. Ajo u knaq pr hakmarrjen e saj dhe mendoi se ndrgjegjja e Herodit nuk do t trazohej m. Por nga mkati q bri asaj nuk i erdhi asnj e mir. Emri i saj mori nj nam t keq dhe t gjith ndjenin neveri kur e dgjonin, ndrsa Herodit i brente m shum ndrgjegjja tani, sesa kur merrte paralajmrimet e Gjonit mbi ato veprime q prbnin mkat. Ndikimi i msimeve t Gjonit nuk mungonte dhe ky ndikim po fillonte t shtrihej gjithandej dhe do t vazhdonte n do brez, deri n fund t kohrave. Herodit i qndronte gjithmon para syve mkati q kishte br. Ai krkonte vazhdimisht t gjente prehje nga brejtja e nj ndrgjegjeje t pist. Besimi i tij tek Gjoni ishte i patundur. Kur kujtonte jetn e tij vetmohuese, thirrjet e tij solemne, gjykimet e tij para kshillit dhe m pas kujtonte mnyrn sesi ai vdiq, Herodi s'mund t gjente paqe. I zn me punt e shtetit, duke marr nderime nga njerzit, ai prpiqej t kishte nj fytyr t qeshur, q shprehte dinjitet, por n zemr mbartte ankth dhe n mendje presionin se mos ndodhej nn ndonj mallkim pr at q kishte br. Herodi ishte impresionuar shum nga fjalt e Gjonit, q asgj s'mund t'i fshihet Perndis. Ai ishte i bindur se Perndia ishte i pranishm n do vend, q Ai ishte dshmitar n festimet e banketit, q Ai kishte dgjuar krkesn pr prerjen e koks s Gjonit dhe e kishte par ekzaltimin e Herodiads, si dhe fyerjen q ajo i kishte br koks s qortuesit t saj. Shum nga ato fjal q Gjoni i kishte dgjuar nga goja e profetit, tani i shihte t'i flisnin ndrgjegjes s tij m qart se 'i kishte folur predikimi n shkrettir. Kur Herodi dgjoi pr punt e Krishtit ai u shqetsua shum. Ai mendoi se Perndia e kishte ngritur Gjonin nga varri, duke i dhn atij fuqi m t madhe pr t dnuar mkatin. Ai kishte frik se mos Gjoni do t hakmerrej pr vdekjen e vet, duke dnuar at dhe familjen e tij. Herodi po mbillte at q Perndia e deklaron si rezultat t mkatit: "nj zemr t drithruar, sy prgjrues dhe ankth n shpirt. Jeta jote do t qndroj prpara pezull n pasiguri; do t dridhesh natn dhe ditn nuk do t kesh asnj siguri pr qenien tnde. N mngjes do t thuash 'Ah, t ishte mbrmje!' dhe n mbrmje do t thuash 'Ah, t ishte mngjes!' pr shkak t llahtars q do t mbush zemrn tnde dhe t pamjes q do t shohin syt e tu." - Ligji i Prtrir 28:65-67. Vet mendimet e mkatarit jan akuzuesit e tij; dhe nuk mund t ket tortur m t keqe sesa pickimet e nj ndrgjegjeje fajtore, t cilat nuk t ln rehat as ditn as natn. Pr shum njerz, fati i Gjon Pagzorit sht nj mister i madh. Ata pyesin veten pse duhej t lihej t lngonte dhe t vdiste n burg. Vizioni yn njerzor nuk mund t deprtoj n kt mister; por nuk mund t na dobsohet kurr besimi n Perndi, sidomos kur kujtojm se Gjoni s'ishte gj tjetr vese nj ndars i vuajtjeve t Krishtit. T gjith ata q ndjekin Krishtin do t mbajn kurorn e sakrifics. Ata me siguri do t keqkuptohen nga njerz egoist dhe do t jen shnjestr e sulmeve t pafund t Satanit. Mbretria e ktij t fundit ka vendosur t shkatrroj parimin e vetsakrifics, prandaj ai do luftoj kundr ktij parimi sa her t shoh q ai shfaqet. Fmijria, rinia dhe periudha e fundit e jets s tij, karakterizoheshin nga vendosmria dhe fuqia morale. Kur zri i tij dgjohej n shkrettir, duke thn: "Prgatitni udhn e Zotit, drejtoni shtigjet e Tij!" (Mateu 3:3), Satani kishte frik pr mbretrin e tij dhe pr sigurin e saj. Po zbulohej se sa i mkatshm qe mkati, n nj mnyr t till saq njerzit po dridheshin nga ajo

111

q po dgjonin. Ishte thyer tashm fuqia e Satanit n shum njerz, q ishin nn kontrollin e tij. Ai ishte treguar i palodhur n prpjekjet e tij pr ta larguar Pagzorin nga prkushtimi i tij i plot ndaj Perndis, por kishte dshtuar. Dhe kishte dshtuar n mposhtjen e Jezusit. Gjat tundimit n shkrettir, Satani ishte mundur dhe trbimi i tij ishte i madh. Tani ai kishte vendosur ta shqetsonte Jezusin, duke goditur Gjonin. Atij, t cilin se fitoi dot n mkat, do t'i shkaktonte tani dhimbje. Jezusi nuk ndrhyri ta shptonte shrbtorin e Vet. Ai e dinte q Gjoni do ta duronte provn. Shptimtari do t kishte shkuar gjith qejf tek Gjoni pr t ndriuar errsirn e qelis me pranin e Tij. Por Ai nuk do ta vendoste Veten n dor t armikut dhe t vinte n rrezik tr misionin e Tij. Ai do ta kishte shptuar shrbtorin e tij me knaqsi. Por pr hatr t t gjith atyre, q n vitet n vazhdim do t kalonin nga burgu n vdekje, Gjoni duhej t pinte kupn e martirit. Tek ndjeksit e Jezusit, q do t lngojn npr qeli t veuara, ose do t vdesin nga shpata apo shkatrrimi, n dukje t harruar nga Perndia dhe nga njeriu, mendimi se Gjon Pagzori, besnikrin e t cilit e ka dshmuar edhe vet Krishti, ka jetuar nj eksperienc t till, do t jet ngushllim dhe mbshtetje e madhe pr zemrat e tyre. Satanit iu lejua ta ndrpriste jetn e lajmtarit t Perndis, por shkatrrimtari nuk mund t arrij tek ajo jet, q "sht fshehur bashk me Krishtin n Perndin" - Kolosianve 3:3. Ai u knaq, sepse e kishte shqetsuar Krishtin, por ai kishte dshtuar n mposhtjen e Gjonit. Vet vdekja e vendosi at prgjithmon larg fuqis s tundimit. N kt luft, Satani po nxirrte n pah karakterin e vrtet t tij. Prpara gjith universit, q isht dshmitar, ai bri t njohur armiqsin e tij ndaj Perndis dhe njeriut. Megjithse Gjonit nuk iu b ndonj shptim i mrekullueshm, ai nuk u harrua. Ai ndodhej gjithmon n shoqrin e engjjve qiellor, t cilt i shfaqnin atij profecit n lidhje me Krishtin dhe premtimet e vlefshme t Shkrimeve t Shenjta. Kto ishin mbshtetja e tij, ashtu si do t ishin dhe mbshtetja e t gjith njerzve t Perndis n vitet q do t vinin. Gjon Pagzorit dhe gjith atyre, q erdhn dhe do t vijn pas tij iu dha siguria: "Dhe ja, un jam me ju gjith ditt, deri n mbarim t bots." - Mateu 28:20. Perndia asnjher nuk i udhheq fmijt e Tij, pa e br ata vet zgjedhjen q t drejtohen prej Tij, pa e par fundin nga fillimi dhe pa kuptuar lavdin e qllimit, q jan duke prmbushur si bashkpuntor t Tij. As Enoku, q u rrmbye n qiell, as Elia q u ngjit me nj karroc zjarri, nuk ishin m t mdhenj apo m t nderuar se Gjon Pagzori, q vdiq i vetm n biruc. "Sepse juve ju sht dhn hiri pr hir t Krishtit, jo vetm q t besoni n t, por edhe t vuani pr t." Filipianve 1:29. Dhe nga t gjitha dhuratat q mund t na vijn nga lart, bashkimi me Krishtin n vuajtjet e Tij, sht besimi dhe nderi m i madh. 23 "Mbretria e Perndis sht afr" Jezusi erdhi n Galile duke predikuar ungjillin e mbretris s Perndis dhe, duke thn: "U mbush koha dhe mbretria e Perndis sht afr. Pendohuni dhe besoni ungjillin." - Marku 1:14, 15. Ardhja e Mesias ishte shpallur m par n Jude. Zakarias i ishte parathn lindja e paraardhsit, kur shrbente n tempull, n Jeruzalem; mbi kodrat e Betlehemit engjjt kishin shpallur lindjen e Jezusit; dijetart kishin ardhur n Jeruzalem n krkim t Atij; Simoni dhe Ana kishin dshmuar pr shenjtrin e Tij. "Jeruzalemi dhe e gjith Judea" kishin dgjuar predikimet e Gjon Pagzorit dhe delegacioni nga Sinedri bashk me gjith turmn kishin dgjuar dshmin e tij n lidhje me

112

Jezusin. N Jude Krishti kishte takuar dishepujt e Tij t par. Ai kishte kaluar ktu nj pjes t madhe t kohs, gjat s cils kishte kryer shrbesn e Tij t hershme. Shfaqja e shenjtris s Tij gjat pastrimit t tempullit, mrekullit e Tij shruese dhe msimet e s vrtets s shenjt flisnin qart pr at, q Ai kishte deklaruar para Sinedrit, pas shrimit q kishte br n Bethesda pikrisht Birsin e Tij ndaj t Prjetshmit. N qoft se udhheqsit e Izraelit do ta kishin pranuar Krishtin, Ai do t'i kishte nderuar ata duke i quajtur t drguarit e Tij, q do t prhapnin ungjillin npr bot. Atyre iu dha pr her t par mundsia pr t'u br bartsit e mbretris dhe hirit t Perndis. Por Izraeli nuk e dinte se kur ishte koha q do t'i jepej kjo mundsi. Xhelozia dhe mosbesimi i udhheqsve judenj ishin shndrruar n urrejtje t hapur dhe zemrat e njerzve ishin larguar nga Jezusi. Sinedri e kishte mohuar mesazhin e Krishtit dhe kishte vendosur pr vdekjen e Tij; prandaj Jezusi u largua nga Jeruzalemi, nga priftrinjt, nga tempulli, nga udhheqsit fetar dhe njerzit q ishin msuar nga ligji dhe u kthye drejt nj rangu tjetr t shoqris pr t shpallur mesazhin e Tij dhe pr t mbledhur ata, q do t mund ta shprndanin ungjillin n mbar kombet. Drita dhe jeta e njeriut jan mohuar n t gjith brezat. Historia e trheqjes s Krishtit nga Judea sht prsritur koh pas kohe. Kur Reformatort predikuan fjaln e Perndis, ata nuk kishin ndr mend t ndaheshin nga kisha, por udhheqsit fetar nuk mund ta toleronin dritn dhe, ata q e bartnin at u detyruan t krkonin nj shtres tjetr t shoqris, q krkonte me gjith shpirt t njihte t vrtetn. N ditt tona jan t pakt ata q po dgjojn pr Fjaln e Perndis dhe q jan gati t pranojn t vrtetn n fardolloj forme q ajo paraqitet. Shpesh, ata q ndjekin hapat e Reformatorve detyrohen t ndahen nga kishat e tyre, n mnyr q t deklarojn msimet e thjeshta t fjals s Perndis. Dhe shum her ata q krkojn pr dritn detyrohen nga t njjtat msime t largohen nga kisha e etrve t tyre, n mnyr q t tregohen t bindur ndaj ktyre msimeve. Populli i Galiles prbuzej nga rabit e Jeruzalemit, si nj popull i ashpr dhe i pamsuar, megjithat ky popull ishte populli m i favorshm pr punn e Shptimtarit. Ata ishin m t sinqert, ishin m pak t ndikuar nga fanatizmi, mendjet e tyre ishin m t hapura pr t pritur t vrtetn. Kur shkoi n Galile, Jezusi nuk po krkonte izolim apo veim. Provinca ishte n kt koh shtpia e nj populli me przierjen m t madhe t njerzve prej kombeve t tjera, sesa Judea. Ndrsa Jezusi udhtonte npr Galile duke msuar e duke shruar, turma njerzish nga qytete dhe fshatra t tjera mblidheshin tek Ai. Madje shum njerz vinin dhe nga Judea apo nga provincat prreth saj. Shpesh Ai detyrohej t fshihej nga njerzit. Entuziazmi arriti maja aq t larta sa duheshin marr masa, ndryshe autoritetet romake do t besonin se do t lindtte ndonj kryengritje. Kurr m par bota s'kishte kaluar nj periudh t till. Qielli iu soll njeriut n tok. Shpirtra t etur dhe t uritur, q kishin pritur kaq shum pr shptimin e Izraelit, tani festonin nn hirin e nj Shptimtari t mshirshm. Refreni i predikimit t Krishtit ishte: "U mbush koha dhe mbretria e Perndis sht afr. Pendohuni dhe besoni ungjillin." Kshtu mesazhi i ungjillit ashtu si u dha nga vet Shptimtari ishte bazuar tek profecit. "Koha," q Ai deklaroi se ishte mbushur, ishte periudha pr t ciln i ishte folur Danielit nga engjlli Gabriel. "Shtatdhjet jav," tha engjlli, "jan caktuar pr popullin tnd dhe pr qytetin tnd t shenjt, pr t'i dhn fund shkeljes dhe mkatit, pr t shlyer paudhsin, pr t sjell nj drejtsi t prjetshme, pr t vulosur vegimin dhe profecin, pr t vajosur vendin shum t shenjt." - Danieli 9:24. Nj dit n profeci sht e barabart me nj vit

113

n realitet. (Shih Numrat 14:34; Ezekieli 4:6.) Shtatdhjet javt, ose katrqind e nntdhjet ditt prfaqsojn katrqind e nntdhjet vjet. Jepet dhe nj pik fikse kur do t filloj kjo periudh: "Prandaj dije dhe kuptoje se, q kur ka dal urdhri t restaurohet dhe t rindrtohet Jeruzalemi deri te Mesia princi, do t duhen shtat jav dhe gjashtdhjet e dy jav t tjera," gjashtdhjet e nnt jav, ose katrqind e tetdhjet e tre vjet.- Danieli 9:25. Urdhresa pr restaurimin dhe rindrtimin e Jeruzalemit, si u kompletua nga mbretrimi i Artasers Longinamusit (shih Esdra 6:14; 7:1, 9) u prmbush n vjeshtn e vitit 457 P. K. Nga kjo koh, katrqind dhe tetdhjet e tre vitet shtrihen deri n vjeshtn e vitit 27 pas L.K. Sipas profecis, pasi t kalonte kjo periudh do t arrihej tek Mesia, i Vajosuri. N vitin 27 pas L.K Jezusi gjat pagzimit t Tij u vajos nga Shpirti i Shenjt dhe menjher pas ksaj filloi shrbesa e Tij. M pas u shpall mesazhi i Tij, "Koha u mbush." M pas tha engjlli, "Ai do t lidh gjithashtu nj beslidhje me shum njerz pr nj jav [shtat vjet]." Pr shtat vjet pasi Shptimtari filloi shrbesn e Tij, ungjilli duhej t'u predikohej n mnyr t veant judenjve; pr tre vjet e gjysm nga vet Krishti dhe m pas nga apostujt e Tij. "N mes t javs Ai do t'i jap fund flijimit dhe blatimit." - Danieli 9:27. N pranvern e vitit 31 pas L.K, Krishti, sakrifica e vrtet u flijua n Kalvar. M pas perdja e tempullit u nda m dysh pr t thn q shenjtria dhe kuptimi i shrbess s sakrifics kishte mbaruar. Kisht ardhur koha q sakrifica toksore dhe blatimi t mbaronin. Java - shtat vjett - mbaruan n vitin 34 pas L.K. Pasi i gjuajtn me gur Stefanit, ata e vulosn m n fund mohimin e tyre ndaj ungjillit; dishepujt, q ishin shprndar n mbar botn t persekutuar, "shkonin rreth e prqark, duke shpallur fjaln." (Veprat e Apostujve 8:4); dhe pak m pas Sauli, prndjeksi u konvertua n besim. Ai u quajt Pal, apostulli i paganve. Koha e ardhjes s Krishtit, vajosja e Tij nga Shpirti i Shenjt, vdekja e Tij dhe prezantimi i ungjillit paganve kishin dal n pah. Ishte privilegj i judenjve t kuptonin kto profeci dhe t shihnin se si do prmbusheshin ato n misionin e Jezusit. Krishti u theksoi dishepujve t Tij rndsin e studimeve profetike, duke iu referuar profecis s dhn nga Danieli n lidhje me kohn e tyre, Ai tha: "Kush lexon le t kuptoj" - Mateu 24:15. Pas ringjalljes s Tij, Ai u shpjegoi dishepujve "dhe t gjith profetve" "gjrat q i takonin atij." - Luka 24:27. Shptimtari kishte folur me an t t gjith profetve. "Shpirti i Krishtit q ishte n ta" "dshmonte q m par pr vuajtjet q do t vinin mbi Krishtin dhe pr lavdit q do t pasonin." - 1 Pjetri 1:11. Ishte Gabrieli, engjlli q vinte pas Birit t Perndis, q i dha Danielit mesazhin hyjnor. Ishte Gabrieli "engjlli i Tij" ai q Krishti drgoi pr t'i parashtruar t ardhmen Gjonit, dhe mbi ata q dgjojn dhe lexojn fjalt e ksaj profecie dhe q ruajn ato q jan shkruar n t, do t bien rrebesh bekimet.- Zbulesa 1:3. "Sepse Zoti, Zoti, nuk bn asgj pa ua treguar sekretin e tij shrbtorve t tij, profetve." Ndrsa "gjrat e fshehta i prkasin Zotit, Perndis son," "gjrat e shfaqura jan pr ne dhe pr bijt tan pr gjithnj." - Amos 3:7; Ligji i prtrir. 29:29. Perndia na i ka dhn kto gjra dhe bekimet e Tij do t jen gjithmon t pranishme n studimet e shkrimeve profetike t shoqruara me lutje. Ashtu si mesazhi i ardhjes s Krishtit lajmroi mbretrin e hirit t Tij, ashtu dhe mesazhi pr ardhjen e Tij t dyt, lajmron ardhjen e mbretris s lavdis s Tij. Mesazhi i dyt, ashtu si i pari bazohet tek profecit. Fjalt q engjlli i tha Danielit n lidhje me ditt e fundit, do t kuptoheshin n koht e fundit. N ato koh "shum njerz do ta shfletojn dhe dituria do t shtohet." "Shum njerz do t pastrohen, do t zbardhen dhe do t prsosen; por t pabest do t

114

veprojn me pabesi dhe asnj nga t pabest nuk do t kuptoj, por do t kuptojn njerzit e ditur." - Danieli 12:4, 10. Vet Shptimtari ka dhn shenja t ardhjes s Tij dhe Ai thot: "kur do t shikoni se po ndodhin kto, ta dini se mbretria e Perndis sht afr." "Tani kini kujdes q zemrat tuaja t mos rndohen nga t llupurit, nga t dehurit dhe nga preokupimet e ksaj jete; q ajo dit t mos iu zr n befasi." "Prandaj rrini zgjuar dhe lutuni kurdoher, q t moheni t denj t shptoni nga t gjitha ato q do t ngjasin dhe t dilni para Birit t njeriut." - Luka 21:31, 34, 36. Kemi arritur n periudhn e parathn n kto shkrime. Ka ardhur koha e fundit, vizionet e pavulosura t profetve dhe paralajmrimet e tyre solemne tregojn qart q ardhja e lavdishme Zotit ton sht afr. Judenjt e keqinterpretuan dhe e keqprdorn fjaln e Perndis dhe ata nuk e morn vesh kohn e vizits. Vitet e shrbess s Krishtit dhe t apostujve t Tij, - vitet e muara t fundit t hirit t zgjedhur, ata i kaluan duke br komplote pr shkatrrimin e lajmtarve t Zotit. Ata u trhoqn, u joshn nga ambiciet toksore dhe atyre iu ofrua m kot mbretria shpirtrore. Sot mbretria e ksaj bote ia merr mendjen njerzve dhe ata nuk e kuptojn dot sa shpejt prmbushen profecit dhe nuk i kuptojn shenjat e ardhjes s Perndis. "Por, ju vllezr, nuk jeni n errsir, q ajo dit t'iu zr n befasi si nj vjedhs. T gjith ju jeni bij t drits dhe bij t dits; ne nuk jemi t nats, as t territ." Megjithse ne nuk e dim orn e kthimit t Zotit, ne mund t dim se kur kjo koh do t jet afr. "Megjithat, le t mos flem pra, si t tjert, por t rrim zgjuar dhe t jemi esll." - 1 Selanikasve 5:4-6.

24 "A nuk sht ky biri i zdrukthtarit?" Bazuar tek Luka 4:16-30. Nj hije shtrihej n ditt e ndritshme t shrbess s Krishtit n Galile. Populli i Nazaretit e mohoi At. "A nuk sht ky biri i zdrukthtarit?" than ata. Gjat fmijris dhe rinis s tij, Jezusi kishte adhuruar mes vllezrve t Tij n sinagogn n Nazaret. Q nga koha e fillimit t shrbess s Tij, Ai kishte qen larg tyre, por ata ishin n dijeni t asaj q i kishte ndodhur Atij. Kur Ai u shfaq prsri mes tyre, interesimi i tyre arriti majat. Ja tek ishin ato fytyra dhe forma, q Ai kishte njohur q n fmijri. Ja tek ishte mamaja e Tij, ja tek ishin motrat dhe vllezrit e Tij dhe teksa Ai hyri n sinagog ditn e Sabatit dhe zuri vend mes adhuruesve, t gjith kthyen kokat drejt Tij.

115

N shrbesn e radhs, drejtuesi i adhurimit lexoi disa versa nga profett dhe u bri thirrje njerzve t vazhdonin t shpresonin pr At q do t vinte, i cili do t sillte nj mbretri t lavdishme dhe do t dbonte do lloj shtypjeje. Ai krkonte t'i inkurajonte dgjuesit e tij, duke i treguar me hollsi atyre faktin q, ardhja e Mesias ishte afr. Ai prshkruante lavdin e ardhjes s Tij, duke vn n dukje faktin q Ai do t shfaqej n krye t nj ushtrie dhe do t lironte Izraelin. Kur nj rabi ndodhej n sinagog, ai duhej t drejtonte predikimin dhe do izraelit mund t lexonte nga profett. Gjat ktij Sabati, Jezusit iu krkua t merrte pjes n shrbim. Ai "u ngrit pr t lexuar dhe i dhan n dor librin e profetit Isaia." - Luka 4:16, 17. Shkrimi, q Ai lexoi ishte nj shkrim, nga i cili kuptohej q po flitej pr Mesian:" Fryma e Zotit sht mbi mua, sepse ai m vajosi pr t ungjillizuar t varfrit; ai m drgoi pr t shruar ata q e kan zemrn t thyer, pr t shpallur lirimin e t burgosurve dhe kthimin e t parit t verbrve, pr t liruar prsri t shtypurit dhe pr t predikuar, vitin e pranueshm t Zotit." "Pastaj, Ai e mbylli librin dhe ia dha at shrbyesit: . . . dhe syt e t gjithve n sinagog u drejtuan mbi T. . . . Dhe t gjith jepnin dshmi dhe mrekulloheshin pr fjalt e hirit q dilnin nga goja e Tij." - Luka 4:20-22. Jezusi qndronte para tyre si nj ekspozit e gjall e t gjitha profecive q kishin lidhje me T. Duke shpjeguar fjalt q kishte lexuar, Ai foli pr Mesian si nj lirues i t shtypurve, robrve, shrues t t smurve, q do t'i kthente dritn e syve t verbrve dhe dhe do t'i tregonte bots dritn e s vrtets. Mnyra se si Ai fliste dhe vlera e mrekullueshme e fjalve t Tij i tronditi ata q po dgjonin dhe nj fuqi q ata s'e kishin ndjer kurr m par prshkoi gjith trupin e tyre. Zbarkimi i atij ndikimi t hyjnishm i theu t gjitha barrierat dhe, ashtu si Moisiu, ata pan t Padukshmen. Teksa zemrat e tyre u mallngjyen nga Shpirti i Shenjt, ata iu prgjigjn me thirrje dhe lvdime t nxehta Zotit t tyre. Por kur Jezusi deklaroi: "Sot ky shkrim u prmbush n vesht tuaja," ata papritur u kujtuan t mendonin pr veten e tyre dhe pr thirrjet e Atij q i ishte drejtuar atyre. Ata, Izraelit, bij t Abrahamit, ishin paraqitur si skllevr. Iu ishin drejtuar atyre sikur t ishin t burgosur, q duhej t shptoheshin prej fuqis s djallit; sikur ata t ishin n errsir dhe t kishin nevoj pr dritn e s vrtets. Krenaria e tyre ishte ofenduar dhe tani po zgjoheshin makthet e tyre. Fjalt e Jezusit tregonin se puna q Ai do t bnte pr ta ishte krejt e ndryshme nga ajo q ata dshironin. Gjithka q ata kishin br do t hetohej s shpejti. Megjithse kishin qen shum t prpikt n ceremonit e jashtme ata iu larguan hetimeve t atyre syve krkues. Kush sht ky Jezusi?- pyetn ata. Ai, q e kishte quajtur t tijn lavdin e Mesias, ishte biri i nj zdrukthtari dhe kishte punuar n treg me t atin Jozefin. Ata e kishin par At tek punonte duke hipur e zbritur kodrat, ata ishin njohur me motrat dhe vllezrit e Tij dhe e njihnin jetn dhe punn e Tij. Ata e kishin par tek rritej dhe kalonte nga fmijria n rini dhe nga rinia tek rritej e bhej burr. Megjithse jeta e Tij kishte qen e pastr, ata nuk mund ta besonin q Ai ishte i Premtuari. far kontrasti q kishte mes msimeve t Tij n lidhje me mbretrin e re dhe, fjalve q ata kishin dgjuar nga m t vjetrit e kishs s tyre. Jezusi nuk kishte thn asgj, prsa i prket shptimit t tyre nga Romakt. Ata kishin dgjuar pr mrekullit e Tij dhe kishin shpresuar se fuqia e Tij do t mund t prdorej n t mir t tyre, por nuk kishin par ndonj shenj q t tregonte se ky ishte vrtet qllimi.

116

Teksa ata ia hapn dern dyshimit, zemrat e tyre u ngurtsuan akoma dhe m shum, pasi ishin zbutur pr pak momente. Satani kishte vendosur q at dit syt e verbr t mos hapeshin dhe as shpirtrat e lidhur n robri t mos mund t liroheshin. Ai punoi, duke harxhuar shum energji, pr t'i shtyr ata drejt mosbesimit. Kur u turbulluan nga bindja se ishte Shptimtari ai q i kishte br ato thirrje, ata nuk e vlersuan shenjn q sapo iu ishte dhn. Jezusi u dha atyre nj prov t shenjtris s Tij, duke zbuluar mendimet e tyre m t fshehta. Ai u tha atyre: "Me siguri ju do t m prmendi fjaln e urt: Mjek, shro veten tnde. T gjitha ato q dgjuam se u bn n Kapernaum, bji edhe ktu n atdheun tnd. Por Ai tha: N t vrtet po iu them se asnj profet nuk mirpritet n atdheun e vet. N t vrtet po iu them se n kohn e Elias, kur qielli u mbyll pr tre vjet e gjasht muaj dhe u b nj uri e madhe n t gjith vendin, ishin shum t veja n Izrael, e megjithat, tek asnjra nga ato nuk u drgua Elia, prve se tek nj grua e ve n Sarept t Sidonit. Dhe n kohn e profetit Elize kishte shum lebroz n Izrael; megjithat asnj prej tyre nuk u pastrua, prve Naamanit Sirian." - Luka 4:23-27. Duke br kt lidhje t ngjarjeve n jetn e profetve, Jezusi hasi n pyetjen eatyre q po e dgjonin. Shrbtort, q Perndia kishte zgjedhur pr nj pun t veant nuk lejoheshin t punonin pr njerzit e vshtir dhe q nuk besonin. Por ata q kishin nj zemr pr t ndjer dhe besim pr t besuar, ishin favorizuar m tepr dhe para tyre me an t profetve ishin shfaqur prova nga m t ndryshmet, q pohonin fuqin e Tij. Gjat ditve t Elias, populli i Izraeli ishte larguar nga Perndia. Ata u harruan pas mkateve t tyre dhe nuk i morn parasysh paralajmrimet e Shpirtit q iu drguan atyre me an t lajmtarit t Perndis. N kt mnyr ata i ndrpren lidhjet me ndrmjets, me an t t cilit Perndia do t'i drgonte atyre bekimet e Tij. Zoti kaloi npr shtpit e Izraelit dhe gjeti nj strehim pr shrbtorin e Tij n tokn e paganve, tek nj grua q nuk i prkiste popullit t zgjedhur. Por kjo grua u favorizua, sepse ajo kishte ndjekur dritn, q i ishte shfaqur dhe zemra e saj ishte gati pr t mirpritur dritn e madhrishme, q Perndia i kishte drguar asaj me an t profetit t Tij. Pr t njjtn arsye, n kohn e Elishas, u lejuan t kalonin lebrozt e Izraelit. Naamani, nj fisnik pagan, kishte qen besnik ndaj bindjeve t tij dhe e kishte ndjer nevojn e madhe q kishte pr ndihm. Ai ndodhej n kushte t prshtatshme pr t marr dhuratn e madhe t hirit dhe lavdis s Perndis. Ai jo vetm q u pastrua nga lebra, por gjithashtu u bekua, duke marr njohurit mbi Perndin e vrtet. Pozita jon para Perndis nuk varet nga drita q syt ton kan par, por nga mnyra se si ne e prdorim njohurin q kemi marr. N kt mnyr edhe pagant q zgjedhin t drejtn ather kur mund ta dallojn at, ndodhen n kushte m t favorshme se ata q kan par nj drit t mrekullueshme dhe thon se po i shrbejn Perndis, por q n nj far mnyre e kan nnvlersuar at drit dhe n jetn e tyre t prditshme s'bjn gj tjetr vese e kundrshtojn profesionin e tyre. Fjalt q Jezusi i drejtoi dgjuesve t Tij n sinagog, arritn deri n rrnjt e vetdrejtsis, duke ngacmuar t vrtetn e hidhur, faktin q ata ishin larguar nga Perndia dhe kishin braktisur t drejtn q ata kishin pr t qen njerzit e Tij. do fjal q dilte nga goja e Tij ishte e mpreht si nj thik, sepse zbulonte para tyre t vrtetn e hidhur. Tani ata e prbuznin fatin, me t cilin Jezusi i kishte frymzuar ata pak m par. Ata nuk mund ta pranonin se Ai q kishte ardhur nga shtresat e varfra dhe t ulta t mund t ishte dika tjetr, prvese nj njeri i thjesht, i zakonshm. Mosbesimi i jepte jet ligsis. Satani i kontrollonte ata dhe n zemrim e sipr, ata u kthyen kundr Shptimtarit. Ata ishin larguar nga Ai njeri, misioni i t cilit ishte t shronte dhe t riprtrinte njerzit; tani ata po tregonin atributet e shkatrrimtarit.

117

Kur Jezusi po fliste pr bekimet q u ishin dhn Paganve, krenaria kombtare e atyre q po dgjonin ngriti krye dhe fjalt e Tij u mbytn nga nj mori zrash. Kta njerz kishin qen krenar pr veten e tyre si mbajts t ligjit, por tani q ajo, t ciln ata mendonin po ofendohej, ata ishin gati t kryenin edhe vrasje. Asambleja u ndrpre, ata iu suln Jezusit dhe e dbuan at si nga sinagoga ashtu edhe nga qyteti. T gjith dukej sikur me zor po prisnin shkatrrimin e Tij. Ata e drejtuan at n grykn e nj humnere, duke menduar ta hidhnin posht sa m shpejt t ishte e mundur. Britma dhe mallkime dgjoheshin gjithandej. Disa prej tyre po gjuanin drejt Tij me gur, kur papritur ai u zhduk. Lajmtart e qiellit, q kishin qen pran Tij gjat gjith kohs n sinagog, ndodheshin aty pran Tij n mes t asaj turme t mendur. Ata e rrethuan pr ta mbrojtur nga armiqt e Tij dhe e drejtuan At drejt nj vendi t sigurt. Kshtu e ndihmuan dhe Lotin engjjt dhe e larguan at nga Sodoma. Po n kt mnyr, ata mbrojtn Elishan n qytetin e vogl malor. Kur vendi aty prreth u mbushn me kuajt dhe karrocat e mbretit t Siris dhe njerzit e tij t armatosur, Elisha pa komplet shpatin e kodrs t mbushur me ushtrin e Perndis, kuaj dhe karroca t zjarrta rrethonin shrbtorin e Zotit. Pra, n t gjitha kohrat, ndjeksit besnik t Krishtit kan pasur gjithnj engjj prkrah tyre. E tr ushtria e s keqes vihet kundr gjith atyre q do t mbijetojn; por Krishti do t bj t mundur q ne t shohim gjra, q ne nuk mund t'i shohim; t shohim ushtrit e qiellit t rreshtuara pr t luftuar pr t gjith ata, q e pranojn Perndin si Shptimtarin e tyre. Ne nuk do ta dim se prej far rreziqesh, t para apo t papara jemi shptuar, derisa n dritn e s prjetshmes ne do t mund t shohim provat e Perndis. Vetm ather ne do t mund t kuptojm q e gjith familja e qiellit ka qen e interesuar pr familjen ktu posht dhe se lajmtart nga froni i Perndis qndrojn me ne dhe kujdesen pr hapat tona do dit. Kur Jezusi po lexonte disa versa nga profecit n sinagog, Ai nuk vazhdoi deri n cilsimin e fundit n lidhje me punn e Mesias. Pasi i lexoi fjalt "t shpall vitin e hirit t Zotit," Ai e la jasht frazn: "dhe ditn e hakmarrjes s Perndis ton." - Isaia 61:2. Kjo e fundit ishte po aq e vrtet sa ishte dhe pjesa e par e profecis dhe me an t heshtjes s Tij, Jezusi nuk e mohoi t vrtetn. Por shprehja e fundit ishte ajo rreth s cils dgjuesit e Tij do t donin t flisnin dhe madje do t donin me gjith shpirt edhe t prmbushnin. Ata i gjykuan pagant pa marr parasysh se faji i tyre ishte akoma dhe m i madh sesa ai i t tjerve. Vet ata kishin vrtet nevoj pr mshir, at mshir q ata vet po ia mohonin aq lehtsisht paganve. At dit n sinagog, kur Jezusi po qndronte midis tyre, ata kishin mundsin t pranonin thirrjen e Qiellit. Ai "t cilit i plqen t jet i mshirshm" (Mikea 7:18) do t'i kishte shptuar me gjith qejf ata nga shkatrrimi n t cilin po i ftonte mkati i tyre. Ai nuk do t dorzohej vetm me nj thirrje pr pendim. Gjat mbylljes s shrbess s Tij n Galile, Ai e vizitoi prsri shtpin e Tij t fmijris. Q nga koha prej s cils e kishin mohuar atje, kishte marr dhen lajmi i mrekullive dhe i predikimeve t Tij. Askush nuk mund t mohonte tani q Ai zotronte dika m shum se thjesht fuqi njerzore. Njerzit n Nazaret e dinin q Ai shkonte kudo, duke br mir dhe duke shruar t gjith ata q ishin t shtypur nga Satani. N fshatrat prreth tyre nuk kishte mbetur gjurm smundjeje, sepse Ai kishte kaluar aty dhe kishte shruar gjith smundjet e tyre. Mshira q Ai kishte treguar n do veprim t jets s Tij, dshmonte pro vajosjes s Tij hyjnore. Kur i dgjonin srish fjalt e Tij Nazaretasit mallngjeheshin nga Shpirti i Shenjt. Por as tani ata nuk do ta pranonin q ky njeri, q ishte rritur midis tyre, ishte m i madh se vet ata. Akoma jetonte tek ata kujtesa e hidhur e faktit q, kur Ai kishte thn pr Veten q ishte i Premtuari, Ai i kishte mohuar atyre nj vend bashk me Izraelin; sepse i kishte treguar atyre se ishin m pak t vlefshm pr t marr bekimet dhe nderet e Perndis, sesa grat apo burrat pagan. Kshtu ata

118

pyetn: "Kur e fitoi ky njeri kt dituri dhe si bn vepra kaq madhshtore?" ndaj nuk do ta pranonin At si Krishtin e Perndis. Pr shkak t mosbesimit t tyre, Shptimtari nuk mund t bnte shum mrekulli pr ta. Vetm pak zemra ishin t hapura pr bekimet e Tij dhe pa dashur, Ai u nis pr t mos u kthyer m kurr. Mosbesimi, pasi ishte ushqyer nj her nga zemrat e popullit t Izraelit, tani vazhdonte t'i kontrollonte ato. Kshtu ky mosbesim kontrollonte Sinedrin dhe kombin. Mohimi i shfaqjes s Par t Shpirtit t Shenjt nga priftrinjt dhe njerzit, ishte fillimi i fundit. N mnyr q t provonin se rezistenca e par q kishin shfaqur ishte e drejt, ata vazhduan gjat gjith kohs t'i gjenin t meta fjalve t Krishtit. Ata vazhduan ta mohonin Shpirtin dhe ky mohim arriti kulmin n kryq n Kalvar, n shkatrrimin e qytetit t tyre, n shprndarjen e kombit drejt errave t qiellit. Oh, sa dshir kishte Krishti q t'i hapte para vetes Izraelit thesarin e mueshm t s vrtets! Por verbria e tyre shpirtrore ishte aq e madhe sa ishte e pamundur t'u zbuloje atyre t vrtetat n lidhje me mbretrin e Tij. Ata ishin ngjitur pas ceremonive t tyre t pakuptimta kur e vrteta e Qiellit po priste q ata ta pranonin. Ata i harxhuan lekt e tyre pr t bler tagji dhe ushqim t pavler, ndrkoh q buka e jets s tyre ishte para tyre. Pse nuk iu drejtuan ata fjals s Perndis, duke krkuar zellshm t dinin nse ishin duke gabuar apo jo? Dhjata e Vjetr jep shum qart do detaj t shrbess s Krishtit dhe her pas here Ai citonte nga profett dhe thoshte: "Sot ky shkrim u prmbush para jush." Sikur t kishin krkuar me ndershmri n Shkrimet e Shenjta, duke i testuar teorit e tyre me an t fjals s Perndis, Jezusi s'do t kishte nevoj t qante mbi mospendimin e tyre. Ai nuk do t kishte deklaruar "Ja shtpia juaj iu lihet e shkret." - Luka 13:35. Ata mund t ishin njohur me provat e Mesias dhe fatkeqsia q e oi qytetin e tyre krenar drejt shkatrrimit mund t ishte evituar. Por mendjet e tyre ishin errsuar n nj far mnyre nga fanatizmi i tyre q s'njihte arsye. Msimet e Krishtit nxorn n pah mungesn e karakterit tek ata dhe n t njjtn koh krkonin pendim. Sikur ata t pranonin msimet e Tij, ata duhej t ndryshonin praktikat e tyre dhe t braktisnin shpresat q ushqenin. N mnyr q t nderoheshin nga Qielli, ata duhej t sakrifikonin nderin njerzor. Sikur t'i bindeshin fjalve t ktij rabie t ri, ata duhej t'i kundrviheshin opinioneve t mendimtarve t mdhenj dhe msuesve t kohs. E vrteta ishte e papranueshme n ditt e Krishtit. Ajo nuk pranohet as n ditt tona. Ajo ka qen e papranueshme q n koht kur Satani u dha njerzve nj shije t keqe t saj, duke i njohur ata me disa prralla q i udhhiqnin drejt vetknaqsis. A nuk takojm dhe ne sot teori dhe doktrina q nuk jan t bazuara n fjaln e Perndis? Njerzit ngjiten aq fort pas tyre ashtu si dhe Judenjt pas traditave t tyre. Udhheqsit Judenj ishin mbushur me krenari shpirtrore. Dshira e tyre pr t lavdruar veten shfaqej edhe n shrbesn n shenjtore. Ata vdisnin pas vendeve m t larta n sinagog. U plqente shum kur i prshndesnin npr pazar dhe lumturoheshin kur dgjonin se si tingllonin titujt e tyre n gojn e njerzve. Teksa prkushtimi i tyre zvoglohej ata bheshin akoma dhe m shum xheloz pr traditat dhe ceremonit e tyre. Meqense dija e tyre ishte e errsuar nga paragjykime egoiste, ata nuk mund t harmonizonin fuqin e Krishtit me prulsin e jets s Tij. Ata nuk e plqenin faktin q madhshtia e vrtet mund t ekzistonte edhe pa lvdimet e jashtme. Varfria e ktij njeriu dukej e papajtueshme me faktin q Ai pretendonte t ishte Mesia. Ata pyesnin se n qoft se Ai ishte Njeriu q thoshte se ishte, ather pse nuk kishte m shum pretendime. Nse Ai plqente t mos kishte forcn e armve, athere do t ndodhte me kombin e tyre? Si do t mundte lavdia dhe fuqia q ishin parathn kaq koh m par, t'i vendoste t gjith kombet e tjera nn ndikimin e Judes? A nuk

119

kishin thn msimet e priftrinjve se Izraeli duhej t sundonte mbi gjith tokn? Dhe a mund t jet e mundur q msuesit e mdhenj t kishin gabuar? Por s'ishte vetm mosshfaqja e lavdis n jetn e Tij q i shtyu Judenjt ta mohonin Jezusin. Ai ishte personifikim i pastrtis dhe ata ishin t papastr. Ai jetoi mes njerzve, duke dhn shembullin e nj ndershmrie totale. Jeta e Tij q s'kishte t shar, ndriste mbi zemrat e tyre. Sinqeriteti i Tij nxirrte n pah mungesn e sinqeritetit tek ata. Ai shfaqi zbraztin e prkushtimit t tyre. Nj drit e till nuk u mirprit. Sikur Krishti t'i kishte kushtuar vmendje Farisenjve dhe t'i kishte lavdruar msimet dhe prkushtimin e tyre, ata do ta kishin mirpritur At me gzim. Por kur Ai e prezantoi mbretrin e Perndis si burim mshire pr t gjitha qeniet njerzore, Ai po shpallte nj faz t besimit q ata s'mund ta toleronin. Vet shembulli i tyre, mnyra se si ata jepnin msim, nuk kishte qen kurr e till sa ta bnte shrbimin e Perndis t dshirohej. Kur ata pan q Jezusi po i kushtonte vmendje atyre q ata urrenin, brenda tyre u zgjuan dhe filluan t prziheshin pasionet m t kqija, q jetonin brenda zemrave t tyre krenare. Pavarsisht nga krenaria e tyre, ajo nn "Luanin e fisit t Juds" (Zbulesa 5:5), Izraeli do t lartsohej dhe do t kishte eprsi mbi gjith kombet e tjera. Ata mund t duronin m shum zhgnjimet e shpresave t tyre ambicioze, sesa qortimet e Krishtit pr mkatet e tyre, apo qortimin q ata ndjenin edhe thjesht nga prania e pastrtis s Tij.

25 Thirrja pran detit Bazuar tek Mateu 4:18-22; Marku 1:16-20; Luka 5:1-11. Dita po lindte ngadal n brigjet e Detit t Galiles. Dishepujt, t mrzitur nga nj nat e lodhshme pune pa fryte, po rrinin akoma n barkat e peshkimit n liqen. Jezusi kishte vendosur t kalonte nj or t qet pran ujit. Ai shpresonte t gjente pak qetsi n at agim t dits s re, larg nga turmat, q e ndiqnin dit pas dite. Por s shpejti pran Tij filluan t mblidheshin disa njerz. Numri i tyre filloi t rritej dhe Ai po shtypej nga t gjitha ant. Ndrkoh dishepujt ishin kthyer n tok. N mnyr q t largohej nga gjith ajo shtypje e madhe e turms, Ai hipi n barkn e Pjetrit dhe i tha atij t'i largoheshin pak bregut. Duke qndruar larg bregut Ai mund t shihej dhe t dgjohej m mir nga t gjith dhe, nga barka Ai filloi t'i jepte msime turms, q ishte mbledhur aty.

120

far skene madhshtore ishte kjo pr engjjt, q shihnin Komandantin e tyre t lavdishm, t ulur n nj bark peshkatari, q lkundej sa andej - kndej nga valt prkdhelse t detit, duke i shpallur lajmin e mir t shptimit, turms q dgjonte dhe q po shtyhej drejt bregut. Ai q ishte I Nderuari i qiellit po ua shpallte lajmet madhshtore t mbretris s Tij, aty jasht n natyr, njerzve t zakonshm. Ai nuk mund t kishte gjetur nj sken m t prshtatshme pr punt e Tij. Liqeni, malet, fushat q shtriheshin gjithandej, drita e diellit q po shtrihej ngadal mbi tok, ilustronin m s miri msimet e Tij dhe impresiononin mendjet e tyre. Asnj nga msimet e Krishtit nuk ishte i pafrytshm. do mesazh q dilte nga goja e Tij arrinte n shpirtin e njerzve si fjalt e jets s prjetshme. do moment q kalonte e shtonte numrin e njerzve q mblidheshin aty prreth. T moshuar, q mbshteteshin n bastunet e tyre, fshatar t guximshm q vinin nga kodrat ku banonin, peshkatar q shkputeshin nga puna e rnd n liqen, tregtar dhe rabi, t pasur dhe intelektual, t vjetr dhe t rinj, q sillnin t smurt dhe t vuajturit q njihnin, q shtypeshin pr t dgjuar fjalt e Msuesit hyjnor. Profett kishin koh q prisnin pr nj sken t till dhe shkruajtn:"Toka e Zabulonit, toka e Neftalit, mbi bregun e detit, krahina prtej Jordanit, Galileja e paganve, populli q dergjej n errsir ka par nj drit t madhe dhe prmbi ata q dergjeshin n krahin dhe n hijen e vdekjes, doli drita." Jezusi n shrbesn e Tij pran detit, prve turms n brigjet e Nazaretit, kishte nj auditor m t madh para vetes. Duke par prtej kohrave, Ai pa njerzit besnik t Tij n burg, n salln e gjyqit, t tunduar dhe n vetmi e mudnim. Para Tij u shfaqn skena gzimi, konflikti dhe ankthi. N fjalt q u thoshte atyre, q ishin mbledhur pr T, Ai u fliste gjithashtu edhe ktyre shpirtrave t tjer, ato fjal q duhej t shkonin tek ata si nj mesazh shprese n vshtirsi, ngushllimi n probleme dhe drite qiellore n errsir. Nprmjet Shpirtit t Shenjt, ai zri q po fliste nga barka e peshkatarit n Detin e Galiles, do t dgjohet tek i flet fjal paqeje zemrave t njerzve n fund t kohrave. Fjalimi mbaroi, Jezusi iu kthye Pjetrit dhe i tha ta onte barkn m thell dhe t hidhte rrjetn pr peshkim. Por Pjetri ishte i dekurajuar. Kishte gjth natn q prpiqej dhe s'kishte kapur asgj. Gjat orve q kishte qen vetm, kishte menduar pr Gjon Pagzorin q lngonte i vetm n birucn e tij. Ai kishte menduar pr shpresn q shtrihej para Jezusit dhe ndjeksve t Tij, pr mossuksesin e misionit n Jude dhe pr shpirtligsin e rabive dhe t priftrinjve. Edhe vet puna e tij po dshtonte dhe teksa shikonte n rrjetat boshe, e ardhmja dukej e errt dhe dekurajuese. "Msues," tha ai, "u munduam gjith natn dhe nuk zum asgj, por pr fjaln tnde do ta hedh rrjetn." Nata ishte koha m e mir dhe m e favorshmja pr t peshkuar me rrjeta ujrat e qarta t liqenit. Pasi ishin munduar gjith natn pa pasur sukses, ishte e kot t'i hidhnin rrjetat n uj gjat dits; por Jezusi kishte dhn nj urdhr dhe dashuria pr msuesin e tyre, bri q dishepujt t bindeshin. Simoni bashk me t vllan lshuan rrjetn. Teksa po mundoheshin ta nxirrnin nga uji, pan se sasia e peshkut q ishte n t, ishte aq e madhe saq rrjeta po fillonte t grisej. U detyruan t thrrisnin pr ndihm Jakobin dhe Gjonin. Kur mbaroi peshkimi dhe rrjetat u futn n barka, kto t fundit ishin aq t ngarkuara sa kishte rrezik t fundoseshin. Por Pjetri tani s'e kishte mendjen tek barkat apo tek ngarkesa. Ajo mrekulli, n t ciln ai kishte qen dshmimtar, ishte mbi do mrekulli tjetr dshmitare e fuqis hyjnore. Tek Jezusi ai pa Dik, q kishte nn kontroll gjith natyrn. Prania e hyjnores aty, nxori n pah mungesn e hyjnores tek vet ai. Nj mori ndjenjash, dashuria pr Msuesin e Tij, turpi pr besimin e tij,

121

mirnjohja pr interesimin e Krishtit dhe mbi t gjitha ndjenja e papastrtis s Tij n prani t asaj pastrtie t pafund, e mbuluan at n ato momente. Teksa shokt e tij po merreshin me peshqit, ai u gjunjzua para kmbve t Shptimtarit, duke thirrur: "Zot, largohu prej meje, sepse jam njeri mkatar." Kishte qen gjithashtu prania e shenjtris hyjnore, e cila kishte br q profeti Daniel t binte si i vdekur para engjllit t Perndis. Ai tha: "ehreja e bukur ndryshoi n t zbeht dhe forcat e mia u ligshtuan." Po kshtu kur Isaia u gjend para lavdis s Perndis, ai thirri: "I mjeri un! Un jam i humbur, sepse jam nj njeri me buz t papastra; megjithat syt e mi kan par Mbretin, Zotin e ushtrive." - Danieli 10.8; Isaia 6:5. Njerzimi me dobsin dhe mkatin e tij, e pa veten n kontrast me perfekten dhe u ndje i mangt dhe jo i shenjtruar. Kshtu ka ndodhur me gjith ata, q kan pasur mundsin t shohin madhshtin e Perndis. Pjetri thirri: "Largohu prej meje, sepse jam njeri mkatar;" megjithat u gjunjzua para Jezusit, duke e ndjer se s'mund t largohej nga Ai. Shptimtari u prgjigj: "Mos ki frik, tani e tutje ti do t jesh peshkatar njerzish t gjall." Edhe Isaias iu besua mesazhi hyjnor pasi pa shenjtrin e Perndis dhe kuptoi se sa i pavlefshm ishte ai vet. Dhe Pjetri pasi hoqi dor nga vetja dhe ia dorzoi at fuqis hyjnore, u thirr pr t punuar pr Krishtin. Deri n at koh asnj nga dishepujt e Krishtit nuk ishte bashkuar me T si bashkpuntor i Tij. Ata kishin qen dshmitar t mrekullive t Tij dhe kishin dgjuar msimet e Tij, por nuk i kishin braktisur ende trsisht punt e tyre. Burgosja e Gjon Pagzorit kishte qen nj zhgnjim i hidhur pr t gjith ata. N qoft se ky do t ishte rezultati i misionit t Gjonit, ata duhej t kishin shum pak shpresa pr Msuesin e tyre, i cili kishte gjith ata udhheqs fetar kundr tij. N kto rrethana ishte m mir pr ta t'i ktheheshin peshkimit pr ca koh. Por tani Jezusi po i ftonte ata t braktisnin jetn e tyre dhe t bashkonin interesat e tyre me t Tijat. Pjetri e kishte pranuar thirrjen. Teksa po arrinin bregun, Jezusi i urdhroi t tre dishepujt e tjer, "Ndiqmni dhe un do t'iu bj peshkatar njerzish." Menjher ata i lan t gjtha dhe filluan ta ndiqnin. Para se t'u krkonte atyre t linin rrjetat dhe barkat e peshkimit, Jezusi u kishte dhn atyre sigurin se Perndia do t'i plotsonte atyre nevojat e tyre. Barka e Pjetrit u prdor pr prhapjen e ungjillit dhe kjo pun iu shprblye atij m s miri. Ai q sht "I pasur ndaj t gjith atyre q e thrrasin" ka thn "Jepni dhe do t'iu jepet nj mas e mir, e ngjeshur, e tundur, gufuese do t'iu derdhet n gji." - Romakve 10:12; Luka 6:38. Me kt mas e kishte shprblyer Ai shrbimin e dishepujve. Dhe do sacrifice, q sht br n shrbesn e Tij do t shprblehet sipas "pasuris s pamas t hirit t Tij." - Efesiant 3:20; 2:27 Gjat asaj nate t trishtuar mbi liqen, kur ata ishin larg Krishtit, dishepujt ishin shtypur nga mosbesimi dhe ishin t kputur nga puna e lodhshme. Por prania e Tij i ngjalli besimin dhe u solli atyre gzim dhe sukses. Kshtu ndodh dhe me ne; larg Krishtit puna jon sht e pafrytshme dhe sht e thjesht t mos kesh besim. Por kur Ai sht me ne dhe ne punojm nn drejtimin e Tij, ne gzohemi me provat e fuqis s Tij. Puna e Satanit sht t dekurajoj nj shpirt, ndrsa puna e Krishtit sht t frymzoj besim dhe shpres. Msimi i thell q mrekullia dha pr dishepujt sht nj msim edhe pr ne gjithashtu. Ai, fjalt e t cilit mund t grumbullojn peshq nga deti, mund t bj pr vete edhe zemrat njerzore dhe t'i trheq ata me litart e dashuris s Tij, n mnyr q shrbtort e Tij t mund t bhen "peshkatar njerzish." Ata peshkatar t Galiles ishin t prulur dhe t pamsuar, por Krishti, drita e bots, ishte i zoti t'i kualifikonte ata pr t qen gati pr punn, pr t ciln Ai i kishte zgjedhur ata. Shptimtari nuk e prmonte arsimimin, sepse kur sht i kontrolluar nga dashuria e Perndis dhe i prkushtohet shrbimit t Tij, kultura intelektuale sht nj bekim. Por Ai i la mnjan njerzit e

122

ditur t kohs s Tij, sepse ata kishin aq besim tek vetja sa nuk mund t bheshin njsh me njerzimin, q vuante dhe t bashkpunonin me Njeriun e Nazaretit. Me fanatizmin e tyre ata prmuan msimet e Krishtit. Zoti Jezus krkon bashkpunim me ata, q duan t bhen prues t hirit t Tij. Gjja e par q duhet msuar nga t gjith ata, q do t bhen bashkpuntor t Perndis sht msimi i mosbesimit n vetvete, m pas ata jan t prgatitur pr t dhn karakterin e Krishtit. Ky msim nuk mund t merret nga arsimimi as n shkollat m t mira. Ai sht fryt i dituris, q mund t merret vetm nga Msuesi hyjnor. Jezusi zgjodhi peshkatar t pamsuar, sepse ata nuk ishin shkolluar me traditat dhe zakonet e gabuara t kohs s tyre. Ata ishin njerz t aft, t prulur dhe q mund t msonin njerz, q Ai mund t'i edukonte pr punn e Tij. N udht e zakonshme t jets ka shum njerz q prshkojn me durim rrethin e puns s prditshme, t pavetdijshm q zotrojn fuqi, t cilat n qoft se ngacmohen, do t'i bjn ata t barabart me njerzit m t nderuar t toks. Prekja nga nj dor e talentuar sht ajo q nevojitet pr t zgjuar ato aftsi t prgjumura. Jezusi thirri t till njerz, pr t qen bashkpuntort e Tij dhe u dha atyre avantazhin q t bashkpunonin me T. As njerzit m madhshtor t bots s'kishin pasur kurr nj Msues t till. Kur dishepujt po ktheheshin nga trajnimi q kishin br me Shptimtarin, ata nuk ishin m injorant dhe t paditur. Ata ishin br si Ai n mendjet dhe karakterin e tyre dhe njerzit e kuptuan q ata kishin qen me Jezusin. Detyra e arsimimit nuk sht thjesht t jap niohuri, por edhe t tejoj energjin gjallruese, q merret me an t kontaktit t mendjes me mendjen dhe t shpirtit me shpirtin. Vetm jeta lind jetn. far privilegji kishin ata q, pr tre vjet me radh ishin n kontakt t prditshm me at jet hyjnore prej s cils rridhte do impuls jetdhns q ka bekuar botn. Mbi t gjith shokt e tij, Gjoni ia dorzoi veten fuqis s asaj jete t mrekullueshme. Ai thot: "dhe jeta u shfaq dhe ne e pam dhe dshmojm pr t dhe iu shpallim jetn e prjetshme q ishte pran Atit dhe q na u shfaq neve." "Dhe ne t gjith morm prej plotsis s Tij, hir mbi hir." - 1 Gjoni 1:2; Gjoni 1:16. Tek apostujt e Zotit ton nuk kishte asgj, pr t ciln ata t lavdroheshin. Ishte e dukshme se suksesi i punve t tyre i detyrohej vetm Perndis. Jett e ktyre njerzve, karakteret e tyre dhe puna madhshtore q Perndia bri me an t tyre, jan nj dshmi e asaj q Ai do t bj me ata, q jan t bindur dhe q duan t msojn. Ai q e do m shum Krishtin, do bj sasin m t madhe t mirsive. Nj njeri q e l veten mnjan, q bn vend n zemrn e tij pr punn e Shpirtit t Shenjt dhe jeton nj jet q i dedikohet trsisht Perndis, sht nj njeri jashtzakonisht i vlefshm. N qoft se njerzit do t durojn disiplinn e nevojshme pa u ankuar, apo pa u dobsuar rrugs, Perndia do t'i msoj ata or pas ore dhe dit pas dite. Ai ka shum dshir ta nxjerr n pah hirin e Tij. Nse njerzit e Tij do t'i heqin pengesat, Ai do t hedh mbi ta ujrat e shptimit n rrke t mdha me an t ndrmjetsve njerzore. Sikur njerzit me jetn e tyre t prulur t inkurajoheshin t bnin t gjith t mirat q mund t bnin, sikur duart penguese t mos shtriheshin mbi ta pr t ndalur zellin e tyre, do t kishte njqind puntor t Krishtit atje ku tani ka vetm nj. Perndia i merr njerzit ashtu si jan dhe i edukon pr t'i shrbyer Atij, nse ata ia dorzojn veten Atij. Shpirti i Perndis, q merret me an t shpirtit, do t'i zgjoj dhe shpejtoj t gjitha aftsit e ktij shpirti. Nn udhheqjen e Shpirtit t Shenjt, mendja q sht prkushtuar pa rezerva ndaj Perndis, zhvillohet n harmoni dhe forcohet pr t kuptuar dhe plotsuar t gjitha krkesat e Perndis. Karakteri i dobt dhe i luhatur shndrrohet n nj karakter t fort dhe t qndrueshm. Prkushtimi i vazhdueshm vendos nj marrdhnie aq t ngusht mes Jezusit dhe dishepullit t Tij, saq Kristiani bhet si Ai si n mendje dhe n karakter. Me an t lidhjes me

123

Krishtin ai do ket vizione m t qarta dhe m t gjera. Aftsit e tij dalluese do t jen m t mprehta dhe gjykimi i tij m i balancuar. Ai q ka shum dshir t jet n shrbimin e Krishtit shpejtohet aq shum nga fuqia jetdhnse e Diellit t s Drejts, saq aftsohet menjher t'i jap shum fryte lavdis s Perndis. Njerz, nga m t mirarsimuarit n degt e shkencs apo t artit, kan msuar msime shum t vlefshme nga Kristian, q bjn nj jet t prulur dhe q bota i quan t pamsuar. Por, kta dishepuj t panjohur jan arsimuar n nj shkoll q sht m e madhja nga t gjitha shkollat e tjera. Ata jan ulur n kmbt e Atij q ka folur ashtu "si nuk ka folur kurr njeriu."

26 N Kapernaum Kapernaumi ndodhej n brigjet e Detit t Galiles, pran rrafshins s Genezaretit Jezusi kur nuk udhtonte jetonte aty, ndaj ai u quajt si "Qyteti i Tij." Thellsia e liqenit i jepte rrafshins klimn e mrekullueshme t jugut. Gjat ditve t Krishtit lulzonin palmat, ulliri, hardhit, fushat e gjelbra me lule t ndritshme t sapoelura, t gjitha t ujitura nga rrke, q rridhnin nga majat e kodrave. Brigjet e liqenit dhe kodrat q e rrethonin at ishin kthyer n qytete e fshatra. Liqeni ishte mbushur me barka peshkimi. Gjithandej ndihej energjia e jets aktive. Kapernaumi ishte qyteti i prshtatshm pr t qen qendra e puns s Shptimtarit. Ai ishte ur lidhse mes Damaskut, Jeruzalemit, Egjiptit dhe Detit Adriatik. Njerz nga vende t ndryshme kalonin npr qytet, ose uleshin t pushonin nga udhtimet e tyre t gjata. Ktu Jezusi mund t takonte njerz nga t gjith kombet dhe rangjet, njerz t pasur dhe madhshtor ashtu si mund t

124

takonte njerz t varfr dhe t ult dhe n kt mnyr msimet e Tij do t prhapeshin n vende dhe njerz t ndryshm. Kshtu do t nxiteshin msimet e profecive, vmendja do t drejtohej nga Shptimtari dhe misioni i Tij do t'i shfaqej bots. Megjithse Sinedri po vepronte kundr Jezusit, njerzit mezi po prisnin t fillonte t vihej n zbatim misioni i Tij. Ishte ngjallur interesi i gjith qiellit. Engjjt po prgatitnin rrugn pr shrbesn e Tij, duke lvizur n zemrat e njerzve, duke i udhhequr ata drejt Shptimtarit. N Kapernaum, biri i fisnikut q Krishti kishte shruar ishte dshmitar i fuqis s Tij. Zyrtari i gjykats dhe gruaja e tij dshmuan me hare mbi besimin e tyre. Kur u mor vesh gjithandej q vet Msuesi ishte mes tyre, i gjith qyteti u ngrit n kmb. Turma njerzish u grumbulluan rreth Tij. Gjat Sabatit, njerzit u mblodhn n sinagog dhe kishte aq shum njerz, sa disave prej tyre iu desh t ktheheshin npr shtpi, sepse s'kishte vend pr ta. T gjith ata q dgjuan Shptimtarin, "u habitn nga msimet e Tij, sepse fjala e Tij ishte me autoritet." "Ai i msonte ata si dikush, q ka autoritet dhe jo si skribt." - Luka 4: 32; Mateu 7:29. Msimet e skribve dhe t t vjetrve t kishs ishin msime formale dhe t ftohta, si msime t msuara prmendsh. Pr ta fjala e Perndis nuk kishte fuqi jetike. Idet dhe traditat e tyre kishin zvendsuar msimet e tij. N raundin zakonor t banesave ata thonin se shpjegonin ligjin, por as zemrat e tyre dhe as zemrat e atyre q dgjonin nuk mbusheshin me frymzim nga Perndia. Jezusi nuk kishte t bnte aspak me temat e ndryshme t mosmarrveshjeve mes Judenjve. Ishte puna e Tij t shfaqte t vrtetn. Fjalt e Tij hodhn nj rrke drite mbi msimet e patriarkve dhe t profetve dhe Shkrimet e Shenjta erdhn si nj zbulim i ri pr njerzimin. Kurr m par dgjuesit e Tij nuk kishin marr nga fjala e Perndis nj mesazh aq t thell. Jezusi i takoi njerzit n vendet e tyre, si nj njeri q kishte jetuar me ankthet dhe shqetsimet e tyre. Ai e bri t vrtetn t bukur, duke e prezantuar at n nj mnyr direkte dhe shum t thjesht. Gjuha e Tij ishte e pastr, e rafinuar dhe e qart si nj rrke rrjedhse. Zri i Tij ishte muzik pr ata q kishin dgjuar tonet monotone t rabive. Edhe pse msimet e Tij ishin t thjeshta, Ai fliste plot autoritet. Kto karakteristika bnin q msimet e Tij t ishin n kontrast me msimet e t gjith t tjerve. Rabit flisnin me dyshime dhe hezitim, sikur Shkrimet e Shenjta t mund t interpretoheshin apo t nnkuptonin dika, ose krejt t kundrtn e saj. Dit pr dit dgjuesit po prfshiheshin n pasiguri gjithmon e m t mdha. Por Jezusi dha msime mbi Shkrimet e Shenjta, duke i konsideruar ato si msime q s'kishin vend pr diskutim. Cilado t ishte tema pr t ciln Ai fliste, ajo prezantohej me forc, duke br t qart n kt mnyr se fjalt e Tij ishin t padiskutueshme. Megjithat Ai dukej q ishte i zellshm m shum se sa i fort. Ai fliste si dikush q kishte nj qllim t caktuar pr t prmbushur. Ai po nxirrte n pah t vrtetat e bots s prjetshme. N do tem shfaqej Perndia. Jezusi u prpoq ta thyente unazn e magjis, q e mban njeriun t lidhur m gjrat toksore. Ai i pozicionoi gjrat e ksaj jete n marrdhniet e tyre t vrteta me interesat e prjetshme, si t varura nga kto t fundit, megjithat ai nuk i nnvleftsoi gjrat e ksaj toke. Ai u msoi njerzve se toka dhe qielli jan lidhur s bashku dhe se njohurit e s vrtets hyjnore i prgatisin njerzit m mir pr t'u marr me detyrat e jets s prditshme. Ai foli si dikush q njihte qiellin, i ndrgjegjshm pr marrdhniet e Tij me Perndin, por n t njjtn koh, duke br t njohur njsimin e Tij me do antar t familjes njerzore. Mesazhet e Tij mshirplota ishin modifikuar n mnyr t till, q t prshtateshin me turmn q e dgjonte. Ai e dinte "se si t mund ta mbante me fjal t lodhurin" (Isaia 50:4); sepse hi

125

ishte derdhur mbi buzt e Tij, q Ai t'i jepte njerzimit thesaret e s vrtets. Ai kishte takt pr t takuar mendjet, q kishin paragjykime dhe t'i habiste ata me ilustrime, q trhiqnin vmendjen e tyre. Me an t imagjinats Ai arriti t prekte zemrat e njerzve. Ilustrimet e Tij u morn nga jeta e prditshme e megjithse ishin ilustrime t thjeshta, ato kishin nj thellsi mendimi t mrekullueshme. Zogjt e qiellit, lulet e toks, farat, bariu dhe delet ishin kto objektet, me t cilat Krishti ilustroi t vrtetn e pavdekshme; dhe m von, kur dgjuesit e Tij shihnin kto objekte t natyrs, ata kujtonin fjalt e Tij. Ilustrimet e Krishtit prsrisnin msimet e Tij n mnyr t vazhdueshme. Krishti nuk i lajkatoi kurr njerzit. Ai nuk foli kurr fjal, q do t nxisnin imagjinatn e tyre dhe as nuk i lavdroi pr shpikjet e tyre, t cilat prmbanin n vetvete zgjuarsi; por ata q mendonin thell dhe pa paragjykime arritn t'i merrnin msimet e Tij dhe pan se kto msime testonin dijet e tyre. Ata u mrekulluan mbi t vrtetn shpirtrore, q shprehej n nj mnyr aq t thjesht. Dhe ata q kishin marr arsimim t lart u mahnitn nga fjalt e Tij dhe t paarsimuarit gjithmon prfitonin. Ai kishte nj mesazh edhe pr analfabett dhe bri q edhe pagant t kuptonin q Ai kishte nj mesazh edhe pr ta. Mshira e Tij preku dhe shroi do zemr t turbullt dhe t lodhur. Edhe kur ndodhej mes turbullirave t armiqve t zemruar Ai ishte i rrethuar nga nj atmosfer paqeje. Bukuria e fytyrs s Tij, mblsia e karakterit t Tij, mbi t gjitha dashuria q shprehej n pamjen dhe n tonin e zrit t Tij, i solli tek Ai gjith ata q nuk ishin forcuar n mosbesim. T mos kishte qen pr shpirtin e mbl dhe simpatik q shprehej n do fjal dhe gjest t Tijin, Ai s'do mund t kishte trhequr gjith ato turma njerzish q Ai trhoqi. T hidhruarit q shkuan pran Tij, e ndjen q Ai lidhi interesat e veta me t tyret, si nj mik i vrtet dhe besnik dhe atyre u lindi dshira t njihnin m shum nga t vrtetat q Ai msonte. Qielli po afrohej m pran tyre. Ata kishin dshir t qndronin n pranin e Tij, n mnyr q dashuria e Tij ngushlluese t mund t ishte vazhdimisht me ta. Jezusi i vinte re plot zell se si ndryshonte pamja e fytyrs s dgjuesve t Tij. Ato fytyra, q shprehnin interes dhe knaqsi e gzonin At. Teksa shigjetat e s vrtets tejshponin shpirtin, duke grisur barrierat e egoizmit, duke vn n pun pendimin dhe s fundi duke aktivizuar mirnjohjen, Shptimtari knaqej. Kur syt e Tij rrshqitn mbi turmn e dgjuesve dhe Ai njohu aty brenda fytyrat q Ai kishte par m par, pamja e Tij u ndriua me gzim. Ai pa tek ata, subjekte shpresplota pr mbretrin e Tij. Kur e vrteta, q u tha shum qart, preku disa nga idhujt q ata adhuronin, Ai vuri re ndryshimin e shprehjes s tyre, pamjen e ftoht dhe parandaluese t fytyrs s tyre, q thoshte se drita s'ishte e mirpritur. Kur Ai pa njerzit tek refuzonin mesazhin e paqes, zemra e Tij u tejshpua deri n thellsi. Jezusi n sinagog foli pr mbretrin, q Ai kishte ardhur t vendoste dhe pr misionin e Tij pr t liruar robrit e Satanit. Ai u ndrpre nga nj klithm terrori. Nj burr i mendur doli me nxitim nga turma, duke thirrur, "Ah, 'ka mes nesh dhe teje, o Jezus Nazareas? A erdhe t na shkatrrosh? Un e di se kush je ti: I Shenjti i Perndis!" Gjithka tani ishte kthyer n rrmuj dhe alarm. Vmendja e njerzve tani ishte hequr nga Krishti dhe nga fjalt e Tij. Ky ishte qllimi q kishte Satani kur e udhhoqi viktimn e Tij drejt Sinagogs. Por Jezusi e qortoi demonin, duke thn: "Hesht dhe dil prej tij! Dhe demoni, pasi e prplasi prpara tyre, doli prej tij pa i br asgj t keqe." Mendja e ktij t vuajturi ishte errsuar nga Satani, por n pranin e Shptimtarit nj re drite e grisi errsirn. Kur njeriu u mundua t drejtohej drejt Jezusit pr ndihm, shpirti i keq vendosi

126

fjal n gojn e Tij dhe ai ulriti me t madhe n nj agoni t frikshme. I demonizuari e kuptoi pjesrisht se ishte n pranin e Dikujt, q mund t'i jepte atij lirin: por kur mendoi t zgjatej drejt asaj dore madhshtore, dora e dikujt tjetr e pengoi at; fjalt e dikujt tjetr gjetn shprehje nprmjet tij. Konflikti mes fuqis s Satanit dhe dshirs s tij pr liri ishte i tmerrshm. Ai, q e kishte mposhtur Satanin n shkrettirn e tundimeve, u vu prsri prball armikut t Tij. Demoni i shtriu t gjitha fuqit e Tij n mnyr q t siguronte kontrollin e viktims. T humbte ktu do t thoshte t'i siguronte Jezusit nj fitore. Dukej se i torturuari duhej t humbte jetn e tij n betejn me armikun, q kishte shkaktuar rrnimin e jets s tij. Por Shptimtari foli me autoritet dhe i dha lirin skllavit. Ai, q kishte qen skllav qndronte tani para njerzve t hutuar, i lumtur pr lirin e vet dhe pr faktin q tashm ishte vet zot i vetes. Edhe demoni e kishte dshmuar fuqin hyjnore t Shptimtarit. Njeriu e lavdroi Perndin pr shptimin e tij. Syt q deri tani kishin ndriuar me zjarrin e menduris, tani po ndrionin me menuri dhe po mbusheshin me lot falenderimi. Njerzit mbetn gojhapur nga habia. Sapo rifilluan t flisnin, ata filluan t pyesnin njri - tjetrin duke thn "Vall 'sht kjo? far doktrine e re qenka kjo? Ky i urdhroka me autoritet edhe frymrat e ndyra dhe ata i binden." - Marku 1:27. Shkaku i fsheht i mjerimit, q e kishte shndrruar kt njeri n nj spektakl t frikshm pr miqt e tij dhe n nj barr t rnd pr veten, qndronte n jetn e tij. Ai ishte magjepsur nga knaqsit e mkatit dhe kishte menduar ta kishte shndrruar jetn e tij n nj shfaqje t madhe karnavalesh. Ai nuk ndrronte t kthehej n nj tmerr pr botn dhe qortim i familjes s tij. Ai mendonte se mund ta kalonte kohn n menduri t pafajshme. Por n momentin q filloi rrpira, ai s'mund ta ndalte m dot vrapin. Mendjelehtsia dhe mosprmbajtja i shtrembruan virtytet fisnike t natyrs s tij dhe Satani e mori komplet nn kontroll. Brejtja e ndrgjegjes u shfaq shum von. Kur ai do mund t kishte sakrifikuar si pasurin dhe knaqsit pr t rimarr natyrn humane q kishte humbur, ai ishte shndrruar n nj njeri t pazot i zn n grackn e t keqit. Ai e kishte ekspozuar veten n fushn e armikut dhe Satani kishte marr n dor gjith aftsit e tij. Tunduesi e kishte joshur at me shum prezantime trheqse, por kur njeriu i mjer kishte fituar fuqin e tij, djalli u b i pamshirshm n mizorin e tij. Kshtu do t ndodh me t gjith ata q do t'i dorzohen s keqes; knaqsia magjepsse e fillimit t karriers s tyre, do t prfundoj n errsirn e dshprimit ose n mendurin e nj shpirti t shkatrruar. I njjti shpirt i keq q tundoi Krishtin n shkrettir dhe q zotronte maniakun e Kapernaumit, kishte kontroll edhe mbi Judenjt jobesimtar. Por perms atyre, ai shfaqej si nj person I nderuar dhe me motive t larta, q t mund t'I mashtronte ata n motivimin e tyre pr t refuzuar Shptimtarin. Kushtet n t cilat ata ndodheshin, ishin edhe m t pashpresa sesa kushtet n t cilat ndodhej demoniaku; sepse ata nuk ndienin se kishin nevoj pr Krishtin dhe pr kt arsye ata iu nnshtruan m shpejt forcs s Satanit. Periudha e shrbess personale t Krishtit mes njerzve, ishte periudha e aktivitetit m t madh nga ana e forcave t mbretris s errsirs. Satani dhe engjjt e tij kishin krkuar prej kohsh t merrnin nn kontroll shpirtrat dhe trupat e njerzve, t sillnin mbi ta mkat dhe vuajtje; e pas ksaj Satani i ngarkoi t gjitha prgjegjsit pr kt mbi Perndin. Jezusi po i paraqiste njerzve karakterin e Perndis. Ai po e thyente forcn e Satanit dhe po i lironte robrit e tij. N zemrat e njerzve po lvizte nj jet, nj dashuri, nj forc e re dhe princi i s keqes ishte ngritur

127

pr t luftuar pr eprsin e mbretris s tij. Satani i grumbulloi gjith forcat e tij dhe e kundrshtoi punn e Krishtit n do hap t saj. Kshtu do t ndodh edhe n konfliktin e madh final, n kundrshtin e madhe mes s drejts dhe mkatit. Ndrsa jeta e re, drita dhe fuqia zbresin nga lart mbi dishepujt e Krishtit, nj jet e re el nga posht dhe i jep energji t drguarve t Satanit. Me nj ndryshim t fituar gjat shekujsh konfliktesh, princi i s keqes vazhdon t punoj i maskuar. Ai shfaqet i veshur si nj engjll drite dhe turmat "u vn veshin frymve gnjeshtare dhe doktrinave t demonve." - 1 Timoteut 4:1. N ditt e Krishtit udhheqsit dhe msuesit e Izraelit ishin t pafuqishm t'i rezistonin puns s Satanit. Ata po i mohonin mjetet e vetme, me an t t cilave ata do t mund t'i kishin br ball shpirtrave t kqinj. Vetm me an t fjals s Perndis Krishti mundi t'i bnte ball mashtruesit. Udhheqsit e Izraelit pretendonin se ishin ekspozuesit e fjals s Perndis, por ata e kishin studiuar at vetm pr t mbshtetur traditat e tyre dhe pr t forcuar ritet, q ata kishin ngritur vet. Interpretimet q ata i bnin fjals s Perndis, bnin q ajo t shprehte ndjenja q Perndia s'i kishte dhn kurr. Misticizmi i tyre e kishte br t padallueshme at, q Ai e kishte shprehur shum qart. Ata polemizonin mbi teknika t pakuptimta, duke mohuar praktikisht t vrtetat m t domosdoshme. Kshtu u hodh dhe fara e pabesis. Fjals s Perndis iu mor fuqia e saj dhe shpirtrat e kqinj ushtronin dshirn e tyre. Historia po prsritet. Me Bibln e hapur para tyre dhe duke msuar q t respektojn msimet e saj, shum nga udhheqsit fetar t kohve tona, po e shkatrrojn besimin n t, si besim n fjaln e Perndis. Ata e zn kohn e tyre duke shqyrtuar deri n rrnj fjaln dhe duke dhn opinionet e tyre mbi thniet dhe m t thjeshta. N duart e tyre fjala e Perndis e humbet fuqin e saj rigjeneruese. Kjo sht arsyeja q shprthen pabesia dhe padrejtsia sht kaq e prhapur. Kur Satani minon besimin n Bibl, ai e drejton njeriun drejt burimesh t tjera drite dhe fuqie. N kt mnyr ai futet fshehurazi tek do njeri. Ata, q shkputen nga msimet e Shkrimeve t Shenjta dhe nga fuqia bindse e Fryms s Shenjt t Perndis, ftojn demont t'i marrin ata nn kontroll. Kritikat dhe hamendjet n lidhje me Shkrimet e Shenjta i kan hapur rrugn Spiritualizmit dhe formave moderne t paganizmit pr t siguruar avantazh edhe n t ashtuquajturat kisha t Zotit ton Jezus Krisht. Bashk me predikimin e ungjillit, punojn dhe t drguar q s'jan gj tjetr vese mjete t shpirtrave gnjeshtar. Shum njerz ngatrrohen me kto shpirtra thjesht nga kurioziteti, por duke par prova t nj pune q sht kryer nga dikush, q sht dika m shum se thjesht nj qenie njerzore, ata joshen vazhdimisht, derisa kontrollohen nga nj vullnet q sht m i madh se vet ata. Kta njerz nuk mund t'i shmangen fuqis misterioze t ktij vullneti. Imuniteti i shpirtit shkatrrohet. Ai nuk ka m pengesa kundr mkatit. Me t'u mohuar kufizimet e fjals s Perndis, askush s'e di se deri n 'grad do mund t shkoj degradimi i tij. Mkati i fsheht ose pasioni zotrues, mund ta mbajn at n robri, duke e kthyer n nj rob aq t pavlefshm sa edhe demoniaku i Kapernaumit. Megjithat kushtet, n t cilat ky njeri ndodhet nuk jan fare t pashpresa. Mjetet me an t t cilave ne mund t'i bjm ball mashtruesit, jan t njjtat mjete me an t t cilave Krishti i bri ball atij, - ato s'jan gj tjetr vese fjala e Perndis. Perndia nuk i kontrollon mendjet tona pa pohimin ton, por nse ne duam t njohim dhe t plotsojm vullnetin e Tij, premtimet e Tij na prkasin neve: "Do ta njihni t vrtetn dhe e vrteta do t'iu

128

bj t lir." "N qoft se dikush do t bj vullnetin e Tij, do ta njoh nse kjo doktrin vjen nga Perndia." - Gjoni 8:32; 7:17. Me an t besimit n kto premtime, do njeri do mund t lirohet nga grackat e gabimeve dhe nga kontrolli i mkatit. do njeri sht i lir t zgjedh fuqin q ai krkon ta mbizotroj at. Nuk ka njeri q s'mund t gjej lirim tek Krishti, sado i keq dhe mkatar t jet ai. Demoniaku n vend t lutjes mundi t shqiptoj vetm fjalt e Satanit; megjithat thirrja e par e zemrs u dgjua. Asnj thirrje q vjen nga nj shpirt nevojtar, megjithse e pashqiptuar nuk do t mbes e padgjuar. Ata q do t bien dakort t ken lidhje me Perndin e qiellit nuk do t lihen nn fuqin e Satanit ose n pavendosmrin e natyrs s tyre. Ata jan ftuar nga Shptimtari, "Do t ishte m mir q dikush t mbshtetej te forca ime pr t br paqe me mua, po, pr t br paqe me mua." - Isaia 27:5. Shpirtrat e errsirs do t ndeshen pr shpirtin, q sht nn kontrollin e tyre, por engjjt e Perndis do t luftojn pr at shpirt me fuqi mbizotruese. Zoti thot: "A do t'i shkputet vall preja t fuqishmit apo t lirohet i burgosuri q sht i drejt? Kshtu thot Zoti: "Edhe i burgosuri do t ohet tutje dhe preja e tiranit do t shptohet. Un vet do t luftoj me at q lufton me ty dhe do t shptoj bijt e tu." - Isaia 49:24, 25. Teksa turma n sinagog ishte akoma e magjepsur dhe e mbushur me nj ndjenj respekti e frike, Jezusi u trhoq n shtpin e Pjetrit pr nj pushim t shkurtr. Por edhe ktu kishte rn nj hije. Mamaja e gruas s Pjetrit ishte e smur dhe lngonte n shtrat nga ethe t mdha. Jezusi e qortoi smundjen dhe ajo q po vuante u ngrit dhe i shrbeu nevojave t Msuesit dhe dishepujve t Tij. Lajmet mbi punn e Krishtit u prhapn shum shpejt npr gjith Kapernaumin. Nga frika e rabive, njerzit nuk guxonin t shkonin tek Ai pr t'u shruar gjat sabateve, por sapo dielli zhdukej nn horizont, pran Tij grumbulloheshin turma njerzish. Nga shtpit, dyqanet, pazaret, banort e qytetit shtyheshin drejt baness s vogl, n t ciln jetonte Jezusi. T smurt silleshin me vig, ose duke u mbshtetur mbi shkopa, ose t ndihmuar nga miqt e tyre e me zor qndronin n kmb, ashtu shndetlig n pranin e Shptimtarit. Or pas ore, ata vinin e shkonin, sepse asnjri nuk e dinte nse t nesrmen do ta kishin ende Shruesin mes tyre. Kapernaumi s'kishte jetuar kurr m par nj dit t till. Ajri ishte mbushur me zra triumfues dhe britma shptimi. Shptimtari ishte i lumtur mes gzimit q kishte zgjuar te kta njerz. Teksa Ai dgjonte vuajtjet e atyre q kishin shkuar pran Tij, zemra e Tij mbushej me simpati dhe Ai lumturohej me fuqin e Tij pr t'u dhn atyre shndet dhe lumturi. Jezusi nuk e ndrpreu punn e Tij derisa u shrua dhe i smuri i fundit. Shum von n dark, turma e njerzve filloi t rrallohej dhe mbi shtpin e Simonit filloi t binte qetsia. Dita e gjat dhe ekzaltuese tashm kishte mbaruar dhe Jezusi krkonte t lodhej. Por teksa qyteti ishte akoma i mbshtjell nga petku i gjumit, Shptimtari, "kur ende ishte shum errt, u ngrit, doli dhe shkoi n nj vend t vetmuar dhe atje u lut." Kshtu kaluan ditt n jetn toksore t Jezusit. Ai shpesh i shprndante dishepujt e Tij pr t vizituar shtpit e tyre dhe pr t pushuar; por i rezistonte me delikates prpjekjeve t tyre pr ta marr At me vete, duke e larguar nga punt e Veta. Ai punonte shum gjat gjith dits, duke u dhn msim t pamsuarve, duke shruar t smurt, duke i dhn shikim t verbrve, duke ushqyer turmat e njerzve; muzgjeve ose edhe mngjeseve hert. Ai largohej drejt shenjtris s maleve pr t folur me Atin e Tij. Shpesh ndodhte q Ai ta kalonte t gjith natn n lutje dhe meditim, duke u kthyer n t gdhir n punn e Tij mes njerzve.

129

Hert n mngjes, Pjetri dhe shokt e Tij shkuan tek Jezusi, duke i thn Atij q njerzit n Kapernaum po e krkonin At. Dishepujt ishin zhgnjyer shum nga pritja q i ishte br Jezusit deri ather. Autoritetet e Jeruzalemit po krkonin ta vrisnin At; edhe bashkqytetart e Tij ishin munduar t'ia merrnin jetn, por n Kapernaum Ai ishte mirpritur me nj entuziazm t papar dhe shpresat e dishepujve filluan t riprtriheshin. Mbase mes Galileasve liridashs do t mund t gjendeshin mbshtetsit e mbretris s re. Por plot habi ata dgjuan fjalt e Krishtit: "Le t shkojm n fshatrat e afrm q t predikoj edhe atje, sepse pr kt kam ardhur." N ekzaltimin q pushtoi Kapernaumin n at koh, kishte mundsi q t humbiste nga syt objektivi i misionit t Tij. Jezusi nuk donte thjesht t trhiqte vmendjen mbi veten si nj njeri mrekullibrs, apo si nj shrues i smundjeve fizike. Ai po krkonte t'i trhiqte njerzit drejt Vetes si Shptimtari i tyre. Teksa njerzit krkonin t besonin se Ai kishte ardhur si nj mbret, pr t vendosur nj mbretri toksore, Ai dshironte t'i largonte mendjet e tyre prej gjrave toksore, duke i drejtuar ata drejt gjrave shpirtrore. Thjesh suksesi toksor do t ndrhynte n punn e Tij. Habia e turms s pakujdesshme e turbullonte shpirtin e Tij. N jetn e Tij nuk kishte pasur kurr vetekspozim. Homazhet, q bota i bn rangut, pasuris, apo talentit ishin t huaja pr Birin e njeriut. Jezusi nuk prdori asnj nga mjetet q njerzit prdorin pr t arritur besnikrin apo nderimin. Shum shekuj para lindjes s Tij ishte profetizuar pr T: "Nuk do t brtas, nuk do ta ngrej zrin, nuk do t bj t dgjohet zri i tij npr rrug. Nuk do ta coptoj kallamin e thyer dhe nuk do ta shuaj kandilin q bn tym; do ta paraqes drejtsin sipas s vrtets. Ai nuk do t ligshtohet dhe nuk do t dekurajohet; deri sa t vendos drejtsin mbi tok." - Isaia 42:2-4. Farisenjt krkuan dallim mes formalitetit t tyre t prpikt, dhe ekspozimit t adhurimit dhe bamirsis s tyre. Ata krkonin q t dukeshin t veant, duke u kushtuar rndsi t paskrupullt riteve dhe ceremonive si dhe, duke u mburrur me mendjemadhsi pr mnyrn e tyre t adhurimit dhe t bamirsive q ofronin. Ata provuan se ishin t zellshm n lidhje me besimin e tyre, duke e br kt fundit nj tem diskutimi. Polemikat mes sekteve kundrshtare ishin t gjata dhe t zhurmshme, dhe s'ishte e zakonshme t dgjoje npr rrug zhurmn e ktyre debateve t acaruara mes doktorsh t ligjit. Jeta e Jezusit ishte n kontrast t madh me t gjitha kto. N at jet nuk ishte par kurr asnj debat i zhurmshm, asnj adhurim i ekspozuar, asnj veprim pr t fituar disa duartrokitje. Krishti fshihej tek Perndia dhe Perndia shfaqej n karakterin e Birit t Tij. Jezusi donte q mendjet e njerzve t drejtoheshin dhe nderimet e tyre t'i prkushtoheshin pikrisht ktij fakti. Dielli i Drejtsis, nuk u shfaq n bot plot shklqim, n mnyr q t'i mahniste shqisat e njerzve me lavdin e Tij. sht shkruar pr Krishtin: "Ardhja e Tij sht e sigurt si agimi." Osea 6:3. Qetsisht dhe butsisht drita e diellit lind mbi tok, duke larguar hijen e errsirs dhe duke e zgjuar botn drejt jets. Kshtu lindi Dielli i Drejtsis: "me shrimin n kraht e Tij." Malakia 4:2.

130

27 "Ti mund t m pastrosh" Bazuar tek Mateu 8:2-4; 9:1-8, 32-34; Marku 1:40-45; 2:1-12; Luka 5:12-28. Nga t gjitha smundjet e njohura n Lindje, lebroza ishte m e tmerrshmja. Fakti q ishte e pashrueshme dhe pr m tepr ngjitse dhe efekti i tmerrshm q kishte tek viktimat, bnte q edhe m trimit t'i dridheshin kmbt nga frika. Mes judenjve kjo smundje konsiderohej si nj gjykim q i bhej njeriut pr mkatet e tij dhe pr pasoj quhej: "Goditja," "Gishti i Perndis." Kjo smundje prmohej sikur t ishte simbol i mkatit. Sipas ligjit lebrozi shpallej i papastr dhe largohej nga vendet ku banonin njerzit. Ajri ndotej nga fryma e tij. Ai q dyshohej se ishte i

131

smur, duhej t paraqitej vet para priftrinjve, t cilt do ta kontrollonin dhe do t vendosnin pr t. N qoft se shpallej lebroz, ai izolohej nga familja, dbohej nga bashksia e Izraelit dhe i lejohej t shoqrohej vetm me ata njerz, q ishin njlloj t infektuar si ai. Ligji ishte i pandryshueshm. As mbretrit dhe ligjvnsit nuk bnin prjashtim nga ky ligj. Nj monark, q infektohej nga kjo smundje e tmerrshme duhej t dorzonte fronin dhe t largohej nga shoqria. Larg nga shokt dhe nga t afrmit e tij, lebrozi duhej t duronte mallkimin e smundjes s tij. Ai ishte i detyruar t deklaronte fatkeqsin e tij, t shqyente rrobat dhe t vinte alarmin, duke i lajmruar t gjith t'ia mbathnin nga prania e tij infektuese. Thirrja, "I papastr! I papastr!" q vinte me tone t tmerrshme nga i dbuari i vetmuar, ishte nj sinjal q dgjohej me frik dhe neveri. Atje ku Krishti zhvillonte shrbesat e Tij, kishte shum nga kta t vuajtur. Lajmi i puns s Tij arriti deri tek ata, duke ndezur nj shkndij shprese. Por q nga ditt e profetit Elise, nuk ishte par q t ndodhte pastrimi i dikujt, mbi t cilin kishte rn smundja. Ata nuk guxonin t krkonin q Jezusi t bnte pr ta, at q Ai s'kishte br pr asknd tjetr. Megjithat ishte njri, n zemrn e t cilit filloi t lindte besimi. Por ai s'dinte se si mund t arrinte te Jezusi. Duke qen i ndaluar t kishte lidhje me miqt e tij, si do mund t'i dilte prpara Shruesit? Ai pyeste veten nse Krishti do ta shronte. A do ta ulte Ai veten, duke vn re nj njeri q konsiderohej si dikush, q po vuante nn gjykimin e Perndis? A nuk do t shpallte dhe Ai, si Farisenjt e madje dhe doktort, nj mallkim mbi t, duke e detyruar t largohej nga vendet e banuara nga njerzit? Ai mendoi pr t gjitha ato q i kishin thn pr Jezusin. S'ekzistonte askush, q t kishte krkuar ndihmn e Tij dhe t ishte refuzuar. I mjeri njeri vendosi ta gjente Shptimtarin. Megjithse ishte przn nga qytetet, mund t ndodhte q ta takonte Jezusin gjat rrugs s Tij npr shtigjet e maleve, ose ta gjente At duke dhn msime jasht qyteteve. Vshtirsit ishin t mdha, por kjo ishte shpresa e tij e vetme. Lebrozi drejtohet pr nga Shptimtari. Jezusi po jepte msim pran liqenit dhe njerzit ishin mbledhur rreth Tij. Duke ndenjur shum larg, lebrozi arrin t kap disa fjal nga buzt e Shptimtarit. Ai e sheh At, duke i shtrir duart mbi t smurt. Ai sheh t alt, t verbrit, t paralizuarit dhe ata q jan n shtratin e vdekjes nga smundje t ndryshme, tek ngrihen t shruar, duke lavdruar Perndin pr shptimin e tyre. Besimi rritet n zemrn e tij. Ai i afrohet gjithmon e m shum turms, duke harruar kufizimet q i ishin vn. Ai mendon vetm pr shpresn e bekuar t shptimit. Ai ka nj pamje t neveritshme dhe njerzit spostohen t tmerruar q t'i shmangen kontaktit me t. Disa mundohen ta ndalojn at t'i afrohet Jezusit, por ai as nuk i sheh e as nuk i dgjon ata. Ai sheh vetm Birin e Perndis dhe dgjon vetm zrin, q i jep jet atyre, q jan duke vdekur. Duke u shtyr drejt Jezusit, ai lshohet tek kmbt e Tij me thirrjen, "O Zot, po t duash, ti mund t m shrosh." Jezusi iu prgjigj, "Po, un dua, shrohu" dhe e shtriu dorn mbi t. - Mateu 8:3. Menjher ndryshimi ndodhi tek lebrozi. Mishi i tij u b i shndetshm, fitoi ndjeshmrin dhe muskujt iu bn t qndrueshm. Siprfaqja e ashpr, me luspa t vogla, karakteristike pr lebrozt, u zhduk dhe nj ngjyr e kuqe e but, si e kuqja mbi lkurn e nj fmije t shndetshm, zuri vendin e saj. Jezusi i tha burrit q t mos tregonte pr punn q ishte br mbi t, por t paraqitej menjher m nj ofert n tempull. Kjo ofert do t pranohej kur priftrinjt t kryenin kontrollin dhe ta

132

shpallnin at trsisht t shruar nga smundja. Edhe po t mos kishin dshir ta kryenin kt shrbim, ata s'mund t'i shmangeshin kontrollit dhe marrjes s vendimit mbi kt shtje. Fjalt e Shkrimeve t Shenjta tregojn ngulmimin, me t cilin Krishti e urdhroi njeriun t heshtte dhe t vepronte menjher. "Mbasi e paralajmroi rreptsisht, e largoi duke i thn: "Ruhu se i tregon gj ndokujt, por shko, paraqitu te prifti dhe ofro pr pastrimin tnd sa ka urdhruar Moisiu, si dshmi pr ta." Sikur prifrinjt t kishin ditur faktet mbi shrimin e lebrozit, zemrimi i tyre ndaj Krishtit, mund t'i kishte shtyr ata t merrnin nj vendim t padrejt. Jezusi donte q burri t paraqitej n tempull para se t arrinte n vesht e tyre ndonj fjal rreth shrimit t tij. N kt mnyr do t merrej nj vendim i paanshm dhe lebrozi i shruar do t lejohej t bashkohej prsri me familjen dhe me miqt e tij. Jezusi kishte qllime t tjera kur e urdhroi at t heshtte. Shptimtari e dinte se armiqt e Tij gjithmon krkonin t'ia pengonin punn dhe t'i largonin njerzit prej Tij. Ai e dinte se, n qoft se do t prhapej lajmi i shrimit t lebrozit, tek Ai do t mblidheshin turma t mdha njerzish, q vuanin nga ajo smundje e tmerrshme dhe, do t thuhej se njerzit e tjer do t infektoheshin nga kontakti me ta. Shum prej lebrozve, n kt mnyr nuk do t mund ta prdornin dhuratn e shrimit si nj bekim pr veten dhe pr t tjert. Dhe, duke i afruar lebrozt rreth Vetes, Ai do t'i jepte rastin armiqve t Tij ta akuzonin pr thyerje t ligjit. N kt mnyr do t pengohej puna e Tij n predikimin e ungjillit. Ajo q ndodhi e justifikoi paralajmrimin e Jezusit. Nj turm njerzish kishte dshmuar pr shrimin e lebrozit dhe mezi prisnin t merrnin vesh vendimin e priftrinjve. Kur i smuri u kthye tek miqt e tij, t gjith u ngazllyen. Megjithse Jezusi e kishte paralajmruar ta mbante t fsheht shrimin e tij, ai e shpalli at gjithandej. Duke menduar se ishte thjesht modestia e Jezusit, ai e shpalli fuqin e ktij Shruesi t madh gjithandej. Ai nuk e kuptonte q kjo gj i bnte priftrinjt dhe udhheqsit e kishs gjithnj e m t vendosur pr ta shkatrruar Jezusin. Ai gzonte pr energjin e tij, pr rikthimin pran familjes dhe miqve dhe i dukej e pamundur t prmbahej dhe t mos i thurte lavdi Doktorit q e shroi. Por ky veprim rezultoi si nj penges n punn e Shptimtarit. Bri q njerzit t mblidheshin rreth Tij n turma aq t mdha, sa Ai u detyrua t hiqte dor nga puna e Tij pr nj far kohe. do veprim n shrbesn e Krishtit kishte nj qllim largpams. Ai kishte n mendje m tepr nga ajo q shfaqej n t. Kshtu ishte dhe n rastin e lebrozit. Ndrsa Jezusi u shrbeu t gjith atyre q erdhn pran Tij, Ai dshironte t bekonte dhe ata q nuk erdhn. Teksa Ai afroi pran vetes pagant dhe samaritant, Ai dshironte t arrinte priftrinjt dhe msuesit, t cilt ishin t rrethuar nga paragjykimet dhe tradita. Duke e drguar lebrozin e shruar tek priftrinjt, Ai u dha atyre nj dshmi pr paragjykimet e tyre. Farisenjt kishin shpallur se msimet e Krishtit ishin n kundrshtim me ligjin, q Perndia kishte dhn nprmjet Moisiut; por fakti q Ai e drejtoi lebrozin e shruar drejt tempullit pr t br nj ofert sipas ligjit, i hidhte posht akuzat. Kjo ishte nj dshmi e mjaftueshme pr t gjith ata, q dshironin t bindeshin. Udhheqsit n Jeruzalem kishin drguar spiun q t gjenin pretekse pr ta dnuar Krishtin me vdekje. Ai iu prgjigj, duke i dhn atyre nj prov t dashuris s Tij pr njerzimin, t respektit t Tij pr ligjin dhe t fuqis s Tij, pr t shruar nga mkati dhe vdekja. N kt mnyr, Ai solli dshmi q: "Ata m kan lar t mirn me t keqe dhe dashurin time me urrejtje." - Psalmi 109:5. Ai q n mal dha porosin, "Duani armiqt tuaj," Vet dha shembullin e ktij parimi, jo

133

duke e kthyer "t keqen me t keqe ose fyerjen me fyerje, por, prkundrazi, duke bekuar." Mateu 5:44; 1 Pjetr 3:9. T njjtt priftrinj, q e dnuan lebrozin me syrgjynosje, verifikuan shrimin e tij. Ky vendim, i shpallur publikisht dhe i regjistruar, ishte nj dshmi e prhershme mbi Krishtin. Njeriu i shruar u rifut n bashksin e Izraelit me fjaln e vet priftrinjve, q pohuan se s'kishte shenj t smundjes mbi t dhe pikrisht ky njeri ishte nj dshmi e gjall pr Mirbrsin. Me gzim ai paraqiti ofertn e tij dhe ngriti lart emrin e Jezusit. Priftrinjt ishin bindur pr fuqin hyjnore t Shptimtarit. Atyre u ishte dhn mundsia t njihnin t vrtetn dhe t prfitonin nga drita. N qoft se mohohej kjo mundsi, do t largohej pr t mos iu kthyer m kurr. Drita ishte refuzuar nga shum njerz, megjithat nuk ishte dhn kot. Shum zemra q, pr nj far kohe nuk dhan shenja, ishin prekur. Gjat jets s Shptimtarit, misioni i Tij dukej se po merrte shum pak prgjigje dashurie nga priftrinjt dhe msuesit; por pas ngjitjes s Tij, "nj numr i madh priftrinjsh i bindej besimit." - Veprat e Apostujve 6:7. Vepra e Krishtit n pastrimin e lebrozit sht nj ilustrim i puns s Tij pr pastrimin e shpirtrave nga mkati. Njeriu q shkoi te Jezusi ishte " I mbushur plot me lebr." Helmi vdekjeprurs i ksaj smundjeje kishte deprtuar n gjith trupin e tij. Dishepujt krkuan ta ndalonin Msuesin e tyre q ta prekte at, sepse ai q prekte nj lebroz bhej i papastr dhe vet. Por, duke e vn dorn mbi lebrozin, Jezusi nuk mori asnj papastrti. Prekja e Tij tejoi nj fuqi jetdhnse. Lebroza ishte pastruar. Kshtu ndodh dhe me lebrn e mkatit, - e rrnjosur thell, vdekjeprurse dhe q s'mund t shrohet nga fuqia e njeriut. "Gjith koka sht e smur, gjith zemra lngon. Nga tabani i kmbs deri tek koka nuk ka asgj t shndosh, vurrata dhe plag t hapura, q nuk jan as pastruar, as lidhur, as qetsuar me vaj." - Isaia 1:5, 6. Por Jezusi q vjen t jetoj me njerzimin, nuk merr papastrti. Prania e Tij ka veti shruese pr mkatarin. Kushdo q do ulet para kmbve t Tij, duke thn me besim: "O Zot, po t duash, Ti mund t m shrosh" do t dgjoj prgjigjen: "Po, un dua, shrohu." - Mateu 8:2, 3. N disa raste shrimesh, Jezusi nuk e dha bekimin e krkuar q n fillim. Por n rastin e lebrs, sapo u b krkesa, ajo u prmbush. Kur ne lutemi pr bekime toksore, prgjigjja ndaj lutjes ton mund t vonohet, ose Perndia mund t na jap dika tjetr n vend t asaj q kemi krkuar, por nuk ndodh kshtu kur ne krkojm t shptohemi nga mkati. Esht dshira e Tij t na pastroj ne nga mkati, t na bj fmijt e Tij dhe t na ndihmoj t jetojm nj jet t shenjt. Krishti "dha Veten e Tij pr mkatet tona, pr t na shptuar nga kjo koh e mbrapsht, sipas vullnetit t Perndis, Atit ton." - Galatasve 1:4. Dhe "kjo sht siguria q kemi prpara tij, nse krkojm dika sipas vullnetit t tij, ai na e plotson. Dhe nse dim se ai na i plotson t gjitha ato q i krkojm, ne e dim se kemi ato q i krkuam atij." - 1 Gjoni 5:14, 15. "Po t'i rrfejm mkatet tona, Ai sht besnik dhe i drejt q t na fal mkatet dhe t na pastroj nga do paudhsi." - 1 Gjoni 1:9. Gjat shrimit t t paralizuarit n Kapernaum, Krishti prsri dha si msim t njjtn t vrtet. Mrekullia u krye q t bhej e njohur fuqia e Tij pr t falur mkatet. Shrimi i t paralizuarit gjithashtu ilustron t vrteta t tjera t vlefshme. Ky shrim sht i mbushur me shpres dhe inkurajim dhe mbart pr farisenjt nj msim paralajmrimi. Ashtu si lebrozi edhe i paralizuari i kishte humbur shpresat pr shrim. Smundja e tij ishte rezultat i nj jete me mkate dhe dhimbjet e tij ishin acaruar edhe nga brejtja e ndrgjegjes. Ai i ishte drejtuar koh m par Farisenjve dhe doktorve, duke shpresuar pr lehtsim nga vuajtjet mendore dhe nga dhimbjet e mdha fizike. Por ata ftohtsisht e kishin shpallur at t

134

pashrueshm dhe e kishin braktisur n zemrimin e Perndis. Farisenjt i konsideronin fatkeqsit si prova t zemrimit hyjnor dhe qndronin larg nga t smurt dhe nevojtart. Megjithat, shpesh vet kta njerz q e mbanin veten si t shenjt, ishin m fajtor se sa t vuajturit q ata dnonin. I paralizuari ishte me t vrtet i pashpres dhe, duke mos par asnj mundsi ndihme ishte zhytur n nj dshprim t thell. M pas ai dgjoi pr punn e mrekullueshme t Jezusit. I kishin thn q t tjer, po aq mkatar dhe t pashpres sa ai, ishin shruar, madje dhe lebrozt ishin pastruar. Ata e inkurajuan gjithashtu t besonte se dhe ai mund t shrohej, n qoft se do t ohej tek Jezusi. Por ai pati frik se mos Mjeku i shenjt s'do ta lejonte at t qndronte n prani t Tij. Megjithat ai nuk krkonte m shum riprtritje fizike sesa lehtsim nga barra e mkatit. Sikur ai t mund ta shihte Jezusin dhe t merrte sigurin e faljes dhe t paqes me Qiellin, ai do t ishte i knaqur t jetonte, ose t vdiste, sipas vullnetit t Perndis. Thirrja e njeriut q ishte duke vdekur ishte, Oh sikur t mund t jem n pranin e Tij! S'kishte m koh pr t humbur, mishi i tij po tregonte shenja prishjeje. Ai i krkoi shokve ta onin me vigun e tij tek Jezusi dhe ata e morn prsipr kt detyr me knaqsi. Por turma e njerzve, q ishin mbledhur brenda dhe prreth shtpis ku ishte Shptimtari ishte aq e madhe sa ishte e pamundur pr t smurin dhe pr shokt e tij t arrinin tek Ai, apo edhe t mund t dgjonin zrin e Tij. Jezusi po jepte msim n shtpin e Pjetrit. Sipas zakonit, dishepujt ishin ulur pran Tij dhe "kishte dhe disa farisenj dhe msues t ligjit, q kishin ardhur nga t gjitha fshatrat e Galiles, t Judes dhe nga Jeruzalemi." Kta kishin ardhur si spiun pr t krkuar ndonj akuz kundr Jezusit. Pas ktyre njerzve t ligjit, ishte mbledhur nj turm e przier njerzish, kishte nga ata q mezi prisnin, nga ata q tregonin respektin e tyre ndaj Tij, nga ata q ishin thjesht kurioz dhe nga ata q s'besonin aspak. Kishte prfaqsues t kombsive t ndryshme dhe t t gjith klasave t shoqris. "Dhe fuqia e Zotit ishte me t, q t kryente shrime." Shpirti i jets qndronte mbi t mbledhurit, por farisenjt dhe doktort nuk e dallonin dot pranin e tij. Ata nuk ndienin nevojn pr t'u shruar. "Ai i mbushi me t mira t uriturit dhe i ktheu duarbosh t pasurit." Luka 1:53. Ata q po shoqronin t paralizuarin u munduan her pas here t hapnin rrugn mes turms, por m kot. I smuri shihte prreth plot ankth. Kur ndihma aq shum e krkuar ishte aq pran, si mund ta braktiste ai shpresn? Me sugjerimin e tij, shokt e mbajtn deri n maj t atis dhe, duke hapur nj vrim npr t, e lshuan me kujdes posht tek kmbt e Jezusit. Biseda u ndrpre. Shptimtari pa fytyrn e trishtuar dhe syt prgjrues, q ishin fiksuar mbi T. Ai e kuptoi se pr far bhej fjal; Ai e kishte afruar pran Vetes at shpirt dyshues dhe t hutuar. Ndrsa paralitiku ishte ende n shtpi, Shptimtari kishte bindur ndrgjegjen e tij. Kur ai u pendua pr mkatet e tij dhe besoi q fuqia e Jezusit do ta bnte at t plot, mshira jetdhnse e Shptimtarit e kishte bekuar pr her t par zemrn e tij nevojtare. Jezusi e kishte par shkndijn e par t besimit t rritej n besimin se Ai ishte Ndihmuesi i vetm i mkatarve dhe e kishte par kt besim t rritej gjithnj e m shum tek do prpjekje pr t ardhur n pranin e Tij. Tani, duke thn disa fjal q ishin muzik pr vesht e t vuajturit, Shptimtari tha: "Merr zemr, o bir, mkatet e tua t jan falur."

135

Barra e dshprimit zhduket nga shpirti i njeriut t smur; paqja e faljes mbretron n shpirtin e tij dhe ndrion fytyrn e tij. Dhimbja e tij fizike sht zhdukur dhe e tr qenia e tij sht transformuar. Paralitiku i pashpres sht shruar! Mkatari fajtor sht falur! Me nj besim t thjesht ai pranoi fjalt e Jezusit si agimin e nj jete t re. Ai nuk shprehu asnj dshir tjetr, por qndroi n heshtje i lumtur, tepr i lumtur pr t folur. Drita e qiellit ndrioi fytyrn e tij dhe njerzit pan me nderim skenn. Rabit me zor po prisnin t shihnin se far drejtimi do t'i jepte Krishti ksaj shtjeje. Ata solln ndrmend se si ai njeri kishte shkuar tek ata pr ndihm dhe se si ata kishin refuzuar t'i jepnin atij shpres dhe dashamirsi. T paknaqur me kt, ata kishin deklaruar se ai po vuante nn mallkimin e Perndis pr mkatet e tij. Kto gjra kujtuan ata kur pan t smurin para tyre. Ata vun re gjith at interes, me t cilin t gjith po shihnin skenn dhe ndien nj frik t tmerrshme se mos po humbnin n ato momente ndikimin e tyre mbi popullin. Kta funksionar t lart nuk shkmbyen fjal me njri-tjetrin, por duke par n fytyrat e njritjetrit ata lexuan t njjtin mendim, q dika duhej br patjetr pr t ndaluar rrjedhn e ngjarjeve. Jezusi kishte deklaruar se mkatet e paralitikut ishin falur. Farisenjt u kapn pas ktyre fjalve sikur t ishin blasfemi dhe menduan se mund ta paraqisnin kt si nj mkat t vlefshm pr dnim me vdekje. Ata than n zemrat e tyre, "Pse vall ky po flet blasfemi? Kush mund t fal mkatet, ve Perndis vet?" - Marku 2:7. Duke e fiksuar shikimin, prej t cilit ata strukeshin e fshiheshin, mbi ta, Jezusi tha: "Pse i mendoni kto gjra n zemrat tuaja? far sht m leht, t'i thuash t paralizuarit: "Mkatet e tua t jan falur" apo t'i thuash: "ohu, merre vigun tnd dhe ec?" M pas ai q ishte sjell te Jezusi me vig, ngrihet n kmb me energjin dhe forcn e nj t riu. Gjaku jetdhns rrjedh npr venat e tij. do organ i trupit t tij gjallrohet. Shklqimi i shndetit zvendson zbehtsin e vdekjes q po afrohej. "Dhe ai u ngrit menjher, mori vigun e vet dhe doli prjashta n pranin e t gjithve dhe kshtu t gjith u habitn dhe lvduan Perndin, duke thn: Nj gj t till s'e kemi par kurr." O, dashuri e mrekullueshme e Krishtit, q prulesh pr t shruar fajtort dhe t brengosurit! Hyjni q kujdesesh t lehtsosh smundjet e njerzimit t vuajtur! O, fuqi e mrekullueshme q shfaqesh n kt mnyr para bijve t njeriut! Kush mund ta vr n dyshim mesazhin e shptimit? Kush mund ta shprfill mshirn e nj Shptimtari t dhimbshur? Nevojitej jo m pak se fuqia krijuese pr t'i ridhn shndet atij trupi t prishur. I njjti z q i dha jet njeriut, q u krijua nga pluhuri i toks, i dha jet paralitikut q po vdiste. Dhe e njjta fuqi q i dha jet trupit, rinoi dhe zemrn. Ai, q gjat krijimit "foli dhe gjja u b" ai q "urdhroi dhe gjja u shfaq" (Psalmi 33:9), i kishte dhn jet shpirtit t vdekur n shkelje dhe mkat. Shrimi i trupit ishte nj prov e fuqis q zemra ishte rinuar. Krishti e urdhroi paralitikun t ngrihej dhe t ecte, "q ta dini" tha Ai "se Biri i njeriut ka pushtet t fal mkatet mbi dhe." Paralitiku gjeti tek Krishti shrim si pr shpirtin ashtu dhe pr trupin. Shrimi shpirtror u ndoq nga restaurimin fizik. Ky msim nuk duhet anashkaluar. Ekzistojn sot me mijra njerz, q vuajn nga smundje fizike, t cilt ashtu si paralitiku, dshirojn me gjith zemr t dgjojn mesazhin, "Mkatet e tua t jan falur." Barra e mkatit, me dshirat q s'kan t sosur, sht burimi i smundjeve t tyre. Ata s'mund t gjejn lehtsim derisa arrijn tek Shruesi i shpirtit. Paqja q vetm Ai mund t jap, i dhuron forc mendjes dhe shndet trupit.

136

Jezusi erdhi "pr t shkatrruar veprat e djallit." "N t ishte jeta" dhe Ai thot "un kam ardhur q t ken jet dhe ta ken me bollk." Ai sht "Frym q jep jet." - 1 Gjoni 3:8; Gjoni 1:4; 10:10; 1 Korintasve 15:45. Dhe Ai ende ka t njjtn fuqi jetdhnse, sikurse n tok kur shroi t smurin dhe i dha faljen mkatarit. Ai "fal t gjitha paudhsit e tua" Ai "shron t gjitha smundjet e tua." - Psalmi 103:3. Efekti q bri mbi njerzit shrimi i paralitikut, ishte njsoj sikur qielli t ishte zbuluar dhe kishte shfaqur lavdin e nj bote m t mir. Teksa njeriu i shruar po kalonte prmes turms, duke bekuar Perndin n do hap q bnte dhe duke mbajtur n krah vigun e tij sikur t ishte prej puple, njerzit bnin prapa pr t'i hapur rrugn dhe me fytyra t habitura, q tregonin respekt i nguln syt mbi t, duke pshpritur me njri-tjetrin "Sot pam gjra t mahnitshme." Farisenjt mbetn pa fjal nga habia dhe e kuptuan q humbn. Ata pan se ktu s'kishte mundsi q xhelozia e tyre t ndizte turmn. Mrekullia q kishte ndodhur me njeriun q ata ia kishin dorzuar zemrimit t Perndis, i kishte habitur aq shum njerzit saq rabit ishin harruar pr momentin. Ata pan se Krishti zotronte nj fuqi q ata ia atribuonin vetm Perndis; megjithat mnyra bujare e sjelljes s Tij binte n kontrast me qndrimin e tyre kryelart. Ata ishin t shqetsuar, t turbulluar, duke e kuptuar, por duke mos e pranuar, pranin e nj qenieje m superiore. Sa m t fuqishme bheshin provat se Jezusi kishte fuqi t falte mkatet mbi tok, aq m me vendosmri e trhiqnin ata veten drejt mosbesimit. Ata u larguan nga shtpia e Pjetrit, ku kishin par paralitikun t shrohej nga fjala e Tij, pr t shpikur plane t reja kundr Birit t Perndis. Smundja fizike, sado e rnd apo me rrnj t thella, u shrua nga fuqia e Krishtit; por smundja e shpirtit qndroi tek ata q i mbylln syt ndaj drits. Lebroza dhe paraliza nuk ishin aq t kqija sa fanatizmi dhe mosbesimi. N shtpin e paralitikut kishte gzim t madh kur ai u rikthye n familje, duke mbajtur lehtsisht n krah vigun, mbi t cilin ishte larguar prej tyre pak minuta m par. Ata u grumbulluan rreth tij me lot gzimi, duke mos i besuar syve. Ai qndronte para tyre plot energji. Ato krah, q ata i kishin par t pajeta, tani ishin t gatshme t'i bindeshin dshirave t tij. Mishi, q kishte qen i tkurrur dhe me nj ngjyr t errt, tani ishte i freskt dhe i kuq. Ai ecte me nj hap t vendosur dhe lirshm. Gzimi dhe shpresa ravijzoheshin n tr linjat e fytyrs s tij dhe nj shprehje pastrtie dhe paqeje kishte zn vendin e shenjave t mkatit dhe t vuajtjeve. Falenderime t sinqerta plot gzim u ngritn lart nga ajo shtpi dhe Perndia u lavdrua prmes Birit t Tij, i cili i kishte ringjallur shpresn t pashpresve dhe dhn fuqi t dobtve. Ky njeri dhe familja e tij ishin gati t jepnin jett e tyre pr Jezusin. Asnj dyshim nuk e errsonte besimin e tyre, asnj mosbesim s'mund t ndikonte n besnikrin e tyre ndaj Atij, q kishte sjell drit n shtpin e tyre t errt. 28 "Levi-Mateu" Bazuar tek Mateu 9:9-17; Marku 2:14-22; Luka 5:27-39. N Palestin, nga zyrtart romak m shum urreheshin tagrambledhsit. Fakti q taksat vendoseshin nga nj fuqi e huaj ishte nj irritim i vazhdueshm pr judenjt, duke i kujtuar se pavarsia e tyre ishte zhdukur. Dhe, taksambledhsit nuk ishin thjesht n shrbim t zgjedhs romake, por ata ishin njerz, q zhvatnin pr llogari t tyre, duke u pasuruar kshtu n kurriz t

137

popullit. Nj jude, q e pranonte kt detyr nga romakt prmohej dhe shihej si tradhtar i nderit t kombit t tij. Ai prbuzej si nj tradhtar i besimit dhe prfshihej n njerzit m t ult t shoqris. Ksaj klase i prkiste Levi-Mateu, i cili pas katr dishepujve n Nazaret, u thirr n shrbim t Krishtit. Farisenjt e kishin gjykuar Mateun sipas puns s tij, por Jezusi pa tek ai nj njeri me zemr t hapur pr t pranuar t vrtetn. Mateu i kishte dgjuar msimet e Shptimtarit. Ndrsa Fryma e Perndis i kishte treguar se ishte i zhytur n mkat, ai dshironte t krkonte ndihm nga Krishti. Por ai ishte msuar me largsin q mbanin rabit dhe nuk mund ta mendonte se ky Msues i madh do ta vinte re. Nj dit, duke qndruar i ulur tek barraka e taksave, ai pa Jezusin tek afrohej. Habia e tij ishte e madhe, kur dgjoi fjalt, q iu drejtuan atij "M Ndiq!" Mateu "i la t gjitha, u ngrit, dhe e ndoqi." S'kishte aspak hezitim, as pyetje apo mendim mbi biznesin joshs q do t shkmbente me varfrin dhe jetn e vshtir. Ishte e mjaftueshme pr t, t ishte me Jezusin, t mund t dgjonte fjalt e Tij dhe t bashkohej me T n punn e Tij. Kshtu kishte ndodhur dhe me dishepujt, q ishin thirrur m par. Kur Jezusi i krkoi Pjetrit dhe shokve e tij q ta ndiqnin, ata i lan menjher varkat dhe rrjetat e tyre. Disa nga kta dishepuj kishin shok, q mbshteteshin tek ta pr ndihm, por kur ata morn ftesn e Shptimtarit, ata nuk hezituan dhe nuk pyetn "Si do t jetoj dhe do ta mbaj familjen?" Ata iu bindn thirrjes dhe kur m pas Jezusi i pyeti "Kur iu drgova pa trasta, pa thes e pa sandale, vall a ju mungoi gj?" Dhe ata u prgjigjn "Asgj." - Luka 22:35. Mateut t pasur, po kshtu Andreas dhe Pjetrit t varfr, iu b e njjta thirrje dhe ata u treguan t gatshm menjher. N momentin e suksesit, kur rrjetat ishin mbushur plot me peshq, Jezusi i krkoi dishepujve n bregdet, t linin gjithka pr punn e ungjillit. N kt mnyr thrritet do person, pr t par nse dshira pr t mira t prkohshme sht m e fort se sa dshira pr t'u bashkuar me Krishtin. Asnj njeri nuk mund t'ia dal mban, n qoft se nuk prfshihet me gjith zemrn e tij dhe t jet i gatshm t humbas gjithka pr t njohur Krishtin. Asnj njeri, q ka rezerva s'mund t jet dishepull i Krishtit, apo bashkpuntor i Tij. Kur njerzit t fillojn ta vlersojn shptimin e madh, vetsakrifica q karakterizonte jetn e Krishtit do shihet n jett e tyre. Kudo q Ai udhheq rrugn, ata do ta ndjekin me gzim. Thirrja e Mateut pr t'u br nj nga dishepujt e Krishtit, shkaktoi nj indinjat t madhe. Q nj msues fetar t zgjidhte nj tagrambledhs si nj nga ndihmsit e tij t afrt, ishte nj fyerje ndaj zakoneve fetare, shoqrore dhe kombtare. Duke iu br thirrje paragjykimeve t njerzve, farisenjt shpresonin t kthenin mendjet e tyre kundr Jezusit. Mes tagrambledhsve lindi nj interesim, i cili u prhap gjithandej. Zemrat e tyre u trhoqn drejt Msuesit hyjnor. Me gzimin e dishepullit fillestar, Mateu pati nj dshir t madhe pr t afruar shokt e tij tek Jezusi. Pr kt arsye ai bri nj fest n shtpin e tij dhe ftoi t afrmit dhe miqt. Ata nuk ishin vetm tagrambledhs, por edhe njerz, q nuk kishin reputacion t mir dhe q konsideroheshin nga t tjert si t paligjshm. Festa po jepej pr nder t Jezusit dhe Ai nuk ngurroi ta pranonte ftesn. Ai e dinte mir q kjo do t'i ofendonte farisenjt dhe do ta kompromentonte At n syt e njerzve. Por Ai s'mund t ndikohej prej tyre. Pr T dallimet e jashtme nuk kishin aspak vler. Ajo q e bnte pr vete zemrn e Tij ishte shpirti i etur, q krkonte pr ujin e jets. Jezusi u ul si nj i ftuar i nderit n krye t tryezs s tagrambledhsve, duke treguar me simpatin dhe shpirtmirsin e Tij se e vlersonte dinjitetin njerzor dhe njerzit, q ishin atje kishin me t vrtet dshir t fitonin besimin e Tij. Mbi zemrat e tyre t etura, fjalt e Tij ran me nj fuqi

138

bekuese dhe jetdhnse. U zgjuan impulse t reja dhe ktyre t prjashtuarve t shoqris iu dha mundsia pr nj jet t re. N raste t tilla, s'ishin t pakt ata q mahniteshin nga msimet e Shptimtarit, por nuk e pranuan At deri pas ngjalljes s Tij. Kur Shpirti i Shenjt u derdh dhe tre mij njerz besuan brenda nj dite, kishte midis tyre njerz, q kishin dgjuar pr her t par mbi t vrtetn n tavolinn e tagrambledhsve dhe disa prej tyre u bn prhaps t lajmit t mir. Pr vet Mateun, shembulli i Jezusit n fest ishte nj msim i paharrueshm. Tagrambledhsi i prbuzur u b nj nga evangjelistt m t devotshm, me shrbesn e tij, duke ecur sipas hapave t Msuesit t tij. Kur rabit msuan pr pranin e Jezusit n festn e Mateut, shfrytzuan rastin pr ta akuzuar At. Por vendosn t vepronin nprmjet dishepujve. Duke zgjuar paragjykimet e tyre, ata shpresonin t'i largonin ata nga Msuesi i tyre. Politika e tyre ishte t fajsonin Krishtin para dishepujve dhe dishepujt para Krishtit, duke i ngulur shigjetat e tyre atje ku ato t mund t plagosnin m shum. N kt mnyr ka punuar Satani q n kohn e konfliktit n qiell; dhe t gjith ata q prpiqen t shkaktojn mosmarrveshje dhe armiqsi nxiten nga shpirti i tij. "Prse hani dhe pini me tagrambledhs dhe mkatar?" pyetn rabit ziliqar. Jezusi nuk priti q t prgjigjeshin dishepujt e Tij, por u prgjigj Vet: "Nuk jan t shndosht ata q kan nevoj pr mjek, por t smurt. Tani shkoni dhe msoni do t thot: Un dua mshir dhe jo flijime. Sepse un nuk erdha pr t thirrur n pendim t drejtt, por mkatart." Farisenjt pretendonin se ishin t shndosh shpirtrisht dhe pr pasoj nuk kishin nevoj pr nj mjek, e n t njjtn koh ata i konsideronin tagrambledhsit dhe pagant si njerz q po vdisnin nga smundje t shpirtit. Pastaj a nuk ishte detyra e Tij si mjek q ishte, t shkonte tek ato klasa t shoqris, q kishin me t vrtet nevoj pr ndihm? Megjithse farisenjt kishin nj mendim t lart pr veten, ata ishin me t vrtet n gjendje m t keqe se njerzit, q ata prbuznin. Tagrambledhsit ishin m pak fanatik dhe t vetknaqur dhe, n kt mnyr ishin m t hapur ndaj ndikimit t s vrtets. Jezusi u tha rabive: "Shkoni dhe msoni do t thot: Un dua mshir dhe jo flijime." N kt mnyr Ai u tregoi atyre, q pretendonin se shpjegonin fjaln e Perndis, se ishin trsisht t paditur mbi Frymn e Tij. Farisenjve iu mbyll goja pr nj far kohe, por ata u bn gjithnj e m shum t vendosur n armiqsin e tyre. M pas ata krkuan dishepujt e Gjon Pagzorit dhe u munduan t'i ngrinin ata kundr Shptimtarit. Kta Farisenj nuk e kishin pranuar misionin e Pagzorit. Ata e kishin par me prbuzje jetn e tij t moderuar, zakonet e tij t thjeshta, veshjet e tij t rndomta dhe e kishin quajtur at fanatik. Meq ai kishte denoncuar hipokrizin, ata provuan t'i ngrinin njerzit kundr tij. Shpirti i Perndis kishte prekur zemrn e ktyre prbuzsve, duke i bindur ata q kishin mkatuar, por ata e kishin mohuar kshilln e Perndis dhe kishin deklaruar se Gjoni ishte i zotruar nga djalli. Tani q Jezusi erdhi, duke u przier me njerzit, duke ngrn e pir n tavolinat e tyre, ata e akuzuan at si nj gryks. Pikrisht ata q e bn kt akuz ishin fajtor pr vete. Ashtu si Perndia keqprezantohet, duke u veshur nga Satani me cilsit e tij, ashtu edhe t drguarit e Zotit keqinterpretoheshin nga kta njerz t pandershm. Farisenjt nuk e kuptonin q Jezusi po hante me tagrambledhsit dhe mkatart, n mnyr q t'u sillte dritn e qiellit atyre, q ndodheshin n errsir. Ata nuk e shihnin q do fjal e thn nga Msuesi hyjnor ishte nj far plot jet, q do t mbinte dhe do t'i jepte fryte lavdis s Perndis. Ata kishin vendosur t mos e pranonin dritn. Megjithse e kishin kundrshtuar misionin e Pagzorit, ata tani ishin gati t krkonin t bnin pr vete dishepujt e tij, duke shpresuar t fitonin bashkpunimin e tyre kundr Jezusit. Ata thonin se Jezusi po shkatrronte traditat e lashta dhe

139

krahasuan mshirn e thjesht e pa zbukurime t Pagzorit, me drekn e Jezusit, i cili po festonte me tagrambledhsit dhe mkatart. Dishepujt e Gjonit n kt koh ishin shum t shqetsuar. Msuesi i tyre i dashur ishte n burg dhe ata i kalonin ditt e tyre duke mbajtur zi. Dhe Jezusi nuk po bnte as prpjekjen m t vogl pr ta liruar Gjonin dhe madje u shfaq pr t hedhur nj hije dyshimi mbi msimet e tij. N qoft se Gjoni ishte drguar nga Perndia, pse Jezusi dhe dishepujt e Tij po ndiqnin nj rrjedh aq t ndryshme nga ajo e Gjonit? Dishepujt e Gjonit nuk e kishin kuptuar dhe aq qart punn e Krishtit. Ata mendonin se ndoshta kishte nj t vrtet n akuzat e Farisenjve. Ata vzhguan shum nga rregullat e prshkruara nga rabit dhe madje edhe shpresuan t justifikoheshin nga veprat e ligjit. T agjruarit praktikohej nga judenjt si nj veprim shum i vlefshm dhe m i rrepti prej tyre agjronte dy her n jav. Farisenjt dhe dishepujt e Gjonit po agjronin kur Jezusit i drejtuan pyetjen? "Pse ne dhe farisenjt agjrojm shpesh, ndrsa dishepujt e tu nuk agjrojn?" Jezusi iu prgjigj shum butsisht. Ai nuk u prpoq t korrigjonte konceptin e tyre t gabuar mbi agjrimin, por u prpoq vetm t'i jepte atyre nj ide t qart pr misionin e Tij. Dhe e bri kt duke prdorur t njjtn figure, q kishte prdorur dhe vet Pagzori gjat dshmis s tij mbi Jezusin. "Ai q e ka nusen sht dhndri, por miku i dhndrit, q sht i pranishm dhe e dgjon, gzohet shum pr zrin e dhndrit; prandaj ky gzimi im sht i plotsuar!" - Gjoni 3:29. Dishepujt e Gjonit, s'kishin si t mos i kujtonin fjalt e msuesit t tyre, duke dgjuar kto fjal. Duke vazhduar ilustrimin e Tij, Jezusi tha: "A mund t mbajn zi dasmort kur dhndri sht mes tyre?" Princi i qiellit ishte mes njerzve t Tij. Dhurata m madhshtore e Perndis i ishte dhn bots: Gzim pr t varfrit, sepse Ai do t'i msonte ata se si t fitonin pasuri t prjetshme; Gzim pr t paditurit, sepse Ai do t'i bnte ata t ditur mbi shptimin; Gzim pr t msuarit, sepse Ai do t hapte pr ta mistere m t thella se ato q ata kishin zbuluar, t vrteta, q ishin fshehur q nga themelimi i bots do t hapeshin para syve t njerzve me an t misionit t Shptimtarit. Gjon Pagzori ishte lumturuar q kishte mundur t shihte Shptimtarin. far arsyeje madhshtore pr t qen t lumtur kishin dishepujt, duke pasur mundsin t ecnin dhe t bisedonin me Madhrin e qiellit! Kjo s'ishte koha e prshtatshme pr ta q t mbanin zi e t agjronin. Ata duhej t hapnin zemrat e tyre pr t marr dritn e lavdis s Tij, n mnyr q ata t ndrionin fort mbi ata, q ishin t ulur n errsir dhe n hijen e vdekjes. Fjalt e Jezusit kishin zgjuar nj imazh mjaft t ndritshm, por pas tij shtrihej nj hije e rnd, q mund ta shquanin vetm syt e Tij. "Por do t vij koha," - tha Ai, "kur do t'ua marrin dhndrin dhe ather ata do t agjrojn." Kur ata do ta shihnin Zotin e tyre t tradhtuar dhe t kryqzuar, dishepujt do t mbanin zi dhe do t agjronin. N fjalt e Tij t fundit drejtuar atyre n dhomn e siprme, Ai tha: "Pas pak nuk do t m shihni m" dhe: "E prsri nj koh e shkurtr e do t m shihni?" N t vrtet, n t vrtet po ju them: ju do t qani dhe do t mbani zi dhe bota do t gzohet. Ju do t piklloheni, por pikllimi juaj do t kthehet n gzim." - Gjoni 16:19, 20. Kur Ai t kthehej nga varri, pikllimi i tyre do t kthehej n gzim. Pas ngjitjes s Tij, Ai do t mungonte me trup, por me an t Ngushlluesit, Ai do t ishte ende me ta dhe atyre nuk do t'u duhej ta kalonin kohn duke mbajtur zi. Kjo ishte ajo q Satani donte. Ai donte q ata t'i jepnin bots prshtypjen se ishin mashtruar dhe zhgnjyer, por me an t besimit ata duhej t shihnin t shenjtin lart, atje ku Jezusi po shrbente pr ta; ata duhej t'ia hapnin zemrat Shpirtit t Shenjt, Prfaqsuesit t Tij dhe t gzonin n dritn e pranis s Tij. Megjithat do t vinin dhe dit tundimi e prove, kur ata do t ishin n konflikt me ligjvnsit e ksaj bote dhe me udhheqsit e

140

mbretris s errsirs, kur Krishti t mos ishte me ta dhe kur ata t mos e dallonin dot Ngushlluesin, ather do t'u shkonte m shum pr shtat atyre t agjronin. Farisenjt u munduan ta lartsonin veten, duke respektuar rigorozisht format, teksa zemrat e tyre ishin mbushur me zili. "Ja" thot Shkrimi i Shenjt "ju agjroni pr grindje dhe mosmarrveshje dhe pr t goditur pabesisht me grusht. Duke agjruar ashtu si bni sot, nuk bni q zri juaj t dgjohet lart. A sht ky agjrimi, t cilin e plqej, dita n t ciln njeriu pikllon shpirtin e tij? T prkulsh kokn si xunkthi dhe t shtrihesh mbi nj shtrat prej thesi dhe hiri? A e quan kt vall agjrim dhe dit q i plqen Zotit?" - Isaia 58:4, 5. Agjrimi i vrtet s'sht thjesht nj shrbes formale. Shkrimi i Shenjt e prshkruan agjrimin q Perndia ka zgjedhur, - "t thyesh zinxhirt e ligsis, t zgjidhsh verigat e zgjedhs, t'i lsh t lir t shtypurit, t drrmosh do zgjedh," t "plotsosh nevojat e t uriturit dhe t ngopsh shpirtin e piklluar." - Isaia 58:6, 10. Ktu shprehet qart shpirti i vrtet dhe karakteri i puns s Krishtit. E tr jeta e Tij ishte nj sakrific pr shptimin e bots. Duke agjruar n shkrettirn e tundimeve apo duke ngrn me tagrambledhsit n festn e Mateut, Ai po jepte jetn e Tij pr shptimin e t humburve. Prkushtimi i vrtet i shpirtit s'tregohet nprmjet vajtimeve t kota, apo n ofrimin e sakrificave t prbashkta, por tregohet me dorzimin e vetes n shrbim t Perndis dhe njeriut. Duke vazhduar t'u prgjigjej dishepujve t Gjonit, Jezusi dha nj shemblltyr, duke thn: "Askush nuk v nj cop prej stofi t ri mbi nj petk t vjetr, sepse kshtu arna bie dhe grisja bhet m e madhe." Mesazhi i Gjon Pagzorit nuk duhet t ndrthuret me traditat dhe supersticiozitetin. Prpjekja pr t przier pretendimet e Farisenjve me prkushtimin e Gjonit, thjesht do t vinte m shum n dukje t arn, q ekzistonte mes tyre. Parimet e msimeve t Krishtit nuk mund t bashkoheshin me format, q prdoreshin nga Farisenjt. Krishti nuk do ta mbyllte t arn, q ishte krijuar nga msimet e Gjonit. Ai do ta bnte m t dallueshme ndarjen, q ekzistonte mes s res dhe s vjetrs. Jezusi vazhdoi ta ilustronte kt fakt, "Nuk hidhet vera e re n kacek t vjetr; prndryshe kacekt shpohen, vera derdhet dhe kacekt humbin." Kacekt e rinj, q ishin prdorur pr t mbajtur vern e re, pas nj far kohe thaheshin dhe bheshin t thyeshm. Kshtu s'mund t prdoreshin m pr t njjtn pun. Me ann e ktij ilustrimi t njohur, Jezusi paraqiti gjendjen, n t ciln ndodheshin udhheqsit Judenj. Priftrinjt, skribt dhe ligjvnsit ishin kapur fort pas traditave dhe ceremonive. Zemrat e tyre ishin tkurrur ashtu si kacekt e vers, me t cilt Ai i kishte krahasuar ata. Teksa jetonin t knaqur me zbatimin e ligjit, ishte e pamundur pr ta t bheshin prues t s vrtets s gjall t qiellit. Ata mendonin se drejtsia e tyre ishte e mjaftueshme dhe nuk dshironin t fusnin nj element t ri n fen e tyre. Ata nuk e pranonin vullnetin e mir t Perndis ndaj njerzve, si dika t ndar nga vetja e tyre. Ata e lidhnin kt vullnet t mir me meritat e tyre, me veprat e tyre t mira. Besimi i vrtet, q fal dashuri dhe pastron shpirtin nuk mund t gjente pika t prbashkta me fen e Farisenjve, q prbhej nga ceremonit dhe rregullat e vendosura nga njerzit. Prpjekja pr t bashkuar kto t dyja do t ishte e kot. E vrteta e Perndis, si vera e fermentuar do t'i ante kacekt e vjetr t traditave t Farisenjve. Farisenjt e konsideronin veten tepr t zgjuar pr t marr msime, tepr t drejt pr t pasur nevoj pr shptim, tepr t nderuar pr t prfillur nderimet, t cilat vinin nga Krishti. Shptimtari u largua prej tyre pr t gjetur t tjer njerz, q do ta pranonin mesazhin e qiellit. Ai i gjeti kacekt e rinj pr vern e re tek peshkatart e pamsuar, tek tagrambledhsit n treg, tek gruaja nga Samaria, tek njerzit e zakonshm q e dgjonin at me gzim. Mjetet, q duhen prdorur n punn e ungjillit jan ato shpirtra, q e marrin me gzim dritn, q Perndia u drgon

141

atyre. Kta jan t drguarit e Tij pr t'i dhn dijen e s vrtets bots. Nse me an t hirit t Krishtit, njerzit e Tij do t shndrrohen n kacek t rinj, Ai do t'i mbush ata me ver t re. Msimi i Krishtit, q prfaqsohej nga vera e re, nuk ishte nj doktrin e re, por zbulim i asaj q ishte msuar q n fillim. Por pr farisenjt e vrteta e Perndis e kishte humbur kuptimin dhe bukurin e vet origjinale. Pr ta msimet e Krishtit ishin t reja pothuajse n t gjitha aspektet dhe kto msime nuk njiheshin dhe as diheshin. Jezusi tregoi fuqin q kishte msimi i rrem n shkatrrimin e dshirs dhe vlersimit t s vrtets. "Asnj njeri," tha Ai, "pasi ka pir vern e vjetr, nuk dshiron t pij t re, pasi thot q e vjetra sht m e mir." E tr e vrteta, q i ishte dhn bots me an t patriarkve dhe t profetve, ndrioi me nj bukuri t re n fjalt e Krishtit. Por skribt dhe farisenjt nuk kishin dshir t pinin nga vera e re aq e shtrenjt. Derisa t boshatiseshin nga traditat, zakonet dhe praktikat e vjetra, ata nuk kishin vend n mendjen apo shpirtin e tyre pr msimet e Krishtit. Ata ishin m tepr t lidhur me format e vdekura dhe u larguar nga e vrteta e gjall dhe nga fuqia e Perndis. Kjo ishte ajo q vrtetoi rrnimin e Judenjve dhe do t vrtetoj dhe rrnimin e shum shpirtrave n ditt tona. Shum njerz po bjn t njjtin gabim q bn edhe farisenjt, gabim ky, q u qortua nga Krishti gjat fests s Mateut. N vend q t heqin dor nga disa ide t mbajtura gjall, apo t hedhin tutje ca opinione idhujtare, shum prej njerzve refuzojn t vrtetn q zbret nga Ati i drits. Ata besojn n vetvete, varen nga dija e tyre dhe nuk e vn re varfrin e tyre shpirtrore. Ata kmbngulin se do t shptohen edhe nga kryerja e ndonj vepre t rndsishme. Kur e shohin se nuk kan mundsi q ta prshijn veten n pun, ata e mohojn shptimin q u sigurohet. Besimi i bazuar vetm n respektimin e ligjeve nuk mund t'i drejtoj kurr shpirtrat drejt Krishtit; sepse ky besim sht nj besim pa dashuri dhe pa Krisht. Agjrimi apo lutja q kryhen me nj shpirt vetshfajsues jan nj neveri n syt e Perndis. T mbledhurit n adhurim solemn, ceremonit fetare, prulsia e jashtme, sakrificat madhshtore tregojn se, ai q i bn kto gjra e konsideron veten t drejt dhe t titulluar pr n qiell, por e gjith kjo sht thjesht nj mashtrim. Veprat tona nuk mund ta blejn kurr shptimin. Ashtu si ishte n ditt e Krishtit, ashtu sht edhe n ditt tona. Farisenjt nuk e njohin mjerimin e tyre shpirtror. Sipas tyre sht i drejt mesazhi: "Sepse ti thua: 'Un jam i pasur, u pasurova dhe s'kam nevoj pr asgj' edhe nuk e di se ti je qyqar e mjeran, i varfr, i verbr dhe i zhveshur. T kshilloj t blesh nga un ar t kulluar n zjarr, q t bhesh i pasur; edhe petka t bardha, q t vishesh dhe t mos duket turpi i lakuriqsis sate." - Zbulesa 3:17, 18. Besimi dhe dashuria jan ari i kulluar n zjarr. Por pr shum njerz, floriri ka qen i rrem dhe thesari i vlefshm sht humbur. Drejtsia e Krishtit sht pr ta si nj rrob e paveshur, si nj burim i paprekur. Atyre iu thuhet: "Kam dika kundr teje, sepse dashurin tnde t parn e le. Kujtohu, pra, se nga ke rn, pendohu dhe bj veprat e para; n mos do t vij s shpejti te ti dhe do ta luaj shandanin tnd nga vendi i vet, nse nuk pendohesh." - Zbulesa 2:4, 5. "Flijimet e Perndis jan frym e thyer; o Perndi, ti nuk e prmon zemrn e thyer dhe t penduar." - Psalmi 51:17. Njeriu duhet t boshatiset nga vetja para se t bhet nj besimtar n Jezus. Kur heq dor nga vetja, ather Zoti mund ta bj njeriun nj krijes t re. Kacekt e rinj mund t mbajn ver t re. Dashuria e Krishtit do ta gjallroj besimtarin me jet t re. Tek ai, i cili sheh drejt Kreut dhe Plotsonjsit t besimit, do t manifestohet karakteri i Krishtit.

142

29 Sabati Sabati u shenjtrua n krijim. Ai e ka origjinn e tij "kur yjet e mngjesit kndonin t gjith s bashku dhe tr bijt e Perndis lshonin britma gzimi." - Jobi 38:7. Paqja mbizotronte mbi bot, sepse toka ishte n harmoni me qiellin. "Perndia pa t gjitha ato q kishte br, dhe ja, ishte shum mir. Dhe Ai pushoi me gzimin e puns q kishte prfunduar." - Zanafilla 1:31.

143

Meq Ai pushoi gjat Sabatit "Perndia e bekoi ditn e shtat dhe e shenjtroi"- duke e veuar kt dit pr nj prdorim t shenjt. Ai ia dha at Adamit si nj dit pushimi. Ishte nj kujtim i veprs s krijimit dhe, n kt mnyr nj shenj e fuqis s Perndis dhe dashuris s Tij. Shkrimet e Shenjta thon: "Ai bn q mrekullit e tij t kujtohen," "Veprat e Tij," deklarojn "cilsit e Tij t padukshme q nga krijimi i bots" "madje dhe fuqin e Tij t prjetshme dhe hyjnin e tij." - Zanafilla 2:3; Psalmi 111:4; Romakve 1:20. T gjitha gjrat u krijuan nga Biri i Perndis. "N fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pran Perndis, . . . T gjitha gjrat u bn me an t Tij; dhe pa t nuk u b asgj nga ato q u bn." - Gjoni 1:1, 3. E meqense Sabati sht nj prkujtim i puns s br gjat krijimit sht nj shenj e dashuris dhe fuqis s Krishtit. Sabati i drejton mendimet tona nga natyra dhe na lidh me Krijuesin. N kngn e zogjve, n pshprimn e pemve dhe n muzikn e detit, ne ende mund t dgjojm zrin e Tij, at z q i foli Adamit n Eden n ngrohtsin e dits. Dhe teksa ne shohim fuqin e Tij n natyr, gjejm ngushllim dhe ngrohtsi, sepse fjala q krijoi t gjitha gjrat, sht ajo fjal q i jep jet shpirtit. Ai "q urdhroi dritn t ndrioj n errsir sht i njjti, q shklqeu n zemrat tona pr t na ndriuar n njohurin e lavdis s Perndis, n fytyrn e Jezus Krishtit." - 2 Korintasve 4:6. Ishte ky mendim q frymzoi kngn: "Duke qen se ti m ke gzuar, me at q ke br, Un ngazllohem pr veprat e duarve t tua. O Zot, sa t mdha jan veprat e tua! Sa t thella jan mendimet e tua!" - Psalmi 92:4, 5. Dhe Shpirti i Shenjt me an t profetit Isaia thot: "Kujt dshironi t'i ngjaj Perndia dhe far figure do t'i vinit prball? . . . Por nuk e dini, nuk e keni dgjuar? A nuk ju sht njoftuar q n fillim? Nuk e keni kuptuar nga themelet e toks? Ai sht ai, q rri ulur mbi rruzullin e toks, banort e s cils jan si karkaleca, ai i shpalos qiejt si nj vello dhe i hap si nj adr ku mund t banosh. . . . Me k krkoni pra t m ngjasoni q t jem baraz me t? Thot i Shenjti. Ngrini syt tuaj prpjet dhe shikoni: Kush i krijoi kto gjra? Ai q e nxjerr ushtrin e tyre me shumic dhe thrret gjithka me emr; pr madhshtin e fuqis s tij dhe forcn e tij, asnj nuk mungon. Pse thua o Jakob, dhe ti Izrael, shpall: Rruga ime i sht fshehur Zotit dhe pr t drejtn time nuk kujdeset Perndia im? Nuk e di ti vall, nuk e ke dgjuar? Perndia i prjetsis, Zoti, krijuesi i kufijve t toks, nuk mundohet dhe nuk lodhet? . . . Ai i jep forc t lodhurit dhe rrit fuqin e t kputurit." "Mos ki frik, sepse un jam me ty, mos e humb, sepse un jam Perndia yt. Un t forcoj dhe njkohsisht t ndihmoj dhe t mbaj me dorn e djatht t drejtsis sime." "Kthehuni nga un dhe do t shptoni, ju mbar skaje t toks. Sepse un jam Perndia dhe nuk ka asnj tjetr." Ky sht mesazhi, q sht shkruar n natyr dhe pikrisht pr t kujtuar kt mesazh sht caktuar Sabati. Kur Perndia e urdhroi Izraelin t'i shenjtronte Sabatet e Tij, Ai tha: "Ato do t jen nj shenj mes meje dhe jush, n mnyr q ju t pranoni q un jam Zoti, Perndia juaj." - Isaia 40:18-29; 41:10; 45:22; Ezekieli 20:20. Sabati prfaqsohej n ligjin e dhn n Sinai, por nuk ishte br i njohur p her t par aty. Izraelitt e njihnin kt dit q para se t shkonin n Sinai. Gjat rrugs pr atje, Sabati ishte mbajtur. Kur disa nga njerzit nuk e mbajtn at, Zoti i qortoi ata, duke thn: "Deri kur do t kundrshtoni t zbatoni urdhrimet e mia dhe ligjet e mia?" - Eksodi 16:28. Sabati s'ishte vetm pr Izraelin, por pr t gjith botn. I ishte br i njohur njeriut n Eden dhe ashtu si edhe dhjet urdhresat e tjera, respektimi i tij ishte nj detyrim i prjetshm. Krishti deklaron pr ligjin, pjes e t cilit sht dhe urdhresa e katrt, "se derisa qielli dhe toka t

144

kalojn, asnj jot a asnj pik e ligjit nuk do t kalojn." Aq gjat sa t jen toka dhe qielli, Sabati do t vazhdoj si nj shenj e fuqis s Krijuesit. Dhe kur Edeni t lulzoj srish n tok, dita e shenjt e Perndis do t nderohet nga t gjith ata, q ndodhen posht diellit. "Nga njra e Shtun n tjetrn" banort e toks s re, t lavdruar do t "bien n gjunj para meje, thot Zoti." - Mateu 5:18; Isaia 66:23. Asgj, q iu ishte besuar Judenjve, nuk vinte m tepr n dukje ndryshimet e tyre me popujt prreth, aq sa Sabati. Sipas planit t Perndis, Sabati do t'i prcaktonte ata si adhuruesit e Tij. Ai duhej t ishte nj shenj, q do t tregonte largimin e tyre nga idhujtaria dhe lidhjen e tyre me Perndin e vrtet. Por, n mnyr q ta mbanin t shenjt Sabatin, njerzit duhej t ishin t shenjt vet. Me an t besimit, ata duhej t bheshin pjesmarrs t drejtsis s Krishtit. Kur Izraelit iu dha urdhri: "Mbaje mend ditn e shtun pr ta shenjtruar." Zoti n t njjtn koh u tha atyre, "Ju do t jeni pr mua njerz t shenjt." - Eksodi 20:8; 22:31. Vetm n kt mnyr Sabati do t mund t'i dallonte izraelitt si adhurues t Perndis. Ndrsa judenjt u larguan nga Perndia dhe nuk mundn q me an t besimit ta bnin t vetn drejtsin e Krishtit, Sabati e humbi kuptimin q kishte tek ata. Satani po krkonte t lartsonte veten dhe t'i largonte njerzit nga Krishti. Ai gjithashtu krkoi ta shtrembronte kuptimin e Sabatit, sepse sht shenj e fuqis s Krishtit. Udhheqsit judenj e prmbushn dshirn e Satanit, duke e mbushur ditn e pushimit t Perndis plot me krkesa t vshtira. N ditt e Krishtit, Sabati ishte shtrembruar aq shum sa pasqyronte karakterin e njerzve egoist dhe arbitrar, n vend t karakterit t Atit Qiellor. Rabinjt e pasqyronin Perndin sikur jepte ligje, t cilat ishin t pamundura t zbatoheshin nga njeriu. Ata i shtynin njerzit ta shihnin Perndin si nj tiran dhe t mendonin se Sabati, ashtu si e krkonte Ai, i bnte njerzit zemrngurt dhe t vrazhd. Puna e Krishtit ishte t sqaronte kto keqinterpretime. Megjithse ata e ndiqnin me nj armiqsi t pamshirshme, Ai as q u mundua t'i prshtatej krkesave t tyre, por eci prpara, duke e mbajtur Sabatin sipas ligjit t Perndis. Nj dit Sabati, kur Shptimtari dhe dishepujt e Tij po ktheheshin nga vendi i adhurimit, ata kaluan n nj fush me grur t pjekur. Jezusi kishte punuar deri von dhe kur po kalonte npr fush, dishepujt filluan t mblidhnin grur dhe t hanin kokrrat, pasi i frkonin ato n duar. N nj dit t zakonshme kjo s'do kishte trhequr vmendjen e askujt. Askush s'do kishte komentuar nj veprim t till, sepse ishte mse e zakonshme q, duke kaluar n nj fush me grur, nj vresht apo kopsht kishe t drejtn t mblidhje dhe t haje far t doje. (Shih Ligji i Prtrir 23:24, 25.) Por ta bje kt veprim n nj dit Sabati, do t thoshte t bje nj mkat. Sikur ta frkoje grurin n duar bhej fjal pr nj fyerje t dyfisht. Spiunt menjher u ankuan tek Jezusi, duke thn: "Ja, dishepujt e tu po bjn at q nuk sht e lejueshme t bhet t shtunn." Kur u akuzua pr shkeljen e Sabatit n Bethesda, Jezusi u mbrojt duke e afirmuar veten si Bir t Perndis dhe, duke deklaruar se Ai punonte n harmoni me Atin. Tani q po sulmoheshin dishepujt e Tij, Ai i citon akuzuesve t Tij shembuj nga Dhjata e Vjetr, shembuj q flisnin pr veprime q ishin br ditn e Sabatit nga njerz, t cilt ishin n shrbim t Perndis. Msuesit judenj lavdronin veten mbi njohurit q kishin mbi Shkrimet e Shenjta dhe n prgjigjen e Shptimtarit nnkuptohej nj qortim mbi injorancn e tyre pr kto shkrime. "A nuk keni lexuar vall," tha Ai "se 'bri Davidi kur pati uri, ai dhe ata q qen me t? Si ai hyri n shtpin e Perndis dhe hngri bukt e paraqitjes, . . . ndonse nuk lejohej t'i hante njeri, prve priftrinjve?" "Pastaj u tha atyre, "E shtuna sht br pr njeriun dhe jo njeriu pr t shtunn." "Apo nuk keni lexuar n ligj q n tempull, t shtunave, priftrinjt e shkelin t shtunn dhe

145

megjithat nuk mkatojn? Dhe un po ju them se ktu sht nj m i madh se tempulli. "Biri i njeriut sht zot edhe i s shtuns." - Luka 6:3,4; Marku 2:27, 28; Mateu 12:5, 6. Meqense ishte e drejt q Davidi t ngopej, duke ngrn bukn, q isht ln mnjan pr nj prdorim t shenjt, ather ishte e drejt q edhe dishepujt ta prmbushnin nevojn e tyre, duke kputur kallinjt e grurit gjat orve t shenjta t Sabatit. N t njjtn koh, priftrinjt n tempull bnin m shum pun gjat Sabatit se sa gjat ditve t tjera. E njjta pun n biznesin e prditshm do t ishte mkat, por puna e priftrinjve ishte n shrbim t Perndis. Ata kryenin ceremonit, q flisnin mbi fuqin shptimtare t Krishtit dhe puna e tyre ishte n harmoni me qllimin e Sabatit. Por tani vet Krishti kishte ardhur. Dishepujt, duke br punn e Krishtit, ishin nn shrbimin e Perndis dhe do gj, q ishte e nevojshme pr prmbushjen e ksaj pune, lejohej t kryhej gjat dits s Sabatit. Krishti do t'u msonte dishepujve dhe armiqve t Tij, se shrbimi ndaj Perndis sht mbi t gjitha. Qllimi i puns s Perndis n kt bot sht shptimi i njeriut; prandaj ajo q sht e nevojshme t bhet gjat Sabatit pr prmbushjen e ktij qllimi, prputhet me ligjin e Sabatit. Jezusi m pas e kurorzoi argumentimin e Tij, duke e deklaruar veten si "Zotin e Sabatit,"- si Dik, q qndron mbi gjith pyetjet dhe mbi gjith ligjet. Gjykatsi i prjetshm, i mbron dishepujt nga akuzat, duke iu drejtuar vet ligjeve pr dhunimin e t cilave po akuzoheshin. Jezusi nuk la q shtja t kalonte thjesht duke i qortuar armiqt e Tij. Ai deklaroi se n verbrin e tyre ata kishin keqkuptuar qllimin e Sabatit. Ai tha: "Dhe po t dinit se do t thot: Un dua mshir dhe jo flijime" nuk do t kishit dnuar t pafajshmit." - Mateu 12:7. Ritet e tyre, t praktikuara n munges t ndjenjs s vrtet t besimit, nuk mund t zvendsonin besnikrin e sinqert dhe dashurin e iltr t nj adhuruesi t vrtet t Perndis. Jezusi e riprsriti t vrtetn e pamohueshme q, flijimet n vetvete nuk kishin asnj rndsi. Ato ishin thjesht nj proes dhe jo nj prfundim. Qllimi i tyre ishte t'i drejtonin njerzit drejt Shptimtarit, duke vendosur n kt mnyr harmoni mes tyre dhe Perndis. Perndia vlerson shrbesn e dashuris. Kur kjo e fundit mungon, ceremonit kthehen n fyerje ndaj Tij. Kshtu ndodh dhe me Sabatin. Ishte projektuar pr t lidhur njeriun me Perndin, por kur u vendosn rregulla nga m t uditshmet, qllimi i Sabatit u shprfytyrua. Vzhgimi i tij thjesht n mnyr siprfaqsore ishte shum qesharak. Nj dit Sabati, kur Jezusi po hynte n sinagog, Ai pa nj njeri q kishte nj dor t thar. Farisenjt po shihnin, duke pritur me padurim mnyrn se si Ai do reagonte. Shptimtari e dinte mir q, po t shronte gjat Sabatit do t quhej shkels i ligjit, por Ai nuk hezitoi t thyente murin e rregullave tradicionale, q pengonin Sabatin. Jezusi e urdhroi njeriun me dor t thar t ohej dhe m pas e pyeti: "A sht e lejueshme ditn e s shtuns t bsh t mir a t keqe, t shptosh nj jet apo t vrassh? Ekzistonte nj aforizm mes judenjve, q thoshte se t mos bje mir kur t jepej mundsia, ishte njlloj si t bje keq dhe t mos shptoje nj jet ishte njlloj si t vrisje. N kt mnyr Jezusi i sfidoi rabinjt n fushn e tyre. "Por ata heshtnin. Ather Ai, si i shikoi rreth e qark me zemrim, i hidhruar pr ngurtsin e zemrs s tyre, i tha atij njeriu: 'Shtrije dorn tnde!' Ai e shtriu dhe, dora e tij u shndosh prsri si tjetra." - Marku 3:4, 5. Kur e pyetn "A sht e lejueshme t shrosh ditn e shtun?" Jezusi u prgjigj: "A ka ndonj prej jush q ka nj dele dhe ajo bie n nj grop ditn e shtun dhe ai nuk shkon ta nxjerr jasht? E, pra, sa m i vlefshm sht njeriu se delja! A sht pra e lejueshme t bsh mir t shtunn?" - Mateu 12:10-12. Spiunt nuk guxuan t'i prgjigjeshin Jezusit n prani t turms se kishin frik se mos viheshin n vshtirsi. Ata e dinin se Ai kishte thn t vrtetn. Ata m mir e linin nj njeri t vuante se sa t dhunonin traditat e tyre dhe n t njjtn koh do t ndihmonin nj bagti, nse ajo lihej pas

146

dore. N kt mnyr tregohej vmendje m e madhe pr nj kafsh t thjesht se sa pr nj njeri, i cili sht br sipas imazhit t Perndis. Kjo ilustron punn e t gjitha besimeve t rreme. Kto t fundit e kan zanafilln nga dshira e njeriut pr ta ngritur veten mbi Perndin, por thjesht prfundojn, duke e degraduar njeriun. do besim, q sht kundr sovranitetit t Perndis e privon njeriun nga lavdia q kishte n krijimin e tij dhe q do t'i rikthehet atij nprmjet Krishtit. do besim i rrem i mson pasuesve t saj t mos kujdesen pr nevojat njerzore, vuajtjet dhe t drejtat. Ungjilli i jep nj vler t veant njerzimit, nj vler t barabart me gjakun e Krishtit dhe mson se duhet t'i kushtojm vmendje nevojave dhe problemeve t njeriut. Zoti thot: "Do ta bj njeriun e vdekshm m t rrall se sa ari i kulluar, njerzin m t rrall se arin e Ofirit." - Isaia 13:12. Kur Jezusi iu drejtua Farisenjve me pyetjen nse ishte e drejt t bje mir apo t bje keq, t shptoje nj jet apo t vrisje n Sabat, Ai i vuri ata prball qllimeve t tyre t kqija. Ata po e sulmonin At me nj urrejtje t madhe, ndrkoh q Ai shptonte jet, duke u sjell lumturi turmave t njerzve. Ishte m mir t flijoje ditn e Sabatit, si kishin n plan t bnin ata, apo t shptoje t vuajturit, ashtu si kishte br Ai? Ishte m e drejt t kishe vrasjen n zemr gjat dits s shenjt t Perndis, se sa t ndieje dashuri pr t gjith njerzit, ndjenj kjo, q gjen shprehje n veprat mshirplota? Me shrimin e njeriut me dor t thar, Jezusi e dnoi zakonin e judenjve dhe e la urdhresn e katrt t qndronte ashtu si e kishte dhn Perndia. "sht e drejt t bsh mir gjat dits s Sabatit," deklaroi Ai. Duke i larguar tutje kufizimet e pakuptimta t judenjve, Krishti e nderoi Sabatin, ndrsa ata q po ankoheshin pr T, po e nderonin ditn e shenjt t Perndis. Ata q pretendojn se Krishti anulloi ligjin, msojn se Ai shkeli Sabatin dhe i shfajsoi dishepujt e Tij, q kishin br t njjtn gj. N kt mnyr ata po ecin n t njjtn rrug, n t ciln po ecnin dhe judenjt. Kshtu ata kundrshtojn dshmin e vet Krishtit, i cili deklaroi: "Un i zbatova urdhrimet e Atit tim dhe qndroj n dashurin e tij." - Gjoni 15:10. As Shptimtari, as ndjeksit e Tij, nuk e thyen ligjin e Sabatit. Krishti ishte shmbllesa e gjall e ligjit. Asnj thyerje e parimeve t ligjit nuk u has n jetn e Tij. Duke iu drejtuar nj kombi dshmitarsh, t cilt ruanin momentin pr ta akuzuar, Ai pyet, "Cili nga ju m bind pr mkat?"Gjoni 8:46. Shptimtari nuk kishte ardhur pr t zvendsuar at, q kishin thn patriarkt dhe profett; sepse vet Ai kishte folur nprmjet ktyre njerzve. T gjitha t vrtetat e fjals s Perndis erdhn prej Tij. Por kta margaritar t mueshm ishin vendosur mbi nj kontekst t rrem. Drita e tyre ishte prdorur pr t udhhequr drejt gabimit. Perndia dshironte q ata t'i largonin ato prej ktij konteksi dhe t'i vendosnin n t duhurin. Kt pun mund ta bnte vetm nj dor hyjnore. Me an t lidhjeve t saj me t gabuarn, e vrteta i ka shrbyer shtjes s armiqve t Perndis dhe t njeriut. Krishti erdhi ta vendoste kt t vrtet atje ku do t mund ta lavdronte Perndin dhe t bnte t mundur shptimin e njerzimit. "Sabati sht br pr njeriun dhe jo njeriu pr Sabatin" tha Jezusi. Rregullat, q Perndia ka vendosur jan pr t mirn e njerzimit. "Sepse t gjitha kto gjra jan pr ju." "Pali, Apoli, Kefa, bota, jeta, vdekja, gjrat e tanishme dhe gjrat e ardhshme t gjitha gjrat jan tuajat. Dhe ju jeni t Krishtit dhe Krishti sht i Perndis." - 2 Korintasve 4:15; 1 Korintasve 3:22, 23. Ligjin e dhjet urdhresave, pjes e t cilit sht edhe Sabati, Perndia ia dha popullit t Tij si nj bekim. "Kshtu Zoti na urdhroi t zbatonim n praktik t gjitha kto statute, duke pasur frik nga Zoti, Perndia yn, q t kemi gjithnj mirqnie dhe q ai t na mbante gjall." - Ligji i Prtrir 6:24. Dhe me an t psalmistit, Izraelit iu dha mesazhi: "I shrbeni Zotit me gaz, ejani para Tij me kng gzimi. Pranoni q Zoti sht Perndia, na ka br Ai dhe jo ne vet, ne jemi

147

populli i Tij, kopeja e kullots s Tij. Hyni n portat e Tij me falenderim dhe n oborret e Tij me lavde, kremtojeni, bekoni emrin e Tij." - Psalmi 100:2-4. Dhe pr t gjith ata q: "respektojn t shtunn pa e prdhosur at," Zoti deklaron: "do t'i oj n malin tim t shenjt dhe do t'i mbush me gzim n shtpin time t lutjes." - Isaia 56:6; 7. "Biri i njeriut sht Zoti i s shtuns" Kto fjal jan t mbushura me udhzime dhe ngushllim. Meq Sabati u b pr njeriun, sht dita e Zotit. Kjo dit i prket Krishtit. Sepse "T gjitha gjrat u bn me an t Tij dhe pa at nuk u b asnj nga ato q u bn." - Gjoni 1:3. Meq Ai bri gjithka, Ai bri dhe Sabatin. Me an t Tij, kjo dit u caktua pr t prkujtuar krijimin. Kjo dit flet pr T si Krijues dhe si Shenjtrues. Ajo deklaron se Ai q krijoi gjithka n qiell dhe n tok dhe, me an t t cilit t gjitha gjrat mbahen bashk, sht kreu i kishs dhe me an t fuqis s t cilit, ne jemi ribashkuar me Perndin. Sepse, duke folur pr Izraelin, Ai tha: "U dhash atyre t shtunat e mia, me qllim q t ishin nj shenj mes meje dhe tyre dhe, q t njihnin q un jam Zoti dhe q i shenjtroj." - I bj ata t shenjt. - Ezekieli 20:12. Pra, Sabati sht nj shenj e fuqis s Krishtit pr t na br neve t shenjt. Dhe i jepet t gjith atyre, q Krishti i shenjtron. Si shenj e fuqis s Tij shenjtruese, Sabati i jepet t gjith atyre, q nprmjet Krishtit bhen pjes e Izraelit t Perndis. Dhe Zoti thot: "N rast se e prmban kmbn q t mos dhunosh t shtunn, n rast se nuk kryen punt e tua gjat dits sime t shenjt, n rast se e quan t shtunn knaqsi, ditn e shenjt t Zotit, q meriton nder, . . . do t gjesh knaqsin tnde te Zoti." - Isaia 58:13;14. Pr t gjith ata, q e marrin Sabatin si nj shenj t fuqis krijuese dhe shptuese t Krishtit, kjo dit do jet nj knaqsi. Duke e par Krishtin n kt dit, ata do t knaqin veten e tyre n T. Sabati i drejton ata drejt veprave t krijimit, si nj prov pr fuqin e Tij madhshtore t shptimit. Ndrsa sjell n mendje paqen e humbur n Eden, ai tregon pr paqen e rigjetur nprmjet Shptimtarit. Dhe do objekt n natyr prsrit ftesn e Tij: "Ejani tek un o ju gjith t munduar dhe t rnduar, dhe un do t'iu jap lodhje." - Mateu 11:28.

30 "Emrimi i t dymbdhjetve" Bezuar tek Marku 3:13-19; Luka 6:12-16. "Pastaj u ngjit lart n mal dhe thirri ata q deshi dhe ata i erdhn. Ai caktoi dymbdhjet q t rrinin me T dhe q t'i drgonte pr t predikuar."

148

Pikrisht nn hijen e pemve t shpatit t malit, n afrsi t detit t Galiles, u emruan dymbdhjet apostujt dhe u mbajt Predikimi n Mal. Fushat dhe kodrat ishin vendet lodhse, t preferuara nga Jezusi dhe shum nga msimet e Tij Ai i dha nn qiell t hapur, sesa n tempull apo sinagoga. Asnj sinagog nuk mund t'i nxinte turmat q e ndiqnin. Por nuk ishte vetm kjo arsyeja, q Ai zgjidhte t msonte n fusha dhe korie. Jezusi e donte shum natyrn. Pr T do qoshe e qet ishte nj tempull i shenjt. Pikrisht nn pemt e Edenit banort e par kishin pasur shenjtroren e tyre. Atje Krishti kishte kuvenduar me Atin e njerzimit. Kur u dbuan nga Parajsa, prindrit tan t par adhuronin n fusha dhe zabele dhe pikrisht aty i takoi Krishti me ungjillin e hirit t Tij. Ishte Krishti Ai q foli me Abrahamin nn lisat e Mamres, me Isakun kur doli jasht n mbrmje pr t'u lutur ne fusha; me Jakobin n kodrn e Betelit; me Moisiun npr malet e Midias dhe me Davidin e vogl, ndrsa ruante kopen. Nn udhheqjen e Krishtit pr pesmbdhjet shekuj hebrenjt ishin larguar nga shtpit e tyre nj jav do vit dhe kishin jetuar n kolibe t bra nga degt e gjelbra "t drurve madhshtor, deg palme, deg me gjethe t dendura dhe shelgje prrenjsh." Levitiku 23:40. Kur msonte dishepujt, Jezusi preferonte t trhiqej nga rrmuja e qytetit n qetsin e fushave dhe kodrave. Kjo, pr t qen m n harmoni me msimet e vetmohimit, q Ai dshironte t'u jepte. Gjat shrbimit t Tij, kishte shum dshir t'i mblidhte njerzit nn qiejt blu, n faqen e ndonj kodre t gjelbruar, ose buz liqenit. Ktu, i rrethuar nga veprat e krijimit t Tij, mund t'i kthente mendimet e dgjuesve nga artificalja n natyralen. N rritjen dhe zhvillimin e natyrs shfaqeshin parimet e mbretris s Tij. Kur njerzit t ngrinin syt drejt kodrave t Perndis dhe t sodisnin punt e mrekullueshme t duarve t Tij, ata t kuptonin msimet e muara t s vrtets hyjnore. Msimet e Krishtit do t'u prsriteshin n gjrat e natyrs. Kshtu ndodh me t gjith ata, q shkojn n fusha me Krishtin n zemr. Do ta ndiejn veten t rrethuar me nj ndikim t shenjt. Gjrat e natyrs flasin pr shmblltyrat e Zotit ton dhe prsrisin kshillat e Tij. Nprmjet komunikimit me Perndin n natyr, mendja lartsohet dhe zemra gjen paqe. Kishte ardhur momenti t hidhej hapi i par n organizimin e kishs, e cila pas largimit t Krishtit do t ishte prfaqsuesja e Tij mbi tok. Ata nuk zotronin ndonj shenjtrore t kushtueshme, por Shptimtari i drejtoi dishepujt n vendin e Tij t preferuar dhe n mendjet e tyre eksperiencat e shenjta t asaj dite u lidhn prgjithmon me bukurin e malit, t lugins dhe t detit. Jezusi i thirri dishepujt, q t mund t'i drgonte si dshmitar t Tij, pt t'i shpallur bots at, q ata kishin par dhe dgjuar prej Tij. Kjo ishte detyra m e rndsishme q u sht krkuar t kryejn ndonjher qenieve njerzore dhe vinte menjher pas asaj t Vet Krishtit. Ata do t ishin bashkpuntor me Perndin n shptimin e bots. Ashtu si n Testamentin e Vjetr dymbdhjet patriarkt prfaqsojn Izraelin, po kshtu dymbdhjet apostujt prfaqsojn kishn e ungjillit. Shptimtari e njihte karakterin e njerzve, q kishte zgjedhur. T gjitha dobsit dhe gabimet e tyre ishin t hapura para Tij. Ai i dinte rreziqet npr t cilat ata duhet t kalonin, prgjegjsin q ata kishin dhe zemra i vuante pr kta t zgjedhur t Tij. Mbi nj mal, pran Detit t Galiles, Ai e kaloi tr natn duke u lutur pr ta, ndrsa ata flinin n rrz t malit. Sapo zbardhi agimi i thirri t'i takonte, sepse kishte dika t rndsishme pr t'iu thn. Kta dishepuj e kishin shoqruar Jezusin n punt aktive, pr nj far kohe. Gjoni, Jakobi, Andrea, Pjetri me Filipin, Natanieli dhe Mateu kishin qen m t lidhur me T, sesa t tjert dhe kishin par m shum mrekulli. Pjetri, Jakobi dhe Gjoni kishin nj marrdhnie akoma m t

149

afrt me T. Ata ishin pothuajse vazhdimisht me T, duke par mrekullit dhe dgjuar fjalt e Tij. Gjoni prirej pr t'i qndruar edhe m afr Jezusit, prandaj edhe veohet si ai, q Jezusi e donte. Shptimtari i donte t gjith, por Gjoni kishte shpirtin m pranues. Ishte m i ri se t tjert dhe ia hapi zemrn Jezusit me nj besim m shum prej fmije. Prandaj u b m i dashur pr Krishtin dhe nprmjet tij Shptimtari i komunikoi popullit t Tij msimin m t thell shpirtror. N krye t njrit prej grupeve, n t cilat ishin ndar apostujt, qndronte emri i Filipit. Ai ishte dishepulli i par, t cilit Jezusi iu drejtua me urdhrin e qart: "M ndiq." Filipi ishte nga Betsaida, qyteti i Andreas dhe Pjetrit. Ai i kishte dgjuar msimet e Gjon Pagzorit dhe lajmrimin e tij pr Krishtin si Qingji i Perndis. Filipi ishte nj krkues i sinqert i s vrtets, por ishte i ngadalt n besimin me zemr. Megjithse ishte bashkuar me Krishtin, mnyra si ia paraqiti At Natanaelit tregon se nuk ishte plotsisht i bindur pr hyjnin e Jezusit. Megjithse Krishti ishte shpallur nga zri prej qiellit si Biri i Perndis, pr Filipin Ai ishte "Jezusi i Nazaretit, biri i Jozefit." - Gjoni 1:45. Prsri kur Jezusi ushqeu pes mije njerz Filipi shfaqi munges besimi. Pr ta provuar, Jezusi e pyeti: "Ku do t blejm buk q t han kta?" Prgjigjia e Filipit anonte nga mosbesimi: "Dyqind denar buk nuk mjaftojn q secili t marr nga pak." - Gjoni 6:5, 7. Jezusi u brengos. Megjithse Filipi i kishte par veprat dhe e kishte ndjer fuqin e Tij, prsri nuk kishte besim. Kur grekt e pyetn Filipin n lidhje me Jezusin, ai nuk prfitoi nga rasti pr t'i prezantuar ata me Shptimtarin, por shkoi t'i thoshte Andreas. Prsri, n ort e fundit t kryqzimit, fjalt e Filipit ishin t tilla q dekurajonin besimin. Kur Thomai i tha Jezusit, "Zot, nuk e dim ku po shkon, si mund ta dim rrugn?" Shptimtari iu prgjigj "Un jam Rruga, e Vrteta dhe Jeta. . . . Po t m kishit njohur Mua, do t njihnit edhe Atin Tim." Nga Filipi erdhi prgjigjia mosbesuese: "Zot, na e trego Atin dhe kjo na mjafton." Gjoni 14:5-8. Kaq i ngadalt n zemr, kaq i dobt n besim ishte dishepulli, q kishte qen tre vjet me Jezusin. N kontrast t fort me mosbesimin e Filipit ishte besimi fminor i Natanaelit. Ai ishte nj njeri me nj natyr shum t zellshme, besimi i tij mbshtetej n realitete t padukshme. Megjithat Filipi ishte nxns n shkolln e Krishtit dhe Msuesi hyjnor e trajtonte me durim mosbesimin dhe ngathtsin e tij. Kur Fryma e Shenjt u derdh mbi dishepujt, Filipi u b msues sipas urdhrit hyjnor. E dinte se far fliste dhe fliste me nj besim, q i bindte dgjuesit. Ndrsa Jezusi i prgatiste dishepujt pr detyrn e tyre, dikush q nuk ishte thirrur u fut midis tyre. Ky ishte Juda Iskarioti, nj njeri q pretendonte se ishte ndjeks i Krishtit. Eci prpara, duke krkuar nj vend n rrethin e brendshm t dishepujve. Me nj zell t madh dhe sinqeritet n dukje ai deklaroi: "Mjeshtr, do t t ndjek kudo q t shkosh." Jezusi as nuk e shtyu, as nuk e mirpriti, por vetm tha kto fjal t dhimbshme: "Dhelprat kan strofulla dhe zogjt e qiellit kan fole, por Biri i Njeriut nuk ka ku t mbshtes kokn." - Mateu 8:19, 20. Juda besonte se Jezusi ishte Mesia dhe duke u bashkuar me apostujt shpresonte t siguronte nj pozit t lart n mbretrin e re. Pikrisht kt shpres u prpoq t shuante Jezusi, duke shpallur varfrin e Tij. Dishepujt prisnin me ankth q Juda t bhej njri prej tyre. Ai kishte nj pamje trheqse, nj njeri mendjempreht dhe me aftsi zbatuese dhe ia lavdruan Jezusit si dikush q do ta ndihmonte shum n punn e Tij. Ata u habitn q Jezusi e priti aq ftoht. Dishepujt ishin zhgnjyer shum q Jezusi nuk ishte prpjekur t siguronte bashkpunimin e udhheqsve n Izrael. Ata mendonin se ishte e gabuar t mos e fuqizonte shtjen e Tij, duke siguruar mbshtejtjen e ktyre njerzve m influenc. Po ta kishte refuzuar Judn, me mendjet e tyre ata do ta vinin n diskutim menurin e Mjeshtrit t tyre. Historia e mvonshme e Juds do t'u tregonte sa e rrezikshme ishte t lejoje q nj gjykim prej bots t kishte pesh n prcaktimin

150

e aftsis s njerzve pr punn e Perndis. Bashkpunimi i ktyre njerzve, q dishepujt ishin kaq t zellshm t siguronin, do ta onte punn e tyre n duart e armiqve m t kqinj. Megjithat, kur Juda u bashkua me dishepujt, nuk qndroi i pandjeshm ndaj bukuris s karakterit t Krishtit. Ai e ndjente ndikimin e asaj fuqie hyjnore q afronte shpirtra drejt Shptimtarit. Ai nuk do ta thrmonte kallamin e thyer, as nuk do ta shuante kandilin, q bnte tym, nuk do ta refuzonte kt shpirt, q kishte dshir t shkonte drejt drits. Shptimtari lexoi zemrn e Juds. Ai e dinte n far mkati t thell do t zhytej Juda, sikur t mos e lironte hiri i Perndis. Duke e lidhur kt njeri pas Vetes, e vendosi atje ku ai dit pas dite t mundte t'i afrohej dashuris s Tij bujare. Po t'ia kishte hapur zemrn Krishtit, hiri hyjnor do ta dbonte demonin e egoizmit, q edhe Juda t bhej antar i mbretris s Perndis. Perndia i pranon njerzit ashtu si jan, me elementt njerzor n karakterin e tyre dhe i prgatit pr shrbimin e Tij, nse ata duan t disiplinohen dhe t msojn prej Tij. Ata nuk zgjidhen sepse jan t prsosur, por pavarsisht nga paprsosmria e tyre, nprmjet njohuris dhe praktikimit t s vrtets, nprmjet hirit t Krishtit, t transformohen n imazhin e Tij. Juda kishte t njjtat mundsi si dishepujt e tjer. Ai dgjoi t njjtat msime t vyera. Por praktikimi i s vrtets q krkonte Krishti, nuk prputhej me dshirat dhe qllimet e Juds dhe ai nuk hiqte dor nga idet e tij q t merrte menuri nga qielli. Sa me dashuri e trajtoi Shptimtari at q do t bhej tradhtari i Tij! N msimet e Tij, Jezusi mbshtetej n parimet e mirdashjes, q godiste m'u n rrnj t lakmis. Ai i tregoi Juds karakterin e urryer t lakmis dhe shpeshher, dishepulli e kuptoi se ishte karakteri i tij q po prshkruhej dhe mkati i tij q po tregohej. Por Ai nuk do ta pranonte te hiqte dor nga padrejtsia e tij. Ai ishte i vetknaqur dhe n vend q t'i rezistonte tundimit, vazhdoi t ndiqte praktikat e tij mashtruese. Krishti ishte para tij shembull i gjall i asaj q ai mund t bhej po t korrte frytin e ndrmjetsis dhe shrbimit hyjnor. Por Juda nuk ua vuri veshin msimeve. Jezusi nuk e qortoi rnd pr lakmin, por i trajtoi me durim gabimet e tij edhe kur i jepte prova se ia lexonte zemrn si nj libr t hapur. Ai i paraqiti stimujt m t lart pr t br mir, kshtu Juda nuk mund t shfajsohej q nuk e pranoi dritn e Qiellit. N vend q t ecte n drit, Juda preferoi t ruante gabimet e tij. Ushqeu dshira ziliqare, pasione hakmarrse, mendime t errta e t zymta, derisa Satani e vuri t gjithin nn kontroll. Juda u b prfaqsuesi i armikut t Krishtit. Kur filloi t shoqrohej me Krishtin, ai kishte disa veti t muara t karakterit, q mund t kishin qen bekim pr kishn. Po t kishte dashur t mbante barrn e Krishtit, ai mund t kishte qen nga t part e apostujve. Por ai e ngurtsoi zemrn kur iu vun n pah difektet dhe me krenari dhe rebelim zgjodhi ambiciet e tij egoiste, kshtu u b i paprshtatshm pr punn q Perndia kishe dashur t'i jepte. T gjith dishepujt kishin t meta serioze, kur Jezusi i thirri n shrbim t Tij. Edhe Gjoni, q u afrua m shum me t Prulurin dhe t Butin, nuk ishte vet nga natyra i but dhe tolerues. Ai dhe vllai i tij thirreshin "djemt e bubullims." Ndrsa ishin me Jezusin, do fyerje q mund t'i bhej Atij, i indinjonte dhe i bnte t hidheshin n sulm. Gjaknxehtsia, hakmarrrja dhe shpirti kritikues ishte tek t gjith dishepujt e Tij t dashur. Gjoni ishte krenar dhe kishte ambicie pr t qen i pari n mbretrin e Perndis. Por, dit pas dit, n kundrshtim me shpirtin e tij t vrullshm, ai sodiste butsin dhe taktin e Jezusit dhe dgjonte msimet e tij t prulsis dhe durimit. Ai ia hapi zemrn ndikimit hyjnor, dhe nuk u b vetm nj dgjues, por edhe nj brs i fjalve t Shptimtarit. Vetja u fsheh n Krishtin. Ai msoi t vishte zgjedhn dhe t mbante barrn e Krishtit.

151

Jezusi i qortoi dishepujt e Tij, i prgatiti dhe i paralajmroi, por Gjoni dhe vllezrit e tij nuk e lan. Ata zgjodhn Jezusin, pavarsisht nga qortimet. Shptimtari nuk u largua prej tyre pr shkak t dobsive dhe gabimeve t tyre. Ata vazhduan t prjetonin me T sprovat e Tij dhe t msonin msimet e Tij. Duke par Krishtin, ata u transformuan sipas karakterit t Tij. Apostujt ndryshonin shum n zakone dhe tipa. Ishin tagrambledhsi Levi-Mateu dhe fanatiku i zjarrt Simon, urrejtsi i pakompromentueshm i aoutoritetit t Roms; Pjetri bujar dhe impulsiv dhe Juda shpirtngusht; Thomai shpirtiltr, por i turpshm dhe i trembur, Filipi, i ngadalt n t menduar dhe i prirur pr t dyshuar, si dhe djemt ambicioz dhe t sinqert t Zebedeut me vllezrit e tyre. Kta u mblodhn bashk, me t metat e tyre t ndryshme, me prirjet e trashguara dhe t kultivuara drejt s keqes; por nprmjet Krishtit ata do t jetonin n familjen e Perndis, duke msuar q t bheshin nj n besim, doktrin dhe shpirt. Ata do kishin sprova, grindje dhe opinione t ndryshme, por kur Krishti banonte n zemra nuk mund t kishte prarje. Dashuria e Tij i shtynte t donin njri-tjetrin. Msimet e Mjeshtrit do t'i onin drejt fashitjes s t gjitha ndryshimeve, duke i bashkuar dishepujt, derisa t vinin n nj mendje dhe nj gjykim. Krishti ishte qendra e madhe dhe ata do t'i afroheshin njri-tjetrit aq sa i afroheshin qendrs. Kur Jezusi i kishte prfunduar udhzimet ndaj dishepujve, e mblodhi grupin pran Tij. U gjunjzua n mes tyre, u vuri duart mbi koka dhe u lut pr t'i prkushtuar ata n punn e Tij t shenjt. Kshtu i emroi Zoti dishepujt pr punn e ungjillit. Si prfaqsues t Tij midis njerzve, Krishti nuk zgjedh engjj, q nuk kan mkatuar kurr, por qenie njerzore, njerz me pasione t ngjashme me ato t atyre, q krkojn t shptojn. Krishti mori n vetvete form njerzore q t'i afrohej njerzimit. Hyjnorja kishte nevoj pr njerzoren, sepse duheshin t dyja pr t'i sjell shptimin bots. Hyjnorja kishte nevoj pr njerzoren, q njerzorja t shrbente si ur komunikimi ndrmjet Perndis dhe njeriut. Po kshtu edhe me shrbtort dhe lajmtart e Krishtit. Njeriu ka nevoj pr nj fuqi jasht dhe prtej vetes, pr t'u rikthyer n ngjashmrin e tij me Perndin dhe pr ta mundsuar q t bj punn e Perndis. Por kjo nuk e bn t parndsishm veprimin njerzor. Njerzorja kapet n fuqin hyjnore, Krishti banon n zemr me an t besimit. Nprmjet bashkpunimit me hyjnoren, fuqia e njeriut sht e vlefshme pr t br mir. Ai q thirri peshkatart e Galiles, ende thrret njerz n shrbim t Tij. Prsri sht i gatshm ta shfaq fuqin e Tij nprmjet nesh, ashtu si nprmjet dishepujve t par. Sado t paprsosur dhe mkatar t jemi ne, Zoti na shtrin prpara ofertn e bashkpunimit me T e t puns pr Krishtin. Ai na fton t vihemi nn drejtimin hyjnor, q, duke u bashkuar me Krishtin t mund t bjm punt e Perndis. "Ne e kemi kt thesar n en prej balte q fuqia e madhrishme t jet nga Perndia dhe jo nga ne." - 2 Korintasve 4:7. Prandaj predikimi i ungjillit iu besua njerzve me gabime dhe jo engjjve. Duket qart se fuqia, q punon nprmjet dobsis s njerzimit sht fuqia e Perndis. N kt mnyr inkurajohemi t besojm se fuqia, q ndihmon t tjer t dobt sa ne, mund t na ndihmoj edhe ne. Prandaj ata q jan "t veshur me dobsi" duhet t jen n gjendje "t'i trajtojn me butsi t paditurit dhe ata q jan n rrug t gabuar." - Hebrenjve 5:2. Pasi kan qen vet n situat t vshtir, ata i njohin rreziqet dhe vshtirsit e rrugs dhe pr kt arsye jan thirrur t ndihmojn t tjert, q jan n situat t ngjashme. Ka shpirtra t shqetsuar nga dyshimet, t rnduar me mkate, t dobt n besim dhe q nuk jan n gjendje ta kuptojn t Padukshmen, por nj mik q ata e shohin, q u afrohet n vend t Krishtit, mund t bhet nj litar pr ta lidhur besimin e tyre t lkundur tek Krishti. Ne duhet t jemi puntor, s bashku me engjjt qiellor pr t'i treguar Jezusin bots. Me nj zell pothuaj t paduruar, engjjt presin bashkpunimin ton, sepse njeriu mund t jet rruga e

152

komunikimit me njeriun. Dhe kur ne ia japim veten Krishtit me gjith prkushtimin e zemrs, engjjt ngazllehen q mund t flasin nprmjet zrave tan, pr t shfaqur dashurin e Perndis.

31 Predikimi n Mal Bezuar tek Mateu 5; 6;7. Krishti rrall thrriste vetm dishepujt pr t'u dhn fjalt e Tij. Ai nuk zgjidhte si dgjues ata q e dinin rrugn e jets. Detyra e Tij ishte t'u afrohej turmave, q ishin n padituri dhe n rrug t

153

gabuar. Msimet e s vrtets i jepte aty ku ato mund t preknin mendjet e errsuara. Ai Vet ishte e vrteta, gati pr veprim, me duar t shtrira, duke bekuar dhe duke u prpjekur q me fjal paralajmruese, lutse dhe inkurajuese t lartsonte t gjith ata q vinin tek Ai. Predikimi n Mal, megjithse ishte veanrisht pr dishepujt, u dha q ta dgjonte e tr turma. Pas emrimit t apostujve, Jezusi shkoi me ta buz detit. Ktu, hert n mngjes, filluan t mblidheshin njerz. Prve turmave t zakonshme nga qytetet galilease, kishte njerz nga Judea, madje edhe nga Jeruzalemi; nga Perea, nga Dekapoli, Idumea, tutje n jug t Judes; si dhe nga Tiro e Sidoni, qytetet fenikase n bregdetin mesdhetar. "Kur dgjuan pr gjrat e mdha q Ai bnte," ata "erdhn pr ta dgjuar dhe pr t'u shruar nga smundjet e tyre: . . . prej tij dilte nj fuqi q i shronte t gjith." - Marku 3:8; Luka 6:17-19. Bregdeti i ngusht nuk u ofronte t gjithve vend t mjaftueshm pr t dgjuar zrin e Tij dhe Jezusi i drejtoi pr n mal. Pasi arriti n nj lartsi ku mund t kisht hapsir t mjaftueshme pr at mas t madhe njerzish, u ul n bar dhe dishepujt me turmn ndoqn shembullin e Tij. Vendi i dishepujve ishte gjithmon pran Jezusit. Njerzit shtyheshin vazhdimisht drejt Tij, megjithat dishepujt e kuptuan se nuk duhet t largoheshin prej Tij. Iu uln fare pran, q mos t humbisnin asnj fjal nga udhzimet e Tij. Ata ishin dgjues t vmendshm, t etur pr t kuptuar t vrtetat q duhet t'ua bnin t njohur gjith bots dhe gjith kohrave. Me ndjesin se dika e jashtzakonshme mund t ndodhte, njerzit grumbulloheshin gjithmon e m afr Mjeshtrit. Besonin se mbretria do t vendosej shpejt dhe nga ngjarjet e mngjesit fituan besimin se aty do t shpallej dika n lidhje me t. Nj ndjesi pritjeje prshkoi turmn dhe fytyrat kureshtare shprehin qart interesin e thell. Ndrsa njerzit rrinin ulur n faqen e gjelbruar t kodrs, duke pritur fjalt e Msuesit hyjnor, ishin mbushur me mendime pr nj lavdi t ardhshme. Kishte skrib dhe farisenj, q mezi prisnin ditn ku t sundonin mbi romakt e urryer dhe t zotronin pasurit dhe shklqimin e perandoris s madhe botrore. Fshatart dhe peshkatart e varfr shpresonin t dgjonin lajmin e sigurt se kasollet e tyre t mjera, ushqimi i pakt, jeta e mundimshme dhe pasiguria pr t ardhmen, do t shkmbeheshin me vila t pasura dhe dit qetsie. N vend t nj rrobe t vjetr q vishnin ditn dhe batanijes q mbanin natn, shpresonin se Krishti do t'u jepte rrobat e kushtueshme t pushtuesve t tyre. T gjith zemrat gufonin nga shpresa krenare se Izraeli s shpejti do t nderohej para kombeve si i zgjedhuri i Perndis dhe Jeruzalemi do t lartsohej si kreu i mbretris universale. Krishti ua zhgnjeu shpresat pr madhshti botrore. N Predikimin n Mal , Ai u prpoq t sqaronte punn q ishte br nga nj edukim i pavrtet dhe t'u jepte dgjuesve t Tij nj koncept t drejt pr mbretrin dhe karakterin e Tij. Megjithat Ai nuk i sulmoi drejtprdrejt gabimet e njerzve. Ai e shihte mjerimin e bots pr shkak t mkatit, por nuk u paraqiti nj prvijim t gjall t mjerimit t tyre. Ai u msoi dika pafundsisht m t mir se ajo q kishin njohur. Pa i luftuar idet e tyre pr mbretrin e Perndis, u tregoi kushtet pr t hyr atje, duke i ln q t'i nxirrnin vet prfundimet mbi natyrn e saj. T vrtetat q Ai u msoi nuk jan m pak t rndsishme edhe pr ne sot. Ne kemi nevoj jo m pak se ata t msojm parimet baz t mbretris s Perndis. Fjalt e para t Krishtit ndaj njerzve n mal ishin fjal bekimi. T lumtur jan ata, tha Ai, q kuptojn varfrin e tyre shpirtrore dhe ndiejn nevojn pr shptim. Ungjilli duhet t'u predikohet t varfrve. Ai nuk duhet t'u shfaqet krenarve n shpirt, atyre q pretendojn se jan t pasur dhe nuk kan nevoj pr asgj, por atyre q jan t prulur dhe t penduar. Vetm nj burim sht i hapur pr mkatin, burimi pr t varfrit n shpirt. Zemra krenare prpiqet q ta fitoj shptimin, por si titulli yn n qiell dhe prshtatshmria jon pr t gjenden n drejtsin e Krishtit. Zoti nuk mund t bj asgj pr riprpritjen e njeriut,

154

derisa i bindur pr dobsin e tij dhe i zhveshur nga vetknaqsia, ta ler veten nn kontrollin e Perndis. Ather mund ta marr dhuratn q Perndia sht gati t'i jap. Shpirtit, q e ndjen nevojn e tij, nuk i lihet asgj pa dhn. Hyrja sht e pakufizuar tek Ai ku qndron e gjith plotsia. "Sepse kshtu thot i Larti dhe i Madhrishmi, q banon n prjetsi, emri i t cilit sht 'I Shenjti' Un banoj n vendin e lart dhe t shenjt, me at q ka nj shpirt t prulur dhe t penduar, pr t gjallruar shpirtin e t prulurve dhe zemrn e t penduarve." - Isaia 57:15. "Lum ata q vajtojn, se do t ngushllohen." Me kto fjal Krishti nuk mson se pikllimi apo vajtimi n vetvete ka fuqi t largoj fajin e mkatit. Ai nuk e lejon shtirjen apo prulsin e vetdijshme. Vajtimi pr t cilin Ai flet nuk prbhet nga melankolia dhe ankimi. Ndrsa pikllohemi pr shkak t mkatit, duhet t gzohemi me privilegjin e muar q jemi fmijt e Perndis. Ne shpesh hidhrohemi, sepse veprimet tona t kqija na shkaktojn pasoja t pakndshme; po ky nuk sht pendim. Hidhrimi i vrtet pr mkatin sht rezultat i puns s Fryms s Shenjt. Fryma zbulon mosmirnjohjen e zemrs q e ka fyer dhe brengosur Shptimtarin dhe na sjell ne t penduar tek kmbt e kryqit. do mkat e plagos Krishtin srishmi. E ndrsa shohim At, q e kemi tejshpuar, vuajm pr mkatet q i kan shkaktuar dhimbje. Nj vuajtje e till do t na oj t heqim dor nga mkati. Bota mund ta quaj kt dhimbje dobsi. Por kjo sht fuqia, q lidh t penduarin me t Pakufijshmin me fije, q nuk mund t kputen. Tregon se engjjt e Perndis rikthejn tek shpirti hiret, q humbn gjat ngurtsimit t zemrs dhe mkatit. Lott e t penduarit jan vetm pikat e shiut, q paraprijn diellin e shenjtris. Ky hidhrim lajmron nj gzim, q do t jet nj burim i gjall n shpirt. "Vetm prano paudhsin tnde, q je rebeluar kundr Zotit, Perndis tnd;" "dhe Un nuk do ta hedh zemrimin tim mbi ju, sepse Un jam i mshirshm' thot Zoti." Jeremia 3:13, 12. "Atyre q vajtojn n Zion," Ai ka vendosur t'u jap "bukuri n vend t hirit, vajin e gzimit n vend t zis, mantelin e lavdrimit n vend t nj shpirti t ligshtuar." - Isaia 61:3. Pr ata, q vuajn n sprova dhe dhimbje ka ngushllim. T ndjerit e hidhrimit dhe poshtrimit sht m e mir sesa lshimi n mkate. Nprmjet vuajtjes Perndia na shfaq njollat e murtajs n karakterin ton, q nprmjet hirit t Tij t mund t'i mposhtim dobsit tona. Para nesh shpalosen kapituj t panjohur m par dhe pastaj vjen prova, po t pranojm qortimin dhe kshilln e Perndis. Kur jemi n sprov, nuk duhet t shqetsohemi dhe t ankohemi. Nuk duhet t rebelohemi, apo ta mundojm veten jasht kontrollit t Jezusit. Duhet ta prulim shpirtin para Perndis. Rrugt e Perndis jan t errta pr at q dshiron t'i shoh gjrat n nj drit t knaqshme pr veten. Ato duken t errta dh t mrzitshme pr natyrn ton njerzore. Por rrugt e Perndis jan rrugt e mshirs dhe fundi sht shptimi. Elija nuk dinte se far po bnte, kur tha n shkrettir se nuk donte m t jetonte dhe u lut q t vdiste. Zoti i mshirshm nuk ia dgjoi fjaln. Elija kishte ende nj pun t madhe pr t br dhe pasi u krye kjo pun, ai nuk do t vdiste i dekurajuar dhe i vetmuar n shkrettir. Nuk ishte pr t zbritja n dheun e toks, por ngjitja n lavdi, i shoqruar nga karrocat qiellore, drejt fronit n lartsi. Fjala e Perndis pr at q vuan sht, "I pash sjelljet e tij dhe do ta shroj, do ta udhheq dhe do t'i rikthej ngushllimin atij dhe vajtuesve t tij." "Do ta kthej zin e tyre n gzim e do t'i ngushlloj dhe do t'i bj t dalin nga hidhrimi dhe t gzohen." - Isaia 57:18; Jeremia 31:13. "Lum zemrbutt." Vshtirsit q na duhet t ndeshim mund t lehtsohen shum nga zemrbutsia q fshihet n Krishtin. Nse zotrojm prulsin e Mjeshtrit ton, do t ngrihemi mbi fyerjet, kundrshtimet, mrzitjet, me t cilat ndeshemi prdit dhe ato do pushojn s hedhuri zymtsi mbi shpirtin ton. Prova m e lart e fisnikris s nj t krishteri sht

155

vetkontrolli. Ai q nga abuzimi dhe mizoria nuk arrin t mbaj nj shpirt t besuar, i heq Perndis t drejtn pr t'i shfaqur prsosmrin e karakterit t Tij. Prulsia e zemrs sht forca q u jep fitore ndjeksve t Krishtit, sht shenja e lidhjes s tyre me oborret lart. "Ndonse Perndia sht i madhrishm, Ai tregon respekt pr njerzit e thjesht." - Psalmi 138:6. Ata q shfaqin shpirtin e but dhe t thjesht t Krishtit trajtohen me dashuri nga Perndia. Mund t shihen me prbuzje nga bota, por kan nj vler t madhe n syt e Tij. Jo vetm t menurit, t mdhenjt, mirbrsit, do t fitojn nj pasaport pr n oborret qiellore; jo vetm puntori i palodhur, plot me zell dhe me aktivitet papushim. Jo! T varfrit n shpirt, q dshirojn me zjarr pranin e Krishtit t gjall, t thjeshtt n zemr, ambicia m e madhe e t cilve sht t bjn vullnetin e Perndis, kta do ta ken t hapur hyrjen. Kta do t jen midis atyre, q i kan lar rrobat e tyre dhe i kan br t bardha n gjakun e Qengjit. "Prandaj ata jan para fronit t Perndis dhe i shrbejn Atij dit e nat n tempullin e Tij: dhe Ai q rri ulur n fron do t banoj midis tyre." - Zbulesa 7:15. "Lum ata q jan t etur dhe t uritur pr drejtsi." Ndjenja e pavlefshmris e bn zemrn t ket uri dhe etje pr drejtsi dhe, kjo dshir nuk do t zhgnjehet. Ata q ln vend n zemrat e tyre pr Jezusin do ta kuptojn dashurin e Tij. Dshira e t gjith atyre, q duan t ken ngjashmri me karakterin e Perndis, do t plotsohet. Fryma e Shenjt nuk l kurr pa ndihmuar shpirtin q krkon Jezusin. Merr vetit e Krishtit dhe ia shfaq ato atij. Nse syt mbahen t fiksuar te Krishti, puna e Fryms nuk ndalon derisa shpirti i prshtatet imazhit t Tij. Elementi i pastr i dashuris do ta zgjeroj shpirtin, duke i dhn aftsi pr arritje m t mdha, pr njohuri m t gjer t gjrave qiellore, q t mos mbetet i paplotsuar. "Lum ata q kan uri dhe etje pr drejtsi, sepse do t ngopen." T mshirshmit do t gjejn mshir dhe t pastrit n zemr do t shohin Perndin. do mendim i papastr ndyn shpirtin, dmton ndjenjn morale dhe priret t fshij do gjurm t Fryms s Shenjt. E mjegullon shikimin shpirtror, q njerzit t mos e shohin Perndin. Zoti mundet dhe e fal mkatarin e penduar; por megjithse i falur, shpirti sht gjymtuar. Gjith papastrtia e t folurit apo t menduarit duhet t largohet nga ai, q do ta dalloj qart t vrtetn shpirtrore. Por fjalt e Krishtit prfshijn m tepr se lirimin nga papastrtia sensuale, nga prlyerja ceremoniale, q hebrenjt e largonin rreptsisht. Egoizmi na pengon ta shohim Perndin. Nj shpirt q prqendrohet tek vetja e gjykon Perndin porsi vetveten. Pa hequr dor prej ksaj, nuk mund ta kuptojm At q sht dashuri. Vetm zemra joegoiste, shpirti i prulur dhe besimplot, do ta shoh Perndin si "t mshirshm, t hirshm, t duruar dhe t mbushur me mirsi dhe vrtetsi." - Eksodi 34:6. "Lum ata q punojn pr paqen." Paqja e Krishtit lind nga e vrteta. Esht harmoni me Perndin. Bota sht n armiqsi me ligjin e Perndis; mkatart jan n armiqsi me Krijuesin e tyre; dhe si prfundim jan n armiqsi me njri-tjetrin. Po psalmisti deklaron: "Paqe t madhe kan ata q e duan ligjin Tnd; asgj nuk do t'u bj keq." - Psalmi 119:165. Njerzit nuk e prodhojn dot paqen. Planet njerzore pr pastrimin dhe lartsimin e individit, apo t shoqris nuk do t mund t prodhojn paqe, sepse ato nuk arrijn zemrn. E vetmja fuqi q mund t krijoj dhe ta prjetsoj paqen e vrtet sht hiri i Krishtit. Kur ky mbillet n zemr, do t'i shporr pasionet e kqija, q shkaktojn luft dhe grindje. "N vend t ferrave do t rritet selvia, n vend t hithrave do t rritet mersina;" dhe shkretia e jets "do t gjallrohet dhe do t lulzoj si trndafil." - Isaia 55:13; 35:1. Turmat u mrekulluan nga ky msim, q ndryshonte aq shum nga parimet dhe shembulli i farisenjve. Njerzit mendonin se lumturia qndronte n zotrimin e gjrave t ksaj bote dhe se fama dhe nderi ishin gjra, q duhet t lakmoheshin. Ishte shum e kndshme t t thrrisnin

156

"Rabi," dhe t t shpallnin si t menur dhe fetar, t'i parakaloje virtytet e tua n publik. Kjo konsiderohej kurora e lumturis. Por n pranin e ksaj turme t madhe, Jezusi shpalli se prfitimet dhe nderi toksor ishte i gjith shprblimi q kta njerz do t merrnin ndonjher. Ai fliste me siguri dhe fjalt e Tij i shoqronte nj fuqi bindse. Njrzit heshtn dhe nj ndjenj frike i prshkoi t gjith. Shikuan njri-tjetrin me dyshim. Kush prej tyre do t shptohej, n qoft se msimet e ktij Njeriu ishin t vrteta? Shum ishin t bindur se ky Msues i shquar ishte i nxitur nga Fryma e Perndis dhe se ndjenjat q Ai shprehte ishin hyjnore. Pasi shpjegoi nga se prbhet lumturia e vrtet dhe se si arrihet, Jezusi tregoi m shkoqur detyrn e dishepujve t Tij, si msues t zgjedhur nga Perndia pr t'i udhhequr t tjert n shtegun e drejtsis dhe t jets s prjetshme. Ai e dinte q ata do t vuanin shpesh nga zhgnjimi dhe dekurajimi, q do t ndesheshin me kundrshtime t vendosura, q do t'i fyenin dhe do tua hidhnin posht dshmin. Ai e dinte se n prmbushjen e misionit t tyre, njerzit e prulur q dgjonin me aq vmendje fjalt e Tij do t vuanin shpifje, tortur, burgosje dhe vdekje. Prandaj vazhdoi: "Lum ata q persekutohen pr hir t drejtsis: sepse mbretria e qiellit sht e tyre. Lum ju kur t'iu shajn, t'iu persekutojn dhe t thon gjith t kqijat kundr jush me t padrejt, pr shkakun Tim. Gzohuni dhe lumturohuni shum, sepse i madh sht shprblimi juaj n qiell, sepse kshtu i persekutuan profett q ishin para jush." Bota e do mkatin dhe e urren drejtsin, dhe ky ishte shkaku i armiqsis s saj ndaj Jezusit. T gjith, q refuzojn dashurin e Tij t pakufijshme e shohin Krishtrimin si nj element shqetsues. Drita e Krishtit e largon errsirn, q mbulon mkatet dhe tregon qart nevojn pr t'u reformuar. Ndrsa ata q i jepen ndikimit t Fryms s Shenjt fillojn t luftojn me veten, ata q mbahen varur te mkati luftojn kundr s vrtets dhe prfaqsuesve t saj. Kshtu krijohet lufta dhe ndjeksit e Krishtit akuzohen si shqetsues t njerzve. Por sht miqsia me Perndin, q u shkakton atyre armiqsi me botn. Ata mbartin fyerjet ndaj Krishtit. Ata shkelin npr shtegun ku ka shkelur m fisniku i ksaj toke. Jo me hidhrim, por me gzim duhet t prballen ata me prndjekjen. do prov zjarri sht mjet i Perndis pr t'i rafinuar ata. do gj i bn ata m t prshtashm pr detyrn si bashkpuntor me T. do konflikt ka vendin e tij n betejn e madhe pr drejtsi, dhe t gjitha do ta shtojn gzimin e triumfit t tyre final. Duke mbajtur kt gj para sysh, prova e besimit dhe durimit t tyre do t pranohet me gzim dhe jo duke pasur frik apo duke e shmangur. Me padurimin pr t prmbushur detyrimin ndaj bots, me dshirn e prqendruar n miratimin e Perndis, shrbtort e Tij duhet t prmbushin do detyr, pa marr parasysh frikn apo plqimin e njerzve. "Ju jeni kripa e toks," tha Jezusi. Mos u trhiqni nga bota pr t'i shptuar prndjekjes. Ju duhet t jetoni midis njerzve, q shija e dashuris njerzore t jet si kripa q ruan botn nga prishja. Zemrat, q i prgjigjen ndikimit t Fryms s Shenjt jan urat lidhse, nprmjet t cilave rrjedhin bekimet e Perndis. N qoft se ata q i shrbejn Perndis do t largoheshin nga bota dhe Fryma do t trhiqej nga njerzit, kjo bot do t lihej n shkretim dhe shkatrrim, fryt i sundimit t Satanit. Megjithse t padrejtt nuk e din, ata i detyrohen pr bekimet e ksaj jete t tashme, n kt bot, njerzve t Perndis q i projn dhe shtypin. Po nse t krishtert jan t till vetm me emr, jan si kripa q e ka humbur shijen. Nuk kan ndikim t mir mbi botn. Nprmjet prfaqsimit t keq q i bjn Perndis, ata jan m t kqinj se jobesimtart. "Ju jeni drita e bots." Hebrenjt mendonin t'i kufizonin t mirat e shptimit vetm te kombi i tyre; por Krishti u tregoi se shptimi sht si drita e diellit. I prket gjith bots. Besimi i Bibls nuk duhet t kufizohet midis kapakve t nj libri, as brenda mureve t nj kishe. Nuk duhet t tregohet me raste pr prfitimin ton dhe pastaj t lihet mnjan prsri. Duhet t shenjtroj

157

jetn e prditshme, ta shfaq veten n do veprim tregtar dhe n t gjitha marrdhniet tona shoqrore. Karakteri i vrtet nuk formohet nga jasht dhe t mbahet veshur. Ai rrezaton nga brenda. Nse duam t drejtojm t tjert n shtegun e drejtsis, parimet e drejtsis duhet t ruhen brenda zemrave tona. Shtrirja jon si besimtar mund ta shpall teorin e besimit, por sht devotshmria jon praktike, q e tregon hapur fjaln e s vrtets. Nj jet e rregullt, biseda e shenjtruar, karakteri i palkundshm, shpirti aktiv dhe mirdashs, shembulli i perndishm, kto jan mjetet nprmjet t cilave i prohet drita bots. Jezusi nuk u bazua tek hollsit e ligjit, por nuk i la dgjuesit e Tij q t arrinin n prfundimin se kishte ardhur t'i linte mnjan krkesat e tij. Ai e dinte se spiunt ishin gati t kapnin do fjal, q mund t shtrembrohej pr t'i shrbyer qllimit t tyre. I njihte paragjykimet, q ekzistonin n mendjet e shum prej dgjuesve t Tij dhe nuk tha asgj pr ta shkundur besimin e tyre n fen dhe zakonet q u ishin besuar nga Moisiu. Vet Krishti e kishte dhn ligjin moral dhe ceremonial. Ai nuk erdhi t shkatrronte besimin n udhzimet e Tij. Pikrisht nga respekti i madh q kishte pr ligjin dhe profett, Ai u prpoq t ante murin e krkesave tradicionale, q kufizonin hebrenjt. Ndrsa i vuri mnjan interpretimet e pavrteta q ata i bnin ligjit, i kshilloi me kujdes dishepujt e Tij q t mos hiqnin dor nga t vrtetat themelore, q u ishin besuar hebrenjve. Farisenjt krenoheshin me bindjen e tyre ndaj ligjit. Megjithat, i njihnin aq pak parimet e tij nga praktika e prditshme saq fjalt e Shptimtarit u tingllonin si herezi. Pasi pastroi mbeturinat posht t cilave ishte varrosur e vrteta, ata menduan se Ai po fshinte vet t vrtetn. I pshprisnin njri-tjetrit se po e paraqiste ligjin shum leht. Ai ua lexoi mendimet dhe u prgjigj duke u thn: "Mos mendoni se kam ardhur t shkatrroj ligjin apo profett. Nuk kam ardhur pr t shkatrruar, por pr t pmbushur." Ktu Jezusi nuk e pranon akuzn e farisenjve. Misioni i Tij n kt bot sht q t mbroj pohimet e shenjta t ligjit pr t cilin akuzohet se e ka shkelur. Nse ligji mund t ndryshohej apo t shfuqizohej, ather Krishti nuk kishte nevoj t vuante pasojat e shkeljeve tona. Ai erdhi pr t shpjeguar marrdhnien e ligjit me njeriun dhe pr t'i ilustruar parimet e tij nprmjet jets s Tij t bindur. Perndia na ka dhn parimet e Tij t shenjta, sepse e do njeriun. Pr t na mbrojtur nga pasojat e shkeljes s ligjit, Ai shfaq parimet e drejtsis. Ligji sht shprehje e ligjit t Perndis. Kur merret me Krishtin, bhet mendimi yn. Na lartson mbi pushtetin e dshirave dhe prirjeve natyrore, mbi tundimet q ojn n mkat. Perndia dshiron t jemi t lumtur dhe Ai na dha parimet e ligjit, q duke iu bindur atyre t mund t kemi gzim. Kur n lindjen e Jezusit engjjt knduan: "Lavdi Perndis n lartsi, dhe paqe n tok e dashamirsi ndaj njerzve" (Luka 2:14), ata po shpallnin parimet e ligjit, q Ai kishte ardhur ta lartsonte dhe ta bnte t respektueshm. Kur u shpall ligji n malin Sinai, Perndia u bri t njohur njerzve shenjtrin e karakterit t Tij, q nga kontrasti, ata mund t shikonin prirjen e tyre mkatare. Ligji u dha q t'i bindte ata pr mkatin dhe t'u zbulonte nevojn e nj Shptimtari. Kjo do t ndodhte, ndrsa parimet e tij i drejtoheshin zemrs, nprmjet Fryms s Shenjt. Kjo duhet t ndodh edhe sot. N jetn e Krishtit bhen t qarta parimet e ligjit. Ndrsa Fryma e Shenjt e Perndis prek zemrn, ndrsa drita e Krishtit u shfaq njerzve nevojn pr gjakun e Tij pastrues dhe drejtsin e Tij shfajsuese, ligji vazhdon t veproj pr t na sjell ne te Krishti, q ne t shfajsohemi nprmjet besimit. "Ligji i Zotit sht i prsosur, ai e prtrin shpirtin." - Psalmi 19:7.

158

"Derisa qielli dhe toka t zhduken," tha Jezusi, "as nj pik apo presje nuk do t'i hiqet ligjit derisa t prmbushet." Dielli q shklqen n qiej, toka e fort mbi t ciln banoni jan dshmitar t Perndis q ligji i Tij sht i pandryshueshm dhe i prjetshm. Megjithse ato mund t zhduken, parimet hyjnore do t qndrojn. "M e leht sht t zhduket qielli dhe toka se sa t bjer nj presje nga ligji." - Luka 16:17. Sistemi i simboleve, q prfaqsonin Jezusin si Qengji i Perndis do t shfuqizohej me vdekjen e Tij; por parimet e Dekalogut jan po aq t pandryshueshme sa dhe froni i Perndis. Derisa "ligji i Zotit sht i prsosur," do devijim prej tij sht djallzor. Ata, q nuk u binden urdhrimeve t Perndis, dhe i msojn t tjert t bjn kshtu, dnohen nga Krishti. Jeta e bindur e Shptimtarit ruajti krkesat e ligjit; vrtetoi se ligji mund t mbahet nga njerzit dhe tregoi karakterin e shklqyer q zhvillon bindja. Ata, q binden ashtu si bri Ai shpallin se ligji sht "I shenjt, i drejt dhe i mir." - Romakve 7:12. Nga ana tjetr, t gjith ata q shkelin urdhrimet e Perndis mbshtesin pretendimin e Satanit se ligji sht i padrejt dhe nuk mund t'i bindesh. Kshtu ata prfocojn mashtrimet e armikut t madh dhe nderojn Perndin. Ata jan fmijt e t ligut, q ishte rebeli i par kundr ligjit t Perndis. Pranimi i tyre n qiell do t sillte srisht elementt e grindjes dhe rebelimit dhe do t rrezikonte mirqenien e universit. Askush, q me vetdije nnvleftson nj parim t ligjit nuk do t hyj n mbretrin e qiellit. Rabit e konsideronin drejtsin e tyre si pasaport pr n qiell, por Jezusi e shpalli at t pamjaftueshme dhe t pavlefshme. Ceremonit e jashtme dhe nj njohuri teorike e s vrtets prbnin drejtsin e farisenjve. Rabit pretendonin se ishin t shenjt nprmjet prpjekjeve t tyre pr t mbajtur ligjin, por veprat e tyre e kishin veuar drejtsin nga besimi. Ndrsa ishin t prpikt n shrbesat rituale, jett e tyre ishin t ulta e imorale. Drejtsia e tyre e ashtuquajtur nuk mund t hynte kurr n mbretrin e qiellit. Mashtrimi m i madh i mendjes njerzore n kohn e Krishtit ishte se vetm pranimi i s vrtets prbnte drejtsi. N do eksperienc njerzore njohuria teorike e s vrtets ka rezultuar e pamjaftueshme pr shptimin e shpirtit. Nuk jep frytet e drejtsis. Nj shqyrtim me xhelozi i asaj, q titullohet e vrteta teologjike shpeshher shoqrohet me nj urrejtje ndaj s vrtets ashtu si shfaqet n jet. Kapitujt m t errt t historis jan t mbushura me krime t kryera nga fetar fanatik. Farisenjt pretendonin se ishin bijt e Abrahamit dhe mburreshin se zotronin profecit e Perndis. Megjithat, kto avantazhe nuk i mbrojtn ata nga egoizmi, keqdashja, lakmia pr fitim dhe hipokrizia m e ult. E mbanin veten si fetart m t mdhenj t bots, por i ashtuquajtur rigorozitet i tyre i shtyu t kryqzonin Zotin e lavdis. I njjti rrezik ekziston ende. Shum e quajn t natyrshme q jan t krishter, vetm se mbshtesin disa doktrina teologjike. Por ata nuk e kan sjell t vrtetn n jetn praktike. Nuk e kan besuar dhe dashur at, prandaj nuk kan marr fuqin dhe hirin, q rrjedh nga shenjtrimi prej s vrtets. Njerzit mund t mendojn s besojn n t vrtetn, por nse ajo nuk i bn ata t sinqert, t dashur, t duruar, t prmbajtur, t perndishm, bhet mallkim pr zotruesit e saj dhe nprmjet ndikimit t tyre sht mallkim pr botn. Drejtsia, q msoi Krishti sht prputhja e zemrs dhe jets me vullnetin e shfaqur t Perndis. Njerzit mkatar mund t bhen t drejt vetm kur kan besim n Perndin dhe ruajn nj lidhje t gjall me T. Ather perndishmria e vrtet do t lartsoj mendimet dhe fisnikroj jetn. Ather format e jashtme t besimit prputhen me pastrtin e brendshme t t krishterit. Ather ceremonit, q krkohen n shrbimin e Perndis nuk jan rite pa kuptim, si ato t farisenjve hipokrit.

159

Jezusi i trajton ve e ve urdhrimet dhe sqaron thellsin dhe gjersin e krkesave t tyre. N vend q t zhvendos nj grim nga fuqia e tyre, Ai tregon sesa i gjer sht ndikimi i parimeve t tyre dhe zbulon gabimin fatal t hebrenjve n shfaqjen e jashtme t bindjes s tyre. Ai deklaron se ligji shkelet nga mendimet negative, q vijn prej nj shikimi plot epsh. Ai, q ka pjes n shkeljen m t vogl, thyen ligjin dhe prish natyrn e tij morale. Vrasja fillimisht ekziston n mendje. Ai, q i l vend urrejtjes n zemr po e v kmbn n udhn e vrasjes dhe ofrimet e tij jan t neveritshme pr Perndin. Hebrenjt kultivonin nj frym hakmarrjeje. N urrejtjen e tyre ndaj romakve ata shprehnin akuzime t rnda dhe ia bnin qejfin t ligut, duke manifestuar vetit e tij. Kshtu e prgatisnin veten pr t kryer veprat e tmerrshme drejt t cilave ai i drejtonte. N jetn fetare t farisenjve nuk kishte asgj q t'u tregonte johebrenjve prshpirtmri. Jezusi i porositi q t mos gnjenin veten me mendimin n zemr se mund t ngriheshin kundr pushtuesve dhe mos t ushqenin dshirn pr t'u hakmarr ndaj t kqijave t tyre. Esht e vrtet se midis ndjeksve t Krishtit ekziston nj zemrim, q sht i justifikueshm. Kur ata shohin sesi nderohet Perndia dhe shrbimi i Tij diskreditohet, kur shohin si shtypen t pafajshmit, nj zemrim i drejt ua trazon shpirtin. Nj zemrim i till, q lind nga morali i ndjeshm, nuk sht mkat. Por ata, q nga nj provokim i supozuar, ndjehen t lirshm t shkarkojn zemrim apo mri, ia hapin zemrn Satanit. Egrsia dhe armiqsia duhet t fshihen nga shpirti, nse duam t jemi n harmoni me qiellin. Shptimtari shkon m tej. Ai thot: "Nse e sjell dhuratn tnde n altar dhe atje kujtohesh se yt vlla ka dika kundr teje, lre aty dhuratn. Shko m par t pajtohesh me vllan tnd, pastaj eja t sjellsh dhuratn." Shum jan t zellshm n shrbimet fetare, ndrsa kan me vllezrit e tyre paknaqsira, q mund t sheshohen. Perndia u krkon q t bjn gjithka q munden pr t rikthyer harmonin. Derisa ta bjn kt, Ai nuk mund ta pranoj shrbimin e tyre. Detyra e t krishterit n kt shtje sh treguar qart. Perndia i derdh bekimet mbi t gjith. "Ai bn q dielli t shklqej mbi t kqinj e t mir dhe bn q shiu t bjer mbi t drejt dhe t padrejt." Ai sht "mirdashs dhe me mosmirnjohsit dhe m t ligjt." - Luka 6:35. Ai na porosit t jemi si Ai. "Bekojini ata q ju mallkojn," tha Jezusi; "bjuni mir atyre q ju urrejn, . . . q t jeni fmijt e Atit tuaj n qiell." Kto jan parimet e ligjit dhe burimet e jets. Ideali i Perndis pr fmijt e Tij sht m i lart se mendimi m i lart njerzor. "Jini t prsosur, ashtu si sht i prsosur Ati juaj q sht n qiell." Ky urdhrim sht nj premtim. Plani i shptimit parashikon shrimin ton t plot nga fuqia e Satanit. Krishti gjithmon e veon shpirtin e penduar nga mkati. Ai erdhi pr t shkatrruar veprat e djallit dhe ka siguruar q Fryma e Shenjt t'i jepet do shpirti, q pendohet pr ta mbajtur at larg mkatit. Veprimi i sunduesit nuk duhet t konsiderohet justifikim pr nj veprim t gabuar. Satani ngazlleht kur dgjon ndjeksit e shtirur t Krishtit t nxjerrin justifikime pr karakterin e tyre t deformuar. Jan kto justifikime ato, q ojn drejt mkatit. Nuk ka justifikim pr mkatin. Nj temperament i shenjt, nj jet e ngjashme me t Krishtit, sht e mundur pr do fmij t Perndis, q pendohet dhe beson. Ideali i karakterit t krishter sht ngjashmria me Krishtin. Ashtu si Biri i njeriut ishte i prsosur n jetn e Tij, po kshtu ndjeksit e Tij duhet t jen t prsosur n jetn e tyre. Jezusi u b i ngjashm me vllezrit e Tij n t gjitha gjrat. Ai mori trup, ashtu si ne. Ishte i uritur, i etur dhe i lodhur. Jetonte me ushqim dhe shplodhej me gjum. Jetoi fatin e njeriut, megjithat, ishte Biri i pamkat i Perndis. Ishte Perndia n trup. Karakteri i Tij duhet t jet i yni. Zoti thot pr

160

ata q besojn n T, "Do t jetoj n ta dhe do t eci me ta. Do t jem Perndia i tyre dhe ata do t jen njerzit e Mi."- 2 Korintasve 6:16. Krishti sht shkalla q pa Jakobi, baza q qndronte n tok dhe maja m e lart q arrin n portn e qiellit, pikrisht n pragun e lavdis. N qoft se ajo shkall nuk do ta arrinte tokn vetm pr nj hap, ne do t ishim t humbur. Por Krishti na arrin ne aty ku jemi. Ai mori natyrn ton dhe ia doli mban, q edhe ne, duke marr natyrn e Tij t'ia dalim mban. I br "n ngjashmri me mishin mkatar" (Romakve 8:3), Ai jetoi nj jet pa mkat. Tani nprmjet hyjnis s Tij mbahet n fronin e Perndis, ndrsa njerzorja n T drejtohet dhe na prek ne. Ai na porosit q me besim tek Ai t marrim lavdi nga karakteri i Perndis. Prandaj duhet t jemi t prsosur, ashtu si "Ati yn n qiell sht i prsosur." Jezusi tha se nga se prbhet drejtsia dhe tregoi Perndin si burimin e saj. Tani Ai kthehet tek detyrat praktike. N dhnien e lmoshs, n lutje, n agjrim, Ai thot t mos bni asgj q t trhiqni vmendjen apo t merrni lavdrim pr veten. Jepni me sinqeritet, pr t mirn e t varfrve, q vuajn. N lutje, lejoni q shpirti t kuvendoj me Perndin. N agjrim, mos ecni me kokn posht dhe zemrn t mbushur me mendime pr veten. Zemra e farisenjve sht nj tok e zhveshur dhe jopjellore, n t ciln nuk mund t lulzoj asnj far e jets hyjnore. Vetm ai, q ia dorzon plotsisht veten Perndis, do t'i bj Atij shrbimin m t pranueshm. Nprmjet miqsis me Perndin njrezit bhen puntor s bashku me T n paraqitjen e karakterit t Tij njerzimit. Shrbimi i br me sinqeritet n zemr ka rikompesime t mdha. "Ati, q ju sheh n fshehtsi do t'ju shprblej hapur." Nga jeta q jetojm prmes hirit t Krishtit formohet karakteri. Bukuria origjinale fillon e i rikthehet shpirtit. Jepen cilsit e karakterit t Krishtit dhe fillon t shklqej imazhi i Hyjnis. Fytyrat e burrave dhe grave, q ecin dhe punojn me Perndin shprehin paqen e qiellit. Ata rrethohen nga atmosfera e qiellit. Pr kta shpirtra mbretria e Perndis ka filluar. Ata kan gzimin e Krishtit, gzimin e t qenurit bekim pr njerzimin. Ata kan nderin t pranohen n shrbim t Mjeshtrit. Atyre u besohet t bjn punn e Tij n emr t Tij. "Askush nuk mund t'u shrbej dy zotrinjve." Ne nuk mund t'i shrbejm Perndis me mdyshje. Besimi i Bibls nuk sht nj ndikim midis shum t tjerave. Ndikimi i saj duhet t jet suprem, q prshkon dhe kontrollon do ndikim tjetr. Nuk duhet t jet si penelata ngjyrash t hedhura aty ktu mbi tablo, por duhet t prshkoj gjith jetn, sikur tabloja t ishte e zhytur n boj, derisa do fije e plhurs t ngjyhej me nj ngjyr t thell dhe t pavenitshme. "Nse syri juaj sht i pastr, i gjith trupi juaj do t ket drit. Po nse syri juaj shte i lig, i gjith trupi juaj do t jet n errsir." Pastrtia dhe qndrueshmria e qllimit jan kushtet pr t marr dritn prej Perndis. Ai q dshiron t dij t vrtetn duhet t jet i gatshm t pranoj gjithka q ajo i zbulon. Nuk mund t bj kompromis me gabimin. T jesh i paqndrueshm dhe n mdyshje n lidhje me t vrtetn, do t thot t zgjedhsh errsirn e gabimit dhe mashtrimin satanik. Politika botrore dhe parimet e padevijueshme t drejtsis nuk przihen me njri-tjetrin n mnyr t padallueshme, si ngjyrat e ylberit. Perndia i prjetshm ka hequr nj vij t qart midis tyre. Ngjashmria e Krishtit dallohet aq qart nga ajo e Satanit sa mesdita nga mesnata. Dhe vetm ata, q jetojn jetn e Krishtit jan bashkpuntort e Tij. N qoft se nj mkat ushqehet n shpirt, apo nj praktik e gabuar mbahet n jet, e gjith qenia ndotet. Njeriu bhet vegl e padrejtsis. T gjith, q kan zgjedhur shrbimin e Perndis duhet t shplodhen nn kujdesin e Tij. Krishti tregoi zogjt q fluturojn n qiell, lulet e fushs dhe u krkoi dgjuesve t tij t mendonin mbi kto objekte t krijimit t Perndis. "A nuk keni ju m shum vler se ata?" tha Ai. - Mateu

161

6:26. Sasia e vmendjes hyjnore, q i prkushtohet do gjje sht n proporcion me rangun e saj n shkalln e ekzistencs. Perndia ruan edhe harabelin e vogl gjyr kafe. Lulet e fushs, bari q vesh tokn, jan nn kujdesin dhe vmendjen e Atit ton qiellor. Kryeartitisti i madhrishm mendon edhe pr zambakt, duke i br ata aq t bukur, sa ua kalojn shklqimit t lavdis s Solomonit. Sa shum m tepr kujdeset Ai pr njeriun, q sht imazhi dhe lavdia e Perndis. Ai dshiron t shoh fmijt e Tij t zbulojn nj karakter sipas ngjashmris s Tij. Ashtu si rrezet e diellit u japin luleve nuancat e tyre t shumllojshme e delikate, ashtu edhe Perndia i jep shpirtit bukurin e karakterit t Tij. T gjith, q zgjedhin mbretrin e Krishtit t dashuris, drejtsis dhe paqes, duke u interesuar pr t para gjithkaje tjetr, lidhen me botn lart dhe do bekim, q nevojitet pr kt jet sht i tyri. N librin e prkujdesjes s Perndis, n vllimin e jets, t gjithve na kushtohet nj faqe. Ajo faqe prmban do veanti t historis son; edhe fijet e flokve na jan numruar. Fmijt e Perndis nuk mungojn kurr n mendjen e Tij. "Prandaj mos u shqetsoni pr t nesrmen." - Mateu 6:34. Ne duhet ta ndjekim Krishtin dit pr dit. Perndia nuk na jep ndihm pr nesr. Ai nuk ua jep menjher fmijve t Tij t gjitha udhzimet pr udhtimin e tyre t jets, q t mos ngatrrohen. Ai u thot aq sa mund t mbajn mend dhe ta zbatojn. Fuqia dhe menuria, q jepet jan pr domosdoshmrit e tashme. "Nse ndonjrit i mungon menuria," sot "le t'ia krkoj Perndis, q u jep t gjithve pa kursim e pa i qortuar; dhe do t'i jepet." - Jakobi 1:5. "Mos gjykoni q t mos gjykoheni." Mos e mendoni veten m t mir se t tjert dhe t bheni gjykatsi i tyre. Prderisa nuk e dini motivin, nuk jeni n gjendje t gjykoni tjetrin. Duke e kritikuar at, ju dnoni veten; sepse tregoni se jeni pjesmarrs me Satanin, n akuzimin e vllzrve. Zoti thot: "Shqyrtoni veten tuaj pr t par nse jeni n besim. Vreni n prov veten." Kjo sht detyra jon. "Nse do ta gjykonim veten, nuk do t gjykoheshim." - 2 Korintasve 13:5; 1 Korintasve 11:31. Pema e mir do t prodhoj fryte t mira. Nse fryti sht i pakndshm dhe i pavler, pema sht e keqe. Po kshtu fryti, q el dshmon gjendjen e zemrs dhe prsosmrin e karakterit. Veprat e mira nuk mund ta blejn kurr shptimin, por ato jan prov e besimit, q vepron nprmjet dashuris dhe pastron shpirtin. Dhe, megjithse shprblimi i prjetshm nuk na jepet pr shkak t meritave tona, prsri do t jet n proporcion me punn q sht br nprmjet hirit t Krishtit. Kshtu Krishti parashtroi parimet e mbretris s Tij dhe i tregoi si rregullat e mdha t jets. Pr ta prforcuar msimin Ai shtoi edhe nj ilustrim. Nuk mjafton, tha Ai, q ju vetm t'i dgjoni fjalt e Mia. Duke iu bindur atyre ju duhet t'i bni ato themelin e karakterit tuaj. Vetja sht tok e paqndrueshme. N qoft se ndrtoni mbi teorit dhe shpikjet njerzore, shtpia juaj do t shmbet. Errat e tundimi, furtunat e vshtirsive, do ta rrnojn at. Por parimet, q un kam dhn do t qndrojn. Merrmni Mua, ndrtoni mbi fjalt e Mia. "Prandaj kushdo q i dgjon kto fjal t Mia, dhe i v ato n jet, do t'i ngjaj njeriut t menur, q e ndrtoi shtpin e vet mbi shkmb. Ra shiu, vrshuan lumenjt e fryn errat e u prplasn mbi at shtpi, por ajo nuk u shemb, sepse i kishte themelet n shkmb." - Mateu 7:24, 25.

162

32 Centurioni Bazuar tek Mateu 8:5-13; Luka 7:1-17. Krishti i kishte thn fisnikut, t cilit i shroi djalin: "Po t mos shihni shenja dhe mrekulli, ju nuk besoni." - Gjoni 4:48. Ai ishte i brengosur, sepse kombi i Tij krkonte shenja t dukshme q Ai ishte Mesia. Her pas here uditej me mosbesimin e tyre, por u habit me besimin e nj komandanti romak, q erdhi tek Ai. Ky njeri nuk e vuri n diskutim fuqin e Shptimtarit. Ai as

163

nuk i krkoi t vinte vet pr ta kryer mrekullin. "Vetm thuaj fjaln," i tha ai, "dhe shrbtori im do t shrohet." Shrbtorit t centurionit i kishte rn paraliz dhe ishte buz varrit. Shrbtort e romakve ishin skllevr, q bliheshin e shiteshin n tregje dhe abuzoheshin e trajtoheshin mizorisht. Por ky centurion ishte shum i lidhur me shrbtorin e tij dhe dshironte shrimin e tij. Ai besonte se Jezusi mund ta shronte. Nuk e kishte par Shptimtarin, por ato q kishte dgjuar pr T i kishin frymzuar besim. Pa marr parasysh formalitetin e hebrenjve, ky romak ishte i bindur se feja e tyre ishte m superiore se e tija. Tashm ai i kishte shkelur paragjykimet dhe urrejtjen, q i ndanin pushtuesit nga populli i pushtuar. Ai kishte shfaqur respekt pr shrbimin ndaj Perndis dhe mirsi ndaj hebrenjve si adhurues t Tij. N msimet e Krishtit ai gjente at, q plotsonte nevojn e shpirtit. Gjithka q ishte shpirtrore brenda tij iu prgjigj fjalve t Shptimtarit. Por ai nuk ndihej i denj t vinte pran Jezusit dhe iu drejtua udhheqsve hebrenj, duke u krkuar t'i shronin shrbtorin. Ai mendoi se ata e njihnin Msuesin e Madh dhe do t dinin si t'i afroheshin, q t'i fitonin plqimin. Kur Jezusi hyri n Kapernaum, At e takuan nj grup pleqsh, prfaqsues t judenjve, t cilt i treguan dshirn e centurionit romak. Iu lutn, duke i thn "ai sht i denj pr nj nder t till, sepse e do kombin ton dhe na ka ndrtuar sinagogn." Jezusi u nis menjher pr n shtpin e centurionit, por i penguar nga turma ecte me vshtirsi. Lajmi se Ai po vinte arriti para Tij dhe centurioni me mosbesim n vete, i drgoi kt mesazh: "Zot, mos u mundo se un nuk jam i denj q Ti t hysh nn pullazin tim." Por Shptimtari vazhdoi rrugn dhe ky njeri, duke guxuar m n fund q t'i afrohet, ia prfundoi mesazhin, duke i thn: "As veten time nuk e quajta t denj t vij tek Ty. Por thuaj nj fjal e shrbtori im do t shrohet. Sepse un jam nj njeri nn pushtetin e t tjerve dhe kam nn vete ushtar. I them njrit 'shko', dhe ai shkon; tjetrit 'eja' dhe ai vjen. I them shrbtorit tim 'bje' dhe ai e bn," Ashtu si un q prfaqsoj pushtetin e Roms dhe ushtart e mi e njohin kt autoritet si suprem, ashtu edhe Ti prfaqson pushtetin e Perndis s pakufijshm dhe gjith gjrat e krijuara i binden fjals Tnde. Ti mund ta urdhrosh smundjen t largohet dhe ajo do t t bindet. Ti mund t thrrassh lajmtart e Tu qiellor dhe ata do t projn fuqi shruese. Vetm thuaj fjaln dhe shrbtori im do t shrohet. "Jezusi, duke dgjuar kto gjra u mahnit me t dhe pasi iu kthye turms, q po i vente pas, u tha: Po iu them, as n Izrael nuk kam gjetur besim kaq t madh." Ndrsa centurionit i tha: "Ashtu si besove, ashtu do t t bhet. Dhe shrbtori i tij u shrua at ast." Pleqt e judenjve, q ia kishin rekomanduar centurionin Krishtit treguan sesa larg ishin ata nga zotrimi i fryms s ungjillit. Ata nuk e kuptuan se nevoja m e madhe sht thirrja ndaj mshirs s Perndis. T knaqur me drejtsin e tyre, ia lavdruan centurionin pr shkak t favorit q ai i kishte treguar kombit t tyre. Por centurioni tha pr veten: "Un nuk jam i denj." Zemra e tij ishte prekur nga hiri i Krishtit. Ai e pa sa i pavlefshm ishte, megjithat nuk pati frik t krkonte ndihm. Nuk i besonte mirsis s vet. Argumenti i tij ishte nevoja e tij e madhe. Besimi i tij u kap te Krishti, te karakteri i Tij i vrtet. Ai nuk besoi n T thjesht si mrekullibrs, por si miku dhe Shptimtari i njerzimit. Kshtu duhet t vij do mkatar tek Krishti. "Ai nuk na shpton nga veprat e mira q bjm, por sipas mshirs s Tij." - Titi 3:5. Kur Satani iu thot se jeni mkatar dhe nuk mund t shpresoni t merrni bekime nga Perndia, thuajini se Krishti erdhi n kt bot pr t shptuar mkatart. Ne nuk kemi asgj, q t mund t lavdrohemi para Perndis; por lutja q mund t bjm tani e gjithmon sht gjendja jon krejt e pashpres, q e bn t domosdoshme fuqin e Tij shptuese.

164

Duke hequr dor nga mbshtetja tek vetja, mund t kthehemi drejt kryqit t Kalvarit dhe t themi: "Nuk kam asnj merit; vese t mbahem te kryqi Yt." Hebrenjt ishin udhzuar q n fmijri n lidhje me punn e Mesias. Fjalt e frymzuara t patriarkve dhe profetve dhe kuptimet simbolike t shrbess s flijimeve kishin qen t tyret. Por ata e kishin nnvlersuar dritn dhe tani tek Jezusi nuk shihnin asgj pr t'u admiruar. Por centurioni, i lindur pagan, i edukuar me idhujtarin e Roms perandorake, i strvitur si ushtar, i veuar n dukje nga jeta shpirtrore nga edukimi dhe mjedisi rrethues, i dbuar nga fanatizmi i judenjve dhe nga prmimi i bashkatdhetarve t tij pr popullin e Izraelit, ky njeri kuptoi t vrtetn ndaj s cils fmijt e Abrahamit ishin verbuar. Ai nuk priti t shikonte nse vet judenjt do ta pranonin At q shpallte se ishte Mesia i tyre. Ndrsa "drita, q ndrion do njeri q vjen n bot" (Gjoni 1:9) kishte shklqyer mbi t, ai e kishte dalluar q larg lavdin e Birit t Perndis. Pr Jezusin kjo ishte shenj e puns, q do t prmbushte ungjilli midis johebrenjve. Ai parashikonte me gzim mbledhjen e shpirtrave nga gjith kombet n mbretrin e Tij. Me trishtim t madh Ai u prshkroi judenjve rezultatin e mohimit t hirit t Tij: "Po ju them q shum do t vijn nga lindja dhe perndimi dhe do t shtrohen n tryez me Abrahamin, Isakun dhe Jakobin n mbretrin e qiellit, kurse bijt e mbretris do t flaken jasht, n errsir. Atje do t ket vajtim dhe krcllim dhmbsh." Sa shum ende po prgatiten pr nj zhgnjim fatal t till! Ndrsa shpirtra n errsirn pagane pranojn hirin e Tij , sa shum t tjer n toka kristiane e nnvlersojn dritn, q shklqen mbi ta. M tepr se njzet milje nga Kapernaumi, n nj rrafshnalt, q shikonte mbi fushn e gjer dhe t bukur Esdralon, gjendej fshati Nain dhe aty i ndali hapat Jezusi. Me T ishin shum nga dishepujt si dhe t tjer. Gjat gjith rrugs njerzit afroheshin, t etur pr fjalt e Tij t dashuris dhe mshirs, duke sjell t smurt pr t'i shruar dhe gjthmon me shpresn se Ai, q zotronte nj fuqi kaq t mrekullueshme do ta shpallte Veten mbret t Izraelit. Turma i zinte rrugn dhe ishte nj turm e gzuar, plot shpres q i vinte pas n shtegun shkmbor drejt hyrjes pr n fshatin malor. Kur afroheshin ata pan nj grup mortor q po dilte nga portat e fshatit. Me hapa t ngadalt dhe t trishtuar ata po shkonin drejt vendit t varrimit. N qivurin e hapur n krye t rreshtit qndronte trupi i t vdekurit. Dukej se t gjith njerzit e qytetit ishin mbledhur pr t'i treguar respekt t vdekurit dhe keqardhjen njerzve t shtpis. Ishte nj pamje q t ngjallte dhimbje. I vdekuri ishte biri i vetm i nj nne, q kishte mbetur e ve. Vajtuesja e vetmuar po prcillte n varr shpresn dhe mbshtetjen e saj t vetme toksore. "Kur Zoti e pa, ndjeu dhembshuri pr t." Ndrsa ecte verbrisht, duke qar, ajo nuk e vuri re pranin e Tij. Ai iu afrua lehtas dhe i tha me mblsi, "Mos qaj." Jezusi ishte gati ta kthente pikllimin e saj n gzim, megjithat nuk mundi ta prmbante shprehjen e keqardhjes. "Ai u afrua dhe preku qivurin;" At, as kontakti me vdekjen nuk mund ta ndotte. Ata q e mbanin heshtn dhe t qarat e vajtuesve pushuan. T dy grupet u mblodhn rreth qivurit, duke shpresuar kundr shpress. Aty ishte i pranishm Ai, q kishte shruar smundjet dhe shporrur demont. A do t'i nnshtrohej edhe vdekja fuqis s Tij? Me z t qart dhe autoritar, Ai tha fjalt: "Djalosh, po t them, ngrihu." Ai z shpoi vesht e t vdekurit. I riu hapi syt. Jezusi e mori pr dore dhe e ngriti lart. Vshtrimi i ra mbi at, q kishte qar pran tij dhe nn e bir u bashkuan n nj prqafim t gjat dhe t gzueshm. Turma vshtroi n heshtje si e magjepsur. "T gjith i mbuloi frika." Ata qndruan pr pak koh t

165

heshtur dhe plot nderim, si t ishin n pranin e Vet Perndis. Pastaj "lavdruan Perndin, duke thn, 'nj profet i madh sht ngritur midis nesh' dhe se Perndia kishte vizituar popullin e Tij." Vargu mortor u kthye n Nain si nj procesion triumfator. "Dhe lajmi pr T u prhap n mbar Juden dhe tr zonn prreth." Ai q qndronte pran nns s hidhruar n portat e Nainit, rrinte e vshtronte bashk me t tjert pran qivurit. Ai preket nga keqardhja pr hidhrimin ton. Zemra e Tij, q donte dhe mshironte ka nj dashuri t pandryshueshme. Fjala e Tij q i thrret t vdekurit n jet nuk sht m pak e vlefshme tani se sa kur iu tha t riut n Nain. Ai thot: "I gjith pushteti m sht dhn Mua n qiell dhe n tok." - Mateu 28:18. Ajo fuqi nuk dobsohet me kalimin e viteve, as nuk harxhohet nga aktiviteti i pafund i hirit t Tij t bollshm. Pr t gjith ata q besojn n T, Ai sht ende Shptimtar i gjall. Jezusi e shndrroi hidhrimin e nns n gzim kur i ktheu t birin. Megjithat i riu u risoll n jetn toksore pr t duruar dhimbjet, vshtirsit dhe rreziqet e saj dhe pr t kaluar srisht nn pushtetin e vdekjes. Por Jezusi e ngushllon dhimbjen ton pr t vdekurin me nj mesazh shprese t pafund: "Un jam i Gjalli. Isha i vdekur dhe ja, jam i gjall pr jet t jetve , . . . dhe mbaj elsat e vdekjes dhe t ferrit." "Meqense fmijt kan t prbashkt gjakun dhe mishin edhe Ai vet u b si ata, q, nprmjet vdekjes t shkatrronte at q ka pushtetin e vdekjes, pra djallin dhe t lironte t gjith ata q nga frika e vdekjes ishin mbajtur n skllavri gjat gjith jets." - Zbulesa 1:18; Hebrenjve 2:14, 15. Satani nuk i mban dot nn pushtetin e tij t vdekurit, kur Biri i Perndis i thrret ata n jet. Ai nuk mund ta mbaj n vdekje shpirtrore nj shpirt, q me besim pranon fjaln e fuqishme t Krishtit. Perndia u thot t gjithve, q jan t vdekur n mkat, "Zgjohu ti q fle, dhe ngrihu nga vdekja." - Efesianve 5:14. Ajo fjal sht jet e prjetshme. Ajo fjal e Perndis, q i dha jet njeriut t par, na jep jet ne ende. Ashtu si fjala e Krishtit, "Djalosh, po t them, ngrihu," i dha jet t riut t Nainit, po kshtu kjo fjal, "Ngrihu nga vdekja," sht jet pr shpirtin, q e pranon at. Perndia "na ka liruar nga fuqia e errsirs dhe na ka ngritur n mbretrin e Birit t Tij t dashur." - Kolosianve 1:13. Gjithka na sht ofruar n fjaln e Tij. N qoft se e marrim fjaln, shptohemi. "Nse Fryma e Atij, q ngjalli Jezusin prej t vdekurve banon n ju, Ai q ngriti Krishtin prej t vdekurve, do t'u jap jet edhe trupave tuaj t vdekshm, nprmjet Fryms s Tij, q banon n ju." "Sepse Vet Zoti do t zbres nga qielli me oshtim, me zrin e Kryengjllit dhe me trumpetn e Perndis dhe t vdekurit n Krisht do t ngjallen t part. Pastaj ne, q jemi ende gjall e q kemi mbetur do t rrmbehemi bashk me ta n nj re, pr t takuar Zotin n ajr dhe kshtu do t jemi gjithmon bashk me Zotin." - Romakve 8:11; 1 Selanikasve 4:16, 17. Kjo sht fjala ngushlluese, me t ciln Ai na thot t ngushllojm njri-tjetrin.

33 Kush jan vllezrit e Mi? Bazuar tek Mateu 12:22-50; Marku 3:20-35. Bijve t Jozefit nuk u plqente fare puna e Jezusit. Lajmet, q u vinin n lidhje me jetn dhe punn e Tij i mbushnin me habi dhe frik. Ata dgjuan se Ai kalonte net t tra n lutje, se gjat dits shoqrohej nga turma t mdha njerzish dhe nuk i linte koh vetes as t hante. Miqt e Tij

166

mendonin se Ai po sfilitej nga puna pa pushim. Nuk ishin n gjendje ta shpjegonin qndrimin e Tij ndaj farisenjve dhe, kishte nga ata q kishin frik se arsyeja e Tij po turbullohej. Vllezrit e Tij e morn vesh kt gj, si dhe akuzn e ngritur nga farisenjt se, Ai dbonte demon me fuqin e Satanit. E ndien thell qortimin q binte mbi ta nprmjet lidhjes, q kishin me Jezusin. E dinin far trazire shkaktonin veprat e Tij dhe nuk u alarmuan vetm pr deklaratat e Tij t guximshme, por u indinjuan me mohimin q Ai u bnte skribve dhe farisenjve. Vendosn ta bindnin ose ta detyronin q t hiqte dor nga kjo mnyr t punuari dhe bn q edhe Maria t bashkohej me ta, duke menduar q nga dashuria pr t, mund ta bnin q Ai t ishte m i kujdesshm. Para ksaj, Jezusi kishte shruar pr her t dyt nj njeri t demonizuar, t verbr dhe memec dhe farisenjt e kishin prsritur akuzn: "Ai i dbon demont me an t princit t demonve." Mateu 9:34. Krishti u tha qart se, duke e quajtur punn e Fryms s Shenjt si pun t Satanit, ata po i ndrprisnin vetes burimin e bekimit. Ata, q kishin folur kundr Vet Jezusit, pa e dalluar karakterin e Tij hyjnor, mund ta merrnin faljen, sepse nprmjet Fryms s Shenjt mund t arrinin t shikonin gabimin dhe t pendoheshin. Sido q t jet mkati, nse shpirti pendohet dhe beson, faji shplahet n gjakun e Krishtit. Por ai q hedh posht punn e Fryms s Shenjt e v veten aty ku pendimi dhe besimi nuk mund t'i vijn. Perndia vepron n zemrn ton nprmjet Fryms. Kur njerzit me dashje e mohojn Frymn dhe shpallin se sht nga Satani, ata pengojn rrugn nprmjet s cils Perndia mund t komunikoj me ta. Kur Fryma kundrshohet prfundimisht, Perndia nuk mund t bj m asgj pr shpirtin. Farisenjt, t cilve Jezusi ua tha kt paralajmrim, as vet nuk e besonin akuzn q ngritn kundr Tij. Nuk kishte asnj nga ata funksionar q t mos ishte trhequr nga Shptimtari. Ata e kishin ndier zrin e Fryms n zemrat e Tyre, q e shpallte At t Vajosurin e Izraelit dhe i nxiste ata ta pranonin veten dishepuj t Tij. N dritn e pranis s Tij ata kishin kuptuar sa t pashenjt ishin dhe kishin dshiruar nj drejtsi, q nuk mund ta krijonin. Por pasi e kishin hedhur posht, do t ishte shum poshtruese ta pranonin At si Mesia. Ata ishin shum krenar ta pranonin gabimin e tyre. Dhe pr ta shmangur pranimin e s vrtets, u prpoqn t'i kundrshtonin msimet e Shptimtarit me nj dhun t skajshme. Prova e fuqis dhe mshirs s Tij i zemronte. Ata nuk mund ta ndalonin Shptimtarin q t bnte mrekullira, nuk mund t'i linin n heshtje udhzimet e Tij, por bn gjithka q t'i keqinterpretonin e t'i nxirrnin t pavrteta fjalt e Tij. Megjithat, Fryma bindse e Perndis i ndiqte dhe ata duhet t ngrinin shum barriera pr t ndaluar fuqin e saj. Ndrmjetsi m i fuqishm q mund t veproj n zemrn njerzore po luftonte me ta, por ata nuk dorzoheshin. Nuk sht Perndia Ai q verbon syt e njerzve apo ngurtson zemrat e tyre. Ai u drgon drit q t'i ndreqin gabimet e tyre dhe i drejton ata n shtigje t sigurta. Nga mohimi i ksaj drite syt verbohen dhe zemra ngurtsohet. Shpesh procesi sht gradual dhe pothuaj i padukshm. Drita vjen n shpirt nprmjet fjals s Perndis, nprmjet shrbtorve t Tij, ose nprmjet veprimit t drejtprdrejt t Fryms s Tij. Por kur nj rreze drite nuk vlersohet, fillon mpirja e pjesshme e perceptimit shpirtror dhe shfaqja e dyt e drits dallohet m pak. Kshtu errsira rritet, derisa n shpirt bhet nat. Kshtu ndodhi me kta udhheqs judeas. Ata ishin t bindur se Krishtin e shoqronte nj fuqi hyjnore, por n mnyr q t'i rezistonin s vrtets, ata ia atribuan Satanit punn e Fryms s Shenjt. Duke br kshtu ata zgjodhn me ndrgjegje mashtrimin. Ia dorzuan veten Satanit dhe kshtu u kontrolluan nga fuqia e Tij. Prezantohet edhe nj paralajmrim tjetr, i lidhur ky me at t Krishtit pr mkatin kundr Fryms s Shenjt. Paralajmrimi kundr fjalve t kota dhe t liga. Fjalt jan tregues i asaj q sht n zemr. "Goja flet far ka me tepri n zemr." Por fjalt jan m shum se nj tregues i

167

karakterit. Ato kan fuqi t veprojn mbi karakterin. Njerzit ndikohen nga vet fjalt e tyre. Shpesh nga nj impuls i momentit, t nxitur nga Satani, ata shprehin xhelozi ose hamendsime negative, duke thn at q n t vrtet nuk besojn, por ajo q thon ndikon mendimet e tyre. Gnjehen nga fjalt e tyre dhe arrijn ta besojn at q than nn shtytjen e Satanit. Pasi e kan shprehur nj opinion apo vendim, shpesh jan shum krenar pr ta trhequr at dhe prpiqen t vrtetojn se kan t drejt, derisa arrijn ta besojn vrtet. Esht e rrezikshme t thuash nj fjal dyshimi, t vsh n diskutim dhe t kritikosh dritn hyjnore. Kritika e pakujdesshme dhe e pavend vepron mbi karakterin, duke ushqyer mungesn e respektit dhe mosbesimit. Shum njrz, q e teprojn me kt zakon jan br t pandrgjegjshm pr rrezikun, derisa kan kritikuar dhe hedhur posht punn e Fryms s Shenjt. Jezusi tha: "Pr do fjal boshe q do t thon njerzit, do t japin llogari n ditn e gjykimit. Sepse nga fjalt e tua do t prligjesh dhe nga fjalt e tua do t dnohesh." Pastaj Ai shtoi nj paralajmrim pr ata q ishin prekur nga fjalt e Tij, q e kishin dgjuar me gzim, por q nuk e kishin dorzuar veten pr t banuar n ta Fryma e Shenjt. Shpirti shkatrrohet jo nga nga kundrshtimi, por nga mosprfillja. "Kur fryma e papastr del nga njeriu, ajo endet npr vende t thata, duke krkuar prehje, por nuk e gjen. Pastaj thot: Do t kthehem n banesn time nga kam dal' dhe kur vjen, e gjen at t zbrazur, t pastruar e t rregulluar. Ather shkon e merr me vete shtat frym t tjera m t liga se vetja dhe hyjn e zn vend aty." Mbi shum njerz n kohn e Krishtit, ashtu si sot, kontrolli i Satanit dukej i pathyeshm, po nprmjet hirit t Perndis ata u liruan nga frymt e liga, q u zotronin shpirtin. Ata gzoheshin n dashurin e Perndis, po ashtu si dgjuesit, q simbolizohen nga toka e fort n shemblltyrn e Jezusit, nuk qndruan n dashurin e Tij. Nuk ia dorzonin veten Perndis prdit, q Krishti t jetonte n zemr. Dhe kur fryma e lig u kthye "me shtat frymra t tjera m t kqija se vetja," ata u mbizotruan plotsisht nga fuqia e s keqes. Kur shpirti i dorzohet Krishtit, nj fuqi e re zotron zemrn e re. Ndodh nj ndryshim, q njeriu vet nuk mund ta kryej. Esht nj pun e mbinatyrshme, q sjell nj element mbinatyror mbi natyrn njerzore. Shpirti q i jepet Krishtit, bhet fortesa e Tij, q Ai e mban n nj bot t urryer dhe ka pr qllim q aty t mos njihet autoritet tjetr prve Tij. Kshtu, nj shpirt q pushtohet nga ndrmjets qiellor sht i pathyeshm ndaj sulmeve t Satanit. Por, n qoft se nuk e dorzojm veten nn kotrollin e Krishtit, ne do t pushtohemi nga i keqi. Duhet n mnyr t pashmangshme t jemi nn kontrollin e njrs apo tjetrs prej dy fuqive t mdha, q luftojn pr eprsi n bot. Nuk sht e nevojshme q t zgjedhim me vetdije shrbimin ndaj mbretris s errsirs, q t jemi nn pushtetin e saj. Ne vetm mund t nnvlersojm bashkimin me mbretrin e drits. Nse nuk bashkpunojm me ndrmjetsit qiellor, Satani do t na zotroj zemrn dhe do ta bj vendbanimin e tij. E vetmja mbrojtje ndaj s keqes sht banimi i Krishtit n zemr me an t besimit n drejtsin e Tij. Nse nuk lidhemi ngushtsisht me Perndin, nuk mund t'u rezistojme efekteve t padshiruara t dashuris dhe tolerimit t vetes, si dhe tundimit ndaj mkatit. Ne mund t heqim shum zakone t kqija dhe, pr njfar kohe mund t'i largohemi Satanit; por pa nj lidhje t gjall me Perndin, nprmjet dorzimit t vetes Atij n do moment, ne do t mposhtemi. Pa nj njohje personale me Krishtin dhe komunikim t vazhdueshm jemi nn mshirn e armikut dhe n fund do t bjm at, q ai krkon. "Gjendja e fundit e ktij njeriu sht m e keqe se e para," tha Jezusi, "Kshtu do t ndodh edhe me kt brez t lig." Nuk ka m zemrgur se ata, q kan shprfillur ftesn e mshirs dhe kan vepruar, pavarsisht nga Fryma e hirit. Shfaqja m e zakonshme e mkatit kundr Fryms s Shenjt qndron n mosprfilljen e vazhdueshme t Qiellit pr pendim. do hap n mospranimin

168

e Krishtit sht nj hap drejt mospranimit t shptimit dhe drejt mkatit kundr Fryms s Shenjt. Duke hedhur posht Krishtin, populli hebre bri mkatin e pafalshm dhe, duke refuzuar ftesn e mshirs, ne mund t bjm t njjtin gabim. Ne fyejm Princin e jets dhe e turprojm para sinagogs s Satanit dhe universit qiellor, kur refuzojm t dgjojm t drguarit e Tij dhe dgjojm prfaqssuesit e Satanit, q na e largojn shpirtin nga Krishti. Pr sa koh q dikush e bn kt, nuk ka shpres pr falje dhe s fundi do t humbas do dshir pr t'u pajtuar me Perndin. Ndrsa Jezusi msonte ende njerzit, dishepujt i solln lajmin se nna dhe vllezrit e Tij dshironin ta takonin. Ai e dinte far kishin ata n zemr dhe "iu prgjigj e i tha atij, q i foli 'Kush sht nna Ime? Kush jan vllezrit e Mi?' Pastaj, duke shtrir dorn drejt dishepujve t Vet, tha: 'Ja nna Ime dhe vllezrit e Mi! Sepse kushdo q bn vullnetin e Atit Tim q sht n qiej, ai sht pr Mua vlla, motr, nn." T gjith ata, q e pranuan Krishtin me besim, u lidhn me T m afr se me njerzit e gjakut. Ata u bn nj me T, ashtu si Ai ishte nj me Atin. Si besuese dhe brse e fjals s Tij, nna ishte lidhur me T m ngusht dhe n mnyr m t sigurt sesa marrdhnia e saj natyrale. Vllezrit e Tij nuk kishin asnj t mir nga lidhja m T, nse nuk e pranonin si Shptimtarin e tyre personal. Sa shum mbshtetje mund t kishte gjetur Krishti tek t afrmit e Tij toksor, nse ata do ta kishin besuar se Ai vinte nga qielli dhe do t kishin bashkpunuar me T pr t br punn e Perndis! Mosbesimi i tyre hidhte nj hije mbi jetn toksore t Jezusit. Ishte pjes e hidhsis s kups s mjerimit, q Ai piu deri n fund pr ne. Armiqsia e ndezur n zemrn njerzore kundr ungjillit ndihej thell nga Biri i Perndis dhe m e dhimbshme pr T ishte n shtpin e Tij, sepse e kishte zemrn plot mirsi e dashuri dhe e vlersonte respektin dhe dashurin n marrdhniet familjare. Vllezrit e Tij dshironin q Ai t pajtohej me idet e tyre, ndrkoh q kjo isht krejtsisht n kundrshtim me misionin e Tij hyjnor. Ata e shikonin sikur Ai t kishte nevoj pr kshilln e tyre. E gjykonin nga pikpamja njerzore dhe mendonin se, nse Ai do t fliste gjra t pranueshme pr skribt dhe farisenjt, do ta shmangte polemikn e pakndshme q ngjallnin fjalt e Tij. Mendonin se ishte i mendur, q pretendonte se zotronte pushtet hyjnor dhe e vinte Veten para rabive si qortues i mkateve t tyre. E dinin se farisenjt krkonin rast q ta akuzonin dhe besonin se u kishte dhn mundsi t mjaftueshme. Me metrin e tyre t shkurtr, ata nuk arrinin ta matnin misionin q Ai erdhi t prmbushte, prandaj nuk mund t bashkoheshin me T n sprovat e Tij. Fjalt e tyre t ashpra dhe mosmirnjohse tregonin se ata nuk arrinin ta kuptonin karakterin e Tij dhe nuk e kapnin dot se si hyjnorja ishte przier me njerzoren. Shpesh e shikonin t mbushur me hidhrim, por n vend q ta ngushllonin, fryma dhe fjalt e tyre i plagosnin zemrn. Natyra e Tij e ndjeshme torturohej, motivet ia keqkuptonin, po ashtu edhe punn e Tij. Vllezrit i paraqisnin shpesh filozofin e farisenjve, shum t vjetr dhe bajate dhe pretendonin t msonin At, q dinte gjith t vrtetat dhe kuptonte gjith misteret. Me lehtsi dnonin at, q nuk mund t kuptonin. Qortimet e tyre i deprtonin thell, ia lodhnin shpirtin dhe e dshpronin. Ata shpallnin se besonin tek Perndia dhe mendonin se po e mbronin At, kur Vet Perndia ishte me ta n trup dhe ata nuk e njihnin. Kto gjra ia bnin shtegun e udhtimit plot gjemba. Kaq shum mundohej Krishti nga moskuptimi n shtpin eTij, saq ishte lehtsim pr T t shkonte aty ku nuk e kishte. Ishte nj shtpi, t ciln Ai kishte dshir ta vizitonte, shtpia e Llazarit, Maris dhe Marts. N

169

atmosfern e saj t besimit dhe dashuris, shpirti i Tij gjente prehje. Megjithat, nuk kishte njeri mbi tok, q mund ta kuptonte misionin e Tij hyjnor, apo t dinte barrn q Ai mbante n emr t njerzimit. Shpeshher Ai gjente lehtsim vetm kur ndodhej vetm dhe komunikonte me Atin e Tij qiellor. Ata, q jan thirrur pr t vuajtur n emr t Krishtit, q duhet t durojn keqkuptime dhe mosbesim edhe n shtpin e tyre, gjejn ngushllim n mendimin se Jezusi ka kaluar t njjtn gj. Ai preket nga dhembshuria pr ta, i lut q t miqsohen me T dhe t gjejn lehtsim aty, ku e gjeti edhe Ai, n bashkbisedim me Atin. Ata, q e pranojn Krishtin si Shptimtarin e tyre personal nuk mbeten jetim, pr t'i mbartur vet hallet e jets. Ai i pranon ata si antar t familjes qiellore; u krkon ta thrrasin Atin e Tij, At t tyre. Ata jan "t vegjlit," e Tij, t dashur pr zemrn e Perndis, t lidhur me T me lidhje t forta dashurie. Ai ka pr ta nj dashuri shum t madhe q e tejkalon dashurin q nna e babai kan pr ne n gjendjen ton t pashpres, ashtu si hyjnorja qndron mbi njerzoren. Pr lidhjen e Krishtit me dishepujt e Tij ka nj ilustrim t bukur n ligjin dhn Izraelit. Kur nga varfria nj hebre detyrohej me trashgimin e tij t shitej si skllav, detyrimi pr ta shpenguar at dhe trashgimin e tij, i binte njeriut m t afrt q ai kishte n fis. (Shih Levitiku 25:25, 47 - 49; Ruthi 2:20). Pra, puna pr t na shpenguar ne dhe trashgimin ton, t humbur gjat mkatit ra mbi At, q ishte "nj i afrt" i yni. Pr t na liruar nga pengu, Ai u b farefis me ne. M i afrt se babai, nna, vllai, miku apo i dashuri sht Zoti, Shptimtari yn. "Mos kini frik," thot Ai, "sepse Un t kam liruar, t kam thirrur n emr; ti m prket mua." "Sepse ti je i muar n syt e Mi dhe i nderuar, dhe un t dua. Un jap njerz pr ty dhe popuj n kmbim t jets tnde." Isaia 43:1, 4. Krishti i do qniet qiellore q rrethojn fronin e Tij, por cili sht mimi i dashuris s madhe me t ciln Ai na deshi ne? Ne nuk mund ta kuptojm, por mund ta shohim t vrtet n prvojn ton. Dhe nse e mbajm lidhjen e farefisnis me T, me sa dashuri duhet t'i trajtojm ata, q i kemi vllezr e motra n Zot! A nuk duhet t jemi t shpejt pr t kuptuar pretendimet e marrdhnies son hyjnore? Pasi jemi prshtatur n familjen e Perndis, a nuk duhet ta nderojm Atin dhe t afrmit tan?

34 Ftesa Bazuar tek Mateu 11:28 - 40. "Ejani tek Un t gjith ju q punoni dhe jeni t rnduar dhe Un do t'iu jap prehje."

170

Kto fjal ngushlluese iu than turms, q ndiqte Jezusin. Shptimtari kishte thn se vetm nprmjet Tij njerzit mund t merrnin njohurin e Perndis. Ai foli pr dishepujt e Tij si ata, t cilve u sht dhn njohuri mbi gjrat qiellore. Por Ai nuk la asnj q t ndihej jasht dashuris dhe kujdesit t Tij. T gjith q punojn dhe jan t rnduar mund t shkojn tek Ai. Skribt dhe rabit, me vmendjen e tyre t prpikt ndaj formave fetare, kishin nj ndjesi mungese, q ritet e pendess nuk mund ta plotsonin. Tagrambledhsit dhe mkatart pretendonin se ishin t knaqur me gjrat toksore, por n zemrat e tyre kishte mosbesim dhe frik. Jezusi i vshtroi t shqetsuarit dhe zemrnduarit, shpresat e t cilve ishin dmtuar dhe q me knaqsit toksore krkonin t qetsonin dshirn e shpirtit, dhe i ftoi t gjith t gjenin prehje n T. Ai iu lut me dashuri njerzve q mundoheshin: "Merrni zgjedhn Time dhe msoni prej Meje; sepse un jam i but dhe i prvuajtur n zemr dhe ju do t gjeni prehje pr shpirtrat tuaj." Me kto fjal Krishti i flet do qenieje njerzore. Nse e dim apo jo, ne t gjith jemi t rnduar. T gjith jemi t rnduar nga barra, q vetm Krishti mund t'i ngrej. Barra m e rnd, q ne mbajm sht ajo e mkatit. Nse do t na lihej neve ta mbanim kt barr, ajo do t na fundoste. Por i Pamkati ka zn vendin ton. "Zoti vuri mbi T paudhsin e t gjithve ne." - Isaia 53:6. Ai ka mbajtur barrn e fajit ton dhe do ta heq kt ngarkes nga shpatullat tona, do t na jap prehje. Gjithashtu do t mbaj barrn e shqetsimit dhe dhimbjes. Ai na fton t'i hedhim gjith shqetsimet tona mbi T, sepse Ai na mban n zemr. Vllai yn i Madh njerzor qndron pran fronit t prjetshm. Ai shikon do shpirt q kthehet drejt Tij si Shptimtar. Ai i di nga prvoja cilat jan dobsit e njerzimit, cilat jan nevojat tona dhe ku qndron forca e tundimeve tona; sepse Ai u tundua n gjithka ashtu si ne, e megjithat mbeti pa mkat. Ai po t ruan ty, fmij drithrues i Perndis. A je i tunduar? Ai do t t liroj. A je i dobt? Ai do t t forcoj. A je i paditur? Ai do t t ndrioj. A je i plagosur? Ai do t t shroj. Zoti "di numrin e yjeve;" e megjithat "Ai shron ata, q e kan zemrn t thyer dhe lidh plagt e tyre." - Psalmi 147:4, 3. "Ejani tek un," sht ftesa e Tij. Cilatdo qofshin ankthet dhe shqetsimet tuaja, tregojini para Zotit. Ai do t'ua forcoj shpirtin pr t duruar. Do t'iu hapet rruga q ta lironi veten nga turpi dhe vshtirsia. Sa m t dobt dhe t pashpres q ta dini veten, aq m t fort do t bheni n fuqin e Tij. Sa m e rnd barra juaj, aq m e bekuar do t jet prehja, kur t'i hidhni ato mbi Barrmbajtsin. Prehja q ofron Krishti varet nga disa kushte, me t cilat mund t pajtohemi. Ai na tregon si ta gjejm prehjen e tij. "Mbani zgjedhn Time," thot Jezusi. Zgjedha sht nj vegl shrbimi. Gjedhve u vihet zgjedh pr pun dhe sht e nevojshme q ato t punojn frytshm. Nprmjet ktij ilustrimi Krishti na mson se ne jemi thirrur pr t shrbyer sa koh jemi n jet. Ne duhet t marrim mbi vete zgjedhn e Tij, q t bhemi bashkpuntor me T. Zgjedha, q na lidh n shrbim sht ligji i Perndis. Ligji i madh i dashuris i zbuluar n Eden, i shpallur n Sinai dhe n beslidhjen e re t shkruar n zemr sht ai, q lidh puntorin njerzor me vullnetin e Perndis. Nse do t liheshim t ndiqnim prirjet tona, t shkonim aty ku do t na drejtonte vullneti yn, ne do t binim n gnjeshtrat e Satanit dhe do t zotronim karakteristikat e tij. Prandaj Perndia na kufizon n vullnetin e Tij, q sht madhshtor, fisnik dhe lartsues. Ai dshiron q ne me durim t marrim detyrat e shrbimit. Vet Krishti mbajti zgjedhn e shrbimit, kur u b njeri. Ai tha: "Gzohem kur zbatoj vullnetin tnd, o Perndia Im. Po, ligji Yt sht n zemrn Time." - Psalmi 40:8. "Kam zbritur nga qielli jo pr t br vullnetin tim, por vullnetin e Atij q m ka drguar." - Gjoni 6:38. Dashuria pr Perndin, zelli pr lavdin e Tij dhe dashuria pr njerzimin mkatar, e solln Jezusin n tok pr t vuajtur dhe vdekur. Kjo ishte fuqia kontrolluese e jets s Tij. Ai na nxit t prvetsojm kt parim.

171

Ka shum njerz, zemra e t cilve vuan, sepse ata prpiqen t arrijn standartet e bots. Kan zgjedhur t'i shrbejn asaj, kan pranuar turbullimet e saj dhe kan prvetsuar zakonet e saj. Prandaj karakteri i tyre sht deformuar dhe jeta e tyre sht kthyer n lodhje. Pr t knaqur ambiciet dhe dshirat e mishit, lndojn ndrgjegjen, duke i shkaktuar vetes nj barr tjetr, at t brerjes s ndrgjegjes. Shqetsimi i vazhdueshm u dobson forcat e jets. Zoti yn dshiron q ata ta heqin mnjan kt zgjedh robrie dhe i fton t pranojn zgjedhn e Tij. Ai thot: "Zgjedha Ime sht e but dhe barra Ime sht e leht." Ai i porosit t krkojn fillimisht mbretrin e Perndis dhe drejtsin e Tij dhe premtimi i tij sht se t gjith gjrat q iu nevojiten pr kt jet do t'iu jepen. Shqetsimi sht i verbr dhe nuk mund ta dalloj t ardhmen, por Jezusi shikon fundin q n fillim. Pr do vshtirsi, Ai ka prgatitur rrugn q sjell lehtsim. Ati yn qiellor ka njmij rrug pr ne, pr t cilat ne nuk dim asgj. Ata, q pranojn parimin e shrbimit dhe nderimit t Perndis si suprem, do t shohin shqetsimet q veniten dhe rrug t qarta para kmbve t tyre. "Msoni prej Meje," thot Jezusi, "sepse Un jam i but dhe i prvuajtur n zemr dhe ju do t gjeni prehje." Duhet t hym n shkolln e Krishtit, pr t msuar nga zemrbutsia dhe prvuajtsia e Tij. Shptimi sht ai proces, nprmjet t cilit shpirti bhet gati pr qiell. Kjo strvitje, do t thot njohuri mbi Krishtin. Do t thot lirimi nga idet, zakonet dhe praktikat, q jan fituar n shkolln e princit t errsirs. Shpirti duhet t lirohet nga gjithka, q sht n kundrshtim me besnikrin ndaj Perndis. N zemrn e Krishtit, ku mbretron harmonia e prsosur me Perndin, ka paqe t prsosur. Ai nuk u lartsua asnjher me duartrokitje, as nuk u hodh posht nga censura apo zhgnjimi. N mes t kundrshtimit m t madh dhe trajtimit m mizor, Ai ende kishte kurajo t fort. Por shum, q hiqen se jan ndjeksit e Tij, kan nj zemr plot ankth dhe t shqetsuar, sepse kan frik t'ia besojn veten Perndis. Nuk i dorzohen Atij plotsisht, sepse dridhen nga pasojat q mund t ket nj prfshim i till. N qoft se nuk e bjn kt dorzim, nuk mund t gjejn paqe. Dashuria pr veten sht ajo q sjell shqetsimin. Kur ne lindim nga lart, do t kemi t njjtn mendje si ajo e Jezusit, mendjen, q e bri t prulte Veten, q ne t shptoheshim. Ather nuk do t krkojm vendin m t lart. Do t dshirojm t ulemi n kmbt e Jezusit dhe t msojm prej Tij. Do t kuptojm se vlera e puns son nuk sht t bjm shfaqje dhe zhurm n bot dhe t jemi aktiv dhe t zellshm n fuqin ton. Vlera e puns son sht n proporcion me marrjen e Fryms s Shenjt. Besimi tek Perndia sjell cilsi m t shenjta t mendjes, q me durim t'i zotrojm shpirtrat tan. Zgjedha u vihet qeve pr t'i ndihmuar t trheqin ngarkesn, pr t lehtsuar barrn. Po kshtu edhe zgjedha e Krishtit. Kur vullneti yn prpihet n at t Perndis dhe ne i prdorim dhuratat e Tij pr t bekuar t tjert, barra e jets do t na duket e leht. Ai, q ecn n udhn e urdhrimeve t Perndis ecn n shoqrin e Krishtit dhe zemra i gjen prehje n dashurin e Tij. Kur Moisiu u lut: "Ma trego tani rrugn Tnde q t t njoh," Zoti iu prgjigj: "prania Ime do t shkoj me ty dhe Un do t t jap prehje." Nprmjet profetve u dha ky mesazh: "Ndaluni npr rrug dhe shikoni, pyesni pr shtigjet e vjetra, ku sht rruga e mir dhe ecni npr t. Ather do t gjeni prehje pr shpirtrat tuaj." - Eksodi 33:13, 14; Jeremia 6:16. Ai thot "Ah sikur t'u kishe kushtuar kujdes urdhrimeve t Mia. Paqja jote do t ishte si lum dhe drejtsia jote si valt e detit." - Isaia 48:18. Ata, q e pranojn Krishtin si Zotin e tyre dhe ia dorzojn Atij shpirtrat e tyre, jett e tyre nn urdhrat e Tij, do t gjejn paqe dhe qetsi. Asgj e ksaj bote nuk mund t'i trishtoj ata, kur Jezusi i bn t lumtur me pranin e Tij. N pranimin e prsosur, qndron paqja e prsosur. Zoti thot: "Ti do ta ruash n paqe t prsosur at, mendja e t cilit qndron tek ti, sepse ai ka besim

172

tek Ty." - Isaia 26:3. Jett tona mund t duken vrtet lmsh, po nse ia prkushtojm veten Kryemjeshtrit t menur, Ai do t formoj at lloj jete dhe karakteri, q do t jet pr lavdin e Tij. Ai karakter q shpreh lavdi, karakteri i Krishtit do t pranohet n Parajsn e Perndis. Nj rac e riprtrir, e veshur n t bardha do t ec me T, sepse ata jan t denj. Qielli fillon ktu, ku nprmjet Jezusit hyjm n prehje. I prgjigjemi ftess s Tij, "Eja, mso prej Meje" dhe kshtu, duke shkuar fillojm jetn e prjetshme. Qielli sht nj afrim i pafund drejt Perndis, nprmjet Krishtit. Sa m gjat jemi n qiellin e lumturis , aq m shum lavdi do t hapet para nesh, m shum do ta njohim Perndin dhe m e madhe do t jet lumturia jon. Kur ecim me Jezusin n kt jet, mund t mbushemi me dashurin e Tij dhe t knaqemi me pranin e Tij. Gjithka q mund t duroj natyra njerzore, mund ta marrim ktu. Por far sht kjo n krahasim me at q do t marrim m pas? "Ata qndrojn para fronit t Perndis dhe i shrbejn Atij dit e nat n tempullin e Tij dhe, Ai q qndron n fron do t banoj midis tyre. Ata nuk do t ken m uri, as etje. Dielli nuk do t godas mbi ta, as vapa prvluese. Sepse Qengji n mes t fronit do t'i ushqej dhe do t'i oj n burimet e ujrave t jets. Dhe Perndia do t fshij do lot nga syt e tyre." - Zbulesa 7:15-17.

35 "Pusho, qetsohu!" Bazuar tek Mateu 8:23-34; Marku 4:35-41; Luka 8:22-39. Dita kishte qen e mbushur plot me ngjarje n jetn e Jezusit. Pran Detit t Galiles ai kishte treguar shmblltyrat e Tij t para. Nprmjet ilustrimeve u kishte shpjeguar njerzve natyrn e

173

mbretris s Tij dhe mnyrn, n t ciln duhej t themelohej ajo. E kishte ngjasuar punn e Tij me at t mbjellsit, zhvillimin e mbretris s Tij me rritjen e fars s mustards dhe efektin e majas me madhsin e ushqimit. Ndarjen e madhe prfundimtare ndrmjet t drejtve dhe t ligjve e kishte prshkruar me shmblltyrn e grurit dhe egjrs dhe t rrjets s peshkut. Vlera shum e muar e t vrtetave q Ai msonte ishte ilustruar me thesarin e fshehur dhe perln shum t kushtueshme, ndrsa n shmblltyrn e t zotit t shtpis i msoi dishepujt se si t punonin si prfaqsues t Tij. Kishte msuar dhe shruar gjat gjith dits dhe, ndrsa po afrohej mbrmja, turmat vazhdonin t dyndeshin drejt Tij. Dit pr dit ishte kujdesur pr ta, pothuaj pa pushuar pr t ngrn apo pr tu lodhur. Kritikat keqdashs dhe keqprfaqsimi, me t cilin farisenjt e prndiqnin vazhdimisht, e bnin punn e Tij m t rnd dhe shqetsuese. Tani n fund t dits ishte aq i kapitur, sa vendosi t trhiqej n nj vend t vetmuar prgjat liqenit. Bregu lindor i Genesaretit ishte i pabanuar. Kishte disa qytete t shprndara aty - kty pran liqenit, megjithat ishte nj zon e shkret n krahasim me bregun perndimor. Prbhej nga nj popullsi m pagane se judenjt dhe kishte pak komunikim me Galilen. Prandaj i ofronte Jezusit veimin q Ai krkonte, dhe Ai iu lut edhe dishepujve ta shoqronin. Pasi turma u shprnda, ata e morn "ashtu si ishte," e futn n vark dhe u nisn me nxitim. Por nuk duhet t niseshin vetm. N breg gjendeshin edhe varka t tjera peshkimi dhe ato u mbushn shpejt nga njerzit q ndiqnin Jezusin, t etur pr ta par dhe dgjuar. Shptimtari u lirua m n fund nga presioni i turms, dhe i mbytur nga lodhja dhe uria, u shtri dhe e zuri gjumi n vark. Mbrmja kishte qen e qet dhe e kndshme dhe mbi liqen zotronte heshtja. Por papritur errsira prfshiu qiellin, era zbriti me egrsi nga grykat e malit prgjat bregut lindor dhe nj stuhi e frikshme shprtheu mbi liqen. Dielli kishte pernduar dhe ersira e nats mbuloi detin e stuhishm. Dallgt e trazuara nga errat e egrsuara, prplaseshin furishm mbi varkn e dishepujve dhe ishin gati ta prpinin. Kta peshkatar t fuqishm e kishin kaluar jetn e tyre mbi liqen dhe i kishin drejtuar mjetet e tyre lundruese me siguri npr shum stuhira, por tani fuqia dhe mjeshtria e tyre nuk vlente asgj. Nn mbrthimin e stuhih ata ishin ta pazot dhe shpresa iu venit, kur pan se varka po u mbushej me uj. T zhytur n prpjekjet e tyre pr t shptuar veten, kishin harruar q Jezusi ishte me ta. Tani q e pan se mudimi i tyre ishte i kot dhe vdekjen e kishin prball, u kujtuan nn urdhrin e kujt ishin nisur mbi det. Shpresa e tyre e vetme ishte tek Jezusi. N mjerim e dshprim ata thirrn: "Mjeshtr! Mjeshtr!" Por errsira e dendur e fshihte At nga pamja. Zrat e tyre mbyteshin nga ulrima e stuhis dhe nuk merrnin prgjigje. Dyshimi dhe frika i pushtoi. Mos vall Jezusi i kishte braktisur? Mos vall Ai, q kishte mposhtur smundjen dhe demont, edhe vet vdekjen, ishte i pafuqishm pr ti ndihmuar dishepujt tani? A kujtohej Ai pr ta n fatkeqsin e tyre? Ata thirrn prsri, por asnj prgjigje, prve klithms s ers s egrsuar. Tashm varka e tyre po mbytej. Vetm nj ast, dhe mesa dukej ata do t prfshihen nga ujrat e trbuar. Papritur nj flakrim vettime au ersirn dhe ata pan Jezusin e shtrir q flinte, i pashqetsuar nga kjo turbullir. T habitur dhe t dshpruar, brtitn "Mjeshtr, nuk shqetsohesh q ne po vdesim?" Si mund t pushonte Ai kaq qetsisht, ndrsa ata ishin n rrezik dhe luftonin me vdekjen? Thirrja e tyre e zgjoi Jezusin. Kur shklqimi i vettims feksi mbi T, ata pan paqen e qiellit n fytyrn e Tij. Pan vshtrimin e dashuris s mbl vetmohuese dhe zemrat e tyre, duke u kthyer nga Ai thrritn "Zot na shpto, po vdesim."

174

Anjher nuk sht ln pa dgjuar nj shpirt q brtet ashtu. Kur dishepujt rrmbyen rremat pr t br nj prpjekje t fundit, Jezusi u ngrit. Qndroi n mes t dishepujve, ndrsa stuhia turfullonte, dallgt prplaseshin dhe vettimat i ndrionin fytyrn. Ngriti dorn, q e kishte prdorur pr aq vepra mshire, dhe i tha detit t trbuar, "Pusho, qetsohu!" Stuhia pushoi. Dallgt e mdha u zhyten n prehje. Ret u rrokullisn tutje dhe yjet doln me shklqim. Varka qndroi mbi nj det t qet. Pastaj, duke u kthyer nga dishepujt, Jezusi i pyeti me dhimbje: "Pse keni frik? Ende nuk keni besim?" - Marku 4:40. Mbi dishepujt ra heshtja. As Pjetri nuk u prpiqet t shpreh mrekullimin e zemrs s tij. Varkat, q ishin nisur pr t shoqruar Jezusin kishin qen n t njjtin rrezik si ajo e dishepujve. Tmerri dhe dshprimi i kishte pushtuar edhe njerzit e tyre, por urdhri i Jezusit e qetsoi pamjen e trazuar. Vrulli i stuhis i kishte afruar varkat dhe t gjith q ishin mbi to e pan mrekullin. N at qetsi q pasoi, frika u harrua. Njerzit pshpritnin midis tyre: "far njeriu sht ky q edhe errat e deti i binden?" Kur Jezusi u zgjua t prballej me stuhin, kishte nj paqe t prsosur. Nuk kishte gjurm frike n fjal apo n vshtrim, sepse nuk kishte frik n zemr. Por Ai nuk mbshtetej n zotrimin e fuqis s gjithpushtetshme. Nuk ishte si "Zot i toks, deti dhe qiellit," q po prehej n paqe. Ai e kishte ln at fuqi, dhe tha, "Nuk mund t bj asgj nga Vetja." - Gjoni 5:30. Ai besonte n fuqin e Atit. Jezusi mbshtetej tek besimi n dashurin dhe kujdesin e Perndis dhe fuqia e asaj fjale, q qetsoi stuhin, ishte fuqia e Perndis. Ashtu si Jezusi qndronte me besim nn kujdesin e Atit, kshtu duhet t qndrojm edhe ne nn kujdesin e Atit ton. N qoft se dishepujt do t kishin besuar n T, ata duhej t kishin qndruar n paqe. Frika n koh rreziku shfaqi mosbesimin e tyre. N prpjekjet e tyre pr t shptuar veten, ata e harruan Jezusin dhe vetm kur ishin t dshpruar nga vet - varsia, u kthyen drejt Tij q Ai ti ndihmonte. Sa shpesh prvoja e dishepujve sht edhe e jona! Kur furtunat e tundimit afrohen, vettimat e zjarrta shklqejn dhe dallgt na gllabrojn ne luftojm vetm me stuhin, duke harruar se sht Nj, q mund t na ndihmoj. I besojm fuqis son derisa na humbet shpresa dhe jemi gati duke vdekur. Ather kujtohemi pr Jezusin dhe nse i thrrasim pr t na ndihmuar, nuk brtasim kot. Megjithse me dhimbje na qorton pr besimin tek vetja dhe jo tek Ai, asnjher nuk na l pa ndihmuar. Mbi tok ose mbi det, nse e kemi Shptimtarin n zemra, nuk ka pse t kemi frik. Besimi i gjall tek Shptimtari do ta zbus detin e jets dhe do t na liroj nga rreziku, n mnyrn q Ai mendon se sht m e mira. Ka edhe nj msim tjetr shpirtror n kt mrekulli t qetsimit t furtuns. Prvoja e do njeriu dshmon pr t vrtetn e fjalve t Shkrimeve: "T pabest jan si deti i trazuar q nuk mund t qetsohet. . . . Nuk ka paqe pr t pabest." - Isaia 57:20, 21. Mkati ka shkatrruar paqen ton. Prsa koh vetja nuk nnshtrohet, nuk gjejm dot prehje. Pasionet dominuese t zemrs nuk mund ti kontrolloj asnj fuqi njerzore. Ne jemi aq t pazot ktu, sa ishin dishepujt pr t qetsuar stuhin e egrsuar. Por Ai, q qetsoi dallgt e Galiles ka thn fjaln e paqes pr do shpirt. Sado e frikshme furtuna, ata q kthehen nga Jezusi me thirrjen: "Zot, na shpto," do t gjej lirim. Hiri i Tij, q pajton shpirtin me Perndin, e qetson luftn e pasioneve njerzore dhe n dashurin e Tij zemra gjen prehje. "Ai fashit furtunn dhe dallgt e saj qetsohen. Pastaj gzohen, sepse jan t qeta dhe Ai i on n limanin q ato dshirojn." - Psalmi 107:29, 30. "T shfajsuar me an t besimit kemi paqe me Perndin, nprmjet Zotit ton Jezus Krishtit." "Puna e drejtsis do t jet paqja, rezultat i drejtsis qetsia dhe siguria prjet." - Romakve 5:1; Isaia 32:17.

175

Hert n mngjes Shptimtari dhe shokt e Tij arritn n breg dhe drita e diellit q po lindte preku detin dhe tokn si bekimi i paqes. Sapo shkeln n breg syt e tyre pan nj pamje m t tmerrshme se trbimi i furtuns. Nga disa vende t fshehta midis varreve, dy t mendur u suln me vrik mbi ta sikur do ti shqyenin. Mbi trup u vareshin pjest e zinxhirve, q ata kishin thyer, kur ishin arratisur nga vendi i izolimit. Mishin e kishin t coptuar dhe u rridhte gjak aty, ku e kishin prer veten me gur t mpreht. Syt iu xixllinin prej flokve t gjat dhe t pleksur. Ngjashmria me njerzit dukej sikur ishte fshir nga demont, q i kishin pushtuar dhe dukeshin m shum si bisha t egra, sesa si njerz. Dishepujt dhe shokt e tyre ia mbathn t tmerruar, por pastaj vun re se Jezusi nuk ishte me ta dhe u kthyen ta krkonin. Ai po qndronte aty ku e lan. Ai, q kishte qetsuar furtunn, q e kishte takuar m par Satanin dhe e kishte mundur, nuk ia mbathi para ktyre djajve. Kur ata njerz iu afruan, duke krcllitur dhmbt dhe duke nxjerr shkum nga goja, Jezusi ngriti dorn, me t ciln kishte qetsuar dallgt dhe njerzit nuk mundn t afroheshin. Ata qndruan duke ulritur, por t pazot para Tij. Me autoritet Ai urdhroi shpirtrat e papastr t dilnin prej tyre. Fjalt e Tij prshkuan errsirn e mendjes t atyre njerzve t pafat. Ata e kuptuan n mnyr t turbullt se pran tyre ishte Dikush, q mund ti shptonte nga demont torturues. Ran n kmbt e Shptimtarit pr ta adhuruar, por kur hapn buzt ti luten pr paqen e Tij, demont foln prmes tyre, duke ulritur me urrejtje: "pun kam un me ty Jezus, Biri i shum t lartit Perndi? T prgjrohem, mos m torturo." Jezusi e pyeti "Si quhesh?" Dhe prgjigjia ishte: "Emri im sht Legjion: sepse ne jemi shum." Duke i prdorur kta t mjer si mjet komunikimi, ata iu lutn Jezusit, t mos i dbonte nga fshati. N nj faqe mali, jo shum larg tyre, po ushqehej nj tuf e madhe derrash. Demont krkuan q ti lejonte t futeshin aty dhe Jezusi i la. Menjher tufn e pushtoi paniku. U vrsuln t trbuar posht shkmbit dhe, duke mos e kontrolluar dot veten mbi breg u zhytn n liqen dhe u mbytn. Ndrkoh me t demonizuarit kishte ndodhur nj ndryshim i mrekullueshm. Drita kishte shklqyer n mendjet e tyre. Syt u rrezatonin m inteligjenc. Shprehja e fytyrs, e deformuar aq gjat n imazhin e Satanit, papritur u b e but, duart e prgjakura u qetsuan dhe me zra t gzuar ata falenderuan Perndin pr lirimin e tyre. Ruajtsit e derrave mbi shkmb pan gjithka q ndodhi dhe nxituan t shpallnin lajmin pundhnsve t tyre dhe gjith njerzve. T friksuar dhe t mrekulluar njerzit u mblodhn pr t takuar Jezusin. Dy t demonizuarit kishin qen tmerri i fshatit. Askush nuk ishte i sigurt po t kalonte nga vendi ku ata jetonin, sepse u vrsuleshin do udhtari me furin e demonve. Tani kta njerz ishin veshur dhe mendjen e kishin n rregull. Qndronin ulur te kmbt e Jezusit, duke dgjuar fjalt e Tij dhe ngrinin lart emrin e Atij, q i kishte shruar. Por njerzit, q pan kt sken t mrekullueshme nuk gzoheshin. Humbja e derrave u dukej m e rndsishme se lirimi i ktyre robrve t Satanit. Nga mshira pr pronart e derrave Ai kishte lejuar t binte mbi ta kjo humbje. Ata ishin t prpir nga gjrat toksore dhe nuk shqetsoheshin nga interesat e mdha t jets shpirtrore. Jezusi dshironte ta prishte magjin e dshirs egoiste, q ata t pranonin hirin e Tij. Por keqardhja dhe zemrimi pr humbjen e tyre t prkohshme ua errsuan syt pr t par mshirn e Shptimtarit. Shfaqja e fuqis s mbinatyrshme nxiti bestytnit e njerzve dhe frik. Fatkeqsi te tjera mund tu ndodhnin po ta mbanin kt t Panjohur midis tyre. Ata i friksoheshin rrnimit financiar dhe vendosn t lirohen nga prania e Tij. Ata, q kishin kaprcyer liqenin me Jezusin treguan

176

gjithka q kishte ndodhur nj nat m par, pr rrezikun e stuhis dhe se si ishin qetsuar era dhe deti. Por fjalt e tyre nuk patn rezultat. T tmerruar njerzit u ngjeshn rreth Jezusit, duke iu lutur t largohej prej tyre dhe Ai u bind dhe i hipi varks pr n bregun tjetr. Njerzit e Gergess kishin para tyre provn e gjall t fuqis dhe mshirs s Krishtit. Ata pan burrat, q u kishte ardhur arsyeja, por kishin kaq shum frik t rrezikonin interesat e tyre toksore, saq Ai, q kishte mposhtur princin e errsirs para syve u trajtua si nj shkels dhe dhurata e qiellit u refuzua nga dyert e tyre. Ne nuk kemi mundsin pr ta refuzuar personin e Krishtit ashtu si bn gergesent, por prsri ka shum q nuk duan ti binden fjals s Tij, sepse bindja prfshin sakrifikimin e disa interesave toksore. Ngaq prania e Tij do do tu kushtoj humbje n para, shum njerz e refuzojn hirin e Tij dhe e largojn Frymn e Tij prej tyre. Por ndjenja e t demonizuarve q u ishte rikthyer arsyeja ishte krejt e ndryshme. Ata e dshironin shoqrin e liruesit t tyre. N pranin e Tij ata ndiheshin t sigurt nga demont, q u kishin torturuar jetn dhe e kishin uar dm burrrin e tyre. Kur Jezusi po bhej gati t hypte n vark, ata iu afruan pran, u gjunjzuan n kmbt e Tij dhe iu lutn q ti mbante pran Vetes, ku mund t dgjonin gjithmon fjalt e Tij. Por Jezusi i porositi t shkonin n shtpi dhe t tregonin far gjrash t mdha Zoti kishte br pr ta. Ktu kishte nj pun pr ta, t shkonin n shtpit pagane dhe t tregonin bekimin q kishin marr nga Jezusi. Ishte e vshtir pr ta t ndaheshin nga Shptimtari. Ata do t rrethoheshin nga shum vshtirsi n shoqrin e bashkvendasve t tyre pagan. Izolimi i tyre i gjat nga shoqria dukej se do ti skualifikonte pr punn q Ai u kishte treguar. Por, porsa Jezusi ua bri t qart detyrn, ishin gati t bindeshin. Ata u treguan mbi Jezusin jo vetm njerzve t shtpis e fqinjve, por shkuan npr t gjith Dekapolin, duke shpallur kudo fuqin e Tij pr t shptuar dhe duke prshkruar si i kishte liruar Ai ata nga demont. Duke br kt pun mund t merrnin shum m tepr sesa thjesht bekime pr veten, ata kishin mbetur n pranin e Tij. Duke punuar pr t shprndar lajmin e mir t shptimit ata u afruan me Shptimtarin. Dy t demonizuarit e shruar ishin misionart e par, q Krishti i drgoi pr t predikuar ungjillin n zonn e Dekapolit. Pr pak aste vetm kta njerz kishin patur privilegjin pr t dgjuar msimet e Krishtit. Asnj predikim nga buzt e Tij nuk kishte rn ndonjher n vesht e tyre. Ata nuk ishin n gjendje ti udhzonin njerzit ashtu si mund t bnin dishepujt, q ishin prdit me Krishtin. Por mbartnin n veten e tyre provn se Jezusi ishte Mesia. Ata mund t tregonin at q dinin, at, q ata vet kishin par, dgjuar dhe ndjer n fuqin e Krishtit. Kjo sht ajo q mund t bj do njeri, zemra e t cilit sht prekur nga hiri i Perndis. Gjoni, dishepulli i dashur, shkroi: "At q ishte q n fillim, at q kemi dgjuar, at q kemi par me syt tan, at q e vshtruam dhe duart tona e prekn, pr Fjaln e Jets; . . . at q kemi par dhe dgjuar po ua shpallim edhe juve." - 1 Gjoni 1:1-3. Si dshmitar t Krishtit, t gjith duhet t tregojm at q dim, at q ne vet kemi par, dgjuar dhe ndjer. Nse e kemi ndjekur Jezusin hap pas hapi, do t kemi dika konkrete pr t thn n lidhje me rrugn ku na ka drejtuar Ai. Mund t tregojm si e kemi provuar premtimin e Tij dhe pam se ishte i vrtet. Mund t dshmojm pr at q dim pr hirin e Krishtit. Kjo sht dshmia q krkon Zoti yn dhe nga mungesa e s cils bota po vdes. Megjithse njerzit e Gergess nuk e kishin pranuar Jezusin, Ai nuk i la n errsirn, q kishin zgjedhur. Kur ata i krkuan t largohej prej tyre, nuk i kishin dgjuar fjalt e Tij. Ishin t paditur pr at q po hidhnin posht. Prandaj Ai ua solli edhe njher dritn dhe nprmjet atyre q ata nuk donin ti dgjonin.

177

Shkatrrimi i derrave, ishte qllimi i Satanit ti largonte njerzit nga Shptimtari dhe ta pengonte predikimin e ungjillit n at zon. Por kjo ngjarje e ngriti n kmb t gjith vendin si asgj tjetr dhe drejtoi vmendjen nga Krishti. Megjithse Shptimtari u largua, njerzit q Ai shroi mbetn dshmitar t fuqis s Tij. Ata, q kishin qen mjete t princit t errsirs u bn prues drite, lajmtar t Birit t Perndis. Njerzit mrekulloheshin kur dgjonin pr veprat e mrekullueshme. Pr ungjillin ishte hapur nj der pr t gjith zonn. Kur Jezusi u kthye n Dekapol, njerzit u grumbulluan rreth Tij dhe pr tri dit jo vetm banort e atij fshati, por me mijra nga zonat prreth, e dgjuan mesazhin e shptimit. Edhe fuqia e demonve sht nn kontrollin e Shptimtarit ton dhe puna e djallit hidhet posht pr nj qllim m t mir. Takimi me t demonizuarit e Gergess ishte nj msim pr dishepujt. Tregoi thellsin e degradimit ku Satani prpiqet t hedh racn njerzore dhe misionin e Krishtit pr ti liruar njerzit nga fuqia e tij. Ato krijesa t mjera, q banonin n vendin e varreve, t pushtuar nga demont, nn robrin e pasioneve t pakontrolluara dhe epsheve t urryera, tregojn se far do t beht njerzimi nse i jepet kontrollit t Satanit. Satani ushtron vazhdimisht ndikim mbi njerzit pr tiu orientuar shqisat, pr tiu kontrolluar mendjen dhe pr ti shtyr n dhun e n krim. Ai dobson trupin, errson intelektin dhe poshtron shpirtin. Sa her njerzit e hedhin posht ftesn e Shptimtarit, ata ia japin veten Satanit. Shum njerz n do fush t jets, n shtpi, biznes madje edhe n kish, e bjn nj gj t till sot. Pr kt arsye dhuna dhe krimi jan prhapur n tok dhe errsira morale, si reja e vdekjes, mbshtjell banesat e vdekjes. Nprmjet tundimeve t Tij mashtruese Satani i drejton njerzit n nj t keqe gjithmon e m t madhe, deri n shthurjen dhe shkatrrimin e plot. E vetmja mbrojtje kundr fuqis s Tij gjendet n pranin e Jezusit. Para njerzve dhe engjjve Satani sht shfaqur si armiku, shkatrruesi i njerzve, ndrsa Krishti si miku dhe lirimtari i tyre. Fryma e Tij do t zhvilloj tek njeriu at q fisnikron karakterin dhe e ngre lart natyrn njerzore. Do ta ndrtoj njeriun pr lavdin e Perndis n trup, shpirt dhe frym. "Sepse Perndia nuk na ka dhn frymn e friks, por t fuqis, dashuris dhe mendjes s shndosh." - 2 Timoteu 1:7. Ai na ka thirrur "pr t marr lavdin" karakterin "e Zotit ton Jezus Krisht." Na ka thirrur "ti prngjasojm imazhit t Birit t Tij." - 2 Selanikasve 2:14; Romakve 8:29. Ata shpirtra, q kan degraduar si instrumente t Satanit , prsri nprmjet fuqis s Krishtit transformohen n lajmtar t drejtsis dhe drgohen nga Biri i Perndis pr t treguar far "gjrash t mdha ka br Zoti pr ty dhe ka pasur dhembshuri pr ty."

36 Prekja e besimit Bazuar tek Mateu 9:18-26; Marku 5:21-43; Luka 8:50-56. Pasi u kthye nga Gergesa n bregun lindor, Jezusi gjeti nj turm njerzish, t cilt e prshndetn me gzim. Ai qndroi buz detit pr pak koh, duke msuar dhe shruar. Pastaj u

178

nis pr n shtpin e Levi-Mateut, pr t'u takuar me tagrambledhsit n fest. Ktu e takoi Jairi, kryetari i sinagogs. Ky plak i judenjve, shum i shqetsuar, iu prul nn kmb Jezusit, duke thirrur: "Vajza ime e vogl sht buz varrit. T lutem, eja dhe vendos dorn tnde mbi t, q ta shrosh dhe ajo do t jetoj." Jesuzi u nis menjher drejt shtpis s tij. Megjithse dishepujt kishin par aq shum nga veprat e Tij t mshirs, u habitn q ai pranoi lutjen e rabiut kryelart, por shkuan me T. Edhe turma i ndoqi e etur dhe kureshtare se do t ndodhte. Shtpia e kryetarit nuk ishte shum larg, por Jezusi dhe miqt e Tij ecnin ngadal, sepse turma i shtynte nga t gjitha ant. Babai i shqetsuar nuk donte t vonohej, Jezusi, duke i ardhur keq pr njerzit, ndalonte her pas here dhe ngushllonte ndonj q vuante, ose qetsonte ndonj zemr t trazuar. Ndrsa ishin ende rrugs nj lajmtar au prmes turms, duke i thn Jairit se vajza e tij kishte vdekur dhe se ishte e kot ta shqetsoje m tej Mjeshtrin. Jezusit ia zuri veshi kto fjal. "Mos ki frik," i tha Ai, "vetm beso dhe ajo do t shrohet." Jairi iu afrua edhe m afr Shptimtarit dhe s bashku nxituan pr n shtpin e tij. Tashm vajtuesit dhe flautistt ishin atje, duke e mbushur ajrin me britmat e tyre. Prania e turms dhe rrmuja ia trazonin shpirtin Jezusit. Ai u prpoq t'i qetsonte, duke thn: "Prse po bni gjith kt rrmuj e po qani? Fmija nuk ka vdekur, por po fle." Ata u zemruan me fjalt e t Panjohurit. Ata than se tashm fmin e kishte rrmbyer vdekja dhe qeshn e u talln me T. Pasi u krkoi t largoheshin nga shtpia, Jezusi mori me vete babain dhe nnn e vajzs, tre dishepuj, Pjetrin, Jakobin dhe Gjonin dhe s bashku hyn n dhomn e s vdekurs. Jezusi u afrua pran krevatit, e mori dorn e fmijs n dorn e Tij dhe i foli me mblsi n nj gjuh t njohur pr shtpin e saj: "Vajz, ty po t them, ngrihu!" Menjher nj dridhje e prshkoi trupin pa jet. Pulset e jets rrahn srisht. Buzt u eln me nj buzqeshje. Syt iu hapn si t kishte fjetur dhe vajza pa e uditur grupin rreth saj. Ajo u ngrit dhe prindrit e shtrnguan n krah dhe qan nga gzimi. Gjat rrugs pr n shtpin e kryetarit, Jezusi kishte takuar nj grua t varfr, q kishte dymbdhjet vjet q vuante nga nj smundje e rnd. Ajo kishte shpenzuar gjith t ardhurat tek doktort dhe blerjen e ilaeve dhe nuk kishte gjetur shrim. Por shpresat iu ringjalln kur dgjoi pr shrimet q bnte Jezusit. Ndiente siguri se edhe sikur vetm t shkonte tek Ai, do t shrohej. E dobt dhe duke vuajtur ajo erdhi n bregun ku Ai po msonte dhe u prpoq q t ante prmes turms, por m kot. E ndoqi prsri nga shtpia e Levi-Mateut, por prap nuk arriti ta takonte. Ajo filloi t dshprohej, kur Ai, duke kaluar prmes turms u afrua aty ku ishte ajo. Rasti i shumpritur kishte ardhur. Ajo ishte n pranin e Mjekut t Madh! Por n mes t asaj rrmuje nuk mundi t'i fliste dhe mezi mundi ta shihte. Nga frika se mos e humbte rastin pr t'u shptuar, u shty prpara, duke thn me vete "Sikur vetm t'i prek robn, do t shrohem." Ajo iu afrua dhe arriti t prekte pak cepin e mantelit t Tij. Dhe q n at moment ajo e kuptoi se ishte shruar. N at prekje ishte prqendruar besimi i jets s saj dhe menjher dhimbja dhe dobsia i lan vendin fuqis dhe shndetit t plot. Me zemr mirnjohse u prpoq t trhiqej nga turma, por papritur Jezusi ndaloi dhe bashk me T edhe njerzit. Ai u kthye dhe, duke par prreth pyeti me nj z, q dgjohej qart prmbi rrmujn e turms: "Kush m preku?" Njerzit iu prgjigjn ksaj pyetjeje me shikim t habitur. N at turm t ngjeshur dhe q shtynte nga t gjitha ant, kjo pyetje tinglloi shum e uditshme.

179

Pjetri, gjithmon gati pr t folur, tha: "Mjeshtr turmat jan dyndur rreth Teje e po t shtypin, ndrsa Ti thua 'Kush m preku?'" Jezusi u prgjigj: "Dikush m preku, sepse ndjeva q prej Meje doli fuqi." Shptimtari mundi ta dallonte prekjen e besimit nga kontakti i rastsishm me turmn e shkujdesur. Nj besim i till nuk mund t kalonte pa u ndjer. Ai do t'i thoshte gruas s prulur fjal ngushlluese, t cilat do t ishin burim gzimi, fjal q do t ishin bekim pr ndjeksit e Tij n fund t kohrave. Duke par drejt gruas, Jezusi kmbnguli q t dinte se kush e kishte prekur. Dhe ajo e kuptoi se ishte e kot ta fshihte, ndaj doli prpara duke u dredhur dhe ra mbi kmbt e Tij. Me lot mirnjohs ajo tregoi historin e vuajtjes s saj dhe se si kishte gjetur shptim. Jezusi i tha me mblsi: "Bij, rri e qet. Besimi yt t ka shptuar." Ai nuk i dha mundsi supersticionit t pretendonte se vetm po t prekje rrobat e Tij mund t shroheshe. Shrimi u b jo me an t kontaktit t jashtm me T, por nprmjet besimit, q mbshtetej tek fuqia e Tij hyjnore. Turma, q ishte ngjeshur pas Krishtit, nuk kuptoi ndonj rritje t fuqis jetsore. Por gruaja e smur, q zgjati dorn pr ta prekur At, me besimin se do t shrohej, e ndjeu fuqin shruese. Kshtu ndodh edhe n gjrat shpirtrore. T flassh pr besimin n mnyr t zakonshme, t lutesh pa uri shpirtrore dhe besim t gjall, nuk vlen asgj. Nj besim formal te Krishti, q thjesht e pranon At si Shptimtarin e bots, nuk mund t'i sjell kurr shrim shpirtit. Besimi mbi shptimin nuk sht vetm nj pohim intelektual i s vrtets. Ai q pret pr t marr dije t plota prpara se t praktikoj besimin, nuk mund t marr bekime nga Perndia. Kjo nuk sht e mjaftueshme pr besimin rreth Krishtit; ne duhet t besojm tek Ai. I vetmi besim q do t na vlej sht ai q prqafon At si Shptimtar personal, q i prvetson meritat e Tij. Shum e mbajn besimin si nj opinion. Besimi shptues sht nj veprim, nprmjet t cilit ata, q pranojn Krishtin futen n nj marrdhnie beslidhjeje me Perndin. Besimi i vrtet sht jet. Nj besim i gjall do t thot rritje e fuqis, besnikris, me an t t cilit shpirti bhet nj fuqi fitimtare. Pasi shroi gruan, Jezusi dshironte q ajo t njihte bekimin q kishte marr. Dhuratat q ofron ungjilli nuk duhet t sigurohen me vjedhje, apo t gzohen n fshehtsi. Po kshtu Zoti na thrret pr t na treguar mirsin e Tij: "Ju jeni dshmitart e Mi, thot Zoti, se Un jam Perndia." Isaia 43:12. Rrfimi i besnikris son, pr t'i shfaqur Krishtin bots, sht mjeti i zgjedhur i Qiellit. Ne duhet ta pranojm hirin e Tij ashtu si sht br i njohur ai, nga njerzit e shenjt q n koht e lashta, por ajo q ka m shum efekt sht dshmia e prvojs son personale. Ne jemi dshmitar t Perndis, kur shfaqim n vetevete veprimin e nj fuqie q sht hyjnore. do individ ka nj jet ndryshe nga t tjert dhe nj prvoj, q ndryshon n mnyr thelbsore nga ajo e t tjerve. Perndia dshiron q falenderimi yn t ngrihet tek Ai me vuln e individualitetit ton. Kto falenderime dhe lvdata pr lavdin e hirit t Tij, t mbshtetura dhe nga nj jet si e Krishtit, kan nj fuqi t parezistueshme, q punon pr shptimin e shpirtrave. Kur dhjet lebrozt erdhn te Jezusi pr t'u shruar, Ai i porositi t shkonin dhe t paraqiteshin tek prifti. Gjat rrugs ata u pastruan, por vetm njri prej tyre u kthye pr t'i dhn lavdi. T tjert vazhduan rrugn, duke e harruar At, q i shroi. Sa shum njerz bjn ende nj gj t till! Zoti punon vazhdimisht pr t mirn e njerzimit. Ai vazhdimisht shprndan dhuratat e Tij. Ai ngre t smurin nga krevati i lngimit, Ai i shpton njerzit nga rreziku, q ata nuk e shohin, Ai urdhron engjjt qiellor t'i shptojn nga fatkeqsit, t'i ruajn nga "murtaja, q endet n terr" dhe "nga shfarosja q bn krdin n mesdit" (Psalmi 91:6); por zemrs s tyre nuk u bn prshtypje. Ai ka dhn gjith pasurit e qiellit pr t'i shptuar dhe prsri ata nuk e vn re dashurin e Tij t madhe. Me mosmirnjohje i mbyllin zemrat ndaj hirit t Perndis. Ashtu si

180

shkurrja n shkrettir nuk e di kur vjen e mira edhe shpirtrat e tyre banojn n vendet e thata t shkretrirs. Esht n t mirn ton q t mbajm t freskt n kujtes do dhurat t Perndis. Kshtu forcohet besimi pr t krkuar dhe marr prher e m tepr. Edhe bekimi m i vogl, q marrim vet nga Perndia na inkurajon m shum, sesa t gjitha ndodhit q lexojm mbi besimin dhe prvojn e t tjerve. Shpirti, q i prgjigjet hirit t Perndis do t jet si nj kopsht i ujitur. Shndeti i tij do t lulzoj menjher, drita e tij do t aj errsirn dhe mbi t do t duket lavdia e Zotit. Le ta kujtojm ather dashamirsin e Zotit ton dhe gjith bekimet e Tij t dashuris. Ashtu si populli i Izraelit, le t'i ngrem gurt e dshmis son dhe t skalitim mbi to historin e muar t asaj, q Zoti ka br pr ne. Dhe, ndrsa rishikojm sjelljen e Tij ndaj nesh, gjat shtegtimit ton me zemrat e shkrira nga mirnjohja le t shpallim: "far do t'i jap Zotit n kmbim t t gjith t mirave q m ka br? Un do t ngre kupn e shptimit dhe do t thrres emrin e Zotit. Do t plotsoj zotimet e mia ndaj Zotit n prani t t gjith popullit t Tij." Psalmi 116:12-14.

37 Ungjillizuesit e par Bazuar tek Mateu 10; Marku 6:7-11; Luka 9:1-6. Apostujt ishin antar t familjes s Jezusit dhe e kishin shoqruar, ndrsa udhtonte m kmb npr Galile. Kishin ndar me T vuajtjet dhe vshtirsit. Kishin dgjuar fjalimet e Tij, kishin

181

ecur dhe folur me Birin e Perndis dhe nga udhzimet e Tij t prditshme kishin msuar si t punonin pr lartsimin shpirtror t njerzimit. Ndrsa Jezusi u shrbente turmave t mdha, q mblidheshin rreth Tij, dishepujt e ndiqnin, t gatshm pr t kryer porosit e Tij dhe pr t'ia lehtsuar punn. Ata ndihmonin n forma t ndryshme, duke sjell t smurt tek Shptimtari, duke vzhguar pr dgjues t interesuar, u shpjegonin Shkrimet dhe punonin n mnyra t ndryshme pr t mirn e tyre shpirtrore. Ata u msonin ato, q kishin dgjuar nga Jezusi dhe do dit prfitonin nj prvoj t pasur. Por kishin nevoj t kishin nj eksperienc, duke punuar edhe vetm. Edhe pse ishte personalisht me ta, pr t'u vn n dukje gabimet dhe pr t'i kshilluar q t'i ndreqnin ato, edhe pse ende ata kishin nevoj pr shum udhzim, durim dhe butsi Shptimtari i drgoi si prfaqsues t Tij. Kur kishin qen me T, dishepujt shpesh t turbulluar nga msimet e rabive dhe farisenjve ia kishin sjell shqetsimet e tyre Jezusit. Ai u kishte shfaqur t vrtetat e shkrimeve n kontrast me traditn. Kshtu e kishte forcuar besimin e tyre n fjaln e Perndis dhe i kishte liruar n nj mas t madhe nga frika prej rabive dhe robria e tradits. N prgatitjen e dishepujve, shembulli i jets s Shptimtarit kishte m rezultat se thjesht msimi i doktrinave. Kur ndaheshin prej Tij, ata sillnin ndr mend do vshtrim, ton zri dhe fjal. Shpesh, kur ishin n mosmarrveshje me kundrshtart e ungjillit, ata prsrisnin fjalt e Tij dhe, kur shikonin efektin e tyre mbi njerzit, gzoheshin pa mas. Pasi i thirri t dymbdhjett rreth Tij, Jezusi i porositi t shkonin dy e nga dy npr qytete dhe fshatra. Askush nuk drgohej i vetm, por vllai me vllan, shoku me shokun. Kshtu mund ta ndihmonin dhe inkurajonin njri-tjetrin, duke u kshilluar dhe lutur s bashku. Forca e njrit plotsonte dobsin e tjetrit. Kshtu i drgoi Ai m pas t shtatdhjett. Ishte qllimi i Shptimtarit q lajmtart e ungjillit t shoqroheshin n kt mnyr. N kohn ton puna ungjillizuese do t ishte shum m e suksesshme, n qoft se do t ndiqej ky shembull. Mesazhi i dishepujve ishte i njjt me at t Gjon Pagzorit dhe t Vet Krishtit: "Mbretria e qiejve po afron." Ata nuk duhej t hynin n diskutime me njerzit nse Jezusi i Nazaretit ishte Mesia, por n emrin e Tij ata duhej t bnin t njjtat vepra mshire si kishte br Ai. Ai i porositi: "Shroni t smurt, pastroni lebrozt, ngjallni t vdekurit, dboni demont, pa kursim ju sht dhn, pa kursim jepni." Gjat misionit t Tij Jezusi i kushtoi m shum koh shrimit t t smurve sesa predikimit. Mrekullit e Tij dshmonin pr vrtetsin e fjalve t Tij, q Ai nuk erdhi pr t shkatrruar, por pr t shptuar. Drejtsia e Tij ecte para Tij dhe lavdia e Zotit ishte shprblimi i Tij. Kudo ku shkonte, lajmet e mshirs s Tij arrinin m par. Aty ku kishte kaluar, ata q kishin provuar dhembshurin e Tij gzonin shndet dhe provonin fuqit e tyre t rigjetura. Turmat rrethonin dishepujt pr t dgjuar nga buzt e tyre veprat q kishte br Zoti. Zri i Tij ishte i pari tingull q shum njerz kishin dgjuar ndonjher, emri i Tij e para fjal q kishin folur, fytyra e Tij e para q kishin par ndonjher. Si mos ta donin Jezusin dhe t'i kndonin lavdi? Ndrsa kalonte npr fshatra dhe qytete Ai ishte si nj burim i gjall, duke shprndar jet dhe gzim kudo. Ndjeksit e Krishtit duhet t punojn ashtu si bri Ai. Ne duhet t ushqejm t uriturit, t veshim te zhveshurit dhe t ngushllojm at, q vuan dhe sht i smur. Ne duhet t'u japim zemr t dshpruarve dhe t frymzojm shpres tek t pashprest. Edhe neve do t na prmbushet premtimi: "Drejtsia jote do t shkoj para teje dhe lavdia e Zotit do t vij pas teje." - Isaia 58:8. Dashuria e Krishtit, e shfaqur n prkujdesjen bujare, do t jet m e frytshme n riedukimin e nj keqbrsi sesa shpata apo gjyqi. Kto jan t mjaftueshme pr t'i futur tmerrin ligjshkelsit, por nj misionar i dashur mund t bj m shum se kaq. Shpesh zemra ngurtsohet nga qortimi, por ajo shkrihet me dashurin e Krishtit. Misionari nuk mund t lehtsoj vetm

182

smundjet fizike, por ai mund ta drejtoj mkatarin tek Mjeku i Madh, q mund t pastroj shpirtin nga lebroza e mkatit. Nprmjet shrbtorve t Tij, Perndia synon q t smurt, t pafatt, t pushtuarit nga shpirtrat e kqinj, t mund t dgjojn zrin e Tij. Nprmjet prfaqsuesve t Tij njrzor ai dshiron t jet nj Ngushllues i till q bota as e mendon. Dishepujt n udhtimin e tyre t par misionar duhej t shkonin vetm te "delet e humbura t Izraelit." N qoft se ata do t'ua predikonin n at koh ungjillin johebrenjve dhe samaritanve, do ta humbisnin ndikimin e tyre tek judenjt. Duke nxitur paragjykimet e farisenjve do t prfshiheshin n nj luft, q do t'i dekurajonte q n fillim t puns s tyre. Edhe vet apostujt mezi e kuptuan se ungjilli duhet t'u prcillej gjith kombeve. Derisa ata vet ta kuptonin kt t vrtet, nuk ishin t prgatitur t punonin me johebrenjt. N qoft se judenjt do ta pranonin ungjillin, Perndia kishte pr qllim t'i bnte ata lajmtart e Tij tek johebrenjt. Prandaj ata duhet ta dgjonin t part mesazhin. Krishti gjat puns s Tij ndeshi n shum shpirtra, q kishin uri dhe etje pr t vrtetn. Kishte ardhur koha q kto zemra t zhuritura t merrnin lajmin e dashuris s Tij. Dishepujt kishin detyr t shkonin tek t gjith kta njerz si prfaqsues t Krishtit. Kshtu besimtart do t'i shikonin si msues t caktuar nga lart dhe, kur Shptimtari t largohej prej tyre, ata nuk do t mbeteshin pa msues. N udhtimin e tyre t par dishepujt duhej t shkonin vetm aty, ku Jezusi kishte qen m par dhe kishte br miq. Prgatitja pr udhtim duhej t ishte e thjesht. Asgj nuk duhej t'ua largonte mendjen nga puna e tyre e lart, ose t nxiste kundrshtim dhe t mbyllte dern pr nj pun t mtejshme. Ata nuk duhej t visheshin si msues fetar, as t dalloheshin n pamje nga fshatart e prulur. Nuk duhej t hynin npr sinagoga dhe t'i thrrisnin njerzit pr shrbes publike. Prpjekjet e tyre duhej t drejtoheshin n punn shtpi m shtpi. Nuk duhej t humbnin koh me prshndetje t kota, apo duke shkuar pr t'u argtuar. Por n do vend duhej t pranonin mikpritjen e atyre, q do t'i mirprisnin me gjith zemr, njsoj si Vet Krishtin. Ata duhej t hynin npr banesa me prshndetjen e bukur "Paqja qoft n kt shtpi." - Luka 10:5. Ajo shtpi do t bekohej nga lutjet si dhe kngt e falenderimit dhe prezantimi i Shkrimeve n rrethin familjar. Dishepujt ishin lajmtart e s vrtets dhe duhej t prgatisnin rrugn pr ardhjen e Mjeshtrit t tyre. Mesazhi q duhej t jepnin ishte fjala e jets s prjetshme dhe se fati i njerzve varej nga pranimi ose refuzimi i saj. Pr t'u ln mbresa njerzve pr seriozitetin e ksaj detyre, Jezusi i porositi dishepujt: "Nse dikush nuk ju pranon ose nuk dgjon fjalt tuaja, kur t dilni nga ajo shtpi ose nga ai qytet, shkundni pluhurin nga kmbt tuaja. Me t vrtet po iu them, do t jet m e leht pr Sodomn dhe Gomorrn n ditn e gjykimit, sesa pr at qytet." Syt e Shptimtarit deprtuan n t ardhmen. Ai pa fushat e gjera, n t cilat pas vdekjes s Tij, dishepujt do t dshmonin pr T. Vshtrimi i Tij profetik prmblodhi prvojn e shrbtorve t Tij gjat gjith kohrave, deri n ardhjen e Tij t dyt. Ai u tregon pasuesve t Tij, at me t ciln do t prballen. Iu shfaq planin e betejs, rreziqet q do ndeshin, vetmohimin q krkohet prej tyre. Ai dshiron q ata ta marrin parasysh mimin q duhet t paguajn dhe t mos kapen n befasi nga armiku. Lufta e tyre nuk do t jet kundr mishit dhe gjakut, por "kundr principatave, pushteteve, kundr sunduesve t ksaj bote t errt, kundr forcave shpirtrore t ligsis q banojn n vendet qiellore." - Efesianve 6:12. Atyre u duhet t luftojn kundr forcave t mbinatyrshme, por ata sigurohen se do t ken ndihm t mbinatyrshme. T gjitha qniet inteligjente t qiellit jan n kt ushtri ku ka m t mdhenj se engjjt. Fryma e Shenjt, si prfaqsues i Kapitenit t ushtris s Zotit, zbret posht pr t drejtuar betejn. Dobsit tona mund t jen t shumta, mkatet dhe gabimet tona brengosse, por hiri i Perndis sht pr t

183

gjith ata, q e krkojn me pendim t thell. Fuqia e t Gjithpushtetshmit ndihmon t gjith ata, q besojn Perndin. "Ja," tha Jezusi, "Un po ju drgoj si dele n mes t ujqrve, pra bhuni t mpreht si gjarprinjt dhe t dlir si pllumbat." Krishti Vet nuk e fshihte fjaln e s vrtets, por e thoshte at gjithmon me dashuri. N bisedat me njerzit Ai tregonte takt dhe mirsjellje. Nuk ishte asnjher i vrazhd, kurr nuk i shkaktonte dhimbje nj shpirti t ndjeshm. Ai nuk e kritikonte dobsin njerzore. Ai e dnonte publikisht dhe me guxim hipokrizin, mosbesimin dhe padrejtsin, por n zrin e Tij ndiheshin lott, ndrsa thoshte qortimet e Tij fshikulluese. Ai qau pr Jeruzalemin, qytetin q aq shum e donte, i cili refuzoi ta pranonte Rrugn, t Vrtetn dhe Jetn. Ata e hodhn posht Shptimtarin, por Ai i trajtoi me dashuri dhe dhimbje aq t thell, sa iu thye zemra. do shpirt ishte i muar n syt e Tij. Ndrsa gjithmon sillej me dinjitet hyjnor, Ai vlersonte me dashuri do antar t familjes s Perndis. Tek t gjith njerzit Ai shihte shpirtra t rn n mkat, pr t cilt kishte mision t'i shptonte. Shrbtort e Krishtit nuk duhet t ndjekin diktatet e zemrs natyrale. Ata duhet t ken komunikim t ngusht me Perndin, q nga provokimi, t mos triumfoj vetvetja dhe t nxjerrin fjal, t cilat nuk jan si vesa apo shirat e but, q freskojn bimn q po vyshket. Satani pikrisht kt dshiron q ata t bjn, sepse kto jan metodat e tij. Esht fryma e Satanit q shfaqet n raste zemrimi dhe akuzash. Por shrbtort e Perndis duhet t jen prfaqsues t Perndis. Ai dshiron q ata t veprojn vetm me t vrtetn, q mban imazhin dhe mbishkrimin e Tij. Fuqia, me ann e s cils ata duhet ta mposhtin t keqen sht fuqia e Krishtit. Lavdia e Krishtit sht forca e tyre. Ata duhet t'i prqendrojn syt e tyre mbi bukurin e Jezusit. Ather mund ta paraqisin ungjillin me butsin dhe taktin hyjnor. Dhe shpirti q mbahet i qet edhe n provokim do t ket m rezultat, kur t flas n favor t s vrtets sesa t gjith argumentet, sado t forta qofshin. Ata q hyjn n luft me kundrshtart e s vrtets, duhet t takohen si me njerzit, ashtu edhe me Satanin dhe agjentt e tij. Le t kujtojm fjalt e Shptimtarit: "Ja, po ju drgoj si qengja n mes t ujqrve." - Luka 10:3. Zoti do t'i vesh me armatur qiellore. Fryma e Tij e Shenjt do t ndikoj mendjen dhe zemrn, q zrat e tyre t mos kapin notat e lehjes s qenve. Duke vazhduar udhzimet e Tij me dishepujt, Jezusi tha: "Ruhuni nga njerzit." Ata nuk duhej t mbshteteshin tek ata, q nuk e njihnin Perndin. Kjo do t ishte n dobi t njerzve t Satanit. Shpikjet e njeriut shpesh i kundrvihen planeve t Perndis. Ata, q ndrtuan tempullin e Zotit duhej ta ndrtonin sipas shembullit t treguar n mal, sipas ngjashmris hyjnore. Perndia turprohet dhe ungjilli tradhtohet kur shrbtort e Tij mbshteten n kshillat e njerzve, q nuk jan nn drejtimin e Fryms s Shenjt. Dituria e bots sht marrzi pr Perndin. Ata, q mbshteten n t me siguri do t gabojn. "Do t'iu dorzojn n gjykata, . . . do t'iu nxjerrin para sundimtarve dhe mbretrve pr shkakun Tim, q t dshmoni para tyre dhe para kombeve." - Mateu 10:17, 18. T prndjekurit do t shprndajn dritn. Shrbtort e Krishtit do t paditen prpara njerzve t bots, t cilt ndoshta nuk do t kishin rast tjetr pr t dgjuar pr ungjillin. E vrteta u sht keqparaqitur ktyre njerzve. Ata kan dgjuar akuza t rreme n lidhje me besimin e dishepujve t Krishtit. Shpesh mnyra e vetme pr t msuar karakterin e tij t vrtet sht dshmia e atyre q sillen n gjyq pr shkak t besimit t tyre. Gjat hetimit atyre u krkohet t prgjigjen dhe gjykatsit duhet t gjykojn dshmin q ata sjellin. Hiri i Perndis do t'u jepet shrbtorve t Tij pr t prballuar kt rast urgjent. Jezusi thot: "Pikrisht n at moment do t'u jepet se far t thoni, sepse nuk do jeni ju ata q flisni, por Fryma e Atit tuaj q flet n ju." Ndrsa Fryma e Perndis ndrion mendjet e shrbtorve t Tij, e vrteta do t shfaqet n fuqin dhe vlern e saj hyjnore. Ata q

184

hedhin posht t vrtetn do t ngrihen pr t akuzuar dhe shtypur dishepujt. Por n humbje dhe dhimbje, madje edhe n vdekje, fmijt e Perndis duhet t shfaqin zemrbutsin e shembullit t tyre hyjnor. Kshtu do t duket kontrasti midis agjentve t Satanit dhe prfaqsuesve t Krishtit. Shptimtari do t lartsohet para sundimtarve dhe popujve. Dishepujt nuk ishin pajisur me kurajon dhe qndrueshmrin e martirve, derisa kishin nevoj pr nj hir t till. Ather u prmbush premtimi i Shptimtarit. Kur Pjetri dhe Gjoni dshmuan para kshillit t Sinedrit, njerzit "mbetn t habitur dhe filluan t binden se kta kishin qen me Jezusin." - Veprat e Apostujve 4:13. Pr Stefanin shkruhet: "T gjith q rrinin ulur n kshillin e latr, ia kishin ngulur syt Stefanit dhe pan q fytyra e tij ishte si fytyra e nj engjlli." Njerzit "nuk ishin n gjendje t'u bnin ball menuris dhe fryms me t ciln ai fliste." - Veprat e Apostujve 6:15, 10. Dhe Pali kur shkruante pr gjyqin e tij n gjykatn e Cezares, thot: "N mbrojtjen time t par askush nuk m doli n krah, . . . Por Zoti m ndenji pran dhe m forcoi, q nprmjet meje t shfaqej plotsisht mesazhi q t gjitha kombet t dgjonin dhe shptova prej gojs s luanit." - 2 Timoteu 4:16, 17. Shrbtort e Krishtit nuk duhet t prgatisnin fjalim kur t silleshin para gjyqit. Prgatitja e tyre duhet t bhej dit pr dit, duke ruajtur t vrtetn e vyer t fjals s Perndis dhe, duke forcuar nprmjet lutjes besimin e tyre. Kur i solln para gjyqit, Fryma e Shenjt u kujtonte pikrisht ato t vrteta q u nevojiteshin. Nj prpjekjet e prditshme dhe t zellshme pr t njohur Perndin dhe Jezus Krishtin q Ai kishte drguar, do t'i sillte fuqi dhe prodhimtari shpirtit. Njohuria e fituar nga nj shqyrtim i zellshm i Shkrimeve do t'u shkqente n memorje n kohn e duhur. Por ata q e linin pas dore njohjen me fjalt e Krishtit, nse nuk kishin provuar kurr fuqin e hirit t Tij npr sprova, nuk mund t prisnin q Fryma e Shenjt t'u sillte ndr mend fjalt e Tij. Ata duhet t'i shrbenin Perndis do dit me dashuri t patundur dhe ta besonin At. Kaq e hidhur do t ishte armiqsia ndaj ungjillit sa dhe marrrdhniet m t mbla toksore do t nnvlersoheshin. Dishepujt e Krishtit mund t tradhtoheshin pr vdekje nga njerzit e shtpis s tyre. "Do t urreheni nga t gjith njerzit pr shkakun Tim," shtoi Ai "por ai q do t qndroj deri n fund, do t shptohet." - Marku 13:13. Por Ai i porositi t mos ia ekspozonin vetes prndjekjen pa qen nevoja. Ai shpesh largohej nga nj zon pune n nj tjetr, pr t'iu shptuar atyre, q donin t'i merrnin jetn. Kur nuk e pranuan n Nazaret, dhe bashkqytetart e Tij u prpoqn ta vrisnin, zbriti n Kapernaum dhe atje njerzit u mrekulluan me msimet e Tij "sepse fjala e Tij kishte fuqi." - Luka 4:32. Po kshtu shrbtort e Tij nuk duhet t dekurajoheshin nga prndjekja, por duhet t krkonin nj vend, ku t mund t punonin ende pr shptimin e shpirtrave. Shrbtori nuk sht prmbi zotrin e Tij. Princi i qiellit u quajt Bilzebab dhe dishepujt e Tij do t keqprezantoheshn n t njjtn mnyr. Por cilido q t ishte rreziku, ndjeksit e Krishtit duhej t'i shpallnin hapur parimet e tyre. Duhej ta prbuznin fshehjen e tyre. Ata nuk mund t qndrojn t paprkushtuar derisa t sigurohen pr t rrfyer t vrtetn. Ata jan caktuar si vzhgues, pr t fituar njerzit edhe duke rrezikuar veten. E vrteta e marr prej Krishtit duhet t'u jepet t gjithve, lirshm dhe hapur. Jezusi tha: "At q ju them n errsir thuajeni n drit dhe at q dgjoni n vesh, predikojeni n maj t atis." Jezusi Vet kurr nuk e bleu paqen me kompromis. Zemra e Tij ishte e mbushur me dashuri pr t gjith racn njerzore, por asnjher nuk i toleroi mkatet e tyre. I kishte shum miq pr t qndruar i heshtur, ndrsa ata ndiqnin nj rrug q do t'u shkatrronte shpirtrat, shpirtrat q Ai i kishte bler me gjakun e Tij. Ai u prpoq q njeriu t tregohej i sinqert me veten dhe ndaj interesit t vet m t lart dhe t prjetshm. Shrbtort e Krishtit jan thirrur pr t njjtn pun

185

dhe duhet t ken kujdes se mos duke dashur t evitojn grindjet, dorzojn t vrtetn. Ata duhet "t ndjekin gjrat q sjellin paqen" (Romakve 14:19). Por paqja e vrtet nuk mund t sigurohet me parime t kompromentuara. Dhe askush nuk mund t jet i sinqert para parimit pa shkaktuar kundrshtim. Nj Krishterim shpirtror do t kundrshtohet nga bijt e mosbindjes. Por Jezusi i porositi dishepujt e Tij "Mos u friksoni nga ata q vrasin trupin, por nuk mund t vrasin shpirtin." Ata q jan t ndershm ndaj Perndis nuk duhet t'i tremben fuqis s njerzve, as armiqsis s Satanit. N Krishtin jeta e tyre e prjetshme sht e sigurt. E vetmja frik e tyre duhet t jet se mos dorzojn t vrtetn dhe kshtu tradhtojn t vrtetn, me t ciln Perndia i ka nderuar. Puna e Satanit sht q t mbush zemrat e njerzve me dyshim. Ai i shtyn ata q ta shohin Perndin si nj gjykats t ashpr. I tundon n mkat dhe pastaj i bn q ta konsiderojn veten shum t papastr pr t'iu afruar Atit qiellor, apo pr t ngjallur mshirn e Tij. Zoti e kupton t gjith kt. Jezusi i siguron dishepujt e Tij pr keqardhjen e Perndis pr nevojat dhe dobsit e tyre. Asnj pshertim nuk del, asnj dhimbje nuk ndjehet, asnj hidhrim nuk smbon shpirtin pa dredhur zemrn e Atit. Bibla na e tregon Perndin n vendin e Tij t shenjt n lartsi, jo n nj gjendje pasiviteti, jo n qetsi dhe vetmi, por t rrethuar nga dhjetra mijra, mijra dhe mijra inteligjenca t shenjta, t gjitha n pritje pr t br vullnetin e Tij. Nprmjet ndrmjetsve, q ne nuk mund t'i dallojm Ai sht n komunikim aktiv me do pjes t zotrimit t Tij. Por pikrisht n kt grimc t bots, n shpirtrat q Ai ia dha Birit t Tij t vetmlindur pr t shptuar, sht prqendruar interesi i Tij dhe i gjith qiellit. Perndia prkulet nga froni i Tij pr t dgjuar thirrjen e t shtypurve. do lutjeje t sinqert Ai i prgjigjet "Ja ku jam." Ai i ngre lart t piklluarit dhe t shkelurit. Ai mundohet n t gjitha vuajtjet tona. N do tundim dhe sprov engjlli sht afr pr t na liruar. As edhe nj trumcak nuk bie prtok pa e vn re Ati. Urrejtja e Satanit ndaj Perndis e shtyn at q t urrej do objekt t kujdesit t Shptimtarit. Ai prpiqet ta gjymtoj veprn e Perndis dhe knaqet kur shkatrron edhe krijesat e pagoja. Vetm kujdesi mbrojts i Perndis i ruan zogjt pr t na knaqur me kngt e tyre t gzimit. Ai nuk harron as trumcakt. "Prandaj mos u friksoni, ju jeni m t vlefshm se shum trumcak." Jezusi vazhdon: "Ashtu si m pranoni ju Mua para njerzve, ashtu do t'ju pranoj edhe Un juve para Perndis dhe engjjve t shenjt." Ju do t jeni dshmitart e Mi mbi tok, mjete npr t cilat hiri Im mund t rrjedh pr shrimin e bots. Kshtu do t jem edhe Un prfaqsuesi juaj n qiell. Ati nuk shikon karakterin tuaj t gabueshm, por ju sheh t veshur me prsosmrin Time. Un jam mjeti, nprmjet t cilit bekimet e Qiellit do t vijn tek ju. Dhe dokush q m dshmon Mua, duke marr pjes n sakrificn Time pr t humburit, do t pranohet si pjestar n gzimin e t shptuarve. Ai q do t dshmoj pr Krishtin duhet ta ket Krishtin brenda vetes. Ai nuk mund t jap at q nuk ka marr. Dishepujt mund t flasin rrjedhshm mbi doktrinat, ata mund t prsrisin vet fjalt e Krishtit, por n qoft se nuk zotrojn zemrbutsin dhe dashurin e Krishtit, ata nuk e dshmojn At. Nj shpirt kundr shpirtit t Krishtit do ta mohonte At, sido q t hiqej. Njerzit e mohojn Krishtin duke folur keq, duke folur kotsira, me fjal jo t vrteta apo t ashpra. Ata mund ta mohojn, duke i prjashtuar barrat e jets, duke ndjekur knaqsin mkatare. Mund ta mohojn, duke iu prshtatur bots, me sjellje t vrazhd, duke dashuruar opinionet e tyre, duke justifikuar veten, duke ushqyer dyshimin, duke bartur halle t pavrteta dhe duke jetuar n errsir. N t gjitha kto gjra ata shpallin se Krishti nuk sht n ta. Dhe "kushdo q m mohon mua para njerzve," thot Ai "edhe Un do ta mohoj para Atit Tim n qiell."

186

Shptimtari i porositi dishepujt t mos shpresonin se armiqsia e bots ndaj ungjillit mund t mposhtej dhe se kundrshtimi i tij do t merrte fund pas njfar kohe. Ai tha "Un nuk erdha pr t sjell paqen, por shpatn." Krijimi i ksaj lufte nuk sht efekti i ungjillit, por rezultati i kundrshtimit t tij. Nga t gjitha prndjekjet, m e vshtira pr t'u duruar sht mosmarrveshja n shtpi, ndarja nga miqt m t dashur toksor. Por Jezusi shpall: "Ai q do nnn dhe atin m shum sesa Mua nuk sht i denj pr Mua dhe ai q do birin apo bijn m shum sesa Mua nuk sht i denj pr Mua. Edhe ai q nuk e merr kryqin e tij e nuk m ndjek, nuk sht i denj pr Mua." Misioni i shrbtorve t Krishtit sht nj nder i madh dhe nj besim i shenjt. "Ai q ju pranon juve," thot Ai, "m pranon Mua, dhe ai q m pranon Mua, pranon At q m drgoi." Asnj akt mirsie treguar atyre n emrin e Tij nuk do t lihet pa u vn re dhe shprblyer. Dhe n nj pranim t till t dashur Ai prfshin m t dobtit dhe m t prulurit e familjes s Perndis "Kushdo q do t'u jap t pijn ktyre t vegjlve" ata q jan si fmij n besimin dhe njohurin e tyre mbi Krishtin "nj kup me uj t ftoht n emr t nj dishepulli, me t vrtet po ju them se ai nuk do ta humb shprblimin e tij" Kshtu e prfundoi Shptimtari msimin e Tij. Pasi Ai u largua, t dymbdhjett doln n emr t Krishtit pr "t'u predikuar ungjillin t varfrve, . . . pr t shruar zemrthyerit, pr t'u predikuar lirimin robrve dhe pr t'u kthyer dritn e syve t verbrve, pr t liruar ata q jan shtypur, pr t predikuar vitin e hirit t Zotit." - Luka 4:18, 19.

38 Ejani pushoni pakz Bazuar tek Mateu 14:1, 2, 12, 13; Marku 6:30-32; Luka 9:7-10. Pasi u kthyen nga udhtimi i tyre misionar, "apostujt u mblodhn tek Jezusi dhe i treguan t gjitha ato q kishin br dhe i kishin msuar. Dhe Ai u tha atyre: 'Ejani vemas n nj vend t vetmuar dhe pushoni pak.' Sepse njerzit q vinin dhe shkonin ishin aq shum, sa s'u dilte koha as pr t ngrn."

187

Dishepujt i treguan Jezusit gjithka. Marrdhnia e tyre e ngusht me T i inkurajonte t'i shpalosnin prvojat e tyre, gzimin pr rezultatet e puns dhe hidhrimin pr dshtimet, gabimet dhe dobsit e tyre. Dhe, ndrsa ata i tregonin me iltrsi, Ai vuri re se kishin nevoj pr shum udhzime. Vuri re gjithashtu se ata ishin t lodhur dhe kishin nevoj pr pushim. Aty ku ndodheshin ata nuk mund t gjenin nj vend t qet, pr t cilin kishin nevoj, "sepse njerzit, q vinin e shkonin ishin t shumt dhe nuk u linin koh as pr t ngrn." Njerzit grumbulloheshin rreth Krishtit pr t'u shruar dhe t etur pr t dgjuar fjalt e Tij. Disa u afruan tek Ai, sepse u dukej se ishte burimi i t gjitha bekimeve. Shum prej atyre, q u grumbulluan rreth Tij pr t'u shruar e pranuan si Shptimtarin e tyre. Shum t tjer, q nuk mundn ta pranonin nga frika e farisenjve, u bindn pas zbritjes s Fryms s Shenjt dhe, prpara priftrinjve dhe pleqve t egrsuar e pranuan At si Birin e Zotit. Krishti dshironte t trhiqej, n mnyr q t qndronte me dishepujt e Tij, sepse kishte shum gjra pr t'u thn. N punn e tyre ata e kishin kaluar provn e konfliktit dhe ishin prballur me kundrshtim n forma t ndryshme. Deri tani ishin kshilluar me Krishtin pr gjithka, por pr aq koh sa kishin qen vetm ishin ndjer t shqetsuar se 'duhej t bnin. N punn e tyre dishepujt kishin pasur shum kurajo, sepse Krishti i drgoi bashk me Frymn e Tij dhe ata me besim n T kishin br shum mrekullira. Por tani ata kishin nevoj t ushqeheshin me Bukn e Jets. Duhej t shkonin n nj vend t qet, ku t kuvendonin me Jezusin dhe t merrnin udhzime pr punn e tyre n t ardhmen. "Ai u tha: 'Ejani n nj vend t qet dhe pushoni pak." Krishti ka shum dashuri dhe dhembshuri pr t gjith ata, q i shrbejn Atij. Ai u tregoi dishepujve t Tij se Perndia nuk krkon sakrific, por mshir. Ata kishin punuar me gjith shpirt pr njerzit dhe ndiheshin t lodhur, ndaj duhej t pushonin. Ndrsa dishepujt shihnin suksesin e puns s tyre, ata gjendeshin n rrezik pr t'ia dhn meritat vetes dhe kshtu t binin n tundimet e Satanit. Ata i priste nj pun e madhe dhe, para s gjithash duhej t msonin se fuqia e tyre nuk qndronte tek vetja, por tek Perndia. Ashtu si Moisiu n shkretrirn e Sinait, Davidi npr fushat e Judes, apo Elija pran prroit Kerith, dishepujt kishin nevoj t largoheshin nga puna e tyre pr t komunikuar me Krishtin, me natyrn dhe zemrat e tyre. Kur dishepujt ndosheshin n udhtimin e tyre misionar, Jezusi vizitonte qytete dhe fshatra, duke predikuar ungjillin e mbretris. N kt koh Jezusi mori lajmin e vdekjes s Pagzorit. Kjo ngjarje i solli t gjall para syve fundin drejt t cilit kishte drejtuar hapat. Re t dendura ishin mbledhur mbi shtegun e Tij. Priftrinjt dhe rabit e prgjonin pr t'i komplotuar vdekjen. Spiunt e ndiqnin hap pas hapi dhe, nga t gjitha ant ishin shtuar kurthet pr shkatrrimin e Tij. Lajmet e predikimit t apostujve npr t gjith Galilen mbrritn tek Herodi. Atij i trhoqi vmendjen Jezusi dhe puna e Tij. "Ky sht Gjon Pagzori," mendoi ai, "ai sht ngjallur nga t vdekurit" dhe shprehu dshirn pr t par Jezusin. Herodi kishte frik se mos organizohej n fshehtsi ndonj kryengritje pr ta rrzuar nga froni dhe pr t larguar zgjedhn romake nga populli hebre. N popull sundonte fryma e paknaqsis dhe kryengritjes. Veprat publike t Krishtit n Galile nuk mund t vazhdonin gjat. Pamjet e vuajtjeve t Tij po afroheshin dhe Ai dshironte t largohej pr pak koh nga rrmuja e turms. Me zemra t piklluara dishepujt e mbartn trupin e gjymtuar t Gjonit pr n varr. Pastaj "shkuan dhe i treguan Jezusit." Ishin kta dishepuj, q e kishin paragjykuar Krishtin, kur menduan se Ai po i largonte njerzit prej Gjonit. Ata kishin mbajtuar ann e farisenjve, duke e akuzuar kur Ai ishte ulur me tagrambledhsit n festn e Mateut. Kishin vn n dyshim misionin e Tij hyjnor, meq Ai nuk e liroi Pagzorin. Por, tani q msuesi i tyre kishte vdekur

188

dhe kishin nevoj pr ngushllim dhe udhzime pr punn e tyre n t ardhmen erdhn tek Jezusi dhe u bashkuan me T. Edhe ata kishin nevoj pr nj koh t qet kuvendimi me Shptimtarin. Afr Betsaids, n bregun verior t liqenit, ndodhej nj vend i qet, tashm i zbukuruar nga gjelbrimi i freskt i pranvers. Ky vend i ofronte Jezusit dhe dishepujve t Tij nj streh t ngroht. U nisn, duke lundruar me vark n liqen. Pamjet e natyrs ishin mjaft shplodhse pr ta. Ktu ata do t ishin larg rrmujs s qytetit dhe mund t'i dgjonin fjalt e Krishtit pa ndrprerjet e zemruara dhe akuzat e skribve dhe farisenjve. Ata mund t shijonin nj moment t muar miqsie nn shoqrin e Zotit t tyre. Pushimi q bri Krishti dhe dishepujt e Tij nuk ishte i tepruar. Koha q ata kaluan pr t'u lodhur nuk i dedikohej krkimit t knaqsis. Ata flisnin bashk pr punn e Perndis dhe mundsin pr t sjell m shum rezultat. Dishepujt ishin me Krishtin dhe e kuptonin At. Me ta Ai nuk kishte nevoj t fliste n shmblltyra. Ai u korrigjonte gabimet dhe ua bnte t qart rrugn e vrtet pr t'iu afruar njerzve. Ai ua shpalosi plotsisht thesaret e muara t s vrtets hyjnore dhe ata u gjallruan nga fuqia hyjnore dhe u frymzuan me shpres dhe kurajo. Edhe pse Jezusi bnte mrekullira dhe u kishte dhn fuqi edhe atyre pr t br mrekulli, ai i drejtoi dishepujt e Tij t lodhur n fshat q t lodheshin. Kur pa se korrjet ishin t mdha dhe puntort t pakt, Ai nuk u imponoi dishepujve pun t pandrprer, por u tha: "Prandaj lutjuni Zotit t t korrave q t drgoj puntor n t korrat e Tij." - Mateu 9:38. Perndia ia ka caktuar do njeriu punn e tij, sipas aftsis (Efesianve 4:11-13). Ai nuk do t rndoj disa njerz me prgjegjsira, ndrsa t tjert t mos ken asnj barr, asnj mundim pr shpirtin. Fjalt plot dhembshuri t Krishtit u thuhen edhe puntorve t Tij sot, ashtu si iu than dishepujve. "Ejani mnjan . . . dhe lodhuni pak," u thot Ai atyre, q jan t lodhur e t rraskapitur. Nuk sht menuri t jesh gjithmon nn tendosjen e puns dhe ngazllimit, edhe kur u shrben nevojave shpirtrore t njerzve, sepse kshtu lihet pas dore prkushtimi personal dhe, fuqit e mendjes, shpirtit dhe trupit strmundohen. Nga dishepujt e Krishtit vrtet krkohet vetmohim dhe sakrifica, por duhet patur kujdes, se mos nprmjet zellit t teprt, Satani prfiton nga dobsia njerzore dhe dmton punn e Perndis. Thelbi i besimit, sipas gjykimit t rabive, ishte znia gjithmon me pun. Ata mbshteteshin n disa shfaqje t jashtme pr t treguar prkushtimin e tyre t lart. Kshtu i largonin njerzit nga Perndia dhe i thurrnin vetes lavdi. I njjti rrezik ekziston ende. Njerzit mund t ken sukses n punn e Perndis dhe aktiviteti i tyre rritet, por ekziston rreziku t besohen planet dhe metodat njerzore. Ka nj prirje pr t'u lutur m pak dhe pr t patur m pak besim. Ashtu si dishepujt, ne jemi n rrezik t humbasim varsin ton tek Perndia dhe t prpiqemi t krijojm nj shptimtar me veprimet tona. Ne duhet t shohim vazhdimisht Jezusin, duke kuptuar se sht fuqia e Tij q e bn punn. Ndrsa punojm me zell pr shptimin e t humburve, duhet t gjejm koh pr meditim, lutje dhe studim t fjals s Perndis. Vetm puna e br me shum lutje dhe e shenjtruar nga merita e Krishtit, do t ket rezultat t mir. Asnj jet tjetr nuk ka qen kaq e mbushur me pun dhe prgjegjsi, sa ajo e Jezusit, megjithat, sa shpesh gjendej Ai n lutje! Sa i vazhdueshm ishte komunikimi i Tij me Perndin! Her pas here n historin e jets s Tij gjenden shkrime t tilla: "Hert n mngjes, pa dal drita e diellit, Jezusi u ngrit, doli nga shtpia dhe u largua n nj vend t shkret ku u lut." "Turma t mdha mblidheshin pr ta dgjuar e pr t'u shruar prej lngatave t tyre. Por Jezusi trhiqej n vende t vetmuara pr t'u lutur." "Dhe ndodhi q n ato dit Ai doli n mal pr t'u lutur dhe e kaloi gjith natn duke iu lutur Perndis." - Marku 1:35; Luka 5:15, 16; 6:12. N jetn prkushtuar t mirs s t tjerve Shptimtari e shihte t domosdoshme t trhiqej nga rrugt kryesore dhe nga turma, q e ndiqte prdit. Ai duhej t largohej nga aktiviteti i Tij dhe

189

kontakti me nevojat njerzore, pr t krkuar shplodhje dhe komunikim t pandrprer me Atin. I njjt me ne, pjestar n nevojat dhe dhimbjet tona, Ai ishte plotsisht i varur nga Perndia. N vendin e fsheht t lutjes Ai krkonte fuqi hyjnore nga Perndia, q t vazhdonte i prgatitur detyrn dhe sprovn e Tij. N nj bot mkatare Jezusi duroi betejat dhe torturat e shpirtit. N komunikim me Perndin, Ai mund t lehtsonte dhimbjet q po e shtypnin. Ktu Ai gjente ngushllim dhe gzim. N Krishtin thirrja e njerzimit arrin tek Ati me mshir t pakufijshme. Si njeri Ai i prgjrohej fronit t Perndis, derisa njerzorja n T ngarkohej me rrymn qiellore, q do t lidhte njerzimin me hyjnin. Nprmjet komunikimit t vazhdueshm Ai merrte jet nga Perndia, q t mund t'ia jepte at bots. Prvoja e Tij duhet t jet edhe e jona. "Ejani mnjan," na lut Ai. Po t'i kushtonim vmendje fjals s Tij, do t ishim m t fort dhe t dobishm. Dishepujt krkonin Jezusin dhe i treguan Atij gjithka. Ai i inkurajoi dhe i udhzoi. Nse sot do t shkonim tek Jezusi dhe do t'i tregonim nevojat tona, nuk do t zhgnjeheshim. Ai do t ishte n krahun ton t djatht pr t na ndihmuar. Kemi nevoj pr m shum thjeshtsi, m shum besim tek Shptimtari yn. Ai, emri i t cilit sht "Perndi i Fuqishm, At i Prjetshm, Princ i Paqes," Ai, pr t cilin sht shkruar "Qeverisja do t jet mbi shpatullat e Tij," sht Kshilluesi i Mrekullueshm. Ne jemi t ftuar t'i krkojm menuri Atij. Ai "u jep t gjithve pa kursim e pa i qortuar." - Isaia 9:6; Jakobi 1:5. Tek t gjith ata, q prgatiten nga Perndia, do t shfaqet nj jet q nuk sht n harmoni me botn, zakonet apo praktikat e saj dhe, do njeri ka nevoj t ket nj prvoj personale n marrjen e njohuris s vullnetit t Perndis. Ne duhet ta dgjojm individualisht At t na flas n zemr. Kur do z tjetr shuhet dhe me qetsi presim para Tij, qetsia e shpirtit e bn m t dallueshm zrin e Perndis. Ai na porosit: "Ji i qet dhe dije se Un jam Perndia yt." - Psalmi 46:10. Vetm kshtu mund t gjendet prehja e vrtet. Kjo sht e efektshme pr t gjith ata, q punojn pr Perndin. N mes t turms, q ngutet dhe aktiviteteve intensive t jets, shpirti q rifreskohet n kt mnyr do t rrethohet nga nj atmosfer drite dhe paqeje. Jeta do t shprndaj arom dhe do t zbuloj nj fuqi hyjnore, e cila do t arrij zemrat e njerzve.

39 "Jepuni ju t han" Bazuar tek Mateu 14:13-21; Marku 6:32-44; Luka 9:10-17; Gjoni 6:1-13. Krishti ishte trhequr n nj vend t vetmuar me dishepujt e Tij. Por kjo qetsi paqsore u ndrpre shpejt. Dishepujt menduan se ishin aty, ku nuk mund t shqetsoheshin, por sapo turmat e ndjen mungesn e Msuesit hyjnor, pyetn "Ku sht Ai?" Disa prej tyre e kishin vn re drejtimin, n t cilin Krishti dhe dishepujt ishin larguar. Shum ecn pr t'i takuar, ndrsa t

190

tjert i ndoqn me vark npr uj. Pashka po afrohej dhe grupe shtegtarsh nga t gjitha ant q shkonin n Jeruzalem, u mblodhn pr t par Jezusin. Ata shtoheshin vazhdimisht derisa u mblodhn pes mij burra, prve grave e fmijve. Para se Krishti t arrinte n breg At po e priste nj grumbull njerzish. Por Ai zbriti pa u vn re prej tyre dhe kaloi pak koh veas me dishepujt. Nga faqja e kodrs hodhi syt mbi turmn, q lvizte dhe zemra iu trazua nga keqardhja. Megjithse e ndrpren dhe i morn pushimin, Ai nuk u tregua i paduruar. Pa nj nevoj m t madhe, q krkonte vmendjen e Tij, ndrsa shihte njrzit q vinin vazhdimisht. Ai "ndjeu dhembshuri pr ta, sepse ishin si delet pa bari." E la qoshen e Tij dhe gjeti nj vend t prshtatshm ku mund t'u shrbente. Ata nuk morn ndonj ndihm nga priftrinjt dhe krert, por ujrat shruese t jets rridhnin prej Krishtit, kur u msonte turmave rrugn e shptimit. Njerzit dgjonin fjalt e mshirs, t cilat rridhnin lirshm nga buzt e Birit t Perndis. Dgjuan fjalt plot hir, aq t thjeshta e t qarta sa ishin si balsami i Gileadit pr shpirtrat e tyre. Shrimi prej dors s Tij hyjnore u sillte gzim dhe jet atyre, q ishin duke vdekur dhe rehati e shndet atyre q vuanin nga smundjet. Dita u dukej si parajs mbi tok dhe ishin krejtsisht t pandrgjegjshm se sa koh kishte kaluar qkur kishin ngrn dika. Dita po mbaronte. Dielli po perndonte dhe njerzit vazhdonin t qndronin. Jezusi kishte punuar gjith ditn pa ngrn dhe papushuar. Ishte i zbeht nga lodhja dhe uria dhe dishepujt iu lutn ta ndrpriste punn. Por Ai nuk mund ta largonte Veten nga turma q e nxiste. Dishepujt m n fund iu afruan, sepse njerzit duhej t largoheshin pr veten e tyre. Shum kishin ardhur nga larg dhe nuk kishin ngrn asgj q n mngjes. Ata mund t blenin ushqim n fshatrat apo qytetet prreth. Por Jezusi u tha: "Jepuni ju dika t han," dhe pastaj, duke u kthyer nga Filipi e pyeti "Ku mund t blejm buk, q ata t han?" Kt e tha pr t vn n prov besimin e dishepujve. Filipi shikoi mbi at det kokash dhe mendoi sa e pamundur do t ishte t siguroje ushqim pr t plotsuar nevojat e nj turme t till. Ai u prgjigj se dyqind dinar buk nuk do t mjaftonin pr ta ndar n mes tyre, kshtu do t'u takonte t hanin nga pak. Jezusi pyeti se sa ushqim kishte midis tyre. "Esht nj djal atje," tha Andrea "q ka pes buk elbi dhe dy peshq t vegjl, por 'jan ato pr gjith kta njerz?" Jezusi u tha t'ua sillnin. Pastaj i porositi dishepujt t'i ulnin njerzit mbi bar n grupe nga pesdhjet apo njqind pr t mbajtur rregullin, q t gjith t shikonin far Ai ishte gati pr t br. Pasi u b kjo gj, Jezusi e mori ushqimin "hodhi syt nga qielli, e bekoi, e coptoi dhe ua dha copat e bukve dishepujve, dhe dishepujt ua dhan turms." "Dhe hngrn t gjith e u ngopn. Madje mbushn pes shporta me copat q tepruan nga buka dhe peshku." Ai, q u msonte njerzve mnyrn pr t siguruar paqen dhe lumturin ishte po aq i vmendshm ndaj domosdoshmrive t tyre t prkohshme po ashtu edhe ndaj nevojave t tyre shpirtrore. Njerzit ishin t lodhur dhe t zbeht. Kishte nna me foshnje n krah dhe fmij t vegjl, q kapeshin pas fustaneve t tyre. Shum prej tyre kishin qndruar n kmb pr or t tra. Ata kishin qen aq t interesuar pr fjalt e Krishtit sa nuk kishin menduar t uleshin menjher. Pastaj turma ishte kaq e madhe sa kishte rrezik t'i shkelnin t tjert. Jezusi do t'u jepte mundsi pr t'u lod hur dhe Ai i luti t uleshin. N at vend kishte shum bar dhe t gjith mund t pushonin rehat. Krishti bri mrekulli vetm kur ishte e nevojshme t plotsohej nj domosdoshmri e vrtet dhe do mrekulli kishte karakter t till, q t'i drejtonte njerzit drejt pems s t vrtets, gjethet e s cils jan pr shrimin e kombeve. Ushqimi i thjesht, q qarkullonte nga duart e dishepujve prmbante nj thesar t tr me msime. Ajo q u sigurua ishte dika modeste. Peshku dhe buka e elbit ishin ushqimi i prditshm i peshkatarve prreth Detit t Galiles. Krishti mund t'u kishte

191

shprndar njerzve nj ushqim t pasur, por ushqimi i prgatitur vetm pr t knaqur oreksin nuk do t kishte dhn asnj msim pr t mirn e tyre. Krishti u msoi n kt msim se rezervat natyrore t Perndis pr njeriun ishin keqprdorur. Dhe asnjher njerzit nuk jan knaqur aq shum npr festa lukzoze t prgatitura pr knaqjen e shijeve t oroditura, sa kta njerz q shijonin prehjen dhe ushqimin q Krishti u siguroi kaq larg nga vendbanimet e tyre. Nse njerzit sot do t ishin t thjesht n zakonet e tyre, t jetonin n harmoni me ligjet e natyrs, ashtu si Adami dhe Eva n fillim, do t kishte rezerva t bollshme pr familjen njerzore. Do t kishte m pak nevoja imagjinare dhe m shum mundsi pr t punuar n mnyrn e Perndis. Por egoizmi dhe tolerimi i shijeve jonatyrale kan sjell mkat dhe mjerim n bot, tepric n njrn an dhe munges n ann tjetr. Jezusi nuk u prpoq t'i joshte njerzit, duke iu plotsuar dshirn pr luks. Pr at turm t madhe, t lodhur dhe t uritur nga ajo dit e gjat dhe plot emocione, ai ushqim i thjesht nuk ishte siguri pr fuqin e Tij, por pr kujdesin e Tij t dhembshur ndaj nevojave t tyre t thjeshta t jets. Shptimtari nuk u ka premtuar pasuesve t Tij begatit e ksaj bote. Pasuria e tyre mund t jet e thjesht, madje e pakt, fati i tyre mund t jet i mbullyr me varfri, por Ai ka dhn fjaln se do t'u plotsoj nevojat dhe u ka premtuar at, q sht shum m e mir se t mirat e bots, ngushllimin e vazhdueshm t pranis s Tij. Duke ushqyer pes mij njerzit, Jezusi ngre velin nga bota e natyrs dhe zbulon fuqin q ushtrohet vazhdimisht pr t mirn ton. N prodhimin e t korrave t toks, Perndia bn mrekulli prdit. Nprmjet agjentve natyror kryhet e njjta pun, q u b pr ushqimin e turms. Njerzit prgatisin tokn dhe mbjellin farn, por sht jeta nga Perndia q e bn farn t mbij. Esht shiu dhe ajri i Perndis si dhe shklqimi i diellit q bjn q ajo t jap frut "m par krcelli, pastaj kalliri dhe pastaj kokrrat n kalli." - Marku 4:28. Esht Perndia ai, q ushqen me miliona nga fusha e t korrave t toks. Njerzit thirren pr t bashkpunuar me Perndin n prkujdesin ndaj drithit dhe prgatitjen e buks dhe pr kt arsye ata e harrojn elementin hyjnor. Nuk i japin Perndis lavdin, q i takon emrit t Tij t shenjt. Veprimi i fuqis s Tij i atribuohet shkaqeve natyrore ose mjeteve njerzore. N vend t Perndis lavdrohet njeriu dhe dhuratat e Tij t hirshme keqprdoren me egoizm dhe kthehen n mallkim, n vend q t jen bekim. Perndia prpiqet t'i ndryshoj t gjitha kto. Ai dshiron q shqisat tona t mprehen pr t dalluar mirsin e Tij plot dhembshuri dhe t lavdrojm At pr veprimin e fuqis s Tij. Ai dshiron ta njohim n dhuratat e Tij, q ato t jen ashtu si Ai i kishte menduar, nj bekim pr ne. Pikrisht pr kt qllim i kryente mrekullit Krishti. Pasi turma ishte ushqyer, mbeti ushqim me bollk. Por Ai, q kishte t gjitha burimet e fuqis s pakufishme nn urdhrat e Tij tha: "Mblidhni copat q tepruan, q asgj mos t shkoj dm." Kto fjal donin t thonin m tepr se thjesht futja e buks npr shporta. Msimi ishte i dyanshm. Asgj nuk duhet t shprdorohet. Nuk duhet t lm t na shptojn avantazhet e prkohshme. Nuk duhet t lm pas dore asgj, q ka pr qllim t'i bj mir nj qenieje njerzore. Le t mblidhet gjithka, pr t lehtsuar nevojn e t uriturve t bots. E njjta prkujdesje duhet t tregohet ndaj gjrave shpirtrore. Pasi u mblodhn shportat me copat e mbetura, njerzit menduan pr njerzit e tyre n shtpi. Dshironin q edhe ata t merrnin nga buka, q kishte bekuar Krishti. Ushqimi i shportave iu shprnda t zellshmve t turms dhe ata e morn dhe e uan npr zonat prreth. Kshtu ata, q ishin n fest duhet t'u jepnin t tjerve bukn q zbriti nga qielli pr t plotsuar urin e shpirtit. Ata duhet t prsrisnin at q kishin msuar nga gjrat e mrekullueshme t Perndis. Asgj nuk duhet t humbiste. Asnj fjal q lidhej me shptimin e tyre t prjetshm nuk duhej t binte e pavler prtok.

192

Mrekullia e bukve na jep nj msim t varsis ndaj Perndis. Kur Krishti ushqeu pes mij veta, ushqimi nuk ishte i leht pr t'u gjetur. Dukej se Ai nuk kishte mjete n duart e Tij. Ja ku ishte, me pesmij burra, prve grave e fmijve, n mes t fushs s shkret. Nuk e ftoi Ai turmn q ta ndiqte. Ata erdhn pa ftes apo urdhr, por Ai e dinte se pasi kishin dgjuar aq gjat udhzimet e Tij, do t ndjeheshin t uritur dhe t kputur, sepse edhe Ai si ata kishte nevoj pr ushqim. Ishin larg nga shtpia dhe nata po afrohej. Shum prej tyre nuk kishin mundsi t blenin ushqim. Ai, q pr ta kishte agjruar dyzet dit n shkrettir, nuk do t'i lejonte t ktheheshin n shtpi t uritur . Kujdesi i Perndis e kishte vn Jezusin ktu dhe Ai u mbshtet tek Ati i Tij qiellor pr mnyrn e lehtsimit t ksaj nevoje. Edhe ne kur gjendemi ngusht, duhet t mbshtetemi tek Perndia. Duhet t prdorim menuri dhe gjykim n do veprim t jets, q t mos e vendosim veten n sprova me an t lvizjeve t pamenduara. Nuk duhet t zhytemi n vshtirsi, duke nnvlersuar mnyrat q na ka siguruar Perndia dhe duke keqprdorur aftsit q na ka dhn. Puntort e Krishtit duhet t'i binden udhzimeve t Krishtit n mnyr absolute. Kjo sht puna e Perndis dhe nse duam t'i bekojm t tjert, duhet t ndjekim planet e Tij. Vetja nuk duhet t vihet n qendr, vetja nuk duhet t marr asnj nderim. N qoft se i bjm planet sipas ideve tona, Zoti do t na lr n gabimet tona. Por kur pasi kemi ndjekur drejtimet e Tij, vijm n nj shteg t ngusht, Ai do t na liroj. Nuk duhet t heqim dor t dekurajuar, por n do rast urgjent duhet t krkojm ndihm prej Tij, q ka burime t pakufishme nn kontroll. Shpesh do t gjendemi n rrethana provokuese dhe pastaj me besim t plot duhet t mbshtetemi tek Perndia. Ai do ta mbroj do shpirt q has n shqetsime gjat prpjekjes s Tij, pr t ecur n rrugn e Perndis. Krishti na ka porositur me an t profetit: "ndaje bukn tnde me t uriturin," dhe "knaqe shpirtin e munduar" "kur t shikosh t zhveshurin, mbuloje," dhe "silli n shtpin tnde t varfrit pa streh." - Isaia 58:7-10. Ai na ka thn "Shkoni n t gjith botn dhe predikojini ungjillin do krijese." - Marku16:15. Por sa shpesh zemrat tona rndohen dhe besimi na l, kur shohim sa e madhe sht nevoja dhe sa t pakta mjetet n duart tona. Ashtu si Andrea kur pa pes bukt e elbit dhe sasin shum t vogl t peshkut, ne brtasim: "E 'jan kto pr tr ata?" Shpesh her hezitojm t japin gjith far kemi, duke u trembur se mos shpenzojm dhe shpenzohemi pr t tjert. Por Jezusi na ka porositur "Jepuni ju t han." Urdhri i Tij sht premtim dhe prapa tij gjendet e njjta fuqi q ushqeu turmn pran detit. N plotsimin e nevojave t prkohshme q Krishti i bri turms s uritur fshihet nj msim i thell hyjnor pr t gjith puntort e Tij. Krishti mori nga Ati i Tij, ua dha dishepujve dhe ata ia dhan turms, ndrsa njerzit ia dhan njri-tjetrit. Po kshtu ata, q jan t bashkuar me Krishtin do t marrin prej Tij bukn e jets, ushqimin qiellor dhe do t'ua japin t tjerve. Duke u mbshtetur plotsisht tek Perndia, Jezusi e mori at sasi t vogl buksh dhe, megjithse kishte nj pjes t vogl pr familjen e tij t dishepujve, Ai nuk i ftoi t hanin, por ua shprndau, duke i porositur t'i shrbenin popullit. Ushqimi u shumfishua n duart e Tij. Duart e dishepujve, q zgjateshin drejt Krishtit, Buks s Jets, nuk ishin asnjher bosh. Ajo sasi e vogl mjaftonte pr t gjith. Pasi u plotsuan nevojat e njerzve, copat q mbetn u mblodhn dhe Krishti me dishepujt hngrn bashk ushqimin e siguruar nga Qielli. Dishepujt ishin kanali i komunikimit midis Krishtit dhe njerzve. Ky duhet t jet nj inkurajim i madh pr dishepujt e Tij sot. Krishti sht qendra e madhe, burimi i gjith fuqis. Dishepujt duhet t'i marrin rezervat e tyre prej Tij. M inteligjentt, m shpirtrort mund t japin, vetm nse marrin. Ata nuk mund t'i plotsojn vet nevojat e shpirtit. Ne mund t projm vetm at, q marrim nga Krishti dhe mund t marrim vetm kur u japim t tjerve. Ndrsa vazhdojm t

193

japim, vazhdojm t marrim. Dhe sa m shum japim, aq m shum marrim. Kshtu vazhdimisht mund t kemi besim, mund t besojm tek t tjert, mund t marrim dhe t japim. Puna pr ndrtimin e mbretris s Perndis do t vazhdoj, megjithse duket se lviz ngadal dhe se pamundsit dshmojn kundr prparimit. Puna sht prej Perndis dhe Ai do t siguroj mjetet, do t drgoj ndihmsit, dishepuj t ndershm dhe t sinqert, duart e t cilve do t mbushen me ushqim pr turmn e uritur. Perndia nuk sht i pavmendshm ndaj atyre, q punojn me dashuri pr t'i dhn fjaln e jets shpirtrave, q jan duke vdekur, t cilt zgjasin duart drejt ushqimit pr shpirtrat e tyre t uritur. N punn ton pr Perndin ka rrezik t mbshtetemi shum n at 'ka mund t bj njeriu me talentet dhe aftsit e tij. Kshtu na humbet nga syt Krymjeshtri yn. Shpesh her puntori i Krishtit nuk arrin t'i kuptoj prgjegjsit e tij personale. Ai sht n rrezik t'ia ngarkoj barrn e tij organizatave, n vend q t mbshtetet tek Ai, q sht burimi i t gjithave fuqive. Esht gabim i madh t'i besosh menuris ose shifrave njerzore n punn e Perndis. Puna e suksesshme pr Krishtin nuk varet shum nga shifrat apo talenti, sesa nga pastrtia e qllimit, thjeshtsia e vrtet e besimit t varur e t thjesht. Duhet t mbahen prgjegjsi personale, t ndrmerren detyra personale, t bhen prpjekje personale pr ata q nuk e njohin Krishtin. N vend q t'ia ngarkoni prgjegjsin dikujt, q e mendoni m t aft se veten, punoni sipas aftsive tuaja. Kur t'iu lindi pyetja n zemr: "Ku mund t blejm buk q kta t han?" mos u prgjigjni me mosbesim. Kur dishepujt dgjuan porosin e Shptimtarit, "Jepuni ju t han," n mendjen e tyre lindn gjithfar vshtirsish. Ata pyetn: "Mos duhet t shkojm n fshat t blejm ushqim?" Prandaj tani, kur njerzve u mungon buka e jets, fmijt e Zotit pyesin "A duhet t thrresim dik nga larg q t vij t'i ushqej?" Por far tha Krishti? "Thuajuni njerzve t ulen" dhe i ushqeu aty. Prandaj kur jeni t rrethuar nga shpirtra n nevoj, dijeni se Krishti sht atje. Kuvendoni me t. Sillini bukt tuaja t elbit tek Jezusi. Mjetet q zotrojm mund t duken t pamjaftueshme pr punn, por nse ecim prpara me besim, duke besuar n fuqin e mjaftueshme t Perndis, para nesh do t hapen burime t bollshme. N qoft se puna sht prej Perndis, Ai vet do t siguroj mjetet pr ta prmbushur at. Ai do ta shprblej mbshtetjen e thjesht dhe t sinqert tek Ai. Kur sasia e pakt prdoret me menuri dhe ekonomi n shrbim t Zotit t qiellit, Ai do ta zmadhoj edhe veprimin e t dhnurit. N dorn e Krishtit sasia e vogl e ushqimit nuk u zvoglua, derisa u ngopn njerzit e uritur. Nse shkojm tek burimi i gjith fuqive, me duart e besimit t shtrira pr t marr, do t mbshtetemi n punn ton, edhe n situatat m t rrezikshme dhe do t kemi mundsi t'u japim t tjerve bukn e jets. Zoti thot: "Jepni dhe do t'u jepet." "Ai q mbjell me kopraci, me kopraci do t korr, ai q mbjell me bujari, me bujari do t korr. . . . Perndia mund t bj q mbi ju t ket hir me bollk, q ju, duke pasur gjithmon gjrat e nevojshme pr gjithka, t mund t'i kryeni me bujari veprat e mira ashtu si sht shkruar: "Ai shprndau, u dha t varfrve. Drejtsia e Tij mbetet pr jet. "Ai, q i jep farn atij q mbjell dhe bukn pr ushqim, do t siguroj dhe do t shumoj edhe farn tuaj dhe do t rrit frytin e drejtsis suaj. Kshtu do t jeni t pasur pr do bujari, q do t bj t ngrihet prej nesh falenderim pr Perndin." - Luka 6:38; 2 Korintasve 9:6-11.

194

40 Nj nat n liqen Bazuar tek Mateu 14:22-33; Marka 6:45-52; Gjoni 6:14-21. N muzgun e mbrmjes, njerzit hngrn ushqimin e siguruar nga Krishti ulur n lndinn e blert. Fjalt e dgjuara at dit u erdhn si zri i Perndis. Veprat q pan ishin t tilla q,

195

vetm nj fuqi hyjnore mund t'i kryente. Shumimi i bukve ishte nj mrekulli pr njerzit. T gjith prfituan prej saj. N ditt e Moisiut, Perndia e ushqeu Izraelin n shkrettir me mana. Ai, q i ushqeu at dit ishte pikrisht Ai, q i kishte ushqyer n shkretrir dhe pr t cilin kishte folur Moisiu. Asnj fuqi hyjnore nuk mund t krijonte nga pes buk elbi dhe dy peshq t vegjl ushqim t mjaftueshm pr mijra njerz t uritur. Ata i than njri-tjetrit: "Esht e vrtet q nj Profet do t vinte n bot." Kjo bindje erdhi duke u forcuar gjat gjith dits n saj t besimit se nj lirues i shumpritur ishte midis tyre. Shpresat e njerzve u lartsuan. Ky sht Ai q do ta bj Juden nj parajs toksore, nj tok prej nga rrjedh qumsht e mjalt. Ai mund t plotsoj do dshir. Ai mund ta thyej pushtetin e romakve t urryer. Ai mund ta liroj Judn dhe Jeruzalemin. Ai mund t shroj ushtart, q jan plagosur n betej. Ai mund t'u siguroj ushqim ushtrive t tra. Ai mund t mposht kombet dhe t'i jap Izraelit zotrimin e shumpritur. T entuziazmuar njerzit ishin gati ta kurorzonin At menjher mbret. Ata vun re se Ai nuk prpiqej t trhiqte vmendjen apo t'i siguronte nder vetes. Pra, Ai ndryshonte nga priftrinjt dhe krert e tyre dhe u trembn se Ai nuk do pretendonte fronin e Davidit. Duke u kshilluar me njeri-tjetrin, ata vendosn q ta shpallin me forc mbret t Izraelit. Dishepujt u bashkuan me turmn, duke e shpallur fronin e Davidit trashgimi t drejt t Mjeshtrit t tyre. Esht modestia e Krishtit, menduan ata, q e bn t refuzoj nj nder t till. Le ta ngren lart njerzit lirimtarin e tyre. Le t detyrohen priftrinjt dhe krert arrogant ta nderojn At, q vjen i veshur me autoritetin e Perndis. Ata u prpoqn pr t'ia arritur qllimit, por Jezusi e nuhati se 'po ndodhte. Ai e kuptoi ashtu si ata nuk mund t kuptoin, cili do t ishte rezultati. Priftrinjt dhe krert vazhdonin ta gjurmonin pr t'i marr jetn. Ata e akuzonin se po i largonte njerzit prej tyre. Prpjekja pr ta vn At n fron do pasohej nga dhuna dhe kryengritja, kshtu puna pr nj mbretri shpirtrore do pengohej. Kjo lvizje duhej mbajtur nn kontroll. Jezusi thirri dishepujt dhe i porositi t marrin varkn pr t'u kthyer menjher n Kapernaum, duke e ln At q t'i shprndaj njerzit. Asnjher nj urdhr i Krishtit nuk u ishte dukur kaq i pamundur pr t'u zbatuar. Ata kishin koh q shpresonin pr nj lvizje popullore pr ta vn Jezusin n fron. Nuk e duronin dot iden q i gjith ky entuziazm t prfundonte pa gj. Turmat e njerzve q po mblidheshin t festonin Pashkn mezi prisnin t shihnin profetin e ri. Ndjeksve t Tij kjo u dukej mundsia e art pr ta vendosur n fronin e Izraelit Mjeshtrin e tyre t dashur. Nn efektin e ktij ngazllimi ata e kishin t vshtir t largoheshin dhe ta linin Jezusin vetm n at breg t shkret. Ata e kundrshtuan, por Jezusi po u fliste me nj autoritet q nuk e kishte prdorur kurr para tyre. Kshtu, n heshtje ata morn rrugn nga deti. Jezusi i urdhroi njerzit t largohen. Mnyra e Tij ishte aq e vendosur sa ata nuk guxuan t mos i binden. Fjalt lavdruese dhe lartsuese iu mbetn n buz. N at turm kishte njerz kokfort dhe t vendosur, por sjellja prej mbreti e Jezusit dhe fjalt e Tij t pakta urdhruese e shuan trazirn dhe ua prishn planet. Ata pan nj fuqi prmbi autoritetet toksore dhe u dorzuan pa diskutime nj fuqi prmbi autoritetet toksore dhe dorzohen pa diskutime. Kur mbeti vetm, Jezusi "shkoi n nj mal pr t'u lutur." Pr or t tra Ai iu lut Perndis. Ato nuk ishin lutje pr Veten, por pr njerzit. Ai u lut pr fuqi, q t'u zbulonte njerzve karakterin hyjnor t misionit t Tij, q Satani t mos ua trulloste mendjen dhe t'ua shtrembronte gjykimin. Shptimtari e dinte se ditt e shrbess s Tij personale mbi tok thuajse po merrnin fund dhe pak njerz do ta pranonin si Shptimtarin e tyre. Me pshtjellim dhe konflikt Ai u lut pr dishepujt e Tij. Ata do t kalonin prova t ashpra. Shpresat e tyre t ushqyera aq gjat, t mbshtetura n nj iluzion popullor, do t zhgnjeheshin n mnyrn m t dhimbshme dhe

196

poshtruese. N vend t lartsimit t Tij n fronin e Davidit do t shikonin kryqzimin e Tij. Ky do t ishte n t vrtet kurorzimi i Tij. Por ata nuk e kuptuan kt dhe pr pasoj do t haseshin me tundime t fuqishme, q do ta kishin t vshtir t'i dallonin si t tilla. Pa Frymn e Shenjt pr t'i ndriuar mendjet dhe zgjeruar aftsit kuptuese, besimi i dishepujve do t dshtonte. Ishte e dhimbshme pr Jezusin q idet e tyre mbi mbretrin e Tij ishin t kufizuara n nj shkall aq t madhe n mbivlersimin dhe nderin toksor. Zemra e Tij rndohej nga barra pr ta dhe Ai i shprehu prgjrimet e Tij me lot t hidhur agonie. Dishepujt nuk u larguan menjher nga toka, ashtu si i porositi Jezusi. Pritn pak, duke shpresuar se Ai mund t vinte tek ta. Por, kur pan se errsira po afrohej "hypn n vark dhe u nisn pr n Kapernaum." Ata u larguan duke mrmritur se nuk ishin lejuar ta shpallnin Mbret. Fajsonin veten pse i ishin bindur aq shpejt urdhrit t Tij. Mendonin se po t kishin qen m kmbnguls, mund t'ia kishin arritur qllimit. Mosbesimi po u pushtonte mendjet dhe zemrat. Dashuria dhe dshira pr nderim i kishte verbuar. E dinin se Jezusi urrehej nga farisenjt dhe mezi prisnin ta shihnin t lartsuar, ashtu si mendonin se Ai duhej t ishte. T kishe nj msues q bnte mrekullira t mdha dhe t akuzoheshe si mashtrues, ishte nj prov e vshtir pr ta duruar. A do t konsideroheshin ata gjithmon pasues t nj profeti t rrem? A do ta pohonte Krishti autoritetin e Tij si mbret? Pse Ai q zotronte nj fuqi t till nuk e zbulonte Veten me karakterin e Tij t vrtet dhe t'ua bnte m pak t dhimbshme rrugn? Pse nuk e kishte shptuar Gjon Pagzorin nga nj vdekje e dhunshme? Kshtu arsyetonin dishepujt ndaj u mbuluan nga nj errsir e madhe shpirtrore. Ata pyesnin: A mund t ishte Jezusi nj mashtrues, ashtu si pohonin farisenjt? Dishepujt pan at dit veprat e mrekullueshme t Krishtit. U duk sikur qielli zbriti n tok. Kujtimi i asaj dite t lavdishme duhej t'i mbushte me besim dhe shpres. Sikur ata t kishin biseduar me njri-tjetrin n lidhje m kto gjra, nuk do t kishin hyr n tundim. Por zhgnjimi ua kishte prthithur mendimet. Nuk ua vun veshin fjalve t Krishtit: "Mblidhni copat q mbetn, . . . q asgj mos t shkoj dm." Ato ishin or t nj bekimi t madh pr dishepujt, por ata i kishin harruar t gjitha. Ishin n mes t ujrave t trazuar. Mendimet e tyre ishin t stuhishme dhe t paarsyeshme dhe Zoti u dha dika tjetr pr t'u munduar shpirtrat dhe pr t'u pushtuar mendjet. Perndia shpesh e bn kt, kur njerzit krijon ngarkesa dhe shqetsime pr veten. Dishepujt nuk kishin nevoj t krijonin probleme. Tashm rreziku po afrohej. Nj stuhi e fuqishme po u afrohej vjedhurazi dhe ata ishin t paprgatitur. Dita kishte qen e prsosur dhe kur i zuri furtuna, u friksuan. E harruan paknaqsin, mosbesimin dhe padurimin. T gjith filluan t prpiqeshin t shptonin varkn nga mbytja. Ishte nj largsi e vogl me det nga Betsaida deri n vendin ku shpresonin t takonin Jezusin. N nj dit t zakonshme udhtimi zgjaste vetm disa or. Por tani ata po shtyheshin larg e m larg vendit t takimit. Deri n katr t mngjesit u munduan me rremat. Pastaj t lodhur si ishin u dorzuan. Gjat stuhis n errsir deti u kishte msuar sa t pafuqishm ishin dhe e ndjen shum mungesn e Msuesit t tyre. Jezusi nuk i kishte harruar. Nga bregu i detit Ai i shihte njerzit t tmerruar, duke luftuar me furtunn. Pr asnj moment nuk i humbi ata nga syt. Me prkujdesje t thell ndiqte varkn, q tundej nga era me ngarkesne saj t vyer, sepse kta njerz do t bheshin drita e bots. Ashtu si nj nn e ruan fmijn e saj me dashuri t dhembshur, ashtu edhe Msuesi yn shpirtbut i ruante dishepujt e Tij. Kur zemrat e tyre u nnshtruan, ambicia e tyre mkatare u qetsua dhe me prulsi u lutn pr ndihm, ajo iu dha. N astin q e menduan veten t humbur, ata pan vezullimin e nj drite, q po afrohej mbi uj. Por nuk e dinin se ishte Jezusi. At q shkoi t'i ndihmoj e kujtuan si armikun e tyre. I pushtoi tmerri. Duart e fuqishme me muskuj q kishin pushtuar rremat u lshuan. Varka u lkund n

197

mshirn e dallgve. Syt e tyre u nguln n imazhin e ktij njeriu, q ecte mbi dallgt kreshtbardha t detit t egrsuar. Ata menduan se mos ishte ndonj fantazm, q paralajmronte vdekjen dhe ulritn nga frika. Jezusi eci prpara sikur do t'i anashkalonte; por ata e njohn dhe e thirrn, duke iu lutur pr ndihm. Mjeshtri i tyre i dashur u kthye dhe zri i Tij ua qetsoi frikn: "Rrini t qet, jam Un. Mos u friksoni." Sapo e dgjuan Pjetri nuk u prmbajt dot nga gzimi dhe thrriti: "Zot, nse je Ti, m thuaj t vij tek Ty mb uj. Dhe Ai i tha 'Eja.'" Duke par Jezusin Pjetri eci i sigurt, por kur i knaqur me veten ktheu kokn prapa nga shokt e tij n vark, syt e tij u larguan nga Shptimtari. Era ishte e furishme. Ujrat u ngritn prpjet dhe u futn midis tij dhe Mjeshtrit. Ai u friksua. Pr nj ast Jezusi iu zhduk nga pamja dhe besimi e l. Ai filloi t fundoset. Por, ndrsa dallgt flasin me vdekjen, Pjetri i hoqi syt nga ujrat e egrsuar dhe pasi i fiksoi ato mbi Jezusin, brtiti: "Zot, m shpto." Jezusi i kapi menjher dorn e shtrir dhe i thot: "Oh, ti besimpak, prse dyshove?" Duke ecur prkrah njri-tjetrit, me dorn e tij n t Mjeshtrit, hipn bashk n vark. Por tani Pjetri ishte i nnshtruar dhe i heshtur. Nuk kishte arsye t mburrej para shokve t tij, sepse nprmjet mosbesimit dhe lartsimit t vetes pr pak humbi jetn. Kur i largoi syt nga Jezusi, humbi ekuilibrin dhe u zhyt npr dallg. Sa shpesh sillemi ne si Pjetri, kur mbi ne bien probleme! Shikojm dallgt, n vend q t'i fiksojm syt mbi Shptimtarin. Kmbt na rrshqasin dhe ujrat e krenaris na mbulojn shpirtin. Jezusi nuk i tha Pjetrit t vinte tek Ai q t vdiste. Ai nuk na thrret ta ndjekim dhe pastaj t na braktis. "Mos ki frik," thot Ai ," sepse Un t kam shptuar, t kam thirrur n emr, ti je i Imi. Kur ecn npr ujra, Un do t jem me ty midis lumenjve, ata nuk do t t prmbytin. Kur t ecsh prmes zjarrit, nuk do t digjesh, flakt nuk do t ndizen mbi ty. Sepse Un jam Zoti, Perndia yt, i Shenjti i Izraelit, Shptimtari yt." - Isaia 43:1-3. Jezusi e lexoi karakterin e dishepujve t Tij. Ai e dinte sa dhimshm do t provohej besimi i tyre. N kt ngjarje mbi det Ai deshi t'i shfaqte Pjetrit dobsin e tij, t'i tregonte se siguria e tij varej vazhdimisht nga fuqia hyjnore. Ai mund t ecte i sigurt n mes t stuhis s tundimit me mosbesim t plot tek vetja, duke u mbshtetur tek Shptimtari. Pikrisht aty ku e mendoi veten t fort, Pjetri ishte i dobt dhe vetm pasi kuptoi dobsin e tij mundi t ndjente nevojn pr t'u mbshtetur tek Jezusi. Po ta kishte prvetsuar msimin q Jezusi krkoi t'i msonte n at prvoj mbi det, nuk do t kishte dshtuar kur mbi t, t vinte prova e madhe. do dit Perndia i udhzon fmijt e Tij. Nprmjet rrethanave t jets s prditshme, Ai i prgatit q t luajn rolin e tyre n skenn e madhe q ka caktuar pr ta. Provat e prditshme jan ato q prcaktojn fitoren apo disfatn n krizat e mdha t jets. Ata, q nuk arrijn t kuptojn varsin e tyre t vazhdueshme nga Perndia do t mposhten nga tundimet. Tani mund t mendojm se i kemi t sigurta kmbt dhe se nuk do t lkundemi kurr. Mund t themi me besim: "E di se ku kam besim, asgj nuk mund ta tund besimin tim tek Perndia dhe fjala e Tij." Por Satani planifikon t prfitoj nga natyra jon e trashguar dhe tiparet e kultivuara t karakterit dhe t na i verboj syt ndaj nevojave dhe t metave tona. Vetm duke u ndrgjegjsuar pr dobsin ton dhe duke i mbajtur syt vazhdimisht mbi Jezusin, mund t ecim t sigurt. Sapo Jezusi vuri kmbn e Tij n vark, era pushoi "dhe menjher varka arriti n tokn pr ku ishin drejtuar." Nata e tmerrshme u pasua nga drita e agimit. Dishepujt dhe t tjert q gjithashtu ishin n vark, u prkuln n kmbt e Jezusit me zemra mirnjohse, duke thn: "Me t vrtet Ti je Biri i Perndis!"

198

41 Kriza n Galile Bazuar tek Gjoni 6:22-71. Kur Krishti i ndaloi njerzit q ta shpallnin mbret, Ai e dinte se po ndodhte nj kthes n histori. Turmat, t cilat dshironin ta lartsonin n fron sot, do t ktheheshin kundr Tij nesr. Zhgnjimi

199

i ambicies s tyre egoiste do ta kthente dashurin e tyre n urrejtje dhe bekimet n mallkime. Megjithse e dinte kt, Ai nuk mori masa pr ta shmangur. Q n fillim Ai nuk u dha asnj shpres pasuesve t Tij pr shprblime toksore. Dikujt, q deshi t bhej dishepulli i tij, Ai i tha: "Dhelprat kan strofulla dhe zogjt e qiellit kan fole, por Biri i njeriut nuk ka ku t mbshtes kokn." - Mateu 8:20. N qoft se njerzit do t prfitonin botn me Krishtin, turma t tra do t'i kishin ofruar besnikri, por Ai nuk mund ta pranonte nj shrbim t till. Kishte shum nga ata q ishin lidhur me T, t cilt ishin joshur nga shpresa pr nj mbretri botrore. Ata nuk duheshin zhgnjyer. Msimi i thell shpirtror n mrekullin e bukve nuk ishte kuptuar. Kjo duhej t bhej e qart. Dhe ky zbulim i ri do t sillte me vete nj prov t afrt. Mrekullia e bukve u prhap anemban. Q n mngjes njerzit u dyndn nga toka dhe deti pr t par Jezusin n Betsaida. Ata, q e kishin braktisur natn e kaluar, u kthyen me shpresn pr ta par prsri aty, sepse nuk kishte patur asnj vark, me t ciln t mund t kalonte n ann tjetr. Por prpjekja u shkoi kot dhe shum u kthyen n Kapernaum, duke e krkuar. Ndrkoh Ai kishte arritur n Genesaret, pasi kishte munguar nj dit. Sapo u mor vesh se kishte zbritur n tok, njerzit "vrapuan nga t katr ant e zos dhe filluan t mbartnin me barrela t smurt e tyre pr n vendin ku kishin dgjuar se Ai ndodhej." - Marku 6:55. M von ai shkoi n sinagog dhe aty e gjetn ata, q kishin ardhur nga Betsaida. Dishepujt i treguan turms s habitur se si e kishin kaluar detin, pr stuhin e vrullshme dhe ort e gjata t prpjekjeve t kota kundr errav kundrshtare, shfaqjen e Krishtit duke ecur mbi uj, frikn e tyre, fjalt e Tij qetsuese, aventurn e Pjetrit dhe rezultatin e saj, qetsimin e papritur t furtuns dhe mbrritjen e varks n tok. Megjithse i dgjuan t gjitha kto, shum prej tyre u mblodhn rreth Jezusit, duke e pyetur: "Rabi prej nga po vjen?" Ata shpresonin t dgjonin nga buzt e Tij nj rrfim m t hollsishm t mrekullis. Jezusi nuk ua knaqi kureshtjen. Ai u tha me trishtim: "Ju m krkoni jo sepse pat mrekullit, por sepse hngrt nga bukt dhe u ngopt." Pasi ishin ushqyer me bukt, ata ende shpresonin t prfitonin prej Tij. Shptimtari i porositi: "Mos u prpiqni pr ushqimin q prishet, por pr ushqimin, q qndron deri n jetn e prjetshme." Mos krkoni vetm prfitime materiale. Le t mos jen prpjekjet tuaja kryesore pr jetn e tanishme, por krkoni ushqim shpirtror, pikrisht at menuri q do t qndroj deri n jetn e prjetshme. Kt mund ta jap vetm Biri i Perndis, "sepse At e ka vulosur Ati Perndi." Pr momentin interesi i dgjuesve u zgjua. Ata thirrn: "far duhet t bjm pr t kryer punt e Perndis?" Ata kishin br shum pun t lodhshme, q t'i plqenin Perndis dhe ishin gati t dgjonin pr ndonj rit t ri, nprmjet t cilit t siguronin nj merit m t madhe. Pyetja e tyre donte t thoshte: far duhet t bjm q t meritojm qiellin? far mimi na duhet t paguajm q t fitojm jetn e ardhshme?' "Jezusi iu prgjigj dhe iu tha, Puna e Perndis sht q t besoni n At, q Ai drgoi." mimi i qiellit sht Jezusi. Rruga pr n qiell sht me an t besimit tek "Qengji i Perndis, q largon mkatin e bots." - Gjoni 1:29. Por njerzit zgjodhn t mos e pranonin shpalljen e s vrtets hyjnore. Jezusi kishte br pikrisht punn, q profecia kishte parathn se Mesia do t bnte. Por ata nuk kishin par at, q shpresat e tyre egoiste kishin imagjinuar si punn e Tij. Krishti vrtet i kishte ushqyer nj her njerzit me buk elbi, por n kohn e Moisiut, Izraeli ishte ushqyer me mana dyzet vjet rrjesht. Prej Mesias priteshin bekime shum m t mdha. Zemrat e tyre t paknaqura pyesnin 'pse?' N qoft se Jezusi mund t bnt vepra kaq t mrekullueshme, si ato q ata kishin par, a nuk mund t'i jepte Ai shndet, fuqi dhe pasuri popullit t Tij, t'i lironte nga shtypsit dhe t'i lartsonte ata me pushtet dhe nderim? Fakti se Ai shpallte se ishte i drguari i Perndis dhe refuzonte t ishte

200

mbret i Izraelit, ishte nj mister, q ata nuk mund ta kuptonin. Refuzimi i Tij u keqinterpretua. Shum njerz arritn n prfundimin se Ai nuk guxonte t'i shpallte pretendimet e Tij, sepse Ai Vet dyshonte n karakterin hyjnor t misionit t Tij. Kshtu i hapn zemrat ndaj mosbesimit dhe fara q Satani kishte mbjell shpejt e dha frutin e saj t keqkuptimit dhe tradhtis. Nj rabi e pyeti gjysm me t tallur: "Ather far shenje bn ti, pra, q ne ta shohim dhe ta besojm? 'vepr po kryen? Etrit tan vrtet hngrn mana n shkrettir, ashtu si sht shkruar:" Ai u dha pr t ngrn buk nga qielli." Judenjt e nderonin Moisiun si dhnsin e manas. Ata ia dedikonin lavdrimin instrumentit dhe e harronin At, nprmjet t cilit ishte kryer puna. Etrit e tyre kishin mrmritur kundr Moisiut. Kishin dyshuar dhe mohuar misionin e tij hyjnor. Tani, me t njjtn frym fmijt e tyre hidhnin posht At, q po u sillte mesazhin e Perndis. "Ather Jezusi u tha: N t vrtet, n t vrtet po iu them, se jo Moisiu jua ka dhn bukt nga qielli." Dhnsi i manas qndronte midis tyre. Ishte vet Krishti ai, q i kishte udhhequr hebrenjt npr shkretrir dhe i kishte ushqyer ata prdit me bukn qiellore. Ai ushqim ishte nj lloj buke e vrtet nga qielli. Fryma jetdhnse, q buronte nga pafundsia e Perndis, ishte mana e vrtet. Jezusi tha: "Buka e Perndis sht ai q zbret nga qielli dhe i jep jet bots." - Gjoni 6:33. Ende me mendimin se Jezusi po i referohej ushqimit t prkohshm, disa prej dgjuesve t Tij u shprehn: "Zot na jep nga kjo buk tani e tutje." Ather Jezusi u foli qart: "Un jam buka e jets." Figura q prdori Jezusi ishte e njour pr judenjt. Moisiu nn frymzimin e Fryms s Shenjt Moses, kishte thn: "Njeriu nuk jeton vetm nga buka, por nga do fjal q del nga goja e Zotit." Profeti Jeremia ka shkruar: "I gjeta fjalt e Tua dhe i prtypa dhe fjala jote u b gzimi dhe ngazllimi i zemrs sime." - Ligji i Prtrir 8:3, Jeremia 15:16. Rabit kishin nj shprehje se ngrnia e buks, n kuptimin shpirtror, ishte studimi i ligjit dhe praktikimi i veprave t mira. Shpesh thuhej se me ardhjen e Mesias do t ushqehej i gjith Izraeli. Msimet e profetve e bnin t qart kuptimin shpirtror t mrekullis s bukve. Kt msim po prpiqej Krishti t'u shpaloste dgjuesve t Tij n sinagog. Po t'i kishin kuptuar Shkrimet, do t'i kishin kuptuar fjalt e Tij kur tha: "Un jam buka e jets." Vetm nj dit m par, grumbulli i njerzve t lodhur e t kputur ishte ushqyer me bukn, q i kishte dhn Ai. Ashtu si kishin marr fuqi dhe freski nga ajo buk, ashtu do t merrnin nga Krishti fuqi shpirtrore pr jetn e prjetshme. "Ai q vjen tek Un," tha Ai, "nuk do t ket kurr uri dhe ai q beson tek Un nuk do t ket kurr etje." Por, Ai shtoi: "Megjithse m keni par, nuk m besoni." Ata e kishin par Krishtin nprmjet dshmis s Fryms s Shenjt, nprmjet zbuless q Perndia u kishte dhn zemrave t tyre. Provat e gjalla t fuqis s Tij kishin qen para tyre do dit, megjithat kishin krkuar shenj tjetr. Po t'u jepej kjo, do t ishin po aq mosbesues sa m par. Po t mos bindeshin nga ajo q kishin par dhe dgjuar ishte e kot t'u tregoje vepra t tjera t mrekullueshme. Mosbesimi gjithmon do t gjej shkas pr dyshim dhe do t arsyetoj kundr provs s sigurt. Krishti u bri thirrje prsri atyre zemrave t ngurta. "Nuk do ta hedh tutje at q vjen tek Un." T gjith ata q do e pranuan At me besim, do t kishin jetn e prjetshme. Asnj nuk mund t humbiste. Nuk ishte e nevojshme q farisenjt dhe saducenjt t diskutonin pr jetn e ardhshme. Njerzit nuk kishin pse t mbanin m zi n hidhrim t pashpres pr t vdekurit e tyre. "Ky sht vullneti i Atij q m drgoi, q kushdo q e sheh Birin dhe beson n T, t ket jetn e prjetshme dhe Un do ta ngjall ditn e fundit." Por udhheqsit e njerzve u ofenduan "dhe than 'A nuk sht ky Jezusi, biri i Jozefit, t cilit ia njohin babain dhe nnn? Si ka mundsi q Ai thot 'zbrita nga qielli'?" U prpoqn t ngjallnin

201

paragjykime, duke prmendur origjinn e Jezusit. Me prbuzje aluduan pr jetn e Tij si puntor galileas dhe pr familjen e Tij t varfr dhe t thjesht. Pretendimet e ktij zdrukthtari t pashkoll, nuk ishin t denja pr vmendjen e tyre. Dhe pr shkak t lindjes s Tij t mistershme ata lan t kuptohej se prindrit e Tij ishin t dyshimt, duke i paraqitur rrethanat e lindjes s tij si njoll mbi historin e Tij. Jezusi nuk u prpoq t shpjegonte misterin e lindjes s Tij. Ai nuk iu prgjigj pyetjeve n lidhje me zbritjen e Tij prej qiellit, ashtu si nuk u ishte prgjigjur pyetjeve n lidhje me udhtimin n det. Ai nuk u trhoqi vmendjen drejt mrekullive, q shquheshin n jetn e Tij. Me dshirn e Tij, Ai hoqi do fam nga vetja dhe mori rolin e nj shrbtori. Por fjalt dhe veprat zbuluan karakterin e Tij. T gjith ata, zemrat e t cilve ishin t hapura ndaj drits hyjnore do ta njihnin At si "i Vetmlinduri i Atit, plot hir e t vrtet." - Gjoni 1:14. Paragjykimi i farisenjve ishte m i thell se sa tregonin pyetjet e tyre. I kishte rrnjt n mbrapshtin e zemrave t tyre. do fjal dhe veprim i Jezusit ngjallte armiqsi tek ta. Fryma, q ata ushqenin nuk gjente tek Ai asnj kord q t'u prgjigjej. "Askush nuk mund t vij tek Un, prvese nprmjet Atit, q m ka drguar ta trheq at. Un do ta ngjall n ditn e fundit. Tek profett sht shkruar: Ata do t msojn prej Perndis. Prandaj do njeri q ka dgjuar dhe msuar prej Atit, vjen tek Un." Askush nuk do t vij tek Krishti, prve atyre q i prgjigjen thirrjes s dashuris s Atit. Por Perndia i trheq t gjith zemrat drejt Tij dhe vetm ata, q i rezistojn nuk do t pranojn t vijn tek Krishti. N fjalt "Ata t gjith do t msojn prej Atit," Jezusi iu referua profecis s Isaias: "T gjith fmijt e Tu do t msojn prej Zotit dhe e madhe do t jet paqja e fmijve t tu." - Isaia 54:13. Kt shkrim judenjt e prvetsuan. Ata mburreshin se Perndia ishte msuesi i tyre. Por Jezusi u tregoi sesa mendjeleht ishin n kt pretendim. Ai u tha: "prandaj do njeri q ka dgjuar dhe msuar prej Atit, vjen tek Un." Vetm nprmjet Krishtit ata mund t merrnin njohuri mbi Atin. Njerzimi nuk e prballonte dot pamjen e lavdis s Tij. Ata, q kishin msuar prej Zotit kishin dgjuar zrin e Birit t Tij dhe tek Jezusi i Nazaretit ata do t njihnin at, q Ati kishte shpallur nprmjet natyrs dhe zbuless. "N t vrtet, n t vrtet po ju them, ai q beson tek Un, ka jetn e prjetshme." Nprmjet Gjonit, q i dgjoi kto fjal, Fryma e Shenjt u shpall kishave: "Kjo sht pasuria, Perndia na ka dhn jetn e prjetshme dhe, kjo jet sht n Birin e Tij. Ai q ka Birin, ka jetn." - 1 Gjoni 5:11, 12. Jezusi tha: "Un do ta ngjall at ditn e fundit." Krishti u b nj trup me ne, q ne t mund t bhemi nj shpirt me T. Nprmjet ktij bashkimi, ne do t dalim prej varrit, jo thjesht si nj shfaqje e fuqis s Krishtit, por sepse me an t besimit jeta e Tij sht br jona. Ata, q e shohin Krishtin n karakterin e Tij t vrtet dhe e marrin n zemr kan jetn e prjetshme. Nprmjet Fryms, Krishti banon n ne dhe Fryma e Perndis, e marr n zemr me besim, sht fillimi i jets s prjetshme. Njerzit i kujtuan Krishtit manan q etrit e tyre hngn n shkrettir, sikur sigurimi i atij ushqimi t ishte nj mrekulli m e madhe se ajo, q bri Jezusi. Por, Ai u tregon sesa e vogl ishte ajo dhurat n krahasim me bekimet, q Ai kishte ardhur t'u jepte. Mana mund t mbaje vetm ekzistencn toksore, por nuk mund t ndalonte afrimin e vdekjes, as t siguronte pavdeksin. Ndrsa buka e qiellit ushqen shpirtin drejt jets s prjetshme. Shptimtari tha: "Un jam buka e jets. Baballart tuaj hngrn buk n shkrettir dhe tani kan vdekur. Kjo sht buka, e cila zbret nga qielli, n mnyr q njeriu t haj prej saj dhe t mos vdes. Un jam buka e gjall, q zbriti nga qielli. Ai, q ha prej saj do t jetoj prgjithmon." Ksaj shprehjeje Krishti i shton nj tjetr. Vetm duke vdekur Ai mund t'u jepte jetn njerzve dhe n fjalt q pasuan Ai

202

tregon vdekjen e Tij si mjetin e shptimit. Ai thot: "Buka q do t jap Un sht trupi Im, q do ta jap pr shptimin e bots." Judenjt po bheshin gati t festonin Pashkn n Jeruzalem, n prkujtim t nats s lirimit t Izraelit, kur engjlli shkatrrimtar goditi shtpit e Egjiptit. N qengjin e Pashks Perndia dshironte q ata t shikonin Qengjin e Perndis dhe nprmjet simbolit t merrnin At, q dha Veten e Tij pr jetn e bots. Por judenjt e kishin br simbolin shum t rndsishm, ndrkoh q kuptimi i tij nuk ishte vn re. Ata nuk dallonin aty trupin e Zotit. E njjta e vrtet, q ishte simbolizuar n shrbesn e pashks u msua nga fjalt e Krishtit. Por ende nuk ishte kuptuar. Rabit filluan t brtisnin t zemruar: "Si mund t na e jap ky njeri trupin e Tij pr t ngrn?" Ata u hoqn sikur i kuptuan fjalt e Tij n kuptimine tyre t par ashtu si Nikodemusi, kur tha: "Si mund t lind nj njeri kur sht plak?" - Gjoni 3:4. Ata e kuptuan deri diku at q donte t'u thoshte Jezusi, por nuk donin ta pranonin. Duke i keqinterpretuar fjalt e Tij, shpresonin t'i bnin njerzit t mendonin kundr Tij. Krishti nuk e zbuti shmblltyrn e Tij simbolike. Ai e prforcoi t vrtetn me nj gjuh m t fuqishme: "n t vrtet, n t vrtet po ju them; Po t mos hani trupin e Birit t njeriut dhe t pini gjakun e Tij, nuk do t keni jet. Ai q ha trupin Tim dhe pi gjakun Tim, ka jetn e prjetshme dhe Un do ta ngjall ditn e fundit. Sepse trupi Im sht vrtet ushqim dhe gjaku Im sht vrtet pije. Ai q ha trupin Tim dhe pi gjakun Tim, jeton n Mua dhe Un n t." T hash trupin dhe t pish gjakun e Krishtit do t thot ta pranosh At si Shptimtar personal, duke besuar se Ai na fal mkatet dhe se n T jemi t plot. Duke par dashurin e Tij, duke menduar pr t, duke pir n t, ne bhemi pjestar n natyrn e Tij. Ajo q ushqimi sht pr trupin, Krishti duhet t jet pr shpirtin. Ushqimi nuk na bn mir nse nuk e ham, nse nuk bhet pjes e qnies son. Kshtu Krishti nuk ka vler pr ne nse nuk e njohim si Shptimtar personal. Nj njohuri teorike nuk do t na ndihmonte pr asgj. N duhet t ushqehemi me T, ta pranojm n zemr, q jeta e Tij t bhet e jona. Dashuria e Tij, hiri i Tij, duhet t prvetsohet. Por edhe kto figura nuk arrijn ta tregojn privilegjin e marrdhnies s besimtarit me Krishtin. Jezusi tha: "Ashtu si Ati i gjall m ka drguar dhe Un jetoj prej Atit, ashtu Ai q m ha mua, do t jetoj prej Meje." Ashtu si Biri i Perndis jetoi me an t besimit tek Ati, kshtu duhet t jetojm ne me besim tek Krishti. Kaq shum i ishte dorzuar Jezusi vullnetit t Perndis, sa n jetn e Tij shfaqej vetm Ati. Megjithse u tundua n t gjitha pikat ashtu si ne, Ai qndroi para bots i paprlyer nga e keqja q e rrethonte. Kshtu edhe ne ashtu si Krishti duhet t dalim fitimtar. A je ndjeks i Krishtit? Ather gjithka, q sht shkruar n lidhje me jetn shpirtrore sht shkruar pr ty dhe mund t arrihet, duke e bashkuar veten me Jezusin. A mos po dobsohet zelli juaj? A mos sht ftohur dashuria juaj e par? Pranoni prsri dashurin e ofruar t Krishtit. Hani nga trupi i Tij, pini nga gjaku i Tij, dhe ju do t bheni nj me Atin dhe Birin. Judenjt mosbesues nuk donin ta kuptonin domethnien e fjalve t Shptimtarit. Ligji ritual ua ndalonte t shijonin gjakun dhe tani ata e interpretonin gjuhn e Krishtit si nj sakrilegj dhe diskutuan pr t me njri-tjetrin. Madje edhe disa nga dishepujt than: "Ky sht nj pohim shum i rnd. Kush mund ta dgjoj at?" Shptimtari u prgjigj: "Kjo gj ju ofendon? Po kur t shikoni Birin e njeriut t ngjitet aty ku ishte m par? Esht fryma ajo q e kupton; mishi nuk ka asnj prfitim. Fjalt q ju flas un jan frym dhe jan jet." Jeta e Krishtit q i jep jet bots sht n fjaln e Tij. Nprmjet fjals s Tij Jezusi i shroi smundjet dhe largoi demont. Me fjaln e Tij Ai qetsoi detin dhe ngjalli t vdekurit. Njerzit

203

dshmuan se fjala e Tij kishte pushtet. Ai fliste fjaln e Perndis, ashtu si kishte folur nprmjet gjith profetve dhe msuesve t Testamentit t Vjetr. E gjith Bibla sht nj shfaqje e Krishtit dhe Shptimtari dshironte ta ngulte besimin e ndjeksve t Tij tek fjala. Kur prania e Tij e dukshme t largohej, fjala duhej t ishte burimi i tyre i fuqis. Ashtu si Mjeshtri i tyre, ata duhej t jetonin "nga do fjal q dilte nga goja e Perndis." - Mateu 4:4. Jeta jon fizike mbahet nga ushqimi, po kshtu jeta jon shpirtrore mbahet nga fjala e Perndis. do shpirt duhet t marr jet nga fjala e Perndis pr veten. Ashtu si ne duhet t ham vet pr t'u ushqyer, po kshtu duhet ta marrim fjaln pr vete. Nuk duhet ta marrim vetm nprmjet mendjes s dikujt tjetr. Duhet ta studiojm Bibln me kujdes, duke i krkuar Perndis ndihmn e Fryms s Shenjt, q t mund t kuptojm fjaln e Tij. Duhet t marrim nj varg dhe t prqendrohemi pr t sqaruar mendimin q Perndia ka vn n at varg pr ne. Duhet t meditojm mbi mendimin derisa t bhet i yni dhe ta dim "far thot Zoti." N premtimet dhe paralajmrimet e Tij, Jezusi m drejtohet mua. Perndia aq shum e deshi botn, sa dha Birin e Tij t vetmlindur, q, duke besuar n T, t mos vdes, por t ket jetn e prjetshme. Prvojat e treguara n fjaln e Perndis duhet t jen prvojat e mia. Lutja dhe premtimi, rregullat dhe paralajmrimet jan t miat. "Un jam kryqzuar me Krishtin, ndonse jetoj. Megjithat, jo un, por Krishti jeton n mua. Jetn q tani jetoj n trup e jetoj me besim n Birin e Perndis, q m deshi dhe dha Veten pr mua." - Galatasve 2:20. Ashtu si besimi i merr dhe i prvetson parimet e s vrtets, ato bhen pjes e qnies dhe fuqia motivuese e jets. Fjala e Perndis e marr n shpirt formon mendimet dhe hyn n zhvillimin e karakterit. Duke par vazhdimisht Jezusin me besim, ne do t forcohemi. Perndia do t'u bj zbulesat m t muara njerzve t Tij t uritur dhe t etur. Ata do t shohin se Krishti sht nj Shptimtar personal. Ndrsa ushqehen m fjaln e Tij, do e shohin se ajo sht frym dhe jet. Fjala shkatrron prirjen e natyrshme toksore dhe jep nj jet t re n Krishtin Jezus. Fryma e Shenjt vjen n shpirt si Ngushllues. Nprmjet hirit t Tij transformues, tek dishepulli riprodhohet imazhi i Perndis. Ai bhet nj krijes e re. Dashuria i z vendin urrejtjes dhe nj zemr tjetr merr ngjashmri hyjnore. Kjo do t thot t jetosh "nga do fjal q del nga goja e Perndis." Kjo do t thot t hash bukn, q zbret nga qielli. Krishti ka thn nj t vrtet t shenjt, t prjetshme n lidhje me marrdhnien e Tij me ndjeksit e Tij. Ai e njihte karakterin e atyre q hiqeshin se ishin dishepujt e Tij dhe fjalt e Tij e vun n prov besimin e tyre. Ai shpalli se ata duhej t besonin dhe t vepronin sipas msimeve t Tij. T gjith ata, q e pranonin do t merrnin pjes n natyrn e Tij dhe do t'i prshtateshin karakterit t Tij. Ktu prfshihej heqja dor nga ambiciet e tyre t dashura. Krkohej dorzimi i plot i vetes ndaj Jezusit. Ata u thirrn q t ishin vetsakrifikues, zemrbut dhe t prulur n zemra. Ata duhej t ecnin n shtegun e ngusht ku udhtoi Njeriu i Kalvarit, n qoft se donin t kishin pjes n dhuratn e jets dhe lavdin e qiellit. Prova ishte shum e madhe. Entuziazmi i atyre, q krkuan ta merrnin me forc dhe ta bnin mbret u ftoh. Ata shpalln n sinagog se ky diskutim u kishte hapur syt. Tani nuk ishin t mashtruar. N mendjet e tyre fjalt e Tij ishin nj rrfim i drejtprdrejt se, Ai nuk ishte Mesia dhe se asnj shprblim toksor nuk duhej t kuptohej i lidhur me T. Ata e kishin mirpritur fuqin e Tij mrekullibrse. Ishin t etur t liroheshin nga smundjet dhe vuajtjet, por nuk e plqenin jetn e Tij vetsakrifikuese. Nuk bheshin merak pr mbretrin misterioze shpirtrore, pr t ciln Ai fliste. T pasinqertt, egoistt q e kishin krkuar, nuk e dshironin m. N qoft se nuk do ta ushtronte fuqin dhe ndikimin e Tij, q ata t fitonin lirin ndaj romakve, nuk do t kishin m pun me T.

204

Jezusi u tha hapur "Ka disa prej jush q nuk besojn," dhe shtoi "Prandaj ju thash, se askush nuk vjen tek Un, n qoft se nuk sht caktuar nga Ati Im." Ai donte q ata t kuptonin se, nse nuk ishin trhequr drejt Tij, kjo ndodhte sepse zemrat e tyre nuk ishin t hapura ndaj Fryms s Shenjt. "Njeriu natyror nuk mund t'i kuptoj gjrat e Fryms s Perndis, sepse ato jan pa kuptim pr t. As nuk mund t'i njoh, sepse ato kuptohen n frym." - 1 Korintasve 2:14. Me an t besimit ai shikon lavdin e Jezusit. Kjo lavdi fshihet, derisa nprmjet Fryms s Shenjt, ndizet besimi n shpirt. Nga qortimi publik pr mosbesimin e tyre kta dishepuj u larguan edhe m shum nga Jezusi. Ata u mrzitn shum dhe, duke dashur ta lndonin Shptimtarin dhe t knaqnin keqdashjen e farisenjve u larguan me mosprfillje. Ata e kishin br zgjedhjen e tyre, kishin marr formn pa frymn, lvoren pa kokrrn. M pas ata nuk e trhoqn vendimin e tyre, sepse nuk ecn m me Jezusin. "Ai mban n dor terploten dhe do ta pastroj plotsisht lmin e Tij dhe do ta mbledh grurin n hambar." - Mateu 3:12. Kjo ishte nj nga koht e pastrimit. Nprmjet fjalve t s vrtets, kashta po veohej nga gruri. Ngaq ishin shum mendjeleht dhe u plqente vetja pr t pranuar vrejtje, e donin shum botn pr t pranuar nj jet prulsie, shum u larguan nga Jezusi. Shum t tjer vazhdojn t bjn t njjtn gj. Shpirtrat po provohen sot, ashtu si ndodhi me dishepujt n sinagog n Kapernaum. Kur e vrteta vjen pran zemrs s tyre, ata shohin se jett e tyre nuk jan n prputhje me vullnetin e Perndis. Shohin nevojn pr nj ndryshim t gjithanshm tek vetja, por nuk duan t'i hyjn puns s mohimit t vetes. Prandaj zemrohen, kur u zbulohen mkatet. Largohen t ofenduar, ashtu si u larguan dishepujt nga Jezusi, duke mrmritur: "Kto jan fjal t rnda. Kush mund t'i dgjoj?" Lavdrimet dhe lajkat do t'u plqenin veshve t tyre. E vrteta nuk mirpritet, ata nuk mund ta dgjojn. Kur turmat e ndjekin, kur mijra njerz ushqehen dhe dgjohen thirrjet e triumfit, zrat e tyre ngrihen n lavdrim. Por kur hulumtimi i Fryms s Perndis zbulon mkatin e tyre dhe i porosit t heqin dor, i kthejn shpinn s vrtets dhe nuk ecin m me Jezusin. Kur kta dishepuj t paknaqur u larguan nga Krishti, nj frym tjetr i vuri nn kontroll. Nuk gjenin asgj trheqse tek Ai, q u ishte dukur aq interesant. Krkuan armiqt e Tij, sepse ishin n harmoni me frymn dhe punn e tyre. Ia keqinterpretuan fjalt, ia fallsifikuan pohimet dhe ia kundrshtuan motivet. Vazhduan rrugn e tyre, duke mbledhur do gj, q mund t kthehej kundr Tij dhe nj zemr e till u nxit nga kto lajme t rreme se jeta e Tij ishte n rrezik. Lajmi se gjoja Ai vet e pohoi se, Jezusi i Nazaretit nuk ishte Mesia u prhap shpejt. Kshtu n Galile rryma e mendimit popullor u kthye kundr Tij, ashtu si dhe nj vit m par n Jude. Sa keq pr Izraelin! E hodhn posht Shptimtarin e tyre, sepse dshironin nj fitimtar, q do t'u jepte pushtet t prkohshm. Ata dshironin trupin q vdes dhe jo at q zgjat n jetn e prjetshme. Me zemr t vrar, Jezusi pa ata q kishin qen dishepujt e Tij t largoheshin prej Drits, Drits s njerzve. Ndrgjegjsimi se dhembshuria e Tij nuk ishte vlersuar, dashuria e Tij nuk ishte kthyer, mshira e Tij ishte nvlersuar, shptimi i Tij ishte kundrshtuar, e mbushi me nj dhimbje t paprshkrueshme. Ngjarje t tilla e bn At njeri t vuante dhe t njihte hidhrimin. Pa u prpjekur t'i ndalonte ata q po i largoheshin, Jezusi u kthye nga t dymbdhjett dhe u tha: "Do t shkoni edhe ju?" Pjetri iu prgjigj, duke pyetur: "Zot, te kush t shkojm?" "Ti ke fjalt e jets s prjetshme," shtoi ai. "Ne besojm dhe jemi t sigurt se Ti je Krishti, Biri i Perndis s gjall." "Te kush t shkojm?" Msuesit e Izraelit ishin skllevr t formalizmit. Farisenjt dhe saducenjt ishin n grindje t vazhdueshme. T largoheshe prej Jezusit donte t thoshte t bije midis

205

kokfortve mbi rite e ceremonira, midis njerzve ambicioz, q krkonin lavdin e tyre. Dishepujt kishin gjetur m shum paqe dhe gzim n jett e tyre qkur kishin pranuar Krishtin. Si mund t ktheheshin tek ata q kishin prbuzur dhe prndjekur Mikun e mkatarve? Ata kishin koh q e krkonin Mesian. Tani Ai kishte ardhur dhe ata nuk mund ta linin pranin e Tij pr t shkuar tek ata q gjurmonin t'ia merrnin jetn dhe q i kishin prndjekur, sepse ishin ndjeksit e Tij. "Te kush t shkojm?" Sigurisht, jo nga msimet e Krishtit, msimet e dashuris dhe mshirs, tek errsira e mosbesimit, ligsia e bots. Kur Shptimtari u braktis prej atyre q kishin dshmuar veprat e Tij t mrekullueshme, Pjetri shfaqi besimin e dishepujve: "Ti je Krishti." Vetm ideja e humbjes s ksaj spirance pr shpirtrat e tyre i mbushi me frik dhe dhimbje. T mbeteshe pa nj Shptimtar ishte njsoj si t shtyheshe n nj det t errt dhe t stuhishm. Shum nga fjalt dhe veprat e Jezusit u dukeshin t mistershme mendjeve t kufizuara, por do fjal dhe veprim kishte nj qllim t caktuar n punn pr shptimin ton. donjra prej tyre ishte llogaritur t prodhonte rezultatin e vet. Nse ne do t ishim n gjendje t kuptonim qllimet e Tij, gjithka do t ishte e rndsishme, e plot dhe n harmoni me misionin e Tij. Megjithse tani nuk mund t'i kuptojm veprimet dhe mnyrat e Perndis, mund t dallojm dashurin e Tij t madhe, q prshkon sjelljen e Tij ndaj njerzve. Ai q jeton pran Jezusit do t kuptoj shum nga misteri i perndishmris. Do t kuptoj mshirn q qorton, q provon karakterin dhe nxjerr n drit qllimin e zemrs. Kur Jezusi paraqiti t vrtetn provuese q i bri shum nga dishepujt e Tij t ktheheshin prapa, e dinte rezultatin e fjalve t Tij, por Ai kishte nj qllim mshire pr t prmbushur. Ai parashikoi se n astin e tundimit secili prej dishepujve t Tij t dashur do t testohej rreptsisht. Agonia e Tij n Getsemane, tradhtimi dhe kryqzimi do t ishte pr ta nj prov e rnd. Po t mos kishin pasur nj prov paraprake, shum, q ishin shtyr nga motive egoiste do t ishin bashkuar me ta. Kur Zoti i tyre u dnua n salln e gjyqit, kur turma q e kishte brohoritur si mbret fishkllente dhe e shante, kur njerzit talls brtisnin "Kryqzoje!," pasi ambiciet e tyre pr fam botrore u zhgnjyen, kta egoist, duke e mohuar besnikrin e tyre ndaj Jezusit, u shkaktuan dishepujve n zemr nj dhimbje t hidhur, prvluese, prve hidhrimit dhe zhgnjimit pr shkatrrimin e shpresave t tyre m t dashura. N at or t errt, shembulli i atyre, q u larguan prej Tij mund t kishte trhequr t tjer pas. Por Jezusi e shkaktoi kt kriz, ndrkoh q me pranin e Tij personale mund ta forconte ende besimin e ndjeksve t Tij t vrtet. Shptimtar i Dhembshur, i cili, megjithse e dinte mir fundin q e priste, me dashuri e sheshoi rrugn pr dishepujt e Tij, i prgatiti pr gjyqin kurorzues dhe i forcoi pr provn e tyre prfundimtare!

42 Tradita Bazuar tek Mateu 15:1-20; Marku 7:1-23.

206

Skribt dhe farisenjt, duke shpresuar se do ta takonin Jezusin gjat Pashks, i kishin ngritur nj kurth. Por Jezusi q e dinte qllimin e tyre mungoi n kt mbledhje. "Ather erdhn tek Ai farisenjt dhe disa nga skribt." Meq Ai nuk shkoi tek ta, erdhn ata tek Ai. Pr nj far kohe u duk se njerzit e Galiles do ta prisnin Jezusin si Mesia dhe se pushteti i hierarkis n at zon do t thyhej. Misioni i t dymbdhjetve, q tregonte zgjerimin e puns s Krishtit dhe i onte dishepujt n konflikt m t drejtprdrejt me rabit, kishte ringjallur xhelozin e udhheqsve n Jeruzalem. Spiunt, q ata solln n Kapernaum, n prpjekje pr ta akuzuar pr Sabatshkelje, tani ishin turbulluar. Por rabit ishin t vendosur t'ia arrinin qllimit. Tani dikush tjetr ishte ngarkuar t vzhgonte lvizjet e Tij dhe t gjente akuza kundr Tij. Si gjithmon, akuzat i drejtoheshin pr mosrespektim nga ana e Tij e parimeve tradicionale, q pengonte ligjin e Perndis. Kto parime q shrbenin pr t ruajtur zbatimin e ligjit, n t vrtet konsideroheshin m t shenjta se vet ligji. Kur u njohn me urdhrimet e dhna n Sinai, hebrenjt paraplqyen parimet e rabive. Ndrmjet urdhresave, m e detyrueshme ishte ajo e pastrimit ceremonial. Nj anashkalim i ktyre rregullave para ngrnies konsiderohej nj krim shum i shmtuar, q ndshkohej si n kt bot dhe n tjetrn. Konsiderohej virtyt t dnoje shkelsin. Rregullat n lidhje me pastrimin ishin aq t shumta, saq jeta e njeriut nuk ishte e mjaftueshme pr t'i msuar t gjitha. Jeta e atyre, q prpiqeshin t zbatonin krkesat e rabive ishte nj betej e gjat kundr ndotjes ceremoniale, nj mori larjesh dhe pastrimesh. Ndrsa njerzit merreshin me dallime qesharake dhe shrbesa q Perndia nuk i kishte krkuar, vmendja e tyre largohej nga parimi madhshtor i ligjit t Tij. Krishti dhe dishepujt e Tij nuk i ndiqnin kto larje ceremoniale dhe spiunt e prdorn kt mosprfillje si baz pr akuzat e tyre. Megjithat, nuk e sulmuan Krishtin drejtprdrejt, por, duke kritikuar dishepujt e Tij. N prani t turms ata pyetn: "Prse e shkelin dishepujt e Tu traditn e m t vjetrve? Ata nuk i lajn duart para se t han buk." Sa her mesazhi i s vrtets vjen n shpirtra me fuqi t veant Satani nxit agjentt e tij pr t filluar debat mbi shtje jothelbsore. N kt mnyr ai trheq vmendjen nga problemet e vrteta. Sa her q nis nj pun e mir, ka ankues q jan gati t hyjn n debat mbi forma apo teknika, pr t'i larguar mendjet nga realitetet jetike. Kur duket se Perndia sht gati t punoj n mnyr t veant pr njerzit e Tij, ata nuk duhet t trhiqen nga nj debat q do t sjell vetm shkatrrim pr shpirtrat. shtjet q duhet t na shqetsojn m shum jan: A besoj un vrtet n Birin e Perndis? A sht jeta ime n harmoni me ligjin hyjnor? "Kush beson n Birin ka jet t prjetshme, kurse kush nuk i bindet Birit nuk do t shoh jet." "N qoft se i zbatojm urdhrimet e Tij e dim se e kemi njohur At." - Gjoni 3:36, 1 Gjoni 2:3. Jezusi nuk u prpoq ta mbronte Veten apo dishepujt. Ai nuk i prmendi akuzat kundr Tij, por vazhdoi, duke treguar frymn q i aktivizonte kta kokfort pr ritet njerzore. U dha nj shembull t asaj, q ata bnin vazhdimisht dhe kishin br pak para se t vinin ta krkonin. "Sa mir e hidhni posht urdhrimin e Perndis," tha Ai, "q t mbani traditn tuaj? Sepse Moisiu ka thn: 'Ndero atin e nnn tnde' dhe' kush flet keq pr atin dhe nnn dnohet me vdekje.' Ndrsa ju thoni; Nse dikush i thot atit ose nns s vet: 'Gjithka q mund t bj pr ty sht kurbani, domethn nj ofert Perndis,' nuk sht i detyruar t nderoj atin e vet me t. Kshtu ju nuk e lini at t bj m shum pr nnn ose babain e tij." Ata e e kishin ln mnjan urdhrimin e pest sikur kjo t mos kishte pasoja, por ishin shum t prer n zbatimin e tradits s t vjetrve. Ata i msonin njerzit se prkushtimi i prons s tyre n tempull ishte nj detyr m e shenjt sesa ndihma ndaj prindrve dhe sado e madhe t ishte nevoja, ishte sakrilegj t'i jepje atit ose nns ndonj pjes nga ajo q ishte shenjtruar. Nj fmij i pabindur duhej vetm t

207

thoshte fjaln "kurban" mbi pronn e tij, duke ia ofruar kshtu Perndis dhe mund ta mbante pr prdorimin e tij gjat jets dhe pas vdekjes duhet t jepej n shrbim t tempullit. Kshtu ai ishte i lir, si n jet, ashtu edhe n vdekje, t'i nderonte dhe mashtronte prindrit e tij, nn maskn e nj prkushtimi t shtirur ndaj Perndis. Jezusi asnjher, me fjal ose vepra, nuk e zvogloi detyrimin e njeriut pr t'i dhn dhurata dhe oferta Perndis. Ishte Krishti Ai q dha t gjitha udhzimet e ligjit, n lidhje me t dhjetat dhe ofertat. Kur ishte mbi tok Ai e lavdroi gruan e varfr, q dha gjith parat q kishte pr thesarin e tempullit. Por zelli n dukje i farisenjve dhe rabive pr Perndin ishte shkak pr t mbuluar dshirn e tyre pr vetekzaltim. Njerzit u mashtruan prej tyre. Ata mbanin barr t rnda, q Perndia nuk i kisht vendosur. Edhe dishepujt e Krishtit nuk ishin plotsisht t lir nga zgjedha, q i mbante t lidhur me paragjykimet e trashguara dhe autoritetin e rabive. Tani, duke zbuluar frymn e vrtet t rabive, Jezusi u prpoq t lironte nga prangat e tradits t gjith ata, q dshironin me t vrtet t'i shrbenin Perndis. "Hipokrit," u tha Ai, duke iu drejtuar spiunve dinak, "Mir profetizoi profeti Isaia pr ju, kur tha, Ky popull m nderon me goj, por me zemr sht shum larg meje. M kot m adhurojn, duke dhn msime, q jan urdhresa njerzish." Fjalt e Krishtit ishin dnim pr t gjith sistemin e farisenjve. Ai deklaroi se, duke vendosur krkesat e tyre mbi urdhresat hyjnore, rabit e vendosnin veten mbi Perndin. T drguarit nga Jeruzalemi u mbushn me zemrim. Ata nuk mund ta akuzonin Krishtin si dhunues t ligjit t dhn n Sinai, sepse Ai fliste si mbrojts i tij kundr traditave t tyre. Parimet e mdha t ligjit, q Ai kishte paraqitur, u shfaqn n nj kontrast t theksuar me rregullat qesharake q kishin krijuar njerzit. Jezusi u shpjegoi njerzve dhe m pas m plotsisht dishepujve, se ndotja nuk vjen nga jasht, por nga brenda. Pastrtia dhe papastrtia i prkasin shpirtit. Esht fjala e keqe, mendimi i keq, shkelja e ligjit t Perndis, jo mosprfillja e ceremonive t jashtme t krijuara nga njerzit, q e ndot njeriun. Dishepujt e vun re trbimin e spiunve kur u zbulua msimi i rrem i tyre. Pan vshtrimet e egrsuara dhe dgjuan fjalt e mrmritura nga paknaqsia dhe hakmarrja. Duke harruar sa shpesh Krishti u kishte dhn prova se Ai e lexonte zemrn si nj libr i hapur, i treguan pr efektin e fjalve t Tij. Me shpresn se Ai mund t pajtohej me zyrtart e egrsuar, i than Jezusit: "A e di se farisenjt t kan marr mri qkur dgjuan at q the?" Ai u prgjigj: "do bim q nuk e ka mbjell Ati Im qiellor, do t shkulet." Zakonet dhe traditat q vlersoheshin aq shum nga rabit ishin prej ksaj bote, jo prej qiellit. Sado i madh t ishte autoriteti i tyre mbi njerzit, ato nuk mund ta duronin provn e Perndis. do shpikje njerzore, q sht prdorur pr t zvendsuar urdhrimet e Perndis do t jet e pavler at dit, kur "Perndia do t gjykoj do gj t fsheht, qoft e mir apo e keqe." - Predikuesi 12:14. Zvendsimi i urdhrimeve t Perndis me statutet e njerzve nuk ka reshtur. Edhe midis t krishterve gjenden institucione, q nuk kan themel m t mir se sa traditat e etrve. Institucione t tilla, q mbshteten thjesht n autoritetin njerzor, kan zvendsuar ato t caktuara nga hyjnia. Njerzit mbrthehen nga traditat, nderojn zakonet e tyre dhe ushqejn urrejtje kundr atyre q prpiqen t'u tregojn se e kan gabim. Sot, kur na krkohet t'i kushtojm vmendje urdhrimeve t Perndis dhe besimit tek Jezusi, shohim t njjtn armiqsi si ajo e shfaqur n kohn e Krishtit. Pr njerzit e mbetur t Perndis sht shkruar "Dragoi u zemrua me gruan dhe u largua t bnte luft me pjesn e mbetur prej saj, q mban urdhrimet e Perndis dhe ka dshmin e Jezus Krishtit." - Zbulesa. 12:17.

208

Por "do bim q nuk e ka mbjell Ati Im qiellor, do t shkulet." N vend t autoritetit t t ashtuquajturve etr t kishs, Perndia na urdhron t pranojm fjaln e Atit t prjetshm, Zotit t qiellit dhe toks. Vetm ktu ndodhet e vrteta e paprlyer me gabim. Davidi ka thn: "Kuptoj m shum se t gjith msuesit e mi, sepse urdhrimet e Tua jan meditimi im, kam m tepr zgjuarsi se pleqt, sepse respektoj urdhrimet e tua." - Psalmi 119:99, 100. T gjith ata, q pranojn autoritetin e kishs, zakonet e kishs, apo traditat e t parve duhet t'i vn veshin paralajmrimit q projn fjalt e Krishtit: "M kot m adhurojn, duke dhn msime, q jan urdhresa njerzish."

43 Barrierat shkatrrohen Bazuar tek Mateu 15:21-28; Marku 7:24-36.

209

Pas takimit me farisenjt, Jezusi u largua nga Kapernaumi dhe pasi kaloi Galilen, hyri n fshatin kodrinor n kufi me Fenisian. I kthyer nga perndimi Ai mund t shikonte qytetet e vjetra Tiro dhe Sidon, tempujt e tyre pagan, pallatet e mrekullueshme dhe qendrat tregtare si dhe limanet e mbushur me anije. Tutje shtrihej hapsira blu e Mesdheut, mbi t ciln lajmtart e ungjillit do t mbartnin lajmin e mir. Por nuk kishte ardhur ende koha. Puna e Tij ishte t prgatiste dishepujt pr misionin e tyre. Kur arriti ktu Ai shpresonte t gjente lodhjen, q nuk kishte mundur t arrinte n Betsaida. Megjithat, qllimi i tij i vetm, pr t cilin e ndrmori udhtimin ishte ky. "Dhe ja, nj grua kananease, q kishte ardhur nga ato an, filloi t brtas, duke thn: "Ki mshir pr mua, o Zot, Bir i Davidit! Vajza ime sht tmerrsisht e pushtuar nga nj demon!" Mateu 15:22. Njerzit e ksaj zone i prkisnin fisit t vjetr kananeas. Ata ishin idhujtar, t prbuzur dhe t urryer nga judenjt. Ksaj klase i prkiste gruaja, q erdhi tek Jezusi. Ajo ishte pagane, prandaj ishte e prjashtuar nga privilegjet, q judenjt gzonin prdit. Kishte shum judenj, t cilt jetonin midis fenikasve. Lajmet e veprs s Krishtit kishin prfshir rajonin. Disa njerz kishin dgjuar fjalt e Tij dhe kishin par veprat e Tij t mrekullueshme. Kjo grua kishte dgjuar pr profetin, q shronte t gjitha smundjet. Kur dgjoi pr fuqin e Tij, n zemr iu ngjall shpresa. E frymzuar nga dashuria prej nne, ajo vendosi t'ia tregonte Atij hallin e vajzs. Me vendosmri dhe dshir ajo e solli vuajtjen e saj tek Jezusi. Ai duhet ta shronte fmijn e saj. Ajo i kishte krkuar ndihm zotrve pagan, por nuk kishte gjetur shptim. Disa her ishte tunduar t mendonte se 'mund t bnte ky msues judeas pr t? Por ishte prhapur fjala se Ai shronte t gjitha llojet e smundjeve, pavarsisht nse njerzit ishin t varfr apo t pasur. Ajo vendosi t mos e humbte shpresn e saj t vetme. Krishti e njihte situatn e ksaj gruaje. E dinte se ajo mezi priste ta takonte dhe hyri n shtegun e saj. Duke u kujdesur pr dhimbjen e saj, Ai mund t paraqiste n mnyr t gjall msimin, q kishte ndrmend t jepte. Pr kt arsye i kishte sjell dishepujt n at zon. Dshironte q ata t shihnin paditurin, q ekzistonte n qytetet dhe fshatrat prreth toks s Izraelit. Njerzve, q u ishte dhn do mundsi pr t kuptuar t vrtetn nuk kishin njohuri pr nevojat prreth tyre. Asnj prpjekje nuk ishte br pr t ndihmuar shpirtrat n errsir. Muri ndars, q kishte ngritur krenaria judease i mbylli edhe dishepujt ndaj keqardhjes pr botn pagane. Por kto pengesa duhej t shkatrroheshin. Krishti nuk iu prgjigj menjher krkess s gruas. Ai e priti prfaqsuesen e ktij kombi t prbuzur ashtu si do t kishin br judenjt. Ai mendoi q dishepujt duhej t prekeshin nga ftohtsia dhe zemrgurtsia, me t ciln judenjt do ta trajtonin kt shtje. Kjo u duk edhe nga mnyra si e priti gruan dhe dhembshuria me t ciln Ai donte q ata ta trajtonin kt shqetsim, si u tregua m pas, nga plotsimi q Ai i bri krkess s saj. Megjithse Jezusi nuk u prgjigj, gruaja nuk e humbi besimin. Kur Ai vazhdoi t ecte, sikur nuk e kishte dgjuar, ajo e ndoqi duke i vazhduar prgjrimet saj. T bezdisur nga kmbngulja e saj, dishepujt i krkuan Jezusit ta largonte. E pan se Mjeshtri i tyre e trajtoi me indiferenc dhe prandaj menduan se paragjykimi i judenjve ndaj kananitve ishte i plqyeshm pr T. Por, Ai, t cilit gruaja i bri lutjen, ishte nj Shptimtar i dhembshur dhe n prgjigje t krkess s dishepujve Jezusi tha: "Un jam drguar pr delet e humbura t Izraelit." Megjithse kjo prgjigje dukej sikur shkonte me paragjykimet e judenjve, ishte nj qortim me nnkuptim ndaj dishepujve, t cilt e kuptuan m pas at q u kishte thn, se Ai kishte ardhur n bot pr t shptuar t gjith ata, q do ta pranonin. Gruaja kmbngulte me zell t madh, duke u prkulur n kmbt e Jezusit dhe duke qar: "Zot, ndihmom." Jezusi, duke u hequr sikur nuk i pranonte lutjet e saj, sipas paragjykimit zemrgur t judenjve, u prgjigj: "Nuk sht mir t'ua marrsh bukn fmijve dhe t'ua hedhsh qenve." Kjo

210

n t vrtet pohonte se nuk ishte e drejt t'i shprndaje t panjohurve dhe t huajve t Izraelit bekimet q Perndia i kishte dhn popullit t vet t preferuar. Kjo prgjigje do ta kishte dekurajuar plotsisht nj njeri tjetr m pak t zellshm. Por gruaja e pa se tani i kishte ardhur mundsia. Nn refuzimin n dukje t Jezusit, ajo pa nj dhembshuri, q Ai nuk mund ta fshihte. "E vrtet Zot," u prgjigj ajo, "megjithat qent han nga thrrimet q bien nga tavolina e t zotit." Ndrsa fmijt e t zotit t shtpis han n tryezn e atit, as qent nuk mbeten pa u ushqyer. Ata kan t drejt pr thrrimet q bien nga tryeza e mbushur plot. Kshtu, ndrsa Izraelit i ishin dhn shum bekime, a nuk kishte ndonj bekim pr t? Ajo shikohej si qen dhe a nuk kishte ajo te drejtn e qenit pr t marr nj thrrime nga tr ajo begati? Jezusi sapo ishte larguar nga fusha e Tij e puns, sepse skribt dhe farisenjt po prpiqeshin t'i merrnin jetn. Ata mrmritnin dhe ankoheshin. Ata treguan mosbesim, ashprsi dhe refuzuan shptimin e ofruar aq lirshm. Ktu Krishti takoi nj person nga kombi i pafat dhe i prbuzur, q nuk sht paraplqyer me dritn e fjals s Perndis, megjithat ajo iu dorzua menjher ndikimit hyjnor t Krishtit. Ajo pati besim t patundur n aftsin e Tij pr t'ia prmbshur krkesn. Ajo iu lut pr therrimet, q bien nga tavolina e Mjeshtrit. Nse ajomund t kishte privilegjin e nj qeni, ajo ishte dakord t konsiderohej si qen. Nuk pati paragjykime kombtare, fetare apo krenari pr t ndryshuar rrjedhn e jets s saj. Menjher e njohu Jezusin si Shptimtar dhe t aft pr t br gjithka q ajo krkonte. Shptimtari u knaq. Ai e provoi besimin e saj. N trajtimin q i bri, Ai tregoi se ajo q ishte trajtuar si e prjashtuar nga Izraeli, nuk ishte m e huaj, por nj fmij n shtpin e Perndis. Si e till ajo ka privilegjin t marr pjes n dhuratat e Atit. Krishti ia plotsoi krkesn dhe prfundoi msimin ndaj dishepujve. I kthyer nga ajo me nj shikim dhembshurie dhe dashurie, Ai i tha: "Grua, besimi yt sht i madh. Le t bhet ashtu si dshiron." Q nga ai moment vajza e saj u shrua. Demoni nuk e mundoi m. Gruaja u largua e lumtur q lutja e saj u plotsua, duke e pranuar At si Shptimtarin e saj. Kjo ishte e vetmja mrekulli, q Jezusi bri gjat udhtimit t Tij. Pikrisht pr t kryer kt vepr shkoi n kufijt e Tiros dhe Sidonit. Ai dshironte ta lehtsonte gruan e munduar dhe n t njjtn koh t linte nj shembull t veprs s Tij t mshirshme ndaj nj populli t prbuzur, pr t mirn e dishepujve, kur Ai nuk do t ishte m me ta. Ai donte t'i largonte nga qndrimi i tyre i njanshm, q ata t interesoheshin edhe pr t tjert, prve popullit t tyre. Jezusi dshironte t'u shpaloste dishepujve misteret e thella t s vrtets, t cilat kishin qen t fshehura pr shekuj, " q johebrenjt jan bashktrashgimtar me judenjt dhe bashkpjestar t premtimit t Tij n Krishtin nprmjet ungjillit." - Efesianve 3:6. Dishepujt ishin t ngadalt pr ta msuar kt t vrtet dhe Msuesi hyjnor u jepte msime pas msimesh. Duke e shprblyer besimin e kryeqindsit n Kapernaum dhe duke iu predikuar ungjillin banorve t Sikarit, Ai tashm kishte dhn prova se nuk ishte pjestar n jotolerancn e judenjve. Por samaritant kishin pak njohuri mbi Perndin dhe kryeqindsi kishte treguar mirsi ndaj Izraelit. Jezusi i afroi dishepujt n kontakt me pagant, t cilt ata i konsideronin si t padrejt pr t krkuar ndere prej Tij. Ai do t'u jepte nj shembull sesi duhej trajtuar nj popull i till. Dishepujt mendonin se ai i shprndante pa kursim dhuratat e hirit t Tij. Ai u tregoi se dashuria e Tij nuk do t kufizohej brenda nj race apo nj kombi. Kur Ai tha: "Un jam drguar pr delet e humbura t Izraelit," Ai pohoi t vrtetn dhe kujdesi i Tij pr gruan kananite prmbushte detyrn e Tij. Kjo grua ishte nj nga delet e humbura, q Izraeli duhej ta shptonte. Ishte puna e tyre, q ata e kishin shprfillur, kjo q po bnte Krishti. Ky veprim u hapi mendjet dishepujve pr punn, q shtrihej para tyre midis johebrenjve. Ata pan nj fush t gjer t dobishme jasht Judes. Pan shpirtra, q mbartnin dhimbje t

211

panjohura pr ata, t preferuarit. Midis atyre, q ata ishin msuar t'i prbuznin, kishte shpirtra q digjeshin pr ndihm nga Shruesi i fuqishm, t uritur pr dritn e s vrtets, q u ishte dhn me aq bollk judenjve. M von, kur judenjt u kthyen m me kmbngulje ndaj dishepujve, sepse e shpalln Jezusin Shptimtar t bots, kur muri ndars midis judenjve dhe johebrenjve u shemb me vdekjen e Krishtit, ky msim dhe t tjer ngjashm me t, q tregonin pr punn e ungjillit t pakufizuar nga zakoni apo kombsia, patn nj ndikim t fuqishm mbi prfaqsuesit e Krishtit pr drejtimin e punve t tyre. Vizita e Shptimtarit n Fenisia dhe mrekullia e br atje kishin nj qllim m t gjer. Ajo pun u krye jo vetm pr gruan e munduar, as pr dishepujt e Tij dhe pr ata q bnin punn e tyre, por edhe "q ju t besoni se Jezusi sht Krishti, Biri i Perndis dhe q, duke besuar t keni jetn n emr t Tij." - Gjoni 20:31. T njjtt njerz, q e penguan Krishtin nj mij e tetqind vjet m par jan n veprim edhe sot. Fryma, q ngriti murin ndars midis hebrenjve dhe johebrenjve sht ende aktive. Krenaria dhe paragjykimi kan ngritur mure t forta ndarse midis klasave t ndryshme t njerzve. Krishti dhe misioni i Tij jan keqparaqitur dhe shum njerz ndiejn se jan pothuaj t izoluar ndaj puns s ungjillit. Por nuk duhet t ndihen se jan t izoluar ndaj Krishtit. Nuk ka pengesa t ngritura nga njeriu apo Satani, t cilat besimi nuk mund t'i prshkoj. Me besim gruaja nga Fenisia u ngrit kundr barrierave, q ekzistonin midis judenjve dhe t huajve. Pavarsisht nga dekurajimi apo nga t tjera gjra, ajo besoi n dashurin e Shptimtarit. Kshtu dshiron Krishti q ne t besojm n T. Bekimet e shptimit jan pr do shpirt. Asgj prve zgjedhjes s tij nuk mund ta pengoj nj njeri q t bhet pjestar n premtimin e Krishtit nprmjet ungjillit. Hierarkia sht e urryeshme pr Perndin. Ai injoron do gj t ktij karakteri. N syt e tij shpirtrat e njerzve kan t njjtn vler. Ai "i ka br nga nj gjak i vetm t gjitha kombet, q t banojn n mbar faqen e dheut dhe ka caktuar m par kohrat dhe kufijt e vendbanimit t tyre, q t krkojn Zotin, ndoshta e ndiejn dhe e gjejn, ndonse Ai nuk sht larg nga secili prej nesh." Pa dallim moshe, rangu, kombsie apo privilegji fetar, t gjith jan t ftuar t vijn tek Ai dhe t jetojn. "dokush, q beson tek Ai nuk do t turprohet, sepse nuk ka dallime." "Nuk ka as Jude as Grek, nuk ka as skllav as t lir." "T pasurit dhe t varfrit takohen s bashku, Zoti sht Krijuesi i t gjithve." "Esht i njjti Zot mbi t gjith, i pasur ndaj t gjithve, q e thrrasin n emr. Sepse dokush q do t thrras n emr t Zotit, do t shptohet."Veprat e Apostujve 17:26, 27; Galatasve 3:28; Fjalt e Urta. 22:2; Romakve 10:11-13.

44 Shenja e vrtet Bazuar tek Mateu 15:29-29; Marku 7:31-37; 8:1-21.

212

"Jezusi u largua nga kufijt e Tiros, kaloi n Sidon dhe arriti n Detin e Galiles n mes t krahins s Dekapolit." - Marku 7:31. N kt krahin ishin shruar t demonizuarit e Gergess. Ktu njerzit, t alarmuar nga shkatrrimi i derrave, e kishin detyruar Jezusin t largohej prej tyre. Por kishin dgjuar lajmtart, q Ai kishte ln pas dhe u kishte lindur dshira ta shikonin. Kur Jezusi u kthye prsri aty, nj turm njerzish iu mblodh rrotull. Ata i solln nj shurdh, q mezi fliste. Jezusi nuk e shroi njeriun vetm me nj fjal, si e kishte zakon. E mori vean turms, ia vuri gishtat n vesh dhe i preku gjuhn. Duke par nga qielli, Ai pshertiu pr vesht q nuk hapeshin pr t vrtetn, pr gjuhn q kundrshtonte t pranonte Shptimtarin. N fjalt "Hapuni," njeriut i erdhi goja dhe pa i vn veshin urdhrit pr t mos i thn njeriu, ua tregoi t gjithve historin e shrimit t tij. Jezusi u ngjit n mal dhe njerzit u dyndn drejt Tij, duke sjell t smurt dhe sakatt, q i vinin n kmbt e Tij. Ai i shroi t gjith dhe njerzit megjithse ishin pagan, i dhan lavdi Perndis s Izraelit. Pr tri dit ata vazhduan t mblidhen rreth Shptimtarit. Flinin natn jasht dhe gjat dits shtyheshin sa m afr, pr t dgjuar fjalt e Krishtit dhe pr t par veprat e Tij. N fund t tri ditve ushqimi u mbaroi. Jezusi nuk donte t largoheshin t uritur dhe i tha dishepujve t'i jepnin ushqim. Prsri dishepujt treguan mosbesim. Ne Betsaida ata kishin par se si me bekimin e Krishtit ushqimi i pakt mjaftoi pr t ushqyer turmn. Megjithat, tani ata nuk treguan besim n fuqin e Tij pr ta shumuar ushqimin pr njerzit. Pr m tepr, ata, q Ai ushqeu n Betsaida ishin judenj. Kta ishin johebrenj dhe pagan. Paragjykimet e judenjve ishin ende t forta n zemrat e dishepujve dhe ata iu prgjigjn Jezusit: "Si mundet nj njeri t'i ngop kta njerz me buk n kt vend t shkret?" Megjithat, duke iu bindur fjals s Tij, solln at far kishin, shtat buk dhe dy peshq. Turmat hngrn dhe me copat q mbetn u mbushn shtat shporta t mdha. Katrmij burra, prve grave dhe fmijve u ngopn dhe u larguan nga Jezusi me zemra t gzuara dhe mirnjohse. Jezusi hipi n bark s bashku me dishepujt dhe kaloi liqenin pr n Magdala. Ky vend ndodhej n skajin jugor t fushs s Genesaretit. N kufijt e Tiros dhe Sidonit Jezusit ishte gzuar nga besimi i gruas Sirofenikase. Njerzit pagan t Dekapolit e kishin pritur me gzim. Tani q po zbriste prsri n Galile, ku Ai e kishte shfaqur m shum fuqin e Tij mahnitse, ku kishte br m shum vepra t mshirshme dhe ku kishte dhn msime, u ndesh me mosbesim prmues. Nj grup farisenjsh ishin bashkuar me prfaqsues nga saducenjt e pasur dhe zotrinj, q prbnin klasn e priftrinjve, skeptikve dhe aristokracis s vendit. T dy sektet kishin qen n armiqsi. Saducenjt krkonin plqimin e pushtetit n fuqi pr t mbajtur pozitn dhe autoritetin e tyre. Farisenjt nga ana tjetr, nxisnin urrejtjen popullore kundr romakve. Por tani, farisenjt dhe saducenjt ishin bashkuar kundr Krishtit. T ngjashmit krkojn t ngjashmit dhe e keqja, kudo q ekziston, bashkohet me t keqen pr t shkatrruar t mirn. Farisenjt dhe saducenjt iu afruan Krishtit, duke i krkuar nj shenj nga qielli. N kohn e Jozueut, kur Izraeli shkoi t luftonte me Kananitet n Bethoron, dielli kishte ndaluar nn komandn e udhheqsit, derisa u arrit fitorja. Nj shenj e till iu krkua edhe Jezusit. Por judenjt nuk kishin nevoj pr shenja t tilla. Asnj prov e jashtme nuk do t'u vlente. Ajo, pr t ciln ata kishin nevoj nuk ishte ndriimi intelektual, por prtritja e shpirtit. "Ju hipokrit," tha Jezusi, "ju dalloni faqen e qiellit," (duke studiuar qiellin, ata mund t parashikonin motin), "por nuk arrini t'i dalloni shenjat e kohs?" Fjalt e Krishtit kishin fuqin e Fryms s Shenjt, q i bindte ata pr mkatin. Ato ishin shenja q Perndia u kishte dhn pr shptimin e tyre. Shenja drejt nga qielli ishin dhn pr t pohuar misionin e Krishtit. Knga e

213

engjjve ndaj barinjve, ylli q udhhoqi dijetart, pllumbi dhe zri prej qiellit n pagzimin e Tij, ishin dshmi pr T. "Pshertiu thell n shpirt dhe tha: Pse ky brez krkon shenj?" "Asnj shenj nuk do t'i jepet, prve shenjs s profetit Jona." Ashtu si Jona ndenji tri dit e tri net n barkun e balens, edhe Krishti do t qndronte tri dit "n zemr t toks." Ashtu si predikimi i Jonas ishte shenj pr popullin e Ninives, po kshtu predikimi i Krishtit ishte shenja pr brezin e Tij. Por far kontrasti n pranimin e fjals! Njerzit e qytetit t madh pagan u drodhn kur dgjuan paralajmrimin nga Perndia. Mbretrit dhe fisnikt u pruln, t mdhenj e t vegjl i thirrn Perndis s qiellit dhe Ai u tregua i mshirshm. "Populli i Ninives do t ngrihet n gjykim me kt brez," kishte thn Krishti, "dhe do ta dnoj, sepse ata u penduan nga predikimi i Jonas dhe ja nj m i madh se Jona sht ktu." - Mateu 12:40, 41. do mrekulli q bnt Krishti ishte shenj e hyjnis s Tij. Ai po bnte pikrisht punn, q ishte parathn pr Mesian, por pr farisenjt kto vepra mshire ishin fyerje e plot. Krert judenj ishin indiferent t pashpirt ndaj vuajtjeve njerzore. N shum raste egoizmi dhe shtypja e tyre kishte shkaktuar vuajtje, t cilat Krishti i kishte lehtsuar. Prandaj mrekullit e Tij ishin qortim pr ta. Ajo q i shtyu judenjt ta hidhnin posht punn e Shptimtarit ishte prova e lart e karakterit hyjnor t Tij. Kuptimi m i madh i mrekullive t Tij duket n faktin se ato ishin pr bekimin e njerzimit. Prova m e lart se Ai vinte nga Perndia ishte se jeta e Tij shfaqte karakterin e Perndis. Ai bri punn dhe foli fjalt e Perndis. Nj jet e till sht mrekullia m e madhe. N kohn ton kur jepet mesazhi i s vrtets, ka shum njerz, q ashtu si judenjt, brtasin 'Na trego nj shenj,' 'Na bj nj mrekulli.' Krishti nuk bri asnj mrekulli me krkesn e farisenjve. Ai nuk bri asnj mrekulli n shkrettir pr t'iu prgjigjur atyre, nn presionin e Satanit. Ai nuk na jep fuqi pr t prligjur veten apo pr t plotsuar krkesat e mosbesimit dhe krenaris. Por ungjilli nuk sht pa shenja t origjins s tij hyjonre. A nuk sht mrekulli q ne mund t thyjm prangat e Satanit? Armiqsia kundr Satanit nuk sht e natyrshme pr zemrn njerzore. Ajo mbillet nga hiri i Perndis. Kur dikush, q ka qen i kontrolluar nga nj shpirt i pannshtruar e rebel, lirohet dhe ia dorzon veten me gjith zemr thirrjeve t engjjve t Perndis, ka ndodhur nj mrekulli. Po kshtu, edhe kur nj nj njeri ka qen nn nj mashtrim t madh, arrin t kuptoj t vrtetn morale. Sa her q nj shpirt kthehet dhe mson t doj Perndin dhe t mbaj urdhrimet e Tij, prmbushet premtimi i Perndis: "Do t t jap nj zemr t re dhe do t vendos n ty nj shpirt t ri." - Ezekiel 36:26. Ndryshimi n zemrat njerzore, transformimi i karaktereve njerzore sht nj mrekulli, q tregon pr nj Shptimtar t prjetshm, i cili punon pr t shptuar shpirtra. Nj jet e qndrueshme n Krishtin sht nj mrekulli. N predikimin e fjals s Perndis, shenja q duhet t shfaqet tani dhe gjithmon sht prania e Fryms s Shenjt, pr ta br fjaln nj fuqi riprtritse pr ata q e dgjojn. Kjo sht dshmia e Perndis para bots pr misionin hyjnor t Birit t Tij. Ata q dshironin shenj prej Jezusit i kishin ngurtsuar aq shum zemrat n mosbesim, sa nuk dalluan n karakterin e Tij ngjashmrin me Perndin. Ata nuk donin t shikonin se misioni i Tij ishte prmbushja e Shkrimeve. N shmblltyrn e t pasurit dhe Llazarit, Jezusi u tha farisenjve: "N qoft se nuk i dgjuan Moisiun dhe profett, nuk do t binden edhe nse dikush ngrihet prej t vdekurve." - Luka 16:31. Asnj shenj, q mund t jepet n qiell apo n tok nuk do t'u vlente. Jezusi "pshertiu thell n shpirt," i ktheu shpinn grindavecve dhe hipi n bark s bashku me dishepujt. N heshtje t dhimbshme lundruan prmes liqenit. Megjithat, nuk u kthyen nga kishin ardhur, por u drejtuan pr n Betsaida, pran s cils ishin ushqyer pesmij njerz. Kur arritn

214

n pjesn m t largt, Jezusi tha: "Kujdes nga majaja e farisenjve dhe saducenjve." Judenjt e kishin zakon q nga koha e Moisiut ta hiqnin majan nga shtpia n kohn e Pashks, sepse e konsideronin si nj lloj mkati. Megjithat, dishepujt nuk arritn ta kuptonin Jezusin. Gjat largimit t papritur nga Magdala harruan t merrnin buk dhe kishin me vete vetm nj cop. N kto kushte menduan se Krishti u kishte thn t mos blenin buk nga nj farise apo saduce. Mungesa e besimit dhe e mprehtsis shpirtrore i kishte shtyr shpesh n keqkuptime t fjalve t Tij. Tani Jezusi i qortoi q menduan se Ai q kishte ushqyer me mijra njerz me pak peshq dhe buk thekre, n at paralajmrim solemn kishte folur vetm pr ushqimin e prkohshm. Kishte rrezik q arsyetimi dinak i farisenjve dhe saducenjve t'i shtynte dishepujt e Tij n mosbesim, t'i bnte ta merrnin leht punn e Krishtit. Dishepujt mendonin se Mjeshtri i tyre duhet t'ua kishte plotsuar krkesn pr nj shenj n qiell. Ata besonin se Ai kishte shum mundsi ta bnte kt dhe se nj shenj e till do t'i bnte t heshtnin armiqt e Tij. Ata nuk arritn ta kuptonin hipokrizin e tyre. Muaj m von, "kur ishin mbledhur bashk nj numr aq i madh njerzish, sa q shkelnin mbi njri-tjetrin," Jezusi prsriti t njjtin msim. "Ai filloi t'u thoshte dishepujve para s gjithash 'Ruhuni nga majaja e farisenjve, q sht hipokrizi." - Luka 12:1. Majaja e futur n buk vepronte pa e kuptuar, duke e ndryshuar t gjith masn n natyrn e vet. Prandaj n qoft se hipokrizia lejohet t ekzistoj n zemr ajo arrin t prshkoj karakterin dhe jetn. Krishti tashm e kishte qortuar nj hipokrizi t dukshme t farisenjve, duke hedhur posht praktikn e "kurbanit," nprmjet s cils detyra e nj fmije shprfillej dhe fshihej nn preteksin e liberalitetit t tempullit. Skribt dhe farisenjt nnkuptonin parime mashtruese. Ata e fshihnin natyrn e vrtett t doktrins s tyre dhe shfrytzonin do rast pr t'ua futur n mendje me mjeshtri dgjuesve t tyre. Kto parime t rreme kur pranohen njher, veprojn si majaja n buk. Ishte ky msim mashtrues q e bnte aq t vshtir pr njerzit t prqafonin fjalt e Krishtit. T njjtat fuqi veprojn sot, prmes atyre q e intepretojn ligjin e Perndis n mnyr q t'i prshtatet sjelljes s tyre. Ata nuk e sulmojn drejtprdrejt ligjin, por prezantojn teori q ulin rndsin e parimeve e tij. Hipokrizia e farisenjve ishte rezultat i egoizmit. Ngritja n lavdi e vetes ishte objekti i jetve t tyre. Ishte kjo, q i shtyu ata t shtrembronin dhe t'i keqzbatonin Shkrimet dhe q i verboi ndaj misionit t Krishtit. Edhe dishepujt e Krishtit ishin n rrezik ta ushqenin kt t keqe t padukshme. Ata q e klasifikonin veten si ndjeks t Jezusit, por q nuk kishin ln gjithka pr t'u br dishepujt e Tij, u ndikuan shum nga farisenjt. Ata lkundeshin shpesh midis besimit dhe mosbesimit dhe nuk i dallonin thesaret e menuris t fshehura n Krishtin. Edhe dishepujt, megjithse n pamje t jashtme kishin ln gjithka pr hir t Jezusit, n zemr nuk kishin pushuar s krkuari gjra t mdha pr veten. Ishte kjo frym, q nxiti luft se kush duhej t ishte m i madhi. Ishte ajo q u fut n mes tyre dhe Krishtit, duke i br q t ndjenin pak simpati pr misionin dhe vetsakrifikimin e Tij, duke i br aq t avasht pr t kuptuar misterin e shptimit. Ashtu si tharmi q po t lejohet t bj punn e tij, shkaton kalbje dhe prishje, ashtu edhe fryma egoiste, po t ushqehet, vepron pr ndotjen dhe shkatrrimin e shpirtit. Sa i prhapur sht edhe sot mkati i padukshm dhe mashtrues midis ndjeksve t Zotit ton! Sa shpesh shrbimi yn ndaj Krishtit, komunikimi me njri-tjetrin prishet nga dshira e shkret pr t lartsuar veten. Sa i gatshm sht mendimi pr t prgzuar veten dhe dshira pr t marr miratimin e njerzve. Esht dashuria pr veten, dshira pr nj rrug m t leht sesa ajo q Perndia na ka caktuar, q na on n zvendsimin e parimeve hyjnore me teori dhe tradita

215

njerzore. Krishti u drejtoi dishepujve t Tij kto fjal paralajmruese: "Kujdes, ruhuni nga majaja e farisenjve." Besimi i Krishtit sht vet sinqeriteti. Zelli pr lavdin e Perndis sht motivi i mbjell nga Fryma e Shenjt dhe vetm veprimi i efektshm i Fryms mund ta mbjell kt motiv. Vetm fuqia e Perndis mund t largoj egoizmin dhe hipokrizin. Ky ndryshim sht shenj e puns s Tij. Kur besimi, q ne pranojm, shkatrron egoizmin dhe shtirjen, kur na drejton pr t krkuar lavdin e Perndis dhe jo tonn, ne mund ta kuptojm se ai sht n rrugn e duhur. "At, jepi lavdi emrit Tnd" (Gjoni 12:28), ishte nota kryesore n jetn e Krishtit dhe nse e ndjekim At, kjo do t jet edhe nota kryesore e jets son. Ai na urdhron "t ecim ashtu si eci Ai;" dhe "kshtu do ta dim se e njohim At, n qoft se mbajm urdhrimet e Tij." - 1 Gjoni 2:6, 3.

45 Paralajmrimi i kryqit Bazuar tek Mateu 16:13-28; Marku 8:27-38; Luka 19:18-27.

216

Puns s Krishtit mbi tok po i afrohej fundi. Prpara Tij shfaqeshin t gjalla skenat drejt t cilave ishin drejtuar kmbt e Tij. Megjithse u b njeri, Ai e shihte gjith gjatsin e rrugs ku duhej t udhtonte, pr t shptuar ata, q kishin humbur. do dhimbje, fyerje apo privim, q Ai duhej t duronte ishin t qarta pr T, para se ta linte mnjan kurorn dhe mantelin mbretror dhe t zbriste nga froni, pr ta veshur hyjnin e Tij me njerzoren. Rruga, nga grazhdi deri n Kalvar tashm ishte shfaqur para Tij. Ai e dinte vuajtjen q e priste. I dinte t gjitha dhe prsri tha: "Ja, Un po vij. N Libr sht shkruar pr Mua, Un knaqem, duke br vullnetin Tnd, o Perndia Im: Po, ligji Yt sht n zemrn Time." - Psalmi 40:7, 8. Jeta e Tij toksore e mbushur me vuajtje dhe vetsakrifikime ndriohej nga ideja se e gjith kjo vuajtje nuk do t ishte e kot. Duke dhn jetn e Tij pr jetn e njerzve, Ai do t kthente botn t besonte tek Perndia. Megjithse m par duhej t merrej pagzimi me gjak; mkatet e bots do t peshonin mbi shpirtin e Tij t pafajshm; mbi T do t qndronte hija e nj mjerimi t paprshkrueshm, por pr hir t gzimit q e priste m pas, Ai vendosi t duronte kryqin dhe e prbuzi turpin. Pr ata, q ishin zgjedhur gjat shrbimit t Tij mbi tok kto skena ishin ende t fshehura. Po afrohej koha, kur ata do t shihnin agonin e Tij. Ata do t shihnin At, q e donin dhe i besonin, t'i dorzohej armiqve t Tij dhe t gozhdohej n kryqin e Kalvarit. S shpejti Ai do t'i linte ata ta prballonin botn pa ngushllimin e pranis s Tij t dukshme. Ai e dinte se sa hidhur do t'i mundonte urrejtja dhe persekutimi dhe dshironte t'i prgatiste pr sprovat q i prisnin. Jezusi dhe dishepujt e Tij mbrritn n Filipi, nj nga qytetet prreth Cezares. Ata i kishin kaluar kufijt e Galiles, nj krahin ku mbizotronte idhujtaria. Ktu dishepujt ishin t trhequr nga Judaizmi dhe adhurimi pagan. Prreth tyre kishte forma t ndryshme t bestytnive, q ekzistonin edhe n pjes t tjera t bots. Jezusi dshironte q, vshtrimi i ktyre gjrave t'i bnte dishepujt t ndjenin prgjegjsin ndaj ktyre paganve. Gjat qndrimit t Tij ktu, Ai u prpoq t'i prkushtohej m shum dishepujve t Tij. Ai po prgatitej t'u tregonte atyre pr vuajtjet q e prisnin. Fillimisht Ai u largua i vetm dhe u lut q zemrat e tyre t prgatiteshin pr t pranuar fjalt e Tij. Sapo u bashkua srisht me ta, nuk ua komunikoi menjher at q dshironte t'u thoshte. M par Ai u dha mundsi t shprehnin besimin e tyre, q t forcoheshin pr sprovat q do t vinin. Ai pyeti: "Kush thon njerzit se jam Un, Biri i njeriut?" Me dshprim dishepujt duhej t pranonin se Izraeli nuk kishte mundur ta njihte Mesian e tij. Disa n t vrtet, kur pan mrekullit e Tij, e shpalln Birin e Davidit. Turmat, q ishin ushqyer n Betsaida kishin dashur ta shpallnin Mbret t Izraelit. Shum ishin gati ta pranonin si profet, por nuk besonin se ishte Mesia. Jezusi bri tani nj pyetje t dyt, n lidhje me vet dishepujt: "Po kush mendoni ju, se jam Un?" Pjetri u prgjigj: "Ti je Krishti, Biri i Perndis s gjall." Q n fillim Pjetri e kishte besuar Jezusin se Ai ishte Mesia. Shum t tjer, q ishin bindur nga msimet e Gjon Pagzorit dhe e kishin pranuar Krishtin, filluan t dyshonin n misionin e Gjonit, kur at e burgosn dhe e vran. Ata dyshuan se Jezusi ishte Mesia, pr t cilin kishin pritur kaq koh. Shum dishepuj, t cilt kishin shpresuar me zjarr q Jezusi do t zinte vend n fronin e Davidit e braktisn At, kur kuptuan se Ai nuk kishte nj qllim t till. Por Pjetri dhe shokt e tij nuk e prishn besnikrin e tyre. Rruga me luhatje e atyre q lavdronin dje dhe dnonin sot nuk e shkatrroi besimin e ndjeksit t vrtet t Shptimtarit. Pjetri shpalli: "Ti je Krishti, Biri i Perndis s gjall." Ai nuk priste ndere mbretrore pr ta kurorzuar Zotin e tij, por e pranoi n pruljen e Tij.

217

Pjetri kishte shprehur besimin e t dymbdhjetve. Megjithat, dishepujt ishin shum larg nga kuptimi i misionit t Krishtit. Kundrshtimi dhe keqprfaqsimi i priftrinjve dhe krerve, megjithse nuk i largoi nga Krishti, u shkaktoi pshtjellim t madh. Ata nuk e shihnin qart rrugn e tyre. Ndikimi dhe msimet e rabive, forca e tradits ua pengonte atyre pikpamjen mbi t vrtetn. Her pas here rreze t muara drite shklqenin mbi ta nga Jezusi, megjithat, shpesh ata ngjanin si njerzit q krkojn kuturu n mes t errsirs. Por kt dit, para se t prballeshin me sprovn e madhe t besimit t tyre, Fryma e Shenjt qndroi me fuqi mbi ta. Pr nj moment syt e tyre u larguan nga "gjrat q shihen," pr t vshtruar "gjrat q nuk shihen." 2 Korintasve 4:18. Posht mbshtjelljes prej njeriu ata dalluan lavdin e Birit t Njeriut. Jezusi iu prgjigj Pjetrit dhe i tha: "I bekuar qofsh ti Simon, sepse kt gj nuk ta kan zbuluar mishi dhe gjaku, por Ati Im q sht n qiell." E vrteta q Pjetri shpalli sht themeli i besimit t nj besimtari. Esht ajo q Jezusi ka deklaruar se Ai sht jeta e prjetshme. Por zotrimi i ksaj njohurie nuk sht arsye pr ta ngritur lart veten. Kjo gj nuk i ishte zbuluar Pjetrit nprmjet njohuris apo mirsis s tij. Asnjher njerzimi vet nuk mund ta njoh hyjnoren. "Esht e lart sa qielli. far mund t bsh? M e thell se ferri. far mund t dish?" - Jobi 11:8. Vetm fryma e birsimit mund t na zbuloj gjrat e thella t Perndis, t cilat "syt nuk i kan par, vesht nuk i kan dgjuar, as nuk kan hyr n zemrn e nj njeriu." "Perndia na i ka zbuluar nprmjet Fryms s Tij: sepse Fryma i shqyrton t gjitha gjrat, gjrat e thella t Perndis." - 1 Korintasve 2:9, 10. "Sekreti i Zotit qndron me ata q i druhen Atij." Fakti q Pjetri e dalloi lavdin e Perndis ishte prov se at e kishte "msuar Perndia." - Psalmi 25:14; Gjoni 6:45. Ah, n t vrtet, " I bekuar qofsh ti Simon, sepse kt gj nuk ta kan zbuluar mishi dhe gjaku." Jezusi vazhdoi: "Po t them se je Pjetri e mbi kt shkmb do ta ngre kishn time dhe dyert e ferrit nuk do ta mposhtin." Fjala Pjetr do t thot gur q rrokulliset. Pjetri nuk ishte shkmbi mbi t cilin u themelua kisha. Dyert e ferrit n fakt e mundn, kur ai mohoi Zotin e tij, duke mallkuar e shar. Kisha ishte ndrtuar mbi At, t cilin nuk mund ta mposhtnin dyert e ferrit. Shekuj m par, para ardhjes s Shptimtarit, Moisiu kishte folur pr shkmbin e shptimit t Izraelit. Psalmisti kishte knduar "Shkmbi i fuqis sime." Isaia kishte shkruar: "Kshtu thot Zoti Perndi, Ja, Un po vendos n Zion nj themel, nj gur, nj gur t provuar, nj gur themeli t muar, nj themel t sigurt." - Ligji i Prtrir 32:4; Psalmi 62:7; Isaia 28:16. Vet Pjetri, duke shkruar i frymzuar e lidh kt profeci me Jezusin. Ai thot: "Nse e keni shijuar se Zoti sht i mir, duke iu afruar Atij, si gurit t gjall, i flakur tej nga njerzit, por i muar dhe i zgjedhur n syt e Perndis edhe ju si gur t gjall ndrtoheni pr t qen nj shtpi hyjnore." 1 Pjetri 2:3-5. "Askush nuk mund t shtroj nj themel tjetr prve atij q sht shtruar, q sht Jezus Krishti." - 1 Korintasve 3:11. "Mbi kt shkmb," tha Jezusi, "do t ndrtoj kishn Time." N prani t Perndis dhe t gjith qenieve hynore, n prani t ushtris s padukshme nga ferri, Krishti e themeloi kishn e Tij mbi Shkmbin e gjall. Ky Gur sht vet Ai, trupi i Tij, i rrahur dhe i coptuar pr ne. Kishn, q ngrihet mbi kt themel nuk do ta mposhtin dyert e ferrit. Sa e dobt dukej kisha kur Krishti i tha kto fjal! Ishte vetm nj grup i vogl besimtarsh, kundr t cilve mund t drejtoheshin t gjitha fuqit e demonve dhe t t ligjve. Megjithat ndjeksit e Krishtit nuk duhej t kishin frik. T ndrtuar mbi Shkmbin e fuqis s tyre, ata nuk mund t prmbyseshin. Pr gjashtmij vjet besimi sht ndrtuar mbi Krishtin. Pr gjashtmij vjet prmbytjet dhe stuhit e zemrimit satanik jan prplasur mbi shkmbin e shptimit ton, por ai qndron i palvizur.

218

Pjetri kishte shprehur t vrtetn q sht themeli i besimit t kishs dhe tani Jezusi e nderoi si prfaqsuesin e t gjith besimtarve. Ai i tha: "Do t t jap elsat e mbretris s qiellit dhe, fardo q do t lidhsh mbi tok do t jet e lidhur n qiell dhe, fardo q do t zgjidhsh mbi tok do t jet e zgjidhur n qiell." "elsat e mbretris s qiellit" jan fjalt e Krishtit. T gjitha fjalt e Shkrimit t Shenjt jan fjalt e Tij. Kto fjal kan pushtet t hapin dhe t mbyllin qiellin. Ato shpallin kushtet, mbi t cilat pranohen apo refuzohen njerzit. Kshtu puna e atyre, q predikojn fjaln e Perndis sht shija e jets n jet ose e vdekjes n vdekje. Misioni i tyre jep rezultate t prjetshme. Shptimtari nuk ia besoi punn e ungjillit vetm Pjetrit. M von, duke prsritur fjalt q i kishte thn Pjetrit, Ai ia drejtoi drejtprdrejt Kishs. Dhe e njjta gj n thelb iu tha t dymbdhjetve si prfaqsues t trupit t besimtarve. N qoft se Jezusi do t'i kishte deleguar nj autoritet t veant njrit prej dishepujve m shum se t tjerve, ata nuk do t ziheshin aq shpesh me njri-tjetrin se kush do t ishte m i madhi. Ata do t'i ishin nnshtruar dshirs s Mjeshtrit t tyre dhe do t nderonin at, q Ai kishte zgjedhur. N vend q t caktonte njrin t ishte kryetari i tyre, Krishti u tha dishepujve: "Po ju mos lejoni q t'ju quajn rabi;" "as msues, sepse vetm nj sht msuesi juaj dhe ky sht Krishti." Mateu 23:8,10. "Kreu i do njeriu sht Krishti." Perndia, i cili i vuri t gjitha gjrat nn kmbt e Krishtit, "e bri At kreun e gjithkaje n kish, q sht trupi i Tij, plotsia e t cilit i mbush t gjith." - 1 Korintasve 11:3; Efesianve 1:22, 23. Kisha sht ndrtuar mbi Krishtin, q sht themeli i saj. Esht Krishti, Ai, t cilit duhet t'i bindemi si kreu i saj. Kisha nuk varet dhe nuk kontrollohet nga njeriu. Shum pretendojn se nj pozicion besimi n kish u jep atyre mundsi t diktojn far duhet t besojn dhe bjn t tjert. Por Perndia nuk e lejon kt. Shptimtari shpall: "T gjith ju jeni vllezr." T gjith jan t prekshm nga tundimi dhe jan gati t gabojn. Askush nuk mund t mbshtetet tek nj qenie e kufizuar pr udhheqje. Shkmbi i besimit sht prania e gjall e Krishtit n kish. Mbi T mund t mbshteten m t dobtit dhe ata q e mendojn veten shum t fort do t dalin m t dobtit, n qoft se nuk e konsiderojn Krishtin si rendimentin e puns s tyre. "Mallkuar qoft njeriu, q beson tek njeriu dhe krkon ndihm nga ai." Zoti "sht shkmbi, puna e Tij sht e prkryer." "T bekuar jan t gjith ata q besojn n T." - Jeremia 17:5; Ligji i Prtrir 32:4; Psalmi 2:12. Pas rrfimit t Pjetrit, Jezusi i porositi dishepujt t mos i tregonin njeriu se Ai ishte Krishti. Kjo prgjegjsi iu dha pr shkak t kundrshtimit t vendosur t skribve dhe farisenjve. Prve ksaj, njerzit madje edhe dishepujt, kishin nj koncept aq t gabuar mbi Mesian, saq nj shpallje publike e Tij nuk do t'u jepte nj ide t vrtet t puns s Tij. do dit Ai u zbulonte atyre veten si Shptimtar dhe, n kt mnyr krkonte t'u jepte nj ide t vrtet t Mesis. Dishepujt ende prisnin q Krishti t mbretronte si princ. Megjithse Ai e kishte fshehur pr kaq koh qllimin e Tij, ata besonin se Ai nuk do t qndronte gjithmon n varfri dhe errsir. Po afrohej koha q Ai t themelonte mbretrin e Tij. Dishepujve asnjher nuk u kishte shkuar ndr mend se urrejtja e priftrinjve dhe rabive nuk do t shuhej kurr, se Krishti do t refuzohej nga populli i Tij, do t dnohej si mashtrues dhe do t kryqzohej si nj kriminel. Por momenti i forcave t errsirs po afrohej dhe Jezusi duhet t'ua tregonte dishepujve t Tij konfliktin q e priste. Ishte i trishtuar, sepse priste gjyqin. Deri at koh Ai ishte prmbajtur pr t'u treguar ndonj gj n lidhje me vuajtjet dhe vdekjen e Tij. N bisedn e Tij me Nikodemusin, Ai kishte thn: "Ashtu si Moisiu ngriti lart gjarprin n shkrettir, ashtu duhet t ngrihet lart Biri i njeriut, q kushdo q beson n T t mos humbas, por t ket jetn e prjetshme." - Gjoni 3:14, 15. Por dishepujt nuk e dgjuan kt gj. Edhe po ta

219

kishin dgjuar nuk do ta kishin kuptuar. Ata kishin qen me Jezusin, kishin dgjuar fjalt e Tij, kishin par veprat e Tij, varfrin dhe prulsin q e rrethonte, urrejtjen e priftrinjve dhe t njerzve, ndaj ata duhej t bashkoheshin me dshmin e Pjetrit: "Ti je Krishti, Biri i Perndis s gjall." Kishte ardhur koha q t hiqej veli, q fshihte t ardhmen. "Q nga ai moment Jezusi filloi t'u tregonte dishepujve, se si duhej t shkonte n Jeruzalem, t vuante nga pleqt, kryepriftrinjt dhe skribt, t vdiste dhe t ringjallej ditn e tret." Dishepujt dgjonin t heshtur, plot trishtim dhe habi. Krishti e kishte pranuar pohimin e Pjetrit se Ai ishte Biri i Perndis. Fjalt e Tij, q tregonin pr vuajtjet dhe vdekjen e Tij dukeshin t pakuptueshme. Pjetri nuk mund t heshtte. Ai e mbrtheu fort Msuesin e tij sikur t donte ta trhiqte nga fundi i tij krcnues, duke thirrur: "Larg qoft prej teje Zot! Kjo nuk do t t ndodh ty!" Pjetri e donte Zotin e Tij, por Jezusi nuk e prgzoi q ai shfaqi dshirn pr ta mbrojtur prej vuajtjeve. Fjalt e Pjetrit nuk ishin ndihm dhe ngushllim pr Jezusin n sprovn e madhe, q gjendej para Tij. Ata nuk ishin n harmoni me qllimin e Perndis pr t'i treguar hir bots s humbur, as me msimin e vetsakrifikimit q Jezusi kishte ardhur t msonte me shembullin e Tij. Pjetri nuk kishte dshir t shihte kryqin n punn e Krishtit. Prshtypja q do t linin fjalt e tij ishte krejt e kundrt me at q Krishti dshironte t linte n mendjet e ndjeksve t Tij dhe Shptimtari nxori nga goja nj nga qortimet m t ashpra, q kishte dal nga buzt e Tij: "Largohu prej Meje Satan. Ti je kundra Meje, sepse ti dshiron gjrat, q nuk jan nga Perndia, por ato q vijn nga njerzit." Satani po prpiqej ta dekurajonte Jezusin dhe ta largonte nga misioni i Tij. Pjetri me dashurin e tij t verbr po i jepte z ktij tundimi. Princi i ligsis ishte autori i mendimit. Mbrapa ksaj thirrjeje impulsive fshihej nxitja e tij. N shkrettir, Satani i ofroi Krishtit zotrimin e bots, me kusht q t hiqte dor nga rruga e prulsis dhe sakrifics. Tani ai po i paraqiste t njjtin tundim dishepullit t Krishtit. Ai po prpiqej t fiksonte vshtrimin e Pjetrit mbi lavdin toksore, q t mos shikonte kryqin prej nga donte t'i kthente syt Jezusi. Nprmjet Pjetrit, Satani po e tundonte prsri Jezusin. Por Shptimtari nuk i kushtoi vmendje. Ai mendonte pr dishepullin e Tij. Satani ishte futur ndrmjet Pjetrit dhe Msuesit t Tij, q zemra e dishepullit t mos prekej nga pamja e pruljes s Krishtit pr t. Fjalt e Krishtit nuk iu than Pjetrit, por atij q po prpiqej ta ndante dishepullin prej Shptimtarit t tij. "Largohu prej Meje, Satan." Mos u fut m midis Meje dhe shrbtorit Tim t dobt. M ler t jem ball pr ball me Pjetrin, q t mund t'i zbuloj misterin e dashuris Sime. Ky ishte pr Pjetrin nj msim i hidhur dhe prej t cilit msoi, megjithse me ngadal, se rruga e Krishtit mbi tok shtrihej midis agonis dhe pruljes. Dishepulli dridhej t merrte pjes me Zotin e tij n vuajtje. Por n nxehtsin e furrs s zjarrit ai do t msonte bekimin e saj. Shum koh m von, kur forma e tij aktive ishte prkulur nga pesha e viteve dhe mundimet, ai shkruajti: "Shum t dashur, mos t'iu duket udi pr provn e zjarrit, q u b ndr jush, pr t'iu provuar, sikur t'iu kishte ndodhur dika e jashtzakonshme. Por gzohuni, duke qen pjestar t mundimeve t Krishtit, q, kur t shfaqet lavdia e Tij, t mund t gzoheni dhe ngazlleheni." - 1 Pjetri 4:12, 13. Jezusi tani u shpjegoi dishepujve se jeta e Tij e vetmohimit ishte nj shembull pr jett e tyre. Duke thirrur s bashku me dishepujt njerzit q rrinin aty pran, Ai tha: "N qoft se dikush do t m ndjek, le t mohoj veten, t mbart kryqin prdit dhe t vij pas Meje." Kryqi shoqrohej me pushtetin e Roms. Ishte instrumenti i vdekjes m mizore dhe poshtruese. Kriminelve m t ult u krkohej t mbanin kryqin deri n vendin e ekzekutimit dhe shpesh, ndrsa u vendosej mbi shpatulla ata kundrshtonin t dshpruar dhe me forc, derisa mposhteshin dhe instrumenti

220

i torturs u lidhej n trup. Por Jezusi i porositi ndjeksit e Tij t ngrinin kryqin dhe ta mbanin pas Tij. Pr dishepujt fjalt e Tij, megjithse nuk ishin shum t kuptueshme, donin t thonin nnshtrim deri n pruljen m t hidhur, nnshtrim deri n vdekje pr hir t Krishtit. Fjalt e Shptimtarit prshkruanin vetdorzim t plot. Por t gjitha kto Ai i kishte pranuar pr ta. Jezusi nuk e quante parajsn nj vend pr t'u dshiruar, ndrsa ne ishim t humbur. Ai i la oborret qiellore pr nj jet qortimesh dhe fyerjesh dhe pr nj vdekje t turpshme. Ai, q ishte i pasur me thesarin e pamuar t qiellit, u b i varfr q, nprmjet varfris s Tij ne t bhemi t pasur. Ne duhet t ndjekim rrugn ku Ai eci. Dashuria pr shpirtrat, pr t cilat vdiq Krishti do t thot vetsakrifikim. Ai pra, q sht nj fmij i Perndis duhet ta shoh veten si hallk n zinxhirin e hedhur mbi tok pr t shptuar botn, nj me Krishtin n planin e Tij t mshirs, t ec me T pr t krkuar dhe shptuar t humburit. I krishteri duhet t kuptoj gjithmon se ai ia ka shenjtruar veten Perndis dhe se me karakterin e Tij ai duhet t'i tregoj Krishtin bots. Vetsakrifikimi, dhembshuria, dashuria e shfaqur n jetn e Krishtit duhet t shfaqen n jetn e puntorit pr Perndin. "Kushdo q do ta ruaj jetn e tij, do ta humbas; por kushdo q do ta humb jetn e tij pr Mua dhe ungjillin, ai do ta fitoj." Egoizmi sht vdekje. Asnj organ i trupit nuk mund t jetoj, n qoft se e kufizon veprimin e tij vetm tek vetja. Zemra, q nuk mund t'i drgoj gjak dors dhe zemrs shpejt do ta humbas fuqin e saj. Ashtu si gjaku, sht dashuria e Krishtit, q shprndahet n do pjes t trupit t Tij mistik. Ne jemi pjestar tek njri-tjetri dhe shpirti q kundrshton t jap, do t vdes. "'t mir ka nj njeri," tha Jezusi, "n qoft se fiton gjith botn, por humbet shpirtin e tij? far mund t jap nj njeri si shkmbim pr shpirtin e tij?" Prtej varfris dhe poshtrimit t s tashmes, Ai i drejtoi dishepujt drejt ardhjes s Tij me lavdi, jo drejt shklqimit t nj froni toksor, por t nj froni me lavdin e Perndis dhe ushtrive t qiellit. Pastaj Ai tha: "Ai do t shprblej do njeri sipas veprave t tij." Dhe pr inkurajim u dha premtimin: "Me t vrtet po ju them, ka disa prej jush ktu q nuk do t'ia ndiejn shijen vdekjes, derisa t shohin Birin e Perndis, q vjen n mbretrin e Tij." Por dishepujt nuk i kuptuan fjalt e Tij. Lavdia dukej shum larg. Syt e tyre ishin ngulur n nj pamje m t afrt, n jetn e varfr mbi tok, poshtrimin dhe vuajtjen. Mos duhet t hiqnin dor nga shpresat e tyre t zjarrta pr mbretrin e Mesias? Mos vall nuk duhet ta shihnin Zotin e tyre t ngjitej n fronin e Davidit? A ishte e mundur q Krishti t jetonte si endacak i prulur, i pastreh, t prmohej, t hidhej posht dhe t vritej? Trishtimi u pushtoi zemrat, sepse ata e donin Msuesin e tyre. Gjithashtu mendjet ua mundonte dyshimi, sepse dukej e pakuptueshme q Biri i Perndis t'i nnshtrohej nj poshtrimi kaq mizor. Ata pyetn pse duhej t shkonte vullnetarisht n Jeruzalem. Si mund t'ia dorzonte Veten nj fati t till dhe t'i linte n errsir m t madhe se ajo n t ciln ata mundoheshin prpara se t'ua shfaqte Veten? N zonn e Filipis n Cezare, Krishti ishte larg Herodit dhe Kaifs arsyetonin dishepujt. Ai nuk kishte pse t'i trembej urrejtjes s hebrenjve ose pushtetit t romakve. Pse mos t punonte atje, larg farisenjve? Pse duhej t'ia dorzonte Veten vdekjes? Nse duhej t vdiste, si do t themelohej mbretria e Tij aq fort sa edhe dyert e ferrit t mos e mposhtnin? Pr dishepujt kjo ishte me t vrtet nj mister. Tani ata ecnin n brigjet e Detit Galile drejt qytetit, ku gjith shpresat e tyre do t coptoheshin. Nuk guxonin t'i ankoheshin Krishtit, por flisnin s bashku me z t dhimbshm dhe t ult pr at se si do t ishte e ardhmja. Midis pyetjeve t tyre ata mbaheshin tek mendimi se disa rrethana t paparashikuara mund ta shmangnin fundin, q dukej se e priste Zotin e tyre. Kshtu vuajtn dhe dyshuan, shpresuan dhe u friksuan, pr gjasht dit t gjata e t zymta.

221

46 Ai u shndrrua Bazuar tek Mateu 17:1-8; Marku 9:2-8; Luka 9:28-36.

222

Mbrmja po afrohej. Jezusi thirri pran vetes tre dishepuj Pjetrin, Jakobin dhe Gjonin. Ai u priu prmes fushave, larg n nj shteg t thepisur, n nj vend t vetmuar n mal. Shptimtari dhe dishepujt e Tij e kishin kaluar ditn duke udhtuar e msuar dhe ngjitja n mal ua shtoi edhe m shum lodhjen. Krishti kishte lehtsuar nga vshtirsit mendjen dhe trupin e shum njerzve, q vuanin. Ai solli gzim n jett e tyre t munduara, por si njeri ishte lodhur ashtu si edhe dishepujt e Tij. Drita e diellit q perndonte mbi majn e malit dhe me arin e lavdis s saj q po shuhej, ndrionte rrugn ku po ecnin. Shpejt drita u venit nga kodra dhe lugina, dielli u fsheh pas horizontit perndimor dhe udhtart e vetmuar u mbshtolln nga errsira e nats. Zymtsia q i rrethonte ishte n harmoni me jett e tyre t dhimbshme, rreth t cilave po mblidheshin re t dendura. Dishepujt nuk guxonin ta pyesin Krishtin se ku po shkonin dhe prse. Ai shpesh kishte kaluar net t tra n male, duke u lutur. Ai, dora e t cilit krijoi malin dhe fushn, ndihej si n shtpin e vet n natyr dhe knaqej me qetsin e saj. Dishepujt shkuan pas Krishtit. Megjithat ata pyesnin veten pse Msuesi po i drejtonte n kt ngjitje t vshtir kur ishin t lodhur dhe Ai vet kishte nevoj pr pushim. Krishti u tha se nuk do t shkonin m larg. Duke ecur pak m larg prej tyre, Njeriu i Vuajtjeve derdhi lutjet e Tij me lot t shumt dshprimi. Ai u lut pr fuqi, q t prballonte provn n emr t njerzimit. Ai vet duhej ta mbrthente srisht t Gjithpushtetshmin, sepse vetm kshtu mund ta sodiste t ardhmen. Shprehu dshirat e Tij t zemrs pr dishepujt, q n momentin e fuqis s errsirs besimi i tyre t mos dshtonte. Mbi trupin e Tij kishte rn vesa e mbrmjes, por Ai nuk e vuri re. Hijet e nats u dendsuan rreth Tij, por ai nuk e pa zymtsin e tyre. Kshtu kaluan ort ngadal. Fillimisht dishepujt bashkuan lutjet e tyre me prkushtimin e Tij t sinqert, por pas njfar kohe ata u mposhtn nga lodhja dhe, mgjithse u prpoqn ta mbajn interesin n at q po ndodhte, i zuri gjumi. Jezusi u tregoi pr vuajtjet e Tij. Ai po lutej pr ta. I mori me vete q t bashkoheshin me T n lutje dhe tani lutej pr ta. Shptimtari e kishte par trishtimin e dishepujve dhe kishte dshiruar t'ua lehtsonte hidhrimin, duke i siguruar se besimi i tyre nuk kishte qen i kot. Jo t dymbdhjett mund ta mrrrnin zbulimin, q Ai krkonte t'u jepte. Vetm ata t tre, q do t shihnin agonin e Tij n Getsemane ishin zgjedhur pr t qen me T n mal. Tani barra e lutjes s Tij ishte q atyre t'u jepej nj shfaqje e lavdis q Ai kishte me Atin para se t ekzistonte bota, q mbretria e Tij t'u shfaqej syve njerzor dhe, q dishepujt t forcoheshin q t mund ta shihnin. Ai lutej q ata t shihnin nj manifestim t hyjnis s Tij, q do t'i ngushllonte ata n orn e agonis s Tij supreme me njohurin se Ai ishte me t vrtet Biri i Perndis dhe se vdekja e Tij e turpshme ishte pjes e planit t shptimit. Lutja e Tij u dgjua. Ndrsa rrinte i prkulur vetm mbi tokn e gurt, papritur qiejt dhe dyert e arta t qytetit t Perndis u hapn dhe nj shklqim i shenjt zbriti mbi mal, duke mbshtjell trupin e Shptimtarit. Hyjnia brenda Tij ndrionte prmes njerzores dhe u takua me lavdin, q vinte nga lart. Krishti u ngrit nga pozicioni ulur dhe qndroi n kmb me madhshti t perndishme. Agonia e shpirtit u largua. Fytyra e Tij shklqeu "si dielli," dhe rrobat e Tij ishin "t bardha si drita." Dishepujt u zgjuan, pan lumin e lavdis q kishte prmbytur malin me ndriim. Me frik dhe lavdi pan formn rrezatuese t Msuesit t tyre. Derisa e morn veten pr t prballuar dritn e mrekullueshme, pan se Jezusi nuk ishte vetm. Pran Tij ishin dy qenie qiellore, q bisedonin ngusht me T. Ata ishin Moisiu, q kishte folur me Perndin n Malin Sinai dhe Elija, t cilit i

223

ishte dhn privilegji i madh, vetm njrit prej bijve t Adamit, t mos vihej kurr nn pushtetin e vdekjes. N Malin Pisgath, pesmbdhjet shekuj m par, Moisiu kishte qndruar duke vshtruar tokn e premtuar. Por pr shkak t mkatit t tij n Meribah, ai nuk duhej t hynte atje. Nuk ishte pr t as knaqsia e udhheqjes s ushtris s Izraelit n trashgimin e etrve t tij. Prgjrimi i tij i dhimbshm: "T lutem m ler t kaloj Jordanin pr t par vendin e bukur, q sht matan tij, krahinn e bukur malore dhe Libanin" (Ligji i prtrir 3:25), u kundrshtua. Shpresa q pr dyzet vjet kishte ndriuar errsirn e endacakve t shkrettirs duhej t'i mohohej. Nj varr n shkrettir ishte qllimi i gjith atyre viteve pune t lodhshme dhe shqetsimi brejts. Por Ai q sht "n gjendje t bj jashtzakonisht m shum se gjithka q ne krkojm ose mendojm" (Efesianve 3:20), n kt mas i ishte prgjigjur lutjes s shrbtorit t Tij. Moisiu kaloi nn zotrimin e vdekjes, por nuk mbeti n varr. Vet Krishti e thirri n jet. Satani tundues e kishte krkuar trupin e Moisiut pr shkak t mkatit t tij; por Krishti, Shptimtari e nxori nga varri. Juda 9. N malin e shndrrimit Moisiu ishte dshmitar i fitores s Krishtit mbi mkatin dhe vdekjen. Ai prfaqsonte ata, q do t dalin nga varret n ngjalljen e t drejtve. Elija, q ishte ngritur n qiell pa e par vdekjen, prfaqsonte ata q do t jetojn n tok n ardhjen e dyt t Krishtit dhe, t cilt "do t ndryshohen, n moment, sa thapsh e mbyllsh syt, n trumpetn e fundit" kur " trupi i vdekshm do t vishet me pavdekshmri," dhe " trupi i kalbshm me moskalbjen." - 1 Korintasve 15:51-53. Jezusi ishte veshur me dritn e qiellit, ashtu si do t na shfaqet kur t vij "hern e dyt pa mkat pr t shptuar." Sepse Ai do t vij "me lavdin e Atit me engjjt e shenjt." - Hebrenjve 9:28; Marku 8:38. Premtimi q Shptimtari u bri dishepujve u prmbush. Mbi mal u paraqit n miniatur mbretria e lavdishme e ardhshme; ardhja e Krishtit Mbret. Moisiu ishte prfaqsuesi i shenjtorve t ngjallur dhe Elija e atyre t ngritur lart. Dishepujt ende nuk po e kuptonin pamjen; por u gzuan q Msuesi i duruar, i Buti dhe i Thjeshti, q ishte endur lart e posht si nj i huaj pa ndihm, u nderua nga t preferuarit e qiellit. Ata besonin se Elija kishte ardhur t shpallte mbretrin e Mesias dhe se mbretria e Krishtit ishte gati pr t'u themeluar mbi tok. Do ta braktisnin prgjithmon kujtimin e friks dhe zhgnjimit. Ktu ishte shfaqur lavdia e Perndis, q ata dshironin t zgjaste. Pjetri tha: "Mjeshtr sht mir pr ne q jemi ktu; le t bjm tre tabernakuj, nj pr Ty, nj pr Moisiun dhe nj pr Elijan." Dishepujt menduan se Moisiu dhe Elija ishin drguar pr t mbrojtur Mjeshtrin e tyre dhe t vendosnin autoritetin e Tij si mbret. Por para kurors duhej t vinte kryqi. Tema e biseds s tyre me Jezusin nuk ishte inagurimi i Krishtit si mbret, por vdekja e Tij, q duhej t prmbushej n Jeruzalem. Duke mbajtur dobsit e njerzimit, i rnduar nga dhimbja e mkati, Jezusi ecte i vetm n mes t njerzve. Ndrsa errsira e gjyqit q po afrohej e shtypte, Ai ndihej i vetm n shpirt, n mes t nj bote q nuk e njihte. Edhe dishepujt e Tij t dashur, t zhytur n dyshimin, dhimbjen dhe shpresat e tyre ambicioze, nuk e kishin kuptuar misterin e misionit t Tij. Ai kishte banuar n mes t dashuris dhe miqsis s qiellit, por n botn, q Ai kishte krijuar ishte i vetmuar. Tani qielli kishte drguar lajmtart e tij tek Jezusi. Ata nuk ishin engjj, por njerz, q kishin duruar vuajtje dhe dhimbje dhe t cilt mund ta kuptonin Shptimtarin n vshtirsit e jets s Tij n tok. Moisiu dhe Elija kishin qen bashkpuntor me Krishtin. Ata kishin pasur t njjtn dshir pr shptimin e njerzve. Moisiu ishte lutur pr Izraelin: "Megjithat, tani t lutem, fale mkatin e tyre, ose m fshi nga libri Yt q ke shkruar." - Eksodi 32:32. Elija e kishte njohur vetmin e shpirtit, sepse pr tre vjet e gjysm uri kishte mbajtur barrn e urrejtjes s kombit dhe gjmn e tij. I vetm kishte qndruar pr Perndin n Malin Karmel. I vetm ia kishte mbathur pr n

224

shkrettir n vuajtje dhe dshprim. Kta njerz t zgjedhur, kishin marr prsipr para do engjlli rreth fronit, t vinin dhe t bisedonin me Jezusin n lidhje m skenat e vuajtjes s Tij dhe ta ngushllonin me sigurin se qielli ishte me T. Shpresa e bots, shptimi i do qenieje njerzore ishte barra e vizits s tyre. T prgjumur, dishepujt dgjuan pak nga ajo q ndodhi midis Krishtit dhe lajmtarve t qiellit. Duke mos mundur t rrinin n vzhgim dhe t luteshin, ata nuk e morn at q Perndia dshironte t'u jepte, nj njohuri t vuajtjeve t Krishtit dhe lavdin q do t pasonte. E humbn bekimin q mund t kishte qen i tyre, duke par vetsakrifikimin e Tij. Shum t ngadalt n besim ishin kta dishepuj, shum pak e vlersonin thesarin me t cilin Qielli krkonte t'i pasuronte. Megjithat, morn drit t madhe. U siguruan se i gjith Qielli e njihte mkatin e popullit hebre, q kishte hedhur posht Krishtin. Atyre iu dha nj pamje m e qart e puns s Shptimtarit. Pan me sy dhe dgjuan me vesh gjra q njeriu nuk mund t'i kuptonte. Ata ishin "dshmitar okular t madhshtis s Tij" (2 Pjetri 1:16), dhe e kuptuan se Jezusi ishte n t vrtet Mesia, pr t cilin kishin dshmuar patriarkt dhe profett dhe se Ai u njoh si i till nga universi qiellor. Ndrsa ende shikonin skenn n mal, "i mbuloi nj re e ndritshme dhe dgjuan nj z nga ret q tha; Ky sht Biri Im i dashur, me t cilin jam shum i knaqur; dgjojeni At." Kur pan ren e lavdis, m e ndritshme se ajo q qndronte para fiseve t Izraelit n shkrettir, kur dgjuan zrin e Perndis q fliste me madhshti mahnitse dhe q e bnte malin t dridhej, dishepujt ran t goditur prtok. Mbetn prmbys, me fytyra t fshehura, derisa iu afrua Jezusi dhe i preku, duke ua larguar frikn me zrin e Tij t njohur: "Ngrihuni dhe mos kini frik." Pasi guxuan t'i ngrinin syt, pan se lavdia qiellore ishte venitur, format e Elis dhe Moisiut ishin zhdukur. Ishin n mal vetm me Jezusin.

47 Shrbesa Bazuar tek Mateu 17:9-21; Marku 9:9-29; Luka 9:37-45.

225

Gjith natn Jezusi dhe dishepujt e kaluan n mal. Kur lindi dielli ata zbritn n fush. Dishepujt ecnin prpara t heshtur dhe t humbur n mendime. Edhe Pjetri nuk po fliste asnj fjal. Ata dshironin t qendronin n at vend t shenjt, q ishte prekur me dritn e qiellit dhe, ku Biri i Perndis tregoi lavdin e Tij, por kishin pun pr t br me njerzit, t cilt e krkonin Jezusin lart e posht. N rrz t malit ishte mbledhur nj turm e madhe, e udhhequr nga dishepujt q kishin mbetur prapa, por q nuk e dinin se ku kishte pushuar Jezusi. Ndrsa Shptimtari po afrohej, i porositi tre shokt e Tij t heshtnin n lidhje me at q kishin par, duke u thn "Mos ia tregoni vizionin askujt, derisa Biri i njeriut t ngjallet prej t vdekurve." Zbulimi, q u ishte br dishepujve duhej t ruhej n zemrat e tyre, jo t prhapej. Nse ua tregonin njerzve do t shkaktonin tallje dhe habi t kot. Edhe dhjet apostujt nuk do ta kuptonin skenn, derisa Krishti t ngjallej prej t vdekurve. Sa pak arrinin ta kuptonin edhe tre dishepujt e Tij t preferuar, kjo dukej n faktin se, megjith ato q Jezusi kishte thn, ata pyesnin veten far donte t thoshte ngjallja e t vdekurve. Por nuk i krkuan Jezusit shpjegime. Fjalt e Tij n lidhje me t ardhmen i kishin mbushur me dhimbje. Nuk krkuan m t dinin n lidhje me at, q ishin gati t besonin se mund t mos ndodhte. Sapo njerzit e pan Jezusin, vrapuan pr ta takuar, duke e prshndetur me nderim dhe gzim. Syri i Tij i mpreht e kuptoi se ata ishin t turbulluar. Dishepujt ishin t shqetsuar. Kishte ndodhur dika, q u kishte shkaktuar zhgnjim t hidhur dhe poshtrim. Ndrsa po hanin n rrz t malit, nj baba kishte sjell tek ta birin e tij, q ta lironin nga nj frym memece, q e torturonte. Autoriteti mbi frymrat e papastra u ishte dhn dishepujve, kur Jezusi drgoi t dymbdhjett t predikonin npr Galile. Ngaq ata ishin t fort n besim, frymrat e liga u ishin bindur fjals s tyre. Ata, n emr t Krishtit e urdhruan frymn torturuese ta linte viktimn e saj, por demoni u tall me ta, duke demonstruar nj shfaqje t re t fuqis s tij. Dishepujt, duke mos qen n gjendje t shpjegonin dshtimin e tyre, u ndjen t turpruar pr veten dhe pr Mjeshtrin e tyre. N turm kishte skrib, q bnin mos t'i poshtronin. Ata i torturonin dishepujt me pyetje, duke u prpjekur t vrtetonin se ata dhe Mjeshtri i tyre ishin mashtrues. Rabit deklaruan me triumf se ktu ishte nj frym, q as dishepujt, as Krishti vet nuk mund ta mposhtte. Njerzit mbajtn ann e skribve dhe nj ndjenj prbuzjeje e prshkoi turmn. Por papritur akuzat pushuan. Jezusi me tre dishepujt po afroheshin. Nj ndryshim i menjhershm ndodhi tek njerzit dhe ata u kthyen pr t'i takuar. Nata e bashkbisedimit me lavdin e qiellit kishte ln gjurm mbi Shptimtarin dhe shokt e Tij. Mbi fytyrat e tyre kishte nj drit, q i mahniti njerzit. Skribt u stepn me frik, ndrsa njerzit e mirpritn Jezusin. Sikur t kishte qen dshmitar i t gjith asaj q kishte ndodhur Shptimtari erdhi n skenn e konfliktit dhe, duke e fiksuar vshtrimin mbi skribt i pyeti: "Pr far po i pyesni?" Por zrat aq t fuqishm dhe provokues m par, pushuan. Heshtja kishte rn mbi t gjith njerzit. Babai i vuajtur au prmes turms dhe ra n kmbt e Jezusit. Ai i tregoi historin e vuajtjes dhe zhgnjimit t tij. "Mjeshtr," tha ai "Kam sjell tek Ty birin tim, q e ka pushtuar nj frym memece, q e on gjithandej dhe e jerr: . . . I fola dishepujve t Tu, q ta nxirrnin jasht dhe ata nuk mundn." Jezusi pa prreth Tij turmn e shtangur, skribt grindavec dhe dishepujt e turbulluar. Lexoi mosbesimin n zemrn e tyre dhe me nj z plot vuajtje tha: "O brez mosbesues, edhe pr sa koh do t jem me ju? Edhe sa koh do t'iu duroj?" Pastaj iu drejtua babait: "Sille ktu djalin."

226

Djalin e solln dhe syt e Shptimtarit ran mbi t. Fryma e keqe e hodhi n tok me dridhje t dhimbshme. Ai u shtri, duke u zhgrryer dhe shkumuar, duke e ar ajrin me pasthirrma t padgjuara. Prsri Princi i jets dhe princi i fuqive t errsirs ishin takuar n fushn e betejs. Krishti n prmbushje t misionit t Tij, pr "t'u predikuar lirimin robrve, . . . t liroj ata q jan t munduar" (Luka 4:18), Satani, duke u prpjekur t mbante viktimat e tij nn kontroll. Engjjt e drits dhe ushtria e engjjve t kqinj, t padukshm, po afroheshin pr t par konfliktin. Pr nj moment, Jezusi e lejoi frymn e keqe t shfaqte fuqin e saj, q njerzit t shihnin lirimin q ishte gati t ndodhte. Turma shikonte pa marr frym baban mes nj agonie shprese dhe frike. Jezusi e pyeti: "Sa koh ka q i ka ndodhur kjo gj?" I ati i djalit i tregoi historin e viteve t gjata t vuajtjeve dhe m pas, sikur t mos duronte dot m thirri: "N qoft se mund t bsh dika, ki mshir pr ne dhe na ndihmo" "N qoft se mundesh!" Edhe tani, ky baba e vuri n dyshim fuqin e Krishtit. Jezusi u prgjigj: "N qoft se mund t besosh, gjithka sht e mundur pr at q beson." Nuk i mungon fuqia Krishtit. Shrimi i djalit varej nga besimi i t atit. N nj shprthim lotsh, pasi e kuptoi dobsin e vet, babai e lshoi veten n mshirn e Krishtit me thirrjen: "Zot, un besoj, ndihmom n mosbesimin tim." Jezusi u kthye tek ai q vuante dhe tha: "Ti shpirt shurdhmemec, t urdhroj, dil prej tij dhe mos hyr me kurr tek ai." U dgjua nj thirrje dhe luft e dhimbshme. Demoni, duke u larguar dukej sikur po ia merrte jetn viktims. M pas trupi qendroi i palvizshm dhe dukej si i pajet. Turma pshpriti: "Ka vdekur." Por Jezusi e mori prdore dhe e ngriti. Pastaj ia dorzoi plotsisht t shndetshm n mendje dhe trup babait t tij. At e bir lavdruan liruesin e tyre. Turma "u mahnit nga fuqia e madhrishme e Perndis," ndrsa skribt, t mundur dhe kokulur u larguan t ngrysur. "N qoft se mund t bsh dika, ki mshir pr ne dhe na ndihmo." Sa shpirtra t rnduar nga mkati e thon kt lutje. Dhe pr t gjith prgjigjia e dhembshur e Shptimtarit sht: "N qoft se mund t besosh, gjithka sht e mundur pr at, q beson." Esht besimi ai, q na lidh ne me qiellin dhe na sjell fuqi pr t prballuar fuqit e errsirs. Tek Krishti, Perndia na ka siguruar mjetet pr t nnshtruar do mkat dhe pr t'i rezistuar do tundimi, sado i fort qoft ai. Por shum njerz e ndiejn se u mungon besimi, prandaj mbeten larg Krishtit. Lerini kto shpirtra, q ndjehen t pavler ta dorzojn veten n mshirn e Shptimtarit t dhembshur. Mos shikoni tek vetja, por tek Krishti. Ai, q shroi t smurt dhe largoi demont, kur eci midis njerzve, sht i njjti Shptimtar i fuqishm edhe sot. Besimi vjen nga fjala e Perndis. Ather kuptojeni premtimin e Tij: "At q vjen tek Un, nuk do ta nxjerr jasht kurr." - Gjoni 6:37. Dorzojeni veten te kmbt e Tij me thirrjen: "Zot, un besoj, ndihmom n mosbesimin tim." Kurr nuk mund t vdessh nse e bn kt, kurr. N nj koh t shkurtr dishepujt e preferuar pan lavdin e prsosur dhe poshtrimin. Ata pan njeriun t shndrruar n imazhin e Perndis dhe t ulur n ngjashmrin me Satanin. Nga mali, ku ai foli me lajmtart qiellor dhe u shpall Bir i Perndis, prej zrit q vinte nga reja rrezatuese, ata pan Jezusin t zbriste pr t'u prballur me spektaklin m shqetsues dhe t neveritshm, t djalit t smur, me fytyr t shformuar, q krcllinte dhmbt n spazma agonie, t cilat asnj fuqi njerzore nuk mund t'i lironte. Ky Shptimtar i fuqishm, i cili disa or prpara qndronte plot lavdi para dishepujve t Tij t mahnitur, u ul pr t ngritur viktimn e Satanit nga toka, ku prplitej dhe, me shndet t plot n mendje dhe trup ia kthen t atit dhe familjes s tij.

227

Ishte nj msim objektiv i shptimit, Hyjnori, q zbret nga lavdia e Atit pr t shptuar t humburin. Gjithashtu Ai prfaqsonte edhe misionin e dishepujve. Jeta e shrbtorve t Krishtit nuk duhej t kalonte vetm n maj t malit me Jezusin, n ort e ndriimit shpirtror. Pr ta kishte mjaft pun n fush. Shpirtra, q Satani i kishte skllavruar prisnin fjaln e besimit dhe lutjen pr t'i liruar. T nnt dishepujt ende mendonin mbi faktin e hidhur t dshtimit t tyre. Kur Jezusi ishte prsri vetm me ta, e pyetn: "pse nuk mundm ta nxirrnim jasht?" Jezusi iu prgjigj: "Pr shkak t mosbesimit tuaj: sepse me t vrtet po ju them, n qoft se keni besim sa nj far mustarde, do t'i thoni ktij mali: Lviz prej ktej dhe ai do t lviz; asgj nuk do t jet e pamundur pr ju. Megjithat ky lloj demoni nuk largohej, prvese me lutje dhe agjrim." Mosbesimi i tyre, q i largoi nga afrsia me Krishtin dhe moskokarja, me t ciln e shoqronin punn e shenjt q u ishte besuar, kishte shkaktuar dshtimin n konfliktin me fuqit e errsirs. Fjalt e Krishtit, pr vdekjen e Tij i kishin trishtuar dhe dshpruar. Zgjedhja e tre dishepujve, pr t shoqruar Jezusin n mal, kishte shkaktuar xhelozin e t nntve. N vend q ta forconin besimin e tyre me lutje dhe meditim mbi fjalt e Krishtit, kishin menduar pr dekurajimin dhe paknaqsit personale. N kt gjendje errsire e kishin ndrmarr konfliktin me Satanin. Pr t pasur sukses n nj konflikt t till duhej t punonin n nj frym tjetr. Besimi i tyre duhej t forcohej me lutje t ethshme, agjrim dhe zemra t prulura. Ata duhej t zbrazeshin nga vetja dhe t mbusheshin me Frymn dhe fuqin e Perndis. Prgjrimi i thell, kmbnguls dhe me besim, i cili varet plotsisht nga Perndia dhe prkushtimi i parezervuar ndaj puns s Tij, shrbejn pr t'iu sjell njerzve ndihmn e Fryms s Shenjt n luftn kundr principatave dhe pushteteve, sundimtarve t errsirs s ksaj bote dhe frymrave t kqija n vendet e larta. "N qoft se keni besim sa nj far mustarde," tha Jezusi, "do t'i thoni ktij mali: Lviz prej ktej dhe ai do t lviz." Megjithse fara e mustards sht shum vogl ajo prmban at parim mister t jets, q ndihmon n rritjen e pems s madhe. Kur fara e mustards hidhet n tok, embrioni i vogl merr do element q Perndia ka siguruar pr ushqimin e tij dhe zhvillohet e rritet. N qoft se keni besim si ky, duhet t prqafoni fjaln e Perndis dhe t gjitha mjetet ndihmse q Ai na ka dhn. Kshtu besimi juaj do t forcohet dhe do t'ju sjell n ndihm fuqin e qiellit. Pengesat, q ngrihen pirg nga Satani prgjat rrugs suaj, megjithse duken t pakaprcyeshme, si kodra t prjetshme, do t zhduken para krkess s besimit. "Asgj nuk do t jet e pamundur pr ju."

48 Kush sht m i madhi?

228

Bazuar tek Mateu 17:22-27; 18:1-20; Marku 9:30-50; Luka 9:46-28. Nga Kapernaumi, Jezusi nuk u kthye m n vendet e njohura, ku kishte msuar njerzit, por me qetsi s bashku me dishepujt krkoi banesn, e cila do t bhej shtpia e Tij e prkohshme. Gjat qndrimit n Galile qllimi i Tij ishte t udhzonte dishepujt. N udhtimin prmes Galiles, Krishti prsri isht prpjekur t'i prgatiste mendjet e dishepujve pr ato q do t ndodhnin. U tha se Ai duhej t shkonte n Jeruzalem q ta vrisnin dhe se Ai do t ngjallej prsri. Ai u dha lajmin e uditshm dhe solemn se do t tradhtohej dhe do t binte n duart e armiqve. Dishepujt as tani nuk i kuptuan fjalt e Tij. Megjithse mbi ta ra hija e nj dhimbjeje t madhe, nj frym rivaliteti zuri vend n zemrat e tyre. Ata debatuan me njri-tjetrin se kush do t konsiderohej m i madhi n mbretri. Menduan t'ia fshinin kt grindje Jezusit dhe si zakonisht nuk iu afruan pran, por mbetn prapa. Kshtu, Ai ishte para kur hyn n Kapernaum. Jezusi i lexoi mendimet e tyre dhe dshironte t'i kshillonte dhe udhzonte. Por, pr kt gj Ai priti nj or t qet, kur zemrat e tyre t ishin t hapura pr t pranuar fjalt e Tij. Pasi kishin arritur n qytet mbledhsi i t ardhurs s tempullit iu afrua Pjetrit me pyetjen: "pse nuk e paguan Mjeshtri juaj detyrimin?" Ky detyrim nuk ishte taks qytetare, por nj kontribut fetar, q i krkohej do judeu t paguante do vit pr t ndihmuar tempullin. Refuzimi pr ta paguar konsiderohej pabesi ndaj tempullit dhe sipas rabive, nj mkat shum i rnd. Qndrimi i Shptimtarit ndaj ligjeve rabinike dhe qortimi i Tij i hapur ndaj mbrojtjes s tradits, prbnte nj pretekst pr akuzn, se Ai krkonte t prmbyste shrbimin e tempullin. Tani armiqt e Tij pan nj mundsi pr t hedhur mosbesim mbi T. Tek mbledhsi i takss ata gjetn nj aleat t gatshm. N pyetjen e mbledhsit Pjetri dalloi nj nnkuptim, q prekte besnikrin e Krishtit ndaj tempullit. I zellshm pr t mbrojtur nderin e Mjeshtrit, pa u kshilluar me T, ai u prgjigj me nxitim se Jezusi do ta paguante detyrimin. Por Pjetri e kuptoi pjesrisht qllimin e pyetjes. Kishte disa klasa, q prjashtoheshin nga pagimi i ktij detyrimi. N kohn e Moisiut, kur Levitt u veuan pr shrbimin e shenjtrores, ata nuk kishin trashgimi n popull. Zoti tha: "Levi nuk ka pjes, as trashgimi me vllezrit e tij. Zoti sht trashgimia e tij." - Ligji i Prtrir 10:9. N kohn e Krishtit priftrinjt dhe Levitt ende konsideroheshin si t veant n prkushtimin ndaj tempullit dhe atyre nuk u krkohej t jepnin kontributin vjetor pr ta ndihmuar. Profett gjithashtu ishin prjashtuar nga kjo pages. Duke krkuar detyrim nga Jezusi, rabit e hodhn mnjan deklaratn e Tij si profet dhe msues dhe e trajtuan si nj person i zakonshm. Kundrshtimi nga ana e Tij pr t paguar detyrimin do t paraqitej si pabesnikri ndaj tempullit. Nga ana tjetr, pagimi i tij do t merrej sikur prligjte mospranimin e tyre q Ai ishte profet. Pak m par, Pjetri e kishte pranuar Jezusin si Birin e Perndis, por tani e humbi rastin pr ta nxjerr n pah karakterin e Krijuesit t tij. Nga prgjigjia q i dha mbledhsit, se Jezusi do ta paguante detyrimin, ai pothuaj miratoi iden e gabuar mbi T, t ciln priftrinjt dhe krert po prpiqeshin t qarkullonin. Kur Pjetri hyri n shtpi, Shptimtari nuk prmendi se far kishte ndodhur, por pyeti: "Si mendon ti Simon, prej kujt marrin taks apo hara mbretrit e toks, nga fmijt e tyre apo nga t huajt?" Pjetri u prgjigj: "Nga t huajt." Jezusi tha: "Ather fmijt jan t lir." Kur populli i nj vendi taksohet pr mbajtjen e mbretit t tyre, fmijt e monarkut prjashtohen. Kshtu Izraelit, atyre q e mbanin veten pr njerz t Perndis, u krkohej t mbanin shrbimin e Tij, por Jezusi, Biri i Perndis, nuk ishte nn nj detyrim t till. N qoft se priftrinjt dhe Levitt

229

prjashtoheshin, sepse kishin lidhje me tempullin, aq m tepr prjashtohej Ai, pr t cilin tempulli ishte shtpia e Atit t Tij. Po ta kishte paguar Jezusi taksn pa kundrshtim, Ai do t kishte pranuar drejtsin e ktij pretendimi dhe do t kishte mohuar kshtu hyjnin e Tij. Por, ndrsa e shihte t drejt t plotsonte krkesn, Ai hidhte posht pretendimin mbi t cilin ishte bazuar. Duke paguar detyrimin Ai dha prova t karakterit t Tij hyjnor. U b e dukshme se Ai ishte nj me Perndin, prandaj nuk ishte nn detyrim si nj banor i thjesht i mbretris. "Shko n det," e udhzoi Ai Pjetrin, "hidh nj grep dhe kap peshkun q t del i pari. Pasi t'i kesh hapur gojn, aty do t gjesh nj monedh. Merre dhe jepua atyre prej Meje dhe teje." Megjithse e kishte veshur hyjnoren me njerzoren, n kt mrekulli Ai zbuloi lavdin Tij. Ishte e qart q kishte qen Ai q, nprmjet Davidit kishte shpallur: "do kafsh e pyllit sht Imja, Imja sht bagtia, q ndodhet me mijra ndr male. Un i njoh t gjith zogjt e maleve dhe gjith kafsht e egra t fushave jan t Miat. Po t kisha uri, nuk do ta thoja, sepse bota dhe gjith sa prmban sht e imja." - Psalmi 50:10-12. Megjithse Jezusi e bri t qart se nuk ishte i detyruar t paguante harain, Ai nuk hyri n diskutim me judenjt n lidhje me kt shtje, pasi ata do t'i kishin keqkuptuar fjalt e Tij dhe do t'ia kishin kthyer kundr. Q t mos i fyente, duke e mos e dhn taksn, Ai bri at q n t vrtet nuk duhet t'i krkohej t bnte. Ky msim do t kishte vler t madhe pr dishepujt e Tij. Shpejt do t ndodhnin ndryshime t thella n lidhje me shrbimin e tempullit dhe Krishti i msoi t mos e vinin veten m kot n kundrshtim me rregullin e vendosur. Sa t ishte e mundur, ata duhej t shmangnin rastet pr keqkuptimin e besimit t tyre. T krishtert nuk duhet t flijojn asnj parim t s vrtets, por ata duhet t shmangin polemikat, sa her t jet e mundur. Kur Krishti dhe dishepujt ishin vetm n shtpi dhe Pjetri kishte shkuar n det, Jezusi thirri t tjert dhe i pyeti: "Pr far po diskutonit me njri-tjetrin rrugs?" Prania e Jezusit dhe pyetja e Tij i dhan shtjes nj drit t ndryshme nga ajo me t ciln u ishte dukur, ndrsa grindeshin rrugs. Turpi dhe vetndshkimi i bri t heshtnin. Jezusi u kishte thn se Ai duhej t vdiste pr ta dhe ambicia e tyre egoiste ishte n kontrast t dhimbshm me dashurin e Tij bujare. Kur Jezusi u tha se duhej t vdiste dhe t ngjallej prsri, u prpoq t'i trhiqte drejt biseds mbi provn e madhe t besimit t tyre. Po t kishin qen gati t pranonin at, q Ai dshironte t'u bnte t njohur, do t kishin shptuar nga ankthi i hidhur dhe dshprimi. Fjalt e Tij do t'i kishin ngushlluar n momentin e hidhrimit t thell dhe zhgnjimit. Por, megjithse Ai ua tha shum qart se far e priste, fakti se shum shpejt do t shkonte n Jeruzalem ua ndezi prsri shpresn se mbretria ishte gati pr t'u themeluar. Kjo i kishte shtyr t pyesnin se kush do t'i zinte postet m t larta. Kur Pjetri u kthye nga deti dishepujt i treguan pr pyetjen e Shptimtarit dhe m n fund njri guxoi ta pyeste Jezusin: "Kush sht m i madhi n mbretrin e qiellit?" Shptimtari i mblodhi dishepujt rreth Vetes dhe u tha: "N qoft se dikush dshiron t jet i pari, ai duhet t jet i fundit dhe shrbtor i t gjithve." N kto fjal kishte nj solemnitet dhe mbres, t ciln dishepujt nuk mund ta kuptonin. At q dallonte Krishti, ata nuk mund ta shihnin. Nuk e kuptonin natyrn e mbretris s Krishtit dhe kjo padituri ishte shkaku i dukshm i znks s tyre. Por shkaku i vrtet gjendej m thell. Duke shpjeguar natyrn e mbretris, Krishti mundi ta qetsonte pr momentin grindjen e tyre, por kjo nuk e preku shkakun kryesor. Edhe pasi kishin marr njohuri t thell, do pyetje n lidhje me prparsin n mbretri do t kishte ringjallur turbullim. Kshtu pas largimit t Krishtit n kish do t ishte futur shkatrrimi. Prpjekja pr vendin m t lart ishte rezultat i s njjts frym, q ishte n fillim t lufts s madhe n bott lart dhe q e kishte sjell Krishtin nga qielli pr t vdekur. Prpara Tij u shfaq nj vizion i Luciferit "birit t mngjesit," q ua kalonte n lavdi t gjith engjjve, q rrethonin

230

fronin dhe q ishte m i lidhuri ngusht me Birin e Perndis. Luciferi kishte thn: "Un do t bhem si Shum i Larti" (Isaia 14:12, 14); dhe dshira pr vetekzaltim kishte shkaktuar luft n oborret qiellore dhe kishte dbuar nj sr ushtrish t Perndis. N qoft se Luciferi do t kishte dashur vrtet t bhej si Shum i Larti, nuk do ta kishte braktisur vendin q i kishin caktuar n qiell, sepse fryma e Shum t Lartit tregohej n shrbim t pakursyer. Luciferi dshironte pushtetin e Perndis, por jo karakterin e Tij. Ai krkonte pr vete vendin m t lart dhe do qnie q nxitet nga fryma e tij do t bj t njjtn gj. Kshtu largimi, mosmarrveshja dhe lufta jan t pashmangshme. Zotrimi bhet shprblimi i m t fortit. Mbretria e Satanit sht mbretri force. do individ e konsideron tjetrin si penges n rrugn e prparimit, ose si shkall ku ai t hyp pr t arritur n nj vend m t lart. Ndrkoh q Luciferi t qenit i barabart me Perndin e quante si dika q duhej ta arrinte, Krishti, i Lartsuari, "e la famn e Tij dhe mori trajtn e nj shrbtori dhe u b i ngjashm me njerzit. Duke qen si njeri, e pruli Veten dhe u b i bindur deri n vdekje, deri n vdekjen n kryq." - Filipianve 2:7, 8. Tani kryqi ishte prpara Tij. Dishepujt e Tij ishin aq t mbushur me egoizm, pikrisht nga parimi i mbretris s Satanit, saq nuk mundn t ndjenin keqardhje pr Zotin e tyre, apo ta kuptonin kur Ai u foli pr pruljen e Tij pr ta. Shum mbl, por me ton Jezusi u prpoq t ndreqte t keqen. Ai u tregoi se cili parim ekzistonte n mbretrin e qiellit dhe ku qndronte madhshtia e vrtet, e vlersuar nga standartet e oborreve lart. Ata, q nxiteshin nga krenaria dhe dashuria pr t'u dukur mendonin pr veten dhe pr shprblimet q do t merrnin dhe jo si do t'ia kthenin Perndis dhuratat, q kishin marr. Ata nuk do t ken vend n mbretrin e qiellit, sepse ata u bashkuan me radht e Satanit. Prpara nderit vjen prulsia. Pr t plotsuar vendin e lart para njerzve, Qielli zgjedh puntorin, i cili ashtu si Gjon Pagzori zgjedh nj vend t ult para Perndis. Dishepulli, i cili sht m tepr si fmij, sht m efikasi n punn e Perndis. Zgjuarsia qiellore mund t bashkpunoj me at, q nuk krkon t lartsoj veten, por t shptoj shpirtra. Ai q e ndjen m thell nevojn e tij pr ndihmn hyjnore, do t lutet pr t dhe Fryma e Shenjt do t'i jap shenja nga Jezusi, q do t'ia forcojn dhe lartsojn shpirtin. Nga kuvendimi me Krishtin ai do t shkoj t punoj pr ata, q po vdesin n mkatet e tyre. Ai vajoset pr misionin e tij dhe ia del mban aty ku shum t arsimuar, t zgjuar e intelektual do t dshtonin. Por, kur njerzit e lartsojn veten, duke u ndjer se jan t domosdoshm pr suksesin e planit t madh t Perndis, Zoti bn q ata t dalin mnjan. Esht e qart se Zoti nuk varet prej tyre. Puna nuk ndalon, sepse ata u larguan prej saj, por ecn prpara me fuqi m t madhe. Nuk ishte e mjaftueshme pr dishepujt e Jezusit t udhzoheshin pr natyrn e mbretris s Tij. Ajo, pr t ciln kishin nevoj ishte ndryshimi i zemrave q do t'i onte n harmoni me parimet e saj. Pasi thirri nj fmij t vogl, Jezusi e vuri n mes tyre, pastaj duke e mbshtjell t voglin me mblsi n kraht e Tij, tha: "Nse nuk ndryshoni dhe t bheni si fmij t vegjl, nuk do t hyni n mbretrin e Perndis." Thjeshtsia, harrimi i vetes dhe dashuria besuese e fmijs s vogl jan cilsi, q qielli i vlerson. Kto jan karakteristikat e madhshtis s vrtet. Prsri Jezusi u shpjegoi dishepujve se mbretria e Tij nuk karakterizohet nga dinjiteti dhe shfaqja toksore. N kmbt e Jezusit t gjitha kto dallime harrohen. T pasur dhe t varfr, t msuar dhe injorant takohen bashk, pa menduar pr kast apo superioritet botror. T gjith takohen si shpirtra t bler me gjak, q varen njlloj nga Ai, q i ka shpenguar para Perndis. Shpirti i sinqert dhe i prulur sht i muar n syt e Perndis. Ai v vuln e Tij personale mbi njerzit, jo sipas rangut, as sipas pasuris, jo nga madhshtia e tyre intelektuale, por nga ngjashmria e tyre me Krishtin. Zoti i lavdis knaqet me ata, q jan t but dhe t penduar n

231

zemr. "Ti gjithashtu m ke dhn," tha Davidi, "mburojn e Shptimit Tnd: . . . dhe mirsin Tnde" si nj element n karakterin njerzor "m ke br t madh." - Psalmi 18:35. "Kushdo q i pranon kta fmij n emrin Tim," tha Jezusi, "m pranon Mua dhe kushdo q m pranon Mua, pranon At q m drgoi." "Kshtu thot Zoti: Qielli sht froni Im dhe toka mbshtetsja e kmbve t Mia . . . Do t shikoj mbi at njeri, q sht i prulur e ka frym t penduar dhe dridhet nga fjala Ime." - Isaia 66:1, 2. Fjalt e Shptimtarit zgjuan tek dishepujt nj ndjenj mosbesimi tek vetja. Askush nuk ishte piketuar, veanrisht n prgjigje; por Gjoni pyeste veten nse n ndonj rast veprimet e tij kishin qen t drejta. Me fymn e nj fmije ai e shtroi shtjen para Jezusit. "Mjeshtr," tha ai, "pam dik, q largonte djaj n emrin Tnd dhe ai nuk ishte nga tant, prandaj e ndaluam, sepse nuk na ndiqte ne." Jakobi dhe Gjoni kishin menduar se duke e ndaluar kt njeri, ata po mbanin parasysh nderin e Zotit t tyre. N t vrtet filluan t shihnin se ishin ziliqar. E kuptuan gabimin dhe e pranuan qortimin e Jezusit "Mos e ndaloni, sepse ai q bn mrekulli n emrin Tim nuk mund t flas keq pr Mua." Asnj prej atyre, q e tregonin veten n njfar mnyre t dashur me Krishtin, nuk duhej ta zmbrapsnin. Kishte shum njerz, q ishin prekur thell nga karakteri dhe puna e Krishtit dhe zemrat po u hapeshin me besim drejt Tij. Dishepujt, q nuk mund t'i lexonin motivet, duhej t ishin t kujdesshm pr t mos i dekurajuar kto shpirtra. Kur Jezusi t mos ishte m personalisht me ta dhe puna t mbetej n duart e tyre, ata nuk duhej t ushqenin nj shpirt t ngusht prjashtues, por t tregonin t njjtn dashuri t madhe, q kishin par tek Msuesi i tyre. Fakti q nj person nuk prshtatet n gjithka me idet apo mendimet tona personale nuk na justifikon ne q ta ndalojm at t punoj pr Perndin. Krishti sht Msues i Madh. Ne nuk duhet t gjykojm apo t komandojm, por me prulje secili duhet t ulet n kmbt e Jezusit dhe t msoj prej Tij. do shpirt, q Perndia e bn t gatshm, sht nj ur, nprmjet s cils Krishti do t shfaq dashurin e Tij false. Duhet t jemi shum t kujdesshm, q t mos dekurajojm nj nga mbajtsit e drits s Perndis dhe kshtu t pengojm rrezet, q Ai dshiron t shklqejn mbi botn! Ashprsia apo ftohtsia q nj dishepull tregon ndaj dikujt q Krishti po e trheq, ashtu si veprimi i Gjonit q ndaloi dik t bnte mrekulli n emr t Krishtit, mund t prfundoj me futjen e kmbve n shtegun e armikut dhe t shkaktoj humbjen e nj shpirti. N vend q dikush t bj kt, Krishti thot "sht m mir pr t, t vari nj gur n qaf dhe t hidhet n det." Dhe m pas Ai shtoi: "N qoft se dora jote t on n mkat, preje. Esht m mir t hysh dorcung n jet, sesa t kesh dy duart e tua dhe t shkosh n ferr, n zjarrin e pashuar. Dhe, nse kmba jote t on n mkat, preje. Esht m mir pr ty t hysh i al n jet, sesa t kesh dy kmbt e tua dhe t hidhesh n ferr." - Marku 9:43-45. Pse kjo gjuh kaq pasionante? Sepse "Biri i njeriut erdhi t shptoj at, q kishte humbur." A do t tregonin dishepujt e Tij m pak respekt pr shpirtrat e njerzve sesa tregoi Madhshtia e qiellit? do shpirt ka patur nj mim t pafund. Sa i tmerrshm sht pra mkati i largimit t nj shpirti nga Krishti. Pr t dashuria e Shptimtarit, prulja dhe agonia kan qen t kota. "Mjer bota pr rnien e saj n mkat! Sepse mkatet do t vijn." - Mateu 18:7. Bota e frymzuar nga Satani, sigurisht q do t'i kundrshtoj ndjeksit e Krishtit dhe do t prpiqet ta shkatrroj besimin e tyre, por mjer ai q ka marr emrin e Krishtit dhe n fakt gjendet duke br kt pun t keqe. Zoti yn turprohet nga ata, q pretendojn se i shrbejn Atij, por q e keqprfaqsojn karakterin e Tij. Kshtu turmat mashtrohen dhe drejtohen n rrug t gabuara.

232

do zakon apo praktik, q do t onte n mkat dhe do t'i sillte turp Krishtit, do t ishte m mir t ndalohej, cilado qoft sakrifica. Ajo q turpron Perndin nuk mund t'i bj mir shpirtit. Bekimet e qiellit nuk mund t shoqrojn asnj njeri, q dhunon parimet e prjetshme t drejtsis. Lejimi i nj mkati sht mjaft pr t vepruar n degradimin e karakterit dhe pr t'i keqdrejtuar t tjert. N qoft se kmba apo dora do t priteshin, ose syri do t nxirrej jasht, pr ta shptuar trupin nga vdekja, sa m me seriozitet duhet ta largojm ne mkatin, q sjell vdekjen e shpirtit! N shrbesn rituale, do sakrifice i shtohej krip. Kjo, ashtu si dhe ofrimi i temjanit, nnkuptonin se vetm drejtsia e Krishtit mund ta bnte t pranueshm shrbimin ndaj Perndis. Duke iu referuar ksaj praktike, Jezusi tha: "do sakrific do t kriposet me krip." "Kini krip n veten tuaj dhe paqe me njri-tjetrin." T gjith ata q do ta paraqesin veten "sakrific t gjall, t shenjt, t pranueshme pr Perndin" (Romakve 12:1), duhet t marrin kripn shptuese, drejtsin e Shptimtarit ton. Ather ata do t bhen "kripa e toks," duke e kufizuar t keqen midis njerzve, sepse kripa ruan nga prishja. - Mateu 5:13. Por, nse kripa e humbet shijen e saj, n qoft se ka vetm nj shtirje t mirsis, pa dashurin e Krishtit, nuk ka fuqi pr mir. Jeta nuk mund t ushtroj ndikim shptues mbi botn. Energjia dhe efikasiteti juaj n ndrtimin e mbretris sime, thot Jezusi, varet sa e merrni ju Frymn Time. Ju duhet t bheni pjestar t hirit Tim, n mnyr q t jeni shije e jets n jet. Ather nuk do t ket m rivalitet, as egoizm, as dshir pr vendin m t lart. Ju do t keni at dashuri, q nuk krkon t mirn e vetes, por t tjetrit. Lreni mkatarin e penduar t fiksoj syt mbi "Qengjin e Perndis, q largon mkatin e bots" (Gjoni 1:29) dhe duke e par, ai ndryshohet. Frika i kthehet n gzim, dyshimet n shpres. N shpirt i lind mirnjohja. Zemra prej guri thyhet. Nj val dashurie i prfshin shpirtin. Krishti sht n t nj burim uji, q buron n jetn e prjetshme. Kur shikon Jezusin, nj Njeri t Vuajtur dhe t msuar me hidhrim, q punon pr t shptuar t humburit, t ln mnjan, t prbuzur, t tallur, q shkon nga nj qytet n tjetrin derisa t prmbush misionin e Tij; kur e shohim n Getsemane, q pikon pika t mdha gjaku dhe n kryq, duke vdekur n agoni, kur shikojm kt, vetja jon nuk do t pretendoj m t duket. Duke par Jezusin, do t na vij turp pr ftohtsin, letargjin dhe egoizmin ton. Ne do t jemi dakord t bhemi dika ose asgj, q t'i shrbejm me zemr Msuesit ton. Do t jemi t lumtur t mbajm kryqin pas Jezusit, t durojm sprovat, turpin apo prndjekjen pr hir t Tij. "Kshtu pra, ne q jemi t fort duhet t mbajm t dobtit dhe jo t knaqim veten." - Romakve 15:1. Asnj shpirt, q beson n Krishtin, megjithse mund t ket besim t vogl dhe hapat mund t'i lkunden si ato t nj fmije, nuk duhet t dekurajohet. Gjithka q na jep avantazh mbi t tjert, qoft edukimi apo rafinimi, fisnikria e karakterit, prgatitja e Krishter, prvoja fetare ne u kemi borxh atyre, q jan m pak t favorizuar dhe aq sa t kemi mundsi duhet t'u shrbejm atyre. Nse jemi t fort, duhet t ngrem lart duart e t dobtve. Engjjt e lavdis, q gjithmon shohin fytyrn e Atit n qiell, gzohen kur u shrbejn t vegjlve t Tij. Shpirtrat e trembur, q kan tipare shum t papranueshme t karakterit jan prgjegjsia e tyre e veant. Engjjt jan gjithmon t pranishm aty ku nevojiten m shum, pran atyre q kan betejn m t fort pr t luftuar me veten dhe rrethanat e t cilve jan shum dekurajuese. N kt shrbim bashkpunojn ndjeksit e vrtet t Krishtit. N qoft se nj nga kta t vegjl dshton dhe ju bn dika t padrejt, sht detyra juaj ta ktheni drejt vetes. Mos prisni q ai t bj prpjekjen e par pr pajtim. "Si mendoni ju?" tha Jezusi; "nse nj njeri ka njqind dele dhe njra prej tyre humbet, a nuk i l ai t nntdhjet e nnta dhe shkon n male ta krkoj at q humbi rrugn? Dhe n qoft se e gjen, me t vrtet po ju them,

233

ai gzohet m shum pr at dele, sesa pr nntdhjet e nnt q nuk u larguan. Kshtu sht edhe vullneti i Atit tuaj n qiell, q asnj nga kta t vegjl t mos humbas." Me nj shpirt t but, "duke shqyrtuar veten, q t mos tundoheni," (Galatasve 6:1), shkoni tek ai q ka gabuar dhe "tregojani fajin vetm kur t jeni vetm t dy." Mos e vini n pozit t vshtir, duke ia treguar fajin e tij t tjerve, as mos e turproni Krishtin, duke e br publik mkatin apo gabimin e ndonjrit q mban emrin e Tij. Shpesh e vrteta duhet t'i thuhet qart atij q gabon. Duhet q ai ta kuptoj gabimin q t mund t reformohet. Por nuk duhet t gjykoni, as t dnoni. Mos bni prpjekje pr t justifikuar veten. Le t shkojn prpjekjet tuaja pr korrigjimin e tij. Duke mjekuar plagt e shpirtit, nevojitet nj prekje shum e leht, ndjeshmria m e thell. Vetm dashuria e t Vuajturit t Kalvarit mund t vlej n kt rast. Me butsi keqardhse, lerini vllezrit t merren vesh me njri-tjetrin, duke ditur se, nse ia dilni mban do t "shptoni nj shpirt nga vdekja," dhe "mbuloni nj sr mkatesh." - Jakobi 5:20. Por edhe kjo prpjekje mund t mos jet e vlefshme. Ather Jezusi tha: "merrni me vete nj ose dy t tjer." Mund t ndodh q ndikimi i tyre t ket sukses aty, ku nj i vetm nuk ia doli dot. Duke mos patur pjes n gabim ka m shum mundsi t jen t paanshm dhe ky fakt i jep kshills s tyre pesh m t madhe. N qoft se ai nuk i dgjon, ather dhe, jo m prpara shtja duhet t shtrohet para gjith trupit t dshmitarve. Lrini antart e kishs, si prfaqsues t Krishtit, t luten s bashku dhe ta bindin me dashuri fajtorin q t kthehet. Fryma e Shenjt do t flas nprmjet shrbtorve t Tij, duke iu lutur endacakut t rikthehet tek Perndia. Apostulli Pal, i frymzuar thot: "Ashtu si do t bnte Perndia nprmjet nesh, ne ju lutemi pr hir t Krishtit, bni paqe me Perndin." - 2 Korintasve 5:20. Ai, q e hedh posht kt prpjekje t prbashkt e ka thyer lidhjen me Krishtin, kshtu e ka ndar veten nga shoqria e kishs. Ather tha Krishti, "le t jet ai pr ju si nj pagan apo taksambledhs." Por ai nuk duhet t konsiderohet i prjashtuar nga mshira e Perndis. Vllezrit e tij t mparshm nuk duhet ta prbuzin apo shprfillin, por ta trajtojn me butsi dhe dhembshuri, si nj nga delet e humbura, q Krishti po e krkon ende pr ta futur n vathn e Tij. Udhzimi i Krishtit n lidhje me ata q gabojn prsrit n form m specifike msimet e dhna Izraelit, nprmjet Moisiut: "Nuk do ta urresh vllan tnd n zemrn tnde, qortoje fqinjin tnd, por mos u ngarko me asnj mkat pr shkak t tij." - Levitiku 19:17. Kjo do t thot, nse dikush l pas dore detyrn q i ka ngarkuar Krishti, domethn pr t ndrequr ata q jan n gabim dhe mkat, ai bhet bashkmkatar. Sepse pr t kqijat q mund t'i kontrollonim, jemi po aq prgjegjs sikur t'i kishim kryer vet. Por duhet t'ia paraqesim gabimin atij q e kryen. Nuk duhet ta kthejm n nj shtje komenti apo kritike midis nesh; edhe pasi t'i jet thn kishs nuk duhet t'ia prsrisim kt t tjerve. Njohja e fajeve t t krishterve do t bhet vetm penges pr botn mosbesuese. Duke u marr gjat me kto gjra edhe ne vet dmtohemi, sepse ne ndryshohemi duke par. Ndrsa prpiqemi t korrigjojm gabimet e nj vllai, Fryma e Krishtit do t na drejtoj q ta mbrojm, sa t jet e mundur, nga kritika e vet vllezrve t tij dhe sa m tepr nga censura e bots jobesimtare. Ne vet gabojm dhe kemi nevoj pr dhemshurin dhe faljen e Krishtit dhe Ai na lut t'i trajtojm t tjert, ashtu si do t donim q t na trajtonte Ai ne. "Gjithka q do t lidhni mbi tok, do t lidhet n qiell dhe gjithka q do t zgjidhni mbi tok, do t zgjidhet n qiell." Ju veproni si ambasador t qiellit dhe shtjet e puns suaj jan n prjetsi. Por ne nuk duhet ta mbajm t vetm kt prgjegjsi. Krishti gjendet kudo, ku fjals s Tij i binden me zemr t sinqert. Ai nuk sht i pranishm vetm n ansamblet e kishave, por Ai

234

sht kudo, ku dishepujt sado t pakt n numr mblidhen n emr t Tij. Ai thot: "N qoft se dy nga nga ju bien dakord mbi tok, do gj q ata krkojn do t bhet nga Ati q sht n qiell." Jezusi tha: "Ati Im q sht n qiell," pr t'u kujtuar dishepujve se duke qen njeri Ai sht i lidhur me ta, merr pjes n sprovat e tyre dhe n vuajtjet e tyre, ndrsa duke qen hyjnor sht i lidhur me fronin e Perndis. Nj siguri e mrekullueshme! Engjjt qiellor bashkohen me njerzit n keqardhjen dhe punn e tyre, pr t shptuar at q ka humbur. Gjith fuqia e qiellit bashkohet me aftsin njerzore, duke i trhequr shpirtrat drejt Krishtit.

235

49 N Festn e Tabernakujve Bazuar tek Gjoni 7:1-15, 37-39. Judenjve iu krkohej t mblidheshin n Jeruzalem pr festime fetare tri her n vit. Udhheqsi i Padukshm i Izraelit i mbshtjell n kollonn e res, kishte dhn udhzime pr to. Gjat robris, judenjt nuk mund t'i zbatonin, por kur ata u kthyen n tokn e tyre, ndjekja e ktyre riteve prkujtuese filloi prsri. Qllimi i Perndis ishte q n kta prvjetor ata t kujtonin At. Prjashtuar disa, priftrinjt dhe krert e kombit i kishin harruar kto detyra. Ai, q i kishte caktuar kto festa kombtare dhe e kishte kuptuar domethnien e tyre, dshmoi shtrembrimin e tyre. Festa e Tabernakullit ishte kremtimi i fundit i vitit. Perndia kishte paracaktuar q, n kt koh njrzit t reflektonin mbi mirsin e Tij. E gjith toka kishte qen nn udhheqjen e Tij dhe kishte marr bekimin e Tij. Vzhgimi kishte qen i kujdesshm, dit e nat. Dielli dhe shiu kishin br q toka t prodhonte frutat e saj. Nga lndinat dhe fushat e Palestins ishin mbledhur t korrat. Kokrrat e ullirit ishin vjel dhe vaji i muar ishte futur n qypa. Palmat kishin dhn frute. Vesht e purpurt t hardhis ishin shtypur n shtrydhsen e rrushit. Festa zgjaste shtat dit. Pr kremtimin e saj banort e Palestins dhe nga shum vende t tjera vinin n Jeruzalem. Njerzit erdhn nga t katr ant, duke mbajtur n duar nj shenj gzimi. T moshuar e t rinj, t pasur e t varfr, t gjith solln dhurata si shenj falenderimi ndaj Atij, q e kishte kurorzuar vitin me mirsin e Tij dhe i kishte br rrugt e Tij t pikonin begati. Nga pylli ishte sjell gjithka, q mund t knaqte syrin dhe t'i jepte shprehje gzimit t gjithsis. Qyteti kishte pamjen e nj pylli t bukur. Kjo fest nuk ishte vetm falenderimi pr t korrat, por prkujtimi i kujdesit mbrojts t Perndis mbi Izraelin n shkrettir. N kujtim t jets s tyre n tenda, Izraelitt gjat fests jetonin n kasolle apo tabernakuj prej degsh t gjelbra. Kto ngriheshin n rrug, n oborret e tempujve apo n maj t shtpive. Kodrat dhe luginat prreth Jeruzalemit ishin plot me vendbanime t tilla prej gjethesh dhe gjallonin nga njerzit. Me kng t thjeshta dhe falenderime adhuruesit kremtonin kt fest. Prpara fests ishte Dita e Shlyerjes, kur njerzit pasi kishin rrfyer mkatet, shpallnin se ishin n paqe me Qiellin. Kshtu ishte prgatitur rruga pr t gzuar n kt fest. "Jepini falenderime Zotit, sepse Ai sht i mir , sepse mirsia e Tij vazhdon prjet" (Psalmi 106:1) dgjohej triumfalisht, ndrkoh q t gjitha llojet e tjera t muziks prziheshin me thirrjet hosana dhe shoqronin kngt, q kndoheshin bashkarisht. Tempulli ishte qendra e gzimit t gjithsis. Ktu ishte vendi ku glonin ceremonit flijuese. Kori i Levitve udhhiqte shrbesn e kngs, n t dy kraht e shkallve t bardha prej mermeri t ndrtess s shenjt. Turma e adhuruesve, me deg palme dhe mire, u ngjitej shkallve dhe i bnte jehon korit. Prsri melodia kapej nga zrat afr e larg , derisa kodrat prreth kumbonin me lavdrim. Natn tempulli dhe oborri i tij shklqente me drit artificiale. Muzika, degt e palmave q tundeshin, hosanat e gzuara, grumbulli i madh i njerzve, mbi t cilt derdhej drita nga llampat e varura, priftrinjt dhe madhshtia e ceremonive, bashkoheshin duke dhn nj pamje mahnitse. Ceremonia m mbreslnse e fests, ajo q shkaktonte gzimin m t madh, ishte ajo q prkujtonte ngjarjen e qndrimit n shkretrir. N agimin dits s par, priftrinjt i binin trumbetave t tyre t argjenda me nj tingull t gjat dhe t fort dhe, thirrjet e gzuara t njerzve nga kasollet jehonin mbi fusha e lugina, pr t

236

mirpritur ditn e fests. Pastaj prifti zhyste n ujrat e rrjedhshm t Kedronit nj broke uji, e ngrinte lart nn tingullin e trumbetave, ngjiste shkallt e gjera t tempullit, sipas ritmit t muziks, me hapa t ngadalta e t matura dhe kndonte: "Kmbt tona do t ndalen para portave t tua, O Jeruzalem." - Psalmi 122:2. Ai e onte tek altari, i cili zinte nj pozicion qendror n oborrin e priftrinjve. Ktu gjendeshin dy sahan t argjendt, pran t cilve qndronte nj prift. Broka e ujit derdhej mbi njrin dhe nj broke me ver n tjetrin. Prmbajtja e t dyjave rridhte n nj tub, q shkonte n Kedron dhe derdhej n Detin e Vdekur. Shfaqja e ktij uji t shenjtruar perfaqsonte buriminq nn komandn e Perndis, q kishte shprthyer pr t shuar etjen e fmijve t Izraelit. Rrket e hareshme gurgullonin, "Zoti, Zoti sht shptimi dhe knga ime," "prandaj me gzim do merrni ujin nga burimet e shptimit." - Isaia 12:2, 3. Kur bijt e Jozefit po prgatiteshin pr t mar pjes n Festn e Tabernakullit, pan se Krishti nuk po bnte asnj lvizje, q t tregonte se Ai do t shkonte n fest. Ata e pan me shqetsim. Q pas shrimit n Betesda Ai nuk kishte ardhur n festat kombtare. Pr t shmangur konfliktin e kot me krert e Jeruzalemit, Ai i kishte kufizuar punt e Tij n Galile. Shprfillja e Tij e dukshme ndaj festimeve t mdha fetare dhe armiqsia e shfaqur ndaj Tij nga priftrinjt dhe rabit, ishin shkak turbullimi pr njerzit rrotull Tij, pr dishepujt dhe t afrmit. N msimet e Tij Ai ishte ndalur gjat mbi bekimet e bindjes s ligjit t Perndis e, megjithat Ai Vet dukej indiferent ndaj shrbess q ishte hyjnisht e themeluar. Shoqrimi i Tij me taksambledhsit dhe njerzit me fam t keqe, prmimi q Ai kishte pr rregullat e rabive dhe lirshmria me t ciln i linte mnjan krkesat tradicionale n lidhje me Sabatin, t gjitha kto q dukej se e vinin n armiqsi me autoritetet fetare, shkaktonin shum pyetje. Vllzrit e Tij mendonin se nuk ishte mir q Ai t armiqsohej me njerzit e mdhenj dhe t ditur t kombit. Ata mendonin se kta njerz kishin t drejt dhe se Jezusi e kishte gabim q u kundrvihej. Por ata e kishin par jetn e Tij t panjoll dhe, megjithse nuk e vinin veten n radhn e dishepujve, atyre u kishin ln mbresa t thella veprat e Tij. Popullariteti i Tij n Galile knaqte ambicien e tyre. Ata ende shpresonin se Ai do t jepte nj prov t fuqis s Tij, q do t'i bnte farisenjt t shikonin se Ai ishte Ai, q pretendonte se ishte. Po sikur Ai t ishte Mesia, princi i Izraelit! Ata e ushqenin kt mendim me krenari. Aq n ankth ishin ata pr kt gj, saq e shtyn Krishtin t shkonte n Jeruzalem. "Nisu q ktej," i than, "dhe shko n Jude, q dishepujt e Tu t shohin veprat q bn. Sepse nuk ka njeri q bn ndonj gj n fshehtsi dhe krkon vet t bhet i njohur. Nse i bn kto gjra, tregoja Veten bots." Fjala "nse" shprehte dyshim dhe mosbesim. Ata i atribuan frik dhe dobsi. N qoft se e dinte se ishte Mesia, pse ky rezervim dhe mosveprim i uditshm? Nse vrtet Ai zotronte nj fuqi t till, pse mos t shkonte me guxim n Jeruzalem dhe t'i shpallte pretendimet e Tij? Pse t mos kryente n Jeruzalem veprat e mrekullueshme, q kishte br dhe n Galile? Ata i than, mos u fshih npr zona t veuara dhe mos i bj veprat e Tua t mrekullueshme n t mir t fshatarve dhe peshkatarve t paditur. Paraqitu n kryeqytet. Fito mbshtetjen e priftrinjve dhe krerve dhe bashkoje popullin pr t themeluar mbretrin e re. Vllezrit e Jezusit arsyetonin nga motive egoiste, q gjenden aq shpesh n zemrat e njerzve amicioz pr t'u dukur. Kjo ishte fryma sunduese e bots. Ata u fyen, sepse n vend q t krkonte nj fron t prkohshm, Krishti e kishte shpallur Veten buka e jets. Ata u zhgnjyen thell kur shum nga dishepujt e Tij e braktisn. Vet u larguan prej Tij, pr t'i shptuar kryqit t pranimit t asaj q kishin zbuluar veprat e Tij, se Ai ishte Biri i Perndis. "Ather Jezusi u tha 'Koha Ime nuk ka ardhur ende, por koha juaj po mbaron. Bota nuk mund t'iu urrej juve, por Mua m urren, sepse Un dshmoj se veprat e saj jan t kqija. Shkoni ju n

237

fest. Un nuk mund t shkoj ende n kt fest. Koha Ime nuk ka ardhur akoma.' Pasi u tha kto fjal, qndroi edhe pak n Galile." Vllezrit i kishin folur me nj ton autoritar, duke i treguar rrugn q duhet t ndiqte. Ai e ktheu qortimin mbi ta, pa i krahasuar me dishepujt e Tij vetmohues, por me botn. "Bota nuk mund t'iu urrej juve," tha Ai, "por Mua m urren, sepse Un dshmoj se veprat e saj jan t kqija." Bota nuk i urren ata q jan si ajo n frym, i do ata si t sajt. Bota pr Krishtin nuk ishte nj vend i rehatshm dhe vetlartsimi. Ai nuk krkonte mundsira pr t marr pushtet dhe lavdi. Nuk kishte mim t till pr T. Ky ishte vendi ku e kishte drguar Ati. Ai ishte dhn pr jetn e bots, pr t realizuar planin e shptimit dhe po prmbushte detyrn e Tij pr njerzimin mkatar. Por nuk duhej t ishte mendjemadh. Nuk duhej t shkonte drejt rrezikut, as t nxiste ndonj kriz. do ngjarje n punn e Tij kishte nj koh t caktuar. Ai duhej t priste me durim. E dinte se do t merrte urrejtje nga bota. E dinte se puna e Tij do t prfundonte me vdekje, por nuk ishte vullneti i Atit q Ai ta shfaqte Veten para kohe. Q nga Jruzalemi lajmi i mrekullive t Krishtit ishte prhapur kudo, ku ishin t shprndar judenjt. Megjithse Ai kishte munguar npr festa pr shum muaj, interesi pr T nuk isht shuar. Shum njerz nga t gjitha ant e bots kishin ardhur n Festn e Tabernakullit me shpresn pr ta par. N fillim t fests, pati shum pyetje pr T. Farisenjt dhe krert prisnin q Ai t vinte, me shpresn pr t gjetur rast ta dnonin. Ata pyetn me shqetsim "Ku sht Ai?" por askush nuk e dinte. Mendimi pr T ishte i pari n t gjitha mendjet. Nga frika e priftrinjve dhe krerve askush nuk guxoi ta njihte At si Mesia. Kudo kishte diskutim te qet, por t zellshm n lidhje me T. Shum e mbronin si t drguar nga Perndia, ndrsa t tjert e mohonin si mashtrues t njerzve. Ndrkoh Jezusi kishte arritur qetsisht n Jeruzalem. Ai kishte zgjedhur nj rrug t parrahur, pr t shmangur udhtart, q shkonin n qytet nga t gjitha ant. Po t ishte bashkuar me ndonj nga karvant q shkonin n fest, do t trhiqte vmendjen e publikut, sapo t hynte n qytet. Nj demonstrim popullor n favor t Tij do t'i kishte ngritur autoritetet kundr Tij. Pr ta shmangur kt, Ai zgjodhi ta bnte udhtimin vetm. N mes t fests, kur entuziazmi pr T kishte arritur kulmin, Ai hyri n oborrin e tempullit n mes t turms. Ngaq kishte munguar n fest, kishin menduar se Ai nuk guxonte ta vinte Veten n pushtetin e priftrinjve dhe krerve. T gjith u habitn me ardhjen e Tij. do z heshti. T gjith u mahnitn me dinjitetin dhe kurajon e Tij n mes t armiqve t fuqishm dhe t etur pr jetn e Tij. Duke qndruar kshtu, n qendr t vmendjes s atij grumbulli t madh njerzish, Jezusi iu drejtua popullit ashtu si askush nuk kishte br m par. Fjalt e Tij tregonin nj njohuri t ligjeve dhe institucioneve t Izraelit, t shrbimit t flijimeve dhe msimeve t profetve shum m t madhe se ajo e priftrinjve dhe rabive. Ai i theu barrierat e formalizmit dhe tradits. Para Tij u shpalosn pamjet e jets s ardhshme. Si nj njeri q shikonte t Padukshmen, Ai foli pr toksort dhe qiellort, pr njerzoren dhe hyjnoren, me autoritet t plot. Fjalt e Tij ishin shum t qarta dhe bindse dhe prsri, ashtu si n Kapernaum, njerzit u habitn me msimet e Tij, "sepse fjala e Tij kishte pushtet." - Luka 4:32. Me shembuj t ndryshm Ai i paralajmroi dgjuesit mbi fatkeqsin q do t ndiqte t gjith ata, q hidhnin posht bekimet q Ai erdhi t'u sillte. Ai u kishte dhn do prov t mundshme se vinte nga Perndia dhe kishte br do prpjekje pr t'i br t pendoheshin. Nuk do t ishte mohuar dhe vrar nga populli i Tij, n qoft se do t kishte mundur t'i shptonte nga faji i ksaj vepre. T gjith u uditn me njohurit e Tij mbi ligjin dhe profecit dhe pyetja kaloi nga njri tek tjetri "Si i njeh ky njeri shkronjat pa msuar kurr?" Askush nuk konsiderohej aq i kualifikuar pr t

238

qen msues fetar, n qoft se nuk kishte msuar n shkollat rabinike dhe t dy, Jezusi dhe Gjon Pagzori, ishin paraqitur si t paditur, sepse nuk kishin marr nj arsimim t till. Ata, q i dgjonin mahniteshin me njohurin e tyre mbi Shkrimet, megjithse "nuk kishin msuar kurr." Nga njerzit vrtet nuk kishin msuar, por Perndia i qiellit ishte msuesi i tyre dhe prej Tij ata kishin marr menurin m t lart. Kur Jezusi fliste n oborrin e tempullit, njerzit rrinin si t shtangur. Pikrisht ata njerz, q ishin m t dhunshmit ndaj Tij e ndjen veten t pafuqishm pr t'i br keq. N at moment u harruan t gjith interesat e tjera. Ai i msoi njerzit do dit deri ditn e fundit "ditn e madhe t fests." Mngjesi i ksaj dite i gjeti njerzit t lodhur nga ajo koh e gjat festimesh. Papritur, Jezusi ngriti zrin me tone, q kumbuan npr oborret e tempullit. "Nse ndonj njeri ka etje, le t vij tek Un dhe t pij. N at, q beson tek Mua, si thon Shkrimet, do t rrjedh uji i jets." Gjendja e njerzve e bnte kt thirrje shum t fort. Ata kishin qen t zn n festimet e zhurmshme. U ishin marr mendt nga dritat dhe ngjyrat dhe u ishin knaqur vesht me muzik t mrekullueshme; por asgj n t gjith kt varg ceremonish nuk u kishte plotsuar nevojat shpirtrore, asgj, q t mund t knaqte etjen e shpirtit pr at q nuk vdes kurr. Jezusi i ftoi t vinin e t pinin nga burimi i jets, nga ai q do t bhej n ta pusi i ujit, q do t buronte deri n jetn e prjetshme. Prifti at mngjes kishte kryer ceremonin, q prkonte me goditjen e shkmbit n shkrettir. Ai shkmb ishte simboli i Tij. Duke vdekur Ai do t bnte q burimet e gjalla t shptimit t rridhnin pr t gjith ata, q ishin t etur. Fjalt e Krishtit ishin uji i jets. N pranin e njerzve t mbledhur Ai u veua q ta godisnin, n mnyr q uji i jets t rridhte pr botn. Duke goditur Krishtin, Satani mendonte t shkatrronte Princin e jets, por nga shkmbi i goditur rodhi uji i jets. Kur Jezusi u fliste kshtu njerzve, zemrat e tyre u ngazllyen me nj admirim t pazakont dhe shum ishin gati t thrrisnin me gruan samaritane: "Ma jep kt uj, q t mos kem m etje." - Gjoni 4:15. Jezusi i njihte nevojat e shpirtit. Madhshtia, pasuria dhe nderi nuk mund ta knaqin zemrn. "Nse ndonjeri ka etje, le t vij tek Un." T pasurit, t varfrit, t mdhenjt, t vegjlit, t gjith jan njlloj t mirpritur. Ai premton t lehtsoj mendjen e rnduar, t ngushlloj ata q vuajn dhe t'u jap shpres t dshpruarve. Shum prej atyre, q e dgjuan Jezusin vajtonin pr shpresat e zhgnjyera, t tjer ruanin nj hidhrim t fshehur, shum prpiqeshin t knaqnin dshirn e pashuar pr gjrat e ksaj bote dhe lavdrimin e njerzve. Por, kur t gjitha kto i fituan, kishin par se ishin munduar vetm pr t arritur nj cisterne t thyer, nga e cila nuk mund ta shuanin etjen. Midis shklqimit t skenave t gzueshme ata qndronin t paknaqur dhe t trishtuar. Ajo thirrje e papritur "Nse ndonjeri sht i etur," i shkundi nga meditimi i tyre i dhimbshm dhe dgjuan fjalt q pasuan. Mendjet iu gjallruan nga nj shpres e re. Fryma e Shenjt ua paraqiti simbolin para tyre, derisa ata e pan n ofrimin e dhurats s pamuar t shptimit. Thirrja e Krishtit shpirtrave t etur vazhdon ende dhe na drejtohet neve me nj fuqi edhe m t madhe sesa atyre, q e dgjuan n tempull ditn e fundit t fests. Burimi sht i hapur pr t gjith. T lodhurve dhe t rraskapiturve u ofrohet puhiza freskuese e jets s prjetshme. Jezusi ende thrret: "Nse dikush sht i etur le t vij tek Un." "Le t vij ai, q sht i etur. Kushdo q dshiron, le t marr lirshm nga uji i jets." "Kush pi nga uji q do t'i jap Un, nuk do t ket m etje; por uji q do t'i jap do t bhet n t burim uji, q gufon n jetn e prjetshme." Zbulesa 22:17; Gjoni 4:14.

239

50 Midis kurtheve Bazuar tek Gjoni 7:16-36, 40-53; 8:1-11. Gjat gjith kohs s fests n Jeruzalem Jezusi ishte i rrethuar nga spiun. do dit bheshin plane pr ta br t heshtte. Priftrinjt dhe pleqt ishin gati t'i ngrinin kurthe. Prpiqeshin ta ndalonin me dhun. Por kjo nuk ishte e gjitha. Ata krkonin ta prulnin kt rabi prpara njerzve. Ditn e par t qndrimit t Tij n fest pleqt kishin ardhur dhe e kishin pyetur me far autoriteti i msonte Ai njerzit. Donin ta largonin vmendjen nga Ai tek shtja mbi t drejtn pr t dhn msim dhe kshtu tek rndsia dhe autoriteti i tyre. "Doktrina Ime nuk sht e Imja," tha Jezusi, "por e Atij q m drgoi. N qoft se ndokush do t bj vullnetin e Tij, do ta njoh nse kjo doktrin vjen nga Perndia, apo nse Un flas nga vetja Ime." - Gjoni 7:16, 17. Pyetjeve t ktyre ankuesve Jezusi iu prgjigj duke shpalosur t vrtetn pr shptimin e shpirtrave. Perceptimi dhe vlersimi i s vrtets, tha Ai, varet m pak nga mendja, sesa nga zemra. E vrteta duhet t merret n shpirt me an t vullnetit. N qoft se e vrteta do t'i nnshtrohej vetm arsyes, krenaria nuk do t bhej penges n pranimin e saj. Por duhet t merret nprmjet puns s hirit n zemr. Pranimi i saj varet nga heqja dor nga do mkat, q Fryma e Perndis zbulon. Avantazhet e njeriut pr t marr njohurin e s vrtets, sado t mdha qofshin, nuk do t ken vler pr t, n qoft se zemra nuk sht e hapur pr t marr t vrtetn dhe nuk ndodh nj dorzim i vetdijshm i do zakoni dhe praktike, q sht n kundrshtim me parimet e saj. Atyre, q i dorzohen n kt mnyr Perndis, me dshir t sinqert pr t njohur dhe br vullnetin e Tij, e vrteta iu zbulohet si fuqia e Perndis pr shptimin e tyre. Ata do t jen n gjendje t dallojn midis atij q flet nga Perndia dhe atij q flet thjesht nga vetja. Farisenjt nuk e kishin vn vullnetin e tyre n ann e vullnetit t Perndis. Ata nuk po prpiqeshin t gjenin t vrtetn, por pretekse pr ta shmangur at. Krishti u tregoi se kjo ishte arsyeja q ata nuk i kuptonin msimet e Tij. Ai u tregoi nj mnyr pr t dalluar msuesin e vrtet nga mashtruesi: "Ai q flet nga vetja, krkon lavdin e vet, kurse ai q krkon lavdin e Atij q e ka drguar, sht i vrtet dhe n t nuk ka padrejtsi." - Gjoni 7:18. Ai, q krkon lavdin e tij flet vetm pr veten. Fryma e egoizmit e tradhton origjinn e tij. Por Krishti krkonte lavdin e Perndis. Ai fliste fjalt e Perndis. Kjo ishte prova e autoritetit t Tij si msues i s vrtets. Jezusi i dha rabive nj prov t hyjnis s Tij, duke u treguar se ai lexonte zemrat e tyre. Q nga shrimi n Betesda kishin komplotuar pr vdekjen e Tij. N kt mnyr ata vet po shkelnin ligjin, q hiqeshin se mbronin. "A ua dha Moisiu ligjin," tha Ai, "e megjithat asnj prej jush nuk e zbaton ligjin? Pse krkoni t m vrisni?" Si nj shkreptim e rrufeshme drite kto fjal zbuluan humnern e shkatrrimit, n t ciln ishin gati t gremiseshin. Pr nj ast u mbushn me terror. Pan se ishin n konflikt me Fuqin e Pafund. Por nuk deshn t paralajmroheshin. Pr t mbajtur ndikimin e tyre mbi njerzit, planet e tyre pr vrasje duhej t fshiheshin. Duke e shmangur pyetjen e Jezusit, ata thirrn: "Ti ke nj demon; kush krkon t t vras?" Ata donin t thonin se veprat e mrekullueshme t Jezusit ishin frymzuar nga nj frym e keqe. Jezusi nuk i kushtoi vmendje ktij nnkuptimi. Ai vazhdoi t tregonte se vepra e Tij e shrimit n Betesda ishte n harmoni me ligjin e Sabatit dhe se justifikohej nga interpretimi q vet judenjt i kishin br ligjit. Ai tha: "Prandaj Moisiu iu dha rrethprerjen; . . . dhe ju e rrethpritni

240

nj njeri t shtunn." Sipas ligjit, do fmij duhej t rrethpritej ditn e tet. N qoft se koha e caktuar binte n Sabat, riti duhej t kryhej ather. Sa m shum duhet t ishte n harmoni me frymn e ligjit "pr ta shruar nj njeri n Sabat." Ai i paralajmroi q "t mos gjykonin nga pamja e jashtme, por t jepnin nj gjykim t drejt." Pleqt heshtn dhe shum nga njerzit than: "A nuk sht ky Ai, q ata duan t vrasin? Dhe ja, Ai flet me guxim dhe ata nuk i thon asgj. A e din me t vrtet pleqt se Ai sht pikrisht Krishti?" Shum nga dgjuesit e Krishtit, q banonin n Jeruzalem dhe q nuk ishin t paditur ndaj komploteve t pleqve kundr Tij, e ndjen veten t thequr pas Tij nga nj fuqi e parezistueshme. Brenda tyre rritej bindja se Ai ishte Biri i Perndis. Por Satani ishte gati t'u sugjeronte dyshime. Pr kt gj ishte prgatitur rruga me idet e tyre t gabuara mbi Mesin dhe ardhjen e Tij. N prgjithsi besohej se Krishti do t lindte n Betlehem, por pas nj far kohe Ai do t zhdukej dhe n shfaqjen e Tij t dyt askush nuk do ta dinte se nga vinte. Nuk ishin t pakt ata, q besonin se Mesia nuk do t kishte marrdhnie natyrore me njerzimin. Meqense ideja e e njohur mbi lavdin e Mesias nuk prshtatej me Jezusin e Nazaretit, shum menduan "Ne e dim nga vjen ky njeri, por kur t vij Krishti askush nuk do ta dij nga vjen." Teksa lkundeshin kshtu midis dyshimit dhe besimit, Jezusi i kapi mendimet e tyre dhe u prgjigj: "Ju m njihni dhe e dini nga vij. Un nuk kam ardhur nga Vetja, por Ai q m drgoi sht i vrtet dhe ju nuk e njihni." Ata pretendonin se e dinin se nga do ta kishte origjinn Krishti, por n t vrtet ishin krejtsisht t paditur. Po t kishin jetuar n prputhje me vullnetin e Perndis, do ta kishin njohur Birin e Tij, kur Ai iu shfaq. Dgjuesit nuk kishin si t mos i kuptonin fjalt e Krishtit. Ato ishin nj prsritje e qart e pretendimit q Ai kishte shfaqur para Sinedrit, shum muaj m par, kur e kishte shpallur Veten Bir t Perndis. Ashtu si ishin prpjekur t'i komplotonin vdekjen ather, tani krkonin ta kapnin, por ndaloheshin nga nj fuqi e padukshme, q e kufizonte zemrimin e tyre, duke iu thn, Do shkoni deri ktu dhe jo m larg. Shum njerz besuan n T dhe than: "Kur t vij Krishti, Ai do t bj m shum mrekulli sesa kto q po bn ky Njeri." Krert e farisenjve, q vrenin me ankth rrjedhn e ngjarjeve i vun re shprehjet e simpatis npr turm. Duke u larguar me shpejtsi tek kryepriftrinjt, ata bnin plane pr ta arrestuar. Megjithat, vendosn ta kapnin kur t ishte vetm, sepse nuk mund ta bnin n prani t njerzve. Prsri Jezusi ua bri t qart se e lexonte qllimin e tyre. "Edhe pak jam me ju," tha Ai, "dhe pastaj do t shkoj tek Ai q m drgoi. Do t m krkoni dhe nuk do t m gjeni. Aty ku jam Un, ju nuk mund t vini." Shpejt Ai do t gjente nj streh larg prbuzjes dhe urrejtjes s tyre. Ai do t ngjitej tek Ati, q t bhej prsri i Adhuruari i engjjve. Aty vrassit e Tij nuk mund t shkonin kurr. Me nnqeshje rabit than: "Ku do t shkoj Ai q nuk mund ta gjejm? A mos do shkoj tek johebrenjt e shprndar dhe t'i msoj ata?" Pak u shkonte ndrmend ktyre grindavecve se n fjalt e tyre tallse ata po prshkruanin misionin e Krishtit! Gjat gjith dits Ai u kishte shtrir duart njerzve t pabindur dhe kundrshtues, por At e gjetn ata, q nuk e krkonin. Ai do t'i shfaqej nj populli, i cili nuk e kishin thirrur n emr.- Romakve 10:20, 21. Shum nga ata q u bindn se Jezusi ishte Biri i Perndis u keqdrejtuan nga arsyetimi i gabuar i priftrinjve dhe rabive. Kta msues kishin prsritur me nj efekt t madh profecit n lidhje me Mesian se Ai do t "mbretroj n Malin Sion dhe Jeruzalem, dhe para t lashtve t Tij me lavdi," se Ai do t "ket zotrim nga nj det n tjetrin dhe nga lumi deri n skajet e toks." - Isaia 24:23; Psalmi 72:8. M pas ata bn krahasime prbuzse midis lavdis se prshkruar dhe paraqitjes s prulur s Jezusit. Vet fjalt e profecis ishin shtrembruar aq shum sa lejonin

241

gabime. N qoft se njerzit vet do ta kishin studiuar me pastrti fjaln, nuk do t ishin keqdrejtuar. Kapitulli gjashtdhjet e nj i Isaias dshmon se Krishti do t bnte pikrisht at pun q bri. Kapitulli pesdhjet e tre shfaq mohimin dhe vuajtjet e Tij n kt bot, dhe kapitulli pesdhjet e nnt prshkruan karakterin e priftrinjve dhe t rabive. Perndia nuk i detyron njerzit t heqin dor nga mosbesimi. Para tyre jan drita dhe errsira, e vrteta dhe gabimi. I takon atyre t vendosin ciln do t pranojn. Mendjes njerzore i sht dhuruar fuqia pr t dalluar midis t drejts dhe t gabuars. Perndia synon q njerzit t mos vendosin nga impulsi, por nga pesha e provave, duke i krahasuar me kujdes shkrimet me njritjetrin. Po t'i kishin ln mnjan paragjykimet dhe t krahasonin profecin e shkruar me faktet, q karakterizonin jetn e Jezusit, judenjt do t kishin kuptuar nj harmoni t bukur midis profecive dhe prmbushjes s tyre n jetn dhe punn e Galileasit t prulur. Sot shum njerz mashtrohen ashtu si judenjt. Msuesit fetar lexojn Bibln n dritn e gjykimit dhe traditave t tyre. Njerzit nuk i shqyrtojn vet shkrimet dhe t gjykojn vet cila sht e vrteta, por ia dorzojn gjykimin dhe ia dedikojn shpirtrat udhheqsve t tyre. Predikimi dhe msimi i fjals s Tij sht nj nga mjetet q Perndia ka caktuar pr shprhapjen e drits. Msimet e do njeriu ne duhet t'i sjellim nn provn e Shkrimeve. Kushdo q do ta studioj Bibln n lutje, duke dashur t dij t vrtetn, q t mund t'i bindet, do t marr ndriim hyjnor. Ai do t'i kuptoj Shkrimet. "N qoft se nj njeri do t bj vullnetin e Tij, do ta njoh doktrinn." - Gjoni 7:17. Ditn e fundit t fests, oficert e drguar nga priftrinjt dhe krert pr t arrestuar Jezusin, u kthyen pa T. Ata i pyetn me egrsi "Pse nuk e keni sjell?" Me nj shprehje solemne n fytyr ata u prgjigjn: "Asnjher nj njeri nuk ka folur si Ai." Megjithse zemrat e tyre ishin ngurtsuar, ato u shkrin nga fjalt e Tij. Kur fliste n oborrin e tempullit, ata kishin qndruar pran, pr t kapur ndonj gj q t'ia kthenin kundr. Por, ndrsa dgjonin, e harruan qllimin pr t cilin ishin drguar. Ata mbetn t shtangur. Krishti shfaqi Vetveten n shpirtrat e tyre. Ata pan at q krert dhe priftrinjt nuk donin t shihnin. Njerzorja ishte prmbytur nga lavdia e hyjnores. Ata u kthyen, aq t mbushur me kt mendim, aq t prekur nga fjalt e Tij, saq pyetjes "pse nuk e keni sjell?" mundn vetm t'i prgjigjen, "Asnjher nj njeri nuk ka folur si Ai." Priftrinjt dhe krert, kur u gjendn pr her t par n pranin e Krishtin, kishin ndjer t njjtn bindje. Zemrat e tyre ishin prekur thell dhe mbi ta mshonte mendimi: "Asnjher nj njeri nuk ka folur si Ai." Por ata e mbytn bindjen e Fryms s Shenjt. Kshtu, t egrsuar q edhe instrumentt e ligjit ishin ndikuar nga Galileasi i urryer, ulritn: "Edhe ju u mashtruat? A besoi ndonj nga krert e farisenjve tek Ai? Kta njerz, q nuk e njohin ligjin jan t mallkuar." Ata, t cilve u jepet mesazhi i s vrtets, rrall pyesin "A sht e vrtet?" por, "Nga kush prkrahet?" Turmat e vlersojn nprmjet numrit t madh q e pranon. Prsri bhet pyetja: "A besoi ndonj nga njerzit e msuar t udhheqsve fetar?" Njerzit sot nuk jan m shum mirdashs ndaj perndishmris, sesa n ditt e Krishtit. Edhe sot ata krkojn t mira toksore, duke ln mnjan pasurit e prjetshme. Ky nuk prbn nj argument kundr s vrtets se shum njerz nuk jan ende gati ta pranojn, apo q nuk pranohet nga njerz t mdhenj t bots, ose edhe nga vet msuesit fetar. Prsri priftrinjt dhe krert vazhduan t thurnin plane pr t arrestuar Jezusin. U theksua se po t lihej i lir, Ai do t'i largonte njerzit nga msuesit e njohur fetar dhe e vetmja rrug e sigurt ishte ta bnin t pushonte sa m shpejt. N kulmin e diskutimit t tyre, ata u ndaln papritur. Nikodemusi pyeti "A gjykon ligji juaj nj njeri prpara se ta dgjoj dhe t dij se far bn ai?" N kuvend ra heshtja. Fjalt e Nikodemusit u prekn ndrgjegjen. Ata nuk mund t dnonin nj

242

njeri pa gjyq. Por nuk ishte vetm kjo arsyeja q krert krenar heshtn, duke vshtruar at q kishte guxuar t fliste n emr t drejtsis. Ata u shtangn dhe u brengosn q njri nga radht e tyre ishte prekur aq shum nga karakteri i Jezusit, sa t fliste n mbrojtje t Tij. Pasi e morn veten nga habia, iu kthyen Nikodemusit me sarkazm therse: "Mos je edhe ti galileas? Kontrollo dhe shiko se nga galileasit nuk vjen asnj profet." Megjithat protesta arriti t'i ndalte prpjekjet e kshillit. Krert nuk ishin n gjendje t'ia arrinin qllimit pr ta dnuar Jezusin pa gjykim. T mundur pr momentin, "secili prej tyre u largua pr n shtpi. Jezusi shkoi n Malin e Ullinjve." Jezusi u largua nga trazira dhe turbullimi i qytetit, nga turmat kureshtare dhe rabit tradhtar pr n qetsin e pemishtes me ullinj, ku mund t qndronte vetm me Perndin. Por hert n mngjes u kthye n tempull dhe njerzit u mblodhn rrotull Tij. Ai u ul dhe i msoi. Ai e ndrpreu menjher fjaln, kur nj grup farisenjsh dhe shkrojtsish ia afruan. Ata trhiqnin zvarr nj grua t tmerruar, t ciln e akuzonin me zra t egr dhe t thekshm se kishte shkelur urdhrimin e shtat. E shtyn para Jezusit dhe i than me nj shprehje respekti hipokrit: "Moisiu n ligj na urdhron q nj e till t vritet me gur, po Ti far thua?" Nderimi i tyre i shtirur fshihte nj komplot t thell pr shkatrrimin e Tij. Ata e kishin kapur kt mundsi pr t siguruar dnimin e Tij, duke menduar se fardo lloj vendimi t merrte, do t gjenin rast pr ta akuzuar. N qoft se do ta falte gruan, mund t akuzohej se prbuzte ligjin e Moisiut. N qoft se do t shpallte se ajo meritonte vdekjen, mund t akuzohej nga romakt si nj njeri q po merrte autoritetin, q i prkiste vetm atyre. Jezusi vshtroi pr nj moment skenn, viktimn, q dridhej n turpin e saj, zyrtart fytyrngrysur, pa asnj lloj mshire njerzore. Shpirti i Tij me nj pastrti t panjoll u tkurr nga ajo pamje. E dinte mir prse e kishin sjell kt shtje para Tij. Ai lexonte zemrn, njihte karakterin dhe historin e jets s donjrit prej tyre para Tij. Kta gjoja mbrojts t drejtsis e kishin shtyr vet viktimn e tyre n mkat, q t'i ngrinin kurth Jezusit. Pa dhn asnj shenj se e kishte dgjuar pyetjen e tyre, Ai u prkul, ia nguli syt toks dhe filloi t shkruante n pluhur. T paduruar ndaj voness dhe indiferencs s Tij n dukje, akuzuesit u afruan m afr, duke u prpjekur t'i trhiqnin vmendjen. Por, ndrsa syt e tyre ndoqn ato t Jezusit dhe ran mbi dheun nn kmbt e tyre, fytyrat iu ndryshuan. Aty, t shkruara para tyre ishin sekretet e jetve t tyre. Njerzit q po bnin sehir, pan nj ndryshim t menjhershm n fytyrat e tyre dhe u shtyn prpara pr t zbuluar se far ishte ajo, q ata po e shihnin me aq habi dhe turp. Me gjith nderimin e tyre t shtirur pr ligjin, kta rabi, duke akuzuar kt grua, po shprfillnin dispozitat e tij. Ishte detyra e burrit t ndrmerrte veprim kundr saj dhe palt fajtore duhej t dnoheshin njlloj. Veprimi i akuzuesve ishte krejtsisht i paautorizuar. Megjithat Jezusi u foli me gjuhn e tyre. Ligji theksonte se n dnimin me gur, dshmitart e ngjarjes duhet t hidhnin gurin t part. Jezusi u ngrit, ia nguli syt pleqve komplotues dhe tha: "Ai q sht pa mkat nga ju, le t hedh gurin i pari." Dhe, duke u prkulur, vazhdoi t shkruante mbi tok. Ai nuk e kishte ln mnjan ligjin e dhn nprmjet Moisiut, as nuk kishte shkelur mbi autoritetin e Roms. Akuzuesit ishin mundur. Tani rroba e shenjtris s tyre t shtirur u gris. Ata mbetn fajtor dhe t dnuar, n pranin e Pastrtis s Pafund. U drodhn se mos padrejtsia e fshehur e jets s tyre dilte e zbuluar para turms. Nj nga nj, kokulur me sy prdhe, u larguan vjedhurazi, duke e ln viktimn e tyre me Shptimtarin e dhembshur. Jezusi u ngrit dhe, duke vshtruar gruan, i tha: "Grua, ku jan akuzuesit e tu? Askush nuk t dnoi? Ajo tha: 'Askush, Zot.' Dhe Jezusi i tha: 'As Un nuk po t dnoj. Shko dhe mos mkato m.'"

243

Gruaja qndronte para Jezusit, duke u dredhur nga frika. Fjalt e Tij "Ai q sht pa mkat nga ju, le t hedh gurin i pari," kishin rn mbi t si nj dnim me vdekje. Nuk guxonte t'i ngrinte syt n fytyrn e Shptimtarit, por priste n heshtje fundin e saj. E habitur ajo pa se akuzuesit e saj u larguan pa fjal dhe t habitur. M pas n vesht e saj ran fjalt e shpress "As Un nuk po t dnoj. Shko dhe mos mkato m." Zemra e saj u shkri dhe ajo u lshua n kmbt e Jezusit, duke ngashryer me dashuri mirnjohse dhe duke rrfyer mkatet e saj me lot t hidhur. Ky ishte pr t fillimi i nj jete t re, nj jete t pastr dhe me paqe dhe e prkushtuar ndaj shrbimit t Perndis. M ngritjen e ktij shpirti t rrzuar, Jezusi kreu nj mrekulli m t madhe se shrimi i nj smundjeje shum t rnd fizike. Ai shroi smundjen shpirtrore, q sjell vdekjen e prjetshme. Kjo grua e penduar u b nj nga ndjekset e Tij m t qndrueshme. Me nj dashuri vetmohuese dhe prkushtim ajo ia riktheu mshirn e Tij false. Me veprimin e faljes s ksaj gruaje dhe inkurajimin e saj pr nj jet m t mir, karakteri i Jezusit shklqen me bukurin e drejtsis s prsosur. Ndrsa Ai nuk e lehtson mkatin, apo ta lehtsoj ndjenjn e fajit, Ai nuk krkon t dnoj, por t shptoj. Pr kt grua, q kishte gabuar, bota kishte vetm prmim dhe prbuzje, por Jezusi thoshte fjal ngushllimi dhe shprese. I Pamkati ndjen keqardhje pr dobsin e mkatares dhe i zgjat dorn pr ta ndihmuar. Kur farisenjt hipokrit e hodhn posht, Jezusi e lut, "Shko dhe mos mkato m." Pasuesit e Krishtit nuk i heqin syt dhe nuk largohen nga ata q gabojn, pa i penguar pr t ndjekur rrugn e tyre t rrpir. Ata, q jan t part pr t akuzuar t tjert dhe t zellshm pr t'i sjell para drejtsis, shpesh n jett e tyre jan m fajtor se ata. Njerzit e urrejn mkatarin, por e duan mkatin. Krishti e urren mkatin, por e do mkatarin. Kjo duhet t jet fryma e t gjith atyre, q e ndjekin. Dashuria e krishter sht e ngadalt pr t kritikuar, e shpejt pr t dalluar pendimin, gati pr t falur, pr t inkurajuar, pr ta uar endacakun n shtegun e shenjtris dhe pr t'ia ndalur hapat.

244

51 "Drita e Jets" Bazuar tek Gjoni 8:12-59; 9. Dhe Jezusi u foli atyre prsri, duke thn, "Un jam drita e bots: kush m ndjek Mua nuk do t ec n errsir, por do t ket dritn e jets." Kur i tha kto fjal, Jezusi ishte n oborrin e tempullit, q lidhej n mnyr t veant me shrbesat e Fests s Tabernakullit. N qendr t ktij oborri ngriheshin dy shtylla t larta, t cilat mbanin dy shandan. Pas sakrifics s mbrmjes, t gjith qirinjt ndizeshin, duke derdhur dritn e tyre mbi Jeruzalem. Kjo ceremoni bhej n prkujtim t kolons s zjarrit, q udhhoqi Izraelin n shkretetir dhe mbahej si tregues i ardhjes s Mesias. N mbrmje, kur ndizeshin shandant, oborri merrte pamjen e nj gzimi t madh. Burra flokthinjur, priftrinjt e tempullit dhe krert e popullit bashkoheshin n vallet festive, nn tingullin e muziks instrumentale dhe t psalmeve t Levitve. N ndriimin e Jeruzalemit, njerzit shprehnin shpresn e tyre t ardhjes s Mesias, q t hidhte dritn e tij mbi Izrael. Por pr Jezusin kjo pamje kishte kuptim m t gjer. Ashtu si dritat rrezatuese t tempullit ndrionin mbi ta, ashtu dhe Krishti, burimi i drits shpirtrore, ndrion errsirn e bots. Megjithat simboli ishte i paprsosur. Ajo drit e madhe, t ciln Ai e kishte vn me dorn e tij n qiejt, ishte nj prfaqsim m i vrtet i lavdis s misionit t Tij. Ishte mngjes. Dielli sapo ishte ngritur mbi Malin e Ullinjve dhe rrezet e tij binin me nj shklqim verbues mbi pallatet e mermerta dhe ndrionin arin e mureve t tempullit, kur Jezusi, duke treguar me gisht tha, "Un jam drita e bots." Shum koh m mbrapa, nga dikush q i kishte dgjuar kto fjal, ato rikumbuan n pasazhin sublim "N T ishte jeta dhe jeta ishte drita e njerzve. Dhe drita shklqeu n errsir dh errsira nuk e kuptoi." "Ajo ishte drita e vrtet, q ndrion do njeri q vjen n bot." - Gjoni 1:4, 5, 9. Dhe shum koh pasi Jezusi ishte ngritur n qiell, Pjetri, duke shkruar nn frymzimin e Fryms hyjnore, kujtoi simbolin q kishte prdorur Krishti: "Ne kemi nj fjal profetike m t sigurt; s cils bni mir t'i kushtoni kujdes, si nj kandil q ndrion n nj vend t errt, derisa t zbardh dita dhe ylli i drits t lind n zemrat tuaja." - 2 Pjetri 1:19. N shfaqjet e Perndis ndaj njerzve t Tij, drita ka qen gjithmon simbol i pranis s Tij. N fjaln krijuese n fillim, drita shklqeu nga errsira. Drita ishte pjes prbrse e kolons s res gjat dits dhe e kolons s zjarrit gjat nats, q udhhiqte ushtrit e mdha t Izraelit. Drita shklqeu me nj madhshti mahnitse mbi Zotin, n Malin Sinai. Drita qndronte mbi kapakun e arks s beslidhjes n tabernakull. Drita mbushi tempullin e Solomonit gjat dedikimit t tij. Drita shklqeu mbi kodrat e Betlehemit, kur engjjt u solln barinjve mesazhin e shptimit. Perndia sht drit dhe n fjalt: "Un jam drita e bots," Krishti shpalli njjtsin e Tij me Perndin dhe lidhjen e Tij me gjith familjen njerzore. Ishte Ai, i cili n fillim kishte br q "drita t shklqente nga errsira." - 2 Korintasve 4:6. Ai sht drita e diellit, hns dhe yjeve. Ai sht drita shpirtrore, q ka shklqyer mbi Izraelin n simbol, n shmblltyr dhe n profeci. Por drita nuk iu dha vetm kombit hebre. Ashtu si rrezet e diellit prshkojn qoshet m t largta t toks, ashtu edhe drita e Diellit t Drejtsis shklqen mbi do krijes. "Ajo sht drita e vrtet, q ndrion do njeri q vjen n bot." Njerzimi ka pasur msuesit e tij t mdhenj, njerz me intelekt gjigand dhe hulumtues t mrekullueshm, njerz, thniet e t cilve kan nxitur mendime dhe kan sjell n drit fusha t gjera t dijes. Kta njerz jan

245

nderuar si udhheqs dhe mirbrs t racs s tyre. Por sht Njri, i cili qndron m lart se ata. "Atyre q e pranuan, Ai u dha pushtetin pr t qen bijt e Perndis." "Askush nuk e pa ndonjher Perndin; Biri i Tij i vetmlindur, q qndron n gjirin e Atit e ka br t njohur." Gjoni 1:12, 18. Ne mund t ndjekim radhn e njerzve t mdhenj t bots deri n fillimet e racs njerzore, por Drita ishte para tyre. Ashtu si hna dhe yjet e sistemit diellor shklqejn, duke reflektuar dritn e diellit, ashtu edhe mendimtart e mdhenj, pr sa koh q shkrimet e tyre jan t vrteta, reflektojne rrezet e Diellit t Drejtsis. do xhevahir mendimi, do shkreptim intelekti, vjen nga Drita e bots. N kto koh ne dgjojm shum pr "arsimimin e lart." "Arsimimi i lart" i vrtet sht ai q vjen prej Tij, "n t cilin jan fshehur t gjitha thesaret e njohuris dhe menuris." "N T ishte jeta dhe jeta ishte drita e njerzve." - Kolosjanve 2:3; Gjoni 1:4. "Ai q m ndjek mua," tha Jezusi, "nuk do t ec n errsir, por do t ket dritn e jets." N fjalt, "Un jam drita e bots," Jezusi e shpallin veten e Tij si Mesia. Simeoni i moshuar, n tempullin ku Jezusi jepte msim, kishte folur pr T si "nj drit pr t ndriuar kombet dhe lavdin e popullit Tnd, Izrael" - Luka 2:32. Me kto fjal ai po lidhte me T nj profeci t njohur pr t gjith Izraelin. Nprmjet profetit Isaia, Fryma e Shenjt kishte shpallur, "Esht tepr pak q Ti t bhesh shrbtori im pr t lartsuar fiset e Jakobit dhe pr t rindrtuar ata q kan mbetur nga Izraeli: Un gjithashtu do t t drgoj Ty si drit pr kombet, q Ti t jesh Shptimi im deri n fund t ksaj bote." - Isaia 49:6. N prgjithsi kjo profeci kuptohej si e thn pr Mesian dhe, kur Jezusi tha, "Un jam drita e bots," njerzit nuk kishin si t mos e kuptonin se Ai po shpallej si i Premtuari. Farisenjve dhe krerve kjo deklarat u dukej nj pohim arrogant. Ata nuk mund t toleronin nj njeri si ata t kishte pretendime t tilla. Duke u shtirur se e injoronin fjaln e Tij, e pyetn, "Kush je Ti?" Ata po prpiqeshin ta shtynin t shpallte veten si Krishti. Pamja dhe puna e Tij binin kaq shum ndesh me shpresat e njerzve, sa q armiqt e Tij dinak menduan se nj deklarat e drejtprdrejt e Tij si Mesia do t bnte q ai t hidhej posht si mashtrues. Por pyetjes s tyre, "Kush je Ti?" Jezusi iu prgjigj, "Pikrisht Ai, pr t cilin ju kam folur q prej fillimit." - Gjoni 8:25. Ajo q ishte shfaqur n fjalt e Tij, ishte shfaqur edhe n karakterin e Tij. Ai ishte mishrimi i t vrtetave q kishte msuar. "Un nuk bj asgj nga Vetja," vazhdoi Ai; "por i them kto fjal ashtu si m ka msuar Ati. Dhe Ai q m ka drguar Mua, Ati, nuk m ka ln vetm, sepse Un bj gjithmon gjrat q i plqejn Atij." Ai nuk u prpoq t provonte deklaratn e Tij Mesianike, por tregoi unitetin q kishte me Perndin. N qoft se zemrat e tyre do ishin t hapura ndaj dashuris s Perndis, ata do ta kishin pranuar Jezusin. Shum nga ata, q e dgjuan u trhoqn drejt Tij me gzim dhe atyre Ai u tha: "Nse do t qndroni n fjaln time, do t jeni me t vrtet dishepujt e mi; do ta njihni t vrtetn dhe e vrteta do t'iu bj t lir." Kto fjal i ofenduan farisenjt. Ata e nnvlersuan nnshtrimin e gjat t kombit ndaj zgjedhs s huaj dhe shprthyen t nxehur: "Ne jemi pasardhs t Abrahamit dhe s'kemi qen kurr skllevr t askujt. Si mund t thuash: Do t bheni t lir?" Jezusi i vshtroi kta njerz, skllevr t s keqes, mendimet e t cilve rrihnin vetm pr hakmarrje dhe me trishtim iu prgjigj, "Me t vrtet, me t vrtet, po ju them, kushdo q bn mkat, sht skllav i mkatit." Ata ishin n skllavrin m t keqe, t sunduar nga shpirti i djallit. do njeri, q refuzon t'ia jap veten Perndis sht nn pushtetin e nj fuqie tjetr. Ai nuk i prket m vetes s tij. Mund t flas pr lirin, por sht n skllavrin m t mjer. Ai nuk ka mundsi t shoh bukurin e s vrtets, sepse mendja e tij sht nn kontrollin e Satanit. Ndrkoh q gnjen veten se po ndjek gjykimin e tij, ai i bindet vullnetit t princit t errsirs.

246

Krishti erdhi pr t thyer prangat e mkatit, t skllavris s shpirtit. "Nse Biri do t'iu liroj, ju do t jeni me t vrtete t lir." "Ligji i Fryms s jets n Krishtin Jezus" "na liron nga ligji i mkatit dhe i vdekjes." - Romakve 8:2. Shptimi nuk bhet me detyrim. Nuk ushtrohet forc e jashtme. Nn ndikimin e Fryms s Perndis, njeriu sht i lir t zgjedh se kujt do t'i shrbej . N ndryshimin q ndodh, kur shpirti i dorzohet Krishtit, gjendet kuptimi m i lart i liris. Dbimi i mkatit sht nj veprim i vet shpirtit. N t vrtet, ne nuk kemi fuqi ta lirojm veten nga kontrolli i Satanit; por kur ne duam t lirohemi nga mkati dhe kur kemi nevoj m shum, i thrrasim nj fuqie prtej dhe prmbi veten ton. Fuqit e shpirtit mbruhen me energjin hyjnore t Fryms s Shenjt dhe ato i binden vullnetit ton n plotsimin e vullnetit t Perndis. I vetmi kusht q liria e njeriut t jet e mundur sht t bhesh nj me Krishtin."E vrteta do t'iu bj t lir;" dhe Krishti sht e vrteta. Mkati mund t triumfoj vetm duke dobsuar mendjen dhe shkatrruar lirin e shpirtit. Nnshtrimi ndaj Perndis sht riprtritja e vetes, kthimi n lavdin dhe dinjitetin e vrtet t njeriut. Ligji hyjnor, t cilit i prulemi, sht "ligji i liris." Jakobi 2:12. Farisenjte e shpalln veten fmij t Abrahamit. Jezusi u tha se ky pohim mund t mbshtetej vetm nse ata bnin veprat e Abrahamit. Fmijt e vrtet t Abrahamit do t jetonin, ashtu si ai, nj jet bindjeje ndaj Perndis. Ata nuk do ta vrisnin At, q thonte t vrtetn, q i ishte dhn nga Perndia. Duke komplotuar kundr Krishtit, ata nuk po bnin veprat e Abrahamit. Prejardhja e tyre prej Abrahamit nuk kishte asnj vler. Pa nj lidhje shpirtrore me t, e cila do t shfaqej n zotrimin e t njjtit shpirt dhe n brjen e t njjtave vepra, ata nuk ishin fmijt e tij. Ky parim mbart nj pesh t madhe edhe n lidhje me pyetjen, q ka shqetsuar pr nj koh t gjat botn e krishter, ajo e trashgimis apostolike. Prejardhja nga Abrahami u vrtetua, jo nga emri dhe lidhja fisnore, por nga ngjashmria e karakterit. Pra trashgimia apostolike nuk varet nga dorzimi i autoritetit kishtar, por nga lidhja shpirtrore. Nj jet e nxitur nga shpirti i apostullit, besimi dhe t vrtetat q ato msojn, kjo sht prova e vrtet e trashgimis apostolike. Kjo sht ajo, q i bn njerzit trashgimtar t msuesve t par t ungjillit. Jezusi i mohoi judenjt si bij t Abrahamit. Ai tha, "Ju bni veprat e atit tuaj." Me tallje ata iu prgjigjn, "Ne nuk jemi fmij t paligjshm; ne kemi nj At, pikrisht Perndin." Kto fjal, duke aluduar mbi rrethanat e lindjes s Krishtit, kishin pr qllim ta godisnin At n pranin e atyre, q kishin filluar t besonin n T. Jezusi nuk i kushtoi vmendje ktij ngacmimi t ult, por tha, "Po t ishte Perndia Ati juaj, ju do t M donit, sepse kam dal dhe kam ardhur nga Perndia." Veprat e tyre dshmonin pr lidhjen e tyre me at, q ishte gnjeshtar dhe vrass. "Ju jeni nga djalli, q sht ati juaj," tha Jezusi, "dhe doni t bni dshirat e atit tuaj. Ai ishte vrass q nga fillimi dhe nuk qndroi n t vrtetn, sepse n t nuk ka t vrtet. Ngaq iu them t vrtetn, ju nuk m besoni." - Gjoni 8:44, 45. Fakti q Jezusi thoshte t vrtetn dhe e thoshte me siguri, ishte arsyeja pse Ai nuk u pranua nga udhheqsit hebrenj. Ishte e vrteta, q i ofendoi kta njerz t vetknaqur. E vrteta u vuri n pah gabimet, dnoi msimet dhe praktikat e tyre dhe ata nuk e mirpritn. Ata preferonin m mir t mbyllnin syt ndaj s vrtets, sesa t prulnin veten dhe t rrfenin se kishin qen n gabim. Ata nuk e donin t vrtetn. Nuk e dshironin, megjithse ishte e vrteta. "Cili nga ju m fajson pr mkat? Dhe, nse ju them t vrtetn, prse nuk m besoni?" Dit pas dite, tre vjet me radh e kishin ndjekur Jezusin armiqt e Tij, duke u prpjekur t gjenin ndonj njoll n karakterin e Tij. Satani dhe gjith suita e demonve ishin prpjekur ta mposhtnin At;

247

por nuk gjetn asgj, nprmjet s cils t prfitonin. Vet demont u detyruan t thonin, "Ti je i Shenjti i Perndis." - Marku 1:24. Jezusi jetoi sipas ligjit prpara qiellit, botve t pamkata dhe n syt e njerzve mkatar. Prball engjjve, njerzve dhe demonve Ai kishte folur i pasfiduar, fjal, q nga buz t tjera do t kishin qen blasfemi "Un bj gjithmon gjrat, q e knaqin At." Fakti q, megjithse nuk gjenin dot mkat n Krishtin, hebrenjt nuk e pranuan At, vrtetoi se ata vet nuk kishin nj marrdhnie me Perndin. Ata nuk e njihnin zrin e Tij n mesazhin e Birit t Tij. Ata menduan ta gjykonin Krishtin, por duke e refuzuar At, shpalln dnimin mbi veten e tyre. "Ai q vjen nga Perndia," tha Jezusi, "dgjon fjalt e Perndis. Ju nuk i dgjoni, sepse ju nuk jeni nga Perndia." Ky msim sht i vrtet pr t gjitha kohrat. Ndokush, q i plqen t debatoj, t kritikoj, duke krkuar dika pr t vn n dyshim fjaln Perndis, mendon se sht duke dhn prova t pavarsis s mendimit dhe mprehtsis s tij mendore. Kujton se sht ulur dhe po gjykon Bibln, kur n t vrtet ai po gjykon veten. Ai shfaq hapur se nuk sht n gjendje t vlersoj t vrtetat, q vijn prej qiellit dhe shtrihen n prjetsi. Shpirti i tij nuk mrekullohet m pranin e malit madhshtor t drejtsis s Perndis. Ai e z kohn duke krkuar shkarpa dhe kasht, duke treguar nj natyr t ngusht toksore, nj zemr q po e humb shpejt aftsin pr t muar Perndin. Ai, zemra e t cilit i sht prgjigjur prekjes hyjnore, do t krkoj ta shtoj njohurin e tij pr Perndin dhe do ta prpunoj dhe ngrej lart karakterin e tij. Ashtu si lulja kthehet nga dielli, n mnyr q rrezet e shklqyera ta prekin dhe ta zbukurojn me nuanca ngjyrash, ashtu edhe shpirti kthehet nga Dielli i Drejtsis, q drita e qiellit t'i zbukuroj karakterin me hiret e karakterit t Krishtit. Jezusi vazhdoi duke treguar kontrastin e thell midis pozicionit t judenjve dhe atij t Abrahamit. "Abrahami, ati juaj ngazllohej n shpresn q t shihte ditn Time. E pa dhe u gzua." Abrahami kishte dshiruar me gjith shpirt t shihte Shptimtarin e premtuar. Ai ofroi nj lutje shum t zellshme q, prpara se t vdiste t mund t shikonte Mesian. Dhe e pa Krishtin. Nj drit mbinatyrore iu shfaq dhe ai njohu karakterin hyjnor t Krishtit. Ai e pa ditn e Tij dhe u gzua. Atij iu dha nj pamje e sakrifics hyjnore pr mkatin. Nj ilustrim t ksaj sacrifice e pati edhe n prvojn e vet. Perndia e urdhroi: "Merre Isakun, birin tnd t vetm, at q ti e do, dhe sakrifikoje pr mua." - Zanafilla 22:2. Prpara altarit t sakrifics ai shtriu birin e tij t premtuar, mbi t cilin kishte prqendruar gjith shpresat. Dhe ndrsa priste pran altarit me thikn e ngritur pr t'iu bindur Perndis, dgjoi nj z nga qielli t'i thoshte "Mos vr dor mbi djalin dhe mos i bj asgj t keqe, sepse tani e di q ti i trembesh Perndis, se nuk m ke kursyer as birin tnd, t vetmin bir." - Zanafilla 22:12. Kjo prov e tmerrshme iu dha Abrahamit q ai t shikonte dritn e Krishtit dhe ai kuptoi dashurin e madhe t Perndis pr botn, aq e madhe sa pr ta ngritur nga rrnimi, Ai dha Birin e Tij t vetmlindur n nj vdekje shum t turpshme. Abrahami mori nga Perndia msimin m t madh q i sht dhn ndonjher nj t vdekshmi. Lutja e tij pr t par Krishtin para se t vdiste, mori prgjigje. Ai e pa Krishtin, pa gjithka mund t shoh nj i vdekshm dhe t jetoj prsri. Duke u dorzuar plotsisht, ai qe n gjendje t kuptonte vizionin e Krishtit q iu dha. Atij iu tregua se, duke dhn Birin e Tij t vetmlindur pr t shptuar mkatart nga shkatrrimi i prjetshm, Perndia po bnte sakrificn m t madhe dhe m t mrekullueshme q njeriu mund t bnt ndonjher. Prvoja e Abrahamit i dha prgjigje pyetjes: "Me se do t vij prpara Zotit dhe do t prkulem prpara Perndis s lart? Do t vij para Tij me flijime t djegura, me via njvjear? A do t knaqet Zoti me mijra desh, apo dhjetra mij lumenj vaji? A duhet t jap t parlindurin tim

248

pr shkeljen time, frytin e barkut pr mkatin e shpirtit tim?" - Mikea 6:6, 7. N fjalt e Abrahamit, "Biri im, Vet Perndia do ta siguroj qengjin pr sakrificn" (Zanafilla 22:8), dhe sakrifica q Perndia siguroi n vend t Isakut, shpalli se asnj njeri nuk mund ta shlyej veten nga mkati. Sistemi pagan i sakrifikimit ishte krejtsisht i papranueshm pr Perndin. Asnj baba nuk duhej t ofronte djalin apo vajzn e tij si flijim pr mkatin. Vetm Biri i Perndis mund t mbart fajin e bots. Nprmjet vuajtjes s tij, Abrahami mundi t shihte misionin e sakrifics s Shptimtarit. Por Izraelitt nuk donin t kuptonin at, q nuk mirpritej nga zemrat e tyre krenare. Fjalt e Krishtit mbi Abrahamin nuk pronin asnj kuptim t thell tek dgjuesit e Tij. Farisenjt n to gjenin vetm shkak pr t'u ngacmuar. Ata u prgjigjn me shpoti pr ta nxjerr Jezusin t mendur "Ti ende nuk je pesdhjet vje dhe e paske par Abrahamin?" Me nj dinjitet solemn Jezusi iu prgjigj "Me t vrtet, me t vrtet po ju them, para se t kishte lindur Abrahami, Un Jam." Qetsia mbuloi tr asamblen. Ky msues galileas pretendonte se ishte i Tij emri i Perndis, dhn Moisiut pr t shprehur iden e pranis s prjetshme. Ai po shpallte se ishte Vetekzistuesi, Ai q i ishte premtuar Izraelit, "origjinat e t cilit vijn nga koht e lashta, nga ditt e prjetsis." - Mikea 5:2. Prsri priftrinjt dhe rabit (msuesit e ligjit t Moisiut n Izrael) i ulritn Jezusit si blasfemues. Pretendimi i Tij se ishte nj me Perndin edhe m par i kishte provokuar ata q t'i merrnin jetn dhe disa muaj m von ata deklaruan hapur: "Ne nuk t vrasim me gur pr asnj vepr t mir, por pr blasfemi, sepse Ti, duke qen njeri e bn Veten Perndi." - Gjoni10:33. Ngaq Ai ishte dhe u betua se ishte Biri i Perndis, ata krkonin ta shkatrronin. Shum njerz q ishin ulur pran priftrinjve dhe msuesve morn gur pr t'i hedhur kundr Tij. "Por Jezusi u fsheh, doli nga tempulli, duke kaluar midis tyre; dhe kshtu u largua." Drita shklqente n errsir, por "errsira nuk e kuptoi." - Gjoni 1:5 "Ndrsa Jezusi po kalonte, pa nj njeri q ishte i verbr q nga lindja. Dhe dishepujt e Tij e pyetn, duke thn: Mjeshtr, kush ka mkatuar, ai apo prindrit e tij q ai sht i verbr? Jezusi iu prgjigj: As ai, as prindrit e tij nuk kan mkatuar, por kjo ndodhi q tek ai t duken veprat e Perndis. Pasi kishte thn kto gjra, pshtyu prdhe, bri balt me pshtym dhe leu syt e t verbrit me t. Pastaj i tha: Shko lahu n pellgun e Siloamit (q do t thot: i drguari). Ai shkoi atje, u la dhe u kthye duke par." Hebrenjt n prgjithsi, besonin se mkati dnohej n kt jet. do vuajtje konsiderohej si ndshkim pr nj mkat t br nga vet personi ose prindrit e tij. Esht e vrtet se vuajtjet jane rezultat i shkeljes s ligjit t Perndis, por kjo e vrtet ishte shtrembruar. Satani, autori i mkatit dhe i gjith pasojave t tij, i kishte shtyr njerzit q t'i shikonin smundjet dhe vdekjen si gjra q vinin nga Perndia, si ndshkim pr mkatin. Kshtu, nj njeri, mbi t cilin kishte rn nj fatkeqsi dhe vuajtje e rnd, duhet t duronte edhe barrn e t quajturit nj mkatar i madh. N kt mnyr, u prgatit rruga pr hebrenjt q ta mohonin Jezusin. Ai q "mbarte hidhrimet dhe vuajtjet tona" u konsiderua prej tyre "i goditur, i rrahur nga Perndia dhe i prulur;" dhe ata fshehn fytyrat prej Tij. - Isaia 53:4, 3. Perndia kishte dhn nj msim pr ta parandaluar kt. Historia e Jobit kishte treguar se vuajtjet shkaktohen nga Satani, por largohen nga Perndia, q tregon mshir. Megjithat, Izraeli nuk nxori msim. I njjti gabim, pr t cilin Perndia i kishte qortuar shokt e Jobit, u prsrit nga hebrenjt kur ata nuk e pranuan Krishtin. Edhe dishepujt e Krishtit kishin besimet e hebrenjve pr lidhjen e mkatit me vuajtjet. Ndrsa Jezusi e korrigjoi kt gabim. Ai nuk shpjegoi shkakun e vuajtjeve t njeriut, por u tha se cili do

249

t ishte prfundimi. Pr shkak t tyre veprat e Perndis do t dftoheshin. "Sa koh q jam n bot," tha Ai, "Un jam drita e bots." Pasi i leu me balt syt e t verbrit, e drgoi t lahej n pellgun e Siloamit dhe shikimi i t verbrit u kthye. Kshtu pra, Jezusi iu prgjigj pyetjes s dishepujve n mnyr shum praktike, si bnte zakonisht kur i drejtonin pyetje nga kureshtja. Qllimi nuk ishte q dishepujt t diskutonin kush kishte mkatuar apo jo, por t kuptonin fuqin dhe mshirn e Perndis n dhnien e drits t verbrit. Esht e qart se nuk kishte asnj aftsi shruese n balt apo n pellgun ku t verbrit iu tha t shkonte t lahej, por aftsia qndronte n Krishtin. Farisenjt nuk kishin si mos t habiteshin me kurn. Megjithat, ishin m shum se kurr t mbushur me urrejtje q mrekullia u b ditn e Sabatit. Fqinjt e t riut dhe ata q e njihnin m par kur ishte i verbr than: "A nuk shte ky ai q rrinte ulur dhe lypte?" E shihnin me dyshim, sepse kur syt e tij u hapn fytyra e tij ndryshoi, u ndrit, sa ai dukej si tjetr njeri. Pyetjet kalonin nga njri tek tjetri. Disa than: "Ai sht." T tjer, "Duket si ai." Por ai q kishte marr bekimin e madh i sqaroi, duke u thn, "Un jam ai." Pastaj u tregoi pr Jezusin, se si e kishte shruar dhe ata e pyetn: "Ku sht Ai? Ai tha: Nuk e di." Pastaj ata e uan n kshillin e farisenjve. Psri ata e pyetn se si i ishin hapur syt. "Ai u tha: M vuri balt mbi sy, u lava dhe tani shoh. Ather disa farisenj than: Ky njeri nuk sht nga Perndia, sepse nuk e respekton ditn e Sabatit." Farisenjt shpresonin ta bnin Jezusin t shfaqej si nj mkatar dhe jo si Mesia. Ata nuk e dinin se ishte Ai, q kishte krijuar Sabatin dhe i njihte gjith detyrimet dhe ishte Ai, q kishte shruar t verbrin. Dukeshin shum t zellshm n mbajtjen e Sabatit, e megjithat po planifikonin vrasje, pikrisht at dit. Por shum t tjer u prekn thellsisht kur dgjuan pr kt mrekulli, dhe ishin t bindur se ai q kishte hapur syt e t verbrit ishte m shum se nj njeri i zakonshm. Si prgjigje pr akuzn se Jezusi ishte nj mkatar, sepse nuk mbante Sabatin, ata than: "Si mundet nj njeri, q sht mkatar t bj nj mrekulli t till?" Prsri rabit e pyetn t verbrin: "Po ti 'thua pr At, pr faktin q t'i hapi syt?" Ai tha: "Ai sht profet." Farisenjt than pastaj se ai nuk kishte lindur i verbr dhe kishte fituar dritn e syve. Ata thirrn prindrit e tij dhe i pyetn, duke thn: "A sht ky djali juaj, pr t cilin ju thoni se ka lindur i verbr?" Ja ku ishte ky njeri, q pohonte se kishte qen i verbr dhe se kishte fituar dritn e syve, por farisenjt preferonin m mir t mohonin provn e shqisave t tyre sesa t pranonin se kishin gabim. Kaq i fuqishm sht paragjykimi, kaq shtrembruese sht drejtsia e farisenjve. Farisenjve u kishte mbetur vetm nj shpres dhe kjo ishte t friksonin prindrit e djalit. Me sinqeritet t shtirur ata pyetn: "Po, si sheh ai tani?" Prindrit kishin frik t kompromentoheshin, sepse ishte shpallur se kushdo q do ta njihte Jezusin si Krishti, do t "lihej jasht nga sinagoga" domethn do t prjashtohej nga sinagoga pr tridhjet dit. Gjat ksaj periudhe asnj fmij nuk mund t rrethpritej (heqja e pjesshme ose e plot e lafshs s organit mashkullor), apo i vdekur t qahej n shtpin e fajtorit. Dnimi konsiderohej si nj fatkeqsi e madhe dhe nse nuk arrinte t shkaktonte pendes, nj dnim m i madh e pasonte. Vepra e madhe q ishte br me birin e tyre u kishte sjell ndshkim prindrve. Megjithat, ata u prgjigjn: "Ne e dim se ky sht djali yn dhe se ka lindur i verbr, por ne nuk e dim se si sheh tani, ose kush ia ka hapur syt; pyeteni at; tashm ai sht n mosh t flas pr veten e tij." Kshtu ata e larguan prgjegjsin nga vetja e tyre mbi t birin, sepse nuk guxonin ta rrfenin vet Krishtin. Dilema n t ciln u vendosn farisenjt, pyetjet dhe paragjykimet e tyre, mosbesimi i tyre ndaj fakteve t ngjarjes, po u hapnin syt shumics, sidomos njerzve t thjesht. Jezusi i kishte kryer shpesh mrekullit e tij n mes t rrugs dhe vepra e tij kishte pasur gjithmon nj karakter

250

lehtsues pr vuajtjet. Pyetja n mendjet e shumics ishte: "A do t bnte Perndia vepra kaq t fuqishme nprmjet nj mashtruesi, ashtu si kmbngulnin farisenjt se Jezusi ishte?" Diskutimi po bhej shum serioz n t dyja ant. Farisenjt vun re se po e bnin publike veprn e Jezusit. Ata nuk mund ta mohonin mrekullin. I verbri ishte mbushur me gzim dhe mirnjohje. Ai pa gjrat e mrekullueshme t natyrs dhe u mbush me ngazllim pr bukurin e toks dhe t qiellit. Ai e tregonte at q i kishte ndodhur lirshm dhe prsri u prpoqn t'ia mbyllnin gojn, duke i thn, "Jepi lavdi Perndis. Ne e dim se ai Njeri sht mkatar." Kjo donte t thoshte: "Mos thuaj m q ky Njeri m dha dritn e syve, sepse sht Perndia ai q e bri kt. I verbri u prgjigj: "N sht mkatar, nuk e di. Por di nj gj, q isha i verbr e tani shoh." Pastaj e pyetn prsri: "far t bri? Si t'i hapi syt?" U prpoqn ta ngatrronin me shum fjal q t mendonte se kishte gabuar. Satani dhe engjjt e tij t kqinj ishin n ann e farisenjve. Ata bashkonin energjit dhe mprehtsin e tyre me arsyetimin e njerzve pr t'iu kundrvn ndikimit t Krishtit Ata mpin bindjet q po thelloheshin n shum mendje. Engjjt e Perndis ishin gjithashtu aty pr ta forcuar njeriun, t cilit i ishte kthyer shikimi. Farisenjt nuk e kuptuan se do t'iu duhej t merreshin me dik tjetr, prve atij njeriu pa shkoll, q kishte lindur i verbr. Ata nuk e njihnin at me t cilin ishin n kontradikt. Drita hyjnore shklqeu n dhomat e shpirtit t njeriut t verbr. Ndrsa kta hipokrit prpiqeshin ta bnin t mos besonte, Perndia e ndihmoi t'u tregonte nprmjet forcs dhe mprehtsis s prgjigjeve t tij, se ai nuk do t binte n grackn e tyre. Ai u prgjigj: "Un tashm ua kam thn dhe ju nuk keni dgjuar; pse doni ta dgjoni prsri? Doni ndoshta t bheni edhe ju dishepujt e Tij? Pastaj ata e fyen dhe than: "Ti je dishepulli i Tij. Ne jemi dishepujt e Moisiut. Dim se Perndia i foli Moisiut; sa pr At, nuk e dim se nga vjen." Zoti Jezus e dinte provn e hidhur npr t ciln po kalonte i riu, ndaj i dha hir dhe aftsi t shprehuri, kshtu ai u b nj dshmitar pr Jezusin. Ai iu prgjigj farisenjve me fjal q ishin nj qortim thers ndaj pyetjeve t tyre. Ata mbaheshin si shpjegues t Shkrimeve, udhheqsit fetar t kombit. Megjithat, ja ku ishte Ky Njeri q bnte mrekulli dhe ata ishin t paditur ndaj burimit t fuqis, karakterit dhe pohimeve t Tij. "E pra, sht e uditshme," tha djali, "q ju t mos e dini nga sht ai; megjithat, Ai m'i hapi syt. Ne e dim se Perndia nuk i dgjon mkatart, por nse dikush i druhet Perndis dhe bn vullnetin e Tij, Ai e dgjon. Q prej fillimit t bots nuk sht dgjuar ndonjher q dikush t'ia ket hapur syt nj t linduri t verbr. Nse ky njeri nuk do t ishte nga Perndia, nuk do t mund t bnte asgj." Djali i kishte prekur inkuizitort ne territorin e tyre. Arsyetimit t tij nuk i jepej dot prgjigje. Farisenjt u mahnitn dhe heshtn t shtangur para fjalve t tij t sakta dhe t vendosura. Pr pak aste u b qetsi. Pastaj priftrinjt dhe msuesit t vrenjtur mblodhn rrobat pas trupit sikur t kishin frik se mos infektoheshin nga kontakti me t, shkundn pluhurin nga kmbt e tyre dhe hodhn krcnime mbi t: "Ti ke lindur i tri n mkat dhe krkon t na msosh?" Dhe e flakn jasht nga sinagoga. Jezusi mori vesh se 'kishte ndodhur dhe kur e gjeti i tha:"A beson ti n Birin e Perndis?" Pr her t par i verbri pa fytyrn e Shruesit t tij. Prpara kshillit t farisenjve ai kishte par prindrit e tij t shqetsuar dhe t hutuar, kishte par fytyrat e vrenjtura t rabive. Tani syt e tij qndruan mbi fytyrn e dashur dhe paqsore t Jezusit. Tashm, megjithse me nj mim t shtrenjt, ai e kishte njohur At si t drguar t fuqis hyjnore, ndrsa tani nj zbulim m i madh po i bhej. Pyetjes s Shptimtarit, "A beson ti n Birin e Perndis?" i verbri iu prgjigj duke pyetur: "Kush sht, Zot, q un t besoj n T?" Dhe Jezusi i tha: "Ti e ke par. Esht pikrisht Ai q po

251

t flet." Djali ra n kmbt e Shptimtarit dhe e adhuroi. Atij nuk i ishte kthyer vetm t parit natyror, por syt e mendjes s tij ishin hapur. Krishti i ishte shfaqur shpirtit t tij dhe ai e pranoi At si T Drguarin e Perndis. Nj grup farisenjsh ishin afruar pran dhe pamja e tyre i solli ndrmend Jezusit kontrastin e shfaqur n efektin e fjalve dhe veprave t Tij. Ai tha: "Un kam ardhur n kt bot pr t gjykuar, q ata q nuk shohin t shohin dhe ata q shohin t verbohen." Krishti kishte ardhur t'u hapte syt t verbrve, t'u jepte drit atyre q jan n errsir. Ai e shpalli Veten si drita e bots dhe mrekullia q sapo bri ishte nj vrtetim i misionit t Tij. Njerzit q e pan Shptimtarin n ardhjen e Tij u favorizuan me nj manifestim m t plot t pranis s Tij hyjnore n krahasim me at q bota kishte provuar ndonjher. Njohuria e Perndis u shfaq m prsosmrisht. Por pikrisht n kt shfaqje, gjykimi po binte mbi njerzit. Karakteri i tyre u provua, fati i tyre u prcaktua. Shfaqja e fuqis hyjnore q i kishte dhn t verbrit shikimin natyror dhe shpirtror, i kishte ln farisenjt n nj errsir akoma m t thell. Disa nga dgjuesit e Tij, duke e ndjer se fjalt e Krishtit u drejtoheshin atyre, pyetn: "Jemi edhe ne t verbr?" Jezusi u prgjigj: "Po t ishit t verbr nuk do t kishit asnj mkat." Nse Perndia do ta kishte br t pamundur pr ju t shikonit t vrtetn, injoranca juaj do t isht pa faj. "Por ju thoni, ne shohim." Ju besoni se jeni t aft pr t shikuar dhe nuk i pranuat rrugt nprmjet t cilave ju mund t merrnit shikimin. T gjith atyre q e kuptuan nevojn e tyre, Krishti u ofroi ndihmes t pafund. Por farisenjt u shprehn se nuk kishin nevoj; ata refuzuan t shkonin te Krishti, prandaj dhe mbetn n errsir, nj errsir pr t ciln vet ata ishin fajtor. Jezusi tha: "Mkati juaj mbetet."

252

52 Bariu Hyjnor Bazuar tek Gjoni 10:1-30. "Un jam Bariu i Mir: bariu i mir e jep jetn pr delet e tij." "Un jam Bariu i Mir dhe i njoh delet e Mia dhe ato m njohin Mua. Ashtu si m njeh Ati Mua, edhe un e njoh Atin dhe jap jetn Time pr delet." Prsri Jezusi e gjeti mnyrn pr t'u futur n mendjet e dgjuesve t Tij, nprmjet krahasimeve t njohura pr ta. Ai e prngjasonte ndikimin e Fryms me ujin e ftoht dhe freskues. Ai e kishte paraqitur veten e Tij si drita, burimi i jets dhe i gzimit t natyrs dhe njeriut. Tani n nj peisazh t bukur baritor Ai paraqet marrdhnien e Tij me ata q besojn n T. Asnj pamje nuk ishte m e njohur pr dgjuesit e Tij sesa kjo dhe fjalt e Krishtit e lidhn at prgjithmon me veten e Tij. Asnjher m dishepujt nuk do t vshtronin barinjt, q ruanin delet, pa sjell ndrmend msimin e Shptimtarit. Ata do ta shikonin Krishtin n do bari besnik dhe veten e tyre n do grigj t pambrojtur dhe t pasigurt. Kt figur profeti Isaia e kishte prdorur pr misionin e Mesias n fjalt ngushlluese: "O Sion, ti q sjell lajmin e mir, ngjitu mbi nj mal t lart! O Jeruzalem, ti q sjell lajmin e mir, ngrije zrin me forc! Ngrije zrin, mos ki frik! Thuaju qyteteve t Juds: "Shihni Perndin! . . . Ai do ta kullos kopen e Tij si nj bari, do t'i mbledh qengjat n krahun e Tij dhe do t'i mbaj n gjirin e Tij." - Isaia 40:9-11. Davidi kndoi: "Zoti sht bariu im. Asgj nuk do t m mungoj." - Psalmi 23:1. Dhe Fryma e Shenjt nprmjet Ezekielit deklaroi: "Do t vendos mbi to nj Bari t vetm q do t'i ushqej." "Do t krkoj t humburn, do ta rikthej t dbuarn, do ta fashoj t plagosurn dhe do t forcoj t smurn." "Dhe do t bj me to nj beslidhje paqeje." "Dhe nuk do t jen m pre e kombeve pagane, . . . por do t qndrojn t sigurta dhe askush nuk ka pr t'i trembur." - Ezekieli 34:23, 16, 25, 28. Krishti ia drejtonte kto profeci Vetes dhe tregoi kontrastin ndrmjet karakterit t Tij dhe udhheqsve t Izraelit. Farisenjt sapo e kishin prjashtuar dik nga vatha, sepse ai guxoi t jepte dshmi pr fuqin e Krishtit. Ata kishin larguar nj shpirt, t cilin Bariu i Vrtet po e trhiqte drejt Vetes. Me kt ata u treguan t paditur pr detyrn q u ishte besuar dhe t padenj pr besimin si barinj t tufs. Jezusi u vuri prball kontrastin midis tyre dhe Bariut t Mir dhe e tregoi veten si ruajtsi i vrtet i tufs s Zotit. Megjthat, para se t bnte kt, Ai foli pr Veten me nj figur tjetr. Ai tha: "Ai q nuk hyn nprmjet ders s vaths s deleve, por ngjitet nga nj an tjetr, ai sht hajdut dhe kusar. Por ai q hyn nga dera, sht bariu i deleve." Farisenjt nuk arritn t dallonin se kto fjal ishin thn kundr tyre. Kur arsyetuan me mendje pr t gjetur kuptimin, Jezusi u tha hapur: "Un jam dera: nse dikush hyn nprmjet Meje, do t shptohet. Do t hyj e do t dal dhe do t gjej kullot. Hajduti nuk vjen vese pr t vjedhur, pr t vrar e pr t shkatrruar. Un kam ardhur q ata t ken jet e ta ken at m me bollk." Krishti sht dera e vaths s Perndis. Te kjo dere t gjith fmijt e Tij, q nga koht e lashta, kan gjetur hyrjen. N Jezusin, si sht treguar nprmjet shmblltyrave, si sht aluduar nprmjet simboleve, si sht shfaqur n zbulesat e profetve, si ka dal n pah n msimet ndaj dishepujve t Tij dhe n mrekullit e bra pr bijt e njerzve, ata kishin par "Qengjin e Perndis q heq mkatin e bots" (Gjoni 1:29), dhe nprmjet Tij kishin hyr brenda hirit t Tij. Shum kan ardhur, duke paraqitur objekte t tjera pr besimin e bots. Njerzit kan krijuar

253

ceremoni dhe sisteme, nprmjet t cilave shpresojn t fitojn shfajsimin dhe paqen e Perndis dhe kshtu t hyjn n vathn e Tij. Por dera e vetme sht Krishti dhe t gjith ata q kan ndrfutur dika tjetr n vend t Krishtit, t gjith ata q jan prpjekur t hyjn n vath n nj mnyr tjetr, jan hajdut dhe kusar. Farisenjt nuk kishin hyr nga dera. Ata ishin ngjitur nga nj an tjetr, jo nprmjet Krishtit dhe, nuk po e prmbushnin detyrn e bariut t vrtet. Priftrinjt dhe krert, skribt dhe farisenjt i shkatrruan kullotat e gjalla dhe e ndotn burimin e ujit t jets. Fjalt e frymzuara i prshkruajn me besnikri kta barinj t rrem. "Nuk keni forcuar delet e dobta, nuk keni shruar t smurn, nuk keni fashuar t plagosurn, nuk e keni rikthyer n shtpi at q ishte dbuar; . . .por keni sunduar mbi to me forc dhe ashprsi." - Ezekieli 34:4. Gjat gjith kohrave, filozoft dhe msuesit i kan paraqitur bots teori pr t plotsuar nevojat e shpirtit. do komb pagan ka pasur msuesit e tij t mdhenj dhe sisteme fetare, q ofronin metoda t tjera shfajsimi n vend t Krishtit, duke ua larguar syt njerzve nga fytyra e Atit dhe duke ua mbushur zemrat me frik pr At q u ka dhn vetm bekim. Puna e tyre prirej t'i rrmbente Perndis at q ishte e Tij si n krijim ashtu edhe n shptim. Kta msues t rrem grabisin edhe njeriun. Miliona qenie njerzore jan vn prfund nga besime t rrema, t robruar nga frika skllavruese, nga indiferenca e ftoht, duke u munduar si kafsh ngarkese, t privuar nga shpresa, gzimi apo aspiratat ktu dhe me nj frik t turbullt pr t prtejmen. Vetm ungjilli i hirit t Perndise mund ta lartsoj shpirtin. Soditja e dashuris s Perndis e shfaqur n Birin e Tij prek zemrn dhe gjallron fuqit e shpirtit si asgj tjetr. Krishti erdhi q t mund t krijonte imazhin e Perndis tek njeriu. Kushdo q i largon njerzit nga Krishti i largon ata nga burimi i zhvillimit t vrtet, u zhvat atyre shpresn, qllimin dhe lavdin e jets. Ai sht nj hajdut dhe grabits. "Ai q hyn nga dera sht bariu i deleve." Krishti sht dera dhe bariu. Ai hyn nprmjet Vetvetes. Nprmjet sakrifics s Tij Ai bhet bariu i deleve. "Atij ia hap dern portieri dhe delet ia dgjojn zrin; Ai i thrret delet e Tij me emr dhe u prin jasht. Pasi i ka nxjerr delet shkon para tyre dhe ato e ndjekin, sepse njohin zrin e Tij." Nga t gjitha krijesat, delja sht nj nga m t turpshmet dhe m t pambrojturat. N Lindje kujdesi i bariut pr tufn e tij sht i palodhshm dhe i pafund. N kohrat e vjetra kishte pak siguri jasht mureve t qytetit. Kusar nga fiset q endeshin prgjat kufirit, ose kafsh grabitqare nga guvat e tyre npr shkmbinj, rrinin n prit pr t grabitur kopen. Bariu i ruante ato q i ishin besuar, duke e ditur q vinte n rrezik vet jetn e tij. Jakobi q mbante kopen e Labanit n kullotat e Haranit, duke prshkruar punn e tij t palodhur, tha: "Ditn m treste thatsira, natn i ftohti dhe gjumi m ikte nga syt." - Zanafilla 31:40. Dhe pikrisht kur po ruante delet e t atit, Davidi, i vetm fare, u prball me luanin dhe ariun dhe shptoi nga dhmbt e tyre qengjin e vjedhur. Ndrsa bariu e udhheq kopen e tij mbi kodra shkmbore, npr pyll dhe lugina t thella, npr brigjet e gjelbruara ans lumenjve; ndrsa i ruan ndr male n nett e vetmuara, duke i mbrojtur nga grabitsit, duke u kujdesur me mblsi pr t smurn dhe t dobtn, jeta e tij fillon e bhet nj me t tyren. Nj lidhje e fort dashurie krijohet midis atij dhe objektit t kujdesit t tij. Sado e madhe qoft kopeja, bariu njeh do dele. donjra prej tyre ka emrin e saj dhe i prgjigjet thirrjes s bariut. Ashtu si bariu toksor i njeh delet e tij, ashtu edhe Bariu hyjnor e njeh tufn e tij q sht shprndar n t gjith botn. "Ju delet e Mia, delet e kullots Sime jeni njerz dhe Un jam Perndia juaj, thot Zoti Perndi." Jezusi thot: "Un ju kam thirrur n emr; ju jeni t Miat." "T kam gdhendur n pllmbt e duarve t Mia." - Ezekieli 34:31; Isaia 43:1; 49:16.

254

Jezusi na njeh individualisht dhe preket kur ndjen dobsit tona. Na njeh t gjithve me emr. Di shtpin ku jetojm, emrin e secilit banues. Ai her pas here u ka dhn udhzime shrbtorve t Tij pr t shkuar n nj rrug t caktuar, n nj qytet t caktuar, n nj shtpi t caktuar, pr t gjetur nj nga delet e Tij. do shpirt njihet plotsisht nga Jezusi, sikur t ishte i vetmi pr t cilin Shptimtari vdiq. Shqetsimi i secilit prek zemrn e Tij. Thirrja pr ndihm arrin n vesht e Tij. Ai erdhi pr t'i trhequr gjith njerzit drejt Vetes. Ai u lutet: "M ndiqni!" dhe Shpirti i Tij nxit zemrat e tyre q t'i trheq t vijn tek Ai. Shum refuzojn t trhiqen. Jezusi i njeh cilt jan ata. Ai gjithashtu e di kush e dgjon me gzim thirrjen e Tij dhe sht gati t vij nn kujdesin e Tij prej bariu. Ai thot: "Delet e Mia e dgjojn zrin Tim dhe un i njoh ato, dhe ato m ndjekin Mua." Ai kujdeset pr secilin sikur t mos kishte tjetr mbi faqen e dheut. "Ai i thrret delet e Tij n emr dhe u prin jasht. . . . Dhe delet e ndjekin, sepse e njohin zrin e Tij." Bariu i Lindjes nuk i shtyn prpara delet e tij. Nuk prdor forcn apo frikn, por ecn prpara tyre dhe i thrret. Ato ia njohin zrin dhe i binden thirrjes se tij. Kshtu bn dhe Shptimtari-Bari me delet e Tij. Shkrimet thon: "Ti e udheheq popullin Tnd si nj kope me dorn e Moisiut dhe t Aaronit." Nprmjet profetit Jezusi shpall: "T kam dashur me nj dashuri t prjetshme, prandaj t kam trhequr me dashamirsi." Ai nuk detyron asnj q ta ndjek. "I trhiqja," thot Ai, "me litar t mirsis njerzore, me lidhje dashurie." - Psalmi 77:20; Jer. 31:3; Osea 11:4. Nuk sht frika e ndshkimit, apo shpresa e shprblimit t prjetshm, q i shtyn dishepujt e Krishtit ta ndjekin At. Ata shohin dashurin e pakrahasueshme t Shptimtarit, e shfaqur gjat gjith pelegrinazhit t Tij mbi tok, nga grazhdi n Betlehem, n kryqin e Kalvarit. Pamja e Tij e trheq, e zbut dhe e nnshtron shpirtin. N zemrat e atyre q e shohin, zgjohet dashuria. Ata dgjojn zrin e Tij dhe e ndjekin. Si bariu q shkon prpara deleve pr t'u prballur vet me rreziqet e rrugs, ashtu bn edhe Jezusi me njerzit e Tij. "Pasi i ka nxjerr delet, shkon para tyre." Rruga pr n qiell sht e shenjtruar me gjurmt e Shptimtarit. Shtegu mund t jet i pjerrt dhe i thepisur, por Jezusi ka kaluar andej; kmbt e Tij i kan shtypur gjmbat e mpreht, pr ta br rrugn m t leht pr ne. do barr q na duhet t mbartim, Ai e ka mbartur para nesh. Megjithse tani Ai sht ngritur n pranin e Perndis dhe ndan me T fronin e universit, Jezusi nuk ka humbur asgj nga natyra e Tij e mshirshme. Sot, e njjta zemr e but dhe e dhembshur sht e hapur ndaj vuajtjeve t njerzimit. Sot, dora q u tejshpua shtrihet pr t bekuar m me begati njerzit e Tij n bot. "Ata nuk do t humbasin prjet. Askush nuk do t'i shkul nga dora Ime." Shpirti, q i sht dhn Jezusit sht m i muar n syt e Tij se e gjith bota. Shptimtari do t kalonte npr agonin e Kalvarit, q edhe vetm njri t shptohej n mbretrin e Tij. Ai nuk do ta braktis kurr at, pr t cilin ka vdekur. Nse ndjeksit e Tij zgjedhin t mos i largohen, Ai do t'i mbaj ata fort. Gjat sprovave tona ne kemi nj Ndihms, q nuk dshton kurr. Ai nuk na l t prpiqemi vetm kundr tundimit, t luftojm me t keqen dhe s fundi t shtypemi nga barrat dhe dhimbja. Ndonse Ai sht i fshehur nga syt e t vdekshmve, veshi i besimit e dgjon zrin e Tij q thot: "Mos ki frik, Un jam me ty. 'Un jam ai q jeton dhe ishte i vdekur dhe shiko jetoj per jet t jetve.'" - Zbulesa 1:18. Un kam duruar dhimbjet tuaja, kam prjetuar betejat tuaja, kam prballuar tundimet tuaja. I njoh lott tuaj. Edhe Un kam qar. Hidhrimet m t thella pr t'u pshpritur n vesh t njerzve, Un i njoh. Mos mendoni se jeni t shkret dhe t braktisur. Edhe sikur dhembja juaj mund t mos prek kordat e asnj zemre mbi tok, shikoni nga Un dhe jetoni. "Malet mund t zhvendosen, kodrat t luajn vendit, por mirsia Ime nuk do t largohet

255

prej teje, as beslidhja e paqes nuk do t prishet, thot Zoti q ka dhembshuri pr ty." - Isaia 54:10. Sado shum t'i doj nj bari delet e tij, ai do bijt dhe bijat e tij m shum. Jezusi nuk sht vetm Bariu yn, Ai sht "Ati yn i prjetshm." Dhe Ai thot: "Un i njoh t Mit dhe ata m njohin Mua, ashtu si Ati m njeh Mua." - Gjoni 10:14, 15. far pohimi sht ky! Biri i vetmlindur, Ai q qndron n gjirin e Atit, Ai t cilin Perndia e ka shpallur "Njeriu q sht shoku Im" (Zakaria 13:7). Lidhja midis Tij dhe Perndis s prjetshm, prfaqson lidhjen midis Krishtit dhe fmijve t Tij mbi tok! Ngaq ne jemi dhurata e Atit t Tij, shprblimi pr veprn e Tij, Jezusi na do. Na do si fmijt e Tij. Lexues, Ai t do ty. Qielli vet nuk mund t t dhuroj gj m t madhe e m t mir. Prandaj beso. Jezusi mendoi pr gjith shpirtrat e ksaj toke, q u kequdhhoqn nga barinj t rrem. Ata, q Ai digjej t'i mblidhte si delet n kullotn e Tij ishin shprndar midis ujqrve, prandaj Ai tha: "Un kam edhe dele t tjera q nuk jan t ksaj vathe; duhet t'i mbledh edhe ato dhe ato do ta dgjojn zrin Tim; dhe do t jet nj tuf e vetme dhe nj bari i vetm." - Gjoni 10:16. "Prandaj dhe Ati im m do, sepse un e jap jetn tim q ta marr prsri." Kjo do t thot se Ati im iu deshi kaq shum juve sa tani m do akoma m shum Mua q po jap jetn time pr t'iu shptuar. Duke u br zvendsuesi dhe siguria juaj, duke dorzuar jetn Time, duke marr dobsit tuaja, mkatet tuaja, Un bhem m i dashur pr Atin Tim. "Un e jap jetn Time q ta marr prsri. Askush nuk ma merr, por Un e jap at nga Vetja Ime. Kam pushtet ta jap dhe pushtet ta marr prsri." Ndrsa si pjestar i familjes njerzore Ai ishte i vdekshm, si Zot ai ishte burimi i jets pr botn. Ai mund ta kishte parandaluar vdekjen dhe t refuzonte t binte nn sundimin e saj; por e dha jetn e Tij vullnetarisht, q t sillte n drit jetn dhe pavdeksin. Ai mbarti mkatin e bots, duroi mallkimin e tij, e dorzoi jetn e Tij si sakrific, q njerzit t mos vdisnin prjetsisht. "Ai mbarti hidhrimet tona, vuajtjet tona. . . . Ai u tejshpua pr shkeljet tona, u godit pr paudhsit tona; ndshkimi prej t cilit kemi paqen sht mbi T dhe pr shkak t vulave te kamzhikut mbi T, ne jemi shruar. Ishim shprndar kuturu t gjith si delet; ndiqnim secili udhn e tij; dhe Zoti bri t bjeri mbi T paudhsia e ne t gjithve." - Isaia 53:4-6.

256

53 Udhtimi i fundit nga Galilea Bazuar tek Luka 9:51-56; 10:1-24. Ndrsa fundi i shrbimit t Tij mbi tok po afrohej, nj ndryshim ndodhi n mnyrn e t punuarit t Krishtit. Deri tani Ai ishte prpjekur t'i shmangej emocioneve t turms dhe reklamimit. Ai e kishte refuzuar nderimin e njerzve dhe ishte larguar me shpejtsi nga nj vend n tjetrin, kur entuziazmi i popullit n favor t Tij ndizej jasht kontrollit. Vazhdimisht Ai urdhronte q askush mos ta shpallte si Krishti. N kohn e Fests s Tabernakullit udhtimi i Tij pr n Jeruzalem u b me shpejtsi dhe n fshehtsi. Kur u nxit nga vllezrit e Tij q ta shfaqte Veten si Mesia, Ai u prgjigj: "Koha Ime ende nuk ka ardhur." - Gjoni 7:6. Ai e prshkoi rrugn pr n Jeruzalem pa u vn re dhe hyri n qytet pa lajmruar dhe pa u nderuar nga turma. Por nuk ndodhi kshtu n udhtimin e Tij t fundit. Ai ishte larguar nga Jeruzalemi pr ca koh pr shkak t keqdashjes s priftrinjve dhe rabive. Por tani vendosi t kthehej duke udhtuar n mnyrn m t dukshme, nga nj rrug rreth e prqark, dhe i paraprir nga nj lajmrim i till pr ardhjen e Tij, si kurr ndonjher. Ai po shkonte drejt shfaqjes s sakrifics s Tij t madhe dhe vmendja e njerzve duhej t drejtohej n t. "Ashtu si Moisiu ngriti gjarprin n shkrettir, ashtu dhe Biri i Njeriut duhet t ngrihet." - Gjoni 3:14. Ashtu si syt e gjith izraelitve ishin drejtuar mbi gjarprin e ngritur, simbol i shrimit t tyre, ashtu t gjith syt duhet t drejtoheshin nga Krishti, sakrifica q i solli shptimin bots s humbur. Ishte perceptimi i gabuar i puns s Mesias dhe mungesa e besimit n karakterin hyjnor t Jezusit q i kishte shtyr vllezrit e Tij ta nxisnin t shfaqte Veten publikisht para njerzve n Festn e Tabernakullit. Tani, n pothuajse t njjtn frym, dishepujt do ta kishin ndaluar t bnte udhtimin pr n Jeruzalem. Ata kujtuan fjalt e Tij n lidhje me at q do t'i ndodhte atje. Ata e njihnin armiqsin vdekjeprurse t udhheqsve fetar dhe me dashje u prpoqn t'i kthenin mendjen Msuesit t tyre q t mos shkonte. Ishte e hidhur pr zemrn e Krishtit q t vazhdonte rrugn kundrejt friks, zhgnjimit dhe mosbesimit t dishepujve t Tij t dashur. Ishte e rnd t'u prije atyre drejt agonis dhe dshprimit q i priste n Jeruzalem. Dhe, Satani ishte i gatshm t ushtronte tundimet e tij mbi Birin e njeriut. Pse duhet t shkonte Ai tani n Jeruzalem, drejt nj vdekjeje t sigurt? Gjithkund rreth e prqark Tij endeshin shpirtra t uritur pr bukn e jets. N do an kishte t vuajtur q prisnin fjaln e Tij shruese. Puna e kryer nga ungjilli i hirit t Tij sapo kishte filluar. Ai ishte plot fuqi dhe n moshn m t mir t burrit. Prse mos t shkonte n fushat e gjera t bots me fjalt e hirit t Tij, me prekjen e fuqis s Tij shruese? Pse mos t ndjente knaqsin e dhnies s drits dhe gzimit milionave, q ishin n errsir dhe vuanin? Pse t'i linte t korrat mbledhur rreth dishepujve aq t dobt n besim, aq t turbull n t kuptuar, aq t ngadalt n t vepruar? Pse t prballej me vdekjen tani dhe t linte punn q sapo kishte filluar? Armiku q kishte takuar n shkrettir, po e sulmonte tani me tundime t mprehta dhe t frikshme. Po t ishte dorzuar Jezusi pr nj moment, t kishte ndryshuar drejtimin sado pak pr t shptuar Veten, agjentt e Satanit do t kishin triumfuar dhe bota do t kishte humbur. Por Jezusi ishte i vendosur t nisej pr n Jeruzalem. Ligji i vetm i jets s Tij ishte vullneti i Atit. N vizitn e Tij n tempull kur ishte fmij, Ai i kishte thn Maris: "A nuk e dini q Un duhet t merrem me punt e Atit Tim?" - Luka 2:49. N Kan kur Maria dshironte q Ai t

257

shfaqte fuqin e Tij t mrekullueshme, Ai iu prgjigj: "Ora ime nuk ka ardhur ende." - Gjoni 2:4. Me t njjtat fjal Ai iu prgjigj vllezrve t Tij kur ata iu lutn t shkonte n fest. Por n planin e madh t Perndis ishte caktuar ora e flijimit t Tij pr mkatet e njerzve dhe ajo do t vinte s shpejti. Ai nuk do t dshtoj, as do t gaboj. Hapat e Tij jan kthyer drejt Jeruzalemit, ku armiqt e Tij kishin koh q ishin prgatitur t'i merrnin jetn. Tani Ai do ta jepte at. Ai vendosi me siguri t shkonte drejt persekutimit, mohimit, poshtrimit, dnimit dhe vdekjes. Dhe "drgoi lajmtar prpara Tij: ata shkuan dhe u futn n nj fshat samaritan t bnin prgatitjet pr T." Por nuk pranuan ta prisnin, sepse po shkonte n Jeruzalem. Kt ata e interpretuan sikur Krishti po tregonte preferenc pr judenjt, t cilt ata i urrenin me nj urrejtje t thell. Po t kishte ardhur pr t ndrtuar tempullin dhe pr t adhuruar n Malin Gerizim, do ta kishin pranuar me gzim, por Ai po shkonte n Jeruzalem, prandaj nuk e mikpritn. As e merrnin dot me mend se po largonin prej dyerve t tyre dhuratn m t mir t qiellit. Jezusi i ftoi njerzit q ta pranonin, Ai krkoi nder prej duarve t tyre, q t mund t'u afrohej pr t'iu dhn bekimet m t pasura. Pr do nder q i bhej, Ai u kthente nj hir akoma m t muar. Por samaritant humbn gjithka pr shkak t paragjykimit dhe fanatizmit t tyre. Jakobi dhe Gjoni, lajmtart e Krishtit, u mrzitn shum me fyerjen q iu b Zotit t tyre. Ata u mbushn me indinjat, sepse samaritant e trajtuan ashpr At, q po i nderonte me pranin e Tij. Ata sapo kishin qen me T n malin ku kishte ndodhur shndrrimi dhe e kishin par t mbushej me lavdi nga Perndia e t nderohej nga Moisiu dhe Elija. Ky nderim i hapur nga ana e samaritanve, menduan ata, nuk duhej t kalohej pa u ndshkuar. Erdhn tek Ai dhe i treguan, duke thn fjalt e njerzve, t cilt nuk kishin dashur as ta strehonin at nat. Ata menduan se nj e keqe e thell i ishte br dhe duke par Malin Karmel q larg, ku Elija kishte vrar profett e rrem, ata than: "A do t urdhrosh t bjer zjarr nga qielli dhe t'i prpij, ashtu si bri Elija?" Ata u habitn kur pan se fjalt e tyre i shkaktuan dhembje Jezusit, dhe u habitn akoma m shum kur qortimi i Tij ra mbi ta "Ju nuk e dini se me far fryme po flisni. Sepse Biri i njeriut nuk erdhi pr t shkatrruar jett e njerzve, por pr t'i shptuar ato." Dhe shkoi n nj fshat tjetr. Nuk sht pjes e misionit t Krishtit t'i detyroj njerzit ta pranojn At. Esht Satani dhe njerzit e nxitur prej tij q prpiqen ta detyrojn ndrgjegjen. Nn pretendimin e zellit pr drejtsi, njerz n bashkpunim me engjj djallzor shkaktojn vuajtje mbi njerzit, n mnyr q t'i kthejn drejt ideve t tyre t besimit. Por Krishti gjithmon tregon mshir, gjithmon prpiqet t fitoj, duke treguar dashuri. Ai nuk mund t pranoj rival n shpirt, as shrbim t pjesshm. Ai dshiron vetm shrbim vullnetar, dorzimin me dshir t zemrave t shtyr nga dashuria. Nuk ka prov m prfundimtare q ne zotrojm frymn e Satanit, sesa prirja pr t lnduar dhe shkatrruar ata q nuk e vlersojn punn ton, ose veprojn kundr ideve tona. do qenie njerzore n trup, mendje dhe shpirt sht pron e Perndis. Krishti vdiq pr t'i shptuar t gjith. Asgj nuk sht m fyese pr Perndin, sesa fanatizmi fetar dhe shkaktimi i vuajtjeve atyre, q jan bler me gjakun e Shptimtarit. "Mbasi u nis prej andej, Jezusi shkoi n krahinn e Judes, gjat Jordanit dhe prsri u mblodhn rreth Tij turma; Ai prsri filloi t'i msoj, si e kishte zakon." - Marku 10:1. Nj pjes t madhe n muajt e fundit t shrbimit t Tij mbi tok Jezusi i kaloi n provincn "prtej Jordanit" n Jude. Ktu turmat u dyndn pas Tij si n fillimet e shrbess s Tij n Galile dhe shum nga msimet e Tij t mparshme u prsritn. Pasi i kishte drguar t dymbdhjett "caktoi shtatdhjet t tjer dhe i drgoi dy e nga dy prpara Tij, n do vend e qytet ku kishte ndr mend t shkonte Vet." - Luka 10:1. Kta dishepuj kishin qndruar ca koh me t dhe ishin udhzuar n punn e tyre. Kur t dymbdhjett

258

u drguan n misionin e tyre t par, Jezusi shoqrohej nga dishepuj t tjer gjat udhtimit t Tij n Galile. Kshtu pra, ata patn privilegjin t shoqroheshin ngusht m T dhe t merrnin udhzime t drejtprdrejta vetiake. Tani edhe ky grup i madh do t drgohej n nj mision tjetr t veant. Udhzimet ndaj t shtatdhjetve ishin t njjta me ato q u ishin dhn t dymbdhjetve, por urdhri i t dymbdhjetve pr t mos hyr n ndonj qytet johebre apo samaritan, nuk iu dha t shtatdhjetve. Megjithse Jezusi sapo ishte refuzuar nga samaritant, dashuria e Tij pr ta nuk ndryshoi. Kur t shtatdhjett u nisn n emrin e Tij, ata vizituan para s gjithash qytetet e Samaris. Vizita e Shptimtarit n Samari dhe m von, lavdrimi i samaritanit t mir si dhe gzimi mirnjohs i lebrozit samaritan, i cili ishte i vetmi nga t dhjett q u kthye t falenderonte Krishtin, ishin plot kuptim pr dishepujt. Ky msim u ngulit thell n zemrat e tyre. N detyrn q Ai u besoi para se t ngrihej ne qiell, Jezusi prmendi Samarin, Jeruzalemin dhe Juden si vendet e para ku ata duhet t predikonin ungjillin. Msimet e Tij i kishin udhzuar ta prmbushnin kt detyr. Kur n emr t Mjeshtrit t tyre ata shkuan n Samari, gjetn njerz gati pr t'i pritur. Samaritant kishin dgjuar pr fjalt lavdruese t Krishtit dhe veprat e Tij t mshirshme pr njerzit e kombit t tyre. Ata pan se pavarsisht nga trajtimi i ashpr q i bn, Ai kishte vetm mendime dashurie ndaj tyre, prandaj dhe ua fitoi zemrat. Pas ngjitjes s Tij n qiell, ata i mirpritn lajmtart e Shptimtarit dhe dishepujt mblodhn t korra t muara prej atyre, q kishin qen armiqt e tyre m t hidhur. "Ai nuk do ta coptoj kallamin e thyer dhe fitilin q nxjerr ende tym nuk do ta shuaj. Do t gjykoj sipas s vrtets." "Dhe kombet do t besojn n emrin e Tij." - Isaia 42:3; Mateu 12:21. Kur i drgoi t shtatdhjett, Jezusi i porositi ashtu si kishte br edhe me t dymbdhjett, t mos e impononin pranin e tyre aty ku nuk mirpriteshin. "N fardo qyteti q t hyni dhe nu k do t'iu presin," u tha Ai, "dilni npr rrugt e Tij dhe thoni, 'Edhe pluhurin e qytetit tuaj, q na sht ngjitur n kmb, po e shkundim kundr jush, vese ta dini, mbretria e Perndis po afrohet.'" Ata nuk do ta bnin kt pr shkak t zemrimit apo dinjitetit t prekur, por pr t treguar se sa e rnd sht t mos pranosh lajmin e Perndis apo lajmtart e Tij. T mos pranosh shrbtort e Zotit, do t thot t mos pranosh vet Perndin. "Po ju them," shtoi Jezusi, "at dit do t jet m e leht pr Sodomn, se sa pr at qytet." Pastaj mendja e Tij u kthye nga qytetet e Galiles ku kishte kaluar aq shum koh n shrbim. Me nj ton dhembjeje t thell, Ai u shpreh, "Mjer ti, Korazin! Mjer ti, Betsaida! Sepse po t ishin br n Tir e n Sidon mrekullit q jan br n ju, ata do t ishin penduar prej kohsh, duke u veshur me thas e ndenjur ulur n hi. Por n ditn e gjykimit, Tiri dhe Sidoni do ta ken m t leht se ju pr t duruar. Dhe ti Kapernaum q je lartsuar deri n qiell, do t gremisesh posht n ferr." Bekimet m t begata t qiellit u ishin dhn falas ktyr qyteteve prgjat detit t Galiles. Dit pas dite Princi i jets kishte hyr e dal ndr to. Ladvia e Perndis, t ciln profett dhe mbretrit dshiruan me zjarr ta shinin, kishte shklqyer mbi turmn q dyndej pas Shptimtarit. Megjithat ata e kishin refuzuar Dhuratn qiellore. Me kujdes t madh rabit i kishin paralajmruar njerzit q t mos e pranonin doktrinn e re q msonte msuesi i ri, sepse msimet dhe teorit e tij ishin kundr atyre t etrve t tyre. Njerzit besuan ato ka u thonin priftrinjt dhe farisenjt, n vend q t prpiqeshin t kuptonin fjaln e Perndis. Ata nderuan priftrinjt dhe sundimtart n vend t Perndis dhe hodhn posht t vrtetn pr t mbajtur traditat e tyre. Shumve u bri prshtypje dhe gati iu mbush mendja, por nuk vepruan sipas bindjeve t tyre dhe nuk u vun n ann e Krishtit. Satani ushtroi tundimet e

259

tij derisa drita u duk si errsir. Kshtu pra shum nuk e pranuan t vrtetn, q do t'u shptonte shpirtin. Dshmuesi i Vrtet thot, "Ja, Un qndroj tek porta dhe trokas." - Zbulesa 3:20. do paralajmrim, qortim apo lutje n fjaln e Perndis nprmjet lajmtarve t Tij sht nj trokitje n dern e zemrs. Esht zri i Jezusit q lutet t hyj. Pr do trokitje q nuk dgjohet, dshira pr ta hapur bhet m e dobt. Nse mbresat e Fryms s Shenjt nnvlersohen sot, nesr nuk do t jen aq t forta. Zemra bhet gjithmon e m pak e prekshme dhe prmbyset n nj pandrgjegjshmri t rrezikshme ndaj shkurtsis s ksaj jete dhe prjetsis s madhe t prtejme. Dnimi yn gjat gjykimit nuk do t rrjedh nga fakti se ne kemi qen n gabim, por sepse ne e nnvlersuam qiellin dhe mundsit e drguara pr t njohur t vrtetn. Ashtu si apostujt, t shtatdhjett morn dhunti mbinatyrore si shenja t misionit t tyre. Kur e prfunduan detyrn, u kthyen me gzim, duke thn, "Zot edhe demont po na nnshtrohen n emrin Tnd." Jezusi u prgjigj, "E pash Satanin t binte si vettim nga qielli." Skena t s shkuars dhe s ardhmes iu shfaqn n mendje Jezusit. Ai e pa Luciferin se si u flak n fillim nga vendet qiellore. Ai pa skenn e agonis s Tij, ku do t zbulohej para gjith botve karakteri i mashtruesit. Ai dgjoi thirrjen, "Mori fund!" (Gjoni 19:30), duke shpallur se shptimi i racs s humbur u sigurua prjetsisht, se qielli u b prjetsisht i sigurt kundrejt akuzave, mashtrimeve, pretendimeve q mund t shkaktonte Satani. Prtej kryqit t Kalvarit, me turpin dhe agonin q mbarte ky vend, Jezusi shihte ditn e madhe finale, kur princi i fuqive t ajrit do t gjente shkatrrimin e tij mbi tokn aq shum t gjymtuar nga rebelimi i tij. Jezusi pa t prfundonte njher e prgjithmon veprn e djallit dhe, paqen e Perndis t mbushte qiellin e tokn. Q nga ai moment ndjeksit e Krishtit duhet ta shikonin Satanin si nj armik t mundur. N kryq Jezusi do t arrinte fitoren pr ta dhe Ai donte q ata ta pranonin at fitore si t tyren. Ai u tha: "Po iu jap fuqi t shkelni mbi gjarprinj e akrepa dhe t mposhtni do fuqi t armikut dhe asgj nuk do t'iu dmtoj." Fuqia e gjithpushtetshme e Fryms s Shenjt sht mbrojtja e do shpirti t prulur. Krishti nuk ka pr t lejuar asknd, q n pendes dhe besim ka krkuar mbrojtjen e Tij, t bjer nn pushtetin e armikut. Shptimtari sht n krah t atyre q jan tunduar dhe sprovuar. Me T nuk ka disfat, humbje, pamundsi apo mundje. Ne mund t bjm gjithka nprmjet Atij q na forcon. Kur sprovat dhe tundimet vijn mos prit t rregullosh gjith vshtirsit, por shiko nga Jezusi, ndihmsi yt. Ka t krishter, q mendojn dhe flasin shum pr fuqin e Satanit. Mendojn pr armikun e tyre, luten pr t, flasin pr t dhe ai bhet gjithmon e m i madh n imagjinatn e tyre. Esht e vrtet se Satani sht nj qnie e fuqishme, por falemnderit Zotit, ne kemi nj Shptimtar t fuqishm, q e hodhi posht djallin nga qielli. Satanit i vjen mir kur ne ia zmadhojm fuqin. Pse mos flasim pr Jezusin? Pse t mos zmadhojm fuqin dhe dashurin e Tij? Ylberi i premtimit, q rrethon fronin lart, sht nj dshmi e prjetshme se: "Perndia aq shum e deshi botn, sa dha Birin e Tij t vetmlindur, q kushdo q beson n T t mos vdes, por t ket jetn e prjetshme." - Gjoni 3:16. Ky ylber i dshmon universit se Perndia kurr nuk do t'i braktis njerzit e Tij n luftn e tyre kundr djallit. Pr sa koh q do t zgjas froni, ai sht nj siguri fuqie dhe mbrojtjeje pr ne. Jezusi shtoi: "Megjithat, mos u gzoni q frymt iu nnshtrohen; por gzohuni q emrat tuaj jan shkruar n qiell." Mos u gzoni n zotrimin e fuqis, q mos t harroni varsin tuaj nga Perndia. Kujdes se mos bheni t vetmjaftueshm dhe punoni me forcat tuaja, sesa duke u mbshtetur n frymn dhe fuqin e Mjeshtrit tuaj. Vetja sht gjithmon e gatshme t marr pr

260

vete meritat, kur nj pun del me sukses. Vetja lajkatohet, mrekullohet dhe n mendjet e t tjerve nuk krijohet prshtypja se Perndia sht gjithka dhe n gjithka. Apostulli Pal thot: "Kur jam i dobt, ather jam i fort." - 2 Korintasve 12:10. Kur ne arrijm t kuptojm dobsin ton, ne msojm t varemi n nj fuqi jo t trashguar. Asgj nuk ngulitet m shum n zemr, sesa ndjesia e vazhdueshme e prgjegjsis son ndaj Perndis. Asgj nuk arrin aq plotsisht n motivet tona m t thella t sjelljes, sesa ndjesia e dashuris false t Krishtit. Ne hyjm n kontakt me Perndin, pastaj mbruhemi me Frymn e Tij t Shenjt, q na mundson t'u afrohemi njerzve. Pastaj gzohuni q nprmjet Krishtit ju jeni lidhur me Perndin, jeni br antar t familjes qiellore. Ndrsa shikoni m lart se vetvetja, do provoni nj ndjenj t vazhdueshme t dobsis s njerzimit. Sa m pak ta prkdhelni veten, aq m m qart dhe m plotsisht do ta kuptoni prsosmrin e Shptimtarit tuaj. Sa m ngusht t lidheni me burimin e drits dhe fuqis, aq m shum drit do derdhet mbi ju dhe aq m e madhe do jet fuqia juaj pr t punuar pr Perndin. Gzohuni q jeni nj me Perndin, nj me Krishtin dhe me gjith familjen qiellore. Ndrsa t shtatdhjett dgjonin fjalt e Krishtit, Fryma e Shenjt ushtrohej mbi mendjet e tyre me realitete t gjalla, duke shtruar t vrteta mbi pllakat e shpirtit. Megjithse turma njerzish i rrethonin, ata ndjeheshin si t ishin mbyllur brenda Perndis. Duke e ditur se ata ishin rrmbyer nga frymzimi i momentit, Jezusi "u ngazllye n Frymn e Shenjt dhe tha: T falenderoj Ty O At. Zot i qiellit dhe i toks q ua ke fshehur kto gjra t menurve dhe t zgjuarve dhe ua ke zbuluar t vegjlve. Po, o At, sepse kshtu t ka plqyer Ty. Gjithka m sht dorzuar nga Ati Im dhe askush prve Atit nuk e di se kush sht Biri dhe askush nuk e di kush sht Ati, prve Birit dhe atij, t cilit Biri dshiron t'ia zbuloj." Njerzit e nderuar t bots, t ashtuquajturit njerz t mdhenj dhe t menur, me gjith menurin e tyre t lavdrueshme, nuk arritn ta kuptonin karakterin e Krishtit. Ata e gjykuan nga pamja e jashtme, nga poshtrimi q iu b si qenie njerzore. Por peshkatart dhe tagrambledhsit mundn t shihnin T Padukshmin. Edhe dishepujt nuk arrinin t kuptonin gjithka q Jezusi dshironte t'u zbulonte. Por her pas here, kur ata i dorzoheshin fuqis s Fryms s Shenjt, mendjet e tyre ndrioheshin. Kuptuan se Perndia i plotfuqishm nn veshjen njerzore ishte midis tyre. Jezusi u ngazllye, sepse, megjithse kjo njohuri nuk zotrohej nga t menurit dhe t kujdesshmit, u ishte zbuluar ktyre njerzve t prulur. Shpesh, ndrsa Ai paraqiste Shkrimet e Testamentit t Vjetr dhe tregonte sesi ato flisnin pr T dhe punn e Tij t shlyerjes s mkateve, ata ishin zgjuar nga Fryma e Tij dhe ishin ngritur n nj atmosfer qiellore. Ata i kuptuan t vrtetat shpirtrore t thna nga profett m qart se vet shkruesit e tyre. Q ktej e tutje, i lexonin Shkrimet e Testamentit t Vjetr, jo si doktrina t skribve dhe farisenjve, jo si thniet e burrave t menur q kishin vdekur, por si nj zbulim i ri nga Perndia. Ata pan At "t cilin bota nuk mund ta marr, sepse nuk e sheh, as nuk e njeh. Por ju e njihni, sepse me ju qndron dhe n ju do t jet." - Gjoni 14:17. E vetmja mnyr pr ta kuptuar m prsosmrisht t vrtetn sht ta mbajm zemrn t but dhe t nnshtruar ndaj Fryms s Krishtit. Shpirti duhet t pastrohet nga kotsia dhe krenaria dhe t zbrazet nga gjithka q e mban nn zotrim. Brenda tij duhet t mbretroj Krishti. Shkenca njerzore sht shum e kufizuar pr t kuptuar shlyerjen e mkateve. Plani i shptimit sht aq i rndsishm, sa filozofia nuk mund ta shpjegoj. Do t mbetet gjithmon nj mister q as arsyetimi m i thell nuk do mund ta kap. Shkenca e shptimit nuk mund t shpjegohet, por mund t njihet nprmjet prjetimit. Vetm ai q kupton natyrn e tij mkatare, mund t kuptoj sa i muar sht Shptimtari.

261

Ndrsa shkonte ngadal nga Galileja n Jeruzalem, msimet e Krishtit ishin plot me udhzime. Njerzit e dgjonin me etje. N Perea dhe Galile njerzit ishin m pak nn kontrollin e fanatizmit t judenjve sesa ne Jude dhe zemrat e tyre iu prgjigjn Atij. Gjat muajve t fundit t shrbimit t Tij, Krishti tregoi shum shmblltyra. Priftrinjt dhe rabit e prndiqnin me nj egrsi q sa vint e shtohej. Paralajmrimet ndaj tyre, Jezusi ua fshihte pas simboleve. Ata nuk kishin si t mos e kuptonin, megjithat, nuk gjenin asgj n fjalt e Tij pr ta akuzuar. N shmblltyrn e fariseut dhe tagrambledhsit, lutja e t vetknaqurit "O Perndi t falenderoj q nuk jam si njerzit e tjer," qndronte n kontrast t thell me lutjen e t penduarit, "Ki mshir pr mua mkatarin." - Luka 18:11, 13. Kshtu pra Krishti e qortoi hipokrizin e judenjve. Dhe me figurn e pems s thar t fikut dhe darks s madhe, Ai paratha gjykimin q do t binte mbi kombin e papenduar. Ata q me prbuzje e kishin refuzuar ftesn pr n festn e ungjillit, i dgjuan fjalt e Tij paralajmruese: "Asnj nga njerzit q u ftuan nuk do ta shijojn darkn Time." - Luka 14:24. Shum i muar ishte udhzimi q iu dha dishepujve. Shmblltyra e vejushs kmbngulse dhe e mikut q krkonte buk n mesnat, i dhan forc fjalve t Tij. "Lypni dhe do t'iu jepet; krkoni dhe do t gjeni." - Luka 11:9. Dhe shpesh besimi i tyre i lkundur forcohej, kur kujtonin at q u kishte thn Krishti "Po Perndia, a nuk do t'i mbroj m drejtsi t zgjedhurit e Vet, q brtasin para Tij dit e nat? A nuk sht Ai i mshirshm me ta? Po ju them se Ai do t'ua jap drejtsin shpejt." - Luka 18:7, 8. Krishti prsriti shmblltyrn e bukur t deles s humbur. Ai e oi msimin e saj m tutje kur tregoi pr monedhn e argjendt, q kishte humbur dhe pr djalin plangprishs. Dishepujt nuk mundn ta vlersonin plotsisht forcn e atyre msimeve n at koh. Por pas ardhjes s Fryms s Shenjt, ndrsa shihnin grumbullimet e johebrenjve dhe inatin ziliqar t judenjve, ata e kuptuan m mir msimin e djalit plangprishs dhe mundn t ndjenin gzimin e fjalve t Krishtit: "Duhet t gzohemi dhe lumturohemi, sepse yt vlla kishte vdekur dhe u kthye n jet; kishte humbur dhe u gjet." - Luka 15:32, 24. Dhe ndrsa u nisn n emrin e Jezusit, duke u prballur me sharje, varfri dhe persekutim, ata shpesh i forconin zemrat, duke prsritur porosin e Tij gjat ktij udhtimi t fundit "Mos ki frik, o tuf e vogl, sepse Atit i ka plqyer t'iu jap juve mbretrin. Shisni ka zotroni dhe jepni lmosh; bni pr veten tuaj kuleta me dyll q nuk vjetrohen, nj thesar t pashterueshm n qiej, q vjedhsit nuk i afrohen dhe tenja nuk e bren. Sepse ku sht thesari juaj, do t jet edhe zemra juaj." - Luka 12:32-34.

262

54 Samaritani i mir Bazuar tek Luka 10:25-37. N historin e samaritanit t mir, Krishti ilustron natyrn e fes s vrtet. Ai tregon se ajo nuk bazohet tek sistemet, besimet apo ritet, por tek kryerja e veprave t dashuris, tek brja e t mirave njerzve, tek mirsia e vrtet. Ndrsa Krishti po i msonte njerzit, "nj njeri i ligjit u ngrit dhe e tundoi At, duke thn, Mjeshtr, far duhet t bj q t trashgoj jetn e prjetshme?" Pa frym dhe gjith vmendje, njerzit prisnin prgjigjen. Priftrinjt dhe rabit menduan ta ngatrronin Krishtin me kt pyetje. Por Shptimtari nuk hyri n diskutim. Ai ia krkoi prgjigjen vet atij q pyeti: "far sht shkruar n ligj?" Pastaj i tha: "far lexon ti?" Judenjt prsri e akuzuan Jezusin q e vlersonte pak ligjin e dhn nga Sinai. Por Ai iu kthye shtjes s shptimit n lidhje me mbajtjen e urdhrimeve t Perndis. Msuesi i ligjit iu prgjigj, "Duaje Zotin, Perndin tnd, me gjith shpirtin tnd, me gjith fuqin tnde dhe me gjith mendjen tnde; dhe duaje t afrmin tnd porsi vetveten." Jezusi i tha, "Mir u prgjigje. Bji kto dhe do t jetosh." Msuesi i ligjit nuk ishte i knaqur me pozitn e farisenjve dhe veprat e tyre. Ai kishte studiuar Shkrimet me deshirn pr t msuar kuptimin e tyre t vrtet. Ai kishte vrtet interes pr kt shtje, prandaj pyeti me sinqeritet: "far t bj?" N prgjigjen e tij n lidhje me krkesat e ligjit, ai e kaloi t gjith masn e parimeve ceremoniale dhe rituale, pr t cilat mendoi se nuk kishin shum vler. Por parashtroi dy parime t mdha, mbi t cilat vareshin i gjith ligji dhe profett. Kjo prgjigje e lavdruar nga Krishti, e vendosi Shptimtarin n nj pozicion me rabit. Ata nuk mund ta dnonin se miratoi at q isht parathn nga nj shpjegues i ligjit. "Bji kto dhe do t jetosh," i tha Jezusi. Ai e paraqiti ligjin si nj bashksi hyjnore dhe n kt msim shpjegoi se nuk sht e mundur t mbash nj parim dhe t thyesh tjetrin, sepse t gjitha ato i prshkon i njjti princip. Fati i njeriut do t prcaktohet nga bindja e tij ndaj ligjit. Dashuria supreme ndaj Perndis dhe dashuria e paanshme ndaj njerzve ishin parimet, q duhet t ndiqeshin n jet. Msuesi i ligjit e pa veten shkels t ligjit. Ai u dnua nga fjalt hulumtuese t Krishtit. Drejtsin e ligjit, t ciln ai pretendonte se e kuptonte, nuk e kishte zbatuar. Ai nuk kishte shfaqur dashuri ndaj njerzve. N kt rast krkohej pendimi, por n vend t saj ai prpiqej t justifikonte veten. N vend q t njihte t vrtetn, ai u prpoq t tregonte se sa e vshtir ishte t prmbushje urdhrimet. Kshtu ai shpresonte t'i bnte bisht dnimit dhe t justifikonte veten n syt e njerzve. Fjalt e Shptimtarit treguan se pyetja ishte e kot, prderisa ai kishte mundur t'i prgjigjej vet. Megjithat ai bri edhe nj pyetje tjetr, duke thn, "Kush sht i afrmi im?" Kjo pyetje shkaktoi debat pa fund npr judenj. Nuk kishin dyshim pr pagant dhe samaritant; ata ishin t huaj dhe armiq. Po si duhej br ndryshimi midis njerzve t kombit t tyre dhe klasave t ndryshme shoqrore? K duhet t konsideronte si t afrm prifti, rabiu, plaku i fisit? Ata e kalonin jetn n nj varg cermonish, q t pastronin veten. Kontakti me turmn injorante dhe t pakujdesshme, msonin ata, shkaktonte ndotje, e cila krkonte prpjekje t lodhshme pr ta hequr. A duhet t'i konsideronin ata "t papastrit" si t afrm? Prsri Jezusi nuk deshi t hynte n diskutime. Ai nuk e hodhi posht fanatizmin e atyre q po e vzhgonin pr ta dnuar. Por nprmjet nj historie t thjesht shfaqi para tyre pamjen e nj

263

dashurie t madhe qiellore, q preku gjith zemrat e tyre dhe e bri msuesin e ligjit t thoshte t vrtetn. Mnyra pr t przn errsirn sht t pranosh dritn. Mnyra m e mir pr t'u marr me gabimin, sht t'i paraqessh t vrtetn. Esht zbulimi i dashuris s Perndis q e bn t dukshm deformimin dhe mkatin e zemrs, q mendon vetm pr vete. "Nj njeri q zbriste nga Jeruzalemi n Jeriko, ra n duar t kusarve, q pasi e zhveshn dhe e rrahn u larguan, duke e ln gjysm t vdekur. Rastsisht, nj prift po zbriste asaj rruge dhe, mbasi e pa at burr, vazhdoi tutje, n ann tjetr. Po ashtu edhe nj levit, q erdhi n at vend, e pa dhe vazhdoi tutje, n ann tjetr." - Luka 10:30-32. Kjo nuk ishte nj sken imagjinare, por nj ndodhi e vrtet, e cila njihej pikrisht ashtu si u tregua. Prifti dhe leviti, q kishte kaluar n ann tjetr t rrugs ishin aty dhe dgjonin fjalt e Krishtit. Rrugs nga Jeruzalemi pr n Jeriko, udhtari duhet t kalonte npr nj pjes t shkrettirs s Judes. Rruga t onte npr nj lugin shkmbore t shkret, e cila ishte e mbushur me kusar dhe shpesh ndodhnin ngjarje t dhunshme. Pikrisht ktu e sulmuan udhtarin, e zhveshn, e plagosn, e rrahn dhe e lan gjysm t vdekur, ans rrugs. Ndrsa dergjej ashtu, i kaloi pran prifti, por vetm sa e vshtroi t plagosurin. Pastaj erdhi leviti. Nga kureshtja, ndaloi dhe e pa at q vuante. Ai e dinte se 'duhej t bnte, por kjo nuk ishte nj pun e kndshme. Dshironte t mos kishte kaluar andej, q t mos e kishte par t plagosurin. Kshtu e bindi veten se kjo nuk i interesonte. T dy kta njerz kishin nj detyr t shenjt dhe mbaheshin se shpjegonin shkrimet. Ata ishin nga klasa e zgjedhur, veanrisht pr t qen prfaqsuesit e Perndis n popull. Ata duhet t "kishin dhembshuri pr t paditurin dhe pr ata q kishin dal nga rruga" (Hebrenjve 5:2), duhet t udhhiqnin popullin pr t kuptuar dashurin e madhe t Perndis pr njerzimin. Puna q ishin thirrur t bnin ishte e njjt me at q Jezusi kishte prshkruar si t Tijn, kur tha: "Fryma e Zotit sht mbi Mua, sepse Ai m ka vajosur pr t'i predikuar ungjillin t varfrve; M ka drguar pr t shruar shpirtvrart, t'u shpall lirimin robrve, t'u kthej dritn e syve t verbrve, t liroj t shtypurit." - Luka 4:18. Engjjt e qiellit e shohin vuajtjen e njerzve t Perndis mbi tok dhe ata jan t prgatitur t bashkpunojn me njerzit pr t'i liruar nga shtypja dhe vuajtja. Perndia nga kujdesi i Tij kishte sjell priftin dhe levitin prgjat rrugs ku shtrihej i prvuajturi, q ata t shikonin nevojn e tij pr mshir dhe ta ndihmonin. Gjith qielli vzhgonte pr t par nse zemrat e tyre do t prekeshin nga dhimbja pr vuajtjet njerzore. Shptimtari ishte Ai q i kishte udhzuar izraelitt n shkrettir. Nga kollona e res dhe zjarrit ai u kishte msuar nj msim krejt tjetr nga ai q po merrnin kta njerz nga priftrinjt dhe msuesit e tyre. Ligji i mshirshm prfshinte edhe kafsht m t ulta, t cilat nuk mund ta shprehin me fjal nevojn dhe vuajtjen e tyre. Moisiut i ishin dhn udhzime pr fmijt e Izraelit pr kt qllim: "N rast se takon kaun e mikut tnd ose gomarin e tij, q ka humbur rrugn, do t'ia kthesh atij. N rast se shikon gomarin e atij q t urren t shtrir pr tok nn barrn, ruhu se e braktis, por ndihmo t zotin ta zgjidh." - Eksodi 23:4, 5. Por te njeriu i plagosur nga banditt, Jezusi, tregoi rastin e nj vllai n vuajtje. Sa m tepr duhet t ishin prekur zemrat e tyre nga dhimbja pr at, n krahasim me kafshn e ngarkess! Atyre u ishte dhn mesazhi nprmjet Moisiut, se Zoti, Perndia i tyre, "nj Perndi i madh, i fuqishm dhe i tmerrshm," "u siguron drejtsi jetimve dhe t vejave dhe e do t huajin." Prandaj dhe i urdhroi, "Duajeni pra t huajin." "Do ta doni si veten tuaj." - Ligji i Prtrir 10:17-19; Levitiku 19:34. Jobi kishte thn, "Asnj i huaj nuk e kalonte natn jasht, sepse i hapja portat e mia udhtarit." Dhe kur dy engjjt e maskuar si njerz erdhn n Sodom, Loti u prkul me fytyr mbi tok dhe

264

tha: "Zotrinjt e mi, ju lutem, hyni n shtpin e shrbtorit tuaj dhe kaloni aty natn." - Jobi 31:32; Zanafilla 19:2. Priftrinjt dhe levitt i njihnin gjith kto msime, por nuk i kishin zbatuar n jetn praktike. T msuar n shkollat e fanatizmit kombtar, ata ishin br egoist, t ngusht dhe t kufizuar. Kur e pan njeriun e plagosur, nuk mundn ta dallonin nse ishte prej kombit t tyre. Menduan se mos ishte Samaritan dhe u larguan. N veprimin e tyre, ashtu si e prshkroi Krishti, msuesi i ligjit nuk pa asgj ndryshe nga ato q i ishte msuar n lidhje me krkesat e ligjit. Por tani u tregua nj sken tjetr: Nj far samaritani, gjat udhtimit t tij, arriti n vendin ku ishte i plagosuri dhe kur e pa i erdhi keq. Ai nuk pyeti nse i huaji ishte nj jude apo tjetr. Samaritani e dinte se po t ishte nj jude n vend t tij, do t'i kishte pshtyr n fytyr dhe do t largohej me prbuzje. Por ai nuk hezitoi prej ksaj. Nuk mendoi se po vinte veten n rrezik, duke u vonuar n at vend. Mjaftonte q para tij gjendej nj qenie njerzore n nevoj dhe vuajtje. Hoqi rrobn e tij dhe ia hodhi sipr. Vajin dhe vern q kishte marr pr udhtim i prdori pr t mjekuar dhe freskuar njeriun e plagosur. E vendosi mbi kafshn e tij, eci ngadal n rrug, q t mos vritej i huaji dhe t'i shtoheshin dhimbjet. E solli n nj bujtin dhe u kujdes pr t gjat nats, duke e vzhguar me dashuri. N mngjes, kur i smuri qe br m mir, samaritani u nis n rrugn e tij. Po para se t largohej, e vuri nn kujdesin e bujtinarit. Pagoi dhe la nj shum pr t. Por nuk u knaq vetm me kaq. Mori parasysh edhe ndonj shpenzim tjetr q mund t'i duhej, duke i thn bujtinarit, "Kujdesu pr t dhe fardo shpenzimi t teprt t bsh, do t ta paguaj kur t kthehem." Historia mbaroi, Jezusi ia nguli syt msuesit t ligjit, me nj vshtrim q dukej sikur i lexonte shpirtin dhe i tha: "Cili prej atyre t treve mendon ti se ishte i afrmi i atij, q ra n duart e kusarve?" - Luka 10:36. Msuesi i ligjit edhe tani nuk e prmendte dot emrin samaritan, prandaj i tha: "Ai q tregoi mshir pr t." Jezusi i tha: "Shko e bj edhe ti t njjtn gj." Pra pyetja "Kush sht i afrmi im?" ka marr prgjigje pr gjithmon. Krishti ka treguar se i afrmi nuk bn pjes vetm n kishn apo besimin, t cilit ne i prkasim. Nuk ka lidhje me ndryshimet n rac, ngjyr apo klas shoqrore. I afrmi yn sht do njeri q ka nevoj pr ndihmn ton. I afrmi yn sht do shpirt q sht plagosur dhe coptuar nga armiku. I afrmi yn sht dokush q sht pron e Perndis. N historin e samaritanit t mir, Jezusi na jep nj portret t Vetes dhe misionit t Tij. Njeriu u gnjye, u rrah, u grabit, u shkatrrua nga Satani dhe u la t vdiste; por Shptimtarit i erdhi keq pr gjendjen ton t shkret. Ai e la lavdin e Tij pr t na shptuar. Na gjeti gati duke vdekur dhe u mor me ne. Na shroi plagt. Na mbuloi me rrobn e Tij t drejtsis. Na hapi nj streh t sigurt dhe u kujdes pr gjithka me shpenzimet e Tij. Ai vdiq pr t na liruar. Duke treguar shembullin e Tij, ai u tha ndjeksve: "Ky sht urdhrimi Im pr ju: t doni njeri-tjetrin." "Si iu desha Un, ashtu ta doni dhe ju njri - tjetrin." - Gjoni 15:17; 13:34. Pyetja e msuesit t ligjit drejtuar Jezusit ishte "far t bj?" Dhe Jezusi duke e njohur dashurin pr Perndin dhe pr njeriun si shumn e ligjeve t drejtsis, i tha, "Bji kto dhe do t jetosh." Samaritani u ishte bindur parimeve t nj zemre t but dhe t dashur dhe me kt e tregoi veten nj zbatues t ligjit. Krishti e luti msuesin e ligjit, "Shko dhe bj edhe ti t njjtn gj." Nga fmijt e Perndis pritet t veprojn, jo vetm t flasin. "Kush thot se vazhdon t jetoj n T, duhet edhe t ec si ka ecur Ai." - 1 Gjoni 2:6. Bota ka nevoj pr kt msim jo m pak se n kohn e Jezusit. Egoizmi dhe formaliteti i ftoht kan shuar zjarrin e dashuris dhe kan zhdukur hiret, q i japin arom karakterit. Shum q shpallin emrin e Tij, kan harruar faktin q t krishtert duhet t prfaqsojn Krishtin. Nse nuk

265

vetsakrifikohemi pr t mirn e t tjerve, n rrethin familjar, n fqinjsi, n kish dhe kudo q t jmi, fardo q t jemi, nuk jemi t krishter. Krishti i ka lidhur interesat e Tij me ato t njerzimit dhe Ai na krkon t bhemi nj me T pr ta shptuar njerzimin. "Falas keni marr," thot Ai, "falas jepni." - Mateu 10:8. Mkati sht e keqja m e madhe dhe na takon neve t kemi mshir dhe t ndihmojm mkatarin. Ka shum q bjn gabim dhe e ndiejn turpin dhe mendurin e tyre. Ata jan t uritur pr fjal inkurajuese. Shohin gabimet dhe fajet e tyre derisa zhyten pothuajse n dshprim. Kta shpirtra nuk duhen shprfillur. Nse jemi t krishter, ne nuk duhet t kalojm nga ana tjetr, duke i qndruar larg pikrisht atyre q kan m shum nevoj pr ndihmn ton. Kur shohim qenie njerzore n vuajtje, nga ndonj fatkeqsi apo mkat, nuk duhet t themi kurr: "Kjo nuk m intereson." "Ju q jeni t Fryms, kthejeni nj njeri t till n rrug t drejt me butsi." - Galatasit 6:1. Me besim dhe lutje shtyjeni prapa fuqin e armikut. Thuajini fjal besimi dhe inkurajimi q do t jen si balsam shrues pr t mavijosurin dhe t plagosurin. Shum jan friksuar dhe dekurajuar prball betejave t mdha t jets, kur u mjaftonte vetm nj fjal e ngroht inkurajimi pr t'i prballuar. Asnjher nuk duhet t kalojm pran nj shpirti q vuan, pa u prpjekur t'i japim ngushllim, me t cilin Zoti na ka ngushlluar. E gjitha kjo sht vetm prmbushja e parimit t ligjit t ilustruar n historin e samaritanit t mir dhe t shfaqur n jetn e Jezusit. Karakteri i Tij zbulon kuptimin e vrtet t ligjit dhe tregon se do t thot t duash t afrmin porsi vetveten. Kur fmijt e Perndis tregojn keqardhje, mirsi dhe dashuri ndaj njerzve, ata shfaqin karakterin e parimeve t qiellit. Ata dshmojn pr faktin se "ligji i Zotit sht i prsosur, q e prtrin shpirtin." - Psalmet 19:7. Dhe kushdo q nuk arrin ta tregoj kt dashuri, shkel ligjin, t cilin ai pretendon se e nderon. Fryma, q manifestojm prpara vllezrve, tregon sesi sht ajo n lidhje me Perndin. Dashuria e Perndis n zemr sht i vetmi burim i dashuris pr njerzit. "Nse dikush thot "e dua Perndin," por urren t vllan, sht gnjeshtar, sepse ai q nuk do vllan e vet q e ka par, si mund t doj Perndin q nuk e ka par?" T dashur, "Po t duam njri-tjetrin, Perndia qndron me ne dhe dashuria e Tij bhet e prsosur n ne." - 1 Gjoni 4:20, 12.

266

55 Pa shenja t dukshme Bazuar tek Luka 17:20-22. Disa nga farisenjt erdhn dhe e pyetn Jezusin "kur duhet t vij mbretria e Perndis?" Kishin kaluar m se tre vjet q kur Gjon Pagzori kishte sjell lajmin se si thirrja e nj trumpete lajmronte npr t gjith dheun , "Po afrohet mbretria e Perndis." - Mateu 3:2. Dhe prsri kta farisenj nuk shihnin shenja t ardhjes s mbretris. Shum prej tyre, q nuk e kishin pranuar Gjonin dhe e kishin kundrshtuar Jezusin n do hap, po nnkuptonin se misioni i Tij kishte dshtuar. Jezusi u prgjigj, "Mbretria e Perndis nuk vjen me shenja t jashtme; Askush nuk do t thot: 'Ja sht ktu!' apo 'Esht atje!' Mbretria e Perndis sht brenda jush." Mbretria e Perndis fillon n zemr. Mos krkoni ktu apo atje pr shfaqje t fuqive toksore pr t treguar ardhjen e saj. "Do t vij koha," tha Ai, duke u kthyer nga dishepujt, "kur do t dshironi t shihni nj nga ditt e Birit t njeriut dhe nuk do ta shihni." Ngaq nuk shoqrohet nga nj madhshti botrore, ju ka rrezik t mos arrini t dalloni lavdin e misionit Tim. Ju nuk e kuptoni sa i madh sht privilegji juaj i tanishm q e keni midis jush, megjithse nn veshjen njerzore, At q sht jeta dhe drita e njerzve. Do vij nj koh kur do ktheni kokn me mall pr mundsit q kishit t ecnit dhe flisnit me Birin e Perndis. Pr shkak t egoizmit dhe t qenurit toksor, edhe dishepujt e Jezusit nuk arritn t kuptonin lavdin frymore, q Ai u prpoq t'u tregonte. Vetm pasi Krishti u ngrit te Ati dhe Fryma e Shenjt u derdh mbi besimtart, dishepujt e vlersuan plotsisht karakterin dhe misionin e Shptimtarit. Pasi morn pagzimin e Fryms, ata filluan t kuptonin se kishin qen n vet pranin e lavdis s Perndis. Ndrsa kujtonin thniet e Krishtit, mendjet iu hapn pr t kuptuar profecit dhe mrekullit q Ai kishte br. Mrekullit e jets s Tij u kaluan prpara syve dhe ata ishin si njerz q jan zgjuar nga nj ndrr. Kuptuan se "Fjala u b mish dhe jetoi ndr ne, (dhe ne e pam lavdin e Tij, lavdin e t vetmlindurit nga Ati,) plot me hir e t vrtet." Gjoni 1:14. Krishti erdhi nga Perndia n nj bot mkatare pr t shptuar bijt e bijat e rna t Adamit. Tani u dukej vetja m pak t rndsishm se para se ta kuptonin kt. Ata nuk u lodhn kurr, duke praktikuar fjalt dhe veprat e Tij. Msimet, q ata i kishin kuptuar n mnyr t turbullt, tani iu shfaqn si nj zbulim i pastr. Shkrimet u kthyen pr ta n nj libr t ri. Ndrsa dishepujt hulumtonin profecit q dshmonin pr Krishtin, ata u futn n shoqri me Hyjnin dhe msuan prej Atij q u ngrit n qiell, pr t prmbushur veprn q filloi mbi tok. Ata zbuluan faktin se n T qndronte njohuria q asnj qenie njerzore nuk mund t kuptonte pa ndihmn e ndrhyrjes hyjnore. Ata kishin nevoj pr ndihmn e Atij q mbretrit, profett dhe njerzit e drejt e kishin parathn. T mrekulluar ata lexonin dhe rilexonin prshkrimet profetike t karakterit dhe puns s Tij. Sa pak i kishin kuptuar ata shkrimet profetike! Sa t ngatht kishin qen pr t kapur t vrtetat e mdha t dshmuara nga Krishti! Duke e par pruljen e Tij, ndrsa ecte midis njerzve, nuk e kishin kuptuar misterin e mishrimit t Tij, karakterin e dyfisht t natyrs s Tij. Syt u ishin zn, prandaj nuk mundn t kuptonin hyjnin n formn e Tij njerzore. Por pasi u ndriuan nga Fryma e Shenjt, o sa shum donin ta shihnin prsri dhe t vendoseshin n kmbt e Tij! Sa dshironin t shkonin tek Ai q t'u shpjegonte shkrimet, q nuk mund t'i kuptonin! Sa me vmendje do t'i dgjonin fjalt e Tij! far kishte dashur t thoshte Krishti kur u tha: "Kam shum gjra ende pr t'iu thn, por tani nuk mund t'i

267

mbani?" - Gjoni 16:12. Sa dshironin t'i dinin ato t gjitha! Ata u piklluan q besimi i tyre kishte qen aq i dobt, q idet e tyre kishin qlluar aq pak n shenj, q nuk kishin arritur t kuptonin realitetin. Nj lajmtar ishte drguar nga Perndia pr t shpallur ardhjen e Krishtit dhe pr t trhequr vmendjen e kombit hebre dhe t bots pr misionin e Tij, q njerzit t prgatiteshin pr ta pritur. Personazhi i mrekullueshm, q kishte lajmruar Gjoni, kishte qen midis tyre pr m se tridhjet vjet dhe ata nuk e kishin kuptuar me t vrtet si t drguarin e Perndis. Dishepujt i brente ndrgjegjia, sepse kishin lejuar mosbesimin t mbruante mendimet e tyre dhe t'u turbullonte t kuptuarin. Drita e ksaj bote t errt kishte shklqyer npr terr dhe ata nuk arritn t kuptonin prej nga vinin rrezet e saj. I bnin pyetje vetes pse kishin ndjekur nj rrug, q e detyronte Krishtin t'i qortonte. Shpesh prsrisnin bisedat e Tij dhe thonin ' Pse i lejuam mendimet toksore dhe kundrshtimin e priftrinjve dhe rabive t na ngatrronin shqisat, sa t mos kuptonim se Nj m i madh se Moisiu ishte midis nesh, se Nj m i menur se Solomoni po na udhzonte? Sa t shurdhr ishin vesht tan! Sa pak kuptonim! Thomai nuk besoi derisa vuri gishtin n plagn e br nga ushtart romak. Pjetri e kishte mohuar n momentin e pruljes dhe poshtrimit t Tij. Kto kujtime t dhimbshme u shfaqeshin qart. Ata kishin qen me T, por nuk e kishin njohur apo vlersuar. Por sa shum u prekej zemra tani q kuptonin mosbesimin e tyre! Kur priftrinjt dhe krert u bashkuan kundr tyre, i uan prpara kshilltarv, i hodhn n burg , pasuesit e Krishtit gzoheshin "sepse quheshin t denj t vuanin turpin n emrin e Tij." Veprat e Apostujve 5:41. Ata u gzoheshin q po provonin para njerzve dhe engjjve, se ata e njohn lavdin e Krishtit dhe vendosn t zgjidhnin At edhe po t humbisnin gjithka. Edhe sot si n kohn e apostujve, sht e vrtet se pa nj ndriim t Fryms hyjnore, njerzimi nuk mund ta dalloj lavdin e Krishtit. E vrteta dhe vepra e Perndis nuk vlersohen nga nj Krishtrim i kompromentuar q e do botn. Ndjeksit e Mjeshtrit nuk krkojn rehatin, nderin toksor apo pajtueshmrin me botn. Ata jan t part n shtegun e vuajtjes, poshtrimit, dnimit, n frontin e betejs "kundr principatave, kundr autoriteteve, kundr sunduesve t ksaj bote t errt, kundr forcave shpirtrore t ligsis n vendet qiellore." - Efesiant 6:12. Dhe sot si n kohn e Krishtit, ata keqkuptohen, dnohen dhe shtypen nga priftrinjt dhe farisenjt e kohs s tyre. Mbretria e Perndis nuk vjen me shenja t dukshme. Ungjilli i hirit t Perndis, me frymn e tij vetmohuese, nuk mund t jet kurr n harmoni me frymn e bots. T dy parimet jan n kundrshtim. "Njeriu natyror nuk i pranon dot punt e Fryms s Perndis, sepse ato i duken marrzira, as mund t'i njoh, sepse ato kuptohen shpirtrisht." - 1 Korintasve 2:14. Por sot, n botn fetare, ka shum q besojn se po punojn pr vendosjen e mbretris s Krishtit, si nj zotrim i prkohshm toksor. Ata dshirojn ta bjn Zotin ton sundimtarin e mbretrive t ksaj bote, t gjykatave dhe kampeve t saj, t sallave legjislative, pallateve dhe tregjeve t saj. Ata presin q Ai t sundoj nprmjet ligjeve t futura n fuqi nga autoriteti njerzor. Meq Krishti nuk sht ktu si person, ata vet ndrmarrin t veprojn n emr t Tij, t zbatojn ligjet e mbretris s Tij. Vendosja e nj mbretrie t till sht ajo q dshironin ifutt n kohn e Krishtit. Ata do ta kishin pranuar Jezusin, nse Ai do t kishte vendosur sundim t prkohshm, pr t vn n zbatim ato q ata i quanin ligjet e Perndis dhe t'i bnte ata shpjeguesit e vullnetit t Tij dhe ushtruesit e autoritetit t Tij. Por Ai u tha, "Mbretria Ime nuk sht prej ksaj bote." - Gjoni 18:36. Ai nuk e pranoi fronin toksor. Qeveria n peridhn n t ciln jetoi Jezusi ishte e korruptuar dhe shtypse. N do an kisht abuzime t dukshme, zhvatje, munges tolerance dhe nj mizori therrse. Megjithat,

268

Shptimtari nuk u prpoq pr reforma qytetare. Ai nuk i sulmoi abuzimet kombtare, as nuk i dnoi armiqt e popullit. Ai nuk u przie me autoritetin apo administratn e tyre n fuqi. Ai q sht shembulli yn qndroi larg qeverive. Jo sepse ishte indiferent ndaj vuajtjeve t njerzve, por sepse ilai nuk gjendej thjesht n masat e siprfaqshme njerzore. Q t kishte efekt, kura duhej t'u drejtohej njerzve individualisht dhe t riprtrinte zemrat. Mbretria e Krishtit nuk vendoset me vendime gjyqsore apo t kshillave e kuvendeve legjislative, por duke mbjell natyrn e Krishtit tek njerzit, nprmjet puns s Fryms s Shenjt. "Por atyre q e pranuan Ai u dha pushtet t bhen bij t Perndis edhe atyre q besojn n emrin e Tij, t cilt nuk lindn nga gjaku, as nga vullneti i trupit, as nga vullneti i njeriut, por nga Perndia." - Gjoni 1:12, 13. Kjo sht e vetmja fuqi q mund ta ngrej njerzimin. Dhe detyra e njerzimit pr prmbushjen e ksaj vepre sht t msoj dhe t praktikoj fjaln e Perndis. Kur apostulli Pal filloi shrbimin e tij n Korint, n at qytet t populluar, t begat dhe t keq, t ndotur nga veset e panumrta t paganizmit, tha: "Vendosa t mos njoh asgj tjetr n mes jush, prve Jezus Krishtit dhe Ky i kryqzuar." - 1 Korintasve 2:2. M von kur u shkruante atyre q ishin korruptuar nga mkatet m t ndyra, mundi t thoshte: "Por ju u lat, u shenjtruat, u shfajsuat n emrin e Zotit Jezus Krisht e n Frymn e Perndis son." "Falenderoj Perndin gjithmon n emrin tuaj, pr hirin e Perndis q u sht dhn n Krishtin Jezus." - 1 Korintasve 6:11; 1:4. Tani, si n kohn e Krishtit, puna e mbretris s Perndis nuk qndron tek ata, q krkojn fam dhe mbshtetje nga sunduesit toksor dhe ligjet njerzore, por tek ata q u shpallin njerzve n emrin e Tij ato t vrteta shpirtrore q do t'i bjn marrsit t provojn ato q provoi Pali: "Jam kryqzuar me Krishtin, ndonse jetoj. E prap nuk jam un q jetoj, por Krishti q jeton n mua" - Galatasve 2:20. Pastaj ata do t punojn ashtu si Pali pr t mirn e njerzve. Ai tha, "Ne jemi te drguarit e Krishtit. Perndia iu drejtohet juve nprmjet nesh. Ju lutemi n emr t Krishtit, pajtohuni me Perndin." - 2 Korintasve 5:20.

269

56 Bekimi i fmijve Bazuar tek Mateu 19:13-15; Marku 10:13-16; Luka 18:15-17. Jezusi gjithmon i ka dashur fmijt. Ai e pranonte simpatin e tyre fminore dhe dashurin e tyre t hapur e t pashtirur. Falenderimet mirnjohse prej buzve t tyre t pastra ishin si muzik pr vesht e Tij dhe i freskonin shpirtin, q i shtypej nga kontakti me njerzit dinak e hipokrit. Kudo ku shkonte Shptimtari, mirsia e fytyrs s Tij dhe sjelljet e Tij t buta e t dashura fitonin dashurin dhe besimin e fmijve. Midis judenjve ishte zakoni q fmijt t silleshin tek nj rabi, q ai t vendoste duart mbi kokat e tyre duke i bekuar, por dishepujt e Shptimtarit menduan se puna e Tij ishte shum e rndsishme q t ndrpritej me kto gjra. Kur nnat iu afruan me t vegjlit e tyre, dishepujt i pan me bezdi. Ata menduan se fmijt ishin shum t vegjl t prfitonin nga takimi me Jezusin dhe si prfundim menduan se Ai nuk do t knaqej nga prania e tyre. Por ishin pikrisht dishepujt, me t cilt Jezusi mbeti i paknaqur. Shptimtari e kuptoi kujdesin dhe barrn e nnave, q prpiqeshin t'i msonin fmijt sipas fjals s Perndis. Ai kishte dgjuar lutjet e tyre. Ai vet i kishte trhequr n pranin e Tij. Nj nn me fmijn e saj ishte larguar nga shtpia pr t gjetur Jezusin. Rrugs ajo i tregoi fqinjs s saj se ku po shkonte. Edhe fqinja donte q Jezusi t'i bekonte asaj fmijn. Kshtu, disa nna u mblodhn bashk me t vegjlit e tyre. Disa prej fmijve e kishin kaluar moshn e vegjlis dhe ishin adoleshent dhe rini. Kur nnat shfaqn dshirn e tyre, Jezusi e dgjoi me keqardhje krkesn e tyre, plot turp e me lot ndr sy. Por priti q t shikonte se si dishepujt do t'i trajtonin ato. Kur i pa q ata i larguan nnat, duke menduar se po i bnin nder, Ai u tregoi gabimin, duke u thn "Lerini fmijt e vegjl t vijn tek un dhe mos i ndaloni, sepse atyre u prket mbretria e Perndis." Ai i mori fmijt n krah, vuri duart mbi ta dhe u dha bekimin, pr t cilin kishin ardhur. Nnat u qetsuan. Ato u kthyen n shtpi t forcuara dhe t bekuara nga fjalt e Krishtit. Ato u inkurajuan q ta mbanin barrn e tyre dhe t punonin me shpres pr fmijt e tyre. Nnat sot duhet t'i pranojn fjalt e Tij me t njjtin besim. Krishti sht vrtet nj Shptimtar personal sot, si ishte edhe kur jetoi midis njerzve. Ai sht me t vrtet ndihmsi i nnave sot, si ather kur i mblodhi t vegjlit n kraht e Tij, n Jude. Fmijt e vatrs son jan bler me gjakun e Tij, ashtu sikurse fmijt e kohrave m par. Jezusi e di barrn e zemrs s do nne. Ai q pati nj nn, q luftoi me varfrin dhe privimin, bashkohet me do nn n punt e saj. Ai q bri udhtimin e gjat pr t liruar zemrn n ankth t nj gruaje kananite, do bj t njjtn gj pr nnat e sotme. Ai q i ktheu t ves s Nainit birin e saj t vetm dhe q n agonin e kryqit u kujtua pr nnn e Tij, preket sot nga dhimbja e nns. N do hidhrim e nevoj, Ai do t jap ngushllim dhe ndihm. Le t vijn nnat tek Jezusi me gjith shqetsimet e tyre. Do t gjejn hir t mjaftueshm pr t'i ndihmuar n drejtimin e fmijve t tyre. Dyert jan hapur pr do nn q do ta lr barrn e saj n kmbt e Shptimtarit. Ai q tha: "Lerini fmijt t vijn tek un dhe mos i ndaloni," prsri i fton nnat t sjellin fmijt t bekohen prej Tij. Edhe foshnja n kraht e nns mund t jetoj nn hijen e t Plotfuqishmit nprmjet besimit t nns q lutet. Gjon Pagzori u mbush me Frymn e Shenjt q n lindje. Po t jetojm n shoqrin e Perndis edhe ne mund t shpresojm q Fryma hyjnore mbush t vegjlit tan q n momentet e tyre m t hershme.

270

Tek fmijt q i solln pran, Jezusi pa burrat dhe grat q do t ishin trashgimtar t hirit t Tij dhe banues t mbretris s Tij. Disa prej tyre do t bheshin martir n emrin e Tij. Ai e dinte se kta fmij do ta dgjonin dhe do ta pranonin si Shptimtarin e tyre shum m shpejt sesa t rriturit, shum prej t cilve ishin t menur dhe zemrgur. Kur i msonte, Ai ulej n nivelin e tyre. Ai, Madhshtia e qiellit, nuk i prbuzte pyetjet e tyre dhe i thjeshtonte msimet e Tij t rndsishme, q fmijt t'i kuptonin. Ai mbolli n mendjet e tyre farn e s vrtets, e cila do t shprthente pas disa vitesh dhe do t jepte fryte n jetn e prjetshme. Esht mse e vrtet se fmijt jan m t ndjeshmit ndaj msimeve t ungjillit. Zemrat e tyre jan t hapura ndaj ndikimeve hyjnore dhe t forta pr t'i mbajtur msimet q marrin. Fmijt e vegjl mund t jen t krishter sipas prvojs q kan n lidhje me vitet e tyre. Ata duhet t msohen mbi gjrat shpirtrore dhe prindrit duhet t'u japin atyre do mundsi, q ata t krijojn nj karakter t ngjashm me at t Krishtit. Baballart dhe nnat duhet t'i shohin fmijt si antar m t vegjl t familjes s Zotit dhe t'i prkushtohen edukimit t tyre pr n qiell. Msimet q ne vet msojm prej Krishtit, duhet t'ua japim fmijve tan, aq sa mund t'i mbajn mendjet e vogla, pak nga pak, duke u shpalosur bukurin e msimeve t qiellit. Kshtu shtpia e krishter bhet nj shkoll, ku prindrit jan msues, ndrsa Krishti Vet sht udhzuesi kryesor. N punn ton pr t'i kthyer fmijt drejt Perndis, nuk duhet t krkojm emocione t fuqishme si prov baz e bindjes s tyre ndaj mkatit. As nuk sht e nevojshme t dihet koha e sakt e kthimit t tyre drejt Perndis. Ne duhet t'i msojm t'i sjellin mkatet e tyre tek Jezusi, t'i krkojn falje, ta din se Ai i fal dhe i pranon ashtu si bri me fmijt kur ishte Vet mbi tok. Kur nna i mson fmijt t'i binden, sepse i do, ajo u mson atyre msimin e par n jetn e krishter. Dashuria e nns prfaqson tek fmija dashurin e Krishtit, dhe t vegjlit q i besojn dhe i binden nns s tyre msojn t'i binden dhe t besojn Shptimtarit. Jezusi ishte shembull pr fmijt, si edhe shembulli i babait pr ta. Ai fliste si nj njeri q kishte autoritet dhe fjala e Tij kishte fuqi. Megjithat, n t gjith bisedat me njerzit mizor dhe t dhunshm, Ai nuk prdori asnj shprehje t rnd apo t pasjellshme. Hiri i Jezusit i jep zemrs nj dinjitet qiellor dhe ndjenjn e mirsjelljes. Zbut fardo gj t ashpr dhe nnshtron do gj t vrazhd dhe t panjerzishme. I drejton baballart dhe nnat t'i trajtojn fmijt e tyre si qenie inteligjente, ashtu si ata vet duan t trajtohen. Prindr, kur t msoni fmijt tuaj, msoni msimet q Perndia ka dhn n natyr. Nse do t'iu duhej t merreshit me nj karafil, trndafil apo zambak si do t'ia bnit? Pyesni kopshtarin se si e bn ai do deg dhe gjethe t lulzoj aq bukur dhe t rritet simetrikisht e me hijeshi. Ai do t'iu thot se duhen prekur leht, pa forc, sepse kjo do t'i thyente kercenjt delikat. Duhet kushtuar kujdes i vazhdueshm. Ai njom dheun e i mbron bimt q rriten nga errat e fuqishme dhe dielli prcllues dhe Zoti bn q ato t shperthejn dhe lulzojn me bukuri. Kur t merreni me fmijt tuaj ndiqni metodn e kopshtarit. Duke i prekur leht, duke u kujdesur me dashuri, prpiquni ta prpunoni karakterin e tyre sipas karakterit t Krishtit. Inkurajoni shprehjen e dashuris ndaj Perndis dhe njri-tjetrit. Arsyeja pse ka aq shum burra dhe gra me zemr t ngurt n kt bot sht se dashuria e vrtet sht quajtur dobsi dhe sht dekurajuar e shtypur. Natyra m e mir e ktyre njerzve sht mbytur n fmijri dhe nse drita hyjnore nuk e shkrin egoizmin e tyre t ftoht, lumturia e tyre ka marr fund prjet. Nse dshirojm q fmijt tan t ken shpirtin e but t Jezusit dhe dhembshurin q engjjt tregojn pr ne, duhet t inkurajojm impulset e dashura dhe bujare t fmijris. Msojini fmijt ta shohin Krishtitn n natyr. Nxirrini n ajr t pastr, nn pemt madhshtore, n kpsht dhe msojini t shohin shprehjen e dashuris s Tij n t gjitha veprat e bukura t

271

krijimit. Msojini se Ai i krijoi ligjet q drejtojn gjith gjrat e gjalla, q Ai bri ligjet pr ne, dhe se kto ligje jan pr gzimin dhe lumturin ton. Mos i lodhni me lutje t gjata dhe kshilla t mrzitshme, por nprmjet objekteve t natyrs msojuni bindjen ndaj ligjit t Perndis. Kur ata t fitojn besimin tuaj si ndjeks t Krishtit, do t jet e leht t'u msoni atyre dashurin e madhe me t ciln Ai na deshi ne. Engjjt do t jen pran jush, ndrsa prpiqeni t'ua thjeshtoni t vrtetat e shptimit dhe t'i drejtoni fmijt nga Krishti, si Shptimtari i tyre personal. Zoti do t'u jap baballarve dhe nnave hir q t zgjojn interesin e t vegjlve n historin e muar t Foshnjes s Betlehemit, i cili sht n t vrtet shpresa e bots. Kur Jezusi u tha dishepujve t mos i ndalonin fmijt t shkonin tek Ai, Ai po u fliste ndjeksve t Tij t t gjithave moshave; autoriteteve t kishs, pastorve, ndihmsve dhe gjith t krishterve. Jezusi i trheq fmijt dhe na lutet, "Lerini t vijn tek Un;" sikur t thonte, "Ata do t vijn po t mos i pengoni." Mos lejoni q karakteri juaj jo i krishter ta keqprfaqsoj Jezusin. Mos i mbani t vegjlit larg Tij nprmjet ftohtsis dhe ashprsis suaj. Mos u jepni mundsi t ndjejn se qielli nuk do t jet m nj vend i kndshm, po t jeni ju atje. Mos flisni pr besimin si dika q fmijt nuk mund ta kuptojn, ose t silleni sikur nuk prisni q ata ta pranojn Krishtin q n fmijri. Mos u krijoni iden e gabuar se besimi te Krishti sht i zymt, dhe q t vijn tek Shptimtari, duhet t heqin dor nga gjithka q e bn jetn t lumtur. Ndrsa Fryma e Shenjt lviz zemrat e fmijve, bashkpunoni me punn e Tij. Msojuni se Shptimtari po i thrret, se asgj nuk mund t'u jap gzim m t madh sesa t'ia japin veten Atij n lulzimin dhe freskin e viteve t tyre. Shptimtari i trajton me dashuri t pafund shpirtrat q i ka bler me gjakun e Tij. Ata jan shprehja e dashuris s Tij. Ai i shikon ata me nj mall t patreguar. Zemra e Tij prfshin jo vetm fmijt q sillen mir, por edhe ata q kan prirje t karakterit pr t kundrshtuar. Shum prindr nuk e kuptojn sa prgjegjs jan ata pr kto prirje n karakterin e fmijve t tyre. Ata nuk kan butsin dhe menurin pr t'u marr me fmijt e mbrapsht, t cilt ata vet i kan br t till. Por Jezusi i shikon me keqardhje kta fmij. Ai krkon t gjej shkakun dhe pastaj pasojn. I krishteri mund t bhet ndrmjetsi i Krishtit pr t'i trhequr kta fmij tek Shptimtari. Me dashuri dhe takt i lidh ata pas zemrs, mund t'u jap kuraj dhe shpres, dhe nprmjet hirit t Krishtit i sheh ata t trasformohen n karakter, q pr ta t mund t thuhet, "Prej t tillve prbhet mbretria e Perndis."

272

57 "Nj gj t mungon" Bazuar tek Mateu 19:16-22; Marku 10:17-22; Luka 18:18-23. Kur u nis pr rrug, erdhi njri duke vrapuar dhe ra n gjunj para Tij, duke e pyetur: "O Mjeshtr i mir, far duhet t bj pr t trashguar jetn e prjetshme?" I riu q e pyeti ishte nj nga krert. Kishte pasuri t mdha dhe nj pozit me prgjegjsi. Ai pa dashurin q Jezusi u tregoi fmijve, pa me sa ngrohtsi i pranoi dhe i mori n krah, dhe zemra iu mbush me dashuri pr Shptimtarin. Ndjeu dshir t ishte dishepulli i Tij. Ishte kaq i prekur sa, ndrsa Krishti po largohej, e ndoqi me vrap pas, iu gjunjzua para kmbve dhe me sinqeritet dhe zell i bri pyetjen aq t rndsishme pr shpirtin e tij dhe at t gjith njerzimit, "O Mjeshtr i mir, far duhet t bj pr t trashguar jetn e prjetshme?" "Pse m quan t mir?" tha Krishti, "Askush nuk sht i mir, ve Njrit, Perndis." Jezusi donte t provonte sinqeritetin e kreut dhe t kuptonte prej tij n 'mnyr e quante t mir. A e dinte ai se Ai, m t cilin po fliste, ishte Biri i Perndis? Cila ishte ndjenja e vrtet e zemrs s tij? Ky njeri kishte nj vlersim t lart pr drejtsin e vet. Ai n t vrtet nuk mendonte se ishte gabim n ndonj gj, megjihat nuk ishte plotsisht i knaqur. Ndjente nevojn e dikaje q nuk e kishte. A nuk mund ta bekonte edhe at Jezusi si bri me fmijt dhe t'i plotsonte dshirn e shpirtit? Si prgjigje Jezusi i tha se ishte e nevojshme t'i bindej urdhrimeve t Perndis, nse donte t fitonte jetn e prjetshme dhe i prmendi disa nga urdhrimet, q tregojn detyrn e nj njeriu ndaj t afrmit t tij Prgjigjia e kreut ishte pozitive: "T gjitha kto i kam mbajtur q n fmijrin time. far m mungon tjetr?" Krishi e pa n fytyr t riun, sikur po i lexonte jetn dhe kontrollonte karakterin Ai e donte dhe dshironte me gjith shpirt t'i jepte at paqe, hir dhe gzim q do t'ia ndryshonin karakterin materialist. "Nj gj t mungon," i tha; "shko, shit gjith 'ke e jepua t varfrve dhe do kesh thesar n qiell: pastaj eja, mbaj kryqin dhe m ndiq." Krishtin e trhoqi ky i ri. Ai e dinte se ishte i sinqert kur tha, "T gjitha i kam mbajtur q n fmijrin time." Shptimtari dshironte t'i jepte at mprehtsi, q do ta lejonte t kuptonte nevojn e prkushtimit plot zemr dhe t mirsis kristiane. Ai donte t shihte n t nj zemr t prulur dhe t penduar, t ndrgjegjshme pr dashurin supreme ndaj Perndis dhe t'ia mbushte mungesn me prsosmrin e Krishtit. Jezusi pa tek ai ndihmn, q i nevojitej nse ky i ri do t bashkpunonte m T n punn e shptimit. Po t vendosej nn udhheqjen e Krishtit ai do t bhej nj fuqi me ndikim t mir. Ky njeri mund ta kishte prfaqsuar Krishtin n nj shkall t theksuar, sepse ai i gzonte t gjitha cilsit, q, nse do t bashkohej me Shptimtarin, do ta lejonin t bhej nj forc hyjnore midis njerzve. Krishtit, duke i njohur karakterin, i hyri n zemr ky djal. Edhe n zemrn e t riut kishte lindur dashuria pr Krishtin, sepse dashuria lind dashuri. Jezusi kishte shum dshir q ai t bhej bashkpuntor i Tij. Dshironte ta bnt si Veten, nj pasqyr ku t reflektohej ngjashmria me Perndin. Dshironte ta zhvillonte n prsosmri karakterin e tij dhe ta shenjtronte n shrbim t Mjeshtrit. Nse djaloshi do t'ia kishte dhn veten Krishtit, ai do ishte rritur n atmosfern e pranis s Tij. Sa ndryshe do t kishte qen e ardhmja e tij, po t kishte br kt zgjedhje!

273

"Nj gj t mungon," i tha Jezusi. "Nse do t jesh i prsosur, shko e shit at q ke dhe jepua t varfrve dhe do t kesh thesar n qiell. Pastaj eja m ndiq Mua." Krishti e lexoi zemrn e tij. Vetm nj gj i mungonte, por ajo ishte nj parim i rndsishm. Ai kishte nevoj pr dashurin e Perndis n shpirt. Kjo munges, nse nuk mbushej, do t ishte fatale pr t; e gjith natyra e tij do t korruptohej. Nprmjet vetknaqsis, egoizmi do t'i shtohej. Q ai t mund t merrte dashurin e Perndis, duhej t dorzohej dashuria e tij e madhe pr veten. Krishti i bri nj prov ktij njeriu. Ai i bri thirrje t zgjidhte midis thesarit qiellor dhe madhshtis botrore. Thesarin qiellor e kishte t siguruar nse do t ndiqte Krishtin. Por ai duhej t jepte veten, vullnetin e tij nn kontrollin e Krishtit. Sundimtarit t ri i ishte ofruar vet shenjtria e Perndis. Ai kishte privilegjin t bhej nj bir i Perndis dhe bashktrashgimtar me Krishtin n thesarin qiellor. Por ai duhet t mbante kryqin dhe t ndiqte Shptimtarin n shtegun e vetmohimit. Fjalt e Krishtit ndaj sundimtarit ishin ftesa, "Zgjidh sot se kujt do t'i shrbesh." - Jozueu 24:15. Zgjedhja iu la atij. Jezusi mezi e priste kthimin e tij. Ai i kishte treguar vendin e smur n karakter. Sa me interes po e shikonte, ndrsa i riu peshonte shtjen! Nse vendoste t ndiqte Krishtin, ai duhej t'i bindej fjalve t Tij n gjithka. Duhej t largohej nga projektet e tij ambicioze. Me sa dashuri, ankth, prkushtim dhe etje e shikonte Shptimtari t riun, duke shpresuar se ai do ta pranonte ftesn e Fryms s Perndis! Krishti vuri t vetmet kushte, q do t'ia prsosnin karakterin e krishter sundimtarit. Fjalt e tij ishin fjal t menura, megjithse dukeshin t ashpra dhe t prera. Pranimi dhe bindja ndaj tyre ishin e vetmja shpres shptimi pr sundimtarin. Pozita e lart dhe pasurit e tij po ushtronin fshehtas nj ndikim t keq mbi karakterin e tij. Po t ushqeheshin, ato do t zvendsonin dashurin e Perndis. Duke mos i dhn pak apo shum Perndis, ai po mbante at, q do t'i dobsonte fuqin morale dhe produktivitetin e tij. Sepse po t'i duash shum gjrat e ksaj bote, sado pa vler dhe t pasigurta t jen, ato t prpijn t trin. Sundimtari i kuptoi shpejt ato q thuheshin n fjalt e Krishtit dhe u mrzit. Po ta kishte kuptuar vlern e dhurats s ofruar, do t ishte regjistruar shpejt si ndjeks i Krishtit. Ai ishte antar i kshillit t nderuar t judenjve dhe Satani po e tundonte me perspektiva lajkatuese pr t ardhmen. Ai donte thesarin qiellor, por donte edhe avantazhet e prkohshme q do t'i sillte pasuria e Tij. I erdhi keq q ekzistonte nj kusht i till. E donte jetn e prjetshme, por nuk ishte i gatshm t bnt sakrificn. mimi i jets s prjetshme dukej shum i madh dhe kshtu u largua me dhimbje; "sepse kishte pasuri t mdha." Pohimi se kishte mbajtur ligjin e Perndis ishte nj gnjeshtr. Ai tregoi se pasuria ishte idhulli i tij. Ai nuk mund t'i mbante urdhrimet e Perndis, nse bota zinte vendin e par n dashurit e tij. I plqenin dhuratat e Perndis m tepr se Dhnsi i tyre. Krishti i ofroi t riut shoqrin e Tij. "M ndiq Mua," i tha. Por Shptimtari nuk vlente pr t aq sa pasurit dhe emri i tij midis njerzve. Ishte nj rrezik i madh t hiqje dor nga thesari toksor, q shihej pr thesarin qiellor, q nuk shihej. E refuzoi ofertn pr jetn e prjetshme dhe u largua, dhe q prej asaj kohe bota zgjodhi adhurimin e tij. Me mijra kalojn npr kt sprov, duke peshuar Krishtin dhe botn dhe shum zgjedhin botn. Si sundimtari i ri largohen nga Shptimtari, duke thn n zemrat e tyre, nuk do ta bj kt Njeri udhheqsin tim. Ndodhia e Jezusit me t riun sht paraqitur si nj msim. Perndia na ka dhn ligjin e sjelljes, q gjith shrbtort e Tij duhet ta ndjekin. Kjo sht bindja ndaj ligjit t Tij dhe nuk sht thjesht bindje ligjore, por bindje q hyn n jet dhe shprehet n karakter. Perndia ka vendosur standartin e Tij t karakterit pr t gjith ata, q do t bhen antar t mbretris s Tij. Vetm ata q do t bhen bashkpuntor m Krishtin, vetm ata q do t thon 'Zot, gjith far kam

274

dhe jam sht e jotja' do t njihen si bij dhe bija t Perndis. T gjith duhet t shqyrtojn do t thot t dshirosh qiellin, dhe prsri t largohesh pr shkak t kushteve q jan vn. Mendoni do t thot t'i thuash "Jo" Krishtit. Sundimtari tha "Jo, nuk mund t t'i jap t gjitha." A themi edhe ne t njjtn gj? Shptimtari ofrohet t ndaj m ne punn, q Perndia na ka dhn t bjm. Ai krkon t prdor mjetet, q Perndia na ka dhn pr t uar prpara punn e Tij n bot. Vetm kshtu Ai mund t na shptoj. Pasurit i ishin besuar sundimtarit, q ai ta tregonte veten nj administrator besnik. Ai duhet t'i shprndante kto t mira pr bekimin e atyre q kishin nevoj. Kshtu Perndia iu beson njerzve mnyra, talente dhe mundsi, q ata t bhen ndrmjetsit e Tij, duke ndihmuar t varfrit dhe t vuajturit. Ai, q i prdor dhuratat e besuara ashtu si e drejton Perndia, bhet bashkpuntor me Shptimtarin. Ai fiton shpirtra n Krisht, sepse sht prfaqesues i karakterit t Tij. Atyre, q si sundimtari i ri, kan nj pozicion t besuar dhe pasuri t mdha, mund t'u duket sakrific shum e madhe t heqin dor nga gjithka pr t ndjekur Krishtin. Por ky sht ligji i sjelljes pr t gjith ata q duan t bhen dishepujt e Tij. Asnj mosbindje nuk pranohet. Dorzimi i vetes sht thelbi i msimeve t Krishtit. Shpesh her sht paraqitur dhe urdhruar me nj gjuh q duket autoritare, sepse nuk ka mnyr tjetr pr ta shptuar nj njeri, sesa t'i largosh ato gjra q po u ushqyen, demoralizojn gjith qenien. Kur pasuesit e Krishtit i kthejn Zotit at q i prket, ata grumbullojn thesar, q do t'u jepet kur t dgjojn fjalt, "T lumt, shrbtor i mir dhe besnik; . . . merr pjes n gzimin e Zotit tnd." "I cili pr gzimin q e priste duroi kryqin, pa prfillur turpin dhe u ul n t djatht t fronit t Perndis." - Mateu 25:23; Hebrenjve 12:2. Gzimi kur t shohin shpirtra t shfajsuar, shpirtra prjet t shptuar sht shprblimi pr t gjith ata, q i vendosin kmbt e tyre pas gjurmve t Atij q tha: "M ndiq mua."

275

58 "Llazar, dil jasht" Bazuar tek Luka 10:38-42; Gjoni 11:1-44. Nj nga dishepujt m t qndrueshm t Krishtit ishte Llazari i Betanis. Besimi i tij kishte qen i fort q nga takimi i par me Krishtin. Ai kishte dashuri t thell pr T dhe Shptimtari gjithashtu e donte shum. Pr Llazarin Krishti bri mrekullin e Tij m t madhe. Shptimtari i bekonte t gjith ata q krkonin ndihmn e Tij. Ai e do gjith familjen njerzore, por me disa Ai sht i lidhur n mnyr t veant. Zemra e Tij ishte bashkuar me nj lidhje t fort dashurie me familjen n Betani dhe pr njrin prej tyre ai bri veprn e Tij m t mrekullueshme. Jezusi kishte gjetur shpesh qetsi n shtpin e Llazarit. Shptimtari nuk kishte shtpi t Tijn. Ai mbshtetej n mikpritjen e miqve dhe dishepujve t Tij. Shpesh kur kishte qen i lodhur dhe kishte pasur nevoj pr shoqrin e njerzve, me gzim kishte ardhur n kt shtpi paqsore, larg nga dyshimi dhe xhelozia e farisenjve t inatosur. Ktu Ai gjente nj mikpritje t sinqert dhe nj miqsi t pastr e t shenjt. Ktu Ai mund t fliste me thjeshtsi dhe liri t plot, sepse e dinte q fjalt e Tij do t kuptoheshin dhe ruhesni si thesar. Shptimtari yn e vlersonte shtpin e qet dhe dgjuesit e interesuar. Ai prmallohej pr ngrohtsin njerzore, mirsjelljen dhe dashurin. Ata q pranonin udhzimet qiellore q Ai ishte gjithnj i gatshm t'ua jepte, ishin shum t bekuar. Ndrsa turmat e ndiqnin Krishtin npr fusha t gjera Ai u shpaloste bukurit e bots natyrore. Prpiqej t'u hapte syt e mendjes, q ata t shihnin se si e mbajn botn duart e Perndis. Pr t marr nj vlersim pr mirsin dhe bujarin e Perndis, Ai e trhiqte vmendjen e njerzv tek vesa e leht, shirat e but dhe shklqimi i diellit, q bien si mbi t mir e mbi t ligj. Dshiront q njerzit t kuptonin m thell kujdesin q Perndia u kushtonte dobishmrive njerzore, q kishte krijuar. Por turmat ishin t avasht n dgjim dhe n shtpin n Betani Krishti gjente qetsi nga konflikti i lodhshm me jetn publike. Ktu Ai hapte vllimin e Perndis para dgjueve q dini ta monin. N kto biseda private Ai u shfaqte at q nuk mund t'ia tregonte turms s shumllojshme. Nuk kishte nevoj t'u fliste miqve t Tij me shmblltyra. Kur Krishti jepte msimet e Tij t mrekullueshme, Maria ulej n kmbt e Tij si nj dgjuese e devotshme dhe e nderuar. Nj rast, Marta, e shqetsuar pr t prgatitur ushqimin, shkoi dhe i tha Krishtit, "Zot, a nuk t bn prshtypje q ime motr m la vetm t shrbej? Thuaji pra asaj q t m ndihmoj." Kjo ishte koha e vizits s par t Krishtit n Betani. Shptimtari dhe dishepujt sapo kishin mbrritur nga udhtimi i lodhshm m kmb nga Jeriko. Marta ishte n siklet q t'u siguronte rehati dhe n ankth e sipr, harroi mirsjelljen ndaj Mysafirit t saj. Jezusi iu prgjigj me fjal t buta dhe t duruara, "Marta, Marta, shqetsohesh dhe kujdesesh pr shum gjra. Por nj gj sht e nevojshme. Maria e zgjodhi pjesn e mir dhe asaj nuk do t'i merret." Maria ruante n mendjen e saj fjalt e muara q dilnin nga buzt e Shptimtarit, fjal q ishin m t vyera pr t se t gjith xhevahiret m t shtrenjta t ksaj bote. Ajo "gj" q Marta kishte nevoj ishte nj shpirt i qet e i prkushtuar, nj dshir m e thell pr njohurin mbi t ardhmen, jetn e prjetshme dhe hiret e nevojshme pr prparim shpirtror. Ajo kishte nevoj pr m pak ankth pr gjrat q kalojn dhe m shum pr gjrat q zgjasin prgjithmon. Jezusi i msonte fmijt e Tij t shfrytzonin do mundsi pr t fituar njohurin, q do t'i bnte t menur ndaj shptimit. shtja e Krishtit ka nevoj pr puntor energjik dhe t kujdesshm. Ka nj fush t gjer pr Martat me zellin e tyre aktiv n punt e besimit. Por le t

276

ulen n fillim me Marin n kmbt e Jezusit. Le t shenjtrohet ngulmi, shkathtsia dhe energjia me hirin e Krishtit dhe pastaj jeta do t jet nj fuqi e pamposhtur pr t br mir. Dhimbja hyri n shtpin paqsore ku kishte pushuar Jezusi. Llazari ra n shtrat me nj smundje t papritur dhe t motrat drguan njerz e i than Shptimtarit: "Zot, ai q Ti do, sht smur." Ato e pan sa e rnd ishte smundja q kishte kapur t vllan, por e dinin se Jezusi e kishte treguar veten t aft pr t shruar do lloj smundje. Besonin se Atij do t'i vinte keq pr dhimbjen e tyre, prandaj nuk e krkuan menjher pranin e Tij, por me besim i drguan vetm kt mesazh, "Ai q Ti do sht smur." Menduan se Ai do t'i prgjigjej menjher mesazhit dhe do shkonte tek to, sapo t arrinte n Betani. Me ankth prisnin fjal prej Jezusit. Pr sa koh q shkndia e jets ishte gjall tek vllai i tyre, luteshin dhe prisnin q t vinte Jezusi. Por lajmtari u kthye pa T. Megjithat, ai solli mesazhin: "Kjo smundje nuk sht pr vdekje." Dhe ato shpresuan se Llazari nuk do t vdiste. Me butsi prpiqeshin t'i flisnin fjal shprese dhe inkurajimi vuajtsit pothuajse t pandrgjegjshm. Kur Llazari vdiq, ato u zhgnjyen keq, por e ndjen hirin mbshtets t Krishtit dhe kjo i mbajti q t mos shprehnin faj ndaj Shptimtarit. Kur Krishti e dgjoi mesazhin, dishepujt menduan se Ai e priti at ftoht. Nuk e shfaqi dhimbjen q ata prisnin t tregonte. Duke i vshtruar, Ai u tha, "Kjo smundje nuk sht pr vdekje, por pr lavdin e Perndis, q Biri i Perndis t marr lavdi nprmjet saj." Dy dit ndenji n vendin ku ishte. Kjo vones ishte e pashpjegueshme pr dishepujt. Ata menduan se sa ngushlluese do t ishte prania e Tij pr shpin fatkeqe! Dashuria Tij e fort pr shtpin n Betani ishte e njohur pr dishepujt, prandaj u habitn q Ai nuk iu prgjigj mesazhit t trishtuar, "Ai q ti do, sht smur." Gjat atyre dy ditve, Jezusi dukej sikur e kishte larguar kt mesazh nga mendja, sepse nuk e prmendi Llazarin. Dishepujt menduan pr Gjon Pagzorin, pararendsin e Jezusit. Ata vrisnin mendjen pse Jezusi, me fuqin pr t br mrekulli t jashtzakonshme, kishte lejuar q Gjoni t vuante n burg dhe t kishte nj vdekje t dhunshme. Me fuqin q kishte pse Jezusi nuk ia shptoi jetn Gjonit? Kjo pyetje ishte br shpesh nga farisenjt, q e paraqisnin si argument pa prgjigje ndaj pretendimit t Krishtit si Bir i Perndis. Shptimtari i kishte paralajmruar dishepujt pr sprova, humbje dhe persekutim. A do t'i braktiste Ai ata n prova t vshtira? Disa pyesnin veten se mos e kishin keqkuptuar misionin e Tij. T gjith ishin t shqetsuar. Pasi priti dy dit, Jezusi u tha dishepujve: "T shkojm prsri n Jude." Dishepujt pyetn pse Jezusi kishte pritur dy dit, nse kishte ndrmend t shkont n Jude. Por shqetsimi pr Jezusin dhe veten zuri vendin kryesor n mendjet e tyre. Ata shikonin vetm rrezik n udhn, q Ai do t prshkonte. "Rabi," than ata, "judenjt sapo krkuan t t vrisnin me gur dhe Ti po shkon prsri atje? Jezusi u prgjigj: 'A nuk ka dita dymbdhjet or?'" Un jam nn udhheqjen e Atit tim. Sa koh q bj vullnetin e Tij, jeta ime sht e sigurt. Dymbdhjet ort e jets sime nuk kan mbaruar ende. Un kam hyr n pjesn e fundit t jets sime, por pr sa koh t zgjas kjo, jam i sigurt. "Po t ec njeriu ditn," vazhdoi Ai, "nuk pengohet, sepse shikon dritn e ksaj bote." Ai q bn vullnetin e Perndis, q ecn n rrugn q i ka caktuar Perndia, nuk mund t pengohet e t bjer. Drita e Fryms udhheqse t Perndis i jep nj kuptim t qart detyrs s tij dhe e udhheq drejt deri n fund t puns. "Por, po t ec natn, pengohet sepse drita nuk sht n t." Ai q ecn n rrugn e zgjedhur vet, aty ku nuk e ka thirrur Perndia, do t pengohet. Pr t dita kthehet nat, dhe kudo q t jet nuk sht i sigurt. "Kto gjra u tha Ai dhe pastaj shtoi: Miku yn Llazari po fle, por Un po shkoj ta zgjoj." "Miku yn Llazari po fle." Sa prekse jan kto fjal! Sa t mbushura me keqardhje! Duke menduar pr

277

rrezikun q i kanosej Mjeshtrit t tyre po t shkonte n Jeruzalem, dishepujt pothuaj e kishin harruar familjen e t vdekurit n Betani. Por jo Krishti. Dishepujt e ndjen qortimin. Ata ishin zhgnjyer pse Jezusi nuk i ishte prgjigjur m shpejt mesazhit. Ata ishin tunduar nga mendimi se Jezusi nuk kishte m at dashuri t dhembshur, q kishte patur dikur pr Llazarin dhe motrat e tij. Prndryshe do kishte nxituar t kthehej me lajmtarin. Por fjalt, "Miku yn, Llazari, po fle," zgjuan ndjenja t drejta ne zemrat e tyre. U bindn se Krishti nuk e kishte harruar mikun e Tij q vuajti. "Pastaj dishepujt i than: Zot, n qoft se po fle, do ta marr veten. Por Jezusi e kishte fjaln pr vdekjen e tij. Ata menduan se Ai thoshte pr t fjeturit e gjumit." Krishti ua paraqet vdekjen si gjum fmijve t Tij besimtar. Jett e tyre jan t fshehura me Krishtin tek Perndia dhe, derisa t bjer boria e fundit, ata q vdiqn do t flen n T. "Ather, Jezusi u tha hapur: Llazari ka vdekur. Dhe gzohem pr ju, q nuk u ndodha atje, q t besoni. Por le t shkojm tek ai." Thomai nuk shikonte asgj tjetr prve vdekjes pr Mjeshtrin po t shkonte n Jude, prandaj e mblodhi veten dhe u tha dishepujve t tjer: "Shkojm edhe ne q t vdesim bashk me T." Ai e njihte urrejtjen e judenjve pr Krishtin. Qllimi i tyre ishte komploti pr vdekjen e Tij. Por ky qllim nuk ishte arritur, sepse Atij i kishte mbetur ende nga koha e caktuar. Gjat ksaj kohe, Jezusi ishte nn mbrojtjen e engjjve. Edhe n krahinn e Judes, ku rabit bnin plane si ta kapnin dhe ta vrisnin, asgj e keqe nuk mund t'i ndodhte. Dishepujt u habitn me fjalt e Jezusit kur Ai u tha, "Llazari ka vdekur dhe Un gzohem q nuk isha atje." Mos vall Shptimtari e shmangi me dashje shtpin e mikut t Tij? Dukej se Maria, Marta dhe Llazari q po vdiste, u lan vetm. Por ata nuk ishin vetm. Krishti e pa gjith ngjarjen dhe, pas vdekjes s Llazarit i mbante t motrat me hirin e Tij. Jezusi e pa dhimbjen e zemrave t tyre t plasura, ndrsa i vllai luftonte me armikun e tij t fort, vdekjen. Ai ndjeu do therrje agonie, kur u tha dishepujve, "Llazari ka vdekur." Por Jezusi nuk mendonte vetm pr t dashurit e Betanis. Ai duhej t mendonte edhe pr msimin e dishepujve t Tij. Ata do ishin prfaqsuesit e Tij n bot. Bekimi i Atit duhet t'i prqafonte t gjith. Pr hir t tyre, Ai e la Llazarin t vdiste. Po ta kishte shruar nga smundja, mrekullia, q sht prova m e fuqishme e karakterit t Tij hyjnor, nuk do t ishte kryer. Po t kishte qen Krishti n dhomn e t smurit, Llazari nuk do t kishte vdekur; sepse Satani nuk do t kishte pushtet mbi t. Vdekja nuk do ta kishte lshuar shigjetn e saj mbi Llazarin n prani t Jetdhnsit. Prandaj Krishti qndroi larg. Ai e la armikun t ushtronte pushtetin e tij, q ta smbrapste si nj armik t mundur. Ai e la Llazarin t kalonte nn sundimin e vdekjes dhe motrat e mjera e pan vllan t'u futej n varr. Krishti e dinte se, ndrsa ato shikonin fytyrn e vdekur t vllait, besimi n Shptimtarin e tyre do t vihej n nj prov t tmerrshme. Por Ai e dinte se pr shkak t betejs, npr t ciln po kalonin, besimi i tyre do t shklqente me m shum fuqi. Ai vuajti do smbim dhimbjeje q ato kaluan. Nuk i donte m pak, meq u vonua, por e dinte se pr to, pr Llazarin, pr Veten dhe pr dishepujt e Tij, Ai kishte arritur nj fitore. "Pr ju," "q t besoni." Pr t gjith ata, q prpiqen t ndjejn dorn udhheqse t Perndis, momenti i dekurajimit m t madh sht koha kur ndihma hyjnore sht m afr. Ata do kthejn kokn prapa me mirnjohje pr pjesn m t errt t rrugs s tyre. "Zoti di t'i liroj t perndishmit," - 2 Pjetri 2:9. Ai do t'i nxjerr ata nga do tundim dhe prov me besim m t fuqishm dhe prvoj m t pasur. Krishti u vonua pr t shkuar tek Llazari, sepse kishte mshir pr ata q nuk e kishin pranuar ende. Ai e bri, sepse duke e ngritur Llazarin nga vdekja, mund t'u jepte atyre njerzve mosbesues dhe kokfort prova se Ai ishte "ringjallja dhe jeta." Ai nuk donte t'u jepte fund shpresave t popullit, deleve t mjera endacake t shtpis s Izraelit. Zemra po i plaste nga

278

mospendimi i tyre. Nga keqardhja krkonte t'u jepte edhe nj prov tjetr se Ai ishte Shruesi, i Vetmi q mund t sillte jetn dhe prjetsin. Kjo do ishte nj prove, q priftrinjt nuk mund ta keqinterpretonin. Kjo ishte arsyeja e voness s Tij pr t shkuar n Betani. Kjo mrekulli kurorzuese, ringjallja e Llazarit, do t vinte vuln e Perndis n veprn e Tij dhe n shpalljen e hyjnis s Tij. Rrugs pr n Betani, si e kishte zakon, Jezusi u shrbeu t smurve dhe nevojtarve. Kur arriti n qytet u drgoi fjal motrave t Llazarit se po vinte. Krishti nuk hyri menjher n shtpi, por qndroi n nj vend t qet anash rrugs. Shfaqja me pompozitet e judenjve n vdekjen e nj miku apo t afrmi nuk ishte n harmoni me shpirtin e Krishtit. Ai e dgjoi tingullin e vajit nga vajtuesit e marr me qera dhe nuk deshi t'i takonte t motrat n at rrmuj. Ndr njerzit q mbanin zi, kishte t afrm t familjes, disa prej t cilve mbanin poste t larta me prgjegjsi n Jeruzalem. Midis tyre ishin edhe disa nga armiqt m t betuar t Krishtit. Krishti i njihte qllimet e tyre, prandaj nuk e bri t njohur Veten menjher. Lajmi iu dha aq qetsisht Marts, sa asnj n dhom nuk e dgjoi. E mbytur nga trishtimi, Maria nuk i dgjoi fjalt. Marta u ngrit menjher dhe doli t takonte Zotin e saj. Duke menduar se shkoi aty ku e kishin varrosur Llazarin, Maria ndenji ulur pa fjal n dhimbjen e saj. Marta nxitoi t takonte Jezusin me zemrn e shqetsuar nga emocionet kundrshtuese. N fytyrn e Tij shprehse, ajo pa t njjtn ngrohtsi dhe dashuri, q kishte qen aty gjithmon. Besimi i saj n T nuk ishte thyer, por mendoi pr vllan e saj t shtrenjt, q edhe Jezusi e kishte dashur. Me hidhrimin q po i gufonte n zemr pse Krishti nuk kishte ardhur m par, megjithat me shpres se edhe tani Ai mund t bnte dika pr t'i ngushlluar, ajo i tha: "Zot, po t kishe qen ktu, im vlla nuk do t kishte vdekur." Kto fjal motrat i kishin prsritur sa e sa her n mes t trazirs s vajtuesve. Jezusi e pa me keqardhje njerzore dhe hyjnore fytyrn e saj t vuajtur e t hequr. Marta nuk kishte ndrmend t'i tregonte t kaluarn; gjithka ishte shprehur n fjalt dramatike, "Zot, po t kishe qen ktu, im vlla nuk do t kishte vdekur." Por, duke par fytyrn e dashuris, ajo shtoi, "Por edhe tani e di q fardo t'i krkosh Perndis, Perndia do t ta jap" Jezusi e inkurajoi besimin e saj duke i thn, "Yt vlla do t ngrihet prsri." Prgjigjia e Tij nuk synonte t frymzonte shpresn e nj ndryshimi t menjhershm. Ai i oi mendimet e Marts prtej rikthimit t tanishm t vllait dhe i nguli n ringjalljen e t drejtve. Ai e bri kt q ajo t shikonte n ringjalljen e Llazarit nj premtim pr ringjalljen e t drejtve t vdekur dhe sigurin q kjo do t arrihej me fuqin e Shptimtarit. Marta u prgjigj, "E di q do t ngrihet prsri gjat ringjalljes n ditn e fundit." Duke u prpjekur t'i jepte drejtimin e duhur besimit t saj, Jezusi shpalli, "Un jam ringjallja dhe jeta." Tek Jezusi gjendet jeta origjinale, e pahuazuar, e pavarur. "Kush ka Birin, ka jetn." - 1 Gjoni 5:12. Hyjnia e Krishtit sht siguria e besimtarit pr jetn e prjetshme. "Kush beson n Mua," tha Jezusi, "edhe po t vdes, do t jetoj. Kush beson dhe jeton n Mua, nuk do t vdes kurr. E beson kt?" Ktu Krishti shikon drejt kohs s ardhjes s Tij t dyt. T drejtt e vdekur do t ngrihen t pavdekshm, dhe t drejtt q jetojn do t ohen n qiell pa e par vdekjen. Mrekullia q Jezusi kishte ndrmend t bnte, duke e ngritur Llazarin nga vdekja, do t prfaqsonte ringjalljen e t gjith t vdekurve t drejt. Me fjaln dhe veprat e Tij, Ai e shpalli Veten Autor t ringjalljes. Ai, q shpejt do t vdiste Vet n kryq, qndroi m kmb me elsat e vdekjes, fitimtar mbi varrin, dhe pohoi t drejtn dhe fuqin e Tij pr t dhn jetn e prjetshme. Fjalve t Shptimtarit, "A e beson?" Marta iu prgjigj: "Po Zot, besoj se Ti je Krishti, Biri i Perndis q duhej t vinte n kt bot." Ajo nuk e kuptoi plotsisht, domethnien e fjalve t

279

Krishtit, por rrfeu besimin e saj n hyjnin e Tij dhe se Ai ishte n gjendje t bnte fardo q i plqente. "Si tha kt, u largua dhe i bri z fshehtas Maris, motrs s vet, duke thn: Mjeshtri ka ardhur dhe po t thrret" Ajo e tha mesazhin e saj me z shum t ult, sepse e dinte qe priftrinjt dhe krert ishin prgatitur ta arrestoni Jezusin, sapo t'u jepej mundsia. Thirrjet e vajtuesve i pengonin fjalt e saj q t dgjoheshin. Me ta dgjuar mesazhin, Maria u ngrit me nxitim, dhe me nj vshtrim padurimi u largua nga dhoma. Duke menduar se ajo shkoi t qante te varri, vajtuesit e ndoqn pas. Kur arriti n vendin ku po priste Jezusi, i ra ndr kmb dhe tha me buz t dredhura, "Zot, po t kishe qen ktu, im vlla nuk do t kishte vdekur." Ajo dshironte shum t shkmbente pak fjal n qetsi me Jezusin, por thirrjet e vajtuesve e penguan . Duke njohur zilin dhe xhelozin n zemrat e disa prej t pranishmve ndaj Krishtit ajo u prmbajt t mos ta shprehte plotsisht hidhrimin e saj. "Kur Jezusi e pa at duke qar, si dhe judenjt q erdhn me t duke qar, rnkoi n shpirt dhe u trondit.." Lexoi zemrat e gjith atyre q ishin mbledhur. Vuri re se shum prej atyre q shfaqnin hidhrim, shtireshin. Ai e dinte se disa nga ata q po tregonin dhimbje hipokrite, do t planifikonin vdekjen jo vetm t brsit t fuqishm t mrekullis, por edhe t atij q do t ngrihej nga vdekja. Krishti mund t'ua kishte zhveshur rrobn e dhimbjes s shtirur. Por e prmbajti indinjimin e Tij t drejt. Ai nuk i tha fjalt e drejta q mund t thoshte, pr shkak t Maris s dashur q ishte gjunjzuar para Tij, dhe q e besonte me t vrtet. "Ku e keni vn?" pyeti, "Ata i than: 'Zot, eja e shiko!'" Shkuan s bashku tek varri. Ishte nj pamje e vajtueshme. Llazarin e donin shum dhe motrat e tij qanin pr t me zemra t thyera, ndrsa t tjert bashkoheshin me lott e tyre. Prball ksaj dhimbjeje njerzore dhe faktit q miqt e hidhruar vajtonin pr t vdekurin, ndrkoh q Shptimtari i bots qndront aty, "Jezusi qau." Megjithse, ishte Biri i Perndis, ai kishte marr mbi Vete natyrn njerzore dhe u prek nga dhimbja njerzore. Zemra e Tij e but dhe e dhimbsur gjithmon ndjen keqardhje pr vuajtjen. Ai qan me ata q qajn dhe gzohet me ata q gzohen. Por Jezusi nuk qau vetm nga keqardhja njerzore pr Martn dhe Marin. Dhimbja e Tij ishte aq lart mbi dhimbjen njerzore sa qiejt jan nga toka. Krishti nuk qau pr Llazarin, t cilin pas pak do ta ngrinte nga varri. Ai qau, sepse shum prej atyre q vajtonin pr Llazarin, do t planifikonin vdekjen e Tij q ishte ringjallja dhe jeta. Po sa t pazot ishin judenjt mosbesues pr t'i interpretuar drejt lott e Tij! Disa, q nuk mund t shihnin shkak pr dhimbjen e Tij prtej rrethanave t jashtme t asaj pamjeje, than me z t ult: "Pa shiko sa e donte!"T tjer q krkonin t mbillnin farn e mosbesimit n zemrat e t pranishmve, than me qesndi "Ky Njeri q hapi syt e t verbrit, a nuk mund t bnt q as ky t mos vdiste?" N qoft se Krishti kishte fuqi ta shptonte Llazarin, pse e la t vuante e t vdiste? Me sy profetik, Krishti pa armiqsin e farisenjve dhe saducenjve. Ai e dinte se ata po paramendonin vdekjen e Tij. E dinte se disa nga ata n dukje keqardhs, shpejt do t'i mbyllnin vetes dern e shpress dhe portat e qytetit t Perndis. Por dika po prgatitej t ndodhte, n poshtrimin dhe kryqzimin e Tij, q do t prfundonte me shkatrrimin e Jeruzalemit dhe n at koh askush nuk do t ankohej pr t vdekurit. Ndshkimi q po vinte mbi Jeruzalemin u pikturua qart para Tij. Ai pa Jeruzalemin t rrethuar nga legjionet romake. Ai e dinte se shum prej atyre q po qanin pr Llazarin, do t vdisnin gjat rrethimit t qytetit dhe n vdekjen e tyre nuk kishte shpres. Krishti qau pikrisht pr kt pamje q iu shfaq para syve. Pesha e pikllimit t kohrave ishte mbi T. Ai pa pasojat e tmerrshme t shkeljes s ligjit t Perndis. Pa se n historin e bots, q filloi me vdekjen e Abelit, konflikti midis s mirs dhe s keqes nuk kishte rreshtur. N vitet q

280

do vinin, Ai pa vuajtjet dhe dhimbjet, lott dhe vdekjen, q ishin fati I njerzve. Zemra e Tij u prshkua nga dhimbja pr familjen njerzor t t gjitha kohrave dhe n t gjith vendet. Mjerimi i racs njerzore rndonte mbi shpirtin e Tij. Lott i shprthyen, sepse dshironte t'i lironte nga kjo dhimbje. "Jezusi, pra, ende i prekur thell, shkon tek varri." Llazari ishte vn n nj guv n shkmb dhe nj gur i madh ishte vendosur n hyrjen e saj. "Hiqeni gurin!" tha Krishti. Duke menduar se Ai vetm donte t shikonte t vdekurin, Marta kundrshtoi, duke i thn se trupi kishte katr dit q ishte varrosur dhe kishte filluar t prishej. Kjo fjali e thn para ngritjes s Llazarit, nuk i la vend armiqve t Krishtit t thonin se po kurdisej nj mashtrim. N t kaluarn farisenjt kishin qarkulluar gnjeshtra n lidhje me shfaqjet m t mrekullueshme t fuqis s Perndis. Kur Krishti e solli n jet vajzn e Jairusit, Ai kishte thn: "Fmija nuk ka vdekur, por po fle." Marku 5:39. Meq kishte qen e smur vetm pr pak koh dhe ishte ngritur menjher pasi kishte vdekur, farisenjt deklaruan se fmija nuk kishte vdekur, se Vet Krishti kishte thn se ajo po flinte. Ata ishin prpjekur ta bnin q t dukej se Krishti nuk mund ta shronte smundjen, se mrekullit e tij ishin lojra t flliqura. Por n kt rast, askush nuk mund t mohonte se Llazari kishte vdekur. Kur Perndia prpiqet t bj nj vepr, Satani v dik q t kundrshtoj. "Hiqeni gurin!" tha Krishti. Prgatisni rrugn pr punn Time, sa t jet e mundur. Por natyra e sigurt dhe ambicioze e Marts e shfaqi veten. Ajo nuk dshironte t dilte n pah trupi i kalbzuar. Zemra njerzore sht e ngatht pr t kuptuar fjalt e Krishtit dhe besimi i Marts nuk e kishte kapur gjith kuptimin e premtimit t Tij. Krishti e qortoi Martn, por i tha ato fjal m butsin m t madhe. "A nuk t thash q po t besosh, do t shohsh lavdin e Perndis?" Pse dyshon n fuqin Time? Pse arsyeton kundr krkesave t Mia? Ti ke fjaln Time. Po t besosh, do t shohsh lavdin e Perndis. Pamundsit natyrore nuk mund ta ndalojn punn e t Gjithpushtetshmit. Skepticizmi dhe mosbesimi nuk jan prulsi. Besimi i patundur n fjalt e Krishtit, sht prulsia e vrtet, dorzimi i vrtet i vetes. "Hiqeni gurin!." Krishti mund ta kishte urdhruar gurin t lvizte dhe ai do t'i ishte bindur zrit t Tij. Ai mund t'u kishte thn engjjve, q kishte n krah ta bnin kt. Me krkesn e Tij, duar t padukshme do ta kishin zhvendosur gurin. Por ai gur duhej t hiqej nga duar njerzore. Kshtu Krishti do t tregonte se njerzimi duhet t bashkpunoj me hyjnin. Fuqia hyjnore nuk thirret t bj at q mund ta bjn fuqit njerzore. Perndia nuk e quan t panevojshme ndihmn njerzore. Ai e forcon, duke bashkpunuar me t kur ai prdor fuqit dhe aftsit q i jan dhn. Ata iu bindn urdhrit. E rrokullisn gurin. Gjithka u b haptas dhe me qllim. T gjithve iu dha mundsia t shohin se nuk po bhej asnj mashtrim. N varrin n shkmb gjendej trupi i vdekur i Llazarit, i ftoht dhe i heshtur. Thirrjet e vajtuesve heshtn. T habitur dhe n pritje, njerzit qndronin prreth varrit pr t par far do t ndodhte. Jezusi sht i qet. Mbi t pranishmit ra nj solemnitet i shenjt. Krishti iu afrua m afr varrit. Ngriti syt n qiell dhe tha: "At, t falenderoj q m dgjove." Jo shum prpara ksaj, armiqt e Krishtit e kishin akuzuar pr blasfemi dhe kishin marr gur t'i gjuanin, sepse kishte pohuar se ishte Biri i Perndis Ata e akuzuan se i bnte mrekullit me fuqin e Satanit. Po ktu Jezusi e shpall Perndin si Atin e Tij dhe me besim t plot deklaron se sht Biri i Perndis. N gjithka q bnte, Krishti bashkpunonte m Atin e Tij. Gjithmon kishte qen i kujdesshm q t bnte t ditur se Ai nuk punonte n mnyr t pavarur. Mrekullit e Tij i bnte nprmjet besimit dhe lutjes. Krishti dshironte q t gjith ta dinin marrdhnien q Ai kishte me Atin e Tij. "At," tha Ai, "T falenderoj q m dgjove. E di se Ti gjithmon m dgjon, por e thash pr

281

njerzit q kam prreth, q ata t besojn se Ti m ke drguar." Ktu dishepujve dhe njerzve iu dha prova m e rndsishme n lidhje me marrdhnien, q ekzistonte ndrmjet Krishtit dhe Perndis. Atyre do u tregohej se pohimi i Jezusit nuk ishte mashtrim. "Si tha kto thirri me z t lart: 'Llazar, dil jasht!'" Zri i Tij i qart dhe prshkues tejshpoi veshin e t vdekurit. Ndrsa Ai foli hyjnorja shklqeu n njerzoren. N fytyrn e Tij q ndriohet nga lavdia e Perndis, njerzit pan sigurin pr fuqin e Tij. do sy ishte ngulur n hyrjen e guvs. do vesh ishte gati t kapte edhe tingullin m t vogl. Me interes t madh dhe t dhimbshm, t gjith prisnin provn e hyjnis s Krishtit, dshmin q do t mbshteste deklaratn e Tij si Bir i Perndis, ose do ta shuante shpresn prgjithmon. Dgjohet nj lvizje n varrin e qet dhe ai q kishte vdekur, qndron n dern e varrit. Rrobat e rnda, me t cilat e kishin veshur, i pengojn lvizjet dhe Krishti u thot spektatorve t shtangur: "Zgjidheni dhe lreni t shkoj." Prsri atyre u tregohet se puntort njerzor duhet t bashkpunojn me Perndin. Njerzimi duhet t punoj pr njerzimin. Llazari lirohet dhe qndron para njerzve, dhe jo i tretur nga smundja, me gjymyt t dobta e t dredhura, por si nj njeri n kulmin e moshs, dhe me fuqin e plot t nj burri t shndetshm. Syt e tij shklqejn nga zgjuarsia dhe dashuria pr Shptimtarin e tij. Ai bie n adhurim mbi kmbt e Jezusit. Shikuesit mbeten n fillim pa fjal dhe t mahnitur. M pas shprtheu nj sken e pashprehshme ngazllimi dhe falenderimi. Motrave u sillet vllai n jet si nj dhurat nga Perndia dhe me lot gzimi i shprehin t mrekulluara falenderimet e tyre Shptimtarit. Ndrsa vllezr, motra e miq gzohen pr kt bashkim, Jezusi u trhoq. Kur ata e krkuan Jetdhnsin nuk e gjetn.

282

59 Komplotet e priftrinjve Bazuar tek Gjoni 11:47-54. Betania ishte shum afr Jeruzalemit dhe lajmi i ngritjes s Llazarit arriti shpejt n qytet. Kryepriftrinjt judeas mblidhnin me shpejtsi fakte, nprmjet spiunve q kishin par mrekullin. Ata thirrn kshillin menjher pr t vendosur se far duhej br. Krishti tani e kishte br plotsisht t dukshm kontrollin q kishte mbi vdekjen dhe varrin. Mrekullia e fuqishme ishte prova kurorzuese e dhn nga Perndia pr njerzit se Ai kishte sjell Birin e Tij n bot pr shptimin e tyre. Ishte nj demonstrim i fuqis hyjnore i mjaftueshm pr t bindur do mendje, q ishte nn kontrollin e arsyes dhe e ndriuar nga ndrgjegjia. Shum prej atyre q pan ringjalljen e Llazarit, u shtyn t besonin tek Jezusi, ndrsa urrejtja e priftrinjve ndaj Tij u shtua. Ata nuk i kishin pranuar edhe provat m t vogla t hyjnis s Tij, prandaj u trbuan nga kjo mrekulli e re. I vdekuri ishte ngritur n mes t dits dhe prpara nj turme dshmitarsh. Asnj dredhi nuk mund ta mohonte kt prov. Pr kt arsye armiqsia e priftrinjve u b vdekjeprurse. Ishin m shum se kurr t vendosur ta ndalonin punn e Krishtit. Saducenjt, megjithse nuk e kishin me qejf Krishtin, nuk kishin aq ligsi pr T sa farisenjt. Urrejtja e tyre nuk ishte aq e hidhur. Por u alarmuan jashte mase. Ata nuk besonin n ringjalljen e t vdekurve. Meq merreshin me t ashtuquajturn shkenc arsyetonin se ishte e pamundur pr nj trup t vdekur t sillej n jet. Por teoria e tyre ishte prmbysur vetm nga disa fjal t Krishtit. Ata doln t paditur ndaj Shkrimeve dhe Fjals se Perndis. Nuk shihnin ndonj mundsi q t zhduknin at prshtypje, q kishte br tek njerzit mrekullia. Si mund t'i largonin njerzit prej Atij, q kishte mundur t'i vidhte varrit t vdekurin? Lajme t rreme u vun n qarkullim, por mrekullia nuk mund t mohohej. Dhe ata nuk dinin si t'i prgjigjeshin efektit t saj. Deri tani saducenjt nuk e kishin inkurajuar planin pr ta uar Krishtin drejt vdekjes. Por pas ringjalljes s Llazarit, vendosn se vetm me vdekjen e Tij mund t merrnin fund akuzat e Tij kundr tyre. Farisenjt besonin n ringjallje dhe ata nuk kishin si t mos e kuptonin se mrekullia ishte nj prov se Mesia ishte midis tyre. Por gjithmon e kishin kundrshtuar punn e Krishtit. Ata e urrenin q nga fillimi, sepse Ai u vuri n pah hipokrizin e pretendimeve t tyre. Ai kishte grisur mantelin e riteve rigoroze, pas t cilit fshihej shformimi i tyre moral. Besimi i pastr, q Ai u kishte msuar, kishte dnuar shtirjen e tyre t mshirdhnies. Mezi prisnin t hakmerreshin pr qortimet therrse. Ata ishin prpjekur ta provokonin t thoshte apo bnte dika q do t'u jepte rast ta dnonin. Disa her kishin tentuar t'i gjuanin me gur, por Ai ishte larguar lehtas dhe u kishte humbur nga syt. Mrekullit q bnte n Sabat ishin pr t liruar t vuajturit, por farsenjt ishin prpjekur ta dnonin se po shkelte Sabatin. Ata ishin prpjekur t ngrinin herodiant kundr Tij. Ata ua paraqitn atyre sikur Ai krkonte t krijonte nj mbretri rivale dhe u konsultuan me ta si ta shkatrronin. Pr t'i nxitur romakt kundr Tij, kishin thn se prpiqej t prmbyste autoritetin e tyre. Kishin provuar do mjet pr ta penguar t ndikonte tek njerzit. Por deri tani, prpjekjet e tyre ishin penguar. Turmat, q shihnin veprat e Tij t mshirshme, dgjonin msimet e Tij t pastra e t shenjta, e dinin se kto nuk ishin veprat dhe fjalt e nj Sabatshkelsi apo blasfemuesi. Edhe ushtart, q ishin drguar nga farisenjt ishin ndikuar aq shum nga fjalt e Tij, sa nuk kishin mundur t vinin dor mbi T. T dshpruar, judenjt kishin nxjerr m n fund nj vendim q, do njeri q shpallte besimin e tij tek Jezusi, do t prjashtohej nga sinagoga.

283

Kshtu, kur priftrinjt, kryepriftrinjt dhe pleqt u mblodhn pr t'u kshilluar, ishin t vendosur pr t'i dhn fund Atij, q bnte vepra kaq t mrekullueshme, sa habiste t gjith njerzit. Farisenjt dhe saducenjt ishin t bashkuar m shum se kurr. M par t ndar, tani u bashkuan kundr Krishtit. N kshillet e mparshme, Nikodemusi dhe Jozefi, e kishin parandaluar dnimine e Jezusit. Pr kt arsye ata nuk ishin thirrur. N kshill kishte t pranishm edhe njerz t tjer me influence, q besonin tek Jezusi, por influenca e tyre nuk fitoi kundr ligsis s farisenjve. Megjithat, antart e kshillit ran dakord t gjith. Kshilli i lart i Sinedrit n at koh nuk ishte nj kuvend ligjor. Ekzistonte vetm me toleranc. Disa prej tyre e vun n dyshim menurin pr t vrar Krishtin. Ata kishin frik se mos kjo ngjallte kryengritje n popull, duke i br romakt t mos u jepnin favore t tjera priftrinjve, dhe t'u hiqnin edhe at pushtet q kishin. Saducenjt ishin t bashkuar n urrejtjen e tyre ndaj Krishtit, por ishin t prirur pr t qen m t kujdesshm n lvizjet e tyre, sepse trembeshin, se mos romakt i privonin nga posti i lart q mbanin. N kt kshill t mbledhur pr t planifikuar vdekjen e Krishtit, ishte i pranishm Dshmitari, q dgjoi fjalt burracake t Nebukadnezarit, q pa festn idhujtare t Belshazarit, q ishte i pranishm kur Krishti i Nazaretit e shpalli Veten si i Vajosuri. Ky Dshmitar po i shtynte priftrinjt n punn e tyre. Ngjarjet n jetn e Krishtit ndodhn me nj qartsi q i alarmoi ata. Kujtuan momentin n tempull, kur Jezusi, ather nj fmij dymbdhjetvjear, qndronte para doktorve t msuar t ligjit, duke u br pyetje q i mahnisnin. Mrekullia e sapobr dshmonte se Jezusi nuk ishte vese Biri i Perndis. Skrimet e Testamentit t Vjetr, q lidheshin me Krishtin u shfaqeshin para syve me kuptimin e tyre t vrtet. T shqetsuar dhe t hutuar, krert pyesnin: "far t bjm?" N kshill kishte prarje. Nn ndikimin e Fryms s Shenjt, priftrinjt dhe krert nuk mund ta largonin bindjen se po luftonin kundr Perndis. Kur kshilli ishte n kulmin e trazimit, Kaifa, kryeprifti, u ngrit. Kaifa ishte nj njeri fodull dhe mizor, prepotent dhe jotolerant. Ndr t afrmit e familjes s tij ishin saducenjt kryelart, t guximshm, moskokars, plot me ambicie dhe egrsi, q e fshihnin nn petkun e drejtsis s shtirur. Kaifa i kishte studiuar profecit, dhe ndonse i paditur pr kuptimin e tyre t vrtet, foli me siguri dhe autoritet t madh: "Ju nuk dini asgj. As nuk e merrni me mend se sht m me leverdi pr ne q t vdes nj njeri pr popullin dhe t mos shkatrrohet i tr kombi." Ai pohoi se, megjithse Jezusi ishte i pafajshm, duhej t zhdukej nga syt. Ai krijonte probleme, duke i trhequr njerzit drejt vetes dhe zvogluar kshtu autoritetin e krerve. Ai ishte vetm nj, kshtu ishte m mir q t vdiste sesa t dobsohej autoriteti i tyre. N qoft se njerzit do humbnin besimin te krert e tyre, fuqia e kombit do t shkatrrohej. Kaifa theksoi se pas ksaj mrekullie, ndjeksit e Jezusit mund t ngriheshin n revolt. Pastaj ai tha, romakt do t vijn dhe do t na e mbyllin tempullin, do t na i heqin ligjet duke na shkatrruar si komb. Sa vler ka jeta e ktij Galileasi n krahasim me jetn e gjith kombit? N qoft se pengon mirqenien e Izraelit, a nuk po i shrbejm Perndis, duke e larguar At? M mir t vdes nj njeri se t shkatrrohet i gjith kombi. Kur shpalli se nj njeri duhet t vdes pr kombin, Kaifa tregoi se ai kishte njfar njohurie mbi profecit, megjithse shum t kufizuar. Por Gjoni n rrfimin e ksaj skene paraqet profecin dhe tregon kuptimin e saj t gjer dhe t thell. Ai thot: "Dhe jo vetm pr kombin, por pr t mbledhur n nj fmijt Perndis, q ishin shprndar npr bot." Sa verbrisht e njohu Kaifa mendjemadh misionin e Shptimtarit! N buzt Kaifas, kjo e vrtet kaq e muar u kthye n gnjeshtr. Politika q ai mbrojti bazohej n nj parim t huazuar nga paganizmi. Vetdija e turbullt se nj njeri duhet t vdes pr racn

284

njerzore i kishte shtyr pagant t bnin flijime njerzore. Prandaj Kaifa propozoi q me vdekjen e Jezusit, t shptonte kombin fajtor, jo nga shkeljet, por pr shkeljet, q ata t vazhdonin n mkat. Dhe me arsyetimin e tij, ai mendoi t shuante protestat e atyre q mund t guxonin t thonin se akoma nuk gjenin shkak pr vdekjen e Jezusit. Me kt kshilli i armiqve t Krishtit u bind thellsisht. Fryma e Shenjt u kishte mshuar mendjeve t tyre, por Satani kishte arritur t'i merrte nn kontroll. Ai i shtyu t shihnin dhimbjet, q kishin vuajtur pr shkak t Krishtit. Sa pak e kishte nderuar Ai drejtsin e tyre. Ai kishte paraqitur nj drejtsi shum m t madhe, q duhet ta zotrojn t gjith ata, q duan t jen fmij t Perndis. Duke mos ua vn veshin formave dhe ceremonive t tyre, Ai i kishte inkurajuar mkatart t vinin drejtprsdrejti tek Perndia, Ati i mshirshm, dhe t'i bnin t njohur nevojat e tyre. Kshtu sipas mendimit t tyre, Ai e kishte ln mnjan priftrin. Nuk kishte pranuar ta njihte teologjin e shkollave rabinike. Kishte nxjerr n pah praktikat e liga t priftrinjve dhe e kishte goditur n mnyr t pariparueshme influencn e tyre. Ai kishte dmtuar efektin e thnieve dhe traditave t tyre, duke shpallur se, megjithse ata impononin rreptsisht ligjin ritual, bnin t pavlefshm ligjin e Perndis. T gjitha kto ua sillte ndr mend Satani. Satani u tha q pr t mbajtur autoritetin e tyre, duhej t dnonin Jezusin. Dhe ata e ndoqn kt kshill. Fakti q mund t humbnin pushtetin q ushtronin, menduan se ishte arsye e mjaftueshme pr t marr vendimin. Me prjashtim t disave, q nuk guxuan ta thonin mendimin e tyre, Sinedri i pranoi fjalt e Kaifas si fjalt e Perndis. Kshilli u qetsua, diskutimi mbaroi. Vendosn ta vrisnin Jezusin n rastin e par t favorshm. Duke mohuar provn e hyjnis s Jezusit, kta priftrinj dhe krer e kishin mbyllur veten n nj errsir t padeprtueshme. Ata kishin rn krejtsisht nn pushtetin e Satanit, q i nxitonte drejt pragut t shkatrrimit t prjetshm. I till ishte mashtrimi i tyre q i bnte t knaqeshin me vetveten. E quanin veten patriot q krkonin t shptonin kombin. Megjithat, Sinedri kishte frik t merrte masa t nxituara kundr Jezusit, se mos populli revoltohej dhe dhuna e menduar kundr Tij u kthehej atyre. Pr kt arsye kshilli u vonua t zbatonte dnimin q kishte shpallur. Shptimtari e kuptoi komplotin e priftrinjve. Ai e dinte q mezi prisnin ta zhduknin dhe kt qllim do ta arrinin shpejt. Por nuk ishte vendi ta shpejtonte krizn, prandaj u largua nga ajo krahin, duke marr dishepujt me vete. Me shembullin e Tij, Jezusi vuri n zbatim udhzimin, q u kishte dhn apostujve: "Kur t'iu prndjekin n nj qytet, ikni n nj tjetr." - Mateu10:23. Fusha pr t shptuar shpirtrat ishte shum e gjer; dhe n qoft se nuk e krkonte besnikria ndaj Tij, shrbtort e Zotit nuk duhet ta vinin veten n rrezik. Jezusi i kishte dhn bots tre vjet pun publike. Shmbulli i vtmohimit dhe i dashamirsis pa interes ishte para tyre. Jeta e Tij e pastr, me vuajtje dhe prkushtim njihej nga t gjith. Megjithat vetm pr nj koh t shkurtr prej tre vjetsh, mundi bota ta duronte pranin e Shptimtarit. Jeta e Tij kishte qen nj jet prndjekjesh dhe fyerjesh. I dbuar nga Betlehemi nga nj mbret xheloz, i hedhur posht nga njerzit e Tij n Nazaret, i dnuar me vdekje pa shkak n Jeruzalem, Jezusi, s bashku me ndjeksit e Tij t pakt, gjeti strehim t prkohshm n nj qytet t huaj. Ai, q ishte prekur m shum nga dhimbjet njerzore, q shroi t smurt, q u ktheu dritn e syve t verbrve, dgjimin t shurdhrve dhe gjuhn memecve, ai q ushqeu t uriturit dhe ngushlloi t vuajturit, u przu nga njrzit, t cilt donte t'i shptonte. Ai, q eci mbi dallgt e vrullshme dhe me nj fjal e qetsoi ngulimn e tyre t egrsuar, q largoi demont, t cilt ndrsa iknin e njohn si Birin e Perndis, Ai q prishi gjumin e vdekjes, q mrekulloi mijra njerz me fjalt e Tij t menura, nuk mundi t'i arrinte zemrat e atyre, q ishin verbuar nga paragjykimi dhe urrejtja dhe q me kokfortsi e refuzonin dritn.

285

60 Ligji i mbretris s re Bazuar tek Mateu 20:20-28; Marku 10:32-45; Luka 18:31-34. Koha e Pashkve po afrohej dhe Jezusi u kthye prsri n Jeruzalem. N zemrn e Tij ishte paqja e unitetit t prsosur me vullnetin e Atit dhe me hapa t gjall Ai ecte drejt vendit t flijimit. Por nj ndjenj misteri, frike dhe dyshimi ra mbi dishepujt. Shptimtari "shkoi para tyre, ata u habitn dhe, ndrsa e ndiqnin u friksuan." Krishti i thirri prsri t dymbdhjett dhe me nj vendosmri si asnjher tjetr, u tregoi pr tradhtimin dhe vuajtjen q do t hiqte. "Shikoni," u tha, "Po shkojm lart n Jeruzalem dhe gjithka, q kan thn profett pr Birin e njeriut, do t prmbushet. Do t'ua dorzojn johebrenjve q ta tallin, t'i prgjrohen me ligsi e ta pshtyjn. Ata do ta fshikullojn, do ta vrasin dhe t tretn dit Ai do t ringjallet. Ata nuk morn vesh asgj nga kto; ato fjal ishin t errta pr ta dhe nuk e kapn domethnien e tyre" A nuk kishin shpallur ata kudo: "Mbretria e qiellit po afrohet?" A nuk kishte premtuar Vet Krishti q shum do ulen me Abrahamin, Isakun dhe Jakobin n mbretrin e Perndis? A nuk u kishte premtuar Ai atyre q linin gjithka pr t, njqindfish bekime mbi tok dhe nj pjes n mbretrin e Tij? A nuk u kishte br Ai t dymbdhjetve premtimin e veant pr nj pozit plot nder n mbretrin e Tij, t uleshin n fron pr t gjykuar dymbdhjet fiset e Izraelit? Edhe tani Ai u tha se gjithka e shkruar nga profett n lidhje me t, do t prmbushej. A nuk e kishin parathn profett lavdin e mbretris s Mesias? Nn dritn e ktyre mendimeve, fjalt e Tij mbi tradhtin, prndjekjen dhe vdekjen dukeshin t paqarta dhe t errta. fardo lloj vshtirsish t shfaqeshin, ata besonin se mbretria e Perndis do t vendosej shpejt. Gjoni, biri i Zebedeut, ishte nj nga dy dishepujt e par q e ndoqn Jezusin. Ai dhe vllai tij Jakobi kishin qen nga t part q kishin ln gjithka pr t'i shrbyer Atij. Me gzim i kishin braktisur shtpin dhe miqt q t ishin me T. Kishin ecur dhe biseduar me T. Kishin qen me T n shtpi dhe n grumbullimet publike. Ai kishte qetsuar frikn e tyre, i kishte shptuar nga rreziku, i kishte liruar nga vuajtjet, i kishte ngushlluar n hidhrimin e tyre, dhe me durim e butsi i kishte msuar, derisa zemrat e tyre dukeshin sikur ishin ngjitur me t Tijn, dhe n zjarrin e dashuris s tyre mezi prisnin t'i rrinin sa m afr n mbretrin e Tij. Sa her i jepej mundsia, Gjoni zinte vend pran Shptimtarit, dhe Jakobi vdiste t nderohej me nj lidhje kaq t afrt me T. Nna e tyre ishte nj ndjekse e Krishtit, dhe i kishte shrbyer me dlirsi. Me dashurin dhe ambicien e nns pr bijt e saj, ajo lakmonte pr ta vendin m t nderuar n mbretrin e re. Prandaj i inkurajoi t bnin nj krkes. Nna s bashku me t bijt erdhn tek Jezusi, duke i krkuar t'u jepte nj pjes nga ajo, ku ata kishin zemrn. "far doni q t bj pr ju?" i pyeti. Nna u prgjigj: "Bj q bijt e mi t ulen, njri nga e majta, tjetri nga e djathta Jote, n mbretrin Tnde." Jezusi tregoi durim me ta. Nuk e qortoi egoizmin pr t qen m t preferuar se vllezrit e tyre. Ai u lexoi zemrat, njohu thellsin e lidhjes q kan ata me T. Dashuria e tyre nuk ishte thjesht njerzore. Megjithse e ndotur me gjra toksore, ajo rrjedh nga burimi i dashuris s Tij shptuese. Ai nuk qorton, por thellon dhe pastron. Jezusi u tha "A mundeni ju t pini nga kupa q do t pij Un, ose t pagzoheni me pagzimin q jam pagzuar Un?" Ata kujtuan fjalt e Tij

286

misterioze, q tregonin provat dhe vuajtjen dhe u prgjigjn me besim "Po, mundemi." Ata do ta quanin nder shum t madh t provonin besnikrin e tyre, duke ndar gjithka q do t'i ndodhte Zotit t tyre. "Ju do t pini me t vrtet nga kupa ime dhe do t pagzoheni me pagzimin q Un jam pagzuar." u tha. Prpara Tij ishte nj kryq n vend t nj froni, dy keqbrsit shokt e Tij njri nga e djathta, tjetri nga e majta. Gjoni dhe Jakobi do e ndanin me Mjeshtrin vuajtjen e Tij. I pari i vllezrve do vdiste nga shpata, tjetri do t vuante m gjat nga vshtirsit, fyerjet dhe prndjekjet. "Por pr t'u ulur n t djathtn ose t majtn Time," vazhdoi Ai, "nuk sht dika q e jap Un, por do t'u jepet atyre, pr t cilt Ati Im e ka prgatitur." N mbretrin e Perndis, pozicioni nuk fitohet me paraplqime. Nuk fitohet, as nuk jepet n mnyr arbitrare. Vjen si rezultat i karakterit. Kurora dhe froni jan shenja t nj gjendjeje t fituar. Jan treguesit e mposhtjes s vetes nprmjet Zoti ton, Jezus Krisht. Koh m mbrapa, kur dishepujt ishin afruar m shum me Jezusin nprmjet ndarjes s vuajtjeve t Tij, Zoti i zbuloi Gjonit se cili ishte kushti i t qenurit afr Tij n mbretrin e Tij. "At q del fitimtar," i tha Krishti, "do ta ul me Mua n fronin Tim, si dola edhe Un fitimtar dhe u ula me Atin Tim n fronin e Tij." "Fitimtarin do ta bj shtyll n tempullin e Perndis Tim dhe nuk do t dal m kurr jasht tempullit. Do t shkruaj mbi t emrin e Perndis Tim, . . . s bashku me emrin Tim t ri." - Zbulesa 3:21, 12. Kshtu apostulli Pal shkroi: "Tani jam gati t flijohem dhe m sht afruar koha t largohem. Kam br nj luft t mir, e kam prfunduar garn time, e kam mbajtur besimin. Pas ksaj m pret kurora e drejtsis q Zoti, Gjykatsi i drejt do t ma jap at dit." - 2 Timoteut 4:6-8. Ai q do t qndroj m afr Krishtit, sht ai q mbi tok ka pir m shum nga shpirti i dashuris vetsakrifikuese t Tij, dashuri, q "nuk mburret, nuk krekoset, . . . nuk krkon dobin e vet, nuk zemrohet leht, nuk e mendon t keqen q i kan br" (1 Korintasve 13:4, 5), dashuri q i shtyn dishepujt si e shtyu Zotin ton t japin gjithka, t jetojn, t punojn dhe t sakrifikohen deri n vdekje pr shptimin e njerzimit. Ky shpirt u manifestua n jetn e Palit. Ai tha, "Sepse pr mua t jetosh do t thot Krishti," sepse jeta e tij u zbulonte njerzve Krishtin "dhe t vdessh sht fitim," fitim n Krishtin. Vet vdekja do ta tregonte fuqin e hirit t Tij dhe do t mblidhte shpirtra rreth Tij. "Krishti do t rritet n trupin tim," tha ai, "qoft nprmjet jets, qoft nprmjet vdekjes." - Filipianet 1:21, 20. Kur t dhjett dgjuan krkesn e Gjonit dhe Jakobit, mbetn shum t paknaqur. Ishte pikrisht vendi m i lart n mbretri, q secili krkonte pr vete dhe u nxehn q dy dishepujt kishin krkuar nj avantazh mbi ta. Kur grindja se kush duhet t ishte m i madhi ishte gati pr t filluar, Jezusi i thirri dhe u tha dishepujve t indinjuar "Ju e dini q, ata q e mbajn veten si sundues t kombeve bhen zotr mbi to e m t mdhenjt e tyre ushtrojn pushtet mbi to. Por mes jush nuk sht kshtu." N mbretrit e bots, pozit do t thot vetmburrje. Populli ekzistonte pr t mirn e klasave sunduese. Influenca, pasuria, arsimi ishin mnyra pr t fituar kontroll mbi masat n shrbim t udhheqsve. Klasat e larta duhet t mendonin, t vendosnin, t knaqeshin dhe t sundonin; klasat e ulta duhet t bindeshin dhe t shrbenin. Feja, ashtu si gjrat e tjera ishte shtje autoriteti. Njerzit duhet t besonin dhe praktikonin si i drejtonin eprort e tyre. E drejta e njeriut pr t menduar dhe vepruar vet, nuk njihej fare. Krishti po themelonte nj mbretri mbi parime t tjera. Ai i thrriste njerzit jo n autoritet, por n shrbim, t fortt pr t mbajtur paqndrueshmrit e t dobtve. Fuqia, pozita, dhuntia,

287

arsimi e vendosnin zotruesin e tyre nn detyrimin e madh pr t'i shrbyer njerzve. Edhe m t vegjlve dishepuj t Krishtit iu tha, "Te gjitha jan pr t mirn tuaj." - 2 Korintasve 4:15. "Biri i njeriut nuk erdhi q t'i shrbenin, por q t shrbente dhe pr ta dhn jetn e Tij si shpagim pr t tjert." Midis dishepujve t Tij Jezusi ishte n t gjitha kuptimet nj kujdestar, nj mbarts i barrs. Ai mori pjes n varfrin e tyre, u vetsakrifikua pr shkak t tyre. Ecte para tyre pr t'i sheshuar vendet e vshtira, dhe s shpejti do ta konsumonte punn, duke dhn jetn e Tij. Parimi me t cilin u soll Jezusi duhet t vr n veprim antart e kishs q sht trupi i Tij. Plani dhe themeli i shptimit sht dashuria. N mbretrin e Krishtit m t mdhenjt jan ata q ndjekin shembullin q Ai ka dhn dhe sillen si barinj t tufs s Tij. Fjalt e Palit zbulojn dinjitetin e vrtet dhe nderin e jets s krishter: "Megjithse jam i lir dhe nuk varem nga askush, e kam br veten skllav t t gjithve" "pa krkuar shptimin tim, po at t shum njerzve, q t shptohen." - 1 Korintasve 9:19; 10:33. Pr sa i prket ndrgjegjes, shpirti nuk duhet t pengohet. Askush nuk duhet t kontrolloj mendjen e tjetrit, t gjykoj pr tjetrin, apo t'i urdhroj detyrn. Perndia i jep do shpirti lirin pr t menduar dhe pr t ndjekur bindjet e Tij. "Secili nga ne do t jap llogari pr veten para Perndis." Askush nuk ka t drejt t prziej individualitetin e tij me at t nj tjetri. N t gjitha shtjet prfshihet parimi, "Le t jet secili i bindur n mendjen e vet." - Romakve 14:12, 5. N mbretrin e Perndis nuk ka shtypje nga zotrinjt as sjellje t detyruar. Engjjt e qiellit nuk vijn n tok pr t sunduar dhe pr t krkuar nderim, por si lajmtar t mshirs, pr t bashkpunuar me njeriun n lartsimin e njerzimit. Parimet dhe vet fjalt e msimit t Shptimtarit, me bukurin e tyre hyjnore, mbetn n kujtesn e dishepujve t Tij t dashur. N ditt e tij t fundit barra e Gjonit ndaj kishave ishte: "Ky sht mesazhi q keni dgjuar q n fillim: t duam njri-tjetrin." "Ja si e kuptojm dashurin e Perndis, sepse Ai ka dhn jetn e Tij pr ne dhe ne duhet t japim jetn pr vllezrit." - 1 Gjoni 3:11, 16. Kjo ishte fryma q prshkonte kishn e hershme. Pas derdhjes s Fryms s Shenjt "T gjith ata q kishin besuar kishin nj zemr dhe nj shpirt t vetm; askush nuk thoshte se prona ishte e vetja." "Asnjri prej tyre nuk ishte nevojtar." "Apostujt me nj fuqi t madhe dshmonin ringjalljen e Zotit Jezus dhe nj hir i madh imbuloi ata t gjith." - Veprat e Apostujve 4:32, 34, 33.

288

61 Zakeu Bazuar tek Luka 19:1-10. Rrugs pr n Jeruzalem "Jezusi hyri dhe po kalonte npr Jeriko." Disa milje larg Jordanit, n ann perndimore t lugins, q hapej n nj fush shtrihej qyteti n mes t nj gjelbrimi tropikal dhe nj bukurie natyrore t shklqyer. Me palmat dhe kopshtet e pasura, q ujiteshin me burime t freskta uji, ai shklqente si nj smerald n mes t kodrave glqerore dhe luginave ndrmjet Jeruzalemit dhe ktij qyteti fushor. Shum karavan, q shkonin n fest kalonin npr Jeriko. Ardhja e tyre ishte gjithmon nj koh feste, por njerzit tani i kishte nxitur nj interes m i madh. Kishin marr vesh se msuesi Galileas, q pak koh m par solli n jet Llazarin, ishte n mes t turms dhe, megjithse qarkullonin pshpritje mbi komplotin e priftrinjve, njerzit mezi prisnin ta nderonin. N koht e vjetra Jeriko ishte nj nga qytetet e veuara dhe shum priftrinj banonin aty. Qyteti kishte nj popullsi me karakter shum t ndryshm. Ishte nj qendr e madhe qarkullimi, ku gjendeshin ushtar dhe oficer romak, t huaj nga zona t ndryshme, ndrkoh q mbledhja e takss doganore e bnte at shtpin e shum taksambledhsve. "I pari i taksambledhsve," Zakeu, ishte jude dhe urrehej nga bashkqytetart e tij. Rangu dhe pasuria e tij ishte shprblimi i nj zanati, q ata e urrenin dhe q konsiderohej si emr tjetr pr padrejtsin dhe zhvatjen. Megjithat, punonjsi i pasur i dogans nuk ishte njeriu m i ngurt i bots, ashtu si dukej. Nn dukjen e tij materialiste dhe krenare fshihej nj zemr e ndjeshme ndaj ndikimeve hyjnore. Zakeu kishte dgjuar pr Jezusin. Lajmi pr At q ishte sjell me mirsi dhe njerzi me klasat e dnuara ishte prhapur an e mban. Te ky kryetaksambledhs ishte zgjuar dshira pr nj jet m t mir. Jo shum larg nga Jeriko, Gjon Pagzori kishte predikuar n lumin Jordan dhe Zakeu e kishte dgjuar thirrjen e tij pr pendim. Udhzimi ndaj taksambledhsve, "Mos krkoni m shum se ajo q u sht caktuar" (Luka 3:13), megjithse s jashtmi ishte nnvlersuar, ishte ngulitur n mendjen e tij. Ai i njihte Shkrimet dhe u bind se praktika e tij ishte e gabuar. Tani kur dgjoi fjalt q thuhej se vinin nga Msuesi i Madh, ndjeu se ishte mkatar n syt e Perndis. Por ajo q kishte dgjuar pr Jezusin, ndezi shpres n zemrn e tij. Pendimi, reformimi i jets, ishte i mundur edhe pr t. A nuk ishte taksambledhs nj nga dishepujt m t besuar t Msuesit t ri? Zakeu filloi menjher t ndiqte bindjen, q ishte fiksuar n mendjen e tij dhe t'i dmshprblente ata, me t cilt kishte qen i padrejt. Ai tashm kishte fillur t'i rishikonte hapat t tij. Kur n Jeriko u prhap lajmi se Jezusi po hynte n qytet, Zakeu vendosi ta takonte. Ai kishte filluar t kuptonte sa t hidhura jan frytet e mkatit dhe sa i vshtir ishte shtegu i atij, q prpiqej t kthehej nga nj udh e gabuar. Ishte e vshtir pr t q t duronte kur e keqkuptonin, kur i shihnin me dyshim dhe mosbesim prpjekjet e tij pr t ndrequr gabimet. Kryetaksambledhsi ishte i etur pr t par fytyrn e Atij, fjalt e t cilit kishin sjell shpresn n zemrn e tij. Rrugt zienin nga njerzit dhe Zakeu, q ishte trupvogl nuk shihte asgj sipr kokave t njerzve. Askush nuk i hapte rrugn, prandaj, duke ecur pak m prpara se turma, aty ku nj pem e madhe fiku zgjatej mbi rrug, taksambledhsi i pasur zuri vend midis degve prej nga mund t vzhgonte vargun e njerzve q po vinte. Turma afrohet, i kalon pran dhe Zakeu kontrollon me sy krkues pr t dalluar figurn e Atij q mezi pret t shoh. Prmbi zhurmn e priftrinjve dhe rabive dhe t brtiturave mikpritse t turms, dshira e pashprehur e kryetaksambledhsit i foli zemrs s Jezusit. Papritur, pikrisht posht pems s

289

fikut ndalon nj grup njerzish dhe Ai ngre syt lart. Shikimi i Tij duket sikur i lexon shpirtin. Duke vn n dyshim shqisat e tij, njeriu mbi pem dgjon fjalt: "Zake, zbrit shpej posht, sepse sot duhet t qndroj n shtpin tnde." Turma hapet dhe Zakeu, duke ecur si n ndrr, i udhheq pr n shtpin e tij. Por rabit shikojn me fytyra t ngrysura dhe mrmrisin me paknaqsi dhe prbuzje "Ai hyri pr t bujtur te nj mkatar." Zakeu ishte prekur thell, ishte mahnitur dhe kishte mbetur pa fjal me dashurin dhe prfilljen q Jezusi i kishte treguar, duke pranuar t'i fliste atij, q ishte aq t padenj. Tani dashuria dhe besnikria ndaj Msuesit t tij t ri i zgjidhi buzt. Ai do ta bnte publik rrfimin dhe pendimin e tij. N prani t turms "Zakeu u ngrit dhe i tha Zotit: Ja, gjysmn e pasurive t mia, o Zot, po ua jap t varfrve; dhe po t'i kem marr ndokujt ndonj gj me mashtrim, do t'ia kthej katrfish." "Jezusi i tha: Sot n kt shtpi ka hyr shptimi, sepse edhe ky njeri sht bir i Abrahamit." Kur sundimtari i ri, i pasur ishte larguar nga Jezusi, dishepujt kishin mbetur gojhapur me thnien e Mjeshtrit t tyre: "Sa e vshtir sht pr ata, q i besojn pasuris t hyjn n mbretrin e Perndis!" Ata ishin shprehur me njri-tjetrin: "Ather, kush mund t shptohet?" Tani ata po shikonin shfaqjen e s vrtets s fjalve t Krishtit "Gjrat, q jan t pamundura pr njerzit, jan t mundura pr Perndin." - Marku 10:24, 26; Luka 18:27. Ata pan se si nprmjet hirit t Perndis, nj i pasur mund t hynte n mbretri. Prpara se Zakeu t shikonte fytyrn e Krishtit, ai kishte filluar punn, q tregonte se ishte penduar vrtet. Ai e kishte rrfyer mkatin e tij para se t akuzohej nga njerzit. Ai i ishte dorzuar bindjes s Fryms s Shenjt dhe kishte filluar t zbatonte msimin e fjalve t shkruara pr Izraelin e lasht si dhe pr veten ton. Zoti kishte thn koh m par "N rast se vllai yt varfrohet dhe ndodhet ngusht, ti do ta prkrahsh, qoft i huaj ose mik, q t mund t jetoj pran teje. Mos nxirr nga ai asnj prfitim ose dobi; por ki frik nga Perndia yt dhe yt vlla do t jetoj pran teje. Nuk do t'i japsh hua parat e tua me kamat, as do t'i japsh ushqimet e tua pr t nxjerr prfitim." "Nuk do ta shtypni njri-tjetrin, por kini frik nga Perndia juaj." Levitiku 25:35-37, 17. Kto fjal ishin thn nga vet Krishti, kur Ai ishte i fshehur n kolonn e res, dhe prgjigjia e par e Zakeut ndaj dashuris s Krishtit u manifestua n dhembshurin q ai tregoi ndaj t varfrve dhe atyre q vuajn. Midis taksambledhsve kishte nj marrveshje, q ata t shtypnin popullin dhe t mbshtesnin njri-tjetrin n praktikat e tyre mashtruese. Me zhvatjen e tyre ata po bnin at q tashm ishte kthyer n nj zakon universal. Edhe priftrinjt dhe rabit q i prbuznin ata, ishin fajtor pr pasurim me metoda t pandershme nn petkun e detyrs s tyre t shenjt. Por, sapo Zakeu iu dorzua ndikimit t Fryms s Shenjt, ai hoqi dor nga praktikat e pandershme. Asnj pendim nuk sht i vrtet nse nuk sjell ndryshim rrnjsor. Drejtsia e Krishtit nuk sht nj rrob pr t mbuluar mkatin e parrfyer dhe t pafalur. Ajo sht nj parim i jets, q transformon karakterin dhe kontrollon sjelljen. Shenjtria nuk sht e pjesshme pr Perndin. Esht dorzimi i plot i zemrs dhe i jets pr t lejuar t banojn brenda nesh parimet e qiellit. I krishteri, n jetn e tij n biznes duhet t'i paraqes bots mnyrn, me t ciln Zoti do t'i drejtonte ndrmarrjet e biznesit. N do marrveshje ai duhet t bj t njohur se Zoti sht msuesi yn. "Shenjtria n Zotin" duhet t shkruhet n do regjistr dhe libr llogarie, n do dokument, flet dorzimi apo fatur shkmbimi. Ata q pretendojn se jan ndjeks t Krishtit dhe q sillen n nj mnyr t padrejt, bjn dshmi t rreme kundr karakterit t shenjt, t drejt dhe t mshirshm t Perndis. do shpirt i penduar, si Zakeu, e tregon hyrjen e Krishtit n zemrn e tij, nprmjet braktisjes s praktikave t padrejta, q i njollosnin jetn. Ashtu si

290

kryetaksambledhsi, ai do t jap prova t sinqeritetit t tij nprmjet dmshprblimeve. Zoti thot: "N rast se i pabesi kthen pengun, kthen at q ka vjedhur dhe ecn sipas statuteve t jets, pa kryer paudhsi, . . . asnj nga mkatet q ka kryer nuk do t prmendet kundr tij. . . . Ai do t jetoj me siguri." - Ezekieli 33:15, 16. Nse ne kemi dmtuar t tjert nprmjet nj marrveshjeje t padrejt biznesi, kemi mashtruar n tregti, ia kemi hedhur njeriu, edhe po t ket qen brenda ligjit, duhet ta rrfejm gabimin dhe t dmshprblejm brenda mundsive tona. sht e drejt q ne t kthejm jo vetm at q kemi marr, por gjithka, q do ishte mbledhur po t ishte prdorur drejt dhe me menuri gjat kohs q ishte nn zotrimin ton. Shptimtari i tha Zakeut, "Sot shptimi hyri n kt shtpi." Jo vetm Zakeu u bekua, por bashk me t e gjith shtpia e tij. Krishti i shkoi n shtpi pr t'i dhn msimet e s vrtets dhe pr t udhzuar familjen e tij mbi gjrat e mbretris. Ata ishin prjashtuar nga sinagoga nga prbuzja e rabive dhe adhuruesve. Por tani shtpia m e nderuar n t gjith Jerikon u mblodh rreth Msuesit hyjnor dhe i dgjoi vet fjalt e jets. Kur Jezusi pranohet si Shptimtar personal, shptimi vjen tek shpirti. Zakeu e pranoi Jezusin, jo thjesht si nj mik kalimtar n shtpin e tij, por si At, q do t banonte n tempullin e shpirtit. Skribt dhe farisenjt e akuzuan si mkatar, ata murmuritn kundr Krishtit, q shkoi si mik n shpin e tij, por Zoti e njohu at si bir t Abrahamit. Sepse "ata q vijn prej besimit, jan bij t Abrahamit." - Galatasve 3:7.

291

62 Festa n shtpin e Simonit Bazuar tek Mateu 26:2-13; Marku 14:3-11; Luka 7:36-50; Gjoni 11:55-57; 12:1-11. Simoni i Betanis konsiderohej dishepull i Jezusit. Ai ishte nga t paktt farisenj, q ishte bashkuar hapur me ndjeksit e Krishtit. Ai e njihte Jezusin si msues dhe shpresonte q Ai t ishte Mesia, por nuk e kishte pranuar si Shptimtar. Karakteri i tij nuk ishte transformuar, parimet e tij nuk kishin ndryshuar. Simoni ishte shruar nga lebroza dhe pikrisht kjo e kishte trhequr drejt Jezusit. Ai dshironte t'i tregonte mirnjohje, prandaj gjat vizits s fundit t Jezusit n Betani, ai bri nj fest pr Shptimtarin dhe dishepujt e Tij. Kjo fest mblodhi bashk shum nga judenjt. N kt koh n Jeruzalem kishte filluar nj trazir e madhe. Krishti dhe misioni i Tij po trhiqte vmendjen m shum se kurr Ata q kishin ardhur n fest i vrenin nga afr lvizjet e Tij dhe disa prej tyre me sy armiqsor. Shptimtari kishte arritur n Betani, gjasht dit para Pashks dhe si e kishte zakon vendosi t pushonte n shtpin e Llazarit. Turmat e udhtarve q kalonin n qytet, kishin prhapur lajmin se Ai po vinte n Jeruzalem dhe se do t qndronte gjat Sabatit n Betani. Midis njerzve kishte nj entuziazm t madh. Shum u dyndn n Betani, disa nga dashuria pr Jezusin dhe t tjert nga kurioziteti pr t par at, q ishte ngritur prej s vdekuri. Ata prisnin t dgjonin prej Llazarit nj prshkrim t mrekullueshm t pamjeve q kishte par pas vdekjes. Por u habitn q nuk u tha asgj. Ai nuk kishte far t'u tregonte. Shkrimet e frymzuara thon: "T vdekurit nuk din asgj. . . . Dashuria, urrejtja dhe smira e tyre jan zhdukur tashm." - Predikuesi 9:5, 6. Por Llazari kishte nj dshmi t mrekullueshme pr t dhn n lidhje me veprn e Krishtit. Ai ishte ngritur nga vdekja pr kt qllim. Me siguri dhe pushtet ai shpalli se Jezusi ishte Biri i Perndis. Lajmet q u uan n Betlehem nga vizitort e Betanis e rritn edhe m shum kuriozitetin. Njerzit prisnin me padurim t shikonin dhe dgjonin Jezusin. Krkonin t dinin nse Llazari do ta shoqronte At n Jeruzalem dhe, nse profeti do t kurorzohej mbret gjat Pashks. Priftrinjt dhe krert pan se pushteti i tyre mbi njerzit po dobsohej prsri dhe zemrimi i tyre ndaj Jezusit u b edhe m i madh. Mezi prisnin rastin ta largonin nga rruga e tyre. Ndrsa koha kalonte, filluan t friksohen se ndoshta Ai nuk do t vinte fare n Jeruzalem. Ata kujtonin se sa her u ishte shmangur Ai planeve t tyre vrasse. Trembeshin se mos tani Ai i kishte lexuar qllimet e tyre ndaj Tij dhe qndronte larg. Nuk e fshihnin dot ankthin e tyre dhe pyesnin njritjetrin: "Si thua, a do t vij n fest?" Farisenjt dhe priftrinjt thirrn kshillin e tyre. Q nga ngritja e Llazarit, simpatia e njerzve ishte shum e madhe pr Jezusin dhe do t ishte e rrezikshme ta arrestonin hapur. Prandaj autoritetet vendosn ta kapnin n fshehtsi dhe t'ia bnin gjyqin sa m qet t ishte e mundur. Ata shpresonin q kur dnimi i Tij t bhej i njohur, opinioni i lkundur publik t kthehej n favor t tyre. Kshtu propozuan ta shkatrronin Jezusin. Por sa koh q Llazari jetonte, priftrinjt dhe rabit e dinin se nuk ishin t sigurt. Vet ekzistenca e nj njeriu q kishte qen n varr katr dit dhe q ishte kthyer nga nj fjal e Jezusit, hert a von do t shkaktonte reagim. Njerzit do t hakmerreshin ndaj udhheqsve t tyre, q i morn jetn Atij, q ishte n gjendj t bnte nj mrekulli t till. Kshtu Sinedri vendosi q edhe Llazari duhej t vdiste. Deri ktu i ojn zilia

292

dhe paragjykimi skllevrit e tyre. Urrejtja dhe mosbesimi i udhheqsve judenj kishte arritur deri aty, sa ata donin t'i merrnin jetn atij, q fuqia pakufi e kishte shptuar nga varri. Ndrsa n Jeruzalem prgatitej ky komplot, Jezusi dhe miqt e tij ishin ftuar n festn e Simonit. N tryez pran Shptimtarit qndronte nga njra an Simoni, t cilin e kishte shruar nga nj smundje e neveritshme dhe nga ana tjetr Llazari, t cilin e kishte ngritur nga vdekja. Marta shrbente, kurse Maria dgjonte me vmendje do fjal, q dilte nga buzt Jezusit. Me mshir Jezusi i kishte falur mkatet e saj, kishte thirrur nga varri vllan e saj t dashur, prandaj zemra e Maris ishte mbushur me mirnjohje. Ajo kishte dgjuar Jezusin t fliste pr vdekjen e Tij t afrt dhe me dhimbjen dhe dashurin e saj t thell, ajo dshironte t'i tregonte nderim. Me sakrific t madhe ajo kishte bler nj en alabastri "me vaj ermir shum t mueshm," me t cilin t vajoste trupin e Tij. Por shum po shpallnin se Ai ishte gati t kurorzohej mbret. Hidhrimi i saj u kthye n gzim dhe kishte shum dshir t'ia shprehte e para nderimin Zotit t saj. Theu enn me vaj dhe e derdhi mbi kokn dhe kmbt e Jezusit, pastaj u gjunjzua duke qar, ia lagu kmbt me lott e saj dhe ia fshiu me flokt e saj t gjat val-val. Ajo u prpoq t mos e shihnin dhe ndoshta lvizjet e saj nuk u vun re, por vaji e mbushi dhomn me arom dhe shfaqi aktin e saj para gjith t pranishmve. Juda e pa kt gj me paknaqsi t madhe. N vend q t priste se 'do t thoshte Krishti pr kt, ai filloi t'u pshpriste ankesn e tij atyre q ishin afr, duke e hedhur qortimin mbi Krishtin pr kt shpenzim t kot. Me zgjuarsi ai bri sygjerime q mund t ringjallnin paknaqsi. Juda kujdesej pr parat midis dishepujve dhe nga depozita e tyre e vogl ai kishte trhequr fshehurazi pr prdorimin e tij, duke i zvogluar rezervat n nj shum t varfr. Ishte i gatshm t fuste n qese fardo q mund t mblidhte. Nga thesari i tyre merreshin shpesh para pr t lehtsuar t varfrit dhe kur blehej dika, q Juda nuk e konsideronte t rndsishme, ai thoshte: "Pse ky harxhim? Pse t mos ishte vn kjo n qesen, q un mbaj pr t varfrit?" Veprimi i Maris ishte kaq n kontrast me egoizmin e tij, sa q atij i erdhi turp. Si e kishte zakon, u prpoq t jepte nj arsye t vlefshme pr kundrshtimin e tij ndaj dhurats. Duke u kthyer nga dishepujt i pyeti: "Pse nuk u shit ky vaj pr treqind denar dhe t'u jepej t vobektve? Kt e tha jo se i vinte keq pr t varfrit, por sepse ishte hajdut dhe mbante qesen, q e kishte zbrazur duke marr prej saj." Juda nuk kishte zemr pr t varfrit. Po t ishte shitur vaji i Maris dhe parat t binin n duart e tij, t varfrit nuk do t kishin ndonj prfitim. Juda e vlersonte veten e tij pr aftsi t larta drejtuese. Meq ishte financieri e mendonte veten shum m lart se shokt e tij dishepuj dhe i kishte br edhe ata q ta konsideronin t till. U kishte fituar besimin dhe kishte ndikim t madh mbi ta. Keqardhja e tij e shtirur pr t varfrit i gnjeu ata dhe nnkuptimet e tij plot mjeshtri i bn q ta shikonin me mosbesim prkushtimin e Maris. Mrmritja u shprnda rreth tavolins: "Prse ky harxhim? Ky vaj mund t ishte shitur shtrenjt dhe parat t'u jepeshin t varfrve." Maria i dgjoi kto fjal kritikuese. Zemra iu drodh nga brenda. Kishte frik se mos motra do ta qortonte. Edhe Mjeshtri mund ta quante t pakujdesshme. Pa krkuar falje apo u shfajsuar ajo ishte gati t largohej e krrusur, kur u dgjua zri i Zotit t saj: "Lreni t qet, pse e mrzisni?" E vuri re se ishte e turpruar dhe e piklluar. E dinte se me kt akt shrbimi ajo kishte shprehur mirnjohjen pr faljen e mkateve t saj dhe ia lehtsoi zemrn. Duke ngritur zrin mbi pshprimat kritikuese, Ai tha: "Ajo m bri nj shrbim t mir. T varfrit do t'i keni gjithmon me vete dhe mund t'u bni t mira sa her t doni. Por Mua nuk do t m keni gjithmon. Ajo bri sa mundi; e prgatiti trupin tim pr varrim." Vajin ermir, q Maria kishte menduar ta derdhte mbi trupin e vdekur t Shptimtarit e hodhi mbi formn e Tij t gjall. Kur Ai t ishte i vdekur, era e mbl do t ishte prhapur vetm n

293

varr. Ndrsa tani kjo arom gzoi zemrn e Tij me sigurin pr besimin dhe dashurin e saj. Jozefi i Arimates dhe Nikodemusi, nuk ia dhan dhuratn e dashuris Jezusit kur ishte gjall. Me lot t hidhur blen parfume t muara pr trupin e Tij t ftoht e pa jet. Grat, q blen vajra ermira pr n varr, pan se kishte qen e kot, sepse Ai ishte ngritur. Por Maria derdhi dashurin e saj mbi Shptimtarin dhe e vajosi pr varrim kur Ai ishte i vetdijshm pr prkushtimin e saj. Ndrsa shkonte drejt errsirs s gjyqit t Tij t madh, mbarte me vete kujtimin e atij veprimi, zelli i dashuris s prjetshme prej t shptuarve t Tij. Ka shume nga ata, q sjellin dhurata t muara pr t vdekurit. Ndrsa qndrojn para trupave t ftoht e t heshtur thon lirshm fjal dashurie. Butsi, vlersim, prkushtim lshohen mbi at q nuk sheh, as dgjon. Sikur kto fjal t ishin thn ather kur shpirti i lodhur kishte aq shum nevoj, kur veshi t dgjonte dhe zemra t ndjente, sa e vyer do t kishte qen aroma e tyre! Maria nuk e dinte gjith kuptimin e veprs s saj t dashuris. Ajo nuk u prgjigjej dot akuzuesve t saj. Nuk mund t shpjegonte pse kishte zgjedhur at rast pr t vajosur Jezusin. Fryma e Shenjt kishte planifikuar pr t dhe ajo i ishte bindur nxitjeve t Saj. Frymzimi nuk denjon t jap arsye. Nj prani e padukshme i flet mendjes dhe shpirtit dhe e shtyn zemrn n veprim. Ky sht justifikimi i saj. Krishti i tregoi Maris kuptimin e veprimit t saj dhe me kt Ai i dha asaj m tepr se 'mori. "Ajo e hodhi kt vaj mbi trupin Tim," tha Ai, "pr t m prgatitur pr varrim." Ashtu si u thye ena prej alabastri, duke mbushur dhomn me ern e saj t kndshme, ashtu do vdiste edhe Krishti dhe trupi i Tij do thyhej. Por Ai do t ngrihej nga varri dhe aroma e trupit t Tij do t mbushte gjith tokn. Krishti "na deshi dhe dha Veten e Tij pr ne, si ofert dhe flijim Perndis, si nj parfum ermir." - Efesianve 5:2. "Me t vrtet po iu them," deklaroi Krishti, "Kudo q t predikohet ungjilli n mbar botn, do t flitet edhe pr at q bri kjo grua, pr ta kujtuar." Duke par drejt s ardhmes, Shptimtari foli me siguri pr ungjillin e Tij. Ai do t predikohej anemban bots. Pr sa koh t shprndahej ungjilli, dhurata e Maris do t lironte aromn e saj dhe zemrat do t bekoheshin nprmjet sjelljes s saj t pastudiuar. Mbretri do t ngriheshin dhe do t binin; emrat e monarkve dhe sundimtarve do t harroheshin, por veprimi i ksaj gruaje do t bhej i pavdekshm npr faqet e historis s shenjt. Deri n fund t kohrave, ajo en alabastri e thyer do t tregonte historin e dashuris s begat pr racn mkatare. Veprimi i Maris ishte n kontrast t thell me at q do t bnte Juda. far msimi t rrept mund t'i ket dhn Krishti atij, q hodhi farn e kritiks dhe t mendimit t keq n mendjet e dishepujve! Me sa drejtsi akuzuesi duhet t jet akuzuar! Ai q lexon motivet e do zemre dhe kupton do veprim, duhet t ket hapur para t pranishmve n fest kapituj t errt n prvojn e Juds. Gnjeshtra boshe, mbi t ciln tradhtari mbshteti fjalt e Tij u zbulua, sepse n vend q t'i vinte keq pr t varfrit, ai u zhvaste parat pr lehtsimin e tyre. Kundr tij mund t ishte nxitur indinjimi pr shtypjen q u bnte vejushave, jetimve dhe mditsve. Por nse Jezusi do t'ia kishte zhveshur maskn Juds, kjo mund t ishte marr si arsyeja pr tradhtin e tij. Dhe megjithse do t ishte akuzuar si hajdut, Juda do t fitonte keqardhje edhe midis dishepujve. Shptimtari nuk e qortoi, duke shmangur kshtu shkakun pr tradhtin e tij. Por shikimi q Jezusi i hodhi Juds e bindi at se Shptimtari deprtoi n hipokrizin e tij dhe lexoi karakterin e tij t ult dhe t prbuzur. Duke lavdruar veprimin e Maris, q ishte dnuar aq rnd, Krishti qortoi Judn. Prpara ksaj, Shptimtari nuk i kishte br asnj vrejtje direkte. Tani qortimi e brente nga brenda dhe vendosi t hakmerrej. Nga darka ai u nis menjher n pallatin e kryepriftit, ku gjeti kshillin t mbledhur dhe u ofroi t'u dorzonte Jezusin n duar.

294

Priftrinjt u gzuan pa mas. Ktyre udhheqsve t Izraelit u ishte dhn privilegji ta pranonin Jezusin si Shptimtar, pa para dhe pa mim. Por e refuzuan dhuratn e muar, q iu dha me shpirt t ngroht dashurie. Ata refuzuan t pranonin shptimin, q vlente m shum se ari dhe e blen Zotin e tyre pr tridhjet copa argjendi. Juda e kishte ushqyer kopracin, derisa ajo mposhti do tipar t mir t karakterit t tij. Ai u ankua ndaj oferts, q iu dha Jezusit. Zemra e tij digjej nga zilia q Shptimtari t merrte nj dhurat t prshtatshme pr mbretrit e toks. Pr nj shum shum m t vogl se mimi i ens prej alabastri, ai tradhtoi Zotin e tij. Dishepujt nuk ishin si Juda. Ata e donin Shptimtarin. Por nuk e vlersuan drejt karakterin e Tij t lartsuar. Po t arrinin t kuptonin at q Ai kishte br pr ta, ata do t ndjenin se asgj e hedhur mbi T nuk ishte dm. Dijetart nga Lindja, q dinin aq pak pr Jezusin, e kishin vlersuar me t vrtet nderin, q i takonte Atij. Ata i solln dhurata t muara Shptimtarit dhe u prkuln me nderim para Tij, kur ishte vetm nj foshnje n grazhd. Krishti i vlerson veprat, q bhen me nderim nga zemra. Kur dikush i bnte nj nder, Ai e bekonte at me mirsjellje qiellore. Ai nuk i refuzonte lulet m t thjeshta, t mbledhura nga dora e nj fmije dhe q i jepeshin me dashuri. Ai pranonte ofertat e fmijve, i bekonte dhe i shkruante emrat e tyre n librin e jets. N Shkrime, vajosja e Jezusit nga Maria prmendet pr ta dalluar at nga Marit e tjera. Aktet e dashuris dhe nderimit jan pr Jezusin prov e besimit n t si Biri i Perndis. Fryma e Shenjt e prmend si prov t besnikris s gruas ndaj Krishtit: "Nse u ka lar kmbt shenjtorve, u ka dhn ndihm atyre q jan n hall, dhe nuk sht kursyer t bj do vepr t mir." - 1 Timoteut 5:10. Krishti u ngazllye nga dshira e zellshme e Maris pr t br vullnetin e Zotit t saj. Ai e pranoi pasurin q vinte nga dashuria e pastr, t ciln dishepujt e Tij nuk mund dhe nuk donin ta kuptonin. Dshira q kishte Maria pr t'i br kt shrbim Zotit t saj kishte m vler pr Krishtin se t gjith vajrat e muara n bot, sepse shprehte vlersimin e bots pr Shptimtarin. Ishte dashuria pr Krishtin q e shtyu at. Prsosmria e pakrahasueshme e karakterit t Krishtit mbushi shpirtin e saj. Ai vaj ishte simbol i zemrs s asaj q e dha. Ishte shfaqja e jashtme e dashuris q ushqehej nga burime qiellore derisa shprtheu. Vepra e Maris ishte msimi, q u nevojitej dishepujve pr t'iu treguar se Jezusit do t'i plqente shprehja e dashuris s tyre pr T. Ai kish qen gjithka pr ta dhe ata nuk e kuptuan se shpejt do t ndaheshin nga prania e Tij, se shpejt nuk do t mund t'i shprehnin mirnjohje pr dashurin e Tij t madhe. Vetmia e Krishtit, i ndar nga oborret qiellore, pr t jetuar jetn e njerzve, kurr nuk u kuptua apo vlersua ashtu si duhej nga dishepujt. Ai shpesh pikllohej, sepse dishepujt e Tij nuk i jepnin at q duhej t merrte prej tyre. Ai e dinte se po t ishin nn ndikimin e engjjve qiellor q e shoqronin, ata gjithashtu do t mendonin se nuk ka ofert me vler t mjaftueshme pr t shprehur dashurin shpirtrore t zemrs. Njohuria e mvonshme i bri t shihnin kuptimin e vrtet t shum gjrave, q ata mund t kishin br pr Jezusin si shprehje e dashuris dhe mirnjohjes n zemrat e tyre, ndrsa ishin afr Tij. Kur Jezusi nuk ishte m me ta dhe ata u ndien me t vrtet si delet pa bari, filluan t kuptonin se si mund t'ia kishin shprehur kujdesin, q do t sillte gzim n zemrn e Tij. Ata nuk ia hodhn m fajin Maris, por vetes. Oh, sikur t mund ta trhiqnin prapa kritikn e tyre, faktin se t varfrit e meritonin m shum at dhurat sesa Krishti! Ata e ndjen thell qortimin, ndrsa trhiqnin prej kryqit trupin e mavijosur t Zotit t tyre. E njjta munges ndihet edhe n botn ton sot. Pak e vlersojn at q Krishti sht pr ta. Po ta bnin do t shprehnin dashurin e madhe t Maris, vajosja do t bhej me dshir. Vaji i kushtueshm nuk do t quhej dm. Asgj nuk do t quhej shum e shtrenjt pr t'iu dhn

295

Krishtit, asnj vetmohim apo vetsakrifikim nuk do t ishte shum i madh pr t'u duruar pr hir t Tij. Fjalt e thna me zemrim, "Prse ky harxhim?" solln t gjall prpara Krishtit sakrificn m t madhe t br ndonjher, dhuratn e Vetvetes si pajtim pr botn e humbur. Zoti do ishte kaq bujar pr familjen e Tij njerzore, saq nuk mund t thuhej pr T se mund t bnte m tepr. Me dhuratn e Jezusit, Perndia dha gjith qiellin. Nga pikpamja njerzore kjo sakrific ishte nj shpenzim i tepruar. Pr arsyen njerzore i gjith plani i shptimit sht nj harxhim mshire dhe rezervash. Vetmohimin dhe sakrifikimin me gjith zemr e shohim kudo. Qeniet qiellore mund ta shohin me habi familjen njerzore, q refuzon t lartsohet, t pasurohet me dashurin e pakufi t shprehur n Krishtin. Ata mund t shprehen: "Prse ky shpenzim i madh?" Por shlyerja pr botn e humbur duhet t ishte e plot dhe e pasur. Oferta e Krishtit ishte jashtzakonisht e pasur pr t prfshir do shpirt q Perndia kishte krijuar. Nuk mund t kufizohej pr t mos e tejkaluar numrin e atyre, q do e pranonin Dhuratn e madhe. Jo t gjith jan shptuar, megjithat, plani i shptimit nuk sht shpenzim i kot, meqense nuk prmbushi gjithka q siguron gjersia e tij. Duhet t ket mjaft edhe pr t ruajtur. I zoti i shtpis, Simoni u ndikua nga kritika e Juds pr dhuratn e Maris dhe u habit me sjelljen e Jezusit. Krenaria e tij prej fariseu u ofendua. E dinte se shum prej miqve t tij po e shikonin Krishtin me mosbesim dhe paknaqsi. Simoni tha n zemrn e tij: "Po t ishte ky Njeri profet, do ta dinte se kush dhe far lloj gruaje sht ajo q po e prek, sepse ajo sht nj mkatare." Kur Jezusi e shroi Simonin nga lebroza, ai e shptoi nga nj vdekje, q po e hante t gjall. Tani Simoni vinte n dyshim nse Shptimtari ishte profet. Meq Krishti e lejoi kt grua t'i afrohej, meq Ai nuk e prbuzi me indinjim si dik, mkatet e t cilit ishin shum t mdha pr t'u falur, meq nuk i tregoi se Ai e dinte se ajo ishte mkatare, Simoni u shty t mendonte se Ai nuk ishte profet. Ai mendoi se Jezusi nuk dinte asgj pr kt grua, q ishte aq e lirshme n demonstrimin e saj, prndryshe nuk do ta lejonte q ta prekte. Por ishte padituria e Simonit pr Perndin dhe Krishtin, q e bri t mendonte n at mnyr. Ai nuk e kuptoi q Biri i Perndis duhet t vepronte sipas mnyrs s Perndis, me dhembshuri, butsi dhe mshir. Sjellja e Simonit do t ishte e till, pr t mos e vn re shrbimin pendues t Maris. Akti i saj i puthjes s kmbve t Jezusit dhe i vajosjes s tyre me vaj ermir ishte irritues pr zemrn e tij t ngurt. Ai mendoi se, nse Krishti ishte profet, do t'i njihte mkatart dhe do t'i dnonte ata. Ktij mendimi t pashprehur, Shptimtari iu prgjigj: "Simon, kam dika pr t t thn. . . . Nj huadhns kishte dy borxhlinj: njri i kishte borxh pesqind denar dhe tjetri i detyrohej pesdhjet. Pasi nuk kishin pr t'ia shlyer, ai ua fali borxhin t dyve. Cili pra prej tyre do ta doj at m shum? Simoni, duke u prgjigjur, tha: Ma merr mendja t jet ai, t cilit i fali m shum. Jezusi i tha: Gjykove drejt." Ashtu si Natani me Davidin, Krishti e fshehu sulmin e Tij nn velin e shmblltyrs. Ai i la t zotit t shtpis barrn e shpalljes s dnimit mbi veten e tij. Simoni e kishte shtyr n mkat gruan, q tani e prmonte. Ai e kishte trajtuar shum keq. Dy borxhlinjt e shmblltyrs prfaqsonin Simonin dhe gruan. Jezusi nuk kishte pr qllim t tregonte se borxhlinjt duhet t ndjenin shkall t ndryshme detyrimi, sepse secili i detyrohej nj borxh mirnjohjeje, q nuk mund t paguhej kurr. Po vet Simoni ndjehej m i drejt se Maria dhe Jezusi dshironte q ai t shikonte sa i madh ishte n t vrtet faji i tij. Ai do t'i tregonte se mkati i tij ishte m i madh se i saj, aq sa ishte m i madh borxhi prej pesqind denarsh nga ai prej pesdhjet.

296

Simoni filloi ta shihte veten n nj kndvshtrim tjetr. Ai pa se si u vlersua Maria nga Ai, q ishte m shum se nj profet. Ai kuptoi se me sy t mpreht profetik, Jezusi kishte lexuar n zemrn e saj dashurin dhe prkushtimin. I erdhi turp dhe kuptoi se ishte n pranin e Dikujt m t madh se veten. "Hyra n shtpin tnde," vazhdoi Krishti, "dhe nuk m nxore uj pr kmbt;" por me lot pendimi t nxitur nga dashuria, Maria lau kmbt e Mia dhe i fshiu me flokt e saj. "Ti nuk m puthe, kurse kjo grua," t ciln ti e prbuz, "q kur hyra, s'ka pushuar s puthuri kmbt e Mia." Krishti i tregoi mundsit q Simoni kishte pasur pr t'i treguar dashurin Zotit t tij dhe mirnjohjen pr at q Ai i kishte br. Thjesht, me mirsjellje delikate Shptimtari i siguroi dishepujt e Tij se zemra e Tij pikllohet kur fmijt e nnvlersojn shfaqjen e mirnjohjes me pun dhe vepra dashurie. Krkuesi i Zemrave lexoi motivin, q shtyu veprimin e Maris dhe pa gjithashtu frymn, q nxiti fjalt e Simonit. "E sheh kt grua?" i tha. Ajo sht mkatare. "Po t them, mkatet e saj t shumta i jan falur, sepse e madhe ishte dashuria e saj; po kujt i falet pak, e pakt sht dashuria e tij." Ftohtsia dhe mosprfillja e Simonit ndaj Shptimtarit treguan sa pak e vlersonte ai mshirn q i isht dhn. Kishte menduar se po e nderonte Jezusin, duke e ftuar n shtpin e tij. Po tani e pa veten ashtu si ishte n t vrtet. Ndrsa mendonte se po lexonte Mikun, ishte Miku Ai q e kishte lexuar at. Kuptoi sa i vrtet ishte gjykimi i Krishtit pr t. Feja e tij kishte qen rrob farisenjsh. Ai e kishte prmuar dhembshurin e Jezusit. Nuk e kishte njohur si prfaqsuesin e Perndis. Ndrsa Maria ishte nj mkatare e falur, ai ishte nj mkatar i pafalur. Me ligjin e ashpr t drejtsis q ai kishte dashur t zbatonte mbi t, dnoi veten e tij. Simoni u prek nga mirsia e Jezusit, q nuk e qortoi at hapur para miqve. Ai nuk ishte trajtuar si kishte dashur t trajtonte Marin. Vuri re se Jezusi nuk deshi t'ia ekspozonte fajin n sy t t tjerve, por u prpoq q me nj pohim t vrtet dhe t lidhur me situatn ta bindte dhe t'ia nnshtronte zemrn me mirsi dhembshurie. Nj dnim publik i ashpr do t'ia kishte ngurtsuar zemrn Simonit pr pendim, por me nj kshillim me durim e bindi at pr gabimin e tij. Ai kuptoi madhsin e borxhit q i detyrohej Zotit t tij. Krenaria iu thye, u pendua dhe fariseu krenar u b nj njeri i prulur, nj dishepull vetsakrifikues. Marin e kishin par si nj mkatare t madhe, por Krishti i njihte rrethanat q kishin formuar jetn e saj. Ai mund t kishte shuar do shkndij shprese n shpirtin e saj, por nuk e bri kt. Ishte Ai q e ngriti nga dshprimi dhe rrnimi. Shtat her ajo e kishte dgjuar qortimin q Ai u kishte br demonve, q kontrollonin zemrn dhe mendjen e saj. Kishte dgjuar thirrjet e tij t fuqishme ndaj Atit n emr t saj. Ajo e dinte sa fyes sht mkati pr pastrtin e Tij t pandotur dhe kishte dal fitimtare me fuqin e Tij. Kur pr syt e njerzve gjendja e saj paraqitej e pashpres, Krishti pa tek Maria aftsi pr mir. Ai pa tiparet m t mira t karakterit t saj. Plani i shlyerjes e ka veshur njerzimin me mundsi t mdha dhe kto mundsi do t realizoheshin tek Maria. Nprmjet hirit t Tij ajo u b pjesmarrse n natyrn hyjnore. Ajo, q kishte mkatuar dhe mendja e s cils ishte br banes e demonve, u afrua shum me Shptimtarin n mirsi dhe shrbim. Ishte Maria, q i ulej n kmb dhe msonte prej Tij. Ishte Maria, q derdhi mbi kokn e Tij vajin e muar ermir dhe lau kmbt e Tij me lott e saj. Maria qndroi pran kryqit dhe e ndoqi n varrez. Maria gjendej e para tek varri pas ringjalljes s Tij. Ishte ajo, q shpalli e para se Shptimtari ishte ngritur. Jezusi i njeh rrethanat e do shpirti. Ti mund t thuash, jam mkatar, shum mkatar. Mund t jesh, por sa m i keq t jesh, aq m shum ke nevoj pr Jezusin. Ai nuk i kthen ata q qajn dhe

297

jan penduar. Ai nuk u tregon gjithka q Ai mund ta zbuloj, por Ai e nxit do shpirt q dridhet t marr kuraj. Ai fal t gjith q vijn tek Ai pr falje dhe riprtritje. Krishti mund t'i ngarkoj engjjt e qiellit t zbrazin zemrimin e Tij mbi bot, t shkatrrojn ata q jan mbushur me urrejtje pr Perndin. Ai mund ta fshij kt njoll t zez nga universi i Tij. Por nuk e bn kt. Ai sot qndron tek altari i temjanit, duke paraqitur para Perndis lutjet e atyre q dshirojn ndihmn e Tij. Shpirtrat q kthehen tek Ai pr streh Jezusi i ngre mbi gjuht akuzuese dhe luftuese. Asnj njeri apo engjll nuk mund t'i akuzoj kto shpirtra. Krishti i bashkon me natyrn e Tij hyjnorenjerzore. Ata qndrojn pran Mkatmbajtsit t madh n dritn q vjen nga froni i Perndis. "Kush do t ngrej padi kundr t zgjedhurve t Perndis? Perndia sht Ai q shfajson. Kush sht ai q do t'i dnoj? Jezus Krishti , Ai q vdiq dhe q pr m tepr u ringjall, q sht n t djathtn e Perndis dh ndrhyn pr ne." - Romakve 8:33, 34.

298

63 "Mbreti yt po vjen" Bazuar tek Mateu 12:1-11; Marku 11:1-10; Luka 19:29-44; Gjoni 12:12-19. "Ngazllohu me t madhe, o bij e Sionit, lsho britma gzimi, o bij e Jeruzalemit! Shiko, mbreti yt po vjen. Ai sht i drejt dhe sjell shptimin, i prulur dhe hipur mbi nj gomar, mbi nj gomar t ri." - Zakaria 9:9. Pesqind vjet para lindjes s Krishtit, profeti Zakaria kshtu e paratha ardhjen e Mbretit t Izraelit. Kjo profeci tani prmbushet. Ai, q pr nj koh t gjat refuzoi nderet mbretrore tani vjen n Jeruzalem si trashgimtari i premtuar i fronit t Davidit. Ditn e par t javs Krishti hyri triumfator n Jeruzalem. Turmat, q ishin dyndur pr ta par n Betani, e shoqronin t etura pr t par pritjen e Tij. Shum njerz q ishin nisur pr n qytet, pr t kremtuar Pashkn, u bashkuan me turmn, q ndiqte Jezusin. Dukej sikur e gjith natyra gzonte. Pemt ishin gjelbruar dhe lulet e tyre prhapnin nj arom t kndshme n ajr. Nj jet dh gzim i ri i gjallronte njerzit. Shpresa pr mbretrin e re po lindte srisht. Me qllimin pr t kaluar npr Jeruzalem, Jezusi kishte drguar dy nga dishepujt e Tij pr t marr nj gomar dhe t voglin e tij. Gjat lindjes s Tij Shptimtari u mbshtet tek bujaria e t huajve. Grazhdi ku Ai qndronte i shtrir ishte marr hua. Tani, megjithse bagtia n njmij kodra sht e Tij, Ai mbshtetet n mirsin e nj t huaji pr nj kafsh, mbi t ciln t hyj n Jeruzalem, si Mbret. Por prsri hyjnia e Tij shfaqet pikrisht n udhzimet e hollsishme q u jep dishepujve n porosin e Tij. Ashtu si paratha, krkesa "Zoti ka nevoj pr to," u plotsua menjher. Jezusi zgjodhi pr prdorim krriin, mbi t cilin nuk ishte ulur njeri. Dishepujt me entuziazm t madh i shtrin rrobat mbi kafshn dhe e uln Mjeshtrin e tyre mbi t. Deri n at koh Jezusi gjithmon kishte ecur n kmb dhe n fillim dishepujt menduan q Ai t mos hypte mbi kafsh. Por n mendjen e tyre shklqeu shpresa dhe mendimi i lumtur se Ai ishte gati pr t hyr n kryeqytet, t shpallte Veten Mbret dhe t vendoste pushtetin e Tij mbretror. Ndrsa po kryenin porosin u transmetonin shpresat e tyre t zjarrta miqve t Jezusit dhe gzimi u prhap gjithandej, duke i ngritur n kulm shpresat e njerzve. Jezusi po ndiqte zakonin hebre pr hyrjen mbretrore. Kafsha, mbi t ciln kalonte ishte prdorur nga mbretrit e Izraelit dhe profecia parathonte se n kt mnyr do t vinte Mesia n mbretrin e Tij. Sapo ishte ulur mbi krriin nj thirrje e lart triumfi prshkoi ajrin. Turma e prshndeti si Mesia, Mbretin e saj. Jezusi tani e pranoi nderimin q m par nuk e kishte lejuar dhe dishepujt e morn kt si prov q shpresat e tyre t gzuara do realizoheshin, duke e par At q ulej n fron. Njerzit ishin t bindur se ora e lirimit t tyre kishte ardhur. N fantazin e tyre ata pan ushtrit romake t shporreshin nga Jeruzalemi dhe Izraelin, edhe njher, nj komb t pavarur. T gjith ishin t lumtur dhe t emocionuar. Njerzit haheshin me njri-tjetrin kush t'i tregonte m shum nder. Ata nuk mund t shfaqnin pompozitet apo shklqim t jashtm, por i dhan adhurimin e zemrave t lumtura. Nuk kishin mundsi t'i jepnin dhurata t mueshme, por shtruan rrobat e tyre si qilim n udhn e Tij, dhe shprndan degt plot gjethe t ullinjve dhe palmave mbi rrug. Ata nuk i prinin dot vargut triumfator sipas standarteve mbretrore, por pren degt e palmave, emblema e Natyrs pr fitoren dhe i tundn lart me thirrje t fuqishme dhe hosana. Ndrsa ecnin, grumbulli sa vinte e shtohej me njerz, q kishin dgjuar pr ardhjen e Jezusit dhe kishin nxituar t bashkoheshin me ta. Spektatort vazhdimisht prziheshin me turmn, duke

299

pyetur: Kush sht ky? do t thot gjith kjo zhurm? Ata t gjith kishin dgjuar pr Jezusin dhe prisnin q Ai t shkonte n Jeruzalem. Por e dinin se Ai kishte mnjanuar do prpjekje pr t'u vendosur n fron dhe u habitn shum kur msuan se ky ishte Ai. Ata pyesnin veten far ndryshimi mund t'i kishte ndodhur Atij, q kishte deklaruar se mbretria e Tij nuk ishte e ksaj bote. Por pyetjet e tyre heshtn nga britma e triumfit. Turma e zellshme e prsrit at vazhdimisht, kapet nga njerzit larg dhe prhapet n kodrat dhe luginat prreth. Tani me vargun bashkohen turma nga Jeruzalemi. Me mijra njerz, nga ata q ishin mbledhur pr t kremtuar Pashkn, shkojn pr t mikpritur Jezusin. E prshndesin, duke tundur degt e palmave dhe me shprthimin e nj knge t shenjt. Priftrinjt n tempull i bien boris pr shrbesn e mbrmjes, por pak prgjigjen dhe krert u thon njri-tjetrit t alarmuar. "Bota po i shkon pas." Asnjher m par n jetn Tij n tok, nuk kishte lejuar Jezusi nj demonstrim t till. Ai e kishte par qart prfundimin. Kjo do ta onte te kryqi. Por me qllim po e paraqiste Veten n kt mnyr publikisht, si liruesi. Ai donte t trhiqte vmendjen ndaj sakrifics q do t kurorzonte misionin e Tij n nj bot mkatare. Ndrsa njerzit po mblidheshin n Jeruzalem pr t kremtuar Pashkn, Ai Antisimboli i Qengjit, nprmjet nj akti vullnetar, e veoi Veten pr flijim. Ishte e nevojshme pr kishn e Tij n gjith kohrat e mvonshme ta bnte vdekjen e Tij pr mkatet e bots nj tem mendimi dhe studimi t thell. do fakt i lidhur me t duhej t vrtetohej jasht pa asnj dyshim. Ishte pra e nevojshme, q syt e t gjith njerzve t drejtoheshin tek Ai. Ngjarjet q paraprin sakrificn e Tij t madhe duhet t ishin t tilla q t trhiqnin vmendjen te vet sakrifica. Pas shfaqjes, q shoqroi hyrjen e Tij n Jeruzalem t gjith syt do ta ndiqnin prparimin e Tij t shpejt drejt skens finale. Ngjarjet e lidhura me kt kalim triumfues do bheshin biseda e do gjuhe dhe do ta sillte Jezusin n mendjen e t gjithve. Pas kryqzimit t Tij, shum do t kujtonin kto ngjarje dhe lidhjen e tyre me gjyqin dhe vdekjen e Tij. Ata do t shtyheshin t shqyrtonin profecit dhe do t bindeshin se Jezusi ishte Mesia, dhe do t shtohej numri i atyre q do t besonin n t gjitha vendet. N kt sken triumfi t jets s Tij n tok, Shptimtari mund t ishte shfaqur i shoqruar nga engjjt qiellor dhe t lajmrohej nga boria e Perndis. Por nj gj e till do t isht n kundrshtim me qllimin e misionit t Tij dhe ligjin, q kishte udhhequr jetn e Tij. Ai i mbeti besnik fatit t prulur, q kishte pranuar. Barrn e njerzimit Ai duhet ta mbarte deri kur jeta e Tij t jepej pr jetn e bots. Kjo dit, q dishepujve u dukej si dita e kurorzimit t jetve t tyre, do t ishte errsuar me re t zymta , po ta dinin se kjo pamje ngazlluese ishte vetm preludi i vuajtjes dhe vdekjes s Mjeshtrit t tyre. Megjithse, vazhdimisht Ai ua kishte prmendur sakrificn e Tij t sigurt, n triumfin e gzuar t s tashmes, ata harruan fjalt e Tij t dhimbshme dhe mezi prisnin mbretrimin e Tij t lulzuar n fronin e Davidit. Njerzit hynin n vargun e gjat dhe ata q bashkoheshin frymzoheshin nga momenti, duke i ngritur lart hosanat q jehonin dhe rijehonin nga kodra n kodr, nga lndina n lndin. Dgjoheshin vazhdimisht thirrjet: "Hosana Birit t Davidit. I Bekuar sht ai q vjen n emrin e Zotit! Hosana n lartsi." Kurr m par nuk kishte par bota nj procesion kaq triumfator. Nuk ishte si ai i sundimtarve m t famshm t bots. Nuk kishte varg robrish t vuajtur, trofe t trimris mbretrore, q ishin tipar karakteristik i skenave t tilla. Por rreth Shptimtarit ishin trofet e lavdishme t veprave t Tij t dashuris pr njeriun mkatar. Ishin robrit q Ai kishte shptuar nga fuqia e Satanit, t cilt lavdronin Perndin pr lirimin e tyre. T verbrit q u kishte kthyer syt, i

300

prinin udhn. Memect, q u kishte zgjidhur gjuhn thrrisnin hosanat m t larta. Sakatt, q kishte shruar hidheshin me gzim dhe ishin m t gjallt pr t thyer degt e palmave dhe pr t'i tundur ato para Shptimtarit. T vejat dhe jetimt lartsonin emrin e Jezusit pr veprat e mshirshme q u kishte br. Lebrozt, q kishte pastruar, prhapnin rrobat e tyre t panjollosura n udhn e Tij dhe e prshndesnin si Mbretin e lavdis. Ata, q zri i Tij i kishte zgjuar nga gjumi i vdekjes ishin t pranishm n at turm. Llazari, trupi i t cilit kishte par prishjen n varr, por q tani ngazllehej me fuqin e nj burrrie t lavdishme, drejtonte kafshn, mbi t ciln ishte ulur Shptimtari. Shum farisenj e pan kt sken dhe, duke zier nga zilia dhe e keqja u prpoqn t ndryshonin rrymn e ndjenjave t popullit. U prpoqn me gjith autoritetin e tyre t'u mbyllnin gojn njerzve, por thirrjet dhe krcnimet e tyre e nxisnin m shum entuziazmin. Ata kishin frik se kjo turm njerzish me fuqin q kishte do ta bnte Jezusin mbret. M n fund u futn n turmn ku ishte Shptimtari dhe e sulmuan me fjal qortuese dhe krcnuese: "Mjeshtr, qortoi dishepujt e tu." Ata than se demonstrime t tilla t zhurmshme ishin t paligjshme dhe nuk do t lejoheshin nga autoritetet. Por heshtn nga prgjigjia e Jezusit; "Po ju them se po t heshtin kta, do t brtasin gurt." Ajo sken triumfi ishte e prcaktuar nga Perndia. Ishte parathn nga profeti dhe njeriu ishte i pafuqishm t shmangte qllimin e Perndis. Po t kishte dshtuar njeriu n zbatimin e planit t Tij, Ai do t'u kishte dhn z gurve t pajet dhe ata do ta prshndetnin Birin e Tij me brohorima lavdrimi. Ndrsa farisenjt t heshtur u trhoqn, fjalt e Zakarias u ngritn lart nga qindra zra: "Ngazllohu me t madhe, o bij e Sionit, lsho britma gzimi, o bij e Jeruzalemit! Shiko, mbreti yt po vjen. Ai sht i drejt dhe sjell shptimin, i prulur dhe hipur mbi nj gomar, mbi nj gomar t ri." Kur vargu i njerzve arriti n maj t kodrs dhe ishte gati pr t zbritur n qytet Jezusi ndaloi, bashk me T edhe turma. Para tyre shtrihej Jeruzalemi me lavdin e tij, i lar me dritn e diellit q po perndonte. Tempulli trhiqte syt e t gjithve. Qndronte mbi gjithka me madhshti hijernd, sikur tregonte drejt qiellit dhe i drejtonte njerzit drejt t vetmit Perndi t vrtet dhe t gjall. Tempulli kishte qen me koh krenaria dhe lavdia e popullit hebre. Edhe romakt krenoheshin me madhshtin e tij. Nj mbret i caktuar nga romakt ishte bashkuar me judenjt pr ndrtimin dhe zbukurimin e tij dhe perandori i Roms e kishte pasuruar me dhuratat e tij. Fuqia, pasuria dhe madhshtia e tij e kishin br nj nga mrekullit e bots. Ndrsa dielli perndues po ngjyroste dhe praronte qiejt, lavdia e tij shklqyese ndrionte mermerin e bardh dhe t pastr t mureve t tempullit dhe vezullonte mbi kollonat e veshura me ar. Nga kreshta e kodrs ku qndronin Jezusi dhe ndjeksit e Tij, kishte pamjen e nj strukture masive dbore e vendosur mbi maja ari. N hyrje t tempullit ishte nj hardhi ari dhe argjendi, me gjethe t gjelbra dhe bistak t mdhenj rrushi t punuar nga artistt m t talentuar. Ky punin artistik e paraqiste Izraelin si nj hardhi t begat. Ari, argjndi dhe e gjelbra e gjall ishin kombinuar me shije t rrall dhe mjeshtri t shklqyer. Ndrsa kacavirreshin plot hir rreth kollonave t bardha dhe shndritse, duke u ngjitur me tendina vezulluese tek ornamentet e tyre t arta, kapnin shklqimin e diellit perndues, dhe dukej sikur feksnin me lavdi t marr nga qielli. Jezusi e soditi kt pamje dhe turma e gjer i heshti t thirrurat, t shtangur nga kjo pamje e beft bukurie. T gjith syt u kthyen nga Shptimtari, duke pritur t shihnin n fytyrn e Tij admirimin q ata vet ndjenin. Por n vend t saj, ata pan nj re dhimbjeje. Habiten dhe zhgnjehen kur shohin syt e Tij gjith lot dhe trupin t'i dridhet si nj pem para furtuns. Nj rnkim me grahma shprthen nga buzt q i dridhen, sikur t vinte nga thellsia e nj zemre t plagosur. far pamje ishte kjo pr engjjt! Komandanti i tyre i dashur n nj agoni lotsh! far pamje ishte kjo pr turmn e gzuar, q me britma triumfuese dhe deg palmash po e shoqronin

301

pr n qytetin e lavdishm, ku ata me gzim shpresonin q Ai t mbretronte! Jezusi kishte qar tek varri i Llazarit, por ishte hidhrimi hyjnor pr vuajtjen njerzore. Por kjo dhimbje e papritur ishte nj not vajtimi n nj kor t madh triumfator. N mes t nj skene ngazllyese, ku t gjith po e nderonin, Mbreti i Izraelit ishte me lot; jo lot t heshtur gzimi, por lot dhe rnkime t nj agonie t paprmbajtshme. Turma u prfshi n nj trishtim t papritur. Brohoritjet e tyre pushuan. Shum qan, duke u bashkuar me t n pikllimin, q ata nuk e kuptonin. Lott e Jezusit nuk po i paraprinin vuajtjes s Tij. Prpara Tij ishte Getsemane, ku s shpejti do ta pushtonte tmerri i errsirs s madhe. Dukej gjithashtu edhe porta e bagtis, nga kishin hyr pr shekuj me radh kafsh pr sakrific dhe flijim. Kjo der shpejt do t hapej pr T, Antisimbolin, q kishin paraprir flijimet pr mkatet e bots. Aty pran ishte Kalvari, skena e agonis s Tij t afrt. Megjithat nuk ishte pr shkak t tyre, q i kujtonin vdekjen e Tij t dhunshme q Shptimtari qau dhe rnkoji n agonin e shpirtit. Dhimbja e Tij nuk ishte egoiste. Mendimi i agonis s Tij nuk e friksonte at shpirt fisnik dhe vetsakrifikues. Ishte pamja e Jeruzalemit q tejshpoi zemrn e Jezusit. Jeruzalemi, q e kishte hedhur posht Birin e Perndis dhe kishte prbuzur dashurin e Tij, q kishte refuzuar t bindej nga mrekullit e Tij t fuqishme dhe po prgatitej t'i merrte jetn. Ai pa se ku ishte ai n fajin e mospranimit t Shptimtarit, dhe se ku mund t ishte po t kishte pranuar At, q ishte i vetmi q mund t'ia shronte plagn. Ai kishte ardhur pr ta shptuar. Si mund t hiqte dor tani? Izraeli kishte qen popull i preferuar. Perndia banonte n tempullin e tij. Ishte "i bukur pr nga vendndodhja, gzimi i gjith toks." - Psalmi 48:2. Aty qndronte kujtimi i m shum se njmij vjetve t kujdesit mbrojts dhe dashuris s ngroht t Krishtit si ati ndaj birit t tij. N at tempull profett kishin thn paralajmrimet e tyre solemne. Atje, nga temjanica q digjej, ishte ngritur val - val temjani, q bashkohej me lutjet e adhuruesve dhe ngjitej n qiell. Atje ishte derdhur gjaku i kafshve, q simbolizonte gjakun e Krishtit. Atje Zoti kishte shfaqur lavdin e Tij mbi kapakun e arks s beslidhjes. Atje priftrinjt kishin kryer shrbesn dhe buja e simbolit dhe ceremonis kishte vazhduar pr shekuj. Por e gjitha kjo duhej t mbaronte. Jezusi ngriti dorn, q shpesh kishte bekuar t smurt dhe t vuajturit dhe, duke e tundur at drejt qytetit fatkeq, me fjal t ndrprera plot hidhrim, tha: "Sikur t'i kishe njohur edhe ti, n kt dit, ato q nevojiten pr paqen!" Ktu Shptimtari ndaloi dhe e la pa thn se si mund t kishte qen gjendja e Jeruzalemit po t kishte pranuar ndihmn, q Perndia kishte dashur t'i jepte, dhuratn e Birit t Tij t dashur. Sikur ta dinte Jeruzalemi far privilegji kishte pasur dhe t'i kishte kushtuar vmendje drits q i kishte drguar Qielli, mund t kishte qndruar si krenaria e begatis, mbreti i mbretrive, i lir n fuqin e dhn nga Perndia i tij. Nuk do t kishte ushtar t armatosur n portat e tij, as flamur romak q valviteshin n muret e tij. Prpara Birit t Perndis u shfaq fati i lavdishm, q mund ta kishte bekuar Jeruzalemin nse ai do e kishte pranuar Shptimtarin. Ai pa se nprmjet Tij, Jeruzalemi mund t isht shruar nga smundja e dhimbshme. Mund t ishte liruar nga skllavria dhe bhej nj metropol i fuqishm n bot. Prej mureve t tij, pllumbi i paqes do t kisht fluturuar n t gjitha kombet. Ajo do t kishte qen kurora e lavdis botrore. Por pamja e shklqyer e asaj q mund t kishte qen Jeruzalemi venitet para syve t Shptimtarit. Ai kupton se si sht ai tani nn zgjedhn romake, duke mbajtur mbi vete paknaqsin e Perndis, i destinuar pr gjykimin e Tij ndshkues. E rimerr fillin e kputur t mendimit t Tij ankues: "Por tashm ato gjra jan t fshehura pr syt e tu. Sepse do t vijn dit kur armiqt e tu do t ngren llogore dhe do t t rrethojn e do t t shtrngojn nga t katr ant. Do t t rrethojn bashk me fmijt e tu brenda teje, dhe nuk do t t ln gur mbi gur, sepse ti nuk e more vesh kohn kur Perndia erdhi tek ti."

302

Krishti erdhi t shptonte Jeruzalemin me fmijt e tij. Por krenaria e farisenjve, hipokrizia, xhelozia dhe ligsia e tyre e kishin penguar t kryente misionin e Tij. Jezusi e dinte ndshkimin e madh, q do t binte mbi qytetin fatkeq. Ai pa Jeruzalemin t rrethuar nga ushtrit, banort e ngujuar q vdesin nga uria, nnat q ushqehen me trupat e vdekur t fmijve t tyre, prindr dhe fmij q zhvasin kafshatn e fundit t ushqimit nga njri-tjetri dhe se si shkatrrohet dashuria e natyrshme nga grryerjet e vazhdueshme t uris. Ai pa se kokfortsia e judenjve, e shfaqur n mospranimin e shptimit t Tij, i shtyu q t refuzonin nnshtrimin ndaj ushtrive pushtuese. Pa Kalvarin, n t cilin do t kryqzohej, t mbushur me kryqe t trash sa drurt e pemve. Pa banort e mjer, q vuanin nn tortur dhe nga kryqzimi, pallatet e bukura t shkatrruara, tempullin grmadh dhe nga muret e tij masive asnj gur mbi gur, ndrsa qyteti plugohej si nj ar. Prandaj Shptimtari qante me ngashrim nga pamja e frikshme e ksaj skene. Jeruzalemi kishte qen fmija nn kujdesin e Tij dhe ashtu si nj baba i dhembshur vajton pr fmijn e tij t pabindur, ashtu qau Jezusi pr qytetin e dashur. Si mund t heq dor prej teje? Si mund t t shoh t prpir nga shkatrrimi? Mos duhet t t l ta mbushsh kupn e padrejtsive t tua? Nj shpirt sht aq i rndsishm sa n krahasim me t, bott bheshin t pavlefshme, por ktu po humbiste nj komb i tr. Kur dielli q po perndonte shpejt do t zhdukej nga pamja pr n qiejt, dita e hirit t Jeruzalemit do t merrte fund. Ndrsa vargu i njerzve po ndalej n maj t kodrs s Ullinjve, kishte ende koh pr Jeruzalemin t pendohej. Engjlli i paqes po hapte kraht e tij pr t zbritur nga froni i art dhe pr t'i ln vendin drejtsis dhe gjykimit q po vinte shpejt. Por zemra e madhe e Krishtit plot dashuri ende lutej pr Jeruzalemin q e kishte prbuzur mshirn e Tij, kishte prmuar paralajmrimet e Tij, dhe ishte gati t lyente duart me gjakun e Tij. Nuk ishte ende shum von, n rast se Jeruzalemi donte t pendohej. Ndrsa rrezet e fundit t diellit po perndonin mbi kulln dhe majat e tempullit, a nuk do ta drejtonte nj engjll i mir drejt dashuris s Shptimtarit dhe ta paralajmronte pr fundin e tmerrshm? Pr qytetin e bukur dhe mkatar, q kishte gjuajtur me gur profett, q kishte hedhur posht Birin e Perndis, q po e mbyllte veten me mospendimin e tij n prangat e skllavris, ditt e tij t mshirs pothuaj kishin mbaruar! Megjithat, Fryma e Perndis i flet Jeruzalemit. Prpara se t marr fund dita, nj dshmi tjetr i jepet Krishtit. Zri i dshmitarit ngrihet lart, duke iu prgjigjur thirrjes s nj t kaluare profetike. Nse Jeruzalemi do ta dgjoj thirrjen, nse do ta pranoj Shptimtarin q po i hyn n der, akoma mund t shptohet. Tek krert n Jeruzalem mbrriti lajmi se Jezusi po i afrohet qytetit me nj grumbull t madh njerzish. Por ata nuk e mirpresin Birin e Perndis. Dalin me frik ta takojn, duke shpresuar t shprndajn turmn. Kur vargu i njerzve po bhej gati t zbriste Malin e Ullinjve, pengohet nga krert. Ata donin t dinin shkakun e ktij gzimi t vrullshm. Pyetn: "Kush sht ky?" Dishepujt t frymzuar iu prgjigjn pyetjes. Me elokuenc ata prsrisin profecit n lidhje me Krishtin. Adami do t'iu thot, sht fara e gruas q do t'i shtyp kokn gjarprit. Pyesni Abrahamin dhe ai do t'iu thot: Esht "Melkizedek, Mbreti i Salemit," Mbreti i Paqes. Zanafilla 14:18. Jakobi do t'iu thot: Ai sht Shiloh. Fisi i Juds. Isaia do t'iu thot: "Immanuel" "I Mrekullueshmi, Kshilltari, Perndia i Fuqishm, Ati i Prjetshm, Princi i Paqes." - Isaia 7:14; 9:6. Jeremia do t'iu thot: Dega e Davidit, "Zoti i Drejtsis." - Jeremia 23:6. Danieli do t'iu thot: Ai sht Mesia. Osea do t'iu thot: Ai sht "Zoti, Perndia i ushtrive; Zoti sht prmendorja e Tij." - Osea 12:5.

303

Gjon Pagzori do t'iu thot: Ai sht "Qengji i Perndis, q heq mkatin e bots." - Gjoni 1:29. Zoti i madh shpalli nga froni i Tij, "Ky sht Biri im i dashur." - Mateu 3:17. Ne, dishepujt, deklarojm: Ky sht Jezusi, Mesia, Princi i jets, Shptimtari i bots. Edhe princi i fuqive t errsirs e njeh At kur thot: "E di kush je Ti, i Shenjti i Perndis." Marku 1:24.

304

64 Nj popull i dnuar Bazuar tek Mateu 21:17-19; Marku 11:11-14, 20, 21. Hyrja triumfatore e Krishtit n Jeruzalem ishte nj paralajmrim i turbullt i ardhjes s Tij mbi ret e qiellit me fuqi dhe lavdi, midis triumfit t engjjve dhe ngazllimit t t shenjtve. Ather do t prmbushen fjalt e Krishtit drejtuar priftrinjve dhe farisenjve: "Tani e tutje nuk do t m shihni m, derisa t thoni: Bekuar sht Ai, q vjen n emr t Zotit." - Mateu 23:39. N vizionin e tij profetik Zakaris iu shfaq dita e triumfit t fundit; Ai pa gjithashtu dnimin e atyre, q e refuzuan Jezusin n ardhjen e par: "Do t vshtrojn drejt Meje, drejt Atij q tejshpuan dhe do t vajtojn pr T, ashtu si vajton njeriu birin e tij t vetm dhe do t pikllohen pr T, ashtu si hidhrohet njeriu pr birin e tij t parlindur." - Zakaria 12:10. Kt sken pa Krishti. Ai vshtroi qytetin dhe qau pr t. N shkatrrimin e prkohshm t Jeruzalemit, Ai pa shkatrrimin prfundimtar t popullit, q ishte fajtor pr gjakun e Birit t Perndis. Dishepujt pan urrejtjen e judenjve ndaj Krishtit, por nuk e kuptuan akoma se ku do t onte ajo. Ata nuk e kuptuan gjendjen e vrtet t Izraelit, as ndshkimin q do binte mbi Jeruzalem. Kt gj ua bri t qart Jezusi me nj msim kuptimplot. Thirrja e fundit e Jeruzalemit kishte qen e kot. Priftrinjt dhe krert e kishin dgjuar zrin profetik t s kaluars t jehonte nga turma, si prgjigje ndaj pyetjes, "Kush sht ky?" por nuk e pranuan si zrin e Frymzimit. Me zemrim prpiqeshin t qetsonin turmn. Kishte midis njerzve edhe oficer romak. Armiqt e Jezusit e akuzuan para tyre si udhheqsin e nj kryengritjeje. Ata e paraqitn sikur Ai ishte gati t merrte n zotrim tempullin dhe t mbretronte si mbret i Izraelit. Por zri i qet i Jezusit e bri t hesht pr nj moment turmn e zhurmshme dhe shpalli edhe nj her se Ai nuk kishte ardhur t vendoste nj sundim t prkohshm. Ai shpejt do t ngjitej tek Ati i Tij dhe akuzuesit e Tij nuk do ta shihnin m, derisa t vinte prsri n lavdi. Ather, kur t ishte shum von pr shptimin e tyre, ata do ta njihnin. Kto fjal Jezusi i tha i dshpruar dhe me pushtet. Oficert romak heshtn dhe u zbutn. Zemrat e tyre, megjithse t huaja ndaj ndikimit hyjnor, u prekn ashtu si nuk ishin prekur kurr ndonjher. N fytyrn e qet dhe solemne t Jezusit ata lexuan dashuri, mirdashje dhe dinjitet. U nxitn nga nj simpati q nuk mund ta kuptonin. N vend q ta arrestonin Jezusin, ishin m shum t prirur ta nderonin. Duke u kthyer nga priftrinjt dhe krert akuzuan ata se po krijonin shqetsim. Kta udhheqs, t pezmatuar dhe t mundur, u kthyen nga njerzit me ankime dhe debatuan me egrsi me njritjetrin. Ndrkoh, Jezusi kaloi pa u vn re n tempull. Atje gjithka ishte e qet, sepse njerzit ishin trhequr nga ato q ndodhn n Malin e Ullinjve. Jezusi qndroi pak koh n tempull, duke e vshtruar me sy t prvuajtur. Pastaj u trhoq me dishepujt e Tij dhe u kthye n Betani. Kur njerzit e krkuan pr ta vendosur n fron, nuk e gjetn. Jezusi e kaloi gjith natn n lutje dhe n mngjes erdhi srisht n tempull. Rrugs Ai kaloi npr nj pemishte fiku. Ishte i uritur: "dhe kur pa nj pem fiku plot gjethe diku larg, u nis se mos ndoshta gjente ndonj frut. Kur iu afrua nuk gjeti asgj prve gjetheve, sepse nuk kishte ardhur ende koha e fiqve." Nuk ishte stina e fiqve t pjekur, me prjashtim t disa zonave dhe malsive rreth Jeruzalemit vrtet mund t thuhej: "Nuk ishte ende koha e fiqve." Por n pemishten ku erdhi Jezusi, nj pem kishte prparuar m shum se t tjerat. Ishte e mbushur me gjethe. Esht natyra e pems s fikut

305

q, prpara se t hap gjethet, t shfaq kokrrat e pjekura. Prandaj kjo pem plot me gjethe t jepte prshtypjen e frutave t zhvilluara mir. Por pamja e saj ishte mashtruese. Duke krkuar npr deg, nga m e ulta deri te m e larta, Jezusi nuk gjeti "asgj, prve gjetheve." Ishte vetm nj mas gjethesh gnjeshtare dhe asgj m shum. Krishti e mallkoi pemn: "Kurr mos u bft m frut tek ty!" i tha. Mngjesin tjetr, ndrsa Shptimtari dhe dishepujt e Tij po kalonin prsri andej pr n qytet, degt e thara dhe gjethet q binin, iu trhoqn vmendjen. "Mjeshtr," tha Pjetri, "shiko, pema e fikut q mallkove sht thar." Veprimi i Krishtit, q mallkoi pemn e fikut, i kishte shtangur dishepujt. Nuk ngjante me mnyrat e sjelljes dhe veprimet e Tij. Ata e kishin dgjuar shpesh t deklaronte se kishte ardhur jo pr ta ndshkuar botn, por q nprmjet Tij, bota t shptohej. Ata kujtonin fjalt e Tij: "Biri i njeriut nuk erdhi t shkatrroj jett e njerzve, por t'i shptoj ato." - Luka 9:56. Veprat e Tij t mrekullueshme ishin br pr t riprtrir dhe jo pr t shkatrruar. Dishepujt e kishin njohur vetm si Riprtritsi, Shruesi. Ky veprim bnte prjashtim. Cili isht qllimi, pyesnin ata. Perndis "i plqen t jet i mshirshm." "Sa koh q jetoj, tha Zoti, Perndia, nuk knaqem me vdekjen e t kqinjve." - Mikea 7:18; Ezekieli 33:11. Pr T vepra e shkatrrimit dhe shpallja e gjykimit sht "nj pun e pazakont" - Isaia 28:21. Por me mshirn dhe dashurin e Tij, Ai ngre velin e s ardhmes dhe u zbulon njerzve prfundimet e rrugs s mkatit. Mallkimi i pems s fikut ishte nj shmblltyr. Ajo pem shterp, q kapardisej me gjethet e saj t rreme prpara fytyrs s Krishtit, ishte simbol i popullit izraelit. Shptimtari donte t'ua bnte t qart dishepujve shkakun dhe sigurin e ndshkimit t Izraelit. Pr kt arsye e veshi pemn me cilsi morale dhe e bri t shfaqte t vrtetn hyjnore. Hebrenjt dallonin nga kombet e tjera, dhe shpallninbesnikri ndaj Perndis. Ata ishin favorizuar n mnyr t veant prej Tij dhe pretendonin m shum se do komb tjetr. Por ishin korruptuar nga dashuria pr botn dhe lakmia pr prfitim. Mburreshin me njohurin e tyre, por ishin injorant ndaj krkesave t Perndis dhe plot hipokrizi. Ashtu si pema shterp, ata shtrinin degt e tyre t shtirura t begata n pamje dhe t bukura pr syrin, por nuk jepnin "asgj prve gjetheve." Feja e ifutve me tempullin e mrekullueshm, altart e tij t shenjt, priftrinjt me allma dhe ceremonit mbreslnse, ishin me t vrtet t bukura nga pamja e jashmte, por prulsia, dashuria dhe dashamirsia mungonin. T gjitha pemt n pemishten e fiqve ishin pa fruta, por ato pa gjethe nuk ringjallnin shpresa. Kto pem prfaqsonin gjith kombet e tjera. Ata ishin aq t zhveshur sa dhe ifutt nga perndishmria, por nuk kishin shpallur t'i shrbenin Pendis. Nuk pretendonin mirsi me mburrje. Ata ishin t verbr ndaj veprave dhe rrugve t Perndis. Pr ta nuk kishte ardhur ende koha e fiqve. Ata ende prisnin ditn q do t'u sillte drit dhe shpres. Hebrenjt, q kishin marr bekime m t mdha nga Perndia, do t mbanin prgjegjsi pr abuzimin e ktyre dhuratave. Privilegjet me t cilat ata mburreshin vetm do t'u shtonin fajin. Jezusi erdhi tek pema e fikut i uritur pr t gjetur ushqim. Kshtu kishte ardhur Ai tek Izraeli, i uritur pr t gjetur tek ta frytet e drejtsis. Ai kishte derdhur pa pushim mbi ta dhurata, q ata t jepnin fryte pr bekimin e bots. Atyre u ishte dhn do mundsi dhe privilegj, nga ana tjetr Ai krkonte dashurin dhe bashkpunimin e tyre n veprn e Tij t hirit. Ai digjej t shihte n ta vetsakrifikim dhe dhembshuri, zell pr Perndin dhe nj dshir t madhe shpirtrore pr shptimin e njerzve. Po t kishin mbajtur ligjin e Perndis, ata do kishin br t njjtn vepr sakrifikimi si Jezusi. Por dashuria pr Perndin dhe njeriun ishte zn nga krenaria dhe vetknaqsia. Ata i solln rrnimin vetes, duke refuzuar q t'u shrbenin t tjerve. Nuk ua dhan bots thesaret e s vrtets q Perndia u kishte besuar. N pemn shterp ata mund t

306

lexonin mkatet dhe dnimin e tyre. E thar nn mallkimin e Shptimtarit, e vyshkur dhe pa jet deri tek rrnjt, pema e fikut tregoi se si do t mbetej populli hebre, kur hiri i Perndis t hiqej prej tij. Duke mos dashur t jepnin bekime, as nuk do t merrnin m. "O Izrael," thot Zoti, "ti e ke shkatrruar veten." - Osea 13:9. Paralajmrimi sht pr t gjitha kohrat. Veprimi i Krishtit n mallkimin e pems q kishte krijuar Vet, qndron si nj paralajmrim pr t gjitha kishat dhe t krishtert Askush nuk mund t jetoj me ligjin e Perndis pa i shrbyer t tjerve. Por ka shum, q nuk bjn jetn e mshirshme dhe prulse t Krishtit. Disa, q e kujtojn veten t krishter t shklqyer nuk e kuptojn far prbn shrbimi ndaj Perndis. Ata planifikojn dhe studiojn pr t knaqur veten. Veprojn vetm pr veten. Koha ka vler pr ta vetm nse mbledhin pr vete. N t gjitha shtjet e jets ky sht objekti i tyre. Ata nuk shrbejn pr t tjert, por pr veten e tyre. Perndia i krijoi t jetojn n nj bot ku krkohet shrbim joegoist. Ai i paracaktoi t ndihmojn njerzit n do mnyr q t jet e mundur. Por vetja e tyre sht kaq e madhe, sa nuk mund t shohin gj tjetr. Ata nuk kan kontakt me njerzimin. Ata jetojn n kt mnyr pr veten ashtu si pema e fikut, q pretendonte shum, por ishte pa fryte. Ndjekin format e adhurimit, por pa pendim ose besim. Ata hiqen se nderojn ligjin e Perndis, por u mungon bindja. Ata thon, por nuk bjn. N dnimin dhn pems s fikut, Krishti shfaqi sa e urryer sht n syt e Tij shtirja e kot. Ai deklaron se mkatari i hapur sht m pak fajtor se ai q hiqet se i shrben Perndis, por nuk jep fryte pr lavdin e Tij. Shmblltyra e pems s fikut, e thn para se Kritshti t vizitonte Jeruzalemin, kishte lidhje t drejtprdrejt me msimin q Ai dha kur mallkoi pemn pa fruta. Sepse pema shterp e shmblltyrs, pr t ciln kopshtari u lut: Lre edhe kt vit, q t grmoj rrotull saj e ta prashis. Nse jep fruta mir, nse jo, prite. Pems pa fruta duhej t'i kushtohej kujdes i madh. Ajo do t kishte do avantazh. Por po t qndronte pa fruta, asgj nuk mund ta shptonte nga shkatrrimi. N shmblltyr prfundimi i puns s kopshtarit nuk tregohet. Varej nga njerzit, t cilve Krishti ua tha kto fjal. Ata prfaqsoheshin nga pema pa fruta dhe e kishin ata n dor t vendosnin fatin e tyre. Atyre u ishte dhn do prparsi q mund t jepte Qielli, por nuk prfituan nga bekimet e mdha. Prfundimi u tregua nprmjet veprimit t Krishtit n mallkimin q i bri pems s fikut. Ata e kishin vendosur shkatrrimin e tyre. Pr m shum se njmij vjet kombi hebre kishte abuzuar mshirn e Perndis dhe nxitur gjykimet e Tij. Nuk i kishin pranuar paralajmrimet dhe kishin vrar profett e Tij. Pr kto mkate njerzit n kohn e Krishtit e bnin veten prgjegjs pr ndjekjen e s njjts rrug. Faji i ktij brezi qndronte n mospranimin e mshirs dhe paralajmrimeve t tanishme. Vargonjt q kombi kishte farktuar pr shekuj, njerzit n kohn e Krishtit po i mbrthenin mbi vete. N do koh njerzve u jepet dita e drits dhe e privilegjit, nj koh prove gjat s cils ata t pajtohen me Perndin. Por ky hir ka kufi. Mshira mund t t mbroj pr vite dhe prap t nnvlersohet dhe hidhet posht, por vjen koha q mshira bn lutjen e saj t fundit. Zemra ngurtsohet aq shum sa pushon s prgjigjuri Fryms s Perndis. Athere zri i mbl dhe joshs nuk e lut m mkatarin dhe qortimet e paralajmrimet marrin fund. Kjo dit i kishte ardhur Jeruzalemit. Jezusi qau me hidhrim pr qytetin e dnuar, por nuk mund ta shptonte. Ai kishte harxhuar do burim. Duke hedhur posht paralajmrimet e Fryms s Perndis, Izraeli kishte refuzuar t vetmen ndihm. Nuk kishte fuqi tjetr me an t s cils t shptoheshin. Kombi hebre ishte simbol i popujve t t gjitha epokave, q prbuznin lutjet e Dashuris Pakufi. Lott e Jezusit, kur qau pr Jeruzalemin, ishin pr mkatet e t gjitha kohrave. N gjykimin e

307

shpallur ndaj Izraelit, ata q nuk pranojn qortimet dhe paralajmrimet e Fryms s Shenjt t Perndis, mund t lexojn ndshkimin e tyre. N brezin e sotm ka shum nga ata q po shkelin n t njjtn rrug si ifutt mosbesues. Ata i kan par shfaqjet e fuqis s Perndis. Fryma e Shenjt u ka folur zemrave t tyre, por ata vazhdojn n mosbesimin dhe kundrshtimin e tyre. Perndia u drgon qortime dhe paralajmrime, por ata nuk duan t'i rrfejn gabimet e tyre dhe i refuzojn mesazhet dhe lajmtart e Tij. Metodat q Ai prdor pr shrimin e tyre bhen gur, ku ata pengohen. Profett e Perndis urreheshin nga Izraeli besimhumbur, sepse nprmjet tyre dilnin n drit mkatet e fshehura. Ahabi e konsideronte Elijan armik, sepse profeti ishte besnik pr t dnuar paudhsit e fshehta t mbretit. Sot shrbtori i Krishtit, ndshkuesi i mkatit, shihet me prbuzje dhe pritet me kmbt e para. E vrteta e Bibls, feja e Krishtit, lufton kundr nj rryme t fort papastrtie morale. Paragjykimi sht akoma m i fort n zemrat e njerzve se n kohn e Krishtit. Krishti nuk i prmbushi shpresat e njerzve. Jeta e Tij ishte qortim i mkateve t tyre dhe ata nuk e pranuan. Prandaj tani e vrteta e fjals s Perndis nuk sht n harmoni me praktikat e njerzve dhe prirjet e tyre natyrore, kshtu me mijra e refuzojn dritn e Tij. Njerzit t nxitur nga Satani hedhin dyshim mbi fjaln e Perndis dhe zgjedhin t ushtrojn gjykimin e tyre t pavarur. Zgjedhin errsirn n vend t drits, por e bjn duk vn n rrezik shpirtrat e tyre. Ata, q ishin t paknaqur nga fjalt e Krishtit, gjetn shkaqe m t mdha pr ankimet e tyre, derisa i kthyen shpinn s vrtets dhe jets. Kshtu ndodh edhe tani. Perndia nuk propozon t largoj do kundrshtim q zemra njerzore mund t sjell para t vrtets s Tij. Pr ata q refuzojn rrezet e muara t drits, q do t ndrionin errsirn, misteret e fjals s Perndis mbeten t tilla gjithmon. E vrteta sht fshehur prej tyre. Ecin verbrisht dhe nuk e din rrnimin q i pret. Nga Ullishtja Krishti pa botn e t gjitha kohrave dhe fjalt e Tij i drejtohen do shpirti, q i nnvlerson lutjet e mshirs hyjnore. Ai u drejtohet sot prbuzsve t dashuris s Tij."Ti, pikrisht ti," duhet t'i dish gjrat q t sjellin paqen. Krishti po derdh lot t hidhur pr ju, q nuk keni m lot t derdhni pr veten. Tashm ajo ngurtsi fatale e zemrs, q shkatrroi farisenjt, po shfaqet n ju. Dhe do prov e hirit t Perndis, do rreze drite hyjnore, ose po e shkrin dhe e zbut shpirtin, ose po i prshtatet mospendimit t tij t pashpres. Krishti e parashikoi se Jeruzalemi do t mbetej zemrgur dhe i papenduar. Megjithat, gjith faji i tij, gjith pasojat e mshirs s hedhur posht, shtriheshin para ports s tij. Kjo do t'i ndodh do shpirti, q ndjek t njjtn rrug. Zoti shpall, "O Izrael, ti ke shkatrruar veten." "Dgjo, o tok! Ja Un do t sjell mbi kt popull nj gjm, vet frytin e mendimeve t tij, sepse nuk u kan kushtuar kujdes fjalve t Mia dhe as ligjit Tim, por e kan hedhur posht." - Osea 13:9; Jeremia 6:19.

308

65 Tempulli pastrohet prsri Bazuar tek Mateu 21:12-16, 23-46; Marku 11:15-19, 27-33; 12:1-12; Luka 19:45-48; 20:1-19. N fillim t shrbess s Tij, Krishti kishte przn nga tempulli ata, q e ndynin m tregtin e tyre t flliqur dhe sjellja e Tij e ashpr dhe e perndishme u kishte kallur tmerrin zemrave t tregtarve dinak. N mbyllje t misionit t Tij erdhi edhe nj her n tempull dhe e gjeti prsri t shenjtruar si m par. Madje gjrat ishin m keq se m par. Oborri i jashtm i tempullit ishte kthyer n nj vath bagtish. T brtiturat e kafshve dhe tringllima e mpreht e monedhave przihej me zhurmn e grindjeve midis trafikantve t egrsuar dhe midis tyre dgjoheshin zrat e njerzve me detyr t shenjt. Funksionart e tempullit ishin ngatrruar vet n blerje dhe shitje dhe shkmbim parash. Kaq thellsisht ishin zhytur n lakmin pr prfitim, saq para Perndis ata nuk ishin m t mir se hajdutt. Priftrinjt dhe krert e kuptonin shum pak solemnitetin e detyrs, q duhet t kryenin. Pr do Pashk dhe fest t tabernakullit therreshin me mijra kafsh dhe gjaku i tyre, merrej nga priftrinjt dhe derdhej mbi altar. Hebrenjt e njihnin ofrimin e gjakut dhe pothuaj e kishin harruar faktin se ishte mkati q e bnte t nevojshme gjith kt gjakderdhje t kafshve. Ata nuk e kuptonin se ai prfaqsonte gjakun e Birit t dashur t Perndis, q do t derdhej pr jetn e bots dhe se nprmjet ofrimit t sakrificave, njerzit drejtoheshin drejt Shptimtarit t kryqzuar. Jezusi vshtroi viktimat e pafajshme t sakrifics dhe pa se si judenjt i kishin kthyer grumbullimet mdha n skena gjakderdhjeje dhe mizorie. N vend t pendimit t prulur pr mkatin ata kishin shtuar sakrificat e kafshve, a thua se Perndia mund t nderohej me nj shrbim pa zemr. Priftrinjt dhe krert i kishin ngurtsuar zemrat, nprmjet egoizmit dhe kopracis. Vet simbolin, q tregonte Qengjin e Perndis, ata e kishin kthyer n nj mjet prfitimi. Prandaj n syt e njerzve, shenjtria e shrbimit flijues ishte shkatrruar n nj mas t madhe. Kjo shkaktoi zemrim tek Jezusi. Ai e dinte se gjaku i Tij, q s shpejti do t derdhej pr mkatet e bots, do t vlersohej po aq pak nga priftrinjt dhe pleqt, sa edhe gjaku i kafshve q ata derdhnin vazhdimisht. Krishti kishte folur kundr ktyre praktikave nprmjet profetve. Samueli kishte thn: "A knaqet aq shum Zoti me ofertat e djegura dhe flijimet, se sa me bindjen ndaj zrit t Zotit? Kujdes, bindja sht m e mir se flijimi dhe t dgjosh me kujdes sht m mir se dhjami i deshve." Dhe Isaia kur pa n vizionin profetik largimin nga besimi t hebrenjve, iu drejtua atyre si drejtues t Sodoms dhe Gomors: "Dgjoni fjaln e Zotit, ju krer t Sodoms.Vri veshin ligjit t Perndis o popull i Gomorrs. 'm duhen flijimet tuaja t shumta? Thot Zoti. Jam ngopur me desht e djegur dhe dhjamin e kafshve t majme. Nuk m plqen gjaku i demave, qengjave dhe cjepve. Kur vini t paraqiteni para meje, kush ua ka krkuar kt, q t shkelni oborret e mia?" "Lahuni, pastrohuni, largoni nga prania Ime ligsin e veprimeve tuaja. Mos bni m keq. Msoni t bni t mirn, krkoni drejtsin, ndihmoni t shtypurin, sigurojini drejtsi jetimit, mbroni t ven." - 1 Samuelit 15:22; Isaia 1:10-12, 16,17. Ai q Vet e kishte thn kt profeci, e prsriti pr her t fundit paralajmrimin. N prmbushje t profecis njerzit e kishin shpallur Jezusin mbret t Izraelit. Ai kishte marr nderimin e tyre dhe e kishte pranuar postin e mbretit dhe me kt karakter duhej t sillej. E dinte

309

q prpjekjet e Tij pr t reformuar priftrinjt e korruptuar do t ishin t kota. Megjithat, duhej t bnte punn e Tij. Duhej t'i jepte provn e misionit t Tij hyjnor nj populli mosbesues. Prsri vshtrimi prshkues i Jezusit prfshiu oborrin e shenjtruar t tempullit. T gjith syt u kthyen drejt Tij. Priftrinj, krer, farisenj dhe johebrenj, shikonin me habi dhe nderim At, q qndronte para tyre me madhshtin e Mbretit t qiellit. Hyjnia ndrionte nprmjet forms s Tij njerzore, duke e veshur Krishtin me nj dinjitet dhe lavdi q nuk e kishte shfaqur m par. Ata, q i qndronin pran u larguan aq sa mund t lejonte turma. Shptimtari ishte vetm me disa nga dishepujt e Tij. U shua do tingull. Qetsia e thell dukej e padurueshme. Krishti fliste me nj fuqi, q i tundte njerzit si nj furtun e fuqishme: "Esht shkruar: 'Shtpia Ime do t quhet shtpi lutjesh,' por ju po e ktheni n nj strofull kusarsh." Zri i Tij buiti si trumpet npr tempull. Paknaqsia e fytyrs s Tij dukej si nj zjarr prpirs. Me autoritet, Ai urdhroi: "Hiqini kto gjra prej ktej." - Gjoni 2:16. Tre vjet m par, krert e tempullit ishin turpruar nga flakja nn urdhrin e Jezusit. Q nga ajo koh habiteshin me frikn e tyre dhe bindjen pa fjal ndaj nj Njeriu t thjesht e t prulur. Ata ndjenin se ishte e pamundur t prsritej dorzimi i tyre pa dinjitet. Megjithat, tani ata ishin m t tmerruar se m par dhe nxituan m shum pr t'iu bindur urdhrit t Tij. Askush nuk guxoi ta diskutonte autoritetin e Tij. Priftrinjt, tregtart u larguan nga prania e Tij s bashku me bagtin e tyre. Kur po ktheheshin nga tempulli u takuan me turmn, q kishte ardhur me t smurt e saj drejt Shruesit t Madh. Lajmi q u dhan njerzit, q ishin przn, i bri disa t ktheheshin. Ata kishin frik t takonin nj Njeri kaq t fuqishm, ku vetm pamja e t cilit i kishte przn priftrinjt dhe krert nga prania e Tij. Por nj grup i madh u shty kundrejt turms, q nxitonte me padurimin pr t takuar At, q ishte shpresa e tyre e vetme. Kur njerzit ia mbathn nga tempulli, shum mbetn prapa. Me ta u bashkuan t sapoardhurit. Prsri oborri u mbush me t smur dhe njerz gati duke vdekur dhe prsri Jezusi u shrbeu. Pas njfar kohe, priftrinjt dhe krert guxuan t ktheheshin n tempull. Kur paniku kishte rn, ata ishin n ankth t dinin cila do t ishte prgjigjia tjetr e Jezusit. Ata prisnin q Ai t zinte fronin e Davidit. Duke u kthyer pa zhurm n tempull, dgjuan zrat e burrave, grave dhe fmijve q lavdronin Perndin. Ndrsa hynin, shtangn para asaj pamjeje t mrekullueshme. Pan t smurt t shruar, t verbrit q u kishin ardhur syt, t shurdhrit q dgjonin dhe sakatt q hidheshin nga gzimi. M shum nga t gjith gzonin fmijt. Jezusi kishte shruar smundjet e tyre. Ai i kishte marr n krah, kishte pranuar puthjet dhe dashurin e tyre mirnjohse dhe disa prej tyre i kishte zn gjumi n kraharorin e Tij, ndrsa u msonte njerzve. Fmijt i thonin lavde me zrat e tyre t gzuar. Ata prsrisnin hosanat e dits s mparshme dhe tundnin triumfalisht deg palmash pr Shptimtarin. Tempulli jehonte nga brohorimat e tyre: "I Bekuar sht Ai q vjen n emr t Zotit!" "Shiko, mbreti yt vjen drejt teje. Ai sht i drejt dhe ka shptimin!" - Psalami 118:26; Zakaria 9:9. "Hosana Birit t Davidit!" Tingulli i ktyre zrave t gzuar dhe t paprmbajtur ishte fyerje pr krert e tempullit. Ata vendosn t'i ndalonin kto manifestime dhe ua paraqitn njerzve sikur shtpia e Perndis po shenjtrohej nga kmbt e fmijve dhe t brtiturat ngazllyese. Duke par se fjalt e tyre nuk u bn asnj prshypje njerzve, krert iu drejtuan Krishtit: "A e dgjon far po thon? Dhe Jezusi u tha: Po, nuk e paskeni lexuar kurr, 'Nga goja e t miturve dhe foshnjave t gjirit, ke prsosur lavdin Tnde?'" Profecia kishte parathn se Jezusi do t shpallej mbret dhe ajo fjal duhej t prmbushej. Priftrinjt dhe krert e Izraelit nuk kishin dashur ta brohorisnin lavdin e Tij dhe Perndia kishte br fmijt t ishin dshmuesit e Tij. Po t kishin heshtur zrat e fmijve, vet kollonat e tempullit do kumbonin lavdrimet e Shptimtarit.

310

Farisenjt ishin plotsisht t trazuar dhe t turbulluar. Po komandonte nj Njeri, q ata nuk mund ta friksonin. Jezusi kishte zn pozicionin e ruajtsit t tempullit. Asnjher m par nuk kishte marr Ai nj autoritet t till mbretror. Asnjher m par fjalt dhe veprat e Tij nuk kishin patur fuqi kaq t madhe. Ai kishte kryer vepra t mrekullueshme n t gjith Jeruzalemin, por ansnjher m par n mnyr kaq solemne dhe mbreslnse. Priftrinjt dhe krert nuk guxuan t'i tregonin armiqsi t hapur n prani t njerzve, q kishin par veprat e Tij t mrekullueshme. Megjithse t trbuar dhe t turbulluar nga prgjigjia e Tij, ata nuk mundn t bnin asgj tjetr at dit. T nesrmen n mngjes, kshilli i lart, Sinedri, shtyrtoi edhe njher far rruge do t ndiqte kundr Jezusit. Para tre vjetsh, ata kishin krkuar nj shenj q Ai ishte Mesia. Q nga ajo koh Ai kishte br vepra t mrekullueshme n t gjith vendin. Kishte shruar t smurt, kishte ushqyer mrekullisht mijra njerz, kishte ecur mbi val dhe kishte qetsuar detin e trazuar. Ai vazhdimisht kishte lexuar zemrn e njerzve si nj libr i hapur. Kishte larguar demont dhe kishte ngritur t vdekurit. Krert i kishin para tyre provat se Ai ishte Mesia. Tani ata nuk krkonin m shenja t Autoritetit t Tij, por t nxirrnin ndonj pohim ose deklarat, nprmjet s cils ta dnonin. Shkuan te tempulli ku Ai po msonte dhe e pyetn: "Me far autoriteti i bn Ti kto gjra dhe kush ta ka dhn kt pushtet?" Ata prisnin q Ai t shpallte se autoriteti i Tij vinte prej Perndis. Pikrisht pr nj pohim t till, kishin qllim ta dnonin. Por Jezusi ua ktheu me nj pyetje q lidhej me dika tjetr dhe bri q prgjigjia e Tij t varej nga prgjigjia e tyre. "Pagzimi i Gjonit," u tha, "nga erdhi? Nga qielli apo nga njerzit?" Priftrinjt e pan se ishin n nj dilem, nga e cila asnj sofistikim nuk mund t'i nxirrte. Po t thonin se pagzimi i Gjonit ishte nga qielli, mosprputhja do t dukej hapur. Krishti do t'u thoshte: "Pse ather nuk besuat tek ai? Gjoni kishte dshmuar pr Krishtin: "Ja, Qengji i Perndis q heq mkatin e bots." - Gjoni 1:29. N qoft se priftrinjt do t besonin dshmin e Gjonit, si do t mohonin q Krishti ishte Mesia? Po t shpallnin besimin e tyre t vrtet, se misioni i Gjonit vinte nga njerzit, ata do t shkaktonin mbi veten nj stuhi indinjimi, sepse njerzit besonin se Gjoni ishte profet. Turma priste prgjigjen me interes t madh. Ata e dinin se priftrinjt ishin hequr se e pranonin misionin e Gjonit dhe prisnin q ata t pranonin pa dyshim q ai ishte drguar nga Perndia. Pasi u kshilluan fshehurazi bashk, priftrinjt vendosn t mos merreshin m me kt gj. Me hipokrizi, duke u shtirur t paditur, ata than, "Nuk e dim." "As Un nuk po ua them," u prgjigj Krishti, "se me 'pushtet i bj kto gjra." Skribt, priftrinjt dhe krert heshtn. T hutuar dhe t zhgnjyer, ngrysn vetullat, duke mos guxuar t'i bnin pyetje t tjera Krishtit. Me frikn dhe pavendosmrin e tyre e kishin humbur shum respektin e njerzve, q rrinin e shikonin t knaqur si ishin mundur kta njerz krenar dhe t vetknaqur. Thniet dhe veprimet e Krishtit ishin t rndsishme dhe ndikimi i tyre po ndihej n nj shkall gjithmon e m t madhe pas kryqzimit dhe ngritjes s Tij n qiell. Shum prej tyre q me ankth kishin pritur prfundimin e pyetjeve ndaj Jezusit do t bheshin n fund dishepujt e Tij, t trhequr nga fjalt e Tij n at dit plot ngjarje. Skena n oborrin e tempullit nuk do t'u hiqej kurr nga mendja. Kontrasti midis Jezusit dhe kryepriftrinjve dukej qart, ndrsa flisnin. Funksionari krenar i tempullit ishte veshur me rroba t bukura dhe t shtrenjta. Mbi kokn e tij qndronte nj kuror shklqyese. Mnyra si mbahej ishte madhshtore, flokt dhe mjekra e tij e gjat ishin kthyer n argjend nga mosha. Pamja e tij i mbushte me nderim vzhguesit. Para ktij personazhi hijernd qndronte Madhshtia e qiellit, pa shfaqje e zbukurime. Rrobat e Tij ishin

311

njollosur nga udhtimi. Fytyra e Tij ishte e zbeht dhe shprehte nj trishtim t duruar. Megjithat, atje ishin shkruar dinjitet dhe mirdashje, q ishin n nj kontast t pazakont me pamjen vetbesuese dhe t egrsuar t kryepriftit. Shum prej atyre q dshmuan veprat dhe fjalt e Jezusit n tempull, q nga ajo dit, e ruajtn n zemrn e tyre si profet t Perndis. Por ndrsa ndjenjat e popullit ktheheshin n favor t Tij, urrejtja e priftrinjve ndaj Jezusit rritej. Menuria, me t ciln Ai u shptonte kurtheve pr kmbt e Tij ishte nj prov tjetr e hyjnis s Tij dhe ua shtonte zemrimin. N kundrshtimin e rabive, Krishti nuk kishte qllim t'i poshtronte kundrshtart e Tij. Ai nuk knaqej t'i zinte ngusht. Por Ai kishte nj msim t madh pr t'u dhn. Ai i kishte turpruar armiqt e Tij, duke lejuar t ngatrroheshin n rrjetn q ata kishin hedhur mbi T. Padituria e vtpranuar prej tyre pr karakterin e pagzimit t Gjonit, i dha mundsi t fliste dhe Ai e shfrytzoi at pr t'iu treguar pozicionin e tyre t vrtet, duke u shtuar paralajmrimet q tashm ua kishte dhn. "Si mendoni ju?" u tha. "Nj njeri kishte dy djem. Iu afrua t parit dhe i tha: 'Bir, shko sot t punosh n vresht.' Ai iu prgjigj: 'Nuk dua,' por m pas u pendua dhe shkoi. Iu afrua tjetrit dhe i tha t njjtn gj. Ai iu prgjigj dhe tha: 'Po shkoj zotri' dhe nuk vajti. Cili nga t dy djemt e bri vullnetin e t atit?'" Kjo pyetje e beft i kapi n befasi dgjuesit. Ata e kishin ndjekur shmblltyrn me vmendje dhe menjher u prgjigjn: "I pari." Duke u ngulur syt Jezusi u prgjigj me ton t rrept dhe solemn: "Me t vrtet po ju them se taksambledhsit dhe grat e prdala po hyjn para jush n mbretrin e Perndis. Sepse Gjoni erdhi tek ju me rrugn e drejtsis dhe nuk e besuat, por taksambledhsit dhe grat e prdala e besuan Edhe kur e pat kt, ju nuk u penduat m von, q t'i besonit atij." Priftrinjt dhe krert nuk kishin si t mos i jepnin prgjigje t sakte Jezusit, prandaj Jezusi e mori mendimin e tyre n favor t djalit t par. Ky djal prfaqsonte taksambledhsit, ata q prmoheshin dhe urreheshin nga farisenjt. Taksambledhsit ishin tepr imoral. Ata me t vrtet e kishin shkelur ligjin e Perndis, duke treguar n jett e tyre nj kundrshtim absolut t krkesave t Tij. Ata kishin qn mosmirnjohs dhe mkatar. Kur iu tha t shkonin n vreshtin e Zotit, kishin refuzuar me prbuzje. Por kur erdhi Gjoni, duke predikuar pendimin dhe pagzimin, taksambledhsit e morn mesazhin dhe u pagzuan. Djali i dyt prfaqsonte udhheqsit e popullit hebre. Disa nga farisenjt ishin penduar dhe ishin pagzuar nga Gjoni, por udhheqsit nuk e pranonin q ai erdhi nga Perndia. Paralajmrimet dhe akuzat e tij nuk i uan drejt reformimit. Ata " e refuzuan planin e Perndis pr ta dhe nuk u pagzuan." - Luka 7:30. E trajtuan mesazhin e tij me prbuzje. Ashtu si djali i dyt, q kur e thirrn, tha: "Po shkoj, zotri," por nuk shkoi, priftrinjt dhe krert shtireshin sikur bindeshin, por nuk e bnin kt. Ata hiqeshin si t devotshm, pretendonin se i bindeshin ligjit t Perndis, por ajo ishte nj bindje e rreme. Taksambledhsit akuzoheshin dhe mallkoheshin nga farisenjt si t pafe. Por me besimin dhe veprat e tyre, ata po tregonin se po shkonin n mbretrin e qiellit para ktyre njerzve t vetknaqur, t cilve u ishte dhn nj drit e madhe, por veprat e tyre nuk korrespondonin me shfaqjen e perndishmris s tyre. Priftrinjt dhe krert nuk mund t'i duronin kto t vrteta deprtuese. Megjithat heshtn, duke shpresuar se Jezusi do t thoshte dika q t'i ktheheshin kundr, por kishin ende pr t duruar. "Dgjoni edhe nj shmblltyr tjetr," tha Krishti. "Nj njeri mbolli nj vresht. E rrethoi me gardh, grmoi nj vend pr shtrydhsen e rrushit, ngriti nj kull, ua dha me qira bujqve dhe u nis pr n nj vend t largt. Kur u afrua koha e vjeljes s frutave, drgoi shrbtort e tij tek bujqit, pr t marr t vjelat e vreshtit. Bujqit i kapn shrbtort. Njrin e rrahn, njrin e vran,

312

tjetrin e qlluan me gur. Drgoi prsri shrbtor t tjer, m shum se n fillim, por edhe ata psuan t njjtin fat. N fund ai u drgoi t birin, duke menduar 'Do ma respektojn tim bir.' Por kur bujqit e pan t birin, than me vete: 'Ky sht trashgimtari. Ejani ta vrasim dhe trashgimia do t jet e jona.' E kapn, e flakn jasht vreshtit dhe e vran. far do t bj tani i zoti i vreshtit?" Jezusi iu drejtua t gjith t pranishmve, por priftrinjt dhe krert u prgjigjn: "Ai do t'i shkatrroj keqas ata keqbrs dhe do t'ua jap vreshtin bujqve t tjer, t cilt do t'i dorzojn frutat n kohn e duhur." Ata, q foln n fillim nuk e kuptuan kujt i drejtohej shmblltyra, por pastaj e kuptuan se kishin shpallur dnimin e tyre. N shmblltyr, i zoti i vreshit prfaqsonte Perndin, vreshti kombin hebre dhe gardhi ligjin hyjnor q ishte mbrojtja e tyre. Kulla ishte simboli i tempullit. I zoti i vreshtit kishte br gjithka q duhej pr lulzimin e tij. Ai thoshte:"far mund t'i bja m tepr vreshtit tim q s'ia kam br?." - Isaia 5:4. Kshtu tregohet kujdesi i palodhur i Perndis pr Izraelin. Ashtu si bujqit duhet t'i kthenin t zotit pjesn e fryteve q i detyroheshin, ashtu edhe njerzit e Perndis duhet ta nderonin At me nj jet, q i prgjigjej privilegjeve t tyre t shenjta. Po ashtu si bujqit q i vran shrbtort q i zoti ua kishte drguar pr t marr frytet, ashtu edhe judenjt i kishin vrar ata q Perndia kishte drguar t'u bnin thirrje t pendoheshin. Lajmtart ishin vrar njri pas tjetrit. Deri ktu prkatsia e shmblltyrs nuk mund t diskutohej dhe ajo q pasoi nuk ishte m pak e qart. Tek biri i dashur q i zoti i vreshtit u drgoi m n fund shrbtorve t tij t pabindur dhe q ata e vran, priftrinjt dhe krert pan nj portret t qart t Jezusit dhe fatin e Tij q po i afrohej. Tashm ata po prgatiteshin ta vrisnin At q Ati u kishte drguar si thirrjen e fundit. Ndshkimi q do t binte mbi shrbtort mosmirnjohs prshkruante fundin e pashmangshm t atyre q do vrisnin Krishtin. Duke i par me keqardhje, Shptimtari vazhdoi: "Nuk e paskeni lexuar kurr n Shkrimet: 'Guri q ndrtuesit e flakn tej, u b kndi i themelit. Kjo u b nga Zoti dhe a sht e mrekullueshme pr syt tan?' Prandaj, po ju them q mbretria e Perndis do t'ju merret dhe do t'i jepet nj kombi q do t jap frytet e saj. Kushdo q bie mbi kt gur, do t bhet cop-cop, por ai mbi t cilin do t bjer, do t bhet thrrime." Kt profeci, judenjt e kishin prsritur shpesh npr sinagoga, duke e lidhur me Mesian q do t vinte. Krishti ishte guri i themelit t ekonomis hebreje dhe i t gjith planit t shptimit. Kt gur, ndrtuesit hebrenj, priftrinjt dhe krert e Izraelit, po e hidhnin posht. Shptimtari u trhoqi vmendjen ndaj profecive, q u tregonin rrezikun n t cilin ndodheshin. U prpoq me t gjitha mnyrar n fuqin e Tij t'ua bnte t qart natyrn e veprs q ata po prgatiteshin t bnin. Fjalt e Tij kishin vetm kt qllim. Duke br pyetjen: "far do t'u bj bujqve i zoti i vreshtit kur t kthehet?" Krishti kishte qllim t merrt prej farisenjve at prgjigje q ata dhan. Ai e paramendoi se ata do t ndshkonin veten. Paralajmrimet e Tij q nuk arritn t'i bnin t pendoheshin, do t vulosnin fundin e tyre. Ai donte q t shikonin se ishin ata q i kishin sjell rrnimin vetes. Synonte t'u tregonte drejtsin e Perndis n heqjen e privilegjeve t tyre kombtare, q tashm kishte filluar dhe do t merrte fund, jo vetm me shkatrrimin e tempullit dhe t qytetit t tyre, por n shprndarjen e kombit. Dgjuesit e kuptuan paralajmrimin. Por duke mos e prballuar dot dnimin q ata vet kishin shpallur, priftrinjt dhe krert ishin gati ta plotsonin prshkrimin, duke thn: "Ky sht trashgimtari. Ejani, le ta vrasim." "Por nuk guxuan t vinin dor mbi t, sepse i trembeshin turms," sepse ndjenja e publikut ishte n favor t Krishtit.

313

Duke cituar profecin e gurit t hedhur posht, Krishti i referohej nj ngjarjeje t vrtet n historin e Izraelit. Incidenti lidhej me ndrtimin e tempullit t par. Ndrsa lidhej n mnyr t veant me kohn e ardhjes s par t Krishtit dhe duhej t'i jet drejtuar me nj foc t madhe judenjve, ajo prmban edhe nj msim pr ne. Kur u ngrit tempulli i Solomonit, gurt shum t mdhenj pr muret dhe pr themelin ishin prgatitur t gjith n gurore. Pasi t ishin sjell n vendin e ndrtimit, nuk do vihej mbi to dor me asnj vegl. Puntort duhej vetm t'i vendosnin ato n pozicionin e duhur. Pr themelin ishte sjell edhe nj gur me nj madhsi t pazakont dhe form t veant. Por puntort nuk mundn t gjenin vend pr t dhe nuk e pranuan. E kishin bezdi, sepse nuk prdorej e u zint rrugn. Mbeti nj gur i hedhur mnjan pr nj koh t gjat. Kur ndrtuesit arritn n momentin e ndrtimit t qoshes s themelit, krkuan nj koh t gjat t gjenin nj gur me madhsin e fortsin e mjaftueshme si dhe formn e duhur, pr t zn at vend t veant dhe pr t mbajtur peshn e madhe q binte mbi t. Po t bnin zgjedhje t pamenduar pr kt vend t rndsishm, vihej n rrezik siguria e gjith ndrtess. Ata duhet t gjenin nj gur t aft p t'i rezistuar ndikimit t diellit, ngrics dhe furtuns. U zgjodhn gur t ndryshn, disa her, por nn presionin e peshs tepr t madhe, u bn cop e thrrime. T tjert nuk i duruan dot ndryshimet e menjhershme atmosferike. M n fund e drejtuan vmendjen te guri q kishin hedhur posht, shum koh m par. Kishte qen i ekspozuar ndaj ajrit, diellit, stuhis, pa treguar as plasaritjen m t vogl. Ndrtuesit e shqyrtuan kt gur, q i kishte rezistuar t gjitha provave, prve njrs. Nse do ta kalonte edhe provn e presionit t rnd, vendosn ta pranonin si gurin e qoshes s themelit. Prova u b. Guri u pranua, u soll n pozicionin e caktuar dhe u pa se prshtatej m s miri. N vizionin profetik, Isais iu tregua se ky gur ishte simbol i Krishtit. Ai thot: "Shenjtroni Vet Zotin e ushtrive. Le t jet Ai frika juaj, tmerri juaj. Ai do t jet nj shenjtrore, por edhe nj gur pengues, nj shkmb rrzimi pr t dy shtpit e Izraelit, nj lak dhe nj kurth pr banort e Jeruzalemit. Shum prej tyre do t pengohen, do t bien, do t bhen cop, do t mbeten n lak dhe do t kapen." Vizioni e oi profetin tek ardhja e par e Krishtit. Aty iu tregua se Krishti do t duronte provat dhe testet, q simbolizoheshin me trajtimin e gurit kryesor t themelit, n ndrtimin e tempullit t Solomonit. "Prandaj kshtu thot Zoti, Perndi: Ja, Un vendos n Sion si gur themeli, nj gur t provuar, nj gur qosheje t muar dhe nj themel t sigurt. Ai q i beson nuk do t ngutet." - Isaia 8:13-15; 28:16. Me menuri pakufi, Perndia zgjodhi gurin e themelit dhe e vendosi Vet at. Ai e quajti "themel t sigurt." E gjith bota mund t hedh mbi t barrat dhe hidhrimet e saj. Ai i mban t gjitha. Mund t ndrtojn mbi t me nj siguri t prsosur. Krishti sht "nj gur i provuar." Ata q besojn n T, nuk zhgnjehen kurr. Ai e ka kaluar do prov. Ka duruar rndesn e fajit t Adamit dhe t pasardhsve t tij dhe ka dal m shum se fitimtar ndaj fuqive t s keqes. Ai ka mbajtur mbi Vete barrat e hedhura nga do mkatar prsrits. Te Krishti ka gjetur lehtsim zemra fajtore. Ai sht themel i sigurt. T gjith q mbshteten tek Ai qndrojn n siguri t prsosur. N profecin e Isais, Krishti jepet si themel i sigurt dhe gur pengues. Apostulli Pjetr, duke shkruar nn frymzimin e Fryms s Shenjt, e tregon qart se pr k Krishti sht gur themeli dhe pr k nj shkmb rrzimi: "Tani q keni shijuar mirsin e Zotit. Duke iu afruar Atij, gurit t gjall, q u hodh posht nga njerzit, por u zgjodh dhe u mua prej Perndis edhe ju, si gur t gjall po ndrtoheni si nj shtpi shpirtrore, pr nj priftri t shenjt, pr t br flijime shpirtrore, t pranueshme pr Perndin nprmjet Jezus Krishtit. Prandaj thuhet n Shkrim: 'Ja po v n Sion nj gur qosheje kryesor, t zgjedhur dhe t muar dhe Ai q beson n T nuk do t turprohet kurr.' Ai sht i

314

muar pra, pr ju q besoni. Por pr ata q nuk binden, 'guri t cilin ndrtuesit e hodhn posht, u b guri i qoshes, gur pengues, shkmb rrzimi' Ata pengohen, sepse jan t pabindur ndaj fjals." - 1 Pjetri 2:3-8. Krishti sht themel i sigurt pr ata q besojn. Kta jan ata q bien mbi Shkmb dhe thyhen. Ktu jepet nnshtrimi ndaj Krishtit dhe besimi n T. T biesh mbi gurin dhe t thyhesh, do t thot t heqsh dor nga vetdrejtsia dhe t shkosh te Krishti me pruljen e nj fmije, duke u penduar pr mkatet dhe duke besuar n dashurin e Tij false. Pra me besim dhe bindje ne ndrtojm mbi themelin ton, q sht Krishti. Mbi kt gur t gjall mund t ndrtojn hebrenjt dhe johebrenjt. Ky sht i vetmi themel mbi t cilin mund t ndrtojm me siguri. Esht i gjer mjaft pr t gjith dhe i fort mjaft pr t mbajtur peshn dhe barrn e gjith bots. Nga lidhja me Krishtin, gurin e gjall, t gjith q ndrtojn mbi kt themel, bhen gur t gjall. Shum njerz me prpjekjet e tyre latohen, lmohen dhe zbukurohen, por nuk mund t bhen "gur t gjall," sepse nuk jan t lidhur me Krishtin. Pa kt lidhje, askush nuk mund t shptohet. Pa jetn e Krishtit brenda nesh, nuk i qndrojm dot stuhive t tundimit. Siguria jon e prjetshme varet nga ndrtimi yn mbi themelin e sigurt. Shum njerz sot ndrtojn mbi themele, q nuk jan provuar. Kur bien shirat e stuhia egrsohet dhe vijn prmbytjet, shtpia e tyre do t bjer, sepse nuk sht ndrtuar mbi Shkmbin e prjetshm, gurin kryesor t themelit, Jezus Krishtin. "Pr ata q pengohen se nuk i binden fjals," Krishti sht shkmb rrzimi. Por "guri q ndrtuesit e hodhn posht, u b guri i qoshes." Si guri i hedhur posht, Krishti n misionin e Tij toksor duroi mosprfilljen dhe abuzimin. Ai "u prbuz dhe u hodh posht nga njerzit; njeriu i dhimbjes, njohsi i hidhrimit: . . . U prmua dhe ne nuk e vlersuam aspak." - Isaia 53:3. Por po afronte koha kur Ai t ngrihej n lavdi. Me ringjalljen prej s vdekuri, Ai do t shpallej "Biri i Perndis me fuqi." - Romakve 1:4. N ardhjen e Tij t dyt, Ai do t shfaqet si Zot i qiellit dhe i toks. Ata q po bheshin gati ta kryqzonin, do ta njihnin madhshtin e Tij. Prpara universit, guri i hedhur posht do t bhej guri i themelit. Dhe mbi "kdo q do t bjer, do ta bj thrrime." Njerzit, q hodhn posht Krishtin shpej do t shihnin qytetin dhe kombin e tyre t shkatrruar. Lavdia e tyre do t thyhej dhe do t shprndahej si pluhur n er. far i shkatrroi judenjt? Ishte shkmbi, q po t kishin ndrtuar mbi t, do t ishte br siguria e tyre. Ishte mirsia e Perndis e prmuar, drejtsia e prbuzur, mshira e paprfillur. Njerzit iu vun kundr Perndis dhe gjithka q mund t kishte qen shptimi i tyre, u kthye n shkatrrimin e tyre. Gjithka q Perndia e shenjtroi pr jet, ata e kthyen n vdekje. N kryqzimin e Krishtit nga judenjt, u prfshi shkatrrimi i Jeruzalemit. Gjaku i derdhur n Kalvar ishte pesha q i fundosi ata n shkatrrim pr kt bot dhe at t ardhshme. Kshtu do t jet n ditn e madhe t fundit, kur mbi mospranuesit e hirit t Perndis do t bjer gjykimi. Krishti, shkmbi i tyre i rrzimit, do t'u shfaqet n at koh si nj mal hakmarrs. Lavdia e fytyrs s Tij q pr t drejtt sht jet, do t jet pr t pabindurit nj zjarr prpirs. Mkatari do t shkatrrohet, sepse hodhi poshte dashurin dhe prbuzi hirin. Me ilustrime t shumta dhe paralajmrime t prsritura, Jezusi tregoi se cili do t ishte prfundimi i mospranimit t Birit t Perndis nga judenjt. Me kto fjal Jezusi po u drejtohej njerzve t t gjitha epokave, q refuzojn ta pranojn At si liruesin e tyre. do paralajmrim sht pr ta. Tempulli i shenjtruar, djali i pabindur, bujqit e rrem, ndrtuesit prbuzs, e gjejn ekuivalentin e tyre n do mkatar. N qoft se nuk pendohet, dnimi q ata parathonin do t bjer mbi t.

315

66 Polemika Bazuar tek Mateu 22:15-46; Marku 12:13-40; Luka 20:20-47. Priftrinjt dhe krert dgjuan n heshtje qortimet therse t Krishtit. Nuk i kundrshtonin dot akuzat e Tij. Por ishin m shum t vendosur pr ta zn n kurth dhe pr kt qllim i drguan spiun, "q hiqeshin si njerz t drejt, q ta kapnin n fjal, pastaj t'ua dorzonin autoriteteve dhe pushtetit t guvernatorit." Nuk drguan farisenjt e vjetr q Jezusi i kishte takuar shpesh, por t rinj t zjarrt dhe t zellshm dhe q mendonin se Krishti nuk i njihte. Kta u shoqruan nga disa herodian q do t dgjonin fjalt e Krishtit dhe t dshmonin pastaj kundr Tij n gjyq. Farisenjt dhe herodiant kishin qen armiq t ashpr, por tani ishin bashkuar n armiqsi kundr Krishtit. Farisenjt gjithmon ishin acaruar me krkimin e tatimit nga romakt. Pagimin e ksaj takse ata e quanin kundr ligjit t Perndis. Tani krkonin nj rast pr ta zn n kurth Jezusin. Spiunt iu afruan dhe me sinqeritet t shtirur, sikur donin t dinin detyrn e Tij, i than: "Mjeshtr, e dim q mson dhe flet drejt dhe nuk ia mban ann askujt, por u mson atyre me vrtetsi udhn e Perndis. A sht e drejt q ne t'i paguajm tatim Cezarit, apo jo?" Sikur fjalt, "E dim q mson dhe flet drejt," t kishin qen t sinqerta, ky do kishte qen nj pohim i mrekullueshm. Por ishin thn pr t mashtruar, pavarsisht se dshmia ishte e drejt. Farisenjt e dinin se Krishti fliste dhe msonte drejt dhe sipas dshmis s tyre ata vet do t gjykoheshin. Ata q i bn pyetje Jezusit, menduan se e kishin fshehur si duhet qllimin e pyetjes s tyre, por Jezusi ua lexoi zemrat si nj libr i hapur dhe e dalloi hipokrizin e tyre. "Pse m tundoni?" u tha, duke u dhn t kuptonin se i kishte lexuar qllimet e tyre t fshehura. Ata u hutuan edhe m shum kur Ai shtoi: "Ma tregoni denarin." Ia solln dhe Ai i pyeti: "E kujt sht fytyra dhe mbishkrimi q ka?" Ata u prgjigjn dhe than: "T Cezarit." Duke treguar monedhn, Jezusi tha: "Jepini pra, Cezarit ato q jan t Cezarit dhe Perndis ato q jan t Perndis." Spiunt kishin pritur q Jezusi t'i prgjigjej pyetjes s tyre drejtprdrejt, n nj mnyr ose tjetr. Po t kishte thn se ishte e paligjshme t'i paguanin tatim Cezarit, do t spiunohej tek autoritetet romake dhe do t arrestohej si nxits kryengritjeje. Por nse do ta kishte shpallur t ligjshm pagimin e tatimit, ata kishin vendosur ta akuzonin tek njerzit si kundrshtues t ligjit t Perndis. Tani u ndjen vet t hutuar dhe t mundur. Plani i tyre u prish. Mnyra prmbledhse me t ciln ishte sqaruar pyetja e tyre nuk u la asgj far t thonin. Fjalt e Krishtit nuk ishin shmangie, por nj prgjigje e ngroht ndaj pyetjes. Duke mbajtur n dor monedhn romake, mbi t ciln ishin stampuar emri dhe imazhi i Cezarit, Ai deklaroi se meq po jetonin nn mbrojtjen e fuqis romake, duhet t'i jepnin asaj fuqie mbshtetjen q ajo krkonte, pr sa koh q kjo nuk binte ndesh me nj detyr m t lart. Por ndrsa iu nnshtroheshin paqsisht ligjeve t vendit, duhet n do koh t'i jepnin besnikrin e tyre Perndis. Fjalt e Shptimtarit: "Jepini Perndis at q i prket Perndis," ishin nj vrejtje e ashpr pr judenjt intrigues. Po t'i kishin prmbushur me besnikri detyrimet ndaj Perndis, nuk do t bheshin nj komb i prar, i nnshtruar nga nj fuqi e huaj. Asnj flamur romak nuk do t ishte valvitur n Jeruzalem, asnj ushtar romak nuk do t qndronte n portat e tij, asnj guvernator romak nuk do t sundonte brenda mureve t tij. Populli hebre po paguante ndshkimin e largimit t tij nga Perndia.

316

Kur farisenjt dgjuan prgjigjen e Krishtit: "u mrekulluan, e lan dhe u larguan prej Tij." Ai kishte dnuar hipokrizin dhe paturpsin e tyre, dhe duke e br kt, kishte theksuar nj parim t madh, parimin q prcakton qart kufijt e detyrimit t njeriut ndaj qeveris qytetare dhe ndaj Perndis. U sqarua nj pyetje bezdisse n mendjet e shum njerzve. Ktej e tutje ata iu prmbajtn ktij parimi t drejt. Megjithse, shum u larguan t paknaqur, pan se parimi q prshkonte pyetjen kishte dal hapur dhe qart dhe u mrekulluan me largpamsin e mprehtsis s Krishtit. Pak pasi u qetsuan farisenjt, erdhn saducenjt me pyetjet e tyre plot mjeshtri. T dy palt ishin n opozit t egr midis tyre. Farisenjt ishin mbrojts t rrept t tradits. Ishin t sakt n ceremonit e jashtme, t zellshm pr t'u lar, agjruar, pr t br lutje t gjata dhe pr t'u dukur kur jepnin lmosh. Por Krishti deklaroi se ata e bnin t pavlefshm ligjin e Perndis, duke msuar si doktrina urdhrimet e njerzve. Ishin nj klas fanatike dhe hipokrite. Megjithat, midis tyre kishte persona vrtet t devotshm, q pranuan msimet e Krishtit dhe u bn dishepuj. Saducenjt hidhnin posht traditat e farisenjve. Ata thonin se besonin pjesn m t madhe t Shkrimeve dhe se e respektonin ligjin e sjelljes, por praktikisht ishin skeptik dhe materialist. Saducenjt mohonin ekzistencn e engjjve, ringjalljen e t vdekurve dhe doktrinn e nj jete t ardhshme, me shprblimet dhe dnimet e saj. N gjith kto pika ata ndryshonin nga farisenjt. Midis dy palve ringjallja ishte nj tem polemike. Farisenjt ishin besues t qndrueshm n ringjallje, por n diskutimet e tyre pikpamja pr gjendjen e ardhshme ishte konfuze Vdekja ishte pr ta nj mister i pashpjegueshm. Paaftsia pr t'iu prgjigjur argumenteve t saducenjve i jepte shkas irritimit t vazhdueshm. Diskutimet ndrmjet dy palve zakonisht prfundonin n debate t ashpra, duke i larguar m shum se m par. Saducenjt ishin shum m pak n numr se kundrshtart e tyre dhe nuk kishin aq shum ndikim te njerzit e thjesht, por shum prej tyre ishin t pasur dhe kishin influencn q t jep pasuria. N rangun e tyre futeshin shumica e priftrinjve dhe prej tyre zakonisht zgjidhej kryeprifti. Kjo ishte nj marrveshje e veant q ata t mos i bnin t njohura mendimet e tyre skeptike. Pr shkak t numrit dhe popullaritetit t farisenjve, ishte e nevojshme q saducenjt t hiqnin dor n dukje nga doktrinat e tyre, kur mbanin ndonj detyre priftrore. Mirpo vet fakti q ata kishin se mund t zgjidheshin n kt detyre, u jepte dor gabimeve t tyre. Saducenjt i hidhnin posht msimet e Jezusit. Ai ishte frymzuar nga nj shpirt q ata nuk e pranonin se mund t shfaqej, prandaj msimet e Tij n lidhje me Perndin dhe jetn e ardhshme kundrshtonin teorit e tyre. Besonin se Perndia ishte e vetmja qenie superiore mbi njeriun, por diskutonin se nj maturi sunduese dhe largpamsi hyjnore do ta privonte njeriun nga veprimi i lir moral dhe do ta ulte n pozitn e nj skllavi. Ata besonin se pasi krijoi njeriun, Perndia e la at vetm, t pavarur nga influenca e lart. Ata thonin se njeriu ishte i lir t kontrollonte jetn e tij dhe t formonte ngjarjet e bots.Fati i tij ishte n duart e tij. Ata mohonin se Fryma e Perndis vepron nprmjet prpjekjeve njerzore apo mjeteve natyrore. Ata besonin se me angazhimin e plot t fuqive t tij natyrore, njeriu mund t lartsohej dhe t ndriohej. Me krkesa t ashpra dhe rigoroze, jeta e tij mund t pastrohej. Kto ide mbi Perndin kishin formuar karakterin e tyre. Meq sipas pikpamjes s tyre Atij nuk i interesonte njeriu, ata kishin pak respekt pr njri-tjetrin dhe kishte pak unitet midis tyre. Duke refuzuar t pranonin ndikimet e Fryms s Shenjt n veprimet njerzore, u mungonte fuqia e Tij n jett e tyre. Ashtu si pjesa tjetr e hebrenjve pr t drejtn e lindjes s tyre si fmij t Abrahamit dhe ndjekjen e tyre strikte t krkesave t ligjit. Por atyre u mungonte shpirti i vrtet i ligjit, besimi dhe mirdashja e Abrahamit. Simpatit e tyre natyrore ishin shum t ngushta. Ata

317

besonin se ishte e mundur pr gjith njerzit t siguronin rehatin dhe bekimet e jets dhe zemrat e tyre nuk prekeshin nga nevojat dhe vuajtjet e t tjerve. Ata jetonin pr vete. Me veprat dhe fjalt e Tij, Krishti dshmoi pr nj fuqi hyjnore, q prodhon rezultate mbinatyrore, pr nj jet prtej t tashmes, pr Perndin si Atin e fmijve t njerzve, gjithmon i vmendshm ndaj interesave t tyre t vrteta. Ai shfaqi punn e fuqis hyjnore me dashamirsi dhe dhembshuri q dnonte mosprfshirjen egoiste t saducenjve. Ai msoi se pr t mirn e prkohshme dhe t prjetshme t njeriut, Perndia lviz zemrn e njeriut nprmjet Fryms s Shenjt. Ai tregoi gabimin e t besuarit n fuqin njerzore pr transformimin e karakterit, i cili mund t bhet vetm nprmjet Fryms s Shenjt. . Saducenjt ishin t vendosur t mos e besonin kt msim. Duke krkuar t polemizonin me Jezusin, kishin besim se do ta nderonin At, edhe pse nuk do t mund t siguronin dnimin e Tij. Tema pr t ciln vendosn ta pyesnin ishte ringjallja. N qoft se do binte dakord me ta, do i fyente akoma m shum farisenjt. Po t ishte kundra tyre, do ta nxirrnin qesharak msimin e Tij. Saducenjt arsyetonin se nse trupi dekompozohet ndaj t njjtave pjesza t materies n gjendjen e tij t pavdekshme dhe t vdekshme, ather kur t ngrihej prej s vdekuri, do t kisht mish dhe gjak dhe duhet t rimerrte n botn e prjetshme jetn e ndrprer mbi tok. Kshtu ata arritn n prfundimin s marrdhniet toksor do t rimerreshin, burri dhe gruaja do t ribashkohej, martesa do t konsumohej dhe gjithe gjrat do t shkonin si prpara vdekjes. Dobsit dhe pasionet e ksaj jete do t prjetsoheshin n nj jet t prtejme. N prgjigje t pyetjeve t tyre Jezusi ngriti velin e jets s ardhshme. "N ringjallje," tha Ai, "ata as martohen as japin n martes, por jan si engjjt e Perndis n qiell." Ai tregoi se saducenjt gaboheshin n besimin e tyre. Arsyetimi i tyre ishte i gabuar. "Ju gaboni," shtoi, "ngaq nuk i njihni Shkrimet, as fuqin e Perndis." Ai nuk i akuzoi pr hipokrizi ashtu si kishte br me farisenjt, por pr besim t gabuar. Saducenjt i bnin qejfin vetes se i prmbaheshin Shkrimeve m rreptsisht se gjith t tjert. Por Jezusi u tregoi se nuk e kishin njohur kuptimin e tyre t vrtet. Ajo njohuri futej n zemr nga ndriimi i Fryms s Shenjt. Padituria e tyre ndaj Shkrimeve dhe Fuqis s Perndis ishte shkaku i turbullimit t besimit dhe i errsirs s mendjes. Ata prpiqeshin t fusnin misteret e Perndis brenda rrethit t arsyetimit t tyre t kufizuar. Krishti u bri thirrje t hapnin mendjen ndaj atyre t vrtetave t shenjta, q do t zgjeronin dhe forconin t kuptuarit. Me mijra bhen t pafe, sepse mendjet e tyre t kufizuara nuk mund t'i kuptojn misteret e Perndis. Ata nuk mund ta shpjegojn shfaqjen e mrekullueshme t fuqis hyjnore n ndihmn e Tij, prandaj i hedhin posht provat e ksaj fuqie, duke ua atribuar ato fuqive natyrore, t cilat i kuptojn akoma m pak. I vetmi els ndaj mistereve q na rrethojn sht t pranojm n t gjitha pranin e Perndis. Njerzit kan nevoj ta njohin Perndin si Krijuesin e universit, Ai q komandon dhe drejton gjithka. Ata kan nevoj pr nj pamje m t gjer t karakterit t Tij dhe t misterit t agjentve t Tij. Krishti u shpalli dgjuesve t Tij se po t mos kishte ringjallje t t vdekurve, Shkrimet q ata thonin se i besonin nuk do kishin vler. Ai tha: "Prsa i prket ringjalljes s t vdekurve, a nuk e keni lexuar at q ju ka thn Perndia, 'Un jam Perndia i Abrahamit, Perndia i Isakut, Perndia i Jakobit dhe?' Nuk sht Perndi i t vdekurve, por i t gjallve." Perndia i njeh gjrat ashtu si jan, jo ashtu si duken. Ai shikon fundin q n fillim dhe vshtron prfundimin e puns s Tij sikur t ishte prfunduar tani. T vdekurit e muar q nga Adami deri tek i shenjti i fundit q do vdes, do ta dgjojn zrin e Birit t Perndis dhe do t ngrihen nga varret pr n jetn e prjetshme. Perndia do t jet Perndia i tyre dhe ata do t jen njerzit e Tij. Do t ket

318

nj marrdhnie t afrt dhe t dashur midis Perndis dhe shenjtorve t Tij t ngritur. Kt gjendje q parashikohet n qllimin e Tij, ai e shikon sikur tashm ekziston. T vdekurit jetojn n T. Saducenjt heshtn nga fjalt e Krishtit. Nuk mund t'i prgjigjeshin. Nuk kishte thn asnj fjal q ata t prfitonin pr ta dnuar. Kundrshtart e Tij nuk fituan asgj, prve prbuzjes s popullit. Farisenjve, megjithat, nuk u vinte keq ta shtynin t fliste gjra q mund t prdoreshin kundr Tij. Ata e bindn nj nga skribt e msuar pr ta pyetur Jezusin se cili nga dhjet urdhrimet ishte m i rndsishmi. Farisenjt lartsonin katr urdhrimet e para, q theksonin detyrn e njeriut ndaj Krijuesit t Tij, me pasoja shum m t mdha se gjasht t tjert, q prcaktonin detyrn e njeriut ndaj njeriut. Si prfundim, atyre u mungonte shum perndishmria praktike. Jezusi u kishte treguar njerzve mungesn e tyre t madhe dhe kishte msuar nevojn pr vepra t mira, duke deklaruar se pema njihet nga frytet e saj. Pr kt arsye Ai ishte akuzuar se lartsonte gjasht urdhrimet e fundit mbi katr t parat. Njeriu i ligjit iu afrua Jezusit me nj pyetje t drejtprdrejt: "Cili sht i pari i t gjith urdhrimeve?" Prgjigjia e Krishtit sht direkte dhe e fuqishme: "I pari i gjith urdhrimeve sht, Dgjo, o Izrael! Zoti, Perndia yt, sht nj Zot i vetm dhe ti do ta duash Zotin, Perndin tnd me gjith zemrn tnde, me gjith shpirtin tnd dhe me gjith mendjen tnde. Ky sht i pari nga t gjith urdhrimet." Pastaj Krishti tha se i dyti ishte si i pari, sepse rridhte prej tij, "Ta duash t afrmin tnd porsi veten. Nuk ka urdhrime m t mdha se kto." "N kto urdhrime varet ligji dhe profett." Katr urdhrimet e para prmblidhen n nj ligj t madh, "Ta duash Zotin, Perndin tnd me gjith zemr." Gjasht t tjerat prfshihen n tjetrin, "Ta duash t afrmin tnd porsi vetveten." T dyja kto urdhrime jan shprehje e parimit t dashuris. Nuk mund t mbahet i pari dhe t shkelet i dyti, as t mbahet i dyti, ndrsa i pari sht shkelur. Kur Perndia t ket zn plotsisht vend n fronin e zemrs, do t'i jepet vendi i duhur edhe t afrmit ton. Do ta duam si veten ton. Dhe vetm nse duam Perndin mbi gjithka, sht e mundur t duam paansisht t afrmin ton. . Meqense t gjith urdhrimet prmblidhen n dashurin pr Perndin dhe njeriun, rrjedh se asnj ligj nuk mund t shkelet pa dhunuar kt parim. Kshtu Krishti u msoi dgjuesve t Tij se ligji i Perndis nuk sht i ndar n shum urdhrime, disa prej t cilave kan rndsi t madhe, t tjerat kan rndsi t vogl dhe mund t injorohen pa ndshkim. Zoti yn na i paraqet katr urdhrimet e para dhe gjasht t fundit si nj trsi hyjnore dhe tregon se dashuria pr Perndin tregohet n bindjen ndaj urdhrimeve t Tij. Skribi q e pyeti Jezusin e kishte studiuar mir ligjin dhe u shtang nga fjalt e Tij. Nuk e priste q Ai t shfaqte nj njohuri kaq t thell dhe t hollsishme t Shkrimeve. Ai fitoi nj pikpamje m t gjer t parimeve q prshkonin urdhrimet. Para priftrinjve dhe krerve t mbledhur ai pranoi me ndershmri se Krishti kishte dhn interpretimin e drejt t ligjit, duke thn: "Mjeshtr, ti the t vrtetn, sepse ka vetm nj Perndi dhe asnj tjetr prve Tij. Ta duash me gjith zemr, me tr mendjen, me tr fuqin dhe ta duash t afrmin si vetveten, sht m shum se gjith flijimet me djegie dhe sakrificat." Menuria e prgjigjes s Krishtit e bindi skribin. Ai e dinte se feja hebraike mbshtetej n ceremonit e jashtme, sesa prkushtimin e brendshm. Ai arrinte ta dallonte kotsin e ofrimeve ceremoniale dhe derdhjen pa besim t gjakut si shlyerje t mkatit. Dashuria dhe bindja ndaj Perndis, si dhe respekti joegoist pr njeriun, i dukeshin m me vler se tgjitha ritet.

319

Gatishmria e ktij njeriu pr t pranuar drejtsin e arsyetimit t Krishtit dhe prgjigjia e tij e vendosur dhe e shpejt para njerzve, tregoi nj shpirt krejt t ndryshm me at t priftrinjve dhe krerve. Zemra e Jezusit iu afrua me keqardhje skribit t ndershm, q kishte guxuar t prballonte ngrysjen e priftrinjve dhe krcnimet e krerve pr t thn bindjet e zemrs s tij. "Jezusi, duke par se ai u prgjigj me urtsi, i tha: 'Nuk je larg nga mbretria e Perndis." Skribi ishte afr mbretris s Perndis, sepse kuptoi se veprat e drejta ishin m t pranueshme pr Perndin se ofrimet me djegie dhe sakrificat. Por ai duhet t njihte karakterin hyjnor t Krishtit dhe nprmjet besimit n T t merrt fuqi pr t br vepra t drejta. Shrbimi ritual nuk kishte vler, n qoft se nuk lidhej me Krishtin duke jetuar n besim. Edhe ligji moral dshton n qllimin e tij, n qoft se nuk kuptohet n lidhjen e tij me Shptimtarin. Krishti vazhdimisht kishte treguar se ligji i Atit t Tij ishte dika m tepr se thjesht urdhrime autoritare. N ligj mishrohet i njjti parim q zbulohet n ungjill. Ligji thekson detyrn e njeriut dhe i tregon atij fajin. Ai duhet t'i krkoj Krishtit falje, fuqi pr t br at q urdhron ligji. Farisenjt ishin mbledhur afr Jezusit kur Ai po i prgjigjej pyetjes s skribit. Duke u kthyer Ai u bri atyre nj pyetje: "far mendoni ju pr Krishtin? I biri i kujt sht Ai?" Kjo pyetje kishte pr qlim t provonte besimin e tyre tek Mesia, pr t tregur nse ata e konsideronin thjesht si njeri, apo si Bir t Perndis. Nj kor zrash u prgjigj: "Biri i Davidit." Ky ishte titulli q profecia i kishte dhn Mesis. Kur Jezusi shfaqi hyjnin e Tij nprmjet mrekullive t fuqishme, kur shroi t smurt dhe ngriti t vdekurit, njerzit kishin pyetur njri-tjetrin: "A nuk sht ky biri i Davidit?" Gruaja sirofenikase, Bartimeusi i verbr, e kishin thirrur n ndihm, "Ki mshir pr mua, o Zot, Bir i Davidit." - Mateu 15:22. Ndrsa hynte kaluar n Jeruzalem, njerzit e kishin brohoritur me thirrje t gzueshme: "Hosana Birit t Davidit. Bekuar qoft Ai q vjen n emr t Zotit." - Mateu 21:9. Fmijt e vegjl n tempull e prcolln me zrat e tyre kt titull t gzuar. Por shum q e thrrisnin Jezusin, Bir t Davidit, nuk e njihnin hyjnin e Tij. Ata nuk e kuptonin se Biri i Davidit ishte Biri i Perndis. N prgjigje t pohimit se Krishti ishte Biri i Davidit, Jezusi tha: "Si ather Davidi nn frymzimin e Fryms s Perndis e quan at Zot kur thot: Zoti i tha Zotit tim: 'Ulu n t djathtn Time, derisa t'i v armiqt e Tu nn kmbt e Tua?' Pra, nse Davidi e quan At Zot, si mund t jet Ai biri i tij? Askush nuk ishte n gjenjde t'i kthente prgjigje dhe prej asaj dite nuk guxoi njeri ta pyeste m."

320

67 Mjer farisenjt Bazuar tek Mateu 23; Marku 12:41-44; Luka 20:45-47; 21:1-4. Ishte dita e fundit e predikimit t Jezusit n tempull. Vmendja e gjith njerzve, q kishin ardhur n Jeruzalem ishte trhequr drejt Tij. Ata kishin mbushur oborrin e tempullit, duke par debatin q vazhdonte dhe kapnin do fjal q dilte prej buzve t Tij. Asnjher m par nuk ishte par nj sken e till. Aty qndronte Galileasi i ri, pa nderim toksor apo shenja mbretrore. Rreth Tij qndronin priftrinjt me veshjet e tyre t kushtueshme, krert me rroba dhe shenja, q tregonin postin e tyre t lart dhe skribt me karta ndr duar, t cilave u referoheshin shpesh. Jezusi rrinte n kmb i qet para tyre, me dinjitetin e nj mbreti. Si nj njeri i veshur me autoritet qiellor, shikonte pa u dredhur kundrshtart e Tij, ata q i kishin hedhur posht dhe i kishin prmuar msimet e Tij dhe q kishin etje pr jetn e Tij. E kishin sulmuar shum, por skemat e tyre pr ta zn n kurth dhe dnuar, kishin qen t kota. Ai kishte prballuar sfid pas sfide, duke paraqitur t vrtetn e ndritur dhe t pastr n kontrast me errsirn dhe gabimin e priftrinjve dhe farisenjve. Ai u kishte vn prpara ktyre udhheqsve gjendjen e tyre t vrtet dhe ndshkimin q do t pasonte kmbnguljen e tyre n vepra t kqija. Paralajmrimi ishte dhn me besnikri. Megjithat, Krishtit i mbetej edhe nj pun tjetr pr t br. Duhej t arrihej edhe nj qllim tjetr. Interesi i njerzve n fjalt dhe veprat e Krishtit ishte ngritur vazhdueshm. Ata ishin mrekulluar me msimin e Tij, por ishin edhe shum t trazuar. I kishin respektuar priftrinjt dhe rabit pr inteligjencn dhe devotshmrin e tyre n dukje. N t gjitha shtjet fetare kishin treguar nj bindje t patundur n autoritetin e tyre. Megjithat, tani po shihnin se kta njerz po prpiqeshin t hidhnin dyshime mbi Jezusin, nj msues virtyti dhe njohuria e t cilit ndrionte m me shklqim ndaj do sulmi. Shikonin fytyrat e vrenjtura t priftrinjve dhe pleqve dhe vinin re mposhtje dhe turbullim. Ata habiteshin se si krert nuk e besonin Jezusin, kur msimet e Tij ishin kaq t qarta dhe t thjeshta. Nuk dinin far drejtimi t merrnin. Me nj ankth t paduruar vshtronin lvizjet e atyre, kshillat e t cilve ata kishin ndjekur. N shmblltyrat q kishte thn Krishti, Ai kisht pr qllim t paralajmronte krert dhe t udhzonte njerzit q ishin t gatshm t msoheshin. Por ishte e nevojshme t flitej akoma m hapur. Njerzit ishin skllavruar nga nderimi pr traditn dhe besimi i tyre i verbr n nj priftri t korruptuar. Krishti duhej t thyente kta zinxhir. Karakteri i priftrinjve, krerve dhe farisenjve duhej shfaqur m plotsisht. "Skribt dhe farisenjt," tha Ai, "ulen n ndenjsen e Moisiut. Pra duhet t bni dhe t zbatoni t gjitha ato q ju thon, por mos veproni sipas veprave t tyre, sepse ata nuk i bjn ato q thon." Skribt dhe farisenjt pretendonin se ishin veshur me autoritet hyjnor t ngjashm me Moisiun. Ata mendonin t zinin vendin e tij si shpjegues t ligjit dhe gjykues t njerzve. Prandaj kkonin prej njerzve nderim shum t madh dhe bindje. Jezusi i ftonte dgjuesit t bnin at q msonin rabit n prputhje me ligjin, por t mos ndiqnin shembullin e tyre. Ata vet nuk i praktikonin msimet e tyre. Madje msonin shum gjra n kundrshtim me Shkrimet. Jezusi tha: "Ata lidhin barr t rnda e t vshtira pr t'u mbajtur dhe i vn mbi shpatullat e njerzve, por ata vet nuk duan t'i lvizin as me gisht." Farisenjt zbatonin nj sr rregullash, q bazoheshin n tradit dhe kufizonin n mnyr t paarsyeshme lirin personale. Disa pjes t ligjit ata i shpjegonin n mnyr t till q

321

t vendosnin mbi njerzit detyrime q ata vet n fshehtsi i injoronin dhe prej t cilave, kur i shrbente qllimit t tyre, ata n t vrtet bnin prjashtim. Qllimi i tyre i vazhdueshm ishte t jepnin shfaqje t devotshmris s tyre. Asgj nuk ishte m e shenjt sa t'i shrbente ktij qllimi. Perndia i kishte thn Moisiut n lidhje me urdhrimet: "Do t'i lidhsh si nj shenj n dor dhe do jen si rripa zbukurimi n ball, midis syve." - Ligji i Prtrir 6:8. Kto fjal kan kuptim t thell. Ndrsa mediton dhe zbaton fjaln e Perndis, njeriu fisnikrohet i tri. N marrdhnie te drejta dhe t mshirshme, duart do t zbulojn shenjn e parimeve t ligjit t Perndis. Ato do t mbahen t pastra nga rryshfetet dhe nga gjithka e korruptuar dhe mashtruese. Do t jen aktive n vepra dashurie dhe dhembshurie. Syt, t drejtuar dret nj qllimi fisnik, do t jen t qart e t sinqert. Shprehia ekspresive, syt fols, do t dshmojn karakterin e pafajshm t atij q do dhe nderon fjaln e Perndis. Por judenjt n kohn e Krishti nuk arrinin ta kapnin kt gj. Urdhri dhn Moisiut ishte interpretuar n nj drejtim t till q porosit e Shkrimeve duhet t visheshin n trupin e personit. Prandaj ato ishin shkruar npr rripa apo copa dhe mbaheshin n mnyr t dukshme mbi kok ose n kyin e dors. Po kjo nuk bnte q ligji i Perndis t ngulitej m mir n mendje dhe n zemr. Kto copa mbaheshin thjesht si shenja, pr t trhequr vmendjen. Ato mendohej se i jepnin mbajtsit nj pamje devotshmrie q do t fitonte nderimin e njerzve. Jezusi e godit fort kt shtirje boshe: "T gjitha punt e tyre i bjn pr t'u dukur para njerzve. I zgjerojn rripat e tyre t lutjes dhe i zgjasin thekt e petkave t tyre. Duan vendin e nderit n gosti dhe ndenjset e para n sinagoga. U plqejn prshndetjet n treg dhe duan q njerzit t'i thrrasin, 'Rabbi, Rabbi.' Por ju nuk duhet t'iu thrrasin 'Rabbi,' sepse Nj sht Mjeshtri juaj, pikrisht Krishti dhe ju t gjith jeni vllezr. Dhe mos thrrisni asknd 'At' mbi tok, sepse Njri sht Ati juaj q sht n qiell. As mjeshtr t mos thirreni, sepse Nj sht Mjeshtri juaj, Krishti." Me fjal kaq t thjeshta Shptimtari zbuloi ambicjen q prpiqej pr vend dhe pushtet, duke shfaqur nj prulsi qesharake, ndrsa zemra ishte e mbushur me kopraci dhe zili. Kur njerzit ftoheshin n nj fest, miqt uleshin sipas rangut t tyre, dhe ata q zinin vendin m t nderuar merrnin vmendjen kryesore dhe favore t veanta. Farisenjt gjithmon planifikonin t'i siguronin kto ndere. Jezusi e dnoi kt praktik. Ai gjithashtu qortoi mendjelehtsin e lakmis pr titullin rabbi ose mjeshtr. Ky titull, deklaroi Ai, nuk i prket njerzve, por Krishtit. Priftrinjt, skribt dhe krert, shpjeguesit dhe drejtuesit e ligjit, ishin t gjith vllezr, fmij t nj Ati. Jezusi u theksoi njerzve q t mos i jepnin asnj njeriu titull nderi, q tregonte kontrollin e tij mbi ndrgjegjen dhe besimin e tyre. Po t ishte sot n tok Krishti i rrethuar nga ata q mbajn titujt "I Nderuari" ose "Hirsia e Lart," a nuk do t prsriste, "As mos t thirreni mjeshtr, sepse Njri sht Mjeshtri juaj, Krishti?" Shkrimi deklaron pr Perndin: "I shenjt dhe i nderuar sht emri i Tij." - Psalmi 111:9. Pr k qenie njerzore sht i prshtatshm ky titull? Sa pak shfaq njeriu nga menuria dhe drejtsia q titulli shpreh! Sa shum nga ata q e marrin kt titull e keqprfaqsojn emrin dhe karakterin e Perndis! Sa shpesh jan fshehur ambicja e bots, despotizmi dhe mkatet m t ulta nn petkat e zbukuruara t nj detyre t lart dhe t shenjt! Shptimtari vazhdoi: "Por m i madhi mes jush do t jet shrbtori juaj. Kushdo q do ta lartsoj veten, do t prulet, dhe kushdo q do ta prul veten, do t lartsohet." Her pas here Krishti kishte msuar se madhshtia e vrtet matet me vlern morale. N vlersimin e qiellit, madhshtia e karakterit qndron n t jetuarin pr t mirn e njerzve, n brjen e veprave t dashuris dhe mshirs. Krishti, mbreti i lavdis, ishte shrbtori i njeriut mkatar.

322

"Mjer ju. Skrib dhe farisenj, ju hipokrit!" tha Jezusi. "Sepse ju ua mbyllni njerzve n fytyr mbretrin e qiellit, sepse ju nuk hyni, as nuk i lini t tjert t hyjn." Duke i shtrembruar Shkrimet, priftrinjt dhe njerzit e ligjit verbonin mendjet e atyre q prndryshe do kishin marr njohurin e mbretris s Krishtit, dhe jetn e brendshme, hyjnore q sht themelore pr shenjtrin e vrtet. "Mjer ju skrib dhe farisenj, ju hipokrit! Sepse ju prlani shtpit e vejushave dhe pr sy e faqe bni lutje t gjata; prandaj do t merrni dnimin m t madh." Farisenjt kishin ndikim t madh te njerzit dhe nga kjo prfitonin nga rasti per t'u shrbyer interesave t tyre. Ata fitonin besimin e vejushave t devotshme dhe ua paraqisnin sikur ishte detyr pr to t'ua jepnin pronn e tyre qllimeve fetare. Pasi kishin siguruar kontrollin mbi parat e tyre, intrigantt dinak i prdornin ato pr prfitimin e tyre. Pr t mbuluar pandershmrin, bnin lutje t gjata n publik dhe jepnin shfaqje t besimit t thell. Krishti deklaroi se kjo hipokrizi do t'u sillte atyre dnimin m t madh. I njjti qortim bie mbi shum njerz sot, q hiqen sikur kan nj besim t thell. Jett e tyre jan t njollosura nga egoizmi dhe kopracia, e megjithat, hedhin mbi to nj petk pastrtie dhe i gnjejn pr ca koh njerzit. Por ata nuk mund t mashtrojn Perndin. Ai lexon qllimin e do zemrre dhe do e gjykoj do njeri sipas veprave t tij. Krishti i dnon pa kursim abuzimet, por ishte i kujdesshm t mos i zvoglonte detyrimet. Ai e dnoi egoizmin q zhvaste dhe keqprdorte dhuratat e vejushs. N t njjtn koh lavdroi t ven, q solli ofert pr thesarin e Perndis. Abuzimi i dhurats nga njeriu nuk mund t kthej bekimin e Perndis pr dhnsin. Jezusi ishte n oborr ku ishin kutit e thesarit dhe i vshtronte ata q vinin t jepnin dhuratat e tyre. Shum t pasur solln shuma t mdha, q i paraqitn mjaft dukshm. Jezusi i shikonte i trishtuar, por nuk bnte koment pr ofrimet e tyre bujare. Pastaj fytyra i ndrioi kur pa nj vejush t varfr q afrohej me hezitim, sikur kishte frik se mos e shihnin. Ndrsa t pasurit dhe krenart kalonin, pr t hedhur ofrimet, ajo u struk prapa sikur nuk guxonte t ecte m tutje. Megjithat, kishte shum dshir t bnte dika, megjithse pak pr shtjen q donte. Pa dhuratn q kishte n dor. Ishte shum e vogl n krahasim me dhuratat e atyre rreth saj, por ishte gjithka q ajo kishte. Me t gjetur rastin ajo hodhi me nxitim dy qindarka dhe u kthye t largohej me t shpejt. Por duke br kt kapi syt e Jezusit q ishin ngulur me dashuri mbi t. Shptimari thirri dishepujt dhe u krkoi t vrenin varfrin e vejushs. M pas ajo dgjoi fjalt e Tij lavdruese: "Me t vrtet po ju them, kjo vejush e varfr hodhi m shum nga t gjith." Syt iu mbushn me lot, kur ndjeu se veprimi i saj u kuptua dhe u vlersua. Shum do ta kishin kshilluar t'i mbante pr vete ato pak para. Kur t binin n duart e priftrinjve t ushqyer mir, do t humbisnin fare midis dhuratave t shtrenjta q ishin sjell n arkn e thesarit. Por Jezusi kuptoi motivin e saj. Ajo besonte se shrbimi n tempull ishte i caktuar nga Perndia dhe dshironte me ankth t bnte sa m shum pr ta mbshtetur at. Ajo bri sa mundi dhe kjo vepr u b monument n kujtim t saj pr t gjith kohrat, si dhe gzimi i saj n prjetsi. Ajo dha zemrn e saj bashk me dhuratn.Vlera e ksaj zemre nuk u mua nga mimi i monedhs, por nga dashuria q ajo kishte pr Perndin dhe interesimi n punn e Tij, q e nxiti t bnte at veprim. Jezusi tha pr vejushn e varfr se ajo "hodhi m shum se t gjith." T pasurit kishin dhn nga bollku i tyre, shumica pr t'u dukur dhe nderuar nga njerzit. Dhurimet e tyre t mdha nuk i kishin privuar nga rehati apo lluksi. Nuk kishin sakrifikuar pr to, prandaj nuk mund t krahasoheshin n vler me qindarkat e vejushs. Esht motivi ai q i jep karakter veprimeve tona, duke i vulosur ato me turp ose vler t lart morale. Perndia nuk e quan shum t muar do gj q e shohin syt apo e lavdrojn gojt.

323

Detyrimet e vogla t bra me gzim, dhuratat q nuk duken dhe q pr syt e njerzve jan pa vler, shpesh qndrojn m lart se t tjerat n syt e Tij. Nj zemr besimi dhe dashurie sht m e shtrenjt pr Perndin se dhurata m e muar. Vejusha e varfr dha gjithka q siguronte jetesn e saj me at q bri. Ajo e privoi veten nga ushqimi pr t dhn dy qindarkat pr shtjen q dashuronte. Dhe e bri me besim, duke menduar se Ati i saj nuk do ta nnvlersonte nevojn e saj t madhe. Ishte ky shpirt bujar dhe besimi prej fmije q fituan lavdrimin e Shptimtarit. Ka shum t varfr q dshirojn t'i tregojn mirnjohjen e tyre Perndis pr hirin dhe t vrtetn e Tij. Ata duan shum t marrin pjes me vllezrit e tyre m t pasur n mbshtetjen e shrbimit t Tij. Kta shpirtra nuk do t kthehen mbrapsht. Le t'i ln qindarkat e tyre n bankn e qiellit. Nse jepen nga nj zemr e mbushur me dashuri pr Perndin, kto gjra n dukje t vogla, kthehen n dhurata t shenjtruara, n ofrime t pamueshme, t cilat Perndia i vshtron dhe i bekon. Kur Jezusi tha pr vejushn Ajo"hodhi m shum se t gjith," fjalt e Tij ishin t vrteta, jo pr motivin, por pr rezultatet e dhurats s saj. "Dy qindarkat q nuk bjn asnj grosh" i solln thesarit t Perndis nj shum parash shum m t madhe se kontributet e judenjve t pasur. Ndikimi i asaj dhurate t varfr ishte si nj prrua, i vogl n fillim, por q vjen duke u zgjeruar dhe thelluar ndrsa rrjedh npr kohra. N mijra mnyra, ajo ka kontribuar n lehtsimin e t varfrve dhe n shprndarjen e ungjillit. Shembulli i saj i vetsakrifics ka vepruar dhe rivepruar mbi mijra zemra n do vend dhe koh. I sht drejtuar t pasurve dhe t varfrve dhe ofrimet e tyre kan kundrmuar vlern e dhurats s saj. Bekimi i Perndis mbi qindarkat e vejushs e ka br burimin e rezultateve t mdha. Kshtu ndodh me do dhurat dhe veprim q bhet me dshir t sinqert pr lavdin e Perndis. Lidhet me qllimin e t Gjithpushtetshmit. Prfundon n nj t mir q njeriu nuk mund ta mas. Shptimtari vazhdoi akuzimet e skribve dhe farisenjve: "Mjer ju, o udhrrfyes t verbr q thoni: 'Kushdo q betohet pr tempullin, kjo nuk vlen; por kushdo q betohet pr arin e tempullit, ka detyrim!' Ju, o t marr e t verbr! Cili sht m i madh, ari apo tempulli q ka shenjtruar arin? Gjithashtu thoni: 'Kushdo q betohet pr altarin, kjo nuk vlen, por kushdo q betohet pr dhuratn mbi t, ka detyrim.' O t marr dhe t verbr! Cila sht m e madhe dhurata apo altari q shenjtron dhuratn?" Priftrinjt i interpretonin krkesat e Perndis sipas standartit t tyre t ngusht dhe t rrem. Ata mendonin se dinin t dallonin mir fajin krahasues t mkateve t ndryshme, duke i anashkaluar disa lehtshm, dhe trajtuar t tjerat, me ndoshta m pak pasoja, si t pafalshme. Po t bhej fjala pr para, ata i shfajsonin personat nga betimet e tyre. Dhe pr shuma t mdha parash, disa her ata falnin krime t rnda. N t njjtn koh kta priftrinj dhe krer ndshkonin rrept faje t vogla. "Mjer ju, skrib e farisenj, ju hipokrit! Sepse ju jepni t dhjetn e mendrs, t koprs, t qimnonit dhe keni ln pas dore shtjet m t rndsishme t ligjit, gjykimin, mshirn dhe besimin. Kto duhet t bnit, pa ln edhe t tjerat." Me kto fjal, Krishti dnon prsri abuzimin e detyrimit t shenjt. Ai nuk e l mnjan detyrimin. Sistemi i t dhjetave u shenjtrua nga Perndia dhe sht ndjekur q nga koht m t hershme. Abrahami, ati i besnikve, paguante t dhjetn e gjithkaje q zotronte. Krert hebrenj e njihnin detyrimin e t dhjets, dhe kjo ishte e drejt; por ata nuk i linin njerzit t vazhdonin bindjen e tyre ndaj detyrs. Pr do rast vendoseshin rregulla arbitrare. Krkesat ishin br aq t komplikuara, sa q ishte e pamundur q t prmbusheshin. Askush nuk e dinte kur e paguante detyrimin. Kur e dha Perndia, sistemi ishte i drejt dhe i arsyeshm, por priftrinjt dhe rabit e kishin kthyer n nj barr t lodhshme.

324

Gjithka q urdhron Perndia, ka pasoja. Krishti e pranonte pagimin e t dhjets si detyr, por tregoi se kjo nuk justifikonte lnien pas dore t detyrave t tjera. Farisenjt ishin shum t prpikt n krkimin e t dhjets s erzave t kopshtit, si mendr, kopr, syz. Kto u kushtonin pak dhe u jepnin reputacion pr prpikmri dhe shenjtri. N t njjtn koh kufizimet e tyre t kota shtypnin njerzit dhe shkatrronin sistemin e shenjt t prcaktuar nga vet Perndia. Ata okuponin mendjet e njerzve me dallime qesharake, dhe u largonin vmendjen nga t vrtetat thelbsore. shtjet m t rndsishme t ligjit, drejtsia, mshira dhe e vrteta, liheshin pas dore. "Kto," tha Krishti, "duhet t kishit br, pa ln t tjerat pas dore." Rabit kishin shtrembruar edhe ligje t tjera n kt mnyr. N udhzimet e dhna nprmjet Moisiut, ndalohej t haheshin gjra t papastra. Ndalohej prdorimi i mishit t derrit dhe disa kafshve t tjera, sepse mund ta mbushnin gjakun me papastrti dhe t shkurtonin jetn. Por farisenjt nuk i lan kto udhzime ashtu si i kishte dhn Perndia. Ata kalonin n ekstreme t padshirueshme. Midis gjrave t tjera njerzve u krkohej t kullonin gjith ujin q prdorej, q t mos prmbante as insektin m t vogl, q mund t klasifikohej me kafsht e papastra. Jezusi duke i krahasuar kto krkesa t vogla me madhsin e mkateve t tyre, u tha: "Ju udhrrfyes t verbr, q pastroni n kulles mushkonjn dhe glltisni deven." "Mjer ju, skrib e farisenj, ju hipokrit! Sepse ju jeni si varret e lyera me glqere, q nga jasht duken vrtet t bukura, por nga brenda jan plot eshtra t vdekurish dhe papastrti." Ashtu si varret e bardha dhe t dekoruara bukur, q fshihnin mbetjet e kalbzuara brenda, ashtu edhe shenjtria e jashtme e priftrinjve dhe krerve fshihte paudhsin. Jezusi vazhdoi: " Mjer ju, skrib e farisenj, ju hipokrit! Sepse ndrtoni varret e profetve dhe stolisni prmendoret e t drejtve dhe thoni: Po t ishim n ditt e etrve tan, nuk do t kishim marr pjes me ta n derdhjen e gjakut t profetve. Kshtu dshmoni pr veten tuaj se jeni bij t atyre q vran profett." Pr t treguar nderimin ndaj profetve t vdekur, hebrenjt ishin shum t zellshm n zbukurimin e varreve t tyre; por nuk prfitonin prej msimeve t tyre, as nuk ua vinin veshin qortimeve t tyre. N kohn e Krishtit ushqehej nj respekt supersticioz pr vendpushimet e t vdekurve, dhe shuma t mdha parash derdheshin pr dekorimin e tyre. Kjo ishte idhujtari n syt e Perndis. Me respektin e tyre t tepruar pr t vdekurit, njerzit tregonin se nuk e donin Perndin mbi gjithka, as t afrmin porsi veten. E njjta idhujtari vazhdon edhe sot n shkall t gjer. Shum jan fajtor pr lnien pas dore t vejushs dhe jetimit, t smurit dhe t varfrit, pr t ndrtuar monumente t shtrenjta pr t vdekurit. Koha, parat dhe puna harxhohen me lehtsi pr nj qllim t till, ndrsa detyrat ndaj t gjallve q Krishti i urdhroi qart, lihen pa br. Farisenjt ndrtonin varret e profetve dhe i stolisnin ato, duke i thn njri-tjetrit: 'Po t ishim n ditt e etrve tan, nuk do t kishim marr pjes me ta n derdhjen e gjakut t shrbtorve t Perndis.' N t njtn koh po bnin plane t'i merrnin jetn Birit t Tij. Ky duhet t jet nj msim pr ne. Duhet t na hap syt ndaj fuqis s Satanit q gnjen mendjen t kthehet nga drita e s vrtets. Shum e ndjekin rrugn e farisenjve. Nderojn ata q vdiqn pr besimin e tyre. Habiten me verbrin e judenjve q hodhn posht Krishtin. Po t kishim jetuar ne n kohn e Tij, thon ata, do t'i pranonim me gzim msimet e Tij. Kurr nuk do t kishim marr pjes n fajin e atyre q hodhn posht Shptimtarin. Por kur bindja ndaj Perndis krkon vetmohim dhe prulje, vet kta persona i mbysin bindjet e tyre dhe nuk pranojn t binden. Kshtu ata manifestojn t njjtin shpirt si farisenjt q Krishti dnoi. Judenjt e kuptonin shum pak prgjegjsin e tmerrshme q prfshinte mospranimi i Krishtit prej tyre. Q nga koha kur u derdh gjaku i par i pafajshm, kur Abeli i drejt u vra nga duart e Kainit, prsritet e njjta histori, me fajin q zmadhohet. N do koh profett ngritn zrat

325

kundr mkateve t mbretrve, sundimtarve dhe njerzve, than fjalt q u kishte dhn Perndia, me bindje ndaj vullnetit t Tij duke vn jetn n rrezik. Nga brezi n brez sht ngritur pirgu i ndshkimit t tmerrshm pr mospranuesit e drits dhe t vrtets. Kt po e drejtonin tani mbi kokat e tyre armiqt e Krishtit. Mkati i priftrinjve dhe krerve ishte m i madh se i brezave t mparshm. Duke mospranuar Shptimtarin, ata po e bnin veten prgjegjs pr gjakun e t gjith t drejtve t vrar q nga Abeli deri te Krishti. Ata po e mbushnin deri n derdhje kupn e paudhsis s tyre. Shpejt do t derdhej mbi kokat e tyre me drejtsi ndshkuese. Pr kt Jezusi i paralajmroi: "Le t bjer mbi ju gjith gjaku i drejt q sht derdhur mbi tok, nga gjaku i Abelit t drejt deri te gjaku i Zakaris, birit t Barakias, t cilin ju e vrat midis tempullit dhe altarit. Me t vrtet po ju them, t gjitha kto do t bien mbi kt brez." Skribt dhe farisenjt q dgjonin Jezusin e dinin se fjalt e Tij ishin t vrteta. E dinin si ishte vrar profeti Zakaria. Ndrsa fjalt paralajmruese t Perndis ishin n buzt e tij, mbretin e pafe e zuri nj trbim satanik dhe profeti u vra m urdhrin e tij. Gjaku i tij kishte ln gjurm n gurt e oborrit t tempullit dhe nuk mund t fshihej. Qndronte pr t dshmuar kundr Izraelit besimhumbur. Sa koh q do t qndronte tempulli, do t mbeteshin njollat e atij gjaku te drejt, q i thrrisnin Perndis pr hakmarrje. Ndrsa Jezusi prmendte kto mkate t frikshme, turmn e prshkoi nj dridhje tmerri. Duke par n t ardhmen, Jezusi deklaroi se mospendimi i judenjve dhe mostolerimi i tyre ndaj shrbtorve t Perndis do t ishte i njjt n t ardhmen, ashtu si kishte qen n t shkuarn: "Prandaj ja, Un ju drgoj profet, njerz t menur e skrib. Disa prej tyre do t'i vrisni e do t'i kryqzoni; t tjer do t'i fshikulloni n sinagogat tuaja e do t'i prndiqni nga qyteti n qytet." Profet dhe njerz t menur, t mbushur me besim dhe Shpirtin e Shenjt, si Stefani, Jakobi dhe shum t tjer, do t dnoheshin dhe vriteshin. Me duart lart nga qielli dhe me nj drit hyjnor q e mbshtillte, Krishti u foli atyre q kish prpara si gjykats. Zri i Tij q ishte dgjuar i but dhe luts, po dgjohej tani qortues dhe dnues. Dgjuesit u drodhn. Mbresa q lan fjalt dhe vshtrimi i Tij nuk mund t shlyhej kurr. Zemrimi i Krishtit drejtohej ndaj hipokrizis, mkateve t rnda, me t cilat njerzit po shkatrronin shpirtrat e tyre, duke mashtruar t tjert dhe nderuar Perndin. N arsyetimin e gabuar dhe t rrem t priftrinjve dhe krerve, Ai shquante punn e agjentve satanik. Shpalljet e tij t mkatit kishin qen t mprehta dhe deprtuese, por Ai nuk foli fjal hakmarrse. Ai kishte nj zemrim t shenjt kundr princit t errsirs, por nuk shfaqi irritim. Po kshtu edhe i krishteri q jeton n harmoni me Perndin, q zotron atributet e mbla t dashuris dhe mshirs, do ndiej nj indinjat t drejt kundr mkatit, por nuk do t rrmbehet nga pasioni pr t fyer ata q e fyejn. Edhe kur t prballet me ata q jan t nxitur nga nj fuqi e brendshme pr t qen t rrem, ai do t ruaj n Krishtin qetsin dhe vetkontrollin. Mshira hyjnore theksohej n shprehin e Birit t Perndis, ndrsa hidhte nj vshtrim t gjat mbi tempullin dhe dgjuesit e Tij. Me nj z t mbytur nga nj hidhrim i madh i zemrs dhe me lot t hidhur, Ai tha "O Jeruzalem, Jeruzalem, ti q vret profett dhe qllon me gur ata q drgohen te ti. Sa her kam dshiruar t mbledh fmijt e tu s bashku, ashtu si mbledh pula zogjt e vet nn krah, por ti nuk deshe!" Kjo sht beteja e ndarjes. N vajtimin e Krishtit derdhet vet zemra e Perndis. Esht lamtumira e fsheht e dashuris s Perndis q duroi gjat. Si farisenjt dhe saducenjt heshtn. Jezusi thirri dishepujt e Tij dhe u b gati t largohej nga tempulli, jo si nj njeri i mundur dhe i dbuar nga prania e kundrshtarve, por si nj njeri q ka detyr pr t prmbushur. Ai u trhoq fitimtar nga beteja.

326

Xhevahiret e s vrtets q ran nga buzt e Krishtit n at dit plot ngjarje, u ruajtn n shum zemra. Pr ta n jet filluan mendime t reja, u zgjuan aspirata t reja dhe filloi nj histori e re. Pas kryqzimit dhe ringjalljes s Krishtit, kta njerz doln n ball dhe prmbushn detyrn e tyre hyjnore me menuri dhe zell q i korrespondonte puns s tyre t madhe. Ata mbartn nj mesazh q u drejtohet zemrave t njerzve, duke dobsuar bestytnit e vjetra, q shkurtonin jett e mijra njerzve. Para dshmis s tyre, teorit dhe filozofit njerzore ktheheshin n prralla boshe. Pasojat q rrodhn nga fjalt e Shptimtarit ishin t fuqishme mbi turmn e mrekulluar dhe t shtangur n tempullin e Jeruzalemit. Po Izraeli si komb e kishte ndar veten nga Perndia. Degt natyrore t pems s ullirit ishin thyer. Duke e par pr her t fundit brendsin e tempullit, Jezusi tha me nj pathos vajtues: "Shikoni, shtpia juaj ka mbetur e shkret. Sepse po iu them se tani e tutje nuk do t m shihni m, derisa t thoni: I bekuar sht Ai q vjen n emr t Zotit." Deri n at koh e kishte quajtur tempullin shtpin e Atit t Tij, por tani, ndrsa Biri i Perndis do t dilte prej atyre mureve, Prania e Perndis do t trhiqej prgjithmon nga tempulli i ndrtuar pr lavdin e Tij. Prandaj ceremonit e tij do t ishin pa vler dhe shrbimi i tij nj prqeshje.

327

68 N oborrin e jashtm Bazuar tek Gjoni 12:20-43. "Midis atyre q u ngjitn pr t adhuruar gjat fests ishin edhe disa grek. Kta erdhn te Filipi q ishte nga Betsaida e Galiles dhe filluan ta pyesin e t'i thon: 'Zotri, duam t shohim Jezusin.' Filipi shkoi e i tha Andreas; Andrea e Filipi shkuan e i than Jezusit." N kt koh puna e Krishtit kishte pamjen e nj disfate t egr. Ai kishte dal fitimtar n diskutimin me priftrinjt dhe farisenjt, por ishte e qart q Ai kurr nuk do pranohej prej tyre si Mesia. Ndarja prfundimtare kishte ardhur. Dishepujve, gjendja u dukej e pashpres. Por Krishti po i afrohej prfundimit t puns s Tij. Ngjarja e madhe, q lidhej jo vetm me popullin hebre, por me gjith botn, ishte gati pr t ndodhur. Kur Krishti dgjoi krkesn e vendosur, "Duam t shohim Jezusin," q jehonte thirrjen e uritur t bots, i ndriti fytyra dhe tha: "Ka ardhur ora q Biri i njeriut t marr lavdi." N krkesn e grekrve Ai pa seriozitetin e rezultateve t sakrifics s Tij t madhe. Kta njerz erdhn nga Perndimi pr t gjetur Shptimtarin n mbyllje t jets s Tij, ashtu si kishin ardhur n fillim dijetart nga Lindja. N kohn e lindjes s Krishtit, populli hebre ishte kaq i zhytur n planet e tij ambicioze sa nuk dinte pr ardhjen e Tij. Dijetart nga nj tok pagane erdhn n grazhd me dhurata, pr t adhuruar Shptimtarin. Po kshtu, kta grek, q prfaqsojn kombet, fiset dhe popujt e bots erdhn tek Jezusi. Pra, popujt e t gjith vendeve e kohrave do t trhiqeshin nga kryqi i Shptimtarit. Kshtu shum "do t vijn nga Lindja dhe nga Perndimi dhe do t shtrohen n tryez me Abrahamin, Isakun dhe Jakobin, n mbretrin e qiellit." - Mateu 8:11. Grekt kishin dgjuar pr hyrjen triumfatore t Krishtit n Jeruzalem. Disa mendonin dhe kishin prhapur lajmin se Ai i kishte przn priftrinjt dhe krert nga tempulli dhe se Ai do t merrte n zotrim fronin e Davidit dhe do t sundonte si mbret i Izraelit. Grekt mezi prisnin t msonin t vrtetn pr misionin e Tij. "Duam t shohim Jezusin," than ata. Dshira e tyre u plotsua. Kur krkesa iu prcoll Jezusit, Ai ishte n at pjes t tempullit prej nga ishin prjashtuar t gjith prve judenjve. Por Ai doli pr t takuar grekt n oborrin e jashtm dhe bri nj bised personale me ta. Ora e lavdimit t Jezusit kishte ardhur. Ai qndronte nn hijen e kryqit dhe krkesa e grekrve i tregoi se sakrifica q ishte gati t bnte, do t sillte shum bij e bija te Perndia. Ai e dinte q grekt shpejt do ta shihnin n nj pozicion q as e kishin ndrruar ndonjher. Ata do ta shihnin t vendosur pran Barnabs, nj grabits dhe vrass, q do t zgjidhej pr t'u liruar n vend Birit t Perndis. Ata do t dgjonin popullin, t nxitur nga priftrinjt dhe krert, t bnte zgjedhjen e tij. Dhe pyetjes, "'t bj ather me Jezusin q quhet Krisht?" do t'i prgjigjeshin: "T kryqzohet!" - Mateu 27:22. Duke br kt shlyerje pr mkatet e njerzve, Krishti e dinte se mbretria e Tij do t prsosej dhe do t shtrihej n t gjith botn. Ai do t punonte si Riprtrits dhe Shpirti i Tij do t sundonte. Pr nj moment Ai pa t ardhmen dhe dgjoi zrat q shpallnin n t gjith pjest e toks: "Shikoni Qengjin e Perndis q heq mkatin e bots." Gjoni 1:29. Te kta t huaj Ai pa premtimin e nj korrjeje t madhe, kur muri ndars midis hebrenjve dhe kombeve t tjera do t shembej dhe gjith kombet, gjuht dhe popujt do t dgjonin mesazhin e shptimit. Parashikimi i saj, plotsimi i shpresave t Tij u shprehn n fjalt: "Ka ardhur ora q Biri i njeriut t marr lavdi." Por mnyra se si do t ndodhte ky lavdim nuk i hiqej nga menjda Krishtit pr asnj ast. Pas vdekjes s Tij do t mblidheshin johebrenjt.

328

Vetm me vdekjen e Tij do t shptohej bota. Ashtu si kokrra e grurit Biri i njeriut duhet t hidhet n tok, t vdes, e t varroset. Por Ai do t jetonte prsri. Krishti paraqiti t ardhmen e Tij duke e ilustruar me gjrat e natyrs, q dishepujt t mund ta kuptonin. Rezultati i vrtet i misionit t Tij do arrihej me vdekjen e Tij. "Me t vrtet po ju them. Po t mos bjer prtok kokrra e grurit e t mos vdes, ajo mbetet e vetme, por po t vdes, jep shum fryt." Kur kokrra e grurit bie n tok dhe vdes, mbin dhe jep frute. Kshtu vdekja e Krishtit do t jepte fryte pr mbretrin e Perndis. Sipas ligjit t mbretris s bimve t gjelbra, jeta do t ishte rezultat i vdekjes. Ata q lrojn tokn e kan shum parasysh kt ilustrim. Si duket, vit pas viti, njeriu i ruan rezervat e tij t drithit duke hedhur pjesn m t mir t tyre. Ajo duhet t ruhet pr ca koh nn brazd, q Zoti t kujdeset pr t. Shfaqet gjethja, pastaj kllfi dhe pastaj misri brenda tij. Por ky zhvillim nuk mund t ndodh n qoft se kokrra nuk varroset, fshihet nga pamja e dheut dhe humbet. Fara e varrosur n tok prodhon fryt, dhe nga ana tjetr ky mbillet. Kshtu t korrat shtohen. Pra vdekja e Krishtit n Kryqin e Kalvarit do t jap fryte n jetn e prjetshme. Qllimi i ksaj sakrifice do t jet lavdia e atyre q ashtu si fryti i saj, do t jetojn n prjetsi. Kokrra e grurit q e ruan jetn e saj nuk mund t prodhoj fryte. Mbetet vetm. Krishti po t donte, mund ta shptonte Veten e Tij nga vdekja. Por po ta bnte kt, duhet t jetonte i vetm. Nuk mund t sillte bij e bija te Perndia. Vetm duke dorzuar jetn e Tij, mund t'i jepte jet njerzimit. Vetm duke rn n tok pr t vdekur, mund t bhej fara e asaj t korre t madhe, asaj turme t madhe nga do komb, fis, gjuh dhe popull q sht shlyer me Perndin. Me kt t vrtet, Krishti lidh msimin e vetsakrifikimit q duhet ta msojn t gjith: "Ai q e do jetn e vet, do ta humb dhe ai q e urren jetn e vet n kt bot, do ta ruaj n jetn e prjetshme." T gjith q do t sjellin fryte si bashkpuntor me Krishtin, n fillim duhet t bien n tok e t vdesin. Jeta duhet t hidhet nn brazdn e nevojs s bots. Vetdashuria, vetinteresi duhet t vdesin. Ligji i vetsafrifikimit sht ligji i vetruajtjes. Bujku e ruan grurin e tij duke e hedhur. Po kshtu edhe me jetn e njerzve. T japsh do t thot t jetosh. Jeta q do t ruhet, sht jeta q do t jepet me dshir, n shrbim t Perndis dhe njeriut. Ata, q pr hir t Krishtin sakrifikojn jetn e tyre n kt bot, do ta ruajn at n jetn e prjetshme. Jeta q harxhohet pr veten sht si kokrra q hahet. Zhduket, por nuk shtohet. Nj njeri mund t mbledh aq sa mundet pr veten; mund t jetoj, t mendoj dhe planifikoj pr veten, por jeta e tij kalon dhe ai nuk ka asgj. Ligji i vetshrbimit sht ligji i vetshkatrrimit. "Nse dikush m shrben," tha Jezusi, "le t m ndjek, dhe atje ku jam Un, atje do t jet dhe shrbtori Im. Nse dikush m shrben , do t nderohet prej Atit." T gjith q kan mbartur me Jezusin kryqin e sakrifics, do t marrin pjes me T n lavdin e Tij. Ishte gzimi i Krishtit n pruljen dhe dhimbjen e Tij, q dishepujt t lavdoheshin me T. Ata jan fryti i vetsakrifikimit t Tij. Veprimi i shpirtit dhe karakterit t Tij n ta, ishte shprblimi i Tij dhe do t jet gzimi i Tij n prjetsi. Kt gzim ata e ndajn me T, ndrsa frytet e puns dhe sakrifics s tyre duken n zemra dhe jet t tjera. Ata jan puntor bashk me Krishtin dhe Ati do t'i nderoj ata si nderon Birin e Tij. Mesazhi i grekrve, q simbolizonte mbledhjen e gjith kombeve, solli n mendjen e Jezusit gjith misionin e Tij. Vepra e shlyerjes iu shfaq prpara, q nga koha e prgatitjes s planit n qiell deri te vdekja q po i afrohej. Nj re e mistershme dukej sikur e mbshtillte Birin e Perndis. Zymtsia e saj ra mbi ata afr Tij. Ai u krodh n mendime. M n fund heshtja u thye nga zri i Tij vajtues: "Tani shpirti Im sht i shqetsuar. far t them? O At, m shpto nga kjo or?" Tashm n pritje, Krishti po pinte kupn e hidhrimit. Njeriu brenda Tij u trondit nga

329

ora e braktisjes, kur para t gjithve Ai do t braktisej nga vet Perndia, kur t gjith do ta shihnin t rrahur, t goditur nga Perndia dhe t mjer. Ai u drodh nga ekspozimi n publik, nga trajtimi si t ishte m i keqi i kriminelve, nga nj vdekje e turpshme dhe e pandershme. Parandjenja e konfliktit t Tij me fuqit e errsirs, ndjenja e barrs s tmerrshme t shkeljeve t njerzve dhe zemrimi i Atit pr shkak t mkatit, e bn shpiritn e Jezusit t venitej dhe mbi fytyr i ra ehrja e vdekjes. Pastaj erdhi bindja hyjnore ndaj vullnetit t Atit. "Por pr kt," tha Ai, "kam ardhur n kt or. O At jepi lavdi emrit Tnd." Vetm me vdekjen e Krishtit mund t prmbysej mbretria e Satanit. Vetm kshtu mund t shptohej njeriu dhe t lavdrohej Perndia. Jezusi iu nnshtrua agonis, pranoi sakrificn. Madhria e qiellit pranoi t vuante si Mkat Mbarts. "At, jepi lavdi emrit Tnd," tha Ai. Ndrsa Krishti tha kto fjal, erdhi nj prgjigje nga reja, q endej mbi kokn e Tij: "E kam lavdruar dhe do ta lavdroj prsri." Gjith jeta e Krishtit nga grazhdi deri tani n kto fjal, i kishte dhn lavdi Perndis. N veprn q do t pasonte, vuajtjet e Tij hyjnore - njerzore do t lartsonin emrin e Atit. Kur u dgjua zri, nj drit u lshua si shigjet nga reja prqark Jezusit, sikur t ishin kraht e Fuqis s Pakufishme, q e rrethonin si nj mur zjarri. Njerzit e pan kt sken me tmerr dhe t mahnitur. Askush nuk guxoi t fliste. Me buz t heshtura dhe pa frym t gjith qndruan me sy t ngulur tek Jezusi. Pas dshmis s Atit, reja u ngrit dhe u shprnda n qiell. Aty prfundoi komunikimi i dukshm ndrmjet Atit dhe Birit. "Njerzit q kishin qndruar dhe e dgjuan, thoshin se ishte bubullim; t tjer thoshin: i foli nj engjll." Por grekt krkues e pan ren, e dgjuan zrin, e kuptuan domethnien e tij dhe e dalluan Krishtin me t vrtet. Ai iu shfaq si i Drguari i Perndis. Zri i Perndis ishte dgjuar n pagzimin e Jezusit n fillim t misionit t Tij dhe prsri n transformimin e Tij n mal. Tani n mbyllje t shrbimit t Tij, u dgjua pr her t tret nga nj numr m i madh personash dhe n rrethana t veanta. Jezusi kishte thn t vrtetn m solemne n lidhje me gjndjen e judenjve. Ai kishte br thirrjen e Tij t fundit dhe kishte shpallur dnimin e tyre. Tani Perndia i vuri prsri vuln e Tij misionit t Birit t Tij. Ai pranoi At q Izraeli kishte hedhur posht. "Ky z nuk erdhi pr Mua," tha Jezusi, "por pr ju." Ishte prova kurorzuese e t qenurit t Tij Mesia, shenja e Atit se Jezusi kishte thn t vrtetn dhe se ishte Biri i Perndis. "Tani sht gjykimi i ksaj bote," vazhdoi Krishti; "Tani princi i ksaj bote do t flaket jasht. Dhe Un, kur t ngrihem lart prej toks, do t'i trheq t gjith pran Vetes.' Kt e tha pr t treguar 'lloj vdekje do t vdiste" Kjo sht kriza e bots. Nse Un bhem shlyerja pr mkatet e njerzve, bota do t ndriohet. Ndikimi i Satanit mbi shpirtrat e njerzve do t hiqet. Imazhi i shprfytyruar i Perndis do t'i rikthehet njerzimit, dhe s fundi nj familje shenjtorsh besimtar do t trashgoj shtpin qiellore. Ky sht rezultati i vdekjes s Krishtit. Shptimtari ka humbur n mendime duke par skenn e triumfit q iu shfaq prpara. Ai shikon kryqin, mizor dhe t turpshm, me gjith tmerret q e shoqrojn, t digjet n flak lavdie. Por me kryqin nuk prmbushet vetm puna e shlyerjes s njerzimit. Dashuria e Perndis i shfaqet universit. Princi i ksaj bote flaket jasht. Akuzat q Satani sillte kundr Perndis prgnjeshtrohen. Turpi q ai hodhi mbi qiellin zhduket prgjithmon. Engjjt ashtu si dhe njerzit trhiqen drejt Shptimtarit. "Kur t ngrihem lart prej toks," tha Ai, "do t'i trheq t gjith pran vetes." Ishin shum njerz rreth Krishtit kur Ai foli kto fjal dhe njri prej tyre tha: "Ne kemi dgjuar prej Ligjit se Krishti mbetet prjet. Si thua ti q Biri i Njeriut do t ngrihet lart? Kush sht ky Biri i Njeriut? Ather Jezusi u tha: Edhe pr pak koh sht drita me ju. Ecni sa keni dritn, se

330

mos iu z errsira. Ai q ecn n errsir, nuk e di se ku shkon. Sa keni dritn, besoni n dritn, q t bheni bijt e drits." "Megjithse kishte br kaq shum mrekulli para tyre, ata nuk besonin tek Ai." Njher e kishin pyetur Shptimtarin: "far shenje bn Ti, q t shohim dhe t besojm?" - Gjoni 6:30. Shenja t panumrta u ishin dhn, por ata kishin mbyllur syt dhe ngurtsuar zemrat. Tani q Vet Ati kishte folur dhe nuk mund t krkonin m shenja t tjera, prsri nuk pranuan t besonin. "Megjithat shum prej krerve besuan n T, por nga shkaku i farisenjve nuk e pranonin se mos i prjashtonin nga sinagoga." Ata donin m shum lavdrimin e njerzve sesa miratimin e Perndis. Pr ta ruajtur veten nga qortimi dhe turpi, mohuan Krishtin dhe hodhn posht ofertn e jets s prjetshme. Sa shum njerz n shekuj kan br t njjtn gj! Atyre u takojn gjith fjalt paralajmruese t Shptimtarit: "Ai q e do jetn e tij, do ta humb." "Kush m hedh posht dhe nuk i pranon fjalt e Mia, ka kush e gjykon; Fjala q kam shpallur do t jet ajo q do ta gjykoj n ditn e fundit" - Gjoni 12:48. Sa keq pr ata q nuk e dinin kohn e ndshkimit t qiellit! Ngadal dhe m keqardhje, Jezusi u largua prgjithmon nga rrethinat e tempullit.

331

69 N Malin e Ullinjve Bazuar tek Mateu 24; Marku 13; Luka 21:5-38. Fjalt e Krishtit drejtuar priftrinjve dhe krerve: "Shikoni, shtpia juaj ka mbetur e shkret" (Mateu 23:38), u kishin futur tmerrin zemrave t tyre. Ata hiqeshin si indiferent, por n mendjet e tyre ngrihej pyetja pr kuptimin e ktyre fjalve. Dukej sikur nj rrezik i padukshm i krcnonte. A mund t ndodhte q tempulli madhshtor, q ishte lavdia e kombit, t kthehej n nj pirg grmadhash? Parandjenja e s keqes ndjehej edhe nga dishepujt dhe ata me ankth prisnin nj pohim t prcaktuar prej Jezusit. Ndrsa dilnin, i trhoqn Atij vmendjen drejt fuqis dhe bukuris s tempullit. Gurt e tempullit ishin br prej mermerit m t pastr, me bardhsi t prsosur dhe disa prej tyre kishin prmasa prrallore. Nj pjes e murit i kishte qndruar rrethimit t ushtris s Nebukadnezarit. Ndrtimi ishte i prkryer sa dukej si nj gur i vetm i ngjeshur i punuar nga gurorja. Dishepujt nuk mund t kuptonin si mund t prmbyseshim kta gur t fuqishm. Kur vmendja e Krishtit u trhoq nga madhshtia e tempullit, 'mendim i pashprehur mund t ket kaluar n mendjen e t Papranuarit! Pamja para Tij ishte vrtet e bukur, por Ai tha me trishtim se e shihte t gjithn. Ndrtesat ishin vrtet t mrekullueshme. Ju tregoni kto mure n dukje t pashkatrrueshme, por dgjoni fjalt e Mia: Do vij dita kur "nuk do t mbes gur mbi gur pa u rrnuar." Fjalt e Krishtit ishin thn n mes t nj grupi t madh njerzish, por kur Ai mbeti vetm Pjetri, Gjoni, Jakobi dhe Andrea iu afruan dhe u uln n Malin e ullinjve. "Na thuaj, kur do t ndodhin kto gjra? Cila do t jet shenja e ardhjes Tnde dhe e fundit t bots?" Jezusi nuk iu prgjigj dishepujve, duke e veuar shkatrrimin e Jeruzalemit nga dita e madhe e dits s Tij. Ai e przieu prshkrimin e ktyre dy ngjarjeve. Po t'ua kishte shfaqur dishepujve ngjarjet e ardhshme ashtu si i shikonte nuk do t ishin n gjendje ta duronin pamjen. Nga dhembshuria pr ta i shkriu prshkrimet e t dy krizave, duke ua ln dishepujve ta studionin kuptimin. Kur iu referua shkatrrimit t Jeruzalemit, fjalt e Tij profetike shkuan prtej asaj ngjarjeje n zjarrin e madh prfundimtar t dits kur Zoti do t ngrihej nga vendi i Tij pr t ndshkuar botn pr padrejtsin e saj, kur toka do t zbuloj gjakun e saj, dhe nuk do t'i mbuloj m t vrart. Kjo ligjrat nuk u dha vetm pr dishepujt, por pr ata q do t jetonin n momentet e fundit t historis s ksaj toke. Krishti u kthye nga dishepujt dhe u tha: "Hapni syt se mos ju mashtroj njeri. Sepse shum do t vijn n emrin Tim duke thn: 'Un jam Krishti' dhe do t mashtrojn shum njerz." Shum mesia t rrem do t shfaqen, duke pretenduar se bjn mrekullira dhe, duke shpallur se koha e lirimit t pupollit izraelit ka ardhur. Kta do t gnjejn shum njerz. Fjalt e Krishtit u prmbushn. Midis vdekjes s Tij dhe rrethimit t Jeruzalemit jan shfaqur shum mesi t rrem. Por ky pralajmrim iu dha edhe atyre q jetojn n kohn e sotme. I njjti mashtrim i br para shkatrrimit t Jeruzalemit, sht praktikuar npr kohra dhe do t praktikohet prsri. "Do t dgjoni pr luftra dhe thashetheme luftrash. Kujdes, mos u trembni, sepse kshtu duhet t ndodh, por ky nuk sht ende fundi." Para shkatrrimit t Jeruzalemit, njerzit luftonin pr eprsi. U vran perandor. Ata q mendohej t qndronin pran fronit, u vran. Kishte luftra dhe thashetheme luftrash. "T gjitha kto duhet t ndodhin," tha Krishti, "por fundi [i kombit hebre] nuk ka ardhur ende. Kombi do t ngrihet kundr kombit dhe mbretri kundr mbretrive, n vende t ndryshme do t ket zi buke, smundje dhe trmete. T gjitha kto jan fillimi i

332

vuajtjeve." Krishti tha se kur rabit t'i shihnin kto shenja, ata do t'i shpallnin si gjykimin e Perndis ndaj kombeve, q mbanin ne robri popullin e Tij t zgjedhur. Ata do t shpallin se kto jan shenjat e shpalljes s Mesias Po mos u gnjeni; kto jan fillimet e gjykimit t Tij. Njerzit pan vetveten. Nuk u penduan dhe nuk u kthyen q t'i shroja. Shenjat q ata i paraqesin si dshmi t lirimit t tyre nga robria, jan shenjat e shkatrrimit t tyre. "Pastaj do t'iu dorzojn pr tortura, do t'iu vrasin dhe do t urreheni nga gjith kombet pr hir t emrit Tim. Shum do t fyhen, do t tradhtojn njri-tjetrin dhe do t urrejn njri-tjetrin." T krishtert i vuajtn t gjitha kto. Nnat dhe baballart tradhtuan fmijt e tyre. Fmijt tradhtuan prindrit e tyre. Shokt dorzuan shokt e tyre n kshillin e lart, Sinedrin. Persekutuesit ia arritn qllimit duke vrar Stefanin, Jakobin dhe t krishter t tjer. Nprmjet shrbtorve t Tij, Perndia i dha kombit izraelit mundsin e fundit pr t'u penduar. Ai e shfaqi veten nprmjet dshmitarve t Tij n arrestimet, gjyqet dhe burgosjet e tyre. Megjithat gjykatsit e tyre shpalln mbi ta dnimin me vdekje. Ata ishin njerz, pr t cilt bota nuk ishte e denj. Duke vrar ata, judenjt e kryqzuan prsri Birin e Perndis. Kshtu do t ndodh srisht. Autoritetet do hartojn ligje pr t kufizuar lirin fetare. Ata do t marrin t drejtn q i prket vetm Perndis. Ata do mendojn se mund t detyrojn ndrgjegjen, t ciln vetm Perndia mund ta kontrolloj. Kan filluar q tani. Do ta vazhdojn kt pun, derisa t arrijn nj kufi mbi t cilin nuk mund t kalojn. Perndia do t ndrhyj n emr t njerzv t Tij besnik q mbajn urdhrimet. N do rast persekutimi, ata q jan dshmitar t tij vendosin pr Krishtin ose kundr Tij. Kush shfaq keqardhje pr ata q jan dnuar padrejtsisht, tregojn lidhjen e tij me Krishtin. T tjer fyhen, sepse parimet e s vrtets prekin drejtprdrejt praktikat e tyre. Shum pengohen dhe bien, duke u larguar nga besimi q nj her e mbronin. Ata q largohen nga besimi n koh prove, pr sigurin e tyre, bjn dshmi t rreme dhe tradhtojn vllezrit e tyre. Krishti na ka paralajmruar pr kt, q ne t mos habitemi me rrugn e panatyrshme dhe mizore t atyre q hedhin posht dritn. Krishti u dha dishepujve nj shenj t shkatrrimit q do t binte mbi Jeruzalemin dhe u tregoi si t shptonin: "Kur t shihni Jeruzalemin t rrethuar prej ushtrish, ather dijeni se shkretimi i tij sht afr. Ata q jan n Jude le t ikin ndr male, ata brenda qytetit, t dalin dhe ata q jan n fusha t mos hyjn. Sepse kto jan ditt e hakmarrjes, q t prmbushen t gjitha ato q jan shkruar." Ky paralajmrim u dha pr t'u pasur parasysh pas dyzet vjetve, n shkatrrimin e Jeruzalemit. T krishtert iu bindn paralajmrimit dhe asnj i krishter nuk vdiq n rnien e qytetit. "Lutuni q arratisja juaj t mos ndodh n koh dimri, as n dit Sabati," tha Krishti. Ai q krijoi Sabatin nuk e shfuqizoi, duke e gozhduar n kryq. Sabati nuk u anullua me vdekjen e Tij. Dyzet vjet pas kryqzimit t Tij, ai mbahej prsri i shenjt. Pr dyzet vjet dishepujt duhej t luteshin q arratisja e tyre t mos ndodhte dit Sabati. Nga shkatrrimi i Jeruzalemit, Krishti kaloi menjher n ngjarjen e madhe, hallka e fundit e zinxhirit t historis s ksaj toke, ardhja e Birit t Perndis me madhshti dhe lavdi. Ndrmjet ktyre dy ngjarjeve, para Krishtit u hapn shekuj t gjat errsire, shekuj kur kisha e Tij do t vulosej me gjak, lot dhe agoni. N at koh dishepujt nuk mund t duronin t'i shikonin kto pamje dhe Jezusi i kaloi duke i prmendur shkarazi. "Do t ket mundim aq t madh," tha Ai, "sa nuk ka ndodhur prej fillimit t bots deri tani, as ka pr t ndodhur kurr. Po t mos shkurtoheshin ato dit, askush nuk do t shptonte, por pr hir t t zgjedhurve, ato dit do t shkurtohen." Pr m shum se njmij vjet, persekutime q bota nuk i kishte par ndonjher, do t binin mbi ndjeksit e Krishtit. Miliona nga dshmuesit besnik do t vriteshin. Po t mos ishte

333

shtrir dora e Perndis pr t ruajtur njrzit e Tij, t gjith do t kishin vdekur. "Por pr hir t t zgjedhurve," tha Ai, "ato dit do t shkurtohen." Me gjuh t pagabueshme, flet edhe tani Zoti pr ardhjen e tij t dyt, dhe jep paralajmrime pr rreziqet q do paraprijn ardhjen e tij n bot. "Po t'iu thot ndokush: 'Ja, ktu sht Krishti,' ose 'Esht atje,' mos e besoni. Sepse Krishtr t rrem dhe profet t rrem do t dalin dhe do t bjn shenja t mdha dhe mrekulli pr t mashtruar po t jet e mundur edhe t zgjedhurit. Ja, ua thash m par. Prandaj po t'iu thon: 'Ja, Ai sht n shkrttir' mos dilni, ose ' Ja ku sht n dhomat e fshehta,' mos e besoni. Sepse ashtu si vettima q del nga lindja dhe shklqen deri n perndim, kshtu do t jet edhe ardhja e Birit t Njeriut." Si nj nga shenjat e shkatrrimit t Jeruzalemit, Krishti kishte prmendur: "Do t ngrihen shum profet t rrem dhe do t mashtrojn njerzit." Dhe u ngritn vrtet profet t rrem, q gnjenin njerzit dhe udhhiqnin turma t mdha n shkrettir. Magjistar q hiqeshin se kishin fuqi t mrekullueshme, i trhoqn njerzit drejt vetes n shkrettirat e maleve. Por kjo profeci u tha edhe pr ditt e fundit. Kjo sht dhen si shenja e ardhjes s dyt. Edhe tani profet dhe krishtr t rrem bjn shenja dhe mrekulli pr t joshur dishepujt e Tij. A nuk e dgjojm thirrjen: "Ja, Ai sht n shkrettir?" A nuk kan shkuar m mijra n shkrettir me shpresn pr t gjetur Krishtin? Dhe n grumbullime t shumta ku njerzit pretendojn se mbajn lidhje me shpirtrat e vdekur, a nuk dgjohet thirrja, "Ja, sht n dhomat e fshehta?" Kjo sht deklarata q bn spiritizmi. Po far thot Krishti? "Mos e besoni. Sepse ashtu si vettima q del nga lindja e shklqen deri n perndim, ashtu do t jet ardhja e Birit t Njeriut." Shptimtari jep shenja t ardhjes s Tij dhe pr m tepr, Ai cakton kohn kur kto shenja t para do t shfaqen: "Menjher pas mundimit t madh t atyre ditve dielli do t errsohet, hna nuk do t lshoj dritn e saj, yjet do t bien prej qiellit dhe fuqit e qiejve do t tunden. Pastaj do t shfaqet shenja e Birit t Njeriut n qiell dhe ather t gjitha fiset e dheut do t vajtojn e do t shohin Birin e Njeriut, duke ardhur mbi ret e qiellit, me fuqi e lavdi t madhe. Ai do t drgoj engjjt e Tij me trumpetn e madhe dhe ata do t mbledhin t zgjedhurit e Tij nga t katr ant, nga njri skaj i qiellit deri te tjetri." N fund t prndjekjes s madhe nga papati, Krishti deklaroi se dielli do t errsohj dhe hna nuk do t lshonte dritn e saj. M pas yjet do t bien nga qielli. Ai thot: "Msoni kt shmblltyr nga fiku; sapo dega e tij bhet e njom dhe nxjerr gjethet, ju e merrni vesh se vera sht afr. Po ashtu, kur t'i shihni t gjitha kto, dijeni se sht pran, tek dera." - Mateu 24:32, 33. Krishti ka dhn shenja t ardhjes s Tij. Ai shpall se ne mund ta marrim vesh kur Ai sht afr, tek dera. Ai u thot atyre q shohin kto gjra: "Ky brez nuk do t kaloj pa u prmbushur kto gjra." Dhe kto shenja jan shfaqur. Tani e dim me siguri se ardhja e Zotit sht afr. "Qielli dhe toka do t kalojn," thot Ai, "por fjalt e Mia nuk do t kalojn." Krishti po vjen me re dhe me lavdi t madhe. Nj turm e madhe engjjsh vezullues do ta shoqrojn. Ai do t vij pr t ngritur t vdekurit dhe pr t ndryshuar t shenjtt q jetojn nga lavdia n lavdi. Ai do t vij pr t nderuar ata q e deshn dhe mbajtn urdhrimet e Tij dhe pr t'i marr ata me Vete. Ai nuk i ka harruar ata, as premtimin e Tij. Do t ndodh nj rilidhje e zinxhirit t familjes. Kur shohim t vdekurit tan, mund t mendojm pr mngjesin kur do t buas trumpeta e Perndis, kur "t vdekurit do t ngjallen t pakalbshm dhe ne do t shndrrohemi." - 1 Korintasve 15:52. Edhe pak dhe do t shohim Mbretin n bukurin e Tij. Edhe pak dhe Ai do t fshij do lot nga syt tan. Edhe pak dhe Ai do t na paraqes "para pranis s lavdis s Tij pa t meta dhe me gzim t patreguar." - Juda 24. Prandaj kur dha

334

shenjat e ardhjes s Tij, Ai tha: "Kur t fillojn t ndodhin kto, ngrini kokat e shikoni lart, sepse shlyerja juaj po afron." Por Krishti nuk e zbuloi ditn dhe orn e ardhjes s Tij. Ai u tha hapur dishepujve se nuk mund t'ua bnte t njohur ditn dhe orn e shfaqjes s Tij t dyt. Po t'i lejohej t'ua shfaqte kt, prse duhet t'i kshillonte t qndronin vazhdimisht n pritje? Ka nga ata, q pretendojn se e din ditn dhe orn e shfaqjes s Zotit ton. Jan shum t zellshm n planifikimin e s ardhmes. Por Zoti i ka paralajmruar t largohen nga territori ku kan shkelur. Koha e sakt e ardhjes s dyt t Birit t Njeriut sht misteri e Perndis. Krishti vazhdon, duke treguar gjendjen e bots n ardhjen e Tij: "Si ishin ditt e Noes, ashtu do t jet ardhja e Birit t Njeriut. Sepse ashtu si n ditt para Prmbytjes, njerzit hanin e pinin, martoheshin dhe jepnin n martes, deri n ditn kur Noeu hyri n ark dhe nuk e morn vesh derisa erdhi Prmbytja dhe i prpiu t gjith; ashtu do t jet edhe ardhja e Birit t Njeriut." Krishti nuk na shfaqet pr nj millenium t prkohshm, nj mij vjet gjat t cilve t gjith do t prgatiten pr prjetsi. Ai thot se si ishte n ditt e Noeut, ashtu do t jet kur t vij Biri i Njeriut. Si ishte n ditt e Noeut? "Perndia pa se ligsia e njeriut ishte e madhe mbi tok dhe t gjitha synimet e mendimeve t zemrs s tij ishin vetm t kqija n do koh." - Zanafilla 6:5. Banort e toks para Prmbytjes u larguan nga Zoti, duke mos pranuar t bnin vullnetin e Tij t lir. Ata ndoqn imagjinatat e tyre mkatare dhe idet e tyr t oroditura. Pr shkak t ligsis s tyre, ata u shkatrruan. Bota sot po ndjek t njjtn rrug. Nuk tregon shenja knaqsie pr lavdin nj mijvjeare. Shkelsit e ligjit t Perndis po e mbushin tokn me mizori. Bastet, garat me kuaj, lojrat me letra, dfrimet, praktikat e tyre epshore, pasionet e paprmbajtura, po e mbushin shpejt botn me dhun. N profecin e shkatrrimit t Jeruzalemit, Krishti tha: "Kur t vrshoj paudhsia dashuria e shum njerzve do t ftohet. Por ai q qndron deri n fund, do t shptohet. Ky ungjill i mbretris do t predikohet n mbar botn si dshmi pr t gjith kombet dhe ather do t vij fundi." Kjo profeci do t prmbushet prsri. Paudhsia, q vrshoi n ato dit duket edhe n brezin e sotm. Edhe parashikimi pr predikimin e ungjillit n gjith botn po vrtetohet. Para rnies s Jeruzalemit, Pali duke shkruar nn Frymn e Shenjt, shpall se ungjilli iu predikua "gjith krijesave nn qiell." - Kolosjanve 1:23. Edhe tani, para ardhjes s Birit t Njeriut, ungjilli i prjetshm duhet t'i predikohet "do kombi, fisi, gjuhe dhe populli." - Zbulesa 14:6, 14. Perndia "e ka caktuar ditn, n t ciln do t gjykoj botn." - Veprat e Apostujve 17:31. Krishti na tregon se kur do t nis kjo dit. Ai nuk thot se gjith bota do t kthehet t besoj, por "ky ungjill i mbretris do t predikohet n mbar botn si dshmi pr t gjith kombet dhe ather do t vij fundi." Duke i dhn ungjillin bots kemi fuqi ta shpejtojm kthimin e Zotit ton. Nuk duhet vetm ta presim, por edhe ta shpejtojm ardhjen e dits s Perndis. - 2 Pjetri 3:12. N qoft se kisha e Krishtit do ta kishte br punn e caktuar, ashtu si e kishte urdhruar Zoti, e gjith bota do ishte paralajmruar m par dhe Zoti Jezus do kishte ardhur n tok me fuqi dhe lavdi t madhe. Pasionet toksore, mendimet e korruptuara u kan zotruar mendjen. Shrbtori i keq ha e pi me pijanect, bashkohet me botn n krkim t knaqsive. Ai rreh shrbtort si ai, duke akuzuar dhe ndshkuar ata q i qndrojn besnik Zotris. Ai przihet me botn. T ngjashmit kultivohen bashk n mkate. Esht nj asimilim i frikshm. Ai zihet n kurth bashk me botn. "Zotria i atij shrbtori do t vij . . . n nj or q ai nuk e di, do ta bj cop - cop e do t'ia caktoj vendin me hipokritt."

335

"Po nuk ndenje zgjuar, Un do t vij si nj hajdut dhe nuk do ta marrsh vesh se n 'or do t vij tek ti." - Zbulesa 3:3. Ardhja e Krishtit do t'i habis msuesit e rrem. Ata thon: "Paqe dhe siguri." Ashtu si priftrinjt dhe msuesit para rnies s Jeruzalemit, ata presin q kisha t gzoj lulzim dhe lavdi n tok. I interpretojn shenjat e kohs si pararendse t ksaj. Por far thot fjala e Frymzimit? "Shkatrrim i papritur do t bjer mbi ta." - 1 Selanikasve 5:3. Mbi t gjith ata q jetojn mbi faqen e dheut, q e kan br kt bot shtpin e tyre, dita e Perndis do t'i zr n grack. Do t vij si nj hajdut q sillet rrotull. Bota e mbushur me trazira, me knaqsira t paperndishme fle; fle n nj siguri materiale. Njerzit e shtyjn larg ardhjen e Zotit. Ata tallen me paralajmrimet. Thuhet me mburrje e krenari:"Gjithka vazhdon si ka qen q prej fillimit." "Nesr do t jet si sot, madje shum m mir." - 2 Pjetri 3:4; Isaia 56:12. Do shkojm m thell n dashurin pr knaqsi. Por Krishti thot: "Kujdes, Un do t vij si nj hajdut." - Zbulesa 16:15. Pikrisht n kohn kur bota do pyes me prbuzje: "Ku sht premtimi i ardhjes s Tij?" shenjat po prmbushen. Ndrsa ata brtasin, "Paqe dhe siguri," shkatrrimi i papritur po vjen. Kur prbuzsi, mospranuesi i s vrtets t bhet mendjemadh; kur rutina e puns n fusha t ndryshme t brjes s parave vazhdon pa respektuar parime; kur studenti krkon me etje njohuri mbi gjithka, prve Bibls, Krishti do t vij si hajdut. Gjithka n bot sht e acaruar. Shenjat e kohrave jan krcnuese. Ngjarjet e s ardhmes hedhin prpara hijet e tyre. Fryma e Perndis po trhiqet nga toka, fatkeqsi mbas fatkeqsish ndodhin n det e n tok. Po ndodhin stuhi, trmete, zjarre, prmbytje, vrasje t t gjitha shkallve. Kush mund ta lexoj t ardhmen? Ku sht siguria? Nuk ka siguri n asgj, q sht njerzore apo toksore. Njerzit po rreshtohen me shpejtsi nn flamurin q kan zgjedhur. Me padurim ata presin dhe vzhgojn lvizjet e udhheqsve t tyre. Ka nga ata q presin, ruajn dhe punojn pr shfaqjen e Zotit ton. Nj klas tjetr po mbush radht nn udhheqjen e besimhumburve t mdhenj t fillimit. Pak besojn me shpirt e me zemr se ne kemi nj ferr pr t shmangur dhe nj qiell pr t fituar. Kriza po na afrohet vjedhurazi. Dielli shklqen n qiell, duke br xhiron e tij t zakonshme dhe qiejt ende shpallin lavdin e Perndis. Njerzit akoma po han e po pin, mbjellin e ndrtojn, martohen dhe japin n martes. Tregtart vazhdojn t blejn e t shesin. Njerzit shtyhen me njri-tjetrin, luftojn pr vendin m t lart. Njerzit vazhdojn t mbushin teatrot, hipodromet, kazinot. Sundon knaqsia m e madhe, megjithat ora e provs po afrohet dhe do shtje do t vendoset prjetsisht. Satani e sheh se koha e tij sht e shkurtr. Ai ka drguar gjith agjentt e tij t punojn pr t mashtruar njerzit, pr t'i zn me pun dhe pr t'i trullosur me knaqsi, deri kur t mbaroj koha e provs dhe dera e mshirs t mbyllet prgjithmon. Solemnisht vijn npr shekuj tek ne fjalt paralajmruese t Zotit ton nga Mali i Ullinjve: "Ruajeni veten, q t mos rndohen zemrat tuaja nga babzia, dehja dhe shqetsimet e ksaj jete dhe q ajo dit t mos ju vij papritur." "Pra mbani syt hapur e lutuni n do koh, q t quheni t vlefshm e t'u shptoni gjith ktyre gjrave, q kan pr t ndodhur dhe t qndroni prpara Birit t Njeriut."

336

70 "M i vogli i vllezrve t Mi" Bazuar tek Mateu 25:31-46. "Kur Biri i Njeriut t vij me lavdin e Tij s bashku m gjith engjjt e shenjt, ather Ai do t ulet n fronin e lavdis s Vet. Para Tij do t mblidhen t gjitha kombet dhe Ai do t'i veoj ata nga njri - tjetri." Kshtu Krishti n Malin e Ullinjve u tregoi dishepujve t Tij pamjen e dits s madhe t gjykimit. Ai e paraqiti vendimin e Tij q i drejtohej nj pike. Kur kombet t mblidhen para Tij, do t ket vetm dy klasa dhe fati i tyre i prjetshm do t prcaktohet nga ajo q kan br ose kan ln pa br pr T n personin e t varfrit dhe t vuajturit. At dit Ai nuk do t paraqes prpara njerzve punn e madhe q ka br pr ta, n dhnien e jets s Tij, pr lirimin e tyre. Ai do t'u paraqes punn besnike q ata kan br pr T. Atyre q i ka vendosur n t djathtn e Tij, do t'u thot: "Ejani ju, o t bekuar nga Ati Im, trashgoni mbretrin, q sht prgatitur pr ju q nga themelimi i bots. Sepse isha i uritur dhe m dhat pr t ngrn, kisha etje dhe m dhat pr t pir, isha i huaj dhe ju m pritt, isha i zhveshur dhe ju m vesht, isha i smur dhe u kujdest pr Mua, isha n burg dhe ju erdht tek Un." Ata q Krishti lavdron, e din se po i shrbejn Atij. Pyetjeve t tyre t shqetsuara Ai u prgjigjet: "fardo q t keni br pr m t voglin ndaj vllezrve t Mi, ma keni br Mua." Jezusi u tha dishepujve t Tij se ata do t urreheshin nga gjith njerzit, do t prndiqeshin dhe brengoseshin. Shum do t'i dbonin nga shtpit dhe do t'i varfronin. Shum do t ligshtoheshin nga smundjet dhe ndalimet. Shum do t hidheshin n burg. T gjith atyre q kishin braktisur shokt e shtpin pr hir t Tij, Ai do t'ua shprblente n kt jet njqindfish. Tani Ai i siguroi pr nj shprblim t veant t gjith ata q do t'u shrbenin vllezrve t tyre. N t gjith ata, q vuajn pr emrin Tim, ju do t m shihni Mua. Do t'u shrbenit atyre, sikur t m shrbenit Mua. Kjo sht prova se ju jeni dishepujt e Mi. T gjith q kan lindur n familjen qiellore jan n nj kuptim t veant vllezrit e Zotit ton. Dashuria e Krishtit i mban t lidhur antart e familjes s Tij dhe kudo ku tregohet kjo dashuri, atje do t shfaqet marrdhnia hyjnore. "Kushdo q ka dashuri, ka lindur prej Perndis dhe e njeh Perndin." 1 Gjoni 4:7. Ata q Krishti i lavdron n gjykimin e Tij, mund t ken pak njohuri mbi teologjin, por duan shum parimet e Tij. Nn ndikimin e Fryms hyjnore ata jan br bekim pr gjith ata q jan rreth tyre. Ka edhe midis jobesimtarve nga ata q e ruajn shpirtin e mirsis. Para se fjalt e jets t binin mbi vesht e tyre ata kan mirpritur misionar, madje u kan shrbyer, duk vn n rrezik jetn e tyre. Ka midis jobesimtarve q e besojn Perndin pa e ditur, tek t cilt drita nuk ka ardhur nprmjet mekanizmave njerzor, edhe ata nuk do t humbasin. Megjithse nuk e din ligjin e shkruar t Perndis, kan ndier zrin e Tij t'u flas n natyr dhe kan br gjrat q krkon ligji. Veprat e tyre jan prov se Fryma e Shenjt u ka prekur zemrat. Dhe ata njihen si bij t Perndis. Sa t mrekulluar dhe t gzuar do t jen m t vegjlit e kombeve dhe ata midis jobesimtarve, kur t dgjojn nga goja e Shptimtarit: "fardo q keni br pr m t voglin e vllezrve t Mi, ma keni br Mua!" Sa do t gzohet zemra e Dashuris Pakufi, ndrsa ndjeksit e tij dgjojn t habitur dhe m ngazllim fjalt e Tij miratuese! Dashuria e Krishtit nuk kufizohet n asnj klas. Ai e identifikon Veten e Tij me do fmij t njerzimit. Q ne t bheshim antar t familjes hyjnore, Ai u b antar i familjes toksore. Ai sht Biri i Njeriut, kshtu pra vlla i do biri e bije t Adamit. Ndjeksit e Tij nuk kan pse t

337

ndihen t shkputur nga bota rreth tyre, q po shkon drejt fundit. Ata jan pjes e rrjets s madhe t njerzimit dhe Ai i shikon ata si vllezr t mkatarve dhe t t shenjtve. Dashuria e Krishtit prfshin t rrzuarin, gabuesin dhe mkatarin dhe do vepr mirsie e br pr t ngritur nj shpirt t rrzuar, do veprim dhembshurie, pranohet sikur t'i jet br Atij. Engjjt e qiellit drgohen pr t'u shrbyer atyre q do t jen trashgimtar t shptimit. Ne nuk e dim tani cilt jan ata. Ende nuk sht br e dukshme kush do t fitoj dhe do t marr pjes n trashgimin e shenjtorve n drit. Por engjjt e qiellit po prshkojn gjith gjersin dhe gjatsin e toks, duke u prpjekur t ngushllojn t vuajturit, t mbrojn ata q jan n rrezik, t fitojn zemrat e njerzve pr Krishtin. Asnj nuk lihet pas dore apo anashkalohet. Para Perndis t gjith njerzit jan t barabart dhe Ai tregon kujdes t njjt pr t gjith shpirtrat q ka krijuar. Ndrsa u hapni dern nevojtarve dhe t vuajturve t Krishtit, ju po mirprisni engjj t padukshm. Ju ftoni shoqrin e qenieve qiellore. Ata sjellin nj atmosfer t shenjt gzimi e paqeje. Vijn me lavdrime n buz dhe nj melodi dgjohet si prgjigje n qiell. do vepr mshir atje bn muzik. Ati nga froni i Tij i radhit puntort joegoist midis thesareve t Tij m t vyera. Ata n t majtn e Krishtit, ata q nuk e prfilln At n personin e t varfrit dhe t vuajturit, nuk ishin t vetdijshm pr fajin e tyre. Satani i kishte verbuar dhe nuk e kuptuan se u detyroheshin vllezrve t tyre. Ishin prqendruar tek vetja dhe nuk vrisnin mendjen pr nevojat e t tjerve. T pasurve, Perndia u dha mirqenie q t kujdeseshin pr fmijt e Tij t vuajtur, por shum shpesh ata jan indiferent ndaj nevojave t t tjerve. E ndiejn veten superior ndaj vllezrve t tyre t varfr. Nuk e vn veten n vendin e tyre. Nuk i kuptojn ngasjet dhe betejat e tyre dhe mshira u zhduket nga zemra. T pasurit e mbyllin veten e tyre larg t varfrve n banesa t shtrenjta dhe kisha rrezatuese.Mjetet, q Perndia jep pr t bekuar nevojtart, harxhohen pr t llastuar krenarin dhe egoizmin. T varfrve iu vidhet do dit edukimi q duhet t kishin sipas mshirs s dhembshur t Perndis; sepse Ai ka siguruar q ata t ngushllohen me nevojat e jets. Detyrohen t ndiejn skamjen q iu ngushton jetn dhe shpesh tundohen t bhen ziliqar, xheloz dhe plot me hamendje t liga. Ata, q nuk e kan provuar presionin e nevojs, shpeshher i trajtojn t vobektit me prbuzje dhe i bjn t ndihen t mjer. Por Krishti i sheh t gjitha kto dhe thot, isha Un ai i urituri dhe i eturi. Isha Un i huaji. Isha Un i smuri. Isha Un i burgosuri. Ndrsa po festonit n tryezn tuaj t mbushur plot, Un po vdisja urie nn nj streh, apo n rrugn e zbrazt. Ndrsa ishit rehat n shtpit tuaja lluksoze, Un nuk kisha vend ku t vija kokn. Ndrsa e mbushnit garderobn tuaj me veshje t shtrenjta, Un isha i zhveshur. Ndrsa ju vraponit pas knaqsive, Un lngoja n burg. Ndrsa ua jepnit me pikatore at ik buk t varfrve q po vdisnin nga uria, ndrsa u jepnit ato rroba t holla pr t'u mbrojtur nga i ftohti therrs, a iu shkoi ndr mend se po ia jepnit Zotit t Lavdis? Gjith ditt e jets suaj isha pran jush n personin e t vuajturve, por ju nuk m krkuat. Ju nuk donit t zinit miqsi me Mua. Un nuk ju njoh. Shum njerz ndiejn se do t ishte nj privilegj i madh t vizitoje skenat e jets s Krishtit n tok, t ecje aty ku Ai shkeli, t sodisje liqenin, pran t cilit Atij i plqente t msonte, kodrat dhe lndinat mbi t cilat shpesh shplodheshin syt e Tij. Por ne nuk kemi nevoj t shkojm n Nazaret, Kapernaum, apo Betani, pr t ecur n hapat e Jezusit. Ne do t'i gjejm gjurmt e Tij pran shtratit t t smurit, n strehat e varfris, n rrugt e mbushura t nj qyteti t madh dhe kudo ku ka zemra njerzish, q kan nevoj pr ngushllim. Duke br at q Jezusi bri n tok, do t ecim n hapat e Tij.

338

T gjith mund t gjejn dika pr t br. "T varfrit do t'i keni gjithmon me vete" (Gjoni 12:8), tha Jezusi, dhe asnjeri nuk ka pse ndihet se nuk ka vend ku mund t punoj pr T. Me miliona shpirtra njerzor gati pr t vdekur, t lidhur me zinxhirt e injorancs dhe mkatit, nuk kan dgjuar pr dashurin q ka Krishtit pr ta. Po t ndrronim vendet, far do t donim q ata t bnin pr ne? Kemi detyrimin m solemn pr t'i br t gjitha kto pr ta me aq sa na lejojn mundsit. Ligji i Krishtit pr jetn, prej t cilit secili nga ne do t qndroj ose do t bjer n gjykim, sht: "fardo q do t donit t'iu bnin njerzit juve, po kshtu bjuani ju atyre." Mateu 7:12. Shptimtari dha jetn e Tij t muar q t ndrtonte nj kish t aft, q t kujdesej pr shpirtrat e vuajtur dhe t tunduar. Nj shoqri besimtarsh mund t jet e varfr, pa shkoll, e panjohur, por n Krishtin ajo mund t bj nj pun n shtpi, n lagje, kish, madje edhe n "zonat prtej," rezultatet e s cils do t jen aq t gjata sa prjetsia. Ngaq kjo pun lihet pas dore shum dishepuj t rinj nuk shkojn m tej se thjesht alfabeti i prvojs s krishter. Dritn q shklqente n zemrat e tyre kur Jezusi u tha "Mkatet e tua t jan falur," mund ta kishin mbajtur gjall, duke ndihmuar ata q kan nevoj. Energjia e parreshtur q shpeshher sht burim rreziku pr t riun, mund t drejtohet n kanale nprmjet t cilave t derdhej n prrenj bekimi. Vetja do t harrohej n punn e zellshme pr t'iu br mir t tjerve. Ata q u shrbejn t tjerve do t shrbehen nga Kryebariu. Ata vet do t pijn nga uji i jets dhe do t knaqen. Ata nuk do t dshirojn me zjarr argtime eksituese, ose ndryshim n jetn e tyre. Gjja m e rndsishme do t jet si t shptojn shpirtrat, q jan gati duke vdekur. Marrdhniet shoqrore do t jen t dobishme. Dashuria e liruesit do t'i afroj zemrat n unitet. Kur ta kuptojm se jemi bashkpuntor t Perndis, premtimet e Tij nuk do t thuhen me indiferenc. Ato do t na digjen n zemra dhe do t marrin flak n buzt tona. Kur i krkoi Moisiut t'i shrbente nj populli t paditur, t padisiplinuar dhe rebel Perndia i dha premtimin: "Prania ime do t shkoj me ty dhe Un do t t jap lodhje." Ai tha: "Sigurisht q do t jem me ty." - Eksodi 33:14; 3:12. Ky premtim sht pr t gjith ata q punojn n vend t Krishtit, pr t hidhruarit dhe t vuajturit e Tij. Dashuria pr njeriun sht shfaqja toksore e dashuris s Perndis. Pr t mbjell kt dashuri, q t na bnte fmijt e nj familjeje, Mbreti i lavdis u b nj me ne. Dhe kur fjalt e Tij t prmbushen, "Duajeni njri-tjetrin si iu desha Un ju" (Gjoni 15:12); kur ta duam botn ashtu si e deshi Ai, ather misioni i Tij pr ne sht prmbushur. Ne bhemi t prshtatshm pr qiellin, sepse kemi qiellin n zemrat tona. Por "lirojini ata q i trheqin drejt vdekjes, ata q jan gati t'i vrasin. Nse thoni: 'nuk e dinim' Ai q peshon zemrat, nuk e shikon kt? Ai q ruan shpirtin tnd, nuk e di vall? A nuk do t'i jap secilit sipas veprave t tij?" - Fjalt e Urta 24:11, 12. N ditn e gjykimit t madh, ata q nuk kan punuar pr Krishtin, q e kan kaluar jetn duke menduar pr vete, duke u kujdesur pr vete, do t vendosen nga Gjykatsi i gjith toks me ata q bn keq. Do t marrin t njjtin ndshkim. do shpirti i sht besuar dika. Kryebariu do t krkoj prej secilit: "Ku sht kopeja q t ishte besuar, delet e tua t bukura?" dhe "far do t thuash kur Ai t t ndshkoj?" - Jeremia 13:20, 21.

339

71 Shrbtor i shrbtorve Bazuar tek Luka 22:7-18, 24; Gjoni 13:1-17. Krishti qndronte ulur n tryez me dishepujt e Tij n nj nga dhomat e siprme t nj shtpie n Jeruzalem. Ishin mbledhur pr t festuar Pashkn. Shptimtari dshironte ta kremtonte kt fest vetm me t dymbdhjett. E dinte se ora e Tij kishte ardhur, Ai vet ishte Qengji i Pashks dhe do t flijohej ditn, q do t hahej Pashka. Ishte gati t pinte kupn e hidhrimit. Shpejt do t merrte pagzimin prfundimtar t vuajtjes. Por i kishin mbetur edhe pak or t qeta dhe kto duhet t harxhoheshin pr t mirn e dishepujve t Tij t dashur. Gjith jeta e Krishtit kishte qen shrbim joegoist. "Jo q t'i shrbenin, por q t shrbente" (Mateu 20:28). Ky ka qen msimi i do veprimi t Tij. Por dishepujt nuk e kishin msuar akoma kt gj. N kt dark t fundit Pashksh, Jezusi e prsriti msimin e Tij me nj shembull q la mbres prgjithmon n mendjet dhe zemrat e tyre. Bisedat midis Jezusit dhe dishepujve t Tij ishin zakonisht momente t nj gzimi t qet, q mohej shum nga t gjith. Darkat e Pashks kishin qen skena me nj interes t veant, por kt her Jezusi ishte i shqetsuar. Nj pesh i rrinte mbi zemr dhe nj hije i qndronte mbi fytyr. Kur u takua me dishepujt n dhomn e siprme, ata e ndjen se dika rndonte n mendjen e Tij dhe, megjithse nuk e dinin shkakun, u bashkuan me hidhrimin e Tij. Kur ishin mbledhur rreth tryezs, Ai tha me nj ton trishtimi preks: "Kam dashur shum ta ha kt Pashk me ju, para se t fillojn vuajtjet e Mia. Sepse po ju them se nuk do t ha m, derisa kjo t prmbushet n mbretrin e Perndis. Mori kupn, falenderoji dhe tha: Merreni kt dhe ndajeni midish jush, sepse po iu them se sot e tutje nuk do t pi m prej frytit t hardhis, derisa t vij mbretria e Perndis." Krishti e dinte se i kishte ardhur koha t largohej nga bota dhe t shkonte tek Ati i Tij. Ata q i deshi n kt bot, i deshi deri n fund. Ai ishte tani nn hijen e kryqit dhe dhembja po ia torturonte zemrn. E dinte se do t braktisej n orn e tradhtimit t Tij. E dinte se nprmjet procesit m poshtrues, q i nnshtroheshin kriminelt, do t dnohej me vdekje. Ai e njihte mosmirnjohjen dhe mizorin e atyre q kishte ardhur t shptonte. E dinte sa e madhe ishte sakrifica q duhej t bnte dhe se pr shum t tjer do t ishte e kot. Duke ditur gjithka q e priste, natyrisht q ishte i drrmuar me mendimin e poshtrimit dhe vuajtjes s Tij. Vshtroi t dymbdhjett, q kishin qen t Tijt, dhe q, kur turpi dhe trajtimi i Tij i dhimbshm e i vuajtur t merrte fund, do t mbeteshin vetm pr t luftuar n bot. Mendimet pr at q duhet t vuante ishin t lidhura me dishepujt e Tij. Ai nuk mendonte pr Veten. Kujdesi pr ta ishte kryesor n mendjen e Tij. N kt mbrmje t fundit me dishepujt e Tij, Jezusi kishte shum pr t'u thn. N qoft se ishin prgatitur t merrnin at q Ai digjej t'u jepte, ata do t kishin shptuar nga ankthi zemrthyes, nga zhgnjimi dhe mosbesimi. Por Jezusi e pa se nuk mund ta duronin at q kishte pr t'u thn. Pasi pa fytyrat e tyre, n buzt e Tij qndruan fjalt e paralajmrimit dhe ngushllimit. Momentet kalonin n heshtje. Jezusi dukej sikur priste. Dishepujt po ndiheshin si mbi gjemba. Keqardhja dhe butsia q kishte ngjallur pikllimi i Jezusit dukej se ishin zhdukur. Fjalt e dhimbshme, q tregonin vuajtjen e Tij, u kishin br pak prshtypje. Shikimet q i hidhnin njri-tjetrit flisnin pr zili dhe grindje. Pati "nj debat se cili prej tyre do t ishte m i madhi." Kjo grindje n prani t Krishtit e hidhroi dhe e lndoi At. Dishepujt u mbshtetn tek ideja e tyre e preferuar se Krishti do t vendoste

340

pushtetin e Tij dhe do t merrte n zotrim fronin e Davidit. N zemr secili prej tyre dshironte vendin m t lart n mbretri. Ata e kishin vlersuar vetveten dhe njri-tjetrin dhe, n vend q ta konsideronin vllan e tyre si m t vlefshm, ata kishin vn veten, t parn. Krkesa e Jakobit dhe Gjonit pr t'u ulur n t djatht dhe n t majt t fronit t Krishtit, kishte nxitur zemrimin e t tjerve. Fakti q dy vllezrit kishin guxuar t krkonin pozicionin m t lart i ndezi aq shum t dhjett, saq ishte gati t fillonte ftohja midis tyre. U ndjen se ishin gjykuar keq, se besnikria dhe dhuntit e tyre nuk ishin vlersuar. Juda ishte m i ashpri me Jakobin dhe Gjonin. Kur dishepujt hyn n dhomn e darks, i kishin zemrat t mbushura me zemrim. Juda u ngjesh pas Krishtit n t majt; Gjoni n t djatht. Po t kishte vend m t lart, Juda ishte i vendosur ta merrte dhe ky vend mendohej t ishte afr Krishtit. Juda ishte tradhtari. Kishte lindur edhe nj shkak tjetr pr mosmarrveshje. N fest ishte zakoni pr shrbtorin t lante kmbt e miqve dhe me kt rast bheshin prgatitjet pr shrbim. Poja, legeni dhe peshqiri ishin n dhom, gati pr larjen e kmbve, por nuk kishte shrbtor dhe u takonte dishepujve ta bnin at. Por secili prej dishepujve me sedr t lnduar, vendosi t mos luante rolin e shrbtorit. T gjith tregonin nj mosinteresim stoik, duke u shtirur se nuk kishte ndonj gj q duhet t bnin. Me heshtjen e tyre refuzuan t prulnin veten. Si do mund t'ia dilte Krishti t'i bnte kta shpirtra t mjer q Satani t mos dilte fitimtar mbi ta? Si mund t'ua tregonte se vetm nj pamje prej dishepulli nuk i bnte ata dishepuj dhe nuk u siguronte nj vend n mbretrin e Tij? Si mund t'u tregonte se shrbimi me dashuri, prulsia e sinqert prbnin madhshtin e vrtet? Si mund t ndizte dashuri n zemrat e tyre dhe t'u mundsonte t kuptonin at q donte t'u tregonte? Dishepujt nuk luajtn nga vendi pr t'i shrbyer njri-tjetrit. Jezusi priti pak pr t par se do t bnin. Pastaj Msuesi hyjnor u ngrit nga tavolina. Duke hequr rrobat e jashtme q mund t'i pengonin lvizjet, mori nj peshqir dhe e lidhi rreth mesit. Me interes dhe t habitur dishepujt vazhdonin t shikonin dhe prisnin n heshtje far do t ndodhte: "Pasi hodhi uj n nj legen filloi t'u lante kmbt dishepujve dhe t'i fshinte me peshqirin q kishte rreth belit." Ky veprim u hapi syt dishepujve. Zemrat iu mbushn me turp dhe poshtrim. E kuptuan qortimin e pashprehur dhe e pan veten n nj drit t re. Kshtu e shprehu Krishti dashurin pr dishepujt e Tij. Shpirti i tyre egoist e mbushi me hidhrim, por Ai nuk hyri n debat me ta, duke e kuptuar vshtirsin e tyre. N vend t ksaj u dha nj shembull q nuk do ta harronin kurr. Dashuria e Tij pr ta nuk turbullohej apo shteronte kollaj. Ai e dinte se Ati ia kishte dhn gjithka n dor dhe se vinte nga Perndia e shkonte tek Perndia. Ishte plotsisht i vetdijshm pr hyjnin e Tij, por i la mnjan kurorn dhe rrobat e Tij mbretrore dhe mori formn e nj shrbtori. Nj nga aktet e fundit t jets s Tij mbi tok ishte veshja si shrbtor dhe kryerja e rolit t tij. Para Pashks, Juda ishte takuar edhe njher me priftrinjt dhe skribt dhe e kishte mbyllur kontratn pr ta dorzuar Jezusin n duart e tyre. E megjithat, przihej me dishepujt sikur t ishte i pafajshm dhe u interesua edhe pr t prgatitur festn. Dishepujt nuk dinin gj pr qllimin e Juds. Vetm Jezusi mund ta lexonte sekretin e tij. Megjithat nuk ia nxori n shesh. Jezusi kishte uri pr shpirtin e tij. Ai ndjeu pr t, at barr q ndjeu pr Jeruzalemin, kur qau mbi qytetin e dnuar. Zemra e Tij qante 'si mund t heq dor prej teje'? Juda e ndjeu fuqin e ksaj dashurie. Kur duart e Shptimtarit po lanin kmbt e pluhurosura dhe po i fshinin me peshqir, zemra e Juds her pas here gufonte, pr t rrfyer mkatin e tij. Por nuk donte ta ulte veten. E kishte ngurtsuar zemrn ndaj pendimit dhe impulset e vjetra q i kishte ln mnjan pr pak koh, e kontrolluan prsri. Juda u ofendua me veprimin e Krishtit: t larjes s kmbve dishepujve. N qoft se Jezusi mund ta prulte kshtu veten, Ai nuk ishte mbreti i Izraelit. T

341

gjitha shpresat pr nderim nga bota n nj mbretri t prkohshme, u shkatrruan. Juda u knaq q nuk do t fitonte asgj, duke ndjekur Krishtin. Kur pa se si Ai e uli Veten, u bind n qllimin pr ta mohuar dhe pr ta hequr veten si t mashtruar. Ai ishte i zotruar nga nj demon dhe vendosi t prfundonte punn q kishte rn dakord t bnte pr t tradhtuar Zotin e tij. Duke e zgjedhur pozicionin e tij n tryez, Juda ishte prpjekur ta vinte veten t parin, dhe Krishti si shrbtor i shrbeu atij t parit. Gjoni, pr t cilin Juda ndiente aq inat, u la pr n fund. Por Gjoni nuk e mori pr qortim ose fyerje. Ndrsa dishepujt shikonin veprimin e Krishtit u prekn s teprmi. Kur i erdhi radha Pjetrit, ai u shpreh plot habi:, "Zot, Ti t m lash kmbt mua?" Prulja e Krishtit i theu zemrn. Ai u mbush me turp kur mendoi se kt veprim nuk po e bnin asnj nga dishepujt. "At q po bj," i tha Krishti, "tani nuk mund ta kuptosh, por do ta marrsh vesh m pas." Pjetri nuk mund t duronte t shihte Zotin e tij q besonte se ishte Biri i Perndis, t luante rolin e nj shrbtori. I gjith shpirti i tij u ngrit kundr ktij poshtrimi. Ai nuk e kuptoi se, pikrisht pr kt kishte ardhur Krishti n bot. Me ton t lart i tha: "Ti nuk do t m'i lash kurr kmbt." Krishti i tha solemnisht Pjetrit: "Po nuk t'i lava, nuk ke pjes n Mua." Shrbimi, q Pjetri refuzoi ishte shmblltyra e pastrimit t lart. Krishti kishte ardhur t lante zemrn nga njolla e mkatit. Duke mos lejuar Krishtin t'i lante kmbt, Pjetri po refuzonte pastrimin e lart, q prfshihej n at t ultin. Ai me t vrtet po hidhte posht Zotin e tij. Pr Mjeshtrin nuk ishte poshtruese t'i lejonte vetes t punonte pr pastrimin ton. Prulja m e vrtet sht t pranosh me zemr mirnjohse do mas t marr pr ne dhe t shrbesh me zell pr Krishtin. Nga fjalt: "Po nuk t'i lava nuk ke pjes n Mua," Pjetri e dorzoi sedrn dhe vullnetin e tij. Ai nuk e prballonte dot mendimin e ndarjes nga Krishti. Pr t ishte vet vdekja. "Jo vetm kmbt," tha ai, "por edhe duart, edhe kokn." Jezusi i tha: "Ai q sht i lar, nuk ka nevoj vese t laj kmbt, sepse sht i tri i pastr." Kto fjal nnkuptojn m shum se pastrti trupore. Krishti ende flet pr pastrimin e lart, q simbolizohet nga i ulti. Ai q dilte nga banja ishte i pastr, por kmbt me sandale bheshin shpejt me pluhur dhe duhej t laheshin prsri. Kshtu Pjetri dhe vllezrit e tij ishin lar n burimin e madh, t hapur ndaj mkatit dhe papastrtis. Krishti i pranonte si t Tijt. Por tundimi i kishte uar drejt s keqes dhe kishin ende nevoj pr hirin e Tij pastrues. Ndrsa Jezusi mbshtillte peshqirin pr t lar pluhurin e kmve t tyre Ai dshironte q me at veprim t fshinte armiqsin, xhelozin dhe krenarin nga zemrat e tyre. Kjo kishte m shum pasoja se larja e pluhurit t kmbve. Me frymn q ata kishin n at koh, asnjri nuk ishte i prgatitur pr t'u bashkuar me Krishtin. Derisa t shfaqej nj shenj prulsie dhe dashurie, nuk ishin t prgatitur pr t marr pjes n darkn e Pashks apo t ndanin shrbesn prkujtuese, q Krishti ishte gati t themelonte. Zemrat e tyre duheshin pastruar. Krenaria dhe krkimi i vetes krijonin prarje dhe urrejtje, por t gjithn kt Jezusi e hoqi duke lar kmbt e tyre. Kjo shkaktoi nj ndryshim ndjenjash. Duke i vshtruar, Jezusi mund t thoshte: "Jeni t pastr." Tani kishte unitet zemrash, dashuri pr njri-tjetrin. Ata ishin prulur dhe donin t msonin. Prve Juds, t gjith ishin gati t'i linin njri-tjetrit vendin m t lart. Tani, me zemra t zbutura dhe mirnjohse ishin gati t merrnin fjalt e Jezusit. Ashtu si Pjetri dhe vllezrit e tij, edhe ne jemi lar n gjakun e Krishtit, megjithat, shpesh, nga kontakti me t keqen, pastrtia e zemrs pluhurohet. Ne duhet t vijm te Krishti pr hirin e Tij pastrues. Pjetri u drodh, q i vuri kmbt e tij t pluhurosura n duart e Zotit dhe Mjeshtrit t tij. Por sa shpesh i sjellim ne zemrat tona mkatare dhe t ndotura n zemrn e Krishtit! Sa brengosse sht pr T natyra jon e keqe, krenaria dhe mendjelehtsia jon! Megjithat, gjith

342

dobsit e karakterit dhe ndotjet tona duhet t'i sjellim tek Ai. Vetm Ai mund t na bj t pastr. Ne nuk jemi t prgatitur t bashkohemi me T, n qoft se nuk jemi pastruar prej Tij. Jezusi u tha dishepujve: "Jeni t pastr, por jo t gjith." Ai kishte lar kmbt e Juds, por zemra nuk i ishte dorzuar Atij. Nuk ishte pastruar. Juda nuk i ishte nnshtruar Krishtit. Pasi Krishti kishte lar kmbt e dishepujve, kishte veshur rrobat dhe ishte ulur srisht, u tha: "A e dini far ju kam br? Ju m quani Mjeshtr dhe Zot dhe mir thoni se i till jam. Nse Un, pra, Zoti dhe Mjeshtri juaj, iu lava kmbt edhe ju duhet t'i lani kmb njri-tjetrit. Sepse iu dhash nj shembull q t bni ashtu si bra Un me ju. Me t vrtet, me t vrtet, po ju them, shrbtori nuk sht m i madh se i zoti i tij; as i drguari m i madh se ai q e ka drguar." Krishti donte q dishepujt t kuptonin q, megjithse u kishte lar kmbt, nuk ra nga dinjiteti i Tij. " Ju m quani Mjeshtr dhe Zot dhe mir thoni se i till jam." Duke qen pambarimisht i madh, Ai i dha hir dhe kuptim shrbimit. Askush nuk ishte i lartsuar sa Krishti dhe prsri denjoi t bnte detyrn m t ult. Q njerzit e Tij t mos kequdhhiqeshin nga egoizmi q banon n zemrn natyrore dhe q forcohet nga vetshrbimi, Krishti e dha Vet shembullin e prulsis. Ai nuk do t'ia ngarkonte njeriut kt gj madhore. Me kaq pasoja e konsideronte at, sa Ai Vet, i Njjti me Perndin, u soll si shrbtor me dishepujt e Tij. Ndrsa ziheshin pr vendin m t lart, Ai, t cilit do gju do t'i prkulet, q engjjt e lavdis e quajn nder t'i shrbejn, u prkul t lante kmbt e atyre q e thrrisnin Zot. Ai lau kmbt e tradhtarit t Tij. N jetn dhe msimet e Tij, Krishti ka dhn nj shembull t prkryer t nj shrbimi joegoist, q e ka origjinn tek Perndia. Perndia nuk jeton pr Vete. Duke krijuar botn dhe duke mbajtur t gjith gjrat, vazhdimisht u shrben atyre. "Ai bn q dielli t lind mbi t mir e t kqinj, bn q shiu t bjer mbi t drejt e t padrejt." - Mateu 5:45. Kt ideal shrbimi Perndia ia ka besuar Birit t Tij. Jezusi u dha pr t qendruar n krye t njerzimit, q me shembullin e Tij, Ai t tregonte do t thot t shrbesh. Gjith jeta e tij ishte nn ligjin e shrbimit. Ai u shrbeu t gjithve, u kujdes pr t gjith. Kshtu Ai jetoi ligjin e Perndis dhe me shembullin e tij tregoi si t'i bindemi atij. Jezusi prpiqej vazhdimisht ta ndrtonte kt parim midis dishepujve t Tij. Kur Jakobi dhe Gjoni bn krkesn e tyre pr eprsi, Ai tha: "Kushdo q dshiron t bhet i madh midis jush, le t jet shrbtori juaj." - Mateu 20:26. N mbretrin Time nuk ka vend parimi i preferencs apo eprsis. E vetmja madhshti sht madhshtia e prulsis. I vetmi dallim gjendet n prkushtimin e shrbimit ndaj t tjerve. Pasi lau kmbt e dishepujve, Ai tha: "Ju dhash nj shembull, q t bni si bra Un me ju." Me kto fjal, Jezusi nuk po porosiste vetm praktikimin e mikpritjes. Aty kishte dika m shum se larja e kmbve t miqve pr t hequr pluhurin e udhtimit. Krishti ktu po themelonte nj shrbim fetar. Nga veprimi i Zotit ton kjo ceremoni prulse u kthye n nj urdhres t shenjtruar. Duhej t zbatohej nga dishepujt q ata t mbanin n mendje msimet e Tij t prulsis dhe shrbimit. Kjo urdhres sht prgatitja e caktuar e Krishtit pr shrbimin e shenjt t kungimit. Zemra nuk mund t bashkohet me Krishtin, n qoft se n t ushqehen kryelartsia, mosmarrveshjet dhe grindjet pr eprsi. Ne nuk jemi t prgatitur pr t'u bashkuar me trupin dhe gjakun e Tij. Prandaj Jezusi vendosi q m par t bhej prkujtimi i prulsis s Tij. Ndrsa i afrohen ksaj ceremonie fetare, fmijt e Perndis duhet t sjellin n mendje fjalt e Zotit pr jetn dhe lavdin: "A e dini far ju kam br? Ju m quani Mjeshtr dhe Zot dhe mir thoni se i till jam. Nse Un, pra, Zoti dhe Mjeshtri juaj, iu lava kmbt, edhe ju duhet t'i lani kmbt njri-tjetrit. Sepse iu dhash nj shembull q t bni, ashtu si bra Un me ju. Me t vrtet, m t vrtet, po ju them, shrbtori nuk sht m i madh se i zoti i tij; as i drguari m i

343

madh se ai q e ka drguar. Nse i dini kto, t jeni t lumtur po t'i bni." Njeriu sht i prirur ta vlersoj veten m lart se vllai i tij, t punoj pr veten, t krkoj vendin m t rndsishm. Shpesh kjo prfundon n mendime t kqija dhe hidhrim t shpirtit. Ceremonia, q paraprin Darkn e Zotit, ka qllim t largoj kto keqkuptime, ta nxjerr njeriun nga egoizmi i tij, ta zbres posht nga piedestali i vetlartsimit, n prulsin e zemrs q do ta bj t'i shrbej vllait t tij. Vzhguesi i shenjt nga qielli sht i pranishm n at koh pr ta kthyer n nj moment t shqyrtimit t shpirtit, t bindjes pr mkatin dhe t siguris s bekuar t faljes s mkateve. Krishti, n trsin e hirit t Tij, qndron aty pr t ndryshuar drejtimin e mendimeve, q rridhnin n rrug egoiste. Fryma e Shenjt shpejton ndjeshmrit e atyre, q ndjekin shembullin e Zotit. Ndrsa kujtojm pruljen e Shptimtarit pr ne mendimi ndjek mendimin, shfaqen nj varg kujtimesh, kujtime t mirsis s madhe t Perndis dhe t nderit dhe dashuris s miqve toksor. Bekime t harruara, dhembshuri t abuzuara, mirsi t paprfillura, vijn n mendje. Rrnjt e hidhrimit, q kan shtyr jasht bimt e muara t dashuris, vihen n pah. Dobsit e karakterit, harrimi i detyrimeve, mosmirnjohja ndaj Perndis, ftohtsia ndaj vllezrve tan sillen n kujtes. Mkati shikohet nga kndvshtrimi i Perndis. Mendimet tona nuk jan mendime vetknaqsie, por vetkritike t rrept dhe pruljeje. Mendja mbushet me energji pr t thyer do penges q ka shkatuar ftohtsin. Largohen e folura dhe t menduarit keq. Rrfehen mkatet dhe falen. Hiri nnshtrues i Krishtit hyn n shpirt dhe dashuria e Krishtit e trheq zemrn n nj unitet t bekuar. Kur msohet msimi i shrbimit paraprgatitor, ndizet dshira pr nj jet m t lart shpirtrore. Dshmitari hyjnor do t'i prgjigjet ksaj dshire. Shpirti do t lartsohet. Ne mund t marrim pjes n Kungim me ndrgjegjen e mkateve t falura. Rrezatimi i drejtsis s Krishtit do t gjej dhomat e tempullit t mendjes dhe t shpirtit. Ne shohim" Qengjin e Perndis, q largon mkatin e bots." - Gjoni 1:29. Pr ata q marrin shpirtin e ktij shrbimi, ky nuk kthehet kurr n ceremonial. Msimi i tij i vazhdueshm do t jet: "Shrbejini njri-tjetrit me dashuri." - Galatasve 5:13. Duke lar kmbt e dishepujve t Tij, Krishti dha prova se do t bj do shrbim, sado t ult, q t'i bj ata trashgimtar me T t pasuris s prjetshme t thesarit qiellor. Duke kryer t njjtin rit, dishepujt e Tij, zotohen pr t'i shrbyer n t njjtn mnyr vllezrve t tyre. Sa her q kjo ceremoni kremtohet si duhet, fmijt e Perndis bashkohen n nj marrdhnie t shenjt, pr t ndihmuar dhe bekuar njri-tjetrin. Ata bien dakord t'ia japin jetn shrbimit egoist. Dhe kjo jo vetm pr njri-tjetrin. Fusha e puns s tyre sht aq e gjer sa ajo e Mjeshtrit t tyre. Bota sht plot me ata q kan nevoj pr shrbimin ton. T varfrit, t pambrojturit, t paditurit i kemi kudo. Ata q kan darkuar me Krishtin n dhomn e siprme do t shkojn t shrbejn ashtu si bri Ai. Jezusi, t cilit i shrbenin t gjith, erdhi t bhej shrbtori i t gjithve. Sepse u kujdes pr t gjith, Atij prsri do t'i shrbejn dhe do ta nderojn t gjith. Dhe ata q do t marrin pjes n atributet e Tij hyjnore dhe do t ndajn me T gzimin kur t shohin shpirtra t shlyer, duhet t ndjekin shembullin e Tij t shrbimit joegoist. E gjith kjo prfshihej n fjalt e Jezusit: "Ju dhash nj shembull, q t bni ashtu si bra Un me ju." Ky ishte qllimi i shrbimit, q Ai themeloi. Ai thot: "Nse i dini kto gjra," nse e dini qllimin e msimeve t Tij, "t jeni t lumtur, po t'i bni."

344

72 "N prkujtimin Tim" Bazuar tek Mateu 26:20-29; Marku 14:17-25; Luka 22:14-23; Gjoni 13:18-30. "Zoti Jezus, natn q u tradhtua, mori bukn dhe si falenderoi e theu dhe tha: 'Merreni e hajeni! Ky sht trupi Im q sht thyer pr ju. Bjeni kt n prkujtimin Tim.' Po ashtu pas darks mori kupn dhe tha: 'Kjo kup sht beslidhja e re n gjakun Tim. Sa her t pini prej saj, bjeni kt n prkujtimin Tim.' Sepse sa her q t hani nga kjo buk dhe sa her q t pini nga kjo kup, ju shpallni vdekjen e Zotit derisa Ai t vij." - 1 Korintasve 11:23-26. Krishti po qndronte n pikn e kalimit, midis dy ekonomive dhe dy festimeve t tyre t mdha. Ai, Qengji i panjollosur i Perndis, ishte gati ta paraqiste Veten si ofrim pr mkatin, q t'i jepte fund sistemit t simboleve dhe ceremonive, q pr katr mij vjet kishin treguar vdekjen e Tij. Ndrsa hante Pashkn me dishepujt e Tij, Ai themeloi n vend t saj shrbimin, q do t bhej n prkujtim t sakrifics s Tij t madhe. Festa kombtare e ifutve do t fshihej prgjithmon. Shrbimi q krijoi Krishti do t zbatohej nga ndjeksit e Tij n t gjitha vendet dhe n t gjitha kohrat. Pashka u urdhrua si prkujtim i lirimit t Izraelit nga skllavria e egjiptianve. Perndia kishte udhzuar q vit pas viti, kur fmijt t pyesnin pr kuptimin e ksaj ceremonie, t'u prsrisnin historin. Kshtu lirimi i mrekullueshm t mbahej i freskt n mendjen e t gjithve. Riti i Darks s Zotit u dha pr t prkujtuar lirimin e madh, q erdhi si rezultat i vdekjes s Krishtit. Kjo ceremoni do t festohet derisa Ai t vij pr her t dyt, n fuqi dhe lavdi. sht mnyra pr t mbajtur t freskt n mendje punn e Tij t madhe pr ne. N kohn e lirimit t tyre nga Egjipti, fmijt e Izraelit e hanin darkn e Pashks n kmb, t veshur e t mbathur, me stape n duar gati pr rrug. Mnyra si e kremtonin kt shrbes prputhej me gjendjen e tyre; sepse ishin gati pr t'u shprngulur nga toka e Egjyptit dhe pr t filluar nj udhtim t dhimbshm dhe t vshtir npr shkrettir. Por n kohn e Krishtit gjrat kishin ndryshuar. Nuk ishin gati pr t dal jasht nga vendi i huaj, por banonin n tokn e tyre. N harmoni me rehatin q u ishte dhn, njerzit merrnin pjes n darkn e Pashks n nj pozicion shplodhs. Rreth tryezs vendoseshin minder dhe miqt uleshin mbi to t mbshtetur n krahun e majt dhe dorn e djatht e prdornin pr t ngrn. N kt pozicion miku mund ta vendoste kokn n kraharorin e atij q kishte pran. Kmbt q shtriheshin n ann e hapur t minderit, mund t laheshin nga ai q vinte rrotull nga jasht rrethit. Krishti sht ende n tryezn, mbi t ciln sht shtruar darka e Pashks. Kulet pa maja q prdoreshin n kohn e Pashks jan para Tij. Vera e Pashks, e paprekur nga fermentimi qndron mbi tavolin. Kto emblema prdor Krishti pr t paraqitur sakrificn e Tij t patmet. Asgj e prishur nga fermentimi, simbol i mkatit dhe i vdekjes, nuk mund t prfaqsonte "Qengjin pa cen e t panjoll." - 1 Pjetri 1:19. "Kur po hanin, Jezusi mori bukn, e bekoi dhe ua dha dishepujve, duke thn: 'Merreni, hajeni! Ky sht trupi Im.' Mori kupn, falenderoi, ua dha dishepujve dhe tha: 'Pini t gjith nga kjo; sepse ky sht gjaku Im i beslidhjes s re, q u derdh pr shum njerz pr shlyerjen e mkateve. Por po ju them, q tani e tutje nuk do t pij m nga ky fryt i hardhis, deri ditn kur ta pi t re me ju n mbretrin e Atit Tim.'" Juda, tradhtari, ishte i pranishm n shrbimin e shenjt. Ai mori nga Jezusi emblemat e trupit t Tij t thyer dhe gjakut t Tij t derdhur. Ai dgjoi fjalt: "Bjeni kt n prkujtimin Tim." I

345

ulur n pranin e Vet Qengjit t Perndis, tradhtari bluante n mendje qllime t errta dhe ushqente mendime t zymta hakmarrse. N larjen e kmbve, Krishti kishte dhn provn bindse se e kuptonte karakterin e Juds. Ai tha: "Nuk jeni t gjith t pastr" (Gjoni 13:11). Kto fjal e bindn dishepullin e rrem se Krishti lexoi qllimin e Tij t fsheht. Tani Jezusi foli m hapur. Ndrsa qndronin ulur n tavolin, duke par dishepujt e tij, Ai tha: "Nuk flas pr t gjith ju: Un e di se k kam zgjedhur: por q t prmbushet shkrimi: Ai q ha bukn Time, ka ngritur thembrn kundr Meje." Edhe tani dishepujt nuk dyshuan pr Judn. Por vun re se Jezusi dukej tepr i tronditur. Mbi t gjith ra nj re, nj parandjenj e keqe e nj fatkeqsie t tmerrshme, natyrn e s cils nuk e kuptuan. Kur po hanin n heshtje, Jezusi u tha: "Me t vrtet po iu them, njri prej jush do t m tradhtoj." Ata u tmerruan dhe u shtangn nga kto fjal. Nuk mund ta kuptonin se si njri prej tyre mund t sillej me tradhti ndaj Mjeshtrit t tij hyjnor. Pr 'arsye mund ta tradhtonin? Ndaj kujt? Nga zemra e cilit mund t lindte nj paramendim i till? Sigurisht, jo njri nga dymbdhjet t preferuarit, q ishin t privilegjuar mbi t tjert pr t dgjuar msimet e tij, q provonin dashurin e Tij t mrekullueshme dhe pr t cilin Ai kishte treguar respekt aq t madh, duke i sjell n nj bashkim t ngusht me Vetveten! Ndrsa kuptuan domethnien e fjalve t Tij dhe kujtuan sa t vrteta kishin qen thniet e Tij, i zuri frika dhe mosbesimi ndaj vetes. Filluan t shqyrtonin zemrat e tyre pr t par nse strehonin ndonj mendim kundr Mjeshtrit t tyre. Me dhimbjen m t madhe, njri pas tjetrit pyetn "Zot, mos jam un?" Por Juda qndronte i heshtur. Me shqetsim t madh, m n fund, Gjoni pyeti: "Zot, kush sht?" Dhe Jezusi u prgjigj: "Ai q futi dorn n anak bashk m Mua, ai do t m tradhtoj. Biri i njeriut po shkon Vet, si sht shkruar pr T, por mjer ai q e tradhton Birin e njeriut! Do t isht mir pr at njeri t mos kishte lindur." Dishepujt i kishin kontrolluar fytyrat e njri-tjetrit me kujdes para se t pyesnin, "Zot, mos jam un?" Dhe tani heshtja e Juds i trhoqi gjith syt drejt tij. Midis konfuzionit t pyetjeve dhe shprehjes s habis, Juda nuk i kishte dgjuar fjalt e Jezusit kur iu prgjigj Gjonit. Por tani pr t'i shptuar shqyrtimit t dishepujve, pyeti si ata: "Mjeshtr, mos jam un?" Jezusi iu prgjigj me seriozitet: "Ti po e thua." Nga habia dhe turbullimi i shfaqjes s qllimit t tij, Juda u ngrit me nxitim dhe u largua nga dhoma. "Pastaj Jezusi i tha: ''ke pr t br, bje shpejt.' . . . Ather, si mori kafshatn, Juda doli menjher jasht. Ishte nat." Ishte nat pr tradhtarin, q u largua nga Krishti pr n errsirn jasht. Derisa u ndrmor ky hap, Juda nuk kishte kaluar prtej mundsis s kalimit. Por kur u largua nga prania e Zotit dhe shokve t tij dishepuj, mori vendimin prfundimtar. Ai kaloi vijn e kufirit. Durimi i Jezusit kishte qen i mrekullueshm n trajtimin e ktij shpirti t tunduar. Asgj q mund ta shptonte Judn nuk u la pa br. Pasi ishte marr vesh dy her pr t tradhtuar Zotin e tij, Jezusi i dha prsri mundsi pr t'u penduar. Duke lexuar qllimin e fsheht t zemrs s tradhtarit, Krishti i dha Juds provn prfundimtare, bindse, t hyjnis s Tij. Pr dishepullin e rrem, kjo ishte thirrja e fundit pr pendim. Asnj thirrje q mund t bnte zemra hyjnore e Krishtit nuk u kursye. Valt e dhembshuris, t prapsuara nga krenaria kokfort, u kthyen si nj rrym m e fort dashurie zbutse. Por, megjithse i habitur dhe i alarmuar nga zbulimi i fajit t tij, Juda u b akoma m i vendosur. U largua nga darka e shenjt dhe shkoi t prfundonte punn e tij t tradhtis. Duke shpallur mjerimin mbi Judn, Krishti kishte qllim mshire ndaj dishepujve t Tij. Kshtu Ai u dha provn e Tij kurorzuese t t qenurit Mesia. "Po jua them para se t ndodh," tha Ai,

346

"q kur t ndodhi t besoni se Jam Un." Po t kishte heshtur, duke u hequr se nuk e dinte at q do t'i ndodhte, dishepujt mund t kishin menduar se Mjeshtri i tyre, nuk e kishte parashikimin hyjnor dhe kishte mbetur i habitur dhe i tradhtuar n duart e turms vrasse. Nj vit m par, Jezusi u kishte treguar dishepujve se Ai kishte zgjedhur dymbdhjet dhe se njri ishte djall. Tani fjalt e tij drejtuar Juds, q tregonin se tradhtia e tij dihej mir nga Mjeshtri, do ta forconin besimin e ndjeksve t vrtet t Krishtit gjat Poshtrimit t Tij. Dhe, kur Juda t arrinte fundin e tij t tmerrshm, ata t kujtonin mjerimin q Jezusi kishte shpallur mbi tradhtarin. Shptimtari kishte edhe nj qllim tjetr. Ai nuk ia kishte kursyer shrbimin atij q e dinte se do ta tradhtonte. Dishepujt nuk i kuptuan fjalt q Ai tha kur po u lante kmbt: "Nuk jeni t gjith t pastr" as kur n tavolin Ai tha, "Ai q ha buk me Mua, do t ngrej thembrn kundr Meje." - Gjoni 13:11, 18. Por m mbrapa, kur kuptimi u b i qart ata kishin dika pr t menduar n lidhje me durimin dhe mshirn e Perndis ndaj gabuesit m t rnd. Megjithse Jezusi e njihte Judn q n fillim, i lau kmbt. Tradhtari pati privilegjin t bashkohej me Krishtin n marrjen e sakramentit. Shptimtari i shumvuajtur i dha do shtys mkatarit q ta pranonte At, t pendohej dhe t pastrohej nga flliqsia e mkatit t tij. Ky sht nj shembull pr ne. Kur mendojm se dikush ka gabuar dhe mkatuar, nuk duhet t veohemi prej tij. Nprmjet largimit ton t pakujdesshm, nuk duhet ta lm t bhet pre e tundimit, apo ta shtyjm n fushn e betejs s Satanit. Kjo nuk sht metoda e Krishtit. Pikrisht, sepse dishepujt gabonin dhe ishin fajtor Ai ua lau kmbt dhe t gjith, prve njrit, u penduan. Shembulli i Krishtit e ndalon prjashtimin nga Darka e Zotit. Esht e vrtet se mkati i hapur e prjashton fajtorin. Kt na e mson qart Fryma e Shenjt. 1 Korintasve 5:11. Por prve ksaj askush nuk duhet t gjykohet. Perndia nuk ua ka ln njerzve t thon kush do t paraqitet n t tilla raste. Sepse kush mund ta lexoj zemrn? Kush mund ta dalloj egjrn nga gruri? "Le ta shqyrtoj secili veten dhe pastaj le t haj nga kjo buk dhe le t pij nga kjo kup." Sepse "kushdo q do t haj bukn ose do t pij kupn e Zotit n mnyr t padenj, do t jet fajtor kundr trupit dhe gjakut t Krishtit." "Ai q ha e pi padenjsisht, pa e njohur trupin e Zotit, ha dhe pi dnimin e tij." - 1 Korintasve 11:28, 27, 29. Kur besimtart mblidhen pr t festuar shrbesat, aty jan t pranishm t drguar t padukshm pr syt e njerzve. Mund t ket nj Jud n at bashksi dhe, nse po, t drguar nga princi i errsirs jan atje, sepse ndjekin t gjith ata q refuzojn t kontrollohen nga Fryma e Shenjt. Jan t pranishm edhe engjj qiellor. Kta vizitor t padukshm jan t pranishm n do rast t till. Mund t ket n bashksi njerz q n zemr nuk jan shrbtor t s vrtets dhe shenjtris, por q mund t duan t marrin pjes n shrbim. Ata nuk duhet t ndalohen. Ka t pranishm dshmitar, q ishin t pranishm kur Jezusi u lau kmbt dishepujve dhe Juds. Skenn e pan jo vetm syt njerzor. Krishti sht atje nprmjet Fryms s Shenjt, pr t vendosur vuln e shrbess s tij. Ai sht atje pr t bindur dhe zbutur zemrn. Asnj shikim, asnj mendim pendues nuk i shpton vmendjes s Tij. Ai pret t penduarin dhe zemrthyerin. Gjithka sht gati pr pranimin e atij shpirti. Ai, q lau kmbt e Juds, dshiron t laj do zemr nga njolla e mkatit. Askush nuk duhet t prjashtohet nga Darka e Zotit, sepse disa q jan t padenj jan t pranishm. do dishepull thirret t marr pjes publikisht dhe t dshmoj se e pranon Krishtin si Shptimtarin e tij personal. Pikrisht n kto shrbime t caktuara prej Tij, Krishti takohet me njerzit e Tij dhe u jep energji me pranin e Tij. Shrbesa mund t drejtohet nga zemra dhe duar q jan t padenja, por Krishti sht atje pr t'u shrbyer fmijve t Tij. T gjith, q do t vijn me besimin e ngulitur n T, do t bekohen shum. T gjith ata, q nuk i prfillin kto momente

347

t privilegjit hyjnor, do t vuajn humbjen. Pr ta mund t thuhet me t drejt, "Nuk jeni t gjith t pastr." Duke ndar me dishepujt e Tij bukn dhe vern, Krishti u prkushtua si liruesi i tyre. Ai u besoi atyre beslidhjen e re, nprmjet s cils t gjith q e marrin At, bhen fmij t Perndis dhe bashktrashgimtar me Krishtin. Nprmjet ksaj beslidhjeje, do bekim q mund t jap qielli n kt jet dhe n at q do t vij, ishte i tyre. Vepra e ksaj beslidhjeje do t miratohej me gjakun e Krishtit. Dhe drejtuesi i ktij riti t shenjt duhet t mbante para dishepujve sakrificn pafund t br pr secilin prej tyre individualisht si pjes e trsis s njerzimit mkatar. Por shrbesa e Darks s Zotit nuk duhet t ishte nj koh e dhimbshme. Nuk ishte ky qllimi i saj. Ndrsa dishepujt e Zotit mblidhen rreth tryezs s Tij, nuk duhet t kujtojn dhe t qahen pr t metat e tyre. Nuk duhet t mendojn pr prvojat e tyre t shkuara fetare, nse ky prjetim ka qen ngrits apo demoralizues. Ata nuk duhet t kujtojn ndryshimin midis tyre dhe vllezrve t tyre. Shrbimi paraprgatitor prfshin t gjitha kto. Shqyrtimi i vetes, rrfimi i mkatit, pajtimi i ndryshimeve sht br m par. Tani ata vijn t takohen me Krishtin. Ata nuk duhet t rrin nn hijen e kryqit, por n dritn e Tij shptimtare. Ata duhet t'i hapin shpirtin Diellit t Drejtsis. Me zemrat e pastruara nga gjaku i muar i Krishtit, me vetdije t plot t pranis s Tij, megjithse i padukshm, duhet t dgjojn fjalt e Tij: "Paqe po ju l, paqen Time po ju jap. Un iua jap jo si e jep bota." - Gjoni 14:27. Zoti yn thot: T bindur pr mkatin, kujtoni se Un vdiqa pr ju. Kur t jeni t shtypur, t prndjekur dhe t prvuajtur pr shkakun Tim dhe t ungjillit, kujtoni dashurin time aq t madhe, sa dhash jetn Time pr ju. Kur detyrat iu duken t ashpra dhe t vshtira, dhe barrat tuaja jan shum t rnda pr t'u mbajtur, kujtoni se pr ju Un durova kryqin, duke mos e prfillur turpin. Kur zemra ju dridhet nga sprovat e hidhura, kujtoni se liruesi juaj jeton dhe ndrmjetson pr ju. Shrbimi i Ngrnies me Zotin tregon ardhjen e dyt t Krishtit. Ai u caktua q ta mbante t gjall kt shpres n zemrat e dishepujve. Sa her q mblidhen bashk pr t prkujtuar vdekjen e Tij, ata tregonin se si "Mori kupn, falenderoi, ua dha dishepujve dhe tha: Pini t gjith nga kjo; sepse ky sht gjaku Im i beslidhjes s re, q u derdh pr shum njerz pr shlyerjen e mkateve. Por po iu them se q tani e tutje nuk do t pi m nga ky fryt i hardhis, deri ditn kur ta pi t re me ju n mbretrin e Atit Tim." N mendimet e tyre ata gjenin ngushllim n shpresn e kthimit t Zotit. Pr ta ishte i muar, n mnyr t paprshkrueshme mendimi: "Sa her q t hani nga kjo buk dhe t pini nga kjo kup, ju shpallni vdekjen e Zotit, derisa Ai t vij" - 1 Korintasve 11:26. Kto jan gjra q nuk duhet t'i harrojm kurr. Dashuria e Jezusit me fuqin e Tij nxitse duhet t mbahet e freskt n mendjen ton. Krishti e themeloi kt shrbes, q t'i flas shqisave tona pr dashurin e Perndis t shprehur pr ne. Nuk mund t ket bashkim t shpirtrave tan me Perndin, prvese nprmjet Krishtit. Bashkimi dhe dashuria midis vllezrve duhet t imentohet dhe t prjetsohet nga dashuria e Jezusit. Asgj, prve vdekjes s Krishtit nuk mund ta bnte dashurin e Tij t vlefshme pr ne. Pikrisht pr shkak t vdekjes s Tij ne presim me gzim ardhjen e Tij t dyt. Sakrifica e Tij sht thelbi i shpress son. Mbi t duhet t ngulim besimin ton. Shrbesat q tregojn vuajtjen dhe pruljen e Zotit ton vlersohen m tepr se 'duhet nga pamja e jashtme. Ato u krijuan pr nj qllim. Shqisat tona duhet t mprehen pr t kapur misterin e perndishmris. Esht privilegj pr t gjith q t kuptojn shum m tepr se ne vuajtjet fajshlyese t Krishtit. "Ashtu si Moisiu ngriti gjarprin n shkrettir, ashtu duhet t ngrihet edhe Biri i njeriut, q kushdo q beson n T, t mos humbas, por t ket jetn e

348

prjetshme." - Gjoni 3:14, 15. Duhet t shikojm pikrisht te kryqi i Kalvarit q mban Shptimtarin duke vdekur. Interesi yn i prjetshm krkon q ne t tregojm besim n Krishtin. Zoti yn ka thn: "Po t mos hani mishin e Birit t njeriut dhe t mos pini gjakun e Tij, nuk do t keni jet brenda vetes. . . . Sepse mishi Im sht ushqim i vrtet dhe gjaku Im sht pije e vrtet." - Gjoni 6:53-55. Kjo sht e vrtet pr natyrn ton fizike. Edhe jetn ton toksore ia detyrojm vdekjes s Krishtit. Buka q ham sht bler me trupin e Tij t thyer dhe uji q pijm me gjakun e Tij t derdhur. Asnjher nj njeri, i shenjt apo mkatar, nuk ha ushqimin e tij t prditshm, por ai ushqehet nga trupi dhe gjaku i Krishtit. Kryqi i Kalvarit sht stampuar n do cop buke. Reflektohet n do burim uji. T gjitha kto msoi Krishti, kur caktoi emblemn e sakrifics s Tij t madhe. Drita q shklqen nga shrbesa e Darks s Zotit n dhomn e siprme shenjtron do dobishmri t jets son t prditshme. Ushqimi i familjes bhet tryeza e Zotit dhe do vakt nj gj e shenjt. Sa t vrteta jan fjalt e Krishtit pr natyrn ton shpirtrore. Ai deklaron: "Ai q ha mishin Tim dhe pi gjakun Tim ka jetn e prjetshme." Duke marr jetn e derdhur pr ne n kryqin e Kalvarit, mund t jetojm nj jet shenjtrie. Kt jet ne e marrim, duke marr fjaln e Tij, duk br ato q Ai urdhroi. Kshtu bhemi nj me T. "Ai q ha mishin Tim," thot Ai, "dhe pi gjakun Tim, jeton n Mua dhe Un n t. Ashtu si Ati i gjall m drgoi dhe Un jetoj prej Atit, po ashtu ai q ushqehet me Mua, edhe ai vet do t jetoj prej Meje." - Gjoni 6:54, 56, 57. Ky shkrim lidhet n nj kuptim t veant me Darkn e Shenjt t Zotit. Ndrsa besimi mediton mbi sakrificn e madhe t Zotit ton, shpirti prvetson jetn shpirtrore t Krishtit. Ai shpirt do t marr fuqi shpirtrore nga do Dark, apo ngrnie me Zotin. Shrbimi krijon nj lidhje t gjall, me t ciln besimtari bashkohet me Krishtin dhe n kt mnyr edhe me Atin. N nj kuptim t veant krijon lidhje midis qnieve njerzore t varura dhe Perndis. Ndrsa marrim bukn dhe vern, q simbolizojn trupin e thyer t Krishtit dhe gjakun e Tij t derdhur, ne me imagjinatn ton marrim pjes n skenn e Darks s Zotit n dhomn e siprme. Duket sikur ecim npr kopshtin e shenjtruar nga agonia e Atij, q mbarti mkatet e bots. Ne jemi dshmitar t betejs, nprmjet s cils u arrit pajtimi yn me Perndin. Krishti shfaqet i kryqzuar midis nesh. Duke par liruesin e kryqzuar, e kuptojm m mir rndsin dhe domethnien e sakrifics s Madhris s qiellit. Plani i shptimit ngrihet n lavdi para nesh dhe kujtimi i Kalvarit zgjon emocione t gjalla dhe t shenjta n zemrat tona. Lavdrimi i Perndis dhe i Qengjit do t jet n zemrat dhe buzt tona; sepse kryelartsia dhe adhurimi i vetes nuk mund t lulzojn n nj shpirt, q mban t gjall kujtimin e skens s Kalvarit. Ai q shikon dashurin e paarritshme t Shptimtarit do t lartsohet n mendime, do t pastrohet n zemr dhe do t transformohet n karakter. Ai do t shfaqet si nj drit pr botn, pr t reflektuar n nj far mase kt dashuri misterioze. Sa m shum meditojm mbi kryqin e Krishtit, aq m shum do t prvetsojm gjuhn e apostullit kur ai tha: "Mos e dhnt Perndia q un t mburrem, prve se pr kryqin e Zotit ton Jezus Krisht, nprmjet t cilit bota sht kryqzuar n mua dhe un n botn." - Galatasve 6:14.

349

73 "Le t mos tronditet zemra juaj" Bazuar tek Gjoni 13:31-38; 14-17. Duke par dishepujt e Tij me dashuri hyjnore dhe me simpatin m t mbl, Krishti tha: "Tani Biri i njeriut mori lavdi dhe Perndia mori lavdi n T." Juda ishte larguar nga dhoma e siprme dhe Krishti mbeti vetm me t njmbdhjett. Ishte gati t fliste pr ndarjen e Tij t afrt prej tyre, por para se ta bnte kt, tregoi qllimin e madh t misionit t Tij. Kt gj Ai e kishte gjithmon parasysh. Isht gzim pr T q, gjith poshtrimi dhe vuajtja e Tij do t prlvdonte emrin e Atit. Ktu i drejton Ai fillimisht syt e dishepujve t Tij. Duke u folur me fjal t mbla, ai u thot, "Bijt e Mi, edhe pr pak koh jam me ju. Do t m krkoni dhe si u kam thn judenjve 'Ku shkoj Un, ju nuk mund t vini,' ashtu po ju them edhe juve." Dishepujt nuk mund t gzoheshin kur dgjuan kt. Ata i pushtoi frika. Nuk ndaheshin dot nga Shptimtarit. Mjeshtri dhe Zoti i tyre, Msuesi dhe Shoku i tyre i dashur ishte m i shtrenjt pr ta se jeta. Atij i kishin krkuar ndihm n t gjitha vshtirsit e tyre, ngushllim n dhimbjet dhe zhgnjimet e tyre. Tani Ai do t'i linte si nj bashksi t vetmuar e t pambrojtur. Parandjenja t errta ua mbushn zemrat. Por fjalt e Shptimtarit ishin plot shpres. Ai e dinte q ata do t sulmoheshin nga armiku dhe se mjeshtria e Satanit sht m e suksesshme kundr atyre q jan t dshpruar nga vshtirsit. Prandaj i drejtoi prtej "gjrave q shihen," tek "gjrat q nuk shihen." 2 Korintasve 4:18. I largoi mendimet e tyre nga mrgimi n tok, n shtpin qiellore. "Le mos t tronditet zemra juaj," tha Ai; "Besoni n Perndin, besoni edhe n Mua. N shtpin e Atim tim ka shum dhoma. Po t mos ishte kshtu, do t'ua kisha thn. Po shkoj t prgatis nj vend pr ju. Dhe nse shkoj t prgatis nj vend pr ju, do t vij prsri t'iu marr pran Vetes; q aty ku jam Un, t jeni edhe ju. Ju e dini ku po shkoj Un, edhe rrugn e dini." Pr ju erdha n kt bot. Pr ju po punoj. Kur t largohem, psri do t punoj me zell pr ju. Erdha n bot pr t'iu shfaqur Veten Time juve, q ju t besoni. Shkoj tek Ati t bashkpunoj me T pr ju. Qllimi i largimit t Krishtit ishte i kundrt me at q kishin frik dishepujt. Nuk nnkuptonte nj ndarje prfundimtare. Ai po shkonte t prgatiste nj vend pr ta, q t mund t vinte prsri dhe t'i merrte pran Vetes. Ndrsa ndrtonte banesa pr ta, ata duhet t ndrtonin karaktere sipas ngjashmris hyjnore. Por dishepujt ishin prsri t trazuar. Thomai, prher i shqetsuar nga dyshimet, tha: "Zot, nuk e dim ku po shkon; e si mund ta dim rrugn?" Jezusi i tha: "Un jam rruga, e vrteta dhe jeta. Askush nuk vjen tek Ati, vese prmes Meje. Po t m kishit njohur Mua, do t kishit njohur edhe Atin Tim dhe q tani e tutje ju e njihni At dhe e keni par." Nuk ka shum rrug pr n qiell. Nuk mund t zgjedh secili rrugn e tij. Krishti thot: "Un jam rruga: . . . Askush nuk shkon tek Ati, vese prmes Meje." Q kur u predikua pr her t par morali i ungjillit, kur n Eden u shpall se fara e gruas do t shtypte kokn e gjarprit, Krishti ishte lartsuar si rruga, jeta dhe e vrteta. Ai ishte rruga kur Adami jetonte, kur Abeli i paraqiti Perndis gjakun e qengjit t therur, q prfaqsonte gjakun e Shptimtarit. Krishti ishte rruga, nprmjet s cils patriarkt dhe profett u shptuan. Ai sht e vetmja rrug me an t s cils mund t hyjm tek Perndia.

350

"Po t m kishit njohur Mua," tha Krishti, "do t kishit njohur edhe Atin Tim: q tani e tutje ju e njihni At dhe e keni par At." Por dishepujt prsri nuk e kuptuan. "Zot na e trego Atin," tha Filipi, "dhe kjo na mjafton." I shtangur me ngathtsin e t kuptuarit t tij, Krishti e pyeti me habi t dhimbshme: "Ka kaq koh q jam me ju dhe ti nuk m paske njohur, o Filip?" Esht e mundur q nuk shikon Atin n veprat q Ai bn prmes Meje? Nuk beson q Un vij t dshmoj pr Atin? "Si thua ti ather na trego Atin?" "Ai q m ka par Mua, ka par Atin." Krishti nuk kishte pushuar s qeni Perndi, kur u b njeri. Megjithse e kishte prulur Veten tek njerzimi, ishte prsri Perndi. Vetm Krishti mund t prfaqsonte Atin tek njerzimi dhe kt prfaqsim, dishepujt kishin pasur privilegjin ta shikonin pr mse tre vjet. "M besoni q Un jam n Atin dhe Ati n Mua, ose prndryshe m besoni pr hir t veprave." Besimi i tyre mund t qndronte i sigurt n provn e dhn n veprat e Krishtit, q askush nga vetja nuk ka br ndonjher ose mund t bj. Veprat e Krishtit dshmonin hyjnin e Tij. Nprmjet Tij ishte zbuluar Ati. Nse dishepujt do ta besonin kt lidhje t gjall midis Atit dhe Birit t Tij, nuk do t'i linte besimi, kur pan vuajtjen dhe vdekjen e Krishtit pr t shptuar nj bot vdekatare. Krishti po prpiqej t'i drejtonte nga gjendja e ult e besimit t tyre drejt prjetimit q mund t arrinin, po t besonin vrtet se Ai ishte Perndia n trup njerzor. Ai dshironte t'i bnte t kuptonin se besimi i tyre do t'i onte tek Perndia dhe do t'i ankoronte atje. Me sa dashuri dhe kmbngulje prpiqej Shptimtari yn i dashur t'i prgatiste dishepujt e Tij pr stuhin e tundimit, q s shpejti do t prplasej mbi ta. Ai donte t'i fshihte n Veten e Tij tek Perndia. Kur Krishti po thonte kto fjal, lavdia e Perndis shklqente nga fytyra e Tij dhe gjith t pranishmit ndienin nj mahnitje t shenjt, ndrsa dgjonin me vmendje t thell fjalt e Tij. Zemrat e tyre u trhoqn m me vendosmri dret Tij dhe, ndrsa ishin afruar drejt Krishtit me dashuri m t madhe, ishin afruar drejt njri-tjetrit. Ndien se qielli ishte shum pran dhe se fjalt q dgjuan ishin nj mesazh pr ta nga Ati qiellor. "Me t vrtet, me t vrtet, po ju them," vazhdoi Krishti, "Ai q beson n Mua, do t bj ato pun q bj Un." Shptimtari ishte thellsisht i shqetsuar q dishepujt e Tij t kuptonin qllimin pr t cilin hyjnia e Tij ishte bashkuar me njerzimin. Ai erdhi n bot pr t shfaqur lavdin e Perndis, q njeriu t lartsohej nga fuqia e saj riprtritse. Perndia u b i dukshm n T q Ai t bhej i dukshm n ne. Jezusi nuk shfaqi asnj cilsi dhe nuk ushtroi asnj fuqi q njerzit nuk mund ta ken nprmjet besimit tek Ai. Humanizmin e Tij t prkryer mund ta zotrojn t gjith ndjeksit e Tij, po t'i nnshtrohen Perndis, ashtu si bri Ai. "Madje ai do t bj vepra m t mdha se kto, sepse Un po shkoj tek Ati Im." Me kt Krishti nuk nnkuptoi se vepra e dishepujve do t kishte nj karakter m t lart se e Tij, por q do t kishte nj shtrirje m t gjer. Ai nuk fliste vetm pr mrekullit, por pr gjithka q do t ndodhte nn veprimin e Fryms s Shenjt. Pas ngjitjes s Zotit n qiell, dishepujt kuptuan prmbushjen e premtimit t Tij. Pamjet e kryqzimit, ringjalljes dhe ngjitjes s Krishtit ishin nj realitet i gjall pr ta. Ata pan se profecit u prmbushn fjal pr fjal. Shqyrtuan Shkrimet dhe pranuan msimet e tyre me nj besim dhe siguri t panjohur m par. Ata morn vesh se Msuesi hyjnor ishte gjithka q Ai kishte shpallur se ishte. Ndrsa tregonin prvojn e tyre dhe ngrinin lart dashurin e Perndis, zemrat e njerzve shkriheshin dhe nnshtroheshin dhe turmat besonin tek Jezusi. Premtimi i Shptimtarit dishepujve t Tij, ishte nj premtim pr kishn e Tij deri n fund t bots. Perndia nuk kishte pr qllim q plani i Tij i mrekullueshm pr t shptuar njerzit t arrinte rezultate t parndsishme. T gjith q do t shkojn n pun, duke mos besuar n at q

351

mund t bjn vet, por n at q Perndia mund t bj pr ta dhe nprmjet tyre, do t kuptojn patjetr prmbushjen e premtimit t Tij. "Madje ai do t bj vepra m t mdha," deklaron Ai; "sepse Un po shkoj tek Ati Im." Dishepujt nuk i njihnin ende fuqin dhe rezervat e pakufizuara t Shptimtarit. Ai u tha: "Deri tani nuk keni krkuar asgj n emrin Tim." - Gjoni 16:24. Ai shpjegoi se sekreti i suksesit t tyre ishte t krkonin fuqi dhe hir n emrin e Tij. Ai do t ishte i pranishm para Atit pr t br krkesn pr ta. Lutjen e lutsit t prulur Ai e paraqet si dshirn e Tij n emr t atij shpirti. do lutje e sinqert dgjohet n qiell. Mund t mos shprehet rrjedhshm; por nse n t sht zemra, do t ngjitet n shenjtroren ku shrben Jezusi, dhe Ai do t'ia paraqes Atit pa asnj fjal t paprshtatshme apo belbzuese, t bukur dhe ermir me temjanin e prsosmris s Tij. Rruga e sinqeritetit dhe ndershmris nuk sht pa pengesa, por n do vshtirsi ne duhet t kuptojm thirrjen pr lutje. Asnj njeri i gjall nuk ka fuqi q t mos ta ket marr nga Perndia dhe burimi prej nga vjen sht i hapur edhe pr qnien m t dobt njerzore. "fardo q t krkoni n emrin Tim," tha Jezusi, "do ta bj, q Ati t marr lavdi n Birin. Po t m krkoni dika n emrin Tim, Un do ta bj." Krishti u krkoi dishepujve t luteshin n emrin e Tij. N emrin e Krishtit duhet t qndrojn para Perndis ndjeksit e Tij. Nprmjet vlers s sakrifics s br pr ta ata marrin vler n syt e Zotit. Meq jan veshur me drejtsin e Krishtit, ata quhen t muar. Pr hir t Krishtit, Zoti fal ata q i tremben. Ai nuk shikon n ta poshtrsin e mkatarit. Ai sheh n ta ngjashmrin e Birit t Tij, n t cilin ata besojn. Zoti zhgnjehet kur njerzit kan nj vlersim t ult pr veten. Ai dshiron q trashgimia e Tij e zgjedhur ta vlersoj veten sipas mimit q Ai u ka vn. Perndia i deshi ata, prndryshe nuk do t kishte drguar Birin e Tij me nj detyr aq t kushtueshme pr t'i shfajsuar ata. Ai ka nj pun pr ta dhe knaqet kur i bjn krkesa shum t mdha, q t mund t lavdrojn emrin e Tij. Ata mund t shpresojn gjra t mdha, nse kan besim n premtimet e Tij. T lutesh n emrin e Krishtit ka shum vler. Do t thot q ne t pranojm karakterin e Tij, t shfaqim frymn e Tij dhe t bjn veprat e Tij. Premtimi i Shptimtarit sht dhn me kusht. "Nse m doni Mua," thot Ai, "mbani urdhrimet e Mia." Ai shpton njerzit jo n mkat, por prej mkatit; dhe ata q e duan do ta tregojn dashurin e tyre me an t bindjes. Bindja e vrtet vjen nga zemra. Zemra punoi me Krishtin. Nse ne pranojm, Ai do ta identifikoj Veten e Tij me mendimet dhe qllimet tona, do t'i bashkoj zemrat dhe mendjet tona sipas vullnetit t Tij, n at mnyr q kur t'i bindemi Atij, do t jemi duke ndjekur impulset tona. Vullneti i prpunuar dhe i shenjtruar, do ta gjej knaqsin m t madhe duke br shrbimin e Tij. Kur e njohim Perndin, si kemi ne privilegj ta njohim, jeta jon do t bhet jet e nj bindjeje t vazhdueshme. Nprmjet vlersimit t karakterit t Krishtit, bashkimit me Perndin, mkati do t jet i urryer pr ne. Ashtu si Krishti e jetoi ligjin kur ishte njeri, po kshtu mund t bjm edhe ne duke u mbajtur fort tek i Fuqishmi. Por nuk duhet ta vendosim prgjegjsin e detyrs son mbi t tjert dhe t presim t na thon far t bjm. Nuk mund t mbshtetemi pr kshilla tek njrzit. Zoti do t na e msonte detyrn ton me t njjtn dshir q do t'ia msonte dikujt tjetr. Nse vijm tek Ai me besim, Ai do t na i tregoj misteret e Tij personalisht. Zemrat shpesh do t na digjen prbrenda, ndrsa Ai afrohet t komunikoj shpirtrisht me ne si bri me Enokun. Ata q vendosin t mos bjn asgj q do ta mrziste Perndin, do t kuptojn, pasi t'i paraqesin rastin e tyre, pikrisht rrugn q duhet t ndjekin. Nuk do t marrin vetm menuri, por edhe forc. Do t'iu jepet fuqi pr bindje, pr shrbim, ashtu si premtoi Krishti. Gjithka q iu dha Krishtit pr t prmbushur nevojat e njerzve mkatar, iu dha si kreu dhe prfaqsuesi i njerzimit. "fardo

352

q t'i krkojm, ne e marrim prej Tij, sepse mbajm urdhrimet e Tij dhe bjm gjrat q e knaqin At." - 1 Gjoni 3:22. Para se ta ofronte Veten si viktim sakrifice, Krishti u prpoq t'u jepte ndjeksve t Tij dhuratn m thelbsore dhe t plot, nj dhurat q do t'u sillte pran burimet e pashtershme t hirit. "Un do t'i lutem Atit," tha Ai, "dhe Ai do t'iu jap nj tjetr ngushllues, q t jet prjet me ju,. Frymn e s vrtets, t ciln bota nuk mund ta marr, sepse nuk e sheh, as nuk e njeh. Por ju e njihni At, sepse me ju qndron dhe n ju do t jet. Nuk do t'iu l jetim, do t vij tek ju." Gjoni 14:16-18. Prpara ksaj, Fryma kishte qen n bot. Q n fillim t puns s shlyerjes Ai kishte lvizur n zemrat e njerzve. Por, ndrsa Krishti ishte mbi tok, dishepujt nuk kishin dashur ndihms tjetr. Vetm kur u privuan nga prania e Tij, ndjen nevojn e Fryms dhe ather Ai do t vinte. Fryma e Shenjt sht prfaqsuesi i Krishtit, por i zhveshur nga personaliteti njerzor dhe i pavarur. I penguar nga veshja njerzore, Krishti nuk mund t ishte n do vend personalisht. Prandaj ishte n interes t tyre q Ai t shkonte tek Ati dhe t'i drgonte Frymn pasuesve t Tij n tok. Askush nuk do t kishte prparsi pr shkak t vendndodhjes apo kontaktit personal me Krishtin. Nprmjet Fryms, Shptimtari do t ishte i arritshm pr t gjith. N kt mnyr Ai do t ishte m pran tyre, sesa po t mos ishte ngjitur n lartsi. "At q m do Mua, do ta doj edhe Ati Im; dhe Un do ta dua dhe do t'i shfaq Atij Veten Time." Jezusi u lexoi t ardhmen dishepujve t Tij. Ai pa nj n trekmbsh, nj n kryq, nj t izoluar midis shkmbinjve t vetmuar t detit, t tjert n prndjekje dhe vdekje. Ai i inkurajoi me premtimin se do t ishte me ta n do sprov. Ai premtim nuk e ka humbur aspak forcn e tij. Zoti di gjithka pr shrbtort e Tij besnik, q pr hir t Tij dergjen n burg ose jan dbuar n ishuj t vetmuar. Ai i ngushllon me pranin e Tij. Kur pr hir t s vrtets besimtari qndron n bankn e gjykatave t padrejta, Krishti qndron pran tij. T gjitha dnimet q bien mbi t, bien mbi Krishtin. Krishti ndshkohet prsri n personin e dishepujve t Tij. Kur dikush sht i ngujuar n muret e burgut, Krishti magjeps zemrn e tij me dashuri. Kur dikush vdes n emr t Tij Krishti thot: "Un jam i gjall. Isha i vdekur dhe ja, jam i gjall pr jet t jetve, . . . dhe mbaj elsat e varrit dhe t vdekjes." - Zbulesa 1:18. Jeta q flijohet pr Mua, ruhet n lavdin e prjetshme. N t gjitha kohrat dhe vendet, n t gjitha vuajtjet dhe mundimet, kur perspektiva duket e errt dhe e ardhmja e paqart dhe ne ndihemi t pambrojtur dhe vetm, Ngushlluesi drgohet si prgjigje e lutjes me besim. Rrethanat mund t na ndajn nga do mik toksor; por asnj rrethan, asnj largsi, nuk mund t na ndaj nga Ngushlluesi qiellor. Kudo q jemi, kudo q shkojm, Ai sht gjithmon nga ana jon e djatht, pr t na mbshtetur, pr t na mbajtur, pr t na prkrahur dhe pr t na mbushur me gzim. Dishepujt prsri nuk arritn t'i kuptonin fjalt e Krishtit n aspektin shpirtror dhe prsri Ai ua shpjegoi kuptimin. U tha se nprmjet Fryms do t'u shfaqej atyre. "Ngushlluesi, Fryma e Shenjt, t cilin Ati do ta drgoj n emrin Tim, do t'ua msoj t gjitha." Nuk do t thoni m nuk e kuptojm. Nuk do t shikoni m nprmjet nj xhami t errt. Ju do "t jeni n gjendje t kuptoni bashk me t gjith shenjtrit sa e gjer, e gjat, e lart dhe e thell sht dashuria e Krishtit dhe ta njihni kt dashuri q tejkalon do dije." - Efesianve 3:18, 19. Dishepujt duhet t dshmonin pr jetn dhe punn e Krishtit. Nprmjet fjals s tyre Ai do t'u fliste t gjith njerzve n faqen e toks. Por n poshtrimin dhe vdekjen e Krishtit, ata do t vuanin sprova dhe zhgnjime t mdha. Q pas ksaj prvoje fjala e tyre t ishte e prpikt, Jezusi premtoi se Ngushlluesi "do t'ua kujtoj t gjitha ato q ju thash."

353

"Kam ende shum gjra pr t'iu thn," vazhdoi Ai, "por tani nuk mund t'i mbani. Po kur t vij Ai, Fryma e s vrtets, do t'iu udhzoj n do t vrtet, sepse nuk do t flas prej vetes s Vet, por do t flas aq sa dgjon dhe do t'iu lajmroj ato q do t vijn. Ai do t m jap lavdi, sepse do ta marr prej Meje dhe do t'ua tregoj juve." Jezusi hapi para dishepujve nj shteg t gjer t s vrtets. Por ishte shum e vshtir pr ta t'i veonin msimet e Tij nga traditat dhe thniet e skribve dhe farisenjve. Ata ishin edukuar t pranonin msimin e rabive si zrin e Perndis dhe kjo gj kishte akoma pushtet n mendjen e tyre dhe mbruante ndjenjat e tyre. Ide toksore, mendime t prkohshme, ende zinin nj vend t madh n mendjen e tyre. Ata nuk e kuptonin natyrn shpirtrore t mbretris s Krishtit, mgjithse ua kishte shpjeguar aq shpesh. Mendjet e tyre ishin turbulluar. Nuk e kuptonin vlern e shkrimeve q u paraqiste Krishti. Shum prej msimeve t Tij ishin t vshtira pr t'i kuptuar. Jezusi vuri re se ata nuk e kapnin kuptimin e vrtet t msimeve t Tij. Ai me dhembshuri premtoi se Fryma e Shenjt do t'ua sillte ndrmend kto gjra dhe se kishte ln pa thn shum gjra, q nuk mund t kuptoheshin nga dishepujt. Kto gjithashtu do t'u sqaroheshin nga Fryma. Fryma do t mprehte aftsin e t kuptuarit t tyre, q ata t mund t vlersonin gjrat qiellore. "Kur Ai, Fryma e s vrtets t vij" tha Jezusi, "do t'iu udhheq n do t vrtet." Ngushlluesi quhet "Fryma e s vrtets." Detyra e Tij sht t prkufizoj dhe t ruaj t vrtetn. Fillimisht banon n zemr si Fryma e s vrtets, dhe kshtu bhet Ngushlluesi. N t vrtetn ka ngushllim dhe paqe, por n gnjeshtrn nuk mund t gjendet paqe e vrtet dhe ngushllim. Me teori t rreme dhe tradita Satani fiton pushtet mbi mendjen. Duke i drejtuar njerzit n standarte t pavrteta, ai keqformon karakterin. Nprmjet Shkrimeve Fryma e Shenjt i flet mendjes dhe e ngulit t vrtetn n zemr. Kshtu Ai tregon gabimin dhe e largon at nga shpirti. Me Shpirtin e s vrtets q punon prmes fjals s Perndis, Krishti i nnshtron njerzit e Tij t zgjedhur ndaj Vetes. Duke u shpjeguar dishepujve detyrn e Fryms s Shenjt, Jezusi prpiqej t'i frymzonte ata me gzimin dhe shpresn q kishte frymzuar At. Ai gzohej pr ndihmn e bollshme q kishte siguruar pr kishn e Tij. Fryma e Shenjt ishte dhurata m e madhe q Ai mund t'i krkonte Atit pr t lartsuar njerzit e Tij. Fryms duhej t'i jepej nj agjent rigjenerues dhe, pa kt sakrifica e Krishtit nuk do t kishte vler. Pushteti i s keqes ishte forcuar prej shekujsh dhe nnshtrimi i njerzve ndaj ksaj robrie satanike ishte marramends. Mkati mund t kundrshtohej dhe t mundej vetm nprmjet ndrhyrjes s fuqishme t Personit t Tret t Perndis, i cili nuk do t vinte me energji t modifikuar, por me trsin e fuqis hyjnore. Esht Fryma Ai q e bn t vlefshme punn e Shptimtarit t bots. Nprmjet Fryms zemra bhet e pastr. Nprmjet Fryms besimtari merr pjes n natyrn hyjnore. Krishti e ka dhn Frymn e Tij si nj fuqi hyjnore pr t kaprcyer t gjitha prirjet e trashguara apo t kultivuara ndaj s keqes dhe pr t ngulitur karakterin e tij n kish. Jezusi tha pr Frymn, "Ai do t m jap lavdi." Shptimtari erdhi pr t'i dhn lavdi Atit nprmjet shfaqjes s dashuris s Tij; po kshtu edhe Fryma do t'i jepte lavdi Krishtit, duke i zbuluar bots hirin e Tij. Imazhi i Vet Perndis duhet t riprodhohet tek njerzimi. Nderi i Perndis, nderi i Krishtit, prfshihet n prsosjen e karakterit t popullit t Tij. "Kur Ai [Fryma e s vrtets] t vij, do ta fajsoj botn pr mkat, pr drejtsi dhe pr gjykim." Predikimi i bots do te jet pa vler pa pranin e vazhdueshme dhe ndihmn e Fryms s Shenjt. Ky sht i vetmi msues i vlefshm i s vrtets hyjnore. Vetm kur e vrteta n zemr shoqrohet nga Fryma, ajo do ta mpreh ndrgjegjen ose do ta transformoj jetn. Dikush mund t jet n gjendje ta paraqes letrn e fjals s Perndis, ai mund t'i dij gjith urdhrimet dhe premtimet; por n qoft se Fryma e Shenjt nuk e sjell n shtpi t vrtetn, asnj shpirt nuk

354

do t bjer mbi Shkmb dhe mos thyhet. Asnj mas edukimi, asnj prparsi, sado e madhe, nuk mund t ndrtoj nj kanal drite pa bashkpunimin e Fryms s Perndis. Mbjellja e fars s ungjillit nuk do t ket sukses, n qoft se fara nuk shpejtohet pr t mbir nga vesa e qiellit. Prpara se t shkruhej nj libr i Testamentit t Ri, prpara se t predikohej ungjilli pas ngjitjes s Krishtit, Fryma e Shenjt erdhi mbi apostujt q luteshin. Ather dshmia e armiqve t tyre ishte: "Keni mbushur Jeruzalemin me doktrinn tuaj." - Veprat e Apostujve 5:28. Krishti i kishte premtuar kishs s Tij dhuratn e Fryms s Shenjt dhe premtimi na prket neve ashtu si edhe dishepujve t par. Por si do premtim tjetr, jepet me kushte. Ka shum q besojn dhe hiqen se shpallin premtimin e Zoti. Flasin pr Krishtin dhe Frymn e Shenjt e megjithat nuk kan ndonj prfitim. Nuk e dorzojn shpirtin q t udhhiqet dhe kontrollohet nga agjentt hyjnor. Ne nuk mund ta prdorim Frymn e Shenjt. Fryma na prdor ne. Nprmjet Fryms Perndia vepron tek njerzit e Tij "q ju t doni dhe t veproni sipas vullnetit t Tij t mir." Filipianve 2:13. Por shum nuk i nnshtrohen ksaj. Ata duan ta drejtojn vet veten. Prandaj dhe nuk e marrin dhuratn qiellore. Vetm atyre, q presin me prulje Perndin, q rrin zgjuar pr udhheqjen dhe hirin e tij, u jepet Fryma. Fryma e Perndis pret krkesat e tyre dhe marrjen. Ky bekim i premtuar, i shpallur nga besimi, sjell nj varg bekimesh t tjera. Jepet sipas pasurive t hirit t Krishtit pr t furnizuar do shpirt sipas kapacitetit t tij pranues. N diskutimin e tij me dishepujt, Jezusi nuk bri aludime t dhimbshme pr vuajtjet dhe vdekjen e Tij. Trashgimia e Tij e fundit ishte ajo e paqes. Ai tha: "Po ju l paqen, Po ju jap paqen Time: Un e jap jo ashtu si e jep bota. Le mos t tronditet zemra juaj, as t friksohet." Para se t largohej nga dhoma e siprme, Shptimtari i drejtoi dishepujt n nj kng lavdrimi. Zri i Tij u dgjua jo n akorde vajtimi t trishtuar, por n notat e gzueshme t kngs s Pashks: "Lvdoni Zotin ju gjith kombet: Lvdojeni At ju gjith popujt. Seps e madhe sht dhemshuria e Tij ndaj nesh: Dhe e vrteta e Zotit vazhdon prjet. Lvdoni Zotin." - Psalmi 117. Pas himnit ata doln jasht. U futn prmes rrugve t dyndura me njerz, duke kaluar nga porta e qytetit pr n Malin e Ullinjve. Ecnin ngadal, secili i zhytur n mendimet e tij. Ndrsa po zbrisnin drejt malit, me nj ton thellsisht t trishtuar, Jezusi tha: "T gjith ju do t fyheni pr shkakun Tim sonte, sepse sht shkruar: 'Do t godas bariun dhe delet do t shprndahen." Mateu 26:31. Dishepujt dgjonin me dhimbje dhe t habitur. Ata kujtuan se si n sinagog n Kapernaum, kur Krishti foli pr Veten si buka e jets, shum u fyen dhe u larguan prej Tij. Por t dymbdhjett nuk e kishin treguar veten t pabes. Pjetri, duke folur n emr t vllezrve, i kishte shpallur besnikrin e tij Krishtit. Ather Shptimtari kishte thn: "A nuk ju zgjodha Un ju t dymbdhjet, megjithat njri prej jush sht djall?" - Gjoni 6:70. Lart n dhom, Jezusi tha se njri nga t dymbdhjett do ta tradhtonte dhe se Pjetri do ta mohonte. Por tani fjalt e Tij i prfshin t gjith. Tani zri i Pjetrit dgjohet q proteston furishm: "Nse t gjith do t fyhen, Un kurr nuk do t fyhem." N dhom ai kishte deklaruar: "Un do t jap jetn pr Ty." Jezusi e paralajmroi se pikrisht at nat ai do ta mohonte Shptimtarin e tij. Tani Krishti e prsrit paralajmrimin: "Me t vrtet po t them se kt nat, prpara se t kndoj gjeli, ti do t m mohosh tri her." Por Pjetri "foli edhe m me vrull: 'Edhe sikur t m duhet t vdes me Ty, kurr nuk kam pr t t mohuar.' Po kshtu than t gjith t tjert." - Marku 14:29, 30, 31. Me vetbesimin e tyre

355

mohuan fjalt e prsritura t Atij q di gjithka. Ishin t paprgatitur pr provn. Kur t'i pushtonte tundimi, do ta kuptonin dobsin e tyre. Kur Pjetri tha se do ta ndiqte Zotin n burg dhe n vdekje, ai e kishte m tr mend do fjal; por nuk e njihte veten. T fshehur n zemrn e tij kishte element t s keqes q vetm rrethanat do t'i sillnin n jet. Po t mos bhej i vetdijshm pr rrezikun e tij, kto do t onin n shkatrrimin e tij t prjetshm. Shptimtari pa tek ai nj vetdashuri dhe siguri q do ta mposhtnin dashurin pr Krishtin. Shum dobsi, mkat i pamposhtur, pakujdesi e fryms, karakter i pashenjtruar, pavmendshmri ndaj tundimit u shfaqn n prvojn e tij. Paralajmrimi solemn i Krishtit ishte nj thirrje pr t shqyrtuar zemrn. Pjetri kishte nevoj t mos besonte veten dhe t kishte nj besim m t thell te Krishti. Po ta kishte pranuar paralajmrimin me prulsi, ai do t'i lutej Bariut t tufs t ruante delet e Tij. Kur ishte gati pr t'u mbytur n detin e Galiles, ai thirri: "Zot, m shpto." - Mateu 14:30. ather dora e Krishtit u zgjat pr t kapur t tijn Prandaj tani po t'i kishte thirrur Jezusit, 'Shptom nga vetja ime,' ai do t ruhej. Por Pjetri ndjeu se nuk e besuan dhe kjo gj iu duk mizore. Ai tashm ishte fyer dhe u b edhe m kmbnguls n vetbesimin e tij. Jezusi i sheh me dhembshuri dishepujt e Tij. Ai nuk mund t'i shptoj nga sprova, por nuk i l t pangushlluar. Ai i siguron se do t'i thyej prangat e varrit dhe dashuria e Tij pr ta nuk do t dshtoj. "Pasi t jem ngritur," thot Ai, "do t shkoj para jush n Galile." - Mateu 26:32. Ata marrin sigurin e faljes, para mohimit. Pas vdekjes dhe ringjalljes s Tij, kuptuan se ishin falur dhe se ishin t shtrenjt pr zemrn e Krishtit. Jezusi dhe dishepujt ishin rrugs pr n Getsemane, n rrz t Malit t Ullinjve, n nj vend t veuar, ku Ai shkonte shpesh pr meditim dhe lutje. Shptimtari po u shpjegonte dishepujve misionin e Tij ndaj bots dhe lidhjen shpirtrore q ata duhet t mbanin me T. Tani Ai ilustron msimin. Hna ndrion dhe i bn drit nj vreshti t lulzuar. Duke i trhequr vmendjen drejt tij, Ai prdor nj simbol. "Un jam hardhia e vrtet," thot Ai. N vend q t zgjedh palmat e hijshme, kedrin e lart, ose lisin e fort, Jezusi merr hardhin me tendinat e saj kacavjerrse, pr t prfaqsuar Veten. Palma, kedri dhe lisi, qndrojn vetm. Nuk kane nevoj pr mbshtetje. Por hardhia prdridhet npr mure dhe ngjitet drejt qiellit. Po kshtu Krishti n formn e Tij njerzore varej nga fuqia e tij hyjnore. "Un nuk mund t bj asgj nga Vetja Ime," shpalli Ai. - Gjoni 5:30. "Un jam hardhia e vrtet." Judenjt gjithmon e kishin konsideruar hardhin si bima m fisnike dhe simboli i saj ishte i fuqishm, i shklqyer dhe i frytshm. Izraeli ishte paraqitur si hardhia, q Perndia mbolli n Tokn e Premtuar. Judenjt e mbshtesnin shpresn e shptimit t tyre me faktin e lidhjes s tyre me Izraelin. Por Jezusi thot, "Un jam hardhia e vrtet. Mos mendoni se nprmjet lidhjes suaj me Izraelin mund t jeni pjesmarrs n jetn e Perndis dhe trashgimtar t premtimit t Tij. Vetm nprmjet Meje merret jeta shpirtrore." "Un jam hardhia e vrtet dhe Ati Im sht vreshtari." N kodrat e Palestins Ati yn qiellor mbolli kt hardhi t mir dhe Ai Vet ishte vreshtari. Shum u trhoqn nga bukuria e Hardhis s Tij dhe shpalln origjinn e saj hyjnore. Por udhheqsve t Izraelit u dukej si rrnj nga nj tok e that. Ata e morn bimn, e shtypn dhe e shkeln me kmbt e tyre t pashenjta. Mendonin ta shkatrronin prgjithmon. Por Vreshtari qiellor nuk e harroi kurr Bimn e tij. Kur njerzit menduan se e kishin vrar, Ai e mori dhe e rimbolli n ann tjetr t murit. Hardhia nuk do t ishte m e dukshme. U fsheh nga sulmet e egra t njerzve. Por degt e hardhis vareshin mbi mur. Ato do ta prfaqsonin hardhin. Nprmjet tyre kalemat mund t bashkoheshin me hardhin. Prej tyre u morn fryte. Kishte prodhime q kalimtart i vilnin.

356

"Un jam hardhia, ju jeni shermendt," u tha Krishti dishepujve t Tij. Megjithse ishte gati pr t'u larguar prej tyre, uniteti i tyre shpirtror nuk do t ndryshonte. Lidhja e shermendve me hardhin, tha Ai, prfaqson lidhjen q duhet t mbani me Mua. Kalemi do t rrnjosej n hardhin e gjall dhe fibr mbas fibre, ven pas vene, do t rritej n krcellin e hardhis. Jeta e hardhis do t bhej jeta e shermendit. Kshtu shpirti i vdekur n shkelje dhe mkate e merr jetn nprmjet lidhjes me Krishtin. Bashkimi krijohet me besimin tek Ai si Shptimtar personal. Mkatari e bashkon dobsin e tij me fuqin e Krishtit, zbraztin e tij me mbushjen e Krishtit, thyeshmrin e tij me fuqin qndruese t Krishtit. Ather ai merr mendjen e Krishtit. Njeriu tek Krishti ka prekur njeriun tek ne dhe njeriu tek ne ka prekur hyjnin. Kshtu nprmjet ndrhyrjes s Fryms s Shenjt njeriu merr pjes n natyrn hyjnore. Ai pranohet n Shum t Dashurin. Bashkimi me Krishtin, po u krijua, duhet t ruhet. Krishti tha: "Qndroni n Mua dhe Un n ju. Ashtu si shermendi nuk mund t jap fryt prej vetvetes, po t mos qndroj n hardhi, po ashtu edhe ju, po t mos qndroni n Mua." Kjo nuk sht nj lidhje rastsore, as me hope. Shermendi bhet pjes e hardhis s gjall. Transmetimi i jets, fuqis dhe frytshmris nga rrnja tek degt sht i pandalshm dhe i vazhdueshm. Shermendi nuk mund t jetoj i veuar nga hardhia. Nuk mund t jetoni m larg Meje. Jeta q keni marr nga Un mund t ruhet vetm nga nj komunikim i vazhdueshm. Pa Mua ju nuk mund t mposhtni nj mkat, apo t'i rezistoni nj tundimi. "Qndroni n Mua dhe Un n ju." Qndrimi n Krishtin do t thot marrje e vazhdueshme e Fryms s Tij, jet e nj dorzimi t pakursyer n shrbim t Tij. Rrugt e komunikimit duhet t jet vazhdimisht t hapura midis njeriut dhe Perndis s tij. Ashtu si degt e hardhis thithin vazhdimisht limfn nga hardhia e gjall, kshtu duhet t kapemi ne tek Jezusi dhe t marrim me besim prej Tij fuqin dhe prsosmrin e karakterit t Tij. Rrnja e drgon ushqimin nprmjet degve n sythat m t largt. Po kshtu e pron Jezusi rrymn e fuqis s Tij shpirtrore. Sa koh q shpirti sht i bashkuar me Krishtin, nuk ka rrezik q ai t fishket apo t kalbet. Jeta e hardhis do t shfaqet n frytin ermir t shermendeve. "Ai q qndron n Mua," tha Jezusi, "dhe Un n t, ai jep shum fryt; sepse pa Mua nuk mund t bni asgj." Kur jetojm me besim n Birin e Perndis, n jett tona do t shihen frytet e Fryms. Asgj nuk do t humb. "Ati Im sht vreshtari. do shermend n Mua q nuk jep fryt, Ai e heq." Meq kalemi bashkohet nga jasht me hardhin, mund t mos ket lidhje t gjall. Nuk do ket rritje apo frytdhnie. Po kshtu, mund t ket lidhje t jashtme me Krishtin pa nj bashkim t vrtet me T, npmjet besimit. Njerzit mund t qndrojn n kish nn dukjen e fetarit, por karakteri dhe sjellja e tyre tregojn nse kan lidhje me Krishtin. Nse nuk japin fryte, jan deg t rreme. Ndarja e tyre prej Krishtit, prfshin nj shkatrrim t plot si ai i paraqitur nga fishkja e shermendit. "Nse dikush nuk qndron n Mua," tha Krishti, "ai flaket jasht si shermendi dhe fishket. I mbledhin dhe i hedhin n zjarr dhe ata digjen." "Dhe do deg q jep fryt, e krasit, q t jap m shum fryt." Nga dymbdhjet t zgjedhurit q ndoqn Jezusin njri, ashtu si dega e vyshkur, ishte gati t flakej; t tjert do t kalonin npr thikn e mpreht t sprovs s hidhur. Jezusi ua shpjegoi me nj butsi solemne qllimin e vreshtarit. Krasitja shkakton dhimbje, por sht Ati ai q e prdor thikn. Ai nuk punon me dor lshuar apo zemr indiferente. Ka deg q zvarriten mbi tok. Kto duhet t lirohen nga mbshtetjet toksore ku mbrthejn tendinat e tyre. Ato duhet t drejtohen pr nga qielli dhe ta gjejn mbshtetjen e tyre tek Perndia. Gjethet e teprta q i thithin jetn frytit, duhet t krasiten.

357

Rritja e teprt duhet t ndrpritet, t'i ler vend rrezeve shruese t Diellit te Drejtsis. Vreshtari krasit rritjen e dmshme, q fryti t jet m i pasur dhe m i begat. "N kt mori lavdi Ati Im," tha Jezusi, "q ju t jepni shum fryt." Perndia krkon t shfaq nprmjet jush shenjtrin, dashamirsin, dhembshurin e karakterit t Tij. Megjithat, Shptimtari nuk u krkon dishepujve t prpiqen pr t dhn fryte. Ai u thot t qndrojn n T. "Po t qndroni n Mua dhe fjalt e Mia t mbeten n ju, krkoni fardo q t doni dhe do t'iu bhet." Nprmjet fjals, Krishti qndron tek ndjeksit e Tij. Ky sht po ai bashkim i gjall q prfaqsohet nga ngrnia e trupit t Tij dhe pirja e gjakut t Tij. Fjalt e Krishtit jan frym dhe jet. Duke i marr ato, ju merrni jetn e Hardhis. Ju jetoni "nga do fjal q del nga goja e Perndis." - Mateu 4:4. Jeta e Krishtit n ju, prodhon t njjtat fryte si n T. Duke jetuar n Krishtin, duke qndruar n Krishtin, duke u mbshtetur nga Krishti, duke u ushqyer nga Krishti, do t jepni fryte sipas ngjashmris s Krishtit. N takimin e fundit me dishepujt e Tij, dshira e madhe q Krishti shprehu pr ta ishte q ta donin gjithmon njri-tjetrin ashtu si i deshi Ai. Ai fliste vazhdimisht pr kt."Ky sht urdhrimi Im pr ju," u tha, duke e prsritur, "q t doni njri-tjetrin." Porosia e Tij e vetme kur ishte me ta n dhomn e siprme ishte: "Po iu jap nj urdhr t ri. Duajeni njri-tjetrin ashtu si iu kam dashur Un ju." Pr dishepujt kjo porosi ishte re; sepse ata nuk e kishin dashur njri-tjetrin si i kishte dashur Krishti. Ai pa se ata duhet t kontrolloheshin nga ide dhe impulse t reja, se duhet t praktikonin parime t reja. Nprmjet jets dhe vdekjes s Tij, ata duhet t merrnin nj koncept t ri pr dashurin. Urdhrimi pr t dashur njri-tjetrin merrte nj kuptim t ri nn dritn e vetsakrifikimit t Tij. E gjith puna e hirit sht nj shrbim i vazhdueshm dashurie, prpjekje vetmohimi dhe vetsakrifikimi. N do or t qndrimit t Krishtit n tok, dashuria e Perndis rridhte prej Tij n prrenj t pandalshm. T gjith q jan mbruajtur me Frymn e Tij do t ken at dashuri q ka Ai. I njjti parim q veproi n Krishtin, do t veproj n t gjith ata n marrdhniet me njri-tjetrin. Kjo dashuri sht prova e t qenit dishepull. "Prej ksaj njerzit do t'iu njohin q jeni dishepujt e Mi," tha Jezusi, "n qoft se keni dashuri pr njri-tjetrin." Kur njerzit lidhen bashk, jo nga forca apo vetinteresi, por nga dashuria, ata tregojn veprimin e nj ndikimi q sht mbi do ndikim tjetr njerzor. Aty ku ekziston ky unitet, sht prova q imazhi i Perndis po i rikthehet njerzimit, se nj parim i ri pr jetn sht mbjell. Kjo tregon se n natyrn hyjnore ka fuqi q u bjn ball agjentve mbinatyror t s keqes dhe se hiri i Perndis e nnshtron egoizmin e trashguar n zemrn natyrore. Kjo dashuri, e shfaqur n kish, sigurisht q do t nxis zemrimin e Satanit. Krishti nuk caktoi pr dishepujt e Tij nj shteg t leht. "Nse bota ju urren," tha Ai, "dijeni q prpara jush, m ka urryer Mua. Po t ishit nga bota, bota do ta donte at q sht e vetja. Ju nuk jeni nga bota, por Un ju kam zgjedhur nga bota, prandaj bota ju urren. Mbani mend fjaln q iu thash: 'Shrbtori nuk sht m i madh se zotria e tij.' Derisa m prndoqn Mua, do t'iu prndjekin edhe ju. Po t ken mbajtur fjaln Time, do t mbajn edhe tuajn. Por t gjitha kto do t'ua bjn pr shkak t emrit Tim, sepse nuk e njohin At q m ka drguar Mua." Ungjilli duhet t ohet prpara me luft agresive n mes t kundrshtimit, rrezikut, humbjes dhe vuajtjes. Por ata q bjn kt pun ndjekin hapat e Mjeshtrit t tyre. Si Shptimtari i bots, Krishti vazhdimisht dukej se prballej me disfata. Ai, lajmtari i mshirs n botn ton, dukej se po bnte shum pak nga puna q donte t bnte, pr t lartsuar dhe shptuar. Ndikimi satanik vepronte vazhdimisht pr t kundrshtuar rrugn e Tij. Por Ai nuk dekurajohej. Nprmjet profecis s Isais, Ai deklaron: "M kot jam lodhur, pr hi gj dhe pa dobi kam harxhuar forcn Time. Megjithat, drejtsia Ime sht me Zotin dhe puna Ime me

358

Perndin Tim. . . . Megjithse Izraeli nuk do t mblidhet, Un do t jem i lavdruar n syt e Zotit dhe Perndia Im do t jet forca Ime." Krishtit i sht dhn premtimi: "Kshtu i thot Zoti, lirimtarit t Izraelit, t Shenjtit t Tij, Atij q njerzit e prbuzin, Atij q kombi e urren . . . kshtu thot Zoti: . . . Un do t t ruaj dhe do t t bj aleancn e popullit, pr t riprtrir tokn, pr t shtn n dor trashgimit e shkatrruara; q Ti t'u thuash robrve 'Dilni' dhe, atyre q jan n errsir 'Shfaquni.' . . . Ata nuk do t ken uri, as etje; nuk do t'i prclloj vapa, as dielli; sepse Ai q ka mshir pr ta, do t'i udhheq dhe do t'i oj tek burimet e ujit." - Isaia. 49:4, 5, 7-10. Jezusi mbahej n kt fjal dhe nuk i dha avantazh Satanit. Kur ishte gati pr t hedhur hapat e fundit drejt poshtrimit, kur mbi shpirtin e Tij po afrohej dhimbja m e thell, Ai u tha dishepujve: "Princi i ksaj bote po vjen dhe nuk ka asnj pushtet mbi Mua." "Princi i ksaj bote sht gjykuar." Tani ai do t flaket jasht.- Gjoni 14:30; 16:11; 12:31. Me sy profetik, Jezusi ndoqi skenat, q do t ndodhnin n konfliktin e Tij t madh t fundit. Ai e dinte se kur t thoshte "Mori fund," i gjith qielli do t triumfonte. Veshi i Tij kapi muzikn e largt dhe thirrjet e fitores n oborret qiellore. Ai e dinte se ather do t binte kmbana e fundit e perandoris s Satanit dhe emri i Krishtit do t brohoritej nga nj bot n tjetrn, n t gjith universin. Krishti gzohej q Ai mund t bnte pr ndjeksit e Tij m shum se sa ata mund t krkonin apo mendonin. Ai fliste me siguri, duke e ditur se nj vendim i madh ishte marr para se t krijohej bota. E dinte se e vrteta e armatosur me pushtetin e Fryms s Shenjt, do ta fitonte betejn me t keqen; dhe se flamuri i prgjakur do t valvitej triumfalisht mbi ndjeksit e Tij. Ai e dinte se jeta e dishepujve t Tij besues do t bhej si e Tij, nj sr fitoresh njra pas tjetrs, q nuk duken ktu, por q do t njiheshin si t tilla n t prtejmen e madhe. "Kto jua kam thn," tha Ai, "q t keni paqe n Mua. N bot do t keni mundime, por mos e lshoni veten; Un e kam mposhtur botn." Krishti nuk dshtoi, as nuk u dekurajua dhe ndjeksit e Tij duhet t shfaqin nj natyr t till t qndrueshme. Ata duhet t jetojn si jetoi Ai dhe t punojn si punoi Ai, sepse varen prej Tij, si Mjeshtri dhe Puntori i madh. Duhet t zotrojn kuraj, energji dhe kmbngulje. Megjithse duket se pamundsi pengojn rrugn e tyre, ata duhet t vazhdojn prpara me hirin e Tij. N vend q t vajtojn pr vshtirsit, ata jan thirur pr t'i kaprcyer ato. Nuk duhet t dshprohen nga asgj dhe t shpresojn pr gjithka. Me zinxhirt e art t dashuris s Tij t pakrahasuar, Krishti i ka lidhur me fronin e Perndis s Tij. Esht qllimi i Tij q, ndikimi m i lart i universit, i cili rrezaton nga burimi i gjith fuqis, t bhet i tyre. Ata duhet t ken pushtet t'i rezistojn s keqes, pushtet q as toka, as vdekja, as ferri t mund ta zotrojn, pushtet q do t'i lejoj ata t dalin fitimtar, ashtu si Jezusi. Krishti ka qllim q rendi i qiellit, plani i qeverisjes qiellore, harmonia hyjnore e qiellit, t prfaqsohen n kishn e Tij mbi tok. Kshtu lartsohet Ai tek njerzit e Tij. Nprmjet tyre Dielli i Drejtsis do t ndrioj mbi botn me nj shklqim q nuk venitet. Krishti i ka dhn kishs s Tij shum lehtsira, q t marr t ardhura lavdie t mdha nga zotrimi i Tij, t cilin e ka bler dhe e ka liruar. Ai u ka dhn njerzve t Tij mundsi dhe bekime, n mnyr q ata t prfaqsojn mjaftueshmrin e Tij. Kisha e pajisur me drejtsine e Krishtit sht magazina e Tij, ku pasurit e mshirs, hirit dhe dashuris s Tij do t shfaqen t plota prfundimisht. Krishti shikon njerzit e Tij n pastrtin dhe prsosmrin e tyre, si shprblim i poshtrimit t Tij dhe plotsues i lavdis s Tij: Krishtit, Qendrs s madhe prej nga rrezaton gjith lavdia. Shptimtari e prfundoi udhzimin e Tij me fjal t fuqishme dhe plot shpres. Pastaj e derdhi barrn e shpirtit n lutje pr dishepujt e Tij. Duke ngritur syt n qiell, Ai tha: "O, At, ka ardhur ora. Jepi lavdi Birit Tnd, q Biri t t jap lavdi Ty. Ashtu si i ke dhn pushtet mbi do mish,

359

le t'u jap Ai jet t prjetshme t gjith atyre q Ti i ke dhn Atij. Kjo sht jeta e prjetshme, q t t njohin Ty, t vetmin Perndi t vrtet dhe Jezus Krishtin q ke drguar." Krishti e kishte prfunduar punn q i ishte dhn pr t br. Ai i kishte dhn lavdi Atit mbi tok. Ai e kishte shfaqur emrin e Atit. I kishte mbledhur ata q do t vazhdonin punn e Tij midis njerzve dhe tha: "Un kam marr lavdi n ta. Tani nuk jam m n bot, por ata vet jan n bot dhe Un po vij tek Ti. At i Shenjt, ruaji nn emrin Tnd ata q m ke dhn, q t jen nj, si jemi Ne." "Nuk lutem vetm pr kta, por edhe pr ata q besojn n Mua prmes fjals s tyre, q t gjith t jen nj . . . Un n ta dhe Ti n Mua, q ata t jen t prsosur n nj; q bota ta marr vesh q Ti m ke drguar dhe i ke dashur ata, si m ke dashur Mua." Kshtu, me gjuhn e Atij q ka autoritet hyjnor, Krishti e jep kishn e Tij t zgjedhur n kraht e Atit. Si nj kryeprift i shenjtruar, Ai ndrmjetson pr njerzit e Tij. Si nj bari besnik, Ai e mbledh tufn e Tij nn hijen e t Gjithpushtetshmit, n strehn e fort dhe t sigurt. Tani Atij i mbetet beteja e fundit me Satanin dhe shkon prpara ta takoj.

360

74 Getsemane Bazuar tek Mateu 26:26-56; Marku 14:32-50; Luka 22:39-53; Gjoni 18:1-12. I shoqruar nga dishepujt e Tij, Shptimtari ecte ngadal pr n kopshtin e Getsemanes. Hna e Pashks, e madhe dhe e plot, shklqente n nj qiell pa re. Qyteti i tendave t shtegtarve kishte rn n qetsi. Jezusi po bisedonte me zell me dishepujt e Tij, duke i udhzuar, por ndrsa iu afruan Getsemanes, Ai heshti n nj mnyr t pazakont. Ai kishte ardhur shpesh n kt vend pr meditim dhe lutje, por asnjher me zemr t mbushur me kaq dhimbje sa kt nat t agonis s Tij t fundit. Gjat gjith jets s Tij mbi tok, Ai kishte ecur nn dritn e pranis s Perndis. Kur hynte n konflikt me njerz t frymzuar nga fryma e Satanit, Ai mundte t thoshte: "Ai q m ka drguar sht me Mua. Ati nuk m ka ln vetm, sepse Un bj gjithmon gjrat q i plqejn Atij." - Gjoni 8:29. Por tani Ai dukej sikur ishte ln jasht drits s pranis mbshtetse t Perndis. Tani Ai u radhit me shkelsit e ligjit. Duhet t mbarte mkatin e njerzimit t rn. Mbi T q nuk njihte mkat, duhet t binte paudhsia e ne t gjithve. Kaq i tmerrshm i duket mkati, kaq e madhe sht pesha e fajit q duhet t mbaj, sa tundohet t friksohet se kjo do ta prjashtoj prjet nga dashuria e Atit t Tij. Duke ndier sa i frikshm sht zemrimi i Perndis kundr shkelsve t ligjit, Ai thot: "Shpirti Im sht tmerrsisht i ligshtuar, deri n vdekje." Kur iu afruan kopshtit, dishepujt e vun re ndryshimin q ra mbi Mjeshtrin e tyre. Nuk e kishin par ndonjher kaq thellsisht t trishtuar dhe t heshtur. Ndrsa ecte, ky trishtim i pazakont thellohej. Prsri nuk guxuan ta pyesnin pr shkakun. Trupi i Tij lkundej sikur t ishte gati pr t rn. Kur arritn n kopsht, dishepujt krkuan me ankth vendin e Tij t zakonshm, q Mjeshtri i tyre t pushonte. do hap q hidhte ishte nj prpjekje e mundimshme. Ai rnkoi me z t lart, sikur po vuante nga pesha e nj barre t tmerrshme. Dy her iu desh miqve t Tij ta mbanin q t mos binte n tok. Pran hyrjes s kopshit, Jezusi mori tre nga dishepujt, duke i krkuar t luteshin pr veten dhe pr T. Me Pjetrin, Jakobin dhe Gjonin u futn n qoshet e fshehta ta kopshtit. Kta tre dishepuj, ishin miqt m t ngusht t Krishtit. Ata kishin par lavdin e Tij n malin ku u shndrrua; kishin par Moisiun dhe Elijan t flisnin me T; kishin dgjuar zrin nga qielli. Tani n betejn e Tij t madhe, Krishti dshironte pranin e tyre. E kishin kaluar shpesh natn me T n kt vend t veuar. N t tilla raste pasi kishin br roje dhe ishin lutur, flinin t qet n nj far largsie nga Mjeshtri i tyre, derisa t zgjohej n mngjes dhe t niste srisht punn. Por tani Ai dshironte q ata ta kalonin natn me T n lutje. Nuk mund t duronte q ata t shikonin dhimbjen e tmerrshme q duhej t kalonte. "Qndroni ktu," u tha, "dhe rrini zgjuar bashk me Mua." U largua pak prej tyre, jo aq sa t mos ta shikonin apo dgjonin dhe ra prmbys mbi tok. Ndjeu se prej mkatit po ndahej nga Ati i Tij. Humnera midis tyre ishte kaq e gjer, kaq e zez, kaq e thell, sa iu drodh shpirti para saj. N kt agoni Ai nuk duhet t ushtronte fuqi hyjnore pr t shptuar. Si njeri, Ai duhej t vuante pasojat e mkatit t njeriut. Si njeri, Ai duhej t duronte zemrimin e Perndis kundr shkelsit t ligjit. Krishti kishte nj qndrim tjetr nga ai q kishte pasur m par. Vuajtja e Tij mund t prshkruhej m mir n fjalt e profetit: "Zgjohu o shpat kundr bariut Tim, kundr njeriut q sht shoku Im, thot Zoti i ushtrive." - Zakaria 13:7. Si zvendsues dhe garant pr njeriun

361

mkatar, Krishti po vuante nn drejtsin hyjnore. Ai pa se 'ishte drejtsia. Deri tani Ai kishte qen ndrmjets pr t tjert; tani digjej t kishte nj ndrmjets pr Veten. Ndrsa Krishti ndiente si thyhej uniteti i Tij me Atin, Ai u tremb se mos n natyrn e tij njerzore nuk do t ishte n gjendje t prballonte konfliktin e afrt me fuqit e errsirs. Fati i racs njerzore po vihej n rrezik n shkretrirn e tundimit. Deri ather, Krishti ia kishte dal mban. Tani tunduesi erdhi pr betejn e fundit. Pr kt ishte prgatitur gjat tre vjetve t shrbimit t Krishtit. Gjithka vihej n rrezik me t. Po t dshtonte ktu, shpresa e ktij tunduesi pr zotrim humbiste, mbretrit do t bheshin s fundi t Krishtit. Ai vet do t prmbysej dhe flakej jasht. Por po t mundej Krishti, toka do t bhej mbretria e Satanit dhe raca njerzore do t ishte gjithmon nn pushtetin e Tij. Me kt konflikt prpara, shpirti i Jezusit u mbush me tmerr nga ndarja prej Atit t Tij. Satani i tha se, nse Ai do t bhej garant pr nj bot mkatare, ndarja do t ishte e prjetshme. Ai do t identifikohej me mbretrin e Satanit dhe nuk do t ishte m, nj me Perndin. Dhe far do t prfitohej nga kjo sakrific? Sa i pashpres dukej faji dhe mosmirnjohja e njerzve! Satani ia vshtirsoi sa mundi situatn lirimtarit. Populli, q lartohej mbi t tjert pr avantazhet e tij t prkohshme dhe shpirtrore, t ka hedhur posht. Ai po prpiqet t t shkatrroj Ty, themelin, thelbin dhe vuln e premtimeve t bra atij si popull i veant. Njri nga dishepujt e Tu, q ka dgjuar udhzimet e Tua dhe ka qen nj nga kryesort n aktivitetet e kishs, do t t tradhtoj. Nj nga ndjeksit e Tu m t zellshm do t t mohoj. T gjith do t t braktisin. E tr qenia e Krishtit e urrente kt mendim. Ata, q Ai kishte marr prsipr t'i shptonte, ata q Ai i donte aq shum, do t bashkoheshin n komplotet e Satanit, t gjitha kto i therrnin n shpirt. Konflikti ishte i tmerrshm. Madhsia e tij ishte faji i kombit t Tij, i akuzuesve dhe tradhtarit t Tij, faji i nj bote q dergjej n ligsi. Mkatet e njerzve peshonin rnd mbi Krishtin dhe ndjenja e zemrimit t Perndis ndaj mkatit po ia coptonte zemrn. Imagjinoni At, duke medituar mbi mimin q duhet t paguante pr shpirtin njerzor. N agonin e Tij, Ai mbrthen tokn e ftoht sikur krkon t ndaloj Veten, q t mos ndahet m nga Perndia. Vesa e ftoht e nats bie mbi trupin e prkulur, por Ai nuk e v re. Nga buzt e zbehta i del thirrja e hidhur: "O, Ati Im! N qoft se sht e mundur, largoje kt kup prej Meje." Prap, Ai shton: " Megjithat, jo si dua Un, por si do Ti." Zemra njerzore ka shum nevoj pr keqardhje n vuajtje. Dhe kt Krishti e ndjeu deri n thellsi t qenies s Tij. N agonin supreme t shpirtit, erdhi tek dishepujt e Tij me dshirn e zjarrt pr t dgjuar disa fjal ngushllimi nga ata, q aq shpesh i kishte ngushlluar dhe bekuar dhe i kishte mbrojtur n dhimbje e shqetsime. Ai, q gjithmon kishte gjetur fjal pr t'u bashkuar n dhimbjen e tyre, tani po vuante nj agoni mbinjerzore dhe dshironte t dinte se ata po luteshin pr T dhe pr veten e tyre. Sa e errt dukej ligsia e mkatit! Ishte i tmerrshm tundimi pr ta ln racn njerzore t vuante pasojat e fajit t saj, ndrsa Ai t qndronte i pafajshm para Perndis. Sikur ta dinte se dishepujt e Tij e kuptonin dhe e vlersonin kt, do t ishte forcuar. Ngrihet me prpjekje t dhimbshme dhe shkon duke u lkundur n vendin ku i kishte ln shokt e Tij, por "i gjen n gjum." Po t'i kishte gjetur duke u lutur, do t ishte lehtsuar. Po t kishin krkuar strehim tek Perndia, q t mos i mundnin forcat satanike, Ai do t ishte ngushlluar me besimin e tyre t patundshm. Po ata nuk ia kishin vn veshin paralajmrimit t prsritur: "Rrini zgjuar dhe lutuni." Fillimisht ishin shqetsuar shum kur pan Mjeshtrin e tyre, zakonisht i qet dhe me dinjitet, t luftonte me nj vuajtje q nuk mund ta kuptonin. Ata ishin lutur kur kishin dgjuar thirrjet e fuqishme t Atij q vuante. Nuk kishin qllim ta braktisnin Zotin e tyre, por dukeshin t paralizuar nga nj trullosje, nga e cila mund t ishin shkundur po t vazhdonin t'i

362

luteshin Perndis. Nuk e kuptuan domosdoshmrin e t qenit zgjuar dhe t lutjes s zellshme pr t'i br ball tundimit. Prpara se t fuste kmbt n kopsht, Jezusi u kishte thn dishepujve: "Ju t gjith do t fyheni pr shkakun Tim kt nat." Ata i kishin dhn sigurin m t madhe se do ta ndiqnin n burg dhe n vdekje. Dhe Pjetri i mjer vetbesues kishte shtuar: "Edhe sikur t gjith t fyhen, un jo." - Marku 14:27, 29. Por dishepujt i besonin vetes. Ata nuk pan nga Ndihmsi i fuqishm si i kishte kshilluar Krishti. Prandaj, kur Shptimtari kishte m shum nevoje s kurr pr ngushllimin dhe lutjet e tyre, ata ishin duke fjetur. Vet Pjetri po flinte. Edhe Gjoni, dishepulli i dashur, q ishte mbshtetur n kraharorin e Jezusit, po flinte. Patjetr, dashuria e Gjonit pr Mjeshtrin e tij duhet ta kishte mbajtur zgjuar. Lutjet e tij t devotshme duhet t ishin bashkuar me ato t Shptimtarit t shtrenjt, n momentet e dhimbjes s Tij supreme. lirimtari kishte kaluar gjith natn duke u lutur pr dishepujt e Tij, q besimi i tyre t mos dshtonte. Po t'i bnte tani Jezusi Jakobit dhe Gjonit pyetjen, q i kishte br dikur "Mund t pini nga kupa q do t pi Un dhe t pagzoheni me pagzimin q jam pagzuar Un?" ata nuk do t kishin guxuar t prgjigjeshin, "Po, mundemi." - Mateu 20:22. Dishepujt u zgjuan nga zri i Jezusit, po mezi arritn ta njihnin, kaq shum kishte ndryshuar fytyra e Tij nga ankthi. Duke iu drejtuar Pjetrit, Jezusi tha: "Simon, po fle? Nuk mund t rrije nj or zgjuar? Hapni syt e lutuni q t mos bini n tundim; fryma sht vrtet e gatshme, por mishi sht i dobt." Dobsia e dishepujve t Tij, zgjoi keqardhje tek Jezusi. Ai kishte frik se ata nuk do t mund ta prballonin provn q do t'iu duhej t kalonin kur Ai t tradhtohej dhe t vdiste. Ai nuk i qortoi, por u tha, "Hapni syt e lutuni, q t mos bini n tundim." Edhe n agonin e Tij m t madhe u prpoq t shfajsonte dobsin e tyre. "Fryma sht vrtet e gatshme," tha Ai, "por mishi sht i dobt." Prsri Birin e Perndis e pushtoi agonia mbinjerzore. Duke iu marr mendt dhe i rraskapitur, u apit prsri pr n vendin e betejs s Tij t mparshme. Vuajtja ishte m e madhe se m par. Kur e mbuloi agonia e shpirtit: "Djersa iu kthye n pika t mdha gjaku, q binin prtok." Qiparisi dhe palmat ishin dshmitar t heshtur t ankthit t Tij. Nga degt e tyre plot gjethe binte ves e dendur mbi trupin e Tij t coptuar, sikur natyra po qante pr Krijuesin e saj, q luftonte i vetm me forcat e errsirs. Pak m par Jezusi kishte qndruar si nj kedr i fuqishm, duke i br ball stuhis s kundrshtimit, q pplaste trbimin e saj mbi T. Vullnete kokforta dhe zemra t mbushura me ligsi dhe dinakri ishin prpjekur m kot ta turbullonin dhe mundnin. Ai qndronte me madhshtin e Birit t Perndis. Tani ishte si nj kallam i rrahur dhe i prkulur nga stuhia e egr. Ai po i afrohej prfundimit t puns s Tij si triumfator, q n do hap kishte korrur fitore mbi forcat e errsirs. Tashm i ngritur n lavdi, Ai kishte shpallur se ishte nj me Perndin. Me fjal t rrjedhshme i kishte derdhur Ai kngt e lavdrimit. U kishte folur dishepujve t Tij me kuraj dhe dashuri. Tani kishte ardhur ora e fuqis s errsirs. Tani zri i Tij dgjohej n ajrin e qet t mbrmjes, jo me tone triumfuese, por plot me ankth njerzor. Fjalt e Shptimtarit ran n veshin e dishepujve t prgjumur: "Ati Im, nse nuk sht e mundur q kjo kup t largohet prej Meje pa e pir, u bft vullneti Yt." Impulsi i par i dishepujve ishte q t'i afroheshin; por Ai u kishte thn t qndronin aty me syt hapur, duke u lutur. Kur Jezusi erdhi tek ta, i gjeti akoma duke fjetur. Prsri Ai ndjeu dshir pr shoqri, pr disa fjal nga dishepujt e Tij q do t'i sillnin lehtsim dhe do ta prishnin magjin e errsirs, q e kishte pushtuar. Por syt e tyre ishin rnduar: "Asnjeri prej tyre nuk i prgjigjej." Prania e Tij i zgjoi. Pan fytyrn e njollosur me djersn prej gjaku t agonis dhe u mbushm me

363

frik. Nuk arrinin t kuptonin ankthin e mendjes s Tij. "Fytyra e Tij ishte shfytyruar m tepr se e do njeriu dhe pamja e Tij ishte ndryshe nga ajo e bijve t njeriut." - Isaia 52:14. Jezusi u largua prsri n vendin e veuar dhe ra prmbys i pushtuar nga tmerri i nj errsire t madhe. Njeriu, brenda Birit t Perndis u drodh n at or prove. Tani nuk u lut pr dishepujt q besimi i tyre t mos dshtonte, por pr shpirtin e Tij t tunduar dhe n agoni. Momenti i tmerrshm kishte ardhur, momenti q do t vendoste fatin e bots. Fati i njerzimit po lkundej n peshore. Krishti edhe tani mund t refuzonte ta pinte kupn e caktuar pr njeriun fajtor. Ende nuk ishte shum von. Mund ta fshinte djersn prej gjaku nga balli dhe ta linte njeriun t vdiste n paudhsin e tij. Ai mund t thoshte: Le t marrin shkelsit dnimin pr mkatin e tyre dhe Un t kthehem tek Ati. A do ta pinte Biri i Perndis kupn e hidhur t poshtrimit dhe agonis? A do t paguante i Pafajshmi pasojat e mallkimit t mkatit pr t shptuar fajtort? Fjalt bien, duke u dredhur nga buzt e zbehta t Jezusit: " Ati Im, nse nuk sht e mundur q kjo kup t largohet prej Meje pa e pir, u bft vullneti Yt." Tri her e kishte thn at lutje. Tri her ishte dridhur njerzimi nga sakrifica e fundit kurorzuese. Historia e racs njerzore shfaqet para lirimtarit t bots. Ai shikon se, nse shkelsit e ligjit lihen vetm, ata duhet t vdesin. Sheh pazotsin e njeriut. Sheh fuqin e mkatit. Mjerimet dhe vajtimet e bots s dnuar ngrihen para Tij. Shikon fatin, q i rri varur dhe merr vendimin. Ai do ta shptoj njeriun sado q t'i kushtoj. Pranon pagzimin me gjak, q nprmjet Tij miliona, q jan duke vdekur t marrin jetn e prjetshme. Ai ka ln oborret e qiellit, ku gjithka sht pastrti, lumturi dhe lavdi, pr t shptuar t vetmen dele t humbur, botn q ka rn nga shkelja e ligjit. Nuk do t kthehet nga misioni i Tij. Ai do t jet shlyerja e nj race, q zgjodhi t mkatonte. Lutja e Tij tani shpreh vetm prulje: "Ati Im, nse nuk sht e mundur q kjo kup t largohet prej Meje pa e pir, u bft vullneti Yt." Pasi mori vendimin, ra si i vdekur mbi tok, nga e cila qndronte pak i ngritur. Ku ishin tani dishepujt e Tij, t vendosnin duart butsisht posht koks s Mjeshtrit, i cili mezi qndronte, t'i shplanin ballin t shfytyruar m shum se do bir njeriu? Shptimtari po e ante vet rrugn dhe asnj nga njerzit nuk ishte me T. Por Perndia vuajti me Birin e Tij. Engjjt e pan agonin e Shptimtarit. E pan Zotin e Tyre t rrethuar nga legjione forcash satanike, natyra e Tij ishte rnduar me nj tmerr drithrues t mistershm. N qiell u b heshtje. Nuk u prek asnj harp. Po ta kishin par t vdekshmit habin e ushtrive engjllore, ndrsa shikonin me pikllim t heshtur Atin q largonte rrezet e Tij t drits, t dashuris dhe lavdis nga Biri i Tij i dashur, ata do t kuptonin sa fyes ishte n syt e Tij mkati. Bott e pamkata dhe engjjt qiellor shikonin me interes t thell konfliktin q i afrohej mbylljes. Satani dhe konfederata e tij e s keqes, legjionet besimhumbura, e shihnin me vmendje kt kriz t madhe n veprn e shlyerjes. Fuqit e s mirs dhe s keqes prisnin t shikonin far prgjigje do t merrte Krishti nga lutja e prsritur tri her. Engjjt dshironin t'i sillnin lehtsim Vuajtsit hyjnor, por kjo nuk duhej t ndodhte. Nuk kishte rrug shptimi pr Birin e Perndis. N kt kriz t tmerrshme, ku rrezikohej gjithka, kur kupa misterioze dridhej n duart e Vuajtsit, qiejt u hapn, nj drit shklqeu prmes errsirs s stuhishme t ors s krizs dhe engjlli i fuqishm, q qndron n prani t Perndis, n vendin prej nga ra Satani, erdhi pran Krishtit. Engjlli nuk erdhi t'i merrte kupn nga duart Krishtit, por ta forconte q ta pinte me sigurin e dashuris s Atit. Ai erdhi t'i jepte fuqi Lutsit hyjnor njerzor. I tregoi qiejt e hapur, duke i folur pr shpirtrat q do t shptoheshin si rezultat i vuajtjeve t Tij. E siguroi se Ati i Tij sht m i madh dhe m i fuqishm se Satani, se vdekja e Tij do t prfundonte me disfatn e plot t Satanit dhe mbretria e ksaj bote do t'i jepet shenjtorve t

364

Shum t Lartit. I tha se do t shikonte prpjekjen e shpirtit t Tij dhe do t mbetej i knaqur, sepse do t shikont nj turm t madhe t racs njerzore t shptuar prgjithmon. Agonia e Krishtit nuk prfundoi, por depresioni dhe dekurajimi i Tij u larguan. Stuhia tani kishte rn, por Ai, q ishte objekti i saj u fuqizua ta prballonte trbimin e saj. Doli prej saj i qetsuar dhe i kthjelluar. Nj paqe qiellore qndroi mbi fytyrn e Tij t prgjakur. Ai kishte duruar at, q nuk mund ta duroj asnj qenie njerzore; sepse kishte provuar vuajtjet e vdekjes s do njeriu. Dishepujt q flinin u zgjuan befas nga drita q rrethonte Shptimtarin. Pan engjllin q prkulej mbi Mjeshtrin e rn prmbys. Ata e pan t'i ngrinte kokn Shptimtarit nga kraharori dhe t'ia drejtonte nga qielli. Dgjuan zrin e tij, si nj muzik mrekullisht e mbl, q i fliste fjal ngushllimi dhe shprese. Dishepujt solln ndr mend skenn n malin e shndrrimit. Kujtuan lavdin q kishte rrethuar Jezusin n tempull dhe zrin e Perndis q foli nga reja. Tani ajo lavdi u shfaq prsri dhe nuk patn m frik pr Mjeshtrin e tyre. Ai ishte nn kujdesin e Perndis; nj engjll i fuqishm ishte drguar pr ta mbrojtur. Prsri t lodhur dishepujt bien n at prgjumje t pazakont q i mund. Prsri Jezusi i gjen duke fjetur. Duke i par me dhimbje u thot: "Vazhdoni t flini e t pushoni. Ja, ora po afron dhe Birin e njeriut do ta dorzojn n duart e mkatarve." Pikrisht kur po thoshte kto fjal, dgjoi hapat e turms n krkim t Tij dhe tha: "Ngrihuni, shkojm. Ja ai q do t m tradhtoj, ka ardhur." Asnj gjurm nga agonia e mparshme nuk dukej mbi Jezusin, ndrsa ecte t takonte tradhtarin e Tij. Duke qndruar pran dishepujve, Ai pyeti: "K krkoni?" Ata iu prgjigjn: "Jezusin e Nazaretit." Jezusi u tha, "Un jam Ai." Ndrsa thoshte kto fjal, engjlli q pak m par ishte kujdesur pr Jezusin, u fut midis Tij dhe turms. Nj drit hyjnore ndrioi fytyrn e Shptimtarit dhe nj form pllumbi i bnt hije. N prani t ksaj lavdie hyjnore, turma vrasse nuk mundi t qndronte asnj moment. U stepn, duke u lkundur. Priftrinj, pleqt, ushtart dhe vet Juda, ran si t vdekur prtok. Engjlli u trhoq dhe drita u tret tutje. Jezusi kishte mundsi t'ia mbathte, por ndenji i qet dhe me vetkontroll. Plot lavdi Ai qndronte n mes t asaj bande t ngurtsuar, t rn prmbys n kmbt e Tij. Dishepujt vazhdonin t shikonin t mrekulluar dhe t habitur. Por pamja ndryshoi shpejt. Turma u ngrit. Ushtart romak, priftrinjt dhe Juda, e rrethuan Krishtin. U turpruan pr dobsin e tyre dhe u friksuan se mos iu shptonte. Prsri lirimtari u bri pyetjen: "K krkoni?" Ata patn provn q Ai, i cili qndronte para tyre ishte Biri i Perndis, por nuk donin t bindeshin. Pyetjes, "K krkoni?" prsri iu prgjigjn: "Jezusin e Nazaretit." Ather Shptimtari u tha: "Jua thash q Un jam Ai. Pra nse m krkoni Mua lrini kta t shkojn" dhe tregoi dishepujt. E dinte sa i dobt ishte besimi i tyre dhe u prpoq t'i mbronte nga tundimi dhe prova. Pr ta Ai ishte gati t sakrifikonte Veten. Juda tradhtari nuk e harroi pjesn q duhet t luante. Kur turma hyri n kopsht, ai u priu rrugn, i ndjekur nga kryeprifti. Gjurmuesve t Jezusit ai u kishte dhn nj shenj, duke thn: "At q do t puth, Ai sht. Mbrthejeni." - Mateu 26:48. Tani hiqet sikur nuk ka lidhje me ta. I afrohet Jezusit, i merr dorn si nj mik i afrt. Me fjalt, "Prshndetje, Mjeshtr," e puth disa her dhe duket sikur qan nga keqardhja pr T q sht n rrezik. Jezusi i thot, "O mik, prse ke ardhur?" Zri iu drodh nga dhimbja kur shtoi: "Jud, me puthje po e tradhton Birin e Njeriut?" Kjo thirrje duhej t'i kishte zgjuar ndrgjegjen tradhtarit dhe t'i prekte zemrn kokfort; por nderi, besnikria dhe dashuria njerzore e kishin ln at. Ai qndronte i guximshm dhe sfidues, pa treguar prirje pr t'u zbutur. Ia kishte dorzuar veten Satanit dhe nuk kishte fuqi t'i rezistonte. Jezusi nuk e kundrshtoi puthjen e tradhtarit.

365

Turma u b m e guximshme kur pa Judn t prekte personin e Atij, q kishte marr lavdi n syt e tyre. Tani ata e mbrthyen Jezusin dhe filluan t lidhnin ato duar t muara, q ishin prdorur vetm pr t br mir. Dishepujt kishin menduar se Jezusi nuk do t'i lejonte ta kapnin. Se e njjta fuqi q e kishte br turmn t binte si e vdekur, mund t'i bnte ata t pafuqishm, derisa Ai dhe shokt e Tij t shptonin. Ata u zhgnjyen dhe u zemruan kur pan litart q u solln pr t lidhur duart e Atij q ata donin. N trbimin e tij, Pjetri nxori me nxitim shpatn dhe u prpoq t mbronte Mjeshtrin e tij, por vetm i preu veshin shrbtorit t kryepriftit. Kur Jezusi pa se far ndodhi, liroji duart, megjithse ato ishin shtrnguar fort nga ushtart romak dhe tha: "Lreni, mjaft me kaq!" Preku veshin e plagosur dhe e shroi menjher. Pastaj i tha Pjetrit: "Vre shpatn n vend, sepse t gjith ata q nxjerrin shpatn, prej shpats do t vdesin. Apo mendon se nuk mund t'i lutem Atit t m drgoj tani m shum se dymbdhjet legjione me engjj?" Nj legjion n vend t do dishepulli. Dishepujt menduan, pse nuk shpton Veten dhe neve? Duke iu prgjigjur mendimit t tyre t pashprehur Ai shtoi: "Por si do t prmbushen Shkrimet, q thon se kshtu duhet t ndodh. Mos vall nuk duhet t pi kupn q m ka drguar Ati?" Dinjiteti zyrtar i udhheqsve judenj nuk i pengoi q t bashkoheshin n prndjekjen e Jezusit. Arrestimi i Tij ishte nj shtje shum e rndsishme pr t'iu besuar vartsve t tyre. Priftrinjt dinak dhe pleqt ishin bashkuar me policin e tempullit dhe turmn pr t ndjekur Jezusin n Getsemane. Me far shoqrie ishin bashkuar, nj turm e etur pr shfaqje dhe e armatosur me t gjitha llojet e veglave, sikur po prndiqnin ndonj kafsh t egr! Duke u kthyer nga priftrinjt dhe pleqt, Krishti u nguli shikimin e Tij shqyrtues. Fjalt, q tha, ata nuk do t'i harronin kurr, sa t ishte jeta. Ishin si shigjetat e mprehta t t Gjithpushtetshmit. Me dinjitet Ai tha: "Paskeni dal me shpata e shkopinj si kundr nj kusari apo hajduti. Prdit rrija ulur dhe msoja njerzit n tempull. Kishit t gjitha mundsit t vinit dor mbi Mua, por nuk e bt. Por nata i prshtatet m mir puns suaj." "Kjo sht ora juaj ku sundon errsira." Dishepujt u tmerruan kur pan Jezusin ta lejonte Veten t kapej dhe t lidhej. U fyen q Ai duhet t vuante kt poshtrim ndaj Vetes dhe atyre. Nuk arrinin ta kuptonin sjelljen e Tij dhe e fajsuan q iu nnshtrua turms. N zemrim e frik, Pjetri propozoi q ata t shptonin veten. Duke ndjekur kt sugjerim, "t gjith e lan dhe ikn." Por Krishti e kishte parathn kt braktisje "Ja," u tha Ai, "po vjen ora dhe ka ardhur q ju t shprndaheni secili n punn e vet dhe Mua t m lini vetm. Por prap Un nuk jam vetm, sepse Ati sht me Mua." - Gjoni 16:32.

366

75 Prpara Anas dhe gjyqit t Kajifs Bazuar tek Mateu 26:57-75; 27:1; Marku 14:53-72; 15:1; Luka 22:54-71; Gjoni 18:13-27. Mbi prroin Kedron, buz kopshteve me ullinj dhe npr rrugt e qetuara t qytetit t heshtur, nxitonin ata me Jezusin. Kishte kaluar mesnata dhe britmat e turms s zhurmshme q e shoqronte, shprthenin t mprehta n ajrin e qet. Shptimtari ishte lidhur dhe ruhej mir. Ai lvizte me vshtirsi. Por ata q e kishin kapur e shtynin pr n pallatin e Anas, ish kryepriftit. Ana ishte kreu i familjes s priftrinjve, q kryenin shrbesat dhe n nderim t moshs s tij, ai njihej nga populli si kryeprift. Kshilla e tij krkohej dhe zbatohej si zri i Perndis. Ai duhet ta shihte i pari Jezusin rob t pushtetit priftror. Duhet t ishte i pranishm n shqyrtimin e t burgosurit, nga frika se mos Kajafa, me m pak prvoj, nuk do t arrinte t siguronte qllimin, pr t cilin ata po punonin. Mjeshtria, dinakria dhe mprehtsia e tij duhej t prdoreshin n kt rast, q ndshkimi i Jezusit t ishte i sigurt. Krishtit do t'i bhej gjyqi formalisht para Sinedrit, por para Anas Ai do t'i nnshtrohej nj gjyqi paraprak. Nn sundimin romak, Sinedri nuk mund t zbatonte dnimin me vdekje. Ata vetm mund ta shqyrtonin nj t burgosur dhe ta gjykonin, pr t'u miratuar nga autoritetet romake. Ishte pra e nevojshme q mbi Krishtin t hidheshin akuza, q t konsideroheshin si krim nga autoritetet romake. Duhej gjetur edhe nj akuz, q ta ndshkonte n syt e judenjve. Jo pak nga priftrinjt dhe krert ishin bindur nga msimi i Krishtit dhe vetm frika e prjashtimit nga sinagoga nuk i lejonte ta shpallnin At. Priftrinjt e kujtonin mir pyetjen e Nikodemusit: "A e dnon njeriun Ligji yn, pa e dgjuar m par dhe pa e ditur se far ka br?" - Gjoni 7:51. Kjo pyetje ather e kishte prar kshillin dhe kishte prishur planet e tyre. Jozefi i Arimates dhe Nikodemusi nuk do t thirreshin tani, por kishte t tjer, q mund t guxonin t flisnin n favor t drejtsis. Gjyqi duhej drejtuar n nj mnyr t till, q t'i bashkonte antart e Sinedrit kundr Krishtit. Ishin dy akuza q priftrinjt dshironin t mbanin. Nse Jezusi mund t provohej si blasfemues Ai do t dnohej nga judenjt. Po t fajsohej pr kryengritje, do ta siguronte dnimin e Tij nga romakt. Ana u prpoq t ngrinte akuzn e par. E pyeti Jezusin n lidhje me dishepujt dhe doktrinn e Tij, duke shpresuar se i burgosuri do t thoshte dika q mund t'i jepte material, mbi t cilin t punonte. Ai mendoi t'i nxirrte ndonj pohim pr t provuar se Jezusi po prpiqej t themelonte nj shoqri t fsheht, pr t vendosur mbretrin e re. Pastaj priftrinjt mund ta dorzonin tek romakt si turbullues t paqes dhe shkaktar t kryengritjes. Krishti e lexoi qllimin e priftit si nj libr t hapur. Sikur po lexonte pjesn m t thell t shpirtit t atij q po e pyeste. Ai mohoi se midis Tij dhe ndjeksve t Tij kishte ndonj lidhje t fsheht bashkimi, apo se ata mblidheshin fshehurazi n errsir pr planet e tyre. Ai nuk kishte sekrete n lidhje me qllimet dhe doktrinn e Tij. "Un i kam folur hapur bots," u prgjigj Ai; "Gjithmon kam dhn msim n sinagog dhe n tempull, ku mblidheshin t gjith judenjt dhe nuk kam thn asgj fshehtas." Shptimtari vuri n kontrast mnyrn e Tij t puns me metodat e akuzuesve t Tij. Ata e kishin gjurmuar pr muaj, duke u prpjekur ta zinin n kurth dhe ta sillnin prpara nj gjykate t fsheht, ku me dshmi t rreme t arrinin at q ishte e pamundur n rrug t drejt. Tani po zbatonin qllimin e tyre. Kapja n mesnat nga turma, tallja dhe abuzimi para se t dnohej ose akuzohej, ishte mnyra e punve t tyre. Veprimi i tyre ishte shkelje e ligjit. Rregullat e tyre shpallnin se do njeri duhet t trajtohet si i pafajshm, derisa t provohej faji. Priftrinjt dnoheshin nga vet rregullat e tyre.

367

Ai iu drejtua pyetsit t Tij: "Pse m pyet?" A nuk kishin drguar priftrinjt spiun pr t vzhguar lvizjet e Tij dhe t njoftonin do fjal t Tij? A nuk kishin qen ata t pranishm n do grumbullim njerzish dhe u kishin drguar priftrinjve informacion pr t gjitha ato q Ai kishte thn dhe br? "Pyet ata q dgjuan se far u kam thn," u prgjigj Jezusi; "Ja, kta i din ato q thash Un." Anas heshti nga vendosmria e prgjigjes. Duke patur frik se mos Krishti thoshte dika n lidhje me veprimet e tij, q ai dshironte t'i mbante t fshehura, nuk i tha m asgj kt her. Nj nga rojet e tij, i mbushur me zemrim kur pa Anan t heshtte, e qlloi Jezusin n fytyr, duke i thn, "Kshtu i prgjigjesh kryepriftit?" Krishti iu drejtua qetsisht: "N qoft se fola keq, trego ku sht e keqja, por, nse fola mir, prse m qllon?" Ai nuk foli me fjal hakmarrse. Prgjigjia e Tij e qet erdhi nga nj zemr pa mkat, e duruar dhe e but, q nuk provokohej. Krishti e vuajti thell abuzimin dhe fyerjen. N duart e qenieve q kishte krijuar, dhe pr t cilat po bnte nj sakrific pa kufi, Ai mori gjith paturpsit. Vuajti sipas pastrtis s shenjtris dhe urrejtjes s Tij ndaj mkatit. Gjyqi nga njerz q silleshin si djaj, ishte pr t nj sakrific e vazhdueshme. T ishe i rrethuar nga qenie njerzore nn kontrollin e Satanit ishte e neveritshme pr T. Dhe Ai e dinte se pr nj moment, me nj shprthim t fuqis s Tij hyjnore, mund t'i shtrinte torturuesit e Tij mizor mbi dhe. Kjo e bnte gjyqin m t vshtir pr t'u duruar. Judenjt po prisnin nj Mesia, i cili do t shfaqej me shenja t dukshme. Ata e prisnin, q me nj vullnet sundues Ai t ndryshonte menjher rrjedhn e mendimeve t njerzve dhe t'i detyronte ata t njihnin superioritetin e Tij. N kt mnyr, besonin ata, Ai do t siguronte lartsimin e Tij dhe do t prmbushte shpresat e tyre ambicioze. Prandaj, kur Krishti u trajtua me prbuzje, u tundua thell q shfaqte karakterin e Tij hyjnor. Me nj fjal, Ai me nj vshtrim mund t'i detyronte persekutuesit e Tij t shpallnin se Ai ishte Zot mbi mbretrit, krert dhe priftrinjt e tempullit. Por detyra e Tij e vshtir ishte t mbante pozicionin q kishte zgjedhur pr t qen nj me njerzimin. Engjjt e qiellit shikonin do lvizje q bhej kundr Komandantit t tyre t dashur. Ata mezi prisnin ta lironin Jezusin. Nn Perndin, engjjt ishin t gjithpushtetshm. Nj her, duke iu bindur urdhrit t Krishtit, ata i vran njqind e tetdhjet e pes mij njerz ushtris asiriane brenda nj nate. Duke par skenat e turpshme t gjyqit t Krishtit, sa me lehtsi mund ta shprehnin ata zemrimin, duke i prpir armiqt e Perndis! Por nuk ishin urdhruar t bnin nj gj t till. Ai q mund t'i dnonte armiqt e Tij me vdekje e duroi mizorin e tyre. Dashuria pr Atin e Tij dhe premtimi i Tij, q nga krijimi i bots, q t bhej Mkatmbajtsi, e shtyu t duronte pa u ankuar trajtimin e ashpr t atyre q erdhi t shptonte. Ishte pjes e misionit t Tij t duronte, n form njerzore, gjith talljet dhe prbuzjet q njerzit do t hidhnin mbi T. E vetmja shpres e njerzimit qndronte n nnshtrimin e Krishtit ndaj gjithkaje q mund t duronte nga duart e njerzve. Krishti nuk kishte thn asgj q t'u jepte mundsi prfitimi akuzuesve t Tij; dhe prap ishte i lidhur, se ishte i dnuar. Duhej dhn prshtypja se po zbatohej drejtsia. Ishte e nevojshme t kishte nj form gjyqi ligjor. Kt gj autoritetet duhet ta shpejtonin. Ata e dinin konsideratn q kishin njerzit pr Jezusin dhe friksoheshin se, nse arrestimi i Tij do t bhej me zhurm jasht mund t tentonin ta shptonin. Prsri, nse gjyqi dhe ekzekutimi nuk bheshin menjher, do t vonoheshin nj jav pr shkak t kremtimit t Pashks. Kjo mund t shkatrronte planet e tyre. N sigurimin e dnimit t Jezusit ata vareshin shum nga britmat e turms, shum prej t cilve ishin llumi i Jeruzalemit. Po t vonoheshin nj jav, buja do t ulej dhe kishte t ngjar t fillonte reagimi. Pjesa m e mir e njerzve do t ngrihej n mbrojtje t Krishtit. Shum do t dilnin me

368

dshmi pr shfajsimin e Tij, duke sjell n drit veprat e fuqishme q Ai kishte br. Kjo do t nxiste zemrimin e popullit kundr Sinedrit. Veprimet e tyre do t dnoheshin dhe Jezusi do t lirohej, pr t marr nderim t ri nga turmat. Ather priftrinjt dhe krert e tyre vendosn q para se t bhej i njohur qllimi i tyre, Jezusi t dorzohej n duart e romakve. Por para s gjithave duhej t gjendej nj akuz. Deri tani nuk kishin fituar asgj. Ana urdhroi q Jezusi t ohej te Kajafa. Ky u prkiste saducenjve, disa prej t cilve ishin armiqt m t paprmbajtur t Jezusit. Ai vet, megjithse i mungonte forca e karakterit, ishte po aq i rrept, i pashpirt dhe i paskrupull sa Ana. Nuk do t linte mnyr pa provuar pr ta shkatrruar Jezusin. Ishte mngjes hert dhe shum errsir. Nn dritn e pishtarve dhe fenerve banda e armatosur me t burgosurin e saj ecte drejt pallatit t kryepriftit. Ktu, ndrsa antart e Sinedrit po mblidheshin, Ana dhe Kajafa e pyetn prsri Jezusin, por pa sukses. Kur kshilli u mblodh n salln e gjykimit, Kajafa zuri vend si autoritet drejtues. Nga t dyja ant qndronin gjykatsit dhe ata q ishin t interesuar veanrisht pr gjyqin. Ushtart romak ishin vendosu n platformn posht fronit. N kmb t fronit qndronte Jezusi. Mbi T ishte ngulitur vshtrimi i gjith turms. Tensioni ishte i madh. Nga t gjith njerzit vetm Ai ishte i qet dhe i patrazuar. Vet ajri q e rrethonte dukej se ishte prshkuar nga nj ndikim hyjnor. Kajafa e kishte konsideruar Jezusin si rivalin e tij. Prkushtimi i njerzve pr t dgjuar Shptimtarin dhe gatishmria e tyre e dukshme pr t pranuar msimet e Tij, kishte ngjallur nj xhelozi t hidhur te kryeprifti. Por, ndrsa e shikonte tani t burgosurin, Kajafa u shtang nga admirimi pr pamjen e Tij fisnike dhe plot dinjitet. E pushtoi bindja se ky njeri ishte i ngjashm me Perndin. Por nj ast m mbrapa, e largoi me prbuzje kt mendim. Menjher u dgjua zri i tij me tone tallse dhe kryelart t'i krkonte Jezusit t bnte nj nga mrekullit e Tij t fuqishme para tyre. Por fjalt e tij ran mbi veshin e Shptimtarit si t mos i kishte dgjuar. Njerzit krahasonin sjelljen e acaruar dhe t lig t Anas dhe Kajafs me mbajtjen madhshtore dhe t qet t Jezusit. Edhe n mendjet e asaj turme t ngurtsuar lindi pyetja: A mund t dnohet si kriminel ky njeri me prezence t perndishme? Duke par ndikimin q po krijohej, Kajafa e shpejtoi gjyqin. Armiqt e Jezusit ishin shum t shqetsuar. Ata synonin t siguronin dnimin e Tij, por nuk dinin si ta arrinin kt. Antart e kshillit ishin ndar midis farisenjve dhe saducenjve. Midis tyre kishte nj armiqsi dhe konflikt t egr. Disa pika t diskutueshme ata nuk guxonin t'i preknin nga frika se mos grindeshin. Vetm me disa fjal Jezusi mund t'ua nxiste paragjykimet kundr njri-tjetrit dhe ta largonte zemrimin e tyre nga Vetja. Kajafa e dinte kt dhe dshironte ta shmangte lindjen e nj znke. Kishte shum dshmitar q provonin se Krishti kishte akuzuar priftrinjt dhe skribt, se i kishte quajtur hipokrit dhe vrass; por nuk ishte me vend t silleshin kto dshmi. Saducenjt n mosmarrveshjet e tyre t mprehta me farisenjt kishin prdorur kundr tyre t njjtn gjuh. Dhe nj dshmi e till nuk do t kishte pesh te romakt, t cilve u ishin neveritur pretendimet e farisenjve. Kishte prova t mjaftueshme se Jezusi nuk i kishte respektuar traditat e judenjve dhe kishte folur pa nderim pr shum nga shrbesat e tyre. Por, prsa i prkiste tradits, farisenjt dhe saducenjt haheshin shum me fjal dhe kjo prov nuk do t kishte shum vler pr romakt. Armiqt e Krishtit nuk guxuan ta akuzonin pr thyerjen e Sabatit, se mos shqyrtimi shfaqte karakterin e puns s Tij. Po t nxirreshin n pah mrekullit e Tij shruese, qllimi i priftrinjve do t dshtonte. Dshmitar t rrem ishin bler pr t akuzuar Jezusin se Ai nxiste kryengritje dhe krkonte t krijonte nj qeveri t veant. Por dshmia e tyre doli e paqart dhe nuk prputhej. Duke iu nnshtruar shqyrtimit, ata i fallsifikuan pohimet e tyre.

369

N fillimet e shrbimit t Tij, Krishti kishte thn: "Shkatrrojeni kt tempull dhe Un do ta ngre prsri n tri dit." Me gjuhn e figurshme t profecis Ai kishte parathn vdekjen dhe ringjalljen e Tij. "Ai fliste pr tempullin e trupit t Vet." - Gjoni 2:19, 21. Kto fjal judenjt i kishin marr me kuptimin e tyre t par, sikur kishin t bnin me tempullin e Jeruzalemit. Nga gjithka q kishte thn Krishti, priftrinjt nuk gjenin dot asgj q t'ia kundrvinin, prvec ksaj. Duke i keqinterpretuar kto fjal shpresonin t prfitonin. Romakt ishin angazhuar n rindrtimin dhe zbukurimin e tempullit dhe ishin krenar pr kt. do prbuzje e treguar ndaj saj ngjallte zemrimin e tyre. Ktu mund t puqeshin romakt, judenjt, farisenjt dhe saducenjt, sepse t gjith e nderonin shum tempullin. Pr kt shtje u gjetn dy dshmitar, dshmit e t cilve nuk ishte aq kontradiktore sa ajo e t mparshmve. Njri prej tyre, q ishte paguar t akuzonte Jezusin, deklaroi: "Ky ka thn: 'Un mund ta shkatrroj tempullin e Perndis e ta ndrtoj brenda tri ditsh.'" Kshtu u keqpohuan fjalt e Krishtit. Po t ishin njoftuar saktsisht si i kishte thn Ai, ato nuk do t mund t siguronin dnimin e Tij edhe nga vet Sinedri. Po t kishte qen Jezusi thjesht nj njeri, si pretendonin judenjt, deklarata e Tij do t kishte treguar nj shpirt t paarsyeshm e mburravec, por nuk mund t interpretohej si blasfemi. Megjithse e keqparaqitur nga dshmitart e rrem, fjalt e Tij nuk prmbanin asgj, q mund t quhej nga romakt krim, q meriton vdekjen. Jezusi dgjonte me durim dshmit e pavrteta. Asnj fjal nuk tha pr t'u vetmbrojtur. M n fund, akuzuesit u ngatrruan, u turbulluan dhe u trbuan. Gjyqi nuk po prparonte. Dukej se komploti i tyre po dshtonte. Kajafa u dshprua. Vetm nj gj kishte mbetur. Krishti duhej t detyrohej t dnonte Veten. Kryeprifti filloi t fliste nga froni i gjykimit, me fytyr t shprfytyruar nga zemrimi, me nj z dhe sjellj q tregonte qart se po t kishte pushtet, do ta kishte shembur prtok t burgosurin para tij. "Nuk po jep asnj prgjigje?" brtiti ai. "'sht kjo q dshmojn kta kundr Teje?" Jezusi ruajti qetsin. "U shtyp dhe u keqtrajtua, por nuk e hapi gojn: Si nj qengj q e ojn n thertore, si nj dele e heshtur para atyre q e qethin, nuk e hapi gojn." - Isaia 53:7. M n fund Kajafa, duke ngritur dorn e djatht drejt qiellit, iu drejtua Jezusit n formn e nj betimi solemn: "Po t v n be prpara Perndis s gjall q t na thuash nse Ti je Krishti, Biri i Perndis." Ndaj ksaj thirrjeje Krishti nuk mund t heshtte. Kishte nj koh pr t heshtur dhe nj koh pr t folur. Ai nuk kishte folur deri kur e pyetn drejtprdrejt. E dinte se po t prgjigjej tani, vdekja e Tij do t ishte e sigurt. Por thirrja ishte br nga autoriteti m i lart i njohur i kombit dhe n emr t Shum t Lartit. Krishti nuk do t harronte t tregonte respektin e duhur pr ligjin. Pr m tepr, po pyetej marrdhnia e Tij me Atin. Ai duhej ta shpallte hapur karakterin dhe misionin e Tij. Jezusi u kishte thn dishepujve t Tij: "Kushdo q do t m pranoj Mua para njerzve, edhe Un do ta pranoj para Atit." - Mateu 10:32. Tani nprmjet shembullit t Tij e prsriti msimin. do vesh u b gati t dgjonte dhe do sy u ngul n fytyrn e Tij kur Ai po prgjigjej: "Ti po e thua." Nj drit qiellore u duk se ndrioi fytyrn e Tij t zbeht, ndrsa shtoi, "Megjithat, po ju them, q tani e tutje do ta shihni Birin e njeriut t ulur nga e djathta e t Fuqishmit dhe duke ardhur mbi ret e qiellit." Pr nj moment hyjnia e Krishtit shprtheu prtej maskimit t Tij njerzor. Kryeprifti u tremb para syve deprtues t Shptimtarit. Ai vshtrim iu duk se lexoi mendimet e tij t fshehta dhe i dogji n shpirt. Kurr m pas nuk e harroi ai at vshtrim prshkues t Birit t prndjekur t Perndis.

370

"Q tani e tutje" tha Jezusi "do ta shihni Birin e njeriut t ulur nga e djathta e t Fuqishmit dhe, duke ardhur mbi ret e qiellit." Me kto fjal Krishti paraqiti t kundrtn e asaj skene q po ndodhte. Ai, Zoti i jets dhe lavdis, do t ulej n t djathtn e Perndis. Ai do t ishte gjykatsi i gjith toks dhe askush nuk mund t kthente vendimin e Tij. do gj e fsheht do t nxirrej n dritn e fytyrs s Perndis dhe mbi do njeri do t binte gjykimi sipas veprave t tij. Fjalt e Krishtit e tronditn kryepriftin. Mendimi se do t kishte nj ringjallje t t vdekurve, kur t gjith t qndronin para Perndis, pr t'u shprblyer sipas veprave t tyre, ishte nj mendim terrorizues pr Kajafn. Ai nuk donte t besonte se n t ardhmen do t merrte dnim sipas veprave t tij. Prpara mendjes i vrshuan si panoram skenat e gjykimit prfundimtar. Pr nj moment pa spektaklin e frikshm t varreve q jepnin t vdekurit e tyre me sekretet q ai kishte shpresuar t fshiheshin prgjithmon. Pr nj ast ndjeu sikur qndronte para Gjykatsit t prjetshm. Syt e Tij q shohin gjithka, lexonin shpirtin e tij, duke nxjerr n drit mistere, q mendonte t'i kishte fshehur me t vdekurit. Skena u zhduk nga pamja e priftit. Fjalt e Krishtit e ndrpren menjher at saduce. Kajafa e kishte mohuar doktrinn e ringjalljes, gjykimit dhe jets s ardhshme. Tani u mend nga trbimi satanik. Ky njeri, nj i burgosur, po sulmonte teorit e tij m t dashura? Duke shqyer petkun, n mnyr q njerzit t shikonin tmerrin e tij t shtirur, ai krkoi q pa diskutime t mtejshme, i burgosuri t dnohej pr blasfemi. "Prse na duhen ende dshmitar?" tha ai. "Ja, tani e dgjuat blasfemin e Tij. far mendoni?" Dhe t gjith e dnuan. Bindja e przier me pasion e shtyu Kajafn t bnte at q bri. Ai ishte trbuar me veten q besonte fjalt e Krishtit dhe n vend q t shqyente zemrn nn ndjenjn e thell t s vrtets dhe t pranonte q Jezusi ishte Mesia, grisi rrobat e tij priftrore me nj kundrshtim t vendosur. Ky akt ishte shum domethns. Me kt akt t br, pr t ndikuar gjyqtart dhe pr t siguruar dnimin e Krishtit, kryeprifti kishte dnuar veten. Sipas ligjit t Perndis ai zhvlersohej nga priftria. Kishte shpallur mbi veten dnimin me vdekje. Nj kryeprift nuk duhet t'i gris rrobat e tij. Sipas ligjit levit, kjo ndalohej me dnim me vdekje. N asnj rrethan apo rast, nuk duhet ta griste prifti rrobn e tij. Ishte zakon pr judenjt q rrobat t shqyeshin n vdekjen e shokve, por priftrinjt nuk duhet ta ndiqnin kt zakon. Krishti i kishte dhn Moisiut nj urdhrim t veant n lidhje m kt.- Levitiku 10:6. Gjithka q vishej nga priftrinjt duhet t ishte e plot dhe pa njoll. Me kto rroba t bukura zyrtare prfaqsohej karakteri i antisimbolit t madh, Jezus Krishtit. Asgj, prve prsosmris, n veshje dhe sjellje, n fjal dhe frym, s'mund t ishte e pranueshme pr Perndin. Ai sht i shenjt dhe lavdia e prsosmria e Tij duhet t prfaqsohen nga shrbime toksore. Asgj, prve prsosmris, nuk mund ta prfaqsonte si duhet shenjtrin e shrbimeve qiellore. Njeriu i kufizuar mund t shqyente zemrn, duke treguar nj shpirt t penduar dhe t prulur. Perndia do ta kuptonte kt. Por rrobat priftrore nuk duhet t griseshin, sepse kjo do t gjymtonte prfaqsimin e gjrave qiellore. Kryeprifti q guxonte t paraqitej n detyrn e shenjt dhe t merrej me shrbesn n shenjtrore, me nj rrob t grisur, shikohej sikur t ishte ndar nga Perndia. Duke e grisur petkun ai e prjashtoi veten nga t qnit nj karakter prfaqsues. Ai nuk pranohej m nga Perndia si prift shrbese. Ky veprim, i shfaqur nga Kajafa, tregoi pasionin dhe paprsosmrin njerzore. Duke grisur rrobat e tij, Kajafa e bri t pavlefshm ligjin e Perndis, q t ndiqte traditat e njerzve. Nj ligj i br nga njerzit parashikonte se n raste blasfemie, prifti mund t'i griste rrobat i tmerruar nga mkati dhe t ishte i pafajshm. Kshtu ligji i Perndis u zhvlersua nga ligji i njerzve.

371

do veprim i kryepriftit u pa me vmendje nga njrzit dhe pr t krijuar efekt, Kajafa vendosi t tregonte devotshmrin e tij. Por me kt akt q kishte pr qllim t akuzonte Krishtin, ai po poshtronte At, pr t cilin Perndia kishte thn: "Emri Im sht n T." - Eksodi 23:21. Ai vet po bnte blasfemi. Duke qndruar nn dnimin e Perndis, ai shpalli dnim kundr Krishtit si blasfemues. Kur Kajafa shqeu rrobat, veprimi i tij tregonte vendin q kombi hebre ktej e tutje do t zinte para Perndis. Populli, dikur i preferuar i Perndis po e ndante veten nga Perndia dhe po bhej shpejt nj popull i mohuar nga Zoti. Kur Krishti mbi kryq brtiti: "Mori fund" (Gjoni 19:30), dhe perdja e tempullit u nda m dysh, Vzhguesi i Shenjt deklaroi se populli hebre e kishte hedhur posht At, q ishte antisimboli i gjith simboleve t tyre, substanca e gjith hijeve t tyre. Izraeli u nda nga Perndia. Kajafa bri mir q shqeu rrobat e tij t detyrs, t cilat nnkuptonin se ai pretendonte t ishte prfaqsuesi i Priftit t Lart; sepse ato nuk kishin m kuptim pr t apo pr njerzit. Kryprifti bri mir q i grisi rrobat nga tmerri pr veten dhe popullin e tij. Sinedri e shpalli Jezusin fajtor; por ishte n kundrshtim me ligjin hebre t gjykoje nj t burgosur natn. N lidhje me dnimin ligjor nuk mund t bhej asgj, prvese ditn dhe prpara nj mbledhjeje t plot t kshillit. Pavarsisht nga kjo, Shptimtari u trajtua si nj kriminel i dnuar dhe u dorzua ta abuzonin qeniet njerzore m t poshtra dhe m t ulta. Pallati i kryepriftit rrethohej nga nj oborr i hapur, n t cilin ushtar dhe turma njrzish ishin mbledhur. Nprmjet ktij oborri Jezusi u ua n dhomn e rojeve dhe, nga do an ndeshej me talljet pr pohimin e Tij si Bir i Perndis. Fjalt e Tij: "i ulur nga e djathta e t Fuqishmit," dhe "duke ardhur mbi ret e qiellit," prsriteshin me prqeshje. Kur qndronte n dhomn e rojeve, duke pritur gjyqin e Tij ligjor, Ai ishte i pambrojtur. Turma injorante kishte par mizorin, me t ciln Ai ishte trajtuar para kshillit dhe, nga kjo merrnin liri t shfaqeshin gjith tiparet satanike t natyrs s tyre. Fisnikria e Krishtit dhe qndrimi i Tij prej perndie i trbonte. Butsia, pafajsia, durimi i Tij madhshtor, i mbushte me urrejtje, e cila vinte nga Satani. Mshira dhe drejtsia u shkeln me kmb. Asnjher ndonj kriminel nuk ishte trajtuar n mnyr aq njerzore sa Biri i Perndis. Por nj ankth m i mpreht ia au zemrn Krishtit. Goditja q ishkaktoi dhimbjen m t thell nuk vinte nga dora e armikut. Ndrsa po duronte talljen e shqyrtimit para Kajafs, Krishti ishte mohuar nga vet dishepujt e Tij. Pasi e braktisn Mjeshtrin e tyre n kopsht, dy nga dishepujt kishin guxuar t ndiqnin, n nj far largsie turmn, q kishte marr Jezusin. Kta dishepuj ishin Pjetri dhe Gjoni. Priftrinjt e dalluan Gjonin si nj nga dishepujt e mirnjohur t Krishtit dhe e lejuan n sall, duke shpresuar se po t ishte dshmitar n poshtrimin e Udhheqsit t tij, do ta prbuzte iden se nj i till ishte Biri i Perndis. Gjoni foli n favor t Pjetrit dhe bri q edhe ai t hynte. N oborr ishte ndezur nj zjarr, sepse ishte ora m e ftoht e nats, pak para agimit. Nj grup iu afrua zjarrit dhe Pjetri me paturpsi zuri vend me ta. Nuk donte ta njihnin si dishepull t Jezusit. Duke u pzier i shkujdesur me turmn, shpresoi ta merrnin si nj nga ata q e kishin sjell Jezusin n sall. Por, kur drita flakroi n fytyrn e Pjetrit, portierja i hodhi nj vshtrim hulumtues. Ajo q e kishte vn re kur ai kishte hyr me Gjonin, dalloi vshtrimin e brengosur n fytyrn e tij dhe mendoi se ai mund t ishte nj dishepull i Jezusit. Ajo ishte gjithashtu nj nga shrbtoret e shtpis s Kajafas dhe ishte kurioze t dinte. I tha Pjetrit: "A nuk je edhe ti nj nga dishepujt e ktij Njeriu?" Pjetri u tremb dhe u hutua. Syt e t tjerve u nguln mbi t. Ai bri sikur nuk e kuptoi, por ajo ishte kmbngulse dhe u tha atyre rrotull se ky njeri ishte me Jezusin. Pjetri u

372

detyrua t prgjigjej dhe tha i nxehur: "Grua, un nuk e njoh At." Ky ishte mohimi i par dhe menjher kndoi gjeli. O Pjetr, sa shpejt u turprove nga Mjeshtri yt! Sa shpejt e mohove Zotin tnd! Dishepulli Gjon, kur hyri n salln e gjykimit, nuk u prpoq ta fshihte faktin se ai ishte nj ndjeks i Krishtit. Ai nuk u przie me njerzit e ashpr q fyenin Mjeshtrin e tij. At nuk e pyetn, sepse nuk mori nj karakter t rrem dhe e la veten t rrezikuar ndaj dyshimit. Krkoi nj qoshe t veuar larg vshtrimit t turms,por sa m afr Jezusit q t ishte e mundur. Prej ktej mund t shikonte dhe t dgjonte gjith 'ka ndodhte n gjyqin e Zotit t tij. Pjetri nuk e kishte paramenduar q t mos e zbulonte karakterin e tij. Duke marr nj shprehje mosprfillse, ai e kishte vn veten n tokn e armikut dhe ishte br pre e leht e tundimit. Po t ishte thirrur t luftonte pr Mjeshtrin e tij, do t kishte qen nj ushtar guximtar. Po kur iu drejtua gishti i prbuzjes, ai u tregua frikacak. Shum q nuk tuten nga nj luft aktive pr Zotin, detyrohen nga talljet t mohojn besimin e tyre. Duke u shoqruar me ata, t cilt duhet t'i shmangin, e vendosin veten n rrugn e tundimit. Ata e ftojn armikun t'i tundoj dhe shtyhen t thon dhe t bjn at, pr t ciln n rrethana t tjera, nuk do t kishin qen kurr fajtor. Dishepulli i Krishtit, q n ditt tona e fsheh besimin e tij nga frika e vuajtjes apo qortimit, mohon Zotin ashtu si bri Pjetri n ndrtesn e gjykimit. Pjetri u prpoq t mos tregonte interes n gjyqin e Zotit t tij, por zemra i smbonte nga dhimbja, ndrsa dgjonte talljet mizore dhe shikonte abuzimin q po vuante. Pr m tepr, ishte i habitur dhe i zemruar q Jezusi duhet ta poshtronte Veten dhe ndjeksit e Tij, duke iu nnshtruar nj trajtimi t till. N mnyr q t fshihte ndjenjat e vrteta, ai u prpoq t bashkohej me prndjeksit e Jezusit n shakat e tyre t parakohshme. Por kjo shfaqje ishte jo e natyrshme. Ai po luante nj gnjeshtr dhe, ndrsa prpiqej t fliste mosprfills, nuk mund t'i prmbante shfaqjet e zemrimit ndaj abuzimit, q po mbulonte Mjeshtrin e Tij. Vmendja u prqendrua tek ai pr her t dyt dhe u akuzua prsri se ishte ndjeks i Jezusit. Tani ai u betua: "Nuk e njoh at Njeri." Prsri iu dha nj mundsi. Kaloi nj or, kur njri nga shrbtort e kryepriftit, i afrm i atij q Pjetri i preu veshin, e pyeti: "A nuk t pash n kopsht me T?" "Sigurisht q je nj nga ata, sepse je galileas edhe nga e folura." Nga kjo Pjetri u hodh prpjet i trbuar. Dishepujt e Jezusit dalloheshin pr pastrtin e gjuhs. Pr t gnjyer plotsisht at q e pyeti dhe pr t justifikuar karakterin e shtirur, Pjetri tani e mohoi Mjeshtrin e tij me mallkime dhe betime. Prsri kndoi gjeli. Ather Pjetri e dgjoi dhe iu kujtuan fjalt e Jezusit: "Para se gjeli t kndoj dy her, ti do m mohosh tri her." - Marku 14:30. Ndrsa mallkimet poshtruese ishin t freskta n buzt e Pjetrit dhe zri i jerr i gjelit ende i kumbonte n vesh, Shptimtari u kthye nga gjykatsit e Tij t vrenjtur dhe i hodhi nj vshtrim t plot dishepullit t Tij t mjer. N t njjtn koh syt e Pjetrit u kthyen nga Mjeshtri i tij. N at shprehi t but ai lexoi dhimbje dhe keqardhje t thell, por jo zemrim. Pamja e asaj fytyre t zbeht e t prvuajtur, ato buz t dredhura, ai vshtrim i dhembshur dhe fals, ia shpuan zemrn si nj shigjet. Ndrgjegjia iu zgjua. Memoria iu gjallrua. Pjetri solli n mendje premtimin pak or para se t shkonte me Zotin n burg dhe n vdekje. Ai kujtoi hidhrimin kur Shptimtari i tha n dhomn e siprme se at nat ai do ta mohonte tri her. Pjetri sapo kishte shpallur q nuk e njihte Jezusin, por tani e kuptoi me pikllim t hidhur sa mir e njihte Zoti i tij, me sa prpikmri ia kishte lexuar zemrn, pavrtetsia e s cils ishte e panjohur edhe pr t vet. Nj dallg kujtimesh vrshuan mbi t. Mshira e mbl e Shptimtarit, mirsia dhe pritja e gjat e vuajtur e Tij, butsia dhe durimi ndaj gabimeve t dishepujve, gjithka iu rikthye. Solli ndr mend paralajmrimin: "Simon, dgjo, Satani dshiron t'iu kaloj n shosh si grurin, por Un jam

373

lutur pr ty q besimi yt t mos dobsohet." - Luka 22:31, 32. Reflektoi me tmerr mbi mosmirnjohjen, falsitetin dhe dshmin e tij t rreme. Shikoi edhe njher Mjeshtrin dhe pa dorn prdhosse t ngrihej ta godiste n fytyr. I pazoti pr ta duruar m gjat skenn, u turr zemrthyer prjashta nga ndrtesa Vazhdoi t ecte n vetmi dhe errsir, pa ditur dhe pa e vrar mendjen se pr ku. M n fund u gjet n Getsemane. Pamja e disa orve m prpara iu shfaq e gjall. Fytyra e prvuajtur e Zotit t tij, e prlyer me djersn e prgjakur dhe e tronditur nga ankthi, iu fanit prpara. Kujtoi me keqardje t hidhur se si Jezusi kishte qar dhe ishte lutur n agoni vetm, ndrsa ata, q duhet t ishin bashkuar me T n at or prove, flinin. Kujtoi detyrn q iu la Ai: "Rrini zgjuar dhe lutuni q t mos bini n tundim." - Mateu 26:41. Pa prsri skenn n salln e gjyqit. Ishte tortur, pr zemrn q i pikonte gjak, fakti q ai i kishte shtuar barrn m t rnd poshtrimit dhe hidhrimit t Shptimtarit. Pikrisht n vendin ku Jezusi i kishte derdhur Atit shpirtin e Tij n agoni, Pjetri ra prmbys me fytyr dhe dshiroi t vdiste. Duke fjetur, pasi Jezusi i krkoi t rrinte zgjuar e t lutej, Pjetri prgatiti rrugn pr mkatin e tij t madh. T gjith dishepujt, duke fjetur n at or kritike, ndihmuan n humbjen e tyre t madhe. Krishti e dinte provn e tmerrshme t zjarrit, npr t ciln do t kalonin. E dinte se si Satani do t punonte pr t'u paralizuar shqisat q t ishin t paprgatitur pr provn. Prandaj i paralajmroi. Po t'i kalonte ato or n kopsht, duke ndenjur zgjuar dhe duke u lutur, Pjetri nuk do t lihej t mbshtetej n fuqin e tij t dobt. Nuk do ta kishte mohuar Zotin e tij. Nse dishepujt do t kishin ndenjur zgjuar me Krishtin n agonin e Tij, do t ishin prgatitur pr t par vuajtjen e Tij n kryq. Do ta kishin kuptuar deri diku natyrn e ankthit t Tij mbyts. Do t kishin qen n gjendje t kujtonin fjalt e Tij q parathan vuajtjet, vdekjen dhe ringjalljen e Tij. N mes t zymtsis s ors m t vshtir, ca rreze shprese do ta kishin ndriuar errsirn dhe do ta kishin mbajtur besimin. Sapo zbardhi dita, Sinedri u mblodh srisht dhe Jezusi u risoll n dhomn e kshillit. Ai e shpalli veten Bir t Perndis dhe ata i interpretuan kto fjal si akuz kundr Tij. Por nuk mund ta dnonin pr kt, sepse shum prej tyre nuk kishin qen t pranishm n mbledhjen gjat nats dhe nuk i kishin dgjuar fjalt e Tij. Gjithashtu e dinin se gjykata romake nuk do t gjente n to asgj q t meritonte vdekjen. Por po t'i dgjonin prsri ato fjal nga goja e Tij, mund t'ia arrinin qllimit. Pretendimin e Tij se ishte Mesia ata mund ta interpretonin si deklarat politike pr kryengritje. "A je Ti Krishti?" i than ata, "na e thuaj." Po Krishti qndronte i heshtur. Vazhduan ta bombardonin me pyetje. M n fund me tone t nj pathosi vajtues Ai u prgjigj: "Po t'iu them, ju nuk do t besoni dhe po t'iu pyes nuk do t prgjigjeni, as nuk do t m lini t shkoj." Po q t mos t'i linte pa shkak, shtoi paralajmrimin e rnd:"Q tani e tutje, Biri i njeriut do t ulet n t djatht t fuqis s Perndis." "A je pra Ti Biri i Perndis?" e pyetn t gjith njzri. Ai u tha: "Ju po e thoni q Un jam." Ata ulritn: "Pse na u dashkan ende dshmi? Ne vet e dgjuam prej gojs s Tij." Kshtu nga dnimi i tret i autoriteteve judease, Jezusi duhet t vdiste. Ajo 'ka nevojitej tani, menduan ata, ishte q ky dnim t miratohej nga romakt dhe Ai t dorzohej n duart e tyre. Pastaj erdhi skena e tret e abuzimit dhe talljes, m e keqe se ajo e turms injorante, n pranin e priftrinjve dhe krerve dhe me lejen e tyre. Nga zemrat e tyre ishte larguar do ndjenj keqardhjeje dhe njerzie. N qoft se argumentet ishin t dobta dhe nuk arrinin ta shuanin zrin e Tij, kishin arm t tjera, si ato q ishin prdorur gjith kohs pr t heshtur heretikt. Kto ishin vuajtja, dhuna dhe vdekja.

374

Kur gjykatsit shpalln dnimin e Jezusit, njerzit i kapi nj trbim satanik. Ulrimat e zrave ishin si ato t bishave t egra. Turma u turr drejt Jezusit, duke brtitur: 'Ai sht fajtor,' 'Vriteni!' Po t mos kishin qen ushtart romak, Jezusi nuk do t kishte mbetur gjall pr t'u kryqzuar n kryqin e Kalvarit. Do t ishte shqyer copash para gjykatsve t Tij, po t mos kishin ndrhyr autoritetet romake dhe ta kishin prmbajtur me forcn e armve dhunn e turms. Pagant u zemruan me trajtimin brutal t nj njeriu kundr t cilit nuk ishte provuar asgj. Ushtart romak deklaruan se judenjt, duke shpallur dnim mbi Jezusin, po shkelnin pushtetin romak dhe se ishte edhe kundr ligjit t judenjve t dnoje nj njeri me vdekje mbshtetur vetm n dshmin e tij. Kjo ndrhyrje e qetsoi pak procedurn penale. Por pr udhheqsit judeas nuk ekzistonte mshira apo turpi. Priftrinjt dhe krert e kishin harruar dinjitetin e detyrs s tyre dhe e akuzonin Birin e Perndis me epitete t ndyra. E tallnin pr baban e Tij. Ata deklaronin se supozimi i Tij se ishte Mesia bnte q Ai t meritonte vdekjen m t turpshme. Njerzit m t shthurur u przien n akuzimin e turpshm t Shptimtarit. Mbi kok iu hodh nj rrob e vjetr dhe persekutuesit e Tij e qlluan n fytyr, duke i thn: "Na e zbulo me profeci, o Krisht, kush t goditi?" Kur ia hoqn petkun, nj maskara i mjer e pshtyu n fytyr. Engjjt e Perndis shnuan me besnikri do vshtrim fyes, fjal dhe veprim kundr Komandantit t tyre t dashur. Nj dit njerzit e ult, q e prbuzn dhe e pshtyn fytyrn e qet dhe t zbeht t Krishtit, do t shohin lavdin e saj t rrezatoj m me shklqim se dielli.

375

76 Juda Historia e Juds paraqet fundin e trishtuar t nj jete, q mund t ishte nderuar nga Perndia. Po t kishte vdekur prpara udhtimit t fundit pr n Jeruzalem, Juda do t ishte vlersuar si nj njeri, q meritonte nj vend midis t dymbdhjetve dhe mungesn e t cilit do ta ndjenin shum. Neveria, q e ka ndjekur at prgjat shekujve nuk do t kishte ekzistuar, po t mos ishin shfaqur ato tipare n fund t historis s tij. Por kishte nj qllim q karakteri i tij iu zbulua bots. Do t bhej paralajmrim pr t gjith q si ai, do t tradhtonin besimet e shenjta. Pak para Pashks, Juda prsriti kontratn e tij me priftrinjt pr t dorzuar Jezusin n duart e tyre. M pas u rregullua q Shptimtari t ohej n nj nga vendet e Tij t pushimit pr meditim dhe lutje. Q nga festa n shtpin e Simonit, Juda kishte mundsi t reflektonte mbi veprn q kishte rn dakord t bnte, por qllimi i tij nuk ndryshoi. Pr tridhjet monedha argjendi, mimi i nj skllavi, ai ia shiti Zotin e lavdis turpit dhe vdekjes. Juda kishte nga natyra nj dashuri t fort pr paran, por asnjher nuk kishte qen aq i korrutpuar sa t bnte nj vepr t till. Ai kishte nxitur frymn e keqe t kopracis derisa ishte br motivi udhheqs i jets s tij. Dashuria pr pasuri e tejkalonte dashurin e tij pr Krishtin. Duke u kthyer n skllav t nj vesi, ia dha veten Satanit, pr t'i shkuar deri n fund mkatit. Juda u bashkua me dishepujt, kur turmat ndiqnin Krishtin. Msimet e Shptimtarit u preknin zemrat dhe ata mrekulloheshin me fjalt e Tij t thna n sinagog, buz detit apo mbi mal. Juda pa tufn e smur, t al, t verbr t Jezusit nga gjith fshatrat e qytetet. Ai pa ata q ishin duke vdekur t shtrir n kmbt e Tij. Ai ishte dshmitar i veprave t fuqishme t Shptimtarit kur shronte t smurt, largonte demont dhe ngrinte t vdekurit. E ndjeu n personin e Tij provn e fuqis s Krishtit. E pranoi msimin e Krishtit si superior mbi t gjitha ato q kishte dgjuar. E deshi Msuesin e Madh dhe dshiroi t ishte me T. Ndjeu nj dshir pr t'u ndryshuar n karakter dhe jet dhe shpresonte ta provonte kt duke e lidhur veten me Jezusin. Shptimtari nuk e sprapsi Judn. Ai i dha nj vend n mes t dymbdhjetve. I besoi t bnte detyrn e nj evangjelisti. E veshi me fuqi pr t shruar t smurt dhe pr t nxjerr jasht djajt. Por Juda nuk arriti n pikn e dorzimit t plot t vetes tek Jezusi. Nuk hoqi dor nga ambiciet e tij materiale apo nga dashuria pr para. Kur pranoi pozicionin e nj shrbtori t Krishtit, nuk e vuri veten nn brumosjen hyjnore. Ndjeu se mund t'i mbante gjykimin dhe opinionet e tij dhe kultivoi nj prirje pr t kritikuar dhe akuzuar. Juda vlersohej shum nga dishepujt dhe kishte ndikim t madh mbi ta. Ai vet kishte mendim t lart pr cilsit e tij dhe i shikont t vllezrit si tepr inferior ndaj tij n gjykim dhe aftsi. Ata nuk i kuptonin mundsit, mendonte ai, dhe nuk prfitonin nga rrethanat. Kisha nuk do t prparonte kurr me njerz kaq dritshkurtr si udhheqs. Pjetri ishte i rrmbyer. Vepronte pa u menduar. Gjoni, q ruante si thesar t vrtetat q dilnin nga buzt e Krishtit, shikohej nga Juda si nj financier i keq. Mateu, prgatitja e t cilit ia kishte msuar gjrat me prpikmri, ishte shum i veant prsa i prket ndershmris. Gjithmon meditonte mbi fjalt e Krishtit dhe zhytej aq thell n to, si mendonte Juda, sa q mund t'i besohej t bnte nj bisnes t menur dhe largpams. Kshtu i kishte vlersuar Juda dishepujt dhe e lajkatonte veten se kisha shpesh her do t ishte turbulluar dhe turpruar po t mos kishte qen pr aftsin e tij drejtuese. Juda e konsideronte veten aq t aft sa nuk mund t'ia kalonte njeri. Sipas vlersimeve t tij, ai ishte i nderuar dhe kshtu e paraqiste gjithmon veten. Juda ishte verbuar ndaj dobsis s karakterit t tij dhe Krishti e vendosi aty ku ai t kishte mundsi ta shihte dhe ta korrigjonte at. Si thesarmbajsi i dishepujve, atij i krkohej t siguronte

376

nevojat e grupit t vogl dhe t lehtsonte domosdoshmrit e t varfrve. Kur n dhomn e Pashks, Jezusi i tha: "'ke pr ta br, bje shpejt" (Gjoni 13:27), dishepujt menduan se Ai i kishte thn t blente at q nevojitej pr festn, apo t'u jepte dika t varfrve. Duke u kujdesur pr t tjert, Juda mund t kishte zhvilluar nj frym joegoiste. Duke dgjuar prdit msimet e Krishtit dhe duke par jetn e Tij joegoiste, Juda e la t lir natyrn e tij lakmitare. Shumat e vogla q i binin n duar ishin nj tundim i vazhdueshm. Shpesh kur bnte nj shrbim t vogl pr Krishtin, ose u kushtonte koh qllimeve fetare, ai i trhiqte parat nga ky fond i pakt. N syt e tij, kto pretekse shrbenin pr t justifikuar veprimet e tij, por n syt e Perndis ai ishte nj hajdut. Thnia e vazhdueshme e Krishtit se mbretria e Tij nuk ishte e ksaj bote, e fyente Judn. Ai kishte hequr nj viz, npr t ciln shpresonte t ecte Krishti. Kishte planifikuar q Gjon Pagzori do t lirohej nga burgu. Por jo, Gjoni u la t'i pritej koka. Dhe n vend q Jezusi t theksonte t drejtn e Tij mbretrore dhe t hakmerrej pr vdekjen e Gjonit, u trhoq me dishepujt n nj fshat. Juda krkonte nj luft m agresive. Ai mendonte se n qoft se Jezusi nuk do t'i ndalonte dishepujt t zbatonin planet e tyre, puna do t ishte m e suksesshme. Ai e dallonte armiqsin q sa vinte e shtohej te udhheqsit judenj dhe pa se sfida e tyre nuk u mor parasysh kur i krkuan Jezusit t'u jepte nj shenj nga qielli. Zemra e tij ishte e hapur ndaj mosbesimit dhe armiqt e furnizonin me mendime dyshuese dhe rebeluese. Pse mbshtetej kaq shum Jezusi n at q ishte dekurajuese? Pse parashikonte gjyqe dhe prndjekje pr Veten dhe dishepujt? Mundsia pr t pasur nj vend t lart n mbretrin e re e kishte shtyr Judn t prqafonte shtjen e Krishtit. Mos vall shpresat e tij do t zhgnjeheshin? Juda nuk ishte i vendosur se Jezusi ishte Biri i Perndis, por ai pyeste dhe krkonte t gjente nj shpjegim pr veprat e Tij t mrekullueshme. Pavarsisht nga msimi i Shptimtarit, Juda vazhdonte ta onte prpara iden se Krishti do t sundonte si mbret n Jeruzalem. Dhe kt gj u mundua ta bnt kur Ai ushqeu pes mij vett. N kt ngjarje, Juda ndihmoi t'i shprndante ushqim turms s uritur. Kishte mundsi t shikonte prfitimin q kishte fuqi t'ua jepte t tjerve. Ndjeu knaqsin q vjen kur je n shrbim t Perndis. Ai ndihmoi t onte te Krishti t smurt dhe t vuajturit e turms. Pa se far lehtsimi, lumturi dhe gzim hyn n zemrn e njerzve me an t fuqis shruese t Riprtritsit. Ai mund t'i kishte kuptuar metodat e Krishtit. Por ishte verbuar nga dshirat e tij egoiste. Juda ishte i pari q prfitoi nga entuziazmi, q shkaktoi mrekullia e bukve. Ishte ai q nxitoi ta merrte Krishtin me forc pr t'u br mbret. Shpresat e tij ishin t mdha. Zhgnjimi i tij ishte i hidhur. Diskutimi i Jezusit n sinagog n lidhje me bukn e jets ishte pik kthese n historin e Juds. Ai dgjoi fjalt: "Po t mos hani mishin e Birit t njeriut dhe t mos pini gjakun e Tij, nuk do t keni jet brenda vetes." - Gjoni 6:53. Pa se Krishti ofronte t mira shpirtrore dhe jo materiale. Ai e konsideronte veten largpams dhe mendoi se mund t shikonte se Jezusi nuk do t kishte ndere dhe se nuk mund t'u jepte pozit t lart ndjeksve t Tij. Vendosi t mos lidhej ngusht me Jezusin, q t mund t largohej. Ai do t vzhgonte dhe n t vrtet ashtu bri. Q nga ai moment shprehte dyshime q i hutonin dishepujt. Solli konflikte dhe ndjenja keqorientuese, duke prsritur argumente t nxitur nga skribt dhe farisenjt kundr deklaratave t Krishtit. T gjitha problemet e vogla dhe t mdha, mundimet, vshtirsit dhe pengesat n dukje pr prparimin e ungjillit, Juda i interpretonte si prova kundr vrtetsis s tij. Ai paraqiste tekste nga Shkrimet, q nuk kishin lidhje me t vrtetn q parashtronte Krishti. Kto tekste, t shkputura nga kontekstet e tyre, i turbullonin dishepujt dhe shtonin dekurajimin q mshonte vazhdimisht mbi ta. Megjithat kjo bhej nga Juda n nj mnyr t atill, sa t dukej

377

se ai ishte i ndrgjegjshm. Dhe kur dishepujt krkonin prova pr t mbshtetur fjalt e Msuesit t Madh, Juda i drejtonte si pa e kuptuar n nj shteg tjetr. Kshtu, n nj mnyr shum fetare dhe n dukje t menur, ai ua parashtronte shtjet n nj drit ndryshe nga ajo n t ciln Jezusi i kishte dhn dhe duke u vn fjalve t Tij nj kuptim q Ai nuk e kishte pruar. Sugjerimet e tij vazhdimisht nxisnin nj dshir ambicioze pr t'u ngritur n pozit prkohsisht, duke i larguar dishepujt nga gjrat e rndsishme q duhet t mendonin. Grindja se, cili prej tyre duhet t ishte m i madh n prgjithsi nxitej nga Juda. Kur Jezusi i dha sundimtarit t ri t pasur kushtin pr t qen dishepull i Tij, Juda mbeti i paknaqur. Mendoi se ishte br nj gabim. Nse njerz t till si ky sundimtar do t bashkoheshin me besimtart, ata do t ndihmonin pr t mbshtetur shtjen e Krishtit. Ai mendoi se po t pranohej si kshilltar, do t propozonte plane pr prparimin e kishs s vogl. Parimet dhe metodat e tij do t ndryshonin disi nga ato t Krishtit, por n kto gjra ai e mendonte veten m t menur se Krishti. N gjithka q Krishti u tha dishepujve, kishte dika me t ciln Juda nuk binte dakord n zemrn e tij. Nn ndikimin e tij majaja e paknaqsis po e bnte shpejt punn. Dishepujt nuk e kuptonin agjentin e vrtet n t gjith kt. Por Jezusi pa se Satani po ia pronte tiparet e tij Juds, duke hapur kshtu nj rrug, nprmjet s cils t ndikonte tek dishepujt. Nj vit para tradhtimit, Krishti deklaroi: "A nuk u kam zgjedhur Un t dymbdhjetve," u tha, "dhe prap nj prej jush sht nj djall?" - Gjoni 6:70. Megjithat, Juda nuk e shprehte hapur kundrshtimin, as nuk i vinte n pyetje msimet e Shptimtarit. Nuk pshpriti ndonj gj, deri n kohn e fests n shtpin e Simonit. Kur Maria vajosi kmbt e Shptimtarit, Juda shfaqi natyrn e tij koprace. Nga qortimi i Jezusit u duk sikur fryma e tij u kthye n vrer. Sedra e lnduar dhe dshira pr hakmarrje thyen barrierat dhe lakmia, e ushqyer pr kaq koh, e vuri nn kontroll. Kjo do t jet prvoja e gjithsecilit q kmbngul t ngatrrohet me mkatin. Elementt e shthurjes q nuk kundrshtohen dhe nuk mposhten, i prgjigjen tundimit t Satanit dhe shpirti zihet rob nga vullneti i tij. Por Juda nuk ishte ngurtsuar ende plotsisht. Edhe pasi ishte zotuar dy her pr ta tradhtuar Shptimtarin kishte mundsi pr pendim. N darkn e Pashks, Jezusi e vrtetoi hyjnin e Tij, duke i zbuluar qllimin tradhtarit. Ai me butsi e prfshiu Judn n kujdesin e Tij pr dishepujt. Por thirrjes s fundit t dashuris nuk iu kushtua vmendje. M pas shtja e Juds u vendos dhe kmbt q Jezusi kishte lar shkuan t bnin punn e tradhtarit. Juda arsyetoi se nse Jezusi do t kryqzohej, kjo ngjarje duhet t ndodhte. Akti i tij n tradhtimin e Shptimtarit nuk do ta ndryshonte prfundimin. N qoft se Jezusi nuk duhet t vdiste, kjo gj vetm do ta shtynte t shptonte Veten. Sido q t ishte, Juda do t fitonte dika me tradhtin e tij. Mendoi se kishte br nj pazar t menur, duke tradhtuar Zotin e tij. Megjithat, Juda nuk besoi se Jezusi do ta linte Veten ta arrestonin. Duke e tradhtuar ai mendonte t'i jepte nj msim. Synoi t luante nj rol q do ta bnte Shptimtarin t ishte i kujdesshm ktej e tutje e ta trajtonte me respekt. Por Juda nuk e dinte se po ia dorzonte Krishtin vdekjes. Sa shpesh, ndrsa Shptimtari msonte me shmblltyra, skribt dhe farisenjt ishin zemruar me ilustrimet e Tij goditse! Sa shpesh kishin shpallur ata gjykim mbi veten! Kur e vrteta u sillej npr zemra, ata ishin mbushur me trbim dhe kishin marr gur t'i gjuanin, por Ai ishte larguar. Juda mendoi, meqense Ai u kishte shptuar kaq shum kurtheve, sigurisht q nuk do t lejonte ta kapnin. Juda vendosi ta provonte kt gj. N qoft se Jezusi ishte vrtet Mesia, populli pr t cilin Ai kishte br aq shum, do t grumbullohej rreth Tij dhe do ta shpallte mbret. Kjo do t qartsonte

378

shum mendje q deri tani kishin pasur dyshime. Juda do t kishte meritn e vendosjes s mbretit n fronin e Davidit. Ky akt do t'i siguronte pozicionin e par, pran Krishtit, n mbretrin e re. Dishepulli i rrem luajti pjesn e tij n tradhtimin e Jezusit. N kopsht, kur i tha udhheqsit t turms: "Ai q do t puth, Ai sht. Mbrthejeni" (Mateu 26:48), besonte plotsisht se Jezusi do t shptonte nga duart e tyre. Pastaj po ta fajsonin, ai do t'u thoshte: 'A nuk iu thash ta mbrthenit?' Juda vshtroi kapsit q, duke vepruar sipas fjalve t tij, e lidhn fort Jezusin. Me habi ai pa se Shptimtari lejoi ta kapnin e ta onin tutje. E ndoqi me ankth nga kopshti deri n gjyqin para udhheqsve judenj. N do ast ai priste q Jezusi t'i habiste armiqt e Tij, duke iu shfaqur si Biri i Perndis, pr t'i kthyer n hi komplotin dhe fuqin e tyre. Por, ndrsa ort kalonin dhe Jezusi u nnshtrohej t gjitha abuzimeve q lshoheshin mbi T, nj frik e tmerrshme e zuri tradhtarin q ia kishte dorzuar vdekjes Mjeshtrin e tij. Kur gjyqi po prfundonte, Juda nuk mundi ta duronte m torturn e ndrgjegjes s tij fajtore. Papritur nj z i jerr kumboi anemban salls dhe rrnqethi me tmerr zemrat e t gjithve: 'Ai sht i pafajshm. Kurseja jetn, Kaifa!' Shtati i lart i Juds u duk tek shtynte turmn e trembur. Fytyrn e kishte t zbeht dhe t drrmuar dhe pika t mdha djerse i bulzonin mbi ball. U turr n fronin e gjykimit dhe hodhi prtok, prpara kryepriftit monedhat e argjendta, q kishin qen mimi i tradhtimit t Zotit t tij. Rrmbeu me vrull rrobn e Kaifs dhe iu prgjrua q ta lironte Jezusin, duke thn se Ai nuk kishte br asgj q meritonte vdekjen. Kaifa e shtyu tutje me nervozizm, por u hutua dhe nuk dinte far t thoshte. Poshtrsia e priftrinjve u zbulua. Ishte e qart se ata e kishin bler dishepullin pr t tradhtuar Mjeshtrin e tij. "Kam mkatuar," thirri prsri Juda, "sepse kam tradhtuar gjakun e pafajshm." Por, pasi e mblodhi veten, kryeprifti iu prgjigj me prbuzje: "'na duhet ne? Ajo sht puna jote." - Mateu 27:4. Priftrinjt kishin qen dakord ta bnin Judn vegln e tyre, por e prmuan pandershmrin e tij. Kur ai iu kthye duke rrfyer, ata i dhan duart. Tani Juda ra n kmbt e Jezusit, duke e pranuar si Birin e Perndis dhe duke iu lutur q ta lironte. Shptimtari nuk e qortoi tradhtarin e Tij. Ai e dinte se Juda nuk ishte penduar. Ai rrfeu i detyruar nga shpirti i tij fajtor, nga nj ndjesi e tmerrshme e ndshkimit dhe e gjyqit t ardhshm, por nuk ndjeu pikllim t thell zemrcoptues, q kishte tradhtuar Birin e pamkat t Perndis dhe kishte mohuar t Shenjtin e Izraelit. Megjithat, Jezusi nuk tha fjal ndshkuese. E pa me keqardhje dhe tha, "Pr kt or erdha n kt bot." Kuvendin e prshkoi nj pshprim habie. T mrekulluar vshtruan qndrimin e Krishtit ndaj tradhtarit t Tij. Prsri i prfshiu bindja se ky Njeri ishte m tepr se nj i vdekshm. Po nse ishte ishte Biri i Perndis, pyesnin ata, pse nuk e lironte Veten nga prangat dhe t triumfonte mbi akuzuesit e Tij? Juda e pa se lutjet e tij ishin t kota dhe doli jasht salls me nxitim, duke thirrur, 'Esht shum von! Esht shum von!' E ndjeu se nuk mund t jetonte e t shikonte Jezusin t kryqzuar dhe i dshpruar u largua e vari veten. M von, po at dit, n rrugn nga pallati i Pilatit n Kalvar, thirrjet dhe britmat e turms s lig, q shoqronte Jezusin drejt vendit t kryqzimit, u ndrpren pr nj ast. N nj vend t veuar, nn kmbt e nj trungu t thar, pan trupin e Juds. Ishte nj pamje shum e neveritshme. Pesha e trupit kishte kputur litarin, me t cilin ishte varur n pem. Gjat rnies trupi ishte deformuar tmerrsisht dhe po gllabrohej nga qent. Mbeturinat e tij u varrosn menjher, por midis turms talljet u paksuan dhe fytyrat e zbehta t shum prej tyre zbuluan mendimet e brendshme. Dukej sikur shpagimi po binte tashm mbi fajtort pr gjakun e Jezusit.

379

77 N salln e gjykimit t Pilatit Bazuar tek Mateu 27:2, 11-31; Marku 15:1-20; Luka 23:1-25; Gjoni 18:28-40; 19:1-16. Krishti qndronte i lidhur si nj i burgosur n salln e gjykimit tek Pilati, guvernatori romak. Rreth tij ishin gardat e ushtarve dhe salla u mbush shpejt me spektator. Menjher jasht hyrjes ndodheshin gjykatsit e Sinedrit, priftrinjt, krert, pleqt dhe turma. Pasi e kishin dnuar Jezusin, kshilli i Sinedrit kishte ardhur tek Pilati pr t miratuar dhe zbatuar vendimin. Po kta funksionar judenj nuk donin t hynin n salln romake t gjykimit. Sipas ligjit t tyre ceremonial ata do t ndoteshin po t hynin dhe kshtu nuk do t merrnin pjes n festn e Pashks. T verbuar nuk e kuptonin se urrejtja vrasse u kishte ndyer zemrat. Nuk e kuptonin se Krishti ishte qengji i vrtet i Pashks dhe pasi e hodhn posht At, festa e madhe e kishte humbur domethnien e saj. Kur Shptimtarin e solln n salln e gjykimit, Pilati nuk e pa me sy miqsor. Guvernatorin romak e kishin thirrur me nxitim nga dhoma e gjumit dhe ai vendosi ta bnte punn e tij sa m shpejt t ishte e mundur. Ishte prgatitur ta trajtonte t burgosurin me ashprsi prej gjykatsi. Duke marr pamjen m t rrept, erdhi t shikonte 'ishte ky njeri, q duhet t hetonte, pr t cilin e kishin ngritur nga pushimi aq hert. Mori me mend se duhet t ishte dikush, t cilin autoritetet judease ishin n ankth ta gjykonin dhe dnonin me nxitim Pilati i hodhi nj sy njerzve, q mbanin Jezusin nn kontroll, pastaj vshtrimi i tij u ndal t shqyrtonte Jezusin. I ishte dashur t merrej me gjith llojet e kriminelve; por kurr ndonjher nuk i kishin sjell prpara nj njeri me pamje aq t mir e fisnike. N fytyrn e Tij ai nuk pa asnj shenj faji, asnj shprehje frike, as guxim, as mosbindje. Ai pa nj njeri me nj qndrim t qet dhe dinjitoz, fytyra e t cilit nuk mbarte shenjat e kriminelit, por vuln e qiellit. Paraqitja e Krishtit i la nj prshtypje t kndshme Pilatit. I ngjalli natyrn e tij m t mir. Ai kishte dgjuar pr Jezusin dhe punt e Tij. Gruaja i kishte treguar dika mbi veprat e mrekullueshme t profetit galileas, q shronte t smurt dhe ngrinte t vdekurit. Tani kjo iu ringjall si nj ndrr n mendje Pilatit. Iu kujtuan thashethemet q kishte dgjuar nga burime t ndryshme. Vendosi t'u krkonte judenjve akuzn e tyre kundr t burgosurit. "Kush sht ky njeri dhe prej nga e keni sjell?'' u tha. "far padie sillni kundr ktij Njeriu?" Judenjt u hutuan. Duke e ditur se nuk mund t'i mbshtesnin akuzat kundr Krishtit, nuk dshironin nj hetim publik. Iu prgjigjn se isht nj mashtrues, q quhej Jezusi i Nazaretit. Prsri Pilati i pyeti, "far padie sillni kundr ktij Njeriu?" Priftrinjt nuk iu prgjigjn pyetjes s tij, por me fjal q shprehnin irritim than: "Po t mos ishte nj keqbrs, nuk do ta dorzonim ty." Kur antart e Sinedrit, q jan t part e kombit t sjellin nj njeri q e gjykojn se meriton vdekjen, a ka nevoj t pyessh pr akuz kundr Tij? Shpresonin t'i bnin prshtypje Pilatit me rndsin e tyre dhe ta bnin kshtu t'ua pranonte krkesn pa kaluar npr shum faza paraprgatitore. Mezi 'prisnin t'u miratohej dnimi, sepse e dinin se njerzit, q kishin par veprat e mrekullueshme t Krishtit, do t tregonin nj histori shum t ndryshme nga trillimi q ata po praktikonin tani. Priftrinjt menduan se nprmjet Pilatit t dobt e t paqndrueshm mund t'i onin deri n fund pa probleme planet e tyre. Para ksaj, ai kishte nnshkruar me nxitim mandate vdekjeje, duke dnuar njerz q nuk meritonin t vdisnin. Sipas vlersimit t tij jeta e nj t burgosuri kishte pak vler. Nuk kisht shum rndsi nse ishte i pafajshm apo fajtor. Tani priftrinjt shpresonin se

380

Pilati do t'i jepte dnimin me vdekje Jezusit pa seanc gjykimi. Kt ata e krkonin me ngulm me rastin e fests s tyre t madhe kombtare. Por kishte dika tek ky i burgosur, q e prmbante Pilatin. Nuk guxonte ta bnte. Ai i lexoi qllimet e priftrinjve. Iu kujtua se, jo shum koh m par, Jezusi kishte ngritur Llazarin, q kishte qen i vdekur pr katr dit dhe vendosi t dinte para se t nnshkruante dnimin, cilat ishin akuzat kundr Tij dhe nse mund t vrtetoheshin. Nse gjykimi juaj mjafton, pse e sillni t burgosurin tek un? "Merreni dhe gjykojeni sipas ligjit tuaj." T shqetsuar priftrinjt than se ata e kishin dhn gjykimin e tyre pr T, por u nevojitej dnimi i Pilatit q ai t ishte i vlefshm. "Cili sht dnimi juaj?" pyeti Pilati. Dnim me vdekje, iu prgjigjn ata, por nuk na lejohet me ligj t dnojm dik me vdekje. Ata i than Pilatit t besonte fjalt e tyre pr fajin e Krishtit dhe t zbatonte dnimin. Do ta mbanin ata prgjegjsin pr prfundimin. Pilati nuk ishte nj gjykats i drejt apo i ndrgjegjshm, por i dobt. Megjithse kishte pushtet t plot, nuk pranoi ta plotsonte kt krkes. Nuk do ta dnonte Jezusin derisa t sillej nj akuz kundr Tij. Priftrinjt ishin n dilem. Ata e pan se duhet ta vishnin hipokrizin e tyre me maskn m t trash. Nuk duhet t lejonin t dukej se Krishti ishte arrestuar pr shkaqe fetare. Po t dilte kjo si arsye, procesi i tyre gjyqsor nuk do t kishte rndsi pr Pilatin. Duhet ta paraqisnin sikur Jezusi po punonte kundr ligjit. Pastaj Ai mund t dnohej si kriminel politik. Vazhdimisht midis judenjve lindnin trazira dhe kryengritje. Romakt i kishin trajtuar me shum rreptsi kto revolta dhe ishin vazhdimisht vigjilent pr t shtypur do gj q mund t onte n nj shprthim. Vetm pak dit para ksaj, farisenjt ishin prpjekur ta zinin n fjal Krishtin, duke e pyetur: "A sht e drejt q t'i japim tatim Cezarit?" Por Krishti e kishte zbuluar hipokrizin e tyre. Romakt q kishin qen t pranishm, kishin par disfatn e plot t komplotuesve dhe mundjen e tyre nga prgjigjia e Tij, "Jepini pra Cezarit ato q jan t Cezarit." - Luka 20:22-25. Priftrinjt menduan ta jepnin kt rast sikur Krishti kishte predikuar at q ata shpresonin. Arritn deri aty sa thirrn n ndihm nj dshmitar t rrem: "dhe filluan ta akuzojn, duke thn: 'E gjetm kt njeri, q orodiste kombin ton dhe e ndalonte t'i jepte tatim Cezarit, duke thn se Ai Vet ishte Krishti mbret.'" T tri akuzat nuk kishin baz. Priftrinjt e dinin kt, por ishin t gatshm t bnin dshmi t rreme, vetm pr t'ia arritur qllimit. Pilati ua kuptoi qllimin. Ai nuk e besoi se i burgosuri kishte komplotuar kundr qeveris. Pamja e Tij e but dhe e prulur nuk prputhej aspak me akuzn. Pilati u bind se nj komplot i madh ishte thurur pr t shkatrruar nj t pafajshm, q u zinte rrugn autoriteteve judease. Duke u kthyer nga Jezusi, ai e pyeti: "A je Ti mbreti i judenjve?" Shptimtari iu prgjigj: "Ti po e thua." Ndrsa fliste fytyra iu ndriua sikur mbi T shklqenin rrezet e diellit. Kur dgjuan kt prgjigje, Kaifa dhe ata q ishin me t i thirrn Pilatit t shihte se, Jezusi e kishte pranuar krimin, pr t cilin ishte akuzuar. Me britma t zhurmshme, priftrinjt, skribt dhe krert krkuan q Ai t dnohej me vdekje. Thirrjet u ngritn edhe m lart nga turma dhe ulrimat ishin shurdhuese. Pilati u hutua. Duke par se Jezusi nuk po u prgjigjej akuzuesve, i tha: "Nuk po prgjigjesh fare? Shiko sa shum gjra po dshmojn kundr Teje. Por Jezusi nuk dha asnj prgjigje." Duke qndruar prapa Pilatit, para t gjithve n gjyq, Krishti e kishte dgjuar akuzimin, por nuk kishte thn asnj fjal kundr t gjitha akuzave t rreme. I gjith qndrimi i Tij dshmonte pr pafajsin e Tij t vetdijshme. Qndroi i patundur ndaj stuhis s dallgve, q u prplasn mbi T. Dukej sikur vrshimi i paprballueshm i zemrimit, q ngrihej lart e m lart, si dallgt e

381

oqeanit t egrsuar, shprthente mbi T, por nuk e preknin. Ai nuk fliste, por heshtja e Tij ligjronte. Ishte nj drit, q e prshkonte nga brenda jasht. Pilati u mahnit me qndrimin e Tij. Ai pyeste veten ' Mos vall ky njeri nuk e prfill gjyqin, sepse nuk i intereson ta shptoj jetn eTij?.' Kur shikonte se si Jezusi i duronte fyerjet dhe talljet pa ua kthyer, ndjeu se Ai nuk mund t ishte aq i pandershm dhe aq i padrejt sa priftrinjt, q irreshin. Me shpresn q ta gjente t vrtetn tek Ai dhe pr t'i shptuar trazirs s turms, Pilati e mori Jezusin mnjan dhe e pyeti prsri: "A je Ti mbreti i judenjve?" Jezusi nuk iu prgjigj menjher pyetjes. E dinte se Fryma e Shenjt po luftonte me Pilatin dhe i dha nj mundsi q ta pranonte bindjen e tij. "Kt po e thua nga vetja," e pyeti, "apo ta kan thn t tjert pr Mua?" Kjo donte t thoshte nse ishin akuzat e priftrinjve apo dshira pr t marr drit prej Krishtit, q e nxiste pyetjen e Pilatit? Pilati e kuptoi domethnien e asaj pyetjeje, por i lindi krenaria n zemr. Ai nuk donte ta pranonte bindjen, q i ishte krijuar. "Mos jam un jude?" i tha. "Kombi yt dhe kryepriftrinjt t dorzuan tek un. far ke br?" Mundsia e art e Pilatit kaloi. Megjithat, Jezusi nuk e la pa drit t mtejshme. Ndonse nuk iu prgjigj drejtprdrejt pyetjes s Pilatit, e pohoi hapur misionin e Tij. I dha Pilatit t kuptonte se nuk krkonte nj fron toksor. "Mbretria Ime nuk sht prej ksaj bote," i tha; "Po t ishte mbretria ime prej ksaj bote, shrbtort e Mi do t luftonin q Un t mos u dorzohesha judenjve. Por tani mbretria ime nuk sht prej ktej." Ather Pilati i tha: "Pra Ti je mbret?" Jezusi iu prgjigj: "Ti po e thua q jam mbret. Un pr kt kam lindur dhe pr kt kam ardhur n bot, q t dshmoj t vrtetn. Kushdo q sht prej s vrtets, dgjon zrin Tim." Krishti pohoi se fjala e Tij ishte n vetvete nj els q do t'u hapte misterin atyre, q ishin gati ta merrnin at. Kishte nj fuqi vetkomanduese dhe ky ishte sekreti i prhapjes s mbretris s Tij t vrtet. Ai dshironte q Pilati t kuptonte se vetm duke marr dhe prvetsuar t vrtetn natyra e tij e rrnuar mund t rindrtohej. Pilati kishte dshir ta njihte t vrtetn. Mendja e tij ishte turbulluar. I kapi me etje fjalt e Shptimtarit dhe zemra e tij u trondit nga nj dshir e madhe pr t ditur se far ishte n t vrtet ajo dhe kush mund ta merrte. "far sht e vrteta?" pyeti ai. Por nuk priti prgjigje. Turma jasht i kujtoi interesat e momentit, sepse priftrinjt krkonin me zhurm veprim t menjhershm. Doli jasht dhe u deklaroi prerazi judenjve: "Un nuk gjej asnj faj n T." Kto fjal nga nj gjykats pagan ishin nj qortim fshikullues ndaj dshmis s rreme dhe mashtrimit t krerve t Izraelit, q akuzonin Shptimtarin. Me t dgjuar kt nga Pilati, zhgnjimi dhe trbimi i priftrinjve e pleqve nuk njohu kufi. Ata kishin koh q kishin komplotuar dhe q prisnin kt mundsi. Kur pan se Jezusi kishte mundsi t lirohej, u bn gati ta shqyenin copash. Ata iu kundrvun me forc Pilatit dhe e krcnuan me dnimin e qeveris romake. E akuzuan se po refuzonte t dnonte Jezusin, i cili, pohuan ata, ishte vn kundr Cezarit. Zra t egrsuar dgjoheshin q shpallnin se ndikimi rebelues i Jezusit ishte i njohur n t gjith vendin. Priftrinjt than: "Ai ndrsen popullin, duke i msuar njerzit n mbar Juden nga Galileja deri ktu." N kto aste Pilati nuk mendonte ta dnonte Jezusin. E dinte q judenjt e kishin akuzuar nga inati dhe paragjykimi. E dinte cila ishte detyra e tij. Drejtsia krkonte q Jezusi t lirohej menjher. Por Pilati iu tremb vullnetit t lig t popullit. Po t kishte refuzuar ta linte Jezusin n duart e tyre, do t krijohej rrmuj dhe ai trembej ta prballonte at. Kur dgjoi se Krishti ishte nga Galileja, vendosi ta drgonte te Herodi, sundimtari i provincs, q n at koh ishte n Jeruzalem. N kt mnyr, Pilati mendoi ta kalonte prgjegjsin e gjyqit nga vetja tek Herodi.

382

Gjithashtu mendoi se ishte nj rast i mir pr t shruar nj grindje t vjetr me Herodin. Dhe kshtu u b. Dy gjykatsit u bn miq mbi gjyqin e Shptimtarit. Pilati ua dorzoi prsri Jezusin ushtarve dhe n mes t britmave dhe fyerjeve t turms, nxitoi pr n salln e gjyqit te Herodi. "Kur Herodi pa Jezusin, u gzua pa mas." Nuk e kishte takuar ndonjher m par Shptimtarin "dhe prej kohsh donte ta shihte, meq kishte dgjuar pr T dhe shpresonte t shihte ndonj mrekulli prej Tij." Ky ishte Herodi, q kishte prlyer duart me gjakun e Gjon Pagzorit. Kur dgjoi pr her t par pr Jezusin, ai u tmerrua dhe tha: "Esht Gjoni q i preva kokn: i ngjallur prej s vdekuri;" "prandaj veprojn tek ai fuqi pr t br mrekulli." - Marku 6:16; Mateu 14:2. Megjithat, Herodi donte ta shikonte Jezusin. Tani kishte mundsi t shptohej jeta e ktij profeti dhe mbreti shpresonte t largonte prgjithmon nga mendja kujtimin e asaj koke t prgjakur, q i ishte sjell n pjatanc. Gjithashtu donte t knaqte kuriozitetin e tij dhe mendoi se n qoft se Krishti do t kishte ndonj shpres pr t'u liruar, Ai do t bnte gjithka q do t'i krkohej. Nj grup i madh priftrinjsh dhe pleqsh e shoqruan Krishtin tek Herodi. Kur Shptimtarin e solln brenda, kto autoritete nxitn akuzat e tyre kundr Tij, duke folur me pasion. Por Herodi u kushtoi pak rndsi padive t tyre. Ai urdhroi qetsi, pr t pasur mundsi t pyeste Krishtin. Urdhroi t'i liroheshin prangat, duke akuzuar armiqt e Tij se e kishin trajtuar ashpr. Pa me keqardhje fytyrn e qet t lirimtarit t bots dhe lexoi vetm menuri dhe pastrti n t. Ai ashtu si Pilati u knaq q Krishti ishte akuzuar nga ligsia dhe zilia. Herodi i bri Krishtit shum pyetje, por gjat gjith kohs Shptimtari qndronte n heshtje t thell. Nn urdhrin e mbretit u thirrn pleq dhe t gjymtuar dhe Krishtit iu krkua t'i vrtetonte pohimet e Tij, duke br nj mrekulli. 'Njerzit thon se Ti mund t shrosh t smurt,' i tha Herodi. 'Jam n ankth t shikoj se fama jote e gjer nuk sht nj gnjeshtr.' Jezusi nuk u prgjigj dhe Herodi vazhdonte ta nxiste: 'Nse mund t bsh mrekulli pr t tjert, bj tani pr t mirn Tnde dhe do t t vlej pr nj qllim t mir.' Prsri e urdhroi: 'Na trego nj shenj se zotron fuqin, q zrat thon se ke.' Por Krishti rrinte si dikush q as nuk sheh, as nuk dgjon. Biri i Perndis kishte marr natyrn njerzore. Ai duhet t sillej si nj njeri n t tilla situata. Prandaj nuk do t bnte mrekulli pr ta shptuar Veten nga dhimbja dhe poshtrimi q nj njeri duhet t duronte i vendosur n nj pozicion t ngjashm. Herodi i premtoi Krishtit se po t bnte disa mrekulli n prani t tij, do ta lironte. Akuzuesit e Krishtit i kishin par me syt e tyre veprat e mrekullueshme, q kishte br nprmjet fuqis s Tij. E kishin dgjuar t urdhronte varrin t dorzonte t vdekurin. E kishin par t vdekurin t dilte, duke iu bindur zrit t Tij. I zuri frika se mos tani Ai bnte ndonj mrekulli. M shum se gjithka ata i trembeshin shfaqjes s fuqis s Tij. Nj manifestim i till do t ishte nj goditje vdekjeprurse pr planet e tyre dhe ndoshta mund t'u kushtonte jetn. Prsri me ankth t madh, priftrinjt dhe krert i nxitn akuzat kundr Tij. Duke ngritur zrat, ata deklaruan: 'Ai sht tradhtar, blasfemues. I bn mrekullit me pushtetin q i sht dhn nga Bilzebabi, princi i djajve.' Salla u kthye n nj trazir t vrtet, disa ulrinin pr nj gj, t tjert pr nj gj tjetr. Ndrgjegjia e Herodit ishte shum m pak e ndjeshme, sesa kur u rrnqeth me tmerr nga krkesa e Herodias pr kokn e Gjon Pagzorit. Pr nj far kohe e kishte ndier thumbin e mpreht t keqardhjes pr aktin e tij t tmerrshm; por parimet e tij morale kishin degraduar gjithmon e m shum nga jeta e shthurur q bnte. Tani zemra i ishte ngurtsuar aq shum sa edhe mund t lavdrohej pr dnimin, q i kishte dhn Gjonit, q guxoi ta qortonte. Tani e krcnoi Jezusin, duke i thn vazhdimisht se kishte fuqi ta lironte ose ta dnonte. Por Jezusi nuk jepte asnj shenj se e kishte dgjuar.

383

Herodi u acarua nga kjo heshtje. Ajo tregonte indiferenc t plot ndaj autoritetit t tij. Pr mbretin mendjeleht dhe t kapardisur ishte m ofenduese ta injoroje n kt mnyr, sesa ta qortoje hapur. E krcnoi prsri i zemruar Jezusin, q vazhdonte t qndronte pa lvizur dhe n heshtje. Misioni i Krishtit n kt bot nuk ishte t knaqte kuriozitetet e kota. Ai erdhi pr t shruar zemrcoptuarit. Po t mundte t fliste pr t shruar vragat e nj shpirti t smur nga mkati, nuk do t qndronte n heshtje. Por Ai nuk kishte fjal pr ata, q vetm do ta shkelnin t vrtetn me kmbt e tyre mkatare. Krishti mund t'i kishte folur Herodit fjal q do t'ia kishin tejshpuar vesht mbretit t ngurtsuar. Mund ta kishte dredhur e friksuar, duke i shfaqur prpara mkatin e plot t jets s tij dhe tmerrin e ndshkimit t ardhshm. Heshtja e Krishtit ishte qortimi m i rrept q mund t'i jepte. Herodi e kishte hedhur posht t vrtetn q i kishte thn m i madhi i profetve, prandaj nuk do t merrte mesazh tjetr. Madhria e qiellit nuk kishte m asnj fjal pr t. Veshi q kishte qen gjithmon i hapur ndaj mjerimeve njerzore, nuk kishte vend pr urdhrimet e Herodit. Ata sy q gjithnj kishin qndruar mbi mkatarin e penduar me dashuri prdllyese e false, nuk mund t'i hidhnin m asnj vshtrim Herodit. Ato buz, q kishin thn t vrtetn m mbreslnse, me tingllimn e lutjes m t but, q i ishin prgjruar m mkatarit dhe m t pandershmit, u mbylln ndaj mbretit mendjemadh, q nuk e ndiente nevojn e Shptimtarit. Fytyra e Herodit u errsua nga zemrimi. Duke u kthyer nga turma, shpalli i egrsuar se Jezusi ishte nj mashtrues. Pastaj i tha Krishtit, "N qoft se nuk m jep prova pr pretendimin Tnd, do t t dorzoj tek ushtart dhe tek populli. Ata mund t'ia dalin mban t t bjn t flassh. Po t jesh mashtrues e meriton vdekjen nga duart e tyre. Po t jesh Biri i Perndis, shptojeVeten, duke br nj mrekulli." Sapo u than kto fjal turma u turr mbi Krishtin. Njerzit vrshuan si bisha t egra mbi pren e tyre. E trhoqn andej - kndej, bashk me Herodin, q prpiqej ta poshtronte Birin e Perndis. Po t mos kishin ndrhyr ushtart romak dhe ta smbrapsnin me forc turmn e mendur, Shptimtarin do ta kishin br cop e ik. "Herodi me ushtart e vet, pasi e fyeu dhe e talli, e veshi me nj rrob t shklqyeshme." N kt abuzim morn pjes edhe ushtart romak. T ndihmuar nga Herodi dhe funksionart judeas, kta ushtar t korruptuar dhe t ligj hodhn mbi Shptimtarin gjithka q mundn. Megjithat, durimi i Tij hyjnor nuk u dorzua. Persekutuesit e Krishtit u prpoqn ta matnin karakterin e Tij me t tyrin. Ata e paraqitn aq t poshtr sa vetja e tyre. Por mbrapa ksaj shfaqjeje t pranishme po ndrhynte nj pamje tjetr, nj pamje q ata do ta shohin nj dit n gjith lavdin e saj. Kishte disa, q u trembn nga prania e Krishtit. Ndrsa turma e egr prkulej me tallje para Tij, disa q doln prpara me at qllim, u kthyen mbrapsht, t friksuar dhe t heshtur. Herodi u bind pr fajin. Rrezet e fundit t drits s mshirshme po shklqenin mbi zemrn e tij t ngurtsuar nga mkati. Ndjeu se ky nuk ishte nj njeri i zakonshm; sepse hyjnia e Tij po shklqente prmes forms njerzore. N momentin kur Krishti u rrethua nga tallsit, kurorshkelsit dhe vrassit, Herodi ndjeu se po shikonte nj Perndi mbi fronin e Tij. I ngurtsuar, Herodi nuk guxoi t miratonte dnimin e Krishtit. Dshiroi ta lironte veten nga prgjegjsia e tmerrshme dhe e drgoi Jezusin prsri n dhomn romake t gjykimit. Pilati u zhgnjye dhe mbeti shum i paknaqur. Kur judenjt u kthyen me t burgosurin e tyre, i pyeti me padurim se far donin q t'i bnte. Ai u kujtoi se tashm e kishte hetuar Jezusin dhe nuk kishte gjetur faj n T. U tha se kishin sjell ankesa kundr Tij, por nuk kishin qen n gjendje t vrtetonin nj akuz t vetme. E kishte drguar Jezusin tek Herodi, tetrarku i Galiles

384

dhe njeri prej kombit t tyre, por edhe ai nuk kishte gjetur n T asgj, q t meritonte vdekjen. "Prandaj do ta fshikulloj," tha Pilati, "dhe do ta liroj." Ktu Pilati tregoi dobsin e tij. Ai kishte shpallur se Jezusi ishte i pafajshm, megjithat ishte dakord ta fshikullonte me kamzhik pr t qetsuar akuzuesit e Tij. Do t sakrifikonte drejtsin dhe parimin pr t br kompromis me turmn. Kjo e vuri n disavantazh. Turma e mori me mend pavendosmrin e tij dhe ulriti m shum pr jetn e t burgosurit. Po t kishte qndruar i vendosur q n fillim dhe t mos pranonte t dnonte nj njeri q ishte i pafajshm, Pilati do ta kishte thyer at zinxhir fatal, q do ta lidhte me pendim dhe faj pr sa koh q t jetonte. Po t kishte zbatuar bindjen e tij pr drejtsi, judenjt nuk do t kishin guxuar ta diktonin. Krishtin do ta vrisnin, por faji nuk do t mbetej mbi Pilatin. Mirpo Pilati e kishte shkelur hap pas hapi ndrgjegjen e tij. Ai e kishte prjashtuar veten nga gjykimi me drejtsi dhe barazi dhe tani e gjeti veten pothuaj t pazot n duart e priftrinjve dhe krerve. Paqndrueshmria dhe pavendosmria e tij i solln shkatrimin. Edhe tani Pilati veproi verbrisht. Nj mesazh nga Perndia e paralajmroi pr veprn, q ishte gati t kryente. Si prgjigje e lutjes s Krishtit, nj engjll kishte vizituar gruan e Pilatit, e cila n ndrr kishte par Shptimtarin dhe kishte biseduar me T. Gruaja e Pilatit nuk ishte judease, por kur kishte par Jezusin n ndrr, nuk kishte dyshim pr karakterin dhe misionin e Tij. Ajo e dinte se Ai ishte princi i Perndis. E pa t gjykohej n salln e gjykimit. I pa duart e lidhura fort si ato t nj krimineli. Pa Herodin dhe ushtart e tij duke br veprn e tyre t tmerrshme. Dgjoi priftrinjt dhe krert t mbushur me zili dhe ligsi, q e akuzonin si t mendur. Dgjoi fjalt: "Ne kemi nj ligj dhe sipas tij Ai duhet t vdes." Pa Pilatin q e oi Jezusin ta fshikullonin, pasi kishte deklaruar: "Nuk gjej asnj faj n T." Dgjoi dnimin e shpallur nga Pilati dhe e pa t'ua dorzonte Krishtin vrassve t Tij. Pa kryqin q u ngrit n Kalvar. Pa tokn t prfshihej nga errsira dhe dgjoi thirrjen e mistershme: "Mori fund." Por vshtroi edhe nj sken tjetr. Pa Krishtin t ulur mbi ren e madhe t bardh, ndrsa toka rrotullohej n qetsi dhe vrassit e Tij q ia mbathnin nga prania e lavdis s Tij. U zgjua me nj klithm tmerri dhe menjher i shkroi Pilatit kto fjal paralajmruese. Kur Pilati po hezitonte se far t bnte, nj lajmtar au turmn dhe i dorzoi nj letr nga e shoqja q thoshte: "Mos u prziej aspak me at Njeri t drejt, sepse sot kam vuajtur shum n ndrr pr shkak t Tij." Fytyra e Pilatit u zbeh. U hutua nga ndjenjat, q i luftonin prbrenda. Por, ndrsa vonohej pr t vendosur, priftrinjt dhe krert vazhdonin t ndiznin mendjen e popullit. Pilati u detyrua t vepronte. Tani iu kujtua nj zakon, q mund t shrbente pr t siguruar lirimin e Krishtit. Ishte tradit q n kt fest t lirohej nj nga t burgosurit, q do ta zgjidhte populli. Ky zakon ishte nj shpikje pagane. Nuk kishte asnj hije drejtsie n t, por vlersohej shum nga judenjt. N kt koh autoritetet romake mbanin t burgosur njfar Baraba, q ishte dnuar me vdekje. Ky njeri e kishte shpallur veten Mesia. Kishte krkuar autoritet pr t themeluar nj rend t ndryshm t gjrave, pr ta ndrequr botn. Nn mashtrimin satanik pretendonte se gjithka q mund t arrinte me vjedhje dhe grabitje ishte e tij. Kishte br gjra t mrekullueshme nprmjet forcave satanike, kishte fituar prkrahjen e popullit dhe kishte nxitur kryengritje kundr qeveris romake. Nn maskn e nj entuziazmi fetar, ai ishte nj bandit zemrgur dhe i paprmbajtur, i prirur pr rebelim dhe mizori. Duke i ln njerzit t zgjidhnin midis ktij njeriu dhe Shptimtarit t pafajshm, Pilati mendonte t'u ngjallte ndjenjn e drejtsis. Shpresonte t fitonte keqardhjen e tyre pr Jezusin, n kundrshtim me priftrinjt dhe krert. Kshtu, duke u kthyer nga turma u tha me zell t madh: "K doni t'iu liroj? Barabn apo Jezusin, q quhet Krisht?"

385

Prgjigjia e turms erdhi si hungrima e kafshve t egra, "Na liro Barabn!" Thirrja zmadhohej gjithmon e m shum: 'Barabn! Barabn!' Duke menduar se populli nuk e kuptoi pyetjen, Pilati u tha: "A doni t'iu liroj mbretin e judenjve?" Por ata ulritn prsri: "Largoje at Njeri dhe na liro Barabn!" "far t bj athere me Jezusin, q quhet Krisht?" pyeti Pilati. Prsri turmat e trbuara ulritn si demont. Vet demont n form njerzore ishin n turm dhe 'prgjigje tjetr mund t pritej prvese: "Kryqzoje!" Pilati u shqetsua. Ai nuk mendoi se gjrat do arrinin deri aty. U drodh q do t dorzonte nj njeri t pafajshm n vdekjen m t turpshme dhe m mizore, q mund t jepej. Pasi oshtima e zrave u ul, u kthye nga populli dhe tha: "Pse, 't keqe ka br?" Po shtja kishte shkuar shum larg pr t'u diskutuar. Ata nuk dshironin prova pr pafajsin e Krishtit, por dnimin e Tij. Prsri Pilati u orvat ta shptonte. "U tha pr t tretn her: 'Pse, 't keqe ka br? Nuk gjej asnj arsye n T, q meriton vdekje, prandaj do ta fshikulloj dhe do ta l t shkoj." Por vetm prmendja e lirimit t Tij i nxiste njerzit n nj trbim dhjetfish m t madh. "Kryqzoje, kryqzoje," brtisnin. Stuhia, q kishte shkaktuar pavendosmria e Pilatit, fryhej gjithmon e m me zhurm. Jezusin e morn t kputur, t lodhur e gjith plag nga fshikullimi n sy t turms. "Dhe ushtart e uan n nj sall, q quhej pretorium dhe mblodhn gjith kohortn. E veshn n t purpurt, i thurrn nj kuror me ferra dhe ia vun mbi krye dhe filluan ta prshndesnin: 'Tungjatjeta, o Mbret i Judenjve!' E pshtynin dhe, duke u gjunjzuar para Tij e adhuronin." Her pas her ndonj i lig i rrmbente nj kallam nga ato q i kishin vn n dor dhe i godiste kurorn mbi ball, duke ia ngulur gjembat n tmtha dhe gjaku i rridhte mbi fytyr e mjekr. Habitu, o qiell dhe shtangu, o tok! Shikoni shtypsin dhe t shtypurin. Nj turm e trbuar e rrethon Shptimtarin e bots. Talljet dhe vrshllimat bashkohen me mallkime t egra blasfemuese. Lindja nga nj familje e varfr dhe jeta e Tij e prulur komentohen nga turma pa shpirt. Pohimi i Tij se sht Biri i Perndis prqeshet dhe shakat vulgare e ngrdheshjet fyese kalohen goj m goj. Satani e shtyu turmn t keqtrajtonte Shptimtarin. Qllimi i tij ishte ta nxiste At t hakmerrej po t ishte e mundur, ose ta shtynte t bnte nj mrekulli pr t liruar Veten dhe kshtu t prishte planin e shptimit. Nj njoll n jetn e Tij njerzore, nj paaftsi e njeriut brenda Tij pr t duruar provn e tmerrshme dhe Qengji i Perndis do t kishte qen nj ofrim i paprsosur, ndrsa lirimi i njeriut nj disfat. Por Ai q vetm me nj urdhr mund t sillte n ndihm t Tij ushtrit qiellore, q mund t'i kishte kallur tmerrin turms me pamjen e Tij nga ndriimi i madhshtis hyjnore, iu nnshtrua me nj qetsi t prkryer fyerjes dhe zemrimit m t ashpr. Armiqt e Krishtit krkonin mrekulli si dshmi t hyjnis s Tij. Ata kishin prova shum m t mdha se ato q krkonin. Ashtu si ulet mizoria m posht se njeriu, duke iu afruar Satanit, ashtu ngrihej butsia dhe durimi i Jezusit mbi njeriun dhe vrtetonin lidhjen e tij me Perndin. Poshtrimi i Tij ishte vula e lartsimit t Tij. Pikat e gjakut t agonis, q i rridhnin nga tmthat e plagosur mbi fytyr e mjekr ishin shenja e vajosjes s Tij me"vajin e gzimit." (Hebrenjve 1:9) si kryeprifti yn. Trbimi i Satanit isht shum i madh, kur pa se asnj nga abuzimet e bra mbi Shptimtarin nuk e detyruan t nxirrte pshprimn m t vogl nga buzt. Megjithse kishte marr mbi Vete natyrn e njeriut, Ai mbahej nga qndrueshmria prej perndie dhe nuk u largua n asnj moment nga vullneti i Atit t Tij. Kur Pilati e dorzoi Jezusin ta rrihnin dhe ta tallnin, mendoi se do t nxiste keqardhjen e turms. Shpresoi se ata do t vendosnin se ky ishte nj ndshkim i mjaftueshm. Tani, mendoi ai, edhe keqdashja e priftrinjve do t knaqej. Por me mprehtsi judenjt kuptuan dobsin e tij nga

386

ndshkimi i till, i nj njeriu q ishte shpallur i pafajshm. E morn vesh q Pilati po prpiqej t'i shptonte jetn t burgosurit dhe vendosn q Jezusi t mos lirohej. Ata menduan, 'Pilati e fshikulloi pr t na knaqur ne, prandaj po ta shtyjm punn n nj prfundim m t vendosur, sigurisht q do t'ia arrijm qllimit.' Pilati drgoi t sillnin Barabn n gjyq. Pastaj i paraqiti t dy t burgosurit krah njri-tjetrit dhe, duke treguar Shptimtarin tha me zrin e nj prgjrimi solemn: "Shikojeni kt Njeri!" "Po e sjell para jush q ta dini se nuk gjej faj n T." Ja ku qndronte Biri i Perndis, me rrobn e talljes dhe kurorn e gjembave. I zhveshur deri n mes, shpina e Tij tregonte vragat e gjata e mizore, prej nga rridhte lirshm gjaku. Fytyrn e kishte t prlyer me gjak dhe ajo mbartte shenjat e rraskapitjes dhe t vuajtjes, por kurr nuk ishte dukur m e bukur se tani. Pamja e Shptimtarit nuk ishte gjymtuar para armiqve t Tij. do tipar shprehte mirsi, dorzim dhe keqardhjen m t dhembshur pr armiqt e Tij mizor. N sjelljen e Tij nuk kishte dobsi prej frikacaku, por forc dhe dinjitet i nj pritjeje t gjat e t prvuajtur. I burgosuri prkrah Tij ishte n nj kotrast trondits. do vij e fytyrs s Barabs shpallte rrufianin zemrgur q ai ishte. Kontrasti i fliste do vzhguesi. Disa nga spektatort qanin. Kur pan Jezusin, zemra e tyre u mbush me keqardhje. Edhe priftrinjt e krert u bindn se Ai ishte Ai, q vetshpallej. Jo t gjith ushtart romak, q rrethonin Krishtin ishin zemrgur. Disa e shikonin me ngulm pr t gjetur n fytyrn e Tij ndonj prov se Ai ishte kriminel apo nj person i rrezikshm. Her pas here ktheheshin dhe i hidhnin nj vshtrim prmues Barabs. Nuk kishte nevoj pr shum mprehtsi pr ta lexuar Barabn. Prsri ktheheshin tek Ai q po gjykohej. E pan vuajtsin hyjnor me ndjenja keqardhjeje t thell. Nnshtrimi i heshtur i Krishtit nguliti n mendjet e tyre nj sken, q nuk do t shlyhej derisa ta pranonin si Krishti, ose ta mohonin, duke vendosur kshtu fatin e tyre. Pilati u mahnit me durimin e paepur t Shptimtarit. Ai nuk e vuri n dyshim se pamja e ktij Njeriu n kontrast me Barabn do t'i prekte judenjt. Por nuk e kuptonte urrejtjen fanatike t priftrinjve pr T, i cili, si drita e bots, u kishte treguar errsirn dhe gabimin e tyre. Ata e kishin shtyr turmn n nj trbim t mendur dhe prsri priftrinjt, krert dhe populli lshuan thirrjen e tmerrshme: "Kryqzoje, kryqzoje!" S fundi, duke humbur durimin me mizorin e tyre t paarsyeshme, Pilati brtiti me dshprim: "Merreni ju e kryqzojeni, sepse un nuk gjej asnj faj n T." Guvernatorit romak, megjithse i msuar me skena mizore, i erdhi keq pr t burgosurin q vuante, i cili i dnuar dhe i rrahur, me ballin q i kullonte gjak dhe shpinn gjith vula, kishte prsri pamjen e nj mbreti mbi fron. Por priftrinjt deklaruan: "Ne kemi nj ligj dhe sipas ktij ligji Ai duhet t vdes, sepse e bri Veten Bir t Perndis." Pilati u shtang. Nuk kishte ide t sakt pr Krishtin dhe misionin e Tij, por kishte nj besim t paqart mbi Perndin dhe qeniet superiore ndaj njerzve. Mendimi, q i kishte kaluar njher npr mend mori tani nj form m t prcaktuar. Ai dyshoi se mos para tij qndronte nj qenie hyjnore, e veshur me petkun e purpurt t talljes dhe i kurorzuar me gjemba. Shkoi prsri n salln e gjyqit dhe i tha Jezusit, "Nga vjen Ti?" Por Jezusi nuk i dha prgjigje. Shptimtari i kishte folur hapur Pilatit, duke i shpjeguar misionin si dshmitar i s vrtets. Pilati e kishte nnvlersuar dritn. Ai e kishte abuzuar postin e lart t gjykatsit, duke ia dhn parimet e tij autoritetit dhe krkesave t turms. Jezusi nuk kishte m drit pr t. I bezdisur nga heshtja e Tij, Pilati i tha me mendjemadhsi: "Nuk po m flet mua? E di Ti se un kam pushtet t t kryqzoj dhe pushtet t t liroj?"

387

Jezusi iu prgjigj: "Ti nuk ke asnj pushtet mbi Mua, prve atij q t sht dhn nga lart; prandaj ai q m dorzoi tek ty ka br mkatin m t madh." Kshtu Shptimtari i dhimbsur, n mes t dhimbjes dhe hidhrimit t Tij t madh, e shfajsoi aq sa mundi veprimin e guvernatorit romak, q e dorzoi ta kryqzonin. far skene pr t'iu ln trashgim bots n t gjitha kohrat! far drite hedh mbi At, q sht gjykatsi i gjith bots! "Ai q m dorzoi tek ty," tha Jezusi, "ka br mkatin m t madh." Me kt Krishti nnkuptonte Kaifn, i cili, si kryeprift, prfaqsonte kombin hebre. Ata i dinin parimet, q kontrollonin autoritetet romake. E kishin patur dritn mbi profecit, q dshmonin Krishtin, si dhe n msimet dhe mrekullit e Tij. Gjykatsit judenj kishin marr prova t pagabueshme t hyjnis s Atij q dnuan me vdekje. Dhe sipas ksaj drite do t gjykoheshin. Faji m i madh dhe prgjegjsia m e rnd u prkiste atyre, q qndronin n vendin m t lart t kombit, njerz t besimeve t shenjta, q ata po i tradhtonin poshtrisht. Pilati, Herodi dhe ushtart romak, n krahasim me ta, ishin t paditur mbi Jezusin. Menduan t knaqnin priftrinjt dhe krert, duke e akuzuar At. Ata nuk e kishin dritn, q kombi hebre e kishte marr me aq bollk. Po t'iu ishte dhn kjo drit ushtarve, nuk do ta kishin trajtuar Krishtin aq mizorisht. Prsri Pilati propozoi ta lironin Shptimtarin. "Por judenjt brtisnin: 'Po e lirove kt njeri nuk je mik i Cezarit.'" Kshtu, kta hipokrit u shtirn sikur ishin xheloz pr autoritetin e Cezarit. Nga t gjith kundrshtart e sundimit romak, hebrenjt ishin m t hidhurit. Kur ndjeheshin t sigurt, ata ishin m tirant n zbatimin e krkesave t tyre kombtare dhe fetare. Por kur donin t arrinin qllimin e tyre mizor, ngrinin lart pushtetin e Cezarit. Pr t realizuar shkatrrimin e Krishtit, shpallnin besnikri ndaj sundimit t huaj, q e urrenin. "Kushdo q e bn veten mbret," vazhduan, "flet kundr Cezarit." Kjo e prekte Pilatin n pikn e dobt. Ai dyshohej nga qeveria romake dhe e dinte se nj raportim i till do ta shkatrronte. E dinte se po t'i pengonte judenjt, trbimi i tyre do t kthehej kundr tij. Nuk do t linin gj pa br, pr t prmbushur hakmarrjen e tyre. Ai e kishte prpara shembullin e kmbnguljes, me t ciln ata krkonin jetn e Atij q urrenin pa shkak. Athere Pilati zuri vend n fronin e gjykimit dhe e paraqiti prsri Jezusin tek njerzit, duke thn: "Shikojeni mbretin!" Prsri u dgjua thirrja e mendur: "Largoje! Kryqzoje!" Me nj z, q u dgjua anemban Pilati pyeti: "Ta kryqzoj mbretin tuaj?" Por nga buzt profane dhe blasfemuese doln fjalt: "Ne nuk kemi mbret tjetr prve Cezarit." Kshtu, duke zgjedhur nj sundimtar pagan, populli hebre u trhoq nga teokracia. E hodhi posht Perndin si mbretin e tij. Prandaj nuk kishte lirimtar. Nuk kishte mbret tjetr prve Cezarit. Deri ktu e uan popullin priftrinjt dhe msuesit. Ata ishin prgjegjs pr kt dhe prfundimet e tmerrshme q pasuan. Mkati dhe rrnimi i kombit erdhi pr shkak t udhheqsve fetar. "Kur Pilati pa se nuk po arrinte dot gj, madje trazira po shtohej, mori uj dhe lau duart para turms, duke thn: 'Un jam i pafajshm pr gjakun e ktij t Drejti. Merruni vet me T.'" Gjith frik dhe me ndjesin e vetdnimit, Pilati hodhi syt mbi Shptimtarin. N at det t gjer fytyrash t shprfytyruara, vetm Ai ishte paqeplot. Dukej sikur mbi kryet e Tij shklqente nj drit e but. Pilati tha n zemrn e tij 'Ai sht nj Perndi.' Duke u kthyer nga turma shpalli: 'Un jam i pafaj pr gjakun e Tij. Merreni dhe kryqzojeni. Por kini parasysh priftrinj dhe krer se un e shpall At njeri t drejt. Ai, q Ky e shpall si Atin e Tij, iu gjykoft ju dhe jo mua pr veprn e ksaj dite.' Pastaj i tha Jezusit, 'M fal pr kt vepr. Nuk mund t t shptoj.' Pasi e fshikulloi edhe njher Jezusin e dorzoi ta kryqzonin. Pilati donte shum ta lironte Jezusin. Por e pa se nuk mund ta bnte kt gj dhe t mbante prsri pozitn dhe nderin e tij. Q t mos humbte pushtetin e tij n kt bot, ai zgjodhi t

388

flijonte nj jet t pafajshme. Sa shum njerz, pr t'i shptuar humbjes dhe vuajtjes, sakrifikojn n kt mnyr parimet. Ndrgjegjia dhe detyra tregojn nj rrug dhe vetinteresi nj tjetr. Rryma kthehet fuqishm n drejtimin e gabuar dhe ai, q bn kompromis me t keqen fshihet n errsirn e thell t fajit. Pilati iu dorzua krkesave t turms. N vend q t rrezikonte t humbte pozitn e tij, ai ia dha Jezusin q ta kryqzonin. Por me gjith prkujdesjet e tij, ajo q kishte m tmerr i ndodhi m pas. Ia zhvatn nderet dhe e hoqn nga posti i tij i lart. I grryer nga pendimi dhe sedra e plagosur, jo shum koh pas kryqzimit, ai i dha fund jets s tij. Kshtu, ata q bjn kompromis me mkatin fitojn vetm vuajtje dhe shkatrrim. "Esht nj rrug q njeriut i duket e drejt, por n fund t nxjerr n rrugt e vdekjes." - Fjalt e Urta 14:12. Kur Pilati e shpalli veten t pafajshm pr gjakun e Krishtit, Kaifa iu prgjigj me mosprfillje: "Le t bjer gjaku i Tij mbi ne dhe fmijt tan." Fjalt e tmerrshme t thna nga priftrinjt dhe krert, jehuan nga turma me nj ulrim njerzore. T gjith u prgjigjn dhe than: "Le t bjer gjaku i Tij mbi ne dhe fmijt tan." Populli i Izraelit e bri zgjedhjen e tij. Duke treguar me gisht Jezusin kishin thn: "Jo kt njeri, por Barabn." Baraba, grabitsi dhe vrassi, prfaqsonte Satanin. Krishti prfaqsonte Perndin. Krishti nuk u pranua, Baraba u zgjodh. Dhe Barabn do t kishin. Duke br kt zgjedhje, pranuan at, i cili, q nga fillimi, kishte qen mashtrues dhe vrass. Satani ishte udhheqsi i tyre. Ata do t ndiqnin si komb diktatin e tij. Do t bnin veprat e tij. Do t duronin sundimin e tij. Ai popull q zgjodhi Barabn n vend t Krishtit, do ta ndiente mizorin e Barabs deri n fund t kohrave. Duke par Qengjin e rrahur t Perndis, judenjt ulritn: "Le t bjer gjaku i Tij mbi ne dhe fmijt tan." Kjo thirrje e tmerrshme u ngjit n fronin e Perndis. Ai dnim q ata shpalln mbi veten, u shkrua n qiell. Ajo lutje u dgjua. Gjaku i Birit t Perndis ra mbi fmijt e tyre dhe mbi fmijt e fmijve t tyre si nj mallkim i prjetshm. Kjo gj u kuptua me tmerr n shkatrrimin e Jeruzalemit. U shfaq n gjendjen e popullit hebre pr njmij e tetqind vjet, nj shermend i shkputur nga hardhia, pa jet e pa fryte, pr t'u mbledhur dhe djegur. Nga vendi n vend, nga shekulli n shekull, i vdekur n paudhsi dhe mkate! Kjo lutje do t prmbushet n mnyr t tmerrshme n ditn e madhe t gjykimit. Kur Krishti t vij prsri n tok, njerzit nuk do ta shohin si t burgosur t rrethuar nga llumi i shoqris. Do ta shohin si mbretin e qiellit. Krishti do vij n lavdin e Tij, n lavdin e Atit t Tij dhe at t engjjve t shenjt. Dhjetra mijra ngjj, bij triumfator dhe t bukur t Perndis, me hijeshi dhe lavdi t jashtzakonshme, do ta shoqrojn n rrugn e Tij. Ather Ai do t ulet n fronin e lavdis s Tij dhe para Tij do t mblidhen t gjith kombet. Do ta shoh do sy, edhe ata q e kryqzuan. N vend t kurors me gjemba, Ai do t mbaj kurorn e lavdis, kuror brenda kurors. N vend t asaj rrobe t vjetr mbretrore t purpurt, do t ket veshur petka t bardha bor, "sa asnj zbardhues nuk mund t'i zbardhoj m tej." - Marku 9:3. Mbi veshjen dhe kmbn e Tij do t shkruhet, "Mbret i mbretrve, Zot i zotrve" - Zbulesa 19:16. Ata, q e talln dhe e goditn do t jen atje. Priftrinjt dhe krert do t shohin prsri skenn n salln e gjykimit. Do t'u shfaqet prpara do rrethan, si sht shkruar n letrat e zjarrit. Ather ata q u lutn, "Le t bjer gjaku i Tij mbi ne dhe fmijt tan," do t marrin prgjigjen e lutjes s tyre. Ather gjitha bota do ta marr vesh dhe do ta kuptoj. Do kuptojn se kundr kujt dhe cils kan luftuar ato qenie t varfra, t dobta e t kufizuara. Me agoni t frikshme dhe tmerr do t'u ulrasin maleve dhe shkmbijve: "Bini mbi ne dhe na fshihni nga fytyra e Atij, q rri mbi fron dhe nga zemrimi

389

i Qengjit, sepse erdhi dita e madhe e zemrimit t Tij dhe kush mund t qndroj?" - Zbulesa 6:16, 17.

390

78 Kalvari Bazuar tek Mateu 27:31-53; Marku 15:20-38; Luka 23:26-46; Gjoni 19:16-30 "Dhe kur arritn n Kalvar, nj vend q do t thot "Kafka," aty e kryqzuan." "Pr t shenjtruar popullin me gjakun e vet," Krishti "vuajti jasht ports s qytetit." Hebrenjve 13:12. Nga shkelja e ligjit t Perndis, Adami dhe Eva u dbuan nga Edeni. Krishti, zvendsuesi yn, duhet t vuante jasht kufijve t Jeruzalemit. Ai vdiq jasht ports, ku ekzekutoheshin kriminelt dhe vrassit. Gjith kuptim jan fjalt, "Krishti na liroi nga mallkimi i ligjit, sepse u b mallkim pr ne." - Galatasve 3:13. Nj turm e madhe e ndoqi Jezusin nga salla e gjyqit n Kalvar. Lajmi i dnimit t Tij ishte prhapur n t gjith Jeruzalemin dhe njerz nga t gjitha klasat dhe rangjet u dyndn n vendin e kryqzimit. Priftrinjt dhe krrt kishin premtuar se nuk do t'i trazonin ndjeksit e Krishtit po t'ua dorzonin At Vet. Kshtu dishepujt dhe besimtart nga qyteti dhe krahinat prreth u bashkuan me turmn q i shkonte pas Shptimtarit. Kur Jezusi doli nga dera e gjyqit t Pilatit, i vun mbi shpatullat e drrmuara dhe t plagosura kryqin q ishte prgatitur pr Barabn. Dy shok t Barabs do t dnoheshin me vdekje n t njjtn koh me Jezusin. Edhe atyre u vun mbi shpin kryqet. Barra e Shptimtarit ishte shum e rnd pr t T n at gjendje t dobt dhe lnguese q ndodhej. Q nga darka e Pashks me dishepujt e Tij, as nuk kishte ngrn as nuk kishte pir. Ai kishte qen n agoni n kopshtin e Getsemanes duke luftuar me forcat satanike. Kishte duruar ankthin e tradhtis dhe kishte par dishepujt t'ia mbathnin e ta braktisnin. E kishin uar tek Ana, te Kaifas, pastaj te Pilati. Nga Pilati kishte takuar Herodin, pastaj ishte drguar prsri te Pilati. Nga fyerja n fyerje, nga tallja n tallje, i fshikulluar dy her nga kamzhikt, e gjith ajo nat, sken pas skene, kishte qen nj sprov e tmerrshme pr shpirtin e Tij. Krishti nuk kishte dshtuar. Nuk kishte folur asnj fjal, prvec atyre q lvdonin Perndin. Ai kishte duruar me vendosmri dhe dinjitet gjith at fars t turpshme t gjyqit. Por kur pasi e fshikulluan pr t dytn her i vun kryqin mbi shpin, natyra e Tij njerzore nuk mundi t mbante m. Ra i kputur nn peshn e barrs. Turma q i shkonte pas Shptimtarit pa hapat e tij t lkundur dhe t dobt, por nuk shfaqi asnj keqardhje. E tallnin dhe e shanin sepse nuk e mbante dot kryqin e rnd. Ia vun prsri mbi shpin dhe prsri u rrzua pa fuqi n tok. Persekutuesit e Tij e pan se ishte e pamundur ta mbarte barrn e Tij m tutje. Ata nuk dinin k t gjenin q t mbante ngarkesn poshtruese. Judenjt nuk mund ta bnin kt gj, sepse ndotja nuk do t'i lejonte t mbanin Pashkn. As turma, q e ndiqte nuk denjoi t mbante kryqin. N kt koh, nj i huaj i quajtur Simon nga Kirenia q po vinte nga fshati, ndeshet me turmn. Ai dgjon talljet dhe vulgaritetet e njerzve, dgjon t prsriten me prbuzje fjalt, 'Hapini rrugn mbretit t judenjve!' Ndalon i shtangur nga pamja dhe kur shpreh keqardhje, ata e kapin dhe ia vn kryqin mbi shpatulla. Simoni kishte dgjuar pr Jezusin. Djemt e tij besonin n Shptimtarin, por ai vet nuk ishte dishepull. Mbajtja e kryqit pr n Kalvar ishte bekim pr Simonin dhe m pas ai ishte gjithmon mirnjohs pr kt ndihm. E bri q t merrte mbi vete kryqin e Krishtit nga dshira dhe t qndronte gjithmon i gzuar nn barrn e tij. Pak gra jan n turmn, q pason t Padnuarin n vdekjen e Tij mizore. Vmendja e tyre sht ngulitur mbi Jezusin. Disa prej tyre e kan par edhe m par. Disa kan drguar tek Ai t smurt dhe t vuajturit e tyre. Disa jan ata q ai ka shruar. Tregohet historia e gjrave q kan

391

ngjar. Habiten me urrejtjen e turms ndaj Tij, pr t cilin zemrat e tyre po treten dhe jan gati t ahen. Me gjith veprimet e turms s trbuar, fjalt e egrsuara t priftrinjve dhe krerve, kto gra shprehin keqardhjen e tyre. Kur Jezusi rrzohet i kputur nn kryq, ato shprthejn n t qara t vajtueshme. Kjo ishte e vetmja gj, q i trhoqi vmendjen Krishtit. Megjithse gjith vuajtje, ndrsa mbante mkatet e bots, Ai nuk ishte mosprfills ndaj shprehjes s hidhrimit. I pa kto gra butsisht e me dhembshuri. Ato nuk ishin besimtare t Tij. E dinte se nuk po e qanin si At, q ishte drguar nga Perndia, por ishin prekur nga ndjenja keqardhjeje njerzore. Nuk e prbuzi keqardhjen e tyre, por kjo zgjoi n zemrn e Tij nj keqardhje m t madhe. "Bija t Jeruzalemit," u tha, "mos qani pr Mua, por pr veten tuaj dhe pr fmijt tuaj." Nga pamja para Tij, Krishti pa prtej n t ardhmen e shkatrrimit t Jeruzalemit. N at sken t tmerrshme, shum nga ata q qanin pr T do t vdisnin bashk me fmijt e tyre. Nga rnia e Jeruzalemit, syt e Jezusit kaluan n nj gjykim m t madh. N shkatrrimin e qytetit t papenduar Ai pa simbolin e shkatrrimit prfundimtar, q do t vinte mbi botn. Ai tha: "pastaj do fillojn t'u thon maleve 'Bini mbi ne' dhe kodrave 'Na mbuloni.' Sepse nse bhet kshtu me drurin e njom, do t bhet me t thatin?" Me drurin e njom, Jezusi prfaqsonte Veten, lirimtarin e pafajshm. Perndia lejoi q zemrimi kundr shkelsve t ligjit t binte mbi Birin e Tij t dashur. Jezusi duhej t kryqzohej pr mkatet e njerzve. far vuajtjeje duhet t psonte ather mkatari, q vazhdonte t mkatonte? T gjith t papenduarit dhe mosbesuesit do t provonin nj dhimbje dhe mjerim, q gjuha nuk mund ta shpreh. Nga turma, q ndiqte Shptimtarin pr n Kalvar, shum prej tyre e kishin shoqruar me hosana t gzueshme dhe duke tundur degt e palmave, ndrsa hynte kaluar triumfues n Jeruzalem. Por jo pak nga ata q kishin thurur lavde pr T, sepse ajo gj kishte qen popullore, tani ulrinin: "Kryqzoje! Kryqzoje!" Kur Krishti hyri n Jeruzalem, shpresat e dishepujve kishin arritur kulmin. Ata ishin ngjeshur pas Mjeshtrit t tyre, duke ndier se ishte nder i madh t kishe lidhje me T. Tani n poshtrimin e Tij e ndiqnin nga nj largsi. Ishin mbytur n hidhrim dhe ishin prkulur me shpresa t zhgnjyera. Si u vrtetuan fjalt e Jezusit: "T gjith ju do t fyheni pr shkakun tim kt nat. Sepse sht shkruar: 'Do t godas bariun dhe delet e tufs do t shprndahen." - Mateu. 26:31. Kur arritn n vendin e ekzekutimit, t burgosurit u lidhn pas instrumenteve t torturs. Dy hajdutt luftonin me duart e atyre q i vinin n kryq, por Jezusi nuk kundrshtoi. Nna e Jezusit, duke u mbajtur tek Gjoni, dishepulli i dashur, kishte ndjekur hapat e Birit t saj pr n Kalvar. E kishte par t kputej nga barra e kryqit dhe kishte dashur t'i vinte dorn nn kokn e plagosur pr ta mbajtur dhe t'i lante at ball, q dikur ishte mbshtetur n kraharorin e saj. Por nuk iu lejua ky privilegj i dhimbshm. Bashk me dishepujt ajo ende ushqente shpresn se Ai do ta shfaqte fuqin e Tij dhe do t lirohej nga armiqt. Prsri do t'i fundosej zemra, ndrsa kujtonte fjalt, me t cilat Ai kishte parathn pikrisht skenat q po ndodhnin. Kur hajdutt po i lidhnin n kryqe, ajo i shikonte n pritje plot agoni. A do ta linte Veten t kryqzohej Ai q i kishte dhn jet t vdekurit? A do t lejonte Biri i Perndis ta vrisnin aq mizorisht? Duhet t hiqte dor ajo nga besimi se Jezusi ishte Mesia? A duhet ta shihte ajo vuajtjen dhe turpin e Tij, pa privilegjin pr t'u kujdesur pr T n kt fatkeqsi? Ajo pa duart e shtrira mbi kryq. Solln eki dhe gozhda dhe majat e tyre u nguln mbi mishin e but. Dishepujt zemrtronditur e larguan nga pamja mizore dhe mbajtn trupin pa ndjenja t nns s Jezusit. Shptimtari nuk nxori asnj pshprim ankimi. Fytyra i mbeti e qet dhe e patrazuar, por pika t mdha djerse i qndronin mbi ball. Nuk pati ndonj dor t dhimbsur t'i fshinte vesn e vdekjes nga fytyra, as fjal keqardhjeje dhe besnikrie t patundur pr ta mbajtur zemrn e tij njerzore.

392

Ndrsa ushtart bnin punn e tyre t frikshme, Jezusi u lut pr armiqt e Tij, "At, fali, se nuk din se far bjn." Mendja i kaloi nga vuajtja e Tij, tek mkati i persekutuesve dhe ndshkimi i tyre i tmerrshm. Asnj mallkim nuk tha pr ushtart q po trajtonin aq ashpr. Asnj urrejtje nuk u zgjua mbi priftrinjt dhe krert, q po knaqeshin me prmbushjen e qllimit t tyre. Krishtit i erdhi keq pr injorancn dhe fajin e tyre. Pshpriti vetm nj lutje pr faljen e tyre, "sepse nuk din se far bjn." Po ta dinin se po vinin n tortur At, q erdhi t shptonte racn mkatare nga shkatrrimi i prjetshm, do t mbusheshin me keqardhje dhe tmerr. Por padituria nuk ua largonte fajin, sepse ishte privilegji i tyre ta njihnin dhe ta pranonin Jezusin si Shptimtarin. Disa prej tyre do ta kuptonin mkatin, do t pendoheshin dhe do t ktheheshin. Disa me mospendim do t bnin t pamundur q lutja e Krishtit pr ta t merrte prgjigje. Megjithat qllimi i Perndis po prmbushej. Jezusi po fitonte t drejtn t bhej avokati i njerzve n prani t Atit. Lutja e Krishtit pr armiqt e Tij prqafoi botn. Prfshiu do mkatar q kishte jetuar ose q do t jetonte, nga fillimi i bots deri n fund. Faji i kryqzimit t Birit t Perndis qndron mbi t gjith. Falja u jepet t gjithve falas. "Kushdo q do" mund t ket paqe me Perndin dhe t trashgoj jetn e prjetshme. Sapo Jezusi u gozhdua n kryq, u ngrit lart nga burra t fuqishm dhe u vendos me forc t madhe n vendin e prgatitur pr T. Kjo i shkaktoi dhimbjen m t thell Birit t Perndis. Pastaj Pilati shkroi nj mbishkrim n Hebraisht, Greqisht dhe Latinisht dhe e vuri n kryq mbi kokn e Jezusit. Lexonte, "Jezusi i Nazaretit, Mbreti i Judenjve." Ky mbishkrim i acaroi judenjt. N gjyqin e Pilatit ata kishin thirrur: "Kryqzoje." "Ne nuk kemi mbret tjetr, prve Cezarit." Gjoni 19:15. Ata kishin shpallur se kushdo, q do t pranonte nj mbret tjetr ishte tradhtar. Pilati shkroi ndjenjn q ata kishin shprehur. Nuk ishte prmendur asnj fyerje prvese Jezusi ishte mbreti i judenjve. Mbishkrimi ishte nj pranim i vrtet i besnikris s judenjve ndaj pushtetit romak. Deklaronte se kushdo q do t guxonte ta shpallte veten Mbret t Izraelit do t gjykohej prj tyre me vdekje. Priftrinjt kishin rn brenda me kmbt e tyre. Kur po komplotonin mbi vdekjen e Krishtit, Kaifa e kishte deklaruar t nevojshme q nj njeri t vdiste pr t shptuar kombin. Tani hipokrizia e tyre u zbulua. Pr t shkatrruar Krishtin, ata kishin qen gati t sakrifikonin vet ekzistencn e kombit t tyre. Priftrinjt pan se 'kishin br dhe i krkuan Pilatit t ndryshonte mbishkrimin. I than, "Mos shkruaj Mbreti i Judenjve; por se Ai tha 'Jam Mbreti i Judenjve'" por Pilati ishte nxehur me veten pr dobsin e tij t mparshme dhe prbuzi krejtsisht priftrinjt dhe krert mashtrues e ziliqar. Ai u prgjigj ftoht, "far kam shkruar, kam shkruar." Nj fuqi m e madhe se Pilati apo judenjt kishte drejtuar vendosjen e mbishkrimit mbi kokn e Jezusit. Perndia ishte kujdesur q kjo t zgjonte mendimin dhe shqyrtimin e Shkrimeve. Vendi ku u kryqzua Jezusi ishte afr qytetit. N at koh n Jeruzalem kishte njerz nga t gjitha vendet dhe mbishkrimi, q e deklaronte Jezusine Nazaretit si Mesia do t'u binte n sy. Ishte nj e vrtet e gjall e shkruar nga dora, q kishte udhhequr Perndia. Me vuajtjet e Krishtit n kryq u prmbush profecia. Shekuj para kryqzimit, Shptimtari e kishte parathn trajtimin q do t'i bnin. Ai tha: "Qent m kan rrethuar, nj grup keqbrsish m rri rrotull M kan shpuar duart dhe kmbt Mund t'i numroj gjith kockat e Mia. Ata m rrin prqark e m kqyrin. Ndajn midis tyre rrobat e Mia dhe hedhin short pr tunikn Time." Psalmi 22:16-18. Profecia n lidhje me rrobat e Tij u vrtetua pa kshillimin apo ndrhyrjen e miqve ose armiqve t t Kryqzuarit. Rrobat e Tij iu dhan ushtarve, q e vendosn n kryq. Krishti dgjonte grindjet e njerzve, ndrsa ndanin rrobat e Tij midis tyre. Tunika e Tij ishte e tra e thurur pa qepje, prandaj ata than: "Le mos ta grisim, por t hedhim short kush ta marr."

393

N nj profeci tjetr Shptimtari shpalli: "Fyerja e rnd m ka coptuar zemrn dhe jam plot me hidhrime. Prita dik q t'i vinte keq pr Mua, por m kot, dik q t m ngushllonte, por nuk gjeta asnj. M dhan vrer n vend t ushqimit dhe n etjen time m dhan pr t pir uthull." Psalmi 69:20, 21. Atyre, q dnoheshin me vdekje n kryq u jepej nj qetsues, pr t mpir ndjesin e dhimbjes. Kjo iu dha edhe Jezusit, por kur e provoi nuk e deshi. Nuk donte t merrte asgj q t'i turbullonte mendjen. Besimi i Tij duhet t mbahej fort tek Perndia, q ishte e vetmja fuqi e Tij. Turbullimi i shqisave t Tij do t'i jepte Satanit nj avantazh. Armiqt e Jezusit e shfryn zemrimin e tyre mbi T, ndrsa Ai qndronte i varur n kryq. Priftrinjt, krert dhe skribt s bashku me turmn tallnin Shptimtarin, q ishte duke vdekur. N pagzimin dhe shndrrimin e Tij, zri i Perndis ishte dgjuar t shpallte Krishtin si Birin e Tij. Prsri, pak prpara tradhtimit t Jezusit, Ati foli, duke dshmuar pr hyjnin e Tij. Po tani, zri nga qielli nuk po dgjohej m. Asnj dshmi n favor t Krishtit nuk dgjohej. I vetm, vuajti abuzimin dhe talljen nga keqbrsit. "N qoft se je Biri i Perndis," i thonin, "zbrit nga kryqi." "Le ta shptoj Veten, nse sht Krishti, i Zgjedhuri i Perndis." N shkrettirn e tundimit, Satani i kishte thn: "N qoft se je Biri i Perndis, jep urdhr q kta gur t bhen buk." "N qoft se je Biri i Perndis, hidhu posht" nga maja e tempullit.- Mateu 4:3, 6. Satani me engjjt e tij ishte i pranishm tek kryqi n form njrzore. Kryedjalli me ushtrit e tij bashkpunonin me priftrinjt dhe krert. Msuesit e popullit e ndrsenin turmn injorante t shpallte gjykimin mbi At q shum prej tyre nuk e kishin par ndonjher deri kur u nxitn t dshmonin kundr Tij. Priftrinjt, krert e tyre, farisenjt dhe turma e pashpirt ishin lidhur s bashku n nj harbim satanik. Krert fetar ishin bashkuar me Satanin dhe engjjt e tij. Ata i bindeshin krkesave t tij. Jezusi, duke vuajtur pr vdekje, dgjoi do fjal kur priftrinjt shpalln, "T tjert i shptoi, po Veten nuk mund ta shptoj dot. Le t zbres tani mbreti i Izraelit, Krishti, nga kryqi q ta shohim dhe t besojm n T." Krishti mund t zbriste nga kryqi. Por pikrisht, sepse Ai nuk e shptoi Veten, mkatari ka shpresn e faljes dhe prkrahjen e Perndis. N talljen e Shptimtarit njerzit, q hiqeshin si shpjeguesit e profecis, po prsrisnin fjalt q Frymzimi kishte parashikuar se ata do t thonin n nj rast t till. Megjithat t verbuar ata nuk e kuptuan se po prmbushnin profecin. Ata, q me prqeshje than fjalt: "Ia besoi Veten Perndis; le ta liroj Perndia tani nse e do, sepse Ai ka thn: 'Jam Biri i Perndis.'" As q e menduan se dshmia e tyre do t kumbonte npr kohra. Megjithse t thna me tallje, kto fjal i bn njerzit t kontrollonin Shkrimet si nuk kishin br kurr m par. Njerzit e menur dgjuan, krkuan, medituan dhe u lutn. Kishte nga ata q kurr nuk pushuan s krahasuari shkrimet. Ata kuptuan domethnien e misionit t Krishtit. Nuk kishte pasur m par njohuri kaq t prgjithshme mbi Jezusin, sesa kur Ai u var n kryq. N zemrat e shum prej atyre, q pan skenn e kryqzimit dhe q dgjuan fjalt e Krishtit, shklqente drita e s vrtets. Nj rreze ngushllimi ra mbi Jezusin n agonin e Tij mbi kryq. Ishte lutja e hajdutit t penduar. T dy njerzit q ishin kryqzuar me Jezusin, n fillim ishin msymur kundr Tij dhe njri prej tyre n vuajtje e sipr u b m i paprmbajtur dhe provokues. Por nuk ndodhi kshtu me shokun e tij. Ky nuk ishte nj kriminel i regjur. Ai kishte shkuar n rrug t gabuar nga shoqria e keqe, por ishte shum m pak fajtor se shum prej tyre, q qndronin pran kryqit, duke fyer Shptimtarin. Ai e kishte par, e kishte dgjuar Jezusin dhe ishte bindur nga msimi i Tij, por ishte larguar prej Tij nga priftrinjt dhe krert. Duke u prpjekur ta mbyste bindjen e tij, ishte zhytur thell e m thell n mkat, derisa u arrestua dhe u gjykua si kriminel dhe u dnua t vdiste n kryq. N salln e gjyqit dhe rrugs pr n Kalvar, ai kishte qen i shoqruar nga Jezusi. E kishte dgjuar Pilatin t shpallte: "Nuk gjej faj n T." - Gjoni 19:4. Kishte vn re qndrimin

394

e Tij prej Perndie dhe se si i kishte falur me keqardhje torturuesit e Tij. N kryq ai sheh shum fetar t mdhenj, q nxirrnin gjuhn jasht me prbuzje dhe tallnin Zotin Jezus. Ai sheh kokat q tunden. Dgjon fjalt fyese t shokut t tij fajtor: "N qoft se je Krishti shpto Veten dhe ne." Shum prej kalimtarve e mbrojn Jezusin. Ai i dgjon ata t prsrisin fjalt e Tij dhe t flasin pr veprat e Tij. I kthehet prsri bindja se Ai sht Krishti. Duke u kthyer nga shoku i tij kriminel, i thot: "Nuk ke frik nga Perndia, duke qen se ke t njjtin dnim?" Hajdutt q po vdisnin nuk kishin pse t'i friksoheshin njerzve. Por mbi njrin prej tyre qndronte bindja se kishte nj Perndi, q duhej t'i trembej, nj t ardhme q e bnte t dridhej. Dhe tani e ndotur me mkat jeta e tij ishte duke marr fund. "Ne me t drejt," pshertin ai, "sepse po marrim ka meritojm pr at q kemi br, kurse Ky nuk ka br asgj t keqe." Nuk ka m pyetje tani. Nuk ka m dyshime, vrejtje. Kur u dnua pr krimin e tij, hajduti humbi shpresat dhe u dshprua, por tani i lindn mendime t pazakonshme, t mira. Sjell ndr mend gjithka q ka dgjuar pr Jezusin, si kisht shruar t smurt dhe kishte falur mkatet. Kishte dgjuar fjalt e atyre q besuan Jezusin dhe e ndoqn duke qar. Kishte par dhe lexuar titullin mbi kokn e Shptimtarit. Kishte dgjuar kalimtart ta prsrisnin, disa me buz t dredhura e t hidhruara, t tjert me tallje e prqeshje. Fryma e Shenjt i ndrion mendjen dhe pak nga pak lidhet zinxhiri i provave. Tek Jezusi, i rrahur, i tallur dhe i varur n kryq, ai sheh Qengjin e Perndis, q heq mkatin e bots. N zrin e tij, shpresa przihet me ankth, ndrsa e hedh shpirtin e lodhur, q sht duke marr fund, mbi Shptimtarin q po vdes. "Zot, kujtohu pr mua," brtet, "kur t vish n mbretrin Tnde." Prgjigjia erdhi menjher. Tingulli i saj ishte i but dhe melodioz, plot dashuri dhe keqardhje, fjalt ishin gjith pushtet: "Me t vrtet, me t vrtet, po t them sot, Ti do t jesh me Mua n parajs." Pr or t tra agonie, mbi vesht e Jezusit kishte rn sharja dhe tallja. Ndrsa qndron i varur n kryq, vrshojn mbi T tingujt e prqeshjeve dhe mallkimeve. Me zemr t dshpruar, Ai kishte pritur pr shprehje besimi nga dishepujt e Tij. Ai kishte dgjuar fjalt vajtuese: "Ne besuam se Ai do t kishte liruar Izraelin." Sa mirnjohse pr Shptimtarin ishte kjo shprehje besimi dhe dashurie nga hajduti q po vdiste! Ndrsa udhheqsit judenj e mohuan At dhe vet dishepujt dyshonin n hyjnin e Tij, hajduti i mjer n buz t prjetsis, e thrret Jezus, Zot. Shum ishin gati ta thrrisnin Zot, kur bnte mrekullira dhe pasi u ngrit nga varri. Por askush nuk e njohu, ndrsa qndronte i varur duke vdekur mbi kryq, prve hajdutit t penduar, q u shptua n orn njmbdhjet. Ata q rrinin pran, kapn fjalt kur hajduti e thirri Jezusin, Zot. Zri i njeriut t penduar trhoqi vmendjen e tyre. Ata q ishin zn n kmb t kryqit pr rrobat e Krishtit dhe kishin hedhur short pr tunikn e Tij, ndaluan t dgjonin. Zrat e tyre t egrsuar heshtn. Duke mbajtur frymn, hodhn syt nga Jezusi dhe pritn prgjigjen nga buzt q po shuheshin. Kur tha fjalt e premtimit, reja e zez, q dukej se kishte mbshtjell kryqin, u prshkua nga nj drit e gjall dhe e shklqyer. Hajdutit t penduar i erdhi paqja e prsosur e pranimit nga Perndia. Krishti u prlvdua n poshtrimin e Tij. Ai q n syt e t gjithve dukej se ishte mposhtur, u b Mposhtsi. Ai u njoh si Mkatmbajtsi. Njerzit mund t ushtronin pushtet mbi trupin e Tij njerzor. Mund ta shponin tempullin e shenjt me kurorn me gjemba. Mund t'ia zhvishnin rrobat dhe t ziheshin pr t'i ndar ato. Por nuk mund t'i zhvatnin pushtetin pr t falur mkatet. Duke vdekur, Ai jep dshmi pr hyjnin e Tij dhe lavdin e Atit. Veshi i Tij nuk sht rnduar sa t mos dgjoj, as krahu nuk i sht shkurtuar sa t mos shptoj. Esht e drejta e Tij mbretrore t shptoj t gjith ata, q vijn tek Perndia nprmjet Tij.

395

Po t them sot, ti do t jesh me Mua n parajs. Krishti nuk premtoi se hajduti do t ishte n Parajs me t at dit. Ai Vet nuk shkoi n parajs at dit. Ai fjeti n varr dhe mngjesin e ringjalljes, tha: "Ende nuk jam ngjitur tek Ati." - Gjoni 20:17. Por ditn e kryqzimit, q dukej se ishte dita e disfats dhe errsirs, u dha ky premtim. "Sot," ndrsa po vdes n kryq si keqbrs, Krishti e siguron mkatarin e mjer: "Ti do t jesh me Mua n Parajs." Hajdutt e kryqzuar me Jezusin ishin vendosur "n t dy ant e Krishtit." Kjo ishte br nn drejtimin e priftrinjve dhe krerve. Pozicioni i Krishtit mes hajdutve tregonte se Ai ishte krimineli m i madh nga t tre. Kshtu u prmbush shkrimi: "U radhit me shkelsit e ligjit." Isaia 53:12. Por priftrinjt nuk e kuptuan domethnien e plot t veprimit t tyre. Ashtu si Jezusi, i kryqzuar me hajdutt, u vendos "n mes" ashtu edhe kryqi i Tij u vendos n mes t nj bote, q dergjej n mkat. Fjalt false thn hajdutit t penduar ndezn nj drit, q do t ndrioj deri n kufijt m t largt t toks. T mrekulluar engjjt vshtruan dashurin e pafund t Jezusit, i cili, duke vuajtur agonin m t tmerrshme t mendjes dhe trupit, mendonte vetm pr t tjert dhe e inkurajoi shpirtin e penduar t besonte n poshtrimin e Tij. Si profet, Ai u ishte drejtuar bijave t Jeruzalemit; si prift dhe avokat, i ishte lutur Atit pr t falur vrassit e Tij; si Shptimtar i dashur, kishte falur mkatet e hajdutit t penduar. Ndrsa syt e Jezusit kalonin mbi turmn prreth, dikush i trhoqi vmendjen. N kmb t kryqit qndronte nna e Tij, q mbahej nga dishepulli Gjon. Nuk duronte t qndronte larg Birit t saj. Gjoni, duke e ditur se fundi po afrohej, e kishte sjell srisht tek kryqi. N momentin e vdekjes, Krishti u kujtua pr nnn e Tij. Duke par fytyrn e saj t drobitur nga hidhrimi dhe Gjonin, i tha: "Grua shikoje birin tnd!" pastaj Gjonit, "Shikoje nnn tnde!" Gjoni i kuptoi fjalt e Krishtit dhe e pranoi at q iu besua. E mori menjher Marin n shtpin e tij dhe q nga ajo koh u kujdes pr t me dashuri. Shptimtari i dhimbsur dhe i dashur me gjith dhimbjen e Tij fizike dhe agonin mendore, kujdesej pr nnn e Tij! Nuk kishte para q t'i siguronte asaj rehati; por Ai hyri n zemrn e Gjonit dhe i la atij nnn e Vet si nj trashgimi t muar. Kshtu Gjoni u kujdes pr at, q ajo kishte m shum nevoj, dashurin e but t dikujt q ta donte, sepse ajo donte Jezusin. Duke e pranuar si nj t besuar t shenjt, Gjoni po merrte nj bekim t madh. Ajo i kujtonte vazhdimisht Mjeshtrin e tij t dashur. Shembulli i prsosur i dashuris birrore t Krishtit ndrion me nj shklqim t pavenitur nga mjegulla e kohrave. Prreth tridhjet vjet, Jezusi me punn e Tij t vshtir kishte ndihmuar t mbante barrn e familjes. Dhe tani, n agonin e Tij t fundit, kujtohet t kujdeset pr nnn e vuajtur, t mbetur vetm. E njjta frym do t vihet re n t gjith dishepujt e Zotit ton. Ata, q ndjekin Krishtin, do ta ndiejn se sht pjes e besimit t tyre t respektojn dhe t kujdesen pr prindrit e tyre. Nga zemra ku ushqehet dashuria e Tij, nna dhe babai gjithmon do t marrin nj prkujdesje dhe dashuri t mbl. Tani Zoti i lavdis po vdiste si shpagim pr racn njerzore. Duke dorzuar jetn e Tij t muar, Krishti nuk mbahej lart nga nj gzim triumfues. Gjithka ishte zymtsi shtypse. Nuk ishte pesha e vdekjes q rndonte mbi T. Nuk ishte dhimbja dhe turpi i kryqit, q shkaktonte agonin e Tij t pashprehshme. Krishti ishte princi i t vuajturve. Por vuajtja e Tij vinte nga nj ndenj e ligsis s mkatit, dijenia se nprmjet familjarizimit me t keqen, njeriu ishte verbuar ndaj madhsis s saj. Krishti pa sa thell e kishte mbrthyer mkati zemrn e njeriut, sa pak donin t shkputeshin nga pushteti i tij. E dinte se pa ndihmn e Perndis, njerzimi duhet t vdiste dhe ai shihte se si turma t tra humbisnin prjet pa e marr ndihmn e begat. Mbi Krishtin, zvendsuesin ton, u vendos paudhsia e ne t gjithve. U trajtua si shkels, q t na lironte nga dnimi i ligjit. Faji i do pasardhsi t Adamit rndonte mbi zemrn e Tij.

396

Zemrimi i Perndis ndaj mkatit, shfaqja e tmerrshme e paknaqsis s Tij pr shkak t mkatit, e mbushte shpirtin e Birit t Tij me tmerr. Gjat gjith jets s Tij Jezusi i kishte shprndar bots s rn n mkat lajmin e mir t mshirs s Atit dhe dashuris s Tij false. Shptimi pr m mkatart ishte tema e Tij. Por tani me peshn e tmerrshme t fajit q mbart, nuk e sheh dot fytyrn pajtuese t Atit. Trheqja e fytyrs hyjnore nga Shptimtari n kt ast t agonis m t madhe, ia ante zemrn me nj dhimbje, q kurr nuk mund t kuptohet plotsisht nga njeriu. Kaq e madhe ishte kjo agoni, saq ndjenja fizike mezi ndihej. Satani ia mundonte zemrn Jezusit me tundime t padurueshme. Shptimtari nuk mund t shihte prtej portave t varrit. Shpresa nuk i paraqiste daljen e Tij nga varri si fitimtar, apo t'i tregonte pranimin e sakrifics nga Ati. Ai trembej se mkati ishte kaq fyes pr Perndin, sa ndarja e tyre do t ishte e prjetshme. Krishti ndjeu ankthin q do t ndiej mkatari kur mshira t mos lutet m pr racn fajtore. Ishte ndjenja e mkatit, q sillte zemrimin e Atit mbi T, sakrificn pr njeriun, e cila e bri kupn q Ai piu aq t hidhur dhe au zemrn e Birit t Perndis. T shtangur, engjjt shikonin agonin e tmerrshme t Shptimtarit. Ushtrit e qiellit mbuluan fytyrn nga pamja e frikshme. Natyra pa shpirt shprehte keqardhjen pr Krijuesin e saj t fyer q po vdiste. As dielli nuk pranoi t shikonte skenn e tmerrshme. Rrezet e tij t plota e shklqyese, q ndrionin tokn n mesdit, papritur u zhdukn. Errsira e plot si nj re e zez vdekjeje mbshtolli kryqin. "Errsira mbuloi tokn n orn nnt." Nuk kishte eklips apo ndonj shkak tjetr natyror pr kt errsir, q ishte e thell si mesnata pa hn e yje. Ishte nj dshmi e mrekullueshme e dhn nga Perndia q besimi i brezave, q do t vinin t forcohej. Prania e Perndis u fsheh n at errsir t plot. Ai e bn errsirn tendn e Tij dhe e fsheh lavdin nga syt njerzor. Perndia dhe engjjt e Tij t shenjt jan pran kryqit. Ati ishte me Birin e Tij. Por prania e Tij nuk u zbulua. Po t kishte shprthyer fuqia e Tij nga ret, do qnie njerzore do t ishte shkatrruar. N at or t tmerrshme Krishti nuk duhej t ngushllohej nga prania e Atit. Ai e prballoi vet vuajtjen e Tij dhe asnj njeri nuk ishte me T. Me errsirn e thell, Perndia fshehu edhe agonin e fundit njerzore t Birit t Tij. T gjith, q e pan Krishtin t vuante, u bindn pr hyjnin e Tij. Ajo fytyr, po t shihej nj her nga njerzimi, nuk mund t harrohej kurr. Ashtu si fytyra e Kainit shprehte fajin e Tij si vrass, ashtu edhe fytyra e Krishtit shprehte pafajsi, qetsi, mirsi, imazhin e Perndis. Por akuzuesit e Tij nuk i kushtuan vmendje shenjave t qiellit. Turma prqeshse e kishte par me or t tra agonin e Krishtit. Tani nga keqardhja, Perndia e kishte fshehur n mantelin e Tij. Mbi Kalvar dukej se kishte rn heshtja e varrit. Nj terror i patreguar e mbrtheu turmn, q ishte rreth kryqit. Mallkimet dhe sharjet pushuan n mes t fjalis. Burra, gra dhe fmij ran prmbys mbi tok. Her pas here shklqenin nga ret rrufe t ndritshme, q zbulonin kryqin dhe lirimtarin e kryqzuar. Priftrinjt, krert, skribt, ekzekutuesit dhe turma, t gjith menduan se erdhi koha e ndshkimit. Pas nj far kohe disa pshpritn se Jezusi tani do t zbriste nga kryqi. Disa u prpoqn t ktheheshin n qytet, duke rrahur gjoksin me grushte dhe vajtuar me frik. N orn nnt errsira u largua nga populli, por vazhdonte t mbshtillte Shptimtarin. Ishte simbol i dhimbjes dhe tmerrit, q rndonte mbi zemrn e Tij. Asnj sy nuk mund t prshkonte errsirn, q rrethonte kryqin askush nuk mund t deprtonte zymtsin, q mbshtillte shpirtin e vuajtur t Krishtit. Dukej sikur mbi T hidheshin vettima t furishme, ndrsa qndronte i varur n kryq. Athere "Jezusi thirri me z t lart dhe tha: 'Eloi, Eloi, lama sabaktani?'" "Perndia Im, Perndia Im, prse m ke braktisur?" Kur errsira e jashtme u vendos mbi Shptimtarin, shum zra ulritn: 'Mbi T ra hakmarrja e qiellit. Rrufet e zemrimit t Perndis u hodhn mbi T, sepse pretendoi t ishte Biri i Perndis.' Shum, q besonin n T dgjuan thirrjen e Tij t

397

trishtuar dhe shpresa i la. N qoft se Perndia e kishte braktisur Jezusin, ku do t besonin ndjeksit e Tij? Kur errsira u largua nga shpirti i shtypur i Krishtit, Ai u b i vetdijshm pr dhimbjen fizike dhe tha: "Kam etje." Nj nga ushtart romak, kur pa buzt e ara, mori nj kallam me sfungjer dhe pasi e zhyti n nj en me uthull, ia dha Jezusit. Por priftrinjt talleshin me agonin e Tij. Kur errsira mbuloi tokn, ata u mbushn me tmerr. Kur terrori u shua, iu kthye frika se Jezusi mund t shptonte. Fjalt e Tij: "Eloi, Eloi, lama sabaktani?" i keqinterpretuan. Me prmim t hidhur dhe prbuzje, ata than: "Po thrret Elian." Refuzuan mundsin e fundit pr t liruar dhimbjen e Tij. "T shohim," than ata, "t shohim nse Elia do t vij ta shptoj." Biri i panjoll i Perndis i varur n kryq, mishi i Tij i gjakosur me vula, ato duar q aq her ishin shtrir pr t bekuar, ishin gozhduar n shtylln e drunjt. Ato kmb t palodhura pr shrbesn e dashuris, t ngulura mbi pem; koka mbretrore e shpuar nga kurora e gjembave; buzt e dredhura formonin thirrjen e mjerimit. Gjithka q duroi, pikat e gjakut q i rridhnin nga koka, duart dhe kmbt, agonia q ia drmoi trupin dhe ankthi i patreguar, q i mbushi shpirtin kur Ati ia fshehu fytyrn, i flet do biri njeriu, duke shpallur: 'Pr ty, Biri i Perndis pranon t mbaj kt barr faji; pr ty Ai shkatrron mbretrin e vdekjes dhe hap dyert e Parajss.' Ai, q qetsoi dallgt e egrsuara dhe eci mbi shkumn e tyre, q bri djajt t dridhen dhe smundjet t largohen, q hapi syt e verbr dhe thirri n jet t vdekurit, e jep Veten e Tij mbi kryq si sakrific nga dashuria pr ty. Ai, Mkatmbajtsi, duron zemrimin e drejtsis hyjnore dhe pr ty bhet mkat. Vzhguesit prisnin n heshtje fundin e skens s frikshme. Dielli shklqente, por kryqi ishte ende i mbshtjell n errsir. Priftrinjt dhe krert shikonin nga Jeruzalemi. Reja e dendur ishte vendosur mbi qytet dhe mbi fushat e Judes. Dielli i Drejtsis, Drita e bots, po i trhiqte rrezet e Tij nga ish qyteti i Tij i preferuar. Vettimat e zjarrta t zemrimit t Perndis ishin drejtuar nga qyteti me fat t prcaktuar tashm. Papritur terri u ngrit nga kryqi dhe me tinguj t qart borie, q u duk sikur kumbuan n t gjith krijimin, Jezusi thirri "Mori fund." "O At, n duart e Tua po e l Frymn Time." Nj drit rrethoi kryqin dhe fytyra e Shptimtarit ndriti me lavdi si diell. Pastaj vari kokn mbi kraharor dhe vdiq. N mes t errsirs s tmerrshme, kur dukej se ishte braktisur nga Perndia, Krishti kishte pir llumin e kups s mjerimeve njerzore. N ato or t frikshme ishte mbshtetur n provn e pranimit prej Atit deri ather. Ai e kishte njohur karakterin e Atit; e kuptonte drejtsin, mshirn dhe dashurin e Tij t madhe. Me besim, Ai u mbshtet mbi At, t cilit i ishte bindur gjithmon me gzim. I nnshtruar, ia besoi Veten Perndis. Ndjesia e humbjes s plqimit t Atit t Tij, ishte zhdukur. Nprmjet besimit, Krishti ishte fitimtar. Asnjher nuk kishte par toka pamje t till. Turma u paralizua dhe mbeti pa frym, duke par Shptimtarin. Prsri errsira mbuloi dheun dhe u dgjua nj gjmim i ashpr si nj bubullim tronditse. Ndodhi nj trmet i fuqishm. Njerzit u tundn nga vendi. Nj tmerr dhe trazir e frikshme pasoi. Npr malet prreth shkmbinjt u an m dysh dhe u rrokullisn duke u prplasur mbi fush. Varret u hapn dhe t vdekurit doln jasht. Krijimi dukej se u rrnqeth deri n atome. Priftrinjt, krert, ushtart, ekzekutuesit dhe njerzit, t mekur nga tmerri, u shtrin prmbys mbi tok. Kur thirrja me z t lart "Mori fund" doli nga buzt e Krishtit, priftrinjt po kryenin shrbesn n tempull. Ishte ora e sakrifics s mbrmjes. Qengji, q prfaqsonte Krishtin ishte sjell pr t'u therrur. I veshur me rrobat e tij kuptimplote dhe t bukura, prifti qndronte me thikn e ngritur lart, ashtu si Abrahami kur ishte gati t therrte birin e tij. Njerzit vzhgonin me interes t madh.

398

Por toka dridhet dhe lkundet; sepse afrohet Vet Zoti. Perdja e tempullit griset m dysh nga maja n fund, nga nj dor e padukshme, duke hapur para syve t turms nj vend dikur t mbushur me pranin e Perndis. N kt vend kishte banuar Shekinah. Ktu Perndia kishte shfaqur lavdin e Tij mbi pajtimore. Askush, prve priftit nuk mund ta ngrinte perden, q veonte kt ndarje nga pjesa tjetr e tempullit. Ai hynte aty nj her n vit pr t br shlyerjen pr mkatet e popullit. Por tani kjo perde u a m dysh. Vendi m i shenjt i shenjtrores toksore nuk sht m i paprekshm. Krijohet terror e turbullir. Prifti sht gati pr t therrur sakrificn; por thika i bie nga dora e ngrir dhe qengji ia mbath. Simboli takohet me antisimbolin n vdekjen e Birit t Perndis. Sakrifica e madhe u b. Rruga pr n vendin m t shenjt sht e hapur. Nj rrug e re, e gjall sht prgatitur pr t gjith. Njerzimi i vuajtur dhe mkatar nuk ka pse t pres m ardhjen e kryepriftit. Ktej e tutje Shptimtari do t shrbente si prift dhe avokat n qiellin e qiejve. Dukej sikur nj z i gjall u kishte folur adhuruesve: Tani i erdhi fundi gjith flijimeve dhe ofrimeve pr mkatin. Biri i Perndis erdhi sipas fjals s Tij, "Ja, Un po vij (n libr sht shkruar pr Mua) pr t br vullnetin Tnd, o Perndi." "Nprmjet gjakut t Tij" Ai hyri "n vendin m t shenjt, duke fituar shlyerjen e prjetshme pr ne." - Hebrenjve 10:7; 9:12.

399

79 "Mori fund" Krishti nuk e dorzoi jetn e Tij, derisa prmbushi punn, pr t ciln erdhi dhe me frymn e fundit, Ai brtiti: "Mori fund." - Gjoni 19:30. Beteja u fitua. Krahu dhe dora e Tij e djatht i kishin sjell fitoren. Si Fitimtar, Ai e nguli flamurin e Tij n lartsit e prjetshme. A nuk kishte gzim midis engjjve? I gjith qielli triumfoi n fitoren e Shptimtarit. Satani u mund dhe mori vesh se mbretria e tij kishte humbur. Pr engjjt dhe bott e pamkata thirrja "Mori fund," kishte nj kuptim t thell. Vepra e madhe e shlyerjes ishte prmbushur pr ta ashtu si dhe pr ne. Ata ndajn me ne frytet e fitores s Krishtit. N vdekjen e Krishtit karakteri i Satanit iu shfaq qart engjjve dhe botve t pamkata. Kreu i besimhumburve e kishte maskuar kaq mir veten, sa edhe qniet e shenjta nuk i kishin kuptuar parimet e tij. Nuk e kishin kuptuar mir natyrn e rebelimit t tij. Ishte nj qenie me fuqi t mrekullueshme dhe lavdi, q ishte vn kundr Perndis. Pr Luciferin, Zoti thot: "Ti ishe vula e prsosmris, tr dituri dhe i prkryer nga bukuria." Ezekieli 28:12. Luciferi kishte qen kerubini mbrojts. Ai kishte qndruar n dritn e pranis s Perndis. Ai kishte qen m i prkryeri nga gjith qeniet e krijuara dhe kishte qen i pari n shfaqjen e qllimeve t Perndis s universit. Pasi kishte mkatuar, fuqia pr t mashtruar u mpreh m tepr dhe shfaqja e karakterit t tij u b m e vshtir, pr shkak t pozicionit t lart q kishte mbajtur pran Atit. Perndia mund ta kishte shkatrruar Satanin dhe simpatizuesit e tij me aq lehtsi sa mund t hedhsh nj gur n tok, por nuk e bri. Rrebelimi nuk duhej mposhtur me forc. Pushteti detyrues gjendet vetm n mbretrin e Satanit. Parimet e Zotit nuk i prkasin ktij rendi. Autoriteti i Tij qndron n mirsin, mshirn dhe dashurin. Metoda, q duhet prdorur sht shfaqja e ktyre parimeve. Qeveria e Perndis sht morale dhe e vrteta e dashuria jan pushteti mbizotrues. Qllimi i Perndis ishte t'i vendoste gjrat n nj themel sigurie t prjetshm dhe n kshillin qiellor u vendos q Satanit t'i jepej koh t zhvillonte parimet, q ishin baza e sistemit t tij t qeverisjes. Ai kishte pretenduar se kto parime ishin m superiore se ato t Perndis. Parimeve t Satanit iu la koh pr t funksionuar, q ato t shiheshin nga universi qiellor. Satani i oi njerzit n mkat, prandaj plani i shlyerjes u vu n zbatim. Pr katr mij vjet, Krishti punoi pr lartsimin e njeriut, ndrsa Satani pr shkatrrimin dhe rrnimin e tij. Dhe universi qiellor i shikonte t gjitha. Kur Jezusi erdhi n bot, pushteti i Satanit u kthye kundr Tij. Q nga koha kur Ai u shfaq si foshnje n Betlehem, uzurpuesi punoi pr shkatrrimin e Tij. Me t gjitha mnyrat e mundshme ai u prpoq ta pengonte Jezusin t kishte nj fmijri t prsosur, nj burrri t pafajshme, nj shrbim t shenjt dhe nj sakrific pa t met. Por ai u mund. Nuk mundi ta shtynte Jezusin n mkat. Nuk mundi ta dekurajonte, ose ta largonte nga puna q kishte ardhur t bnte n tok. Q nga shkrettira deri n Kalvar, stuhia e zemrimit t Satanit prplasej mbi T. Por sa m e pamshirshme bhej, aq m fort mbahej Biri i Perndis tek dora e Atit t Tij dhe vazhdonte shtegun e prgjakur. Gjith prpjekjet e Satanit pr ta shtypur dhe mposhtur At, e nxorn n drit m t pastr karakterin e Tij t panjollosur. I tr qielli dhe bott e pamkata ishin dshmitar t ktij konflikti. Me sa interes i ndiqnin ato pamjet e fundit t konfliktit. Ata pan Shptimtarin kur hyri n kopshtin e Getsemanes me shpirtin t rnduar nga tmerri dhe errsira e madhe. Dgjuan thirrjen e tij t hidhur: "At, nse

400

sht e mundur hiqe kt kup prej Meje." - Mateu 26:39. Kur prania e Perndis u trhoq, e pan t lngonte nga hidhrimi i nj dhimbjeje, q e tejkalonte at t betejs s fundit me vdekjen. Djersa e prgjakur u shty drejt poreve t Tij dhe kulloi mbi tok. Tri her u shkput nga buzt e Tij lutja pr lirim. Qielli nuk mund ta duronte m kt pamje dhe nj lajmtar ngushllues iu drgua Birit t Perndis. Qielli pa Viktimn e tradhtuar n duart e turms vrasse, q me tallje dhe dhun e drgonin me nxitim nga nj gjykat n tjetrn. Dgjoi prqeshjet e persekutuesve t Tij pr shkak t lindjes s Tij t ult. Dgjoi mohimin me mallkime dhe betime nga njri prej dishepujve t Tij m t dashur. Pa punn e furishme t Satanit dhe pushtetin e tij mbi zemrat e njerzve. 'sken e frikshme! Shptimtarin e kapn n mes t nats n Getsemane, e trhoqn para e mbrapa nga pallati tek salla e gjyqit, e paditn dy her para priftrinjve, dy her para Sinedrit, dy her para Pilatit dhe nj her para Herodit, e talln, e rrahn me kamzhik, e dnuan dhe e uan t kryqzohet, duke mbajtur barrn e rnd t kryqit, midis vajtimeve t bijave t Jeruzalemit dhe fjalve therrse t turms. Qielli e shihte i shtangur dhe me pikllim Krishtin e varur n kryq, me gjakun q i rridhte nga tmthat e plagosur dhe djersn e prgjakur mbi ball. Nga duart dhe kmbt gjaku i pikonte mbi shkmbin ku ishte ngulur kryqi. Plagt, q kishin br gozhdt hapeshin nga pesha e trupit q i varej nga duart. Frymmarrja e vshtir iu shpeshtua dhe iu thellua, ndrsa shpirti i dridhej nn peshn e mkateve t bots. I gjith qielli u mrekullua, kur n mes t vuajtjes s Tij t tmerrshme Krishti i ofroi Atit lutjen e Tij: "Fali, o At, se nuk din se 'bjn!." - Luka 23:34. Megjithat aty kishte njerz t br sipas imazhit t Perndis, q ishin mbledhur pr t'i marr jetn Birit t Tij t vetmlindur. far pamjeje pr universin qiellor! Principatat dhe fuqit e errsirs ishin mbledhur rreth kryqit, duke hedhur nj hije ferri mosbesuese n zemrat e njerzve. Kur Zoti i krijoi kto qenie t qndronin para fronit t Tij, ata ishin t bukur dhe t lavdishm. Bukuria dhe shenjtria e tyre prputhej me pozicionin e tyre t lart. Ata ishin t pasur me menurin e Perndis dhe t veshur si lufttar qiellor. Ata ishin shrbtort e Zotit. Por kush mund ta njihte midis engjjve t rn serafinin e lavdishm, q dikur shrbente n kopshtet qiellore? Agjentt satanik u bashkuan me njerzit e kqinj, duke i shtyr njerzit t besonin se Krishti ishte kreu i mkatarve dhe ta kthenin At n nj objekt urrejtjeje. Ata, q u talln me Krishtin, ndrsa Ai qndronte i varur n kryq ishin mbruajtur me frymn e rebeluesit t par t madh. Ai i mbushte me fjal fyese dhe t urryera. Ai frymzonte shpotit e tyre. Por nga gjith kjo nuk fitoi asgj. Po t gjendej nj mkat n Krishtin, sikur n nj moment t veant Ai t'i ishte dorzuar Satanit pr t'i shptuar torturs s tmerrshme, armiku i Perndis dhe i njeriut do t triumfonte. Krishti vari kokn dhe vdiq, por qndroi fort n besimin dhe nnshtrimin e Tij ndaj Perndis. "Dgjova nj z t lart n qiell q thoshte: 'Tani ka ardhur shptimi, fuqia, mbretria e Perndis son dhe fuqia e Krishtit t Tij, sepse akuzuesi i vllezrve tan, ai q i padit ata dit e nat prpara Perndis son, u hodh posht." - Zbulesa 12:10. Satani e pa se maska e tij u gris. Administrata e tij doli hapur prpara engjjve dhe universit qiellor. Ai e kishte shfaqur veten si vrass. Duke derdhur gjakun e Birit t Perndis, ai ishte rrnjosur nga simpatia e qenieve qiellore. Q nga ky moment puna e tij u kufizua. fardolloj qndrimi q t marr, ai nuk mund t pres m engjjt q vijn nga oborret qiellore dhe t akuzoj para tyre vllezrit e Krishtit se jan veshur me petkat e errsirs dhe ndyrsis s mkatit. Lidhja e fundit e simpatis midis Satanit dhe bots qiellore u kput.

401

Por Satani nuk u shkatrrua n at moment. Edhe athere engjjt nuk e kuptuan gjithka, q prfshihej n konfliktin e madh. Parimet, q rrezikoheshin duheshin shfaqur m hapur. Pr hir t njeriut, ekzistenca e Satanit duhej t vazhdonte. Njeriu ashtu si dhe engjjt duhet t shoh kontrastin midis Princit t drits dhe princit t errsirs. Ai duhet t zgjedh kujt do t'i shrbej. N fillimin e konfliktit t madh, Satani kishte shpallur se ligjit t Perndis nuk mund t'i bindeshe, se drejtsia nuk prputhej me mshirn, prandaj n qoft se ligji shkelej, do t ishte e pamundur pr mkatarin t falej. do mkat duhet t prballonte ndshkimin e tij, theksonte Satani. N rast se Perndia do t hiqte ndshkimin pr mkatin, nuk do t ishte nj Perndi i s vrtets dhe drejtsis. Kur njeriu e shkeli ligjin e Perndis dhe e kundrshtoi vullnetin e Tij, Satani u ngazllye. U vrtetua, tha ai, se ligjit nuk mund t'i bindesh, pra njeriu nuk mund t falej. Meq ai, pas rebelimit t tij, u dbua nga qielli, Satani krkoi q raca njerzore t mbetej gjithmon larg plqimit t Perndis. Perndia nuk mund t jet i drejt, vazhdonte ai, dhe prsri t tregoj mshir ndaj mkatarit. Por edhe si mkatar, njeriu qndronte n nj pozit tjetr nga ajo e Satanit. Luciferi n qiell kishte mkatuar n dritn e lavdis s Perndis. Atij, ashtu si asnj qenieje tjetr t krijuar, iu dha nj shfaqje e dashuris s Perndis. Duke e kuptuar karakterin e Perndis, duke njohur mirsin e Tij, Satani vendosi t ndiqte vullnetin e tij egoist dhe t pavarur. Kjo zgjedhje ishte prfundimtare. Perndia nuk kishte far t bnte m tepr pr ta shptuar. Ndrsa njeriu u mashtrua. Mendja e tij u errsua nga sofistikimet e Satanit. Ai nuk i njihte prmasat e dashuris s Perndis. Ai kishte shpres n njohjen e dashuris s Perndis. Duke soditur karakterin e Tij, ai mund t trhiqej prsri drejt Perndis. Nprmjet Jezusit, mshira e Perndis iu shfaq njerzve. Por mshira nuk qndron e veuar nga drejtsia. Ligji zbulon tiparet e karakterit t Perndis dhe asnj grim apo titull i Tij nuk mund t ndryshohej q t'i prshtatej njeriut n gjendjen e tij t rn. Perndia nuk e ndryshoi ligjin e Tij, por sakrifikoi Veten n Krishtin, pr lirimin e njerzve. "Perndia ishte n Krishtin, duke pajtuar botn me Veten e Tij." - 2 Korintasve 5:19. Ligji krkon drejtsi, nj jet t drejt, nj karakter t prsosur dhe kt njeriu nuk ka nevoj ta jap. Ai nuk i arrin dot krkesat e ligjit t shenjt t Perndis. Por Krishti, duke ardhur n tok si njeri, jetoi nj jet t shenjt dhe zhvilloi nj karakter t prsosur. Kto ai ua ofron si nj dhurat falas t gjith atyre, q e pranojn. Jeta e Tij prfaqson jett e njerzve. Kshtu atyre u shlyhen mkatet e s kaluars, nprmjet vetprmbajtjes s Perndis. Pr m tepr, Krishti i mbruan njerzit me tiparet e Perndis. Ai e ndrton karakterin njerzor sipas ngjashmris s karakterit hyjnor, nj thurje e shklqyer e fuqis dhe bukuris shpirtrore. Kshtu prmbushet drejtsia e ligjit tek besimtari i Jezusit. Perndia mund "t jet i drejt dhe t shfajsoj at q kan besim tek Jezusi." - Romakve 3:26. Dashuria e Perndis sht shprehur si n drejtsin, ashtu edhe n mirsin e Tij. Drejtsia sht themeli i fronit t Tij dhe fryti i dashuris s Tij. Ishte qllimi i Satanit t ndante mshirn nga e vrteta dhe drejtsia. Ai donte t vrtetonte se drejtsia e Perndis sht nj armik i paqes. Por Krishti tregon se n planin e Perndis ato jan t lidhura n mnyr t pazgjidhshme. Njra nuk mund t ekzistoj pa tjetrn. "Mshira dhe e vrteta jan takuar; drejtsia dhe paqja jan puthur." - Psalmi 85:10. Me jetn dhe vdekjen e Tij, Krishti vrtetoi se drejtsia e Perndis nuk e shkatrroi mshirn e Tij, por se mkati mund t falej, se ligji sht i drejt dhe mund t'i bindesh n mnyr t prsosur. Akuzat e Satanit u hodhn posht. Perndia i dha njeriut prov t pagabueshme t dashuris s Tij.

402

Por nj mashtrim tjetr do t dilte tani. Satani shpalli se mshira shkatrroi drejtsin, se vdekja e Krishtit shfuqizoi ligjin e Perndis. Po t ishte e mundur q ligji t ndryshohej apo t anullohej, ather Krishti nuk kishte pse t vdiste. T shfuqizoje ligjin, do t thoshte t prjetsoje shkeljen dhe ta vije botn nn kontrollin e Satanit. Pikrisht se ligji ishte i pandryshueshm, se njeriu mund t shptonte vetm duke iu bindur urdhresave t tij, Krishti u ngrit n kryq. Megjithat, metodat me t cilat Krishti themeloi ligjin, Satani i paraqiti si shkatrrimtare t tij. Ktu erdhi konflikti i fundit midis Krishtit dhe Satanit. Satani pretendon se ligji q u tha nga vet zri i Perndis sht i gabuar, se jan ln mnjan disa hollsi. Ky sht mashtrimi i tij i madh dhe i fundit q ai do t sjell n bot. Nuk ka nevoj t sulmoj gjith ligjin. Po t mund t'i bj njrzit t mos respektojn nj urdhres, ia ka arritur qllimit. Sepse "kushdo q i prmbahet ligjit, ose gabon n nj pik, ai sht br fajtor pr t gjithin." - Jakobi 2:10. Duke rn dakord pr t shkelur nj urdhres, njerzit vihen nn pushtetin e Satanit. Duke zvendsuar ligjin e Perndis me ligjin njerzor, Satani do t prpiqet t kontrolloj botn. Kjo gj sht parathn n profeci. Pr t pushtetshmin e madh besimhumbur, i cili prfaqson Satanin, thuhet: "Ai do t thot fjal t mdha kundr Shum t Lartit, do t shfaros shenjtort e Shum t Lartit, do t mendoj t ndryshoj kohrat dhe ligjin dhe shenjtort do t bien n duart e tij." - Danieli 7:25. Njerzit me siguri do t krijojn ligjet e tyre q do t'u kundrvihen ligjeve t Perndis. Do t prpiqen t detyrojn ndrgjegjen e t tjerve dhe n zellin e tyre pr t zbatuar kto ligje do t shtypin njerzit. Lufta kundr ligjit t Perndis q filloi n qiell, do t vazhdoj deri n fund t bots. do njeri do t provohet. Bindja ose mosbindja sht vendimi q duhet t marr e gjith bota. T gjith do t thirren t zgjedhin midis ligjit t Perndis dhe ligjeve t njerzve. Ktu do t hiqet vija ndarse. Do t ket vetm dy grupe. do karakter do t zhvillohet plotsisht dhe t gjith do t tregojn nse kan zgjedhur ann e besnikris apo at t rebelimit. Ather do t vij fundi. Perndia do t shfajsoj ligjin e Tij dhe do t liroj popullin e Tij. Satani dhe t gjith ata q jan bashkuar me t n rebelim do t zhduken. Mkati dhe mkatart do t shfarosen, rrnj e deg (Malakia 4:1). Satani sht rrnja dhe ndjeksit e tij jan degt. Fjala pr princin e errsirs do t prmbushet: "Meqense e ke br zemrn tnde si zemrn e Perndis; . . . do t t shkatrroj, o kerubin mbrojts n mes gursh zjarri. . . . Do t bhesh objekt tmerri dhe nuk do t ekzistosh kurr m." Pastaj "i ligu nuk do t jet; do t krkosh me kujdes vendin e tij, por nuk do t jet m;" "do t jen si t mos ken qen kurr." - Ezekieli 28:6-19; Psalmi 37:10; Abdia 16. Ky nuk sht nj akt i pushtetit arbitrar nga ana e Perndis. Mospranuesit e mshirs s Tij do t korrin at, q kan mbjell. Perndia sht burimi i jets. Kur dikush zgjedh shrbimin e mkatit, e ndan veten nga Perndia kshtu e shkput veten nga jeta. Ai sht "i shkputur nga jeta e Perndis." Krishti thot: "T gjith q m urrejn Mua, duan vdekjen." - Efesianve 4:18; Fjalt e Urta 8:36. Perndia i l t ekzistojn pr pak koh, q t mund t zhvillojn karakterin dhe t zbulojn parimet e tyre. Kur kjo prmbushet, ata marrin rezultatet e zgjedhjes s tyre. Nprmjet nj jete rebelimi, Satani dhe t gjith q bashkohen me t jan kaq jasht harmonis me Perndin sa vet prania e Tij sht pr ta nj zjarr gllabrues. Lavdia e Atij q sht dashuri do t'i shkatrroj ata. N fillim t konfliktit t madh, engjjt nuk e kuptuan kt. N qoft se Satani dhe ushtria e tij do t lihej n at koh t korrte rezultatin e plot t mkatit t tyre ata do t kishin marr fund; por nuk do t bhej e qart pr qeniet qiellore se ky ishte prfundimi i pashmangshm i mkatit.

403

Dyshimi mbi mirsin e Perndis do t mbetej n mendjen e tyre si nj far e keqe, q do t prodhonte frytin vdekjeprurs t mkatit dhe mjerimit. Por nuk do t jet kshtu kur t prfundoj konflikti i madh. Kur plani i shlyerjes t prmbushet, karakteri i Perndis do t'u shfaqet gjith inteligjencave t krijuara. Urdhresat e ligjit t Tij do t kuptohen se jan t prsosura dhe t pandryshueshme. Ather mkati do t shfaq natyrn e tij dhe Satani karakterin e tij. Athere shfarosja e mkatit do t prligj dashurin e Perndis dhe do t vendos nderin e Tij para universit t qenieve, q knaqen t bjn vullnetin e Tij dhe n zemrat e t cilave sht ligji i Tij. Kishin t drejt engjjt q u gzuan kur pan kryqin e Shptimtarit. Megjithse ather ata nuk kuptuan gjithka, e dinin se shkatrrimi i mkatit dhe Satanit u vendos nj her e mir, se lirimi i njeriut u garantua dhe se universi u b prgjithmon i sigurt. Vet Krishti i kuptoi plotsisht prfundimet e sakrifics s br n Kalvar. T gjitha kto parashikoi Ai kur thirri n kryq: "Mori fund."

404

80 N varrin e Jozefit M n fund Jezusi ishte n prehje. Dita e gjat e turpit dhe e torturs kishte mbaruar. Ndrsa rrezet e fundit t diellit perndues shnonin fillimin e Sabatit, Biri i Perndis qndronte shtrir n qetsi n varrin e Jozefit. Pasi e kishte kryer punn e Tij, me duart e mbledhura n paqe, pushonte gjat orve t shenjta t dits s Sabatit. N fillim, Ati dhe Biri kishin pushuar n Sabat, pas puns s Tyre t krijimit. Kur "kur qiejt dhe toka prfunduan, si dhe gjith ushtria e tyre" (Zanafilla 2:1), Krijuesi dhe tr qeniet qiellore gzonin tek sodisnin pamjen e lavdishme. "Yjet e mngjesit kndonin s bashku dhe gjith bijt e Perndis thrrisnin me gzim." - Jobi 38:7. Tani Jezusi pushonte nga puna e shlyerjes dhe megjithse, midis atyre q e donin mbi tok kishte pikllim, n qiell kishte gzim. Premtimi i s ardhmes ishte i lavdishm n syt e qenieve qiellore. Perndia dhe engjjt pan prfundimin, q rridhte nga puna e kryer e Krishtit, krijimin e riprtrir, racn e liruar, q pasi e mundi mkatin, nuk mund t rrzohej m kurr. Dita, n t ciln Jezusi pushoi sht e lidhur gjithmon me kt pamje. Sepse "puna e Tij sht e prsosur;" dhe "gjithka q bn Perndia, do t jet prjet." - Ligji i Prtrir 32:4; Predikuesi 3:14. Kur t ket "nj riprtritje t t gjitha gjrave q Perndia ka folur, nprmjet gojs s profetve t Tij t shenjt, q nga fillimi i bots" (Veprat e Apostujve 3:21), krijimi i Sabatit, dita, n t ciln Jezusi u preh n varrin e Jozefit, do t jet nj dit pushimi dhe gzimi. Qielli dhe toka do t bashkohen n lavdrim "nga nj Sabat n tjetrin" (Isaia 66:23) Kombet e t shptuarve do t prkulen me gzim pr t adhuruar Perndin dhe Qengjin. N ngjarjet e fundit t dits s kryqzimit, u dha nj prov e gjall e prmbushjes s profecis dhe nj dshmi e re pr hyjnin e Krishtit. Kur errsira u ngrit nga kryqi dhe Shptimtari lshoi thirrjen e vdekjes, menjher u dgjua nj z tjetr q tha: "Me t vrtet, Ky ishte Biri i Perndis." - Mateu 27:54. Kto fjal nuk u pshpritn. T gjith kthyen syt pr t par prej nga erdhn. Kush i tha? Ishte kryeqindsi, oficeri romak. Durimi hyjnor i Shptimtarit dhe vdekja e Tij e papritur, me thirrjen e fitores mbi buz, i kishin ln mbres ktij pagani. N trupin e mavijosur e t drobitur, q varej n kryq, kryeqindsi njohu formn e Birit t Perndis. Nuk mund t prmbahej s shprehuri besimin e tij. Kshtu u dha prsri prova se lirimtari yn do t shihte frytin e prpjekjeve t shpirtit t Tij. Pikrisht ditn e vdekjes s Tij, tre njerz, krejtsisht t ndryshm nga njri-tjetri, kishin shpallur besimin e tyre. Ata ishin komandanti i gards romake, ai q mbajti kryqin e Shptimtarit dhe ai q vdiq n kryq n krah t Tij. Ndrsa mbrmja po afrohej, nj qetsi jashttoksore qndronte pezull mbi Kalvar. Turma u shprnda dhe shum u kthyen n Jeruzalem shum t ndryshuar n shpirt nga 'kishin qen n mngjes. Shum ishin dyndur te kryqzimi nga kureshtja dhe jo nga urrejtja ndaj Krishtit. Megjithat u besuan akuzave t priftrinjve dhe e pan Krishtin si nj keqbrs. Nn nj nxitje t panatyrshme ishin bashkuar me turmn, q i kundrvihej Atij. Por kur toka u mbshtoll nga terri dhe ata qndruan t akuzuar nga ndrgjegjia e tyre, u ndien fajtor pr nj t keqe t madhe. Asnj prqeshje apo e qeshur tallse nuk u dgjua n mes t asaj zymtsie t frikshme. Kur ajo u ngrit, morn rrugn pr n shtpi n nj heshtje solemne. U bindn se padit e priftrinjve ishin

405

t rrema, se Jezusi nuk ishte mashtrues. Disa jav m von, kur Pjetri predikoi n ditn e Rrshajave, kta ishin ndr ata mijra, q u kthyen tek Krishti. Por udhheqsit judenj nuk ndryshuan nga ngjarjet q kishin par. Urrejtja e tyre pr Jezusin ende nuk ishte shuar. Errsira, q kishte veshur tokn gjat kryqzimit nuk ishte m e dendur se ajo q mbshtillte mendjet e priftrinjve dhe krerve. N lindjen e Tij ylli e kishte njohur Krishtin dhe kishte udhhequr dijetart pr n grazhdin ku Ai ndodhej. Ushtrit qiellore e kishin njohur At dhe kishin knduar lavdrimin pr T n fushat e Betlehemit. Deti ia kishte njohur zrin dhe i ishte bindur urdhrit t Tij. Smundja dhe vdekja ia kishin njohur autoritetin dhe i kishin dorzuar pren e tyre. Dielli e kishte njohur dhe para ankthit t Tij t vdekjes, kishte fshehur fytyrn e drits. Shkmbinjt e kishin njohur dhe ishin br copa nga thirrja e Tij. Natyra pa shpirt e kishte njohur Krishtin dhe kishte dshmuar pr hyjnin e Tij. Por priftrinjt dhe krert e Izraelit nuk e njihnin Birin e Perndis. Megjithat priftrinjt dhe krert nuk ishin n prehje. E kishin uar deri n fund qllimin e vdekjes s Krishtit; por nuk e ndjenin ndjesin e fitores q kishin shpresuar. Edhe n orn e triumfit t tyre n dukje, torturoheshin nga dyshimet se far do t ndodhte m pas. Ata dgjuan thirrjen, "Mori fund." "At, n duart e Tua e l frymn Time." - Gjoni 19:30; Luka 23:46. Kishin par shkmbinjt t aheshin, kishin ndjer trmetin e fuqishm dhe ishin t shqetsuar dhe t pasigurt. Ata ishin br ziliqar nga ndikimi i Jezusit tek njerzit kur ishte gjall. Ishin ziliqar pr T edhe n vdekjen e Tij. I trembeshin Krishtit t vdekur shum m tepr se 'i ishin trembur Krishtit t gjall. Ata kishin frik se ndrgjegjia e njerzve drejtohej prtej ngjarjeve, q shoqruan kryqzimin. I trembeshin rezultateve t ngjarjes s asaj dite. Por nuk do t ndodhte kshtu, n asnj mnyr, sikur trupi i Tij t kishte mbetur n kryq gjat Sabatit. Sabati tani po afrohej dhe do t ishte shkelje e shenjtris s saj q trupat t qndronin n kryq. Kshtu, duke e prdorur kt si pretekst, udhheqsit judeas i krkuan Pilatit t shpejtonte vdekjen e viktimave dhe t'i largonin trupat para perndimit t diellit. Pilati ishte po aq dakord sa ata q trupi i Jezusit t mos qndronte n kryq. Me miratimin e tij, dy hajdutve iu thyen kmbt q t shpejtohej vdekja e tyre, por Jezusi u gjet tashm i vdekur. Ushtart e ashpr ishin zbutur nga ajo q kishin dgjuar dhe par nga Krishti dhe u prmbajtn pr t mos ia thyer gjymtyrt. Kshtu n flijimin e Qengjit t Perndis, u prmbush ligji i Pashks: "Nuk do t ln asgj prej tij n mngjes dhe nuk do t'i thyejn asnj kock: do ta kremtojn sipas t gjitha statuteve t Pashks." - Numrat 9:12. Priftrinjt dhe krert u habitn q Krishti kishte vdekur. Vdekja n kryq ishte nj proces i zgjatur. Ishte e vshtir t prcaktoje kur merrte fund jeta. Nuk ishte dgjuar ndonjher q nj njeri t vdiste brenda gjasht orve kryqzimi. Priftrinjt donin t siguroheshin pr vdekjen e Jezusit dhe me sygjerimin e tyre nj nga ushtart nguli nj hesht n brinjn e Shptimtarit. Nga plaga e krijuar rrodhn dy rrke t bollshme dhe t dallueshme, njra prej gjaku dhe tjetra prej uji. Kt e vun re t gjith shikuesit dhe Gjoni e prmend ngjarjen shum qart. Ai thot: "Nj nga ushtart ia shpoi brinjn me hesht dhe prej andej doli gjak dhe uj. Ai q e pa dshmoi dhe dshmia e tij sht e vrtet. Ai e di q thot t vrtetn q t besoni edhe ju. Sepse kto u bn q t prmbushej shkrimi: 'Nuk do t'i thyhet asnj kock.' Prsri nj tjetr shkrim thot: 'Do t shohin At q shpuan." Gjoni 19:34-37. Pas ringjalljes, priftrinjt dhe krert prhapn lajmin se Krishti nuk kishte vdekur n kryq. Ai vetm kishte humbur ndjenjat dhe m pas e kishte marr veten. Nj lajm tjetr pohonte se ai q gjendej i shtrir n varr nuk ishte trup i vrtet me mish e kocka, por ngjashmria e nj trupi. Veprimi i ushtarve romak e prgnjeshtron kt t pavrtet. Ata nuk ia thyen kmbt, sepse

406

tashm Ai kishte vdekur. Pr t knaqur priftrinjt, ata i shpuan brinjn. Po t mos ishte shuar jeta, kjo do t shkaktonte vdekjen e menjhershme. Por nuk ishte shpimi i heshts, ishte dhimbja e kryqit ajo, q i shkaktoi vdekjen Jezusit. Thirrja e lshuar "me z t lart" (Mateu 27:50; Luka 23:46), n momentin e vdekjes, rrkeja e gjakut dhe e ujit q i rrodhi nga brinja, shpalln se Ai vdiq nga nj zemr e plasur. Zemra e Tij plasi nga ankthi mendor. Ai u vra nga mkati i bots. Me vdekjen e Krishtit morn fund shpresat e dishepujve t Tij. Ata pan qepallat e mbyllura dhe kokn e varur, flokt e pleksur me gjak, duart dhe kmbt e shpuara dhe dhimbja e tyre ishte e paprshkrueshme. Deri n momentin e fundit ata nuk e kishin besuar se Ai do t vdiste. Mezi e besonin se kishte vdekur me t vrtet. T mbytur nga hidhrimi, nuk i kujtuan fjalt e Tij, q parathonin pikrisht kt pamje. Asgj nga ato q Ai kishte thn nuk i ngushllonte tani. Shikonin vetm kryqin dhe viktimn e tij q rridhte gjak. E ardhmja dukej e errt dhe e dshpruar. Besimi i tyre tek Jezusi kishte humbur, por kurr s'e kishin dashur Zotin e tyre si tani. Kurr m par s'e kishin ndjer vlern e Tij dhe nevojn pr pranin e Tij. Edhe i vdekur, trupi i Krishtit ishte shum i muar pr dishepujt e Tij. Dshironin shum ta varrosnin me nder, por nuk dinin si ta bnin kt. Krimi, pr t cilin ishte dnuar Krishti ishte tradhtia kundr qeveris romake. Personat q vdisnin nn kt akuz dorzoheshin pr t'u varrosur n nj tok posarisht pr kriminel t till. Dishepulli Gjon dhe grat nga Galileja kishin mbetur te kryqi. Nuk mund ta linin trupin e Zotit t tyre n duart e ushtarve pa shpirt dhe ta varrosnin n nj varr t turpshm. Megjithat nuk e parandalonin dot. Nuk merrnin dot asnj plqim nga autoritetet judease dhe nuk kishin ndikim tek Pilati. N kt nevoj t ngutshme, Jozefi nga Arimatea dhe Nikodemusi u erdhn n ndihm dishepujve. T dy kta ishin antar t Sinedrit dhe e njihnin Pilatin. T dy ishin njerz t pasur dhe me influenc. Ata ishin t vendosur q trupit t Jezusit t'i jepnin nj varrim me nder. Jozefi shkoi me guxim tek Pilati dhe iu lut pr trupin e Jezusit. Pr her t par, Pilati msoi se Jezusi kishte vdekur me t vrtet. N lidhje me ngjarjet e kryqzimit, atij i kishin ardhur lajme q kundrshtonin njri-tjetrin, por faktin e vdekjes s Krishtit nuk ia kishin treguar me qllim. Pilati ishte paralajmruar nga priftrinjt dhe krert t mos gnjehej nga dishepujt e Krishtit pr trupin e Tij. Kur dgjoi krkesn e Jozefit, drgoi t'i sillnin oficerin romak, q kishte qen n detyr tek kryqi dhe e msoi me siguri vdekjen e Jezusit. Gjithashtu mori prej tij nj prshkrim t ngjarjeve t Kalvarit, q mbshtesnin dshmin e Jozefit. Krkesa e Jozefit u plotsua. Ndrsa Gjoni shqetsohej pr varrimin e Mjeshtrit t tij, Jozefi u kthye me urdhrin e Pilatit pr trupin e Krishtit dhe Nikodemusi erdhi me nj przierje t kushtueshme vajrash ermir me pesh dyzet e pes kilogram pr parfumosjen e Tij. M t nderuarit n t gjith Jeruzalemin nuk mund t'i ishte treguar respekt m i madh n vdekje. Dishepujt u habitn kur pan kta krer t pasur kaq t interesuar sa ata vet n varrimin e Zotit t tyre. As Jozefi, as Nikodemusi nuk e kishin pranuar Shptimtarin kur Ai qe gjall. E dinin se nj hap i till do t'i prjashtonte nga Sinedri dhe kishin shpresuar ta mbronin me ndikimin e tyre n mbledhjet e tij. Pr ca koh u duk se ia doln mban, por priftrinjt dinak, duke par plqimin e tyre pr Krishtin, ua kishin prishur planet. N munges t tyre, Jezusi ishte dnuar dhe dorzuar t kryqzohej. Tani q Ai kishte vdekur, ata nuk e fshehn m dashurin e tyre pr T. Ndrsa dishepujt trembeshin ta tregonin veten hapur si dishepujt e Tij, Jozefi dhe Nikodemusi u erdhn me guxim n ndihm. Ndihma e ktyre njerzve t pasur e t nderuar nevojitej shum n at koh. Ata mund t bnin pr Mjeshtrin e tyre t vdekur at, q ishte e pamundur pr dishepujt e varfr. Pasuria dhe ndikimi i tyre i mbronte shum ata nga ligsia e priftrinjve dhe krerve.

407

Me nderim dhe butsi zbritn me duart e tyre trupin e Jezusit nga kryqi. Lott e keqardhjes u rridhin papushim kur shihnin trupin e Tij tr vraga e vula. Josefi zotronte nj varr t ri t hapur n nj shkmb. Ai e ruante at pr vete, por ishte pran Kalvarit, prandaj e prgatiti pr Jezusin. Trupi s bashku me parfumet e sjell nga Nikodemusi, u mbshtoll me kujdes me araf t linjt dhe Shptimtarin e drguan n varr. Aty t tre dishepujt ia drejtuan gjymtyrt e ndrydhura dhe ia kryqzuan duart e coptuara mbi kraharorin pa jet. Grat galilease erdhn t shihnin gjithka q ishte br apo q mund t bhej pr trupin pa jet t Msuesit t tyre t dashur. Pastaj pan gurin e rnd, q u rrokullis n hyrjen e varrit dhe Shptimtari u la n qetsi. Grat ishin t fundit q mbetn te kryqi dhe t fundit tek varri i Krishtit. Ndrsa po binin hijet e mbrmjes, Maria Magdalena dhe Marit e tjera mbetn n vendin e prehjes s Zotit t tyre, duke derdhur lot dhimbjeje mbi fatin e Atij q e donin. "U kthyen, . . . dhe pushuan ditn e Sabatit sipas urdhrimit." - Luka 23:56. Ai ishte nj Sabat i paharruar pr dishepujt e hidhruar ashtu si edhe pr priftrinjt, krert, skribt dhe njerzit. N perndim t diellit, n mbrmjen e dits s prgatitjes ran borit, q tregonin se Sabati kishte filluar. Pashka u kremtua si kishte ndodhur pr shekuj, ndrkoh q Ai, t cilin ajo prfaqsonte, ishte vrar nga duart e liga dhe gjendej n varrin e Jozefit. N Sabat oborret e tempullit ishin mbushur me adhurues. Kryeprifti nga Golgota ishte atje, i veshur me rrobat e tij t shklqyera t shrbess. Priftrinjt me allma t bardha kryenin detyrat e tyre gjith gjallri. Por disa nga t pranishmit nuk ishin n qetsi, kur gjaku i cjepve dhe demave ofrohej pr mkatin. Nuk ishin t vetdijshm se simboli ishte takuar me antisimbolin, se nj sakrific pa kufi ishte br pr mkatet e bots. Ata nuk e dinin se nuk kishte m vler kryerja e ktij shrbimi ritual. Asnjher m par ai shrbim nuk ishte prjetuar me ndjenja aq ndrluftuese. Borit, veglat muzikore dhe zrat e kngtarve ishin po aq lart dhe qart sa zakonisht. Por nj ndjesi e pazakont prshkonte gjithka. Njri pas tjetrit pyesnin pr ngjarjen e uditshme q kishte ndodhur. Deri ather hyrja n vendin m t shenjt ruhej shenjtrisht. Por tani ai ishte hapur pr syt e t gjithve. Perdja e rnd prej damasku e br nga liri i pastr dhe e punuar mjeshtrisht me ar t kuq dhe t purpurt, ishte grisur nga fillimi n fund. Vendi ku Zoti ishte takuar me kryepriftin pr t'i pruar lavdin e Tij, vendi q kishte qen dhoma e shenjt e pritjes s Perndis, ishte zbuluar para syve t t gjithve, si nj vend q nuk njihej m nga Zoti. Me parandjenja t zymta priftrinjt shrbenin para altarit. Zbulimi i misterit t paarritshm t vendit m t shenjt i mbushte me tmerr pr nj fatkeqsi t ardhshme. Shum mendje ishin t zna nga mendimet, q filluan nga pamjet e Kalvarit. Nga kryqzimi tek ringjallja shum sy t pagjum shqyrtonin vazhdimisht profecit, disa q t msonin kuptimin e vrtet t fests q kremtonin, disa pr t gjetur prova se Jezusi nuk ishte Ai q pretendonte se ishte; dhe t tjer zemrpiklluar krkonin prova se Ai ishte Mesia i vrtet. Megjithse krkonin me qllime t ndryshme, t gjith u bindn pr nj t vrtet, se profecit ishin prmbusur n ngjarjet e ditve t fundit dhe se i Kryqzuari ishte Shptimtari i bots. Shum prej atyre, q n at koh ishin n shrbes, nuk morn pjes m n ritin e Pashks. Madje edhe shum prej priftrinjve u bindn pr karakterin e vrtet t Jezusit. Shqyrtimi i profecive nuk ishte i kot pr ta dhe pas ringjalljes, e pranuan At si Birin e Perndis. Kur Nikodemusi pa Jezusin n kryq, kujtoi fjalt e tij natn n Malin e Ullinjve: "Ashtu si Moisiu ngriti gjarprin n shkrettir, ashtu duhet t ngrihet edhe Biri i njeriut, q kushdo q beson n T t ket jetn e prjetshme." - Gjoni 3:14, 15. At Sabat q Krishti gjendej n varr, Nikodemusi kishte mundsi t reflektonte. Nj drit me e qart i ndrionte tani mendjen dhe fjalt, q Jezusi i kishte thn nuk i dukeshin m misterioze. E ndjeu se kishte humbur shum, duke mos u bashkuar me Shptimtarin gjat jets s Tij. Tani sillte ndr mend ngjarjet e Kalvarit.

408

Lutja e Krishtit pr vrassit e Tij dhe prgjigjia ndaj lutjes s hajdutit q po vdiste i foln zemrs s kshilltarit t ditur. Prsri pa Shptimtarin n agonin e tij; prsri dgjoi thirrjen e fundit: "Mori fund," si fjalt e nj fitimtari. Iu shfaq prsri toka q tundej, qiejt e errsuar, perdja e grisur, shkmbijt e coptuar dhe besimi i tij u rrnjos prgjithmon. Ngjarja, q shkatrroi shpresat e dishepujve, e bindi Jozefin dhe Nikodemusin pr hyjnin e Krishtit. Frika e tyre u mposht nga guximi i nj besimi t qndrueshm e t patundur. Krishti asnjher nuk e kishte trhequr vmendjen e turms sa tani q dergjej n varr. Sipas zakonit, njerzit solln t smurt dhe t vuajturit e tyre n oborret e tempullit, duke pyetur pr Jezusin e Nazaretit. Shum kishin ardhur nga larg pr t gjetur At, q kishte shruar t smurt dhe kishte ngritur t vdekurit. N do an dgjohej thirrja: 'Duam Krishtin, Shruesin!' Me kt rast ata, q mendoheshin t tregonin shenja t lebrozs u kontrolluan nga priftrinjt. Shum u detyruan t dgjonin se burrat, grat apo fmijt e tyre u shpalln lebroz. Ata ishin t dnuar t largoheshin nga streha e shtpive dhe kujdesi i miqve t tyre, t paralajmronin t huajt me thirrjen e vajtueshme, "I papastr, i papastr!" Duart miqsore t Jezusit t Nazaretit, q nuk refuzuan kurr ta preknin e ta shronin lebrozin e neveritshm, ishin kryqzuar mbi kraharorin e Tij. Buzt, q i ishin prgjigjur lutjes s tij me fjalt ngushlluese, "Po, dua, qofsh i pastruar" (Mateu 8:3), tani heshtnin. Shum iu drejtuan kryepriftrinjve dhe krerve pr keqardhje dhe lehtsim, por m kot. Dukej qart se ata ishin t vendosur t kishin midis tyre prsri Krishtin e gjall. Ata e krkonin me zell kmbnguls. Nuk donin t largoheshin. U dbuan nga oborret e tempullit dhe n dyert e tij qndronin ushtar q t zmbrapsnin turmat, q donin t hynin me t smurt dhe ata q ishin gati duke vdekur. T vuajturit, q kishin ardhur t shroheshin nga Shptimtari u zhytn n zhgnjim. Rrugt u mbushn me vajtim. T smurt po vdisnin nga nevoja pr prekjen shruese t Jezusit. Vizita tek mjekt ishte e kot. Asnjeri nuk kishte mjeshtrin e Atij, q dergjej n varrin e Jozefit. Thirrjet e thekshme t t vuajturve u mbushn mendjen mijrave njerzve se drita e tyre e madhrishme ishte larguar nga bota. Pa Krishtin toka ishte e zez dhe e errt. Shum nga ata, q kishin thirrur: "Kryqzoje, kryqzoje," tani e kuptuan fatkeqsin q u kishte rn mbi kok dhe do t kishin thirrur edhe ata me dshir: 'Na jep Jezusin!' nse ai do t ishte ende gjall. Kur njerzit msuan se Krishti ishte vrar nga priftrinjt, filluan t pyesnin mbi vdekjen e Tij. Hollsit e gjyqit t Tij u prpoqn t mbaheshin sa m t fshehta q t ishte e mundur; por gjat kohs q ishte n varr, emri i Tij ishte n buzt e mijra njerzve dhe lajme t gjyqit t Tij talls e t mizoris s priftrinjve dhe krerve, qarkullonin gjithandej. Njerz me intelekt u krkuan priftrinjve dhe krerve t'u shpjegonin profecit e Beslidhjes s Vjetr lidhur me Mesian. Dhe, ndrsa priftrinjt prpiqeshin t sajonin ndonj marifet n prgjigjet e tyre, bheshin si t lojtur. Ata nuk mund t'i shpjegonin profecit, q tregonin pr vuajtjet dhe vdekjen e Krishtit dhe shum nga kureshtart u bindn se Shkrimet ishin prmbushur. Hakmarrja, q priftrinjt menduan se do t ishte e mbl, q tani ishte e hidhur pr ta. E dinin se po prballeshin me kundrvnien e egr t njerzve. E dinin se njerzit, q ishin ndrsyer kundr Krishtit, ishin tmerruar nga vepra e tyre e turpshme. Kta priftrinj ishin prpjekur t'i bnin ata t besonin se Jezusi ishte mashtrues, por kishte qen e kot. Disa prej tyre kishin qndruar pran varrit t Llazarit dhe kishin par t vdekurin t sjell n jet. Dridheshin nga frika se mos Krishti do t ngrihej Vet nga vdekja dhe do t shfaqej prsri para tyre. E kishin dgjuar t shpallte se Ai kishte pushtet ta jepte jetn dhe ta merrte at prsri. Ata kujtonin at, q Ai kishte thn: "Shkatrrojeni kt tempull dhe n tri dit do ta ngre prsri." - Gjoni 2:19. Juda u kishte treguar fjalt, q Jezusi u kishte thn dishepujve gjat udhtimit t fundit pr n Jeruzalem: "Ja, po ngjitemi n Jeruzalem ku Biri i njeriut do t tradhtohet do t'u dorzohet priftrinjve dhe skribve

409

dhe ata do ta dnojn me vdekje. Do t'ua dorzojn johebrenjve q ata ta tallin, ta fshikullojn e ta kryqzojn dhe t tretn dit Ai do t ringjallet." - Mateu 20:18, 19. Kur i dgjuan kto fjal ata ishin tallur dhe kishin qeshur. Por kujtuan se parashikimet e Jezusit deri tani ishin prmbushur. Ai kishte thn se do t ngrihej srisht ditn e tret dhe kush mund t thoshte se edhe kjo nuk do t ndodhte? Dshironin shum t'i linin mnjan kto mendime, por nuk mundnin. Ashtu si ati i tyre, djalli, ata besonin dhe dridheshin. Tani q furia e emocioneve kishte kaluar, imazhi i Krishtit do t futej n mendjet e tyre. Ata e pan se si qndronte Ai i qet dhe pa u ankuar para armiqve t Tij, duke vuajtur pa nxjerr z, talljet dhe abuzimin e tyre. T gjitha ngjarjet e gjyqit dhe kryqzimit t Tij iu kthyen me nj bindje t fort se Ai ishte Biri i Perndis. Ata ndjenin se n do koh Ai mund t qndronte para tyre dhe i akuzuari t bhej akuzuesi, i dnuari t bhej dnuesi, i vrari t krkonte drejtsi n vdekjen e vrassve t Tij. Shum pak mundn t pushonin n Sabat. Megjithse nuk mund t kalonin pragun e nj johebreu nga frika e ndotjes, megjithat bn nj takim n lidhje me trupin e Krishtit. Vdekja dhe varri duhet ta mbanin At, q ata kryqzuan. "Kryepriftrinjt dhe farisenjt u mblodhn tek Pilati dhe than: Zotri, na u kujtua far tha ai mashtrues kur ishte gjall: 'Pas tri ditsh do t ngrihem prsri.' Jep, pra, urdhr q varri t sigurohet deri ditn e tret, se mos vijn dishepujt e Tij natn ta vjedhin e t'i thon popullit: 'U ngjall prej s vdekuri' kshtu tmerri i fundit t jet m i madh se i pari. Pilati u tha: Rojn e keni. Shkoni e sigurojeni si dini vet." - Mateu 27:62-65. Priftrinjt dhan udhzime pr sigurimin e varrit. Para hyrjes u vu nj gur i madh. Prreth gurit vendosn litar, skajet e t cilve i fiksuan pas shkmbit t fort dhe i vulosn me vuln romake. Guri nuk mund t lvizej pa thyer vuln. Nj gard prej njqind ushtarsh u vendos prreth varrit pr t ndaluar q t'i afrohej dikush. Priftrinjt bn gjithka mundn pr ta mbajtur trupin e Krishtit atje ku ishte vn. E kishin vulosur me aq siguri n varrin e Tij, sikur do t qndronte aty gjat gjith kohrave. Kshtu u kshilluan dhe planifikuan njerzit e dobt. Ata nuk arrinin ta kuptonin kotsin e prpjekjeve t tyre. Nprmjet veprimit t tyre Perndia merrte lavdi. Vet prpjekjet, q u ndrmorn pr t parandaluar ringjalljen e Krishtit jan argumentat m bindse n vrtetimin e saj. Sa m i madh numri i ushtarve t vendosur rreth varrit, aq m e fort do t ishte dshmia q Ai ishte ngjallur. Qindra vjet para vdekjes s Krishtit, Fryma e Shenjt kishte shpallur nprmjet psalmistit: "Pse ziejn pagant dhe njerzit imagjinojn gjra t kota? Mbretrit e toks mblidhen dhe krert kshillohen kundr Zotit dhe t Vajosurit t Tij. . . . Ai q ulet n qiejt do t qesh, Zoti do t tallet me ta." - Psalmi 2:1-4. Rojet dhe armt romake ishin t pafuqishm pr t mbyllur brenda varrit Zotin e jets. Ora e lirimit t tij po afronte.

410

81 "Zoti sht ngritur" Bazuar tek Mateu 28:2-4, 11-15. Nata e dits s par t javs po largohej ngadal. Kishte ardhur ora m e errt, pak para agimit. Krishti ishte ende i burgosur n varrin e Tij t ngusht. Guri i madh qndronte n vend. Vula romake nuk ishte thyer. Ushtart romak po bnin roje. Aty kishte vzhgues t padukshm. Ushtri engjjsh t kqinj ishin mbledhur rreth vendit. Po t ishte e mundur, princi i errsirs me ushtrin e tij besimhumbur do ta kishte mbajtur gjithmon t vulosur varrin, q mbante Birin e Perndis. Por varrin e rrethonte nj ushtri qiellore. Engjj me fuqi t shklqyer ruanin varrin dhe krkonin t prshndesnin Princin e jets. "Dhe ja, papritur, ra nj trmet i fort, sepse nj engjll i Zotit zbriti prej qiellit." Me veshjen kalorsiake t Perndis, ky engjll ishte larguar nga oborret mbretrore. Rrezet e shklqyera t lavdis s Perndis shkuan para tij dhe i ndriuan rrugn. "Fytyrn e kishte si vettim dhe veshjen t bardh si bora. Ata q ruanin u drodhn nga frika dhe u bn si t vdekur." O priftrinj dhe krer, ku sht fuqia e rojs suaj? Ushtar trima, q nuk jan trembur kurr nga fuqit njerzore, tani jan kthyer n robr t padetyruar nga shpata apo heshta. Fytyra e atij q po shikojn nuk sht ajo e lufttarit t vdekjes, por sht fytyra e m t fuqishmit t ushtris s Zotit. Ky lajmtar sht ai q zuri vendin prej nga ra Satani. Esht ai, q shpalli lindjen e Krishtit n kodrat e Betlehemit. Toka dridhet nga ardhja e tij, ushtrit e errsirs largohen dhe, ndrsa rrokullis tutje gurin, duket sikur qielli po zbret n tok. Ushtart shohin se ai e lviz gurin sikur t ishte nj gurik dhe e dgjojn t thrras: 'Biri i Perndis, dil prej andej, Ati Yt po t thrret.' Ata shohin Jezusin t dal nga varri dhe e dgjojn t shpall mbi varrin e ar "Un jam ringjallja dhe jeta." Ndrsa del me madhshti dhe lavdi, ushtria e engjjve prkulet n adhurim prpara lirimtarit dhe e mirpret me kng lavdrimi. Nj trmet shnoi orn kur Krishti dha jetn dhe nj tjetr trmet dshmoi astin kur Ati e mori lart me triumf. Ai, q kishte mposhtur vdekjen doli nga varri me hapin e fitimtarit, midis lkundjes s toks, shklqimit t vettims dhe bubullims gjmuese. Kur t vij prsri n tok, Ai do t tund "jo vetm tokn, por edhe qiellin." "Toka do t lkundet si nj i dehur dhe do t tronditet si nj kasolle." "Qiejt do t mblidhen rrotull si nj pergamen," "elementt do t digjen nga nxehtsia e ethshme, toka dhe t gjith veprat q jan n t do t digjen krejt." Por "Zoti do t jet shpresa e popullit t Tij dhe fuqia e fmijve t Izraelit." - Hebrenjve 12:26; Isaia 24:20; 34:4; 2 Pjetri 3:10; Joeli 3:16. N vdekjen e Jezusit ushtart kishin par tokn t mbshtillej nga errsira n mesdit. Por n ringjallje ata pan engjjt t ndrionin natn dhe dgjuan banort e qiellit t kndonin me gzim t madh dhe triumf: Ti ke mposhtur Satanin dhe fuqit e errsirs. Ti e ke prpir vdekjen n fitore! Krishti doli nga varri plot lavdi dhe ushtart romak e pan At. Syt e tyre u mbrthyen n fytyrn e Atij, q pak m par e kishin qeshur dhe tallur. N kt qenie t lavdishme ata pan t burgosurin, q kishin uar n salln e gjyqit, At pr t cilin kishin thurur nj kuror gjembash. Ky ishte Ai, q kishte qndruar pa kundrshtim para Pilatit dhe Herodit, me trupin e gjakosur nga

411

fshikllimi mizor. Ky ishte Ai, q e gozhduan n kryq, pr t cilin priftrinjt dhe krert, t mbushur me vetknaqsi, kishin tundur kokn, duke thn: "Shptoi t tjert, por nuk shpton dot veten e Tij." - Mateu 27:42. Ky ishte Ai, q e kishin vn n varrin e ri t Jozefit. Vendimi i qiellit e kishte liruar t burgosurin. Sikur male t hidheshin kapic mbi varrin e Tij, nuk do ta kishin penguar dot t dilte. Nga pamja e engjjve dhe Shptimtarit lavdiplot ushtart romak kishin rn pa ndjenja si t vdekur. Kur suita qiellore u fsheh nga pamja, ata u ngritn n kmb dhe me aq shpejtsi sa mund t prballonin kmbt e dredhura, morn rrugn pr n portat e kopshtit. Duke u lkundur si t dehur, ata nxituan pr n qytet, duke u treguar atyre q takonin lajmin e mrekullueshm. Ata po shkonin te Pilati, por lajmi i tyre kishte arritur autoritetet judease dhe kryepriftrinjt e krert drguan q t'i sillnin ushtart m par n pranin e tyre. Ushtart kishin nj pamje t pazakont. Duke u dredhur nga frika, me fytyra pa ngjyr, dshmonin pr ringjalljen e Krishtit. Ushtart treguan gjithka, ashtu si e kishin par. Nuk kishin koh t mendonin apo t flisnin prve se t vrtetn. Me fjal t mundimshme than: 'Ishte Biri i Perndis, q u kryqzua. Ne dgjuam nj engjll, q e shpalli si Madhshtin e qiellit, Mbretin e lavdis.' Fytyrat e priftrinjve u bn si ato t t vdekurve. Kaifa u mundua t fliste. Buzt i lvizn po nuk nxorn tingull. Ushtart ishin gati t largoheshin nga dhoma e kshillit, kur nj z i ndali. M n fund Kaifs i erdhi goja. Prisni, prisni, u tha. Mos ua tregoni t tjerve ato q keni par. Ushtarve iu dha nj lajm i gnjeshtrt. "Thoni," u than priftrinjt, "Dishepujt e Tij erdhn natn dhe e vodhn, ndrsa ne po flinim." Ktu priftrinjt ran brenda. Si mund t thonin ushtart se dishepujt kishin vjedhur trupin, ndrsa ata flinin? N qoft se ishin n gjum, nga e dinin ata kt? Dhe, nse dishepujt do t ishin provuar fajtor pr vjedhjen e trupit t Krishtit, a nuk do t kishin qen priftrinjt t part q do t'i dnonin ata? Ose nse rojet kishin fjetur tek varri, a nuk do t kishin qen priftrinjt t part q do t'i akuzonin ata tek Pilati? Ushtart u tmerruan nga mendimi q t hidhnin mbi vete akuzn se kishin fjetur n detyr. Ky ishte nj faj, q dnohej me vdekje. A duhet t bnin dshmi t rreme, duke mashtruar njerzit dhe duke vn jetn e tyre n rrezik? A nuk kishin br ata roje me sy hapur e t lodhur? Si do ta prballonin gjyqin, edhe pr hir t parave, nse bnin dshmi t rreme kundr vetes? N mnyr q t shuanin dshmin, q i trembeshin, priftrinjt premtuan t'i siguronin rojet, duke thn se ashtu si ata edhe Pilati nuk kishte dshir t prhapej ky lajm. Ushtart romak ua shitn me para ndershmrin e tyre judenjve. Erdhn tek priftrinjt t ngarkuar me lajmin m trondits t s vrtets. Doln me barrn e parave dhe me nj lajm t gnjeshtrt n buz, q ishte trilluar pr ta nga priftrinjt. Ndrkoh lajmi i ringjalljes s Krishtit i ishte drguar Pilatit. Megjithse Pilati ishte prgjegjs se e kishte dorzuar Krishtin q t vdiste, kishte qen disi m i pashqetsuar. Kur e kishte dnuar Shptimtarin kundr vullnetit t tij dhe me nj ndjenj keqardhjeje, nuk e kishte vrar me t vrtet ndrgjegjia. I tmerruar tani u mbyll n shtpi i vendosur t mos shihte asnjeri. Por priftrinjt ia doln ta takonin, i than historin, q kishin trilluar dhe e shtyn ta anashkalonte mosprfilljen e rojeve ndaj detyrs. Para se t binte dakord pr kt, ai i mori n pyetje vet rojet. Duke pasur frik pr sigurin e tyre, ata nuk guxuan t fshihnin asgj dhe Pilati mori prej tyre nj prshkrim t gjithkaje, q kishte ndodhur. Ai nuk e ndoqi m tutje shtjen, por q nga ai moment pr t nuk pati m paqe. Kur Jezusin e vun n varr, Satani triumfoi. Ai guxoi t mendonte se Shptimtari nuk do ta merrte prsri jetn e Tij. Ai krkonte trupin e Zotit dhe vuri rojet e tij rreth varrit, duke u prpjekur ta mbante Krishtin t burgosur. Ai u egrsua keqas kur engjjt e tij ia mbathn me t

412

ardhur lajmtari qiellor. Kur pa Krishtin t dilt triumfator, e dinte se mbretria e tij do t mbaronte dhe se n fund ai duhej t vdiste. Duke vrar Krishtin, priftrinjt ishin br vegla t Satanit. Tani ata ishin plotsisht n pushtetin e tij. Ata ishin ngatrruar n nj kurth, prej t cilit nuk shihnin shptim, prve se t vazhdonin luftn e tyre kundr Krishtit. Kur dgjuan lajmin e ringjalljes s Tij, iu trembn zemrimit t njerzve. Ndjen se jett e tyre ishin n rrezik. E vetmja shpres pr ta ishte se Krishti ishte nj mashtrues, duke mohuar se Ai ishte ngritur. Ata i blen ushtart dhe arritn t fitonin heshtjen e Pilatit. E prhapn lajmin e tyre t gnjeshtrt gjithandej. Por kishte dshmitar, q nuk mund t'i pushonin. Shum kishin dgjuar dshmin e ushtarve pr ringjalljen e Krishtit. Dhe disa nga t vdekurit, q u ngritn me Krishtin iu shfaqn shum njerzve dhe shpalln se Ai ishte ngritur. Priftrinjve u erdhn lajme pr personat, q kishin par t ringjallurit dhe dgjuan dshmin e tyre. Priftrinjt dhe krert kishin nj tmerr t vazhdueshm, se mos duke ecur rrugs, ose n intimitetin e shtpive t tyre, do t prballeshin me Krishtin. E ndjen se nuk kishte m siguri pr ta. Shulat dhe hekurat ishin nj mbrojtje e dobt pr Birin e Perndis. Dit e nat qndronte para tyre skena e tmerrshme n salln e gjyqit kur ata thirrn: "Gjaku i Tij rnt mbi ne dhe fmijt tan." - Mateu 27:25. Kurr nuk do t venitej kujtimi i asaj pamjeje nga mendjet e tyre. Kurr nuk do t kishin m gjum t qet mbi jastqet e tyre. Kur zri i engjllit t fuqishm u dgjua n varrin e Krishtit, duke thn: 'Ati Yt t krkon,' Shptimtari doli nga varri me jetn, q kishte n Vetvete. Tani u provua e vrteta e fjalve t Tij: "E jap jetn Time q ta marr prsri. . . . Kam pushtet ta jap dhe kam pushtet ta marr at prsri." Tani u prmbush profecia, q u kishte thn priftrinjve dhe krerve, "Shkatrrojeni kt tempull dhe do ta ngre prsri n tre dit." - Gjoni 10:17, 18; 2:19. Mbi varrin e ar t Jozefit, Krishti kishte shpallur me triumf: "Un jam ringjallja dhe jeta." Kto fjal mund t thuheshin vetm nga Hyjnia. Gjith qeniet e krijuara jetonin nga vullneti dhe pushteti i Perndis. Ata e marrin jetn nga jeta e Perndis. Q nga serafini m i madh deri tek qenia me shpirt m t ult, t gjith mbushen nga burimi i jets. Vetm Ai, q sht nj me Perndin mund t thot, kam pushtet ta jap jetn Time dhe kam pushtet ta marr at prsri. N hyjnin e Tij, Krishti zotronte pushtetin pr t thyer prangat e vdekjes. Krishti u ngrit prej s vdekuri si fryti i par i atyre q flen. Ai ishte antisimboli i duajve t korrur dhe ringjallja e Tij ndodhi pikrisht kur t korrat do t paraqiteshin para Zotit. Kjo ceremoni simbolike ishte kryer pr m tepr se njmij vjet. Nga fusha e t korrave duajt e par t grurit t pjekur ishin mbledhur dhe kur njerzit u ngjitn n Jeruzalem pr Pashk, grumbulli i fryteve t para hidhej val-val si nj ofrim falenderimi pr Zotin. Vetm pas paraqitjes s tyre mund t'i vihej drapri grurit dhe t mblidhej n duaj. Ai grumbull gruri, q i kushtohej Perndis prfaqsonte t korrat. Kshtu Krishti, fryti i par prfaqsonte t korrat e mdha shpirtrore, q do t mblidheshin pr mbretrin e Perndis. Ringjallja e Tij sht simboli dhe premtimi i ringjalljes s t gjith t vdekurve t drejt. "Sepse, nse besojm se Jezusi vdiq dhe u ngjall prsri, po ashtu Perndia do t sjell me T ata q kan rn n gjum me Jezusin." - 1 Selanikasve 4:14. Kur Krishti u ngjall, Ai solli nga varri nj turm robrish. Trmeti n vdekjen e Tij kishte hapur varret dhe kur Ai u ngjall, ata doln me T. Ishin ata, q kishin bashkpunuar me Perndin dhe t cilt e paguan me jetn e tyre dshmin pr t vrtetn. Tani ata do t dshmonin pr at, q i kishte ngjallur prej vdekjes. Gjat shrbimit t Tij, Jezusi i kishte ngjallur t vdekurit. Ai kishte ngjallur birin e vejushs s Nainit, vajzn e nje kreu dhe Llazarin. Por ata nuk u veshn me pavdeksin. Pasi u ngjalln, ata ishin prsri t nnshtruar nga vdekja. Por ata, q doln nga varri n ringjalljen e Krishtit u

413

ngjalln n jetn e prjetshme. Ata u ngritn me T si trofe t fitores s Tij mbi vdekjen dhe varrin. Kta tha Krishti, nuk jan m robr t Satanit. Un i kam shptuar ata. I kam sjell nga varri si frytet e para t pushtetit Tim, pr t qen me Mua aty ku jam Un, pr t mos par m vdekje dhe pr t mos provuar m dhimbje. Ata shkuan n qytet dhe iu shfaqn shum njerzve, duke shpallur: 'Krishti u ngjall prej s vdekuri dhe ne bashk me T.' Kshtu ne prjetsojm t vrtetn e shenjt t ringjalljes. Shenjtt e ngritur dshmuan pr t vrtetn e fjalve: "T vdekurit do t jetojn, s bashku me trupin Tim do t ngrihen." Ringjallja e tyre ishte ilustrim i prmbushjes s profecis "Zgjohuni dhe kndoni, o ju q banoni n pluhur, sepse vesa juaj sht vesa e barrave dhe toka do t'i nxjerr n drit t vdekurit e saj." - Isaia 26:19. Pr besimtarin, Krishti sht ringjallja dhe jeta. Jeta q kishte humbur n mkat, rikthehet n Shptimtarin ton, sepse Ai ka jet n Vete, q t'ia jap atij q Ai do. Ai sht i veshur me t drejtn pr t dhn pavdeksin. Jetn, q Ai e dha kur ishte njeri, e merr prsri dhe ia jep njerzimit. "Un kam ardhur," thot Ai, "q ata t ken jetn dhe ta ken m me bollk." "Kushdo q pi nga uji q do t'i jap Un, nuk do t ket m etje, por uji q do t'i jap do t bhet n t nj burim uji, q gurgullon pr jet t jetve." "Kushdo q ha trupin Tim dhe pi gjakun Tim, ka jetn e prjetshme dhe Un do ta ngjall n ditn e fundit." - Gjoni 10:10; 4:14; 6:54. Pr besimtarin, vdekja ka pak rndsi. Krishti flet pr t si nj ast i vogl. "Nse dikush mban fjaln Time, ai nuk do t shoh kurr vdekje," "nuk do t provoj kurr vdekje." Pr t krishterin, vdekja sht vetm nj gjum, nj moment heshtjeje dhe errsire. Jeta fshihet me Krishtin tek Perndia, dhe "kur Krishti q sht jeta jon, t shfaqet, ather do t shfaqeni edhe ju me T n lavdi." - Gjoni 8:51, 52; Kolosianve 3:4. Zri, q thirri nga kryqi: "Mori fund," u dgjua nga t vdekurit. Prshkoi muret e varreve dhe i thirri t prgjumurit t ngrihen. Kshtu do t jet kur zri i Krishtit t dgjohet nga qielli. Ai z do t deprtoj dheun dhe do t hap varret dhe t vdekurit n Krishtin do t ngrihen. N ringjalljen e Shptimtarit, pak varre u hapn, por n ardhjen e Tij t dyt, t gjith t vdekurit e muar do t dgjojn zrin dhe do t vijn n jetn e lavdishme dhe t pavdekshme. E njjta fuqi, q ngriti Krishtin prej s vdekuri, do t ngrej kishn e Tij dhe do t'i jap lavdi asaj me T, mbi t gjith principatat, mbi t gjith pushtetet, mbi do emr, jo vetm n kt bot, por edhe n botn q do t vij.

414

82 "Prse qan?" Bazuar tek Mateu 28:1, 5-8; Marku 16:1-8; Luka 24:1-12; Gjoni 20:1-18. Grat, q kishin ndenjur pran kryqit t Krishtit pritn dhe ndenjn zgjuar, derisa t kalonin ort e Sabatit. Ditn e par t javs, shum hert, u nisn pr tek varri, duke marr me vete vajra aromatike pr t lyer trupin e Shptimtarit. Ato nuk menduan se Ai do t ngjallej prej s vdekuri. Dielli i shpress s tyre kishte pernduar dhe mbi zemrat e tyre kishte rn nata. Ndrsa ecnin, flisnin pr veprat e mshirshme t Krishtit dhe fjalt e Tij ngushlluese. Por nuk i kujtonin fjalt e Tij: "Do t'iu shoh prsri." - Gjoni 16:22. Duke mos ditur se far po ndodhte n at koh, iu afruan kopshtit duke folur, ndrsa ecnin: "Kush do t na e rrokullis gurin nga hyrja e varrit?" E dinin q nuk e lviznin dot gurin, megjithat vazhduan rrugn. Dhe ja, papritur, qiejt u ndriuan nga lavdia e diellit q po lindte. Toka u drodh. Ato pan se guri i madh ishte rrokullisur. Varri ishte bosh. Grat nuk kishin ardhur tek varri t gjitha nga i njjti drejtim. Maria Magdalena kishte ardhur e para dhe kur pa se guri ishte zhvendosur, nxitoi t'u thoshte dishepujve. Ndrkoh mbrritn grat e tjera. Nj drit shklqente rreth varrit, por trupi i Jezusit nuk ndodhej aty. Vazhdonin t qndronin kur papritur vun re se nuk ishin vetm. Nj djalosh i veshur me rroba t shklqyera qndronte ulur mbi varr. Ishte engjlli, q kishte rrokullisur gurin. Ishte maskuar si njeri q t mos friksonte kto mikesha t Jezusit. Megjithat rreth tij shklqente ende drita e lavdis qiellore dhe grat u friksuan. Ato u kthyen pr t'u larguar, por fjalt e engjllit ua ndaln hapat. "Mos kini frik," u tha ai; "E di q krkoni Jezusin, i cili u kryqzua. Ai nuk sht ktu, sepse sht ngjallur, ashtu si tha. Ejani t shihni vendin ku rrinte shtrir Zoti. Shkoni shpejt dhe u thoni dishepujve t Tij se Ai u ngjall prej t vdekurve." Kontrollojn edhe njher varrin dhe prsri dgjojn lajmin e mrekullueshm. Aty ndodhet nj engjll tjetr n form njerzore, q u thot: "Pse e krkoni t gjallin midis t vdekurve? Ai nuk sht ktu, por u ngjall. Mbani mend si iu foli kur ishte ende n Galile: 'Biri i njeriut duhet t dorzohet n duart e njerzve mkatar, t kryqzohet dhe t tretn dit t ngjallet prsri." Ai sht ngjallur, Ai sht ngjallur! Grat i prsrisnin kto fjal vazhdimisht. Nuk ka m nevoj pr vajrat ermir. Shptimtari sht i gjall dhe jo i vdekur. Tani iu kujtohet se kur fliste pr vdekjen e Tij, Ai tha se do t ngrihej psri. far dite sht kjo pr botn! Grat u larguan me t shpejt nga varri "me frik dhe gzim t madh dhe vrapuan t'u onin fjal dishepujve." Maria nuk e kishte dgjuar lajmin e mir. Ajo shkoi te Pjetri dhe Gjoni me lajmin e dhimbshm: "E kan hequr Zotin nga varri dhe nuk e dim se ku e kan vn." Dishepujt nxituan tek varri dhe e gjetn ashtu si u tha Maria. Gjetn plhurat, por jo Zotin. Megjithat, edhe ktu kishte dshmi q Ai ishte ngjallur. Veshjet e varrit nuk ishin hedhur dosido, por ishin palosur me kujdes, secila n vendin e vet. Gjoni "pa dhe besoi." Ende nuk e kuptonte shkrimin q Krishti duhej t ngrihej prej s vdekuri; por tani iu kujtuan fjalt e Shptimtarit q parathonin ringjalljen e Tij. Ishte vet Krishti, q i kishte vendosur me aq kujdes plhurat e varrit. Kur engjlli i fuqishm zbriti n varr, erdhi edhe nj tjetr, i cili me shokt e tij i kishin br roje trupit t Krishtit. Pasi engjlli nga qielli rrokullisi gurin, tjetri hyri n varr dhe zgjidhi napat, q mbshtillnin trupin e

415

Krishtit. Por ishte dora e Shptimtarit ajo, q e palosi seciln dhe e vendosi n vendin e vet. Pr syt e Atij, q drejton si yjet ashtu edhe atomin, nuk ka asgj t parndsishme. N gjith veprn e Tij vihet re rregull dhe prsosmri. Maria i kishte ndjekur Gjonin dhe Pjetrin tek varri. Kur ata u kthyen n Jeruzalem, ajo qndroi. Kur po shikonte varrin e zbrazur, hidhrimi i pushtoi zemrn. Kur hodhi syt brenda pa dy engjj, njri tek koka, tjetri tek kmbt, ku kishte qen Zoti. "Grua, pse qan?" e pyetn. "Sepse kan hequr Zotin tim," u prgjigj ajo, "dhe nuk e di ku e kan vn." U kthye prapa, duke menduar t gjente dik, q t'i tregonte se 'kishte ndodhur me trupin e Jezusit. Nj z tjetr iu drejtua: "Grua, pse po qan? K krkon?" Me syt e mbushur me lot ajo pa formn e nj njeriu. Duke menduar se ishte kopshtari i tha: "Zotri, m thuaj nse e ke hequr ti, m thuaj ku e ke vn dhe un do ta marr." N qoft se ishte nder tepr i madh q varri i nj t pasuri t prdorej pr Jezusin, ajo vet do t gjente nj vend pr T. Ishte nj varr, q zri i Krishtit e kishte boshatisur, aty ku kishin vn Llazarin. A nuk do t gjente ajo vend pr Zotin e saj n at varr? Ajo e ndiente se t kujdesej pr trupin e Tij t muar t kryqzuar, do t ishte nj ngushllim i madh pr hidhrimin e saj. Por tani me zrin e Tij t njohur, Ai i tha: "Mari." Tani ajo e kuptoi se nuk ishte nj i huaj, q po i drejtohej dhe, duke u kthyer pa prpara saj Krishtin e gjall. Nga gzimi harroi q Ai ishte kryqzuar. Duke u hedhur, gati pr t prqafuar kmbt e Tij, i tha, "Rabboni." (Q do t thot Mjeshtr). Por Krishti ngriti dorn, duke i thn: "Mos m prek, sepse ende nuk jam ngjitur tek Ati, por shko tek vllezrit e Mi dhe thuaju: 'Po ngjitem tek Ati Im dhe Ati juaj, tek Perndia Im dhe Perndia juaj.'" Dhe Maria u nis pr tek dishepujt me lajmin e lumtur. Jezusi nuk pranoi t nderohej nga njerzit e Tij, derisa t merrte sigurin se sakrifica e Tij ishte pranuar nga Ati. Ai u ngjit n oborret qiellore dhe nga vet Perndia dgjoi miratimin se shlyerja e Tij pr mkatet e njerzve kishte qen e bollshme, se nprmjet gjakut t Tij t gjith mund t fitonin jetn e prjetshme. Ati e aprovoi marrveshjen, q kishte br me Krishtin, se Ai do t pranonte njerz t penduar dhe t bindur dhe do t'i donte ata ashtu si do Birin e Tij. Krishti duhet t prfundonte punn e Tij dhe t prmbushte zotimin "do ta bj njeriun, pikrisht njeriun m t muar se ari i kulluar; m t muar se arin e Ofirit." - Isaia 13:12. Gjith pushteti n qiell dhe n tok i ishte dhn Princit t Jets dhe Ai u kthye tek ndjeksit e Tij n nj bot mkatare, q t mund t'u jepte fuqin dhe lavdin e Tij. Kur Shptimtari ishte n pranin e Perndis, duke marr dhuratat pr kishn e Tij, dishepujt mendonin pr varrin e Tij t zbrazt dhe hidhroheshin e vajtonin. Dita, q ishte nj dit gzimi pr gjith qiellin, pr dishepujt ishte nj dit e pasigurt, e turbullt dhe e shqetsuar. Mosbesimi i tyre n dshmin e grave tregon se sa posht kishte rn besimi i tyre. Lajmi i ringjalljes s Krishtit ishte kaq ndryshe nga ajo, q ata prisnin, sa nuk mund ta besonin. Menduan se ishte tepr i mir pr t qen i vrtet. Kishin dgjuar kaq shum nga doktrinat dhe t ashtuquajturat teori shkencore t saducenjve, saq prshtypja q u ishte krijuar n mendje n lidhje me ringjalljen ishte e turbullt. Nuk e kuptonin mir 'donte t thoshte ringjallja e t vdekurve. Nuk ishin n gjendje ta kapnin kt tem t madhrishme. "Shkoni," u kishin thn grave, engjjt "dhe u thoni dishepujve t Tij dhe Pjetrit se Ai po shkon para jush n Galile. Atje do ta shikoni, ashtu si iu ka thn." Kta engjj kishin qen me Krishtin si engjj mbrojts gjat gjith jets s Tij mbi tok. Ata kishin par gjyqin dhe kryqzimin e Tij. Kishin dgjuar fjalt, q u kishte thn dishepujve t Tij. Kjo u duk nga mesazhi i tyre ndaj dishepujve dhe duhej t'i bindte ata pr t vrtetn e tij. Kto fjal mund t dilnin vetm nga t drguarit e Zotit t tyre t ngjallur.

416

"U thoni dishepujve t Tij dhe Pjetrit," than engjjt. Q nga vdekja e Krishtit, Pjetri ishte vn prfund nga brerja e ndrgjegjes. Mohimi i tij i turpshm i Zotit dhe vshtrimi i Shptimtarit me dashuri dhe dhimbje, ishin gjithmon para tij. Nga t gjith dishepujt ai kishte vuajtur m hidhur. Atij i jepet siguria se pendimi i tij sht pranuar dhe mkati i tij sht falur. Ai prmendet me emr. "U thoni dishepujve t Tij dhe Pjetrit se Ai po shkon para jush n Galile. Atje do ta shikoni." T gjith dishepujt e braktisn Jezusin dhe thirrja pr ta takuar At prsri i prfshiu t gjith. Ai nuk i ka hedhur tutje. Kur Maria Magdalena u tha se kishte par Zotin ajo e prsriti thirrjen pr t'u takuar n Galile. Mesazhi iu drgua atyre edhe nj her t tret. Pasi ishte ngjitur tek Ati, Jezusi iu shfaq grave t tjera, duke u thn, "Prshndetje." Ato iu afruan, i kapn kmbt dhe e adhuruan. Ather Jezusi u tha, "Mos kini frik. Shkoni dhe u thoni vllezrve t Mi q t shkojn n Galile. Atje do t m shohin." Puna e par e Jezusit mbi tok pas ringjalljes ishte t'i bindte dishepujt se dashuria e Tij nuk ishte zvogluar, as kujdesi i Tij. Pr t'u treguar se Ai ishte Shptimtari i tyre i gjall, Ai kishte thyer prangat e varrit dhe nuk mund t mbahej m nga armiku vdekje. Pr t'u treguar se Ai kishte t njjtn zemr dashurie, ashtu si kishte qen me ta Msuesi i tyre i dashur, Ai iu shfaq her pas here. Ai do lidhte litart e dashuris edhe m pran. 'Shko e u thuaj vllezrve t Mi,' i tha, 'q t m takojn n Galile.' Kur dgjojn pr kt takim t dhn n mnyr kaq t prcaktuar, dishepujt fillojn t mendojn fjalt q Krishti u kishte thn, duke parashikuar ringjalljen e Tij. Por edhe tani nuk u gzuan. Nuk shkundeshin dot nga dyshimi dhe shqetsimi. Edhe kur grat deklaruan se kishin par Zotin, dishepujt nuk besuan. Menduan se ato kishin par iluzione. Shqetsimet binin njri mbi tjetrin. Ditn e gjasht t javs ata e kishin par Mjeshtrin e tyre t vdiste. Ditn e par t javs q pasoi nuk e gjetn trupin e Tij dhe ishin akuzuar se e kishin vjedhur, me qllim q t mashtronin njerzit. T dshpruar dshironin t'i korrigjonin prshtypjet e gabuara, q po krijoheshin kundr tyre. I trembeshin armiqsis s priftrinjve dhe zemrimit t njerzve. Dshironin me zjarr pranin e Jezusit, q i kishte ndihmuar n do problem. Shpesh prsrisnin fjalt: "Ne shpresonim se Ai ishte njeriu, q do t lironte Izraelin." T vetmuar dhe zemrplagosur ata kujtonin fjalt e Tij: "Kur i bjn kto gjra drurit t njom, do t bjn me t thatin?" - Luka 24:21; 23:31. Takoheshin bashk n dhomn e siprme, mbyllnin dhe mbrthenin dyert, duke ditur se fati i msuesit t tyre t dashur mund t ishte edhe i tyre shum shpejt. Gjith ksaj kohe ata mund t gzoheshin pr faktin q Shptimtari do t ngjallej. Maria qndronte duke qar n kopsht, kur Jezusi ishte fare pran saj. Syt e saj ishin verbuar kaq shum nga lott, sa nuk e dalloi dot At. Zemrat e dishepujve ishin aq t mbushura me hidhrim, sa nuk e besuan mesazhin e engjjve apo fjalt e vet Krishtit. Sa shum njerz ende bjn at q bn dishepujt! Sa shum i bjn jehon thirrjes s Maris, "Kan hequr Zotin, . . . dhe nuk e dim se ku e kan vn!" Sa njerzve mund t'u thuhen fjalt e Shptimtarit: "Pse qan? K krkon?" Ai sht pran tyre, por syt e verbuar nga lott nuk e dallojn dot. Ai u flet, por ata nuk e kuptojn. Oh, sikur t ngrihej ajo kok e varur, sikur syt t hapeshin pr ta par At, q vesht t dgjonin zrin e Tij! "Shkoni shpejt dhe u thoni dishepujve se Ai sht ngjallur." Thuaju t mos e krkojn tek varri i ri i Jozefit, q ishte mbyllur me nj gur t madh dhe ishte vulosur me vuln romake. Krishti nuk sht atje. Mos krkoni tek varri i zbrazur. Mos vajtoni si ata q jan t pashpres dhe t pazot. Jezusi jeton dhe meq Ai jeton, ne gjithashtu do t jetojm. Le t tinglloj knga 'Krishti sht ngjallur' nga zemra mirnjohse, nga buz t prekura me zjarr t shenjt. Ai jeton

417

pr t ndrmjetsuar pr ne. Rrokeni kt shpres dhe ajo do ta mbaj shpirtin si nj spiranc e sigurt dhe e sprovuar. Besoni dhe do t shikoni lavdin e Perndis. 83 Rrugs pr n Emaus Bazuar tek Luka 24:13-33. Von, n mbrmjen e dits s ringjalljes, dy nga dishepujt po shkonin n Emaus, nj qytet i vogl tet milje larg Jeruzalemit. Kta dishepuj nuk kishin pasur vend t rndsishm gjat puns s Krishtit, por ishin besimtar t zellshm t Tij. Kishin ardhur n qytet pr t kremtuar Pashkn dhe ishin turbulluar shum nga ngjarjet, q kishin ndodhur koht e fundit. Kishin dgjuar lajmin e mngjesit pr heqjen e trupit t Krishtit nga varri, gjithashtu lajmin pr grat, q kishin par engjjt dhe kishin takuar Jezusin. Tani po ktheheshin n shtpi pr t medituar dhe pr t'u lutur. T trishtuar po bnin rrugn e tyre t mbrmjes, duke biseduar pr skenat e gjyqit dhe t kryqzimit. Nuk kishin qen ndonjher m par kaq shum t dekurajuar. Pa shpres e pa besim ata po ecnin nn hijen e kryqit. Nuk kishin prparuar shum n udhtimin e tyre kur me ta u bashkua nj i panjohur. Ishin kaq t zhytur n trishtimin dhe zhgnjimin e tyre sa nuk e vun re At nga afr. Vazhduan bisedn e tyre, duke shprehur mendimet e zemrave t tyre. Po arsyetonin n lidhje me msimet, q kishte dhn Krishti, t cilat nuk ishin n gjendje t'i kuptonin. Ndrsa flisnin pr ngjarjet q kishin ndodhur, Jezusi dshironte t'i ngushllonte. E kishte par pikllimin e tyre. I kishte kuptuar idet e kundrta dhe t turbullta, q u sillnin ndr mend mendimin, 'A mundet t jet Krishti ky Njeri, q e lejoi Veten ta poshtronin aq shum?' Nuk e prmbanin dot hidhrimin dhe qanin. Jezusi e dinte se zemrat e tyre ishin lidhur me T me dashuri dhe dshironte t'ua fshinte lott dhe t'i mbushte me gzim dhe lumturi. Por fillimisht duhet t'u jap msime, q nuk duhet t'i harrojn kurr. "Ai u tha, ''jan kto fjal q po shkmbeni me njri-tjetrin gjat rrugs dhe po trishtoheni?' Dhe njri prej tyre, q quhej Kleopa, iu prgjigj e i tha: 'Mos je gj i huaj n Jeruzalem dhe nuk i ke marr vesh ato q kan ndodhur ktu kto dit?'" I treguan pr zhgnjimin e tyre n lidhje me Mjeshtrin e tyre, "q ishte nj profet i fuqishm n vepra e n fjal, prpara Perndis dhe gjith popullit," por "kryepriftrinjt dhe krert e dorzuan pr t'u dnuar me vdekje dhe e kryqzuan." Me zemra t plagosura nga hidhrimi dhe buz t dredhura ata shtuan "Ne besuam se Ai ishte njeriu, q do t lironte Izraelin, por prve t gjitha ktyre, kjo sht dita e tret q kur ndodhn kto gjra." udi si kta dishepuj nuk i kujtonin fjalt e Krishtit dhe t kuptonin se Ai i kishte parathn ngjarjet, q do t ndodhnin! Nuk e kuptonin se pjesa e fundit e zbuless s Tij do t prmbushej me po aq vrtetsi sa e para, se ditn e tret Ai do t ringjallej. Kjo ishte pjesa, q ata duhet t mbanin mend. Priftrinjt dhe krert nuk e harruan kt. Ditn tjetr "q ishte pas dits s prgatitjes, kryepriftrinjt dhe farisenjt u mblodhn tek Pilati dhe than: 'Zotri, na u kujtua far tha ai mashtrues kur ishte gjall: Pas tri ditsh, do t ngrihem prsri'" - Mateu 27:62, 63. Por dishepujt nuk i kujtuan kto fjal. "Ather Ai u tha: 'O t marr dhe t ngadalt pr t kuptuar, pr t besuar t gjitha ato q kan thn profett. A nuk duhej q Krishti t'i vuante t gjitha kto dhe pastaj t hynte n lavdin e Vet?'" Dishepujt u bn kureshtar kush mund t ishte ky i panjohur, q po deprtonte n thellsi t shpirtit t tyre dhe q fliste me kaq zell, butsi, dashuri dhe shpres. Pr her t par q pas

418

tradhtimit t Jezusit, ata filluan t kishin shpres. Shpesh e shikonin me prkushtim shokun e udhs dhe mendonin se ato ishin pikrisht fjalt, q do t kishte thn Krishti. Ishin mrekulluar dhe zemrat u rrihnin fort me shpres t gzueshme. Duke filluar me Moisiun, pikrisht Alfn e historis s Bibls, Krishti u shpjegoi n t gjitha Shkrimet gjrat, q lidheshin me T. Po t'u kishte dhn t njohur q n fillim, zemrat e tyre do t ishin knaqur. T mbushur me lumturi, nuk do t kishin uri pr gj tjetr. Por ishte e nevojshme q ata t kuptonin dshmin e dhn pr T me an t simboleve dhe profecive t Beslidhjes s Vjetr. Besimi i tyre duhej t mbshtetej mbi to. Krishti nuk bri asnj mrekulli pr t'i bindur, por detyra e Tij e par ishte t'u shpjegonte Shkrimet. Ata e kishin par vdekjen e Tij si shkatrrimin e gjith shpresave t tyre. Tani Ai po u tregonte prej profetve se kjo ishte prova e fort e besimit t tyre. Duke i msuar kta dishepuj, Jezusi tregonte rndsin e Testamentit t Vjetr si dshmues t misionit t Tij. Shum t ashtuquajtur t krishter, tani e hedhin posht Testamentin e Vjetr, duke pretenduar se nuk ka m kuptim. Por i till sht msimi i Krishtit. Kaq shum e vlersonte Ai, sa nj her tha: "Nse nuk dgjojn Moisiun dhe profett, nuk do t binden edhe sikur t ngjallet ndonj prej t vdekurve." - Luka 16:31. Esht zri i Krishtit, q flet nprmjet patriarkve dhe profetve, q nga koha e Adamit deri n skenat e fundit t bots. Shptimtari sht shfaqur n Testamentin e Vjetr aq hapur sa edhe n t Riun. Esht drita nga e kaluara profetike, q nxjerr n pah jetn e Krishtit dhe msimet e Testamentit t Ri me qartsi dhe bukuri. Mrekullit e Krishtit jan prov e hyjnis s Tij. Por prova m e fort se Ai sht lirimtari i bots gjendet duke krahasuar profecit e Testamentit t Vjetr me historin e Testamentit t Ri. Duke arsyetuar nga profecit, Krishti u dha dishepujve t Tij nj ide t sakt se far do t ishte Ai pr njerzimin. Shpresat e tyre pr nj Mesi, q do t merrte fronin dhe pushtetin mbretror sipas dshirave t njerzve, i kishin kequdhhequr. Kishin ndrhyr n t kuptuarit e vrtet t zbritjes s Tij nga pozicioni m i lart n m t ultin. Krishti dshironte q idet e dishepujve t Tij t ishin t pastra dhe t vrteta n do hollsi. Ata duhej t kuptonin sa m shum q t ishte e mundur pr kupn e vuajtjeve, q i ishte caktuar Atij. Ai u tregoi se konflikti i tmerrshm, q ende nuk mund ta kuptonin ishte prmbushja e beslidhjes s br para se t hidheshin themelet e toks. Krishti duhet t vdes, ashtu si duhet t vdes do shkels i ligjit, n qoft se vazhdon n mkat. E gjith kjo duhej t ndodhte, por nuk do t prfundonte me disfat, por me fitore t lavdishme e t prjetshme. Jezusi u tregoi se duhet br do prpjekje pr t shptuar botn nga mkati. Ndjeksit e Tij duhej t jetonin si jetoi Ai dhe t punonin si punoi Ai, me prpjekje t fuqishme dhe kmbngulje. Kshtu diskutoi Krishti me dishepujt e Tij, duke u hapur mendjet q t kuptonin Shkrimet. Dishepujt u lodhn, por biseda nuk u ligshtua. Nga buzt e Shptimtarit dilnin fjal jete dhe sigurie. Por syt e tyre ishin ende t zn. Ndrsa u tregoi pr prmbysjen e Jeruzalemit, ata hodhn syt nga qyteti i dnuar, duke qar. Por nuk dyshuan se kush ishte shoku i tyre i udhtimit. Nuk e dinin se vet tema e biseds po ecte prkrah tyre, sepse Krishti i referohej Vetes sikur t ishte dikush tjetr. Ata menduan se Ai ishte nj nga ata, q e kishin shoqruar n festn e madhe dhe q tani po kthehej n shtpi. Ai ecte po me aq kujdes sa ata mbi gurt e mpreht dhe her pas here ndalonte pr t pushuar. Kshtu vazhduan prgjat rrugs malore, ndrsa Ai, q shpejt do t zinte vend n t djatht t Perndis dhe q mund t thoshte: "Mua m sht dhn do pushtet n qiell e n tok," ecte prkrah tyre. - Mateu 28:18. Gjat udhtimit, dielli kishte pernduar dhe para se udhtart t arrinin n shtpi, puntort npr fusha e kishin ln punn. Kur dishepujt do t futeshin brenda, i panjohuri u hoq sikur duhej t

419

vazhdonte udhn. Por dishepujt u trhoqn prej Tij. Shpirtrat e tyre ishin t etur t dgjonin m tepr prej Tij. "Rri me ne," i than. Ai u duk se nuk e pranoi ftesn, por ata kmbnguln, duke thn "Po ngryset dhe dita tashm ka kaluar." Krishti e pranoi lutjen dhe "shkoi t qndronte me ta." Po t mos kishin kmbngulur dishepujt n ftesn e tyre, nuk do ta dinin se shoku i tyre i udhs isht Zoti i ngjallur. Krishti nuk ia imponon askujt shoqrin e Tij. Ai interesohet pr ata, q kan nevoj pr T. Ai do t hynte m gzim n shtpin m t prulur dhe do t'i gzonte zemrat m t ligshtuara. Por, nse njerzit jan shum indiferent pr t menduar pr Mikun qiellor, apo pr t'i krkuar t qndroj me ta, Ai vazhdon rrugn. Kshtu shum psojn nj humbje t madhe. Ata nuk e njohin Krishtin m shum se sa dishepujt prkrah t cilve Ai eci gjat rrugs. Vakti i thjesht i buks s mbrmjes prgatitet shpejt. I vendoset para Mikut, q sht ulur n krye t tavolins. Tani Ai zgjat duart pr t bekuar ushqimin. Dishepujt zmbrapsen t habitur. Shoku i tyre i shtriu duart pikrisht n t njjtn mnyr si bnte Mjeshtri i tyre. Shohin prsri dhe ja, n duart e Tij dallojn gjurmt e gozhdve. T dy thrrasin menjher 'Esht Zoti Jezus! Ai sht ngjallur prej t vdekurve! Ngrihen pr t'i rn n kmb dhe pr ta adhuruar, por Ai sht tretur n ajr. Shohin vendin q kishte zn nga Ai, trupi i t cilit pak m par dergjej n varr dhe i thon njri-tjetrit "A nuk na digjej zemra prbrenda kur na fliste udhs dhe kur na shtjellonte Shkrimet?" Me kt lajm kaq t gzuar pr t shprndar nuk mund t rrin m ulur e t bisedojn. Lodhja dhe uria e tyre shkoi. Nuk e prekin ushqimin dhe nisen gjith gzim n t njjtn rrug prej nga erdhn, duke nxituar q t'u japin lajmin dishepujve n qytet. Disa pjes t rrugs nuk jan t sigurta, por ata ngjiten mbi shpate t pjerrta dhe shkasin prgjat shkmbinjve t lmuar. Nuk e kuptojn, nuk e din se kan mbrojtjen e Atij, q ka udhtuar rrugs me ta. Me shkopin e shtegtimit n dor vazhdojn t ecin me dshirn pr t shkuar m shpejt se sa guxojn. Humbasin rrugn, por e gjejn prsri. Her duke vrapuar, her duke u penguar, ajn prpara me Shokun e tyre t padukshm, q u qndron pran gjat gjith rrugs. Nata sht e errt, por Dielli i Drejtsis shklqen mbi ta. Zemrat u gufojn nga gzimi. U duket se jetojn n nj bot t re. Krishti sht Shptimtari i gjall. Nuk vajtojn m pr T se ka vdekur. Krishti sht ngjallur, prsrisin vazhdimisht. Ky sht mesazhi q u drgojn atyre, q vuajn. Ata duhet t'u tregojn historin e mrekullueshme t rrugs pr n Emaus. Duhet t tregojn kush eci me ta n at udh. Ata mbartin mesazhin m t madh dhn ndonjher bots, mesazhin e lajmit t gzuar, mbi t cilin do t mbshteten tani e prjetsisht shpresat e familjes njerzore.

420

84 "Paqja qoft me ju" Bazuar tek Luka 24:33-48; Gjoni 20:19-29. Kur arritn n Jeruzalem, t dy dishepujt hyn nga dera lindore, q hapej natn n raste festash. Shtpit ishin n errsir dhe heshtje, por udhtart ecn npr rrugt e ngushta nn dritn e hns q po ngrihej. Shkuan n dhomn e siprme, ku Jezusi kaloi ort e mbrmjes s fundit para vdekjes. Ata e dinin se ktu do t gjenin vllezrit e tyre. Megjithse ishte von, e dinin se dishepujt nuk do t flinin, derisa t msonin me siguri far ishte br me trupin e Zotit t tyre. E gjetn dern e dhoms t mbyllur mir me shul. Trokasin pr t hyr brenda, por nuk marrin prgjigje. Gjithka ishte e qet. Than emrat e tyre. Dera u hapet me kujdes, futen brenda e bashk me ta, i padukshm hyn edhe nj Tjetr. Dera mbrthehet prsri, pr t mbajtur larg spiunt. Udhtart i gjejn t gjith t habitur dhe t emocionuar. Zrat e tyre n dhom shprthejn n falenderime dhe lavdrime, duke thn: "Zoti sht ngjallur me t vrtet dhe i sht shfaqur Simonit." Ather t dy udhtart, q mezi mbushen me frym nga nxitimi me t cilin kan udhtuar, tregojn historin e mrekullueshme se si u sht shfaqur Jezusi. Sapo kan mbaruar dhe disa prej tyre shprehen se nuk e besojn, sepse sht tepr e bukur pr t qen e vrtet, kur ja, nj Person tjetr qndron para tyre. do shikim ngulet tek ky i Panjohur. Askush nuk ka trokitur pr t hyr brenda. Asnj hap nuk u dgjua. Dishepujt shtangen dhe pyesin veten do t thot kjo. Athere dgjojn nj z, q nuk sht tjetr vese zri i Mjeshtrit t tyre. Prej buzve t Tij dalin t qarta dhe t kuptueshme fjalt: "Paqja qoft me ju." "Por ata t tmerruar dhe t friksuar menduan se mos kishin par nj fantazm. Ai tha: Pse jeni t shqetsuar? Pse lindin dyshime n zemrat tuaja? Shikoni duart dhe kmbt e Mia, jam Un Vet. M prekni e shikoni, sepse shpirti nuk ka mish e kocka, por sikurse e shihni Un kam.' Dhe si tha kt, u tregoi duart e kmbt." Ata pan duart dhe kmbt e coptuara nga gozhdat e mprehta. I njohn zrin, si zrin e askujt, q kishin dgjuar m par. "Ndrsa ata ende nuk po besonin nga gzimi dhe po mrekulloheshin, Ai u tha: 'A keni ndonj gj pr t ngrn?' Dhe ata i dhan nj cop peshk t pjekur dhe pak mjalt. Ai i mori dhe hngri para tyre." "Ather dishepujt u gzuan kur pan Zotin." Besimi dhe gzimi zun vendin e mosbesimit dhe me ndjenja t paprshkrueshme ata njohn Shptimtarin e tyre t ngjallur. N lindjen e Jezusit, nj engjll shpalli 'Paqe mbi tok dhe vullnet i mir pr njerzit.'Tani n shfaqjen e Tij t par dishepujve pas ringjalljes, Shptimtari u drejtohet me fjalt e bekuara: "Paqja qoft me ju." Jezusi sht gjithmon i gatshm t'u thot paqe shpirtrave t rnduar nga dyshimet dhe frikrat. Ai pret q ne t'i hapim dern e zemrs dhe t'i themi: 'Rri me ne.' Ai thot: "Ja, Un qndroj tek dera dhe trokas. Nse dikush ma dgjon zrin dhe hap dern, do t hyj n shtpin e tij dhe do t ha dark me t dhe ai me Mua." - Zbulesa 3:20.} Ringjallja e Jezusit sht simboli i ringjalljes prfundimtare t t gjith atyre, q flen n T. Shprehia e Shptimtarit t ngjallur, sjellja dhe e folura e Tij ishin t gjitha t njohura pr dishepujt. Ashtu si Jezusi u ngrit prej s vdekuri ashtu edhe ata, q flen n T do t ngrihen srisht. Do t'i njohim shokt tan, ashtu si dishepujt njohn Jezusin. Ata mund t ken qen t deformuar, t smur, t gjymtuar n kt jet t vdekshme, por do t ngrihen t prsosur n

421

shndet dhe simetri. Megjithat, n trupin e tyre t lavdishm do t ruhet n mnyr t prkryer identiteti i tyre. Ather do t njohim plotsisht ashtu si njihemi (nga Perndia). - 1 Korintasve 13:12. N fytyrn rrezatuese nga drita q shklqen prej fytyrs s Jezusit, do t dallojm tiparet e atyre q i duam. Kur Jezusi takoi dishepujt e Tij, u kujtoi fjalt q u kishte thn para se t vdiste se duhet t prmbushet gjithka nga ato, q jan shkruar n lidhje me T n ligjin e Moisiut, tek profett dhe psalmet."Pastaj ua kthjelloi mendjen, q t kuptonin Shkrimet dhe u tha: 'Kshtu sht shkruar q Krishti t vuaj dhe t tretn dit t ngjallet prsri prej s vdekuri. Dhe n emr t Tij t predikohet pendimi dhe falja e mkateve ndr t gjitha kombet, duke filluar nga Jeruzalemi. Ju jeni dshmitar t ktyre gjrave.'" Dishepujt kuptuan natyrn dhe madhsin e puns s tyre. Ata duhet t'i shpallnin bots t vrtetat e mrekullueshme q Krishti u kishte besuar. Ngjarjet e jets, vdekjes dhe ringjalljes s Tij, profecit q lidheshin me to, shenjtrin e ligjit t Perndis, misteret e planit t shptimit, fuqin e Jezusit pr shlyerjen e mkateve, t gjitha kto ata i kishin par dhe duhet t'ia bnin t njohur bots. Ata duhet t prhapnin ungjillin e paqes dhe t shptimit, nprmjet pendimit dhe fuqis s Shptimtarit. "Si tha kto fryu mbi ta dhe u tha: 'Merrni Frymn e Shenjt. Atyre, q do t'ua falni mkatet do t'u falen, atyre q nuk do t'ua hiqni, nuk do t'u hiqen.'" Fryma e Shenjt nuk ishte shfaqur ende plotsisht, sepse Krishti ende nuk kishte marr lavdi. Dhnia me bollk e Fryms nuk ndodhi deri pas ngjitjes s Krishtit. Kur u mor kjo dhurat dishepujt mundn t prmbushnin porosin pr shprndarjen e ungjillit npr bot. Por tani Fryma iu dha atyre pr nj qllim t veant. Para se dishepujt t kryenin detyrat e tyre zyrtare n lidhje me kishn, Krishti fryu Frymn e Tij mbi ta. Ai po u besonte nj prgjegjsi shum t rndsishme dhe dshironte t'u theksonte se pa Frymn e Shenjt kjo detyr nuk mund t prmbushej. Fryma e Shenjt sht jeta frymore e shpirtit. Dhnia e Fryms sht dhnia e jets s Krishtit. Ajo e veshn marrsin me atributet e Krishtit. Vetm ata, q msohen n kt mnyr nga Perndia, ata q zotrojn veprimin e brendshm t Fryms dhe n jett e t cilve shfaqet jeta e Krishtit, duhet t qndrojn si prfaqsues, t shrbejn n emr t kishs. "Atyre, q do t'ua falni mkatet," tha Krishti, "do t'u falen; . . . dhe atyre q nuk do t'ua hiqni, nuk do t'u hiqen." Krishti ktu nuk u jep liri njerzve t gjykojn t tjert. N Predikimin n Mal Ai e ndalon kt gj. Ky sht privilegj i Perndis. Por n kish, n kapacitetin e saj t organizuar Ai vendos prgjegjsi pr do antar. Ndaj atyre q bien n mkat, kisha ka nj detyr, t paralajmroj, t udhzoj dhe nse sht e mundur t korrigjoj. "Qorto, kritiko, nxit," thot Zoti, "me durim t madh dhe sipas doktrins." - 2 Timoteu. 4:2. Trajtojeni me besnikri keqbrjen. Paralajmroni do shpirt q sht n rrezik. Mos lejoni asknd t gnjej veten. Jepini mkatit emrin q i takon. Shpallni far ka thn Zoti n lidhje me gnjeshtrn, shkeljen e Sabatit, vjedhjen, idhujtarin dhe do t keqe tjetr. "Ata, q bjn kto gjra nuk do t trashgojn mbretrin e Perndis." - Galatasve 5:21. N qoft se ata vazhdojn n mkat, gjykimi q ju keni thn nga fjala e Perndis sht shpallur mbi ta n qiell. Duke zgjedhur t mkatojn, ata mohojn Krishtin. Kisha duhet t tregoj se ajo nuk i lejon veprat e tyre, prndryshe ajo vet nderon Zotin. Duhet t thot pr mkatin at q thot Zoti. Duhet ta trajtoj at ashtu si udhzon Zoti dhe veprimet e saj miratohen n qiell. Ai q prmon autoritetin e kishs, prmon autoritetin e vet Krishtit. Por ka edhe nj an m t ndritshme t pikturs. "Atyre, q do t'ua falni mkatet do t'u falen." Le t jet ky mendimi m i rndsishm. N punn e tij ndaj atij q gabon, le t udhhiqet do njeri nga Krishti. Le t ken barinjt kujdes e dashuri pr tufn e kullots s Zotit. Le t'u flasin

422

gabuesve pr mshirn false t Shptimtarit. Le ta inkurajojn mkatarin t pendohet dhe t besoj n At q mund t fal. Le t shpalllin me autoritetin e fjals s Zotit: "Po t'i rrfejm mkatet tona, Ai sht besnik dhe i drejt, do t na i fal mkatet dhe do t na pastroj nga do padrejtsi." - 1 Gjoni 1:9. T gjith q pendohen kan sigurin se, "Ai do t ket dhembshuri pr ne; do t'i shkel paudhsit tona. Ti do t'i hedhsh mkatet e tyre n fund t detit." - Mikea 7:19. Le t pranohet pendesa e mkatarit nga kisha me zemra mirnjohse. Le t nxirret i penduari nga errsira e mosbesimit n dritn e besimit dhe drejtsis. Le t vendoset dora e tij e dredhur n dorn e dashur t Jezusit. Nj falje e till miratohet n qiell. Vetm n kt kuptim ka pushtet kisha t shfajsoj mkatarin. Falja e mkateve merret nprmjet meritave t Krishtit. Asnj njeriu apo grupi njerzish nuk i sht dhn pushtet pr t liruar shpirtin nga faji. Krishti u ngarkoi dishepujve t predikonin shlyerjen e mkateve n emrin e Tij n t gjitha kombet, por ata vet nuk ishin veshur me pushtet pr t hequr qoft edhe nj njoll t mkatit. Emri i Jezusit sht i vetmi "emr, q u sht dhn njerzve nn qiell me an t t cilit ne mund t shptohemi." - Veprat e Apostujve 4:12. Kur Jezusi i takoi pr her t par dishepujt n dhomn e siprme, Thomai nuk ishte me ta. Dgjoi lajmin nga t tjert dhe mori prova t bollshme q Jezusi ishte ngjallur, por zemra e tij ishte mbushur me hidhrim e mosbesim. Kur dgjoi dishepujt t'i tregonin pr shfaqjen e mrekullueshme t Shptimtarit t ngjallur, kjo e zhyti n nj dshprim m t thell. Po t ishte ngritur Jezusi me t vrtet nga vdekja, nuk do t kishte m shpres pr nj mbretri toksore. Mendimi se Mjeshtri i Tij iu shfaq gjith dishepujve, prve atij, i preku sedrn. Vendosi t mos besonte dhe pr nj jav t tr vriste mendjen pr fatkeqsin e tij, q dukej edhe m e errt n kontrast me shpresn dhe besimin e vllezrve t tij. Gjat ksaj kohe ai vazhdimisht thoshte, "Po t mos shoh n duart e Tij gjurmt e gozhdve dhe t vendos dorn time n brinjn e Tij, nuk do t besoj." Ai nuk donte t shikonte me syt e vllezrve t Tij, apo t ushtronte besimin, q mbshtetej n dshmit e tyre. Ai e donte me zjarr Zotin e tij, por kishte lejuar xhelozin dhe mosbesimin t'i zotronte mendjen. Disa nga dishepujt e bn dhomn e siprme shtpin e tyre t prkohshme dhe n mbrmje, t gjith prve Thomait, mblidheshin aty. Nj mbrmje, Thomai vendosi t takohej me t tjert. Me gjith mosbesimin e tij, kishte nj fije shprese se lajmi i mir ishte i vrtet. Ndrsa dishepujt po hanin vaktin e mbrmjes, flisnin pr provat q u kishte dhn Krishti n profeci. "Kur dyert ishin mbyllur, Krishti erdhi midis tyre dhe u tha: 'Paqja me ju!'' Duke u kthyer nga Thomai i tha: "Vre gishtin ktu dhe shiko duart e Mia. Bjere dorn dhe vure n brinjn Time dhe mos u b njeri q nuk beson, por ki besim." Kto fjal treguan se Ai i njihte mendimet dhe fjalt e Thomait. Dishepulli dyshues e dinte se askush nga shokt e tij nuk e kishte par Jezusin gjat nj jave. Ata nuk mund t'i kishin treguar Mjeshtrit pr mosbesimin e tij. Ai e njohu At si Zotin e tij. Nuk dshironte prov tjetr. Zemra i hidhej nga gzimi dhe ra prtok n kmbt e Jezusit, duke qar: "Zoti im dhe Perndia im." Jezusi e pranoi njohjen q i bri, por e qortoi me butsi pr mosbesimin e tij: "Thoma, sepse m pe, m besove. Lum ata q, megjithse nuk m kan par, kan besuar." Besimi i Thomait do t'i kishte plqyer m shum Krishtit nse ai do t kishte besuar dshmin e vllezrve t tij. N qoft se tani gjith bota do t ndiqte shembullin e Thomait, asnj njeri nuk do t besonte n shptimin. Sepse t gjith, q pranojn Krishtin, e bjn nprmjet dshmis s t tjerve. Shum nga ata, q kan dyshime e justifikojn veten, duke thn se po t kishin provn q Thomai kishte nga shokt e tij, do t besonin. Nuk e kuptojn se nuk kan jo vetm at prov, por edhe m shum akoma. Shum q si Thomai, presin t largohen t gjitha shkaqet pr dyshim, nuk do ta kuptojn kurr dshirn e tyre. Gradualisht do t bhen t pashrueshm n

423

mosbesimin e tyre. Ata, q e msojn veten t shikojn ann e errt, q mrmrisin dhe ankohen, nuk e din se 'bjn. Ata mbjellin farat e dyshimit dhe dyshim do t korrin. N nj koh kur besimi dhe mirbesimi jan shum t rndsishm, shum do ta ndiejn veten t pafuqishm pr t shpresuar dhe besuar. N trajtimin q i bri Thomait, Jezusi u dha nj msim ndjeksve t Tij. Shembulli i Tij tregoi se si duhet t'i trajtojm ata, q kan besim t vogl dhe u japin rndsi dyshimeve t tyre. Jezusi nuk e mbyti Thomain me vrejtje, as nuk hyri n debat me t. Ai i shfaqi Veten dyshuesit. Thomai ishte treguar shum i paarsyeshm n prcaktimin e kushteve t besimit t tij, por Jezusi, me dashuri bujare dhe maturi, i sheshoi t gjitha barrierat. Mosbesimi rrall her mundet nga debati. Prkundrazi kthehet n vetmbrojtje dhe gjen mbshtetje e shkak t ri. Por lreni Jezusin, n dashurin dhe mshirn e Tij, t shfaqet si Shptimtari i kryqzuar dhe nga shum buz dikur mosbesuese, do t dgjohet pohimi i Thomait: "Zoti im dhe Perndia im."

424

85 Buz detit prsri Bazuar tek Gjoni 21:1-22. Jezusi kishte vendosur t'i takonte dishepujt e Tij n Galile. Sapo mbaroi java e Pashks ata i drejtuan hapat pr atje. Mungesa e tyre n Jeruzalem gjat fests do t ishte interpretuar si mosbesnikri dhe herezi, prandaj qndruan deri n mbyllje. Me t marr fund, u kthyen me gzim drejt shtpis pr t takuar Shptimtarin ashtu si i kishte udhzuar. Shtat nga dishepujt ishin bashk. Ishin veshur me veshjet e rndomta t peshkatarve; ishin t varfr n t mira materiale, por t pasur n njohuri dhe praktikimin e s vrtets, e cila para Qiellit u jepte vendin e lart si msues. Ata nuk kishin qen nxns n shkolln e profetve, por pr tre vjet ata ishin msuar nga Msuesi m i madh q ka njohur bota. Nn udhzimin e Tij ata ishin lartsuar, ishin mprehur dhe prpunuar. Ishin br ndrmjetsues, nprmjet t cilve njerzit t udhhiqeshin drejt njohuris s t vrtets. Pjesn m t madhe t kohs s shrbimit t Tij Krishti e kishte kaluar n Detin e Galiles. Kur dishepujt u mblodhn n nj vend ku nuk kishte mundsi t shqetsoheshin, e gjetn veten t rrethuar nga kujtime t Jezusit dhe t veprave t Tij t fuqishme. N kt det, kur zemrat e tyre i kishte pushtuar terrori dhe beteja e frikshme po i onte drejt shkatrrimit, Jezusi kishte ecur mbi dallg pr t'i shptuar. Stuhia kishte pushuar nga fjala e Tij. Ja ku dukej plazhi ku rreth dhjet mij njerz ishin ushqyer nga disa copa buke e peshku. Jo shum larg ishte Kapernaumi, vendi i kaq shum mrekullive. Ndrsa dishepujt shikonin kto pamje, mendjet e tyre mbusheshin me fjalt dhe veprat e Shptimtarit. Mbrmja ishte e kndshme dhe Pjetri, q akoma i donte shum varkat dhe peshkimin, propozoi t shkonin n det t hapur dhe t hidhnin rrjetat. T gjith ishin gati t bashkoheshin n kt plan. Kishin nevoj pr ushqim dhe veshje, q t ardhurat e peshkimit t suksesshm t ksaj nate mund t siguronin. Kshtu u nisn me vark, por nuk zun gj. U prpoqn gjith natn pa sukses. Gjat orve t lodhshme biseduan pr Zotin e tyre, q mungonte dhe kujtuan ngjarjet e mrekullueshme q kishin par gjat shrbimit t Tij pran detit. Dyshonin pr t ardhmen e tyre dhe u dshpruan pr at q i priste. Gjat gjith kohs nj vzhgues i vetmuar n breg i ndiqte me sy, ndrsa Ai Vet ishte i padukshm. M n fund zbardhi dita. Varka ishte vetm pak larg bregut dhe dishepujt vun re nj t panjohur, q qndronte n plazh dhe q iu drejtua me pyetjen: "Djema, a keni ndonj peshk?" Kur u prgjigjn, "Jo," "Ai u tha: 'Hidheni rrjetn n ann e djatht t lundrs dhe do t gjeni.' E hodhn dhe nuk ishin n gjendje ta trhiqnin prej sasis s madhe t peshqve." Gjoni e njohu t panjohurin dhe i thirri Pjetrit: "Esht Zoti." Pjetri u ngazllye kaq shum sa nga dshira e madhe u hodh n uj dhe u gjet menjher pran Mjeshtrit. Dishepujt e tjer erdhn bashk me varkn, duke trhequr rrjetn me peshq. "Sapo zbritn n tok pan nj zjarr me thngjij, peshq t vn mbi t dhe buk." Ishin shum t habitur pr t pyetur nga erdhi zjarri dhe ushqimi. "Jezusi u tha: 'Sillni nga peshku q sapo zut.'" Pjetri nxitoi pr tek rrjeta, q kishte lshuar dhe i ndihmoi vllezrit ta trhiqnin n breg. Pasi kjo pun u krye dhe prgatitjet prfunduan, Jezusi i ftoi dishepujt t vinin e t hanin dark. E theu bukn, e ndau midis tyre dhe kjo u kuptua dhe u pranua nga t shtat. Solln ndr

425

mend mrekullin e t ushqyerit t pesmij njerzve n mal, por nj frik e mistershme i kishte pushtuar dhe n heshtje vshtronin Shptimtarin e ngjallur. U kujtohej e gjall skena pran detit, kur Jezusi u kishte krkuar ta ndiqnin. Nn urdhrin e Tij ata ishin nisur pr n thellsi, kishin lshuar rrjetn dhe kishin zn aq me bollk sa rrjeta gati po iu ahej. Pastaj Jezusi u kishte thirrur t'i linin varkat e peshkimit dhe u kishte premtuar t'i bnte peshkatar njerzish. Pr t'iu rikujtuar kt sken dhe pr t'iu thelluar prshtypjen Ai e kishte kryer prsri kt mrekulli. Veprimi i Tij ishte riprtritja e detyrs, q u kishte besuar dishepujve. U tregoi se vdekja e Mjeshtrit t tyre nuk e kishte zvogluar detyrimin pr punn, q Ai u kishte ngarkuar. Megjithse nuk mund t gzonin shoqrin e Tij personale dhe mjetet e sigurimit t jetess me punn e mparshme, Shptimtari i ngjallur do t kujdesej prsri pr ta. Ndrsa bnin punn e Tij, Ai do t kujdesej pr nevojat e tyre. Jezusi kishte nj qllim q u krkoi ta hidhnin rrjetn n ann e djatht t barks. Nga ajo an qndronte Ai n breg. Ajo ishte ana e besimit. Po t punonin t lidhur me T, duke bashkuar fuqin e Tij hyjnore me prpjekjet e tyre njerzore, do t'ia dilnin mban. Krishti kishte edhe nj msim tjetr pr t dhn, veanrisht n lidhje me Pjetrin. Mohimi i Zotit nga Pjetri kishte qen n kontrast t turpshm me shfaqjet e mparshme t besnikris s tij. Ai kishte nderuar Krishtin dhe kishte ngjallur mosbesimin tek vllezrit. Ata menduan se atij nuk do t'i lejohej t zinte pozicionin e mparshm midis tyre. Edhe ai vet ndihej se e kishte humbur besimin. Para se t thirrej t rimerrte detyrn e tij apostolike, duhej t jepte para tyre nj prov pendimi. Pa kt, mkati i tij, ndonse ai ishte penduar, mund ta kishte shkatrruar ndikimin e tij si shrbtor i Krishtit. Shptimtari i dha mundsi t rifitonte besimin e vllezrve t tij dhe t largonte sa t ishte e mundur turpin, q kishte sjell mbi ungjillin. Ktu jepet nj msim pr t gjith ndjeksit e Krishtit. Ungjilli nuk bn kompromis me t keqen. Nuk mund ta justifikoj mkatin. Mkatet e fshehta duhet t'i rrefehen fshehtas Perndis, por pr mkatet e dukshme krkohet nj rrfim i hapur. Turpi i mkatit t dishepullit hidhet mbi Krishtin. Bn q Satani t triumfoj dhe q shpirtrat e paqndrueshm t rrzohen. Duke dhn prov pendimi, dishepulli duhet ta largoj aq sa mundet kt turp. Ndrsa Krishti dhe dishepujt po hanin bashk buz detit, Shptimtari i tha Pjetrit: "Simon, biri i Gjonit, a m do m shum se kta?" duke iu referuar vllezrve. Pjetri dikur i kishte deklaruar: "Megjithse t gjith do t fyhen pr shkakun tnd, un kurr nuk do t fyhem." - Mateu 26:33. Por tani ai bri nj vlersim t drejt pr veten. "Po, Zot," tha ai, "Ti e di q un t dua." Nuk ka siguri t fuqishme se dashuria e tij sht m e madhe se e vllezrve. Nuk shpreh mendimin e vet pr devotshmrin e tij. Gjykimin e sinqeritetit t tij ai ia l n dor Atij, q njeh gjith motivet e zemrave: "Ti e di q t dua." Dhe Jezusi e fton, "Kulloti qengjat e Mi." Jezusi e provon edhe njher Pjetrin, duke ia prsritur fjalt e mparshme: "Simon, biri i Gjonit, a m do?" Kt radh Ai nuk e pyeti Pjetrin nse e donte m shum se vllezrit e tij. Prgjigjia e dyt ishte si e para, pa siguri t ekzagjeruar: "Po, Zot. Ti e di q un t dua." Jezusi i tha: "Kulloti delet e Mia." Prsri Shptimtari bn pyetjen provokuese: "Simon, biri i Gjonit, a m do?" Pjetri u pikllua. Mendoi se Jezusi dyshonte n dashurin e tij. E dinte se Zoti kishte shkak t mos e besonte dhe zemrlnduar iu prgjigj, "Zot, Ti di gjithka. Ti e di q un t dua." Dhe Jezusi i tha, "Kulloti delet e Mia." Tri her Pjetri e kishte mohuar hapur Zotin e tij dhe tri her Jezusi krkoi prej tij siguri pr dashurin dhe besnikrin e tij, duke i mshuar pyetjes, si nj shigjet e mpreht pr zemrn e tij t plagosur. Para dishepujve t mbledhur Jezusi zbuloi thellsin e pendimit t Pjetrit dhe tregoi sa shum i prulur ishte br dishepulli dikur mburravec.

426

Pjetri ishte nga natyra i pandrojtur dhe impulsiv dhe Satani kishte prfituar nga kto karakteristika pr ta mundur. Pikrisht para rnies s Pjetrit, Jezusi i kishte thn: "Satani krkon t'iu kaloj n shosh si grurin. Por Un jam lutur pr ty, q besimi yt t mos venitet dhe kur t kthehesh, jepi forc vllezrve t tu." - Luka 22:31, 32. Ajo koh tani kishte ardhur dhe transformimi i Pjetrit tani ishte i dukshm. Pyetjet intime dhe provokuese t Zotit nuk kishin krkuar nj prgjigje t paturp, t vetknaqur. Pr shkak t pruljes dhe pendimit, Pjetri ishte m i prgatitur se kurr m par pr t vepruar si bari i tufs. Detyra e par q Krishti i besoi kur Pjetri u rikthye n shrbim ishte t ushqente qengjat. Kjo ishte nj pun, pr t ciln Pjetri kishte pak prvoj. Krkonte kujdes dhe dashuri t madhe, shum durim dhe kmbngulje. E thrriste t'u shrbente atyre, q ishin t rinj n besim, t msonte t paditurit, t'u shpaloste Shkrimet dhe t'i edukonte t dobishm n shrbim t Krishtit. Deri tani Pjetri nuk kishte qen i prshtatshm pr ta br kt gj, ose pr t kuptuar rndsin e saj. Por kjo ishte puna q tani Jezusi po i krkonte t bnte. Prvoja e vuajtjes dhe pendimit e kishte prgatitur pr kt pun. Para rnies n mkat, Pjetri gjithmon fliste pa u kshilluar, nga impulsi i momentit. Ishte gjithmon i gatshm pr t korrigjuar t tjert dhe t shprehte mendimin e tij, para se ta kuptonte mir veten ose at q duhet t thoshte. Por Pjetri i kthyer ishte krejt ndryshe. Ai e ruante zjarrin e tij t mparshm, por hiri i Krishtit rregullonte zellin e tij. Nuk ishte m i rrmbyer, i vetsigurt dhe vetlavdrues, por i qet, i kontrolluar dhe i gatshm pr t msuar. Tani ai mund t'i ushqente qengjat dhe delet e tufs s Krishtit. Mnyra m t ciln Shptimtari e trajtoi Pjetrin ishte nj msim pr t dhe vllezrit e tij. U msoi t merreshin me shkelsin e ligjit me durim, keqardhje dhe dashuri false. Megjithse Pjetri e kishte mohuar Zotin, dashuria e Jezusit pr t nuk dshtoi. Nj dashuri t till duhet t ndiente ndihmsi i bariut pr delet dhe qengjat, q i kishin besuar nn kujdes. Duke kujtuar dobsin dhe dshtimin e tij, Pjetri do ta trajtonte tufn me at butsi, q Krishti e kishte trajtuar at. Pyetja q Krishti i kishte br Pjetrit ishte domethnse. Ai prmendi vetm nj kusht pr t qen dishepull dhe pr t shrbyer. "A m do Mua?" i tha. Ky sht kualifikimi thelbsor. Megjithse Pjetri mund t zotronte do gj tjetr, pa dashurin e Krishtit ai nuk mund t ishte nj bari besnik pr tufn e Zotit. Njohuria, mirdashja, elokuenca, mirnjohja dhe zelli, t gjitha ndihmojn pr nj pun t mir. Por pa dashurin e Jezusit n zemr, puna e shrbtorit t krishter sht nj dshtim. Jezusi eci vetm me Pjetrin, sepse donte t'i komunikonte dika vetm atij. Para se t vdiste, Jezusi i kishte thn: "Aty ku shkoj Un, ti nuk mund t m vish pas tani. Por do t m ndjeksh m von." Pjetri i ishte prgjigjur: "Zot, pse nuk mund t t ndjek tani? Do t jap jetn time pr Ty." - Gjoni 13:36, 37. Pasi tha kt, pak e mendonte se n far lartsish e thellsish do ta drejtonin kmbt e Krishtit. Pjetri dshtoi kur erdhi prova, por do t'i jepej prsri mundsia t provonte dashurin e tij pr Krishtin. Q t forcohej pr testin e fundit t besimit t tij, Shptimtari i shpalosi prpara t ardhmen. I tha se pasi t jetonte nj jet t dobishme, kur t moshohej e t'i binte fuqia, me t vrtet do ta ndiqte Zotin e tij. Jezusi i tha: "Kur ishe m i ri ngjisheshe dhe shkoje ku t doje. Por kur t plakesh, do t shtrish duart dhe nj tjetr do t t vesh e t ngjesh dhe do t t shpjer atje ku nuk do. E tha kt, duke ln t kuptohej me 'lloj vdekjeje do t'i jepte lavdi Perndis." Jezusi i bri t njohur Pjetrit natyrn e vdekjes s tij. Ai, madje, paratha shtrirjen e duarve mbi kryq. Prsri e ftoi dishepullin e Tij: "M ndiq." Pjetri nuk u dekurajua nga kjo zbules. Ai ndihej i gatshm t psonte fardo lloj vdekjeje pr Zotin e tij.

427

Deri tani Pjetri e kishte njohur Jezusin n mish, si e njohin shum sot. Por nuk do t ishte m kaq i kufizuar. Nuk e njihte m tepr se e njihte kur shoqrohej me T si njeri. E kishte dashur si njeri, si nj msues i drguar nga qielli. Tani ai e donte si Perndi. Kishte marr msimin se pr t Krishti ishte gjithka. Tani ishte i prgatitur t merrte pjes n misionin e sakrifics s Zotit t tij. Kur s fundi e uan te kryqi, me krkesn e tij, ai u kryqzua me kokn posht. E konsideroi nder tepr t madh t vuante n t njjtn mnyr si Mjeshtri i tij. Pr Pjetrin fjalt "M ndiq" ishin plot me udhzim. Msimi u dha jo vetm pr vdekjen, por pr do hap t jets. Deri tani Pjetri kishte prirjen t vepronte i pavarur. Ai ishte prpjekur t planifikonte pr punn e Perndis, n vend q t priste pr t ndjekur planin e Perndis. Por nuk mund t fitonte asgj, duke u ngutur para Zotit. Jezusi e fton "M ndiq." Mos vrapo prpara Meje q t mos prballesh i vetm me ushtrit e Satanit. M ler t shkoj Un para teje, q mos t t mposht armiku. Kur Pjetri ecte prkrah Jezusit, pa se Gjoni po i ndiqte. I erdhi dshira t dinte t ardhmen e tij dhe "i tha Jezusit: 'Zot, do t bhet m t?' Jezusi i tha: 'Po t dua q ai t qndroj deri sa t vij Un, 'ke ti? Ti m ndiq Mua.'" Pjetri duhet t ket menduar se Zoti do t'i zbulonte gjithka q ishte m e mir pr t pr ta ditur. Esht detyra e gjithsecilit t ndjek Krishtin, pa shqetsimin e pavend pr punn e caktuar t t tjerve. Duke thn pr Gjonin, " Po t dua q ai t qndroj deri sa t vij Un," Jezusi nuk dha siguri se dishepulli i Tij do t jetonte deri n ardhjen e dyt t Zotit. Ai vetm theksoi fuqin e Tij supreme dhe se sikur Ai t donte q t ishte kshtu, kjo n asnj mnyr nuk do t ndikonte punn e Pjetrit. E ardhmja e Gjonit dhe Pjetrit ishte n duart e Zotit t tyre. Bindja n ndjekjen e Tij ishte detyra, q krkohej prej secilit. Sa njerz jan sot si Pjetri! Interesohen dhe shqetsohen pr punn dhe detyn e t tjerve, ndrkoh q rrezikojn t ln pas dore t tyren. Puna jon sht t shikojm Krishtin dhe ta ndjekim. Do t shohim gabime n jett e t tjerve dhe defekte n karakterin e tyre. Njerzimi sht i rrethuar nga dobsit. Por te Krishti do t gjejm prsosmrin. Duke par At, do t transformohemi. Gjoni jetoi shum gjat. Ai e pa shkatrrimin e Jeruzalemit dhe rnien e tempullit madhshtor, simbolin e rrnimit t fundit t bots. N ditt e tij t fundit Gjoni e ndoqi nga afr Zotin. Barra e dshmis s tij ndaj kishave ishte: "T dashur, le ta duam njri-tjetrin." "Ai q rri n dashuri, rri n Perndin dhe Perndia qndron n t." - 1 Gjoni 4:7, 16. Pjetri u kthye prsri n apostull, por nderi dhe autoriteti q mori prej Krishtit nuk i kishin dhn eprsi ndaj vllezrve. Kt Krishti e kishte br t qart kur n prgjigje t pyetjes s Pjetrit "far do t bhet me t?" Ai i tha, "Ti 'ke? Ti m ndiq Mua." Pjetri nuk u nderua si kreu i kishs. Favori q Krishti i kishte treguar duke ia falur humbjen e besimit dhe duke i besuar ushqimin e tufs, si dhe besnikria e Pjetrit n ndjekjen e Krishtit, e bn t fitonte besimin e vllezrve. Kishte shum ndikim n kish. Por at, q Krishti i kishte msuar n Detin e Galiles, Pjetri e mbarti me vete gjat gjith jets. Duke iu shkruar kishave pr Frymn e Shenjt, ai u thot: "Pleqve q jan midis jush, un iu bj thirrje si plak bashk me ta, si dshmitar i vuajtjeve t Krishtit dhe si pjesmarrs i lavdis q do t zbulohet: Ushqeni tufn e Perndis q sht midis jush, duke e mbikqyrur jo me pahir, por me dshir; jo pr para t flliqura, por me zell, pa u br zotr mbi at q iu ka besuar Perndia, por duke u br shembull pr tufn. Dhe kur t shfaqet Kryebariu, ju do t merrni kurorn e lavdis, q nuk fishket kurr." - 1 Pjetri 5:1-4.

428

86 Shkoni e msoni gjith kombet Bazuar tek Mateu 28:16-20. Vetm nj hap larg fronit qiellor, Krishti iu besoi dishepujve detyrn. "Mua m sht dhn do pushtet n qiell dhe n tok," tha Ai. "Shkoni pra dhe msoni t gjitha kombet." "Shkoni n bot dhe predikojini ungjillin do krijese." - Marku 16:15. Fjalt u than disa her, q dishepujt t kuptonin domethnien. Mbi t gjith banort e toks, t mdhenj e t vegjl, t pasur e t varfr, drita e qiellit duhej t shklqente me rreze t qarta e t forta. Dishepujt duhet t ishin bashkpuntor t lirimtarit t tyre n punn e shptimit t bots. Detyra u ishte besuar t dymbdhjetve kur Krishti u takua me ta n dhomn e siprme. Por tani do t'i jepej nj numri m t madh. N takimin n nj mal t Galiles, ishin mbledhur t gjith besimtart q mund t thirreshin. Pr kt takim Vet Krishti, para vdekjes, kishte prcaktuar kohn dhe vendin. Engjlli tek varri u kujtoi dishepujve premtimin pr t'i takuar n Galile. Premtimi iu prsrit besimtarve t mbledhur n Jeruzalem gjat javs s Pashks dhe nprmjet tyre arriti te shum t vetmuar, q vajtonin pr vdekjen e Zotit t tyre. T gjith e prisnin me interes t madh bisedn. Rrugn, pr n vendin e takimit, e bn duke i rn rreth e prqark nga drejtime t ndryshme, pr t shmangur ngjalljen e dyshimit tek judenjt ziliqar. Erdhn plot krshri, duke folur me zell me njri-tjetrin pr lajmin, q u kishte ardhur n lidhje me Krishtin. N kohn e caktuar, rreth pesqind besimtar ishin bledhur n grupe t vogla n faqe t malit dhe prisnin me padurim t msonin at q duhej, prej atyre q e kishin par Krishtin q nga ringjallja. Dishepujt kalonin grup m grup, duke u treguar gjithka q kishin par dhe dgjuar pr Jezusin dhe duke arsyetuar pr Shkrimet ashtu si Ai kishte br me ta. Thomai tregonte historin e mosbesimit t tij dhe u thoshte se si i ishin zhdukur dyshimet. Papritur Jezusi qndroi midis tyre. Askush nuk mund t thoshte se prej nga dhe si erdhi. Shum nga t pranishmit nuk e kishin par ndonjher, por pan n duart dhe kmbt e Tij gjurmt e kryqzimit. Fytyra e Tij ishte si ajo e Perndis dhe kur e pan, e adhuruan. Por disa dyshuan. Kshtu do t jet gjithmon. Ka nga ata q e kan shum t vshtir t besojn dhe vendosen n ann e atyre q dyshojn. Kta humbasin shum pr shkak t mosbesimit t tyre. Kjo ishte e vetmja bised q Jezusi bri me shum nga besimtart pas ringjalljes. Ai erdhi e foli me ta, duke u thn: "Mua m sht dhn do pushtet mbi qiell dhe tok." Dishepujt e kishin adhuruar para se t fliste, por fjalt e Tij, q dilnin nga buzt q ishin mbyllur nga vdekja, i drithruan me nj fuqi t veant. Tani Ai ishte Shptimtari i ngjallur. Shum prej tyre e kishin par t ushtronte pushtetin e Tij kur shronte t smurt dhe kontrollonte agjentt satanik. Besonin se Ai zotronte pushtet t themelonte mbretrin n Jeruzalem, t shtypte do kundrshtim, pushtet mbi elementt e natyrs. Ai kishte qetsuar ujrat e egrsuara. Kishte ecur mbi dallgt kreshtbardha. Kishte ngritur t vdekurit n jet. Tani Ai shpallte se "do pushtet" i ishte dhn Atij. Fjalt e Tij i uan mendjet e dgjuesve mbi gjrat toksore dhe t prkohshme tek ato qiellore dhe t prjetshme. Ato u ngritn n konceptimin m t lart t dinjitetit dhe lavdis s Tij.

429

Fjalt e Krishtit n mal shpalln se sakrifica e Tij n emr t njeriut kishte prfunduar. Kushtet e shlyerjes ishin plotsuar. Detyra, pr t ciln Ai erdhi n kt bot ishte prmbushur. Ai ishte n rrugn drejt fronit t Perndis, pr t'u nderuar nga engjjt, principatat dhe pushtetet. I kishte hyr puns s Tij ndrmjetsuese. I veshur me autoritet pa kufi, u dha detyrn dishepujve: "Shkoni pra dhe msoni t gjith kombet," "duke i pagzuar n emr t Atit, t Birit dhe t Fryms s Shenjt. Msojini t'i mbajn t gjitha ato q iu kam urdhruar. Ja, Un jam me ju n do koh, deri n mbarim t bots." - Mateu 28:19, 20. Hebrenjt ishin br mbajtsit e s vrtets m t shenjt. Por fariseizmi i kishte br m t veantt, m fanatikt e gjith racs njerzore. Gjithka, q lidhej me priftrinjt dhe krert, veshjet, zakonet, ceremonit, traditat i bnin t paprshtatshm pr t qen drita e bots. Kombi hebre e shikonte veten sikur t qe bota. Por Krishti u besoi dishepujve t Tij t shpallnin nj besim dhe adhurim, q nuk do t prmbante asgj q lidhej me kastn apo vendin, nj besim q do t'i prshtatej t gjith popujve, kombeve dhe klasave t njerzve. Para se t largohej nga dishepujt, Krishti ua pohoi qart natyrn e mbretris s Tij. U kujtoi ato q u kishte thn m par pr t. Ai shpalli se qllimi i Tij nuk ishte t krijonte n kt bot nj mbretri t prkohshme, por nj mbretri shpirtrore. Ai nuk do t sundonte si nj mbret toksor n fronin e Davidit. Prsri u hapi Shkrimet, duke u treguar se gjithka q kishte vuajtur ishte dekretuar n qiell, n kshillimet midis Atit dhe Vetvetes. Gjithka ishte parathn nga njerzit e frymzuar nga Fryma e Shenjt. Ai tha: 'E shihni q gjithka q ju kam zbuluar n lidhje me refuzimin Tim si Mesia, ka ndodhur. Gjithka q kam thn n lidhje me poshtrimin, q duhet t duroja dhe me vdekjen q duhet t psoja, sht vrtetuar. Ditn e tret Un u ngrita srisht. Shqyrtojini Shkrimet m me prkushtim dhe do t shikoni se t gjitha ato hollsi t profecis n lidhje me Mua jan prmbushur.' Krishti i porositi dishepujt t bnin punn q u kishte ln n duar, duke filluar nga Jeruzalemi. Jeruzalemi kishte qen skena e pruljes s Tij mahnitse pr racn njerzore. Atje Ai kishte vuajtur, ishte refuzuar dhe dnuar. Toka e Judes ishte vendlindja e Tij. Atje i veshur me mantelin njerzor, Ai kishte ecur me njerzit dhe pak e kishin dalluar sa afr kishte ardhur qielli n tok, kur Jezusi ishte midis tyre. Puna e dishepujve duhet t fillonte n Jeruzalem. Duke pasur parasysh ato q Krishti kishte hequr dhe punn e pavlersuar q Ai kishte nisur aty, dishepujt mund t ishin lutur pr nj fush m premtuese. Por ata nuk e bn nj krkes t till. Pikrisht toka ku Ai kishte shprndar farn e s vrtets duhej t kultivohej nga dishepujt, fara do t mbinte dhe do t jepte t korra t bollshme. N punn e tyre dishepujt duhej t prballonin prndjekjen nga xhelozia dhe urrejtja e judenjve, por at e kishte duruar edhe Mjeshtri i tyre dhe ata nuk duhet t'i largoheshin. Ofertat e para t mshirs duhet t'u bheshin vrassve t Shptimtarit. Dhe n Jeruzalem kishte shum, q besonin fshehurazi tek Jezusi dhe shum q ishin mashtruar nga priftrinjt dhe krert. Edhe ktyre i duhej paraqitur ungjilli. Duhet t thirreshin pr pendim. E vrteta e mrekullueshme se vetm nprmjet Krishtit mund t fitohej shlyerja e mkateve, duhej br e qart. Meq i gjith Jeruzalemi ishte prekur nga ngjarjet drithruese t javve t fundit, predikimi i ungjillit do t krijonte prshtypjen m t thell. Por puna nuk duhet t ndalonte ktu. Duhej t shtrihej n kufijt m t largt t toks. Krishti u tha dishepujve t Tij: 'Ju keni qen dshmitar t jets Sime t vetsakrifikimit n emr t bots. Ju i keni par prpjekjet e Mia pr Izraelin. Megjithse ata nuk duan t vijn tek Un, megjithse priftrinjt dhe krert m bn at q kishin planifikuar, megjithse m kan hedhur posht ashtu si parashikonin Shkrimet, do t ken edhe nj mundsi tjetr pr t pranuar Birin e Perndis. Ju e keni par se t gjith q vijn tek Un, duke rrfyer mkatet e tyre, Un i pranoj me lehtsi. At

430

q vjen tek Un, n asnj mnyr nuk do ta flak tutje. T gjith ata, q duan mund t pajtohen me Perndin dhe t marrin jetn e prjetshme. Juve, dishepujve t Mi, po iu besoj kt mesazh mshire. Do t'i jepet s pari Izraelit, pastaj t gjith kombeve, gjuhve dhe popujve. Do t'i jepet hebrenjve dhe johebrenjve. T gjith, q besojn duhet t mblidhen n nj kish.' Nprmjet dhurats s Fryms s Shenjt dishepujt do t merrnin nj fuqi t mrekullueshme. Dshmia e tyre do t prforcohej nga shenja dhe mrekulli. Mrekullit nuk do t bheshin vetm nga apostujt, por edhe nga ata q merrnin mesazhin e tyre. Jezusi tha: "N emrin Tim do t dbojn demon, do t flasin n gjuh t reja. Do t marrin gjarprinj n duar dhe nse pin ndonj gj vdekjeprurse, nuk do t'u bj keq. Do t vn duart mbi t smurt dhe kta do t shrohen." - Marku 16:17, 18. N at koh praktikohej shum helmimi. Njerz t paskrupull nuk hezitonin t hiqnin qafe n kt mnyr ata q pengonin ambiciet e tyre. Jezusi e dinte se jett e dishepujve t Tij do t rrezikoheshin n kt mnyr. Shum do t mendonin se po i shrbenin Perndis, duke vrar dshmitart e Tij. Prandaj u premtoi mbrojtje nga ky rrezik. Dishepujt do t kishin t njjtin pushtet, q kishte Jezusi pr t shruar "do lloj smundjeje e lngate midis njerzve." Duke shruar n emrin e Tij smundjet e trupit, ata do t dshmonin fuqin e Tij pr t shruar shpirtrat. - Mateu 4:23; 9:6. Nj pasuri tjetr u ishte premtuar. Dishepujt do t predikonin npr kombet e tjera dhe do t merrnin fuqi pr t folur gjuh t tjera. Apostujt dhe shoqruesit e tyre ishin njerz pa shkoll, por nprmjet derdhjes s fryms ditn e Rrshajave, ligjrata e tyre, n gjuhn e tyre apo t huaj, u b e pastr, e thjesht dhe e sakt si n fjal, ashtu edhe n theks. Kshtu pra, Krishti ua ngarkoi dishepujve detyrn e tyre. Ai u kujdes plotsisht pr mbarvajtjen e puns dhe mori mbi Vete prgjegjsin e suksesit t saj. Pr sa koh q i bindeshin fjals s Tij dhe punonin t lidhur me T, nuk mund t dshtonin. Shkoni n t gjitha kombet, i ftoi Ai. Shkoni n pjesn m t largt t banuar t globit, por dijeni se prania Ime do t jet atje. Punoni me besim, sepse Un nuk do t'iu braktis kurr. Detyra, q Shptimtari u la dishepujve prfshinte t gjith besimtart. Prfshin t gjith besimtart n Krisht deri n fund t bots. Esht gabim fatal t mendosh se puna e shptimit t shpirtrave varet vetm nga pastort e shuguruar. Ungjilli u besohet t gjithve, q kan marr frymzimin qiellor. T gjith q marrin jetn e Krishtit jan t urdhruar t punojn pr shptimin e njerzve. Pr kt pun u themelua kisha dhe t gith q marrin mbi vete betimet e saj t shenjta zotohen t jen bashkpuntor me Krishtin. "Fryma dhe nusja thon: 'Eja' dhe kush dgjon le t thot; 'Eja.'" - Zbulesa 22:17. Kushdo q e dgjon le ta prsris mesazhin. Cilado qoft thirrja e nj njeriu n jet, interesi i tij i par duhet t jet t fitoj shpirtra n Krisht. Ai mund t mos jet n gjendje t'u flas bashksive, por mund t punoj pr individt. Atyre mund t'u komunikoj udhzimet e marra nga Zoti i tij. Shrbimi nuk qndron vetm n predikimin. Shum shpirtra jan rnduar nga ndjenja e fajit. Nuk sht vuajtja, mundimi apo varfria q e degradon njerzimin. Esht faji, keqbrja. Kjo sjell shqetsim dhe paknaqsi. Krishti u tha shrbtorve t Tij t'u shrbenin shpirtrave t smur nga mkati. Dishepujt duhet ta fillonin punn atje ku ishin. Duhet t kalonin npr fushn m t vshtir dhe m jopremtuese. Po kshtu secili nga puntort e Krishtit duhet t filloj aty ku sht. N familjen ton mund t ket shpirtra t etur pr dashuri, t uritur pr bukn e jets. Mund t ket fmij, q duhet t msohen mbi Krishtin. Ka t pafe n vet dyert tona. Le ta bjm me besnikri punn q sht afr. Pastaj le t prhapen prpjekjet tona deri ku t na udhheq dora e Perndis. Puna e shum njerzve mund t duket e kufizuar nga rrethanat, por kudo q t jet, nse kryhet me besim dhe zell, do t ndihet n skajet m t largta t bots. Puna e Krishtit mbi

431

tok dukej se ishte e kufizuar n nj fush t ngusht, por turma nga t gjitha vendet e dgjuan mesazhin e Tij. Perndia shpesh her prdor metodat m t thjeshta pr t arritur rezultatet m t mdha. Esht plani i Tij q do pjes e puns s Tij t varet nga do pjes tjetr, si rrota brenda rrots, duke vepruar t gjitha n harmoni. Puntori m i prulur, i nxitur nga Fryma e Shenjt, do t prek korda t padukshme, dridhjet e t cilave do t ndihen deri n fund t toks dhe do t krijojn melodi prjetsisht. Por urdhrimi, "Shkoni n t gjith botn," nuk duhet t humbas. Neve na krkohet t hedhim syt n "krahinat prtej." Krishti e shemb murin veues, paragjykimin ndars t kombsis dhe na mson dashuri pr t gjith familjen njerzore. Ai i ngre njerzit nga rrethi i ngusht q prvijon egoizmi i tyre, i fshin t gjith kufijt territorial dhe dallimet artificiale t shoqris. Ai nuk bn dallim midis fqinjve dhe t huajve, miqve dhe armiqve. Na mson ta shikojm do shpirt nevojtar si vllain ton dhe botn si fushn ton. Kur Shptimtari tha: "Shkoni, . . . msoni t gjith kombet," Ai tha gjithashtu, "Kto shenja do t shoqrojn ata q besojn. N emrin Tim do t dbojn demon, do t flasin n gjuh t reja. Do t marrin gjarprinj n duar dhe, nse pin ndonj gj vdekjeprurse, nuk do t'u bj keq. Do t vn duart mbi t smurt dhe kta do t shrohen." Premtimi sht aq i gjer sa edhe detyra. Jo t gjith dhuratat i jepen do besimtari. Fryma i shprndan "secilit vean, si do vet." - 1 Korintasve 12:11. Por dhuratat e Fryms u jan premtuar t gjith besimtarve, sipas nevojs s tij pr punn e Zotit. Premtimi sht aq i fuqishm dhe i besueshm sot, ashtu si n ditt e apostujve. "Kto shenja do t shoqrojn ata q besojn." Ky sht privilegji i fmijve t Perndis dhe besimi duhet t prfshij gjithka q mundet pr ta vrtetuar veten. "Do t vn duart mbi t smurt dhe ata do t shrohen." Kjo bot sht si nj shtpi e madhe e Llazarit, por Krishti erdhi pr t shruar t smurt, pr t'u shpallur lirimin robrve t Satanit. Ai ishte n Vetvete shndet dhe fuqi. U jepte nga jeta e Tij t smurve, t vuajturve, t pushtuarve nga demont. Ai nuk kthente mbrapsht asknd, q vinte t merrte fuqin e Tij shruese. E dinte se ata q i luteshin pr ndihm i kishin shkaktuar vet smundjet. Megjithat nuk refuzoi t'i shronte. Dhe kur virtyti hynte nga Krishti npr kto shpirtra t mjer, ata bindeshin pr mkatin, dhe shum u shruan nga smundja e tyre shpirtrore, ashtu si edhe nga dobsia fizike. Ungjilli zotron ende t njjtn fuqi dhe, pse nuk duhet t vrejm ne sot t njjtat rezultate? Krishti e ndjen mjerimin e do vuajtsi. Kur frymrat e liga coptojn trupin njerzor, Krishti e ndjen mallkimin. Kur ethet e djegin krejt rrymn e jets, Ai ndjen agonin. Ai sht i gatshm t'i shroj t smurt tani, ashtu si dhe kur ishte vet n tok. Shrbtort e Krishtit jan prfaqsuesit e Tij, jan kanalet e puns s Tij. Ai dshiron t ushtroj nprmjet tyre fuqin e Tij shruese. N mnyrn e shptimit t Shptimtarit kishte msime pr dishepujt. Nj her Ai leu syt e nj t verbri me balt dhe i tha: "Shko lahu n pellgun e Siloamit. . . . Ai shkoi, u la, dhe erdhi duke par." - Gjoni 9:7. Shrimi mund t vepronte vetm nprmjet fuqis s Shruesit t Madh, megjithat Krishti prdori instrumentet e thjeshta t natyrs. Ndrsa nuk e mbshteste mjekimin me ilae, Ai e lejonte prdorimin e barnave t thjeshta natyrore. Shum prej t smurve q shronte, Krishti u thoshte: "Mos mkato m, q mos t t ndodh ndonj gj m e keqe." - Gjoni 5:14. Kshtu Ai msonte se smundja sht rezultat i shkeljes s ligjit t Perndis, natyror dhe shpirtror. Mjerimi i madh i bots nuk do t ekzistonte, n qoft se njerzit do t jetonin n harmoni me planin e Krijuesit. Krishti kishte qen udhheqsi dhe msuesi i Izraelit t lasht, dhe Ai i msoi se shndeti sht shprblimi i bindjes ndaj ligjeve t Perndis. Mjeku i Madh, q shroi t smurt n Palestin i

432

kishte folur popullit t Tij nga kollona e res, duke i treguar far t bnte, dhe se far Perndia do t bnte pr ta. "N qoft se ti dgjon me vmendje zrin e Zotit, Perndis tnd," u tha Ai, "dhe bn at q sht e drejt n syt e Tij, dgjon urdhrimet e Tij dhe respekton statutet e Tij, Un nuk do t t jap asnj smundje nga ato q u dhash egjiptianve, sepse Un jam Zoti yt q t shron." - Eksodi 15:26. Krishti i dha Izraelit udhzime t prcaktuara n lidhje me zakonet e tyre t jets dhe i siguroi: "Zoti do t largoj prej teje do smundje." - Ligji i prtrir 7:15. Kur ata i plotsuan kushtet, premtimi iu vrtetua. "Nuk kishte asnj t dobt n fiset e tyre." - Psalmi 105:37. Kto msime jan pr ne. Ka kushte, q duhet t zbatohen nga t gjith ata, q duan ta ruajn shndetin. T gjith duhet t msojn cilat jan kto kushte. Zoti nuk knaqet me paditurin ndaj ligjeve t Tij natyrore ose shpirtrore. Ne duhet t jemi puntor s bashku me Perndin pr t'i rikthyer shndetin trupit ashtu si dhe shpirtit. Dhe ne duhet t msojm t tjert si ta ruajn dhe ta rifitojn shndetin. Pr t smurt duhet t prdorim ilaet, q Perndia ka siguruar n natyr dhe duhet t'i drejtojm drejt Atij, t vetmit q shron. Esht detyra jon t'ia paraqesim Krishtit t smurt dhe t vuajturit me kraht e besimit. Duhet t'i msojm t besojn n Shruesin e Madh. Duhet t mbahemi tek premtimi i Tij dhe t lutemi pr shfaqjen e fuqis s Tij. Thelbi i ungjillit sht riprtritja dhe Shptimtari do q ne t'u krkojm t smurve, t pashpresve dhe t munduarve t kapen pas fuqis s Tij. N t gjith shrimet e Krishtit qndronte fuqia e dashuris dhe vetm duke marr nga ajo dashuri, nprmjet besimit mund t bhemi instrumenta pr punn e Tij. N qoft se nuk e prfillim lidhjen ton hyjnore me Krishtin, rryma e energjis jetdhnse nuk mund t rrjedh n rrke t bollshme prej nesh tek njerzit. Kishte vende ku Vet Shptimtari nuk mund t bnte shum vepra t fuqishme pr shkak t mosbesimit t tyre. Po kshtu sot, mosbesimi e ndan kishn nga Ndihmsi i saj hyjnor. Mbshtetja e saj tek realitetet e prjetshme sht e dobt. Nga mungesa e besimit t saj, Perndia zhgnjehet dhe i zhvatet lavdia. Duke br punn e Krishtit, kisha ka premtimin e pranis s Tij. Shkoni msoni gjith kombet, tha Ai: "dhe ja, Un jam me ju gjithmon deri n mbarim t bots." Mbartja e zgjedhs s Tij sht nj nga kushtet e para t marrjes s fuqis s Tij. Vet jeta e Kishs varet nga besnikria e saj n prmbushjen e detyrs s Zotit. T lsh pas dore kt pun, do t thot me siguri t ftosh dobsi shpirtrore dhe rrnim. Aty ku nuk ka pun aktive pr t tjert, dashuria paksohet dhe besimi venitet. Krishti ka pr qllim q pastort e Tij t jen edukator t kishs n punn e ungjillit. Ata duhet t'i msojn njerzit si t'i krkojn dhe t'i shptojn t humburit. Po, a po e bjn ata kt pun? Pr fat t keq shum mundohen t'i fryjn shkndijs s jets n nj kish, q sht gati duke vdekur! Sa kisha trajtohen si qengja t smur nga ata q duhet t krkojn delet e humbura! Dhe gjat gjith kohs me miliona vdesin pa Krishtin. Dashuria hyjnore sht trazuar deri n thellsit e saj t paimagjinueshme pr hir t njerzve dhe engjjt uditen kur shohin n marrsit e ksaj dashurie kaq t madhe vetm nj mirnjohje siprfaqsore. Engjjt shtangen me vlersimin e prcipt t dashuris s Perndis. Qielli indinjohet me mosprfilljen q tregohet ndaj shpirtrave t njerzve. A duam t dim 'mendon Krishti pr t? Si do t ndihej nj baba dhe nn, po t dinin se ata q mund ta shptonin fmin e tyre, t humbur n dbor dhe n t ftoht, e kishin anashkaluar dhe e kishin ln t vdiste? A nuk do t hidhroheshin thellsisht dhe t zemroheshin egrsisht? A nuk do t'i denonconin ata vrass me trbim t nxeht si lott e tyre, t fuqishm si dashuria e tyre? Vuajtjet e do njeriu jan vuajtjet e fmijs s Perndis dhe ata, q nuk u shtrijn nj dor ndihmse qnieve njerzore q po shuhen nxisin zemrimin e Tij t drejt. Ky sht zemrimi i madh i Qengjit.

433

Atyre, q pretendojn miqsi me Krishtin, e megjithat kan qen indiferent ndaj nevojave t njerzve, Ai do t'iu shpall n ditn e madhe t Gjykimit: "Nuk e di nga jeni. Largohuni prej Meje t gjith ju, o njerz q keni br paudhsi." - Luka 13:27. N detyrn q u ngarkoi dishepujve, Krishti jo vetm prvijoi punn e tyre, por iu dha mesazhin e tyre. Msoni njerzit, u tha: "t mbajn gjithka q iu kam urdhruar." Dishepujt duhet t msonin at q kishte msuar Krishti. Ktu prfshihet ajo q Ai kishte thn, jo vetm Vet, por edhe nprmjet profetve dhe msuesve t Testamentit t Vjetr. Msimi i njerzve thirret me t madhe. Nuk ka vend pr traditat, pr teorit dhe konkluzionet e njeriut, apo pr ligjet e kishs. Asnj ligj i miratuar nga autoriteti kishtar nuk prfshihet n detyrn e besuar. Asnj prej tyre nuk sht shrbtor i Krishtit pr t msuar. "Ligji dhe profett," me vet fjalt dhe vet veprat e Tij, jan thesari i besuar dishepujve q t'ia japin bots. Emri i Krishtit sht parrulla e tyre, shenja dalluese, lidhja e tyre, autoriteti i drejtimit t veprimit t tyre dhe burimi i suksesit t tyre. Asgj q nuk ka mbishkrimin e Tij nuk do t njihet n mbrtrin e Tij. Ungjilli duhet t paraqitet, jo si nj teori pa jet, por si nj forc e gjall pr t ndryshuar jetn. Perndia dshiron q marrsit e hirit t Tij t dshmojn fuqin e tij. Ai i pranon bujarisht njerzit, rruga e t cilve ka qen shum fyese pr T, kur ata pendohen. U jep Frymn e Tij hyjnore, u beson n pozicionin m t lart dhe i drgon n kampin e t pabesve pr t shpallur mshirn e Tij t pakufi. Ai do q shrbtort e Tij t dshmojn pr faktin q, nprmjet hirit t Tij njerzit mund t'i ngjajn Krishtit n karakter dhe mund t gzohen n sigurin e dashuris s tyre t madhe. Ai do q ne t dshmojm faktin q Ai nuk mund t knaqet, derisa raca njerzore t ndreqet dhe t rivendoset n privilegjet e saj t shenjta, si bij dhe bija t Tij. Te Krishti gjendet butsia e bariut, dashuria e prindit dhe hiri i pashoq i Shptimtarit t dhembshur. Bekimet e Tij Ai i paraqet me termat m joshse. Nuk knaqet vetm duke i shpallur kto bekime. I paraqet n mnyrn m trheqse, q t nxis dshirn pr t'i patur. Po kshtu duhet t'i paraqesin shrbtort e Tij pasurit e madhshtis s Dhurats s paprshkrueshme. Dashuria e mrekullueshme e Krishtit do t shkrij dhe zbus zemra, kur vetm prsritja e doktrinave nuk do t arrij asgj. "Ngushlloni, ngushlloni popullin Tim' thot Perndia." "O Sion, ti q sjell lajmin e mir, ngjitu mbi nj mal. O Jeruzalem, ti q sjell lajmin e mir, ngrije zrin me forc. Ngrije zrin, mos ki frik! Thuaj Juds: 'Shihni Perndin tuaj!' . . . Ai do t kullos kopen e Tij si nj bari, do t'i mbledh qengjat me krahun e Tij dhe do t'i mbaj n gji." Isaia 40:1, 9-11. Thuajuni njerzve t "t Parit ndr dhjetmij," dhe Atij "t bukur n trsi." Kantiku i Kantikve 5:10, 16. Vetm fjalt nuk mund ta tregojn. Le t reflektohet n karakter dhe t shfaqet n jet. Krishti qndron ulur pr portretin e Tij tek do dishepull. do njeri Ai e ka paracaktuar q t'i "prshtatet imazhit t Birit t Tij." - Romakve 8:29. Tek dokush duhet t duket dashuria e duruar e Krishtit, shenjtria, butsia, mshira, dhe e vrteta e Tij q bota ta shoh. Dishepujt e par u nisn q t predikonin fjaln. Ata e shfaqn Krishtin n jetn e tyre. Dhe Zoti punoi me ta, "duke vrtetuar fjaln me shenjat q i ndiqnin." - Marku 16:20. Kta dishepuj u prgatitn pr punn e tyre. Para dits s Rrshajave u takuan bashk dhe i lan mnjan ndryshimet. Ishin t nj mendjeje. Besonin premtimin e Krishtit se do t'u jepej bekimi dhe luteshin me besim. Nuk krkonin bekim vetm pr vete. Ishin t rnduar me barrn pr shptimin e t tjerve. Ungjilli duhej t ohej n viset m t largta t toks dhe ata krkonin marrjen e pushtetit q Krishti u kishte premtuar. Athere ndodhi q Fryma e Shenjt u derdh mbi ta dhe me mijra u kthyen n besim at dit. Kshtu mund t ndodh edhe tani. N vend t hamendjeve njerzore, le t predikohet fjala e Perndis. Le t'i ln mnjan t krishtert grindjet e tyre dhe t'ia japin veten Perndis pr

434

shptimin e t humburve. Le ta krkojn me besim bekimin dhe do t vij. Derdhja e Fryms n ditt e apostujve ishte "shiu i par," dhe prfundimi ishte madhshtor. Por "shiu i fundit" do t jet m i bollshm. - Joeli 2:23. T gjith, q ia kushtojn shpirtin, trupin dhe frymn Perndis, do t marrin vazhdimisht pasuri fizike dhe fuqi mendore. Rezervat e pashterueshme t qiellit jan n shrbim t tyre. Krishti u jep frymmarrjen e fryms s Tij, jetn e jets s Tij. Fryma e Shenjt v n veprim energjit m t larta n mendje dhe n zemr. Hiri i Perndis i zmadhon dhe i shumfishon aftsit e tyre dhe do prsosmri e natyrs hyjnore u vjen n ndihm n punn pr shptimin e shpirtrave. Nprmjet bashkpunimit me Krishtin ata plotsohen n T dhe n dobsin e tyre njerzore arrijn t bjn veprat e t Gjithpushtetshmit. Shptimtari dshiron shum t shfaq hirin e Tij dhe t vulos karakterin e Tij mbi t gjith botn. Esht zotrimi q Ai ka bler dhe ka dshir t'i bj njerzit t lir, t pastr dhe t shenjt. Megjithse Satani punon pr ta penguar kt qllim, prsri nprmjet gjakut t derdhur pr botn, ka triumfe q duhen arritur dhe q do t'i sjellin lavdi Perndis dhe Qengjit. Krishti nuk do t knaqet derisa kjo fitore t jet e plot dhe "Ai do t shikoj frytin e mundimit t shpirtit t Tij dhe do t knaqet." - Isaia. 53:11. Gjith kombet e toks do t dgjojn ungjillin e hirit t Tij. Jo t gjith do ta marrin hirin e Tij, por "nj far do t'i shrbej; do t quhet brezi i Zotit." - Psalmi 22:30. "Mbretria, sundimi dhe madhshtia e mbretris nn t gjith qiellin do t'i jepen popullit t shenjtorve t Shum t Lartit," dhe "toka do t mbushet me njohurin e Zotit, ashtu si ujrat mbulojn detin." "Kshtu do ta ken frik emrin e Zotit ata nga perndimi dhe lavdin e Tij ata nga lindja e diellit." - Danieli 7:27; Isaia. 11:9; 59:19. "Sa t bukura jan mbi male kmbt e atij q sjell lajme t mira, q njofton paqen; q sjell lajme t bukura pr gjra t mira, q shpall shptimin; q i thot Sionit: Perndia yt mbretron! . . . Shprtheni n britma gzimi, kndoni bashk ju vende t shkreta: . . . sepse Zoti e ka ngushlluar popullin e Tij. . . . Zoti ka zhveshur krahun e Tij t shenjt para syve t t gjith kombeve; dhe gjith skajet e toks do t shohin shptimin e Perndis son." - Isaia 52:7-10.

435

87 "Te Ati Im dhe Ati juaj" Bazuar tek Luka 24:50-53; Veprat e Apostujve 1:9-12. Kishte ardhur koha q Krishti t ngjitej tek froni i Atit. Si nj fitimtar hyjnor, Ai ishte gati t kthehej me trofet e fitores n oborret qiellore. Para se t vdiste, Ai i kishte shpallur Atit "E kreva punn q m dhe pr t br." - Gjoni 17:4. Pas ringjalljes qndroi edhe pak koh mbi tok, q dishepujt t msoheshin me T n trupin e Tij t ringjallur dhe t lavdishm. Tani ishte gati t largohej. E kishte vrtetuar faktin se ishte Shptimtari i gjall. Dishepujt e Tij nuk kishin pse ta lidhnin m me varrin. Ata mund ta mendonin t lavdishm prpara universit qiellor. Si vendin e ngjitjes s Tij, Jezusi zgjodhi at vend, q e kishte shenjtruar aq shpesh me pranin e Tij, kur jetonte midis njerzve. As Mali Sion, n qytetin e Davidit, as Mali Moriah, ku ishte tempulli nuk do t nderoheshin. Aty Krishtin e kishin tallur dhe e kishin hedhur posht. Atje dallgt e mshirs, q akoma ktheheshin n nj rrym t fort dashurie, ishin prplasur mbrapsht nga zemrat e forta si shkmb. Prej andej, Jezusi, i lodhur dhe zemr-rnduar, ishte nisur pr t gjetur prehje n Malin e Ullinjve. Shekinau i shenjt, kur u largua nga tempulli i par, kishte qndruar n malin lindor, sikur nuk donte ta braktiste qytetin e zgjedhur. Kshtu Krishti qndroi n Ullisht, zemrmalluar, duke par Jeruzalemin. Korijet dhe luginat e malit ishin shenjtruar nga lutjet dhe lott e Tij. Shpatet e tij kishin jehuar nga thirrjet triumfuese t turmave, q e shpallnin mbret. N t zbritur t tij Ai kishte gjetur shtpin e Llazarit t Betanis. N kopshtin e Getsemanes n kmb t tij ishte lutur dhe kishte vuajtur i vetm. Nga ky mal do t ngjitej Ai n qiell. N maj t tij do ta mbshtes kmbn kur t vij prsri. Jo si nj njeri i vuajtur, por si nj mbret i lavdishm triumfues. Ai do t qndroj mbi ullisht, kur halelujat e hebrenjve t przihen me hosanat e johebrenjve dhe zrat e t shptuarve si nj ushtri e fuqishme do ta shtojn brohoritjen, "Kurorzojeni Zot mbi gjithka!" Jezusi m njmbdhjet dishepujt ecnin rrugs pr n mal. Kur kaluan portn e Jeruzalemit, shum sy t habitur pan kt grup t vogl, t udhhequr nga Ai q disa jav prpara krert e kishin dnuar dhe kryqzuar. Dishepujt nuk e dinin se kjo do t ishte biseda e fundit me Mjeshtrin e tyre. Jezusi e kaloi kohn duke folur me ta, duke prsritur udhzimet e Tij t mparshme. Ndrsa i afroheshin Getsemanes, Ai ndaloi q ata t sillnin ndrmend msimet, q u kishte dhn natn e agonis s madhe. Prsri hodhi syt mbi hardhin, me t ciln athere kishte paraqitur lidhjen e kishs s Tij me Veten dhe Atin e Tij. Psriti edhe nj her t vrtetat, q u kishte shpalosur. Rreth e prqark Tij kishte kujtime t dashuris s Ti t pashprblyer. Edhe dishepujt, q ishin aq t shtrenjt pr zemrn e Tij, n orn e poshtrimit t Tij, e kishin qortuar dhe braktisur. Krishti kishte qndruar n bot tridhjet e tre vjet. Kishte duruar prbuzjen, fyerjen dhe talljen e saj. E kishin kundrshtuar dhe e kishin kryqzuar. Tani, q sht gati t ngjitet n fronin e Tij t lavdis, ndrsa shqyrton mosmirnjohjen e njerzve q erdhi t shptonte, a do ta largoj Ai prej tyre keqardhjen dhe dashurin e Tij? A do t prqendrohen ndjenjat e Tij n at mbretri, ku Ai vlersohet dhe ku engjjt e pamkat presin t zbatojn krkesat e Tij? Jo! Premtimi ndaj t dashurve q Ai l mbi tok sht: "Un jam me ju gjithmon, deri n fund t bots." - Mateu 28:20.

436

Me t arritur n Malin e Ullinjve, Jezusi u priu rrugn prgjat majs, n afrsi t Betanis. Ktu ndaloi dhe dishepujt u mblodhn rreth Tij. Dukej sikur nga fytyra i shklqenin rreze drite, ndrsa i shikonte me dashuri. Ai nuk i qortoi pr fajet dhe dobsit. T fundit q dgjuan vesht e tyre ishin fjalt e dashuris m t thell, q rodhn nga buzt e Zotit. Me duar t shtrira, duke i bekuar, si pr t'i siguruar pr kujdesin e Tij mbrojts, u ngjit ngadal prej tyre, i trhequr drejt qiellit nga nj fuqi m e fort se do lloj trheqje toksore. Ndrsa ngrihej lart, dishepujt e mahnitur prpiqeshin t kapnin me sy edhe grimn e fundit t Zotit t tyre q ngjitej. Nj re lavdie e fshehu nga pamja dhe, ndrsa karroca prej reje e engjjve e rrmbeu, tek ta u kthyen fjalt e Tij: "Ja, Un jam me ju gjithmon, deri n fund t bots." N t njjtn koh, mbi ta zbriste val-val muzika m e mbl dhe m e gzueshme e korit t engjjve. Ndrsa dishepujt vshtronin ende lart, atyre iu drejtuan zra, q tingllonin si muzika m e bukur. U kthyen dhe pan dy engjj n form njerzore, q u than: "O burra t Galiles, pse rrini aty duke par nga qielli? I njjti Jezus q u mor prej jush n qiell, do t vij n t njjtn mnyr q e pat t shkonte n qiell." Kta engjj i prkisnin grupit, q kishte pritur n ren e ndriuar pr t prcjell Jezusin n shtpin e Tij qiellore. Kta ishin m t lartt e turms s engjjve, ishin ata t dy, q kishin ardhur tek varri n ringjalljen e Krishtit dhe q kishin qen me T gjat gjith jets s Tij mbi tok. I gjith qielli e kishte pritur me padurim prfundimin e qndrimit t Tij n botn e gjymtuar nga mallkimi i mkatit. Tani kishte ardhur koha q universi qiellor t merrte mbretin e tij. A nuk dshironin edhe dy engjjt t bashkoheshin me turmn, q kishte mirpritur Jezusin? Por nga keqardhja dhe dashuria pr ata q Ai la, pritn q t'u jepnin atyre ngushllim. "A nuk jan t gjith shpirtra t ngarkuar me detyrn pr t'u shrbyer atyre, q do t trashgojn shptimin?" Hebrenjve 1:14. Krishti u ngrit n qiell n form njerzore. Dishepujt e pan ren q e mori. I njjti Jezus q kishte ecur, kishte folur dhe ishte lutur me ta, q kishte ndar bukn me ta; q kishte qen me ta n barkat n liqen dhe q pikrisht at dit u prpoq, ndrsa ngjitej me ta n Ullisht. I njjti Jezus tani kishte shkuar t ndante fronin me Atin e Tij. Engjjt i siguruan se i Njjti q kishin par t ngrihej n qiell, do t vinte prsri ashtu si u ngjit. Ai do t vij "me re dhe do sy do ta shoh." "Vet Zoti do t zbres nga qielli me nj thirrje, me zrin e Kryeengjllit dhe me trumbetn e Perndis dhe t vdekurit n Krishtin do t ngjallen." "Biri i njeriut do t vij me lavdin e Tij dhe bashk me T t gjith engjjt. Ather do t ulet n fronin e lavdis s Vet." Zbulesa 1:7; 1 Selanikasve 4:16; Mateu 25:31. Kshtu do t prmbushet premtimi i Zotit dishepujve t Tij: "Kur t shkoj e t'iu prgatis vendin, do t kthehem dhe do t'iu marr pran Vetes, q aty ku jam Un, t jeni edhe ju." - Gjoni 14:3. Ather le t gzohen dishepujt n shpresn e kthimit t Zotit t tyre. Kur dishepujt u kthyen n Jeruzalem, njerzit i pan t habitur. Pas gjyqit dhe kryqzimit t Krishtit mendohej se ata do t dukeshin t dshpruar dhe t turpruar. Armiqt shpresonin t shihnin n fytyrat e tyre shprehjen e dhimbjes dhe t humbjes. N vend t ksaj kishte vetm gzim dhe triumf. Fytyrat e tyre ndrinin nga nj lumturi jotoksore. Ata nuk vajtonin pr shpresa t zhgnjyera, por lavdronin dhe falenderonin Perndin. T ngazllyer ata tregonin historin e mrekullueshme t ringjalljes s Krishtit dhe t ngjitjes s Tij n qiell dhe dshmia e tyre u pranua nga shum. Dishepujt nuk e shikonin m me mosbesim t ardhmen. E dinin se Jezusi ishte n qiell dhe dashuria e Tij ishte ende me ta. E dinin se kishin nj mik n fronin e Perndis dhe mezi prisnin t'i paraqisnin krkesat e tyre Atit n emr t Jezusit. Me nderim solemn prkuleshin n lutje, duke prsritur sigurin: "fardo q t'i krkoni Atit n emrin Tim, Ai do t'ua jap. Deri tani nuk

437

keni krkuar asgj n emrin Tim: krkoni dhe do t merrni, q gzimi juaj t jet i plot." - Gjoni 16:23, 24. Ata e shtrinin dorn e besimit lart e m lart, me argumentin e fuqishm: "Esht Krishti, q vdiq dhe pr m tepr u ngjall, i cili sht n t djathtn e Perndis dhe ndrhyn pr ne." - Romakve. 8:34. Rrshajat u solln gzimin e plot n pranin e Ngushlluesit, ashtu si premtoi Krishti. Gjith qielli priste t prshndeste Shptimtarin n oborret qiellore. Kur po ngjitej udhhoqi rrugn dhe turmat e robrve t liruar me ringjalljen e Tij e ndoqn pas. Ushtria qiellore, me thirrje dhe brohoritje lavdruese dhe kng qiellore, shoqronte karvanin e gzuar. Kur iu afruan qytetit t Perndis, nga engjjt shoqrues vjen sfida, "Ngrini kokat, ju o porta; hapuni ju dyer t prjetshme; dhe Mbreti i lavdis do t hyj." Me gzim rojet prgjigjen: "Kush sht Mbreti i lavdis?" E thon jo sepse nuk e din kush sht, por sepse duan t dgjojn lvdatn e madhrishme: "Zoti i fort dhe i fuqishm, Zoti i fuqishm n betej! Ngrini kokat, ju o porta; hapuni ju dyer t prjetshme." Prsri dgjohet sfida: "Kush sht mbreti i lavdis?" sepse engjjt nuk lodhen s dgjuari emrin e tij t lartsuar. Engjjt shoqrues prgjigjen: "Zoti i ushtrive; Ai sht mbreti i lavdis." - Psalmi 24:7-10. Ather portat e qytetit t Perndis hapen krejt dhe prej tyre vrshon turma e engjjve dhe shprthen nj muzik e furishme. Atje sht froni dhe rreth tij ylberi i premtimit. Atje jan kerubint dhe serafint. Aty jan mbledhur komandantt e ushtrive engjllore, bijt e Perndis, prfaqsuesit e botve t pamkata. Kshilli qiellor, para t cilit Luciferi kishte akuzuar Perndin dhe Birin e Tij, prfaqsuesit e mbretrive t pamkata, mbi t cilat Satani ishte prpjekur t vendoste sundimin, jan t gjith atje pr t mirpritur Shptimtarin. Mezi presin t festojn triumfin e Tij dhe ta prlvdojn Mbretin e tyre. Por Ai u bn shenj t zmbrapsen. Ende jo. Nuk mund ta marr kurorn e lavdis dhe rrobn mbretrore. Hyn n pranin e Atit t Tij. Tregon kokn e Tij t plagosur, brinjn e shpuar, kmbt e gjymtuara. Ngre duart, q mbajn gjurmt e gozhdve. Tregon shenjat e triumfit t Tij. I paraqet Perndis duajt e para t t korrave, t ringjallurit me T si prfaqsues t turms s madhe, q do t dal nga varret n ardhjen e tij t dyt. I afrohet Atit, i cili gzohet edhe pr nj mkatar q pendohet, q ngazllehet pr t, duke knduar. Para se t hidheshin themelet e toks, Ati dhe Biri kishin br nj beslidhje pr t shptuar njeriun, nse ai do t mposhtej nga Satani. Ata kishin shtrnguar duart n nj zotim solemn q Krishti do t bhej garant pr racn njerzore. Kt zotim Krishti e prmbushi. Kur n kryq Ai thirri, "Mori fund," iu drejtua Atit. Marrveshja ishte zbatuar plotsisht. Tani Ai deklaron: At, gjithka u krye. Un e bra vullnetin tnd, O Perndia Im. E prfundova punn e shptimit. Nse drejtsia Jote sht prmbushur, "dua q edhe ata q Ti m ke dhn t jen me Mua, atu ku jam Un." - Gjoni 19:30; 17:24. Zri i Perndis dgjohet, duke shpallur se drejtsia sht prmbushur. Satani sht mundur. Ata, q u munduan dhe u prpoqn pr Krishtitn n tok "pranohen n t Dashurin." - Efesianve 1:6. Para engjjve qiellor dhe prfaqsuesve t botve t pamkata ata shpallen t shfajsuar. Aty ku

438

sht Ai do t jet edhe kisha e Tij. "Mshira dhe e vrteta takohen; drejtsia dhe paqja puthin njra-tjetrn." - Psalmi 85:10. Kraht e Atit prqafojn Birin dhe jepet fjala: "Le ta adhurojn At t gjith engjjt e Perndis." - Hebrenjve 1:6. Me gzim t patreguar, sundimtar, principata dhe pushtete pranojn eprsin e princit t jets. Ushtria qiellore prkulet para Tij, ndrsa britmat e gzuara mbushin gjith oborret qiellore, "I denj sht Qengji i therrur t marr fuqin, pasurin, menurin, pushtetin, nderin, lavdin dhe bekimin." - Zbulesa. 5:12. Kngt e triumfit przihen me melodin e harpave qiellore, derisa duket se qielli sht prmbytur nga gzimi dhe lavdrimi. Dashuria ka dal fitimtare. T humburit jan gjetur. Qielli kumbon nga zrat buits, q shpallin: "Atij q rri ulur n fron dhe Qengjit i qofshin bekimi, nderi, lavdia n jet t jetve." - Zbulesa 5:13. Nga ajo pamje gzimi qiellor vjen tek ne n tok jehona e fjalve t mrekullueshme t Krishtit: "Po ngjitem tek Ati Im dhe Ati juaj, Perndia Im dhe Perndia juaj." - Gjoni 20:17. Familja e qiellit dhe ajo e toks jan nj. Pr ne Zoti yn u ngjit dhe pr ne jeton. "Prandaj mund t'i shptoj plotsisht ata, q vijn tek Perndia nprmjet Tij, meq Ai gjithmon jeton, pr t ndrmjetsuar pr ta." - Hebrenjve 7:25.