Tineke de Coster INITIATIE WERKVELD Interview: Eric Vande Pitte

3de bachelor, schilderkunst

Eric Vande Pitte, actief als schilder is in zijn werk steeds bezig met een soort terugkeer naar zijn kindertijd. Het zoeken naar interesses van toen en nu en een ervaring daarvan creren in zijn werk. -Hoe bent u als kunstenaar begonnen? Ik heb altijd willen tekenen en schilderen als kind, thuis werd dat niet aanvaard. Men moest een goede job vinden, kunstenaar paste daar niet in. Als kind begon ik de grenzen af te tasten, in hoeverre ik daar toch iets mee kon doen. Zo ben ik mijn opleiding begonnen in Oostende als bouwkundig tekenaar, waar ik dan toch al tekenles kreeg. In mij laatste jaar wou ik dan naar St-lucas, waar ik uiteindelijk binnenhuis architectuur en een D-cursus ben begonnen en tegelijk avondles schilderkunst volgde. Met die avondopleiding ben ik na n jaar gestopt maar ik ben altijd blijven door schilderen. Met mijn diploma van mijn D-cursus kon ik dan ook les gaan geven om toch een inkomen te hebben en ondertussen ook met mijn eigen werk bezig te zijn. Op mijn 54 jaar ben ik gestopt met lesgeven en heb me nu de laatste jaren alleen op mijn eigen werk geconcentreerd. En ben dan bij een galerie terecht gekomen op aanraden van een vriend. -Van waar komt de interesse voor de kunst en het zelf maken daarvan? Thuis hadden wij geen kunst of kunstboeken. Dus ik kende dat eigenlijk niet. Maar bij ons thuis hadden wij de gewoonte om naar de stedelijke bibliotheek te gaan en daar ontdekte ik kunstboeken. Zo ben ik die boeken beginnen ontlenen en ontdekte ik de modellen en Franse teksten in deze kunstboeken. Daardoor zijn vele van mij titels ook Frans. Voor mij was dit de taal van de kunst. Het was precies een wereld naast een andere wereld. Gefascineerd door de schoonheid in deze kunstboeken, een schoonheid die ik niet kende ging ik daarzelf ook naar opzoek. Die fasinatie van mij als kind voor deze franse teksten en prenten in die boeken bevinden zich nu nog in mijn werk. In die kunst zag ik een andere wereld waar niet alles eenduidig was. Voor mij opende dat deuren. Op school was alles eenduidig maar toch had ik altijd andere vragen in mij zitten waar ik geen antwoord op kreeg in de lessen. In die kunst vond ik daar een weg voor, ik vondt rus in de schoonheid van de kunst. Als kind was ik heel onzeker en de wereld van kunst gaf een vredig gevoel. Ik ondekte een schooneid die ik niet kende maar die me wel fasineerde en dat was de stap om dat ook te gaan creren. Die kindertijd komt nu ook naar voor in mijn werk. Het is als een overlevende van mijn kindertijd -Wie zijn jouw inspiratie bronnen, kunstenaars waar je naar opkijkt? Dat evolueert natuurlijk maar er zijn er altijd een paar die standhouden. In mijn jongere periode was ik heel gefascineerd door Magritte. Zijn Surealisme gaf heel veel interpretaties op de wereld, een onduidelijke en aparte wereld. Die veschillende interpretaties en onduidelijkheid in zijn werk was een enorm contrast met school waar alles duidelijk was, het was zo en niet anders. De geheimzinnigheid en die andere wereld spraken mij aan. Er konden vragen gesteld worden die op school niet konden waar ik als kind toch altijd mee bezig was. Tezelvfertijd was ik ook geinspireerd door Matisse, en zijn interessante naakten en die eenvoud en schoonheid van lijnenspel in zijn tekeningen. Later ging ook David Hockney en Spilliaert mij beinvloeden. Maar momenteel ben ik heel gentereseerd in Tracey Emin. Waarom? Wel ze is vooral met haar eigen leven bezig. Ze heeft een heel apart leven gehad als jong meisje en haar eigen leven is ook waar het in haar werk om draait. En dat is ook waar ik in mijn eigen werk mee bezig ben, met die kindertijd, mijn eigen leven. Mijn kindertijd was heel intens van