Kontroversi yang berlaku dalam kalangan rakyat Myanmar Rohingya dilihat dalam

cerita yang bercanggah tentang asal-usul kumpulan etnik tersebut. Kerajaan Burma dan ahli
sejarah Burma berhujah bahawa Rohingya sebenarnya Bengali Islam, dan enggan mengiktiraf
istilah "Rohingya." Mereka mendakwa bahawa Rohingya berhijrah ke negeri Rakhine di
Myanmar dari Bengal semasa dan selepas era penjajahan British pada 1824-1948. Walau
bagaimanapun, kebanyakan pakar-pakar di luar Myanmar, bersetuju bahawa Rohingya telah
menetap di negeri Rakhine sejak abad ke-15, dan mungkin seawal abad ke-7. Tuntutan bahawa
Rohingya adalah pendatang baru dari Bangladesh adalah tidak benar sama sekali. Terdapat
antara 800,000 dan 1,100,000 Rohingya di Myanmar pada hari ini, 80% daripada mereka
tinggal di negeri Rakhine. Rohingya tinggal di kedua-dua bandar utara di negeri Rakhine -
Maungdaw dan Buthidaung - di sepanjang sempadan Bangladesh. Rakhine Buddha adalah
kumpulan penduduk utama yang menetap di negeri Rakhine. Ketegangan yang membawa
kepada keganasan antara kedua-dua kumpulan adalah satu fenomena yang sudah biasa berlaku.

Walaupun kerajaan telah memainkan peranan penting dalam penindasan orang

Rohingya, namun ianya hanya dapat dilakukan dengan bantuan rakyat Burma sendiri. Terdapat
banyak kebencian terhadap Rohingya di Myanmar. Kerajaan Burma telah kebencian terhadap
masyarakat Rohingya sebagai satu cara untuk mendapatkan sokongan. Ini telah membawa
kepada pilihan raya November 2015, Presiden Thein Sein telah memperkenalkan banyak
undang-undang diskriminasi sebagai bukti bahawa beliau adalah seorang pemimpin yang kuat
dan harus dipilih untuk satu penggal lagi. Kempennya didorong, sekurang-kurangnya
sebahagian, melalui retorik anti-Islam. Rohingya adalah kaum yang tidak bernegara, dibenci
di negara mereka sendiri dan terpaksa hidup dalam keadaan yang mengerikan.

Sejarah rakyat Rohingya adalah berkait rapat dengan sejarah Myanmar. pengajaran
penting dari sejarah negara boleh diambil untuk membantu menerangkan penindasan rakyat
Rohingya hari ini. Myanmar adalah etnik yang pelbagai, dengan 135 kaum diiktiraf secara
rasmi, dan sekurang-kurangnya beberapa lagi yang tidak diiktiraf (seperti Rohingya). Majoriti
kumpulan etnik adalah orang Burma, yang membentuk 68% daripada penduduk (berbeza
daripada istilah "Burma" yang merujuk kepada semua warganegara Myanmar). Burma tinggal
terutamanya di rantau geografi tengah negara tersebut. Kumpulan etnik yang lain, seperti
Kachin, Chin, Rakhine, Shan, dan lain-lain, tinggal terutamanya di kawasan luar negeri, juga
dikenali sebagai Kawasan Frontier. Ramai daripada minoriti kumpulan etnik ini tinggal di
kedua-dua belah sempadan Myanmar dengan negara-negara jiran.
 Burma telah dijajah oleh British pada tahun 1885, dan mencapai kemerdekaan pada
tahun 1948. Rampasan kuasa pada tahun 1962 meletakkan tentera yang mengawal kerajaan
pusat. Manakala pembaharuan baru-baru ini telah mengurangkan pengaruh tentera, ia telah
memainkan peranan penting dalam politik sejak rampasan kuasa 1962. Selepas pengambilan
kuasa oleh tentera, mereka telah melaksanakan satu bentuk sosialisme yang unik di Burma.
Kerajaan telah mengasingkan Burma daripada negara lain di dunia, menyekat perbezaan
pendapat, dan terus mengawal ekonomi. Baru-baru ini, kerajaan telah melaksanakan
pembaharuan demokrasi dan ekonomi yang semakin baik. Walaupun dengan kemajuan baru-
baru ini, kesan penjajahan kekal sebahagian besar daripada sejarah Myanmar dan sering
dipersalahkan sebagai punca kepada banyak masalah negara. Warisan penjajahan, terutamanya
kebimbangan kuasa asing keatas negara, sebati ke dalam kesedaran Burma. Kebimbangan ini
telah mempengaruhi perjalanan sejarah Myanmar, terutamanya dasar sosialisme dan
pemerintahan tentera yang ketat.

Sebagai tanah jajahan British, Burma menjalankan kawalan yang sangat sedikit ke atas
negara mereka sendiri. Pusat kerajaan, ekonomi, sumber, dan tanggungjawab pentadbiran
mereka adalah di tangan penjajah British. Burma merasakan seolah-olah negara mereka adalah
sepenuhnya dikawal oleh orang luar - politik, budaya, dan ekonomi. Selepas kemerdekaan,
kawalan kerajaan berpusat melalui kedua-dua kerajaan dan ekonomi muncul sebagai satu
tindak balas kepada bertahun-tahunnya kawalan asing dari pihak penjajah. Kecenderungan
nasionalisme Myanmar yang ekstrim selepas kemerdekaan telah menyebabkan munculnya
kebimbangan bahawa negara ini sekali lagi akan jatuh di bawah kawalan bukan Burma.
Walaupun ancaman penjajahan telah berakhir, kerajaan terus menggunakan ketakutan ini untuk
memenuhi objektif sendiri, mengarah ketakutan terhadap China, Barat, atau ekstremisme
Islam.

Semasa penjajahan, British telah menggalakkan penghijrahan orang India dan kaum
etnik yang lain dari Asia Selatan ke Burma. India, khususnya, menduduki "peringkat
pertengahan" pengaruh dalam hal ehwal politik dan ekonomi, manakala Burma menduduki
peringkat yang paling rendah. Ini mengakibatkan kecurigaan dan kebencian terhadap orang
asing. Semasa zaman penjajahan juga, undang-undang anti-imigresen telah diluluskan.
Sentimen anti-asing menyumbang kepada diskriminasi terhadap Rohingya kerana Rohingya
adalah pendatang yang agak baru di rantau tersebut. Akta Kewarganegaraan 1982 adalah
contoh yang paling menonjol sikap anti-asing ke atas undang-undang ini yang mengehadkan
kewarganegaraan kepada mereka yang dianggap Burma. Warga asing yang menetap di
Myanmar pada hari ini dilihat sebagai sisa-sisa dan peringatan penjajahan. Era kolonial juga
mencipta pembahagian di antara orang Burma dan kumpulan etnik minoriti, mengukuhkan
pemisahan dan syak wasangka antara kaum. British tidak percaya kepada orang Burma, jadi
mereka mengumpulkan Tentera Burma dengan kumpulan-kumpulan minoriti dimana mereka
ini dibahagikan kepada unit etnik. Semasa Perang Dunia II, kedua-dua kumpulan turut berjuang
di sisi yang berbeza; orang Burma dengan Jepun dan kumpulan minoriti dengan British.

Konflik etnik di Myanmar yang berterusan layak disebut sebagai perang saudara paling lama
di dunia. Setiap kumpulan etnik di Myanmar telah memberontak dalam sejarah negara.
Ketidakpercayaan antara kumpulan kerajaan dan etnik telah berlaku sejak zaman penjajah lagi.
Kumpulan etnik merasakan bahawa mereka mesti melindungi budaya, bahasa, tanah, dan
sumber daripada kerajaan Burma. kerajaan takut kepada kumpulan etnik akan menjejaskan
kestabilan atau menyebabkan perpecahan Kesatuan Myanmar. Kerajaan juga curiga terhadap
penglibatan kuasa asing dalam pertikaian dengan kumpulan etnik, khususnya yang berkaitan
dengan hubungan agama bukan Buddha.

Pada tahun 1947, kerajaan Burma dan kumpulan etnik Shan, Chin dan Kachin
menandatangani Perjanjian Panglong, yang menjanjikan "autonomi penuh dalam pentadbiran
dalaman bagi Kawasan Frontier". Pada tahun 1947 perlembagaan juga mencadangkan
kemungkinan kemerdekaan bagi etnik minoriti akan terjadi selepas sepuluh tahun. Walaupun
dengan adanya syarat-syarat ini, perjanjian itu tidak pernah dilaksanakan, dan tidak lama
selepas ia telah ditandatangani tentera mula memerintah kawasan etnik dengan kekerasan.
Kumpulan etnik melihat tentera Burma sebagai satu kuasa penjajah dan bukannya kerajaan
kerana tentera di kawasan itu tidak menyediakan sekolah-sekolah, penjagaan kesihatan, atau
kemudahan awam yang lain. Pada tahun 1958, kumpulan-kumpulan etnik menyedari mereka
tidak akan diberikan autonomi yang dijanjikan dalam perlembagaan 1947, dan telah
melaksanakan pemberontakan sebagai tindak balas.

Gencatan senjata antara kerajaan dan militia etnik telah telah berlaku sejak beberapa
dekad yang lalu. Ketakutan dan ketidakpercayaan antara kedua-dua kumpulan menyebabkan
insentif untuk menegakkan gencatan senjata ini. Pada hari ini, kumpulan minoriti telah banyak
melihat Perjanjian Panglong sebagai satu tuntutan mereka iaitu menggalakkan kerajaan untuk
mengiktirafkan bahagian mereka daripada perjanjian itu. Walau bagaimanapun, kerajaan
memandang kumpulan etnik ini sebagai masalah ketenteraan, bukannya politik. Baru-baru ini,
iaitu pada tahun 2013-2014 menyaksikan konflik etnik telah berlaku sekali lagi sehingga
perjanjian gencatan senjata telah ditandatangani pada Mac 2015. Ada yang mendakwa bahawa
kerajaan telah menggunakan ketegangan dengan Rohingya untuk membenarkan kawalan ke
atas negara ini. Pihak tentera berpendapat bahawa jika ia membuang dirinya dari politik,
kekacauan dan keganasan akan muncul antara Rohingya dan kumpulan etnik yang lain.

Kerajaan Burma telah menyekat akses kepada maklumat, memanipulasi dan

menggunakan sejarah Rohingya untuk mencapai matlamat mereka sendiri. Kerajaan sering
menggunakan Rohingya sebagai kambing hitam untuk menyatukan penduduk Burma di bawah
penghinaan terhadap masyarakat ini. Dua tindakan utama telah digubal yang telah mlanggar
hak Rohingya: Akta Kecemasan Imigresen 1974 dan Undang-undang Kewarganegaraan
Burma 1982. Akta Kecemasan Imigresen 1974 memerlukan semua rakyat untuk membawa
kad pengenalan, dipanggil Sijil Pendaftaran Negara. Rohingya tidak layak untuk mendapatkan
kad ini. Mereka hanya layak untuk Kad Pendaftaran Asing yang menyediakan hak-hak terhad
dan bertujuan untuk warga asing. Itupun hanya beberapa orang Rohingya yang dapat memiliki
Kad Pendaftaran Asing ini. Sehingga tahun 1982, masyarakat Rohingya dapat menikmati
sedikit kewarganegaraan di Burma. Walaupun mereka menghadapi diskriminasi, status mereka
sebagai rakyat memberi mereka hak-hak tertentu. Dengan kelulusan Akta Kewarganegaraan
pada tahun 1982, kewarganegaraan telah dibatalkan untuk Rohingya.

Undang-undang yang diwujudkan dalam tiga peringkat kewarganegaraan, dan

Rohingya telah dikecualikan daripada ketiga-tiga peringkat. Kerajaan bersetuju dengan
tindakan ini dengan mendakwa bahawa Rohingya sebagai pendatang haram dari Bangladesh
dimana mereka tidak tersenarai dalam senarai 135 kumpulan etnik rasmi. Terdapat kitaran
konsisten dimana Rohingya meninggalkan Myanmar, dan kemudian kembali sama ada dengan
pilihan atau dengan kekerasan. Dua exoduses utama Rohingya ke negara jiran Bangladesh
berlaku pada tahun 1978 dan 1991, dengan banyak penghantaran balik selepas setiap
penghijrahan. Ini menonjolkan penghinaan untuk Rohingya turut hadir di Bangladesh, di mana
kerajaan tidak sabar-sabar untuk menjaga Rohingya dari menyeberangi sempadan. Bangladesh
menutup kem Rohingya pada tahun 2005, walaupun Rohingya terus memasuki negara tersebut.

Ketegangan telah berlaku pada Mei 2012 selepas seorang wanita Buddha telah dirogol
dan dibunuh di negeri Rakhine. Tiga lelaki Rohingya telah dituduh bertanggungjawab. Kedua-
dua kumpulan etnik ini telah melakukan gencatan senjata terhadap satu sama lain,
menyebabkan sekurang-kurangnya 200 orang mati. Ketegangan ini menyebabkan 1,100 orang
(kebanyakannya Rohingya) telah ditahan dan 115,000 lagi adalah pelarian. Berikutan dengan
ketegangan ini, banyak insiden berlaku, dengan keganasan anti-Islam merebak di luar negeri
Rakhine dan ke dalam bahagian-bahagian lain Myanmar. Human Rights Watch menuduh pihak
berkuasa Burma melakukan jenayah kemanusiaan dalam kempen pembersihan etnik Rohingya.
Ketegangan antara penganut Buddha dan Islam di Myanmar menjadi semkin serius, dan apa-
apa pertikaian kecil telah membawa kepada keganasan yang lain. Pemain utama dalam
keganasan merupakan kumpulan nasionalis Buddha diketuai oleh sami-sami, yang dipanggil
969. Sekumpulan nasionalis Burma melindungi masyarakat Buddha Myanmar dengan
mensasarkan minoriti Islam. Majalah Time menyifatkan pemimpin 969, Ashin Wirathu,
sebagai "The Face of Buddhist Terror." Walaupun masyarakat antarabangsa mengutuk aktiviti-
aktiviti ini, kerajaan seperti tidak melakukan apa-apa usaha untuk menghalang 969 dan aktiviti
anti-Islam yang lain.

Pada tahun 2014, kerajaan telah menjalankan banci pertama dalam tempoh 30 tahun.
Dalam banci tersebut, tidak ada pilihan untuk mendaftar Rohingya, oleh demikian Rohingya
perlu mendaftar sebagai "Bengali". Rohingya telah dibenarkan mendaftar sebagai warganegara
yang sementara dan menerima kad putih, yang memberikan mereka hak-hak terhad,
bagaimanapun kerajaan membatalkan kad putih mereka pada Februari 2015. Ini bermakna
Rohingya tidak akan dapat mengundi dalam pilihan raya November ini. Calon Muslim juga
dihalang daripada bertanding pada pilihan raya. kumpulan antarabangsa telah menggesa
kerajaan mengembalikan semula hak-hak pengundian Rohingya, tetapi setakat ini ia telah gagal
untuk berbuat demikian.

Rohingya kini terpaksa tinggal di kem-kem, dihalang daripada mengakses

perkhidmatan asas manusia seperti pendidikan dan penjagaan kesihatan, dilarang daripada
mendapat pekerjaan kerajaan, untuk bertanding, dan mengundi, dipaksa bekerja kerja keras
oleh kerajaan dan tidak dapat berkahwin tanpa kebenaran kerajaan yang jarang diberikan. PBB
tidak berkhidmat kira-kira 25,000 Rohingya yang tinggal di kem-kem PBB rasmi. Tetapi
majoriti Rohingya tinggal di kem-kem tidak rasmi di mana mereka mendapat pertolongan.
Keadaan Rohingya ini mengingatkan kepada Yahudi Nazi Jerman atau era aparteid Afrika
Selatan. Rohingya berada di dalam keadaan yang amat sukar. Terperangkap tanpa hak dan
tempat untuk pergi. Sejak keganasan pada tahun 2012, lebih 87,000 Rohingya telah lari dari
negara itu dalam bot usang, meletakkan nyawa mereka dalam bahaya di laluan laut berbahaya
di tangan penyeludup manusia. Lebih 800,000 kekal dalam keadaan yang teruk di Myanmar,
manakala lebih 300,000 tinggal di Bangladesh di mana keadaan tidak lebih baik. Terdapat
segelintir telah melarikan diri ke Thailand, Malaysia, atau Indonesia di mana mereka
menghadapi cabaran yang besar dalam kehidupan dan bekerja.

Negara-negara Asia Tenggara yang lain, terutama Thailand, Bangladesh, Malaysia, dan
Indonesia, telah terjejas oleh kebanjiran pelarian Rohingya yang melarikan diri dari Myanmar.
Setiap satu daripada negara-negara ini, baik suka maupun terpaksa menerima pelarian
Rohingya. Sebahagian besar mereka teragak-agak untuk membenarkan Rohingya ke negara
mereka, berusaha untuk tidak menggalakkan mereka daripada memasuki atau secara aktif
menghalang kemasukan mereka. Terdapat banyak masyarakat Rohingya memilih untuk
menyeberangi sempadan dari negeri Rakhine ke Bangladesh, di mana mereka hidup dalam
keadaan yang sedikit lebih baik daripada di Myanmar. Sekitar 30,000 Rohingya tinggal di kem-
kem yang berdaftar di Bangladesh di mana mereka boleh menerima bantuan daripada PBB dan
kumpulan kemanusiaan yang lain. Sekurang-kurangnya 200,000 Rohingya tinggal di kem-kem
tidak rasmi atau kampung-kampung berdekatan di mana mereka tidak beroleh bantuan dan
berisiko tinggi untuk pengusiran pulang ke Myanmar pada bila-bila masa.

Thailand telah memainkan peranan yang amat penting dalam krisis Rohingya. Sebagai
hab global untuk perdagangan manusia, banyak penyelewengan telah dilakukan terhadap
Rohingya dan lain-lain di Thailand. Rohingya diseludup ke Thailand dan kemudian
diperdagangkan ke tempat-tempat lain di seluruh dunia. Tindakan keras baru-baru ini mengenai
pemerdagangan manusia dan penyeludupan di Thailand telah memburukkan lagi krisis ini.
Penyeludup takut ditangkap oleh kerajaan Thai, jadi mereka mula meninggalkan bot dengan
pelarian di laut atau di pulau-pulau berhampiran pantai. Kebanyakan ditinggalkan tanpa
makanan atau air yang mencukupi. Pihak berkuasa Thailand juga telah dituduh bersubahat
dengan penyeludup dan menutup mata ke "kem transit" di sempadan Thailand-Malaysia.

Kubur tersembunyi baru-baru ini telah dijumpai di dalam kem transit di Thailand.
ASEAN, sebuah kumpulan serantau sepuluh negara-negara di Asia Tenggara, telah bercakap
mengenai keadaan Rohingya, untuk memberi tekanan kepada Myanmar untuk membuat
perubahan. Pengkritik telah menunjukkan tindakan ini sebagai bukti ketidakberkesanan
keseluruhan ASEAN. Apabila krisis ini berterusan, bagaimanapun, dan negara-negara
ASEAN-ahli perlu berurusan dengan kebanjiran pelarian, mereka mungkin terpaksa
melaksanakan tindakan lebih konkrit bagi pihak Rohingya. Ini kerana krisis Rohingya telah
meningkat dengan mendadak pada tahun 2015, masyarakat antarabangsa mula memberikan
tekanan kepada negara-negara berdekatan menjadi lebih berperikemanusiaan dan proaktif
terhadap Rohingya

Indonesia dan Malaysia mula menawarkan perlindungan sementara kepada pendatang

Rohingya. Malaysia mula menyelamatkan bot terkandas migran Rohingya. Thailand bersetuju
untuk menghentikan penundaan bot pendatang ke dalam kawasan antarabangsa. Tentera laut
Myanmar juga memulakan misi menyelamat. Sejak pembaharuan politik dan ekonomi tahun
2010, hubungan Myanmar dengan Barat telah bertambah baik. Sekatan telah ditarik balik dan
hubungan diplomatik telah diperbaharui. Walau bagaimanapun, Amerika Syarikat dan
Kesatuan Eropah, khususnya, telah cuba untuk memberi tekanan kepada kerajaan Myanmar
untuk meningkatkan keistimewaan kepada masyarakat Rohingya. Presiden Amerika Syarikat,
Barack Obama melawat Myanmar pada tahun 2012. Semasa bertugas di sana, dia bercakap
secara khusus mengenai Rohingya dan menggalakkan negara itu untuk melaksanakan
pembaharuan hak asasi manusia. Walaupun kerajaan Myanmar telah bersetuju untuk beberapa
pembaharuan, mereka tidak melakukan apa-apa pembaharuan.

Jabatan bantuan kemanusiaan Kesatuan Eropah (ECHO) telah membiayai program

pemindahan di negeri Rakhine Myanmar / Burma dan di Daerah Kazan, Bangladesh sejak
1994. Sokongan tambahan juga telah disediakan di Thailand sejak 2013. EU ditubuhkan
pejabat di Dhaka ( Bangladesh) pada tahun 2002 dan satu lagi di Yangon (Myanmar / Burma)
pada tahun 2005 untuk memudahkan penghantaran bantuan kemanusiaan EU. Sejak tahun
2010, Kesatuan Eropah telah menyediakan lebih daripada €76.5 juta dalam bantuan
kemanusiaan kepada orang yang lemah di negeri Rakhine. Pada tahun 2017, EU menjalanakan
projek-projek pembiayaan di Myanmar Rakhine untuk menangani beberapa keperluan yang
paling mendesak, termasuk makanan, perkhidmatan kesihatan asas, air dan kebersihan,

Bersama-sama dengan rakan organisasi kemanusiaan, EU komited untuk terus

menyumbang kepada penyediaan perkhidmatan asas. Dalam usaha untuk memberikan bantuan
penting ini, keselamatan pekerja bantuan dan akses tanpa halangan kepada masyarakat yang
terlibat, mesti dipastikan. Suruhanjaya Eropah juga telah menyediakan dana yang besar untuk
bantuan menyelamatkan nyawa kepada pelarian Rohingya yang tidak berdaftar di Bangladesh
di kawasan Bazar Cox melalui NGO antarabangsa dan PBB. Sejak tahun 2007, hamper € 43
juta telah diperuntukkan untuk penjagaan asas kesihatan, air, kebersihan, tempat tinggal,
pemakanan, perlindungan dan sokongan psikologi, termasuk € 14 juta pada tahun 2017.
 Sejak 2013 EU Bantuan Kemanusiaan telah memperuntukkan lebih daripada € 1.1 juta
untuk IOM, termasuk € 200 000 pada tahun 2017, untuk menyediakan makanan, barangan
rumah asas, penjagaan kesihatan dan perlindungan kepada beberapa 3 000 orang Rohingya,
wanita dan kanak-kanak yang ditahan di Thailand selepas didakwa memasukkan negara ini
secara haram untuk perjalanan lebih jauh. Jumlah ini termasuk sambutan kemanusiaan serantau
untuk penghijrahan maritim besar-besaran pada tahun 2015, yang digelar 'hanyut krisis' Laut
Andaman, yang menyaksikan sejumlah besar pelarian Rohingya dan pendatang Bangladesh
melarikan diri negara asal mereka dalam mencari tempat yang selamat di Thailand, Malaysia
dan Indonesia.

Pada tahun 2012, keganasan meluas di Rakhine meninggalkan beberapa 140 000 orang,
kebanyakannya Rohingya, kehilangan tempat tinggal. Walaupun pihak berkuasa telah
memulakan proses pulangan terhad, lebih 120 000 orang pelarian lebih daripada lima tahun
selepas peristiwa-peristiwa, hidup dalam kotor, kem yang penuh sesak dengan akses terhad
kepada penjagaan kesihatan, pendidikan dan peluang mata pencarian. Ketegangan dan
ketidakpercayaan antara dua golongan tersebut berlarutan. Beberapa kumpulan Rakhine
menganggap bantuan kemanusian hanya berpihak kepada kaum Rohingya sahaja. Pada bulan
Mac 2014 tercetusnya serangan terhadap pejabat masyarakat antarabangsa, kediaman dan
gudang yang telah menyebabkan kerugian berjuta-juta euro.

Pada 25 Ogos 2017, serangan maut oleh pemberontak Rohingya di pondok polis
bahagian utara Rakhine mencetuskan kitaran baru keganasan, menyebabkan lebih daripada 530
000 orang awam melarikan diri merentasi sempadan ke Bangladesh dalam tempoh sebulan.
Pertempuran yang baru ini telah menyebabkan operasi kemanusiaan di seluruh Rakhine
terhenti secara mendadak, meninggalkan lebih daripada 350 000 orang dengan tiadanya
bantuan biasa yang amat diperlukan. Pertempuran ini datang kurang daripada satu tahun
selepas serangan sebelumnya oleh pemberontak pada 9 Oktober 2016 mencetuskan satu siri
insiden keganasan dan operasi ketenteraan yang menyaksikan lebih 87 000 Rohingya
melarikan diri ke Bangladesh untuk mencari perlindungan.

Kemasukan awal Rohingya ke Bangladesh bermula sejak tahun 1978, dengan ketibaan
yang besar dalam 1991-1992. Pada masa ini, 33148 hidup dalam dua kem rasmi yang diuruskan
oleh Agensi Pelarian PBB (sumber UNHCR) dalam Nayapara dan Kutupalong. Selama ini
warga Rohingya diiktiraf oleh Kerajaan Bangladesh sebagai pelarian, yang lain akan dilabelkan
sebagai "warga Myanmar tanpa izin" dan tidak mempunyai status undang-undang di
Bangladesh. Keengganan pihak berkuasa untuk mendaftar Rohingya ketika lahir atau
menyediakan sijil perkahwinan dan dokumentasi sivil yang lain menjadikan ia sukar untuk
menilai sepenuhnya skala keperluan kemanusiaan orang-orang ini, yang kebanyakannya hidup
dalam keadaan yang sukar dengan pengambilan makanan yang tidak mencukupi dan
kepelbagaian diet, atau akses kepada penjagaan kesihatan. Tanpa status undang-undang mereka
juga tidak dapat melanjutkan pelajaran dan peluang pekerjaan formal, dan terus terdedah
kepada eksploitasi dan risiko perlindungan serius. Pada Ogos 2017 keganasan di negeri
Rakhine Myanmar mencetuskan kemasukan besar-besaran baru pelarian Rohingya akan datang
di seluruh sempadan, regangan keupayaan agensi-agensi kemanusiaan beroperasi di sini, yang
telah pun tegang sejak kemasukan sebelumnya pada bulan Oktober 2016.

Kemasukan baru-baru ini mempunyai lebih daripada dua kali ganda penduduk yang
tinggal di kem-kem. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, Thailand menjadi tempat
persinggahan utama bagi pelarian dan pendatang dan ramai cuba untuk mencapai ke Malaysia.
Sejak 2013 pihak berkuasa Thai menangkap dan menahan lebih 2000 Rohingya di Tahanan
Imigresen Centers, balai polis atau kemudahan kebajikan sosial. Walau bagaimanapun,
tindakan keras ke atas penyeludup manusia dan pengedar pada tahun 2015 telah mengurangkan
aliran pelarian yang singgah di negara ini. Sehingga Julai 2017, seramai 151 Rohingya masih
berada dalam tahanan di seluruh Thailand.

Walaupun keganasan di Rakhine sejak 2012 telah meletakkan lebih perhatian pada
pelbagai pelanggaran hak asasi manusia, termasuk ketiadaan kewarganegaraan yang
berlarutan, yang dialami oleh Rohingya di Myanmar, dasar dan amalan Malaysia ke arah
mereka sebahagian besar tidak berubah. Walaupun kerajaan telah mengambil langkah terpuji
untuk membolehkan Rohingya masuk ke Malaysia dan untuk mengakses UNHCR, usaha
selanjutnya boleh dan perlu diambil untuk mencapai penyelesaian jangka panjang yang
memberi manfaat kepada negara di samping memastikan bahawa Rohingya dapat menikmati
hak asasi mereka. Malaysia juga sedang berusaha untuk mencapai status negara maju
menjelang 2020 dan untuk mencapai sasaran di bawah Matlamat Pembangunan Milenium pada
tahun 2015. Memastikan hak-hak bukan warganegara serta rakyat Malaysia adalah penting
untuk mencapai matlamat ini.

Banyak undang-undang domestik Malaysia dan inisiatif dasar boleh diperkukuhkan

untuk meningkatkan perlindungan untuk Rohingya, terutamanya jika dilaksanakan dengan cara
yang berkesan dan tanpa diskriminasi. Jika Malaysia bertindak di bawah cadangan ini, ia akan
menjadi destinasi yang lebih selamat untuk pelarian Rohingya. Kebimbangan ini akan
menyebabkan peningkatan tidak terurus dalam ketibaan baru adalah sah dan perlu ditangani.
Terdapat bahaya bahawa mana-mana satu negara yang - secara berasingan - menguatkan
rangka kerja perlindungan untuk pelarian akan tidak seimbang.

Walaupun mengukuhkan perlindungan boleh membawa cabaran baru, kegagalan untuk

berbuat demikian turut mendatangkan kesan. Status quo sekarang adalah rosak dan tidak
mapan. Terdapat juga kos negara dan serantau terhadap kestabilan, hubungan antarabangsa dan
reputasi. Kebuntuan serantau masa ini hanya berfungsi untuk memburukkan lagi keadaan
dalam jangka panjang. Malaysia berada dalam kedudukan yang baik untuk mengambil
kedudukan kepimpinan di peringkat serantau untuk memecahkan kebuntuan ini dengan
memperjuangkan hak Rohingya.