Semasa Zaman Kesultanan Melayu Melaka, ada seorang pemerintah.

Dia ialah sultan Muhammad

Shah Saw. Dia Kaya dan sangat berkuasa pada zaman itu. Dia suka bersiar-siar di wilayah di bawah
kepimpnannya.

Sultan: Saya sultan Muhammad Saw. Rakyat dibawah kepimpinan saya terdiri daripada kaum india,
cina, melayu dan juga kaum-kaum lain. Walaupu mereka beza dari segi kaum, tapi mereka hidup
harmoni. Inilah kejayaan saya. Tak percaya? Tanyalah mereka.

Mari-mari, kami tengok, ada cina, india, melayu. Mereka semua sedang beli belah di pasar. Hallo, si
peniaga, kau melayu?

Ya patik melayu.

Melayu. Ok, ada bayar cukai tak?

Ada tuanku, patik sudi membayar cukai.

Sebagai sultan. Saya berkuasa mutlak. Saya boleh kutip cukai. Ada tentera yang kuat. Paling penting
sekali, saya ada bomoh hebat.

Sayalah Tuan kepada Bumi ini.

Tiba-tiba, datanglah british yang menyerang dan menjajah Tanah Melayu.

British merampas kuasa sultan dan hanya membenarkan sultan mengurus hal ehwal keagamaan
melayu.

British: From this day onwards, no army for you, no money, no gold no super power. Today until the
future, you are nothing. Everything is mine and mine alone. Hahaha.

Penjajah british telah membawa banyak buruh cina dan india untuk bekerja demi kepentingan
ekonomi mereka. Asimilasi budaya dan cara hidup antara masyarakat tidak berlaku.

British: you indian. Go to the estate to get me some rubber. You Chinese go to the mine and get me
some gold. I want to be rich. Haha. You two kind of human cannot speak to each other, understand?

Penjajah british juga mengutamakan kaedah saintifik dan rasional. Semua unsur metafizik adalah
dipinggirkan.

British: Sains is the best. No bomoh. No this and this and that. Only sains.