Pembangunan Konsep Related Pengukuran Isipadu

Battista (2003) mencadangkan bahawa "asas untuk membangunkan kecekapan dengan

mengukur luas dan isipadu dalam sistem pengukuran standard memahami bagaimana
untuk menghitung tatasusunan bermakna kuasa dua dan kiub "(ms. 122). Luas dilihat
sebagai pelbagai baris dan ruangan (l × w), dan isipadu dilihat sebagai pelbagai baris,
lajur, dan pesawat atau lapisan baris dan lajur (l × w × h). Battista mencadangkan empat
proses mental yang diperlukan untuk pelajar untuk memahami dan secukupnya mewakili
kawasan dan isipadu sebagai tatasusunan:

• Kanak-kanak perlu mampu untuk membentuk dan menggunakan model mental.

• Kanak-kanak memerlukan ruang penstrukturan kebolehan kepada partition teratur
bentuk.
• Kanak-kanak perlu dapat mencari satu unit dengan perkataan pelbagai-lain,
membahagikan
bentuk secara tersusun di mana setiap bentuk unit boleh dikira.
• Kanak-kanak perlu mampu untuk menyusun unit mereka oleh komposit (contohnya,
baris atau lapisan baris dan lajur).

Sebagai kanak-kanak mendapatkan lebih tua, kita mendapati bahawa mereka perlahan-
lahan menguasai proses-proses ini empat bagi ini. Penyelidikan oleh Battista, et al,
(1998) kepada pemahaman belia tatasusunan tiga dimensi didapati bahawa pelajar
pertama kali melihat tatasusunan sebagai set yang tidak tersusun daripada kiub, maka
mereka mula menstrukturkan bentuk tempatan, dan akhir sekali di peringkat global. Oleh
tempatan, mereka bermakna bahawa kanak-kanak 1 melihat pada struktur kiub dengan
melihat wajah-wajah tersebut secara berasingan. Oleh global, mereka mencadangkan
bahawa pelajar kemudian menganjurkan kelantangan oleh baris dan lajur dan lapisan
baris dan lajur. Dalam satu kajian yang berikutnya, Battista, et al., mengambil penemuan
ini dan cuba untuk menerangkan mereka melalui menjalankan satu eksperimen dengan
tatasusunan dua dimensi. Mereka mendapati bahawa ada yang sama perkembangan
dengan kedua-dua tatasusunan dua dan tiga dimensi. Dengan keluasan, pelajar 1 dikira
pelbagai dengan mengambil jalan yang satu dimensi di seluruh array mengira kuasa dua
(sering berakhir dalam kiraan yang salah). Kemudian pelajar distrukturkan kawasan
tempatan, yang memisahkan bentuk ke sisi dan pedalaman (juga dengan tuduhan yang
tidak betul). Yang paling canggih kaedah untuk mengira kuasa dua, dalam barisan yang
teratur, datang terakhir perkembangan, adalah untuk menganjurkan kawasan di seluruh
dunia, membuat baris dan lajur yang seragam.

Tanggapan salah yang Berkaitan dengan isipadu

Penyelidikan kurang telah dijalankan ke atas kawasan-kawasan lain pengukuran.
Kelantangan, Outhred, et al., (2003) mencadangkan bahawa pengukuran isipadu adalah
sangat abstrak. Pada hakikatnya, alat untuk mengukur isipadu, seperti cawan penyukat,
mempunyai skala linear untuk dibaca, menjadikannya lebih sukar bagi pelajar dengan
tepat pengkonsepan apa yang dikatakan oleh mereka adalah mengukur. Masalah
kelantangan sering dilihat sebagai mengisi masalah dan tidak sebagai orang-orang yang
di mana pelajar perlu untuk membungkus ruang dengan ketulan unit. Apabila pelajar
menunjukkan bahawa mereka boleh mengukur isipadu dengan pembungkusan dengan
ketulan unit, ramai yang hanya mengira kiub yang dapat dilihat dari sudut yang diberikan
(Outhred, et al, 2003; Lehrer, 2003).