Cerkak Bahasa Jawa – Perseduluran Sejati

Saiki aku kelas 3 SMP, saben dina aku karo kancaku telu yaiku Aris, Andri, lan Ana. Aku karo cah papat iku
kanca wiwit cilik.
Sawijining wektu kita nulis surat perjanjian kekancan ing kertas sing dilebokake ing botol, banjur botol
kasebut dikubur ing sangisore wit sing mengko bakal dibukak nalika nampa asil ujian wisuda.
Dina sing ditunggu-tunggu akhire teka, hasil tes ditampa lan asile kabeh lulus.
Aku langsung mlayu ing ngisor wit sing wis ditekani lan ndhudhuk persis ing ngendi botol sing dikubur.
Banjur, aku karo cah papat mbukak botol lan maca tulisan sing wis ditulis sadurunge. Koran kasebut ujar
"Kita janji bakal tansah bebarengan ing salawas-lawase."
Esuke, Aris ngrencanakake acara wisuda aku karo cah papat. Wengi iku aku wong papat padha budhal
menyang endi wae lan ana wektu sing ora bisa daklalekake amarga Aris duwe rencana arep ngakoni
perasaane marang aku. Akhire aku karo Anis pacaran.
Semono uga karo Andri, dheweke uga pacaran karo Ana. Wengi kuwi pancen dadi wengi sing istimewa
kanggo aku papat. Kita enggal-enggal mulih.
Nalika mulih, mergo aku ora kepenak.
"Aku ora kepenak banget, ta?" kandhaku kuwatir.
“Ndi, ora apa-apa, santai wae, ora ana apa-apa,” wangsulane Andri santai.
Ora let suwe, kedadeyan sing dikuwatirake Nindi.
"Arisss awas! Ing ngarep ana jurang!" Nindi bengok-bengok.
“Aaaaaaaaaa!!!”

Bruuukkk! Mobil sing ditumpaki mlebu jurang. Aku or a bisa nahan eluh sing terus mili nganti
semaput.
Aku alon-alon mbukak mripatku lan aku weruh ibu ing jejere aku.
“Nindi... wis tangi ta, Nak?” ibuku takon.

“Ibu.. kula wonten pundi? Ana ngendi, Andri lan Aris?” Aku takon.
“Kowe nang rumah sakit, nak, sing sabar, Andri karo Aris ora bisa ditulungi neng TKP,” wangsulane ibune
karo netesake luh.
Aku meneng krungu omongane ibuku lan tangiseku netes, tangiseku ora leren krungu omongane ibuku.
“Aris, kok kowe ninggal aku, padahal aku tresno tenan karo kowe, aku tresno karo kowe, nanging kowe
cepet ninggal aku, kabeh wong ninggal aku”. batinku ngandika.
Banjur, 2 dina liwat lan aku ngunjungi kuburane, aku ngarep-arep bisa bebarengan nganti kita tuwa.
Nanging saiki kabeh mung angan-angan. Aku janji bakal tansah kelingan karo kowe.