PERSEDULURAN SEJATI

Saiki aku kelas 3 SMP, saben dina aku karo kancaku telu yaiku Aris, Andri, lan
Ana. Aku karo kancanan wiwit cilik.Sawijining wektu kita nulis surat perjanjian
kekancan ing kertas sing dilebokake ing botol, banjur botol kasebut dikubur ing
sangisore wit sing mengko bakal dibukak nalika nampa asil ujian wisuda.

Dino sing ditunggu-tunggu akhire teka, hasil tes ditampa lan asile kabeh
lulus.Aku langsung mlayu ing ngisor wit sing wis ditekani lan ndhudhuk persis ing
ngendi botol sing dikubur.Banjur, aku papat mbukak botol lan maca tulisan sing wis
ditulis sadurunge. Koran kasebut ujar "Kita janji bakal tansah bebarengan ing salawas-
lawase."

Esuke Aris ngrencanakake acara wisuda aku papat. Wengi iku wong papat lunga
bareng-bareng lan ana momen sing ora bisa daklalekake amarga Aris duwe rencana arep
ngakoni perasaane marang aku. Akhire aku karo Anis pacaran.Semono uga karo Andri,
dheweke uga pacaran karo Ana. Wengi kuwi pancen dadi wengi sing istimewa kanggo
aku papat. Kita enggal-enggal mulih.
Nalika mulih, mergo aku ora kepenak.
"Aku ora kepenak banget, ta?" kandhaku kuwatir.
“Ndi, ora apa-apa, santai wae, ora ana apa-apa,” wangsulane Andri santai.
Ora let suwe, kedadeyan sing dikuwatirake Nindi.
"Arisss awas! ana perang ngarep!" Nindi bengok-bengok
“Aaaaa!!!”
Bruuukkk! Mobil sing ditumpaki mlebu jurang. Aku ora bisa nahan eluh sing terus mili
nganti semaput.
Aku alon-alon mbukak mripatku lan aku weruh ibu ing jejere aku.
“Nindi... wis tangi ta, Nak?” ibuku takon.
“Ibu.. kula wonten pundi? Ana ngendi, Andri lan Aris?” Aku takon.
“Kowe nang rumah sakit, nak, sing sabar, Andri karo Aris ora bisa ditulungi neng
TKP,” wangsulane ibune karo netesake luh.
Aku meneng krungu omongane ibuku lan tangiseku netes, tangiseku ora leren krungu
omongane ibuku.
“Aris, kok kowe ninggal aku, padahal aku tresno tenan karo kowe, aku tresno karo
kowe, nanging kowe cepet ninggal aku, kabeh wong ninggal aku”. batinku ngandika.

Banjur, 2 dina liwat lan aku ngunjungi kuburane, aku ngarep-arep bisa
bebarengan nganti kita tuwa. Nanging saiki kabeh mung angan-angan. Aku janji bakal
tansah kelingan karo kowe