Qdoc - Tips - Naskah Drama Cerita Rara Jonggrang
Qdoc - Tips - Naskah Drama Cerita Rara Jonggrang
Disebu
Disebuah
ah desa yan
yang
g ind
indah
ah hid
hidupl
uplah
ah seor
seorang
ang wani
wanita
ta ber
bersama
sama anak
anaknya
nya yan
yang
g bern
bernama
ama
Bandung Bondowoso. Mereka tinggal dengan damai, hingga pada suatu saat ketika mereka
seda
sedang
ng as
asyi
yikk be
berce
rceri
rita
ta Ba
Bandu
ndung
ng Bo
Bond
ndow
owoso
oso me
menan
nanya
yaka
kan
n sua
suatu
tu ha
hall ke
kepa
pada
da ib
ibund
unda
a
tercintanya
Bandung : Bu, apa ibu tidak kesepian jika kita tinggal hanya berdua saja di perkampungan
yang indah ini.
Ibu
Ibu : Kese
Kesepi
pian
an ng
ngop
opo
o to le
le?I
?Ibu
bu wi
wiss se
sene
neng
ng an
anaa ko
kowe
we na
nang
ng ke
kene
ne.. Ki
Kita
ta su
suda
dah
h hi
hidu
dupp
berkecukupan, bahagia tanpa ada yang mengganggu, mau minta yang bagaimana lagi
ibu ini.
Bandung : Ya mungkin saja ibu ingin mempunyai suami lagi di luar sana. Ibu masih cantik,
pasti akan banyak orang yang mau menikah sama ibu.
Ibu : (den
(dengan
gan ter
terseny
senyum)
um) Ko
Kowe
we ki ngo
ngomo
mong
ng opo toto.O
.Ora
ra..
..or
ora.
a..I
.Ibu
bu ti
tidak
dak ap
apa-
a-ap
apaa hi
hidup
dup
menjanda seperti ini. Yang penting ibu punya kamu(Katanya sambil membelai rambut
putranya.
Ibu : Pendamping hidup? Sakjane lakyo kowe sing patut tak takoni koyo ngono kuwi anakku.
Kowe iku wis gede, moso kowe arep dewean wae.
Bandung : (mesem)
(mesem)Ah,
Ah, menawi kula, boten usah di pikir bu. Bu, saktemene kula ajeng tanglet
kalih ibu, Nanging kula boten kepenak,Bu.
Ibu : Kowe arep takon opo?Kok nganggo ora kepenak barang. Aku iki ibumu opo udu. Arep
takon opo to Le?
Bandung : Ngeten lho Bu, saktemene Rama kula menika sinten? Ngantos sakniki kok kula
taksih bingung.
Ibu bi
Ibu bingu
ngung
ng ma
mau
u me
menj
njaw
awab
ab apa
apa,, ma
mata
tany
nyaa di
dial
alih
ihka
kan
n ja
jauh
uh ke sa
sawa
wah-
h-sa
sawah
wah di de
depa
pan
n
rumahnya.
Ibu : Anakku Bandung (katanya sambil mendekatkan duduknya). Sajake iki wetu sing pantes.
Kowe saiki wis gede, ora wedi cerita karo kowe. Ibu reti,kowe mesti iso ngerteni iki.
Ibu
Ibu : Yen
Yen ko
kowe
we pa
pance
ncenn pen
penge
genn ne
nemo
moni
ni Ra
Rama
mamu
mu,, yo or
oraa op
opo-
o-op
opo.
o. Gol
Golek
ekana
ana Ra
Rama
mamu
mu
kuwi,nanging ibu mung iso pesen. Dengarkanlah pesan-pesan ibu ini.
Bandung : Iya, Bu.
Ibu : Ibu mung iso dongakake apa sing kowe karepake bakal tok temu. Kalau kau sudah
menemuka Ramamu, segeralah mencium telapak kakinya sebagai tanda penghormatan.
Di dunia luar sana, pasti akan banyak orang-orang asing yang akan kamu temui, dan
mereka pasti punya kehendak masing-masing. Kau ini seorang ksatria, berbuatlah
layaknya seorang ksatria. Hadapi semua masalah yang menghadang dengan kepala
dingin. Ojo seneng adu otot, iku ora apik anakku. Ojo waton tumindak ing kono, ora
liyo kanggo njaga keslametanmu dhewe.
Bandung : Inggih,Bu.
Ibu : Lan siji meneh amanatku (kemudian masuk ke dalam rumah dan mengambil sebuah
selendang bewarna merah).Perlihatkanlah benda ini pada Ramamu agar dia percaya
bahwa kau anaknya.
Bandung : Terima kasih, Ibu. Bu, nanging kepripun ibu menawi kula mengembara. Menapa
ibu aman gesang piyambakan ing bumi ingkang boten temtu niki(sambil
menengadahkan tangannya tanda menyamakan keluasan bumi ini).
Ibu : Ibu ora bakal keno opo-opo. Ibu mung iso nyangoni slamet yo anakku sing tak tresnani.
Kemudian Bandung pergi berkelana. Dia berjalan melewati lembah, hutan, sungai dan
bentang alam lainnya. Dalam perjalanan itu, dia berhasil menakhukkan makhluk-makhluk
ghaib dan sekarang menjadi budak-budaknya.
Setelah lama berkelana, dia sampai di kerajaan pengging dan menjadi raja di sana.
Karena ingin memperluas daerah kekuasaan bandung Bondowoso ingin mempersatukan
kerajaan Pengging dengan Kerajaan Prambanan.
Prabu Boko : Hei Bandung Bondowoso!Jika kau ingin menguasai Prambanan, tidak semudah
itu kau mendapatkannya. Kerajaan Prambanan adalah kerajaan yang besar. Dan aku
tidak sudi kau memporak-porandakan rakyatku yang sudah tentram dan damai!
Bandung : Hahaha…Ya. Kerajaan Prambanan adalah kerajaan yang besar dan sebentar lagi
akulah yang akan menguasainya. Hahahah..
Prabu Boko : Cuih(meludah)! Jika kau memang mampu, langkahilah dulu mayatku!
Jonggrang : Ana apa Patih. Kok njenengan wis bali saka peperangan, ana ngendi Ramaku?
Jonggrang : Rama!?Ana apa karo Rama? Opo panjenengan duwe kabar sing ora ke penak
Patih?
Jonggrang : Ana ngendi Ramaku? (bingung dan hampir menangis). Cerita karo aku
Patih..pundi ramaku?
Jonggrang : HA? Apa bener ngendikanmu kuwi. Opo panjenengan boten Goroh Patih?
Prabu Gupala : Saestu Rara. Kula ingkang ngertosi piyambak, Bandung Bondowoso
nusukkaken kerisipun.
Jonggrang : Rama…(menangis)
Wektu nangis iku Bandung Bondowoso teka ing ngarepe Rara Jonggrang. Bandung banjur
mikir-mikir, sapa Ratu ayu ing ngarepe iku? Apa selire Prabu Baka sing dak pateni
mau?
Bandung : (berjalan mendekati Roro). Kena apa kowe duka cah ayu?
Bandung : Hahaha…Sopo aku? Opo kowe ora ngenali aku, raja ing Kerajaan Pengging, lan
saiki sing duweni kerajaan sing gede iki ( dengan menelentangkan tangannya dengan
sombong, kemudian menurunkannya lagi dan berjalan memutari Jonggrang).Aku
Bandung Bondowoso sing duweni kerajaan iki. Hahaha..
Roro Jonggrang bingung are menehi jawaban apa. Bandung iku wong sing sekti.Ra mungkin
aku wani nolak. Nanging atiku ora tresna. Kenal wae durung, kok njaluk aku dadi bojone.
Penak tenan. Saya maneh, uwong iki sing gawe aku kelangan Rama tercintaku.
Bandung : Alah..terima sajalah..Aku tidak jelek-jelek amat. Aku ngganteng kok. Kena apa
kowe ora gelem? Opo kowe isin karo aku?Hem?(karo nggoda)
Wah.Apa sing arep aku lakokake.Aku mumet .
Jonggrang : Ngene wae, yen kowe pancen pengen duweni aku, syarate sitik wae. Buatkan aku
seribu candi dalam 1 malam. Yen kowe kasil, aku gelem tok pek bojo.
Jonggrang : Kula tetep pengen digawekke sewu candi. Itu kemauanku. Buktikanlah bila kau
cinta aku Bandung..
Bandung : Y owes..yo wes..Aja mutung to! Kanggo buktekake cintaku padamu, akan ku
buatkan seribu candi khusus untuk cintaku ini.( katanya sambil memegang dada tanda
berjanji)
Akhirnya, setelah dipikir-pikir, Bandung Bondowoso akan menyuruh para Jin yang telah
ditakhukkannya untuk membantunya. Waktu malam yang sudah ditentukan, bandung
Bondowoso dan arsitek andalannya membuat kerangka bentuk candi,kemudian Jin-jin pun
mulai membangun candi dengan berbagai ukiran sesuai saran arsitek tadi. Sedangkan di
tempat lain Jonggrang sedang kebingungan.
Jonggrang : Kepiye iki, apa Bandung bisa gawe candi okehe semono.
Dayang : La kepripun to Putri. Bandung menika lak nggeh tiyang sekti to Putri, miterat
pamikir kula, kok panyuwun panjenengan, bisa di tepati. La wong samenika taksih jam
kalih, anggenipun bangun candi sampun badhe kelar to Putri.
Jonggrang : La terus apa yang harus aku lakukan. Aku tidak mau menikah dengannya. Sudah
mukanya tidak ada bagusnya. Ih..pokoknya aku jijik sama dia.
Jonggrang : Wis, saiki ngene wae. Dayang, tolong bangunkan semua rakyat Prambanan, suruh
para perempuan menumbuk padi, dan baker juga jerami yang ada di dekat kandang
ayam. Kita buat suasana malam ini seakan pagi sudah tiba. Dengan begitu jin-jin yang
sedang bekerja akan mengira kalu pagi sudah tiba, mereka pasti akan langsung
melarikan diri, dan jangan lupa taburkan bunga-bungaan.
Dayang : Ide yang bagus,Putri. Dengan begitu, Bandung pasti tidak akan menyelesaikan
pekerjaan itu.
Jonggrang : Iya. Dayang, segeralah bertindak agar kita tidak terlamabat mencegahnya.
Dayang : Baik Putri. Permisi.
Jin : Wah, teman-teman!Lihat!Matahari sudah bersinar disana!Kita harus segera pergi ini.
Kalau tidak, nanti badan kita bisa hangus!Weleh..weleh..
Tapi, bagaimana dengan pekerjaan ini. Candi yang didirikan kurang satu buah.Waduh..dimana
Bandung..apa dia malah enak-enak tidur…Aku harus lapor apa nanti. Ah, mendingan
aku pergi saja, masa bodo dengan kerjaanku ini. Ayo teman-teman kita kabur saja!
Tak lama kemudian Bandung Bondowoso datang dengan terkaget-kaget. Malam begitu
ramai, matahari sudah terbit, ayam berkokok, para perempuan sudah mulai menumbuk
padi dan jin-jin pun menghilang semua. Melihat keadaan itu Bandung sangat murka. Pagi
harinya, Bandung mendatangi Jonggrang.
Jonggrang : Oh ya?Yang benar? Apa kau sudah berhasil membuatkanku seribu candi?
Jonggrang : Baik. Tapi ingat janjimu, kalau candi itu kurang dari seribu, berarti kau batal
mendapatkan aku, Bandung.
Jonggrang menghitung candi-candi itu. Setelah beberapa kali menghitung, Jonggrang berkata.
Jonggrang : Maaf Bandung, setelah aku hitung, candi yang kau buatkan kurang satu buah.
Jonggrang : Aku sudah beberapa kali menghitung, tapi hasilnya sama. Jumlah candi ini baru
999 buah.
Bandung : Ya sudahlah, kan Cuma kurang 1 buah saja, sudah ada 999 buah. Nanti akan ku
buatkan lagi. Tapi setelah kau mau menikah denganku.
Jonggrang : Tidak, Bandung. Perjanjiannya bukan seperti itu kan! Kau sudah gagal memenuhi
janjimu. Jadi pergilah kau dariku. Jangan mendekati aku lagi. Atau aku yang akan
pergi.
Bandung : Ha? Setelah aku membuatkan 999 candi, apakah hanya seperrti ini balasanmu
Jonggrang.
Jonggrang : Iya. Lalu kamu mau apa lagi !!(membentak)Akuilah kalau kau memang sudah
kalah orang jelek!
Bandung : Jonggrang!!
Kau sudah membuatku marah!Dari tadi aku sudah mencoba untuk bersabar untuk
mendapatkanmu, tapi sia-sia saja pengorbananku ini. Tak apa aku tak mendapatkanmu!
Candi ini memang kurang satu, dan sebenarnya yang pantas melengkapinya ya hanya
kamu! Jadilah kau candi Jonggrang sebagai hiasan keraajaanku!
TAMAT