SCENE 1
Pada suatu hari, Dayang Sunbi sedang menenun. Namun ada sedikit masalah dengan keadaannya.
Dayang Sumbi : "duh, kunaon sirah abdi asa beurat teuing jeung awak ge sarasa lemes? jeung kunaon
abdi bisa ngalabuhkeun pintelan abdi babaraha kali."
Karena Dayang Sumbi merasa kesal, dia tidak sengaja mengucapkan sebuah sumpah.
Dayang Sumbi : "saha wae tulung abdi, abdi wani nyunpah, abdi bakal ngawinkeun saha wae nu daek
nyandak pintelan abdi"
Tiba tiba ada seorang pria polos yang cacat, hitam dan buruk rupa yang bernama Tumang
mengambilkan pintalan Dayang Sumbi. Tumang ini adalah seorang pria cacat biasa, tetapi seorang
pria sakti.
Dalam hati Dayang Sumbi, ia berkata "kunaon nu nyandak pintelan abdi, lalaki cacat jeung buruk rupa
kawas anjeunna. Tapi arek kumaha pun, sumpah tetep sumpah, abdi kudu kawinkeun lalaki eta
sakumaha sumpah anu ges tarlanjur abdi ucapkeun."
Dayang Sumbi dan Tumang hidup bahagia dan dikaruniai seorang anak laki-laki bernama Sangkuriang
dan memiliki kekuatan sakti seperti ayahnya. Sangkuriang tumbuh menjadi anak yang gagah dan
perkasa.
Dayang Sumbi : "enya, ngan kade nya, di leuweung loba sasatoan buas."
Sangkuriang : "ibu tenang wae, pan aya Tumang, si buruk rupa anu sok ngajaga Sangkuriang. abdi mios
heula nya bu."
Dayang Sumbi : "hiks hikss... kunaon anjeun teu pernah bisa nganggep Tumang jadi bapa anjeun nak?"
SCENE 2
Suatu hari yang cerah, Dayang Sumbi menyuruh Sangkuriang dan Tumang untuk berburu ke hutan.
Dayang Sumbi : "Sangkuriang, hadena anjeun mangkat ka hutan keur moro, ku sabab na peting ieu ibu
bade ngadakeun hajat leutik, ulah poho oge mawa Tumang."
Sangkuriang : "muhun bu, Tumang bakal neangan daging anu loba. kadieu Tumang, hayu urang indit"
Tumang : "h-h-hayu..."
Sesampainya dihutan
Sangkuriang "kos na didieu tempat anu alus keur moro, hayu Tumang anjeun anu neangan bau moroan
arurang!"
Tumang "m-muhun..."
Lama kelamaan, hari semakin larut dan mereka belum juga mendapatkan satu buruan pun.
Sangkuriang : "duh, atos poek, ngan abdi can meunang hiji pun moroan. Lamun abdi balik pasti ibu bakal
kuciwa. oh andi nyaho, hadéan abdi motong we si Tumang salaku moroan abdi"
Sangkuriang pun membidik panahnya beberapa kali ke arah Tumang dan membawanya pulang.
Sesampainya dirumah
Dayang Sumbi : "wah, anjeun hébat pisan nak, ibu bangga pisan gaduh putra kawas anjeun"
Dayang Sumbi tidak tahu bahwa itu adalah Tumang, yang dia tahu hanya daging itu adalah rusa
buruan Sangkuriang.
Dayang Sumbi : "oh heeh, kunaon titadi abdi henteu nempo salaki abdi?" "Sangkuriang...
Dayang Sumbi : "kumaha bisa anjeun henteu nempo Tumang, lain si Tumang ka leuweung?"
Karena Sangkuriang sangat takut kepada ibunya, maka dia mengatakan yang sebenarnya.
Sangkuriang : "Bu, sabenerna daging anu abdi masihan baheula mah lain daging kijang, tapi daging
Tumang”
Dayang Sumbi : "naonn...? kunaon anjeun ngalakukeun kawas éta... hiks (sambil menangis). ngan
sakadar nyaho, Tumang teh bapa kandung anjeun nyalira".
Karena terlalu marah, Dayang Sumbi memukul Sangkuriang hingga pingsan dan akibat perbuatannya
itu Dayang Sumbi diusir dari Istana.
Setelah beberapa hari, Sangkuriang pun sadar tetapi bekas pukulan Dayang Sumbi masih terlihat
jelas.
Sangkuriang : "Hapunten Bu Sangkuriang, abdi teu maksud, mung teu hoyong nguciwakeun anjeun (ceuk
sorangan)."
Sangkuriang : "Tapi pikeun nebus sagala kasalahan abdi, abdi bakal ngumbara sareng abdi nganggap
tapak tatu dina dahi kuring nyaéta indung berkah anjeun"
SCENE 3
Setelah beberapa tahun Sangkuriang mengembara, Ia bertemu dengan seorang wanita, wanita
tersebut sedang melantunkan lagu Bubuy Bulan.
Sangkuring : "punten, saha ngaran anjeun? meuni geulis rupana, sorana, abdi bogoh ka anjeun"
Dayang Sumbi : “aya peryogi naon Sangkuriang? mun teu aya abdi bade angkat"
Sangkuriang : “kedap hela Dayang Sumbi, aya nu rek abde taroskeun ka anjeun!"
Dayang Sumbi : "naroskeun naon? "
Sangkuriang : "hatur nuhun, abdi bungah pisan dinten ieu Dayang Sumbi, isukan tiasa mios sareng abdi?
abdi ngantosan di dieu deui"
Sangkuriang : "okee"
Sangkuriang : "rek nepi akhir dunya ge, abdi pastina sabar nungguan Dayang Sumbi mah"
Siapapun tak kan jauh dari pembicaraan gosip, termasuk mereka, mereka di gosipkan juga oleh ibu
ibu yang melihat mereka.
ibu ibu 2 : "si Dayang Sumbi lain? nu baheulan pernah ngusir budakna"
ibu ibu 1 : "heeh eta, parah nya, curiga pisan ayeuna jeng lalaki deui make pelet nya meren?"
ibu ibu 3 : "heh anggeus atuh, ulah ngagosipkeun nu henteu henteu, mending urang ka pasar yu ah "
Saat menyisir, Dayang Sumbi terkejut, dan tak sengaja menjatuhkan sisirnya.
Dayang Sumbi : “abdi panginten, Sangkuriang asa teu acan anjeun nikah sareng abdi, abdi bakal masihan
anjeun hiji syarat?”
Dayang Sumbi : “anjeun kedah ngadamel bendungan anu tiasa nutupan sadayana pasir teras ngadamel
parahu pikeun ngalangkungan bendungan. Anjeun kedah bérés asa teu acan subuh."
Sangkuriang : “oke Dayang Sumbi, abdi bakal ngalakukeun eta, abdi angkat tiheula bade nyiapkeun
sababaraha hal"
Saat Sangkuriang Pergi,, Dayang Sumbi Hanya Menunjukkan raut wajah sedih.
Dayang Sumbi : "duhh gustiii, sanes éta luka tina pukulan abdi ka putra abdi, Sangkuriang. Maenya, abdi
bade kawin jeung anak sorangan. Abdi kudu neangan cara pikeun megatkeun papacangan ieu."
Dayang Sumbi : "gustii nu agung... tulungan abdi ya gusti, batalkeun papacangan abdi sareng putra
abdi."
SCENE 4
Sangkuriang pun segera bekerja, cintanya pada Dayang Sumbi sangat besar, sehingga dia berusaha
keras untuk menyelesaikannya. Sangkuriang ingat bahwa ia dapat memanggil jin, kekuatan yang
didapat oleh keturunan dari ayahnya.
Jin-jin itu lalu mengerjakan yang diperintahkan oleh Sangkuriang. Dengan tanah dan lumpur mereka
membuat bendungan.
Sangkuriang : “alus alus, ku cara ieu abdi pasti bakal réngsé asa teu acan subuh. Abdi bakal langsung
ngawangun parahu. Sigana aya tangkal anu saé caket walungan."
Dayang Sumbi : “aduhh, kumaha ieu? sigana mah Sangkuriang geus rek ngaréngsékeun sarat-sarat anu
di bere ku abdi. Gusti, abdi nyuhunkeun tulung, sing gera gancangkeun waktuna abeh tereh isuk"
Setelah Dayang Sumbi berdoa, tiba-tiba matahari mulai terlihat dan Dayang Sumbi dapat bernafas
lega.
SCENE 5
Ayam berkokok saat melihat matahari terbit dan Sangkuriang pun menyadari bahwa ia telah ditipu.
Dayang Sumbi : "anjeun moal bisa minuhan pamenta abdi, abdi moal kawin jeung anjeun"
Sangkuriang : "Dayang Sumbi, anjeun geus nipu abdi, kuduna satengah jam deui isuk-isuk."
Sangkuriang : “kumaha atuh? mustahil! abdi henteu percanteun! abdi bet éta hiji-hijina alesan anjeun
teu hayang kawin jeung abdi."
Dayang Sumbi : “eta sabab abdi téh indung anjeun Sangkuriang! abdi terang sabab anjeun ngagaduhan
tapak tatu dina dahi anjeun."
Sangkuriang : “lamun emang bener, naha teu dicaritakeun langsung? jeung malah mere harepan?!”
TAMAT