Runtuh sendi rumah binasa; Sendi bangsa ialah budi, Runtuh budi runtuhlah bangsa.
Cahaya redup menyegar padi,
Ayam berkokok mengikat tuah; Jikalau hidup tidak berbudi, Umpama pokok tidak berbuah.
Buat meniaga di kedai Cina,
Timun bali dimakan pahit; Biar miskin bertambah hina, Budi bahasa mau yang baik.
Yang kurik itu kundi,
Yang merah itu saga; Yang baik itu budi, Yang indah itu bahasa.
Berbelok di Tanjung Beringin,
Kemudi Patah dilentur; Elok orang hati tak ingin, Budi bahasa hatiku hancur.
Bunga raya kembang tak jadi,
Sebab musabab hairan sekali; Hidup kita hanya sekali, Budi bahasa tak jaul beli.
Teritip tiram tergantung,
Limau manis banyak bijinya; Pilih-pilih muda sekampung, Hitam manis baik budinya.
Sarat perahu muat pisang,
Singgah berlabuh di Kuala Daik; Budi jahat lagi dikenang, Inikan pula budi yang baik.
Gunung Daik timang-timangan,
Tempat kera berulang alik; Budi yang baik kenang-kenangan, Budi yang jahat buang sekali.
Pada ikan baiklah udang,
Sedikit tak takut kena tulang; Jahat dan baik semua ditimbang, Seumpama rambut budi tak hilang. Hari ujan naik sampan, Dari kuala patah kemudi; Mati ikan kerana umpan, Mati saya kerana budi.
Bunga melati bunga di darat,
Bunga seroja di tepi kali; Hina besi kerana karat, Hina manusia tidak berbudi.