NAMA : MOHD AZMAL SHAHFARI BIN KAMARUL ZAMAL

NO MATRIK : 21BT02014

PROGRAM : IJAZAH SARJANA MUDA TEKNOLOGI MAKLUMAT (TEKNOLOGI RANGKAIAN)

PENSYARAH : DR ROSFAZILA BINTI ABD RAHMAN

(SEJAUH MANAKAH PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN DAPAT MENYUMBANG DALAM

MENGHASILKAN KEHARMONIAN DALAM KALANGAN MASYARAKAT)

Perlembagaan adalah peraturan asas dan sumber undang-undang negara yang paling penting.
Kehadiran perlembagaan adalah untuk memudahkan pihak berkuasa awam sesebuah negara, serta
mengisi sebagai peraturan bagi penyusunan peraturan sama ada berkenaan dengan pihak berkuasa
awam atau individu. Perlembagaan merancang untuk memberi jaminan dan perlindungan kepada
individu. Peraturan Undang-undang Perlembagaan adalah faktor yang sangat penting dalam
melentur akhlak dan peradaban. Ini adalah atas alasan bahawa Perlembagaan secara amnya berguna
untuk sebagai tambahan kepada perkara-perkara lain, mengawal tindak balas rakyat dan memberi
peraturan atau sistem secara langsung kepada rakyat supaya mereka dapat hidup dalam keamanan,
kedamaian dan perpaduan. Dengan adanya Perlembagaan Persekutuan sebagai batu loncatan
peraturan yang tiada tolok bandingnya dalam penyediaan ruang membentuk tapak penubuhan yang
sekali gus menjadi wadah untuk semangat moral dan pembangunan untuk Malaysia. Tapak integrasi
adalah ruang teori dan tulen di mana perhimpunan etnik atau perhimpunan masyarakat yang
berbeza termasuk perhimpunan etnik, agama, kumpulan ideologi, persatuan bukan pentadbiran,
dan sebagainya dengan pelbagai akhlak dan kemajuan manusia, bertemu dan cuba menjejaki
persefahaman atau titik pertemuan secara harmoni dan mesra. Destinasi perdamaian ini wujud pada
peringkat skala besar, peralihan dan kecil.

Perlembagaan Persekutuan melihat dan mengiktiraf jenis negara bekerja iaitu Malaysia yang
dipersetujui oleh penggubal undang-undang kebebasan negara, antara lain, Tunku Abdul Rahman,
Tun Tan Cheng Loke dan Tun V T Sambanthan. Perlembagaan dipegang sebagai pembantu kepada
kewujudan negara secara harmoni dan bersatu padu. Perlembagaan Persekutuan menetapkan
kepentingan negara, khususnya tempat Raja Berperlembagaan, Islam sebagai agama Persekutuan,
bahasa Melayu sebagai bahasa awam dan Perkara 153 melindungi tempat orang Melayu dan
Bumiputera Sabah dan Sarawak. Memandangkan rakyat Malaysia berbilang kaum, contohnya,
Melayu, Cina, India, Iban dan Kadazan, Raja Berperlembagaan adalah imej perpaduan, bahasa asas
boleh dipelajari, agama yang berbeza digilap dan Perkara 153 juga memastikan kepentingan minoriti
yang berbeza. Hakikatnya, tidak ada negara di bumi ini yang tidak mempunyai perhimpunan etnik
sebagai pengarangnya. Jelas sekali daripada susunan Perlembagaan Persekutuan, Malaysia adalah
sebuah negara berasaskan etnik, penduduk tempatannya adalah Melayu dan Bumiputera Sabah dan
Sarawak dan penduduknya berbilang etnik dan tegas.
Selain itu, terdapat juga peruntukan mengenai hak pelajaran yang menegaskan bahawa tidaklah
boleh ada perbezaan terhadap mana-mana warganegara semata-mata atas sebab agama, kaum,
keturunan atau tempat lahir untuk kemasukan dan bayaran yuran ke institusi pendidikan yang
diselenggarakan oleb kerajaan. Hal ini menunjukkan bahawa kerajaan begitu menitik beratkan soal
keaman, kemakmuran dan hak sama rata di kalangan rakyat di negara ini. Sesungguhnya, apabila
tidak wujudnya perpaduan nasional, maka tidak terjamin kesejahteraan masyarakat majmuk, dan
seterusnya akan melahirkan pula sebuah negara dan bangsa Malaysia yang berpecah belah, tanpa
mengira keturunan dan kepercayaan. Pendeknya, jelas sekali sistem Perlembagaan merupakan kunci
kepada masyarakat pelbagai kaum di Malaysia ini, demi untuk memelihara serta mengekalkan
keharmonian dan perpaduan kaum bagi kesejahteraan rakyat dan kemakmuran negara Malaysia itu
sendiri.