Script:
Dayang : “Mak, bile mak nak belikan aku baju baru, kawan
aku kat samping rumah tu dibelikan emaknya baju
sutra cantik. (Sambil memainkan kukunya)
Dulang : “Aku juge nak beli sepatu baru. Sepatu aku
dah usang.”
Diyang : “Kalau aku nak beli mainan baru. Dari dulu mak tak
pernah belikan aku mainan.”
Mak Minah : “Nak, rase hati mak pun nak belikan ape yang
kalian cakap tu, tapi ape daye, mak tak punye duit.”
Dayang : “Alah alasan. Cakap je mak tu tak nak
kabulkan pinte kami, ye kan?”
Dulang : “Ntah. Mak ni pelit sangat.”
Diyang : “Kalau ayah ade, pasti die bise belikan kami ape yang
kami nak, tak macam mak.”
Lalu ketige anak itu pun pergi bermain, tanpe
memperdulikan emaknye yang menangis sendirian.
Mak Minah : “Ya Tuhan, ape salah awak ni? Kenape budak-
budak awak sendiri bicare macam tu pade hambe.
***
Pade siang berikutnye ketige anak Mak Minah
pergi bermain tanpe mau membantu Mak Minah
mencari kayu bakar di hutan. Tapi sayangnye tak de
yang nak bermain dengan mereke karena mereke
miskin.
Dayang : “Itu Mak. Mak dihine oleh tetangge kite yang kaye
tu. Ape mak tak malu? Kami malu mak.”
Dulang : “Betul tu. Kami malu punye mak macam
mak!!”
Mak Minah : (Menangis)
Diyang : “Mak ni, bise nye cume menangis je.”
Dulang : “Dah lah. Masih baik kite pergi bermain.”
Dayang : “Hm Betul tu. Jom.”
Mak minah : “Nak, mari kite cari kayu baka kat hutan.”
Dayang : “Tak nak. Kami penat lah Mak. Setiap mase cari kayu
baka. Tapi kite tetap tak kaye-kaye.”
Mak Minah : “Nak, kite tak boleh mengeluh. Kite mesti
berusahe dan berdo’e.”
Diyang : “Tak nak lah. Kami nak main je. Lebih
seronok.”
Dulang : “Betul tu. Kami nak main dulu. (Mendorong Mak
Minah sampai terjatuh.)